Jednorożec ebook i audiobook

W każ­dym z nas wal­czą dwa wilki.

Do­bry i zły.

Który wy­gra?

Ten, któ­rego kar­mimy.

In­diań­skie przy­sło­wie.

PRO­LOG

Męż­czy­zna je­chał drogą nr 160 z Choszczna w stronę Pia­secz­nika. Po­goda jak na ko­niec paź­dzier­nika była ładna. Wpraw­dzie sią­piło, ale słońce co ja­kiś czas wy­chy­lało się zza chmur. Trasa pro­wa­dziła głów­nie przez za­le­siony te­ren, więc jego ostre pro­mie­nie nie prze­szka­dzały kie­rowcy. Miesz­kał i pra­co­wał w Star­gar­dzie, ale do Choszczna jeź­dził raz, nie­kiedy dwa razy w mie­siącu, jak sam mó­wił: „w in­te­re­sach”. Owe „in­te­resy” le­żały te­raz ukryte w jego sa­mo­cho­dzie. Pod sie­dze­niami z przodu po­pa­ko­wane w wo­reczki stru­nowe i jed­no­ra­zowe re­kla­mówki kryły się róż­nego ro­dzaju nar­ko­tyki. Głów­nie zioło oraz kwas, ale także tro­chę am­fe­ta­miny oraz spora ilość do­pa­la­czy. Na­to­miast pod ko­łem za­pa­so­wym w ba­gaż­niku oraz pod tylną ka­napą znaj­do­wały się równo po­ukła­dane ste­rydy ana­bo­liczne. Tren­bo­lon, su­sta­non, me­ta­na­bol i różne od­miany te­sto­ste­ro­nów. Miał na­wet na sta­nie strzy­kawki i igły, je­śliby ktoś chciał.

Nar­ko­tyki sprze­da­wał już długo, cho­ciaż „sprze­da­wał” to może zbyt szum­nie po­wie­dziane, ale ste­ry­dami za­in­te­re­so­wał się sto­sun­kowo nie­dawno. Przez przy­pa­dek od­krył ni­szę na rynku i wy­peł­nił ją ide­al­nie. Nie, żeby w Star­gar­dzie bra­ko­wało sprze­daw­ców, co to – to nie, ale on ku­po­wał wszystko w Choszcz­nie, gdzie było ta­niej, i po­zby­wa­jąc się na­wet po tych sa­mych ce­nach, za­ra­biał wię­cej.

Poza tym za­cho­wy­wał da­leko idącą ostroż­ność. Prze­ka­zy­wał to­war tylko za­ufa­nym oso­bom, a co do ste­ry­dów – to zna­lazł kilku „osił­ków” nie w sa­mym Star­gar­dzie, tylko w wio­skach roz­sia­nych wo­kół. Pa­mię­tał, że kie­dyś, gdy był mały, więk­szość star­szych chło­pa­ków miała w domu han­tle i sztangi i ćwi­czyła za­pa­mię­tale. Te­raz dzie­ciaki sie­działy przed kom­pu­te­rami lub ze smart­fo­nami, ale po­znał kil­ku­na­stu chęt­nych, któ­rzy lu­bili wy­ci­skać z sie­bie poty na si­łowni. Ci prze­ka­zy­wali kon­takt swoim ko­le­siom, któ­rzy też ćwi­czyli, i in­te­res się krę­cił.

Do­je­chał do Pia­secz­nika.

Mógł te­raz po­je­chać na skrzy­żo­wa­niu pro­sto na Star­gard. Droga była krót­sza, ale dużo gor­sza niż druga opcja, którą wy­brał. Skrę­cił w prawo, na Su­chań. Wła­ści­wie to za­wsze tak jeź­dził. Nad­ra­biał tro­chę ki­lo­me­trów, ale za to za­wie­sze­nie w jego au­cie tak nie do­sta­wało po du­pie.

Przez wio­skę prze­je­chał z prze­pi­sową pręd­ko­ścią, po­dob­nie zresztą z niej wy­je­chał. Wo­lał nie ku­sić losu.

Nor­mal­nie udałby się po to­war wczo­raj, ale od kiedy jego dziew­czyna za­częła mu ma­ru­dzić, że po­wi­nien prze­stać han­dlo­wać tym świń­stwem, mu­siał tro­chę kom­bi­no­wać i dla­tego po­wie­dział jej, że dzi­siaj ma nad­go­dziny w pracy.

Zresztą ta głu­pia pinda za­po­mniała chyba, skąd on bie­rze kasę, żeby ku­po­wać te wszyst­kie świe­ci­dełka, które no­siła. Poza tym nie prze­szka­dzało jej, kiedy han­dlo­wał kra­dzio­nymi ciu­chami, bo tym też się zaj­mo­wał. Raz w mie­siącu przy­wo­ził cały ba­gaż­nik pod­ró­bek albo ory­gi­nal­nych ciu­chów, sam już na­wet nie wie­dział, i wtedy ona pierw­sza wy­bie­rała dla sie­bie co naj­lep­sze. Wtedy nie od­czu­wała żad­nych skru­pu­łów.

Do­je­chał do Su­cha­nia. Tu­taj mu­siało nie­dawno pa­dać, bo as­falt był cały mo­kry.

Na skrzy­żo­wa­niu z drogą nr 10 miał znów dwie opcje do wy­boru. Cza­sami je­chał w prawo, na sta­cję pa­liw Kur­dek, gdzie w re­stau­ra­cji Ga­raż za­ma­wiał so­bie coś do je­dze­nia, ale te­raz skrę­cił w lewo. Prze­cież dzi­siaj so­bota. Trzeba się przy­szy­ko­wać na im­prezkę i może jesz­cze da się opchnąć tro­chę to­waru.

Mi­jał domy, ko­lejne skrzy­żo­wa­nia. Wje­chał na wznie­sie­nie i już był na pro­stej, kiedy zza chmur wyj­rzało słońce. Znaj­do­wało się ni­sko nad ho­ry­zon­tem i mo­men­tal­nie jego ostre pro­mie­nie wbiły mu się w oczy ni­czym szty­lety. Do­dat­kowo świa­tło od­bite od mo­krego as­faltu spo­tę­go­wało chwi­lowy efekt ośle­pie­nia.

Zdjął nogę z gazu i za­czął ma­cać ręką, pró­bu­jąc opu­ścić osłonę prze­ciw­sło­neczną.

Ko­bieta spę­dziła parę chwil u przy­ja­ciółki, plot­ku­jąc i po­pi­ja­jąc wino. Za­mie­rzała po­że­gnać się wcze­śniej, ale za­częło pa­dać, a ona nie miała pa­ra­solki.

Te­raz wy­szła z su­per­mar­ketu, nio­sąc nie­zbyt ciężką torbę. Nie­wiele ku­piła, żeby tylko po­dać coś na ko­la­cję. Ser, wę­dlinę, tro­chę owo­ców. Jak bę­dzie trzeba, to na więk­sze za­kupy przy­je­dzie z mę­żem.

Skie­ro­wała się w stronę przej­ścia dla pie­szych. Sy­gna­li­za­tory jak zwy­kle się nie świe­ciły. Od kiedy je za­mon­to­wano, czę­ściej były w na­pra­wie, niż dzia­łały po­praw­nie.

Ko­bieta spoj­rzała w lewo. Nad­jeż­dżał ja­kiś sa­mo­chód, ale do­strze­gła, że już zwol­nił. We­szła na pasy i po­pa­trzyła w prawo, na prze­ciw­le­gły pas. Mu­siała prze­sło­nić oczy dło­nią, żeby co­kol­wiek zo­ba­czyć. Z tam­tej strony nic się nie zbli­żało. Ob­ró­ciła się jesz­cze raz w lewo, ale było już za późno. Jej mózg zdą­żył za­no­to­wać, że auto jed­nak się nie za­trzy­mało. Chciała usko­czyć i zdą­żyła tylko wy­dać krótki okrzyk, za­nim cią­gle zwal­nia­jący po­jazd ude­rzył w nią i od­rzu­cił na bok.

Ude­rze­nie nie było mocne. W In­ter­ne­cie można obej­rzeć dzie­siątki fil­mi­ków, na któ­rych lu­dzie są ude­rzani przez pę­dzące sa­mo­chody, wy­rzu­cani w po­wie­trze jak szma­ciane lalki i spa­dają, a póź­niej jak gdyby ni­gdy nic wstają, otrze­pują się i idą da­lej, za­pewne w szoku.

Ale to nie był je­den z in­ter­ne­to­wych wy­pad­ków. Ko­bieta po pro­stu upa­dła i ude­rzyła głową w kra­węż­nik wy­sepki od­dzie­la­ją­cej oba pasy jezdni. Mo­men­tal­nie stra­ciła przy­tom­ność.

Kie­rowca w ostat­niej chwili za­uwa­żył po­stać i za­czął ha­mo­wać, ale nie zdą­żył za­trzy­mać po­jazdu. Nie zro­bił tego na­wet, kiedy już po­czuł ude­rze­nie. Sa­mo­chód to­czył się na ja­ło­wym biegu. Przez boczną szybę męż­czy­zna wi­dział, jak ko­bieta upada, a jej za­kupy roz­sy­pują się po jezdni.

Za­wsze umiał so­bie ra­dzić w róż­nych sy­tu­acjach, dla­tego nie za­trzy­mał auta. Nie mógł. Je­śli po­li­cjanci prze­szu­kają sa­mo­chód, to bę­dzie miał prze­srane. Nie, żeby już nie miał.

Przez jego głowę prze­la­ty­wały setki my­śli. Sku­pił się na kilku.

Kara za po­sia­da­nie i han­del taką ilo­ścią nar­ko­ty­ków i ste­ry­dów oka­za­łaby się za­pewne więk­sza niż kara za ucieczkę z miej­sca wy­padku. No, chyba że ofiara nie prze­żyje, ale wy­da­wało mu się, że ko­bieta po­ru­szyła ręką, więc być może za bar­dzo jej nie uszko­dził. Prze­cież nie je­chał zbyt szybko. Trzy­dzie­ści parę, może czter­dzie­ści ki­lo­me­trów na go­dzinę. Ni­komu nic nie po­winno się stać.

Po­jazd się za­trzy­mał, a on roz­glą­dał się ner­wowo do­okoła.

Mógłby także wy­je­chać poza mia­sto, ukryć to­war gdzieś w polu i wró­cić tu­taj, uda­jąc, że w pierw­szym mo­men­cie był w szoku. Tak, to do­bry plan. Po to­war wy­brałby się póź­niej. Może na­wet mógłby go za­brać po dro­dze, jakby go już pu­ścili.

Ni­g­dzie ni­kogo nie wi­dział.

Może jed­nak ist­niała jesz­cze jedna opcja.

Znów uważ­nie zlu­stro­wał te­ren do­okoła. Czyżby miał aż tyle szczę­ścia? Ni­g­dzie ży­wej du­szy. Wie­dział, że Su­chań nie jest mo­ni­to­ro­wany. Oprócz dwóch sta­cji pa­liw, tej na po­czątku i tej, którą wi­dział przed sobą, ni­g­dzie in­dziej nie za­in­sta­lo­wano tu ka­mer. Na po­przed­niej sta­cji nie był, a na tej przed nim ka­mery usta­wione są na wy­jeż­dża­ją­cych klien­tów, więc na pewno jego nie bę­dzie na na­gra­niu. Wie­dział to, bo kilka razy tam tan­ko­wał i na­mie­rzył mo­ni­tory za kasą.

Mu­siał szybko pod­jąć de­cy­zję. W każ­dej chwili ktoś mógł wyjść ze sklepu, ktoś mógł wy­ło­nić się zza rogu bu­dynku.

Ręka sama po­wę­dro­wała do gałki zmiany bie­gów, noga wci­snęła pe­dał gazu.

Ostatni raz ner­wowo ro­zej­rzał się do­okoła i upew­nił, że ni­kogo nie wi­dzi. Ru­szył przed sie­bie.

Tego męż­czy­znę wszy­scy na­zy­wali bez­dom­nym, cho­ciaż teo­re­tycz­nie miał gdzie miesz­kać. Przy­naj­mniej je­śli za miesz­ka­nie dało się uznać roz­wa­la­jącą się al­tankę nie­da­leko ogród­ków dział­ko­wych na­le­żą­cych do spół­dzielni miesz­ka­nio­wej.

Prze­waż­nie była tu ci­sza i spo­kój, ale wszę­dzie cho­ler­nie da­leko, cho­ciaż jemu to aku­rat nie prze­szka­dzało. Czasu miał w bród. Poza tym do dwóch naj­waż­niej­szych miejsc w Su­cha­niu mógł dojść bocz­nymi ścież­kami nie­zau­wa­żony i co waż­niej­sze, nie­na­ga­by­wany przez ni­kogo.

Czę­sto ko­rzy­stał z dróżki pro­wa­dzą­cej mię­dzy pło­tami, a na­stęp­nie mię­dzy dwoma bu­dyn­kami i wy­cho­dzą­cej na­prze­ciwko rynku miej­skiego, głów­nego miej­sca spo­tkań mło­dzieży oraz pi­jacz­ków.

Wła­śnie omi­nął kępy krza­ków ro­snące po obu stro­nach, kiedy ja­kieś sześć­dzie­siąt, może sie­dem­dzie­siąt me­trów da­lej srebrne auto ude­rzyło ko­goś prze­cho­dzą­cego na drugą stronę jezdni.

Au­to­ma­tycz­nie cof­nął się i wtu­lił w krzaki, ob­ser­wu­jąc jed­no­cze­śnie całą sy­tu­ację. Sa­mo­chód zwol­nił i po chwili się za­trzy­mał. Nie wi­dział osoby, która zo­stała po­trą­cona, ale przez przed­nią szybę doj­rzał, jak kie­rowca ner­wowo roz­gląda się do­okoła. Bez­domny po­my­ślał, że za chwilę drzwi po­jazdu otwo­rzą się i tam­ten wyj­dzie po­móc po­szko­do­wa­nemu, ale nic ta­kiego się nie stało.

Po chwili auto ru­szyło i za­częło przy­spie­szać.

Bez­domny prze­su­nął się tro­chę, cią­gle się przy­pa­tru­jąc. Nie bał się, że zo­sta­nie do­strze­żony. Ścieżka opa­dała w dół i trzeba by było sta­nąć na sa­mej kra­wę­dzi chod­nika, żeby go zo­ba­czyć, a tego kie­rowca chyba nie miał za­miaru ro­bić. Bar­dzo mu się spie­szyło.

Skryty w krza­kach zdą­żył tylko za­uwa­żyć, że pro­wa­dzący auto to młody szczyl. Nie mógł mieć wię­cej niż dwa­dzie­ścia pięć lat. Głupi gów­niarz, po­my­ślał.

Od­pro­wa­dził po­jazd wzro­kiem i wtedy od­wró­cił się w drugą stronę.

Po­trą­cona osoba le­żała na wy­sepce mię­dzy jezd­niami jak roz­bi­tek.

Wy­chy­lił się moc­niej zza krza­ków i ro­zej­rzał. Ni­g­dzie ni­kogo. Dziwne, ale cza­sami tak by­wało. W so­botni po­ra­nek przed mar­ke­tem było mnó­stwo sa­mo­cho­dów i klien­tów, ale te­raz, kiedy słońce po­woli za­cho­dziło, lu­dzi za­wsze krę­ciło się nie­wiele.

Za­sta­na­wiał się, czy wyjść z ukry­cia i iść po­móc po­szko­do­wa­nemu. Nie lu­bił zwra­cać na sie­bie uwagi. Zbyt czę­sto nie wy­szło mu to na do­bre. Wy­cią­gnął z kie­szeni wy­pło­wia­łej ma­ry­narki małą bu­te­leczkę wódki, o któ­rej z wra­że­nia pra­wie za­po­mniał, i łap­czy­wie wy­pił jej za­war­tość. Pu­stą rzu­cił za sie­bie, na­wet się nie oglą­da­jąc. Tra­fiła na stos po­dob­nych, któ­rymi za­wa­lona była cała ścieżka.

Tego po­trze­bo­wał, żeby ze­brać się na od­wagę. Je­śli po­może tej oso­bie, może mu się to opłaci.

Już miał ru­szyć w tamtą stronę, kiedy do ofiary pod­bie­gły dwie młode dziew­czyny. Znów od­ru­chowo cof­nął się w krzaki i za­czął ob­ser­wo­wać.

Wi­dział, jak jedna z nich po­chyla się nad le­żącą, a druga wy­ciąga te­le­fon. Za­pewne dzwoni na po­go­to­wie albo po­li­cję.

Bez­domny zga­nił się w my­ślach. Prze­cież sam mógł za­dzwo­nić, miał te­le­fon. Dla po­twier­dze­nia po­kle­pał się po piersi. W we­wnętrz­nej kie­szeni ma­ry­narki rze­czy­wi­ście no­sił apa­rat te­le­fo­niczny. Starą no­kię, którą kie­dyś po­da­ro­wała mu jego Dag­mara. Wpraw­dzie nie wie­dział, że nie może ni­g­dzie za­dzwo­nić, bo od dawna nie za­si­lił konta, ale cią­gle wie­rzył, że te­le­fon w końcu za­dzwoni, a on od­bie­rze po­łą­cze­nie. Dla­tego kiedy tylko mógł, ła­do­wał go i trzy­mał za­wsze przy so­bie.

Wi­dział, jak przy przej­ściu za­trzy­muje się ja­kieś auto i wy­siada z niego męż­czy­zna i ko­bieta. Męż­czy­zna pod­biega do dziew­cząt i le­żą­cej osoby, a na­stęp­nie ma­cha do ko­biety, a ta wyj­muje coś z sa­mo­chodu i mu przy­nosi.

Na­gle na­prze­ciwko, po dru­giej stro­nie rynku do­strzegł mru­ga­jące nie­bie­skie świa­tła i po chwili po­ja­wił się ra­dio­wóz. Te­raz bez­domny już się nie cof­nął, tylko od­wró­cił i szybko za­czął iść przed sie­bie. Nie chciał, żeby kto­kol­wiek go tu te­raz zo­ba­czył, a już na pewno nie po­li­cjanci.

Wą­ska uliczka koń­czyła się po ja­kichś stu me­trach i do­cho­dziła do ubi­tej drogi. Mógł iść w lewo z po­wro­tem do swo­jej al­tanki, ale nie spę­dzi prze­cież reszty so­boty o su­chym py­sku. Dla­tego skrę­cił w prawo, doj­dzie do przej­ścia w ogro­dze­niu, które za­pro­wa­dzi go pro­sto przed wej­ście do su­per­mar­ketu. Tam kupi so­bie jesz­cze jedną bu­te­leczkę wódki i wmie­sza się w tłu­mek lu­dzi, któ­rzy już ze­brali się obok sy­gna­li­za­cji. Może zo­ba­czy w końcu, kto miał dzi­siaj taki nie­for­tunny dzień.

TY­DZIEŃ PIERW­SZY

Rok póź­niejWto­rek, po­czą­tek li­sto­pada

Ko­bieta jak zwy­kle za­częła od zmy­wa­nia ma­ki­jażu, prze­glą­da­jąc się w wiel­kim lu­strze wi­szą­cym nad umy­walką po pra­wej stro­nie ła­zienki. One za­wsze naj­pierw ro­bią de­ma­ki­jaż, po­my­ślał. Po le­wej znaj­do­wał się se­des, a na­prze­ciwko okna drzwi wej­ściowe oraz ka­bina prysz­ni­cowa. Tuż pod oknem stała wanna. Ko­bieta rzadko ją wy­bie­rała, wo­lała prysz­nic.

Skoń­czyła z twa­rzą i za­częła się roz­bie­rać. Po­woli, ale nie zmy­słowo. Tak nor­mal­nie. Mimo to pa­trzący na nią męż­czy­zna już mak­sy­mal­nie się pod­nie­cił.

Bluzę dre­sową i spodnie zło­żyła i po­ło­żyła na kla­pie od se­desu. Skar­petki i ko­szulka z na­pi­sem „Let’s make some no­ise” wy­lą­do­wały w ko­szu na brudne ciu­chy. Przyj­rzała się so­bie w lu­strze, prze­krzy­wiła głowę i wzru­szyła ra­mio­nami.

Tak, zgo­dził się z nią męż­czy­zna, nie­zbyt cie­kawy wi­dok. Ko­bieta nie była zgrabna. Na­wet ładna, ale zgrabna w żad­nym wy­padku. Z nad­wagą. Fałda tłusz­czu tu, fałdka tam, zbyt grube uda, ale z ko­lei za chude łydki. Kiedy zdjęła sta­nik, po raz ko­lejny stwier­dził, że piersi ma za małe w sto­sunku do masy ciała. Szkoda. Ale da­ro­wa­nemu ko­niowi nie za­gląda się w zęby. Uśmiech­nął się.

Ko­bieta zdjęła majtki i coś z nich wy­cią­gnęła. Za­pewne wkładkę albo pod­pa­skę. Nie za­uwa­żył. Wrzu­ciła to do ma­łego ko­sza na śmieci, spięła włosy i od­krę­ciła prysz­nic. To do­brze. Za­wsze wo­lał, jak brała prysz­nic. Kiedy ką­pała się w wan­nie, ni­gdy nic nie wi­dział.

We­szła do ka­biny i za­su­nęła drzwi, co z jego punktu wi­dze­nia przy­naj­mniej na po­czątku nie miało zna­cze­nia, bo całą ka­binę wy­ko­nano z prze­zro­czy­stego szkła. Spłu­kała ciało od szyi w dół wodą i na­my­dliła się pod pa­chami, na no­gach i po­mię­dzy nimi. Czyli dzi­siaj go­le­nie, uśmiech­nął się męż­czy­zna za­do­wo­lony. Aku­rat to lu­bił bar­dzo.

Ko­bieta wzięła jed­no­ra­zową ma­szynkę z pó­łeczki wi­szą­cej na ścia­nie w ka­bi­nie i za­częła się go­lić pod pa­chami. Szyb­kie pewne ru­chy, naj­pierw z jed­nej strony, póź­niej z dru­giej. Na­stęp­nie prze­szła do nóg. Schy­liła się, a jej piersi fa­lo­wały przy każ­dym po­cią­gnię­ciu ma­szynką. Kiedy za­częła go­lić wzgó­rek ło­nowy, męż­czy­zna po­czuł ko­lejną falę pod­nie­ce­nia. Prawą nogę po­sta­wiła na pod­wyż­sze­niu bro­dzika, jedną ręką na­cią­gnęła skórę, a drugą wpraw­nie ope­ro­wała ma­szynką. Gdyby nie za­pa­ro­wane szyby w ka­bi­nie, wi­dok byłby za­pewne nie­sa­mo­wity, ale on i tak wszystko wy­raź­nie wi­dział w swo­jej wy­obraźni.

Na­gle ko­bieta pod­nio­sła głowę, coś po­wie­działa. Drzwi do ła­zienki się otwo­rzyły. Wszedł jej mąż. Męż­czy­zna za­glą­da­jący przez okno od­ru­chowo się od­chy­lił, cho­ciaż wie­dział, że i tak nie da się go do­strzec. W ła­zience pa­liło się świa­tło, na ze­wnątrz było ciemno. W szkla­nej ta­fli od­bi­jało się tylko wnę­trze ła­zienki. No, chyba że ktoś sta­nąłby przy sa­mej szy­bie.

Męż­czy­zna za­glą­dał wła­śnie przez to wą­skie, ła­zien­kowe okno, sto­jąc na od­wró­co­nym wia­drze po far­bie, które wa­lało się pod pło­tem, na ma­łym, ciem­nym po­dwó­reczku. Za pło­tem były chasz­cze, za chasz­czami łąka i po­lna droga, którą tu przy­szedł. Oczy­wi­ście, kiedy już się ściem­niło. Wie­dział mniej wię­cej, kiedy po­wi­nien się tu zna­leźć, żeby so­bie po­pa­trzeć, bo ro­bił to wiele razy.

Wpraw­dzie okno w pra­wie trzech czwar­tych za­sło­nięto pod­no­szoną od dołu ro­letą, ale wła­śnie o to cho­dziło. Do­mow­nicy w środku czuli się bez­piecz­niej, wie­dząc, że są osło­nięci przed świa­tem.

Nic bar­dziej myl­nego. Nie­do­cią­gnięte za­słony, nie­do­su­nięte ro­lety, brak oświe­tle­nia ze­wnętrz­nego – wszystko to dzia­łało na męż­czy­znę jak ma­gnes, przy­cią­ga­jąc jego uwagę w szybko za­pa­da­ją­cych ciem­no­ściach.

Mąż ko­biety zdjął jej ciu­chy z klapy se­desu, pod­niósł ją i po chwili za­czął si­kać, mó­wiąc coś do żony. Ta od­po­wie­działa mu ze śmie­chem, nie prze­ry­wa­jąc go­le­nia. Po­tem spu­ścił wodę, umył ręce i wy­szedł z ła­zienki, a ko­bieta skoń­czyła go­le­nie i spłu­kała się wodą. Na­stęp­nie pod­myła się ja­kimś że­lem, a in­nym na­my­dliła całe ciało. Nie uży­wała gąbki. Kiedy już się cała umyła, wy­szła z ka­biny i się wy­tarła. Zdjęła spinkę, na­chy­liła się do bro­dzika, od­wra­ca­jąc ty­łem do okna, i za­częła myć włosy. Męż­czy­zna mało nie eks­plo­do­wał. Na ten wi­dok za­wsze cze­kał z utę­sk­nie­niem. Ile by dał, żeby te­raz zna­leźć się w środku.

Ko­bieta za­wi­nęła ręcz­nik wo­kół głowy i za­jęła się wkle­py­wa­niem w twarz kremu. Póź­niej ugnia­tała piersi w tę i z po­wro­tem, na­kła­dała bal­sam na brzuch, po­śladki, uda. Prze­cież on mógłby to ro­bić. Wy­obra­ził so­bie, jak ma­suje całe jej ciało, wciera ma­zi­dło w jej piersi, wkłada rękę mię­dzy nogi.

Na ko­niec umyła zęby. Na­stęp­nie wło­żyła pi­żamę i szla­frok, zga­siła świa­tło w ła­zience i wy­szła.

Przed­sta­wie­nie skoń­czone.

Męż­czy­zna zszedł z wia­dra. Od­sta­wił je na miej­sce, prze­lazł przez płot i znik­nął w ciem­no­ściach. Kiedy do­trze do domu, bę­dzie już pew­nie po dwu­dzie­stej dru­giej, ale wtedy wła­śnie za­cznie się jego pry­watne przed­sta­wie­nie. Wszystko zo­ba­czy wy­raź­niej, a ko­bieta bę­dzie ro­bić to, co on ze­chce.

Środa

Ro­bert Pa­liń­ski koń­czył wy­cie­rać ku­rze w sa­lo­nie. Po­kój nie był może zbyt duży, ale znaj­do­wało się w nim pełno róż­nych bi­be­lo­tów, fo­to­gra­fii i roz­ma­itych drob­nych de­ko­ra­cji, które na­le­żało po­prze­sta­wiać, żeby do­trzeć do wszyst­kich za­ka­mar­ków. Była środa, a w środę za­wsze wspól­nie sprzą­tali dom. On wy­cie­rał ku­rze, jego żona Ka­ta­rzyna od­ku­rzała pod­łogi, a córka Amelka sprzą­tała na gó­rze swój po­kój, co w tym przy­padku nie miało więk­szego sensu, bo za ja­kiś czas i tak wszystko bę­dzie w nim wy­glą­dało jak po przej­ściu tor­nada.

Po za­koń­cze­niu sprzą­ta­nia Amelka za­częła szy­ko­wać się na za­ję­cia z te­nisa, na które jeź­dziła z tatą dwa razy w ty­go­dniu już od trzech mie­sięcy, a Ka­ta­rzyna wzięła się do my­cia pod­łóg. Można po­wie­dzieć, że wszystko było wy­mie­rzone, co do joty, bo kiedy do­tarła z wia­drem do wia­tro­łapu, mąż z córką już wkła­dali buty do wyj­ścia. Dała szyb­kiego bu­ziaka Amelce i po­go­niła ich mo­pem.

Szybko do­koń­czyła swoją pracę i te­raz miała pół go­dzinki dla sie­bie. Za­wsze, kiedy Ro­bert za­wo­ził córkę, ona w spo­koju ćwi­czyła jogę. Taką za­warli nie­pi­saną umowę. Nie­pi­saną, bo to Ka­ta­rzyna wy­my­śliła, a wręcz na­ka­zała mę­żowi, że kiedy Amelka bę­dzie na za­ję­ciach, on ma iść na po­bli­ską si­łow­nię na świe­żym po­wie­trzu i tam ćwi­czyć, do­póki córka nie skoń­czy, czyli nie­całą go­dzinę. Z jed­nej strony ko­bieta zy­ski­wała tro­chę czasu dla sie­bie, a z dru­giej mąż się ostat­nio za­pu­ścił i chciała, żeby zrzu­cił tro­chę zbęd­nych ki­lo­gra­mów.

Ro­bert Pa­liń­ski cał­ko­wi­cie się z nią zga­dzał. Nie, żeby był pan­to­fla­rzem i ro­bił wszystko, co każe mu żona, ale sam za­uwa­żył, że tro­chę mu się przy­tyło, i dla­tego od pra­wie trzech mie­sięcy su­mien­nie tre­no­wał na si­łowni koło szkoły, w któ­rej od­by­wały się za­ję­cia te­nisa. Ani razu nie wró­cił do domu przed za­koń­cze­niem za­jęć Amelki, dla­tego te­raz, kiedy Ka­ta­rzyna Pa­liń­ska wy­cią­gała z szafki zwi­niętą ka­ri­matę do ćwi­czeń i usły­szała, jak otwie­rają się drzwi wej­ściowe, bar­dzo się zdzi­wiła.

– Coś się stało Amelce? – spy­tała za­nie­po­ko­jona, wcho­dząc do wia­tro­łapu. – Mam na­dzieję, że... – Głos uwiązł jej w gar­dle. Chciała jesz­cze coś po­wie­dzieć, ale silne ude­rze­nie w głowę po­zba­wiło ją przy­tom­no­ści.