Fix me ebook

Copyright © for the text by Natalia K. Palonek

Copyright © for this edition by Wydawnictwo KDW

Redakcja:

Agata Bogusławska

Korekta:

Joanna Błakita

Korekta po składzie:

Alicja Szalska-Radomska | Studio Ale buk!

Skład i korekta techniczna:

Mateusz Cichosz | Studio Ale buk!

Ilustracja na okładce:

Karolina Margiel

Projekt okładki, oprawa graficzna:

Justyna Knapik | fb.com/justyna.es.grafik

ISBN: 978-83-975092-3-8

Wydanie I

Kontakt: [email protected]

IG: https://instagram.com/wydawnictwo_kdw/

FB: www.facebook.com/WydawnictwoKDW

www.wydawnictwokdw.com

Ostrzeżenie

Powieść porusza trudne tematy, takie jak życie z nerwicą lękową, gwałt i aborcja oraz inne doświadczenia traumatyczne, które mogą wywołać w czytelniku silne emocje.

Zanim sięgniesz po tę lekturę, przemyśl to rozważnie i zadbaj przede wszystkim o swój dobrostan psychiczny.

5 lat wcześniej

Moje luźno spięte włosy bu­jały się w rytm mu­zyki, gdy tań­czy­łam przed lu­strem, cze­ka­jąc, aż ma­seczka na twa­rzy wy­schnie. Był co prawda pią­tek i po­win­nam się szy­ko­wać na im­prezę, ale wy­bra­łam wie­czór przed te­le­wi­zo­rem. Zwłasz­cza w taką noc jak ta, gdy to ja rzą­dzi­łam w domu, bo wszy­scy inni wy­szli. Mo­głam się wtedy po­czuć w stu pro­cen­tach sobą i od­po­cząć od ru­tyny ty­go­dnia. Ta­kie chwile były dla mnie bez­cenne.

Wy­bie­głam z ła­zienki i wsko­czy­łam na łóżko, po czym opa­dłam na ko­lana i uda­wa­łam, że szar­pię nie­wi­dzialne struny w takt gi­ta­ro­wej so­lówki w pio­sence ze­społu pun­kroc­ko­wego. Gdy dźwięk bu­dzika oznaj­mił, że czas się po­zbyć ma­seczki, ze­sko­czy­łam z ma­te­raca. Wciąż po­ru­sza­łam się, jak­bym była na kon­cer­cie, cho­ciaż po spon­ta­nicz­nych ru­chach mo­ich rąk nie da­łoby się od­gad­nąć, do ja­kiej wła­ści­wie mu­zyki tań­czę. Zresztą kogo by to ob­cho­dziło. Li­czyło się tylko to, że ja, Sa­van­nah Mil­ler, za­raz włą­czę ulu­biony film i usiądę na ka­na­pie z gi­gan­tyczną mi­ską po­pcornu, który – je­śli będę miała ochotę – po­leję kar­me­lem. Nikt mnie przed tym nie po­wstrzyma, nikt nie po­li­czy do­dat­ko­wych ka­lo­rii, po­nie­waż i tak spalę je w wo­dzie na naj­bliż­szym tre­ningu. Nikt, a zwłasz­cza tre­ner miesz­ka­jący ze mną pod jed­nym da­chem.

Zmy­łam ma­seczkę, a gdy po­now­nie spoj­rza­łam na sie­bie w lu­strze, szczę­ście na chwilę gdzieś ucie­kło. Co prawda luźny pod­ko­szu­lek ma­sko­wał moje do­brze umię­śnione ciało, ale cza­sem, kiedy pa­trzy­łam na swoje uda, te­raz od­sło­nięte, nie czu­łam się ko­bieco. Po­cią­gnę­łam w dół ma­te­riał do­pa­so­wa­nych bok­se­rek.

Nie będę się za­drę­czać, tak długo cze­ka­łam na wolną chatę.

W trak­cie zbie­ga­nia po scho­dach mi­nę­łam ścianę ob­wie­szo­ną dy­plo­mami i me­da­lami, które zdo­by­łam. Ścianę chwały – jak za­zwy­czaj okre­ślał to mój tre­ner, gdy pa­trzył na nią dum­nie przy nie­dziel­nym ro­dzin­nym śnia­da­niu. Dla mnie te pa­miątki sta­no­wiły na­grodę za cier­pli­wość, nie­ugię­tość, am­bi­cję, sa­mo­za­par­cie oraz po­świę­ce­nie, któ­rych nikt z mo­jego oto­cze­nia nie ro­zu­miał. A to swego ro­dzaju wy­bór: mo­głam im­pre­zo­wać jak ró­wie­śnicy albo w tym cza­sie iść na ko­lejny tre­ning w wo­dzie. Dla­tego ten wolny piąt­kowy wie­czór ce­le­bro­wa­łam, jak­bym się wła­śnie szy­ko­wała na im­prezę ży­cia.

W kuchni wsta­wi­łam po­pcorn do mi­kro­fali. Spoj­rza­łam na ga­zo­wany na­pój sto­jący za rolką ręcz­nika pa­pie­ro­wego i na­la­łam so­bie naj­więk­szą szklankę.

Se­zon pły­wacki już pra­wie za mną. Zo­stały tylko jedne za­wody, je­den wy­ścig. Je­śli mi się po­szczę­ści i po­now­nie zajmę miej­sce na po­dium, oj­ciec znów za­cznie trak­to­wać mnie jak córkę, a nie „wodną” ma­szynę.

Ste­fa­nowi Mil­le­rowi roz­dzie­le­nie funk­cji tre­nera i ojca przy­cho­dziło z ogrom­nym tru­dem, zwłasz­cza w trak­cie se­zonu. Nie po­tra­fił wtedy od­pu­ścić, był bez­względny, ale to prze­kła­dało się na moje świetne wy­niki i my­śli o pro­fe­sjo­nal­nej ka­rie­rze pły­waczki w przy­szło­ści.

Gdy mi­kro­fala za­pisz­czała, prze­sy­pa­łam po­pcorn do mi­ski i z ca­łym ar­se­na­łem pysz­no­ści skie­ro­wa­łam się do swo­jego po­koju. Za­le­głam wy­god­nie na ogrom­nych po­du­chach, na­czy­nie z pra­żoną ku­ku­ry­dzą po­sta­wi­łam mię­dzy no­gami, a na­pój obok sie­bie. Nim włą­czy­łam film, od­pi­sa­łam chło­pa­kowi na wia­do­mość, po czym wy­ci­szy­łam te­le­fon. To mój wie­czór, nie chcia­łam, by co­kol­wiek mnie roz­pra­szało.

Se­ans się roz­po­czął i w końcu nad­szedł czas re­laksu. Szkoda tylko, że zmę­cze­nie po­krzy­żo­wało te plany. Po­wieki mi opa­dły, i to w trak­cie naj­cie­kaw­szej sceny.

W moim śnie wła­śnie spa­da­łam. Otwo­rzy­łam oczy i po­de­rwa­łam się do siadu. Trą­ci­łam przy tym szklankę z na­po­jem, który mo­men­tal­nie wsiąkł w na­rzutę. Zi­gno­ro­wa­łam to, wspar­łam się na łok­ciach oraz pró­bo­wa­łam uspo­koić ga­lo­pu­jące serce. W tym mo­men­cie wy­da­wało mi się, że coś usły­sza­łam, ja­kiś nie­okre­ślony dźwięk.

Prze­su­nę­łam się na brzeg łóżka i jesz­cze bar­dziej nad­sta­wi­łam uszu, bo od­głos mnie za­nie­po­koił. Ra­czej mało praw­do­po­dobne, że ro­dzice wró­cili wcze­śniej z co­rocz­nego balu do­bro­czyń­ców – za­wsze wy­cho­dzili ostatni z tego ro­dzaju wy­da­rzeń.

Od­ru­chowo spoj­rza­łam na ekran te­le­fonu, który po­ka­zy­wał kilka mi­nut po dwu­dzie­stej trze­ciej. Te­le­wi­zor naj­wi­docz­niej wy­łą­czył się sam, gdy film do­biegł końca ja­kąś go­dzinę wcze­śniej.

Za­sta­na­wia­łam się, czy za­mknę­łam dom, nie by­łam tego pewna.

Znów coś za­skrzy­piało.

Prze­łknę­łam ślinę, cho­ciaż przy­szło mi to z tru­dem. Ogar­nęło mnie złe prze­czu­cie. Na pal­cach po­de­szłam do drzwi po­koju. Za­mie­rza­łam je za­mknąć i po ci­chu za­wia­do­mić po­li­cję o moż­li­wym wła­ma­niu. Do­tar­łam do nich, ale w mo­men­cie kiedy już pra­wie ze­tknęły się z fu­tryną, ktoś za­blo­ko­wał je stopą. Od razu za­czę­łam pchać moc­niej (tak dzia­łał in­stynkt), jed­nak po­stać po dru­giej stro­nie oka­zała się sil­niej­sza. Bez trudu ode­pchnęła drzwi i wdarła się do środka.

Zo­sta­łam mo­men­tal­nie obez­wład­niona. Czu­łam, jak nad­garstki palą z bólu, gdy nie­zna­jomy mocno za nie szarp­nął. Sta­łam twa­rzą w twarz z wła­my­wa­czem, a każdy mię­sień w ciele mia­łam na­pięty do gra­nic moż­li­wo­ści. Pa­ra­li­żo­wał mnie strach, jed­nak do­piero gdy za­kryto mi usta, za­czę­łam się oba­wiać naj­gor­szego.

Noc po­zwo­liła wła­my­wa­czowi po­zo­stać w cie­niu, do­dat­kowo jego twarz za­sła­niała czarna ko­mi­niarka. Wi­dzia­łam tylko oczy, któ­rych źre­nice wy­glą­dały na nie­po­ko­jąco duże, zwłasz­cza gdy pa­dał na nie blask księ­życa. Spo­sób, w jaki wła­my­wacz mi się przy­glą­dał, miał w so­bie coś za­trwa­ża­ją­cego, to nie było spoj­rze­nie osoby przy­jaź­nie na­sta­wio­nej. Ob­ser­wo­wa­łam, jak su­nie wzro­kiem po moim ciele, a w my­ślach bła­ga­łam, bym się my­liła co do jego na­stęp­nych ru­chów.

Pchnął mnie w kie­runku łóżka i zmu­sił, że­bym usia­dła na brzegu. Sam roz­siadł się okra­kiem na mo­ich ko­la­nach; jedną dło­nią cią­gle za­sła­niał mi usta, a drugą ści­skał mój nad­gar­stek.

Na tyle, na ile to moż­liwe, ro­zej­rza­łam się za czymś do sa­mo­obrony. Nie­stety mi­ską z po­pcor­nem nie da­ła­bym rady go zno­kau­to­wać.

Na­past­nik zbli­żył twarz do mo­jego ucha i ni­skim, za­chryp­nię­tym gło­sem prze­mó­wił:

– Nie spra­wiaj pro­ble­mów, a może wtedy wyj­dziesz z tego cało.

Je­śli wcze­śniej czu­łam pa­ra­li­żu­jący strach, to te­raz za­mar­łam.

Wła­my­wacz na krótką chwilę uwol­nił mój nad­gar­stek i wy­cią­gnął scy­zo­ryk, z któ­rego wy­su­nęło się dłu­gie, lśniące ostrze. Przez ciało prze­szedł mi dreszcz. In­stynkt pod­po­wia­dał walkę, lecz umysł ka­zał za­cho­wać spo­kój. Męż­czy­zna odło­żył przed­miot na szafkę nocną, po czym przy­su­nął pa­lec do swo­ich za­sło­nię­tych ma­te­ria­łem warg. Szyb­kim ru­chem po­now­nie zła­pał moje ręce i prze­niósł mi je nad głowę, tym ge­stem spra­wił, że mu­sia­łam się po­ło­żyć. Do bluzy miał przy­kle­jony ka­wa­łek ta­śmy, który te­raz ode­rwał i umie­ścił mi na ustach, a nad­garstki spiął pla­sti­kową opa­ską za­ci­skową. Zu­peł­nie jakby za­pla­no­wał cały prze­bieg wy­da­rzeń.

– Nie drżyj tak, to mnie do­dat­kowo pod­nieca – szep­nął, pa­trzył przy tym na moje piersi.

Cho­ciaż nie wi­dzia­łam jego twa­rzy, mo­gła­bym przy­siąc, że się uśmie­chał. Się­gnął po ostry przed­miot i chwy­ciw­szy pod­ko­szu­lek, prze­ciął go od dołu. Mia­łam łzy w oczach, na­gle moje ciało zo­stało bez­praw­nie od­sło­nięte przed ja­kimś zwy­ro­lem. Szarp­nę­łam się i za­mach­nę­łam spię­tymi rę­kami, by ude­rzyć na­past­nika, lecz on na­tych­miast za­blo­ko­wał ten ruch. Tym ra­zem bez de­li­kat­no­ści przy­ci­snął je do ma­te­raca, a drugą dło­nią przy­su­nął mi ostrze do gar­dła. Po­czu­łam zimny do­tyk me­talu, który ka­le­czył skórę ostrą koń­cówką za każ­dym ra­zem, gdy bra­łam głęb­szy wdech.

– Spró­buj tego jesz­cze raz, a skoń­czysz w trum­nie. Po­zwól się ze­rżnąć.

„Po­zwól się ze­rżnąć”. W ten spo­sób chyba sam sie­bie uspra­wie­dli­wiał, jakby fak­tycz­nie li­czył, że wy­rażę zgodę.

Czu­łam, że za­czyna bra­ko­wać mi tchu. Au­to­ma­tycz­nie za­ci­snę­łam uda. Łzy spły­wały już stru­mie­niami po po­licz­kach, a moje ciało zry­wało się przy każ­dym do­tyku ośli­zgłych pal­ców. W du­chu bła­ga­łam, by trwało to krótko, aby gwał­ci­ciel zro­bił, co ma zro­bić, i wy­szedł. Chcia­łam, żeby ten kosz­mar do­biegł końca, a wy­da­wało się, że bę­dzie trwać wieki.

Bez mo­jej zgody, z uży­ciem siły, męż­czy­zna roz­su­nął mi nogi. Wi­dzia­łam, jak szybko ła­pie za klamrę pa­ska i spusz­cza spodnie, a na­stęp­nie po­czu­łam, jak bez ostrze­że­nia się we mnie wbija. W tej chwili nie by­łam już osobą, sta­łam się przed­mio­tem. Bólu, któ­rego do­świad­cza­łam, nie po­tra­fi­łam ubrać w słowa – i nie cho­dziło tylko o ból fi­zyczny, bo ten zo­stał sku­tecz­nie za­głu­szony przez umysł. Mimo że akt nie za­jął długo, rana two­rząca się wła­śnie na du­szy i ciele bę­dzie się goić praw­do­po­dob­nie przez lata.

Oprawca już koń­czył, jego okropne dy­sze­nie su­ge­ro­wało, że znaj­duje się te­raz w fan­ta­stycz­nym miej­scu.

– Nie mogę tego zna­leźć… – Ko­lejny za­ma­sko­wany męż­czy­zna wszedł do po­miesz­cze­nia. W pierw­szej chwili wy­dał się prze­ra­żony lub zdez­o­rien­to­wany wi­do­kiem, który za­stał.

Gwał­ci­ciel wła­śnie fi­ni­szo­wał. Po­czu­łam roz­le­wa­jące się mię­dzy udami cie­pło, a wraz z nim obrzy­dze­nie. Se­kundę póź­niej prak­tycz­nie osu­nął się na moje nogi.

Ten sto­jący w drzwiach wresz­cie się ru­szył.

– Co, do cho­lery?! Tego nie było w pla­nie! – Chwy­cił ko­legę za bluzę i uniósł, po czym przy­szpi­lił do ściany.

Wy­glą­dało, jakby na chwilę za­po­mniał, że wła­śnie do­ko­nuje wła­ma­nia, a ja po­czu­łam na­dzieję, iż ko­goś za­nie­po­koi do­no­śnym okrzy­kiem.

– Uspo­kój się, to nic ta­kiego. Spa­damy. – Pierw­szy z męż­czyzn ode­pchnął to­wa­rzy­sza jak gdyby ni­gdy nic. Wcią­gnął spodnie, za­brał scy­zo­ryk i ru­szył do wyj­ścia. – Miło było po­znać. – W drzwiach po­słał mi ca­łusa. I znik­nął. Tak po pro­stu…

Drugi męż­czy­zna rów­nież na mnie spoj­rzał. Nie wie­dzieć czemu, po­sta­no­wił za­sło­nić moje ciało roz­dartą ko­szulką.

– Prze­pra­szam, dom miał być pu­sty.

Mó­wił miękko, chyba zda­wał so­bie sprawę, że to, co się ­wy­da­rzyło, nie było wła­ściwe. Wy­cią­gnął z kie­szeni nóż i prze­ciął pla­stik spi­na­jący moje nad­garstki. Po­now­nie mi się przyj­rzał. Z jego oczu biło nie­zro­zu­miane dla mnie współ­czu­cie, jak gdyby wie­dział, że bar­dzo długo nie za­po­mnę tej nocy. Mocno za­ci­snę­łam po­wieki, w oba­wie przed ko­lej­nym oprawcą. Drża­łam, wstrzą­sana traumą tego wy­da­rze­nia.

Wła­my­wacz zde­cy­do­wał się szybko wyjść z po­koju. Sły­sza­łam, jak zbiega po scho­dach. Otwo­rzy­łam oczy. Ma­rzy­łam, żeby to wszystko było złym snem, z któ­rego za chwilę się wy­bu­dzę. Nic jed­nak na to nie wska­zy­wało. Cał­ko­wi­cie zdru­zgo­tana, mo­głam je­dy­nie prze­raź­li­wie szlo­chać. Gdy wresz­cie od­kle­iłam ta­śmę od ust, do­czoł­ga­łam się do te­le­fonu i trzę­są­cymi dłońmi wy­bra­łam nu­mer swo­jego chło­paka.

Cały czas czu­łam nie­ustę­pliwy ból w pod­brzu­szu.

Rozdział 1

TERAZ

Ostat­nie kilka me­trów, dasz radę.

To za­wsze walka z samą sobą. Po­ja­wia się zwąt­pie­nie, czy wy­star­cza­jąco zmo­ty­wuję ciało, by po­słu­chało umy­słu i do­tarło do mety. Wciąż bie­głam po be­to­no­wej dróżce. Od­nio­słam wra­że­nie, że nogi po­ru­szały się same, cho­ciaż ja pra­gnę­łam się za­trzy­mać i od­po­cząć. Fi­nisz był nie­da­leko.

Gdy do­tar­łam do punktu, w któ­rym usta­li­łam so­bie umowną metę, klik­nę­łam sto­per, by za­trzy­mać czas. Opar­łam się dłońmi o ko­lana i zgięta wpół mia­rowo wdy­cha­łam oraz wy­dy­cha­łam po­wie­trze, nor­mu­jąc w ten spo­sób od­dech. Zer­k­nę­łam na ze­ga­rek i po­czu­łam nie­smak. Wciąż bra­ko­wało mi kilku se­kund do po­bi­cia re­kordu usta­no­wio­nego kilka lat temu.

Prze­cią­gnę­łam się i przez chwilę pa­trzy­łam w niebo – tego dnia za­snuły je chmury. Wy­cią­gnę­łam z ucha bez­prze­wo­dową słu­chawkę, w któ­rej wciąż brzmiała mu­zyka.

Trzask ła­mią­cego się pa­tyka spra­wił, że przy­wi­ta­łam zna­jome uczu­cie stra­chu. Dłoń au­to­ma­tycz­nie zsu­nę­łam na bio­dro, do sa­szetki, gdzie od ja­kie­goś czasu oprócz klu­czy do sa­mo­chodu no­si­łam rów­nież gaz pie­przowy.

Ode­tchnę­łam z ulgą, gdy zo­ba­czy­łam, że to tylko kruk ­cho­dzący po ziemi. Ro­zej­rza­łam się. Był so­botni po­ra­nek, więc może dla­tego park wciąż świe­cił pust­kami. W week­end nikt nie wsta­wał do­bro­wol­nie przed dzie­siątą.

Od kiedy po­rzu­ci­łam pły­wa­nie, jog­ging stał się moim spor­tem nu­mer je­den. Co prawda ta dys­cy­plina też w pe­wien spo­sób mnie ogra­ni­czała, lecz nie przez sam pro­ces. Od mo­mentu gwałtu uni­ka­łam sy­tu­acji, które mo­głyby zo­stać ode­brane jako pro­wo­ka­cja. Bie­ga­nie wcze­snymi po­ran­kami lub póź­nymi wie­czo­rami za­li­czało się w mo­jej gło­wie do wła­śnie ta­kich, dla­tego ro­bi­łam to o in­nych po­rach.

Rok po in­cy­den­cie, gdy dzięki te­ra­pii sta­wia­łam pierw­sze kroki, po­sta­no­wi­łam się za­pi­sać na kurs sa­mo­obrony, jed­nak strach i tak rzą­dził moim ży­ciem. Teo­re­tycz­nie czu­łam się przy­go­to­wana na chwilę, gdyby ktoś mnie za­cze­pił i chciał wy­ko­rzy­stać, ale w du­żej mie­rze wszystko za­le­żało od oko­licz­no­ści, a ostroż­no­ści ni­gdy nie za wiele. Gaz w sa­szetce był czymś w ro­dzaju amu­letu – ma­jąc go przy so­bie, czu­łam się nieco le­piej.

Do­tar­łam do za­par­ko­wa­nego sa­mo­chodu, wsia­dłam za kie­row­nicę i wci­snę­łam przy­cisk włą­cza­jący sil­nik. Nie­stety auto nie za­re­ago­wało.

– Co jest? – wy­mam­ro­ta­łam, po­now­nie na­ci­ska­jąc gu­zik. – Je­śli to druga awa­ria aku­mu­la­tora w tym roku, ja zban­kru­tuję, a cie­bie wy­sta­wię na sprze­daż! – za­gro­zi­łam po­jaz­dowi, jak gdyby ten miał się prze­stra­szyć i uru­cho­mić.

On po­zo­sta­wał jed­nak obo­jętny na moją złość. Ude­rzy­łam ple­cami w fo­tel i wy­cią­gnę­łam te­le­fon przy­cze­piony do ra­mie­nia, aby po­szu­kać me­cha­ni­ków w oko­licy. Co prawda mo­gła­bym za­dzwo­nić do ojca, miesz­kał dwa­dzie­ścia mil od tego parku, ale nie chcia­łam przez całą drogę po­wrotną słu­chać na­rze­ka­nia, jak to zmar­no­wa­łam taki ta­lent i wo­la­łam bie­ga­nie za­miast pły­wa­nia. Wy­bra­łam pierw­szy lep­szy nu­mer, który się wy­świe­tlił, prze­ka­za­łam po­trzebne dane i cze­ka­łam na wy­ba­wie­nie. La­weta bę­dzie tro­chę kosz­to­wać, lecz w tej chwili wo­la­łam za­pła­cić, niż być na­ra­żona na uty­ski­wa­nia ojca na­ma­wia­ją­cego mnie na po­wrót do wody.

Po dwu­dzie­stu mi­nu­tach za­czę­łam już nieco mar­z­nąć, ale wtedy po­jazd z logo warsz­tatu sa­mo­cho­do­wego na drzwiach w końcu się po­ja­wił. Zza kie­row­nicy wy­sko­czył młody męż­czy­zna we fla­ne­lo­wej ko­szuli. Nie wy­glą­dał na ko­goś, kto całe dnie sie­dzi w brud­nym ga­rażu, dłu­biąc przy sa­mo­cho­dach. Nie że­bym ocze­ki­wała, że przy­je­dzie tu­taj osmo­lony albo uba­brany na twa­rzy. Chyba po pro­stu nie­zbyt czy­sty me­cha­nik wy­dałby mi się nieco bar­dziej prze­ko­nu­jący w kwe­stii po­sia­da­nych umie­jęt­no­ści.

Wy­sia­dłam z auta i opar­łam się o nie. Uświa­do­mi­łam so­bie, że nie wy­glą­dam te­raz na zbyt­nio za­dbaną. Mia­łam wy­soko spięte włosy, na gło­wie opa­skę chro­niącą uszy przed zim­nem, a na twa­rzy ani grama ma­ki­jażu. Chło­pak zmie­rza­jący w moim kie­runku był za to cał­kiem przy­stojny, ciemne po­tar­gane włosy do­da­wały mu uroku. Za­nim pod­szedł, zdą­żył mnie już do­brze zlu­stro­wać brą­zo­wymi oczami. Gdy się zbli­żył, w moje noz­drza ude­rzyła woń przy­jem­nych per­fum.

– Fajny wóz, tylko szkoda, że taki awa­ryjny – za­czął, pa­trząc na elek­tryczny po­jazd za mną. – W warsz­ta­cie stoją mi już ta­kie dwa – za­żar­to­wał. – Prze­pra­szam, gdzie moje ma­niery. Hun­ter Evans. – Wy­cią­gnął dłoń.

– Sa­van­nah – przy­wi­ta­łam się, a on na chwilę za­marł, jakby cze­kał, aż po­dam na­zwi­sko, czego po­sta­no­wi­łam nie ro­bić. Mu­szę prze­stać trak­to­wać każ­dego jak po­ten­cjalne za­gro­że­nie, przy­po­mnia­łam so­bie lek­cję z te­ra­pii. – Sa­van­nah Mil­ler – do­da­łam. Brawo, znów wpro­wa­dzi­łaś ko­goś w za­kło­po­ta­nie.

– Mogę spraw­dzić? – Wska­zał pal­cem drzwi sa­mo­chodu.

– Droga wolna.

Pa­trzy­łam, jak chło­pak wsiada do auta, i nie wie­dzieć czemu, nie mo­głam ode­rwać od niego wzroku. Pierw­szy raz od ja­kie­goś czasu. Za­miast uważ­nie no­to­wać, czy młody me­cha­nik za­raz nie na­cią­gnie mnie na kasę, ob­ser­wo­wa­łam jego pro­fil i zgrabny nos, któ­rego w du­chu mu na­wet po­zaz­dro­ści­łam. Było to dziwne uczu­cie, ta­kie obce, wy­parte przez smutne wy­da­rze­nie. W moim ży­ciu tak bar­dzo bra­ko­wało roz­rywki, że wła­śnie po­czu­łam fa­scy­na­cję ob­cym męż­czy­zną. Wy­dało mi się to tro­chę ża­ło­sne i śmieszne jed­no­cze­śnie.

– Nie ru­szy, mu­szę za­brać go do warsz­tatu, tam prze­pro­wa­dzę pełną dia­gno­stykę – stwier­dził, pa­trząc na de­skę roz­dziel­czą i pu­ka­jąc w nią pal­cem. – Pod­rzu­cić cię gdzieś po dro­dze?

W gło­wie roz­bły­sła ostrze­gaw­cza lampka su­ge­ru­jąca po­ten­cjalne za­gro­że­nie. Ale prze­cież mia­łam przy so­bie gaz, a po­dróż z nie­zna­jo­mym na pewno okaże się przy­jem­niej­sza niż ta z oj­cem. Poza tym, do ja­snej cia­snej, to tylko usługa, za którą prze­cież płacę.

– Jak długo po­trwa na­prawa?

– To za­leży, czy padł aku­mu­la­tor, czy cho­dzi o coś bar­dziej in­wa­zyj­nego. Do­wiem się w warsz­ta­cie. Wsia­daj do mo­jego auta, za­raz wcią­gnę two­jego złomka na la­wetę.

Żar­tow­niś. Po­cią­gnę­łam za klamkę drzwi z przy­kle­jo­nym logo firmy i na­zwi­skiem, które wy­mie­nił. Za­sta­na­wia­łam się, czy to firma jego ojca. Mógł być mak­sy­mal­nie ciut star­szy ode mnie. Tro­chę za wcze­śnie na do­brze pro­spe­ru­jący biz­nes, wy­wnio­sko­wa­łam po wieku me­cha­nika i czy­stych ubra­niach.

Męż­czy­zna pod­szedł do la­wety i usta­wił ją tak, by ha­kiem ła­two pod­cią­gnąć mój wóz i we­pchnąć go na szyny.

Przez cały pro­ces bacz­nie ob­ser­wo­wa­łam Evansa i mu­sia­łam przy­znać, że cał­kiem zwin­nie mu to po­szło. Gdy sa­mo­chód stał już na la­we­cie, wy­je­cha­li­śmy na główną drogę.

– Gdzie cię od­sta­wić?

Pod­rzu­cić, od­sta­wić, może jesz­cze za­par­ko­wać? Jak przed­miot. Uśmiech­nę­łam się pod no­sem, bo brzmiało to tak, jakby Hun­ter roz­ma­wiał z sa­mo­cho­dem, a nie ko­bietą.

– Cały czas pro­sto, będę cię kie­ro­wać.

Ukrad­kiem zer­ka­łam na chło­paka. Mimo że sie­dzie­li­śmy od sie­bie w pew­nej od­le­gło­ści, nie mo­głam się po­wstrzy­mać, by tego nie ro­bić. Tak dawno nie by­łam sam na sam z męż­czy­zną, że tro­chę głu­pia­łam w tej sy­tu­acji.

Gdy skie­ro­wał na mnie wzrok, spu­ści­łam głowę ni­czym na­sto­latka.

– Mo­żesz za­py­tać, nie gryzę – za­gaił, a w jego gło­sie usły­sza­łam roz­ba­wie­nie. – Roz­ważę randkę, nie ma pro­blemu.

– Pewny sie­bie – prych­nę­łam i tym ra­zem nie umknę­łam spoj­rze­niem. – Wy­bacz bez­po­śred­niość, ale nie wy­glą­dasz jak ty­powy me­cha­nik.

– Bo nim nie je­stem.

– Świetna od­po­wiedź – za­kpi­łam.

– Mia­łem na my­śli to, że je­stem wła­ści­cie­lem firmy. Se­zon wy­miany opon przed nami, a pra­cow­nicy chcieli mieć wolną so­botę. Nie spo­dzie­wa­łem się dziś no­wych zle­ceń, ale za­dzwo­niła pewna pani z nutką de­spe­ra­cji w gło­sie. – Pu­ścił do mnie oczko.

– Na skrzy­żo­wa­niu w prawo.

– Te­raz moja ko­lej na py­ta­nie. Za­wo­dowa bie­gaczka? Wy­bacz bez­po­śred­niość, ale masz ra­czej spor­tową fi­gurę.

– Czyli nogi umię­śnione jak u ko­nia. – Par­sk­nę­łam śmie­chem. – Była pły­waczka, bie­ga­nie to te­raz ra­czej do­da­tek do co­dzien­no­ści. Kiedy za­ło­ży­łeś firmę?

– Trzy lata temu. Dla­czego była pły­waczka? – Po­now­nie na mnie spoj­rzał.

Mo­głam się po­ku­sić o stwier­dze­nie, że w jego brą­zo­wych oczach uj­rza­łam cie­ka­wość. Ema­no­wał cie­płem. Czymś, co spra­wiało, że by­łam go­towa na­giąć swoje że­la­zne za­sady, prze­ła­mać lody i za­ufać temu męż­czyź­nie. Po­dobno oczy od­zwier­cie­dlają du­szę, co nie?

– Za­trzy­maj się – roz­ka­za­łam. – Na to py­ta­nie od­po­wiem in­nym ra­zem, to mój przy­sta­nek.

– Za­in­try­go­wa­łaś mnie, Sa­van­nah Mil­ler. Jak sa­mo­chód bę­dzie go­towy, dam znać na nu­mer, z któ­rego dzwo­ni­łaś.

– Mam na­dzieję, że to szybko na­stąpi. – Po­sła­łam mu uśmiech i wy­sia­dłam.

Po­cze­ka­łam, aż od­je­dzie. Do celu mia­łam jesz­cze dwie ulice, ale nie chcia­łam, by Hun­ter po­znał ad­res mo­jego ro­dzin­nego domu. Ko­lejna za­sada bez­pie­czeń­stwa, którą so­bie wy­my­śli­łam i sto­so­wa­łam bar­dzo długo. Może dla­tego od czte­rech lat z ni­kim się nie spo­ty­ka­łam.

Rozdział 2

Nie pla­no­wa­łam tej wi­zyty, ale skoro wóz mógł zo­stać na­pra­wiony na­wet tego sa­mego dnia, uzna­łam, że le­piej bę­dzie po­cze­kać u ro­dzi­ców. Po­nie­kąd li­czy­łam, że uniknę spo­tka­nia z mniej lu­bia­nym z nich. Skrzy­żo­wa­łam dwa palce, aby miał te­raz tre­ning, był na za­ku­pach lub ro­bił co­kol­wiek poza do­mem.

Po­cią­gnę­łam za klamkę drzwi wej­ścio­wych. Nie­zbyt mnie zdzi­wiło, że oka­zały się otwarte. Bez­pieczna dziel­nica, przy­jaźni są­sie­dzi, za­dbana oko­lica.

Jed­nak pięć lat temu ktoś wtar­gnął do na­szej po­sia­dło­ści i ode­brał mi pew­ność sie­bie, ko­bie­cość, cząstkę du­szy oraz spra­wił, że już na za­wsze sta­łam się lę­kliwa i prze­ra­żona. Te­raz wiecz­nie oglą­dam się przez ra­mię.

Nim we­szłam, spoj­rza­łam w ka­merę, którą ro­dzice za­in­sta­lo­wali po tym przy­krym in­cy­den­cie, i tylko z dez­apro­batą ­po­krę­ci­łam głową.

Od progu ude­rzył mnie sma­ko­wity za­pach – pew­nie mama ro­biła cy­na­mo­nowe śli­maczki.

Ly­nette Mil­ler była ty­pową go­spo­dy­nią ko­cha­jącą swój dom oraz są­sia­dów. Na­le­żała chyba do wsze­la­kich moż­li­wych ugru­po­wań osie­dlo­wych oraz klu­bów książki. Po pro­stu uwiel­biała to­wa­rzy­stwo, a to­wa­rzy­stwo uwiel­biało ją. Za­wsze po­dzi­wia­łam matkę za to, jak po­tra­fiła się ad­ap­to­wać do no­wego oto­cze­nia i sy­tu­acji ży­cio­wych. Po czę­ści na­wet jej tego za­zdro­ści­łam.

Sta­nę­łam w progu kuchni i przez chwilę po­dzi­wia­łam za­jętą ro­dzi­cielkę, aż zo­sta­łam przez nią za­uwa­żona. Drgnęła za­sko­czona.

– Ależ mnie wy­stra­szy­łaś. – Przy­ło­żyła dłoń do klatki pier­sio­wej.

Wzru­szy­łam tylko ra­mio­nami. Mia­łam ochotę po­wie­dzieć, że drzwi były otwarte, ale prze­cież nie za­cznę po­uczać do­ro­słych lu­dzi na te­mat bez­pie­czeń­stwa. Tak to już jest: za­cho­dzi coś złego, czło­wiek na chwilę staje się prze­wraż­li­wiony, jed­nak strach szybko mija, a złe rze­czy idą wtedy w nie­pa­mięć. Nie ­wi­ni­łam za to ro­dzi­ców, tak zwy­czaj­nie dzia­łał ludzki mózg. Lecz nie mój. Mój po­sta­no­wił osią­gnąć mak­sy­malne wy­czu­le­nie na wszel­kie ge­sty i za­wsze po­zo­sta­wać w try­bie wy­pa­try­wa­nia po­ten­cjal­nego za­gro­że­nia.

– Nie spo­dzie­wa­łam się cie­bie. – Mama od­ru­chowo wy­tarła dło­nie w far­tuch. – Na­pi­jesz się cze­goś?

Nim zdą­ży­łam od­po­wie­dzieć, włą­czyła eks­pres.

– Sa­mo­chód ko­lejny raz za­pro­te­sto­wał. – Zdję­łam odzież wierzch­nią i po­wie­si­łam na opar­ciu krze­sła, na któ­rym na­stęp­nie usia­dłam. Na wprost pach­ną­cych wy­pie­ków. Mniam. – Mogę? Czy to dla go­ści?

– Strasz­nie wa­dliwy ten mo­del. – Matka prze­su­nęła po bla­cie ku­bek z czarną kawą. – I ja­sne, czę­stuj się.

– Czło­wiek, któ­rego we­zwa­łam, po­wie­dział, że da znać, czy to po­waż­niej­sza usterka, czy znów aku­mu­la­tor.

– Oby nie aku­mu­la­tor.

Mama pa­trzyła na mnie, jakby lu­stro­wała każdą de­li­katną zmianę na mo­jej twa­rzy. Zna­łam to spoj­rze­nie.

– Co? – spy­ta­łam, marsz­cząc brwi.

– Nie­świa­do­mie się uśmiech­nę­łaś.

Spu­ści­łam wzrok na pa­ru­jący ku­bek. Fak­tycz­nie, po­zwo­li­łam so­bie na unie­sie­nie ką­ci­ków ust, i to na wspo­mnie­nie przy­stoj­nego męż­czy­zny. Na­gle za­częło mnie za­sta­na­wiać, czy on też za­in­te­re­so­wał się mną tak jak ja nim, czy po pro­stu tak długo nie do­pusz­cza­łam do sie­bie ni­kogo, że na­gle mo­głam coś myl­nie zin­ter­pre­to­wać. Nie umia­łam tego wy­ja­śnić, lecz pierw­szy raz czu­łam od ko­goś do­brą ener­gię. Cho­ciaż nie zna­łam Hun­tera, od­nio­słam wra­że­nie, iż mo­gła­bym zdra­dzić mu kilka ze swo­ich se­kre­tów.

– Nie zro­zum mnie źle, po pro­stu rzadko wi­dzę u cie­bie uśmiech.

– Tata w pracy? – szybko zmie­ni­łam te­mat.

Ktoś mógłby po­my­śleć, że pięć lat to szmat czasu, aby wy­pro­wa­dzić psy­chikę na do­bre tory i ule­czyć rany, ale prawda była taka, że nie ma okre­ślo­nej za­sady. Mo­żesz „się na­pra­wić” w rok, mo­żesz w pięć lat, a mo­żesz nie zdo­łać tego zro­bić wcale. W mo­jej gło­wie trwała cią­gła ba­ta­lia, cho­ciaż i tak od czasu te­ra­pii wiele rze­czy ule­gło po­pra­wie. Te­raz ko­rzy­sta­łam z po­mocy te­ra­peutki rza­dziej.

Wzro­kiem po­wę­dro­wa­łam na „ściankę chwały”, gdzie prócz dy­plo­mów wi­siały rów­nież me­dale. Od ja­kie­goś czasu, gdy na nie pa­trzy­łam, to­wa­rzy­szyło mi przy­kre wspo­mnie­nie, jak kil­ka­na­ście mie­sięcy po in­cy­den­cie oj­ciec na­ma­wiał mnie, bym wró­ciła do sportu. Kom­plet­nie nie ro­zu­miał, dla­czego po­rzu­ci­łam coś, co po­dobno ko­cha­łam, i to z dnia na dzień. Żadne ar­gu­menty, dla­czego nie chcę już pły­wać, do niego nie tra­fiały. W ak­cie fu­rii ze­rwa­łam kilka me­dali i za­czę­łam nimi rzu­cać, roz­bi­łam też ramki z dy­plo­mami za miej­sca na po­dium, a przy oka­zji zdar­łam część ta­pety. Nie umia­łam wy­tłu­ma­czyć, co mną wtedy kie­ro­wało, i nie by­łam z tego dumna. Po pro­stu zna­la­złam spo­sób, może tro­chę nie­kon­wen­cjo­nalny, na po­zby­cie się nad­miaru emo­cji. W tam­tym mo­men­cie sama sie­bie nie po­zna­wa­łam, ale ten akt wan­da­li­zmu, epi­zodu ner­wo­wego lub za­ła­ma­nia spra­wił, że oj­ciec na ja­kiś czas prze­stał mnie zmu­szać do wej­ścia do wody. Te­mat jed­nak po­wró­cił, tata naj­wi­docz­niej wy­parł smutne wspo­mnie­nie i po­sta­no­wił na nowo mnie ma­glo­wać, abym w końcu się zgo­dziła.

– Przy­go­to­wuje dru­żynę do ko­lej­nych za­wo­dów, bo te już w przy­szły week­end.

Od­nio­słam wra­że­nie, że mama miała na końcu ję­zyka: „Po­win­naś przyjść, zo­ba­czyć, może zmie­nisz zda­nie”, lecz w prze­ci­wień­stwie do ojca wie­działa, gdzie leży gra­nica, któ­rej nie po­winna prze­kra­czać.

– Jak so­bie ra­dzą?

– Ma bar­dzo moc­nych in­dy­wi­du­ali­stów, pra­cują nad tym, by w szta­fe­cie po­szło im jak naj­le­piej.

Za­pa­dła ci­sza, obie pa­trzy­ły­śmy na dno swo­ich kub­ków. Matka zda­wała so­bie sprawę, że za­da­łam wcze­śniej­sze py­ta­nie z grzecz­no­ści, nie by­łam tak na­prawdę cie­kawa. Po­sta­no­wiła jed­nak po­cią­gnąć te­mat.

– Sav… – W jej oczach do­strze­głam współ­czu­cie po­łą­czone z li­to­ścią. – Jest wolny etat w szkole, asy­stent tre­nera. Może byś to roz­wa­żyła? Tym bar­dziej że praca w ka­wiarni miała być tym­cza­sowa.

No tak, wciąż nie mogą się po­go­dzić z tym, że zmar­no­wa­łam ta­lent i moż­li­wość pój­ścia na do­bry uni­wer­sy­tet.

– Ze zna­jo­mo­ściami ojca i two­imi wy­ni­kami na pewno przy­chyl­nie na cie­bie spoj­rzą, może na­wet za­robki do­sta­niesz ciut lep­sze.

– Obie­cuję, że to roz­ważę – skła­ma­łam.

Nie mia­łam naj­mniej­szej ochoty o tym my­śleć, zna­łam już od­po­wiedź i brzmiała ona: ka­te­go­ryczne nie. Od wy­pro­wadzki ży­łam w okre­ślony spo­sób. Prze­te­sto­wa­łam go. Ten sys­tem, który so­bie wy­pra­co­wa­łam, był bez­pieczny. Każda zmiana wią­zała się z prze­bu­do­wa­niem go, a po co to komu?

Skosz­to­wa­łam w końcu cy­na­mo­no­wego ro­ga­lika, by dać so­bie czas na prze­my­śle­nie na­stęp­nej ri­po­sty, bo pew­nie zo­stanę o to za­py­tana ko­lejny raz. Mama roz­chy­liła usta, jakby miała coś po­wie­dzieć, ale wła­śnie wtedy dzwo­niący te­le­fon ura­to­wał moje cztery li­tery.

– Tak? – ode­bra­łam, choć na ekra­nie do­strze­głam nie­znany nu­mer.

– Smacz­nego. – Po dru­giej stro­nie słu­chawki usły­sza­łam śmiech. – Z tej strony Hun­ter Evans, dzwo­nię w spra­wie sa­mo­chodu, który dziś od­ho­lo­wa­łem. Mam na­dzieję, że wy­bra­łem do­bry nu­mer.

– Tak, tak. – Wolną dło­nią strzep­nę­łam z buzi okruszki.

Głos męż­czy­zny był przy­jemny i me­lo­dyjny. Zu­peł­nie mnie roz­pro­szył, przez chwilę za­ma­rzy­łam na­wet o tym, by roz­brzmie­wał w moim uchu jak naj­czę­ściej.

– Sa­mo­chód jest go­towy, można go już ode­brać.

– Ja­sne, będę do pół go­dziny. Czy to znów aku­mu­la­tor?

– Roz­ła­do­wana ba­te­ria, więc tak.

Zdę­bia­łam. Po­czu­łam się jak ostat­nia idiotka, że przez moje za­nie­dba­nie auto nie od­pa­liło.

– Spo­koj­nie, to nie twoja wina, po pro­stu ktoś użył za­mien­nika za­miast ory­gi­nału. Po­cią­gnęło, ile po­cią­gnęło, a te­raz szwan­kuje.

– W ta­kim ra­zie po­sta­no­wione: mu­szę zna­leźć kupca na ten sa­mo­chód.

Zła­pa­łam się na tym, że prze­cież roz­ma­wiam z ob­cym czło­wie­kiem, któ­rego pew­nie gu­zik to ob­cho­dzi. Chyba moja izo­la­cja spo­łeczna za­czy­nała zbie­rać po­kło­sie i tra­ci­łam umie­jęt­ność ko­mu­ni­ka­cji na­wet przez te­le­fon.

– Będę cze­kać w warsz­ta­cie. Ad­res ten co na stro­nie. Zga­duję, że mój nu­mer zna­la­złaś wła­śnie tam.

– Tak, tak. W ta­kim ra­zie do zo­ba­cze­nia.

Za­koń­czy­łam po­łą­cze­nie i i po­czu­łam przy­pływ róż­nych uczuć: od za­wsty­dze­nia, przez cie­ka­wość, aż po eks­cy­ta­cję.

– Mamo, masz może pod­kład i tusz? Mogę po­ży­czyć? – wy­pa­li­łam. – A, jesz­cze jedno, pod­rzu­cisz mnie do me­cha­nika?

– W ła­zience. Do­brze… – Nim mama skoń­czyła mó­wić, wy­szłam z kuchni.

Wi­dzia­łam, że ro­dzi­cielka znów mi się przy­gląda, lecz nie chcia­łam znać jej my­śli. Już i tak wy­star­cza­jąco dużo współ­czu­cia na mnie wy­le­wała.

Rozdział 3

Za­nim do­tar­ły­śmy na miej­sce, przej­rza­łam się w ma­łym lu­sterku w osłonce prze­ciw­sło­necz­nej co naj­mniej trzy razy. Włosy po­now­nie ucze­sa­łam w koń­ski ogon, oprócz flu­idu i tu­szu uży­łam też różu do po­licz­ków, a usta po­cią­gnę­łam po­madką. Nie mia­łam zbyt dużo czasu, a nie chcia­łam też prze­sa­dzić. Gdyby Hun­ter zo­ba­czył mnie te­raz w peł­nym ma­ki­jażu, fak­tycz­nie mógłby po­my­śleć, że to spe­cjal­nie dla niego.

Tego po­ranka po­czu­łam przy­pływ zu­peł­nie in­nej ener­gii. Do­tych­czas by­łam jak chmura gra­dowa, która za­zwy­czaj czer­niała przed każdą moż­liwą randką – ro­bi­łam wszystko, by od­trą­cić za­loty męż­czyzn. Zda­wa­łam so­bie sprawę, że przy­czyna mo­jej re­ak­cji jest za­ko­rze­niona w psy­chice, mimo tego świa­do­mie za­my­ka­łam się na nowe do­świad­cze­nia z płcią prze­ciwną, za­miast pró­bo­wać to prze­zwy­cię­żyć. A tu na­gle przy­bywa gość we fla­neli, a ja do­słow­nie głu­pieję. Ką­ciki mo­ich ust po­szły ku gó­rze, gdy GPS po­ka­zał, że do­cie­ramy do miej­sca do­ce­lo­wego.

– Pro­szę, prze­myśl ofertę tej pracy…

Wiem, wiem, nie mo­że­cie dłu­żej z oj­cem pa­trzeć, jak mar­nuję so­bie ży­cie, do­koń­czy­łam w my­ślach.

– Po­wie­dzia­łam, że to zro­bię. 

Po­sła­łam ma­mie po­godny uśmiech, gdy tylko wci­snęła ha­mu­lec.

Może to ku­piła.

Jak przy każ­dym na­szym po­że­gna­niu w jej oczach do­strze­głam tro­skę o mnie, bo prze­cież wciąż nie do końca ra­dzi­łam so­bie z de­mo­nami prze­szło­ści.

– Pyszne ci te ro­gale wy­szły. – Na­chy­li­łam się, aby cmok­nąć ją w po­li­czek, po czym wy­sia­dłam.

Na od­chodne jesz­cze po­ma­cha­łam, by dać znać, że wszystko w po­rządku. Nie chcia­łam, żeby znów po­świę­ciła całe po­po­łu­dnie na za­mar­twia­nie się moim sta­nem psy­chicz­nym. Za­nim ru­szy­łam do drzwi warsz­tatu, do­tknę­łam wło­sów, tak na wszelki wy­pa­dek, by mieć pew­ność, że po­zo­stają gładko za­cze­sane. Urze­kła mnie ta nie­zna­joma eks­cy­ta­cja.

– Sa­van­nah.

Od­wró­ci­łam się w stronę głosu. Przed wej­ściem stał męż­czy­zna, któ­rego spo­tka­łam rano. Wła­śnie wy­cie­rał dło­nie w starą, nie­zbyt czy­stą szmatę.

Spo­sób, w jaki mnie przy­wo­łał, spra­wił, że na karku po­ja­wiła się gę­sia skórka. A może cho­dziło o ton? Ten był po pro­stu urze­ka­jący. Ni­czym za­klę­cie.

– Za­pra­szam do środka. – Ski­nie­niem głowy dał znak, bym po­szła za nim.

Idąc w kie­runku Evansa, przy­glą­da­łam się miej­scu jego pracy. Mały bu­dy­nek wy­glą­dał na sto­sun­kowo nowy, nie jak ty­powe warsz­taty, gdzie nie można było roz­po­znać ko­loru pod­łogi, po­nie­waż od dwu­dzie­stu lat nikt jej nie za­mia­tał. Przez głowę prze­le­ciało mi wspo­mnie­nie roz­mowy, gdy Hun­ter przy­znał, że za­czął dzia­łać trzy lata temu. Za­uwa­ży­łam też, że przed bu­dyn­kiem fak­tycz­nie stoją ta­kie same mo­dele sa­mo­cho­dów jak mój, tylko w róż­nych od­cie­niach.

Nad bramą wej­ściową przy­bito szyld z na­zwi­skiem wła­ści­ciela, za­pewne wie­czo­rami pod­świe­tlany. Sama ko­lo­ry­styka bu­dynku wręcz krzy­czała, że to nie ko­lejny sza­blo­nowy warsz­tat. Do­mi­no­wało po­łą­cze­nie czar­nego z czer­wo­nym, a w środku, na pod­ło­dze i ścia­nach, w róż­nych miej­scach wmon­to­wano ­LED-y. Po­miesz­cze­nie su­ge­ro­wało, że na­leży do tych no­wo­cze­snych i za­dba­nych, a za­rzą­dza nim młody czło­wiek.

W wy­zna­czo­nym miej­scu cze­kała na mnie moja wła­sność.

– Świetne to świa­tło. Wi­dać pod nim każdą rysę na mo­jej fu­rze – za­żar­to­wa­łam, spo­strze­gł­szy za­dra­pa­nie na nad­kolu, któ­rego ist­nie­nia nie by­łam świa­doma.

– To świa­tło jest wła­śnie po to. Dbamy tu o szcze­góły, zwłasz­cza chło­paki z po­lerki.

Hun­ter spoj­rzał na mnie, a ja, oczy­wi­ście nieco spe­szona, od­wró­ci­łam wzrok.

– Tak jak mó­wi­łem wcze­śniej – zbli­żył się – po­przedni wła­ści­ciel za­mon­to­wał pod­róbkę. Je­śli fak­tycz­nie my­ślisz o sprze­daży, to od­dał­bym sa­mo­chód do ja­kie­goś pod­rzęd­nego mia­sto­wego de­alera. A je­śli za­mie­rzasz nim jesz­cze po­jeź­dzić, trzeba to wy­mie­nić, ina­czej bę­dzie dzia­łał tak na trzy czwarte.

– Trzy czwarte? – Ścią­gnę­łam brwi.

– No wiesz, jak ba­te­ria w sta­rym te­le­fo­nie. Na­ła­do­wana mak­sy­mal­nie do sie­dem­dzie­się­ciu pro­cent i trzy­ma­jąca je­den dzień.

Opar­łam ręce o bio­dra i przez chwilę pa­trzy­łam na swój po­jazd. Za­sta­na­wia­łam się nad jego lo­sem. Od­ru­chowo zer­k­nę­łam na nowo od­krytą rysę.

– Je­śli się tym za­drę­czasz, mogę cię wy­rę­czyć w ra­mach drob­nej przy­sługi. – Mó­wiąc to, nie­ocze­ki­wa­nie chwy­cił mnie od tyłu w ta­lii.

Szybko po­ża­ło­wał swo­jej de­cy­zji, gdy w kilka se­kund wy­krę­ci­łam mu rękę. Od­nio­słam wra­że­nie, że chło­pak wy­glą­dał na cał­kiem zbi­tego z tropu i nieco za­sko­czo­nego ob­ro­tem spraw, jed­nak ana­li­zo­wa­nie moż­li­wej drogi ucieczki było w tej chwili prio­ry­te­tem.

– Sa­van­nah? – wy­po­wie­dział ostroż­nie, a to spo­wo­do­wało, że wró­ci­łam do rze­czy­wi­sto­ści.

Znaj­do­wa­li­śmy się bar­dzo bli­sko sie­bie, te­raz to zro­zu­mia­łam. Od­stęp mię­dzy na­szymi cia­łami był na tyle mały, że Evans nie mógłby przejść bez do­ty­ka­nia mnie. Do­piero gdy zoba­czy­łam prze­ra­że­nie w jego oczach, zda­łam so­bie sprawę, że me­cha­nik fak­tycz­nie chciał zro­bić ma­newr omi­ja­nia. Nie miał nie­cnych za­mia­rów. Od­pu­ści­łam więc mocny uścisk.

Hun­ter zlu­stro­wał mnie wzro­kiem, ale nie w po­gar­dliwy spo­sób, ra­czej z uzna­niem. Czu­łam, jak po­liczki za­czy­nają mi pło­nąć. Czy ja za­wsze mu­szę od­wa­lić ja­kąś szopkę?

– Prze­pra­szam. – Przy­ło­ży­łam dłoń do ust, ro­biąc rów­no­cze­śnie krok w tył. Przy­su­nę­łam się do swo­jego sa­mo­chodu i opu­ści­łam ręce. – To­tal­nie mi głu­pio. – Słowo „to­tal­nie” nie od­da­wało po­ziomu mo­jego za­że­no­wa­nia.

Hun­ter chwy­cił za swój nad­gar­stek. Mia­łam świa­do­mość, że ten aż pul­so­wał mu z bólu.

– Tego się nie spo­dzie­wa­łem. Le­piej z tobą nie za­dzie­rać. Nie­po­zorna dziew­czyna, kto by po­my­ślał.

Ku mo­jemu za­sko­cze­niu na jego twa­rzy za­uwa­ży­łam za­dziorny uśmiech.

– Jesz­cze raz prze­pra­szam, taki na­wyk.

– Tre­nu­jesz sa­mo­obronę? – za­gaił, gdy w końcu zna­lazł to, czego po­szu­ki­wał.

– Zda­rzyło mi się to.

Znów po­słał mi to ba­daw­cze spoj­rze­nie, jak­bym była ko­smitką – choć po moim za­cho­wa­niu mógł prze­cież uznać, że nią je­stem. Cie­kawe, czy się za­sta­na­wiał, co skło­niło mnie do na­uki sa­mo­obrony.

– Uwaga, będę cię te­raz mi­jał – za­żar­to­wał, gdy mu­siał wró­cić na po­przed­nie miej­sce.

Prze­my­ka­jąc mię­dzy mną a pół­kami, wciąż pa­trzył mi w oczy. Z jed­nej strony bar­dzo się przez niego pe­szy­łam, a z dru­giej mia­łam ochotę bez­czel­nie od­wza­jem­nić spoj­rze­nie.

Przy­klęk­nął przy nad­kolu, po czym jesz­cze raz zer­k­nął przez ra­mię.

– Mogę ci za­ufać, że nie wy­cią­gniesz za­raz chu­s­teczki z chlo­ro­for­mem?

Ten żart wcale mnie nie roz­ba­wił, wręcz prze­ciw­nie, jed­nak Hun­ter nie miał oka­zji tego do­strzec, gdyż roz­dzwo­nił się jego te­le­fon. Chło­pak wy­jął go, spoj­rzał na ekran, a na­stęp­nie wy­szedł przed warsz­tat. Po krót­kiej chwili wró­cił.

– Zu­peł­nie stra­ci­łem ra­chubę czasu, mu­szę wy­je­chać. – Spoj­rzał na ze­ga­rek na wy­świe­tla­czu smart­fona. – Wła­ści­wie już. – Z kie­szeni spodni wy­cią­gnął jesz­cze zło­żoną kartkę. – Pro­szę, to fak­tura na prze­lew. Pod­jedź w po­nie­dzia­łek, to wy­gła­dzę tę rysę. Jak mó­wi­łem: w ra­mach przy­sługi. – Po­słał w moim kie­runku uśmiech.

Przy­szło mi do głowy, czy wszyst­kie dziew­czyny tak ba­je­ruje, czy mo­głam się po­czuć wy­jąt­kowa. A może po pro­stu już wy­szłam z wprawy, je­śli cho­dzi o flirt, i te­raz zwy­kłą uprzej­mość my­li­łam z próbą pod­rywu?

– Ja­sne, dzię­kuję. 

Wy­cią­gnę­łam dłoń, by ode­brać od niego świ­stek. Wła­ści­wie jesz­cze nie chcia­łam się że­gnać, ale prze­cież sama nie za­pro­po­nuję męż­czyź­nie spo­tka­nia. Wy­szła­bym na skrajną de­spe­rat­kę, cho­ciaż ży­li­śmy w dwu­dzie­stym pierw­szym wieku i ko­biety rów­nież wy­ko­ny­wały pierw­szy krok. Czu­łam jed­nak, że to nie pa­suje do mo­jej oso­bo­wo­ści, która wo­lała żyć z dala od spon­ta­nicz­nych de­cy­zji.

– Sa­van­nah? – za­cze­pił mnie Hun­ter, gdy za­my­ślona wsia­da­łam do sa­mo­chodu. – Miło było cię po­znać, nie­po­zorna dziew­czyno.

– Cie­bie rów­nież.

Gdy pró­bo­wa­łam przy­wo­łać ko­lejny uśmiech, jego te­le­fon znów za­dzwo­nił. Ode­brał go w mo­jej obec­no­ści.

– Mó­wi­łem ci, cu­kie­reczku, że już jadę.

To by było na tyle, je­śli cho­dzi o uma­wia­nie się z tym go­ściem.

Od­pa­li­łam sil­nik, po­dzię­ko­wa­łam ge­stem ręki, bo Evans wciąż roz­ma­wiał, i wy­je­cha­łam z warsz­tatu.

By­łam zła na wła­sną na­iw­ność. Na­prawdę my­śla­łam, że młody, atrak­cyjny i pro­wa­dzący swój biz­nes gość jest sin­glem? A w do­datku za­in­te­re­so­wał się dziew­czyną taką jak ja? Chyba tylko w snach.