James Reece. Prawdziwy wyznawca ebook

Przed­mowa

To opo­wieść o odku­pie­niu.

Praw­dziwy wyznawca to stu­dium psy­chiki czło­wieka, który zabi­jał dla swo­jego kraju, a potem w poszu­ki­wa­niu zemsty zerwał naj­święt­szą umowę spo­łeczną. Jeśli czło­wiek prze­mie­nił się w takiego samego bun­tow­nika, z któ­rymi wal­czył, to czy może odna­leźć spo­kój, cel i nauczyć się żyć od nowa?

To pyta­nia, z któ­rymi mie­rzą się wete­rani wojen w Iraku i Afga­ni­sta­nie, kiedy przy­go­to­wują się do odej­ścia ze służby. Czy znajdą nowy cel? Czy zro­zu­mieją swoją następną misję i czy będzie ona pro­duk­tywna, pozy­tywna, inspi­ru­jąca dla ota­cza­ją­cych ich ludzi?

Pro­ble­mów zwią­za­nych z prze­cho­dze­niem do życia w cywilu jest wiele i są one bar­dzo zło­żone: nie­ustanne zmiany bojowe od 11 wrze­śnia, wam­pi­rzy tryb funk­cjo­no­wa­nia za gra­nicą – ope­ro­wa­nie w nocy, łapa­nie kilku cen­nych godzin snu w ciągu dnia – poczu­cie winy po śmierci przy­ja­ciół i kole­gów z teamu, które drę­czy oca­la­łych, rany, które wywra­cają życie do góry nogami, ura­zowe uszko­dze­nia mózgu, stres poura­zowy. Czyn­niki te, w połą­cze­niu z uza­leż­nie­niem od środ­ków nasen­nych, nad­uży­wa­niem alko­holu i pro­ble­mami mał­żeń­skimi, two­rzą zabój­czą mie­szankę, po któ­rej trudno się pozbie­rać. Dla tych, któ­rzy spę­dzali życie w sta­nie nie­ustan­nie pod­wyż­szo­nej czuj­no­ści – bo nasze DNA deter­mi­nuje to jako konieczne do prze­trwa­nia i zwy­cię­że­nia na wysu­nię­tym poste­runku – odna­le­zie­nie nowej misji po odej­ściu z woj­ska może się oka­zać zada­niem bez­na­dziej­nym; team to rodzina, team to cel, team to dom. Bywa, że powrót do żon, dzieci, pie­luch, tre­nin­gów piłki noż­nej i ciek­ną­cych dachów bled­nie w porów­na­niu z adre­na­liną i kon­cen­tra­cją potrzeb­nymi do zapla­no­wa­nia ope­ra­cji oraz póź­niej­szego schwy­ta­nia lub zabi­cia klu­czo­wego celu.

Uzu­peł­ni­li­ście maga­zynki; wymie­ni­li­ście bate­rie w nok­to­wi­zo­rze, zamon­to­wa­li­ście latarkę i laser na broń; zatan­ko­wa­li­ście pojazdy; prze­stu­dio­wa­li­ście porzą­dek dnia waszego HVI, wie­cie, gdzie mieszka, zna­cie trasy do i z obiektu. Prze­ana­li­zo­wa­li­ście każdą ewen­tu­al­ność, każde poten­cjalne zagro­że­nie, jakie przy­szło wam do głowy. Wspar­cie powietrzne w ramach Połą­czo­nej Grupy Zada­nio­wej Ope­ra­cji Spe­cjal­nych będzie obser­wo­wać was przez łącze wideo z pre­da­tora albo samo­lotu wspar­cia bez­po­śred­niego AC-130. Siły szyb­kiego reago­wa­nia są w goto­wo­ści, by w każ­dej chwili przyjść z odsie­czą. Jeste­ście sku­pieni. Jeste­ście gotowi, a wasz team tylko czeka, żeby pocią­gnąć za spust. Jeste­ście czę­ścią naj­bar­dziej doświad­czo­nej, efek­tyw­nej i sku­tecz­nej maszyny do polo­wa­nia na ludzi, jaka kie­dy­kol­wiek powstała.

Próby odtwa­rza­nia takiego życia w sek­to­rze pry­wat­nym ska­zane są na nie­po­wo­dze­nie. Poszu­ki­wa­nie dresz­czyku z pola walki przez ope­ra­tora na fron­cie domo­wym może dopro­wa­dzić do anga­żo­wa­nia się w rze­czy bez­pro­duk­tywne i nie­zdrowe. Nowa misja i kon­struk­tywny cel to pod­stawa – ich wypeł­nie­nie i reali­za­cja muszą budzić poczu­cie bycia czę­ścią więk­szej cało­ści. Stare życie na zawsze pozo­sta­nie w nas, ale my musimy ruszyć naprzód.

Choć z pew­no­ścią prze­nika to moją twór­czość, nie jestem już frog­ma­nem. Zamiast tego eks­plo­ruję uczu­cia zwią­zane z cza­sem spę­dzo­nym w walce na stro­nach moich thril­le­rów poli­tycz­nych. Mam nadzieję, że praw­dziwe doświad­cze­nia przy­da­dzą głębi, per­spek­tywy i auten­tycz­no­ści całej histo­rii. Służba ojczyź­nie jako Navy SEALs – tym się zaj­mo­wa­łem. Czas prze­szły. Zamie­ni­łem kara­bi­nek M4 i kara­bin wybo­rowy na lap­topa i biblio­tekę, speł­nia­jąc życiowe marze­nie o pisa­niu powie­ści.

Na kar­tach Praw­dzi­wego wyznawcy przy­glą­dam się podob­nemu przej­ściu u mojego pro­ta­go­ni­sty, Jamesa Reece’a. Co może nadać cel życiu czło­wieka, który czuje się odpo­wie­dzialny za śmierć rodziny i swo­ich towa­rzy­szy broni, zdra­dzo­nego przez kraj, któ­remu ślu­bo­wał lojal­ność? Jaka misja mogłaby spra­wić, by znowu chciał żyć? Z podob­nymi pro­ble­mami mie­rzą się ci, któ­rzy wal­czyli w górach Hin­du­ku­szu oraz w dorze­czu Tygrysu i Eufratu w kolebce cywi­li­za­cji. Jeste­śmy sumą naszych minio­nych doświad­czeń. Klu­czowe jest to, jak prze­ku­jemy te doświad­cze­nia i wie­dzę w mądrość, z którą ruszymy naprzód.

„Pro­lo­giem prze­szłość jest”1. Słowa Wil­liama Sha­ke­spe­are’a z Burzy są wyryte rów­nież na pomniku przed Archi­wum Naro­do­wym w Waszyng­to­nie.

Jakie to praw­dziwe.

Jack CarrPark City, Utah18 grud­nia 2018

Choć jest to fik­cja lite­racka, moje dawne zaję­cie oraz zwią­zany z nim poziom dostępu do infor­ma­cji spra­wiają, że Praw­dziwy wyznawca musiał przejść przez pro­ces oceny w Biu­rze Publi­ka­cji i Bez­pie­czeń­stwa Depar­ta­mentu Obrony. Poprawki zostały wpro­wa­dzone do powie­ści zgod­nie z zale­ce­niami i pozo­stają zama­zane na czarno.

Na końcu zamiesz­czony został słow­nik ter­mi­nów.

Na temat popra­wek Depar­ta­mentu Obrony

W pew­nych frag­men­tach Praw­dzi­wego wyznawcy znaj­dzie­cie zama­zane słowa, zda­nia, cza­sem nawet całe aka­pity. To ustępy, które rzą­dowi cen­zo­rzy usu­nęli z powo­dów „bez­pie­czeń­stwa naro­do­wego”.

Podob­nie jak w przy­padku Listy śmierci prze­ka­za­łem maszy­no­pis do Biura Publi­ka­cji i Bez­pie­czeń­stwa Depar­ta­mentu Obrony. Ocen­zu­ro­wa­nie poszcze­gól­nych infor­ma­cji jest o tyle zaska­ku­jące, że wszyst­kie są powszech­nie dostępne w publicz­nych doku­men­tach rzą­do­wych, bywają przed­mio­tem ogól­no­na­ro­do­wej debaty i nie mogłyby sta­no­wić żad­nego zagro­że­nia dla bez­pie­czeń­stwa naro­do­wego. Depar­ta­ment Obrony począt­kowo wykre­ślił z powie­ści czter­dzie­ści cztery frag­menty, które zaczer­niono w pierw­szym wyda­niu. Po trwa­ją­cym sześć mie­sięcy pro­ce­sie odwo­ław­czym, pod­czas któ­rego przed­sta­wi­łem dostępne doku­menty jako uspra­wie­dli­wie­nie dla uży­cia przeze mnie tych infor­ma­cji, udało mi się wygrać w trzy­dzie­stu sied­miu przy­pad­kach. Te ocen­zu­ro­wane miej­sca z pierw­szego wyda­nia zostały przy­wró­cone w tym. Zain­te­re­so­wani czy­tel­nicy mogą teraz porów­nać ame­ry­kań­skie wyda­nia w twar­dej i mięk­kiej opra­wie i samo­dziel­nie oce­nić, czy poprawki były nad­uży­ciem wła­dzy rządu.

Insty­tut Kni­ghta na Uni­wer­sy­te­cie Colum­bia zaj­mu­jący się kwe­stiami wol­no­ści słowa na pod­sta­wie pierw­szej poprawki słusz­nie pod­waża kon­sty­tu­cyj­ność tego nie­po­trzeb­nie uciąż­li­wego i zbiu­ro­kra­ty­zo­wa­nego pro­cesu oceny. Ten sys­tem nie działa. Jest nad­mier­nie subiek­tywny i zależny od rzą­do­wych cen­zo­rów, jak widać na przy­kła­dzie odczer­nio­nych frag­men­tów Praw­dzi­wego wyznawcy.

Pierw­sza poprawka to serce naszej Karty praw. Jest pierw­sza nie bez powodu. Sta­nowi to, co nazy­wamy pra­wem natu­ral­nym. Nie jest to prawo „dane” nam przez rząd, toteż nie może zostać nam „ode­brane”. Pomimo że wol­ność słowa i prasy jest chro­niona przez Kon­sty­tu­cję, wąt­pię, by Depar­ta­ment Obrony zmo­dy­fi­ko­wał prze­sta­rzały pro­ces, który jest natu­ral­nym prze­dłu­że­niem pań­stwa nad­zoru. Koniec koń­ców nie cho­dzi tak naprawdę o to, czy wymie­ni­łem w powie­ści zmy­ślone tajne wię­zie­nia lub czy dałem fik­cyj­nej postaci prze­szłość w kon­kret­nej jed­no­stce woj­sko­wej. Cho­dzi o kon­trolę.

Jak napi­sa­łem w przed­mo­wie do Listy śmierci:

Kon­cen­tra­cja wła­dzy na szcze­blu fede­ral­nym pod pozo­rem tro­ski o bez­pie­czeń­stwo publiczne to trend, któ­rego powin­ni­śmy wystrze­gać się za wszelką cenę. Tego rodzaju ogra­ni­cze­nia, nie­ważne jak stop­niowo wpro­wa­dzane, ozna­czają powolną śmierć wol­no­ści2.

Baw­cie się dobrze pod­czas lek­tury Praw­dzi­wego wyznawcy. I posta­raj­cie się zigno­ro­wać wyma­zane frag­menty albo nawet lepiej – spró­buj­cie odszy­fro­wać to, co rząd uznaje za tak wielką tajem­nicę. Założę się, że dacie radę, jeśli tylko będzie­cie czy­tać wystar­cza­jąco uważ­nie.

Jack CarrPark City, Utah19 listo­pada 2019

Pro­log

Lon­dyn, AngliaListo­pad

Ahmad posta­wił koł­nierz i zaklął. Ni­gdy nie lubił zimna, mimo że jego rodzinne Aleppo było dużo chłod­niej­szym miej­scem, niż wyda­wało się więk­szo­ści miesz­kań­ców Zachodu. Doszedł do wnio­sku, że poło­żone nad Morzem Śród­ziem­nym wybrzeże Włoch, zwłasz­cza latem, to raj, w któ­rym z chę­cią by się osie­dlił. Jed­nakże jego obecni sze­fo­wie potrze­bo­wali go w Lon­dy­nie. Sku­tym mro­zem, ponu­rym, zasy­pa­nym śnie­giem Lon­dy­nie. Tylko tym­cza­sowo, tak mu powie­dzieli; sześć mie­sięcy cięż­kiej harówy i trzy­ma­nia gęby na kłódkę, a potem będzie mógł zamiesz­kać, gdzie­kol­wiek zechce. Pla­no­wał wró­cić na połu­dnie i zna­leźć nor­malną pracę, a potem spro­wa­dzić rodzinę.

Tego wie­czoru jechał vanem. Cel: rynek w King­ston nad Tamizą w połu­dniowo-zachod­nim Lon­dy­nie. Ahmad nie wie­dział, co prze­wo­ził, i nie obcho­dziło go to, dopóki wszystko prze­bie­gało spraw­nie. Cokol­wiek wiózł, było cięż­kie. Czuł, jak hamulce z tru­dem wytrzy­mują cię­żar towaru za każ­dym razem, kiedy zatrzy­my­wał się na świa­tłach. Roz­krę­cił mak­sy­mal­nie ogrze­wa­nie dostaw­czego forda trans­ita i zapa­lił papie­rosa. Jechało się fatal­nie nawet jak na piąt­kowy wie­czór.

Wycią­gnął komórkę z kie­szeni: 19.46. Miał spory zapas, żeby dotrzeć na targ o cza­sie, ale pogoda spo­wal­niała wszystko, nie wspo­mi­na­jąc o całej masie kie­row­ców i pie­szych zmie­rza­ją­cych na jar­mark świą­teczny. Wszę­dzie widział ubrane cie­pło dzieci trzy­ma­jące za ręce rodzeń­stwo lub rodzi­ców. Od razu pomy­ślał o swo­jej rodzi­nie prze­by­wa­ją­cej w obo­zie dla uchodź­ców gdzieś w Tur­cji. Przy­naj­mniej nie byli już w Syrii.

Van wlókł się równo z pie­szymi, więc Ahmad zatrą­bił, by spró­bo­wać wyje­chać z tłumu. Nagle wci­snął hamulce i wstrzy­mał oddech – dziew­czynka w pucho­wej różo­wej kurtce wysko­czyła na ulicę tuż przed jego świa­tłami. Po chwili skrę­cił w lewo i wje­chał na rynek, po czym zapar­ko­wał pod adre­sem, który otrzy­mał wcze­śniej. Włą­czył świa­tła awa­ryjne. Wytę­żył wzrok, pró­bu­jąc dostrzec przez zama­rza­jące szyby, czy jest w dobrym miej­scu. Jego prze­ło­żeni byli bar­dzo sta­now­czy w kwe­stii dokład­nej loka­li­za­cji miej­sca roz­ła­dunku.

Plac z lotu ptaka miał kształt dużego trój­kąta. Van Ahmada stał u pod­stawy tego trój­kąta igno­ro­wany przez szczę­śliwy tłum zmie­rza­jący na targ. Dziel­nica han­dlowa była zatło­czona w nor­malne wie­czory, a w trak­cie wyda­rzeń takich jak to po pro­stu nie dało się przejść. Jakiś czas temu w sieci uka­zał się arty­kuł na temat nie­zwy­kłego jar­marku i rodziny z całego Lon­dynu oraz oko­licz­nych przed­mieść zje­chały, by zoba­czyć wszyst­kie atrak­cje na wła­sne oczy. Kupu­jący tło­czyli się przed witry­nami, sie­dzieli w kawiar­niach i pubach lub cho­dzili od budki do budki, w któ­rych sprze­da­wano wszystko: od cza­pek i sza­li­ków po grzane wino, gorące precle, dziadki do orze­chów, świą­teczne świecz­niki i tra­dy­cyjne drew­niane ozdoby. Z pokry­tymi śnie­giem stra­ga­nami oraz obwie­szoną świa­teł­kami gigan­tyczną cho­inką, która góro­wała nad wszyst­kim, jar­mark przy­po­mi­nał uro­kliwą alpej­ską wio­skę.

Ahmad rozej­rzał się, ale nie zoba­czył męż­czy­zny, który miał ode­brać ładu­nek.

Musieli utknąć w korku – pomy­ślał, kiedy zgod­nie z instruk­cjami wybie­rał numer i cze­kał na połą­cze­nie.

– Allo.

– Ana hina.

– Anta­ziru.

Połą­cze­nie się urwało. Ahmad spoj­rzał na ekran LCD, żeby spraw­dzić, czy to roz­mowa została prze­rwana, czy roz­mówca po pro­stu się roz­łą­czył. Wzru­szył ramio­nami.

Huk eks­plo­zji był ogłu­sza­jący. Po pokry­tym śnie­giem bruku prze­su­wały się setki zaku­po­wi­czów – ci, któ­rzy zna­leźli się naj­bli­żej vana, po pro­stu wypa­ro­wali w wybu­chu. Mieli szczę­ście. Sta­lowe odłamki, które umiesz­czone w ładunku wystrze­liły w tłum z siłą tysiąca min prze­ciw­pie­chot­nych, zabi­ja­jąc, oka­le­cza­jąc, roz­dzie­ra­jąc i tnąc wszystko na swo­jej dro­dze, uni­ce­stwia­jąc przy­szłe poko­le­nia, zanim nad­szedł ich czas. Bez­tro­skie bożo­na­ro­dze­niowe wyda­rze­nie prze­mie­niło się w strefę wojny rodem z naj­gor­szego kosz­maru. Dzie­siątki mar­twych i śmier­tel­nie ran­nych ludzi leżały pośród szczą­tek drew­nia­nych budek, tłu­czo­nego szkła, plą­ta­niny świa­te­łek i strza­ska­nych sto­łów.

Ci, któ­rzy byli w sta­nie i nie wpa­dli w szok wsku­tek fali ude­rze­nio­wej, ruszyli w stronę szczytu trój­kąt­nego placu, by jak naj­szyb­ciej uciec z miej­sca rzezi. Przej­ście już wcze­śniej było dość wąskie, a teraz zostało jesz­cze zawa­lone reszt­kami deko­ra­cji i budek popchnię­tych tam przez eks­plo­zję. W wydo­sta­niu się z placu nie poma­gały auta zapar­ko­wane tam mimo zakazu. Ludzka fala utknęła w wąskim gar­dle two­rzo­nym przez stra­gany, samo­chody i gru­zo­wi­sko, a spa­ni­ko­wany tłum napie­rał, prze­py­cha­jąc się do przodu jak pędzące na oślep bydło. Mło­dzi padali zadep­tani przez sta­rych, sil­niejsi porzu­cali słab­szych. Z początku w całym tym cha­osie nie­mal nikt nie zwró­cił uwagi na strzały.

Dwóch męż­czyzn, sto­ją­cych na pła­skich dachach zabu­do­wań po oby­dwu stro­nach prze­wę­że­nia, otwo­rzyło ogień z zasi­la­nych taśmowo kara­bi­nów maszy­no­wych PKM pro­duk­cji radziec­kiej. Poci­ski kali­bru 7,62 × 54 mm R oka­le­czały ciała, które napo­tkały na swej dro­dze. Stło­czeni w dole ludzie, z któ­rych wielu odnio­sło rany wsku­tek wybu­chu, nie mieli żad­nej szansy na ucieczkę. W tłu­mie pano­wał taki ścisk, że zabici nie padali na zie­mię, utrzy­my­wani przez innych w pio­nie jak poje­dyn­cze gałę­zie w wiązce. Napast­nicy połą­czyli taśmy amu­ni­cji, żeby nie prze­ła­do­wy­wać, a sta­lowy deszcz padał, dopóki strzel­com nie skoń­czyły się naboje. Wszystko trwało ponad minutę. Męż­czyźni porzu­cili bez­u­ży­teczną broń, lufy roz­grzały się do bia­ło­ści od cią­głego ostrzału, i zstą­pili w chaos. Tam gdzie jesz­cze przed paroma chwi­lami ulice wypeł­niała świą­teczna radość, bruk spły­wał krwią.

Na prze­glą­da­nych póź­niej nagra­niach z moni­to­ringu widać, jak zama­chowcy zaj­mują pozy­cje po prze­ciw­nych stro­nach placu, tak by zna­leźć się na dro­dze służb, które odpo­wie­dziaw­szy na wezwa­nie, jechały zająć się ran­nymi. Ukryci pośród zabi­tych, cze­kali ponad godzinę, by zde­to­no­wać pasy sza­hida, które mieli na sobie, i zabić poli­cjan­tów, stra­ża­ków, ratow­ni­ków i dzien­ni­ka­rzy, wpro­wa­dza­jąc ter­ro­ryzm w Euro­pie XXI wieku na zupeł­nie nowy poziom.

Ponad sie­dem­set kilo­me­trów na połu­dniowy wschód dalej Wasi­lij Andrie­now patrzył na rząd czte­rech ogrom­nych pła­skich moni­to­rów i podzi­wiał chaos. Wia­do­mo­ści mówiły o naj­bar­dziej śmier­cio­no­śnym zama­chu ter­ro­ry­stycz­nym w histo­rii Anglii. Tak wielu lon­dyń­czy­ków nie zgi­nęło w poje­dyn­czym wyda­rze­niu od cza­sów nalo­tów w 1940 roku. Liczba ofiar, która już prze­kro­czyła trzy­sta i cią­gle rosła, zda­wała się go nie obcho­dzić. A to, że połowę zabi­tych sta­no­wiły dzieci i że w Lon­dy­nie nie było wystar­cza­ją­cej liczby oddzia­łów ura­zo­wych, żeby pomóc wszyst­kim ran­nym, obcho­dziło go jesz­cze mniej.

W pokoju pano­wała kom­pletna cisza. Andrie­now lubił ciszę. Czy­tał paski prze­wi­ja­jące się u dołu ekranu, sącząc wódkę. Media dotarły na miej­sce, zanim ewa­ku­owano część ran­nych. Wozy trans­mi­syjne tylko pogor­szyły sytu­ację na zablo­ko­wa­nych już wcze­śniej dro­gach dojaz­do­wych i spo­wol­niły karetki nad­jeż­dża­jące z całego Lon­dynu zgod­nie z kry­zy­so­wymi pro­to­ko­łami bez­pie­czeń­stwa.

Pod­czas gdy zszo­ko­wani i prze­ra­żeni widzo­wie z całego świata oglą­dali to, co media szybko ochrzciły „bry­tyj­skim 11 wrze­śnia”, twarz Rosja­nina nawet nie drgnęła, jego oddech i tętno pozo­sta­wały w nor­mie. Prze­no­sił wzrok z jed­nego ekranu na drugi, prze­twa­rza­jąc infor­ma­cje nie­mal w taki sam spo­sób, jak prze­twa­rzała dane sto­jąca przed nim potężna maszyna. Nie byłoby w tym nic nad­zwy­czaj­nego, gdyby nie fakt, że to wła­śnie Wasi­lij Andrie­now był odpo­wie­dzialny za gru­dniową masa­krę na uli­cach Lon­dynu.

Ode­rwaw­szy wzrok od roz­gry­wa­ją­cego się na ścia­nie spek­ta­klu grozy, Andrie­now spoj­rzał na wła­sne cen­trum dowo­dze­nia na kom­pu­te­rze i upew­nił się, że odpo­wied­nie akcje miały zostać sprze­dane z auto­matu zaraz po otwar­ciu świa­to­wych giełd w ponie­dzia­łek rano. Usa­tys­fak­cjo­no­wany, że wszystko wyglą­dało tak, jak powinno, rzu­cił ostat­nie dłu­gie spoj­rze­nie na nowy Lon­dyn, który sam stwo­rzył, po czym poło­żył się wcze­śniej spać. Od ponie­działku Wasi­lij Andrie­now miał być nie­zwy­kle zamoż­nym czło­wie­kiem.

Ucieczka

Roz­dział 1

Na pokła­dzie Bit­ter HarvestOcean Atlan­tyckiListo­pad

Nie bez powodu mary­na­rze ama­to­rzy nie prze­mie­rzają Atlan­tyku, kiedy od pół­nocy nad­ciąga zima: taka wyprawa nie należy do naj­ła­twiej­szych. Kapi­tan Navy SEALs James Reece musiał przy­znać, że nieco bawił go fakt, że jako ofi­cer mary­narki miał prak­tycz­nie zerowe doświad­cze­nie w żeglu­dze po otwar­tych wodach. Zła wia­do­mość? Nie­spo­kojne morze spra­wiało, że prze­prawa była zarówno nie­bez­pieczna, jak i fizycz­nie wyczer­pu­jąca. Dobra wia­do­mość? Silne wia­try znacz­nie skró­ciły czas rejsu i zmniej­szyły szanse na jego wykry­cie. Przez kilka pierw­szych dni od wypły­nię­cia z Fishers Island u wybrzeży Con­nec­ti­cut Reece uczył się obsługi Bit­ter Harvest – jak nazwała nie­mal pięt­na­sto­me­trowy jacht Bene­tau Oce­anis rodzina, do któ­rej nale­żał, zanim go „poży­czył”. Z cza­sem kolejne obo­wiązki stały się mniej lub bar­dziej ruty­nowe. Trans­pon­der AIS łodzi został wyłą­czony przez wła­ści­cieli, żeby trud­niej było go namie­rzyć – jeśli ktoś w ogóle szu­kałby go pośrodku Atlan­tyku – ale wciąż dys­po­no­wał GPS-em Fore­trex 401 pro­duk­cji Gar­mina zamon­to­wa­nym na kol­bie kara­binka M4. Oszczę­dzał go, żeby nie wyczer­pać bate­rii, ale dzięki niemu oraz mapom pokła­do­wym i kom­pa­sowi był w sta­nie śle­dzić swoje postępy.

Nie było to ide­alne roz­wią­za­nie, ale zacho­wy­wał jako takie poję­cie o swoim poło­że­niu, poza tym wolał to niż korzy­sta­nie z gwiazd, które czę­sto cho­wały się za chmu­rami. Na jach­cie znaj­do­wała się rów­nież nie­wielka żeglar­ska biblio­teczka i nowo­cze­sny sek­stant, więc Reece spę­dzał czas wolny, dosko­na­ląc nowe umie­jęt­no­ści. Nie miał w gło­wie kon­kret­nego celu, nie myślał zresztą, że w ogóle go potrze­buje: śmier­telny guz mózgu, który nie­dawno u niego zdia­gno­zo­wano, powi­nien ode­słać go w zaświaty raczej prę­dzej niż póź­niej.

Jesz­cze kilka mie­sięcy temu Reece dowo­dził oddzia­łem nale­żą­cym do SEAL Team Sie­dem, któ­rego misja w Afga­ni­sta­nie zakoń­czyła się kata­strofą. Reece i jego team zostali celowo wysłani w zasadzkę przy­go­to­waną przez sko­rum­po­wa­nych ofi­ce­rów z ich wła­snego dowódz­twa. Jego ludzie, a póź­niej także cię­żarna żona i córka zostali zamor­do­wani, żeby ukryć efekty uboczne eks­pe­ry­men­tal­nego leku war­tego setki milio­nów dola­rów. Sze­roko zakro­jony spi­sek się­gał naj­wyż­szych szcze­bli wła­dzy w Waszyng­to­nie. Tym efek­tem ubocz­nym był wła­śnie guz mózgu rosnący w gło­wie Reece’a. W akcie zemsty wyru­szył na jed­no­oso­bową misję, zosta­wia­jąc za sobą szlak ciał pro­wa­dzący od wybrzeża do wybrzeża. Ale teraz był już na otwar­tym oce­anie, na dru­gim końcu świata, zosta­wiw­szy za sobą śmierć i znisz­cze­nie, które siał we wła­snej ojczyź­nie.

Wnę­trze Bit­ter Harvest zostało zapro­jek­to­wane z myślą o więk­szej licz­bie osób, toteż Reece miał pod pokła­dem mnó­stwo miej­sca. Pro­wiant wypeł­niał więk­szą część kam­buza i całą jedną kajutę. Widok ten koja­rzył mu się z nie­licz­nymi misjami szko­le­nio­wymi, w trak­cie któ­rych prze­by­wał na pokła­dzie sztur­mo­wych okrę­tów pod­wod­nych. Tamte jed­nostki mogły wytwa­rzać wła­sne czy­ste powie­trze i wodę; jedy­nym ogra­ni­cze­niem było poży­wie­nie. Mary­na­rze dosłow­nie cho­dzili po ładun­kach z jedze­niem, powoli wyja­da­jąc zapasy. Oprócz dwu­stu­li­tro­wego baku miał jesz­cze do dys­po­zy­cji pla­sti­kowe kani­stry z pali­wem przy­mo­co­wane do barie­rek na bur­cie. Mimo wszystko sta­rał się ogra­ni­czać jego zuży­cie do mini­mum.

Na zewnątrz hulał wiatr, więc żeby ste­ro­wać jed­nostką dzień i noc, ubie­rał się jak naj­cie­plej. Nawet po prze­stu­dio­wa­niu wska­zó­wek pro­du­centa nie­chęt­nie pole­gał na auto­pi­lo­cie NKE Marine Elec­tro­nics. Ten zresztą i tak wyma­gał, by poja­wiać się na pokła­dzie co dwa­dzie­ścia minut – według instruk­cji w spo­koj­nych warun­kach przy pię­ciu węzłach wła­śnie tyle dzie­liło żegla­rzy od hory­zontu. Za nim cza­iło się już nie­znane. Reece nie był pewien, ile czasu jesz­cze mu zostało, ale ponie­waż nie chciał umrzeć z zimna, obrał kurs mniej wię­cej na połu­dnie, w kie­runku Ber­mu­dów. Bóle głowy poja­wiały się i zni­kały w zupeł­nie przy­pad­ko­wych inter­wa­łach, ale pomi­ja­jąc brak porząd­nego snu, i tak czuł się cał­kiem nie­źle, co już dawno mu się nie zda­rzyło. Sam na morzu, nie potra­fił nie roz­my­ślać o kilku ostat­nich mie­sią­cach, o bru­tal­nej dro­dze, którą podą­żał wcze­śniej, a przez którą pły­nął teraz sam po Atlan­tyku. Całun gwiazd przy­po­mi­nał mu o jego córce Lucy, a nie­skoń­czone morze – o Lau­ren. Nocne niebo fascy­no­wało Lucy za każ­dym razem, kiedy udało im się uciec z zanie­czysz­czo­nej świa­tłem połu­dnio­wej Kali­for­nii, a Lau­ren od zawsze kochała wodę. Pró­bo­wał sku­pić się na szczę­śli­wych chwi­lach z dwiema oso­bami, które kochał naj­bar­dziej na świe­cie, ale rado­ści tam­tych wspo­mnień towa­rzy­szył ból nie do znie­sie­nia. Drę­czyła go wizja przed­wcze­snej i bru­tal­nej śmierci od kul kałasz­ni­ko­wów, które były prze­zna­czone dla niego, a które ścią­gnęła na nie finan­sowa i poli­tyczna machina. Ta sama, którą Reece zde­mon­to­wał kawa­łek po kawałku.

Z ukłu­ciem winy pomy­ślał o Katie. Los lub boska siła w ide­al­nym momen­cie posta­wiły na jego dro­dze Katie Bura­nek, dzien­ni­karkę śled­czą, która pomo­gła mu roz­wi­kłać sprawę spi­sku. Pod­czas ich krót­kiej przy­jaźni prze­trwali wspól­nie bar­dzo wiele, ale to, w jaki spo­sób się roz­stali, jego postę­po­wa­nie i ostat­nie słowa, nie dawały mu spo­koju. Zasta­na­wiał się, czy zro­zu­miała, czy może widziała w nim potwora, który w pogoni za zemstą nie zwa­żał na nic i na nikogo.

„Bra­ter­stwo” było ter­mi­nem czę­sto uży­wa­nym w teamach i kon­cep­cją, którą Reece w ostat­nich mie­sią­cach prze­te­sto­wał do gra­nic moż­li­wo­ści. Kiedy jego oddział wpadł w zasadzkę na zbo­czu afgań­skiej góry, stra­cił więk­szość towa­rzy­szy broni, a w ojczyź­nie został zdra­dzony przez jed­nego z naj­bliż­szych przy­ja­ciół. Po śmierci rodziny i żoł­nie­rzy, gdy śmierć szep­tała mu do ucha, Reece stał się takim samym rebe­lian­tem jak ci, prze­ciwko któ­rym wal­czył przez ostat­nie szes­na­ście lat; stał się wła­snym wro­giem. Jak każdy rebe­liant potrze­bo­wał bez­piecz­nej przy­stani, w któ­rej mógłby odpo­cząć, przy­go­to­wać się, zapla­no­wać następny ruch. Musiał wró­cić do korzeni.

Ostat­nio jego naj­lep­szy przy­ja­ciel zja­wił się, kiedy Reece potrze­bo­wał go naj­bar­dziej: pomógł mu uciec z Nowego Jorku i dostar­czył go na Fishers Island, gdzie miał zabić ostat­nich spi­skow­ców z listy. Raife Hastings nie zawa­hał się, kiedy Reece potrze­bo­wał jego pomocy, ryzy­ku­jąc wszystko dla byłego kolegi z teamu i nie pro­sząc o nic w zamian.

Poznali się na boisku do rugby Uni­wer­sy­tetu Mon­tany jesie­nią 1995 roku. Reece grał jako środ­kowy ataku, a Raife jako wią­zacz, bez dwóch zdań naj­bar­dziej uzdol­niony zawod­nik w dru­ży­nie. We wcze­snych latach dzie­więć­dzie­sią­tych rugby wciąż jesz­cze cie­szyło się nie­wielką popu­lar­no­ścią wśród Ame­ry­ka­nów, więc wokół dys­cy­pliny wytwo­rzyła się zżyta spo­łecz­ność. Gra­cze żar­to­wali mię­dzy sobą, że byli ekipą do picia, która miała pro­blem z rugby.

Będący rok wyżej od Reece’a Raife wyglą­dał poważ­nie, jakby był dwa razy star­szy od wszyst­kich wokół. Lekki akcent, któ­rego Reece nie potra­fił umiej­sco­wić, suge­ro­wał pocho­dze­nie spoza Ame­ryki Pół­noc­nej. Reece’a szybko zmę­czyły tra­dy­cyjne stu­denc­kie imprezy i zauwa­żył, że Raife spę­dzał czas wolny albo w biblio­tece, czy­ta­jąc o hodowli dzi­kich zwie­rząt, albo wypra­wia­jąc się samot­nie jeepem scram­ble­rem na wędrówki po odlud­nych tere­nach Mon­tany.

Kiedy Reece doszedł do wnio­sku, że jego wyczyny na boisku pozwa­lają mu na spę­dza­nie czasu z kapi­ta­nem, posta­no­wił zary­zy­ko­wać. Na jed­nej ze słyn­nych imprez dru­żyny w domu Raife’a poza kam­pu­sem Reece pod­szedł do niego.

– Piwa? – zapy­tał Reece, prze­krzy­ku­jąc muzykę i wycią­ga­jąc w jego stronę czer­wony kubek napeł­niony przed momen­tem z kega na zewnątrz.

– Niee, stary, dzięki – odpo­wie­dział Raife, pod­no­sząc szklankę z czymś, co wyglą­dało Reece’owi na whi­sky.

– Nie­zły mulak – sko­men­to­wał Reece i wska­zał głową tro­feum. Poroże miało dobre ponad pół metra roz­pię­to­ści.

– A tak, świetne polo­wa­nie. Jesz­cze w parku, w Bre­aks. Stary, mądry jeleń.

– Stam­tąd jesteś?

– Aha, do Wini­fred mie­li­śmy prak­tycz­nie naj­bli­żej.

– Nie­sa­mo­wite miej­sce, ale nie do końca słyną z rugby. Skąd tak naprawdę pocho­dzisz?

Raife zawa­hał się, upił drinka i odpo­wie­dział:

– Rode­zja.

– Rode­zja? Zna­czy Zim­ba­bwe?

Raife pokrę­cił głową.

– Nie dla mnie.

– Dla­czego?

– Mark­si­stow­ski „rząd” odbiera rodzi­nom zie­mie, które nale­żały do nich od poko­leń. To dla­tego przy­je­cha­li­śmy do Sta­nów, ale byłem wtedy jesz­cze dziec­kiem.

– No tak, nie­wiele wiemy o tym, co tam się dzieje. Mój tata spę­dził tro­chę czasu w Afryce, zanim się uro­dzi­łem. Nie opo­wia­dał o tym za dużo, ale miał w gabi­ne­cie książkę na temat Selous Sco­uts, prze­czy­ta­łem ją w liceum. To byli twar­dziele.

– Sły­sza­łeś o nich? – Raife spoj­rzał na niego zasko­czony.

– Tak, mój tata był w woj­sku, słu­żył jako frog­man w Wiet­na­mie. Prze­czy­ta­łem każdą książkę na temat ope­ra­cji spe­cjal­nych, jaka wpa­dła mi w ręce.

– Mój tata był w Sco­utach, kiedy byłem mały – przy­znał Raife. – Pra­wie w ogóle go nie widy­wa­li­śmy, dopóki nie skoń­czyła się wojna.

– Serio? Nie­źle! Mojego taty też sporo nie było. Po mary­narce zaczął pra­co­wać dla Depar­ta­mentu Stanu.

Raife zer­k­nął podejrz­li­wie na kolegę z dru­żyny.

– Mulak, mówisz… Polu­jesz?

– Jeź­dzi­li­śmy z tatą, kiedy tylko mie­li­śmy szansę.

– No dobra, w takim razie możemy to zro­bić, jak należy. Wylej to – powie­dział, wycią­ga­jąc butelkę whi­sky z ety­kietą, któ­rej Reece nie znał. Nalał im na dwa palce.

– Za co wypi­jemy? – zapy­tał Reece.

– Mój tata zawsze mawia „za chło­pa­ków”, zostało mu jesz­cze ze Sco­utów.

– Brzmi dobrze. W takim razie za chło­pa­ków.

– Za chło­pa­ków – powtó­rzył Raife.

– Co to jest? – zapy­tał Reece zasko­czony tym, jak dobrze weszło.

– Mój tata dał mi ją, zanim tu przy­je­cha­łem. Three Ships, whi­sky z RPA. Chyba nie można jej tutaj dostać.

Ośmie­lony przez, jak się wyda­wało, począ­tek nowej przy­jaźni i whi­sky, zazwy­czaj powścią­gliwy Raife zaczął opo­wia­dać o dora­sta­niu w Afryce, o far­mie w kraju, który jesz­cze wtedy nazy­wał się Rode­zją, ich prze­pro­wadzce do RPA po woj­nie i osta­tecz­nej emi­gra­cji do Sta­nów Zjed­no­czo­nych.

– Wybie­ram się jutro wcze­snym ran­kiem na polo­wa­nie. Mam licen­cję na łosia. Chcesz poje­chać?

– Jasne – odpo­wie­dział Reece bez waha­nia.

Następ­nego ranka o czwar­tej trzy­dzie­ści we dwóch ruszyli w drogę.

Reece szybko się zorien­to­wał, że kapi­tan dru­żyny rugby był poważ­nym myśli­wym, który tro­pił mulaki i łosie z takim samym zaan­ga­żo­wa­niem, jakim wyka­zy­wał się na zaję­ciach albo na boisku. Reece ni­gdy nie spo­tkał nikogo, kto tak instynk­tow­nie poru­szał się w świe­cie przy­rody; wyglą­dało to tak, jakby Raife był jego czę­ścią.

Na prze­ło­mie jesieni i zimy wyru­szali w czwar­tek po zaję­ciach i polo­wali od świtu do zmierz­chu, mając łuki blocz­kowe i mini­ma­li­styczny sprzęt kem­pin­gowy. Raife zawsze parł dalej od szlaku, głę­biej w las, wyżej pod górę. Rzadko kiedy roz­ma­wiali, żeby nie pło­szyć zwie­rzyny o wyczu­lo­nych zmy­słach, i wkrótce potra­fili odczy­ty­wać swoją mowę ciała, sygnały dawane rękami, deli­katne zmiany w wyra­zie twa­rzy.

W trak­cie jed­nej z wypraw na dnie kanionu Reece ustrze­lił potęż­nego łosia. Ściem­niało się. Była nie­dziela wie­czór, a następ­nego ranka oby­dwaj mieli zaję­cia, któ­rych nie mogli opu­ścić. Uwi­jali się szybko, w świe­tle lata­rek czo­ło­wych opra­wili samca, a póź­niej nosili go na ple­cach – przy każ­dej run­dzie ich ple­caki ważyły po pięć­dzie­siąt kilo­gra­mów. Przez trzy godziny wyno­sili mięso z dna kanionu z powro­tem na szlak, zosta­wiali je tam i wra­cali po resztę. Trwało to całą noc i nawet na chwilę nie zmru­żyli oka. Do sali zaję­cio­wej weszli w ubra­niach pokry­tych sko­rupą wyschłego potu i krwi. Nawet w Mon­ta­nie wywo­łało to zdzi­wione spoj­rze­nia ze strony wykła­dow­ców i kole­gów. Przez to, jak wyglą­dali tam­tego dnia, dostali przy­do­mek „Bra­cia Krwi”, który towa­rzy­szył im przez resztę stu­diów.

By prze­cho­wać tak ogromną ilość mięsa, którą upo­lo­wali w trak­cie sezonu, Raife doku­pił do garażu dodat­kową zamra­żarkę skrzy­niową. W zim­niej­sze dni dopro­wa­dzali do per­fek­cji sztukę przy­rzą­dza­nia dzi­czy­zny. O ich „mię­snych ucztach” zro­biło się gło­śno, a przy­no­szone przez zna­jo­mych ze stu­diów dodatki i desery towa­rzy­szyły polę­dwi­com z łosia, pie­czo­nemu jele­niowi czy kaczym pier­siom, które Bra­cia Krwi skru­pu­lat­nie przy­go­to­wali. Ilo­ści wypi­tego alko­holu domo­wej roboty nikt ni­gdy nie pod­li­czył.

Wio­sną Reece odwie­dził ran­czo rodziny Raife’a nie­da­leko Wini­fred i był zasko­czony roz­le­gło­ścią nale­żą­cych do niej tere­nów. Nie to, że były jakoś prze­sad­nie ogromne, ale Hasting­som wyraź­nie się powo­dziło. To wyja­śniało jeepa Raife’a i jego miesz­ka­nie poza kam­pu­sem. Pan Hastings zdra­dził Reece’owi, że dbać o bydło nauczył się jesz­cze w Rode­zji. W Afryce nie zawsze mieli oka­zję kupo­wać dro­gie, dobrze odży­wione krowy i czę­sto musieli bar­dziej trosz­czyć się o słabe lub chore sztuki. Pod­czas gdy inni ran­cze­rzy z Mon­tany licy­to­wali wysoko, a ich nad­we­rę­żone przez ceny bydła budżety były podatne na każde wah­nię­cie rynku, Hasting­so­wie kupo­wali mniej atrak­cyjne zwie­rzęta i popra­wiali ich kon­dy­cję, po czym sprze­da­wali dro­żej, niż kupili. Inni ran­cze­rzy musieli odsprze­da­wać wła­sne grunty po kawałku, a Hasting­so­wie mieli solidne zabez­pie­cze­nie finan­sowe i mogli kupo­wać kolejne skrawki ziemi po śmiesz­nie niskich cenach – nie po to, żeby hodo­wać wię­cej bydła, lecz żeby zdy­wer­sy­fi­ko­wać wła­sne zasoby. Nowe tereny pozwa­lały na orga­ni­za­cję komer­cyj­nych polo­wań, a sama zie­mia nie­ustan­nie zyski­wała na war­to­ści. Cie­szyli się repu­ta­cję rodziny, która zna się na biz­ne­sie i upra­wach.

Przez następne trzy lata Bra­cia Krwi byli nie­roz­łączni: jesie­nią polo­wali, zimą jeź­dzili na nar­tach, wio­sną upra­wiali wspi­naczkę lub pły­wali kaja­kami. To w trak­cie wizyty u rodziny Reece’a w Kali­for­nii Raife pod­jął decy­zję o wstą­pie­niu do mary­narki. Jego ojciec zaszcze­pił mu poczu­cie głę­bo­kiej wdzięcz­no­ści wobec przy­bra­nej ojczy­zny, a ich rodzinna służba w woj­sku w trak­cie wojny rode­zyj­skiej czy­niła z tego poko­le­niowe zobo­wią­za­nie. Kiedy ojciec Reece’a opo­wie­dział mu, że szko­le­nie SEAL­sów jest jed­nym z naj­trud­niej­szych kie­dy­kol­wiek wymy­ślo­nych przez woj­sko, Raife zde­cy­do­wał, że spró­buje swo­ich sił w cięż­kiej pró­bie zna­nej jako BUD/S.

Bra­cia Krwi roz­sta­wali się tylko latem, kiedy Raife wyjeż­dżał do Zim­ba­bwe, gdzie pra­co­wał na rodzin­nej far­mie. Ojciec chciał, żeby miał kon­takt ze swo­imi korze­niami, dla­tego posy­łał go do swo­jego brata, żeby Raife poma­gał przy safari. Wśród myśli­wych i tro­pi­cieli, któ­rych zdol­no­ści oraz instynkt w odczy­ty­wa­niu śla­dów zwie­rząt gra­ni­czyły z nad­przy­ro­dzo­nymi, Raife czuł się prak­tycz­nie jak wśród swo­ich. To wła­śnie przy nich młody Hastings mógł dosko­na­lić swoje umie­jęt­no­ści w afry­kań­skiej dzi­czy i szli­fo­wać miej­scowy język shona.

W któ­reś waka­cje Reece pole­ciał do Zim­bawe i spę­dził mie­siąc, pra­cu­jąc w buszu razem z przy­ja­cie­lem. Byli naj­młodsi w obo­zie, więc do ich obo­wiąz­ków nale­żała zmiana opon, dba­nie o tere­nówki i poma­ga­nie przy skó­ro­wa­niu. Pod koniec przed­ostat­niego tygo­dnia wizyty Reece’a wujek Raife’a pod­szedł do nich po szcze­gól­nie cięż­kim dniu spę­dzo­nym w tere­nie. Wrę­czył im żółty doku­ment upo­waż­nia­jący do zapo­lo­wa­nia na zwie­rzynę prze­zna­czoną do odstrzału przez bio­lo­gów zarzą­dza­ją­cych pla­nem ochrony zaso­bów natu­ral­nych, któ­rej klienci nie zabili w trak­cie sezonu. Nad­szedł czas, by chłopcy z Mon­tany zapo­lo­wali i zaopa­trzyli w mięso wiel­kie chłod­nie, z któ­rych dostar­czano żyw­ność set­kom pra­cow­ni­ków zatrud­nia­nych przez Hasting­sów przy upra­wie tyto­niu, hodowli bydła i safari.

– Weź­cie cru­isera i tro­pi­ciela. Dowo­dzi­cie. Tylko tego nie spie­prz­cie, dobra?

Ude­rze­nie zim­nego wia­tru wyrwało Reece’a ze wspo­mnień. Spoj­rzał ponad hory­zont. Czy niebo rano było czer­wone? Coś w wyglą­dzie nad­cią­ga­ją­cej burzy go zanie­po­ko­iło. Sztorm mógł być jesz­cze gor­szy niż ten, przez który prze­pły­nął na początku podróży. Szybko nało­żył płaszcz prze­ciw­desz­czowy i upew­nił się, że wszystko odpo­wied­nio zabez­pie­czył. Wykształ­cił w sobie nawyk obwią­zy­wa­nia się linką bez­pie­czeń­stwa, kiedy prze­by­wał na pokła­dzie, i teraz spraw­dził tylko, czy był przy­mo­co­wany z dwóch stron. Gdy nadej­dzie burza, opu­ści nieco żagle, by prze­trwać sztorm, ale na razie chciał jesz­cze w pełni wyko­rzy­stać wiatr. Zszedł na dół, by zapa­rzyć kawę; zapo­wia­dała się długa noc.

Kiedy front ude­rzył, nie miał lito­ści. Daszek chro­nił kok­pit przed desz­czem, ale Reece i tak prze­mókł do suchej nitki. Opu­ścił i zło­żył żagle, żeby uchro­nić je przed sza­le­jącą wichurą, więc łódź poru­szała się teraz napę­dzana jedy­nie sil­ni­kiem. Doświad­czony żeglarz potra­fiłby okieł­znać potęgę sztormu, ale Reece nie miał pew­no­ści, czy dodat­kowe przy­spie­sze­nie było warte takiego ryzyka. Nie zawra­cał sobie też głowy nawi­ga­cją; jego celem było prze­trwa­nie i wypro­wa­dze­nie jachtu na spo­kojne wody bez poważ­niej­szych uszko­dzeń. Będzie się mar­twił, gdzie jest, jeśli prze­żyje. Niebo pociem­niało, a ocean kotło­wał się wście­kle; naj­bar­dziej dener­wo­wało go, że nie potrafi prze­wi­dzieć kolej­nej potęż­nej fali.

Pamięć pod­su­nęła Reece’owi wspo­mnie­nie nie­spo­koj­nego morza sprzed lat, kiedy mknął w kie­runku zbior­ni­kowca klasy trze­ciej w pół­noc­nym rejo­nie Zatoki Per­skiej. Wtedy rów­nież było ciemno, tuż po pół­nocy, bojowa łódź sztur­mowa pro­wa­dzona przez doświad­czo­nych ster­ni­ków z Teamu Dwu­na­stego pły­nęła naj­krót­szą drogą przez irań­skie wody. W tam­tym momen­cie Reece’a ota­czali naj­lepsi spe­cja­li­ści w branży, teraz był sam.

Choć jego rodzina wywo­dziła się z wikin­gów zamiesz­ku­ją­cych dawną Danię, Reece doszedł do wnio­sku, że wro­dzone pre­dys­po­zy­cje do żeglugi zani­kły na prze­strzeni wie­ków. Woda prze­le­wała się przez ster­burtę, ale pompy zęzowe dzia­łały bez zarzutu, pil­nu­jąc, by Bit­ter Harvest pozo­sta­wał suchy pod pokła­dem. Wiatr i woda rzu­cały jach­tem jak zabawką, a Reece był zdany na łaskę żywio­łów oraz umie­jęt­no­ści szkut­ni­ków. Nawet na tak nowo­cze­snej jed­no­stce warunki były prze­ra­ża­jące. Reece wyobra­ził sobie przod­ków z pół­nocy, któ­rzy prze­pra­wiali się przez morza w otwar­tych drew­nia­nych łodziach, i doszedł do wnio­sku, że na pewno byli dużo bar­dziej uzdol­nieni od niego. Z dłu­gimi wło­sami i brodą mokrą od desz­czu i mor­skiej wody musiał jed­nak przy­znać, że odna­la­złby się na jed­nym z ich lang­ski­pów. Zasta­na­wiał się, jaką ofiarę zło­ży­liby w tej chwili, by zaskar­bić sobie przy­chyl­ność Ägira, nor­dyc­kiego mor­skiego bóstwa, który uwiel­biał wcią­gać ludzi oraz ich statki w głę­biny.

Kiedy Reece myślał, że ocean nie może być już bar­dziej wzbu­rzony, sztorm przy­brał na sile. Łódź powę­dro­wała w górę, a świa­tło bły­ska­wicy roz­ja­śniło ocean. Przez uła­mek sekundy był pewny, że to nie nowo­twór go zabije; mknął pro­sto w górę po grzbie­cie fali, która wzno­siła się ponad maszt jachtu.

Jak w kolejce gór­skiej łódź zatrzy­mała się na szczy­cie, po czym runęła w dół. Reece poczuł się jak w sta­nie nie­waż­ko­ści. Obu­rącz mocno chwy­cił wyko­nane ze stali nie­rdzew­nej koło ste­rowe i przy­go­to­wał się na ude­rze­nie, wyda­jąc zwie­rzęcy okrzyk. Ważący ponad tonę Bit­ter Harvest grzmot­nął w czarną toń z ogłu­sza­ją­cym hukiem, a Reece ude­rzył o koło z taką siłą, że stra­cił przy­tom­ność.

Zimna fala roz­bry­zgnęła się o nad­bur­cie i wyrwała go z omdle­nia. Zorien­to­wał się, że leży na pokła­dzie mię­dzy sta­no­wi­skami ste­row­ni­czymi, z twa­rzą pul­su­jącą od ude­rze­nia. Instynk­tow­nie pod­niósł dło­nie i zoba­czył krew, która nie­mal natych­miast zro­biła się prze­zro­czy­sta od desz­czu. Miał roz­ciętą głowę i zła­many nos, ale wciąż żył; kil wytrzy­mał. Z tru­dem wstał i zajął miej­sce przy kole ste­ro­wym. Krew spły­wała mu do oczu, ale i tak zbyt wiele by nie zoba­czył. Sku­pił się na tym, by kom­pas wska­zy­wał połu­dnie; musiał jak naj­szyb­ciej prze­pły­nąć przez burzę. Warunki nie popra­wiły się zbyt­nio, ale chyba też się nie pogor­szyły. Miał nadzieję, że potężna fala, na któ­rej się prze­je­chał, była punk­tem kul­mi­na­cyj­nym sztormu. Być może się przy­zwy­cza­jał, ale wyglą­dało na to, że pogoda nieco się uspo­kaja. Przez kilka następ­nych godzin Reece ście­rał krew z oczu, dbał o pra­wi­dłowy kurs, popra­wiał takie­lu­nek i ponow­nie ście­rał krew. Nos miał obo­lały, a otwarta rana na czole szczy­pała od sło­nej piany nie­sio­nej przez bez­li­to­sne wia­try Atlan­tyku.

Roz­dział 2

Save Val­ley Zim­ba­bwe, Afryka Sier­pień 1998

Tego ranka Reece zastrze­lił impo­nu­ją­cego samca kudu, anty­lopę z poskrę­ca­nymi rogami znaną powszech­nie, ze względu na swoją nie­uchwyt­ność, jako „szary duch”. On, Raife i tro­pi­ciel podą­żali jego tro­pem od świtu, aż stary byk w końcu popeł­nił błąd i przy­sta­nął, żeby zoba­czyć, co go goni. Zała­do­wa­nie nie­mal trzy­stu­ki­lo­gra­mo­wego zwie­rzę­cia na pikapa oka­zało się pew­nym wyzwa­niem, ale dzięki pomy­sło­wo­ści tro­pi­cieli i wcią­garce cru­isera jakoś im się to udało. Kiedy wra­cali na ran­czo, na twa­rzach mieli bez­tro­skie uśmie­chy mło­dych ludzi. Pro­wa­dził Raife, na sie­dze­niu obok sie­dział Gona, młod­szy tro­pi­ciel, a Reece i star­szy tro­pi­ciel jechali na pace, popi­ja­jąc piwo i roz­ko­szu­jąc się pięk­nym wido­kiem.

Za zakrę­tem, gdzie było już widać dom, Raife od razu zauwa­żył, że coś było nie tak. Na równo przy­strzy­żo­nym traw­niku stały trzy poobi­jane pikapy, a grupa kilku męż­czyzn roz­pro­szyła się po placu – więk­szość z nich była uzbro­jona. Raife ruszył pro­sto w kie­runku samo­cho­dów i zatrzy­mał się przed nie­zna­jo­mymi.

Sie­dząc z tyłu, Reece czuł się wysta­wiony. Przy­glą­dał się gru­pie, która zacho­wy­wała się wrogo, i zasta­na­wiał, co się dzieje. Poli­czył męż­czyzn, poli­czył, ilu z nich ma broń na widoku, i spoj­rzał na sztu­cer spo­czy­wa­jący w sto­jaku tuż obok jego kolan. Z mate­ma­tyki nie wyni­kało nic dobrego.

Raife ode­zwał się do intru­zów w shona, ale ci go zigno­ro­wali. Tro­pi­ciele sku­lili się w swo­ich sie­dze­niach jak zbite psy, wbili spoj­rze­nia pod nogi. Przez ostatni mie­siąc Reece nauczył się ufać ich osą­dowi i stwier­dził, że nawią­zy­wa­nie kon­taktu wzro­ko­wego z gośćmi nie było dobrym pomy­słem.

Ubrani byli róż­nie: od koszu­lek pił­kar­skich po zno­szone koszule. Wyglą­dało na to, że ich mun­du­rem był brak mun­duru. Więk­szość wyglą­dała na nasto­lat­ków, mogli być tuż po dwu­dzie­stce; byli uzbro­jeni w zbie­ra­ninę kałasz­ni­ko­wów, strzelb, podob­nych do maczet pang i pod­nisz­czo­nych sta­rych sztu­ce­rów. Reece nie miał poję­cia, kim byli, ale widział, że nie wyglą­dali na zado­wo­lo­nych. Po kilku chwi­lach wuj Raife’a wyszedł z domu w towa­rzy­stwie męż­czy­zny mniej wię­cej w jego wieku. W prze­ci­wień­stwie do reszty tam­ten miał nad­wagę i był dobrze ubrany. Nosił ray bany i fio­le­tową jedwabną koszulę z krót­kimi ręka­wami. Z szyi zwi­sał mu gruby złoty łań­cuch, a na sto­pach miał coś, co wyglą­dało jak moka­syny z kro­ko­dy­lej skóry. Gru­bymi palu­chami wyjął z ust na wpół wypa­lo­nego papie­rosa, pstryk­nął nie­do­pał­kiem w bok, po czym prze­szedł powoli po weran­dzie Hasting­sów, jakby nale­żała do niego. Naj­wy­raź­niej to on był sze­fem.

Młodsi męż­czyźni oży­wili się na jego widok, a ich pew­ność sie­bie i agre­sywne zacho­wa­nie tylko przy­brały na sile. On był alfą, oni jego watahą. Ruszył pro­sto w kie­runku bia­łego pikapa, a jego banda podą­żyła za nim. Zigno­ro­wał Reece’a i pod­szedł do okna od strony kie­rowcy, mówiąc w shona coś, czego Reece nie rozu­miał. Na spo­kojną odpo­wiedź Raife’a w jego ojczy­stym języku gruby wycią­gnął i odbez­pie­czył pisto­let. Ojciec Reece’a miał w kolek­cji taki sam – brow­ning hi-power kali­bru dzie­więć mili­me­trów. Pod­niósł lufę na wyso­kość głowy Raife’a, palec spo­czął leni­wie na spu­ście. Reece zer­k­nął na sztu­cer, wie­dząc, że nie zdą­żyłby się­gnąć po niego na czas. Jesz­cze ni­gdy w życiu nie czuł się tak bez­radny. Zde­cy­do­wał, że jeśli Raife zosta­nie zastrze­lony, jego zabójca zgi­nie wkrótce po nim.

Wyda­wało się, że męż­czy­zna trzy­mał ten pisto­let w nie­skoń­czo­ność, złota bran­so­letka zwi­sała luźno ze spo­co­nego nad­garstka; w gło­wie Reece’a cała ta scena roz­gry­wała się jak w zwol­nio­nym tem­pie. Sie­dzący obok niego tro­pi­ciel mam­ro­tał cichą modli­twę, a Reece nagle zaczął się zasta­na­wiać, jaką reli­gię wyznaje. Wujek Raife’a stał jakieś dzie­sięć metrów dalej i nie mógł w żaden spo­sób powstrzy­mać uzbro­jo­nego oprawcy.

Męż­czy­zna w końcu zbli­żył się do Raife’a, a zło roz­bły­sło w jego oczach. Wyszep­tał „paf” i pod­niósł lufę w uda­wa­nym odrzu­cie. Wybuch­nął gar­dło­wym śmie­chem, brzuch trząsł mu się pod drogą koszulą, a gdy odwró­cił się do swo­ich ludzi, ci zawtó­ro­wali mu, wystrze­li­wu­jąc w czy­ste nie­bie­skie niebo poci­ski, które miały budzić strach. Męż­czy­zna wyko­nał jeden ruch pisto­le­tem i po chwili wszy­scy wsia­dali już do aut; któ­ryś przy­trzy­mał sze­fowi otwarte drzwi od strony pasa­żera, kiedy ten pako­wał swoje potężne ciel­sko na fotel.

Koła pika­pów zabuk­so­wały, kiedy odje­chali, zosta­wiw­szy na traw­niku głę­bo­kie czer­wone bruzdy. Rich Hastings pokrę­cił głową, prze­kli­na­jąc uzbro­joną hołotę.

– Cho­lerne sukin­syny!

Raife wysiadł z wozu i sta­nął obok wuja, pozor­nie nie­wzru­szony otar­ciem się o śmierć.

– Kto to, u dia­bła, był, wuju?

– Wete­rani – wark­nął.

– Wete­rani? Ci goście są za mło­dzi, żeby cho­ciaż uro­dzić się w koń­cówce wojny.

– Tak na sie­bie mówią. Nie mają nic wspól­nego z wojną. Mugabe i jego ludzie pod­trzy­mują rewo­lu­cyjną reto­rykę, żeby nikt nie zauwa­żył, jak okra­dają ten kraj w biały dzień. To banda zło­dziei, po pro­stu. Szan­ta­ży­ści.

– Czego chcieli?

– Pie­nię­dzy, oczy­wi­ście. W końcu zażą­dają całej farmy, ale na razie zado­wa­lają się spła­tami. Chciał­bym powy­strze­lać tych drani, ale na to liczy rząd. Przy­sy­łają bandy, żeby nękały wła­ści­cieli, wie­dząc, że jeśli sta­wimy opór, będą mogli wezwać mię­dzy­na­ro­dowe media i krzy­czeć o kolo­nia­li­zmie. Poza tym jeśli im się posta­wię, przed zmro­kiem czeka mnie oblę­że­nie.

– A co z poli­cją? – wtrą­cił Reece. Młody Ame­ry­ka­nin nie potra­fił zro­zu­mieć tego, co się dzieje.

– Poli­cja? Poli­cja praw­do­po­dob­nie powie­działa im, jak tu doje­chać. Nie, chłopcy, nie możemy zro­bić zbyt wiele poza zapła­ce­niem hara­czu i trzy­ma­niem się tak długo, jak się da. Nawet jutro mógł­bym wyje­chać do Sta­nów i pra­co­wać dla two­jego ojca, Raife, ale co sta­łoby się z tym miej­scem? Ta farma była w naszej rodzi­nie od stu pięć­dzie­się­ciu lat. Nie zamie­rzam jej porzu­cić. Zatrud­niamy ponad setkę ludzi. Myśli­cie, że ci dra­nie się o nich zatrosz­czą? Chry­ste, pro­wa­dzimy tu nawet wła­sną szkołę.

Jako dwu­dzie­sto­la­tek Reece nie wie­dział, co o tym wszyst­kim myśleć, ale zorien­to­wał się, że pocho­dzi z zupeł­nie innego kręgu kul­tu­ro­wego. Po jed­nej stro­nie znaj­do­wali się rdzenni miesz­kańcy i wybrany przez nich przy­wódca, któ­remu więk­szość świata przy­zna­wała demo­kra­tyczny man­dat, choć poja­wiały się już pogło­ski na temat znik­nięć i mor­derstw tych, któ­rzy sprze­ci­wili się umac­nia­ją­cemu swą pozy­cję dyk­ta­to­rowi. Po dru­giej – rodziny, które od ponad pół wieku legal­nie i z przy­zwo­le­niem korony bry­tyj­skiej pro­wa­dziły gospo­dar­stwa zgod­nie z przy­zna­nymi im pra­wami wła­sno­ści. Oby­dwie strony wie­rzyły, że prawo było po ich stro­nie, i żadna nie zamie­rzała ustą­pić. Dla mło­dego Ame­ry­ka­nina były to warunki, w któ­rych mogło dojść do wojny.

Roz­dział 3

Na pokła­dzie Bit­ter Harvest Ocean Atlan­tycki Listo­pad

Burza została w tyle, zabój­czy wcze­śniej ocean uspo­koił się, woda była jedy­nie nieco wzbu­rzona. Włą­czył GPS, żeby spraw­dzić loka­li­za­cję. Sztorm na szczę­ście zepchnął go na połu­dnie, zde­cy­do­wał się więc na roz­sta­wie­nie żagli, żeby oszczę­dzić paliwo. Gdy wszystko było już mniej wię­cej pod kon­trolą, Reece uru­cho­mił ana­lo­go­wego auto­pi­lota i zszedł na dół. Miał wra­że­nie, że od jego ostat­niej wizyty pod pokła­dem minęło dobre kilka dni. Popa­trzył w lustro i wybuch­nął śmie­chem na widok zmal­tre­to­wa­nej postaci, która odwza­jem­niła spoj­rze­nie. Roz­cię­cie na czole prze­stało krwa­wić, ale praw­do­po­dob­nie potrze­bo­wał szwów; kilka pasków do zamy­ka­nia ran powinno zała­twić sprawę. Oczy miał opuch­nięte od zła­ma­nego nosa, a policzki zaczy­nały już sinieć. Prze­mo­czone włosy zwi­sały teraz strą­kami do szyi. Obmył twarz w umy­walce, osu­szył głowę i prze­brał się w suche ubra­nie. W apteczce zna­lazł to, czego szu­kał: ban­daże oraz ibu­pro­fen.

Zaraz potem poczuł głód. Wszystko wska­zy­wało na to, że zapasy żyw­no­ści go prze­żyją, ale powoli miał już dość mro­żo­nek i kon­serw. Otwo­rzył pla­sti­kowy pojem­nik z oreo i zjadł od razu dwa, szybki zastrzyk cukru powi­nien zała­twić sprawę. Nie miał siły, żeby ugo­to­wać sobie coś porząd­nego, więc pod­grzał w mikro­fa­lówce ramen z torebki. Wło­żył do ust wide­lec z maka­ro­nem i natych­miast tego poża­ło­wał. Z popa­rzo­nym pod­nie­bie­niem nabie­rał gorącz­kowo powie­trza, żeby ostu­dzić gorące jedze­nie. Pogrze­bał w misce, a jego wycień­czony mózg wahał się mię­dzy chę­cią naje­dze­nia się a obawą przed kolej­nym popa­rze­niem. Osta­tecz­nie głód zwy­cię­żył, a Reece dmu­chał wście­kle na każdy kolejny kęs. Zanim maka­ron porząd­nie ostygł, miska była już pusta.

Napił się wody i wyszedł na pokład, by spraw­dzić, jak wygląda sytu­acja. Zado­wo­lony, że wszystko szło zgod­nie z pla­nem, usta­wił timer, żeby obu­dził go za dwie godziny, i padł twa­rzą na koję w głów­nej kabi­nie.

Reece ste­ro­wał łodzią po spo­koj­nym morzu, a Lau­ren opa­lała się na pokła­dzie, korzy­sta­jąc z tak cen­nych chwil wytchnie­nia w życiu matki trzy­let­niej dziew­czynki. Cie­szył się, że – co zda­rzało się rzadko – może spę­dzić ten czas z rodziną, i uśmiech­nął się, gdy dotarło do niego, jak bar­dzo jest szczę­śliwy. Lucy sie­działa Reece’owi na kola­nach i poma­gała mu ste­ro­wać, uważ­nie przy­glą­da­jąc się liter­kom na kom­pa­sie.

– „S” jak Sisi! – oznaj­miła, przy­po­mi­na­jąc sobie, jak zwra­cała się piesz­czo­tli­wie do babci od strony Lau­ren.

– Zga­dza się, skar­bie. Jaka ty jesteś mądra! A co zaczyna się na „E”?

– Elmo!

– Brawo, Lucy!

– A co to, tatu­siu?

– Słu­cham, kocha­nie?

Reece odwró­cił głowę, by zoba­czyć, na co wska­zy­wała jego córka. Tuż za nimi jak w zwol­nio­nym tem­pie wzno­siła się potężna fala.

Reece krzyk­nął do Lau­ren, żeby się cze­goś zła­pała, ale nie usły­szała go. Fala ude­rzyła gwał­tow­nie przez rufę, zata­pia­jąc łódź i wyry­wa­jąc Lucy z jego uści­sku. Patrzyła mu bła­gal­nie w oczy, wycią­ga­jąc do niego rączkę, ale ocean zabie­rał jej ojca dalej. Wierz­gnął nogami, lecz czuł się tak, jakby biegł po mokrym beto­nie. Wal­cząc o oddech i odku­pie­nie, z wodą wypeł­nia­jącą mu płuca, zanu­rzał się coraz głę­biej, odda­la­jąc od swo­jej rodziny i od życia.

Przy­bie­ra­jące na sile pika­nie w końcu wyrwało Reece’a ze snu. Pode­rwał się zlany potem i mru­ga­jąc gwał­tow­nie, rozej­rzał się wokół sie­bie. Dopiero po dłuż­szej chwili zorien­to­wał się, gdzie jest. Opu­ścił stopy na gre­ting i pal­cami prze­cze­sał włosy. Już nie­długo, dziew­czynki. Już nie­długo będę z wami. Może nawet dzi­siaj.

Sto­pami poszu­kał kla­pek, po czym wstał i roz­cią­gnął się, doty­ka­jąc dłońmi sufitu. Prze­szedł powoli przez kajutę i kam­buz, zgar­nął ze sto­lika oku­lary prze­ciw­sło­neczne i wyszedł na pokład, by zmie­rzyć się ze swo­imi demo­nami.

Roz­dział 4

Al-Hasaka, Syria Listo­pad

Rożawa, a wła­ści­wie Demo­kra­tyczna Fede­ra­cja Pół­noc­nej Syrii, poło­żona była na pół­nocno-zachod­nim krańcu pogrą­żo­nego w woj­nie domo­wej kraju. Wie­lo­et­niczna kon­fe­de­ra­cja z umiar­ko­wa­nym powo­dze­niem odłą­czyła się od rządu cen­tral­nego i funk­cjo­no­wała jako auto­no­miczny kraj z wła­sną kon­sty­tu­cją. Po pozby­ciu się z regionu ISIS, zna­nego tam jako „Daesz”, miej­scowi oraz uchodźcy z połu­dnia cie­szyli się cał­kiem dobrymi warun­kami życia. Równe prawa dla oby­dwu płci, wol­ność wyzna­nia i prawa wła­sno­ści pry­wat­nej chro­nił w Roża­wie doku­ment zało­ży­ciel­ski. Zasady świec­kiej demo­kra­cji zjed­no­czyły Ara­bów, Kur­dów i Tur­ków i pozwo­liły zbu­do­wać im małą sta­bi­li­za­cję, która miała poten­cjał, żeby roz­prze­strze­nić się na resztę Syrii. Zda­niem więk­szo­ści był to dobry począ­tek. Dla całej reszty Rożawa sta­no­wiła zagro­że­nie dla ich wła­dzy. To dla­tego syryj­skie Mini­ster­stwo Spraw Wewnętrz­nych wysłało snaj­pera Nizara Kat­tana, by odciął łeb wężowi.

Na czele fede­ra­cji oraz jej pię­ciu milio­nów miesz­kań­ców stało dwoje rzą­dzą­cych: Arab Masur Hadad oraz Kur­dyjka Hadjia Fatah. Nizar nie uwa­żał się za szcze­gól­nie poboż­nego muzuł­ma­nina, ale był Ara­bem i obu­rzał go już sam pomysł kobiety wła­da­ją­cej kra­jem. Jed­nakże pozo­sta­wiony z moż­li­wo­ścią wyboru, które z rzą­dzą­cych wziąć na cel, Nizar zde­cy­do­wał się na męż­czy­znę. Choć bar­dzo chciałby dać tej kur­dyj­skiej szma­cie nauczkę, pozo­sta­wie­nie kobiety u wła­dzy mogło w zasa­dzie jesz­cze bar­dziej zde­sta­bi­li­zo­wać to małe pań­stewko.

Dom pre­zy­denta Hadada znaj­do­wał się w jed­nej z lep­szych dziel­nic Al-Hasaki, dużego mia­sta poło­żo­nego bli­sko gra­nicy z Tur­cją oraz Ira­kiem. Był to typowo miej­ski teren, w dużej mie­rze zatło­czony i pła­ski, co utrud­niało zapla­no­wa­nie oraz odda­nie strzału z dużego dystansu. Choć wyeli­mi­no­wa­nie celu z bli­ska utrud­ni­łoby Niza­rowi ucieczkę, był przy­go­to­wany rów­nież na ten sce­na­riusz. Obej­rzał zarówno zdję­cia sate­li­tarne, jak i mate­riały dostar­czone mu przez ope­ru­ją­cego na miej­scu agenta reżimu, ale nie udało mu się zna­leźć odpo­wied­niej kry­jówki. Jeden ze star­szych żoł­nie­rzy w jego jed­no­stce wspo­mniał kie­dyś o tak­tyce uży­wa­nej przez „snaj­pe­rów z Waszyng­tonu” – parę prze­stęp­ców, która tygo­dniami ter­ro­ry­zo­wała ame­ry­kań­ską sto­licę już po 11 wrze­śnia. Nizar był za młody, żeby pamię­tać ataki, ale arty­kuł w inter­ne­cie pod­su­nął mu pomysł, któ­rego potrze­bo­wał, by stwo­rzyć wła­sną kry­jówkę na kół­kach.

Pod­nisz­czona kia fron­tier ide­al­nie paso­wała rocz­ni­kiem do więk­szo­ści pojaz­dów zapar­ko­wa­nych przy uli­cach, a dzięki odpo­wied­nim tabli­com reje­stra­cyj­nym nie powi­nien wzbu­dzić żad­nych podej­rzeń u funk­cjo­na­riu­szy Asayîş, tutej­szej służby bez­pie­czeń­stwa. Przy­kryte plan­deką mate­riały budow­lane leżące z tyłu pół­cię­ża­rówki spra­wiały, że auto wyglą­dało jak jeden z wielu dostaw­cza­ków wjeż­dża­ją­cych na pobli­ski plac budowy.

Tuż po dwu­dzie­stej pierw­szej Nizar zatrzy­mał samo­chód przy kra­węż­niku, tak żeby mieć za sobą dom celu. Ulica była pusta, ale na wszelki wypa­dek uda­wał, że szuka cze­goś na pace, zanim w końcu wśli­zgnął się w przy­go­to­wane wcze­śniej miej­sce. Wcią­gnął za sobą pustak. Nie nale­żał do wyso­kich, ale ugi­na­jąc kolana, żeby uło­żyć się w odpo­wied­niej pozy­cji, poża­ło­wał, że samo­chód nie jest dłuż­szy. Nocne powie­trze było chłodne, więc okrył się cie­płym weł­nia­nym kocem, który miał zapew­nić mu dodat­kową war­stwę ochrony.

Nizar zasnął na cien­kim pian­ko­wym mate­racu, ale obu­dził się nagle, gdy poczuł, jak auto się poru­sza. Kia zako­ły­sała się na wysłu­żo­nych amor­ty­za­to­rach, jakby ktoś naci­snął na tylny zde­rzak. Usły­szał sze­lest plan­deki i skro­ba­nie prze­su­wa­nych cegieł. Serce zaczęło mu walić, a ręka natych­miast zła­pała za pla­sti­kowy chwyt kara­binka.

Zna­leźli mnie?

Powoli usta­wił prze­łącz­nik na tryb pół­au­to­ma­tyczny. Dźwięk wydał mu się o wiele gło­śniej­szy, niż na to liczył, ale kto­kol­wiek tam był, chyba tego nie usły­szał, bo skro­ba­nie nie ustało. Cegły sta­no­wiły jedy­nie fasadę uło­żoną na drew­nia­nej pły­cie tuż nad głową Nizara – wyję­cie jed­nej czy dwóch na pewno zdra­dzi­łoby jego pozy­cję. Misja dobie­głaby końca w kilka sekund.

– Co robisz? – zagrzmiał po arab­sku roz­ka­zu­jący głos jakieś dwa­dzie­ścia metrów dalej.

Pustaki nagle prze­stały się ruszać.

– A, tak patrzę na te cegły, to dobre cegły – odpo­wie­dział męż­czy­zna sto­jący bli­żej.

– Nie są twoje, sta­ru­chu. Odejdź od cię­ża­rówki, zanim będę musiał cię aresz­to­wać.

– Ja tylko je oglą­da­łem.

Nizar poczuł, jak męż­czy­zna zszedł ze zde­rzaka.

– Prze­pra­szam, pro­szę pana.

– Zabie­raj się stąd!

– Tak, pro­szę pana, dzię­kuję, pro­szę pana.

Nizar usły­szał, jak męż­czy­zna odcho­dzi, kla­piąc san­da­łami. Cięż­kie kroki roz­le­gły się bli­żej i jasne świa­tło prze­biło się przez szcze­liny mię­dzy pusta­kami. Nizar opu­ścił głowę i zaci­snął oczy, nie śmiąc nawet oddy­chać – ukry­wał się przed latarką poli­cjanta jak dziecko pod koł­drą. Sekundy mijały powoli, ale w końcu usły­szał wyłą­czaną latarkę, a po chwili dźwięk odda­la­ją­cych się kro­ków. Ode­tchnął gło­śno. Tej nocy sen już nie przyj­dzie.

Myślami wró­cił do wspo­mnień z mło­do­ści, kiedy pod cien­kim meta­lo­wym dachem ich domu na wsi ojciec uczył go, jak wielką cnotą jest cier­pli­wość. Ich kry­jówka na stry­chu nie róż­niła się zbyt­nio od tej, było tam cia­sno i wil­gotno, ale na posła­niu ze słomy leżało się wygod­nie. Nie­wy­raźny kształt sza­kala krą­żył wokół koziej zagrody, ale Nizar nie widział go dobrze w sła­bym świe­tle przed­świtu. W jego dło­niach stary bry­tyj­ski kara­bin wyda­wał się ogromny, a z powodu dłu­giej kolby Nizar musiał wycią­gać szyję do przodu. Lufę oparł na zwi­nię­tym kocu i tylko dla­tego w ogóle mógł utrzy­mać broń. Czuł zapach tyto­niu w odde­chu ojca, który szep­tem naka­zał mu spo­kój. Nizar drżał z pod­eks­cy­to­wa­nia, ale głos ojca spra­wił, że powoli wypu­ścił powie­trze i usta­bi­li­zo­wał drże­nie celow­nika. Kiedy sza­kal poja­wił się znowu, szare świa­tło prze­cho­dziło już w różowe i dostrzegł pro­sto­kątny słu­pek ponad szczer­binką. Powta­rzane przez ojca słowa zlały się w cią­gły pomruk, kiedy Nizar zaczął ścią­gać ciężki spust kara­binu pamię­ta­ją­cego pierw­szą wojnę świa­tową. „Spo­koj­nie…”

Kiedy nastał świt, mia­sto zaczęło budzić się do życia: sil­niki rzę­ziły, psy szcze­kały, ptaki ćwier­kały, dzieci darły się i śmiały. Nawet w trak­cie wojny życie toczyło się naprzód. Spo­śród wielu dźwię­ków miej­skiej codzien­no­ści jeden szcze­gól­nie wyróż­niał się w uszach Nizara: kościelne dzwony. W Al-Hasace wzno­siły się zarówno chrze­ści­jań­skie kościoły, jak i meczety, i zamiast wezwań na poranną modli­twę roz­le­ga­ją­cych się z mina­re­tów, w oddali roz­brzmie­wały dzwony cer­kwi Syryj­skiego Kościoła Orto­dok­syj­nego.

Pod osłoną ciem­no­ści Nizar obró­cił leżący przed nim pustak, tak żeby wyglą­dać przez wydrą­żony śro­dek; wyła­mał środ­kową ściankę, by nie przy­sła­niała ani lufy z tłu­mi­kiem, ani lunety celow­ni­czej. Obser­wo­wał coraz lepiej widoczną w słońcu bramę fron­tową posia­dło­ści Hadada przez czte­ro­krot­nie powięk­sza­jący rosyj­ski celow­nik PSO-1 zamon­to­wany z boku kara­binu wybo­ro­wego WSK-94. Czarne brzy­dac­two z pół­me­tro­wym cylin­drycz­nym tłu­mi­kiem z przodu i kan­cia­stą kolbą z tyłu wyglą­dało jak adop­to­wane dziecko popu­lar­nego AK-47. Nizara kom­plet­nie nie obcho­dził dzi­waczny wygląd broni. Dostrze­gał piękno w funk­cjo­nal­no­ści.

Dom był zaska­ku­jąco skromny. Pię­trowy budy­nek oto­czono kamien­nym mur­kiem, nad któ­rym wzno­siło się żela­zne ogro­dze­nie wyso­kie na jakieś dwa i pół metra. Ani śladu straż­ni­ków, uzbro­jo­nych lub nie, choć Nizar zakła­dał, że brama była pew­nie zamknięta.

Podziałka uprosz­czo­nego dal­mie­rza wyry­so­wana na siatce celow­ni­czej pozwa­lała Niza­rowi wziąć w nawias wzrost męż­czy­zny i usta­lić przy­bli­żoną odle­głość do celu. Nikt nie poja­wił się w jego polu widze­nia, ale zro­bił to samo, korzy­sta­jąc z drzwi wej­ścio­wych. Wziął pod uwagę, że fra­muga jest nieco wyż­sza niż prze­ciętna męska syl­wetka, na którą ska­li­bro­wany został krzyż celow­ni­czy. Dystans wyno­sił nieco ponad sto metrów, co dla snaj­pera o zdol­no­ściach Nizara sta­no­wiło zaska­ku­jąco nie­wielką odle­głość, zwłasz­cza przy sta­bil­nej pozy­cji strze­lec­kiej. Kara­bin i naboje zostały zapro­jek­to­wane dla zapew­nie­nia mak­sy­mal­nej dys­kre­cji: tłu­mik masko­wał odgłos wystrzału, a pocisk leciał z pręd­ko­ścią pod­dźwię­kową, żeby nie wytwa­rzał huku towa­rzy­szą­cego prze­kra­cza­niu bariery dźwięku. W rezul­ta­cie ważący 16 gra­mów pocisk opa­dał jak kamień, co spra­wiało, że usta­le­nie dystansu sta­wało się klu­czowe.

Nizar musiał się wysi­kać, ale nie śmiał się poru­szyć, bo cel mógł poja­wić się w każ­dej chwili; nie zaszedł tak daleko, by dać się zła­pać z fiu­tem w ręce. Razem ze wscho­dzą­cym słoń­cem przy­szło prze­ni­ka­jące wszystko gorąco, które wtar­gnęło do jego kry­jówki. Jego kefija prze­sią­kła szybko, pot szczy­pał go w oczy. Cze­ka­nie sta­wało się uciąż­liwe, ale takie jest zaję­cie snaj­pera.

Roz­dział 5

Na pokła­dzie Bit­ter Harvest Ocean Atlan­tycki Listo­pad

Po sztor­mie Reece miał czas na roz­my­śla­nia. Jeden piękny wschód słońca prze­cho­dził w kolejny, a on pły­nął naprzód. Bóle głowy, które miały go osta­tecz­nie zabić, poja­wiały się i zni­kały. Za każ­dym razem czuł się tak, jakby ktoś mie­lił w jego mózgu miliony odłam­ków szkła. Nad­cho­dziły kom­plet­nie przy­pad­kowo, więc Reece nie mógł zro­bić nic, żeby im zapo­biec. Myślał więc o swo­jej rodzi­nie, pięk­nej żonie i córce. Myślał o wszyst­kich, któ­rzy pomo­gli mu w ostat­nich mie­sią­cach w poszu­ki­wa­niu zemsty, zwłasz­cza o przy­ja­cio­łach – Marcu del Toro i Liz Riley. Miał nadzieję, że nic im nie było. Myślał też o Katie i o swo­ich ostat­nich sło­wach. No i o Raifie Hasting­sie…

Na ostat­nim roku stu­diów Raife zaczął na poważ­nie przy­go­to­wy­wać się do speł­nie­nia swo­ich marzeń i zosta­nia SEAL­sem. Reece wciąż miał jesz­cze rok na uczelni, ale ciężko tre­no­wał z przy­ja­cie­lem, by przy­go­to­wać go na rygor i dys­cy­plinę. Ojciec Raife’a miał nieco wąt­pli­wo­ści odno­śnie do tego, że jego jedyny syn miał pójść w jego ślady i wieść życie koman­dosa, ale w końcu dał mu swoje bło­go­sła­wień­stwo. Pod jed­nym warun­kiem: zacznie jako sze­re­gowy żoł­nierz, a dopiero potem ukoń­czy kurs ofi­cer­ski.

Reece posta­no­wił wybrać tę samą ścieżkę, żeby przed obję­ciem roli dowódcy zdo­być umie­jęt­no­ści tak­tyczne. Obec­nie mary­narka pozwa­lała aspi­ru­ją­cym SEAL­som zacią­gnąć się tylko po to, żeby podejść do BUD/S, bru­tal­nej, trwa­ją­cej sześć mie­sięcy selek­cji i pro­gramu szko­le­nio­wego, z któ­rego odpada osiem­dzie­siąt pro­cent chęt­nych. W dru­giej poło­wie lat dzie­więć­dzie­sią­tych sytu­acja wyglą­dała zupeł­nie ina­czej. Rekruci SEALs musieli ukoń­czyć szko­le­nie pod­sta­wowe w Great Lakes w sta­nie Illi­nois, żeby zro­bić spe­cja­li­za­cję, i dopiero potem tra­fiali na BUD/S. Pod­sta­wową spe­cjal­no­ścią Reece’a był wywiad woj­skowy. Szes­na­sto­ty­go­dniowe szko­le­nie odbył w Wir­gi­nii tuż po ukoń­cze­niu kursu pod­sta­wowego. Zdo­był kwa­li­fi­ka­cje zwią­zane z pracą, któ­rej ni­gdy nie miał zamiaru wyko­ny­wać, zanim jesz­cze w ogóle mógł spró­bo­wać zostać SEAL­sem. Ofi­ce­ro­wie biu­ro­kraci myśleli tak: jeśli tylko dwa­dzie­ścia pro­cent przej­dzie BUD/S, lepiej naj­pierw prze­szko­lić pozo­stałe osiem­dzie­siąt pod kątem spe­cja­li­za­cji potrzeb­nych wiel­kiej mary­narce.

W rezul­ta­cie Reece i Raife podą­żali podob­nymi dro­gami, ale był mię­dzy nimi rok róż­nicy. Reece przy­je­chał do Coro­nado, by roz­po­cząć BUD/S, kiedy Raife koń­czył kolejny, trwa­jący dwa­dzie­ścia sześć tygo­dni szko­le­nie, po któ­rym miał zostać przy­dzie­lony do odpo­wied­niego teamu, dzięki czemu James mógł przyjść na przy­sięgę Raife’a. Kiedy patrzył, jak czło­wiek, któ­rego uwa­żał za brata, ści­ska dłoń dowódcy, wie­dział, że nie zre­zy­gnuje, dopóki sam nie weź­mie udziału w takiej uro­czy­sto­ści. Jeśli instruk­to­rzy nie będą chcieli, żeby został SEAL­sem, będą musieli go zabić.

Po histo­riach, które o Navy SEALs w Wiet­na­mie opo­wia­dał ojciec Reece’a, oby­dwaj myśleli, że wyru­szą na tajne misje od razu po prze­kro­cze­niu pro­gów swo­ich pierw­szych jed­no­stek. Rze­czy­wi­stość była inna: żad­nych taj­nych misji, żad­nego łapa­nia ter­ro­ry­stów, żad­nego rato­wa­nia zakład­ni­ków. Pano­wał pokój, a pokój ozna­czał całe mnó­stwo tre­nin­gów. Szybko zro­zu­mieli, że na tym polega ich praca. Tre­no­wać. Być przy­go­to­wa­nym. Zawsze goto­wym na wezwa­nie. I wtedy, pew­nego sło­necz­nego wtor­ko­wego poranka we wrze­śniu 2001 roku, wezwa­nie nade­szło.

Raife prze­szedł przez osła­wiony Green Team i miał na kon­cie liczne zmiany jako sztur­mo­wiec w DEVGRU, kiedy jego cho­rąży szta­bowy namó­wił go, żeby został ofi­ce­rem. To ozna­czało ukoń­cze­nie kursu ofi­cer­skiego w Bazie Mary­narki Wojen­nej w New­port w sta­nie Rhode Island, gdzie w kilka tygo­dni mary­narka zmie­niała cywi­lów i mary­na­rzy w pod­po­rucz­ni­ków – doświad­cze­nie w skła­da­niu bie­li­zny i koszu­lek w jakiś spo­sób kwa­li­fi­ko­wało ich do dowo­dze­nia ludźmi w walce.

Reece słu­żył kilka lat jako sze­re­gowy żoł­nierz, ucząc się rze­mio­sła, zdo­by­wa­jąc doświad­cze­nie tak­tyczne i repu­ta­cję jed­nego z naj­lep­szych snaj­pe­rów w teamach, zanim posta­no­wił zostać ofi­ce­rem, głów­nie pod wpły­wem Raife’a.

Ich ścieżki prze­cięły się dopiero po kilku latach – spo­tkali się na tym samym polu walki w szczy­to­wej fazie wojny jako dowódcy plu­to­nów w gru­pie zada­nio­wej SEAL­sów w Ramadi w Iraku.

Tego lata walki były nie­zwy­kle inten­sywne, bo w Iraku wybu­chła wojna domowa. Sun­nicko-szy­icki spór, któ­rego początki się­gały śmierci pro­roka Maho­meta w 632 roku, przy­brał współ­cze­sne obli­cze. A po dorzu­ce­niu Al-Kaidy w Iraku, ple­mien­nych przy­na­leż­no­ści, irań­skich wpły­wów i dys­funk­cyj­nego rządu pod­sta­wio­nego przez obce woj­sko i machinę poli­tyczną wycho­dził z tego zabój­czy kok­tajl. Kiedy ich grupa stra­ciła dwóch ludzi w wybu­chu miny na dro­dze, dali z sie­bie wszystko, żeby roz­bić groźną siatkę, któ­rej przy­wódcę namie­rzyli w końcu dzięki agen­tom w tere­nie. Tuż przed wyru­sze­niem na akcję, któ­rej celem było schwy­ta­nie lub zabi­cie czło­wieka odpo­wie­dzial­nego za śmierć ich kom­pa­nów, misja została odwo­łana przez dowódz­two. Bra­cia Krwi drą­żyli, aż dowie­dzieli się, że Al-Maliki był agen­tem CIA, ele­men­tem dłu­go­fa­lo­wego pro­gramu infil­tra­cji Al-Kaidy w Iraku. Agen­cja chciała mieć go żywego. Miał piąć się w sze­re­gach, żeby osta­tecz­nie zdo­być dla nich infor­ma­cje, na pod­sta­wie któ­rych mogliby pod­jąć dzia­ła­nia prze­ciwko Abu Musa­bie az-Zara­kwiemu. Az-Zara­kwi, rady­kalny dowódca dżi­ha­dy­stów, wypły­nął jako przy­wódca Al-Kaidy w Iraku po ame­ry­kań­skiej inwa­zji na ten kraj i w tam­tym momen­cie był wro­giem publicz­nym numer jeden.

Raife stra­cił nad sobą kon­trolę – czuł się odpo­wie­dzialny za śmierć człon­ków wła­snego teamu. Wie­dział, gdzie chro­niony przez CIA przy­wódca komórki spę­dzi następne dwie noce, więc wyko­rzy­stał tak­tyczną siatkę oso­bową, by dostar­czyć paczkę do kry­jówki ter­ro­ry­stów. Prze­syłka nie róż­niła się niczym od ajdi­ków powszech­nych w tam­tym cza­sie w Ramadi. Ple­cak z ładun­kiem wybu­cho­wym stwo­rzo­nym na bazie nawozu i wypo­sa­żo­nym w komer­cyjne deto­na­tory z Paki­stanu posłał Hakima al-Mali­kiego pro­sto do jego sie­dem­dzie­się­ciu dwóch dzie­wic.

Kiedy CIA oskar­żyła Raife’a o zabi­cie cen­nego agenta, męż­czy­zna ani nie potwier­dził, ani nie zaprze­czył. Agen­cja chciała oskar­żyć go o mor­der­stwo. Przy­ci­snęli jedy­nego ofi­cera, który był obecny na spo­tka­niu ze źró­dłem, kiedy to ponoć usta­lono szcze­góły zabój­stwa, ale James Reece nie powie­dział słowa, które mogłoby posłu­żyć komuś do ska­za­nia jego przy­ja­ciela. Bez jego zeznań Agen­cja nie miała wystar­cza­ją­cych dowo­dów, żeby Raife tra­fił pod sąd woj­skowy, a w dodatku postę­po­wa­nie zdra­dzi­łoby ich źró­dła oraz metody, które woleli trzy­mać w tajem­nicy. Jed­nak by uczy­nić zadość temu, co już wtedy funk­cjo­no­wało jako współ­praca „mię­dzy­agen­cyjna”, Raife został ode­słany do kraju, żeby tam cze­kać na wyniki ofi­cjal­nego śledz­twa. Miał dość oglą­da­nia, jak jego ludzie giną w kon­flik­cie, który zda­wał się nie mieć końca, z powodu błę­dów i potknięć poli­tycz­nych oraz woj­skowych decy­den­tów. Zmę­czony biu­ro­kra­cją, która wią­zała mu ręce absur­dal­nymi zasa­dami uży­cia siły, i sys­te­mem – jak słusz­nie zauwa­żył pod­puł­kow­nik Paul Yin­gling – wymie­rza­ją­cym surow­sze kary sze­re­gow­com, któ­rzy gubili broń, niż gene­ra­łom, któ­rzy prze­gry­wali wojny, Raife nie oglą­dał się za sie­bie. Porzu­cił życie SEALsa i znik­nął z radaru.

Naj­pierw zoba­czył ptaki. Nikt nie spo­dziewa się stada pta­ków krą­żą­cego na środku oce­anu, ale mimo wszystko tam były. Krą­żyły i opa­dały jak stu­kasy, całymi chma­rami. Rybacy inwe­sto­wali dzie­siątki tysięcy dola­rów w zaawan­so­wane urzą­dze­nia mogące namie­rzyć tego typu aktyw­ność. Natknię­cie się na nie przez czy­sty przy­pa­dek było wię­cej niż łutem szczę­ścia. Wzbu­rzoną toń widać było z odle­gło­ści setek metrów i Reece dopadł steru, by pod­pły­nąć w tamtą stronę. Zbiegł pod pokład i zła­pał wędkę umo­co­waną w klam­rach pod sufi­tem w kaju­cie. Kiedy zbli­żył się do wody, pocią­gnął za linę, żagiel zało­po­tał na wie­trze, a łódź zwol­niła prak­tycz­nie do dryfu. Już na dzio­bie Reece wychy­lił się do tyłu i zarzu­cił wędką ponad ramie­niem, posy­ła­jąc przed sie­bie roz­wi­ja­jącą się swo­bod­nie żyłkę zakoń­czoną przy­nętą. Dobry rzut.

Prze­chy­la­jąc się przez burtę, zaczął krę­cić koło­wrot­kiem z koń­cem wędki skie­ro­wa­nym w stronę powierzchni spie­nio­nej wody. Trzy­dzie­ści sekund zajęło mu wcią­gnię­cie wabika i zarzu­ce­nie po raz drugi. Żyłka naprę­żyła się nagle i nie­mal wyszarp­nęła mu wędkę z dłoni, a Reece odpu­ścił nieco, żeby jej nie zerwać. Nie mogąc skie­ro­wać łodzi w tam­tym kie­runku, by skró­cić dystans, pozwo­lił rybie odpły­nąć na lince.

Reece nie­mal sły­szał, jak jego ojciec pro­wa­dzi go krok po kroku. „Daj im się zmę­czyć, synu, bądź cier­pliwy”. Koło­wro­tek miał bar­dzo długą żyłkę, więc pozwo­lił rybie męczyć się, aż roz­wi­nęła nie­mal całość. Kiedy skrę­cała albo pozwa­lała na to w inny spo­sób, Reece pod­cią­gał wędkę i krę­cił, opusz­cza­jąc szczy­tówkę. Ten taniec trwał przy­naj­mniej pół godziny, ryba wycią­gała żyłkę, Reece odpo­wia­dał z coraz więk­szą siłą. Paliły go mię­śnie rąk i ramion, dolna część ple­ców bolała, ale czuł rosnące zmę­cze­nie ofiary. Wal­cząc, nie mógł nie pomy­śleć o Hemin­gwayu. Zabi­jasz mnie, rybo.

Kiedy zoba­czył, że ryba zaczęła się pod­da­wać, zaczął krę­cić jesz­cze szyb­ciej, przy­cią­ga­jąc ją do łodzi i do powierzchni wody. Dostrzegł srebrny błysk, ryba prze­mknęła obok dziobu, na widok bia­łego kadłuba rzu­ciła się w prze­ciwną stronę. Nie­zły tuń­czyk. Prze­szedł powoli na pawęż, wciąż skra­ca­jąc dystans, i usta­wił się tak, żeby zła­pać zdo­bycz. Trzy­ma­jąc wędkę lewą ręką, prawą ręką obni­żał skła­daną plat­formę. Poczuł, jak fale oce­anu ochla­pują mu nagie stopy. Nie chciał wpaść do wody, ale jeśli tak by się stało, łódź przy­naj­mniej się nie ruszała. Wal­czył z tuń­czy­kiem przez kolejne dzie­sięć minut. Skra­cał żyłkę, krę­cąc agre­syw­nie, chcąc wyko­rzy­stać zmę­cze­nie ryby. Jedną ręką się­gnął po gaff, ale mokra dłoń śli­zgała się, kiedy pró­bo­wał zdjąć gumową osłonę z ostrego jak brzy­twa haku.

We dwóch byłoby łatwiej.

Kiedy gruby mono­fi­la­men­towy przy­pon prze­bił powierzch­nię wody, zła­pał go i bły­ska­wicz­nie owi­nął sobie wokół lewej ręki. Mocno mach­nął osęką, ale chy­bił, zaklął. Ryba zato­czyła krąg w powie­trzu – spró­bo­wał znowu i tym razem zato­pił hak w lśnią­cym ciele. Upadł do tyłu, wcią­ga­jąc trzy­dzie­sto­pię­cio-, może czter­dzie­sto­ki­lo­gra­mo­wego tuń­czyka żół­to­płe­twego na plat­formę. Z przy­ponem w jed­nej dłoni i osęką w dru­giej prze­niósł trze­po­czący się okaz na pokład rufowy pomię­dzy dwoma kołami ste­ro­wymi. Nie wypusz­czał niczego z ręki; był zde­spe­ro­wany i nie zamie­rzał pozwo­lić źró­dłu świe­żego białka uciec z powro­tem do oce­anu. Tuń­czyk wił się, pró­bu­jąc łapać powie­trze, po czym znie­ru­cho­miał, zmę­czony tak samo jak wróg, który go zła­pał. Ogromne nie­ru­chome oko wpa­try­wało się w niebo. Ręcz­ni­kiem, który suszył na pokła­dzie, przy­krył rybę, by zapo­biec ostat­niemu wybu­chowi pier­wot­nej woli walki, która tliła się we wszyst­kich żywych isto­tach.

Reece stał nad zdo­by­czą z głę­bin Atlan­tyku, czu­jąc iro­nię, która zasta­na­wiała go czę­sto, kiedy polo­wał lub łowił: czemu ode­bra­nie życia dzi­kiemu zwie­rzę­ciu zawsze wpra­wiało go w zadumę? Może dla­tego, że był na to czas, tak samo jak przy­cho­dził czas polo­wa­nia, wyboru, czas kon­tem­pla­cji skut­ków usu­nię­cia zwie­rzę­cia z eko­sys­temu, by wyży­wić rodzinę. Życie rodzi życie, a śmierć jest natu­ralną czę­ścią cyklu. W walce czło­wiek zabija tak szybko i efek­tyw­nie, jak się da, po czym rusza do następ­nego celu. Zabi­cie innego czło­wieka nie było czymś, nad czym Reece musiał się zasta­na­wiać. W jed­nym cho­dziło o zapew­nie­nie prze­trwa­nia, w dru­gim o ochronę ple­mie­nia. Oby­dwa wyma­gały bie­gło­ści w sztuce zabi­ja­nia, zdol­no­ści, które Reece opa­no­wał w wyjąt­ko­wym stop­niu. Ale to nie był czas na intro­spek­cje – nade­szła pora posiłku.

Reece ode­tchnął głę­biej i zszedł pod pokład, po czym z magne­tycz­nego uchwytu w kam­bu­zie wyjął nóż do file­to­wa­nia, a z lodówki – butelkę sosu sojo­wego. Dłu­gim cien­kim ostrzem prze­kłuł skrzela, szybko pozba­wiw­szy rybę życia, po czym prze­ciął grubą skórę tuń­czyka i odsło­nił jasno­czer­wone mięso. Odkroił kawa­łek wiel­ko­ści kciuka, polał sosem i wło­żył do ust; słone mięso natych­miast akty­wo­wało ośro­dek przy­jem­no­ści w jego mózgu. Prze­żu­wał powoli z zamknię­tymi oczami, wyda­jąc z sie­bie pry­mi­tywne dźwięki; zmó­wił w mil­cze­niu modli­twę dzięk­czynną do ryby, która stała się jego poży­wie­niem.

Zjadł pew­nie z kilo­gram mięsa, zanim zaspo­koił głód. Powoli pociął tuń­czyka w grube steki i spa­ko­wał je osobno do tore­bek stru­no­wych, które miały tra­fić albo do lodówki, albo do zamra­żarki. Praw­dziwe jedze­nie dia­me­tral­nie odmie­niło ponury nastrój; jedy­nym, czego teraz potrze­bo­wał, był solidny sen bez kosz­ma­rów, które drę­czyły jego duszę.

Wziął głę­boki oddech i rozej­rzał się dookoła. Sie­dział boso na pokła­dzie dro­giego jachtu na otwar­tym oce­anie; nie musiał ni­gdzie być ani przed nikim odpo­wia­dać. Słońce świe­ciło, wiało, a on miał wystar­cza­jąco dużo jedze­nia, by dopły­nąć, dokąd­kol­wiek chciał. Wró­cił na kurs, żagle wydęły się na wie­trze. Więk­szość ludzi uwię­zio­nych w kor­po­ra­cjach dałaby sobie rękę uciąć, żeby w tej chwili być na jego miej­scu. Gdyby tylko mógł cie­szyć się tym razem z rodziną.

Pró­bo­wał odsu­wać od sie­bie wspo­mnie­nie o Katie, ale róż­nie mu to wycho­dziło. Pamię­tał, jak zwią­zana i pobita sie­działa na pod­ło­dze willi sekre­tarz obrony na Fishers Island, a jego stary przy­ja­ciel i kolega z teamu, Ben Edwards, stał nad nią z deto­na­to­rem w dłoni, po tym jak owi­nął jej wokół szyi lont deto­nu­jący.

Reece zabił sekre­tarz obrony i jej spon­sora z sek­tora finan­so­wego, po czym odwró­cił się w stronę Bena i wpa­ko­wał mu kulkę pro­sto w twarz, skre­śla­jąc tym samym ostat­nie imię z listy. Ludzie odpo­wie­dzialni za śmierć jego SEAL­sów w górach Afga­ni­stanu i zamor­do­wa­nie jego żony i dzieci w Coro­nado byli mar­twi.

Musisz zna­leźć Katie i jej to wyja­śnić. Prze­cież wie­dzia­łeś, że Ben nie uzbroił tego ładunku, prawda? Wie­dzia­łeś?

Zamknął oczy i usły­szał jej ostat­nie słowa, zanim sam uciekł z wyspy: „Reece, skąd wie­dzia­łeś, że Ben nie pod­łą­czył deto­na­tora? Skąd wie­dzia­łeś, że mnie nie wysa­dzi?”.

Pamię­tał jej bła­galne, zagu­bione spoj­rze­nie, deszcz, wycie wia­tru, sil­nik pila­tusa gotowy, by pode­rwać samo­lot do góry i ponieść Katie w bez­pieczne miej­sce. Powie­dział prawdę – na pewno?

„Nie wie­dzia­łem”, rzu­cił, zamknął drzwi i pobiegł w stronę zatoki.

Nie wie­dzia­łem.

Roz­dział 6

Al-Hasaka, Syria Listo­pad

Nowy dat­sun w wer­sji hatch­back zatrzy­mał się przy kra­węż­niku przed domem Hadada i dwoje żoł­nie­rzy w mun­du­rach polo­wych, uzbro­jo­nych w kałasz­ni­kowy wysia­dło z auta; trzeci został za kie­row­nicą. Postać naj­bli­żej kry­jówki Nizara oka­zała się kobietą, ciemne włosy zwią­zane w cia­sny kucyk opa­dały na mun­dur. Pla­no­wał zastrze­lić jedy­nie pre­zy­denta, ale teraz doszedł do wnio­sku, że nad­szedł rów­nież jej dzień. Choć ich broń została wypro­du­ko­wana w Euro­pie Wschod­niej, pre­zy­denccy ochro­nia­rze mieli na sobie ame­ry­kań­skie kami­zelki tak­tyczne, bez wąt­pie­nia dostar­czone przez CIA. Ani męż­czy­zna, ani kobieta nie nosili heł­mów i nic nie wska­zy­wało na to, żeby byli wypo­sa­żeni w płyty bali­styczne.

Żoł­nierz zatrzy­mał się przed żela­zną bramą i odwró­cił się, by obser­wo­wać drogę, pod­czas gdy kobieta pode­szła aż do drzwi wej­ścio­wych. Chwilę potem z domu wyszedł męż­czy­zna po sześć­dzie­siątce w jasno­brą­zo­wym gar­ni­tu­rze. Kiw­nię­ciem głowy przy­wi­tał się z ochro­niarką. Pra­wie cał­ko­wi­cie wyły­siał, resztkę wło­sów miał siwą, a brodę – sta­ran­nie przy­strzy­żoną. Wyglą­dał jak setki innych męż­czyzn w mie­ście liczą­cym bli­sko ćwierć miliona, ale Nizar oglą­dał jego zdję­cia wiele razy. Natych­miast roz­po­znał pre­zy­denta Masura Hadada. Palec prze­su­nął się na wygięty sta­lowy spust.

Idąca bez­po­śred­nio przed Hada­dem żoł­nierka zasła­niała Niza­rowi cel. Zarówno ona, jak i sto­jący bli­żej straż­nik roz­glą­dali się wokół, szu­ka­jąc poten­cjal­nych zagro­żeń, kiedy ich pryn­cy­pał prze­cho­dził przez mały ogród, kie­ru­jąc się w stronę bramy. Byli dobrze prze­szko­leni i oddani, ale nie­świa­domi obec­no­ści zabój­czego snaj­pera, który był gotów ude­rzyć w każ­dej chwili. Kobieta otwo­rzyła bramę i sta­nęła z boku, prze­pusz­cza­jąc Hadada przo­dem – Nizar miał czy­sty strzał. Zare­ago­wał natych­miast, wystrze­li­wu­jąc pocisk kali­bru 9 × 39 mm, kiedy tylko twarz pre­zy­denta zna­la­zła się w siatce celow­ni­czej.

Pomimo tłu­mika i pod­dźwię­ko­wej pręd­ko­ści poci­sku, w zamknię­tej prze­strzeni z tyłu cię­ża­rówki strzał oka­zał się wyjąt­kowo gło­śny. Żeby ukryć roz­błysk lufy, Nizar trzy­mał broń poni­żej szcze­liny, więc więk­szość fal dźwię­ko­wych odbiła się od ścian pro­wi­zo­rycz­nej kry­jówki. Sto­jący sto metrów dalej żoł­nie­rze usły­szeli jedy­nie przy­pra­wia­jący o mdło­ści dźwięk cięż­kiego metalu zata­pia­ją­cego się w ciele. Nizar tra­fił do celu. Peł­no­płasz­czowy pocisk SP-5 prze­szedł przez oko pre­zy­denta Hadada i wyszedł z tyłu jego czaszki, wyry­wa­jąc pokaźną ilość tkanki mózgo­wej.

Nizar nie zatrzy­mał się, by podzi­wiać swój strzał, bo wie­dział, gdzie trafi, w momen­cie gdy pocią­gał za spust. Prze­łą­czył bez­piecz­nik nie­ty­po­wego kara­binu w tryb auto­ma­tyczny i posłał grad poci­sków w stronę kobiety, po czym wyce­lo­wał w żoł­nie­rza. Pre­zy­dent dopiero upadł na zie­mię, a już jego lojalni ochro­nia­rze do niego dołą­czali, wili się w ago­nii i wykrwa­wiali. Nizar prze­su­nął się w prawo, by mieć lep­szy kąt strzału do kie­rowcy – ten wła­śnie wysia­dał z auta, chcąc pomóc ran­nym towa­rzy­szom oraz przy­wódcy. Kolejna seria z rosyj­skiej broni poło­żyła rów­nież jego, choć zanim uto­nął w kałuży wła­snej krwi, był jesz­cze w sta­nie prze­czoł­gać się za pojazd.

Nizar trzy­krot­nie powtó­rzył mel­du­nek do rosyj­skiej prze­no­śnej radio­sta­cji R-187P1. W prze­wa­ża­ją­cej czę­ści Syrii łącz­ność była do niczego, ale Mini­ster­stwo Spraw Wewnętrz­nych dbało o to, żeby jego ludzie dys­po­no­wali naj­lep­szym sprzę­tem, jaki mógł dostar­czyć im ich wiel­ko­duszny sojusz­nik. Kilka sekund póź­niej usły­szał serię gwał­tow­nych wybu­chów. Na jego roz­kaz agenci zde­to­no­wali roz­miesz­czone w stra­te­gicz­nych miej­scach w mie­ście samo­chody pułapki. Eks­plo­zje miały nie tylko spo­wo­do­wać znaczne straty wśród cywi­lów i woj­sko­wych, lecz także stwo­rzyć dywer­sję i umoż­li­wić Niza­rowi ucieczkę.

Zaczął wyczoł­gi­wać się z kry­jówki, zrzu­ca­jąc leżące przed nim pustaki na zie­mię. Zała­do­wał nowy maga­zy­nek i trzy­ma­jąc broń w goto­wo­ści, zesko­czył z paki i ruszył do kabiny. Gdy kolejne wybu­chy wstrzą­sały mia­stem, Nizar otwo­rzył drzwi, oparł kara­bin o fotel pasa­żera i uru­cho­mił kię.

Na wła­sne oczy widział, jak spo­kojną Al-Hasakę ogar­nia panika, a mia­sto zamie­nia się we wzbu­rzone gniazdo szer­szeni. Wycie syren, trą­bie­nie klak­so­nów, samo­chody jadące w kie­runku wybu­chów i ucie­ka­jące w prze­ciwną stronę, piesi – wśród któ­rych znaj­do­wali się uchodźcy z osa­czo­nych miast na połu­dniu – ucie­ka­jący, gdzie tylko się dało. Ich mała demo­kra­tyczna uto­pia wła­śnie została znisz­czona.

Nizar ostroż­nie manew­ro­wał mię­dzy autami a tłu­mem – nie dla­tego że ci ludzie go obcho­dzili, po pro­stu nie chciał uszko­dzić swo­jego jedy­nego środka trans­portu. Im bar­dziej odda­lał się od cen­trum mia­sta, gdzie kon­cen­tro­wały się wybu­chy, tym spo­koj­niej­sza sta­wała się sytu­acja. Kiedy zna­lazł się w pobliżu ronda, z któ­rego zjeż­dżało się na auto­stradę, ludz­kie twa­rze wyra­żały już raczej zacie­ka­wie­nie niż strach. Zde­ner­wo­wał się tro­chę na widok blo­kady woj­sko­wej, ale ode­tchnął, gdy zoba­czył, że zatrzy­mują jedy­nie jadą­cych do mia­sta.

Wyje­chaw­szy z wąskich ulic i minąw­szy blo­kadę, przy­spie­szył i ruszył auto­stradą numer 7 na połu­dnie, zosta­wia­jąc za sobą Al-Hasakę.

Roz­dział 7

Bazy­lea, Szwaj­ca­ria Listo­pad

Niewielu ludzi zwra­cało się do Wasi­lija Andrie­nowa po nazwi­sku. Więk­szość nazy­wała go „Puł­kow­ni­kiem” – był to naj­wyż­szy sto­pień, jaki osią­gnął przed upad­kiem Związku Radziec­kiego. Służ­bom wywia­dow­czym, które wie­działy o jego ist­nie­niu, dał się poznać jako Władca Mario­ne­tek. To nie­zwy­kle trafne okre­śle­nie było rezul­ta­tem służby w rosyj­skim Głów­nym Zarzą­dzie Wywia­dow­czym zna­nym powszech­nie jako GRU. Jeśli w latach sie­dem­dzie­sią­tych lub osiem­dzie­sią­tych wybu­chała jakaś rewo­lu­cja lub powsta­nie, docho­dziło do mor­der­stwa lub zama­chu stanu, ist­niały spore szanse, że to wła­śnie Władca Mario­ne­tek pocią­gał za sznurki. Nika­ra­gua, Afga­ni­stan, Angola, Mozam­bik – wszę­dzie było pełno odci­sków pal­ców jego oraz zespołu jego „dorad­ców”.

Pech chciał, że Andrie­now wypadł z łask obec­nych rosyj­skich władz i z powodu nie­po­twier­dzo­nych podej­rzeń doty­czą­cych jego udziału w zabój­stwie byłego mini­stra obrony musiał żyć jak wygna­niec. Bazy­lea, która była domem Puł­kow­nika przez ostat­nią dekadę, znaj­do­wała się bli­sko ośrod­ków wła­dzy w Euro­pie Zachod­niej i zapew­niała mu pry­wat­ność. Poli­tyka eks­tra­dy­cyjna Kon­fe­de­ra­cji Szwaj­car­skiej rów­nież bar­dzo mu odpo­wia­dała.

Andrie­now lubił też miesz­kać w pobliżu swo­jego pokaź­nego majątku, który w cało­ści zde­po­no­wał w naj­bez­piecz­niej­szym banku na świe­cie, miesz­czą­cym się przy tej samej ulicy co jego dom. Praca w GRU przy­spo­rzyła mu wielu wro­gów, zarówno wśród rzą­dów, jak i osób pry­wat­nych, więc ogra­ni­czał podróże do cał­ko­wi­tego mini­mum. Kiedy ktoś tak bogaty jak Puł­kow­nik potrze­bo­wał leka­rza, ban­kiera lub pro­sty­tutki, to oni przy­jeż­dżali do niego.