Dom nocy (2). Zdradzona ebook

Zdradzona

P.C. Cast + Kristin Cast

Zdradzona

Tom II cykluDOMNOCY

Przełożyła z angielskiego

Renata Kopczewska

Książnica

Tytuł oryginału

Betrayed

W książce wykorzystano fragmenty:

W. Szekspir, Otello, przeł. Józef Paszkowski [w:] William Szekspir, Dzieła dramatyczne, T.V

Tragedie, Warszawa PIW 1980.

W. Szekspir, Kupiec wenecki, przeł. Leon Ulrich [w:] William Szekspir, Dzieła dramatyczne.

T. II, Komedie, Warszawa PIW, 1980. 

For the Polish translation Copyright © by Renata Kopczewska

Copyright © 2007 by P.C. Cast and Kristin Cast

Wszelkie prawa zastrzeżone. Bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy żaden fragment niniejszego utworu nie może być reprodukowany ani przesyłany za pośrednictwem urządzeń mechanicznych bądź elektronicznych.

Niniejsze zastrzeżenie obejmuje również fotokopiowanie oraz przechowywanie w systemach gromadzenia i odtwarzania informacji.

Książka ta jest fikcją literacką. Wszystkie postaci, organizacje i zdarzenia są albo wytworem fantazji autorek, albo użyte zostały w celu wykreowania sytuacji fikcyjnych.

For the Polish edition

© Publicat S.A., MMX

ISBN 978-83-245-7840-5

Wydawnictwo „Książnica”

40-160 Katowice

Al. W. Korfantego 51/8 oddział Publicat S.A. w Poznaniu tel. (032) 203-99-05 faks (032) 203-99-06 e-mail: [email protected] www.ksiaznica.com

Wydanie pierwsze

Katowice

Podziękowania

Tę książkę pragniemy zadedykować (Cioci) Sherry Rowland, naszej przyjaciółce i wydawcy. Dzięki Ci, Sher, za to, że się o nas troszczysz, nawet kiedy Cię zanudzamy i męczymy (zwłaszcza gdy nas czymś „częstujesz”). Pozostaniesz na zawsze w naszych sercach.

Rozdział pierwszy

– Wiecie co? Mamy nową – oświadczyła Shaunee, wślizgując się na siedzisko w ławkach ustawionych przy stole, który zwyczajowo uznałyśmy za nasz w stołówce, czy raczej w pierwszorzędnej szkolnej kafeterii.

– Porażka, Bliźniaczko, totalna porażka – zawtórowała jej Erin dokładnie takim samym tonem. Łączył ją z Shaunee pewien rodzaj duchowego powinowactwa, które sprawiało, że w jakiś sposób były do siebie podobne, przez co nazywałyśmy je Bliźniaczkami, mimo że Shaunee, Amerykanka jamajskiego pochodzenia, o cerze koloru kawy z mlekiem, mieszkająca w Connecticut, zewnętrznie w niczym nie przypominała jasnowłosej, niebieskookiej białej mieszkanki Oklahomy.

– Na szczęście dzieli pokój z Sarą Freebird. – Damien ruchem głowy wskazał drobną dziewczynę ze zdecydowanie czarnymi włosami, która oprowadzała po jadalni inną nastolatkę sprawiającą wrażenie zagubionej. Obrzucił obydwie jednym spojrzeniem, które wystarczyło, by ocenił ich wygląd od stóp do głów, od bucików po kolczyki w uszach. – Ponad wszelką wątpliwość nowa ma lepsze wyczucie mody niż Sara, czego nie zatraciła mimo stresu, jaki musi przechodzić w związku ze zmianą szkoły i Naznaczeniem. Może uda jej się wpłynąć na Sarę, by porzuciła swoje niefortunne preferencje dla brzydkiego obuwia.

– Damien – odezwała się Shaunee – cholernie działasz mi...

– ...na nerwy tym swoim nadętym słownictwem – dokończyła Erin za przyjaciółkę.

Damien pociągnął nosem, przybierając obrażoną i nieco wyniosłą minę, z czym wyglądał jeszcze bardziej gejowsko niż zwykle (a przecież był gejem).

– Gdyby twoje słownictwo nie było takie trywialne, nie potrzebowałabyś leksykonów, by się ze mną porozumieć.

Bliźniaczki przymrużyły oczy, gotowe zaatakować go serią obelg, ale moja współmieszkanka do tego nie dopuściła.

– Niefortunne preferencje – zły gust. Trywialne – prostackie – wyjaśniła zwięźle, jakby tłumaczyła, co autor miał na myśli. – A teraz przestańcie się spierać i posłuchajcie przez chwilę. Wiecie, że zaraz nastąpi pora odwiedzin, więc nie powinniśmy się zachowywać jak półgłówki w obecności naszych staruszków.

– O psiakostka – wyrwało mi się. – Zupełnie wyleciało mi z głowy, że to dzień rodzicielskich odwiedzin.

Damien jęknął i zaczął tłuc głową o blat stołu, i to wcale nie tak znowu delikatnie.

– Ja też na śmierć zapomniałem.

Cała nasza czwórka posłała mu współczujące spojrzenia. Rodzice Damiena niespecjalnie się przejmowali jego Znakiem, przeprowadzką do Domu Nocy i rozpoczęciem procesu Przemiany, która albo przeobrazi go w wampira, albo zabije, jeśli organizm ją odrzuci. Jedyne z czym się nie mogli pogodzić, to z jego gejostwem.

W końcu stanowiło to jakąś pociechę, że chociaż pod tym względem nie było im wszystko jedno. Bo moja mama i jej obecny mąż, czyli mój ojciach, nienawidzili dokładnie wszystkiego, co się ze mną wiązało.

– A moi w ogóle nie przyjdą. Pojawili się w zeszłym miesiącu, więc w tym nie znaleźli już czasu na odwiedziny.

– Bliźniaczko, to jeszcze jeden dowód na naszą identyczność – dodała Erin. – Bo moi starzy właśnie przysłali mi maila. Z okazji zbliżającego się Święta Dziękczynienia postanowili się wybrać w rejs na Alaskę wraz z moją ciocią Alanę i wujem lujem Loydem. Zresztą, co tam. – Wzruszyła ramionami najwyraźniej niezbyt przejęta nieobecnością swoich rodziców.

– Nie martw się, Damien, może twoja mama i tata też się nie pojawią— powiedziała Stevie Rae pocieszającym tonem.

– Pojawią się. – Damien ciężko westchnął. – W tym miesiącu przypadają moje urodziny. Przyjdą z prezentami.

– To nie najgorsza nowina – zauważyłam. – Mówiłeś, że przydałby ci się nowy blok rysunkowy.

– Nie dadzą mi bloku – odrzekł. – W zeszłym roku prosiłem o sztalugi, a dostałem sprzęt na wyprawy kempingowe i prenumeratę Sports Illustrated.

– Coś takiego! – zgorszyły się jednocześnie Erin i Shaunee, a ja i Stevie Rae zgodnie wydałyśmy okrzyki współczucia.

Damien, najwyraźniej chcąc zmienić temat, zwrócił się do mnie:

– Dla twoich rodziców to pierwsza wizyta. Jak twoim zdaniem będzie wyglądała?

– Koszmarnie – prorokowałam. – Beznadziejnie.

– Zoey? Pomyślałam sobie, że powinnam przedstawić ci swoją nową współmieszkankę. Diano, poznaj Zoey Redbird, nową przewodniczącą Cór Ciemności.

Zadowolona, że nie muszę dalej rozprawiać o swoich beznadziejnych rodzicach, uśmiechnęłam się, słysząc stremowany głos Sary.

– Ojej, to prawda? – zawołała nowa, zanim zdążyłam powiedzieć jej „cześć”. I, do czego zdążyłam się już przyzwyczaić, czerwona jak burak zaczęła się gapić na mój Znak. – No, przepraszam, nie chciałam być nieuprzejma ani nic w tym rodzaju... – tłumaczyła się z nieszczęśliwą miną.

– Nie ma sprawy. Tak, to prawda. A mój Znak jest wypełniony kolorem i ma więcej elementów. —Nadal się uśmiechałam, chcąc poprawić jej samopoczucie, chociaż nie znoszę, kiedy jestem główną atrakcją na pokazie dziwolągów.

Na szczęście Stevie Rae włączyła się do rozmowy, nie pozwalając Dianie, żeby gapiła się na mnie zbyt długo i nieznośnie przedłużała krępujące milczenie.

– Ten spiralny tatuaż pojawił się u Z, kiedy uratowała swojego byłego chłopaka przed krwiożerczymi duchami wampirów – powiedziała lekko.

– Tak mi mówiła Sara – przyznała Diana ostrożnie – ale brzmiało to tak nieprawdopodobnie, że... wiecie...

– Że nie wierzyłaś w to – podpowiedział usłużnie Damien.

– Tak, przepraszam – powtórzyła Diana, wyłamując sobie palce.

– Nie szkodzi – uśmiechnęłam się w miarę szczerze. – Czasem mnie samej trudno uwierzyć, że tam byłam.

– I że dałaś im kopa w dupę – dodała Stevie Rae.

Zgromiłam ją spojrzeniem, ale ona nic sobie z tego nie robiła. Cóż, może i jestem predestynowana na starszą kapłankę, jednakże przyjaciele jeszcze nie bardzo mnie słuchają.

– W każdym razie to miejsce na początku wydaje się dosyć dziwne, ale potem to mija – pocieszyłam nową.

– To dobrze – odpowiedziała z ulgą.

– Chyba już pójdziemy – uznała Sara – bo muszę jeszcze pokazać Dianie, gdzie się odbywa jej piąta lekcja. – Po czym złożyła formalny ukłon, przykładając do serca zwiniętą dłoń i skłaniając głowę w pełnym szacunku geście, czym mnie kompletnie zaskoczyła, a nawet wprawiła w zakłopotanie.

– Naprawdę nie znoszę, jak to robią – mruknęłam, wbijając widelec w sałatkę.

– Moim zdaniem to miłe – zaoponowała Stevie Rae.

– Zasługujesz na to, by ci okazywać szacunek – dodał Damien mentorskim tonem. – Przechodzisz dopiero trzecie formatowanie, a już zostałaś przewodniczącą Cór Ciemności, w dodatku jesteś jedyną adeptką w historii, która kontaktuje ze wszystkimi pięcioma żywiołami.

– Musisz przyznać... – rezonowała Shaunee, zmagając się ze swoją porcją sałatki i mierząc we mnie widelcem.

– ...że jesteś wyjątkowa – dokończyła za nią Erin (jak zwykle).

Trzecie formatowanie w Domu Nocy to tyle co pierwszy rok w college’u czy na studiach, czwarte odpowiada drugiemu rokowi i tak dalej. Zgadza się, jestem jedyną słuchaczką trzeciego formatowania, która przewodzi Córom Ciemności. Mam szczęście.

– Skoro mówimy o Córach Ciemności – włączyła się znów Shaunee – czy zdecydowałaś już, jakie wymagania należy spełnić, by się zakwalifikować do ich grona?

Ledwie się pohamowałam, żeby nie wrzasnąć: Nie, jeszcze nie wiem, bo ciągle nie mogę uwierzyć, że pełnię tę funkcję! Potrząsnęłam głową i wpadłam na genialny pomysł: przerzucę na nich część inicjatywy.

– Nie wiem, jakie wymagania trzeba postawić. Właściwie miałam nadzieję, że mi w tym pomożecie. Macie może już jakiś pomysł?

Tak jak myślałam, cała czwórka zamilkła. Zanim zdążyłam podziękować im za to milczenie, w interkomie rozległ się głos starszej kapłanki. Przez krótką chwilę byłam zadowolona, że niewygodny temat został zarzucony, ale zaraz dotarła do mnie treść komunikatu i ścisnęło mnie w żołądku.

– Uczniowie i nauczyciele proszeni są o przejście do holu przyjęć. Rozpoczął się czas comiesięcznych odwiedzin waszych rodziców.

Holender, nie ma rady.

– Stevie Rae! Stevie Rae! Ojejku, jak ja się za tobą stęskniłam!

– Mama! – zawołała Stevie Rae i rzuciła się w ramiona kobiety, która wyglądała tak samo jak jej córka, tylko starsza o jakieś dwadzieścia kilka lat i grubsza o dwadzieścia kilo.

Damien i ja staliśmy niezdecydowanie w holu, który zaczynał się zapełniać gośćmi wyglądającymi na ludzkich rodziców, czasem na ludzkie rodzeństwo, mieszającymi się z adeptami i grupkami naszych nauczycieli.

– No cóż, widzę tam swoich rodziców – powiedział Damien z ciężkim westchnieniem. – Niech już mam to za sobą. Cześć.

– Cześć – mruknęłam, patrząc, jak podchodzi do dwojga całkiem zwyczajnie wyglądających ludzi z paczuszkami prezentów w rękach. Mama uściskała go raczej powściągliwie, a ojciec potrząsnął jego ręką przesadnie męskim gestem. Damien poddawał się temu z pobladłą twarzą, wyraźnie zestresowany.

Podeszłam do stołu zajmującego całą długość ściany, nakrytego obrusem. Pełno na nim było wyszukanych serów, mięs, deserów, a ponadto kawa herbata, wino. Mieszkałam w Domu Nocy już przeszło miesiąc, a jeszcze szokowało mnie, że tak często serwuje się tu wino. Dało się to częściowo wytłumaczyć tym, że nasz Dom prowadzony był na wzór europejskich Domów Nocy. Widocznie tam wino podaje się równie często jak u nas coca-colę czy herbatę do posiłków. Następny argument za podawaniem wina to ten, że wampir praktycznie nie może się upić, adept najwyżej dostaje lekkiego kopa, przynajmniej jeśli chodzi o alkohol, bo co do krwi to całkiem inna sprawa. Tak więc wino nie przedstawia tu żadnego problemu, ale byłam ciekawa, jak rodzice z Oklahomy zareagują na widok wina podawanego w szkole.

– Mamo, poznaj moją współmieszkankę. Pamiętasz, jak ci o niej opowiadałam? To Zoey Redbird. Zoey, to moja mama.

– Dzień dobry, pani Johnson. Miło mi panią poznać – przywitałam się grzecznie.

– To mnie jest miło poznać ciebie, Zoey. Ojejku, Stevie Rae wcale nie przesadziła, mówiąc, że masz taki ładny Znak. – Zaskoczyła mnie tym swoim maminym uściskiem, jak też wyszeptanym wyznaniem: – Tak się cieszę, że troszczysz się o moją Stevie Rae. Ja się o nią martwię.

Też ją uścisnęłam i odpowiedziałam szeptem:

– Nie ma sprawy, pani Johnson. Stevie Rae jest moją najlepszą przyjaciółką. – Nagle zapragnęłam, co było zupełnie nierealne, żeby moja mama martwiła się o mnie tak, jak pani Johnson martwi się o swoją córkę.

– Mamo, przyniosłaś mi czekoladowe chrupki? – zapytała Stevie Rae.

– Tak, dziecino, przyniosłam, ale zostawiłam w samochodzie. – Mama Stevie Rae mówiła z tak samo silnym oklahomskim akcentem jak jej córka. – Chodź ze mną do samochodu, to razem je przyniesiemy. Wzięłam trochę więcej, żebyś poczęstowała przyjaciółki. – Uśmiechnęła się do mnie miło. – Chodź z nami, Zoey, będzie nam przyjemniej.

– Zoey!

Usłyszałam własny głos niczym zamrożone echo ciepłej tonacji pani Johnson, gdy za jej plecami zobaczyłam, jak moja mama wchodzi do holu wraz z Johnem. Serce uciekło mi do pięt. Musiała go przyprowadzić. Nie mogła raz dla odmiany zostawić go w domu i przyjść sama, tak byśmy zostały tylko we dwie? Oczywiście znałam odpowiedź. On by się nigdy na to nie zgodził. A skoro on by nie pozwolił, to ona mu się nie sprzeciwi. I tyle. Koniec tematu. Od kiedy wyszła za Johna, nie musiała się martwić o pieniądze. Zamieszkała w przeogromnym domu na przedmieściach w spokojnej okolicy. Zgłosiła się na ochotnika do PTA1. Zaczęła się udzielać w kościele. Od czasu swojego ślubu przed trzema laty przestała być sobą. Zatraciła wszystkie swoje dotychczasowe cechy.

– Przepraszam, pani Johnson, ale widzę, że nadchodzą moi rodzice, więc lepiej już sobie pójdę.

– Ależ kochanie, z przyjemnością poznam twoją mamę i tatę. – I tak jakby to się działo w jakiejś innej zwykłej szkole, zwróciła się z uśmiechem do moich rodziców.

Wymieniłyśmy ze Stevie Rae porozumiewawcze spojrzenia. Przepraszam, bezgłośnie wyartykułowałam w jej kierunku. Niby nie miałam całkowitej pewności, że wydarzy się coś złego, ale widząc, jak ojciach, niczym generał dowodzący szwadronem śmierci, pilnuje, by zachować odpowiedni dystans pomiędzy nami, uświadomiłam sobie, że spory pasują do tej koszmarnej nocy.

Ale naraz poczułam się znacznie lepiej, gdy zobaczyłam, jak zza pleców ojciacha wyłania się najmilsza osoba pod słońcem i w powitalnym geście wyciąga do mnie ramiona.

– Babcia!

Zamknęła mnie w mocnym uścisku swoich ramion, poczułam zapach lawendy, który zawsze jej towarzyszył, jakby zabierała ze sobą w drogę kawałek swojej lawendowej farmy.

– Zoey, ptaszyno! Bardzo się za tobą stęskniłam, u-wetsi a-ge-hu-tsa.

Uśmiechnęłam się do niej przez łzy, słysząc to czirokeskie słowo „córka”, które dla mnie oznaczało miłość, poczucie bezpieczeństwa i bezwarunkową akceptację, czego od trzech lat nie zaznałam we własnym domu, a co przed przybyciem do Domu Nocy mogłam znaleźć jedynie na farmie Babci.

– Ja też tęskniłam za tobą, Babciu. Tak się cieszę, że przyjechałaś!

– Pani na pewno jest babcią Zoey – powiedziała pani Johnson, gdy tylko oderwałyśmy się od siebie. – Miło mi panią poznać. Ma pani świetną dziewczynkę.

Babcia uśmiechnęła się do niej ciepło, gotowa coś odpowiedzieć, ale John jej przerwał tym swoim nieznoszącym sprzeciwu tonem:

– Właściwie dziewczynka, którą pani tak komplementuje, jest nasza.

Mama, niczym podręcznikowa żona, odzyskała głos.

– Tak, to my jesteśmy rodzicami Zoey. Nazywam się Linda Heffer. A to mój mąż, John, i moja matka, Sylvia Red... – Urwała w pół słowa to swoje eleganckie przedstawianie, kiedy wreszcie raczyła zaszczycić mnie spojrzeniem.

Zmusiłam się do uśmiechu, ale policzki mnie piekły i bolały, jakbym siedziała na słońcu, mając na twarzy twardniejącą maseczką, która popęka i rozpadnie się na kawałki, jeśli nie będę dość ostrożna.

– Cześć, Mamo.

– Na litość boską, coś ty zrobiła z tym Znakiem? – To ostatnie słowo Mama wymówiła, jakby miała powiedzieć „pedofil” albo „rak”.

– Uratowała życie pewnemu chłopcu i wykazała zdolność kontaktowania się z żywiołami, co właściwe jest jedynie bogini. Za to Nyks wyróżniła ją Znakami, jakich nie mają adepci – wyjaśniła Neferet swym melodyjnym głosem, dołączając do grona niedobranych osób i wyciągając dłoń w stronę ojciacha. Neferet prezentowała się jak większość dorosłych wampirów – chodząca doskonałość. Wysoka, z masą falujących złotych włosów, z wielkimi oczami o wykroju migdałów w oryginalnym kolorze zielonego mchu.

Poruszała się pewnie i z gracją godną bogini, cała jej sylwetka jaśniała nieziemskim blaskiem, jakby była rozświetlona od wewnątrz. Miała na sobie szafirowy kostium ze lśniącego jedwabiu, w uszach srebrne kolczyki w kształcie spirali (co miało oznaczać podążanie ścieżką bogini, z czego chyba większość rodziców nie zdawała sobie sprawy). Nad jej lewą piersią widniała wyhaftowana srebrną nitką sylwetka bogini ze wzniesionymi ramionami, ten sam symbol nosiły także pozostałe wykładowczynie. Zaprezentowała olśniewający uśmiech, gdy zwróciła się do ojciacha. – Panie Heffer, jestem Neferet, starsza kapłanka w Domu Nocy, choć może łatwiej będzie panu przyjąć, że jestem dyrektorką zwyczajnej szkoły średniej. Dziękuję, że przyszli państwo na nasz comiesięczny wieczór spotkań rodzicielskich.

Machinalnie uścisnął jej rękę. Jestem przekonana, że nie zrobiłby tego, gdyby go nie wzięła przez zaskoczenie. Potrząsnęła energicznie jego dłonią i zwróciła się do mojej Mamy:

– Pani Heffer, miło mi poznać matkę Zoey. Bardzo się cieszymy, że przybyła do naszego Domu Nocy.

– A tak, dziękuję – bąkała Mama rozbrojona urokiem i urodą Neferet.

Witając się z moją babcią, Neferet uśmiechnęła się szeroko i widać było, że to nie jest zdawkowa uprzejmość. Zauważyłam też, że uścisnęły sobie ręce w sposób typowy dla wampirów, ujmując przedramiona.

– Sylvio Redbird, zawsze widuję cię z prawdziwą przyjemnością.

– Neferet, moje serce też się raduje na twój widok, poza tym jestem ci wdzięczna za to, że dotrzymując obietnicy, troszczysz się o moją wnuczkę.

– Bez trudu przyszło mi dotrzymać danego słowa. Zoey to wyjątkowa dziewczyna. – Teraz mnie obdarzyła swoim ciepłym uśmiechem. Następnie zwróciła się do Stevie Rae i jej matki: – A oto Stevie Rae Johnson, która dzieli pokój z Zoey, i jej matka. Słyszę, że obie stały się nierozłączne i że nawet kot Zoey przekonał się do Stevie Rae.

– To prawda, wczoraj wieczorem, kiedy oglądałyśmy telewizję, siedziała mi na kolanach przez cały czas – przyznała ze śmiechem Stevie Rae. – A Nala lubi tylko Zoey, nikogo więcej.

– Kot? Nie przypominam sobie, by ktokolwiek z nas zgodził się, aby Zoey trzymała u siebie kota – powiedział John tonem, który przyprawiał mnie o mdłości. Można by pomyśleć, że ktoś poza Babcią odezwał się do mnie choć raz w ciągu ostatniego miesiąca.

– Nie zrozumiał pan, panie Heffer. W Domu Nocy kotom wolno wszędzie chodzić. I to one wybierają swoich właścicieli, nie odwrotnie. Zoey więc nie potrzebuje niczyjego zezwolenia, skoro Nala ją wybrała – zręcznie wyjaśniła Neferet.

John chrząknął lekceważąco, co na szczęście wszyscy zignorowali. Ależ z niego dupek.

– Może napiją się państwo czegoś? – Neferet wdzięcznym ruchem wskazała stół pełen orzeźwiających napoi.

– O kurczę! Miałam przynieść ciasteczka, które zostawiłam w samochodzie. Właśnie szłyśmy po nie ze Stevie Rae. Miło mi było państwa poznać – powiedziała pani Johnson, ściskając mnie na pożegnanie, a reszcie machając ręką. Poszły sobie i zostawiły mnie z moją rodziną, choć wolałabym znaleźć się w innym miejscu.

Idąc do stołu z poczęstunkiem, wzięłyśmy się z Babcią za ręce, a po drodze pomyślałam, o ileż byłoby łatwiej, gdyby tylko ona przyszła mnie odwiedzić. Zerknęłam na Mamę. Wydawało się, że wyraz nachmurzenia już nie opuszcza jej twarzy. Popatrywała na inne dzieci, a na mnie nawet nie spojrzała. Po coś tu w ogóle przyszła?, miałam ochotę jej wykrzyczeć. Po co stwarzać pozory, że ci na mnie zależy, że tęskniłaś za mną, a jednocześnie okazywać, że jest akurat odwrotnie?

– Może winka, Sylvio? Pani Heffer? Panie Heffer? – zapraszała Neferet.

– Ja chętnie się napiję czerwonego wina – odpowiedziała Babcia.

Zaciśnięte usta Johna wyrażały dezaprobatę.

– Nie. My nie pijemy.

Najwyższym wysiłkiem woli powstrzymałam się, by nie wznieść oczu do nieba. Od kiedy to on nie pije? Gotowa jestem założyć się o ostatnie pięćdziesiąt dolarów swoich oszczędności, że w tej chwili w lodówce czeka na niego sześciopak piwa. A Mama tak samo jak Babcia lubiła wypić trochę czerwonego wina. Pochwyciłam nawet jej pełne zazdrości spojrzenie na widok Neferet nalewającej Babci wino. Ale nie, oni nie piją. W każdym razie nie w miejscach publicznych. Co za hipokryzja.

– Mówiłaś, że Znak Zoey został wzbogacony, ponieważ dokonała czegoś wyjątkowego? – zapytała Babcia, znacząco ściskając mi palce. – Wspomniała, że została przewodniczącą Cór Ciemności, ale nie powiedziała, jak do tego doszło.

Napięcie wróciło. Mogłam sobie wyobrazić, co by to było, gdyby John i Mama dowiedzieli się, że była przewodnicząca Cór Ciemności utworzyła krąg w noc Halloween (obchodzoną w Domu Nocy jako Samhain, święto zbiorów, kiedy to zasłona oddzielająca nasz świat od świata duchów jest najcieńsza), ściągnęła przerażające duchy wampirów, nad którymi przestała panować, a w tym samym czasie pojawił się mój były chłopak, wreszcie mnie tu odnajdując. Poza tym za nic nie chciałam, aby się dowiedzieli tego, o czym wiedziało zaledwie parę osób – dlaczego Heath mnie szukał: otóż spróbowałam jego krwi, co sprawiło, że dostał hopla na moim punkcie, co często się zdarza ludziom, kiedy zadadzą się z wampirami, nawet jeśli to tylko adepci. Tak więc przewodnicząca Cór Ciemności, Afrodyta, przestała panować nad duchami wampirów, które zamierzały pożreć Heatha. Dosłownie. Co gorsza, wyglądało na to, że zamierzały chapsnąć po kawałku każdego z nas, nie wyłączając Erika Nighta, bardzo seksownego wampirskiego młodziana, który nie jest moim eks, co z zadowoleniem stwierdzam, ale moim prawie chłopakiem, ponieważ spotykam się z nim od mniej więcej1.miesiąca. Tak czy owak musiałam coś zrobić, więc przy wsparciu Stevie Rae, Damiena i Bliźniaczek utworzyłam własne koło, przywołując na pomoc pięć żywiołów: powietrze, ogień, wodę, ziemię i ducha. Dzięki zdolności kontaktowania się z żywiołami udało mi się przepędzić duchy tam, gdzie sobie żyją (albo nie żyją?). Kiedy tego dokonałam, na moim ciele pojawił się nowy tatuaż, delikatne, jakby koronkowe szafirowe ornamenty okalające moją twarz – rzecz niesłychana, która jeszcze nigdy nie przydarzyła się najmłodszym adeptom – podobne elementy wraz z symbolami oznaczyły mi ramiona, czego też nie widziano jeszcze u żadnego adepta. Wtedy wyszło na jaw, jak marną przewodniczącą Cór Ciemności okazała się Afrodyta, wobec czego Neferet wylała ją, a mnie postawiła na jej miejscu. W związku z tym teraz ja przechodzę kurs na starszą kapłankę Nyks, bogini wampirów i uosobienie Nocy.

Żadna z tych rewelacji nie mogłaby zostać pozytywnie przyjęta przez hiperreligijnych i bezkompromisowych rodziców.

– Och, zdarzył się mały wypadek. I tylko zimna krew i refleks Zoey sprawiły, że nikt nie został ranny, przy czym wykazała też podatność na oddziaływanie żywiołów, mogąc czerpać z nich energię. – Neferet uśmiechnęła się z dumą, co mnie napełniło szczęściem, ponieważ poczułam jej całkowitą akceptację. – Ten tatuaż jest po prostu zewnętrzną oznaką łask, jakimi bogini obdarzyła Zoey.

– To czyste bluźnierstwo – orzekł John tonem protekcjonalnym i wyniosłym, choć w jego głosie pobrzmiewała też zwyczajna złość. – W ten sposób wystawia pani jej nieśmiertelną duszę na wielkie niebezpieczeństwo.

Neferet obrzuciła Johna uważnym spojrzeniem swych zielonych oczu. Nie wyrażało ono złości, raczej rozbawienie.

– Musi pan być jednym z diakonów Ludzi Wiary – domyśliła się.

Wypiął swą ptasią pierś.

– Tak, zgadza się, jestem diakonem Ludzi Wiary.

– W takim razie od razu wyjaśnijmy sobie pewne rzeczy, panie Heffer. Nie zamierzam przystępować do pańskiego kościoła ani lekceważyć wyznawanej przez pana wiary, choć zupełnie się z nią nie zgadzam. Z kolei nie spodziewam się, by pan się nawrócił na moją wiarę. Prawdę mówiąc, nawet by mi do głowy nie przyszło, by przekonywać pana do mojej religii, mimo że głęboko wierzę w swoją boginię, którą darzę najwyższą czcią. Ale oczekuję jednego: że okaże mi pan w tym względzie taką samą uprzejmość, jaką ja pana zaszczyciłam. Przebywając w moim domu, musi pan szanować moje przekonania.

Oczy Johna zwęziły się w szparki, zauważyłam, jak zaciska nerwowo szczęki.

– Wstąpiła pani na drogę grzechu i występku – powiedział zapalczywie.

– I to mówi człowiek oddający cześć Bogu, który przyjemnościom odmawia wszelkiej wartości, kobiety sprowadza do roli służących i samic rozpłodowych, mimo że to na nich wspiera się Kościół, i który trzyma w ryzach swoich wyznawców, wzbudzając w nich strach i poczucie winy. – Neferet zaśmiała się cicho, ale nie był to śmiech radosny, brzmiała w nim groźba, która zjeżyła mi włosy na głowie. – Niech pan będzie bardziej powściągliwy w osądzaniu bliźnich, może powinien pan zacząć od oczyszczenia własnego domu.

John poczerwieniał, z sykiem wciągnął do płuc powietrze i już szykował się do riposty, z której by wynikało, że jego przekonania są najsłuszniejsze pod słońcem, a wszystkie inne błędne, ale Neferet nie dopuściła go do głosu. Tonem, w którym brzmiała siła autorytetu starszej kapłanki i który przejął mnie trwogą, mimo że jej gniew nie był przeciwko mnie skierowany, zwróciła się do Johna:

– Ma pan dwa wyjścia. Może pan przychodzić do Domu Nocy na prawach gościa, jak wszyscy pozostali, co oznacza, że będzie pan szanował nasze poglądy, a swoje niezadowolenie i przekonania zachowa dla siebie. Drugie wyjście: może pan opuścić to miejsce i nie wracać tutaj. Nigdy. Proszę zdecydować. I to teraz.

Ostatnie słowa uderzyły mnie jak obuchem, niemal się skuliłam pod ich ciężarem. Zauważyłam, że Mama wpatruje się w Neferet szklanym wzrokiem, blada jak płótno. Twarz Johna nabrała odmiennego koloru. Oczy mu się zrobiły wąskie jak szparki, policzki czerwone jak burak.

– Linda – wycedził przez zęby. – Idziemy. – Spojrzał na mnie z taką nienawiścią i wstrętem, że aż się cofnęłam. Wiedziałam, że mnie nie lubi, ale nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo. – To miejsce jest akurat odpowiednie dla ciebie. Na nic lepszego nie zasługujesz. Nie wrócimy tu, ani ja, ani twoja matka. Zostawiamy cię samej sobie. – Odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia.

Mama się zawahała, przez chwilę miałam nadzieję, że powie coś miłego, na przykład że przeprasza za jego zachowanie albo że za mną tęskniła czy żebym się nie martwiła, bo bez względu na to co on powiedział, ona i tak tu przyjdzie.

– Zoey, nie mogę uwierzyć, w co się tym razem wpakowałaś. – Potrząsnęła z naganą głową i zrobiła to, co ostatnio zawsze robiła: podążyła za Johnem.

– Och, kochanie, tak mi przykro. – Babcia rzuciła się pocieszać mnie i tulić. – Ja na pewno tu wrócę, obiecuję ci.

Wiedz, że jestem taka dumna z ciebie. – Oparła mi ręce na ramionach i uśmiechnęła się przez łzy. – Nasi czirokescy przodkowie też są z ciebie dumni. Czuję to. Masz na sobie dotknięcie bogini, a na swoich przyjaciół możesz liczyć. – Spojrzała na Neferet i dodała: – Jak też na mądrych nauczycieli. Może kiedyś zdołasz przebaczyć swojej matce. Zanim to nastąpi, pamiętaj, że w sercu jesteś moją córką, u-we-tsi a-ga-hu-tsa. – Pocałowała mnie mocno. – A teraz muszę już iść. Przyprowadziłam twój samochodzik, zostawiam ci go, więc będę musiała zabrać się z nimi. – Podała mi kluczyki do mojego sędziwego garbusa. – I nie zapominaj, że zawsze cię będę kochała, ptaszyno.

– I ja ciebie kocham, Babciu – powiedziałam, też ją całując. Przytuliłam się do niej, wciągając głęboko do płuc jej zapach, tak jakbym mogła zatrzymać go w sobie tyle, by mi starczyło na następny miesiąc, kiedy będę za nią tęsknić.

– Pa, kochanie. Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz mogła. – Pocałowała mnie raz jeszcze i wyszła.

Patrzyłam, jak znika, i nawet nie czułam, że płaczę, dopóki łzy nie zaczęły spływać mi po szyi. Zapomniałam, że Neferet nadal stoi przy mnie, więc wzdrygnęłam się lekko, kiedy podała mi chusteczkę.

– Tak mi przykro, Zoey – powiedziała łagodnie.

– A mnie nie. – Otarłam łzy, wydmuchałam nos i powiedziałam: – Dziękuję, że mu się postawiłaś.

– Nie zamierzałam wypraszać twojej matki.

– Wiem. Ale ona postanowiła iść za nim. Zawsze tak robi od przeszło trzech lat. – Poczułam, że łzy ponownie napływają mi do oczu, więc aby się znów nie rozpłakać, dodałam szybko: – Kiedyś taka nie była. Wiem, to się może wydać głupie, ale ciągle mam nadzieję, że znów stanie się taka jak przedtem. Ale jakoś to się nie zdarza. Tak jakby on zabił moją matkę i jej ciało napełnił kimś innym.

Neferet otoczyła mnie ramieniem.

– Podobało mi się to, co powiedziała twoja babcia: że może kiedyś znajdziesz w sobie dość siły, by przebaczyć matce.

Popatrzyłam w stronę drzwi, za którymi niedawno zniknęła.

– To „kiedyś” chyba nieprędko nastąpi.

Neferet objęła mnie współczująco.

Podniosłam głowę, popatrzyłam na nią i pomyślałam sobie, chyba setny raz, jak bardzo bym chciała, żeby to ona była moją mamą. I zaraz przypomniałam sobie, co mi opowiedziała przed miesiącem —jej mama umarła, gdy Neferet była małą dziewczynką, a ojciec wykorzystywał ją fizycznie i psychicznie, dopiero bogini ją ocaliła.

– Czy wybaczyłaś swojemu ojcu? – zapytałam ostrożnie.

Neferet popatrzyła na mnie i zamrugała, jakby odrywała się od odległych wspomnień.

– Nie. Nigdy mu nie wybaczyłam, ale kiedy teraz o nim myślę, mam wrażenie, że myślę o kimś innym, o człowieku zupełnie mi obcym, jakbym rozpamiętywała życie kogoś innego. Bo wyrządził krzywdę małemu człowiekowi, a nie starszej kapłance, wampirzycy. A on, tak samo jak inni ludzie, nie ma żadnego znaczenia dla starszej kapłanki ani dla wampirzycy.

Słowa te brzmiały mocno i przekonująco, ale kiedy spojrzałam jej w oczy, zobaczyłam błyski czegoś odległego i z pewnością nie puszczonego w niepamięć, co skłoniło mnie do refleksji, na ile była szczera wobec samej siebie...

Rozdział drugi

Bardzo mi ulżyło, kiedy Neferet powiedziała, że nie ma sensu, bym dłużej zostawała w sali przyjęć. Po tym jak moi rodzice odegrali scenę, wydawało mi się, że wszyscy się na mnie gapią. Byłam więc nie tylko dziewczyną z dziwnym Znakiem, ale też tą, która ma koszmarną rodzinę. Wybiegłam z holu jak najkrótszą drogą, by znaleźć się zaraz na chodniku wiodącym przez ładne podwóreczko, na które wychodziły okna sali przyjęć.

Minęła właśnie północ, co jak na czas rodzicielskich wizyt było dość dziwną porą, ale lekcje tutaj zaczynały się o ósmej wieczorem, a kończyły o trzeciej nad ranem. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że byłoby lepiej, gdyby wizyty zaczynały się o ósmej albo godzinę wcześniej, ale Neferet wyjaśniła mi, że chodzi o to, by rodzice przywykli do Przemiany zachodzącej w ich dziecku, dla którego inne pory dnia i nocy wyznaczały nowy rozkład zajęć. Sama też doszłam do wniosku, że dodatkową zaletą wyznaczenia takiej godziny wizyt była jej niedogodność, co dawało rodzicom pretekst do wykręcenia się od przyjścia, kiedy nie musieli mówić wprost: „Słuchaj, dziecko, nie chcę więcej mieć z tobą do czynienia, skoro masz być krwiożerczym potworem”.

Szkoda, że moi rodzice tak nie powiedzieli.

Westchnęłam, zwalniając kroku i podążając krętą ścieżką prowadzącą przez mały ogródek. Była chłodna listopadowa noc. Zbliżała się pełnia księżyca, a jego blask stanowił tło kontrastujące ze staromodnymi latarniami gazowymi, które rzucały żółtawą poświatę. Słychać było szum fontanny usytuowanej na środku ogrodu, więc niemal bezwiednie zmieniłam kierunek, zmierzając wprost na nią. Może uspokajający szum wody wpłynie łagodząco na poziom przeżywanego stresu, pozwoli mi zapomnieć...

Skręciłam w tamtą stronę pogrążona w głębokiej zadumie, marząc o chłopaku, który był prawie mój, i już nie prawie, ale całkowicie urokliwy. Erik pojechał na finały konkursu monologów Szekspirowskich. Oczywiście najpierw został laureatem szkolnych eliminacji i bez trudu dostał się do etapu międzynarodowych zmagań. Nie było go od poniedziałku, a chociaż dopiero mijał czwartek, brakowało mi go okropnie, nie mogłam się doczekać niedzieli, kiedy to powinien wrócić. Erik był najbardziej atrakcyjnym chłopakiem w całej szkole. Prawdę mówiąc, Erik Night mógłby być najatrakcyjniejszym chłopakiem w każdej szkole – wysoki, ciemnowłosy, przystojny jak amant filmowy (nie mający przy tym żadnych homoseksualnych skłonności). Był też niesłychanie uzdolniony. Wkrótce dołączy do grona słynnych aktorów wampirów, takich jak Matthew McConaughey, James Franco, Jake Gyllenhaal czy Hugh Jackman (który jak na starszego faceta jest naprawdę świetny). Do tego Erik był rzeczywiście miłym chłopcem, co tylko podnosiło jego atrakcyjność.

Snując wizję nas jako dwojga kochanków, współczesnej Izoldy i Tristana (których historia tym razem miałaby szczęśliwe zakończenie), dopiero w ostatniej chwili zauważyłam, że znajdowali się tu również inni ludzie, gdy usłyszałam głos mężczyzny, który przemawiał bardzo nieprzyjemnym tonem.

– Za każdym razem nas rozczarowujesz, Afrodyto!

Zmartwiałam. Afrodyto?

– Jakby nie dość było tego, że zostałaś Naznaczona, co jest równoznaczne z tym, że nie pójdziesz do Chattam Hall, i to po tylu usilnych zabiegach, żeby cię przyjęli! – usłyszałam szorstki kobiecy głos przemawiający lodowatym tonem.

– Wiem, matko, i już mówiłam, że jest mi przykro z tego powodu.

No dobra. Powinnam sobie pójść. Odwrócić się na pięcie i cichutko wynieść się z dziedzińca. Afrodyta była najmniej chętnie widzianą przeze mnie osobą w całej szkole. Właściwie nigdzie bym jej chętnie nie oglądała, ale podsłuchiwanie jej z rodzicami byłoby czymś na pewno bardzo brzydkim.

Wycofałam się więc cichutko stamtąd i ukryłam za rozłożystym krzakiem, skąd jednak mogłam ich widzieć. Afrodyta siedziała na kamiennej ławeczce tuż przy fontannie. Przed nią stali rodzice. Właściwie tylko matka stała, bo ojciec cały czas nerwowo krążył.

O rany, jacy to byli przystojni ludzie! Ojciec wysoki i postawny. Należał do tych mężczyzn, którzy utrzymują formę, nie tyją, nie łysieją i zachowują zdrowe własne zęby. Ubrany w elegancki garnitur, który musiał kosztować krocie. Ponadto wydawał mi się dziwnie znajomy, jakbym go znała z telewizji czy z filmu. Jej matka wyglądała znakomicie. Afrodyta była idealną jasnowłosą pięknością, a matka stanowiła jej dojrzalszą wersję – starszą, świetnie ubraną i doskonale zadbaną. Miała na sobie sweter, bez wątpienia kaszmirowy, do tego długi sznur pereł, na pewno prawdziwych. Kiedy gestykulowała, przy każdym ruchu jej rąk brylant gigantycznych rozmiarów, o gruszkowatym kształcie, rzucał świetlne refleksy – piękne i zimne jak jej głos.

– Czyżbyś zapomniała, że ojciec piastuje stanowisko burmistrza Tulsy? – rzuciła ostro.

– Nie, mamo, oczywiście, że nie zapomniałam.

Matka jakby nie słyszała tych słów.

– To wielka różnica: przebywać na Wschodnim Wybrzeżu i przygotowywać się do egzaminów do Harvardu a osiąść tutaj, mimo to pocieszaliśmy się, że skoro wampiry mogą osiągnąć bogactwo, władzę oraz wiele innych sukcesów, będziesz w tym wiodła prym tutaj, na tym – tu skrzywiła się z niesmakiem – raczej nietypowym polu. Tymczasem dowiadujemy się, że przestałaś przewodniczyć Córom Ciemności i już nie uczęszczasz na kurs przygotowujący do pełnienia funkcji starszej kapłanki, czyli że niczym się nie różnisz od reszty hołoty w tej nędznej szkółce. – Matka Afrodyty przerwała, gdyż musiała się uspokoić. Kiedy odezwała się ponownie, musiałam dobrze wytężać słuch, by zrozumieć, co wycedziła syczącym tonem. – Twoje zachowanie jest nie do przyjęcia.

– Rozczarowałaś nas, i to nie po raz pierwszy – powtórzył ojciec.

– Już to mówiłeś, tatusiu – powiedziała Afrodyta tym swoim tonem wyższości.

Nieoczekiwanie, jak atakujący wąż, matka wymierzyła jej policzek. Klaśnięcie było głośne, bo też mocne było uderzenie, na jego odgłos skurczyłam się i zacisnęłam powieki. Spodziewałam się, że Afrodyta zerwie się z ławki i rzuci matce do gardła (w końcu nie bez powodu nazywałyśmy ją czarownicą z piekła rodem), ale ona się nie ruszyła. Przycisnęła tylko dłoń do policzka i pochyliła głowę.

– Nie płacz. Ile razy mam ci powtarzać, że łzy są dowodem słabości? Przynajmniej to jedno zrób dla nas i przestań się mazać – gderała jej matka.

Afrodyta z ociąganiem odjęła dłoń od policzka i podniosła głowę.

– Nie chciałam sprawić wam zawodu, mamo. Naprawdę przepraszam.

– Przepraszanie niczego tu nie zmieni. Wolelibyśmy się dowiedzieć, co zamierzasz zrobić, by odzyskać straconą pozycję.

Ukryta w cieniu wstrzymałam oddech.

– Nic na to nie poradzę – wyznała Afrodyta, nieoczekiwanie sprawiając wrażenie bezbronnego dziecka. – Wszystko zepsułam. Neferet mnie na tym złapała. Zabrała mi przewodniczenie Córom Ciemności i dała je komuś innemu. Wydaje mi się, że zamierza nawet przenieść mnie do innego Domu Nocy.

– To już wiemy! – przerwała jej matka podniesionym głosem. – Przed spotkaniem z tobą odbyliśmy rozmowę z Neferet. Rzeczywiście miała zamiar przenieść cię do innej szkoły, ale interweniowaliśmy w tej sprawie. Zostaniesz tutaj. Próbowaliśmy też ją przekonać, żeby oddała ci przewodnictwo Cór Ciemności po jakimś okresie odbywania kary czy odosobnienia.

– No nie, mamo. Naprawdę to zrobiliście?

W głosie Afrodyty brzmiało prawdziwe przerażenie, czemu się specjalnie nie dziwiłam. Mogłam sobie wyobrazić, jakie wrażenie wywarli na starszej kapłance ci zimni jak lód ludzie udający chodzące doskonałości. Jeśli Afrodyta miała jeszcze jakieś szanse powrócić do łask Neferet, jej przebiegli rodzice zapewne je zniweczyli.

– Oczywiście, że tak! Myślisz, że będziemy siedzieli z założonymi rękami i patrzyli spokojnie, jak niszczysz swoją przyszłość, stając się przeciętnym wampirem w jakimś nieznanym, bezimiennym Domu Nocy?

– Nie o to chodzi, że otrzymałam swego rodzaju karę w szkole – próbowała argumentować Afrodyta, starając się zapanować nad frustracją. – Ja wszystko pokręciłam, ale co ważniejsze, jest tutaj jedna dziewczyna, która dysponuje większą mocą niż ja. Nawet jeśli Neferet przestanie się na mnie gniewać, nie odda mi przywództwa nad Córami Ciemności. – Następnie powiedziała coś, co mną wstrząsnęło: – Tamta dziewczyna jest lepszą ode mnie przywódczynią. Zdałam sobie z tego sprawę podczas obchodów Samhain. To ona powinna przewodzić Córom Ciemności, nie ja.

Coś takiego! Czyżby piekło zamarzło?

Na te słowa jej matka postąpiła krok naprzód; widząc to, skuliłam się pewna, że zaraz usłyszę następny policzek. Ale matka nie uderzyła jej. Zbliżyła swoją urodziwą twarz do twarzy córki, patrząc jej prosto w oczy. Były tak do siebie podobne, aż przejęło mnie to strachem.

– Żebyś nigdy więcej nie mówiła, że ktoś bardziej niż ty zasługuje na coś. Jesteś moją córką i zasługujesz zawsze na wszystko co najlepsze. – Wyprostowała się i przeciągnęła dłonią po włosach, choć (tego jestem pewna) nie zrujnowała swojej idealnie ułożonej fryzury. – Nam nie udało się przekonać Neferet, by oddała ci przywództwo Cór Ciemności, więc ty będziesz musiała to zrobić.

– Ależ mamo, już ci mówiłam...

Matka jednak szybko jej przerwała:

– Usuń tę nową dziewczynę ze swojej drogi, a wtedy Neferet będzie bardziej skłonna przywrócić ci to stanowisko.

O cholera. Ta „nowa dziewczyna” to byłam ja.

– Musisz ją zdyskredytować w oczach Neferet. Sprawić, żeby zaczęła popełniać błędy, a wtedy postaraj się, żeby ktoś doniósł o tym Neferet, ktoś inny, nie ty. Tak będzie lepiej wyglądało. – Matka Afrodyty mówiła to wszystko rzeczowym, beznamiętnym tonem, jakby radziła córce, w co ma się ubrać, a nie knuła intrygę przeciwko mnie. O rany, to dopiero wiedźma z piekła rodem!

– Pilnuj się – dodał jej ojciec. – Twoje zachowanie musi być bez zarzutu. Może powinnaś być bardziej otwarta w relacjonowaniu swoich wizji, przynajmniej przez jakiś czas.

– Ale przecież zawsze mi powtarzałeś, żebym zatrzymywała wizje dla siebie, bo to źródło mojej władzy.

Własnym uszom nie wierzyłam. Nie dalej jak przed miesiącem Damien mówił mi, że parę osób uważało, iż Afrodyta próbowała ukryć swoje wizje przed Neferet, ale myślano, że powodem była nienawiść do rodzaju ludzkiego, przy czym wizje przeważnie dotyczyły przyszłych tragedii, które miały pochłonąć wiele ofiar. Kiedy wyjawiała swoje wizje Neferet, starsza kapłanka niemal z reguły potrafiła zapobiec tragicznym wydarzeniom i ocalić wiele istnień ludzkich. Fakt, że Afrodyta celowo ukrywała swoje wizje, ostatecznie mnie przekonał, że powinnam zająć jej miejsce w przewodzeniu Córom Ciemności. Nie jestem spragniona władzy. Nie zabiegałam o to stanowisko. Do licha, jeszcze teraz nie bardzo wiedziałam, co mam z tym wszystkim robić. Wiedziałam tylko, że Afrodyta nie była dobra i że powinnam znaleźć sposób, aby przestała być taka. A teraz się dowiaduję, że jej niecne postępowanie brało się również stąd, że pozwoliła, by apodyktyczni rodzice nadal nią rządzili. W gruncie rzeczy jej tata z mamą uważali, że to jest w porządku trzymać w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby ocalić czyjeś życie. Na dobitkę jej ojciec był burmistrzem Tulsy! (To dlatego wydał mi się znajomy!) Fakt ten jeszcze bardziej ranił mi serce.

– Te wizje nie są źródłem władzy! Czy ty nie słuchasz, co się do ciebie mówi? – irytował się jej ojciec. – Powiedziałem, że swoich wizji możesz użyć jako środka do zdobycia władzy, ponieważ informacja znaczy: władza. Źródłem twoich wizji jest Przemiana, jaka się dokonuje w twoim organizmie. Ma to podłoże genetyczne, nic więcej.

– Podobno jest to dar otrzymany od bogini – odpowiedziała spokojnie Afrodyta.

Jej matka zaśmiała się ironicznie.

– Nie bądź głupia. Gdyby istniała taka istota jak bogini, dlaczegóż miałaby obdarzać cię władzą? Jesteś tylko niepoważnym dzieciakiem, w dodatku o niepokojących skłonnościach do popełniania błędów, czego dowodem twoja ostatnia niefortunna eskapada. Wykaz się więc dla odmiany rozsądkiem. Wykorzystaj swoje wizje do odzyskania łask Neferet, ale musisz się ukorzyć. Neferet powinna uwierzyć, że rzeczywiście jest ci przykro.

– Przepraszam – powiedziała Afrodyta ledwo słyszalnie.

– Za miesiąc chcemy usłyszeć lepsze nowiny.

– Tak, mamo.

– Dobrze, a teraz odprowadź nas do holu przyjęć, tak byśmy wmieszali się w tłum.

– Czy mogłabym zostać tu jeszcze przez chwilę? Naprawdę nie czuję się najlepiej.

– W żadnym razie. Co by ludzie powiedzieli? – nie zgodziła się matka. – Weź się w garść. Odprowadź nas i rób dobrą minę. Idziemy.

Afrodyta z ociąganiem podniosła się z ławki. Serce biło mi tak mocno, że wydawało się, że zdradzi moją obecność. Rzuciłam się biegiem ścieżką do skrzyżowania, skąd już było blisko do wyjścia z dziedzińca.

Przez całą drogę do internatu zastanawiałam się nad tym, co usłyszałam. Moi rodzice byli koszmarni, ale przy przepełnionych nienawiścią i opętanych obsesją władzy rodzicach Afrodyty wydawali się jak mama i tata z serialu Grunt to rodzinka (widzicie? tak samo jak wszyscy ja też oglądam powtórki na Nickelodeonie). Niechętnie to przyznaję, ale widząc, jakich rodziców ma Afrodyta, zaczynam rozumieć, dlaczego sama tak postępuje. Nie wiem, jaka ja bym się stała, gdyby nie Babcia, która szczególnie podczas ostatnich trzech lat otaczała mnie miłością i podtrzymywała na duchu. Jest jeszcze jedna różnica. Moja mama była przedtem normalna. Owszem, nieraz bywała zestresowana i przepracowana, ale przez pierwsze trzynaście lat mojego prawie siedemnastoletniego życia była normalna. Zmieniła się dopiero, gdy wyszła za mąż za Johna. Tak więc miałam dobrą matkę i wspaniałą babcię. A gdybym tego nie miała? Gdyby całe moje dotychczasowe życie wyglądało tak jak ostatnie trzy lata – kiedy czułam się jak intruz we własnej rodzinie?

Może stałabym się taka jak Afrodyta. Nadal zresztą pozwalam, by rodzice kontrolowali moje życie, bo rozpaczliwie czekam, aż okażę się w ich oczach dostatecznie dobra, by byli ze mnie dumni i mnie kochali.

I choć wcale mnie to nie cieszyło, po tym spotkaniu zobaczyłam Afrodytę w całkiem innym świetle.

Rozdział trzeci

– No dobra, Zoey, ja wszystko rozumiem, te sprawy i tak dalej, ale z tego co podsłuchałaś, wynika, że Afrodyta zamierza podstawić ci nogę, by odzyskać Córy Ciemności i pozbyć się ciebie. Więc tak się znowu nad nią nie użalaj – powiedziała Stevie Rae.

– Ojej, wiem. Nie roztkliwiam się nad nią, tylko mówię, że słysząc jej psychicznych rodziców, zaczynam rozumieć, dlaczego ona jest, jaka jest.

Szłyśmy na pierwszą lekcję, choć należałoby raczej powiedzieć, że biegłyśmy. Jak zwykle byłyśmy prawie spóźnione, a to dlatego, że wzięłam sobie dokładkę płatków śniadaniowych Count Chocula.

Stevie Rae wzniosła oczy ku górze.

– A powiada się, że to ja mam miękkie serce.

– Ja nie mam miękkiego serca. Próbuję tylko być wyrozumiała. Z tym że zrozumienie nie zmienia faktu, że Afrodyta postępuje jak czarownica z piekła rodem.

Stevie Rae parsknęła i energicznie pokręciła głową, potrząsając swoimi jasnymi loczkami jak mała dziewczynka. Jej krótka fryzurka dziwnie się odcinała w Domu Nocy, gdzie wszyscy, nie wyłączając większości chłopców, mieli niezwykle długie włosy. Ja zawsze nosiłam długie włosy, ale i tak kiedy się tu zjawiłam, zaskoczył mnie widok bujnych włosów u każdego. Teraz już się nie dziwiłam. Jednym z przejawów procesu przeistaczania się w wampira był bujny i niebywale szybki porost włosów i paznokci. Po pewnym czasie właśnie na podstawie bujności owłosienia można się zorientować, bez patrzenia na wyhaftowane symbole na kieszonkach, kto jest na którym formatowaniu. Wampiry wyglądały inaczej niż ludzkie istoty (nie gorzej, ale właśnie inaczej), logiczne więc, że w trakcie Przemiany w miarę upływu czasu uwidaczniało się coraz więcej nowych cech.

– Zoey, nie słuchasz, co mówię.

– Co?

– Powiedziałam, żebyś nie składała broni przed Afrodytą. Prawda, że jej rodzice są koszmarni. Manipulują nią i kontrolują. Zresztą nieważne. Ważne, że ona w dalszym ciągu jest złośliwa, mściwa i zieje nienawiścią do wszystkich. Musisz się jej strzec.

– Będę. Nie martw się.

– Dobrze. W takim razie do zobaczenia na trzeciej lekcji.

– Aha, cześć.

O rany, ależ z niej zamartwialska.

Pobiegłam do klasy i ledwo usiadłam w swojej ławce obok Damiena, który uniósł znacząco brew i zapytał domyślnie: Dokładka chrupek czekoladowych?, rozległ się dzwonek na lekcję i zaraz weszła Neferet.

Wiem, że to niemal zboczenie tak się zachwycać inną kobietą, ale Neferet jest tak nieziemsko piękna, że odnosi się wrażenie, jakby skupiała na sobie wszystkie światła. Ubrana była w prostą czarną suknię i buty, za które człowiek dałby się pochlastać. W jej uszach chwiały się kolczyki ze srebrną dróżką bogini, a na piersi lśniła wyhaftowana jej srebrna postać. Właściwie nie wyglądała jak bogini Nyks – przysięgam, że to ją widziałam tego dnia, kiedy zostałam Naznaczona – ale wokół Neferet unosiła się aura boskiej siły i autorytetu. Przyznaję, chciałabym być taka jak ona.

Ten dzień był nietypowy. Zamiast jak zawsze zacząć od wykładu, który na ogół zajmował większą część lekcji (a wykłady Neferet nigdy nie były nużące), zadała nam wypracowanie na temat Gorgony, o której uczyliśmy się przez ostatni tydzień. Dowiedzieliśmy się, że właściwie nie była potworem zamieniającym jednym spojrzeniem mężczyzn w kamień, ale słynną starszą kapłanką, którą bogini obdarzyła zdolnością kontaktowania się z żywiołem ziemi, więc prawdopodobnie stąd wziął się ów mit o „obracaniu w kamień”. Jestem przekonana, że w sytuacji gdy starsza kapłanka czymś się wnerwiła, to mając dar współdziałania z ziemią (a kamienie przecież pochodzą z ziemi), bez trudu mogłaby przemienić kogoś w granitowy posąg. Mieliśmy więc napisać esej na temat mitologii tworzonej przez ludzi, symboli oraz znaczenia ukrytego w zbeletryzowanej historii Gorgony.

Czułam się jednak zbyt podniecona, by skupić się na pisaniu. Ponadto miałam przed sobą cały weekend na dokończenie wypracowania. Bardziej niepokoiłam się o Córy Ciemności. Pełnia wypadała w niedzielę. Poza tym domyślałam się, że wszyscy oczekiwali ode mnie jakichś komunikatów na temat planowanych zmian. A ja jeszcze nie zdecydowałam ostatecznie, jakie to będą zmiany. Mgliste pojęcie już kiełkowało mi w głowie, ale bez wątpienia potrzebowałam czyjejś pomocy.

Udałam, że nie widzę zaciekawionego spojrzenia Damiena, zebrałam książki i podeszłam do biurka Neferet.

– Masz jakiś problem, Zoey? – zapytała.

– Nie. To znaczy tak. Gdybym mogła się zwolnić i pójść do centrum informacji, i zostać tam do końca lekcji, może problem by się rozwiązał. – Zauważyłam, że jestem zdenerwowana. Zaledwie od miesiąca przebywałam w Domu Nocy i nadal nie byłam pewna, jakie wymogi trzeba spełnić, żeby zwolnić się z lekcji. Dotychczas zdarzyło się tylko dwa razy, że uczeń zachorował. W obu przypadkach zakończyło się to śmiercią. Ich organizmy odrzuciły Przemianę. Jeden z tych dwóch przypadków rozegrał się na moich oczach na lekcji literatury. To było naprawdę okropne. Poza tym nie zdarzyło się, by ktoś opuścił lekcję. Neferet patrzyła na mnie uważnie, przypomniałam sobie o jej wielkiej intuicji i zlękłam się, że zgadnie, jakie myśli chodzą mi po głowie. Westchnęłam. – Sprawa dotyczy Cór Ciemności. Chciałabym wystąpić z jakimiś nowymi zasadami przewodzenia.

Wyglądała na zadowoloną.

– Czy mogę ci w czymś pomóc?

– Pewnie tak, ale najpierw powinnam trochę postudiować, by mieć jakąś koncepcję.

– Świetnie, zgłoś się do mnie, kiedy będziesz gotowa. W centrum informacji możesz spędzić tyle czasu, ile będziesz chciała.

Zawahałam się.

– A nie muszę mieć przepustki?

Neferet uśmiechnęła się.

– Jestem twoją mentorką i daję ci pozwolenie, niczego więcej nie potrzebujesz.

Podziękowałam i wyszłam pospiesznie z klasy, czując się trochę głupio. Wolałabym być dłużej w tej szkole, by znać wszystkie obowiązujące tu zasady nawet w drobnych sprawach. W końcu nie było czym się martwić. Hol był prawie pusty. Ta szkoła w niczym nie przypominała mojej dawnej szkoły (gimnazjum w Broken Arrow, które było nieciekawą dzielnicą położoną na przedmieściach Tulsy w Oklahomie), gdzie po korytarzach paradowały wicedyrektorki o przesadnej opaleniźnie, nie mające nic lepszego do roboty, jak tylko przeganiać dzieciaki z kąta w kąt. Zwolniłam kroku i postanowiłam się uspokoić. O rany, ależ ostatnio bywałam zestresowana.

Biblioteka znajdowała się w środkowej i głównej części budynku, w interesującym kilkupoziomowym pomieszczeniu, które zapewne miało imitować wieżę zamkową, co nawet pasowało do charakteru dalszych części szkoły. Panował tu nastrój dawnych lat. Przypuszczalnie stanowiło to jedną z przyczyn, dla których budynek ten przed pięcioma laty przykuł uwagę wampirów. Wtedy była tu prywatna szkoła przygotowawcza dla bananowej młodzieży, ale pierwotnie miał tu siedzibę klasztor dla mnichów zakonu świętego Augustyna. Powiedziała mi o tym Neferet, kiedy zapytałam ją, jak to się stało, że włodarze szkoły przygotowawczej zgodzili się sprzedać budynek wampirom. Wówczas Neferet odpowiedziała, że zaproponowano im warunki, jakich nie mogli odrzucić. Pamiętam, że ton, jakim to mówiła, wywołał na mym ciele gęsią skórkę, co się powtarzało za każdym razem, gdy to sobie przypominałam.

– Miii-aaa-uuu!

Skoczyłam na równe nogi.

– Nala! Aleś mnie wystraszyła! Prawie się posikałam ze strachu!

Nic sobie z tego nie robiąc, moja kociczka skoczyła na mnie, miałam więc teraz w rękach zeszyt, torebkę i małego, ale dobrze odżywionego rudego kotka. Przez cały czas Nala mi urągała skrzekliwym tonem starszej pani. Owszem, uwielbiała mnie, w końcu to przecież nie ja ją, ale ona mnie sobie wybrała, co wcale nie znaczy, że miałaby przez cały czas być milutka. Wzięłam ją na ręce i pchnęłam drzwi wiodące do centrum informacji.

Rację miała Neferet, mówiąc mojemu beznadziejnemu ojciachowi, że koty mogą swobodnie buszować po całej szkole. Nieraz szły za „swoimi panami” na lekcje. Nala na przykład odnajdywała mnie kilkakrotnie w ciągu dnia. Chciała, bym ją podrapała po łebku, trochę na mnie ponarzekała, a potem szła sobie gdzieś, jak to koty mają w zwyczaju. (Może z dala od ludzi obmyślają, jak zapanować nad światem?).

– Czy masz jakiś kłopot z kotkiem? – zapytała specjalistka od środków przekazu. Spotkałam ją przelotnie w pierwszym tygodniu mej bytności tutaj, ale pamiętałam, że ma na imię Safona. (Oczywiście nie była to ta prawdziwa Safona, poetka wampirzyca, tamta umarła przed tysiącem lat, właśnie przerabiałyśmy jej wiersze na lekcjach literatury).

– Nie, Safono, dziękuję. W gruncie rzeczy Nala toleruje tylko mnie.

Safona, drobna ciemnowłosa wampirzyca, której tatuaż przedstawiał skomplikowane znaki z greckiego alfabetu, jak objaśnił mi Damien, uśmiechnęła się ciepło do Nali.

– Koty to niesłychanie intrygujące i czarowne stworzenia, nie uważasz?

Przeniosłam Nalę z jednego ramienia na drugie i odpowiedziałam:

– W każdym razie w niczym nie przypominają psów.

– I chwała bogini za to!

– Czy mogłabym skorzystać z komputera? – spytałam. Centrum informacji dysponowało pokaźną biblioteką, na półkach ciągnęły się długie szeregi książek, ale było również wyposażone w nowoczesny park komputerowy.

– Oczywiście, czuj się tu swobodnie. A kiedy nie będziesz mogła czegoś znaleźć, nie krępuj się i poproś mnie o pomoc.

– Dziękuję.

Wybrałam komputer stojący na dużym ładnym biurku i kliknęłam, by połączyć się z Internetem. Jeszcze coś różniło tę szkołę od mojej dawnej budy. Tutaj nie musiałam wpisywać hasła dostępowego i nie zainstalowano tu żadnych filtrów ograniczających dostęp do niektórych stron. Oczekiwano natomiast od uczniów, że wykażą się zdrowym rozsądkiem i będą postępować przyzwoicie. Gdyby stało się inaczej, wampiry, których nie dawało się oszukać, i tak by szybko wykryły prawdę. Na samą myśl o tym, że mogłabym okłamać Neferet, robiło mi się słabo.

Skup się i przestań myśleć o wszystkim naraz. To ważne.

Owszem, pewien pomysł już mi kiełkował w głowie. Należało teraz sprawdzić, czy jest to dobry pomysł. W wyszukiwarce Google’a wpisałam hasło: „gimnazja prywatne”. Ukazały się setki, tysiące stron. Zaczęłam zawężać wybór do klas wyższych w ekskluzywnych placówkach. Zrezygnowałam z przeglądania stron „uczelni alternatywnych”, które są tylko wylęgarnią przyszłych przestępców. Zależało mi też na przyjrzeniu się starym szkołom, istniejącym od kilku pokoleń. Chciałam znaleźć takie, które oparły się upływowi czasu.

Znalazłam bez trudu Chatham Hall, szkołę, którą wypomnieli Afrodycie rodzice. Była to ekskluzywna szkoła na Wschodnim Wybrzeżu, oczywiście wyglądała na przeznaczoną dla bananowej młodzieży, więc ją ominęłam. Żadna ze szkół, która by zadowoliła nadętych rodziców Afrodyty, z pewnością nie była moją wymarzoną szkołą. Szukałam dalej... Exeter... Andover... Taft... Szkoła Panny Porter... (hi, hi, co za nazwa dla szkoły)... Kent...

– Kent. Już gdzieś słyszałam tę nazwę – zwierzyłam się Nali, która zwinęła się w kłębek na blacie biurka, tak że mogła mieć mnie na oku i jednocześnie drzemać. Kliknęłam na tę nazwę. Szkoła znajdowała się w Connecticut i dlatego wydała mi się znajoma. To tam uczęszczała Shaunee, kiedy została Naznaczona. Penetrowałam tę stronę ciekawa miejsca, w którym Shaunee spędziła swój pierwszy, a może i drugi rok nauki. Nie ma co mówić, szkoła sprawiała dobre wrażenie. Owszem, pretensjonalna, ale było w niej coś zachęcającego, czego brakowało innym placówkom. A może odniosłam takie wrażenie, ponieważ znałam Shaunee. Dalej przeglądałam tę stronę, kiedy w pewnym momencie coś przykuło moją uwagę. „O to mi chodziło – mruknęłam do siebie. – Tego właśnie szukałam”.

Wyciągnęłam zeszyt i długopis i zaczęłam robić notatki.

Gdyby Nala nie syknęła ostrzegawczo, pewnie bym wyskoczyła ze skóry na niespodziewany dźwięk głębokiego, aksamitnego głosu.

– Wygląda na to, że jesteś całkowicie pochłonięta tym, co robisz.

Podniosłam wzrok i znieruchomiałam. O rany.

– Przepraszam. Nie chciałem ci przeszkadzać. Ale widok ucznia, który pilnie pisze odręcznie, zamiast stukać w klawiaturę komputera, jest tak niezwykły, że pomyślałem sobie: kto wie, może ona pisze wiersze? Bo ja wolę pisać wiersze odręcznie. Komputer jest zbyt bezosobowy.

Odezwij się do niego. Nie rób z siebie idiotki! – podszeptywała mi gorączkowo podświadomość.

– Eee, nie, ja nie piszę wierszy. – O Boże, nie było to zbyt błyskotliwe.

– Mniejsza o to. Nie zawadzi sprawdzić. Miło mi, że się poznaliśmy.

Uśmiechnął się i już zamierzał odejść, kiedy odzyskałam mowę.

– Ja też uważam, że komputery są bezosobowe. Sama nigdy nie pisałam wierszy, ale kiedy mam napisać coś, co jest dla mnie ważne, wolę tym się posługiwać. – Uniosłam w górę długopis. Idiotka.

– A może powinnaś spróbować pisać wiersze? Wydaje mi się, że masz duszę poetki. – Wyciągnął rękę. – Zazwyczaj o tej porze przychodzę, by dać Safonie chwilę wytchnienia. Nie jestem pełnoetatowym profesorem, ponieważ mam tu zostać zaledwie przez jeden rok szkolny. Uczę tylko w dwóch klasach, więc mam sporo wolnego czasu. Nazywam się Loren Blake, jestem Poetą Wampirów, zwycięzcą w konkursie o ten laur.

Złapałam go za przedramię w typowym dla wampirów rytualnym geście powitania, starając się nie rozpamiętywać, jak ciepły był dotyk jego ręki i jak silny mi się wydawał oraz że przebywaliśmy sami w czytelni.

– Wiem – odpowiedziałam znów mało błyskotliwie, za co powinno mi się uciąć język. – To znaczy —jąkałam się – chciałam przez to powiedzieć, że wiem, kim jesteś. Jesteś pierwszym od dwustu lat męskim laureatem tej nagrody. – Uświadomiłam sobie, że dotąd nie wypuściłam z uścisku jego ręki. – Ja jestem Zoey Redbird.

Uśmiechnął się, co sprawiło, że serce niemal przestało mi bić.

– Ja też wiem, kim jesteś. – W jego oczach o niezmierzonej głębi czaiły się iskierki rozbawienia. – A ty jesteś pierwszą adeptką, jaką znam, która ma wypełniony kolorem Znak, w dodatku rozciągający się poza czoło, oraz pierwszą wampirką, nie tylko adeptką, która wykazuje zdolność kontaktowania się bezpośrednio z czterema, a nawet z pięcioma żywiołami. Cieszę się, że wreszcie mogłem cię poznać osobiście. Neferet dużo mi o tobie opowiadała.

– Naprawdę? – zaskrzeczałam, co omal nie przyprawiło mnie o apopleksję.

– Oczywiście. Jest z ciebie bardzo dumna. – Ruchem głowy wskazał puste krzesło stojące przy moim. – Nie chciałbym ci przeszkadzać w pracy, ale może nie będziesz miała nic przeciwko temu, żebym na chwilę przysiadł się do ciebie?

– Jasne. Przyda mi się chwila przerwy. Bo już mi tyłek zdrętwiał. – O rany, co ja wygaduję, chyba mnie pogięło.

Roześmiał się.

– W takim razie może postoisz przez chwilę, podczas gdy ja będę siedział?

– Nie, co tam. Po prostu zmienię trochę pozycję. – Podeszłam do okna i wychyliłam się.

– Czy będę niedyskretny, jeśli zapytam, nad czym tak pilnie pracujesz?

Zaraz, powinnam chwilkę się zastanowić i zacząć normalnie rozmawiać. Zapomnieć, jak nieziemsko przystojny jest ten facet i jak piorunujące wrażenie na mnie zrobił. W końcu to profesor. Jeszcze jeden nauczyciel. I to wszystko. No tak, nauczyciel, który ucieleśniał marzenia wszystkich kobiet o idealnym mężczyźnie. Erik był przystojny i pociągający. Loren Blake natomiast mógł być opisywany tylko w kategoriach nieziemskich. Jego wdzięk i czar, całkowicie nie z tej ziemi, sprawiały, że nawet nie mogłam marzyć, by się do niego zbliżyć. Dla niego byłam zaledwie dzieckiem, niczym więcej. A przecież mam już szesnaście lat. No, prawie siedemnaście, ale mimo wszystko. On pewnie ma dwadzieścia jeden lat lub coś koło tego. Po prostu stara się być dla mnie miły, nic poza tym. Najpewniej chciał zobaczyć z bliska mój niespotykany Znak, tylko to. Może też zbierał materiały do swojego następnego wiersza o...

– Jeśli nie chcesz mi powiedzieć, nad czym pracowałaś, to nie mów, nie obrażę się. Naprawdę nie chciałem sprawiać ci najmniejszego kłopotu.

– Nie. Nie o to chodzi. – Nabrałam powietrza do płuc, by w końcu się opanować. – Przepraszam, chyba nadal się zastanawiałam nad swoimi poszukiwaniami – skłamałam, mając nadzieję, że jest jeszcze dostatecznie młody i nie zdążył rozwinąć w sobie zdolności wykrywania kłamstw jak inni starsi nauczyciele. – Chcę wprowadzić pewne zmiany w organizacji Cór Ciemności – brnęłam dalej. – Myślę, że potrzebne im są jasne zasady, wyraźne wskazówki. Bo nie chodzi tylko o to, by wstąpić do tej organizacji, trzeba też spełniać pewne warunki. Nie powinno być tak, że każdy może się zapisać bez względu na to, co sobą reprezentuje i co robi. – Przerwałam, czując, jak palą mnie policzki. Co ja do diabła plotę? Robię z siebie szkolnego błazna.

On tymczasem wcale nie zlekceważył moich słów ani nie okazał wyższości. Przeciwnie, zastanowił się nad tym, co powiedziałam.

– Czy doszłaś do jakichś wniosków? – zapytał.

– Na przykład spodobało mi się to, w jaki sposób prywatna szkoła Kent prowadzi swoją grupę wiodącą. Popatrz... – Kliknęłam na prawy link i zaczęłam czytać. – Rada starszych i system gospodarzy klasowych jest integralną częścią funkcjonowania szkoły. Na gospodarzy klas i do rady starszych mogą być wybierani ci uczniowie, którzy złożą przyrzeczenie, że będą stanowili wzór do naśladowania i kierowali wszystkimi przejawami życia w szkole Kent. – Stuknęłam długopisem w ekran monitora. – Widzisz, tu jest kilku różnych gospodarzy klas, którzy co roku są wybierani do rady starszych przez uczniów i grono pedagogiczne, ale ostatecznie zatwierdza ich dyrektor szkoły, w naszym przypadku byłaby to Neferet i gospodarz szkoły.

– Czyli ty byś zatwierdzała.

Znów się zaczerwieniłam.

– No tak. Tu jest jeszcze powiedziane, że co roku w maju odbywa się wielka uroczystość pasowania na członków nowej rady na następną roczną kadencję. Byłby to nowy rytuał, który musiałby zostać zaakceptowany przez Nyks. – To mówiąc, uśmiechnęłam się bardziej do siebie niż do niego. Poczułam przy tym, że rozumuję prawidłowo.

– Podoba mi się to, co mówisz – pochwalił mnie Loren. – Uważam, że to znakomity pomysł.

– Naprawdę tak myślisz? Nie mówisz tego ot, tak sobie?

– Musisz wiedzieć, że ja nie kłamię.

Spojrzałam mu prosto w oczy. Ich głębia była porażająca. Loren siedział przy mnie tak blisko, że poczułam żar bijący z jego ciała. Z wysiłkiem stłumiłam przejmujący mnie dreszcz nagłego pożądania, będącego w tej sytuacji owocem zakazanym.

– W takim razie dziękuję – powiedziałam łagodnie. I w przypływie nieoczekiwanej śmiałości kontynuowałam temat. – Chciałabym, aby Córy Ciemności reprezentowały sobą coś więcej niż tylko grupę towarzyską. Powinny świecić przykładem, postępować słusznie. Pomyślałam więc, że dobrze byłoby, aby każda z nas złożyła przysięgę na wierność pięciu ideałom stanowiącym odpowiedniki pięciu żywiołów.

Loren zdziwiony uniósł brwi.

– To znaczy?

– Córy i Synowie Ciemności powinni złożyć przysięgę na wierność ideałom. Wymyśliłam, że żywiołowi powietrza będzie odpowiadać prawdomówność, ognia – otwartość na innych, wody – wierność, ziemi – zacność, a duchowi – dobro.

Wszystko to wypowiedziałam bez zaglądania do notatek. Znałam na pamięć pięć żywiołów. Mogłam więc śledzić reakcję Lorena. Przez chwilę się nie odzywał. A potem z wolna uniósł rękę i obwiódł palcem płynny zarys mojego tatuażu. Drżałam pod wpływem jego dotyku, ale siedziałam nieporuszona.

– Piękna, inteligentna i niewinna – szepnął. Potem tym swoim niesamowitym głosem zadeklamował: – Najistotniejsze w pięknie jest to, czego nie odda żaden obraz.

– Przepraszam, że przeszkadzam, ale muszę wypożyczyć trzy następne książki z cyklu na zajęcia z profesor Anastazją.

Na dźwięk głosu Afrodyty prysnął czar, który spowijał mnie i Lorena. Odebrałam to jako brutalne wtargnięcie. Zauważyłam, że dla Lorena był to podobny szok. Zabrał dłoń z mojego policzka i szybko oddalił się w stronę kontuaru. Ja pozostałam na miejscu jakby wrośnięta w krzesło, udając niesłychanie zajętą gryzmoleniem notatek. Usłyszałam, że wraca Safona i przejmuje od Lorena wydawanie książek dla Afrodyty. Usłyszałam też, że on wychodzi, nie mogłam się powstrzymać, by nie odwrócić się i popatrzeć na niego. Będąc już w drzwiach, nawet na mnie nie spojrzał.

Za to Afrodyta patrzyła na mnie wyzywająco, a złośliwy uśmieszek wykrzywiał jej idealnie wykrojone usta.

A niech ją.

Rozdział czwarty

Chciałam opowiedzieć Stevie Rae o tym, co zaszło między mną a Lorenem i jak Afrodyta wszystko zepsuła, ale nie miałam ochoty omawiać tego z Bliźniaczkami i Damienem. Owszem, uważałam ich za swoich przyjaciół, ale skoro sama jeszcze nie zdążyłam sobie poukładać w głowie tych zdarzeń, wzdrygałam się na samą myśl o tym, jak cała trójka będzie trajkotać na ten temat. Zwłaszcza że Bliźniaczki otwarcie przyznały, że zmieniły cały plan swoich zajęć, byleby się dostać na zajęcia z poezji prowadzone przez Lorena, na których nie robiły nic innego, jak tylko bez przerwy się na niego gapiły. Odeszłyby od zmysłów, gdyby się dowiedziały, co zaszło między mną a nim. (Ale czy w ogóle coś zaszło? Facet zaledwie dotknął mojego policzka).

– Co się z tobą dzieje? – zapytała Stevie Rae.

Cała czwórka przestała się zajmować dociekaniem, czy to, co Erin znalazła w sałatce, to włos oraz skąd pochodzi nitka w kawałku selera, i natychmiast przeniosła na mnie swoją uwagę.

– Nic – odpowiedziałam. – Po prostu myślę o niedzielnych obchodach pełni księżyca. – Popatrzyłam na ich miny, które wyrażały całkowitą pewność, że zdołałam coś wymyślić i za chwilę z tym wystąpię. Jeśli tego nie zrobię, wyjdę na głupka. Szkoda, że sama nie miałam tyle wiary w siebie.

– Czy wiesz już, co chcesz zrobić? – zapytał Damien.

– Chyba tak. No właśnie, co o tym sądzicie? – zapytałam i zaraz zaczęłam im dokładnie relacjonować cały pomysł z radami i gospodarzami, co sprawiło, że w trakcie opowiadania uświadomiłam sobie, że to całkiem niezły plan. Skończyłam na pięciu ideałach odpowiadających pięciu żywiołom.