Pierścień ognia ebook

JAKUB PAWEŁEK

Pierścień ognia

© 2016 Jakub Pawełek

© 2016 WARBOOK Sp. z o.o.

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja językowa: Karina Stempel-Gancarczyk

Korekta: Agnieszka Pawlikowska

Projekt graficzny, skład, eBook:Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux, [email protected]

Ilustracja na okładce: Jan Jasiński

ISBN 978-83-64523-62-5

Ustroń 2016

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

43-450 Ustroń, www.warbook.pl

PROLOG

Oko­li­ce Ji­lan, Re­pu­bli­ka Chiń­ska | 19 maja 2023, go­dzi­na 20:01

Więk­szość bu­dyn­ków wciąż sta­ła. Czę­ścio­wo na­ru­szo­ne eks­plo­zja­mi kop­ci­ły słu­pa­mi czar­ne­go dymu. Po­wy­bi­ja­ne szy­by chrzę­ści­ły pod po­de­szwa­mi bu­tów. Jamy fu­tryn stra­szy­ły lśnią­cym we­wnątrz bu­dyn­ków ogniem. Chiń­czy­cy ude­rzy­li bru­tal­nie i za­bój­czo sku­tecz­nie. In­te­li­gent­ne bom­by, po­ci­ski ma­new­ru­ją­ce da­le­kie­go za­się­gu, środ­ki znisz­cze­nia na­pro­wa­dza­ne z chi­rur­gicz­ną pre­cy­zją. Jesz­cze kil­ka­na­ście lat temu w taki sce­na­riusz nie uwie­rzył­by nikt. Dzi­siaj Pań­stwo Środ­ka sta­ło się jed­ną z naj­sku­tecz­niej­szych ma­chin wo­jen­nych współ­cze­sne­go świa­ta.

Prze­bie­gli mię­dzy zmiaż­dżo­nym przez ka­wał ścia­ny se­da­nem i rzę­dem ro­we­rów, po­zo­sta­wio­nych w dłu­gim na kil­ka me­trów sto­ja­ku. Co chwi­la nad mia­stem roz­le­gał się wizg prze­la­tu­ją­ce­go my­śliw­ca. Taj­wań­czy­cy wła­ści­wie już nie wal­czy­li w po­wie­trzu, na lą­dzie nie szło im o wie­le le­piej. Gdy­by nie Ame­ry­ka­nie, chiń­skie lot­nic­two la­ta­ło­by nad wy­spą nie­mal cał­ko­wi­cie bez­kar­nie. Ja­kub Ja­strzęb­ski wy­chy­lił się nie­znacz­nie w stro­nę wy­lo­tu uli­cy. Cy­fro­wy zoom w HUD-zie heł­mu po­zwa­lał na ni­czym nie­zmą­co­ną ob­ser­wa­cję.

Ską­pa­ne w bu­tel­ko­wej zie­le­ni skrzy­żo­wa­nie wy­glą­da­ło na cał­ko­wi­cie mar­twe. Gło­śna ka­no­na­da do­bie­ga­ła z sa­me­go cen­trum, na przed­mie­ściach wal­ki ogra­ni­cza­ły się do ostrza­łów i bom­bar­do­wań. Na pra­wo, nie da­lej niż sto me­trów od ich po­zy­cji, ma­ja­czy­ła wy­so­ka świą­ty­nia. Peł­na łu­ków i zdo­bień wy­ra­sta­ła po­mię­dzy be­to­no­wy­mi klo­ca­mi ni­czym elfi pa­łac. Ja­strzęb­ski spoj­rzał w lewo. Tu rów­nież sys­tem nie wy­ła­pał ni­cze­go szcze­gól­ne­go. Kil­ka do­mów i je­den sklep wy­glą­da­ły na nie­na­ru­szo­ne. Chiń­czy­cy wy­lą­do­wa­li w Ji­lan le­d­wie kil­ka­dzie­siąt mi­nut wcze­śniej. Mro­wie śmi­głow­ców za­wi­sło nad mia­stem, de­san­tu­jąc ko­lej­ne ciem­ne syl­wet­ki. Chiń­ski „He­li­kop­ter w ogniu”, po­my­ślał wte­dy Ja­strzęb­ski.

– Skrzy­żo­wa­nie czy­ste, do za­bu­do­wań mamy sto dwa­dzie­ścia me­trów. Przej­dzie­my mię­dzy bu­dyn­ka­mi, po­tem mamy ka­wa­łek otwar­te­go te­re­nu – po­wie­dział Ja­strzęb­ski, lu­stru­jąc oko­li­cę. Nad kom­bi­na­tem prze­my­sło­wym, do któ­re­go zmie­rza­li, ro­sła co­raz ja­śniej­sza łuna. – Kom­pleks mu­siał obe­rwać, ale lep­szej dro­gi nie ma.

– Przy­ją­łem, An­tra­cyt Je­den. Mo­że­my pod­cho­dzić? – usły­szał w słu­chaw­ce głos ka­pi­ta­na Pre­is­sa.

Ja­strzęb­ski jesz­cze raz prze­su­nął wzro­kiem po bu­dyn­kach i wy­mar­łych uli­cach. Poza kil­ko­ma po­rzu­co­ny­mi sa­mo­cho­da­mi i tar­ga­ny­mi po­dmu­cha­mi wia­tru ka­wał­ka­mi pa­pie­ru nie za­uwa­żył ni­cze­go. Sys­tem mil­czał, w za­się­gu opty­ki nie cza­ił się ża­den czło­wiek ani wro­gi po­jazd. Gdy­by nie od­le­głe po­mru­ki de­to­na­cji, Ji­lan przy­po­mi­na­ło­by plan fil­mo­wy hor­ro­ru kla­sy B.

– Mo­że­cie pod­cho­dzić. Te­ren czy­sty – po­twier­dził i wy­chy­lił się tro­chę bar­dziej. Przy­ci­snął kol­bę MSBS-a do ra­mie­nia i zło­żył się do strza­łu.

– Idzie­my… – rzu­cił Pre­iss.

Mi­nu­tę póź­niej nie­wiel­ki­mi grup­ka­mi po­ko­ny­wa­li opu­sto­sza­łe skrzy­żo­wa­nie. Gru­pę wy­stra­szo­nych dy­plo­ma­tów ochra­nia­li ope­ra­to­rzy Ra­de­ga­stu. W od­róż­nie­niu od nie­wzru­szo­nych spe­cjal­sów cy­wi­le przy­po­mi­na­li żywe tru­py. Kil­ka dni tu­łacz­ki od­ci­snę­ło na nich swo­je pięt­no.

– Rze­czy­wi­ście ko­muś tu przy­je­ba­li… – stwier­dził Boł­koń­ski. Wy­lot ulicz­ki, w któ­rą wbie­gli, wy­cho­dził pro­sto na wą­ski spła­che­tek pola upraw­ne­go i znaj­du­ją­ce się da­lej ogro­dze­nie ota­cza­ją­ce kom­bi­nat.

– Po­żar się roz­prze­strze­nia. Może jed­nak…? – za­py­tał Ja­strzęb­ski.

– Nie mamy cza­su. Chiń­czy­cy praw­do­po­dob­nie zdu­si­li już opór w cen­trum i wy­par­li Taj­wań­czy­ków na przed­mie­ścia. Za­ma­ru­dzi­my tu jesz­cze kil­ka mi­nut i wpad­nie­my mię­dzy obie ar­mie – od­po­wie­dział Pre­iss, krę­cąc prze­czą­co gło­wą.

– Pre­iss ma ra­cję. Mu­si­my przejść przez fa­bry­kę, do celu zo­sta­ło nam pięt­na­ście ki­lo­me­trów, a czas ucie­ka – do­dał Boł­koń­ski.

– Do­bra, idzie­my jak do tej pory. „Whi­skers” ze spot­te­rem na wąsy, resz­ta w gru­pach – po­wie­dział Pre­iss i ru­szył do tyłu. Zbi­ci w grup­ki cy­wi­le co chwi­la ku­li­li się na dźwięk de­to­nu­ją­cych bomb i wy­strza­łów z dział.

– Są co­raz bli­żej… – wy­szep­tał Ro­sja­nin.

– Wiem, An­driej, zbie­raj­my się stąd.

Kil­ka hal fa­brycz­nych roz­my­wa­ło się w du­szą­cym dy­mie. Gdy­by nie sys­tem fil­trów w za­mknię­tych heł­mach, ope­ra­to­rzy mie­li­by taki sam pro­blem z od­dy­cha­niem jak cy­wi­le. W jed­ną z hal tra­fi­ło kil­ka po­ci­sków ra­kie­to­wych i ro­ze­rwa­ny dach przy­po­mi­nał po­dziu­ra­wio­ne ciel­sko gi­gan­tycz­ne­go mon­strum. Ogień bu­chał wy­so­ko po­nad po­strzę­pio­ną bla­chę i hu­czał w ciem­no­ściach. Prze­cho­dzi­li przez nie­wiel­ki pla­cyk za­gra­co­ny po­przew­ra­ca­ny­mi pa­le­ta­mi peł­ny­mi wor­ków ze sprosz­ko­wa­ną za­pra­wą mu­rar­ską. Siła eks­plo­zji ro­ze­rwa­ła fo­lię ochron­ną, roz­sy­pu­jąc bia­ły proch na be­ton.

– „Whi­skers” do wszyst­kich, trzy po­jaz­dy, pięć­dzie­siąt me­trów od głów­nej bra­my. Sys­tem po­twier­dza, to Taj­wań­czy­cy. Po­jaz­dom to­wa­rzy­szy kil­ku­dzie­się­ciu lu­dzi – usły­sze­li pod heł­ma­mi.

– „Whi­skers”, tu Or­chi­dea – po­wie­dział Pre­iss. – Po­zwól­cie im prze­je­chać. Nie po­trze­bu­je­my kło­po­tów z go­spo­da­rza­mi.

– Przy­ją­łem, Or­chi­dea.

– Or­chi­dea do wszyst­kich. Na­tych­miast zna­leźć kry­jów­ki, niech Taj­wań­czy­cy prze­ja­dą przez kom­bi­nat. Za wszel­ką cenę uni­kać wy­kry­cia. W przy­pad­ku za­gro­że­nia ma­cie po­zwo­le­nie na otwar­cie ognia.

– Przy­ją­łem, Or­chi­dea – od­parł Ja­strzęb­ski. Zmełł w ustach prze­kleń­stwo i po­kie­ro­wał pod­le­głych mu cy­wi­lów do nie­wiel­kie­go skła­dzi­ku mię­dzy wie­ża­mi z pa­let. Trój­ka męż­czyzn na­tych­miast we­szła do kan­cia­py. On sam wci­snął się mię­dzy roz­rzu­co­ne wor­ki i ob­jął swo­ją stre­fę od­po­wie­dzial­no­ści.

Gą­sie­ni­ce taj­wań­skich trans­por­te­rów CM-21 chrzę­ści­ły na nie­rów­nym be­to­nie. Krzy­ki żoł­nie­rzy prze­bi­ja­ły się przez jed­no­staj­ny hur­got sil­ni­ków. Wto­pie­ni w oto­cze­nie spe­cjal­si wi­dzie­li, jak na pla­cyk wjeż­dża pierw­szy wóz. Po­zna­czo­ny ry­ko­sze­ta­mi z bro­ni au­to­ma­tycz­nej i osma­lo­ny, był do­wo­dem na to, przez co mu­sia­ła przejść taj­wań­ska ar­mia. Żoł­nie­rze nie wy­glą­da­li o wie­le le­piej, truch­ta­li wzdłuż burt, co ja­kiś czas uno­sząc broń w stro­nę nie­wi­docz­ne­go prze­ciw­ni­ka. Sys­tem iden­ty­fi­ka­cji Ja­strzęb­skie­go co chwi­la ob­ry­so­wy­wał żół­tym kon­tu­rem ko­lej­ne­go pie­chu­ra lub po­jazd.

– Cze­kać… – wy­szep­tał Pre­iss le­d­wie sły­szal­nie.

Ra­kie­ta wbi­ła się w pan­cerz czo­ło­wy trans­por­te­ra, do­słow­nie roz­ry­wa­jąc go na ka­wał­ki. Ogień plu­nął na wszyst­kie stro­ny, Taj­wań­czy­cy rzu­ce­ni na be­ton siłą de­to­na­cji wili się przed­śmiert­nych spa­zmach. Chwi­lę póź­niej ko­lej­na ra­kie­ta de­to­no­wa­ła mię­dzy za­bu­do­wa­nia­mi, wy­rzu­ca­jąc w po­wie­trze masy gru­zu i po­gię­tej bla­chy. Dwa oca­la­łe trans­por­te­ry bły­ska­wicz­nie roz­je­cha­ły się na boki i znik­nę­ły za ścia­na­mi bu­dyn­ków. Pie­cho­ta roz­sy­pa­ła się w nie­re­gu­lar­ną for­ma­cję, cho­wa­jąc za skrzy­nia­mi, pa­le­ta­mi i pła­ta­mi bla­chy.

– Sie­dzieć na du­pach! Po­wta­rzam, wszy­scy trzy­mać po­zy­cje! – krzy­czał Pre­iss przez ra­dio.

– Przy­ją­łem, Or­chi­dea – od­po­wia­da­li ko­man­do­si je­den po dru­gim.

Taj­wań­czy­cy od­po­wie­dzie­li ogniem chwi­lę póź­niej. CM-21 ode­zwa­ły się pół­ca­lów­ka­mi ste­ro­wa­ny­mi z wnętrz po­jaz­dów. Chiń­ski śmi­gło­wiec prze­fru­nął nad kom­plek­sem z wy­ciem wir­ni­ka. Na­stęp­ny wy­buch zlał się w jed­no z wrza­skiem, któ­ry ro­ze­rwał łą­cze.

– Or­chi… Tu Kro… Pa­lim… Po­mo­cy! – Ury­wa­ne krzy­ki któ­re­goś z ope­ra­to­rów sta­wia­ły wło­sy dęba.

– To Kro­kus! Kur­wa mać! Przy­je­ba­li pro­sto w ich kry­jów­kę, idę po nich! – krzyk­nął Boł­koń­ski i wraz ze swo­ją sek­cją wy­sko­czył zza osło­ny pro­sto mię­dzy osłu­pia­łych Taj­wań­czy­ków. Krót­kie se­rie wy­plu­wa­ne z AK-12 po­wa­li­ły na be­ton uno­szą­cych broń pie­chu­rów.

– Or­chi­dea do wszyst­kich, osła­niać Boł­koń­skie­go!

Ka­ra­bi­no­wa pal­ba roz­go­rza­ła na do­bre. Taj­wań­czy­cy pa­da­li je­den po dru­gim, krzy­żo­wy ogień spe­cjal­sów nie da­wał szans na prze­ży­cie. Ja­strzęb­ski sta­ran­nie wy­bie­rał cele, po­je­dyn­cze po­ci­ski tra­fia­ły tyl­ko tych, któ­rzy przy­mie­rza­li się już do od­da­nia strza­łu. Nie zmu­sił­by się do strze­la­nia w ple­cy ucie­ka­ją­cym.

– Tu Ja­śmin Je­den, je­stem na miej­scu. Kur­wa mać… Dwóch nie żyje, wszy­scy cy­wi­le pod opie­ką Ja­śmi­na za­bi­ci… Kro­kus Je­den ran­ny, Kro­kus Dwa bez ob­ra­żeń… – Mel­du­nek Ro­sja­ni­na prze­rwał cha­rak­te­ry­stycz­ny dźwięk ry­ko­sze­tu­ją­cych po­ci­sków. Chwi­lę póź­niej do ka­ko­fo­nii włą­czy­ło się uja­da­nie AK Boł­koń­skie­go. – Mamy kil­ku Taj­wań­czy­ków na kar­ku. Zaj­mij­cie się nimi, wy­nie­sie­my ran­ne­go.

– Przy­ją­łem. Damy wam osło­nę, wra­caj­cie – od­po­wie­dział Pre­iss.

Taj­wań­czy­cy, przy­ci­śnię­ci z dwóch stron, wy­co­fa­li się z pla­cy­ku, ich ostrzał stał się cha­otycz­ny. Strze­la­li bar­dziej na wi­wat, chiń­skie śmi­głow­ce rów­nież mu­sia­ły gdzieś od­le­cieć.

Boł­koń­ski po­ja­wił się mię­dzy zwa­ła­mi po­gię­tej i pło­ną­cej bla­chy ni­czym zja­wa. Otu­lo­ny dy­mem wo­dził lufą ka­ra­bi­nu w po­szu­ki­wa­niu ce­lów. Tuż za nim dwój­ka ope­ra­to­rów nio­sła na skła­da­nych no­szach ran­ne­go Ro­sja­ni­na. Boł­koń­ski do­padł swo­jej po­zy­cji i od­wró­cił się, da­jąc osło­nę dwój­ce z no­sza­mi. Pre­iss już na nie­go cze­kał.

– Po­pier­do­li­ło cię?! – wark­nął. Wy­da­wa­ło się, że gdy­by nie za­mknię­ty hełm ba­li­stycz­ny, ka­pi­tan spa­lił­by go wzro­kiem. – Chcia­łeś za­bić sie­bie i swo­ich lu­dzi?

– Tam byli nasi, ran­ni. Mie­li­śmy ich zo­sta­wić, żeby się zja­ra­li żyw­cem? – od­po­wie­dział Boł­koń­ski.

– Mie­li­ście po­cze­kać na roz­kaz! Do resz­ty ochu­ja­łeś? Plac nie był za­bez­pie­czo­ny, kto by was zniósł, jak­by­ście do­sta­li? No? Kto?

– Prze­cież nic się nie sta­ło… – Boł­koń­ski uniósł dłoń w po­jed­naw­czym ge­ście.

– Or­chi­dea, tu An­tra­cyt Trzy. Od pół­noc­ne­go za­cho­du zbli­ża­ją się ko­lej­ne śmi­głow­ce. Będą nad nami za dwie mi­nu­ty – usły­szał Pre­iss.

– Przy­ją­łem, ru­sza­my za sześć­dzie­siąt se­kund. Gdzie Taj­wań­czy­cy?

– Wy­co­fa­li się poza ob­ręb kom­plek­su, chy­ba będą chcie­li obejść te­ren i ru­szyć na pół­noc inną dro­gą.

– Przy­ją­łem. – Po­lak prze­łą­czył się na ka­nał ogól­ny i prze­ka­zał wia­do­mość o nad­la­tu­ją­cych śmi­głach. – Ewa­ku­uje­my się stąd. Na­tych­miast.

Nie zdą­ży­li na­wet na do­bre wyjść poza nie­wiel­ki pla­cyk. Sal­wa kil­ku­na­stu nie­kie­ro­wa­nych ra­kiet wy­strze­lo­nych przez dwa chiń­skie śmi­głow­ce WZ-10 ro­ze­rwa­ła się na da­chach i ulicz­kach fa­bry­ki. Ktoś upu­ścił no­sze z ran­nym, któ­ry za­wył jak po­tę­pie­niec. In­ne­go pro­sto w ster­tę gru­zu ci­snę­ła fala ude­rze­nio­wa.

– Wy­no­śmy się stąd! – krzy­czał któ­ryś z żoł­nie­rzy w in­ter­ko­mie.

Ja­strzęb­ski od­wró­cił się i po­spie­szył spa­ni­ko­wa­nych cy­wi­lów. Pre­iss biegł na koń­cu, ostat­nia grup­ka dy­plo­ma­tów le­d­wie trzy­ma­ła się na no­gach, ktoś mu­siał ich pil­no­wać. Ja­kub wi­dział, jak ogni­ki, któ­re po­ja­wi­ły się na nie­bie, zbli­ża­ją się w za­wrot­nym tem­pie. Ra­kie­ty prze­bi­ły wy­so­ką, bla­sza­ną kon­struk­cję i ro­ze­rwa­ły na strzę­py po­tęż­ne dźwi­ga­ry pod­trzy­mu­ją­ce halę. Ka­pi­tan nie miał żad­nych szans. Nim od­wró­cił się w stro­nę se­rii eks­plo­zji, tony bla­chy zwa­li­ły się na nie­go, grze­biąc pod gru­za­mi. ■

ROZDZIAŁ I

Osiem mie­się­cy wcze­śniej Wia­do­mo­ści TVN24 | 18 paź­dzier­ni­ka 2022, go­dzi­na 17:42

Za­ostrze­nie po­li­ty­ki wo­bec nie­le­gal­nych imi­gran­tów z Mek­sy­ku spo­tka­ło się z wy­raź­nym sprze­ci­wem spo­łecz­no­ści la­ty­no­skiej. Za­twier­dzo­na przez pre­zy­den­ta Al­ber­ta Ar­mi­ta­ge’a usta­wa po­zwa­la mię­dzy in­ny­mi na na­kła­da­nie su­ro­wych kar fi­nan­so­wych na ro­dzi­ny nie­le­gal­nych imi­gran­tów, któ­re już prze­by­wa­ją na te­re­nie USA. Usta­wa na­da­je rów­nież znacz­nie więk­sze kom­pe­ten­cje or­ga­nom ści­ga­nia oraz agen­cjom od­po­wie­dzial­nym za bez­pie­czeń­stwo po­łu­dnio­wej gra­ni­cy Sta­nów Zjed­no­czo­nych. De­mon­stra­cje La­ty­no­sów szyb­ko za­mie­ni­ły się w za­miesz­ki, do któ­rych do­łą­czy­li Afro­ame­ry­ka­nie. Sce­ny, ja­kie mo­że­my oglą­dać dziś na uli­cach Los An­ge­les, Mia­mi czy San Jose, do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ją star­cia z Fer­gu­son sprzed kil­ku lat. Choć usta­wa zo­sta­ła ra­ty­fi­ko­wa­na przez pre­zy­den­ta za­le­d­wie kil­ka dni temu, w wy­ni­ku starć ucier­pia­ło nie­mal sto osób, a trzy przy­pła­ci­ły wal­ki z po­li­cją ży­ciem. Aresz­to­wa­nych li­czy się na set­ki. Pre­zy­dent Ar­mi­ta­ge ko­men­tu­je te wy­da­rze­nia jako ja­ło­we pro­te­sty tych, któ­rzy Ame­ry­kę wy­bra­li tyl­ko i wy­łącz­nie z po­wo­dów eko­no­micz­nych, za nic ma­jąc so­bie ame­ry­kań­skie war­to­ści. Pre­zy­dent po­in­for­mo­wał, że nie za­mie­rza ła­go­dzić usta­wy i wzy­wa de­mon­stran­tów do za­prze­sta­nia wy­stą­pień oraz za­sta­no­wie­nia się, czy rze­czy­wi­ście chcą być czę­ścią ame­ry­kań­skiej spo­łecz­no­ści. Dla TVN24 – Lud­mi­ła Gaj­da.

Wia­do­mo­ści TVN24 | 9 grud­nia 2022, go­dzi­na 10:05

Gru­zja jako dwu­dzie­ste dzie­wią­te pań­stwo w hi­sto­rii sta­ło się człon­kiem Pak­tu Pół­noc­no­atlan­tyc­kie­go. Ocze­ki­wa­na od mie­się­cy ce­re­mo­nia wej­ścia Gru­zji do NATO od­by­ła się w Tbi­li­si. Zor­ga­ni­zo­wa­na z wiel­ką pom­pą uro­czy­stość zgro­ma­dzi­ła przed­sta­wi­cie­li wszyst­kich kra­jów, łącz­nie z tymi na­zy­wa­ny­mi po­tocz­nie „wy­klu­czo­ny­mi”, czy­li kra­ja­mi Przy­mie­rza, któ­re for­mal­nie wciąż po­zo­sta­ją w struk­tu­rach Pak­tu Pół­noc­no­atlan­tyc­kie­go. Pod­czas swo­je­go prze­mó­wie­nia pre­zy­dent USA Al­bert Ar­mi­ta­ge po­dzię­ko­wał Gru­zi­nom za ostat­nie lata oraz wspar­cie, ja­kie­go ten kau­ka­ski kraj udzie­lił NATO pod­czas ostat­nie­go kry­zy­su azer­sko-or­miań­skie­go. Ar­mi­ta­ge za­po­wie­dział jed­no­cze­śnie, że Ame­ry­ka oraz Pakt zro­bią wszyst­ko, by w tym wciąż nie­sta­bil­nym re­gio­nie Gru­zja mo­gła czuć się bez­piecz­nie i być sil­nym part­ne­rem w pro­ce­sie wy­ga­sza­nia kon­flik­tów. Pre­zy­dent wspo­mniał rów­nież o pla­nach roz­miesz­cze­nia w Gru­zji nie­wiel­kie­go kon­tyn­gen­tu sił lą­do­wych USA oraz roz­bu­do­wy baz mor­skich, któ­re mo­gły­by w przy­szło­ści przy­jąć jed­nost­ki NATO. Dla TVN24 – Lud­mi­ła Gaj­da.

Wia­do­mo­ści TVN24 | 28 lu­te­go 2023, go­dzi­na 12:32

Pod­czas ofi­cjal­nej uro­czy­sto­ści Azer­bej­dżan uczy­nił ko­lej­ny krok na dro­dze do in­te­gra­cji z Przy­mie­rzem. Azer­skie pań­stwo­we kon­sor­cjum ener­ge­tycz­ne po­łą­czy­ło swo­je ru­ro­cią­gi z sie­cią ener­ge­tycz­ną Przy­mie­rza w No­wej Mace tuż przy gra­ni­cy azer­sko-ro­syj­skiej. To pierw­szy krok ku peł­nej dys­try­bu­cji za­rów­no ka­spij­skiej ropy naf­to­wej, jak i gazu ziem­ne­go na te­re­nie kra­jów Przy­mie­rza. Pre­zes EGNiG po­in­for­mo­wał, że pro­wa­dzo­ne są już roz­mo­wy z Aze­ra­mi do­ty­czą­ce eks­plo­ata­cji su­row­ców oraz trwa­ją ne­go­cja­cje w kwe­stii eks­por­tu poza gra­ni­ce so­ju­szu. Pre­zy­dent Ro­sji Wła­di­mir Pu­tin oświad­czył, że Azer­bej­dżan stał się klu­czo­wym gra­czem na Kau­ka­zie i za­rów­no jego kraj, jak i Przy­mie­rze zro­bią wszyst­ko, by za­pew­nić mu do­bro­byt i sta­bil­ny, zrów­no­wa­żo­ny roz­wój. Przy­łą­cze­nie azer­skich ru­ro­cią­gów do sie­ci Przy­mie­rza spo­tka­ło się z ka­te­go­rycz­nym sprze­ci­wem tak zwa­nej Sta­rej Unii Eu­ro­pej­skiej, któ­ra już za­po­wie­dzia­ła, że nie bę­dzie dłu­żej to­le­ro­wać sa­mo­wo­li Przy­mie­rza i wy­cią­gnie naj­su­row­sze kon­se­kwen­cje wo­bec tych kra­jów, któ­re mimo człon­ko­stwa w Unii ro­bią wszyst­ko, by za­szko­dzić wspól­no­cie. Po­dob­ny ton usły­sze­li­śmy w wy­po­wie­dziach pre­zy­den­ta Tur­cji oraz se­kre­ta­rza sta­nu USA. Obaj stwier­dzi­li, że włą­cze­nie złóż Mo­rza Ka­spij­skie­go pod za­rząd Przy­mie­rza może wpły­nąć na po­li­ty­kę wzglę­dem państw Eu­ro­py Za­chod­niej oraz za­chwiać pra­wem do dy­wer­sy­fi­ka­cji su­row­ców na kon­ty­nen­cie. Dla TVN24 – Lud­mi­ła Gaj­da.

Wia­do­mo­ści TVN24 | 8 mar­ca 2023, go­dzi­na 19:04

Ro­sja oraz Ka­zach­stan otwar­cie mó­wią o roz­po­czę­ciu no­wej zim­nej woj­ny. De­cy­zja ame­ry­kań­skie­go rzą­du oraz nie­miec­kie­go kanc­le­rza o po­więk­sze­niu bazy sił po­wietrz­nych w Spang­dah­lem wy­wo­ła­ła za­rów­no ostre re­ak­cje w kra­jach Przy­mie­rza, jak i bar­dziej umiar­ko­wa­ne w pań­stwach Eu­ro­py Za­chod­niej. Wło­si wy­ra­zi­li za­nie­po­ko­je­nie, że po­now­na mi­li­ta­ry­za­cja Eu­ro­py może skoń­czyć się dla kon­ty­nen­tu stwo­rze­niem nie­po­trzeb­nych po­dzia­łów i tra­ge­dią po­rów­ny­wal­ną do tej sprzed nie­mal stu lat. Niem­cy ko­men­tu­ją swo­ją de­cy­zję jako wy­peł­nia­nie so­jusz­ni­czych zo­bo­wią­zań. Kanc­lerz przy­po­mi­na, że przed nie­mal dzie­się­cio­ma laty to wła­śnie w Pol­sce mia­ły sta­cjo­no­wać ame­ry­kań­skie my­śliw­ce. Ze wzglę­du na zmia­nę kur­su po­li­tycz­ne­go ta­kie dzia­ła­nia sta­ły się na­tu­ral­nie nie­moż­li­we. Kanc­lerz, po­dob­nie jak część rzą­dzą­cej ko­ali­cji, nie uwa­ża, żeby do­dat­ko­we siły USA na te­re­nie kra­ju mo­gły ne­ga­tyw­nie wpły­nąć na bez­pie­czeń­stwo Eu­ro­py. Pol­ski MSZ ko­men­tu­je spra­wę w spo­sób zde­cy­do­wa­nie mniej opty­mi­stycz­ny. Jak czy­ta­my w oświad­cze­niu mi­ni­stra Da­riu­sza Fe­li­cjań­skie­go, Pol­ska jest głę­bo­ko za­nie­po­ko­jo­na wzro­stem mi­li­ta­ry­zmu w kra­jach Unii Eu­ro­pej­skiej. Tym bar­dziej, że dzia­ła­nia te mają miej­sce bez kon­sul­ta­cji z człon­ka­mi wspól­no­ty. Mi­ni­ster Fe­li­cjań­ski za­po­wie­dział rów­nież, że Przy­mie­rze nie bę­dzie na­pę­dza­ło tej nie­po­trzeb­nej ma­chi­ny zbro­jeń, ale je­śli uzna dzia­ła­nia któ­re­goś z kra­jów za go­dzą­ce w bez­pie­czeń­stwo so­ju­szu lub jego człon­ków, rada bę­dzie zmu­szo­na pod­jąć od­po­wied­nie kro­ki za­rad­cze. Mi­ni­ster za­zna­czył, że pre­zy­dent Hen­ryk Żu­ław­ski bę­dzie roz­ma­wiał z nie­miec­kim kanc­le­rzem na ten te­mat pod­czas przy­szło­ty­go­dnio­wej wi­zy­ty w Ber­li­nie. Dla TVN24 – Lud­mi­ła Gaj­da.

Wia­do­mo­ści TVN24 | 26 mar­ca 2023, go­dzi­na 15:47

Od kil­ku ty­go­dni na Taj­wa­nie trwa­ją ne­go­cja­cje na naj­wyż­szym szcze­blu. De­le­ga­cje ame­ry­kań­skie­go rzą­du roz­ma­wia­ły dzi­siaj po raz ko­lej­ny z Taj­wań­czy­ka­mi na te­mat po­wo­ła­nia wspól­nej spół­ki, któ­ra mia­ła­by do­pro­wa­dzić do ko­mer­cja­li­za­cji ener­gii zim­nej fu­zji. Przy­po­mnij­my, że przed nie­speł­na dwo­ma laty pro­fe­sor Lin Biao, wy­kła­dow­ca taj­wań­skie­go Na­ro­do­we­go Uni­wer­sy­te­tu Tsing Hua, do­ko­nał prze­ło­mo­we­go od­kry­cia. Pro­fe­so­ro­wi uda­ło się usta­bi­li­zo­wać pro­ces zim­nej fu­zji i tym sa­mym otwo­rzył drzwi ku nie­wy­czer­pal­nej, nie­mal dar­mo­wej ener­gii. Nie na­le­ża­ło dłu­go cze­kać na re­ak­cję: in­sty­tu­ty na­uko­we oraz rzą­dy prze­sy­ła­ły li­sty gra­tu­la­cyj­ne i wiesz­czy­ły wej­ście ludz­kiej cy­wi­li­za­cji na ko­lej­ny sto­pień roz­wo­ju. Kie­dy mi­nę­ły pierw­sze za­chwy­ty, do Taj­wań­czy­ków zgło­sił się ame­ry­kań­ski gi­gant Exxon­Mo­bil. Dzia­ła­ją­cy za przy­zwo­le­niem Wa­szyng­to­nu kon­cern jest obec­nie sil­nie za­an­ga­żo­wa­ny w ne­go­cja­cje. We­dług nie­ofi­cjal­nych do­nie­sień Taj­wań­czy­cy są przy­chyl­ni współ­pra­cy z Ame­ry­ka­na­mi, sta­wia­ją jed­nak pew­ne wa­run­ki, z któ­rych wspar­cie mi­li­tar­ne jest jed­nym z klu­czo­wych. Nic w tym dziw­ne­go, agre­syw­na po­li­ty­ka po­tęż­ne­go są­sia­da już pod­czas woj­ny chiń­sko-ro­syj­skiej zmu­si­ła Taj­pej do szu­ka­nia roz­wią­zań, któ­re mo­gły­by pod­nieść bez­pie­czeń­stwo tego nie­wiel­kie­go wy­spiar­skie­go kra­ju. Te same nie­ofi­cjal­ne źró­dła po­da­ją, że Ame­ry­ka­nie są skłon­ni pod­pi­sać z Taj­wa­nem lu­kra­tyw­ne kon­trak­ty zbro­je­nio­we, by wejść w spół­kę ko­mer­cja­li­zu­ją­cą tech­no­lo­gię zim­nej fu­zji. Pod­pi­sa­niu po­ro­zu­mie­nia ostro sprze­ci­wia­ją się Chiń­czy­cy. Pe­kin skry­ty­ko­wał dą­że­nia Wa­szyng­to­nu do za­an­ga­żo­wa­nia na Taj­wa­nie i na­zwał dzia­ła­nia Exxon­Mo­bil eko­no­micz­ną in­wa­zją i pró­bą na­rzu­ce­nia świa­tu ener­ge­tycz­ne­go re­żi­mu. Wa­szyng­ton zde­cy­do­wa­nie od­ciął się od za­rzu­tów i za­żą­dał od am­ba­sa­do­ra Chiń­skiej Re­pu­bli­ki Lu­do­wej wy­ja­śnień. Przy­po­mnij­my jed­nak, że Chi­ny uwa­ża­ją Taj­wan za zbun­to­wa­ną pro­win­cję. Od lat pró­bu­ją róż­ny­mi spo­so­ba­mi od­zy­skać kon­tro­lę nad wy­spą i wy­stę­po­wać z po­zy­cji siły. Ko­lej­nym kro­kiem na tej dro­dze jest wczo­raj­sze za­koń­cze­nie bu­do­wy trze­cie­go chiń­skie­go lot­ni­skow­ca… Dla TVN24 – Lud­mi­ła Gaj­da.

Bia­ły Dom, Wa­szyng­ton DC, USA | 8 kwiet­nia 2023, go­dzi­na 19:58

Byli sami. To­wa­rzy­szą­cy pre­mie­ro­wi Mao Tsou de­le­ga­ci prze­szli do są­sied­nie­go po­miesz­cze­nia, gdzie cze­kał już po­czę­stu­nek oraz ku­lu­aro­we roz­mo­wy z Ame­ry­ka­na­mi. Ga­bi­net Owal­ny opu­ści­li rów­nież Joe Bi­den, Eli­za­beth Hawk oraz kil­ku niż­szych ran­gą uczest­ni­ków spo­tka­nia. Wresz­cie mo­gli po­roz­ma­wiać szcze­rze.

– Chiń­czy­cy z kon­ty­nen­tu… Oni nie będą stać bez­czyn­nie, pa­nie pre­zy­den­cie – po­wie­dział Mao Tsou, ni­ski, ale sze­ro­ki w bar­kach Taj­wań­czyk o si­wych, nie­mal bia­łych wło­sach.

– Tego nie wie­my. Są wy­raź­nie osła­bie­ni ostat­ni­mi kon­flik­ta­mi z Ro­sją i Ira­nem. Wiem… – Ar­mi­ta­ge uspo­ko­ił Taj­wań­czy­ka ge­stem dło­ni. – Ma­ry­nar­ka wo­jen­na Chin nie ucier­pia­ła szcze­gól­nie, ale…

– Udo­wod­ni­li, że wie­dzą, jak grać, na­wet z wami – od­parł Taj­wań­czyk. – Nie będę ry­zy­ko­wał bez­pie­czeń­stwa mo­je­go na­ro­du. Mam na­dzie­ję, że pan to ro­zu­mie.

Al­bert Ar­mi­ta­ge prze­su­nął wzro­kiem po syl­wet­ce taj­wań­skie­go pre­mie­ra. Spę­dzi­li ze sobą cały dzień, a on da­lej nie po­tra­fił roz­gryźć sko­śno­okie­go męż­czy­zny. Był pe­wien, że za­mknę­li ten te­mat i pod­pi­sa­nie po­ro­zu­mie­nia to for­mal­ność.

– Cze­go pan ocze­ku­je? Pro­szę mó­wić wprost, je­ste­śmy tu­taj sami. – Ar­mi­ta­ge omiótł ga­bi­net ru­chem dło­ni.

– Gwa­ran­cji bez­pie­czeń­stwa, pa­nie pre­zy­den­cie. Pro­szę so­bie wy­obra­zić re­ak­cje Pe­ki­nu, je­śli wpu­ści­my po­wią­za­ne z rzą­dem kor­po­ra­cje na Taj­wan. Do­tych­cza­so­we in­cy­den­ty, noty dy­plo­ma­tycz­ne, pro­te­sty, blo­ka­dy, to wszyst­ko bę­dzie le­d­wie kro­plą w mo­rzu. Pan do­brze o tym wie. Chi­ny w kwe­stii zim­nej fu­zji są de­ka­dę za nami, a do­brze wie­dzą, że prze­ję­cie przez Ame­ry­kę tej tech­no­lo­gii to cios, stra­cą prze­wa­gę nie tyl­ko na Pa­cy­fi­ku – pe­ro­ro­wał Mao Tsou. Przez więk­szą część pry­wat­ne­go spo­tka­nia po pro­stu stał. Te­raz za­czął drob­ny­mi kro­ka­mi okrą­żać ka­na­py i sto­lik ka­wo­wy.

– Wszy­scy nasi so­jusz­ni­cy po­sia­da­ją gwa­ran­cję bez­pie­czeń­stwa. Do­brze pan o tym wie, ta­kie za­pi­sy wcho­dzą w skład umów bi­la­te­ral­nych mię­dzy Sta­na­mi Zjed­no­czo­ny­mi oraz kra­ja­mi stra­te­gicz­ny­mi – od­po­wie­dział Ar­mi­ta­ge.

– Nie o ta­kie gwa­ran­cje bez­pie­czeń­stwa nam cho­dzi. – Taj­wań­czyk po­krę­cił prze­czą­co gło­wą. Spo­dzie­wał się po­dob­nej od­po­wie­dzi. – Ame­ry­kań­ska obec­ność woj­sko­wa na wy­spie. Sta­ły kon­tyn­gent, pa­ra­sol ochro­ny prze­ciw­lot­ni­czej oraz wspar­cie wy­wia­dow­cze w po­sta­ci ko­mór­ki CIA. To są wa­run­ki mo­je­go rzą­du. Je­śli za­rów­no pan, jak i Kon­gres wy­ra­zi­cie zgo­dę, bez­zwłocz­nie pod­pi­sze­my umo­wę.