Chcę twojego życia ebook i audiobook

Dla An­drew, jak za­wsze z mi­ło­ścią

I

Cza­sem chcemy cze­goś, choć wiemy, że to nas za­bije.

Donna Tartt

1

Po raz pierw­szy usły­sza­łam o to­bie w pe­wien po­nie­dział­kowy po­ra­nek, na po­czątku paź­dzier­nika. Wy­szłam wła­śnie spod prysz­nica, kiedy za­dzwo­nił mój te­le­fon. Na­rzu­ci­łam na sie­bie szla­frok, po­bie­głam do sy­pialni i chwy­ci­łam ko­mórkę z szafki noc­nej.

Nie­znany nu­mer.

Zwy­kle nie od­bie­ram. Ale tym ra­zem po­my­śla­łam, że może to te­le­fon z ga­bi­netu dok­tora Hil­ler­mana.

– Halo? – po­wie­dzia­łam zdy­sza­nym gło­sem. Moja blada skóra po­kryła się gę­sią skórką, więc szczel­niej okry­łam się szla­fro­kiem. Woda z wło­sów spły­wała mi po ple­cach.

– Czy roz­ma­wiam z Kelly Me­diną?

Świet­nie. Chcą mi coś wci­snąć.

– Tak – od­po­wie­dzia­łam, ża­łu­jąc, że ode­bra­łam.

– Dzień do­bry, tu Nancy z ga­bi­netu dok­tora Cra­mera. Dzwo­nię, żeby przy­po­mnieć o wi­zy­cie kon­tro­l­nej z nie­mow­lę­ciem w naj­bliż­szy pią­tek o dzie­sią­tej rano.

– Z nie­mow­lę­ciem? – par­sk­nę­łam za­sko­czona. – Na to jest o ja­kieś dzie­więt­na­ście lat za późno.

– Słu­cham? – za­py­tała Nancy, wy­raź­nie zdez­o­rien­to­wana.

– Mój syn nie jest dziec­kiem – wy­ja­śni­łam. – Ma dzie­więt­na­ście lat.

– Oj, bar­dzo prze­pra­szam – od­parła po­spiesz­nie ko­bieta. W tle sły­sza­łam kli­ka­nie kla­wia­tury. – Pro­szę mi wy­ba­czyć. Za­dzwo­ni­łam nie do tej Kelly Me­diny, co trzeba.

– To w Fol­som jest jesz­cze ja­kaś Kelly Me­dina?

Moje pa­nień­skie na­zwi­sko brzmiało Smith. Na świe­cie jest mi­lion in­nych Kelly Smith. Na­wet w Ka­li­for­nii. Ale od­kąd wy­szłam za Ra­fa­ela, nie na­tknę­łam się na żadną inną Kelly Me­dinę. Aż do tej chwili.

Aż do cie­bie.

– Tak. Jej dziecko to nasz nowy pa­cjent.

Wy­da­wało mi się, że le­dwo wczo­raj moje dziecko było no­wym pa­cjen­tem. Pa­mię­tam, jak sie­dzia­łam w po­cze­kalni ga­bi­netu dok­tora Cra­mera z no­wo­rod­kiem na rę­kach i cze­ka­łam, aż pie­lę­gniarka wy­woła moje na­zwi­sko.

– Nie mam po­ję­cia, jak do tego do­szło. Wy­gląda na to, że sys­tem za­mie­nił wa­sze nu­mery albo coś w tym stylu – mruk­nęła Nancy, a ja nie by­łam pewna, czy mówi do mnie czy do sie­bie. – Jesz­cze raz prze­pra­szam.

Za­pew­ni­łam ją, że wszystko w po­rządku, i się roz­łą­czy­łam. Włosy mia­łam cią­gle mo­kre, ale za­miast je wy­su­szyć, ze­szłam do kuchni, żeby naj­pierw zro­bić so­bie her­baty. Po dro­dze mi­nę­łam po­kój Aarona. Drzwi były przy­mknięte, więc przy­ci­snę­łam do nich dłoń, aż się otwo­rzyły. Drewno było zimne w kon­tak­cie z moją skórą. Za­drża­łam na wi­dok sta­ran­nie po­ście­lo­nego łóżka, pla­ka­tów fil­mo­wych na ścia­nie i wy­łą­czo­nego kom­pu­tera w rogu.

Opar­łam się o fra­mugę drzwi po­koju Aarona i wró­ci­łam my­ślami do dnia, w któ­rym wy­je­chał na stu­dia. Pa­mię­ta­łam jego sze­roki uśmiech i błysz­czące oczy. Tak bar­dzo chciał się stąd wy­rwać. Zo­sta­wić mnie. Po­win­nam była się z tego cie­szyć. Ro­bił to, do czego go wy­cho­wa­łam.

Chłopcy mieli do­ro­snąć i odejść.

Moja głowa to wie­działa. Ale serce nie po­tra­fiło mu na to po­zwo­lić.

Za­mknę­łam drzwi i ru­szy­łam do kuchni.

W domu pa­no­wała ci­sza. Kie­dyś wy­peł­niał go ha­łas – tu­pot ma­łych stó­pek Aarona w ko­ry­ta­rzu, jego ga­wo­rze­nie, dźwięki, gdy się ba­wił, kiedy pod­rósł. Te­raz wiecz­nie pa­no­wała ci­sza. Szcze­gól­nie w ciągu ty­go­dnia, kiedy Ra­fael pra­co­wał w Bay Area. Aarona nie było już od po­nad roku. Można by po­my­śleć, że się do tego przy­zwy­cza­iłam. Ale tak na­prawdę z cza­sem było co­raz go­rzej. Cią­gła ci­sza.

Ten te­le­fon mną wstrzą­snął. Przez se­kundę po­czu­łam się, jak­bym cof­nęła się w cza­sie, o czym zresztą nie­ustan­nie ma­rzy­łam. Kiedy uro­dził się Aaron, wszy­scy mi mó­wili, że­bym cie­szyła się każdą chwilą, bo mi­jają bar­dzo szybko. Nie mie­ściło mi się to w gło­wie. Moje do­ra­sta­nie nie na­le­żało do naj­ła­twiej­szych, a już na pewno nie było zbyt szyb­kie. W do­datku dzie­więć mie­sięcy, które spę­dzi­łam w ciąży z Aaro­nem, cią­gnęło się w nie­skoń­czo­ność, każdy dzień wy­da­wał się dłuż­szy od po­przed­niego.

A jed­nak mieli ra­cję.

Dzie­ciń­stwo Aarona mi­nęło w mgnie­niu oka. Chwile były nie­uchwytne jak mo­tyl, prak­tycz­nie nie do zła­pa­nia. Te­raz nie po­zo­stał po nich na­wet ślad. Aaron był męż­czy­zną. A ja zo­sta­łam sama.

Ra­fael za­chę­cał mnie do zna­le­zie­nia pracy, że­bym ja­koś wy­peł­niła so­bie czas, ale ja już tego pró­bo­wa­łam. Tuż po wy­jeź­dzie Aarona od­po­wie­dzia­łam na kilka ogło­szeń, lecz nie pra­co­wa­łam tak długo, że te­raz nikt nie chciał mnie za­trud­nić. Wtedy Chri­stine za­su­ge­ro­wała, że­bym zo­stała wo­lon­ta­riuszką. Za­czę­łam więc po­ma­gać w lo­kal­nym banku żyw­no­ści – raz w ty­go­dniu wy­da­wa­łam je­dze­nie i od czasu do czasu zaj­mo­wa­łam się drob­nymi spra­wami ad­mi­ni­stra­cyj­nymi. Po­do­bało mi się, ale to nie wy­star­czało. Le­dwo wy­peł­niało mój czas. Poza tym wo­lon­ta­riu­szek i wo­lon­ta­riu­szy tam nie bra­ko­wało. Nie by­łam po­trzebna. Nie tak, jak Aaron mnie po­trze­bo­wał, kiedy był mały.

Po jego wy­jeź­dzie Kelly, jaką zna­łam, prze­stała ist­nieć. Roz­pły­nęła się w po­wie­trzu. By­łam te­raz tylko du­chem, na­wie­dza­ją­cym mój dom, ulice, mia­sto.

Cze­ka­łam, aż woda się za­go­tuje, i my­śla­łam o to­bie. My­śla­łam o tym, jaka je­steś szczę­śliwa, że masz dziecko i całe ży­cie przed sobą. Za­sta­na­wia­łam się, co te­raz ro­bisz. Za­łożę się, że nie sie­dzisz sama w swoim wiel­kim, ci­chym domu. Nie, pew­nie ga­niasz swoje słod­kie ma­leń­stwo po sło­necz­nym sa­lo­nie, po pod­ło­dze za­wa­lo­nej za­baw­kami, a ono racz­kuje i gło­śno się śmieje.

Czy twoje dziecko to chło­piec? Ta ko­bieta nie po­wie­działa przez te­le­fon, ale tak wła­śnie so­bie wy­obra­ża­łam. Pulch­nego, uśmiech­nię­tego chłop­czyka, ta­kiego jak mój Aaron.

Czaj­nik za­gwiz­dał, a ja się wzdry­gnę­łam. Na­la­łam wrzątku do kubka, kłąb pary uniósł się z niego i za­wisł mi przed twa­rzą. Wrzu­ci­łam to­rebkę z her­batą i wcią­gnę­łam jej aro­mat do płuc, opie­ra­jąc się ple­cami o chłodne ka­felki blatu. Okno na­prze­ciwko mnie uka­zy­wało na­sze ide­al­nie wy­pie­lę­gno­wane po­dwórko – ja­sno­zie­loną trawę po­ra­stały krzewy róż. Za­wsze przy­wią­zy­wa­łam dużą wagę do róż. Kiedy Aaron był mały, cią­gle chciał po­ma­gać przy ich przy­ci­na­niu, ale ni­gdy mu na to nie po­zwa­la­łam. Ba­łam się, że je znisz­czy. Te­raz wy­da­wało mi się to głu­pie.

Serce bo­le­śnie mi się ści­snęło, po­woli wy­pu­ści­łam po­wie­trze.

Pró­bo­wa­łam so­bie wy­obra­zić twoje po­dwórko. Jak wy­gląda? Czy masz róże? Za­sta­na­wia­łam się, czy po­zwo­li­ła­byś syn­kowi, żeby po­mógł ci je przy­ciąć. Za­sta­na­wia­łam się, czy po­peł­ni­ła­byś te same błędy co ja.

Zbli­ży­łam ku­bek do ust i upi­łam mały łyk go­rą­cej her­baty. Mię­towa, moja ulu­biona. Po­trzy­ma­łam ją na ję­zyku przez chwilę, po czym prze­łknę­łam. Lo­dówka szu­miała. Lód prze­su­wał się w kost­karce. Moje ra­miona lekko się na­pięły. Roz­luź­ni­łam je i wzię­łam ko­lejny łyk.

Od­su­nę­łam się od blatu i wła­śnie ru­szy­łam w stronę scho­dów, kiedy moja ko­mórka za­brzę­czała w kie­szeni. Tętno mi sko­czyło. To nie mógł być Ra­fael. Wy­kła­dał na uczelni, pierw­sze za­ję­cia już się za­częły.

Aaron?

Nie. Wia­do­mość od Chri­stine.

Idziesz dziś rano na jogę?

Wzię­łam już prysz­nic. Za­mie­rza­łam za­jąć się naj­now­szym pro­jek­tem or­ga­ni­za­cyj­nym. Dzi­siaj była to spi­żar­nia. W ze­szłym ty­go­dniu ku­pi­łam mnó­stwo no­wych po­jem­ni­ków i ko­szy. W pią­tek cały dzień spę­dzi­łam na ich ety­kie­to­wa­niu. W week­end od­pu­ści­łam, bo Ra­fael był w domu, ale te­raz z nie­cier­pli­wo­ścią cze­ka­łam na ciąg dal­szy. Upo­rząd­ko­wa­łam już za­war­tość szaf na dole, mój plan obej­mo­wał jed­nak wszyst­kie kre­densy i szafki w domu.

Uwiel­biam jogę, ale dzi­siaj mia­łam zde­cy­do­wa­nie za dużo do zro­bie­nia.

Nie – od­pi­sa­łam, po czym przy­gry­złam wargę i ska­so­wa­łam wia­do­mość. Wpa­try­wa­łam się w te­le­fon. Na śli­skim ekra­nie po­ja­wiło się moje od­bi­cie – roz­czo­chrane włosy, blada twarz, cie­nie pod oczami.

Mu­sisz wię­cej wy­cho­dzić z domu. Po­ru­szać się tro­chę. To nie­zdrowe sie­dzieć cały dzień w czte­rech ścia­nach.

Głos Ra­fa­ela roz­brzmiał mi echem w gło­wie.

Or­ga­ni­za­cją mo­głam się za­jąć ju­tro. Poza tym – kogo ja chcia­łam oszu­kać? Pew­nie po­pra­co­wa­ła­bym kilka go­dzin, a po­tem za­rzu­ciła cały pro­jekt, żeby po­czy­tać blogi i ar­ty­kuły w in­ter­ne­cie albo naj­now­szy kry­mi­nał.

Na­pi­sa­łam „tak”, wy­sła­łam i po­szłam się przy­go­to­wać.

Pół go­dziny póź­niej par­ko­wa­łam przed klu­bem fit­ness. Wy­sia­dłam z sa­mo­chodu i po­czu­łam na ra­mio­nach po­wiew chłod­nej bryzy. Po trzech upal­nych mie­sią­cach przy­wi­ta­łam go z ra­do­ścią. Je­sień za­wsze była moją ulu­bioną porą roku. Ce­le­bro­wa­łam ją z roz­ko­szą. Dy­nie, jabłka, cała ta ru­sty­kalna ko­lo­ry­styka. Naj­bar­dziej jed­nak lu­bi­łam spa­da­jące i gra­bione li­ście. Ogo­ło­ce­nie drzew. Po­zby­wa­nie się sta­rego, żeby zro­bić miej­sce na nowe. Ko­niec, ale i po­czą­tek.

Na to mu­sia­łam jed­nak jesz­cze tro­chę po­cze­kać. Li­ście wciąż były zie­lone, a po po­łu­dniu po­wie­trze się na­grze­wało. Nie­mniej rano i wie­czo­rem mie­li­śmy przed­smak je­sieni, który spra­wiał, że chciało się wię­cej.

Po­pra­wi­łam torbę na ra­mie­niu i szyb­kim kro­kiem prze­mie­rzy­łam par­king. W środku było jesz­cze zim­niej. Kli­ma­ty­za­cja dzia­łała pełną parą, jakby na ze­wnątrz było ze trzy­dzie­ści stopni. Nic nie szko­dzi. Tym lep­szy po­wód, żeby się spo­cić. Uśmiech­nę­łam się do re­cep­cjo­nistki i po­da­łam jej pęk klu­czy, żeby mo­gła ze­ska­no­wać kartę. Tyle że moja karta nie wi­siała na bre­loczku.

Po­szpe­ra­łam w tor­bie, ale tam też jej nie było. Za­ru­mie­ni­łam się i po­sła­łam znu­dzo­nej dziew­czy­nie skru­szony uśmiech.

– Wy­gląda na to, że zgu­bi­łam iden­ty­fi­ka­tor. Może mnie pani spraw­dzić? Kelly Me­dina.

Spoj­rzała na mnie.

– Za­bawne. Parę go­dzin temu była tu inna pani o tym sa­mym imie­niu i na­zwi­sku.

Serce za­częło mi wa­lić jak mło­tem. Cho­dzi­łam na tę si­łow­nię od lat i do tej pory nikt o to­bie nie wspo­mniał. Za­sta­na­wia­łam się, jak długo tu ćwi­czysz.

– Czy ona jesz­cze tu jest? – Roz­glą­da­łam się po ko­ry­ta­rzu, jak gdy­bym mo­gła cię roz­po­znać.

– Nie. Przy­szła bar­dzo wcze­śnie.

No oczy­wi­ście. Ja też tak ro­bi­łam, kiedy Aaron był nie­mow­lę­ciem.

– Zga­dza się, mam tu pani dane – oznaj­miła re­cep­cjo­nistka i wpu­ściła mnie do środka.

Za­ci­snę­łam dło­nie na tor­bie i ru­szy­łam po scho­dach w kie­runku sali do jogi, nie prze­sta­jąc o to­bie my­śleć. Mi­nęło mnie kilka mło­dych ko­biet, ubra­nych w ob­ci­słe ko­szulki i spodenki; torby gim­na­styczne zwi­sały im z ra­mion. Śmiały się i gło­śno roz­ma­wiały, a dłu­gie ku­cyki ko­ły­sały im się za gło­wami. Pró­bo­wa­łam je wy­mi­nąć, po­wie­dzia­łam „prze­pra­szam”, ale one mnie nie sły­szały. Znie­cier­pli­wiona, za­gry­złam wargę i szłam po­woli za nimi. W końcu udało mi się do­trzeć na górę. Ko­biety skie­ro­wały się w stronę ma­szyn do car­dio, a ja na­ci­snę­łam klamkę drzwi do sali jogi.

Chri­stine sie­działa już na swo­jej ma­cie. Jej blond włosy były za­cze­sane do tyłu w ide­alny ku­cyk. Oczy miała ja­sne, a usta błysz­czące. Przy­gła­dzi­łam swoje nie­sforne brą­zowe loki i ob­li­za­łam su­che wargi.

Po­ma­chała mi z sze­ro­kim uśmie­chem.

– Jed­nak do­tar­łaś.

– No tak. – Rzu­ci­łam swoją matę i torbę na pod­łogę obok niej.

– Nie by­łam pewna, czy dasz radę. Mi­nęło tro­chę czasu.

Wzru­szy­łam ra­mio­nami i usia­dłam na ma­cie.

– By­łam za­jęta.

– Oj, jak ja to do­brze ro­zu­miem. – Mach­nęła ręką o smu­kłym nad­garstku. – Mad­die i Ma­son mieli ostat­nio całą masę za­jęć. Le­dwo mogę na­dą­żyć.

– Brzmi ciężko – mruk­nę­łam, zsu­wa­jąc klapki. Na tym po­le­gał pro­blem, gdy się wy­szło za mąż i zo­stało matką tak młodo. Więk­szość mo­ich zna­jo­mych wciąż wy­cho­wy­wała dzieci.

– Co nie? Nie mogę się do­cze­kać, aż do­ro­sną i będę mo­gła ro­bić, co ze­chcę.

– O tak, to jest su­per – od­par­łam sar­ka­stycz­nie.

Otwo­rzyła usta.

– Ojej, prze­pra­szam. Nie mó­wi­łam o to­bie. – Jej blade po­liczki się za­ró­żo­wiły. – Wiem, jak bar­dzo tę­sk­nisz za Aaro­nem. Po pro­stu...

Po­trzą­snę­łam głową i po­sła­łam jej uśmiech.

– Spo­koj­nie. Ro­zu­miem.

Po­zna­łam Chri­stine wiele lat temu na za­ję­ciach jogi. Na­leży do tego ga­tunku ko­biet, które nie mają pra­wie żad­nej sa­mo­świa­do­mo­ści. To wła­śnie mnie do niej przy­cią­gnęło. Uwiel­bia­łam, jaka była su­rowa i praw­dziwa. Inni trzy­mali się od niej z da­leka, nie ra­dzili so­bie z jej bez­po­śred­nio­ścią. Ale dla mnie było w niej coś orzeź­wia­ją­cego i szcze­rze mó­wiąc, cał­kiem za­baw­nego.

– Pa­mię­tam, jaka by­łam cią­gle za­jęta, kiedy Aaron był młod­szy – po­wie­dzia­łam. – Pew­nego roku za­pi­sał się na ba­se­ball i ko­szy­kówkę. Za­ję­cia czę­ściowo się po­kry­wały i przy­się­gam, że co­dzien­nie wo­zi­łam go na ja­kiś mecz albo tre­ning.

– Tak! – za­wo­łała pod­eks­cy­to­wana Chri­stine z wy­raźną ulgą. – Cza­sami po pro­stu za dużo tego wszyst­kiego.

– Tak, cza­sami tak jest – po­twier­dzi­łam.

Za­ję­cia wła­śnie się za­czy­nały, a sala po­woli się za­peł­niała. Ćwi­czyły głów­nie ko­biety, ale było też kilku męż­czyzn. Więk­szość z nich przy­szła z żoną albo dziew­czyną. Już wcze­śniej pró­bo­wa­łam na­mó­wić Ra­fa­ela, żeby wy­brał się kie­dyś ze mną, ale ro­ze­śmiał się, jakby ten po­mysł był nie­do­rzeczny.

– Pa­mię­tasz, jak na te za­ję­cia cho­dziło tylko kilka osób? – za­py­tała Chri­stine, omia­ta­jąc wzro­kiem salę.

Przy­tak­nę­łam, także się roz­glą­da­jąc. Fak­tycz­nie, wi­dzia­łam wiele no­wych twa­rzy. Nie żeby mnie to dzi­wiło. Fol­som bar­dzo się roz­ro­sło przez te dzie­sięć lat, od­kąd tu za­miesz­ka­łam. Co­dzien­nie wpro­wa­dzali się tu nowi lu­dzie.

Pa­trząc na stło­czone wo­kół nas obce osoby, za­drża­łam, a moje my­śli po­wę­dro­wały z po­wro­tem do cie­bie. Na­wet się nie spo­tka­ły­śmy, lecz mimo to czu­łam, jak­bym cię znała. Mia­ły­śmy tak samo na imię, cho­dzi­ły­śmy na tę samą si­łow­nię, ten sam pe­dia­tra opie­ko­wał się na­szymi dziećmi.

To było jak ki­smet. Los cię tu do mnie przy­wiódł.

By­łam tego pewna.

Ale dla­czego?

2

Ciem­no­czer­wone wino wi­ro­wało w kie­liszku, po­zo­sta­wia­jąc po bo­kach plamy przy­po­mi­na­jące pa­ję­czyny. Chri­stine pod­nio­sła go do ust i po­cią­gnęła długi łyk.

– Nie za­mó­wisz drinka? – Unio­sła brwi, jakby to było dzi­waczne, że nie piję w po­nie­dział­kowe po­łu­dnie.

Nie by­łam na­wet pewna, dla­czego da­łam się jej na­mó­wić na wyj­ście na lunch po jo­dze. Mia­łam jesz­cze dziś sprawy do za­ła­twie­nia i bar­dzo chcia­łam się prze­brać z prze­po­co­nych ciu­chów tre­nin­go­wych.

– Nie, wła­ści­wie nie mogę zo­stać długo. Mu­szę zro­bić za­kupy spo­żyw­cze – po­wie­dzia­łam.

– No to zro­bisz je ju­tro – po­wie­działa z nutą znie­cier­pli­wie­nia. – Oj tam, na­pij się ze mną.

– Nie mogę ju­tro. Mu­szę ku­pić coś na dzi­siej­szą ko­la­cję. – Zaj­rza­łam do menu. Bur­ger i frytki brzmiały nie­źle. Umie­ra­łam z głodu. Spoj­rza­łam w dół na wy­pu­kłość brzu­cha po­nad pa­skiem spodni i zmarsz­czy­łam brwi. Pew­nie nie po­win­nam tego za­ma­wiać.

Kiedy po­zna­li­śmy się z Ra­fa­elem, by­łam szczu­pła. Do­piero po uro­dze­niu Aarona moje ciało się zmie­niło, stało się de­li­kat­niej­sze, okrą­glej­sze. Nie prze­szka­dzało mi to jed­nak. Wy­glą­da­łam jak matka. Do­dat­kowa waga tylko po­twier­dziła cud, który wy­da­rzył się w moim or­ga­ni­zmie. Zresztą taki los czeka wszyst­kie ko­biety, prawda? Wkrótce po na­ro­dzi­nach Aarona Raf za­czął rzu­cać zło­śliwe uwagi i do­cinki. Ana­li­zo­wał to, co ja­dłam, i na­ma­wiał mnie, że­bym wię­cej ćwi­czyła. Po­słu­cha­łam go, schu­dłam i utrzy­ma­łam wagę. Ale ostat­nio znowu tro­chę przy­ty­łam.

Zde­cy­do­wa­łam się na sa­łatkę Santa Fe z kur­cza­kiem. Dres­sing osobno.

– Oj, pro­szę – po­wie­działa Chri­stine. – Bę­dziesz dzi­siaj sama w domu. Wy­star­czy po­pcorn i tro­chę wina. Ja bym tak zro­biła, gdy­bym miała dom dla sie­bie.

Chri­stine za­cho­wy­wała się, jak gdy­bym pro­wa­dziła ja­kieś cu­downe ży­cie. Jak gdyby sa­mot­ność była czymś po­żą­da­nym. Nie była. Od­da­ła­bym wszystko, żeby cof­nąć się w cza­sie. Mieć cią­gle pełny dom i na­pięty gra­fik, tak jak ona. Ale nie wspo­mnia­łam jej o tym, je­dy­nie się uśmiech­nę­łam.

– Tak, może tak zro­bię. – Szcze­rze mó­wiąc, nie brzmiało to wcale jak naj­gor­szy plan.

Sie­dzia­ły­śmy przy sto­liku na ze­wnątrz i mi­nęła nas po­spiesz­nie młoda ko­bieta pcha­jąca dzie­cięcy wó­zek. Był przy­kryty, więc nie wi­dzia­łam dziecka w środku. Zer­k­nę­łam na matkę. Ciem­no­włosa, o bla­dej ce­rze, ja­kieś dwa­dzie­ścia parę lat.

Przez chwilę za­sta­na­wia­łam się, czy to ty.

Nie mia­łam po­ję­cia, jak wy­glą­dasz i ile masz lat. Od­kąd wie­dzia­łam, że uro­dzi­łaś, wy­obra­ża­łam so­bie cie­bie jako młodą ko­bietę, ale zda­wa­łam so­bie sprawę, że wiele ko­biet ro­dzi w póź­niej­szym wieku. Nie mia­łam też po­wodu, by są­dzić, że to dziecko było je­dy­na­kiem.

Czy masz gro­madkę dzieci, czy tylko jedno?

Czy je­steś mę­żatką?

Czy miesz­kasz w po­bliżu?

Py­ta­nia wi­ro­wały mi w gło­wie.

Jed­nego by­łam pewna, a mia­no­wi­cie że nie bie­rzesz pod uwagę po­pcornu i wina na ko­la­cję.

Praw­do­po­dob­nie pla­no­wa­łaś miły po­si­łek dla ro­dziny. Coś pro­stego, jak ma­ka­ron, bo prze­cież masz nie­mowlę. Mu­sia­ła­byś do­brze to zor­ga­ni­zo­wać, po­sa­dzić je na huś­tawce albo, jesz­cze le­piej, go­to­wać, kiedy bę­dzie drze­mało. Po­tem ty i twój mąż zje­dli­by­ście na zmianę, prze­ka­zu­jąc so­bie dziecko.

Uśmie­cha­jąc się do sie­bie, przy­po­mnia­łam so­bie, jak ro­bi­łam to co noc, kiedy Aaron był no­wo­rod­kiem. Chyba przez dwa lata ani razu nie zdą­ży­łam zjeść, za­nim po­si­łek wy­stygł. Wtedy strasz­nie mnie to iry­to­wało. Nie wiem, dla­czego te­raz to wspo­mnie­nie spra­wiło, że zro­biło mi się cie­pło i przy­jem­nie.

Zło­żyw­szy za­mó­wie­nie, Chri­stine do­koń­czyła swój kie­li­szek wina i spoj­rzała na mnie po­dejrz­li­wie.

– Co się z tobą dzieje? Ja­koś mało się dzi­siaj od­zy­wasz.

Nie za­mie­rza­łam jej o to­bie opo­wia­dać. To samo wy­szło.

– W Fol­som jest jesz­cze jedna Kelly Me­dina.

Chri­stine wy­krzy­wiła twarz.

– Jak to? W sen­sie so­bo­wtór czy coś ta­kiego? Wiesz, co mó­wią: po­dobno każdy ma bliź­niaka.

Nie wie­dzia­łam, czy to prawda. Nie wie­dzia­łam na­wet, kto tak mówi.

– Nie, to nie ktoś, kto wy­gląda jak ja. Po pro­stu inna ko­bieta na­zywa się do­kład­nie tak jak ja.

– Och. – Chri­stine nie kryła roz­cza­ro­wa­nia. – Wiesz, Kelly to dość po­pu­larne imię. Ja też cią­gle spo­ty­kam swoje imien­niczki.

– Ale czy spo­tka­łaś ko­bietę, która ma też tak samo na na­zwi­sko?

Po­trzą­snęła głową.

– Chyba nie, ale je­stem pewna, że ja­kaś by się zna­la­zła.

– Pew­nie masz ra­cję. – Wzru­szy­łam ra­mio­nami. – Ale nie w tym sa­mym mie­ście, na tej sa­mej si­łowni, nie z dziec­kiem u tego sa­mego pe­dia­try.

– Jak to? – Zmarsz­czyła brwi i za­ci­snęła wargi.

– Wła­śnie tak. – Ski­nę­łam głową. Wresz­cie ja­kaś re­ak­cja z jej strony. – Do­sta­łam dziś rano te­le­fon z ga­bi­netu le­ka­rza z przy­po­mnie­niem o wi­zy­cie dziecka. A po­tem babka z re­cep­cji po­wie­działa, że za­dzwo­niła do nie­wła­ści­wej Kelly.

– Może to ja­kiś błąd w sys­te­mie – za­su­ge­ro­wała. – Kiedy pra­co­wa­łam w ga­bi­ne­cie den­ty­stycz­nym, pew­nego razu nie­chcący wy­sła­li­śmy przy­po­mnie­nia o wi­zy­cie z wcze­śniej­szych lat.

– Nie, nie o to cho­dziło. – Po­trzą­snę­łam głową. – Po­wie­działa, że to nowa pa­cjentka.

– A, czyli ta druga Kelly Me­dina to dziecko?

Za­wa­ha­łam się i przez chwilę za­sta­na­wia­łam, czy to prawda. Wy­obra­ża­łam so­bie cie­bie jako do­ro­słą, ale czyż­bym się po­my­liła? Czy to moż­liwe, że by­łaś dziec­kiem, a nie matką? Wzrok lekko mi się roz­ma­zał, po­czu­łam kłu­jący ból w oczo­do­łach.

Nie. To nie­moż­liwe. Re­cep­cjo­nistka, Nancy, czy jak jej tam, po­wie­działa, że pa­cjen­tem jest twoje dziecko. A dziew­czyna na si­łowni mó­wiła o in­nej ko­bie­cie. Prawda?

Za­mru­ga­łam, po­trzą­snę­łam głową. Tak, by­łam tego pewna.

– Kelly? W po­rządku? – Chri­stine zmarsz­czyła czoło. – Ten te­le­fon cię zde­ner­wo­wał, co? – Po­ma­chała do kel­nerki. – Za­mó­wię ci drinka. Tylko jed­nego. Od­prę­żysz się.

Chcia­łam od­mó­wić, ale po­tak­nę­łam. Pró­bo­wa­łam się ogra­ni­czać. To były pu­ste ka­lo­rie, któ­rych nie po­trze­bo­wa­łam. Je­den kie­li­szek nie zrobi prze­cież wiel­kiej róż­nicy. Poza tym za­mó­wi­łam sa­łatkę. Po pro­stu nie na­piję się już dzi­siaj wina.

Kel­nerka po­sta­wiła przede mną kie­li­szek i choć za­mie­rza­łam są­czyć go po­woli, wy­chy­li­łam wino łap­czy­wie, jak pies po­chła­nia­jący wodę z mi­ski po biegu w upale. Moje ciało roz­grzało się nie­mal na­tych­miast, a umysł ogar­nęło ła­godne otę­pie­nie. Nie po­win­nam była pić tak szybko. Nic dzi­siaj nie ja­dłam. Kiedy po­ja­wiła się moja sa­łatka, drżącą ręką pod­nio­słam wi­de­lec i na­bra­łam kęs, ma­jąc na­dzieję, że tro­chę się uspo­koję.

Sma­ko­wała jak pa­pier.

Po­pa­trzy­łam na sos.

A tam, pie­przyć to. Po­la­łam wszystko ob­fi­cie i za­bra­łam się do je­dze­nia. O wiele le­piej.

– Słu­chaj, strasz­nie się ostat­nio po­kłó­ci­łam z Jo­elem – po­wie­działa Chri­stine i wbiła wi­de­lec w swoją sa­łatkę. Za­uwa­ży­łam, że nie po­lała jej so­sem. – Ma­ru­dził, że za dużo pie­nię­dzy wy­daję na je­dze­nie – kon­ty­nu­owała, prze­żu­wa­jąc mały ką­sek. – Je­dze­nie – po­wtó­rzyła, tym ra­zem gło­śniej. – Mo­żesz w to uwie­rzyć? Prze­cież nie cho­dzę po skle­pach i nie ku­puję cią­gle no­wych bu­tów ani nic w tym stylu.

Spoj­rza­łam na nią zna­cząco, prze­chy­li­łam głowę. Po­słała mi po­ro­zu­mie­waw­czy uśmiech.

– No do­bra, może ku­puję. Ale to nie o to się wście­kał, tylko o je­dze­nie. A ja na to: „Słu­chaj, ku­puję je­dze­nie dla ca­łej na­szej ro­dziny”. A on: „Nie mu­sisz ku­po­wać wy­łącz­nie w de­li­ka­te­sach. Inni ro­bią za­kupy w Co­stco albo WinCo”. A ja: „Czyli się wście­kasz, że zdrowo kar­mię dzieci? Do­brze sły­szę? Wo­lał­byś, że­bym im da­wała na­poje ga­zo­wane i chipsy, czy co?”.

Kiw­nę­łam głową, jak­bym do­brze ro­zu­miała, cho­ciaż nie do końca tak było. Za na­uczy­ciel­ską pen­sję Ra­fa­ela ni­gdy nie było nas stać na za­kupy w de­li­ka­te­sach.

Się­gnę­łam po kie­li­szek, ale był pu­sty. Ha. Szybko po­szło.

– Oj, po­cze­kaj. – Chri­stine schy­liła się i się­gnęła po to­rebkę le­żącą na ziemi. – Mam nie­ode­brane po­łą­cze­nie. – Wy­pro­sto­wała się, a jej oczy roz­sze­rzyły się, gdy spoj­rzała na ekran. – To ze szkoły Mad­die. Zo­sta­wili wia­do­mość, mu­szę od­słu­chać. – Rzu­ciła mi prze­pra­sza­jące spoj­rze­nie. – Prze­pra­szam. Daj mi chwilkę.

– Nie ma sprawy.

Za­schło mi w ustach, więc się­gnę­łam po wodę. Zmru­ży­łam oczy i po­ża­ło­wa­łam, że nie wzię­łam oku­la­rów prze­ciw­sło­necz­nych. Słońce z mi­nuty na mi­nutę sta­wało się co­raz ja­śniej­sze. Co­raz moc­niej też grzało.

– O nie. Mad­die miała kon­tu­zję na wu­efie. – Chri­stine od­su­nęła krze­sło. – Bar­dzo mi przy­kro, ale mu­szę le­cieć.

Mach­nę­łam ręką.

– Nie ma sprawy. Do­sko­nale ro­zu­miem. Pa­mię­tasz, by­łaś ze mną, gdy Aaron zwich­nął so­bie pa­lec.

– Fak­tycz­nie. Miejmy na­dzieję, że u Mad­die to coś mniej po­waż­nego. – Za­rzu­ciła to­rebkę na ra­mię i spoj­rzała na stół. – Cho­lera. Na­wet jesz­cze nie za­pła­ci­ły­śmy. Cze­kaj, zo­ba­czę, czy mam go­tówkę.

– Nie, w po­rządku. Ja sta­wiam.

Za­wa­hała się.

– Je­steś pewna?

– Ow­szem – przy­tak­nę­łam.

– Okej. Dzięki. Na­pi­szę do cie­bie póź­niej, do­bra?

Nie prze­sta­wała pa­trzeć na mnie z tro­ską, ale nie mia­łam po­ję­cia dla­czego. Czu­łam się do­brze. Może tym ra­zem cho­dziło o Mad­die, a nie o mnie. Tak, to miało sens.

Kiedy ob­ser­wo­wa­łam, jak od­cho­dzi, wró­ci­łam my­ślami do dnia, w któ­rym Aaron zwich­nął so­bie pa­lec. By­łam z Chri­stine i kil­koma in­nymi ma­mami na za­kra­pia­nym brun­chu. To był mie­siąc uro­dzin Chri­stine (tak, ona je ob­cho­dzi cały mie­siąc), więc uparła się, że­bym wy­piła z nią drinka. By­łam już po dru­gim, kiedy za­dzwo­nili ze szkoły. Je­dyne, co mi po­wie­dzieli, to że Aaron zra­nił się w pa­lec, gra­jąc w ko­szy­kówkę pod­czas prze­rwy obia­do­wej. By­łam zi­ry­to­wana, do­póki nie zo­ba­czy­łam Aarona. Miał siną twarz, szczę­kał zę­bami, ca­łym jego cia­łem wstrzą­sały dresz­cze. Jego ró­żowy pa­lec był wy­gięty pod ma­ka­brycz­nym ką­tem i wy­da­wał się o wiele dłuż­szy.

Czas ocze­ki­wa­nia na le­ka­rza mi­jał tak wolno, że le­dwo mo­głam od­dy­chać. Serce mi się kra­jało, gdy wi­dzia­łam, jak Aaron cier­piał. Ro­bi­łam, co mo­głam, żeby się ro­ze­śmiał lub cho­ciaż uśmiech­nął, żeby go ja­koś roz­pro­szyć. Ale za bar­dzo go bo­lało. Mimo to był dzielny.

Le­karz po­wie­dział, że za­cho­wał się, jak na żoł­nie­rza przy­stało.

– Czy mogę coś jesz­cze po­dać? – Głos kel­nerki prze­rwał moje wspo­mnie­nia.

Otwo­rzy­łam usta, żeby po­pro­sić o ra­chu­nek, a wtedy wi­zja pu­stego domu wy­peł­niła mój umysł. Usia­dłam wy­god­niej na krze­śle.

– Jesz­cze je­den kie­li­szek wina po­pro­szę – po­wie­dzia­łam.

Nie my­śla­łam o to­bie aż do tam­tej nocy.

Nie bar­dzo pa­mię­tam tamto po­po­łu­dnie. Wy­pi­łam wię­cej, niż za­mie­rza­łam, a kiedy w końcu do­tar­łam do domu, za­snę­łam na kilka go­dzin i prze­ga­pi­łam te­le­fon od Ra­fa­ela, kiedy wy­szedł z pracy.

Wy­słał mi wia­do­mość, że wy­cho­dzi te­raz z ko­le­gami i za­dzwoni póź­niej.

Chri­stine też na­pi­sała. Z Mad­die wszystko w po­rządku. Tylko zwich­nięty nad­gar­stek.

Gdy słońce znik­nęło i ciem­ność po­kryła niebo, po­szłam do kuchni, żeby coś zjeść. Głowa mi pę­kała, w gar­dle dra­pało, ję­zyk mia­łam lepki. Na­pi­łam się wody, po czym wy­ję­łam pu­dełko kra­ker­sów i ugry­złam jed­nego.

Do mo­ich uszu do­biegł ni­kły dźwięk dzie­cię­cych gło­sów, więc od­wró­ci­łam się w stronę okna. Ja­kaś ko­bieta ga­niała dwójkę ma­lu­chów po po­dwórku są­siada po dru­giej stro­nie ulicy. Lo­ka­torka domu była po sie­dem­dzie­siątce. To pew­nie jej córka z wnu­kami.

I wła­śnie wtedy moje my­śli po­wę­dro­wały do cie­bie.

Za­sta­na­wia­łam się, czy masz ro­dzinę w mie­ście. Po­my­śla­łam, że mu­sia­łaś się tu prze­pro­wa­dzić nie­dawno, skoro na­sze drogi nie prze­cięły się aż do dzi­siaj. Może po to, by miesz­kać bli­żej ro­dziny.

My prze­pro­wa­dzi­li­śmy się tu­taj, żeby być bli­sko mo­ich ro­dzi­ców, ale te­raz już ich nie ma.

Mój wzrok spo­czął na lap­to­pie na stole w ką­ciku śnia­da­nio­wym. Małe mi­ga­jące świa­tełko mó­wiło mi, że ba­te­ria jest na­ła­do­wana. Tętno na­gle mi przy­spie­szyło.

By­łam pewna, że uży­wasz me­diów spo­łecz­no­ścio­wych. Wszy­scy uży­wali. Na­wet ja mia­łam konto na Fa­ce­bo­oku i In­sta­gra­mie. Za­ło­ży­łam je, żeby śle­dzić Aarona, ale w końcu sama się wcią­gnę­łam. Te­raz pew­nie za­miesz­cza­łam wię­cej wpi­sów i zdjęć, niż po­win­nam.

Z kub­kiem w ręku po­de­szłam do sto­lika i otwo­rzy­łam lap­topa. Włą­czył się, biło od niego cie­pło. Za­lo­go­wa­łam się na Fa­ce­bo­oka i wy­szu­ka­łam Kelly Me­dinę. Wy­świe­tliło się kil­ka­dzie­siąt pro­fili.

No pro­szę, aż tyle osób na świe­cie nosi moje imię i na­zwi­sko?

To może tro­chę po­trwać.

Przej­rza­łam wszyst­kie, jed­nak nie są­dzi­łam, że któ­raś z nich to ty. Żadna nie miesz­kała w tej oko­licy i tylko kilka miało małe dzieci.

Na­stęp­nie spró­bo­wa­łam In­sta­grama, ale tam było jesz­cze trud­niej się po­ru­szać.

Sfru­stro­wana, od­chy­li­łam się na opar­cie. Na pewno gdzieś tam by­łaś. Dla­czego nie mo­głam cię zna­leźć?

3

W od­dali roz­brzmie­wała pio­senka. Coś zna­jo­mego. Nie po­tra­fi­łam jej zi­den­ty­fi­ko­wać, ale wie­dzia­łam, że sły­sza­łam ją już mi­lion razy. Ty­tuł mia­łam na końcu ję­zyka. Ogar­nęła mnie no­stal­gia, przy­tulna i cie­pła jak mocny ser­deczny uścisk. Ale było też inne uczu­cie, po­na­gle­nie, jakby ręce na mo­ich ple­cach po­py­chały mnie do przodu wbrew mo­jej woli.

Zmu­si­łam się do otwar­cia po­wiek. Wszystko było roz­ma­zane i ciemne. Mój po­li­czek od cze­goś się kleił. Usia­dłam i wy­tar­łam skórę grzbie­tem dłoni. Spoj­rza­łam w dół, na ciemne drewno stołu, na lap­topa, a po­tem po­wio­dłam oczami po słabo oświe­tlo­nej kuchni.

Pio­senka roz­brzmie­wała co­raz gło­śniej. Bli­żej. Wy­raź­niej. A, no tak – I Know You Want Me Pit­bulla. Ra­fael uwa­żał, że to naj­za­baw­niej­sza rzecz na świe­cie, kiedy przy­pi­sał ten utwór do swo­jego nu­meru w moim te­le­fo­nie.

Na­tych­miast się­gnę­łam po ko­mórkę.

– Halo – od­po­wie­dzia­łam szybko, za­nim się roz­łą­czył. Mój głos był chro­po­waty, jak­bym zja­dła garść pia­sku.

– Prze­pra­szam, obu­dzi­łem cię? – za­py­tał ochry­ple, lekko beł­ko­tli­wie.

Zmru­ży­łam oczy, zer­ka­jąc na ze­gar w mi­kro­fa­lówce. Było już po pół­nocy.

– Do­piero te­raz wró­ci­łeś?

– Tak, Frank miał uro­dziny, więc po­szli­śmy z chło­pa­kami to uczcić – po­wie­dział. – A co z tobą? Nie było cię, kiedy dzwo­ni­łem wcze­śniej.

– A, tak, prze­pra­szam. – Nie za­mie­rza­łam mu mó­wić, że drze­ma­łam w środku dnia. W ży­ciu by mi tego nie od­pu­ścił. – Wy­szłam z Chri­stine.

– To do­brze. – W jego gło­sie za­brzmiała nuta na­dziei. – Do­brze się ba­wi­ły­ście?

– Tak – po­wie­dzia­łam, zie­wa­jąc.

– Brzmisz, jak­byś była zmę­czona – po­wie­dział.

– No wiesz, jest śro­dek nocy – od­par­łam sar­ka­stycz­nie i na­tych­miast ukłuło mnie po­czu­cie winy. Za­brzmiało to tak, jak­bym pró­bo­wała wsz­cząć sprzeczkę, a to ostat­nie, czego te­raz po­trze­bo­wa­łam. Kłó­ci­li­śmy się wy­star­cza­jąco czę­sto. Nie było po­wodu, żeby spe­cjal­nie pro­wo­ko­wać awan­turę.

– Prze­pra­szam. W ta­kim ra­zie chyba dam ci te­raz spo­kój.

– Nie, już nie śpię – po­wie­dzia­łam, sta­ra­jąc się za­ła­go­dzić sy­tu­ację. – Chcia­łeś o czymś po­roz­ma­wiać?

To nie w jego stylu dzwo­nić tak późno. Za­zwy­czaj je­śli nie ode­bra­łam, po pro­stu pró­bo­wał po­now­nie na­za­jutrz.

– Nie, nic ta­kiego. Chyba chcia­łem tylko usły­szeć twój głos, za­nim pójdę spać.

Daw­niej tak wła­śnie mó­wił. Kiedy się spo­ty­ka­li­śmy albo za­raz po ślu­bie. Za­sko­czyło mnie to. Te­raz na­prawdę ża­ło­wa­łam tego sar­ka­stycz­nego ko­men­ta­rza. Serce mi zmię­kło, po raz pierw­szy od mie­sięcy. Nie by­łam pewna, czy to przez jego słowa czy wino. Praw­do­po­dob­nie jedno i dru­gie. Otwo­rzy­łam usta i chcia­łam mu się zre­wan­żo­wać czymś rów­nie mi­łym, ale nic nie przy­cho­dziło mi do głowy. Mi­nęło tyle czasu, od­kąd oka­zy­wa­li­śmy so­bie ro­man­tyczne ge­sty czy mi­łość, że czu­łam się tak, jak­bym już nie po­tra­fiła ro­bić ta­kich rze­czy. Znie­chę­cona, wy­mam­ro­ta­łam szyb­kie „do­bra­noc” i roz­łą­czy­łam się, po czym odło­ży­łam te­le­fon, zmarsz­czy­łam nos i ro­zej­rza­łam się do­okoła.

Czy ja na­prawdę za­snę­łam przy ku­chen­nym stole?

Wszystko było ja­kieś mętne. Zmu­si­łam się, żeby wstać, i po­szłam na górę. Tuż przed za­śnię­ciem po­my­śla­łam jesz­cze, że nie po­wie­dzia­łam Ra­fa­elowi o to­bie.

Mój sa­mo­chód zo­stał skra­dziony.

Nie było go na pod­jeź­dzie, w ga­rażu ani przy kra­węż­niku. Prze­szłam się na­wet ulicą tam i z po­wro­tem.

Sta­łam na ganku, wpa­tru­jąc się w pu­sty pod­jazd, w nie­kształtną plamę ben­zyny na be­to­nie, a w mo­jej piersi za­kieł­ko­wała pa­nika. Trze­po­tała tak mocno, że po chwili by­łam zu­peł­nie roz­trzę­siona.

Drżą­cymi dłońmi wy­ję­łam z kie­szeni te­le­fon i za­dzwo­ni­łam do Ra­fa­ela. Kiedy zgło­siła się poczta gło­sowa, jęk­nę­łam.

Prze­wi­nę­łam kon­takty i na­tra­fi­łam na zdję­cie Aarona. Jego uśmiech­nięta twarz wpa­try­wała się we mnie. Serce ści­snęło mi się bo­le­śnie. Klik­nę­łam w jego imię. Te­le­fon dzwo­nił i dzwo­nił, aż w końcu też włą­czyła się poczta gło­sowa. Wy­słu­cha­łam na­gra­nia do końca, aż do sy­gnału dźwię­ko­wego, po czym się roz­łą­czy­łam.

Nie mógł mi po­móc.

Ża­den z nich nie mógł mi po­móc.

Nie było ich tu­taj, więc mu­sia­łam po­ra­dzić so­bie sama. Nie żeby to było coś no­wego. Już mia­łam za­dzwo­nić na po­li­cję, kiedy za­sko­czyło mnie pu­ka­nie do drzwi. Tętno mi przy­spie­szyło, otwo­rzy­łam.

Na moim ganku stała Chri­stine w dżin­so­wych rur­kach, bu­tach do ko­stek, luź­nym bia­łym to­pie i z we­so­łym uśmie­chem na twa­rzy.

– Dzień do­bry – za­szcze­bio­tała.

Ogar­nęła mnie ulga, moje sko­ła­tane nerwy nieco się uspo­ko­iły. Su­peł w mo­jej piersi lekko się roz­luź­nił.

– Och, dzięki Bogu, że tu je­steś.

Chwy­ci­łam ją za ra­mię, wcią­gnę­łam do środka i za­trza­snę­łam drzwi.

– Co się dzieje? – za­py­tała, pa­trząc na mnie sze­roko otwar­tymi oczami.

– Ukra­dli mi sa­mo­chód.

Ro­ze­śmiała się.

– Nikt ci ni­czego nie ukradł.

Co to za od­po­wiedź?!

– Wła­śnie że tak! Ni­g­dzie go nie ma.

– Oczy­wi­ście, że nie, głup­ta­sie. Wczo­raj wró­ci­łaś do domu ube­rem. To dla­tego tu je­stem. Na­pi­sa­łaś wie­czo­rem i po­pro­si­łaś mnie, że­bym przy­je­chała po cie­bie dziś rano, to od­bie­rzemy twoje auto.

Za­mar­łam, mój wzrok po­wę­dro­wał z po­wro­tem do kuchni, gdzie stał otwarty lap­top, a obok niego mój ku­bek z na wpół wy­pitą wodą. Usi­ło­wa­łam so­bie przy­po­mnieć, co się stało, po­skła­dać w ca­łość wczo­raj­sze wy­da­rze­nia.

A, tak.

Wino. Oszo­ło­mie­nie. Za­wroty głowy. Uber.

Te­raz so­bie przy­po­mnia­łam.

Jezu, nie mo­głam uwie­rzyć, że pra­wie za­dzwo­ni­łam na po­li­cję. Po­my­śle­liby, że zwa­rio­wa­łam. Dzięki Bogu Chri­stine po­ja­wiła się w samą porę.

– Wszystko w po­rządku? – Chri­stine po­de­szła bli­żej, zmarsz­czyła brwi. Mia­łam dość tych jej spoj­rzeń.

Za­śmia­łam się i po­trzą­snę­łam głową.

– Ja­sne, żar­to­wa­łam. Prze­cież pa­mię­tam, że przy­je­cha­łam ube­rem. Tak się tylko z tobą dro­czę.

– A, to okej. – Uśmiech­nęła się, ale oczy miała wciąż po­ważne, a twarz wy­ra­żała tro­skę.

Zna­łam tę minę aż na­zbyt do­brze.

– Do­bra, jedźmy po mój sa­mo­chód.

Wy­szłam przed dom, za­cie­ra­jąc ręce.

Ale Chri­stine nie ru­szyła za mną.

– Kel, masz na so­bie pi­żamę.

Je­śli pró­bo­wa­łam ją prze­ko­nać, że wszystko ze mną w po­rządku, to szło mi fa­tal­nie. Po­bie­głam na górę, żeby się szybko prze­brać. Palce mia­łam sztywne, bo za­snę­łam z rę­kami opar­tymi na kla­wia­tu­rze lap­topa, a moje oczy były zmę­czone od wpa­try­wa­nia się po ciemku przez wiele go­dzin w ja­sny ekran. Nie mo­głam so­bie przy­po­mnieć, kiedy ostatni raz sie­dzia­łam do późna przy kom­pu­te­rze. Pew­nie wtedy, gdy Aaron był w li­ceum. Kiedy szedł na szkolny bal albo stud­niówkę, całą noc prze­glą­da­łam na Fa­ce­bo­oku jego pro­fil i strony jego zna­jo­mych, żeby zo­ba­czyć, co za­miesz­czali.

Ale to było coś in­nego.

Tym ra­zem szu­ka­łam cie­bie.

I przy oka­zji do­wie­dzia­łam się, że na­sze imię i na­zwi­sko wcale nie są ta­kie rzad­kie. W za­sa­dzie oka­zały się cał­kiem po­pu­larne. Zna­la­złam na­wet paru fa­ce­tów, któ­rzy na­zy­wali się Kelly Me­dina.

Po­sia­da­nie tego sa­mego na­zwi­ska nic nie zna­czyło.

By­łaś obca.

Ni mniej, ni wię­cej.

Kiedy się ubra­łam, za­war­łam sama ze sobą pakt, że od­pusz­czę so­bie tę głu­pią ob­se­sję. Mu­szę dać so­bie spo­kój. Prze­stać cię szu­kać. Prze­stać o to­bie my­śleć.

Po pro­stu prze­stać.

Po wyj­ściu z po­koju po­czu­łam się lżej­sza niż przed­tem. Po­wie­trze swo­bod­nie prze­pły­wało przez moje płuca. Mój sa­mo­chód nie zo­stał skra­dziony. Nie za­przą­ta­łaś mo­ich my­śli. W moim świe­cie znów wszystko było w po­rządku.

– Go­towa? – za­py­tała Chri­stine, kiedy ze­szłam na par­ter.

– Tak.

– Zna­ko­mi­cie – od­parła i ru­szyła w stronę drzwi wej­ścio­wych. – Po­my­śla­łam so­bie, że mo­żemy wpaść na latte po dro­dze. Mu­szę się na­pić kawy, ina­czej umrę. Do­słow­nie.

– Świetny po­mysł. – Uśmiech­nę­łam się do niej.

Za­mó­wi­ły­śmy latte u Pe­eta, a na­stęp­nie po­je­cha­ły­śmy do Old Fol­som, gdzie za­par­ko­wa­łam. Chri­stine jedną ręką trzy­mała ku­bek, a drugą kie­row­nicę. Gdy­bym ja tak zro­biła, cała kawa wy­lą­do­wa­łaby mi na ko­la­nach. Ona za­wsze miała lep­szą ko­or­dy­na­cję ru­chów niż ja. Naj­bar­dziej to było wi­dać, kiedy ćwi­czy­ły­śmy ra­zem jogę.

– A tak w ogóle Ra­fael po­wie­dział mi wczo­raj wie­czo­rem coś dziw­nego.

– Tak? – Od­wró­ciła się lekko w moją stronę i unio­sła brew.

– Za­dzwo­nił do mnie o pół­nocy, gdy wró­cił do domu po spo­tka­niu ze zna­jo­mymi.

– Ja­kimi zna­jo­mymi? – za­py­tała, marsz­cząc czoło.

Wie­dzia­łam, o co pyta. Ta sama myśl i mnie przy­szła do głowy. Ale po pro­stu wzru­szy­łam ra­mio­nami, jakby wcale mnie to nie mar­twiło. Jak gdy­bym była tak na­iwna i nie­świa­doma wy­sko­ków Rafa, jak jemu się wy­da­wało.

– Inni wy­kła­dowcy – od­par­łam. Nie po­wie­dział któ­rzy, poza Fran­kiem, więc za­ło­ży­łam, że to ci sami co za­wsze: Jon, Adam, Mark, może na­wet Ke­ith. Chri­stine nie po­trze­bo­wała tych wszyst­kich szcze­gó­łów, bo i tak ni­kogo z nich nie znała. – Je­den z nich miał uro­dziny. W każ­dym ra­zie Raf był uro­czy. Po­wie­dział, że chciał usły­szeć mój głos, za­nim pój­dzie spać.

– I to jest dziwne?

– No wiesz, daw­niej by nie było. Ale te­raz jest. On już nie mówi mi ta­kich ro­man­tycz­nych rze­czy.

– Pił?

Przy­tak­nę­łam.

– No pro­szę. Fa­ceci tak mają, kiedy są pi­jani. Gdyby był w domu, za­cią­gnąłby cię do łóżka i spró­bo­wał szczę­ścia.

Zmarsz­czy­łam czoło, wzrok utkwi­łam w spo­czy­wa­ją­cych na ko­la­nach dło­niach. Ona miała ra­cję. By­łam głu­pia, że my­śla­łam ina­czej.

– Je­stem pewna, że mó­wił szcze­rze – do­dała Chri­stine, jak gdyby czy­tała mi w my­ślach. – Wiesz, że Raf cię ko­cha, Kel. Po pro­stu prze­cho­dzi­cie te­raz trudny okres. – Za­mil­kła, za­ci­snęła wargi. Za­trzy­mała się na czer­wo­nym świe­tle i od­wró­ciła głowę w moją stronę. – To, co się stało... – Prze­łknęła gło­śno. – Wiesz, tak od razu się z tego nie wy­le­czysz. Cho­dzisz na tę te­ra­pię?

Zmie­ni­łam po­zy­cję, wzię­łam ko­lejny łyk kawy. Ręce lekko mi drżały. Rzadko po­zwa­la­łam so­bie na ko­fe­inę.

– Oczy­wi­ście. Nie mam wy­boru. Taki był wa­ru­nek, pa­mię­tasz?

– Ale to do­brze, prawda? Bo to ci po­maga?

– Chyba. – Wyj­rza­łam przez okno i po­my­śla­łam o za­tę­chłym biu­rze dok­tora Hil­ler­mana i jego krza­cza­stych brwiach. Czy on mi po­ma­gał? Ja­sne, czu­łam się co­raz le­piej, nie są­dzi­łam jed­nak, by to była jego za­sługa.

Skrę­ci­ły­śmy za róg i za­uwa­ży­łam swój sa­mo­chód. Usia­dłam pro­sto, a Chri­stine za­par­ko­wała tuż za nim. Otwo­rzy­łam drzwi i wy­sia­dłam.

– Dzięki, Chri­stine. Na­prawdę dzię­kuję – po­wie­dzia­łam, po czym za­trza­snę­łam drzwi i po­spie­szy­łam do swo­jego auta. W środku pach­niało wil­gotną zie­mią. Włą­czy­łam sil­nik i uchy­li­łam okno, żeby wpu­ścić tro­chę świe­żego po­wie­trza.

Chri­stine ski­nęła do mnie ręką, gdy prze­jeż­dżała obok, a ja jej od­ma­cha­łam.

Już mia­łam od­je­chać, gdy mój te­le­fon na­gle za­brzę­czał z sie­dze­nia pa­sa­żera. Zer­k­nę­łam na ekran, na któ­rym wy­świe­tliło się po­wia­do­mie­nie z Fa­ce­bo­oka.

Kelly Me­dina za­ak­cep­to­wał(a) twoje za­pro­sze­nie.

Co?

Na­tych­miast chwy­ci­łam ko­mórkę.

Po­my­śla­łam, że może jed­nak cię zna­la­złam.

Ale kiedy we­szłam w apli­ka­cję, zda­łam so­bie sprawę, że to nie ty. To był fa­cet, który na­zy­wał się Kelly Me­dina. Mu­sia­łam przy­pad­kowo klik­nąć „do­daj do zna­jo­mych”, kiedy prze­glą­da­łam jego pro­fil. Cho­lera.

Nie do­trzy­ma­łam obiet­nicy, którą zło­ży­łam so­bie pod­czas lun­chu. Nie tylko wy­pi­łam wię­cej niż je­den kie­li­szek w re­stau­ra­cji, ale też skoń­czyło się na tym, że wie­czo­rem w domu wy­są­czy­łam jesz­cze kilka.

To dla­tego Aaron za­wsze po­wta­rzał, żeby nie uży­wać Fa­ce­bo­oka po pi­ja­nemu. Nie umiem po­wie­dzieć, ilu dziew­czy­nom zda­rzyło się w nocy pi­sać przy­pad­kowe rze­czy na jego pro­filu albo nie­chcący po­lu­bić jego zdję­cie sprzed kilku mie­sięcy. Miałby z tego nie­zły ubaw, ale ja go ostrze­głam, żeby im nie do­ku­czał. By­łam pewna, że są już i tak wy­star­cza­jąco upo­ko­rzone.

Usu­nę­łam tego dziw­nego męż­czy­znę ze zna­jo­mych i ci­snę­łam ko­mórkę na sie­dze­nie pa­sa­żera. Do­brze, że po­sta­no­wi­łam prze­stać cię szu­kać, bo naj­wy­raź­niej po­wo­do­wało to, że dzia­ła­łam im­pul­syw­nie i lek­ko­myśl­nie.

A obu tych cech usil­nie sta­ra­łam się wy­zbyć.

Przez na­stęp­nych kilka dni by­łam za­jęta. Cho­dzi­łam na si­łow­nię, do bi­blio­teki, na za­kupy. Nie szu­ka­łam cię. Wła­ści­wie to na­wet o to­bie nie my­śla­łam.

Dla­tego mu­sisz mi uwie­rzyć, że na­prawdę nie pla­no­wa­łam przyj­ścia do ga­bi­netu pe­dia­try, żeby cie­bie tam szu­kać. Nie zro­bi­łam tego z pre­me­dy­ta­cją. Obie­ca­łam so­bie, że prze­stanę o to­bie my­śleć. I mia­łam za­miar to zro­bić.

Po­tem jed­nak nad­szedł piąt­kowy po­ra­nek i wszystko się zmie­niło.

Chcia­ły­śmy spo­tkać się z Chri­stine na jo­dze o dzie­sią­tej, ale nie mo­głam prze­stać my­śleć o te­le­fo­nie z ga­bi­netu dok­tora Cra­mera w spra­wie two­jej wi­zyty. Słowa re­cep­cjo­nistki roz­brzmie­wały mi echem w gło­wie.

Dzwo­nię, żeby przy­po­mnieć o wi­zy­cie kon­tro­l­nej z nie­mow­lę­ciem w naj­bliż­szy pią­tek o dzie­sią­tej rano.

Jej dziecko to nasz nowy pa­cjent.

Nie mam po­ję­cia, jak do tego do­szło. Wy­gląda na to, że sys­tem za­mie­nił wa­sze nu­mery.

Je­dy­nym po­wo­dem, dla któ­rego prze­sta­łam cię szu­kać, była obawa, że mam skłon­ność do za­cho­wań ob­se­syj­nych, prze­śla­dow­czych, nie­zdro­wych czy ja­kich tam jesz­cze słów te­ra­peuci uży­wali w sto­sunku do mnie w prze­szło­ści. Ale to nie było tak.

To ty przy­szłaś do mnie. Nie na od­wrót. Cho­dzi­łaś na moją si­łow­nię. Za­pi­sa­łaś swoje dziecko do tego sa­mego pe­dia­try. Prze­pro­wa­dzi­łaś się do mo­jego mia­sta.

To ty wkro­czy­łaś w moje ży­cie.

By­łam zwy­czaj­nie cie­kawa. Chcia­łam zo­ba­czyć, jaka je­steś. Mia­łaś to samo imię i na­zwi­sko, ta­kie same upodo­ba­nia, tego sa­mego le­ka­rza. To było tak, jak­byś mnie na­śla­do­wała.

Chyba mia­łam prawo być cie­kawa?

Po­waż­nie, co by się stało, gdy­bym wpa­dła na chwilę do ga­bi­netu i rzu­ciła na cie­bie okiem? A je­śli je­ste­śmy do sie­bie po­dobne? Czy to nie by­łoby wa­riac­two? Poza tym bar­dzo chcia­łam wie­dzieć, czy twoje dziecko to chło­piec czy dziew­czynka.

Ot, zwy­kła cie­ka­wość, to wszystko.

Nic zło­wro­giego ani dziw­nego.

To było nor­malne.

Zu­peł­nie nor­malne.

Pod­je­cha­ła­bym tylko na par­king, rzu­ciła okiem i od­je­chała. Żad­nej szkody. Żad­nych pro­ble­mów.

Przy­naj­mniej taki był plan.

4

Wie­dzia­łam, że to ty, gdy tylko wy­sia­dłaś z sa­mo­chodu. Wy­glą­da­łaś dziw­nie zna­jomo. Czu­łam się nie­mal tak, jak­by­śmy się już kie­dyś spo­tkały, ale to było nie­moż­liwe. Sie­dzia­łam tam po­nad pół go­dziny. Wi­dzia­łam wiele ma­tek wcho­dzą­cych do ga­bi­netu pe­dia­try, ale żad­nej z nie­mow­la­kiem. Kilka z nich miało dzieci w wieku szkol­nym, jedna przy­szła z na­sto­lat­kiem. Za­tem kiedy zo­ba­czy­łam, że pod­jeż­dża młoda ko­bieta w mi­ni­va­nie, z fo­te­li­kiem dzie­cię­cym na tyl­nym sie­dze­niu, mój puls przy­spie­szył. Zer­k­nę­łam na ze­gar na de­sce roz­dziel­czej. Do­cho­dziła dzie­siąta.

To mu­sia­łaś być ty.

Mój sa­mo­chód stał za­par­ko­wany kilka miejsc od two­jego. Sie­dzia­łam na miej­scu kie­rowcy, ob­ser­wu­jąc cię przez ciemne szkła oku­la­rów prze­ciw­sło­necz­nych.

Szyb­kim kro­kiem obe­szłaś swoje auto, po czym otwo­rzy­łaś tylne drzwi. Na­wet z od­le­gło­ści sły­sza­łam ich skrzy­pie­nie. Po­waż­nie, ile lat ma ten van? Można nim bez­piecz­nie wo­zić dziecko?

Gwał­tow­nie na­bra­łem po­wie­trza, gdy po­chy­li­łaś się na tyl­nym sie­dze­niu. Kiedy wy­cią­gnę­łaś dziecko, zro­bi­łam wy­dech. Chłop­czyk. Uśmiech­nę­łam się, gdy wierz­gnął pulch­nymi nóż­kami pod nie­bie­skim ko­cy­kiem. Po­tem po­my­śla­łam o tym, jak zimno było rano, i mój uśmiech znik­nął. Czy nie po­wi­nien mieć na so­bie śpiosz­ków?

Za­wsze pil­no­wa­łam, żeby Aaron był szczel­nie opa­tu­lony, kiedy był nie­mow­lę­ciem. Skóra ma­lu­chów nie jest tak roz­wi­nięta jak na­sza. Ich biedne małe ciałka szybko mar­zną.

Przy­ci­snę­łaś synka bli­żej ciała, a ja po­czu­łam ból w piersi. Nie ma nic lep­szego niż tu­le­nie dziecka. Wy­obra­zi­łam so­bie pu­drowy za­pach nie­mow­laka, do­tyk jego je­dwa­bi­ście mięk­kiej skóry.

Za­rzu­ci­łaś torbę na pie­lu­chy na ra­mię, za­mknę­łaś drzwi sa­mo­chodu i ru­szy­łaś do ga­bi­netu. Zer­k­nę­łam na stopy two­jego syna i ucie­szy­łam się, wi­dząc, że wpraw­dzie za­po­mnia­łaś o śpiosz­kach, ale pa­mię­ta­łaś, żeby wło­żyć mu skar­petki.

Tyle tylko, że przez to wierz­ga­nie i krę­ce­nie się jedna za­częła się zsu­wać. Wi­siała już na jego pa­lusz­kach. Cze­ka­łam, aż to za­uwa­żysz i po­pra­wisz, ale ty tego nie zro­bi­łaś. Szłaś da­lej, w ogóle nie pa­trząc na synka, a jego skar­petka zsu­wała się co­raz bar­dziej. Serce ści­snęło mi się w piersi, a w ciele za­wrzało.

Zbli­ża­łaś się do mo­jego sa­mo­chodu. Skar­petka pra­wie cał­kiem już spa­dła, a ty na­dal tego nie za­uwa­ża­łaś. Ta stópka za­mar­z­nie, za­nim wej­dziesz do środka. Nie miał na so­bie na­wet śpiosz­ków, a je­sienny po­ra­nek był chłodny.

Chrza­nić to. Otwo­rzy­łam drzwi, wy­sko­czy­łam i pod­nio­słam skar­petkę, kiedy upa­dła na zie­mię. Ty jed­nak prze­szłaś obok, na­wet tego nie za­uwa­ża­jąc.

– Prze­pra­szam? – za­wo­ła­łam do two­ich ple­ców. – Pani sy­nek zgu­bił skar­petkę.

Od­wró­ci­łaś się, a ja wy­cią­gnę­łam ją do cie­bie. Uśmie­cha­jąc się sze­roko, wy­rwa­łaś mi ją z pal­ców.

– Oj, dzię­kuję pani bar­dzo.

Wy­da­wa­łaś się za­sko­czona, wręcz zszo­ko­wana moją uprzej­mo­ścią. Uję­łaś mnie tym. Do­brze zna­łam to uczu­cie. Czę­sto czu­łam się tak, jakby ota­czali mnie sami wro­go­wie, a nie przy­ja­ciele. Mało kto za­trzy­my­wał się, żeby ko­muś po­móc. Wszy­scy byli naj­wy­raź­niej za bar­dzo za­jęci sobą, by za­uwa­żyć, że ktoś jest w po­trze­bie. Na po­czątku my­śla­łam, że po­peł­ni­łam błąd, wy­ska­ku­jąc z sa­mo­chodu, ale te­raz cie­szy­łam się, że to zro­bi­łam. Cie­pło roz­lało się po moim wnę­trzu, gdy pa­trzy­łam, jak okry­wasz ma­lutką stópkę synka.

Po­stą­pi­łam słusz­nie.

– Jest śliczny – po­wie­dzia­łam, wpa­tru­jąc się w ja­sno­nie­bie­skie oczy i ide­alną skórę two­jego syna. Wło­ski miał ciemne, tak jak Aaron, i ta­kie same duże po­liczki i usta w kształ­cie serca.

– Dzię­kuję. – Twój uśmiech po­głę­bił się, gdy na niego spoj­rza­łaś.

Te­raz, gdy wi­dzia­łam cię z bli­ska, za­uwa­ży­łam, jaka je­steś młoda. Twoja skóra była nie­sa­mo­wi­cie gładka, po­zba­wiona zmarsz­czek, które wkra­dły się już w ką­ciki mo­ich oczu. Gdy­bym miała zga­dy­wać, po­wie­dzia­ła­bym, że masz około dwu­dzie­stu lat. Na palcu le­wej ręki nie za­uwa­ży­łam ob­rączki.

– Le­piej już wejdę do środka. Sul­li­van ma za kilka mi­nut wi­zytę.

– Sul­li­van? Ja­kie ładne imię – po­wie­dzia­łam. – Ta­kie ory­gi­nalne. Kiedy uro­dził nam się syn, mia­łam całą li­stę na­prawdę faj­nych, nie­tu­zin­ko­wych imion, ale mój mąż nie chciał się na nie zgo­dzić. W końcu na­zwa­li­śmy go Aaron, po ojcu męża.

– Aaron – po­wtó­rzy­łaś. – Po­doba mi się. Bar­dzo ład­nie.

Mia­łaś na so­bie czarny kom­bi­ne­zon, ko­szulkę w czarno-białe pa­ski i szare buty do ko­stek. Twoje ciemne włosy wy­glą­dały na roz­wiane wia­trem i w nie­ła­dzie, ale wi­dać było, że uło­ży­łaś je tak spe­cjal­nie. Mój syn naj­praw­do­po­dob­niej po­wie­działby, że je­steś hip­sterką. By­łam pewna, że nie da­ła­byś sy­nowi tra­dy­cyj­nego imie­nia, jak Aaron, ale do­ce­ni­łam twój kom­ple­ment. By­łaś wy­raź­nie uprzejma. Przy­ja­zna. Za­czy­na­łam cię co­raz bar­dziej lu­bić.

– Ile lat ma twój syn? – za­py­ta­łaś, roz­glą­da­jąc się po par­kingu. – Jest tu­taj?

Po­trzą­snę­łam głową.

– Ma dzie­więt­na­ście lat. Stu­diuje.

– O rany. – Po­chy­li­łaś się i spoj­rza­łaś mi w oczy, marsz­cząc brwi, jak­byś ana­li­zo­wała moją twarz. – Wy­glą­dasz za młodo na matkę dzie­więt­na­sto­latka.

– Może i je­stem za młoda – za­żar­to­wa­łam, a ty się ro­ze­śmia­łaś. – Ile mie­sięcy ma Sul­li­van?

– Sie­dem.

Zer­k­nę­łam w dół na dziecko.

– Na­prawdę? Jest taki ma­lutki. My­śla­łam, że jest młod­szy.

– Wiesz, to wcze­śniak, więc gdyby uro­dził się w ter­mi­nie, miałby tylko pięć mie­sięcy czy coś koło tego.

Zer­k­nę­łaś wtedy na bu­dy­nek, a ja wie­dzia­łam, że na­sza roz­mowa do­biega końca. Po­czu­łam dreszcz de­spe­ra­cji. Tak miło mi się z tobą roz­ma­wiało. Ina­czej niż z mo­imi zna­jo­mymi. Przy­po­mi­na­łaś mi młod­szą wer­sję mnie, łącz­nie z brą­zo­wymi wło­sami i oczami w ko­lo­rze orze­cha. Na­dal nie zdra­dzi­łaś mi swo­jego imie­nia, ale by­łam pewna, że tra­fi­łam na wła­ściwą osobę. Czu­łam to.

– Cóż, faj­nie się z tobą roz­ma­wiało. Czuję się tro­chę sa­motna. Do­piero co się tu prze­pro­wa­dzi­łam, a ty je­steś pierw­szą osobą, z którą udało mi się za­mie­nić parę słów – wy­zna­łaś.

– Na­prawdę? Skąd się prze­pro­wa­dzi­łaś?

Twój uśmiech tro­chę wtedy przy­gasł. Zro­bi­łaś krok do tyłu, rzu­ca­jąc mi prze­pra­sza­jące spoj­rze­nie.

– Na­prawdę mu­szę już le­cieć, bo spóź­nimy się na wi­zytę.

– Ja­sne. – Mach­nę­łam non­sza­lancko ręką. – Miło było cię po­znać... – Urwa­łam w pół zda­nia i za­wie­si­łam głos na nie­wy­po­wie­dzia­nym py­ta­niu. Cze­ka­łam na twoją od­po­wiedź, mo­dląc się, żeby to wszystko nie oka­zało się po­myłką.

– Oj, prze­pra­szam – po­wie­dzia­łaś. – Je­stem Kelly.

Ogar­nęła mnie ulga, gę­sta i orzeź­wia­jąca jak fala oce­anu. Ależ by to było nie­do­rzeczne, gdy­bym za­dała so­bie tyle trudu, a roz­ma­wiała z nie­wła­ściwą osobą. Od po­czątku czu­łam, że to ty, ale te­raz by­łam pewna. Z ca­łych sił pró­bo­wa­łam za­cho­wać neu­tralny wy­raz twa­rzy i za­ma­sko­wać swoje unie­sie­nie. Uda­łam, że się śmieję.

– O, po­patrz, ja też je­stem Kelly. Kelly Me­dina.

Ni­gdy nie przed­sta­wia­łam się na­zwi­skiem, jed­nak tym ra­zem nie mo­głam się oprzeć. Twoja re­ak­cja była bez­cenna. Otwo­rzy­łaś sze­roko usta, a brwi wy­strze­liły ci wy­soko na czoło, jak­byś wła­śnie do­stała za­strzyk z bo­toksu.

– Ale jaja. Kelly Me­dina? Mó­wisz po­waż­nie? Ja też się tak na­zy­wam.

– Nie­moż­liwe – po­wie­dzia­łam, jak­bym my­ślała, że ze mnie żar­tu­jesz.

– Je­stem śmier­tel­nie po­ważna – po­wie­dzia­łaś sta­now­czo. – Na­prawdę na­zy­wam się Kelly Me­dina. – Sul­li­van po­ru­szył się w two­ich ra­mio­nach i za­kwi­lił. Uci­szy­łaś go, de­li­kat­nie ko­ły­sząc. Po­tem za­nu­rzy­łaś drugą rękę w tor­bie na pie­lu­chy. – Mogę ci po­ka­zać swój do­wód oso­bi­sty.