Malwi68
„Czarny świt” Urszuli Kusz-Neumann nie jest kryminałem, który prowadzi za rękę. To labirynt, w którym błądzisz, zbierając fragmenty prawdy, a każda kolejna odpowiedź rodzi nowe pytania. Nie każda książka jest bezpieczna. Są takie, które wciągają, ale jednocześnie nie pozwalają na bierną lekturę – zmuszają do myślenia, do składania w całość pozornie niepasujących elementów. „Czarny świt” to właśnie jedna z tych powieści. Wejście w jej świat przypomina otwarcie drzwi do starego domu, w którym czuć jeszcze oddech dawnych mieszkańców. Każdy kąt kryje tajemnicę, każdy cień ma swoją historię, a powietrze jest ciężkie od niewypowiedzianych słów. Tutaj nic nie jest proste, a przeszłość nieustannie upomina się o uwagę – brutalnie, bez ostrzeżenia, zostawiając na progu zwłoki z zakodowaną wiadomością.
Lutowa noc 2007 roku. Senna wieś Uboże, w której cisza ma swoje własne tajemnice. Młoda kobieta, martwa pod domem komisarza Rafała Hanzy i jego siostry Wiktorii. Kartka ze słowami hymnu sybiraków...
