Dom Nocy (7). Spalona ebook

SPALONA

P.C. CAST + KRISTIN CAST

Spalona

Tom VII cyklu

DOMNOCY

Przełożyła z angielskiegoIwona Michałowska-Gabrych

Wydawnictwo „Książnica”

Tytuł oryginału

Burned

Koncepcja okładki

Michael Storrings

Opracowanie graficzne

Mariusz Banachowicz

Fotografia na okładce

© Oleg Gekman

BURNED © 2010 by P.C. Cast & Kristin Cast

Wszelkie prawa zastrzeżone. Bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy żaden fragment niniejszego utworu nie może być reprodukowany ani przesyłany za pośrednictwem urządzeń mechanicznych bądź elektronicznych.

Niniejsze zastrzeżenie obejmuje również fotokopiowanie oraz przechowywanie w systemach gromadzenia i odtwarzania informacji.

Książka ta jest fikcją literacką. Wszystkie postaci, organizacje i zdarzenia są albo wytworem fantazji autorek, albo użyte zostały w celu wykreowania sytuacji fikcyjnych.

Polish edition © Publicat S.A. MMXI

ISBN 978-83-245-7947-1

Wydawnictwo „Książnica”

40-160 Katowice

Al. W. Korfantego 51/8

oddział Publicat S.A. w Poznaniu

tel. 32 203-99-05

faks 32 203-99-06

www.ksiaznica.com

e-mail: [email protected]

Wydanie pierwsze

Katowice

P. C.: Tę książkę dedykuję mojemu strażnikowi.

Kocham cię.

(Kristin: Chodzi jej o ciebie, Shawnusie).

PODZIĘKOWANIA

P. C.

Powstanie tej książki nie byłoby możliwe, gdyby trzej wyjątkowi mężczyźni nie otworzyli przede mną swojej historii, swojego życia i swoich serc. Jestem niezmiernie wdzięczna Seorasowi Wallace’owi, Alainowi Mac au Halpine’owi i Alanowi Torrance’owi. Odpowiedzialność za wszelkie błędy w przetworzonych przeze mnie szkocko-irlandzkich legendach, które od nich usłyszałam, biorę na siebie. Dziękuję wam, Wojownicy! Osobne podziękowania kieruję do Denise Torrance, która uratowała mnie przed testosteronem klanu Wallace.

Podczas rekonesansu na wyspie Skye mieszkałam w uroczym Toravaig House. Dziękuję jego pracownikom za uprzyjemnienie mi pobytu, nawet jeśli nie byli w stanie zapobiec deszczom.

Czasami w celu ukończenia książki muszę się udać do czegoś, co moi przyjaciele i rodzina nazywają „jaskinią pisarza”. Tak było w przypadku Spalonej, a pobyt w jaskini także okazał się dla mnie więcej niż znośny dzięki Paawanowi Arorowi z hotelu Ritz Carlton na wyspie Wielki Kajman oraz dzięki Heather Lockington i jej wspaniałemu personelowi z niesamowitego Cotton Tree (www.caymancottontree. com). Wielkie dzięki za to, że pomogliście mi na Kajmanach poczuć się jak w domu i ukryć przed światem, by pisać, pisać i jeszcze raz pisać.

Wykorzystałam w książce trochę słów pochodzących z języka celtyckiego. Owszem, są trudne do wymówienia (trochę jak w czirokeskim) i mają wiele różnych wersji (także podobnie jak w czirokeskim). Przy wsparciu moich szkockich specjalistów korzystałam głównie ze starożytnych języków Dalriady i półwyspu Galloway oraz północno-wschodniego wybrzeża Irlandii. Dialekt ów jest zwykle zwany gal-gaelic lub galgael. Wszelkie błędy to wyłącznie moja wina.

Kristin

Dziękuję trenerowi Markowi z centrum fitnessu Bootcamp Tulsa oraz studiu Precision Body Art za to, że pomogli mi poczuć się silną, władczą i piękną.

Dzięki też Shawnusowi za odrobinę ciszy i spokoju!

Obie:

Jak zawsze doceniamy naszą ekipę z wydawnictwa St. Martin’s Press: Jennifer Weis, Matthew Sheara, Anne Benson, Anne Marie Tallberg i niesamowitych grafików, którzy wymyślają wyśmienite okładki. Kochamy San Martin’s Press!

Dziękujemy MK Advertising za rewelacyjną opiekę nad stronami internetowymi www.pccast.net i www.houseof-night.com.

Tradycyjnie pozdrawiamy naszą agentkę i przyjaciółkę Meredith Bernstein, bez której nie byłoby Domu Nocy.

I na koniec dziękujemy Wam, nasi wierni fani! Jesteście najlepsi!

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kalona

Uniósł ręce. Nie zawahał się. Nawet przez moment nie miał wątpliwości, co musi zrobić. Nie mógł pozwolić, by cokolwiek stanęło mu na drodze, a ten ludzki chłopak odgradzał go od czegoś upragnionego. Kalona nie pałał szczególną żądzą zabicia go, ale też niespecjalnie mu zależało na tym, by chłopak żył. Był po prostu problemem do rozwiązania. Nieśmiertelny nie czuł żalu ani wyrzutów sumienia. W ciągu stuleci, które minęły od jego upadku, w ogóle czuł bardzo niewiele. Zupełnie obojętnie skręcił więc chłopakowi kark i zakończył jego żywot.

— Nie!!!

Udręka zawarta w tym słowie zmroziła mu serce. Upuścił bezwładne ciało chłopaka, obrócił się gwałtownie i zobaczył pędzącą ku niemu Zoey. Ich spojrzenia się skrzyżowały. W jej wzroku była rozpacz i nienawiść, w jego oczach — niewiarygodne wyparcie. Próbował znaleźć słowa, które pozwolą jej zrozumieć, może nawet wybaczyć, lecz nic nie mogło zmienić tego, co przed chwilą zobaczyła, a jeśli coś takiego było możliwe, zabrakło mu czasu.

Zoey cisnęła w niego całą mocą żywiołu.

Kula ducha trafiła nieśmiertelnego z siłą przewyższającą fizyczną. Duch był jego esencją, jego rdzeniem; był żywiołem, który od wieków dawał mu moc i przy którym czuł się zawsze najwygodniej. Rzucona przez Zoey kula uderzyła w niego z takim impetem, że zajął się ogniem, wzbił w powietrze, przeleciał ponad wysokim murem oddzielającym wampirską wysepkę od Zatoki Weneckiej i wpadł do lodowatej wody, która go ugasiła. Przez chwilę czuł tak dojmujący ból, że nawet nie próbował z nim walczyć. Może powinien pozwolić, by ta potworna walka o życie, ze wszystkimi swymi pułapkami, dobiegła końca. Może powinien pozwolić, by dziewczyna znów go pokonała. Ale już sekundę po tym jak to pomyślał, poczuł, że dusza Zoey rozpryskuje się na kawałki i przenosi do innego świata równie dosłownie jak on w chwili swego upadku.

Ta świadomość zraniła go bardziej niż samo uderzenie.

Tylko nie Zoey! Nigdy nie planował jej skrzywdzić. Mimo wszystkich machinacji i knowań Tsi Sgili ani na chwilę nie stracił pewności, że będzie się troszczył o bezpieczeństwo dziewczyny, wykorzystując w tym celu potężne moce przynależne nieśmiertelnemu, bo właśnie Zoey była najbliższą Nyks osobą, którą mógł spotkać w tej krainie — w jedynej krainie, jaka mu pozostała.

Próbując dojść do siebie po jej ataku, podźwignął ogromne cielsko ponad fale trzymające je kurczowo i dopiero wtedy uświadomił sobie całą prawdę: sprawił, że duch opuścił ciało Zoey, a to oznaczało śmierć dziewczyny. Wciągnął w płuca powietrze i wydał z siebie rozdzierający krzyk rozpaczy, powtarzając ostatnie słowo kapłanki:

— Nie!!!

Czy naprawdę od momentu swego upadku wierzył, że nie posiada uczuć? Był okropnym głupcem. Mylił się całkowicie: teraz, gdy chwiejnie leciał nisko nad taflą wody, emocje targały nim, rozdzierały i tak już poranionego ducha, osłabiały go i wykrwawiały mu serce. Przyćmionym wzrokiem usiłował dostrzec po drugiej stronie laguny światła lądu. Nie doleci. Musi zawrócić do pałacu, to jedyne wyjście. Krzesząc z siebie ostatnie rezerwy sił, rozgarnął skrzydłami zimne powietrze, przeleciał nad murem i opadł bezwładnie na zmarzniętą ziemię.

Nie miał pojęcia, jak długo leżał w ciemnościach zimowej nocy z rozedrganą od emocji duszą. Gdzieś na obrzeżach umysłu kołatała świadomość, że to co przeżywa, już kiedyś mu się przydarzyło. Znów upadł, tyle że tym razem bardziej duchem niż ciałem, choć i ciało nie wydawało mu się już posłuszne.

Poczuł jej obecność, nim jeszcze się odezwała. Od samego początku tak między nimi było, czy tego pragnął czy nie — bo prostu wyczuwali się nawzajem.

— Pozwoliłeś Starkowi patrzeć, jak zabijasz chłopaka! — Głos Neferet był bardziej lodowaty niż zimowe morze.

Odwrócił głowę, by zobaczyć coś więcej niż tylko czubek jej szpilki. Spojrzał na nią, mrugając, by rozjaśnić wzrok.

— Wypadek przy pracy — wychrypiał z trudem. — Zoey nie powinno tam być.

— Wypadki przy pracy są niedopuszczalne, a to, że ona tam była, zupełnie mnie nie obchodzi. Szczerze mówiąc, następstwa tego, co zobaczyła, całkiem mnie zadowalają.

— Wiesz, że jej dusza się rozpadła? — Nienawidził nienaturalnej słabości swego głosu i odrętwienia ciała niemal równie mocno jak swojej podatności na lodowatą urodę Neferet.

— Chyba większość wampirów na wyspie już o tym wie. Zoey zawsze musi narobić wokół siebie mnóstwo hałasu i jej duch też nie zamierzał odlatywać po cichu. Zastanawiam się jednak, ile z nich poczuło także uderzenie, które ta smarkula ci wymierzyła, nim opuściła ten padół. — Neferet w zamyśleniu postukała się długim ostrym paznokciem w brodę.

Kalona milczał, usiłując się skupić i połatać poszarpane strzępy swojej duszy, ale ziemia pod jego ciałem była zbyt rzeczywista, a jemu brakło sił, by sięgnąć w górę i nakarmić duszę krążącymi tam widmowymi smużkami Zaświatów.

— Nie, nie sądzę, by któryś to poczuł — kontynuowała Neferet swoim najzimniejszym, najbardziej wyrachowanym tonem. — Żaden wampir nie jest związany z ciemnością ani z tobą tak jak ja. Nieprawdaż, mój drogi?

— Jesteśmy związani w wyjątkowy sposób — zdołał wycharczeć Kalona, pragnąc nagle, by okazało się to nieprawdą.

— Istotnie... — przyznała wciąż zamyślona. Potem nagle oczy jej się rozszerzyły, jakby coś sobie uświadomiła. — Od dawna się zastanawiałam, jak to możliwe, że ciebie, tak silnego fizycznie nieśmiertelnego, A-ya zdołała zranić dość mocno, by te idiotyczne czirokeskie wiedźmy mogły cię uwięzić. Zdaje się, że mała Zoey dała odpowiedź, którą ty tak skrzętnie przede mną ukrywałeś. Twoje ciało można zniszczyć, lecz jedynie poprzez ducha. Czyż to nie fascynujące?

— Wyleczę się — wyrzekł z całą mocą, na jaką tylko było go stać. — Zawieź mnie do zamku na Capri i zabierz na dach, bym był jak najbliżej nieba, a wtedy odzyskam siły.

— Pewnie tak by się stało. Pod warunkiem, że chciałabym to zrobić. Ale mam wobec ciebie inne plany, mój drogi. — Neferet uniosła ramiona i rozłożyła je ponad nim. Mówiąc kolejne słowa, kreśliła rękoma w powietrzu złożone wzory niczym pająk tkający sieć. — Nie pozwolę, by Zoey znów nam przeszkodziła.

— Strzaskana dusza to wyrok śmierci. Zoey już nam nie zagraża — odrzekł Kalona, bacznie obserwując partnerkę, która przywołała do siebie tak dobrze mu znajomą kleistą ciemność. Walczył z nią przez stulecia, nim wreszcie poddał się jej zimnej mocy. Teraz ciemność falowała i pulsowała poufale pod palcami Tsi Sgili. „Jakim cudem ona tak łatwo manipuluje ciemnością? — przemknęło mu przez głowę niczym echo żałobnego dzwonu. — Najwyższa kapłanka nie powinna mieć takiej mocy”.

Ale ona nie była już zwykłą kapłanką. Dawno przekroczyła granice tej funkcji i dziś bez problemu władała przywoływaną przez siebie skłębioną pomroką.

Ona staje się nieśmiertelna! Wraz z tą świadomością do żalu, rozpaczy i gniewu, które już buzowały w duszy upadłego wojownika Nyks, dołączył strach.

— Można by sądzić, że to wyrok śmierci — przyznała spokojnie Neferet, ściągając do siebie coraz więcej atramentowych smużek — ale Zoey ma denerwujący zwyczaj pozostawania przy życiu. Tym razem zamierzam dopilnować, by zginęła.

— Dusza Zoey także ma zwyczaj się odradzać — zauważył, celowo próbując zdekoncentrować kapłankę.

— W takim razie będę ją niszczyć, ilekroć się odrodzi! — zapowiedziała rozwścieczona jego słowami, skupiając się jeszcze bardziej. Tkana przez nią ciemność zgęstniała, kłębiąc się wokół ze zdwojoną mocą.

— Neferet. — Próbował do niej dotrzeć poprzez wymówienie jej imienia. — Czy naprawdę pojmujesz, czym próbujesz władać?

Spojrzała mu w oczy i Kalona po raz pierwszy dostrzegł szkarłatną plamę pośrodku jej ciemnych źrenic.

— Naturalnie. Tym, co pomniejsze istoty nazywają złem.

— Nie należę do pomniejszych istot, lecz ja także nazywam to złem.

— Kiedyś może tak było. — Zaśmiała się zjadliwie. — Ale nie przez ostatnie stulecia. Wygląda jednak na to, że ostatnio za bardzo żyjesz cieniami przeszłości, zamiast się rozkoszować cudowną mroczną potęgą teraźniejszości. I wiem, kto jest tego winny.

Kalona z olbrzymim wysiłkiem podniósł się do pozycji siedzącej.

— Nie. Nie chcę, żebyś się ruszał. — Wycelowała w niego palec i smużka ciemności owinęła mu się na szyi, zacisnęła, po czym ściągnęła go w dół i przyszpiliła do ziemi.

— Czego ode mnie chcesz? — wychrypiał.

— Chcę, żebyś się udał w Zaświaty za duchem Zoey i dopilnował, by nikt z jej przyjaciół — wyrzekła to słowo szyderczym tonem — nie znalazł sposobu, jak ściągnąć go z powrotem do ciała.

Szok wstrząsnął nieśmiertelnym.

— Nyks wygnała mnie ze swego królestwa. Nie mogę podążyć tam za Zoey.

— Ależ mylisz się, mój drogi. Widzisz, twój problem polega na tym, że myślisz zbyt dosłownie. Nyks cię wygnała, upadłeś, więc nie możesz wrócić. Od wieków w to wierzysz. Owszem, w sensie dosłownym nie możesz tam wrócić. — Westchnęła dramatycznie na widok jego nierozumiejącego spojrzenia. — Twoje urocze ciałko istotnie nie może wrócić, ale czy Nyks mówiła cokolwiek o twojej nieśmiertelnej duszyczce?

— Nie musiała nic mówić. Jeśli dusza zbyt długo przebywa poza ciałem, ciało umiera.

— Przecież twoje ciało nie jest śmiertelne, a to oznacza, że może być oddzielone od duszy nieskończenie długo i nie umrzeć — zauważyła Neferet.

Kalona ze wszystkich sił starał się nie okazać przerażenia, jakim napełniały go jej słowa.

— To prawda, nie mogę umrzeć. Nie oznacza to jednak, że pozostanę bez szwanku, gdy mój duch na zbyt długo opuści ciało.

„Mogę się postarzeć... oszaleć... zmienić w wegetującą skorupę...” — przemykało mu przez głowę.

Kapłanka wzruszyła ramionami.

— W takim razie musisz zadbać o to, by szybko wypełnić zadanie i wrócić do swego cudownego ciała, nim szkody staną się nieodwracalne. — Uśmiechnęła się uwodzicielsko. — Bardzo bym nie chciała, żeby cokolwiek się przydarzyło temu ciału, mój drogi.

— Neferet, nie rób tego. Siły, które wykorzystujesz, będą żądały odwdzięczenia się w sposób, którego konsekwencji nie chcesz poznać.

— Przestań mi grozić! Wybawiłam cię z niewoli, w którą sam się wpakowałeś. Kochałam cię. A potem musiałam patrzeć, jak latasz za tą mizdrzącą się smarkulą! Chcę ją usunąć ze swego życia! Konsekwencje? Poniosę je z rozkoszą! Nie jestem już słabą, bezradną kapłanką praworządnej bogini! Nie rozumiesz? Gdybyś nie był tak zajęty tą małolatą, nie musiałabym ci o tym mówić. Jestem równie nieśmiertelna jak ty, Kalono! — Jej głos był cudownie wzmocniony nadprzyrodzoną mocą. — Idealnie do siebie pasujemy. Kiedyś ty też tak uważałeś i znów w to uwierzysz, gdy tylko Zoey Redbird przepadnie na zawsze.

Kalona wpatrywał się w nią, rozumiejąc, że ta kobieta doszczętnie oszalała, i zastanawiając się, dlaczego szaleństwo tylko wzmaga jej potęgę i dodaje urody.

— Oto co postanowiłam — kontynuowała beznamiętnie. — Ukryję twoje seksowne nieśmiertelne ciało bezpiecznie pod ziemią na czas, w którym twoja dusza będzie podróżować po Zaświatach, by na zawsze uniemożliwić Zoey powrót.

— Nyks nigdy na to nie pozwoli! — wybuchnął, nim zdążył się powstrzymać.

— Nyks zawsze każdemu daje wolną wolę. Jako jej była kapłanka nie mam najmniejszych wątpliwości, że pozwoli, byś udał się duchem do jej królestwa — odparła chytrze Neferet. — Pamiętaj, Kalono, moja prawdziwa miłości, że jeśli dopilnujesz, by Zoey umarła, usuniesz ostatnią przeszkodę stojącą na drodze do odzyskania przez nas władzy. Będziemy niepodzielnie panować w tym świecie nowoczesnych cudów. Pomyśl, ujarzmimy ludzi i przywrócimy rządy wampirów z całym ich pięknem, całą pasją i nieograniczoną potęgą. Ziemia będzie nasza! Można powiedzieć, że tchniemy w chwalebną przeszłość nowe życie!

Kalona wiedział, że kobieta celowo wykorzystuje jego słabości. Przeklinał się w duchu za to, że pozwolił, by tyle się dowiedziała o jego najgłębszych pragnieniach. Kiedyś jej zaufał, ona zaś wiedziała, że ponieważ nie jest Erebem, nigdy nie będzie mógł zasiąść u boku Nyks w Zaświatach, a jedyne co może zrobić, to jak najwierniej odtworzyć je we współczesnym świecie.

— Widzisz, mój drogi, myśląc logicznie, twoja wyprawa w Zaświaty po to, by zerwać więzi pomiędzy duszą a ciałem Zoey, jest absolutnie słuszna. Przysłuży się realizacji twoich najwyższych celów — zauważyła Neferet lekkim tonem, jakby rozmawiali o wyborze materiału na nową suknię.

— Jak mam w ogóle odnaleźć tę duszę? — Usiłował się dostroić do jej stylu. — Zaświaty są tak wielkie, że tylko bogowie i boginie potrafią przemierzyć je całe.

Na twarz Neferet powróciła surowość, przy której jej okrutne piękno wręcz napawało grozą.

— Nie udawaj, że nie masz więzi z jej duszą! — Nieśmiertelna Tsi Sgili wzięła głęboki oddech, po czym kontynuowała spokojniej: — Nie ukrywaj przede mną, kochany, że mógłbyś ją odnaleźć, nawet gdyby nikt inny tego nie potrafił. Co wybierasz, Kalono? Rządy na ziemi u mego boku czy pozostanie niewolnikiem przeszłości?

— Chcę rządzić. Zawsze wybiorę władzę — odparł bez wahania.

Ledwie to powiedział, jej twarz się zmieniła. Zielone tęczówki całkowicie pochłonął szkarłat. Neferet skierowała ku niemu rozjarzone oczy, hipnotyzując go i nie pozwalając mu odwrócić wzroku.

— W takim razie wysłuchaj mnie, Kalono, upadły wojowniku Nyks. Przysięgam, że bezpiecznie przechowam twoje ciało. Kiedy Zoey Redbird, adeptka pełniąca funkcję najwyższej kapłanki Nyks, zginie na zawsze, obiecuję uwolnić cię z łańcuchów ciemności i pozwolić twemu duchowi na powrót. Wtedy zabiorę cię na dach naszego zamku na Capri i pozwolę niebu tchnąć w ciebie życie i siłę, byś mógł rządzić tą krainą jako mój małżonek, mój strażnik, mój Ereb. — Patrzył bezradnie, jak kobieta ostrym paznokciem przecina jego prawą dłoń, nabiera krwi i unosi ją w górę. — Z krwi czerpię tę moc, krwią pieczętuję przysięgę!

Ciemność wokół niej zakłębiła się i opadła na jej dłoń, wijąc się, drżąc, spijając krew. Kalona czuł zew tej ciemności, która przemawiała do jego duszy uwodzicielskim, przepełnionym mocą szeptem.

— Tak! — Tym słowem, które samo wydarło się z głębi jego gardła, nieśmiertelny oddał się we władanie zachłannego mroku.

— To był twój wybór — kontynuowała Neferet wzmocnionym magicznie głosem — żeby przypieczętować przysięgę krwią przed obliczem ciemności, ale jeśli mnie zawiedziesz i złamiesz ją...

— Nie zawiodę.

Jej uśmiech był zbyt piękny, by pochodził z tego świata. W oczach wciąż kłębiła się krew.

— Jeśli ty, Kalona, upadły wojownik Nyks, złamiesz przysięgę i nie zrealizujesz zadania polegającego na zniszczeniu Zoey Redbird, młodocianej najwyższej kapłanki Nyks, zachowam władzę nad twoim duchem tak długo, jak długo będziesz nieśmiertelny.

Jego odpowiedź była mimowolna, wymuszona przez kuszącą ciemność, którą przez tyle wieków przedkładał nad światło.

— Jeśli zawiodę, zachowasz władzę nad moim duchem tak długo, jak długo będę nieśmiertelny.

— Przysięgłam! — Neferet przecięła sobie dłoń, rysując ostrym paznokciem literę „X”. Miedziany zapach przypłynął do Kalony niczym unoszący się z ognia dym, a Neferet znów uniosła dłoń ku ciemności. — Niech się stanie! — Skrzywiła się z bólu, gdy ciemność spijała jej krew, ale nie cofnęła dłoni, póki otaczające ją powietrze nie zaczęło pulsować, nabrzmiałe krwią i przysięgą.

Dopiero wtedy opuściła rękę. Jej język wysunął się jak wąż, by zlizać szkarłatną kreskę i powstrzymać krwawienie. Podeszła do Kalony, pochyliła się i łagodnie przyłożyła dłonie po obu stronach jego twarzy, mniej więcej tak samo jak on na moment przed uśmierceniem ludzkiego chłopaka. Czuł ciemność krążącą w niej i wokół niej niczym rozszalały byk czekający niecierpliwie na rozkaz swojej pani.

Krwistoczerwone wargi kapłanki zatrzymały się o centymetry od jego ust.

— W imię mocy krążącej w moich żyłach i wszystkich śmierci, które zadałam, rozkazuję wam, moje cudowne nici ciemności, wyrwać duszę tego związanego przysięgą nieśmiertelnego z jego ciała i przenieść ją w Zaświaty. Róbcie, co wam każę, a obiecuję, że poświęcę wam życie niewinnej osoby, której nie zdołałyście splamić. Na moje żądanie niechaj tak się stanie!

Wzięła głęboki oddech. Kalona ujrzał, jak przyzwane przez nią ciemne nici prześlizgują się między jej pełnymi czerwonymi wargami. Wdychała ciemność, aż nabrzmiała, a potem przykryła wargami jego usta i wpuściła ciemność w jego ciało z taką siłą, że wyrwała z wnętrza ranną duszę. Krzycząc w bezgłośnej udręce, nieśmiertelny wzniósł się daleko w górę, do królestwa, z którego wygnała go bogini, a jego pozbawione życia ciało, skute spojoną przez zło przysięgą, pozostało na ziemi zdane na łaskę Neferet.

ROZDZIAŁ DRUGI

Rephaim

Dźwięczny werbel brzmiał jak bicie serca nieśmiertelnego: niekończący się, porywający, wszechogarniający. Wibrował w duszy Rephaima zsynchronizowany z biciem serca. Potem zabrzmiały starożytne słowa, owijając się wokół ciała kruka tak, że choć spał, jego puls się dostroił do pradawnej melodii. Kobiece głosy śpiewały:

Przedwieczny śpi, czekając chwili swej

Gdy ziemi moc czerwienią świętą lśni

Zapłonie znak; królowa zbudzi go

Tsi Sgili z łoża strząśnie deszczem krwi.

Kusząca pieśń wiła się niczym labirynt.

Swobodę wróci mu śmiertelna dłoń

Straszliwe piękno, widok jak ze snu

By nimi rządzić znów jak czarna moc

Zastępy dam hołd będą składać mu.

Pieśń była szeptaną pokusą. Obietnicą. Błogosławieństwem. Klątwą. Wspomnienie tego, o czym opowiadała, zaniepokoiło śpiącego Rephaima, który wzdrygnął się i niczym porzucone dziecko wymamrotał pytająco jedno słowo:

— Ojcze?

Pieśń kończyła się dwuwierszem, którego kruk nauczył się na pamięć przed wiekami.

Kalony pieśń ach jakże słodko brzmi

Zimnego żaru rzeź i morze krwi.

— ...i morze krwi — wyrecytował przez sen. Nie zbudził się, lecz jego puls przyspieszył, dłonie zacisnęły się w pięści, ciało naprężyło. Gdzieś na granicy snu i jawy werbel umilkł, a łagodne kobiece głosy zastąpił jeden męski, głęboki i aż nazbyt znajomy głos.

Zdrajca... tchórz... kłamca! — wyliczał z pogardą. Gniewna litania przeniknęła do snu Rephaima i rozbudziła go.

— Ojcze! — siadł gwałtownie, rozrzucając stare gazety i kawałki kartonu, z których uwił sobie gniazdo. — Ojcze, jesteś tu?

Kątem oka dostrzegł jakiś ruch i rzucił się naprzód, skrzypiąc złamanym skrzydłem i próbując coś dostrzec w mroku obitej cedrowym drewnem wnęki.

— Ojcze?

Jego serce zrozumiało, że to nie Kalona, jeszcze zanim widmo ze światła i ruchu ułożyło się w kształt dziecka.

— Kimże ty jesteś?

Rephaim wbił w dziewczynkę płonące spojrzenie.

— Znikaj, widziadło!

Zamiast jednak zniknąć, dziewczynka zmrużyła oczy i przyglądała mu się. Wyglądała na zaintrygowaną.

— Nie jesteś ptakiem, ale masz skrzydła. Nie jesteś chłopcem, ale masz ręce i nogi. Oczy też masz chłopięce, lecz czerwone. Więc kim jesteś?

Zalała go fala gniewu. Gwałtownym ruchem, który wywołał w jego ciele potworny ból, wyskoczył z wnęki, lądując o kilka stóp od ducha niczym niebezpieczny rozjuszony drapieżca.

— Jestem koszmarem, w który tchnięto życie, zjawo! Odejdź i zostaw mnie w spokoju, nim pokażę ci rzeczy o wiele straszniejsze od śmierci.

Jego gwałtowny ruch sprawił, że dziewczynka cofnęła się o krok, zatrzymując się przy niskim oknie i wciąż obserwując go zaciekawionym inteligentnym spojrzeniem.

— Wołałeś ojca przez sen. Słyszałam. Nie oszukasz mnie. Jestem sprytna i mam dobrą pamięć. Poza tym nie możesz mnie przestraszyć, bo jesteś zraniony i samotny.

I duch dziewczynki obrażonym gestem skrzyżował ręce na chudej piersi, odrzucił do tyłu długie blond włosy, po czym zniknął, pozostawiając go, zgodnie z wypowiedzianymi przed chwilą słowami, zranionego i samotnego.

Rozprostował palce. Jego serce się uspokoiło. Ciężkim chwiejnym krokiem wrócił do prowizorycznego legowiska i oparł głowę o drewnianą ścianę.

— Żałosne — mruknął do siebie. — Ulubiony syn pradawnego nieśmiertelnego zmuszony do ucieczki, ukrywania się i rozmawiania z duchem ludzkiego dziecka.

Próbował się roześmiać, ale mu nie wyszło. Echo muzyki ze snu — z przeszłości — wciąż głośno rozbrzmiewało wśród otaczających go ścian. Podobnie jak drugi głos — ten, który niemal na pewno należał do jego ojca.

Nie potrafił dłużej siedzieć. Wstał, ignorując ból ramienia i potworne tortury zadawane mu przez strzaskane skrzydło. Nienawidził słabości, która zawładnęła jego ciałem. Jak długo już tu przebywał, ranny, wyczerpany ucieczką z dworca, skulony w tej wnęce? Nie pamiętał. Dzień, dwa?

Gdzie ona się podziewa? Mówiła, że przyjdzie w nocy. Czekał w miejscu, gdzie go posłała, była noc, lecz Stevie Rae nie przyszła.

Z prychnięciem pogardy dla samego siebie opuścił wnękę i mijając okno, przy którym zmaterializowała się dziewczynka, przeszedł do drzwi prowadzących na balkon. Kiedy przybył do domu krótko po świcie, instynktownie ukrył się na górnym piętrze. Wielkie skądinąd rezerwy sił kruka były wówczas na wyczerpaniu i potrafił myśleć jedynie o bezpiecznym schronieniu i śnie.

Teraz jednak był aż nazbyt rozbudzony.

Wpatrywał się w wyludniony teren muzeum. Kilkudniowe opady marznącego deszczu ustały, ale ogromne drzewa na okolicznych wzgórzach miały poskręcane, a często i połamane konary. Rephaim dobrze widział w ciemnościach, jednakże nie dostrzegł na zewnątrz żadnego ruchu. Domy pomiędzy muzeum a centrum Tulsy były niemal równie ciemne jak podczas jego porannej wędrówki. Krajobraz tylko gdzieniegdzie znaczyły niewielkie światełka, w niczym nie przypominające wielkiej oślepiającej jasności, której nauczył się oczekiwać od nowoczesnych miast. To były zaledwie słabe migoczące świeczki nieporównywalne z majestatem mocy, jaką potrafił wyczarować ten świat.

Oczywiście kruk doskonale wiedział, co się stało. Przewody doprowadzające prąd do domów współczesnych ludzi zostały uszkodzone przez tę samą nawałnicę, która zniszczyła konary drzew. Dla niego było to korzystne. Nie licząc rozsianych tu i ówdzie gałęzi i innych naniesionych śmieci, drogi wydawały się w miarę przejezdne. Gdyby elektryczność nie wysiadła, wraz z nastaniem dnia wokół muzeum i w jego wnętrzu kręciłoby się mnóstwo osób.

— Brak prądu powstrzymuje ludzi — mruknął do siebie Rephaim. — Ale co powstrzymuje ją?

Prychnął gniewnie, po czym szarpnięciem otworzył zniszczone drzwi balkonu, instynktownie chcąc się zbliżyć do otwartego nieba, by ukoiło jego nerwy. Powietrze było chłodne i ciężkie od wilgoci. Nisko nad poszarzałą zimową trawą wisiały ciężkie kłęby mgły, jak gdyby ziemia usiłowała się zasłonić przed jego wzrokiem.

Podniósł oczy i wziął głęboki spazmatyczny oddech. Oddychał niebem, które zdawało mu się nienaturalnie jasne w porównaniu z pogrążonym w ciemnościach miastem. Gwiazdy i cienki rogalik znikającego księżyca przyzywały go.

Całe jego jestestwo tęskniło za niebem. Chciał je czuć pod skrzydłami, przenikające przez jego ciemne opierzone ciało, głaszczące go jak matka, której nigdy nie poznał.

Rozłożył zdrowe skrzydło, szerokością przewyższające wzrost dorosłego człowieka. Drugie, chore, zatrzepotało leciutko, wywołując bolesny jęk, z którym Rephaim wypuścił z płuc nocne powietrze.

„Połamane!” — wibrowało mu w głowie.

— Nie. Nie ma pewności — rzekł na głos. Potrząsnął głową, usiłując się pozbyć niezwykłego znużenia, przez które czuł się coraz bardziej bezradny i niesprawny. — Skup się! — zganił siebie. — Czas odnaleźć ojca!

Wciąż był słaby, ale jego umysł nabrał ostrości, jakiej nie miał od chwili upadku. Powinien wykryć jakiś ślad ojca. Choćby nie wiadomo jak bardzo oddalili się od siebie w przestrzeni i czasie, byli złączeni krwią, duchem, a w szczególności darem nieśmiertelności, który Rephaim odziedziczył po ojcu.

Spojrzał w niebo, myśląc o prądach powietrza, na których od dzieciństwa szybował. Wziął kolejny głęboki oddech, uniósł zdrowe ramię i wyciągnął dłoń, usiłując dotknąć tych ulotnych prądów i ech czekającej tam ciemnej magii z Zaświatów.

— Przynieś mi jego ślad! — zaklinał noc.

Przez chwilę zdawało mu się, że z dalekiego, bardzo dalekiego wschodu nadeszło jakieś wątłe tchnienie. Potem wróciła apatia.

— Dlaczego cię nie znajduję, ojcze? — Sfrustrowany i niezwykle znużony opuścił bezwładnie rękę.

Niezwykle znużony?

— Na wszystkich bogów! — Nagle uświadomił sobie, co wyssało z niego siły, pozostawiając strzaskaną skorupę. Wiedział już, co uniemożliwia mu odnalezienie ścieżki do ojca. — To jej sprawka! — rzucił gniewnie, a oczy zapłonęły mu czerwienią.

Owszem, był ciężko ranny, ale jako syn nieśmiertelnego powinien już zacząć wracać do zdrowia. Odkąd wojownik zestrzelił go z nieba, dwukrotnie spał. Jego umysł się oczyścił, a sen powinien mu pomagać w odzyskiwaniu sił. Nawet jeśli, jak przypuszczał, strzaskane skrzydło było nie do naprawienia, reszta ciała powinna być w znacznie lepszym stanie. Powinien odzyskać siły.

Czerwona piła jego krew. Skojarzyła się z nim! A robiąc to, zakłóciła równowagę obecnej w nim nieśmiertelnej mocy.

Do odczuwanej od dawna frustracji dołączyła furia.

Wykorzystany i porzucony!

Przez nią, tak jak wcześniej przez ojca...

— Nie! — poprawił się natychmiast. Jego ojca wygnała młodociana kapłanka. Wróci, kiedy będzie mógł, a wtedy Rephaim znów stanie u jego boku. Jedynie Czerwona wykorzystała go, a potem się go pozbyła.

Dlaczego sama myśl o tym zrodziła w nim ten dziwny ból? Ignorując go, Rephaim uniósł wzrok ku znajomemu niebu. Nie pragnął tego Skojarzenia. Uratował ją tylko dlatego, że zawdzięczał jej życie, a doskonale wiedział, że jednym z prawdziwych niebezpieczeństw tego świata, podobnie jak i tamtego w górze, są niespłacone zobowiązania.

Cóż, ona go uratowała — znalazła, ukryła, a potem uwolniła — lecz na dworcowym dachu Rephaim spłacił dług, pomógł jej uniknąć pewnej śmierci. Nie miał już zobowiązań wobec niej. Był synem nieśmiertelnego, a nie słabym człowiekiem. Nie wątpił, że potrafi się pozbyć Skojarzenia, tego żałosnego produktu ubocznego ratowania życia dziewczyny. Wykorzysta pozostałości swojej siły, by je zlikwidować, po czym zacznie naprawdę zdrowieć.

Wciągając w płuca kolejny haust nocnego nieba i nie zważając na fizyczną słabość, wytężył całą swoją wolę.

— Przynależnym mi z urodzenia prawem przywołuję moc ducha pradawnych nieśmiertelnych, by zerwała...

Zalała go fala rozpaczy. Zachwiał się i wsparł o barierę balkonu. Smutek przenikał całe jego ciało z siłą, która rzuciła go na kolana. Z trudem łapał oddech, próbując się przedrzeć przez ból i szok.

Co się dzieje?

Zaraz potem wypełnił go dziwny obcy lęk. Wtedy Rephaim zrozumiał.

— To nie moje!... — rzekł do siebie, szukając równowagi wśród kłębiącej się w nim cudzej rozpaczy. — To jej uczucia!

W ślad za lękiem przyszła bezradność. Broniąc się przed nieprzerwanym szturmem, z trudem wstał i usiłował oddalić od siebie emocje Stevie Rae. Uparcie ignorując ciągły atak i własne znużenie, skoncentrował się na szukaniu siedliska mocy, które u większości ludzi było niedostępne i uśpione — miejsca, do którego klucz dzierżyła jego krew.

Znów rozpoczął inwokację, tyle że teraz z zupełnie innym zamiarem.

Później miał sobie tłumaczyć, że zareagował instynktownie; że działał pod wpływem Skojarzenia, które okazało się silniejsze, niż sądził. To ta przeklęta więź kazała mu wierzyć, że najpewniejszym, najszybszym sposobem na przerwanie tego potwornego naporu emocji Czerwonej będzie sprowadzenie jej do siebie i tym samym odciągnięcie od tego, co sprawia jej ból — cokolwiek to było.

Na pewno nie wchodziła tu w grę jego troska o nią. To było absolutnie niemożliwe.

— Przynależnym mi z urodzenia prawem przywołuję moc ducha pradawnych nieśmiertelnych — mówił szybko, lekceważąc targający udręczonym ciałem ból i przyciągając do siebie energię z najgłębszej ciemności nocy, wpuszczając ją w siebie i wzmacniając nieśmiertelnością. — W imię mojego ojca Kalony, który tchnął moc w moją krew i mego ducha, posyłam cię do mojej... — Urwał. „Mojej”? Ona nie jest żadną „moją”. Jest... jest... — Posyłam cię do Czerwonej! Do najwyższej kapłanki zagubionych wampirów — wykrztusił wreszcie. — Jest ze mną związana Skojarzeniem i obustronnym długiem życia. Idź do niej. Wzmocnij ją. Przyprowadź ją do mnie. Rozkazuję ci w imię nieśmiertelnej części mego jestestwa!

Czerwona mgiełka natychmiast się rozproszyła i odleciała na południe — w kierunku, z którego przybył. Poleciała po nią.

Spojrzał w tamtą stronę i czekał.

ROZDZIAŁ TRZECI

Stevie Rae

Zaraz po przebudzeniu czuła się jak jeden wielki stos łajna. Gorzej: jak jeden wielki stos zestresowanego łajna.

Skojarzyła się z Rephaimem!

Omal nie spłonęła na dachu!

Przez głowę przemknął jej doskonały odcinek z drugiego sezonu Czystej krwi, w którym Godrick spalił się na fikcyjnym dachu. Parsknęła śmiechem.

— W telewizji to się wydawało znacznie łatwiejsze.

— Co?

— Dallas, do licha ciężkiego! Chcesz, żebym zawału dostała? — Zacisnęła palce na białym prześcieradle, którym była przykryta. — Co ty tu robisz, do jasnej ciasnej?

Chłopak zmarszczył brwi.

— O rany, weź się opanuj. Przyszedłem zaraz po zmroku, żeby zobaczyć, jak się czujesz, a Lenobia powiedziała, że mogę poczekać, aż się zbudzisz. Coś taka nerwowa?

— Omal nie umarłam! Chyba mam prawo być trochę zdenerwowana.

Spłoszony Dallas przysunął krzesełko bliżej łóżka i wziął ją za rękę.

— Wybacz. Masz rację. Przepraszam. Naprawdę się przestraszyłem, jak Erik opowiedział wszystkim, co się stało.

— Co konkretnie powiedział?

Jego miłe brązowe oczy pociemniały.

— Że omal nie spłonęłaś na dachu.

— No właśnie. To było potwornie głupie. Potknęłam się, przewróciłam i uderzyłam w głowę. — Musiała odwrócić wzrok. — Jak się obudziłam, byłam już prawie grzanką.

— Jasne. Bzdury.

— Co?

— Zachowaj te brednie dla Erika, Lenobii i całej reszty. Ci gnoje chcieli cię zabić, co?

— Dallas, o czym ty gadasz? — Próbowała wyrwać dłoń z jego uścisku, lecz trzymał mocno.

— Hej — powiedział łagodnie, dotykając jej twarzy i zmuszając ją, by znów na niego spojrzała. — To ja. Wiesz, że możesz powiedzieć mi prawdę, a ja nikomu nie wygadam.

Westchnęła przeciągle.

— Nie chcę, żeby Lenobia i inni się dowiedzieli. Zwłaszcza niebiescy adepci.

Dallas długo się w nią wpatrywał.

— Nic nikomu nie powiem, ale musisz wiedzieć, że moim zdaniem popełniasz wielki błąd. Nie możesz ich dalej chronić.

— Nie chronię ich! — zaprotestowała. Tym razem to ona mocno trzymała dodającą otuchy ciepłą dłoń Dallasa, usiłując zakomunikować mu poprzez dotyk coś, czego nigdy nie mogłaby powiedzieć. — Po prostu chcę to rozwiązać po swojemu. Jeśli ktoś się dowie, będzie próbował mnie tu zatrzymać i sprawa wymknie mi się z rąk.

„Co będzie, jeśli Lenobia złapie Nicole i jej bandę, a oni powiedzą jej o Rephaimie?” — szeptało jej sumienie.

— I co chcesz z nimi zrobić? Nie możesz puścić im tego płazem.

— Nie puszczę. Ale to ja za nich odpowiadam, więc sama się z nimi rozprawię.

Dallas uśmiechnął się od ucha do ucha.

— Skopiesz im tyłki, co?

— Coś w tym stylu — odpowiedziała, w rzeczywistości nie mając pojęcia, co w tej sprawie zrobi. Szybko zmieniła temat. — Słuchaj no, która godzina? Umieram z głodu.

Roześmiał się i wstał.

— Wreszcie mówisz jak moja dziewczyna! — Ucałował ją w czoło i odwrócił się do maleńkiej lodówki wciśniętej w metalowy regał na drugim końcu pokoju. — Lenobia mówiła, że znajdziemy tam parę woreczków krwi. Stwierdziła, że sądząc po twoim mocnym śnie, zdrowiejesz w ekspresowym tempie i pewnie po przebudzeniu będziesz głodna jak wilk.

Kiedy Dallas poszedł po krew, Stevie wstała i ostrożnie zerknęła pod szpitalną koszulę, niemile zaskoczona sztywnością własnych ruchów. Spodziewała się najgorszego. Kiedy Lenobia i Erik wyciągnęli ją z norki wykopanej w ziemi, miała plecy jak spalony hamburger.

Odciągnęli ją od Rephaima...

„Przestań teraz o tym myśleć! — ofuknęła się. — Skup się na...”

— O Cholerka! — szepnęła z zachwytem, patrząc na tę część własnych pleców, którą była w stanie dostrzec. Już nie wyglądały jak hamburger. Były jasnoróżowe jak od poparzenia słonecznego, lecz gładkie niczym skóra niemowlęcia.

— Niesamowite — przyznał cicho Dallas. — To prawdziwy cud.

Podniosła na niego wzrok. Długo patrzeli sobie w oczy.

— Nieźle mnie wystraszyłaś, dziewczyno — rzekł Dallas. — Nie rób tego więcej, zgoda?

— Postaram się — odparła łagodnie.

Chłopak pochylił się i ostrożnie musnął czubkami palców zaróżowioną skórę na ramieniu Stevie.

— Boli jeszcze?

— Niespecjalnie. Tylko czuję się strasznie sztywna.

— Niesamowite — powtórzył. — Wiem, że sen pomaga odzyskać zdrowie, ale byłaś naprawdę ciężko ranna i nie spodziewałem się, że tak...

— Jak długo spałam? — przerwała mu, zastanawiając się, co będzie, jeśli się okaże, że była nieprzytomna przez wiele dni. Co pomyślał Rephaim, kiedy się nie zjawiła? Gorzej: co zrobił?

— Tylko dzień.

Zalała ją fala ulgi.

— Jeden dzień? Serio?

— No, trochę dłużej, bo jest już parę godzin po zmierzchu. Przynieśli cię wczoraj po wschodzie słońca. Wyglądało to dramatycznie. Erik przejechał hummerem przez teren szkoły, rozwalił płot i wjechał prosto do stajni. Wszyscy miotaliśmy się jak wariaci, żeby czym prędzej zanieść cię do szpitala.

— Tak, z hummera nawet zadzwoniłam do Zo i czułam się prawie dobrze, ale potem jakby ktoś zgasił światła. Chyba zemdlałam.

— Na sto procent.

— Trochę szkoda. — Pozwoliła sobie na uśmiech. — Chętnie obejrzałabym całe to przedstawienie.

— Fakt. — Wyszczerzył się. — O tym właśnie sobie pomyślałem, jak już przestałem się zamartwiać, że wykitujesz.

— Nie wykituję — stwierdziła stanowczo.

— Miło mi to słyszeć. — Pochylił się, chwycił Stevie delikatnie za brodę i ucałował leciutko w usta.

Cofnęła się instynktownie.

— Co z tą krwią? — zapytała szybko.

— Właśnie. — Dallas wzruszył ramionami w odpowiedzi na odtrącenie, lecz gdy podawał jej woreczek, miał nienaturalnie zaróżowione policzki. — Przepraszam, nie zastanowiłem się. Wiem, że jesteś ranna i nie masz ochoty na... no wiesz... — Umilkł, wyglądając, jakby chciał się zapaść pod ziemię.

Stevie Rae wiedziała, że powinna jakoś to załagodzić. W końcu coś ją z tym chłopakiem łączyło. Był słodki i pomysłowy, a do tego dowiódł, że ją rozumie, stojąc ze skruszoną miną i głową opuszczoną w ten specyficzny sposób, który upodabniał go do małego chłopca. W dodatku był przystojny — wysoki i szczupły, z odpowiednio wyrobionymi muskułami i piaskowymi włosami. Naprawdę lubiła się z nim całować. Przynajmniej kiedyś.

A teraz?

Jakiś nowy rodzaj niepokoju powstrzymał ją przed wypowiedzeniem słów pocieszenia. Zamiast się odezwać, wzięła z rąk Dallasa woreczek, oderwała róg i wychłeptała zawartość, czując, jak krew spływa jej do gardła i żołądka, by stamtąd promieniować do reszty ciała niczym supermocny red buli.

Choć tego nie chciała, gdzieś w głębi duszy dokonała porównania tej zwykłej, pochodzącej od śmiertelnika krwi z krwią Rephaima, która poraziła ją niczym energetyzujący, rozgrzewający piorun.

Nieznacznie drżącą ręką otarła usta i w końcu podniosła wzrok na Dallasa.

— Lepiej? — zapytał, najwyraźniej niezrażony jej dziwnym zachowaniem. Znów był znajomym słodkim Dallasem.

— Mogę jeszcze?

Uśmiechnął się i podał jej kolejny woreczek.

— Przewidziałem to, mała.

— Dzięki. — Odczekała chwilę, nim wychłeptała drugą porcję. — Nie czuję się jeszcze idealnie, wiesz?

Skinął głową.

— Wiem.

— Między nami wszystko gra?

— Jasne — powiedział. — Jeśli u ciebie gra, to i u mnie.

— To pomoże. — Przechyliła woreczek do ust.

W tym momencie do sali weszła Lenobia.

— Śpiąca Królewna w końcu się zbudziła — rzekł do niej Dallas.

Stevie Rae szybko przełknęła ostatnią kroplę krwi i obróciła się w stronę drzwi, ale gdy tylko ujrzała twarz Lenobii, powitalny uśmiech natychmiast zamarł jej na ustach.

Nauczycielka miała opuchnięte od płaczu oczy.

— Na boginię, co się stało? — Stevie była tak wstrząśnięta rozpaczą tej opanowanej zwykle kobiety, że instynktownie poklepała brzeg łóżka, zapraszając ją, by usiadła, tak jak niegdyś robiła jej mama, gdy córeczka się skaleczyła i przybiegała do niej zapłakana.

Lenobia zrobiła kilka sztywnych kroków, lecz zamiast usiąść, stanęła przy łóżku i wzięła głęboki oddech, jakby się szykowała do zrobienia czegoś strasznego.

— Mam wyjść? — zapytał z wahaniem Dallas.

— Nie. Zostań. Możesz być jej potrzebny — powiedziała zachrypniętym, łamiącym się głosem, po czym spojrzała dziewczynie w oczy. — Chodzi o Zoey. Coś jej się stało.

Stevie poczuła natychmiastowy ucisk w żołądku i nim zdążyła się powstrzymać, wykrzyknęła:

— Niemożliwe! Dzwoniłam do niej, pamiętasz? Kiedy wyjeżdżaliśmy z dworca, zanim straciłam przytomność. To było zaledwie wczoraj!

— Moja przyjaciółka Erce, która asystuje Najwyższej Radzie, od paru godzin usiłowała się ze mną skontaktować. Byłam tak nierozważna, że zostawiłam telefon w hummerze, więc dopiero przed chwilą do niej oddzwoniłam. Kalona zabił Heatha.

— Cholera! — wyrwało się Dallasowi.

Stevie zignorowała go, wbijając wzrok w Lenobię. Ojciec Rephaima zabił Heatha! Ucisk w żołądku z każdą sekundą narastał.

— Zoey żyje. Czułabym, gdyby umarła.

— Żyje, ale widziała śmierć chłopaka. Usiłowała powstrzymać Kalonę, lecz nie zdołała. To ją rozbiło, Stevie Rae! — Łzy znów pociekły po alabastrowych policzkach nauczycielki.

— Rozbiło? Co to znaczy?

— Choć jej ciało wciąż oddycha, opuściła je dusza. Kiedy dusza najwyższej kapłanki ulega rozbiciu, ciało wkrótce musi za nią podążyć.

— Podążyć? Nie rozumiem. Chcesz powiedzieć, że Zoey zniknie?

— Nie — odparła urywanym głosem Lenobia. — Umrze. Stevie poruszała głową w przód i w tył, w przód i w tył.

— Nie. Nie. Nie! Musimy ją tu sprowadzić i wyleczyć.

— Nawet jeśli sprowadzimy jej ciało, Zoey nie wróci. Musisz się na to przygotować, Stevie Rae.

— Nigdy! — wrzasnęła Stevie. — To niemożliwe! Dallas, podaj mi dżinsy i resztę ciuchów. Muszę się natychmiast dowiedzieć, jak jej pomóc. Ona nie położyła na mnie krzyżyka, to i ja na niej nie położę.

— Nie chodzi o ciebie — odezwał się od strony otwartych drzwi Smok Lankford. Twarz wciąż miał ściągniętą i zrozpaczoną z powodu niedawnej śmierci żony, ale mówił spokojnie i pewnie. — Chodzi o to, że Zoey przeżyła stratę, której nie była w stanie znieść. Wiem, co to strata. Gdy dusza ulega rozbiciu, nie może odnaleźć drogi powrotnej do ciała, a ciało pozbawione ducha umiera.

— Nie, to niemożliwe. To jakiś sen —jęknęła Stevie.

— Jesteś pierwszą najwyższą kapłanką wśród czerwonych wampirów. Musisz znaleźć w sobie siłę, by znieść tę stratę. Będziesz potrzebna swoim ludziom — rzekł Smok.

— Nie wiemy, dokąd uciekł Kalona ani jaką rolę w tych wydarzeniach odgrywa Neferet — dodała Lenobia.

— Wiemy jedynie, że śmierć Zoey byłaby dla nich idealnym momentem do uderzenia na nas — dokończył Smok.

„Śmierć Zoey”... Te dwa słowa zawibrowały w głowie Stevie Rae, pozostawiając po sobie szok, strach i rozpacz.

— Dysponujesz potężną mocą. Dowodzi tego szybkość, z jaką zdrowiejesz — zauważyła Lenobia. — A my będziemy potrzebowali wszelkiej dostępnej mocy, by okiełznać ciemność, która z całą pewnością wkrótce w nas uderzy.

— Zapanuj nad rozpaczą i przejmij obowiązki Zoey — powiedział Smok.

— Nikt nie może jej zastąpić! — krzyknęła Stevie.

— Nie mówimy, że masz ją zastąpić. Prosimy jedynie, byś pomogła pozostałym wypełnić pustkę, którą ona po sobie zostawiła — wyjaśniła Lenobia.

— Muszę... muszę się zastanowić — zawahała się Stevie. — Zostawicie mnie na chwilę samą? Chcę się ubrać i pomyśleć.

— Oczywiście — rzekła Lenobia. — Idziemy do sali zebrań. Przyjdź tam, kiedy będziesz gotowa.

Szermierz i mistrzyni jeździectwa zdecydowanym mimo rozpaczy krokiem opuścili szpitalną salkę.

— Dobrze się czujesz? — zapytał Dallas, podchodząc do dziewczyny i biorąc ją za rękę.

Uścisnęła jego dłoń, po czym zaraz ją puściła.

— Gdzie moje ubranie?

— Znalazłem je w tej szafce. — Wskazał głową jedną z części segmentu ustawionego wzdłuż przeciwległej ściany.

— Świetnie, dzięki — rzuciła szybko. — Musisz wyjść, żebym mogła się ubrać.

— Nie odpowiedziałaś na moje pytanie — zauważył, przyglądając się jej bacznie.

— Nie, nie czuję się dobrze. I na pewno się tak nie poczuję, jeśli nie przestaną mi mówić, że Zoey umrze.

— Stevie Rae, ja też słyszałem, co się dzieje, kiedy dusza opuszcza ciało. Człowiek umiera — powiedział, starając się, by to zabrzmiało jak najłagodniej.

— Nie tym razem — odparła Stevie. — A teraz znikaj stąd, chcę się ubrać.

Westchnął.

— Zaczekam za drzwiami.

— Doskonale. Zaraz będę gotowa.

— Spokojnie, mała — rzekł łagodnie chłopak. — Ja zaczekam.

Kiedy tylko zamknął za sobą drzwi, Stevie bynajmniej nie zerwała się z łóżka i nie zaczęła gorączkowo ubierać. Zamiast tego równie gorączkowo wertowała w myślach Vademecum adepta, zatrzymując się na niesamowicie smutnej opowieści o starożytnej kapłance, której dusza uległa zniszczeniu. Nie pamiętała wiele. Tylko to, że kapłanka umarła, choć wszyscy stawali na głowie, by ją uratować.

— Najwyższa kapłanka umarła — szepnęła do siebie Stevie. A Zoey nie była nawet prawdziwą dorosłą kapłanką. Wciąż była tylko adeptką. Jak zdoła odnaleźć powrotną drogę do swego ciała po czymś, co zabiło nawet pełnoprawną najwyższą kapłankę?

To było absolutnie niewykonalne.

Ale dlaczego? Przeżyły razem tyle trudnych chwil, a teraz Zoey tak po prostu ma umrzeć? Stevie Rae nie chciała w to uwierzyć. Miała ochotę walczyć, krzyczeć, pragnęła szukać sposobu na uratowanie przyjaciółki. Tylko jak to zrobić? Zo była we Włoszech, a ona w Tulsie. Do diabła! Nie potrafiła uratować denerwującej bandy czerwonych adeptów, więc jak może myśleć, że zdoła coś zrobić w sprawie duszy Zoey, roztrzaskanej i wyrzuconej z ciała?

Nie mogła nawet ujawnić nikomu prawdy o tym, że skojarzyła się z synem istoty, która spowodowała tę tragedię.

Ogarnął ją potworny smutek. Skuliła się, przycisnęła poduszkę do piersi i nawijając jasny loczek na palec, jak wtedy gdy była mała, rozpłakała się. Wstrząsana szlochem ukryła twarz w poduszce, by Dallas niczego nie usłyszał, i do reszty pogrążyła się w szoku, przerażeniu i bezbrzeżnej, wszechogarniającej rozpaczy.

Gdy wydawało jej się, że nie ma już żadnej nadziei, powietrze wokół niej zawirowało, niemal jakby ktoś zbił szybę i wpuścił chłodny wiatr. Początkowo nie zwracała na to uwagi, zbyt pochłonięta swoim cierpieniem, ale wietrzyk był uparty — łagodnie i zdumiewająco przyjemnie głaskał świeżą różową skórę odkrytych pleców, aż wreszcie Stevie się rozluźniła i z ulgą przyjmowała ten niespodziewany dotyk.

Dotyk?... Przecież kazała Dallasowi czekać na zewnątrz!

Poderwała głowę, obnażając zęby, by warknąć na chłopaka, lecz pokój był pusty.

Była sama. Zupełnie sama.

Ukryła twarz w dłoniach. Czyżby przez ten wstrząs kompletnie zwariowała? Nie ma na to czasu! Musi wstać, ubrać się i wyjść stąd, by stawić czoło prawdzie o tym, co się stało z Zoey, a także zająć się czerwonymi adeptami, Kaloną i wreszcie — na samym końcu — Rephaimem.

Rephaim...

Jego imię zadźwięczało w powietrzu niczym kolejna pieszczota, głaszcząc jej skórę, owijając się wokół ciała. Nie tylko dotykając jej pleców, lecz zsuwając się po ramionach, oplatając talię i nogi. Chłód tego dotyku natychmiast pomniejszał ból. Tym razem spokojniej podniosła głowę. Otarła oczy i spojrzała w dół na swoje ciało.

Otaczająca ją mgiełka składała się z maleńkich połyskujących kropelek o barwie identycznej z barwą jego oczu.

— Rephaim... — wyszeptała wbrew sobie.

On cię wzywa...

— Co się tu, u diabła, dzieje? — wymamrotała z gniewem.

Idź do niego...

— Iść do niego? — zapytała z narastającą wściekłością. — Po tym, co zrobił jego ojciec?

Idź do niego...

W ogniu bitwy między chłodną pieszczotą a rozpaloną furią ubierała się szybko. Pójdzie do Rephaima, ale tylko po to, aby się dowiedzieć czegoś, co pomoże uratować Zoey. Jako syn niebezpiecznego, potężnego nieśmiertelnego kruk z pewnością posiada zdolności, o których ona nie ma pojęcia. Krążąca wokół niej czerwona mgiełka niewątpliwie pochodziła od niego i musiała się składać z jakiegoś rodzaju ducha.

— Świetnie — rzekła do niej Stevie. — Pójdę.

Ledwie wypowiedziała te słowa, mgiełka wyparowała, pozostawiając jedynie chłód na skórze i dziwne, jakby pochodzące z innego świata poczucie spokoju.

Pójdzie do niego, a jeśli Rephaim nie zdoła jej pomóc, zabije go, nie bacząc na Skojarzenie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Afrodyta

— Erce, powtórzę to jeszcze tylko raz. Mam gdzieś wasze durne zasady. Tam — wskazała wypielęgnowanym palcem zamknięte kamienne drzwi — jest Zoey. A to oznacza, że ja muszę tam wejść.

— Afrodyto, jesteś człowiekiem. Nie jesteś nawet partnerką wampira. Nie możesz tak po prostu wpaść do sali obrad Najwyższej Rady z całą swoją młodzieńczą histerią śmiertelniczki, zwłaszcza w tak kryzysowym momencie. — Zmierzyła chłodnym spojrzeniem jej potargane włosy, mokrą od łez twarz i zaczerwienione oczy. — Rada sama zaprosi cię do środka. Prawdopodobnie. Ale na razie musisz czekać.

— Nie ma mowy o żadnej histerii — wycedziła Afrodyta z przesadnym spokojem, jakby w ten sposób mogła przekłamać fakt, że gdy Stark niosący bezwładne ciało Zoey wszedł do sali w towarzystwie Dariusa, Damiena, Bliźniaczek, a nawet Jacka, ją pozostawiono na zewnątrz właśnie z powodu jej „młodzieńczej histerii śmiertelniczki”. Nie potrafiła dotrzymać kroku pozostałym między innymi dlatego, że była zapłakana i zasmarkana w stopniu niemal uniemożliwiającym widzenie i oddychanie. Nim zdążyła się opanować, zatrzaśnięto jej drzwi przed nosem i postawiono na straży tę durną Erce.

Ta jednak była w wielkim błędzie, jeśli sądziła, że Afrodyta nie potrafi sobie poradzić z zadzierającą nosa dorosłą babą. Kto jak kto, ale ona została wychowana przez kobietę, przy której Erce nie była groźniejsza niż jakaś pieprzona Mary Poppins.

— A więc uważasz, że jestem tylko człowiekiem? — zapytała, podchodząc tak blisko, że wampirka instynktownie się cofnęła. — Wielkie dzięki. Jestem wieszczką Nyks. Pamiętasz ją? Nyks, twoja bogini i szefowa. Nie muszę robić za lodówkę jakiegoś wampirskiego palanta, żeby stanąć przed obliczem Najwyższej Rady. Bogini dała mi do tego prawo. Więc zejdź mi z drogi, do cholery!

— Choć dziewczyna mogłaby to wyrazić bardziej uprzejmie, zasadniczo ma rację. Wpuść ją, Erce. Jeśli rada będzie niezadowolona, wezmę odpowiedzialność na siebie.

Na dźwięk gładkiego głosu Neferet Afrodyta poczuła, jak włoski na rękach stają jej dęba.

— To nie jest w zwyczaju — zauważyła Erce, choć było jasne, że nie będzie się opierać.

— Roztrzaskiwanie dusz adeptów też nie jest w zwyczaju — skontrowała kapłanka.

— Muszę się z tobą zgodzić — przyznała Erce i otworzyła grube kamienne drzwi. — Ale od teraz to ty odpowiadasz za obecność tej ludzkiej dziewczyny w sali obrad.

— Dziękuję, Erce. Bardzo to miłe z twojej strony. Przy okazji: poprosiłam kilku wojowników rady, by dostarczyli coś na salę. Nie utrudniaj im wejścia, dobrze?

Afrodyta nawet nie zerknęła na wampirkę mamroczącą pod nosem „Oczywiście, kapłanko”, tylko od razu wmaszerowała do środka starożytnej budowli.

— Czy to nie dziwne, że kiedyś byłyśmy sprzymierzeńcami, moje dziecko? — usłyszała za sobą głos Neferet.

— Nigdy nimi nie będziemy. I nie jestem dzieckiem — odpowiedziała, nie odwracając się ani nie zwalniając kroku.

Z holu kolejne drzwi prowadziły do wielkiego kamiennego amfiteatru otoczonego rzędami siedzeń. Wzrok Afrodyty natychmiast pobiegł ku znajdującemu się dokładnie naprzeciw niej witrażowi, który przedstawiał otoczoną przecudnym pentagramem Nyks z uniesionymi rękoma obejmującymi półksiężyc.

— Prawda, że piękny? — zapytała lekkim tonem Neferet. — Wszystkie wielkie dzieła sztuki na świecie są tworzone przez wampiry.

Nadal nie zaszczycając kapłanki spojrzeniem, Afrodyta wzruszyła ramionami.

— Wampiry mają pieniądze, a za nie można kupić wszelkie błyskotki, zarówno ludzkie, jak i nieludzkie. Skąd wiesz, że ten witraż zrobiły wampiry? Owszem, jesteś stara, ale nie aż tak. — Po czym ignorując protekcjonalny śmiech Neferet, spojrzała w stronę środka sali. W pierwszej chwili niezupełnie zrozumiała, na co patrzy, a gdy już to do niej dotarło, poczuła się, jakby ktoś uderzył ją pięścią w brzuch.

Pośrodku sali stało siedem rzeźbionych marmurowych tronów na ogromnej trybunie. Jednakże nie siedzące na nich wampirki przykuły jej uwagę. Nie mogła odwrócić wzroku od Zoey leżącej na podwyższeniu przed tronami niczym zwłoki na katafalku. Obok niej klęczał Stark zwrócony do Afrodyty profilem. Nie wydawał najlżejszego dźwięku, lecz łzy strumieniami spływały mu po twarzy i wsiąkały w koszulę. Darius stał przy nim, mówiąc coś do siedzącej na pierwszym tronie brunetki z przetykanymi siwizną gęstymi włosami. Damien, Jack i Bliźniaczki siedzieli stłoczeni jak stado baranków na krzesłach w pobliskim rzędzie, rycząc wniebogłosy. Ich głośna rozpacz różniła się od milczącego cierpienia Starka jak ocean od szemrzącego potoku.

Afrodyta instynktownie ruszyła naprzód, ale Neferet schwyciła ją za nadgarstek, w końcu zmuszając, aby się odwróciła i spojrzała jej w oczy.

— Naprawdę powinnaś mnie puścić — powiedziała cicho dziewczyna.

Kapłanka uniosła brwi.

— Czyżbyś się nauczyła odmawiać zastępczej matce?

Gniew płonął cicho w sercu Afrodyty.

— Nie jesteś niczyją zastępczą matką. A sprzeciwiać się sukom umiem od dawna.

Neferet zmarszczyła brwi i puściła ją.

— Nigdy nie podobał mi się twój rynsztokowy język.

— Nie jest rynsztokowy. Oddaje istotę rzeczy, a to co innego. Poza tym mam w dupie, czy ci się coś podoba czy nie. — Neferet wzięła oddech, by odpowiedzieć, Afrodyta jednak nie dopuściła jej do głosu. — I co ty tu w ogóle, kurwa, robisz?

Kapłanka zamrugała ze zdumienia.

— Przyszłam, żeby się zająć ranną adeptką.

— Daj spokój! Komu chcesz wcisnąć ten kit? Przyszłaś tu, bo skusiło cię coś, czego pragniesz. Zawsze tak postępujesz, Neferet, nawet jeśli one o tym nie wiedzą. — Wskazała brodą członkinie Najwyższej Rady.

— Lepiej uważaj, Afrodyto. W najbliższej przyszłości mogę ci być potrzebna.

Spokojnie wytrzymała spojrzenie Neferet, ze zdumieniem zauważając, że oczy kapłanki się zmieniły. Nie miały już wyrazistej szmaragdowozielonej barwy. Pociemniały i... czy tylko jej się zdawało, czy w samym ich środku jarzyły się czerwone ogniki? Ledwo ta myśl zrodziła się w głowie Afrodyty, kobieta mrugnęła i jej oczy ponownie przybrały kolor drogich klejnotów.

Dziewczyna spazmatycznie wciągnęła powietrze, czując, jak włoski na rękach znów jej się podnoszą, ale odezwała się beznamiętnym drwiącym tonem:

— Trudno. Spróbuję sobie poradzić bez twojej pomocy. — Przy ostatnim słowie narysowała w powietrzu znak cudzysłowu.

— Neferet, rada pozwala ci wejść!

Kapłanka zwróciła się twarzą do rady, lecz nim zeszła po schodkach, by się do niej zbliżyć, wskazała wdzięcznym gestem Afrodytę.

— Proszę radę o zezwolenie na obecność tej ludzkiej istoty. To Afrodyta, dziewczyna, która twierdzi, że jest wieszczką Nyks.

Afrodyta minęła ją i po kolei spoglądała w oczy każdej członkini rady.

— Nie twierdzę, że jestem wieszczką Nyks. Jestem nią, bo bogini sobie tego życzy. Gdybym miała wybór, nie przyjęłabym tej pracy. — Nie przerwała, choć kilka spośród zasiadających w radzie kapłanek wydało zdumione okrzyki. — Nawiasem mówiąc, nie powiem wam niczego, o czym Nyks by jeszcze nie wiedziała.

— Bogini wierzy w Afrodytę, nawet jeśli Afrodyta niezupełnie wierzy w siebie — dodał Darius.

Uśmiechnęła się do niego. Był kimś więcej niż tylko jej potężnym, przystojnym i niezłomnym wojownikiem. Mogła na niego liczyć. Zawsze dostrzegał w niej to co najlepsze.

— Dariusie — zwróciła się do niego brunetka — dlaczego wstawiasz się za tą ludzką dziewczyną?

— Duantio, wstawiam się za tą wieszczką — bardzo wyraźnie wymówił ostatnie słowo — ponieważ złożyłem jej ślubowanie wojownika.

— Ślubowanie wojownika? — Neferet nie zdołała ukryć zdumienia. — Ale to oznacza...

— Oznacza, że nie mogę być w stu procentach człowiekiem, bo wampirski wojownik nie może się związać takim ślubowaniem z istotą ludzką— dokończyła za nią Afrodyta.

— Możesz wejść do sali, Afrodyto, wieszczko Nyks. Rada uznaje twoje prawo — oznajmiła Duantia.

Afrodyta pospiesznie zeszła po schodkach, pozostawiając Neferet w tyle. Chciała natychmiast podejść do Zoey, intuicja jednak kazała jej się zatrzymać przed brunetką, którą nazywano Duantią. Uroczyście przyłożyła pięść do serca i pokłoniła się z szacunkiem.

— Dziękuję za zgodę na wejście.

— Wyjątkowe czasy wymagają od nas wyjątkowych praktyk — odparła wysoka szczupła wampirka o oczach barwy nocy.

Afrodyta nie bardzo wiedziała, jak na to zareagować, więc tylko skinęła głową i podeszła do Zoey. Ujęła Dariusa za rękę i ścisnęła mocno, pragnąc się wesprzeć odrobiną jego niesamowitej siły. Potem opuściła wzrok na przyjaciółkę.

To nie było złudzenie! Tatuaże Zoey naprawdę zniknęły. Pozostał jedynie zwyczajnie wyglądający kontur półksiężyca pośrodku czoła. I do tego była taka blada! „Wygląda na martwą” — pomyślała Afrodyta i natychmiast skarciła się za tę myśl. Zoey nie była martwa. Oddychała. Jej serce wciąż biło. Nie była martwa. Nie była martwa.

— Czy bogini coś ci objawia, gdy na nią patrzysz, wieszczko? — zapytała chuda kobieta, która już wcześniej się do niej zwróciła.

Afrodyta puściła dłoń Dariusa i powoli przyklękła obok Zoey. Zerknęła na klęczącego naprzeciwko Starka, ale nawet się nie poruszył. Ledwie mrugnął. Wciąż tylko płakał cicho i wpatrywał się w Zoey. „Czy tak samo wyglądałby Darius, gdyby to przytrafiło się mnie?” — przemknęło jej przez głowę, lecz szybko odpędziła od siebie tę makabryczną myśl, wyciągnęła powoli dłoń i położyła ją na ramieniu przyjaciółki.

Skóra Zoey była chłodna, jakby dziewczyna naprawdę już nie żyła. Afrodyta czekała, aż coś się stanie, ale nie doznała nawet przebłysku wizji, przeczucia czy czegokolwiek innego.

Z westchnieniem frustracji potrząsnęła głową.

— Nie. Nic nie czuję. Nie mam kontroli nad swoimi wizjami. Po prostu mnie atakują, czy tego chcę czy nie, a szczerze mówiąc, zwykle prawdą jest to drugie.

— Nie wykorzystujesz wszystkich darów, jakie otrzymałaś od bogini, wieszczko.

Zdumiona podniosła wzrok znad ciała Zoey. Ciemnooka wampirka wstała i zbliżała się do niej płynnym krokiem.

— Jesteś prawdziwą wieszczką Nyks, zgadza się? — zapytała.

— Tak — odparła dziewczyna bez wahania, lecz z konsternacją.

Szeleszcząc jedwabną szatą koloru nocnego nieba, kobieta przyklękła obok niej.

— Nazywam się Tanatos. Wiesz, co oznacza moje imię?

Afrodyta pokręciła głową, żałując, że Damien nie siedzi bliżej i nie może jej podpowiedzieć.

— „Tanatos” oznacza śmierć. Nie jestem przewodniczącą rady. Ten zaszczyt przypada Duantii, ale ja mam przywilej nadzwyczajnej bliskości z naszą boginią, jako że dawno temu obdarzyła mnie darem wspierania dusz przechodzących z tego świata do następnego.

— Potrafisz rozmawiać z duchami?

Uśmiech przeobraził surową twarz Tanatos, czyniąc ją niemal piękną.

— W pewnym sensie. A dzięki temu darowi wiem co nieco o wizjach.

— Naprawdę? Wizje to coś innego niż rozmowa z duchami.

— Czyżby? A z jakiej krainy pochodzą twoje wizje? Czy też, konkretniej rzecz ujmując, w jakiej krainie przebywasz, gdy je odbierasz?

Afrodyta pomyślała o tym, jak wielu przeklętych wizji śmierci doświadczyła i jak w pewnym momencie zaczęła obserwować to, co się w nich działo, z punktu widzenia umarłych. Wzięła gwałtowny oddech.

— Odbieram wizje z Zaświatów! — wykrztusiła zdumiona.

Tanatos przytaknęła.

— Odwiedzasz Zaświaty i krainę duchów częściej niż ja, wieszczko. Ja jedynie przeprowadzam umarłych na drugą stronę i poprzez nich dostrzegam przebłyski innego świata.

Afrodyta szybko przeniosła wzrok z powrotem na Zoey. — Ona nie umarła.

— Jeszcze nie. Ale jej ciało pozbawione duszy nie przetrwa dłużej niż siedem dni, więc jest bardzo bliska śmierci. Tak bliska, że Zaświaty dzierżą ją w żelaznym uścisku, być może silniejszym niż ten, którym oplatają świeżo zmarłych. Dotknij jej raz jeszcze, wieszczko. Tym razem skoncentruj się i wykorzystaj więcej otrzymanych darów.

— Przecież ja...

Tanatos przerwała jej bezceremonialnie.

— Wieszczko, zrób to, czego życzyłaby sobie Nyks.

— Nie wiem, czego by sobie życzyła!

Surowa twarz Tanatos znów złagodniała i rozjaśniła się w uśmiechu.

— W takim razie po prostu poproś ją o pomoc, dziecinko.

— Tak po prostu? — Afrodyta zamrugała zdumiona.

— Owszem, wieszczko, tak po prostu.

Afrodyta powoli położyła dłoń na zimnym ramieniu Zoey, zamykając oczy i biorąc trzy długie głębokie wdechy, tak jak czyniła Zoey przed każdorazowym utworzeniem kręgu. Potem posłała do Nyks milczącą, lecz żarliwą modlitwę: Nie prosiłabym, gdyby to nie było takie ważne, ale przecież ty i tak już wiesz, że nie mam zwyczaju prosić o przysługi. Nikogo. Poza tym nie jestem dobra w zanoszeniu modłów, o czym także wiesz. — Westchnęła w duchu. — No więc potrzebuję twojej pomocy, Nyks. Tanatos chyba myśli, że mam jakąś więź z Zaświatami. Jeśli to prawda, czy mogłabyś mi pokazać, co się dzieje z Zoey? — Urwała, westchnęła i otworzyła się przed boginią. — Nyks, błagam. Nie tylko dlatego, że Zoey jest dla mnie jak siostra, której nie dała mi moja wygodnicka matka. Potrzebuję twojej pomocy, bo tyle osób pokłada w Zoey nadzieję, a to, niestety, jest ważniejsze od mojej osoby.

Poczuła ciepło gromadzące się jej pod palcami, a zaraz potem odniosła wrażenie, że wyślizguje się ze swego ciała i wnika w ciało Zoey. Była tam tylko przez króciutką chwilę, nie dłuższą niż jedno uderzenie serca, ale to, co poczuła i zobaczyła, to, czego się dowiedziała, tak nią wstrząsnęło, że od razu powróciła do własnego ciała, przycisnęła do piersi dłoń, którą wcześniej dotykała Zoey, jęknęła z przerażenia, po czym zgięła się wpół, wymiotując bez treści, śliniąc się i lejąc łzy.

— Co się stało, wieszczko? Co zobaczyłaś? — zapytała spokojnie Tanatos, wycierając dziewczynie policzki i podtrzymując ją w pasie silną ręką.

— Jej tam nie ma! — Afrodyta stłumiła szloch i próbowała wziąć się w garść. — Przez sekundę widziałam, co się z nią stało. Zoey rzuciła w Kalonę pełną mocą swojego ducha. Włożyła wszystkie siły, próbując go powstrzymać, ale jej się nie udało. Heath zginął na jej oczach. To roztrzaskało duszę Zoey na kawałki. — Dziwnie oszołomiona spojrzała na Tanatos przez łzy. — Wiesz, gdzie ona jest, prawda?

— Sądzę, że tak, muszę to jednak zweryfikować.

— Fragmenty jej ducha znajdują się wśród umarłych w Zaświatach — kontynuowała Afrodyta, mrugając gorączkowo, by zredukować szczypanie zaczerwienionych oczu. — Całkowicie stąd odeszła. Nie potrafiła znieść tego, co się tam stało. I wciąż nie potrafi.

— Nic więcej nie widziałaś? Nic, co mogłoby jej pomóc?

Afrodyta przełknęła gromadzącą się jej w gardle żółć i uniosła drżącą dłoń.

— Nie, ale spróbuję jeszcze raz i...

Darius powstrzymał ją przed dotknięciem Zoey, kładąc jej dłoń na ramieniu.

— Nie. Wciąż jesteś zbyt osłabiona zerwaniem Skojarzenia ze Stevie Rae.

— To nie ma znaczenia. Zoey umiera!

— Ma znaczenie. Chcesz, żeby z twoją duszą stało się to samo? — zapytała cicho Tanatos.

Afrodyta poczuła kolejne ukłucie przerażenia.

— Nie — wyszeptała, przykrywając dłoń Dariusa własną.

— Właśnie dlatego często źle się dzieje, gdy nasza kochająca bogini obdarowuje młodych ludzi, nie dość dojrzałych, by mądrze wykorzystywać swe dary — wtrąciła Neferet.

Na dźwięk jej chłodnego protekcjonalnego tonu ciałem Starka wstrząsnął widoczny dreszcz i chłopak w końcu uniósł głowę znad ciała Zoey.

— Tej kreatury nie powinno się tu wpuszczać! To jej sprawka! To ona zabiła Heatha i zniszczyła Zoey! — wychrypiał, jakby musiał przepychać każde słowo przez warstwę żwiru.

Neferet zmierzyła go zimnym spojrzeniem.

— Rozumiem, że jesteś pod presją, ale nie wolno ci przemawiać w ten sposób do najwyższej kapłanki, wojowniku.

Stark zerwał się na równe nogi. Szybki jak błyskawica Darius zdążył go złapać i Afrodyta usłyszała, jak szepcze chłopakowi do ucha:

— Pomyśl, zanim coś zrobisz!

— Wojowniku — zwróciła się Duantia do Starka — byłeś obecny przy tym, jak zginął chłopiec, a dusza Zoey uległa rozbiciu. Przysięgałeś, że uczynił to skrzydlaty nieśmiertelny. O Neferet nie wspomniałeś.

— Zapytaj przyjaciół Zoey. Zadzwoń do Lenobii i Smoka Lankforda z Domu Nocy w Tulsie. Wszyscy ci powiedzą, że Neferet nie musi być fizycznie obecna, by spowodować czyjąś śmierć — rzekł Stark, strącając dłoń Dariusa i gniewnie ocierając twarz, jakby dopiero teraz się zorientował, że płacze.

— O...ona potrafi robić straszne rzeczy, nawet kiedy nie ma jej w pobliżu — odezwał się z wahaniem z drugiego końca sali Damien, a Bliźniaczki i Jack, choć zapłakani, pokiwali energicznie głowami.

— Nie ma dowodu, że Neferet maczała w tym palce — powiedziała łagodnie Duantia.

— Nie możesz się dowiedzieć, co spotkało Heatha? Nie mogłabyś porozmawiać z jego duchem i zapytać go o to? — zwróciła się Afrodyta do Tanatos, która wróciła na swój tron, gdy Neferet zabrała głos.

— Ludzki duch nie ociągał się z opuszczeniem tego świata, a przed odejściem z całą pewnością nie szukał mojego wsparcia — odparła kapłanka.

— Gdzie Kalona? — krzyknął do Neferet Stark, ignorując wszystkich pozostałych. — Gdzie ukryłaś swojego kochanka, który to zrobił?

— Jeśli masz na myśli mojego nieśmiertelnego małżonka Ereba, to właśnie w tej sprawie tu przybyłam. — Odwróciła się tyłem do niego i przemawiała wyłącznie do siedmiu kapłanek. — Ja także poczułam rozpad duszy Zoey. Szłam wówczas przez labirynt, przygotowując się duchowo do opuszczenia wyspy San Clemente prawdopodobnie na bardzo długi czas.

Musiała przerwać, bo Stark prychnął sarkastycznie.

— Ty i Kalona zamierzacie osiedlić się na Capri i stamtąd rządzić światem, więc jasne, że w najbliższym czasie tu nie wrócisz, chyba że po to, żeby zrzucić bomby.

Darius ponownie schwycił go ostrzegawczo za ramię, ale Stark gniewnie odtrącił jego rękę.

— Nie przeczę, że Ereb i ja pragniemy przywrócić dawny porządek z czasów, kiedy wampiry zarządzały światem ze swojej siedziby na Capri, a ludzie darzyli je zasłużonym poważaniem i czcią — zwróciła się do chłopaka Neferet. — Nie mam jednak najmniejszego zamiaru niszczyć tej wyspy ani Najwyższej Rady. Przeciwnie, przychodzę tu po wsparcie.

— Raczej po władzę — zadrwił. — Teraz, gdy zabrakło Zoey, będzie ci łatwiej ją zdobyć.

— Naprawdę? Czyżbym źle rozumiała, co zaszło dzisiaj w tej sali pomiędzy twoją Zoey a moim Erebem? Zoey sama przyznała, że mój towarzysz jest nieśmiertelnym poszukującym bogini, której mógłby służyć.

— Nigdy nie nazwała go Erebem! — krzyknął Stark.

— A mój nieśmiertelny Ereb w swojej uprzejmości nazwał ją omylną zamiast kłamczuchą.

— Gadaj więc, co takiego zrobiłaś, Neferet! Zmusiłaś go do zabicia Heatha i roztrzaskania duszy Zoey, bo byłaś zazdrosna o łączącą ich więź? — zapytał Stark, choć Afrodyta nie miała wątpliwości, że przyznanie, iż tak wiele łączyło Zo z Kaloną, dużo go kosztuje.

— Zwariowałeś? Myśl głową, a nie tym żałosnym złamanym serduszkiem! Czy Zoey potrafiłaby cię zmusić do zabicia niewinnej osoby? Z całą pewnością nie. Jesteś jej wojownikiem, ale nie pozbawia cię to wolnej woli. Poza tym wciąż jesteś związany z Nyks, więc w ostatecznym rozrachunku musisz robić to, czego sobie życzy bogini. — Nie dopuszczając go do głosu, Neferet odwróciła się do rady i kontynuowała: — Jak już mówiłam, poczułam, że dusza Zoey się rozpada, i wracałam właśnie do pałacu, gdy natknęłam się na Ereba. Był ciężko ranny i ledwo przytomny. Zdążył jedynie wyszeptać: „Chroniłem swoją boginię” i wyzionął ducha.

— Kalona nie żyje? — wyrwało się Afrodycie.

Zamiast jej odpowiedzieć, Neferet odwróciła się w stronę wejścia do sali, w którym stało czterech wojowników rady trzymających lektykę uginającą się pod ciężarem spoczywającego na niej ciała. Jedno z czarnych skrzydeł osunęło się i ciągnęło po podłodze.

— Wnieście go! — rozkazała kapłanka.

Wojownicy zeszli powoli po schodkach i złożyli lektykę obok podestu, na którym spoczywała Zoey. Stark i Darius odruchowo odgrodzili ciało dziewczyny od ciała Kalony.

— Kalona nie może nie żyć. Jest Erebem, a więc nieśmiertelnym — rozpoczęła Neferet z typową dla niej wyższością, lecz potem głos jej się załamał. — Nie jest martwy, ale jak widzicie, duch opuścił jego ciało!

Nie mogąc się powstrzymać, Afrodyta wstała i podeszła do Kalony. Darius natychmiast znalazł się obok niej.

— Nie — ostrzegł. — Nie dotykaj go.

— Obojętne jak go nazwiemy, Erebem czy inaczej, oczywiste jest, że spoczywa przed nami przedwieczny nieśmiertelny. Jego krew ma zbyt wielką moc, by wieszczka mogła wniknąć w jego ciało, nawet jeśli uleciała z niego dusza. Nie stanowi więc dla niej takiego zagrożenia jak Zoey, wojowniku — wyjaśniła Tanatos.

— Wszystko w porządku — rzekła do Dariusa Afrodyta. — Chcę tylko spróbować. Może się czegoś dowiem.

— Jestem przy tobie. Nie puszczę cię — odparł, ujmując ją za rękę.

Razem podeszli do ciała Kalony. Afrodyta czuła napięcie Dariusa, mimo to wzięła trzy głębokie oddechy i skoncentrowała się na nieśmiertelnym. Po krótkiej chwili wahania wyciągnęła rękę i położyła ją na jego ramieniu, podobnie jak zrobiła w przypadku Zoey. Miał tak zimną skórę, że z trudem się powstrzymała, by nie cofnąć dłoni. Zamknęła oczy.

Nyks, proszę cię raz jeszcze, abyś ujawniła mi... cokolwiek, co nam pomoże. — Urwała, po czym dokończyła modlitwę myślą, która zacieśniła jej więź z boginią i uczyniła z niej prawdziwą wieszczkę: — Proszę, wykorzystaj mnie jako narzędzie do pomocy w walce z ciemnością i pozostania na twojej ścieżce.

Jej dłoń się rozgrzała, lecz dusza nie musiała nurkować w głąb ciała Kalony, by wiedzieć, że go tam nie ma. Powiedziała jej to ciemność, którą ze zdumieniem ujrzała jako żywą istotę, tak potężną i wielką, że powinno się ją pisać przez duże „C”. Ta ciemność była wszędzie. Otaczała nieśmiertelnego niczym atramentowa pajęczyna tkana przez pękatego niewidzialnego pająka. Kleiste czarne nici szczelnie oplatały całe ciało, tuląc je, głaszcząc i dzierżąc w żelaznym uścisku niczym karykaturalna bariera ochronna będąca w rzeczywistości więzieniem. Afrodyta nie miała jednak wątpliwości, że wewnątrz tej skorupy, która kiedyś była Kaloną, nie ma zupełnie nic.

Krzyknęła cicho i szybko cofnęła rękę, pocierając ją o udo, jak gdyby czarna sieć ją zbrukała. Kolana ugięły się pod nią i osunęła się w ramiona Dariusa.

— Jest tak samo jak z Zoey — powiedziała, gdy wojownik ją podniósł. — Nie ma go tam.

Celowo ukryła fakt, że ciało Kalony stało się czymś w rodzaju zakładnika.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Zoey

— Zo, musisz się obudzić. Błagam! Obudź się i porozmawiaj ze mną.

Jego głos był miły. Wiedziałam, że mam do czynienia z fajnym facetem, nim jeszcze otworzyłam oczy. W końcu jednak je otworzyłam i uśmiechnęłam się, bo oczywiście moje przewidywania się sprawdziły. Jak by to powiedziała moja kumpela Kayla, był „superciachem w słodziutkiej polewie”. Mniam! Choć wciąż miałam lekki mętlik w głowie, czułam się bezpieczna i szczęśliwa. Uśmiechnęłam się więc jeszcze szerzej.

— Obudziłam się. Kim jesteś?

— Zoey, przestań się wygłupiać. To nie jest śmieszne.

Chłopak zmarszczył brwi, a ja uświadomiłam sobie nagle, że leżę na jego kolanach, a on mnie obejmuje. Szybko usiadłam i odsunęłam się nieco. Owszem, był ciachem i tak dalej, ale nie miałam w zwyczaju leżeć na kolanach nieznajomych.

— Wcale nie próbuję się wygłupiać.

Jego ładna twarz była ściągnięta i zszokowana.

— Zo, chcesz powiedzieć, że naprawdę nie wiesz, kim jestem?

— Słuchaj, przecież doskonale wiesz, że cię nie znam, chociaż ty sprawiasz wrażenie, jakbyś znał mnie. — Umilkłam zdezorientowana.

— A czy wiesz, kim ty jesteś, Zoey?

Zamrugałam.

— Głupie pytanie. Pewnie, że wiem. Jestem Zoey. — Dobrze, że przynajmniej był taki przystojny, choć najwyraźniej brakowało mu piątej klepki.

— A czy wiesz, gdzie się znajdujesz? — zapytał łagodnie, jakby z wahaniem.

Rozejrzałam się. Siedzieliśmy na bujnej miękkiej trawie obok pomostu wrzynającego się w jezioro, które w cudownym porannym słońcu przypominało szybę.

Chwileczkę... w słońcu?

Coś tu było nie tak.

Przełknęłam ciężko ślinę i spojrzałam w łagodne brązowe oczy chłopaka.

— Jak masz na imię?

— Heath. Znasz mnie, Zo. Nigdy mnie nie zapomnisz.

Owszem. Znałam go.

Przebłyski wspomnień migotały w mojej pamięci niczym film oglądany w przyspieszonym tempie: Heath w trzeciej klasie mówiący mi, że moje ostrzyżone włosy są ładne; Heath ratujący mnie przed ogromnym pająkiem, który spadł na mnie na oczach całej szóstej klasy; Heath całujący mnie po raz pierwszy po meczu piłkarskim w ósmej klasie; Heath pijący zbyt wiele alkoholu i wkurzający mnie; moje Skojarzenie z nim... i ponowne Skojarzenie... a potem patrzenie, jak on...

— Na boginię! — Przebłyski połączyły się w jedną całość i przypomniałam sobie wszystko. Dokładnie wszystko.