Kozioł ebook i audiobook

Piekło to inni.

Jean-Paul Sartre, Przy drzwiach zamkniętych

W książce wykorzystano archiwalne materiały ze sprawy zabójstwa Ireny Jarosz, zwanej także sprawą Józefa Cyppka. W cytowanych aktach poprawiono tylko ewidentne błędy ortograficzne i interpunkcyjne, poza tym zachowano oryginalną pisownię. W wypadku innych opisanych sytuacji i postaci wszelkie podobieństwo do prawdziwych zdarzeń i osób jest przypadkowe i niezamierzone.

Prolog

Niebuszewo, Szczecin, maj 1957 roku

Stanęła na końcu kolejki. Wychyliła głowę i spojrzała w kierunku jej czoła. Przed nią znajdowało się jakieś dwadzieścia osób. Drugie tyle pewnie tłoczyło się w środku. Odwróciła się, była ostatnia. Nie jest źle, pomyślała. To jakieś dwadzieścia minut do pół godziny stania w kolejce. Spojrzała w górę i zamknęła oczy. Promienie słońca zalały jej twarz błogim ciepłem. Uśmiechnęła się. W tym roku maj był wyjątkowy. Bardziej przypominał lipiec albo początek sierpnia. Mogła w końcu włożyć tę sukienkę w grochy, w której wyglądała jak Basia Kwiatkowska w Ewa chce spać – tak przynajmniej twierdziła pani Domicela, jej dyrektorka. Pracowała w Danie, firmie produkującej odzież. Nie, nie była już zwykłą szwaczką, od miesiąca zajmowała stanowisko specjalistki w dziale konfekcji damskiej. Stamtąd było już tylko dwadzieścia metrów do gabinetu pani Mazurkiewicz. To było jej marzenie: pracować u boku pani Dany, wspaniałej kobiety, która stworzyła przedsiębiorstwo. Każda dziewczyna po skończeniu odzieżówki chciała właśnie tam pracować.

Po jakimś miesiącu obserwacji Ania stwierdziła, że droga kariery prowadzi przez żołądki głównych specjalistek w dziale wzornictwa. Panie szczególnie zasmakowały w porannej kawie z ciepłym rogalem z piekarni na Długosza. Nie było jednak łatwo zdobyć te słynne wypieki. Zazwyczaj rozchodziły się w ciągu pierwszych trzech godzin. Trzeba było wstać rano i odczekać swoje w długiej kolejce, ciągnącej się nieraz aż do Roosevelta[1]. To było zbyt męczące dla pań z biurowca na Odzieżowej. Do tego nie była to najbezpieczniejsza część miasta. Nierzadko z którejś z ciemnych bram na Niemcewicza czy Barbary wyskakiwało kilku cwaniaków, podchodziło do gości stojących w kolejce po chleb, przystawiało kawałek majchra pod żebra i zwracało się z uprzejmą prośbą o wsparcie na przykład w zakupie biletu PKP do Łomży na pogrzeb babci. Człowiek nie mógł odmówić. Ania wiedziała, że sporo ryzykuje, ale pocieszała się, wspominając rosyjskie przysłowie, które kiedyś usłyszała od babci: kto nie ryzykuje, ten szampana nie pije. Uśmiechnęła się. W gruncie rzeczy z tym ryzykiem to była też gruba przesada. Od kilku tygodni dzień w dzień robiła zakupy na Niebuszewie i co? Nic. W gruncie rzeczy czuła się tu równie bezpiecznie jak na Niepodległości.

Jej rozmyślania przerwał duszący zapachu potu zmieszanego ze smrodem tytoniu i taniego alkoholu. Odwróciła się. Tuż za nią stał mężczyzna w podkoszulku. Jego wielka postura właściwie zasłoniła jej resztę kolejki, nie wiedziała, czy ktoś za nim stoi. Mężczyzna uśmiechnął się do niej, ukazując wyraźne braki w uzębieniu. Skrzywiła się. Nie mogła nie zauważyć, iż poza dwiema dwójkami w górnej części i kilkoma brązowymi trzonkami w dolnej niczym nie mógł się pochwalić.

– Mieeeerosław jestem.

Mężczyzna, kołysząc się, wyciągnął wielką łapę w kierunku Ani. Dziewczyna odwróciła się, próbując dać do zrozumienia, że raczej nie jest zainteresowana konwersacją. Nie zadziałało. Po chwili poczuła, jak ta sama wielka łapa ląduje na jej ramieniu. Mężczyzna obrócił ją, trzymając w żelaznym uścisku.

– Mówiłem do ciebie, złotko, że Mirosław jestem, nieładnie tak się odwracać.

Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Ania próbowała się wyrwać, ale jej wątłe ciało mogło się jedynie szamotać. Przypominała szmacianą lalkę, którą złapał dziki kundel. Po stojących w kolejce przeszedł pomruk oburzenia, ale nikt się nie wyrwał, by pomóc dziewczynie.

Ania wiedziała, że jeżeli teraz nic nie zrobi, to z pewnością źle to się dla niej skończy. Pochyliła głowę tuż nad silnym ramieniem mężczyzny i z całej siły wbiła zęby w jego ciało. Zrobiła to tak energicznie i mocno, że jej szczęki zatrzymały się dopiero na kości przedramienia. Mirosław zawył z bólu i próbował wyszarpać ramię. Oboje zatoczyli się na środek ulicy. W pewnym momencie mężczyzna oderwał się od dziewczyny i upadł na ziemię. Spojrzał na wyszarpane miejsce na ramieniu i zadarł głowę.

– Ty kurwo!

Gwałtownie się podniósł i zgiął wpół, a jego ciało zaczęło wykonywać dziwne ruchy, jak aktor teatru pantomimy podczas solowego numeru. Kolejka zawirowała. Wszyscy w osłupieniu wpatrywali się w dziwnie skrzywioną postać. Po chwili przez całą kamienicę przeszedł potężny śmiech, właściwie rechot, który odbijając się od fasad budynków z czerwonej cegły, rezonował i wpadał w dźwiękowy korkociąg, przez co dźwięk nabrał upiornej barwy. Echo tego nierzeczywistego śmiechu po dotknięciu brukowanej ulicy zamieniło się w rzężenie i coraz cichszy pisk, który zanikł równie szybko, jak się pojawił.

Mężczyzna leżał w pozycji embrionalnej i się nie ruszał. Jakiś drobny facet w kraciastej koszuli, który do tej pory stał w kolejce, podszedł do niego. Kucnął i dotknął ręką szyi leżącego. Chwilę potrzymał palce pod podbródkiem, po czym wstał i spojrzał na Anię.

– On nie żyje. Co mu pani zrobiła?

* * *

Telefon nie dawał za wygraną. Gdy zadzwonił po raz czwarty, mężczyzna powoli podniósł słuchawkę.

– Doktor Ferenc? – wyszeptał do słuchawki drżący kobiecy głos.

– Tak, w czym mogę pomóc? – odpowiedział spokojnym, ale wyraźnie zirytowanym tonem lekarz.

– Dzień dobry, panie doktorze. To ja, Swietłana Pawlak z czwartego bloku… – Pomimo starań ukraiński akcent wciąż był słyszalny. – Proszę pilnie zejść na dół do prosektorium – wyrzuciła z siebie kobieta.

Na zmęczonej twarzy lekarza pojawiła się oznaka rezygnacji. Zapowiadał się kolejny długi dzień w szpitalu. Szymon Ferenc pracował na Arkońskiej siódmy rok. Przyjechał do Szczecina pięć lat po wojnie. Był jednym z tych, którzy uwierzyli propagandzie. „Tu czeka na ciebie nowy świat”, mówili. „Jedziesz na dziki zachód”, śmiali się. W gazetach pisali, że to ziemie odzyskane. Nie był naiwny. Wiedział, co się kryło za oficjalną propagandą. Liczył się z tym, że nie będzie łatwo, ale też nie miał nic do stracenia. Dwa lata na wydziale lekarskim na Akademii Lekarskiej w Bytomiu wystarczyły, by poczuł się zbawcą świata. Spakował jedną parę spodni i marynarkę, w której był na egzaminie wstępnym, i pobiegł na dworzec PKP w Zabrzu. Kupił bilet w jedną stronę do Szczecina. Do nowego świata. Nic go tam, na Śląsku, nie trzymało. Matka i ojciec podczas wojny zostali wywiezieni do Niemiec na roboty, z których nigdy nie wrócili. W trakcie studiów bardziej od dziewczyn interesowała go struktura wielopostaciowa gronkowca, dlatego całe dnie spędzał w czytelni Biblioteki Głównej na Warszawskiej 14.

To, że Szymona nie interesowały dziewczęta, nie oznaczało, że one się nim nie interesowały. Nie był wysoki, ale ze wzrostem metr siedemdziesiąt pięć centymetrów mieścił się w średniej krajowej. Był przystojny, kruczoczarne włosy z obfitą grzywą falowały nad wysokim czołem. A jego oczy miały granatowe tęczówki, co czyniło go nieco egzotycznym. Najbardziej jednak wyróżniał się sylwetką. Wielogodzinne sesje treningowe w salce zapaśniczej klubu sportowego MKS Kończyce nadały jego ciału nie tylko zwinność, sprężystość i siłę, lecz także atletyczny wygląd. Jak się miało później okazać, treningi, a szczególnie ich efekty, stały się afrodyzjakiem silniejszym niż jego spojrzenie. Wśród studentek drugiego roku studiów medycznych kursował nawet specjalny grafik, regulujący, która z nich i kiedy może siedzieć obok niego w czytelni. Rywalizacja zakończyła się w czwartym semestrze, kiedy to przyszłe adeptki medycyny zrozumiały, że nie wygrają z chorobami trawiącymi mózg człowieka, kolejną pasją Ferenca.

Był bardzo dobrym studentem. Bez problemu zdobyłby pracę w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 2 w Zabrzu, jednak wiedział, że tam byłby tylko kolejnym niezłym lekarzem. Na nowej ziemi miał szansę przejść do historii, zbudować coś wielkiego od początku, sam.

Po przyjeździe do Szczecina trafił do „Kurzego Młyna”, czyli Miejskiego Szpitala Zakaźnego im. Rydygiera przy Arkońskiej 4. Wcześniej był tam zakład opieki dla starców, ale Naczelny Nadzwyczajny Zakład ds. Walki z Epidemiami zdecydował o przebudowaniu całego kompleksu. Wylądował pod skrzydłami profesora Eisnera[2], legendy tego miejsca. Kontynuował też naukę na Akademii Lekarskiej w Szczecinie. Myślał, że złapał Pana Boga za nogi, jednak rzeczywistość okazała się brutalna. Czerwonka, błonica, dur brzuszny to były tylko nieliczne epidemie, z którymi lekarze, niezależnie od specjalności, musieli walczyć. Miasto utknęło w kleszczach głodu i brutalnych porachunków lokalnych band. Szczecin, do jakiego trafił, nie był miastem nadziei.

Prosektorium mieściło się w obskurnej piwnicy po dawnym schronie przeciwlotniczym. Pośrodku, na metalowym stole sekcyjnym, leżało ciało mężczyzny. Długie cienie wskazywały, że u stołu stoją dwie osoby, pielęgniarka Janina Pawlak i Kryże, patomorfolog z Gryfina.

– To już ósmy – odezwał się ponuro Kryże. Ferenc podszedł do stołu. Zwłoki mężczyzny były zakryte do szyi białym płótnem żeglarskim. Górnej części czaszki nie było. Została otwarta.

– Gąbka. – Kryże wskazał na mózg ofiary. – Mózg został kompletnie zdeformowany. Następny. Wiesz, co to oznacza? – zwrócił się do Ferenca człowiek w białym kitlu.

– Tak – wyszeptał lekarz. – Mamy kolejnego kanibala.

CZĘŚĆ I

OFIARY

1

Śmiejąca się śmierć

Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej, Szczecin, maj 1957 roku

– Wie pan, czym jest choroba kuru? – zwrócił się do siedzącego na skórzanym fotelu mężczyzny w błękitnoszarym mundurze doktor Ferenc.

– Po pierwsze nie „panie”, tylko „towarzyszu majorze” – skarcił lekarza dobiegający pięćdziesiątki grubas, który siedział za biurkiem. Podwójny podbródek i brak szyi pasowały do zarumienionej, pucołowatej twarzy. W palcach przypominających serdelki trzymał niedogaszonego papierosa. Mundur nie mógł zakamuflować zwałów tłuszczu, który próbował się wydostać na powierzchnię między guzikami białej koszuli.

– Mamy rok tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty siódmy, a nie trzydziesty siódmy, i nie jesteśmy w sanacyjnej Polsce panów, tylko w Polsce Ludowej, w której wszyscy towarzysze są równi – dodał i uśmiechnął się do siebie. Zawsze po tym, jak udało mu się skutecznie upokorzyć jednego z tych synów z inteligenckich rodzin, spadkobierców tamtego świata, czuł, że kolejny przyczółek został zdobyty.

– Poza tym – żachnął się – nie, nie wiem, co to jest choroba kuru, ale liczę na to, że towarzysz mnie oświeci.

Ferenc zdawał sobie sprawę, z kim rozmawia. Major Sucharek znany był szczecińskim lekarzom. To on stał za brutalną akcją pacyfikacji protestu po wydarzeniach z Daniłą Nieczupejem[3], po której izby przyjęć szpitali na Zdunowie i Arkońskiej zapełniły się kobietami z połamanymi miednicami, mężczyznami z rozbitymi głowami i krwawiącymi ranami po postrzałach. Pijany sołdat pod Szczecinianką zastrzelił robotnika budowlanego i salwując się ucieczką przed żądnym krwi tłumem, celował do ludzi jak do tarcz. Sucharek wiedział, że towarzysze radzieccy nie odpuszczą próby linczu na żołnierzu sowieckim, musiał stanąć w jego obronie. Pamięta te tysiące ludzi pod komendą krzyczących, by oddał Ruska. Niełatwo było podjąć decyzję o wysłaniu na nich plutonu milicji. Ktoś musiał jednak wziąć na siebie odpowiedzialność, w końcu chodziło o dobre stosunki polsko-radzieckie i przyszłość polskiego Szczecina, tak to sobie wtedy tłumaczył. Od tego momentu przestał być zwyczajnym milicjantem. Człowiekiem stojącym na straży prawa. Stanął na straży porządku, ładu komunistycznego – tak jak inni komendanci milicji w całym kraju, opanowanym przez wirus, który dotarł do Polski ze wschodu. Wirus, który zniewalał ludzką wolę, wyłączał samodzielne myślenie, pozbawiał osobowości i godności, podporządkowywał jednostkę kolektywowi, który zezwalał na agresję wobec słabszych, a nakazywał uniżoność wobec silniejszych. Właśnie tego symbolem stał się major Sucharek.

Jednak nie zawsze był taki. Łagry i wojna zmieniają każdego. W 1943 roku został uwolniony z sowieckiej kaźni i przywieziony wraz z innymi więźniami do Sielc nad Oką. Nie wierzył własnym oczom, gdy wysiadając na stacji Diwowo, przeczytał „Witaj żołnierzu – wczorajszy tułaczu”, a później ujrzał łopoczącą polską flagę i żołnierzy w polskich mundurach. To był wstrząs, jeszcze kilka dni wcześniej mógł zabić za kromkę chleba, dzisiaj wkładał świeży mundur, a na ogoloną głowę – rogatywkę. Wiedział, komu to zawdzięcza.

Swój pierwszy chrzest miał pod Lenino. Przeżył, bo podczas ataku, kiedy przeskakiwał przez rzekę, źle odmierzył kroki i wpadł do wody, gdy w tym samym momencie szrapnel rozszarpał ciała jego kolegów biegnących obok. Został bohaterem, odznaczonym Krzyżem Bitwy pod Lenino. Miało to decydujący wpływ na przebieg jego kariery. Wstąpił do służby w Milicji Obywatelskiej. Od września 1944 roku był kierownikiem Wydziału Personalnego Komendy Wojewódzkiej MO w Warszawie. Do Szczecina przyjechał w 1945 roku i od razu objął stanowisko komendanta wojewódzkiego. Pomorze Zachodnie tuż po wojnie było miejscem niebezpiecznym, żołnierze Armii Czerwonej, maruderzy oraz przestępcy różnych narodowości byli tu panami życia i śmierci. Zatem ludowa władza postawiła przed nim jeden cel: zrobić porządek w mieście. Metody były nieważne, liczył się efekt. Sucharek ufał partii i wierzył w system. Tylko że wtedy to nie miało znaczenia. Jego głównym zadaniem było sprawne usunięcie Niemców z miasta oraz stworzenie warunków do życia dla przybywających ze wschodu Polaków. Szczecin był otwartym cmentarzyskiem. Zwłoki były wszędzie – w opuszczonych domach, w odmętach Odry, w jeziorach, w lasach. Trupi odór unosił się nad zgliszczami miasta. Każdej nocy nad palącymi się budynkami unosiła się krwawa łuna. To Wilkołaki – podziemie pohitlerowskie, Werwolf. Niszczyli mosty, podpalali domy, polowali na Polaków. To z nimi przyszło zmierzyć się nowemu komendantowi.

– Panie… ech, towarzyszu majorze – zaczął lekarz – kuru to choroba neurodegeneracyjna, należąca do encefalopatii gąbczastych. To nieuleczalne schorzenie, które po raz pierwszy odnotowano na terenie Papui-Nowej Gwinei. Tamten region zamieszkiwało plemię, w którym dochodziło do aktów kanibalizmu. – Doktor Ferenc zawiesił głos.

– Towarzyszu… – Major milicji podniósł się z trudem ze skórzanego fotela. – Mówcie do mnie po ludzku, a nie tym waszym książkowym językiem. Co mnie, kurwa, interesuje, na co chorowali jacyś Indianie? Co to ma wspólnego ze śmiercią towarzyszy ze Szczecina?

Doktor Ferenc podszedł do biurka, położył dłonie na blacie i spojrzał w twarz majora Sucharka. Przez chwilę panowała cisza. Za oknem pierwsze krople deszczu rozpoczęły taniec na rozgrzanym parapecie.

– To oznacza, że ci ludzie zachorowali, bo jedli ludzkie mięso, towarzyszu majorze – podkreślił dobitnie lekarz. – A to może oznaczać, że po Szczecinie biega rzeźnik, który zabija ludzi i robi z nich gulasz!

Ostatnie zdanie wykrzyczał. Poniosły go emocje, zdał sobie z tego sprawę. Położył dłoń na piersi, jakby chciał sam się skarcić za ten wybuch. Poprawił krawat i opadł na metalowy stołek.

– Choroba rozwija się latami – kontynuował już spokojnie. – Zawsze kończy się śmiercią. Nie wiemy jeszcze, co dokładnie powoduje destrukcyjne zmiany w mózgu, ale jesteśmy pewni, że zapadają na nią tylko ci nieszczęśnicy, którzy zjedli ludzkie mięso. By być precyzyjnym, ludzki mózg. Inne określenie kuru to „śmiejąca się śmierć” – cedził dalej lekarz – ze względu na charakterystyczne objawy, jakie daje choroba, między innymi gwałtowny, niepohamowany śmiech…

– Nie, dosyć tego – wybuchnął komendant, który ponownie poderwał się ze skórzanego fotela. – Zatem twierdzi towarzysz, że dwanaście lat po wojnie w naszej ludowej ojczyźnie, cywilizowanym kraju, którego sojusznik rozszczepia atom i czerpie z niego energię, by dostarczyć proletariuszom prąd, nasi towarzysze nie mają co do gara włożyć i zjadają innych towarzyszy?! – Wymachując rękoma, omal nie strącił popiersia Lenina stojącego na szafce z segregatorami. – A do tego jeszcze na koniec umierają ze śmiechu!? Ze śmiechu! – powtórzył, jakby to zdanie było tak absurdalne, że musiał jeszcze raz je wykrzyczeć, by uwierzyć w to, co mówi. – Przecież, jak to wyjdzie na jaw, kapitalistyczna prasa nas zmiażdży, nie mówiąc już o tym, co na to partia i Rosjanie… A towarzysze radzieccy nie lubią się wstydzić. – Milicjant pokręcił głową. – Przecież już raz ukręciliśmy łeb temu rzeźnikowi…

Ostatnie zdanie wypowiedział już cicho, jakby do siebie. Podszedł do okna. Na zewnątrz deszcz tłukł już nie tylko o parapet. Po szybach spływały całe potoki wody, a strużki wdzierały się do środka. Przez chwilę patrzył, jak silny podmuch wiatru szarpał gałęzią pełną soczystych liści stojącej naprzeciwko brzozy. Już widział te nagłówki w „Kurierze Szczecińskim”: Kanibale na Niebuszewie albo Ludzkie mięso na bazarze czy Zjedli ludzi, dziś sami umierają. Z pewnych względów byłby to dobry sposób na zablokowanie nielegalnego rynku mięsa, doszedł do wniosku, ale po chwili namysłu odrzucił ten pomysł, zdając sobie sprawę z innych konsekwencji, szczególnie dla niego. Pewnie od razu zadzwoniłby Walaszek, pierwszy sekretarz KW PZPR, który zakomunikowałby mu, że jest odpowiedzialny za wystawienie władzy ludowej na pośmiewisko. Nietrudno się domyślić, że jeszcze tego samego dnia zostałby w najlepszym razie przeniesiony do Kielc, a w najgorszym – siedziałby w czarnej wołdze… Nie, nie mógł na to pozwolić. Musiał działać. Zatrzasnął okiennice. Odwrócił się do lekarza. Wyglądał na człowieka, który podjął decyzję. Wiedział, co robić.

– Kto jeszcze wie o całej sprawie? – Nie patrzył na lekarza, podniósł z blatu biurka jakiś dokument i mu się przyglądał.

– Jak to kto? – Ferenc wstał. – No… pielęgniarka i patomorfolog – wycedził.

Wiedział, że nie ma sensu zatajać tej informacji. Sucharkowi odnalezienie świadków zabrałoby jeden dzień. Tylko po co zadał to pytanie? Jakie to ma znaczenie, kto widział chorych? Milicjant szybko rozwiał wszelkie wątpliwości.

– Jeszcze jutro wyjadą do Przemyśla. Zgłoszą się do szpitala przy ulicy Wodnej do ordynatora, doktora Stefana Kaczora. Mają zapomnieć o całej sprawie, a towarzysz wróci teraz do swojego domu, zatrzaśnie drzwi i poczeka na mój telefon.

– Ale jak to?

– Wykonać! – krzyknął milicjant.

2

Komm zurück

Nabrzeże Oko, Szczecin, maj 1946 roku

To był ciepły majowy poranek. Od strony rzeki unosił się zapach zgnilizny. Fetor wdrapywał się po schodach i ogarniał całe miasto. Wiatr przywiał ciemne chmury i nabrzeże wypełnił odgłos skrzeczących mew. Na horyzoncie pojawił się kolejny frachtowiec. Wypełzł z mgły jak padalec, który poczuł pierwsze promienie słońca. Gdy zbliżył się na odległość stu metrów, na burcie statku kolejne litery powoli układały się w nazwę – Hering. Na brzegu zapanował chaos. Kilka tysięcy osób kłębiło się na wąskim odcinku nabrzeża. Jeszcze rok temu miejsce to nosiło nazwę Stettiner Oelwerke, dzisiaj na budynku dawnej olejarni ktoś namazał białą farbą „Nabrzeże Oko”.

– Katherine, złap siostrę za rękę! – krzyknął do pulchnej, jasnowłosej dziewczynki szpakowaty mężczyzna. – Trzymajcie się mnie i mamy.

Kobieta wstała. Na pierwszy rzut oka mogła mieć trzydzieści parę lat, wyróżniała się na tle szarej ludzkiej masy nie tylko dzięki swojej smukłej sylwetce, lecz także, być może, sukience, która tak znakomicie uwypuklała kobiece walory. Szmizjerka była w kolorze pomarańczy, miała dwie kieszonki na wysokości kształtnych piersi oraz wcięcie w talii podkreślone paseczkiem w tym samym kolorze. Kobieta miała krótkie blond włosy, kasztanowe oczy i lekko zadarty nosek, córki przejęły od matki niegermańską urodę. Wschodnie rysy twarzy musiały się pojawić w jej rodzinie przed wieloma pokoleniami, gdyż Anna Buchholz była rodowitą szczecinianką. Wprawdzie urodziła się i wychowała w Warsow[4], we wsi niedaleko Szczecina, ale w wieku osiemnastu lat wraz z mężem, Joachimem Buchholzem, kupili przestronne mieszkanie w śródmieściu. Joachim był od niej starszy o dziesięć lat. Gdy ją poznał, był już cenionym adwokatem. Wysoki brunet w dwurzędowym garniturze robił na młodej uczennicy liceum medycznego ogromne wrażenie. Imponowało jej, gdy przychodził pod szkołę i zabierał ją na spacer do parku. Później przesiadywali w restauracji Haus am Westendsee[5]nad Westendsee[6], przyglądając się zakochanym parom pływającym łódkami po jeziorku. To tam jej się oświadczył. To tam złożył obietnicę, że stworzy jej wspaniały dom, w którym dorosną ich dzieci. Anna poczuła, że jest to najpiękniejszy dzień w jej życiu.

– Anno, zaopiekuj się dziewczynkami, ja pójdę do przodu. – Joachim podniósł bagaż. – Zaraz się zacznie.

Mężczyzna przeciskał się w kierunku, z którego nadchodził coraz donośniejszy odgłos śrub okrętowych. Tłum coraz bardziej napierał. Setki osób stłoczonych na niewielkim terenie jednostajnie przesuwały się bliżej rzeki. Mężczyźni, kobiet i dzieci, objuczeni tobołkami, plecakami, torbami i walizkami, w ciszy zmierzali do miejsca, gdzie właśnie dobił statek. Mieli przy sobie dobytek życia. Polacy pozwolili im zabrać pięćdziesięciokilogramowy bagaż na osobę. Większość rzeczy zostawili w opuszczonych domach. Niektórzy podpalali je, aby nie wpadły w ręce Polaków, inni – bo chcieli zamknąć za sobą całą przeszłość. Uciekali. W mieście od czasu zakończenia wojny i pojawienia się pierwszych wojsk rosyjskich, a później Polaków, stali się zwierzyną łowną. Nie mieli żadnych praw.

Anna z dwiema córeczkami znajdowały się na samym końcu ludzkiej masy, która napierała na barierki. Za nimi stali żołnierze z czerwonymi gwiazdami na hełmach.

– Nie pchać się! – krzyknął najniższy z nich w kierunku tłumu.

Anna poczuła intensywny zapach fiołków i zamknęła oczy. Nie zastanawiała się, skąd nadszedł, po prostu w nim zatonęła. Nagle poczuła, że ktoś położył dłoń na jej ramieniu. Odwróciła się. Przed nią stał mężczyzna w czepku lekarskim na głowie i masce na twarzy. Podczas wojny pracowała jako pielęgniarka w szpitalu Hohenkrug bei Augustwalde[7], zatem widok ten zwykle nie był dla niej szczególnie zaskakujący. Jednak tu, w tej chwili i w tej sytuacji, obraz wydał jej się abstrakcyjny, niepasujący. Postać była ubrana cała na biało – tak, to był szpitalny fartuch – i wyglądała jak lekarz przed operacją. Wysoki, postawny, szczupły, właściwie chudy mężczyzna wreszcie się odezwał. Miał ciepły, spokojny głos i mówił poprawnym niemieckim, choć słychać było, że nie jest to jego ojczysty język.

– Przepraszam panią najmocniej, jestem lekarzem, nazywam się Kornacki. Witold Kornacki. Zanim wejdziecie na pokład, musimy was przebadać.

Tak, to był akcent słowiański. Może Polak albo Rosjanin? Nie, raczej Białorusin, pomyślała Anna.

– Najlepiej będzie, jak podejdziemy na górę, tam w budynku byłej restauracji jest punkt medyczny.

– Ale mój mąż… – Odwróciła się w kierunku tłumu, ale w kłębowisku ludzi, bagaży, toreb i walizek nie odnalazła znajomej twarzy.

– Proszę się nie martwić, za chwilę wrócimy. Rzeczy możecie zostawić, nikt wam ich nie zabierze – uspokajał mężczyzna ze słowiańskim akcentem.

Szli gęsiego pod górę. W milczeniu. Minęli tory kolejowe, aż dotarli do kładki, która przechodziła nad nimi. Rozciągała się stąd piękna panorama Odry, z tyłu majaczyły budynki nadrzeczne. Przeszli przez mostek i zaczęli wspinać się ścieżką na wzgórze. To była Elisenhöhe, którą Polacy nie wiedzieć czemu nazwali Wzgórzem Kupały. Znała to miejsce. Jeszcze przed wojną spacerowali tu z Joachimem i małą Katherine w majowe popołudnia, po czym zmęczeni zasiadali na dębowych krzesłach w słonecznej sali restauracji, która nazywała się tak samo jak wzgórze Elisenhöhe i była jedną z najbardziej prestiżowych w Szczecinie. Zazwyczaj zamawiali klopsy po królewiecku, do tego Joachim prosił o duże jasne piwo z lokalnego browaru Elysium albo Bohrischa, a Anna i Katherine – dużą porcję Apfelstrudel. Widok na dolinę dolnej Odry był wspaniały. Anna przepuściła dziewczynki przed siebie.

– Dlaczego tylko my musimy się poddać badaniu? – zwróciła się, nie przystając, do mężczyzny mówiącego po niemiecku.

– Szanowna pani… – Lekko zdyszany mężczyzna dorównał krokiem Annie, szedł teraz obok niej. – Pani córki mogą chorować na odrę. Nie chcemy, aby się przeniosła na innych przesiedleńców. O! Jesteśmy już na miejscu.

Przed nimi ukazał się rozpaczliwy widok. Z dawnej restauracji pozostała tylko część budynku. Fronton całkowicie zniszczono. Pozostały jedynie gruzy. Nie było już tarasów i oszklonych ogrodów. Drzwi wejściowe do budynku były do połowy spalone. Główna część restauracji, w której mieściły się mniejsza sala oraz kuchnia, spiżarnia i piwnica z winami, przetrwała naloty aliantów. Mężczyzna wszedł do budynku, po chwili wszyscy usłyszeli głośny warkot i w zabudowaniach zabłysły lampy. Anna znała ten odgłos, to był silnik Diesla wraz z generatorem prądu. Mieli taki sam w szpitalu w Hohenkrug bei Augustwalde, chyba firmy Deutz. Podczas nalotów często wyłączano prąd, ale operacje musiały trwać. Deutz ratował wówczas życie. Weszli do kuchni. W miejscu stołów, które służyły wcześniej do przygotowywania potraw, stały łóżka szpitalne. Oddzielały je od siebie metalowe parawany.

– Jesteśmy w domu – oświadczył z euforią wysoki mężczyzna. – Proszę, ściągnijcie płaszcze i połóżcie się.

Wskazał metalowe łóżka rehabilitacyjne, po czym podszedł do Anny, sprawnym ruchem zdjął jej okrycie wierzchnie i powiesił na stojącym w rogu wieszaku.

– Poczekajcie, za chwilę wrócę.

Mężczyzna zniknął za drzwiami spiżarni, a Anna przytuliła do siebie dziewczynki. Katherine była starsza od swojej siostry, Grety, o cztery lata. Uważała się już za nastolatkę. Choć miała dopiero dwanaście lat, wyglądała na więcej. Była wyższa od większości rówieśniczek. Szybciej też zaczęła dojrzewać. Pod sukienką w stylu marynarskim wyraźnie odznaczały się piersi oraz szerokie biodra. Nie lubiła, gdy mama nakładała jej czepek marynarski. Mogła tak ubierać Gretę, ale ta śmieszna czapka nie pasowała do jej ukochanej granatowej sukienki z dużym wykładanym kołnierzem i wstążką. Dostała ją w prezencie na konfirmację. Wyprosiła. Po sukcesie filmu Galopp ins Glück wszystkie chciały być jak Betty Grable. Jej pierwszej się udało, wyglądała niemalże jak amerykańska gwiazda musicalu.

Drzwi trzasnęły. W tle dało się słyszeć muzykę. Dochodziła ze spiżarni. To gramofon. Stłumiony głos mężczyzny, który śpiewał o rozstaniu.

Du sprichst vom Abschied, für kurze Zeit,

Und bist schon morgen, von mir so weit.

Was sind schon Worte, im Augenblick,

Was ein versprochenes Glück?[8]

Tak to był Michael Jary i jego przebój Komm zurück. Anna go uwielbiała. To było kilka miesięcy po narodzinach Grety. Pamięta to doskonale, bo zaraz po porodzie wstawili do jej gabinetu najnowszy model Volksempfängera – DKE, z którego muzyka unosiła się jak żywa. Nieraz wyobrażała sobie cały kwartet smyczkowy i przystojnego Michaela, który śpiewa tylko dla niej.

Muzyka stała się donośniejsza i wyraźniejsza. Ze spiżarni wyszedł Kornacki, w dłoni trzymał blaszaną tacę, na której znajdowały się trzy strzykawki. Anna znowu poczuła silny zapach fiołków.

– Dlaczego jesteśmy tu sami? – zapytała podejrzliwie. – Nie ma personelu, pielęgniarek?

– Proszę się położyć i nie denerwować – mówił spokojnie Kornacki, podnosząc jedną ręką strzykawkę, a drugą pstrykając w szklany tłok. – Cały zespół jest teraz w lazarecie na nabrzeżu Oko. Podzieliliśmy się pracą. – Substancja wypłynęła ze strzykawki pod wpływem ciś­nienia. – Czyli mama pierwsza?

Uśmiechnął się do dziewczynek, które już siedziały na metalowych łóżkach. Obie w sukienkach w stylu marynarskim, obie machały nogami w rytm muzyki.

Anna poczuła lekkie ukłucie. Mężczyzna przetarł rankę i przyłożył do niej watkę.

– Proszę przytrzymać – powiedział do kobiety, po czym odwrócił się do jej córek. Anna uśmiechnęła się do dziewczynek. Michael śpiewał dalej:

Es gibt nicht Schöneres, als Glück zu zwein,

Und die Gewissheit, geliebt zu sein.

Schon der Gedanke, wenn Du mich küsst,

Dass Du wie ich, glücklich bist.

Den einen Menschen, auf dieser Welt,

Der nur für Dich lebt, der zu Dir hält,

Hast Du in mir, drum sag ich Dir:

Darum bitt ich Dich heut, komm zurück![9]

Zdawało jej się, że w rytm muzyki falowała cała sala i łóżka metalowe, i dziewczynki, i kucający mężczyzna, który schylając głowę, odsłonił część pleców. Jaki dziwny tatuaż? To był kozioł z wielkimi kłami, który teraz wykonywał dziwny taniec. To nie mogło być realne. Zmęczenie. Nie miała sił utrzymać powiek. Ciemność.

Wiedział, że propofol działa szybko i skutecznie. Trzydzieści sekund i człowiek traci przytomność. Nie jakiś chloroform. Tylko w filmach po przyłożeniu chusteczki nasączonej chloroformem człowiek zasypiał w kilka sekund. W rzeczywistości, żeby chloroform zadziałał w taki sposób, pacjent musiałby go wdychać przez okrągłe dziesięć minut. Dobrze, że udało mu się zdobyć tę płytę. Niełatwo było dziś coś takiego znaleźć. Wiedział, że musi to słyszeć, tak samo jak ona to słyszała. Musi czuć to samo, co czuła Julka. Tam, na środku placu apelowego.

Anna powoli otwierała oczy. W tle wciąż śpiewał Michael Jary. Poczuła intensywny zapach fiołków. Było zimno. Wokół panował półmrok. Próbowała ruszyć ręką albo nogą, ale kończyny stawiały opór. Siedziała na krześle. Zrozumiała też, że jest w innym pomieszczeniu. Tak, to była chyba chłodnia albo spiżarnia, albo jedno i drugie. Z sufitu coś zwisało, jakby płaszcze na wieszakach. Nie, to nie były płaszcze. Na twarzy poczuła podmuch świeżego powietrza. Wentylacja działała. Spojrzała na dół. Łydki miała obwiązane drutem, zapewne tak samo miała związanie dłonie na plecach. Oczy zaczęły przyzwyczajać się do światła. Spojrzała w górę. Dopiero teraz zrozumiała, że to nie są płaszcze i nie umieszczono tego na wieszakach. To były raczej tusze wieprzowe na hakach. Wciąż jeszcze słabo widziała. Jednak niepokój się wzmagał, powodował, że drżały jej ręce i uda. Nie, nie z zimna. Wiedziała, że organizm reaguje szybciej, aniżeli komunikat trafia do mózgu. Michael śpiewał, by wróciła, że jego serce wciąż czeka.

Gdzieś w oddali trzasnęły drzwi. Snop światła wpadł do spiżarni i oświetlił pomieszczenie. Teraz dokładnie można było dostrzec jego wnętrze. Na hakach wisiały dwa ludzkie korpusy. Jeden większy, drugi mniejszy. Silniejszy podmuch z wentylacji odwrócił jeden z nich. To było pozbawione nóg i głowy ciało dziewczyny – łatwo można było stwierdzić, że już nie dziewczynki – z kształtnymi piersiami i podkreślającym biodra wcięciem. Płeć drugiej ofiary trudno właściwie było określić. Pewne było jedynie to, że kiedyś była dzieckiem. Pośrodku korpusu wypalono znak, taki, jakim znakuje się półtusze w rzeźni. Nietypowy. Dwa trójkąty wpisane w okrąg, a w nich jakieś obce napisy. „Zaaazel”. Anna mechanicznie odwróciła wzrok. Tym razem padł on na ścianę z półkami, na których stały skrzynie na ziemniaki. Jednak nie było w nich ziemniaków. W dwóch leżały ludzkie głowy pozbawione mózgów, w kolejnych – ręce i nogi. Tak, teraz to do niej dotarło z całą mocą. To były głowy Katherine i Grety. Jej małych dziewczynek. Łzy napłynęły do oczu, a ciałem zaczęły targać konwulsje. Próbowała krzyknąć, ale z jej ust wydobył się tylko cichy pisk. Wbiła paznokcie w dłonie i zagryzła wargi. Odpłynęła. Michael Jary zakończył swoją serenadę i słychać było tylko trzeszczenie płyty, której nikt nie zdjął z gramofonu.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Przemysław Kowalewski, 2023

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2023

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2023

Projekt okładki: © Pola i Daniel Rusiłowiczowie

Zdjęcie na okładce: © raland / Adobe Stock

Redakcja: Jacek Ring

Korekta: Dorota Wojciechowska

Skład i łamanie: Jacek Antoniuk 

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8280-815-5

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.