Najlepsze wciąż musi przyjść ebook i audiobook

Redaktor prowadzący:

Angela Węcka

Redakcja i korekta:

Kinga Rutkowska

Skład DTP:

Kinga Rutkowska

Wersja elektroniczna:

Mateusz Cichosz | @magik.od.skladu.ksiazek

Projekt okładki:

Justyna Sieprawska

Fotografia autorki:

Magdalena Cichosz

Copyright © Wydawnictwo Szpony

Wydanie I

Kłobuczyno 2023

ISBN 978-83-969597-1-3

Chociaż fotografie nie mogą kłamać,

kłamcy mogą fotografować.

Lewis Hine

Od autorki

Ta książka nie po­wsta­łaby gdyby nie mu­zyka. Dźwięki to­wa­rzy­szyły mi pod­czas każ­dej chwili, jaką spę­dza­łam na two­rze­niu hi­sto­rii pew­nego fo­to­grafa.

Pro­szę, po­święć­cie czas, by wsłu­chać się w utwory, które tu­taj wy­mie­ni­łam. Je­śli je­ste­ście tak samo le­niwi jak ja, przy­go­to­wa­łam dla Was play­li­stę na Spo­tify. My­ślę, że znaj­dzie­cie mnie tam bar­dzo ła­two. Szu­kaj­cie pod ha­słem „Pho­to­graph”.

A te­raz za­pra­szam Was do świata peł­nego mroku.

Po­znaj­cie Fi­lipa.

M.

PRO­LOG

Ju­lio, skar­bie…

Prze­pra­szam. Wiem, jak ba­nal­nie i ma­łost­kowo to brzmi, jed­nak żadne inne słowo nie przy­cho­dzi mi do głowy.

Wiem, że mi nie wy­ba­czysz. Na­wet tego nie ocze­kuję. Ta­kich krzywd po pro­stu się nie za­po­mina. Na­wet gdy­byś mo­gła. Mogę je­dy­nie obie­cać, że sam so­bie nie prze­ba­czę ni­gdy.

Pi­szę ten list z jesz­cze jed­nego po­wodu. Chcę się po­że­gnać. Ktoś mą­dry po­wie­dział mi, że to do­bry spo­sób, że da mi uko­je­nie, po­zwoli ru­szyć da­lej. Oba­wiam się, że nie miał po­ję­cia, o czym mówi. Nie można ru­szyć da­lej, kiedy droga do­bie­gła końca. Nie można żyć, je­śli się umarło. Nie można od­na­leźć się w świe­cie, który prze­stał ist­nieć.

Może jed­nak wła­śnie na to so­bie za­słu­ży­łem? Będę żył, ist­niał, od­dy­chał. Kara bez od­ku­pie­nia win.

Pa­mię­tasz ten dzień, kiedy się po­zna­li­śmy? Nie chcia­łaś po­dać mi swo­jego imie­nia. Za­czą­łem zga­dy­wać. Rzu­ci­łem pierw­sze, ja­kie wpa­dły mi do głowy. Ostat­nim była „Ju­lia”. Za­śmia­łem się. Po­wie­dzia­łem, że tak piękna ko­bieta nie może mieć tak ba­nal­nego imie­nia. Wów­czas po raz pierw­szy uśmiech­nę­łaś się do mnie, a ja prze­pa­dłem.

Ko­cham Cię.

Nie umiem prze­stać.

F.

OSTRZEŻENIE

Ta książka po­ru­sza te­maty do­ty­czące utraty bli­skiej osoby, śmierci, prób sa­mo­bój­czych, mo­le­sto­wa­nia sek­su­al­nego i prze­mocy.

Pa­mię­taj, że nie je­steś sam. Nie je­steś sama.

Nie bój się po­pro­sić o po­moc.

Cen­trum Wspar­cia dla Osób Do­ro­słych w Kry­zy­sie Psy­chicz­nym

800 70 2222

ROZDZIAŁ 1

Zabierz mnie

I know the fe­eling

Of fin­ding your­self stuck out on the ledge.

And there ain’t no he­aling

From cut­tin’ your­self with the jag­ged edge.

Nic­kel­back, Lul­laby

Pisz­cze­nie bu­dzika zmu­siło mnie do roz­war­cia po­wiek. Dwie­ście sześć­dzie­siąty piąty raz roz­po­czy­na­łem dzień od tej sa­mej my­śli – to moja kara. Wy­cią­gną­łem rękę po te­le­fon le­żący na szafce obok łóżka. Ze­ga­rek wska­zy­wał ósmą zero je­den. Wy­łą­czy­łem iry­tu­jący dźwięk i przy­mkną­łem oczy. Szybko jed­nak ze­rwa­łem się, bo wie­dzia­łem, jak bar­dzo ku­szące by­łoby zo­stać w po­ścieli cały dzień. Ale nie mo­głem.

Żyć. Ist­nieć. Od­dy­chać.

Wes­tchną­łem i skie­ro­wa­łem się do ła­zienki. Ogar­nię­cie się za­jęło mi mniej niż pięć mi­nut. Zbie­głem po scho­dach i zna­la­złem się w sa­lo­nie po­łą­czo­nym z prze­stronną kuch­nią. To miej­sce rów­nież stało się ele­men­tem mo­jej kary. Szyb­kie śnia­da­nie, ku­bek go­rą­cej kawy i by­łem go­towy do wyj­ścia. Zgar­ną­łem z fo­tela moją torbę, za­mkną­łem drzwi domu i prze­mie­rzy­łem krótki chod­nik, by po chwili wsiąść do wy­słu­żo­nego forda.

Kry­tycz­nie spoj­rza­łem na sfa­ty­go­waną ka­ro­se­rię i jesz­cze pa­skud­niej­sze wnę­trze. Było mnie stać na lep­sze auto. Jed­nak nie mo­głem go ku­pić. Ko­lejny punkt z li­sty kar. Zresztą, na­wet nie chcia­łem. Po co? Nie za­biorę sa­mo­chodu do grobu, a tam prę­dzej czy póź­niej mia­łem wy­lą­do­wać.

Każdy kie­dyś umrze…

Głos w mo­jej gło­wie przy­po­mi­nał mi Jej słowa w naj­mniej od­po­wied­nich mo­men­tach. Tym ra­zem usły­sza­łem go, kiedy sta­łem na świa­tłach. Do­piero trą­bie­nie z tyłu przy­wró­ciło mnie do rze­czy­wi­sto­ści. Wró­ci­łem tu­taj nie­chęt­nie. Wrzu­ci­łem je­dynkę, zwol­ni­łem sprzę­gło i przy­po­mnia­łem so­bie, że po­wi­nie­nem od­dy­chać.

Kilka chwil póź­niej za­trzy­ma­łem się pod si­łow­nią Janka – mo­jego naj­lep­szego (i je­dy­nego) przy­ja­ciela. Od za­wsze uwiel­bia­łem wy­si­łek fi­zyczny. Ostat­nimi czasy oka­zało się, że dzięki mor­der­czym ćwi­cze­niom mogę w miarę nor­mal­nie funk­cjo­no­wać. O ile w ogóle w moim przy­padku można mó­wić o ja­kiej­kol­wiek nor­mal­no­ści.

– Cześć, stary – przy­wi­ta­łem się, kiedy wsze­dłem już do środka.

Ja­nek. Kurwa, ależ to imię do niego pa­so­wało. Mój kum­pel przy­po­mi­nał niedź­wie­dzia. Wy­soki, sze­roki, owło­siony. Lu­dzie scho­dzili mu z drogi na ulicy, a la­ski brały za pół­główka. Oczy­wi­ście, były to tylko po­zory. Ja­nek miał na swoim kon­cie dok­to­rat z nauk hu­ma­ni­stycz­nych, był pa­cy­fi­stą i uwiel­biał zwie­rzęta. A ja uwiel­bia­łem jego. Gdyby nie on… O tym nie po­wi­nie­nem jed­nak my­śleć.

– Ro­bimy dziś spa­ring? – za­py­tał mnie w od­po­wie­dzi. Ni­gdy nie lu­bił mar­no­wać słów. Je­dyny te­mat, nad któ­rym mógł roz­pra­wiać go­dzi­nami, to li­te­ra­tura.

– Nie dziś – od­par­łem.

Cza­sami za­miast tre­ningu na­pie­prza­li­śmy się w klatce. Ja­nek pa­rał się w swoim ży­ciu wie­loma za­wo­dami. Jed­nym z nich były walki MMA. Tak, wiem, co mo­że­cie so­bie o nim po­my­śleć. Pa­cy­fi­sta w klatce. Cóż… Nie wszystko w na­szym ży­ciu jest tylko białe i czarne. Ale to prze­cież wie­dzą wszy­scy.

Skie­ro­wa­łem się do szatni, prze­bra­łem, wci­sną­łem w uszy słu­chawki i włą­czy­łem play­li­stę na Spo­tify. Dla więk­szo­ści osób na tym glo­bie wszyst­kie te czyn­no­ści były nor­mal­nym cią­giem zda­rzeń. Ni­czym nad­zwy­czaj­nym. Ja przy każ­dej mu­sia­łem wal­czyć z gło­sem w mo­jej gło­wie, który krzy­czał, że na to nie za­słu­guję. Przy­zwy­cza­iłem się jed­nak do niego. Był mi naj­wier­niej­szym kom­pa­nem.

Kiedy w uszach usły­sza­łem pierw­sze dźwięki Di­stur­bed, za­czą­łem biec po bieżni. Za­tra­ci­łem się w mu­zyce. Ona w po­łą­cze­niu z wy­sił­kiem da­wała mi chwi­lowe wy­tchnie­nie. Wy­łą­czy­łem my­śle­nie.

Dwie go­dziny póź­niej pró­bo­wa­łem opu­ścić si­łow­nie tak, by nikt mnie nie za­cze­pił. Nie­stety, nie było mi to dane. Przy re­cep­cji cze­kał Ja­nek i spo­glą­dał na mnie spod byka. Cho­ciaż, je­śli mam być szczery, Jaś za­wsze i na wszyst­kich tak pa­trzył.

– Co tam? – za­py­ta­łem, by przy­spie­szyć nie­unik­nione.

– Po­je­dziesz do schro­ni­ska – po­wie­dział. Nie za­py­tał, tylko oznaj­mił. Ko­cha­łem tego go­ścia, ale cza­sami mia­łem ochotę dać mu w ryj.

– Nie wy­daje mi się – rzu­ci­łem i pró­bo­wa­łem go mi­nąć, jed­nak po­ło­żył na moim barku swoją wielką łapę, żeby mnie za­trzy­mać. – Kurwa… – wark­ną­łem.

Ja­nek truł mi o tym schro­ni­sku od ty­go­dni. Nie chcia­łem się zgo­dzić. Na­wet nie wcho­dzi­łem z nim w dys­ku­sje na ten te­mat. Po pro­stu nie. Prze­cież nie cho­dziło o to, że mam coś prze­ciwko psom czy in­nym czwo­ro­no­gom. Kie­dyś na­wet chcia­łem mieć psa, ale o tym nie będę my­ślał, bo zwa­riuję do reszty. Po pro­stu ro­zu­mia­łem, o co mu cho­dzi. Chciał udo­wod­nić mi, że je­stem zdolny do czy­nie­nia do­bra. Tak, wła­śnie tak ar­gu­men­to­wał ten po­ro­niony po­mysł. A ja nie je­stem, kurwa, zdolny do ni­czego.

– Cze­kają na cie­bie. – Ja­nek ode­zwał się twar­dym gło­sem. – Po­je­dziesz albo cię tam za­wiozę – do­dał jesz­cze.

– Kurwa… – wark­ną­łem po­now­nie.

Wie­dzia­łem, że nie od­pu­ści. Był jesz­cze bar­dziej uparty niż ja, choć zde­cy­do­wa­nie rza­dziej pró­bo­wał po­sta­wić na swoim. Kiedy jed­nak to ro­bił, nikt nie miał z nim szans.

Nie od­po­wie­dział. Po­kle­pał mnie po gło­wie jak po­słusz­nego psiaka i znik­nął na za­ple­czu. Je­dy­nie fakt, że za­wdzię­cza­łem temu skur­czy­by­kowi ży­cie, po­wstrzy­mał mnie od pier­dol­nię­cia drzwiami. Wy­le­cia­łem na ze­wnątrz, wsia­dłem do forda i ude­rzy­łem ze zło­ścią w kie­row­nicę.

Do­bra. Po­jadę tam. Ale bę­dzie to pierw­szy i ostatni raz, kiedy po­zwa­lam Jan­kowi po­wal­czyć o moje czło­wie­czeń­stwo.

Wcho­dzę do sali lekko spóź­niony. Wczo­raj­sza im­preza dała mi nie­źle po­pa­lić, więc obu­dzi­łem się dzi­siaj z po­twor­nym ka­cem. A po­tem nie mo­głem zna­leźć mo­jego apa­ratu. Kurwa, wie­dzia­łem, że to wyj­ście było błę­dem. Jak jed­nak mo­głem od­mó­wić Jan­kowi? Nie mo­głem. Nie, kiedy wy­grał swoją pierw­szą walkę.

– Pan Graff… Cóż za za­szczyt mnie spo­tkał – mówi pro­fe­so­rek, który nie­mi­ło­sier­nie mnie wkur­wia.

Wszystko ro­zu­miem. Można być mi­ło­śni­kiem ana­lo­gów. Można na­wet być mi­strzem kla­sycz­nej fo­to­gra­fii. Ale je­bać stu­den­tów za samo po­sia­da­nie cy­frówki? Chore. No do­bra, przy­znam, że tro­chę za­słu­ży­łem. W końcu jako je­dyny z roku wy­kłó­ca­łem się z Dą­brow­skim na te­mat wyż­szo­ści fo­to­gra­fii cy­fro­wej nad ana­lo­gową. By­łem pe­wien, że mnie znie­na­wi­dził. By­łem też pe­wien, że będę miał pro­blem z za­li­cze­niem jego za­jęć.

– Pro­szę wy­ba­czyć spóź­nie­nie – mru­czę.

Czuję na so­bie spoj­rze­nia kil­ku­na­stu osób. Sły­szę na­wet ja­kieś ci­che par­sk­nię­cie. Od ja­kie­goś czasu stu­denci cho­dzą na za­ję­cia Dą­brow­skiego je­dy­nie po to, by po­słu­chać na­szych kłótni. No cóż.

– Zaj­mij miej­sce – od­po­wiada pro­fe­sor, igno­ru­jąc moje prze­pro­siny. – Z tyłu – do­daje.

Za­ci­skam zęby, ale po­słusz­nie idę na tył. Ozna­cza to jedno – jako ostatni będę mógł zro­bić zdję­cia mo­delce. Czyli się na­cze­kam i przy oka­zji na­wkur­wiam.

– Dzi­siaj ćwi­czymy akty – sły­szę Dą­brow­skiego, któ­remu od­po­wiada kilka pod­eks­cy­to­wa­nych gło­sów. – Spo­koj­nie, chłopcy – śmieje się – ocze­kuję od was pro­fe­sjo­na­li­zmu.

Kilka osób chrząka ner­wowo. Nikt nie chce pod­paść temu kon­kret­nemu pro­fe­so­rowi. No, może oprócz mnie. Cze­kam, aż po­jawi się mo­delka, i słu­cham pier­do­le­nia wy­kła­dowcy. Mówi o usta­wie­niu świa­tła, dłu­go­ści eks­po­zy­cji i in­nych kwe­stiach, które są prze­cież pod­stawą na tym kie­runku. Dą­brow­ski my­śli jed­nak, że je­śli bę­dzie nas je­bał na każ­dym kroku, udo­wodni nam, jak słabi je­ste­śmy. Du­pek.

Na­gle drzwi otwie­rają się, a w progu wi­dzę Ją. Omia­tam spoj­rze­niem Jej syl­wetkę. Jest… piękna. Nie, to za mało, jest zja­wi­skowa. Bu­rza ru­dych lo­ków pod­ska­kuje z każ­dym Jej kro­kiem, a ro­ze­śmiane oczy wy­ła­pują mnie z tłumu, jakby przy­cią­gnięte siłą mo­jego spoj­rze­nia. Pusz­cza mi oczko, a ja od­wra­cam wzrok. Kręcę się na krze­śle i chrzą­kam ner­wowo. Nie mam od­wagi, by pod­nieść głowę.

– Cho­lera, ale la­ska… – Sły­szę mo­jego kum­pla Radka, który sie­dzi obok.

Za­ci­skam zęby. To ir­ra­cjo­nalne, ale nie chcę, by tak o Niej my­ślał. Czuję… za­zdrość, choć ta dziew­czyna jest mi zu­peł­nie obca. Pod­no­szę wzrok i znów spo­ty­kam się z Jej zie­lo­nym spoj­rze­niem. Znów pa­trzy tylko na mnie. Rzuca mi wy­zwa­nie. Spo­glą­dam na nią, kiedy bez skrę­po­wa­nia ściąga przez głowę białą ko­szulkę. Pod nią nie ma nic. Mam wra­że­nie, że za­raz pęk­nie mi szczęka, tak mocno ją za­ci­skam. Wi­dzę, jak Ona śmieje się pod no­sem. Wszy­scy w sali mie­rzą Ją spoj­rze­niami. Pa­nuje ci­sza. Każdy jest przy­tło­czony Jej bez­tro­ską, ra­do­ścią i bra­kiem skrę­po­wa­nia.

Dą­brow­ski w końcu przy­tom­nieje. Mówi, że nie musi się bar­dziej roz­bie­rać. Sa­dza Ją na krze­sełku, po czym po­daje biały ma­te­riał, któ­rym ma osło­nić bio­dra skryte je­dy­nie cien­kim ma­te­ria­łem krót­kich spode­nek. Za Nią wisi białe płótno, które pięk­nie kon­tra­stuje z Jej ogni­stymi wło­sami.

Jest tak cho­ler­nie piękna.

Se­kundy i mi­nuty mi­jają mi jak w tran­sie. Nie po­tra­fię od­wró­cić od Niej spoj­rze­nia. Je­stem za­cza­ro­wany. Czuję się jak na haju. Kiedy w końcu nad­cho­dzi moja ko­lej, słońce jest już ni­sko i za­gląda do sali przez od­sło­nięte okna. Dą­brow­ski je za­sła­nia, ale pro­szę go, by tego nie ro­bił. Pod­cho­dzę bli­żej. Usta­wiam apa­rat. Ro­bię se­rię zdjęć. Uśmie­cham się pod no­sem.

Choć przez kilka go­dzin pa­trzyła przed sie­bie, po­ka­zu­jąc wszyst­kim swoją siłę, te­raz jej oczy są spusz­czone. Lekko za­ró­żo­wione po­liczki pod­kre­ślają ko­lor ust. Uśmie­cha się lekko. W bla­sku słońca wy­raź­nie wi­dzę Jej piegi.

Jest cu­downa.

Szybko koń­czę. Wy­star­czyło mi pięć mi­nut, by uchwy­cić Jej piękno. To naj­lep­sze zdję­cia, ja­kie do­tąd zro­bi­łem.

– Ni­gdy wię­cej nie bę­dziesz po­zo­wać nago przed in­nymi męż­czy­znami – mó­wię do niej, kiedy ra­zem opusz­czamy salę.

Śmieje się. A ja wiem, że prze­pa­dłem.

– Jak masz na imię? – py­tam.

– Zgad­nij.

ROZ­DZIAŁ 2

Spadam

It’s too bad, it’s too bad,

Too late, so wrong, so long.

It’s too bad, we had no time to re­wind.

Nic­kle­back, Too bad

Kiedy za­trzy­ma­łem się pod schro­ni­skiem, na­wet przez za­mknięte drzwi do­cie­rał do mnie od­głos uja­da­nia. Kurwa, ile tu­taj mają psów? Sry­lion? Wy­sia­dłem z auta. Czu­łem krą­żący w ży­łach wkurw. To bę­dzie za­je­bi­ście do­bry dzień. Ja­siek słono mi za to za­płaci.

Wy­ją­łem z ba­gaż­nika torbę i na­rzu­ci­łem ją so­bie na ra­mię. Im szyb­ciej będę miał to za sobą, tym le­piej dla mnie i ca­łego świata, któ­rego nie roz­walę ze zło­ści. Szyb­kim kro­kiem skie­ro­wa­łem się do bu­dynku z na­pi­sem „Ad­mi­ni­stra­cja” nad drzwiami. Za­pu­ka­łem. Nic. Zero od­po­wie­dzi.

– Kurwa… – wy­mam­ro­ta­łem pod no­sem i na­ci­sną­łem klamkę.

Za­mknięte. No ja­sne, że za­mknięte. Prze­tar­łem twarz i zer­k­ną­łem na ze­ga­rek. Do­cho­dziła dwu­na­sta. Po­woli za­czy­na­łem czuć głód. Czy Ja­nek nie mó­wił, że ktoś ma tu­taj na mnie cze­kać? Mia­łem na­dzieję, że to bę­dzie szybka ak­cja. A te­raz zo­sta­łem zmu­szony do spa­ceru mię­dzy klat­kami roz­sza­la­łych zwie­rza­ków w po­szu­ki­wa­niu ja­kie­go­kol­wiek czło­wieka. Swoją drogą, nikt tu­taj nie oba­wia się kra­dzieży albo wła­ma­nia? Ktoś po­wi­nien pil­no­wać tego graj­dołka, do cho­lery!

Do­bra. Na­krę­ca­łem się. Tak, mo­że­cie mnie ska­zać. Moja re­ak­cja była nie­współ­mierna do wy­da­rzeń, jed­nak nic nie mo­głem na to po­ra­dzić. Po pro­stu nie chcia­łem tu­taj być. Nie chcia­łem, by Ja­nek an­ga­żo­wał mnie w ja­kie­kol­wiek ak­cje. Nie chcia­łem być czło­wie­kiem.

Żyć. Ist­nieć. Od­dy­chać.

I każ­dego dnia od­bie­rać swoją karę. Nic wię­cej.

Pod­sze­dłem do okna w tym sa­mym bu­dynku i zaj­rza­łem do środka. We­wnątrz pa­no­wał nie­zły ba­ła­gan. W cen­trum po­miesz­cze­nia stało biurko przy­kryte chyba tu­zi­nem róż­nych te­czek i jesz­cze więk­szą ilo­ścią luź­nych kar­tek. Obok nich stał ku­bek pe­łen kawy albo her­baty, więc mo­głem mieć na­dzieję na to, że ktoś się tu­taj zjawi.

Na­gle szcze­ka­nie wo­kół mnie zro­biło się gło­śniej­sze. Zwie­rzaki w klat­kach za mo­imi ple­cami wa­rio­wały, a ja nie mia­łem po­ję­cia, co mo­gło być tego przy­czyną. Po­czu­łem jed­nak na ple­cach zimny dreszcz.

– Ha­zar! Stój! – Usły­sza­łem za sobą.

Od­wró­ci­łem się. Kurwa. Wprost na mnie le­ciało by­dle wiel­ko­ści ko­nia, a wo­kół jego łap fru­wała smycz. Nie zdą­ży­łem za­re­ago­wać, je­dy­nie od­ru­chowo osło­ni­łem ra­mie­niem torbę z apa­ra­tem. W na­stęp­nej se­kun­dzie pies po­pchnął mnie na ścianę, opie­ra­jąc łapy na mo­ich bar­kach. Jego pysk znaj­do­wał się kilka cen­ty­me­trów od mo­jej twa­rzy, a ja jak za­hip­no­ty­zo­wany wpa­try­wa­łem się w brą­zowe śle­pia, które czuj­nie mnie ob­ser­wo­wały. Przez głowę prze­mknęła mi je­dy­nie myśl, że to nie­moż­liwe. Kurwa, mia­łem po­nad sto osiem­dzie­siąt cen­ty­me­trów wzro­stu. Nie ma na świe­cie tak wiel­kich psów!

– Ha­zar! – Usły­sza­łem po­now­nie. Zer­k­ną­łem nad głową by­dlaka, który na­dal przy­ci­skał mnie do ściany, ale mi­gnęło mi je­dy­nie coś ró­żo­wego. Pies za­sła­niał mi swoim wiel­kim łbem cały świat.

– Ha­zar! No pro­szę cię, złaź. – Ktoś pró­bo­wał od­cią­gnąć zwie­rzaka, jed­nak z mar­nym skut­kiem. Fu­trzak ani drgnął.

Kurwa.

– Siad – mruk­ną­łem bez więk­szej na­dziei na to, że to by­dlę mnie po­słu­cha.

O dziwo to zro­bił. Li­znął mnie po bro­dzie, którą po­wi­nie­nem zgo­lić już ja­kiś czas temu, i przy­cup­nął na swoim wiel­kim za­dku. Da­lej wpa­try­wał się we mnie z we­sołą miną, jakby wcale nie chciał mnie ze­żreć jesz­cze chwilę temu.

Od­wró­ci­łem wzrok od psa i aż unio­słem brwi ze zdzi­wie­nia. Tuż obok niego stał skrzat. Ja pie­przę, se­rio, praw­dziwy skrzat. Mała dziew­czyna o ró­żo­wych wło­sach do ra­mion wpa­try­wała się we mnie z prze­ra­że­niem i za­cie­ka­wie­niem jed­no­cze­śnie. Par­sk­ną­łem śmie­chem, kiedy zro­zu­mia­łem, że ów „Ha­zar” sięga jej do piersi. Dźwięk mo­jego wła­snego śmie­chu wpra­wił mnie w osłu­pie­nie. Chrząk­ną­łem ner­wowo i od­wró­ci­łem wzrok.

– Co cię tak bawi? – za­py­tała ni­skim i za­chryp­nię­tym gło­sem, który ni­jak nie pa­so­wał mi do wy­glądu le­śnej wróżki.

– Ty, skrza­cie – od­par­łem, a przy tym spoj­rza­łem na nią po­now­nie.

Wcią­gnęła po­wie­trze za­sko­czona moją od­po­wie­dzią. Na jej po­licz­kach po­ja­wiły się ogni­ste ru­mieńce. W ży­ciu nie wi­dzia­łem cze­goś, prze­pra­szam – ko­goś, ta­kiego. Wpa­try­wa­łem się w nią jak za­uro­czony, za­sta­na­wia­jąc się, czy ist­nieje na­prawdę.

– Ha­zar mógł zro­bić ci krzywdę! – fuk­nęła obu­rzona.

– Po­ra­dził­bym so­bie – od­par­łem.

Mruk­nęła coś pod no­sem i chwy­ciła smycz le­żącą na ziemi. Nie po­wiem, mia­łem nie­zły ubaw, ob­ser­wu­jąc, jak pró­buje zmu­sić psa, by po­szedł za nią. A by­dlak ani drgnął i na­dal bacz­nie mnie ob­ser­wo­wał.

Pod­sze­dłem do niej i wy­cią­gną­łem jej smycz z dłoni.

– Hej! – krzyk­nęła, ale ola­łem to, cmok­ną­łem na psa i ru­szy­łem przed sie­bie.

Ha­zar, czy jak tam to by­dle się na­zy­wało, ru­szył od razu. Chyba mnie po­lu­bił, bo we­soło mer­dał ogo­nem.

– Nie­sa­mo­wite… – Usły­sza­łem obok sie­bie. Zer­k­ną­łem w bok i za­uwa­ży­łem bie­gną­cego skrzata. Znów par­sk­ną­łem śmie­chem, kiedy zro­zu­mia­łem, że krót­kie nóżki dziew­czyny le­d­wie po­zwa­lają jej za mną na­dą­żyć.

– Że taki skrzat chciał utrzy­mać to by­dle? Ta, do­prawdy nie­sa­mo­wite – mruk­ną­łem pod no­sem.

– Nie, ge­niu­szu – od­parła, za­śmiaw­szy się. Ups, nie chcia­łem być za­bawny. Mó­wi­łem se­rio.

– Więc co? – Roz­mowa z nią spra­wiała mi dziwną przy­jem­ność. Uczu­cie nie­mal już przeze mnie za­po­mniane.

– Ha­zar. Pró­bo­wa­łam go wy­pro­wa­dzić na wy­bieg. Ten pies sporo prze­szedł. Od mie­sięcy przy­zwy­cza­jamy go do smy­czy. W do­datku za­wsze agre­syw­nie re­ago­wał na męż­czyzn. A cie­bie od razu po­lu­bił.

– Swój swo­jego po­zna… – mruk­ną­łem pod no­sem.

– Co? – za­py­tała.

Za­pa­trzy­łem się w jej oczy. Jedno było piwne, a dru­gie w po­ło­wie nie­bie­skie. Co, do chu…, po­my­śla­łem i jed­no­cze­śnie po­tkną­łem się o ja­kiś wy­sta­jący ka­mień. Na szczę­ście nie po­le­cia­łem na pysk. Udało mi się utrzy­mać rów­no­wagę, ale i tak sta­łem się obiek­tem kpin dziew­czyny obok. Na­wet Ha­za­rowi spodo­bała się ta nowa za­bawa, bo szczek­nął ra­do­śnie.

– Ta, wiem. To się na­zywa he­te­ro­chro­mia. – Wska­zała na swoje oczy.

– Gdzie go za­pro­wa­dzić? – za­py­ta­łem i od­wró­ci­łem wzrok. Nie chcia­łem jej po­zna­wać.

Wy­rzuty su­mie­nia wy­peł­niły całe moje ciało, na­pie­rały na skórę, roz­ry­wały żyły. Ten mały skrzat spo­wo­do­wał, że dwa razy wy­buch­ną­łem śmie­chem. Nie za­słu­gi­wa­łem na to. Mu­sia­łem się wy­co­fy­wać. Tu i te­raz. Ko­niec z po­ga­dusz­kami. Zro­bię zdję­cia, a po­tem spa­dam.

– Tam­ten boks. – Po­ka­zała na ko­jec kilka me­trów da­lej.

Skie­ro­wa­łem się we wska­zane miej­sce i wpro­wa­dzi­łem psa do środka. Od­pią­łem mu smycz i kuc­ną­łem obok, rów­na­jąc się z nim wzro­kiem. Pa­trzył na mnie oczami ko­goś, kto w ży­ciu nie­jedno już wi­dział. Mia­łem wra­że­nie, że ro­zu­mie mnie le­piej niż reszta świata. Po­dra­pa­łem go za uchem, a on szturch­nął mój po­li­czek mo­krym no­sem.

– Po­lu­bił cię. – Usły­sza­łem za ple­cami.

– Mhm. – To była moja je­dyna od­po­wiedź.

Wsta­łem i ka­za­łem psu zo­stać. Po chwili za­my­ka­łem już furtkę. Ha­zar na­dal sie­dział w miej­scu i wpa­try­wał się we mnie z ocze­ki­wa­niem.

– Do­bry pies – po­wie­dzia­łem, na co szczek­nął i po­ma­chał ogo­nem, ude­rza­jąc nim o zie­mię z głu­chym ło­sko­tem.

Spoj­rza­łem na wróżkę, która wpa­try­wała się we mnie ze zmarsz­czo­nymi brwiami.

– Je­stem Nina – po­wie­działa, wy­cią­ga­jąc do mnie swoją ma­lutką dłoń.

Uści­sną­łem ją i po­czu­łem dziwne mro­wie­nie. Jej skóra była pra­wie prze­ra­ża­jąco blada, a dłoń w mo­jej ła­pie wy­glą­dała jak ręka lalki. Pu­ści­łem ją szybko i mruk­ną­łem:

– Fi­lip. Fi­lip Graff. Mój kum­pel kon­tak­to­wał się z wami w spra­wie zdjęć. Ja­nek Ma­cie­jew­ski – tłu­ma­czy­łem się. Krę­po­wało mnie to jej wszyst­ko­wie­dzące spoj­rze­nie. Jakby za­glą­dała mi do du­szy.

– Tak, wszystko wiem. Chodź, za­pro­wa­dzę cię do biura. Szef pew­nie za chwilę się tam po­jawi i usta­li­cie szcze­góły. W ja­kie dni mo­żesz do nas wpaść? – za­py­tała i ru­szyła w drogę po­wrotną. Za ple­cami usły­sza­łem jesz­cze po­że­gnalne szczek­nię­cie Ha­zara, ale się nie od­wró­ci­łem. Na­wet ja nie je­stem ta­kim skur­wie­lem, żeby ro­bić nie­win­nemu zwie­rzę­ciu na­dzieję.

– Jak to dni? – za­py­ta­łem. Chyba cze­goś nie zro­zu­mia­łem. Prze­cież cho­dziło o kilka zdjęć, prawda? Zro­bię je od ręki i spa­dam.

– No tak. Czeka cię tro­chę pracy – za­śmiała się.

– Cze­kaj. Co tak wła­ści­wie usta­li­li­ście z Jan­kiem?

– Nie wiesz? – rzu­ciła, spo­glą­da­jąc na mnie z ukosa, a jedna z jej ciem­nych brwi pod­je­chała do góry. Uśmiech­nęła się też drwiąco, jakby roz­ma­wiała z pię­cio­lat­kiem.

– Dla­czego od­po­wia­dasz py­ta­niem na py­ta­nia? – wark­ną­łem.

– Dla­czego je­steś taki wście­kły? – kon­ty­nu­owała tę dzie­ci­nadę.

Wes­tchną­łem i od­wró­ci­łem wzrok. No pięk­nie. W do­datku przyj­dzie mi uże­rać się z in­te­lek­tu­alną gim­na­zja­listką. Ile ona w ogóle mo­gła mieć lat? Dwa­dzie­ścia? Spoj­rza­łem na nią po­now­nie. Ró­żowe włosy, blada cera, ani grama ma­ki­jażu. Cho­ciaż bu­zię miała piękną, to trzeba było jej przy­znać. Drobna, chuda, mała, ni­jak nie przy­po­mi­nała mi doj­rza­łej ko­biety. Ale mo­gły mnie zmy­lić jej ciu­chy, to fakt. W końcu w po­dar­tych i luź­nych dżin­sach, wiel­kiej ko­szulce oraz zwią­za­nej na bio­drach fla­ne­lo­wej ko­szuli, która pew­nie pa­so­wa­łaby i mnie, wy­glą­dała jak dziecko.

– To ile zdjęć kon­kret­nie mam zro­bić? – za­py­ta­łem po­now­nie, bo w głębi serca mia­łem ochotę uciec stąd z krzy­kiem.

– Zgo­dzi­łeś się na to i na­prawdę nie wiesz, co masz ro­bić?

– Je­steś iry­tu­jąca – wes­tchną­łem.

– A dzię­kuję. Po­le­cam się na przy­szłość. – Za­śmiała się i po­ma­chała do ko­goś przed nami.

Spoj­rza­łem w tę samą stronę i za­uwa­ży­łem męż­czy­znę sto­ją­cego obok wej­ścia do bu­dynku ad­mi­ni­stra­cji. W rę­kach trzy­mał ku­bek. Pew­nie ten sam, który wi­dzia­łem przez okno. Na pierw­szy rzut oka przy­po­mi­nał mi Świę­tego Mi­ko­łaja. Wy­soki, z wiel­kim brzu­chem, krótką, siwą brodą oraz wło­sami w tym sa­mym ko­lo­rze na­prawdę wy­glą­dał cho­ler­nie uro­czo. Bra­ko­wało mu tylko re­ni­fera i wiel­kiego worka. Pięk­nie, skrzat i Mi­ko­łaj. Kurwa, gdyby nie był to śro­dek lata, po­my­ślał­bym, że prze­nio­słem się na Bie­gun Pół­nocny.

– Dzień do­bry – po­wie­dział do mnie, kiedy za­trzy­ma­li­śmy się przed nim. – Wi­dzę, że Ninka już się pa­nem za­jęła – do­dał i z uśmie­chem wska­zał na skrzata. Zi­gno­ro­wa­łem to tak jak i całą jej obec­ność.

– Bry – mruk­ną­łem pod no­sem. – Fi­lip Graff – do­da­łem, wy­cią­ga­jąc do niego rękę. Jak na Mi­ko­łaja miał cał­kiem silny uścisk. – Mia­łem zro­bić tu­taj ja­kieś zdję­cia – wy­ja­śni­łem.

– Ka­je­tan Zie­liń­ski – od­po­wie­dział. Ulżyło mi. Gdyby miał na imię Mi­ko­łaj, jak nic par­sk­nął­bym śmie­chem po raz trzeci. A to byłby już re­kord. – Tak, wszystko wiem. Ja­siek mó­wił, że pan wpad­nie.

– Pro­szę mó­wić mi „Fi­lip” – rzu­ci­łem. W moim fa­chu le­piej od razu po­zbyć się kon­we­nan­sów, które tylko utrud­niały kon­takt z klien­tem.

– Ja­sne. A mnie wo­łają tu­taj „Kaj­tek” – od­parł z uśmie­chem.

Kaj­tek. No pew­nie. Czemu nie. Gość był wyż­szy ode mnie. Jed­nak Kaj­tek. Ab­sur­dal­ność tej sy­tu­acji za­czy­nała mnie prze­ra­żać.

– To kiedy mo­gli­by­śmy za­czy­nać? W ja­kie dni je­steś wolny? – za­py­tał mnie, a ja po­now­nie od­no­to­wa­łem uży­cie liczby mno­giej przez ko­lejną już osobę.

– Dzi­siaj? – od­po­wie­dzia­łem py­ta­niem, roz­ba­wia­jąc tym sa­mym Ninę. Spoj­rza­łem na nią z ukosa i skrzy­wi­łem się lekko, kiedy zo­ba­czy­łem jej ro­ze­śmianą bu­zię. Kurwa, ten dzie­ciak był tak prze­ra­ża­jąco bez­tro­ski, że aż mnie to draż­niło.

– No… dzi­siaj to pew­nie nie zdą­żysz. Za chwilę wo­lon­ta­riu­sze koń­czą wy­pro­wa­dza­nie psów na spa­cer­niak. A tro­chę tych psia­ków tu mamy.

Cho­lera, za­czy­na­łem się de­ner­wo­wać. Nie, że­bym od po­czątku był ja­kiś wy­jąt­kowo spo­kojny, ale to już była lekka prze­sada. Chcia­łem do­wie­dzieć się w końcu, czego ode mnie po­trze­bo­wali. Bo nie wie­rzy­łem ja­koś w to, że uda mi się z tego wy­mik­so­wać. Ja­nek by mi tego nie wy­ba­czył, a ak­tu­al­nie był je­dyną osobą, na któ­rej jesz­cze mi za­le­żało.

– Czego kon­kret­nie ocze­ku­je­cie? – za­py­ta­łem w końcu, a skrzat znów się za­śmiał. Zgro­mi­łem ją wzro­kiem, przez co par­sk­nęła jesz­cze gło­śniej i od­wró­ciła wzrok.

– Co cię tak bawi? – za­py­ta­łem w końcu. Kaj­tek przy­glą­dał się nam ze zmarsz­czo­nymi brwiami. Chyba sam nie wi­dział w tej sy­tu­acji ni­czego śmiesz­nego.

– Ty, duży, zły wilku – od­parła i po­ka­zała mi ję­zyk.

Po­ka­zała. Mi. Ję­zyk.

– Nie wiem, o co tu cho­dzi i chyba nie chcę wie­dzieć – rzu­cił ci­cho szef tego przy­bytku, zwra­ca­jąc na sie­bie moją uwagę. – Więc może do brzegu… Mamy tu­taj sto pięć­dzie­siąt dzie­więć psów, dzie­więt­na­ście ko­tów i jedną kozę – wy­mie­nił. – Nie mam po­ję­cia, ile czasu zaj­mie ci sfo­to­gra­fo­wa­nie ich wszyst­kich. Wiem też, że ro­bisz to za darmo, więc nie mam prawa ni­czego ocze­ki­wać. Im szyb­ciej jed­nak, tym le­piej, sam ro­zu­miesz – mó­wił da­lej, ale ja wciąż sku­pia­łem się je­dy­nie na tej licz­bie. Że co, do cho­lery?!

– Czyli mam zro­bić zdję­cia im wszyst­kim? – prze­rwa­łem mu.

– Yyy… No tak… Tak mó­wił Ja­siek. Za­ła­twił nam ko­goś do stwo­rze­nia strony in­ter­ne­to­wej. Po­trze­bu­jemy tylko zdjęć, by ru­szyć z ak­cją ad­op­cyjną. My­śla­łem, że o tym wiesz… – Kaj­tek spoj­rzał na mnie zmie­szany, skrzat przy­gry­zał wargi, pró­bu­jąc opa­no­wać śmiech, a psy szcze­kały.

– Kurwa… – mruk­ną­łem pod no­sem i prze­tar­łem twarz.

Spoj­rza­łem w niebo. Boże, po­my­śla­łem, je­śli ist­nie­jesz, to mu­sisz mieć te­raz cho­lerny ubaw.

Nina

Obie­ca­łam so­bie, że nie po­zwolę, by temu psia­kowi stała się krzywda. Je­śli nie ja, nikt mu nie po­może. By­łam jego ostat­nią na­dzieją, więc od­su­wa­łam lęk na bok i po pro­stu każ­dego dnia sta­ra­łam się zdo­być jego za­ufa­nie.

Wie­dzia­łam, że je­śli mi się nie uda… Nie, o tym nie chcia­łam na­wet my­śleć.

Po­de­szłam do kojca i jak co dzień od paru ty­go­dni usia­dłam na ziemi. Po chwili z budy wy­chy­lił się czarny łeb. Naj­pierw usły­sza­łam wark­nię­cie, ale kiedy ode­zwa­łam się de­li­kat­nie, od razu uci­chło.

– Ha­zar, chodź tu, pie­sku – szep­ta­łam, aż w końcu pies wy­szedł z budy i prze­cią­gnął się tuż przed nią.

Przez parę se­kund po pro­stu na mnie pa­trzył, aż w końcu ru­szył przed sie­bie ze zwie­szo­nym łbem. To, że udało mi się go na­kło­nić do opusz­cze­nia schro­nie­nia, uzna­wa­łam za ogromny suk­ces.

Na samo wspo­mnie­nie ostat­niej próby Pa­tryka aż się wzdry­gam. Chry­ste, ten chło­pak na­oglą­dał się zbyt wielu wąt­pli­wej ja­ko­ści pro­gra­mów o po­skra­mia­czach psów i uznał, że uda mu się okieł­znać Ha­zara. Wszedł do kojca i, oczy­wi­ście, skoń­czyło się to po­gry­zie­niem.

Cza­sami, ale tylko cza­sami, czer­pa­łam z tego sa­tys­fak­cję. Cza­sami my­śla­łam o tym, że Pa­try­kowi się po pro­stu na­le­żało.

Za­raz jed­nak besz­ta­łam się w my­ślach, bo prze­cież nie by­łam taką osobą.

– No, pie­sku – szep­nę­łam, kiedy Ha­zar usiadł z ci­chym po­mru­kiem tuż przede mną.

Wsu­nę­łam dłoń mię­dzy kra­tami i po­zwo­li­łam mu, żeby mnie po­wą­chał. Do­strze­głam de­li­katny ruch jego ogona, jakby się ucie­szył, choć jed­no­cze­śnie spra­wiał wra­że­nie, że wcale nie chce mi tego po­ka­zać.

W końcu wes­tchnę­łam i po­woli wsu­nę­łam przez kraty drugą dłoń z ob­rożą. Udało mi się ja­koś ją za­ło­żyć.

No do­bra, naj­trud­niej­sze mia­łam za sobą. Tak wów­czas my­śla­łam i nie wie­dzia­łam jesz­cze, jak bar­dzo by­łam na­iwna.

Wsta­łam i po­wo­lutku otwo­rzy­łam furtkę, prze­ci­ska­jąc się tak, by nie dać mu moż­li­wo­ści ucieczki. Gdy zna­la­złam się już w środku, moje serce za­częło wa­lić jak osza­lałe. Cho­lera, zro­zu­mia­łam, że ten pies się­gał mi łbem do piersi. Do­piero te­raz w pełni zda­łam so­bie sprawę z tego, że mógłby mi zro­bić krzywdę.

– Do­bry pie­sek. – Sta­ra­łam się, by mój głos po­zo­stał spo­kojny.

Ha­zar ob­ser­wo­wał mnie uważ­nie, ale le­ni­wie. Nic nie wska­zy­wało na to, by chciał mnie, nie wiem, na przy­kład zjeść.

Po­de­szłam bli­żej i schy­li­łam się odro­binę, by przy­piąć do ob­roży smycz.

– Do­bra… – mruk­nę­łam chyba bar­dziej sama do sie­bie niż do psa. Co było w su­mie lo­giczne, w końcu Ha­zar nie miał za­miaru mi od­po­wie­dzieć.

Cho­ciaż… jego pełna zde­gu­sto­wa­nia mina mó­wiła mi cał­kiem sporo.

Otwo­rzy­łam furtkę i po­woli wy­szłam na ze­wnątrz. A Ha­zar jak sie­dział, tak sie­dział.

– No, chodź, pie­sku.

Wes­tchnął. Cho­lera, on na­prawdę wes­tchnął w ja­kiś psi spo­sób, ale w końcu ru­szył za­dek i wstał.

Po­woli, bar­dzo po­woli, wy­szli­śmy na ze­wnątrz.

Ha­zar wy­da­wał się kom­plet­nie nie­za­in­te­re­so­wany spa­ce­rem, ale i tak od­tań­czy­łam w gło­wie ta­niec zwy­cię­stwa, bo po raz pierw­szy w ogóle udało mi się wy­pro­wa­dzić go z kojca bez przy­musu i żad­nej dramy.

I wtedy za­częły się kło­poty.

Na­gle ci­szę przedarł dźwięk od­pa­la­nego gdzieś w po­bliżu auta. Drgnę­łam wy­stra­szona, a Ha­za­rowi to wy­star­czyło, by spa­ni­ko­wać. Pi­snął prze­raź­li­wie i szarp­nął się mocno.

Nie mia­łam szans, by go utrzy­mać. Wa­żył wię­cej niż ja.

Po­le­cia­łam na ko­lana i by­łam je­dy­nie w sta­nie pa­trzeć, jak pies leci w pa­nice przed sie­bie.

– Ha­zar!

Chry­ste. Mu­sia­łam go zła­pać. Co, je­śli ko­muś…

Nie! Nie czas na gdy­ba­nie.

Ze­rwa­łam się na równe nogi i po­bie­głam za nim.

Ko­jec Ha­zara znaj­do­wał się na sa­mym po­czątku schro­ni­ska, bo tu­taj naj­wię­cej kla­tek stało pu­stych. Ten wielki pies nie za do­brze zno­sił to­wa­rzy­stwo… w za­sa­dzie ko­go­kol­wiek.

Wie­dzia­łam więc, że bie­gnąc przed sie­bie, do­trze do wej­ścia i bu­dynku ad­mi­ni­stra­cji. Mia­łam tylko na­dzieję, że Kajtka tam nie ma, bo je­żeli zo­ba­czy, do czego do­pro­wa­dzi­łam, chyba mnie udusi.

– Ha­zar! Stój! – krzyk­nę­łam po­now­nie, po­ko­nu­jąc ostatni wi­raż mię­dzy koj­cami, za któ­rym znik­nął mi pies.

I wtedy go zo­ba­czy­łam.

Tuż przy biu­rze stał wy­soki fa­cet, a Ha­zar le­ciał pro­sto na niego.

Serce za­trzy­mało mi się na uła­mek se­kundy, kiedy pies sko­czył i przy­gwoź­dził tego fa­ceta do ściany swo­imi wiel­kimi ła­pami.

Do­bie­głam do nich w ułamku se­kundy. Zła­pa­łam smycz i pró­bo­wa­łam od­cią­gnąć Ha­zara, ale to było na nic. Nie mia­łam z nim szans.

– Ha­zar! No pro­szę cię, złaź – spró­bo­wa­łam jesz­cze raz.

– Siad. – Usły­sza­łam na­gle po­twor­nie ni­ski, gar­dłowy i za­chryp­nięty głos. Brzmiał tak, jakby jego wła­ści­ciel nie od­zy­wał się do ni­kogo od mie­sięcy.

Jak za­cza­ro­wana ob­ser­wo­wa­łam psa, który się pod­po­rząd­ko­wał. Szybko jed­nak cała moja uwaga sku­piła się na męż­czyź­nie przy­glą­da­ją­cym się mi z za­cie­ka­wie­niem i… roz­draż­nie­niem? Nie by­łam pewna.

Wy­soki, po­stawny, sze­roki w bar­kach – to za­uwa­ży­łam naj­pierw. Po­tem sku­pi­łam spoj­rze­nie na jego twa­rzy po­kry­tej za­nie­dba­nym, tro­chę zbyt dłu­gim za­ro­stem, który jed­nak nie mógł za­sło­nić peł­nych ust. Kiedy zer­k­nę­łam w oczy tego fa­ceta, coś bo­le­śnie ści­snęło mnie w piersi.

Były piękne. Ciemne, obody-fir­st­zone gę­stymi, czar­nymi rzę­sami, ale… smutne. Przy­się­gła­bym, że ni­gdy nie wi­dzia­łam w czy­ichś oczach ta­kich po­kła­dów smutku.

A w na­stęp­nej chwili ten męż­czy­zna się za­śmiał, a ja wie­dzia­łam, że nie było w tym żad­nej we­so­ło­ści.

– Co cię tak bawi? – za­py­ta­łam.

– Ty, skrza­cie – od­parł, a ja wes­tchnę­łam ci­cho, za­sko­czona.

I pew­nie bym się na niego ob­ra­ziła. Pew­nie prych­nę­ła­bym pod no­sem i od­py­sko­wała coś, co pod­wa­ży­łoby fakt, że jed­nak by­łam już do­ro­sła. Pew­nie bym tak zro­biła, gdyby nie ten jego prze­raź­liwy smu­tek, któ­rym ema­no­wał.

Coś jed­nak po­wie­dzieć mu­sia­łam.

– Ha­zar mógł zro­bić ci krzywdę! – sap­nę­łam.

– Po­ra­dził­bym so­bie.

Przyj­rza­łam się mu do­kład­niej. W tam­tej chwili by­łam pewna co do jed­nego: nie ze wszyst­kim ten męż­czy­zna so­bie ra­dził. Coś spra­wiło, że te piękne oczy po­smut­niały, a ja bar­dzo chcia­łam wie­dzieć, co to było.

– Chcę ci zro­bić zdję­cie – szep­czę.

Opie­ramy się o ma­skę opla. Na par­kingu nie ma już ni­kogo wię­cej. Ja. Ona. Świa­tła la­tarni. Księ­życ w pełni nad nami. Nie je­stem ro­man­ty­kiem, nie po­winno to na mnie dzia­łać. A jed­nak. Stoję tu­taj i jak za­cza­ro­wany wpa­truję się w jej cu­downą twarz.

– To nie byłby pierw­szy raz. – Śmieje się.

Ma ra­cję. Kiedy po­zo­wała na tam­tych za­ję­ciach, z każdą chwilą by­łem bar­dziej za­zdro­sny. To głu­pie. Śmieszne. Idio­tyczne. Od tam­tej pory pro­szę ją o zdję­cia chyba co­dzien­nie.

– Chcę, że­byś za­po­zo­wała tylko dla mnie – mó­wię, pod­cho­dząc bli­żej.

Przy­gryza usta. Pra­wie wi­dzę my­śli, ja­kie krążą Jej po gło­wie. Waha się. Kusi Ją wi­zja tego, co może się wy­da­rzyć. Spo­ty­kamy się od pół roku. Nie wiem, czy mi­nęło już wy­star­cza­jąco czasu, by się za­de­kla­ro­wać. Nie chcę jej spło­szyć, ale jed­nego je­stem pe­wien – tylko Ona. Nie li­czy się nikt wię­cej.

Roz­gląda się po pu­stym par­kingu, jakby spo­dzie­wała się, że za chwilę ktoś wy­sko­czy z krza­ków i prze­rwie na­szą randkę.

– Nie tu­taj – uspo­ka­jam Ją.

Uśmie­cha się nieco bar­dziej pew­nie. W końcu kiwa głową i wy­ciąga do mnie dłoń. Ła­pię ją bez za­wa­ha­nia. W mo­jej gło­wie po­ja­wia się myśl: za­wsze cię zła­pię. Po­tem nik­nie w na­tłoku in­nych. Wsia­damy do auta.

Wiem, że tej nocy wszystko się zmieni.

Roz­dział 3

Moje potwory są prawdziwe

All I need is you.

Come ple­ase, I’m cal­lin’

And, oh, I scream for you.

Hurry, I’m fal­lin’.

Nic­kle­back, Sa­vin’ Me

Od dwu­stu sześć­dzie­się­ciu pię­ciu dni czu­łem, że spa­dam. Chcia­łem już do­tknąć ziemi. Zmie­rzyć się z nią, po­zwo­lić, by mnie zmiaż­dżyła. Kie­dyś by­łem już bli­sko. Za­wi­słem kilka cen­ty­me­trów nad nią, a przed upad­kiem uchro­nił mnie Ja­nek. Cza­sami mie­wamy ta­kie sny, w któ­rych na­gle spa­damy. Wy­obraź­cie so­bie czuć to samo na ja­wie. Czuć nie­unik­nioną ka­ta­strofę i nie wie­dzieć, kiedy na­stąpi. Tę­sk­ni­łem więc za upad­kiem. Mia­łem wra­że­nie, że był moim do­brym kom­pa­nem, przy­ja­cie­lem, na po­wrót któ­rego cze­ka­łem. Chcia­łem go po­czuć, a jed­no­cze­śnie nie mia­łem już od­wagi, by to przy­spie­szyć.

Umó­wi­łem się z Kajt­kiem, że przy­jadę ju­tro, by za­cząć se­sję. Nie mógł­bym z tego zre­zy­gno­wać, choć ni­czego bar­dziej nie pra­gną­łem. Je­śli za­wiódł­bym Janka, nie po­tra­fił­bym spoj­rzeć w lu­stro, a już i tak uni­ka­łem wi­doku sa­mego sie­bie. Mój przy­ja­ciel był je­dyną osobą na świe­cie, z któ­rej zda­niem się li­czy­łem.

– Synku! – Usły­sza­łem na­gle na­wo­ły­wa­nie mo­jej są­siadki, które przy­pie­czę­to­wała kil­koma ude­rze­niami drob­nej piąstki w szybę.

No tak, za­po­mnia­łem o Zosi. Z jej zda­niem rów­nież się li­czy­łem. Jej rów­nież na mnie za­le­żało. Czu­łem to, choć nie ro­zu­mia­łem. Miesz­kała w domu obok, a na­sze działki dzie­lił je­dy­nie sfa­ty­go­wany, drew­niany płot. Kie­dyś… Zresztą, nie­ważne.

Otwo­rzy­łem drzwi forda, czym zmu­si­łem ją, by się od­su­nęła. Spoj­rzała na mnie za­tro­ska­nymi oczami osoby, która do­świad­czyła w ży­ciu już wszyst­kiego.

– Dzień do­bry – po­wie­dzia­łem grzecz­nie. – Coś się stało?

– Synku… – Za­tro­ska­nie w jej oczach po­głę­biło się. – Sie­dzisz w au­cie od pół go­dziny.

Za­mkną­łem drzwi i za­sta­no­wi­łem się nad jej sło­wami. Czyżby? Nie by­łem w sta­nie od­po­wie­dzieć na to py­ta­nie. Nie wie­dzia­łem, czy mi­nęła chwila, czy rok. Jed­nak naj­gor­sze było to, że nie­wiele mnie to ob­cho­dziło.

– Za­my­śli­łem się – po­wie­dzia­łem ci­cho.

Zo­sia zła­pała się pod boki, a na jej twa­rzy po­ja­wiło się roz­draż­nie­nie. Do­brze wie­dzia­łem, co to ozna­cza. Bę­dzie pró­bo­wała prze­ko­ny­wać mnie, że czas od­pu­ścić, że czas iść da­lej. A to było nie­moż­liwe. Jak można ru­szyć, skoro przede mną nie było żad­nej drogi, je­dy­nie wielka ściana.

– Chodź – po­wie­działa ostro. – Zro­bi­łam obiad – do­dała, czym mnie za­sko­czyła.

Po­słusz­nie po­dą­ży­łem za nią, bo nie chcia­łem się kłó­cić. Zresztą, tak na­prawdę nie mia­łem ochoty wra­cać do domu. Kiedy prze­kra­cza­łem jego próg, moje płuca za­ci­skały się bo­le­śnie. Bra­ko­wało mi tchu. Serce za­czy­nało dud­nić w piersi. Trzy słowa, ja­kie po­wta­rza­łem so­bie w gło­wie, zmu­szały mnie wtedy, by zro­bić ko­lejny krok. I na­stępny.

Żyć. Ist­nieć. Od­dy­chać. Nic wię­cej.

Pani Zo­sia za­pro­wa­dziła mnie do ja­dalni, gdzie ka­zała mi usiąść przy stole. Po chwili po­sta­wiła przede mną pa­ru­jący ta­lerz z ziem­nia­kami, su­rówką i naj­więk­szym ko­tle­tem, jaki wi­dzia­łem w ży­ciu. Mój brzuch wy­ra­ził apro­batę, mru­cząc gło­śno.

– Synku – usły­sza­łem – po­wi­nie­neś le­piej o sie­bie dbać – zbesz­tała mnie.

– Ro­bię, co mogę.

Obiad zje­dli­śmy w ci­szy, po­pi­ja­jąc go kom­po­tem z wi­śni. Przez chwilę mia­łem wra­że­nie, że znów je­stem na­sto­lat­kiem. Wy­obra­ża­łem so­bie, że pod­no­szę głowę i wi­dzę przed sobą uśmiech­niętą twarz mamy oraz ojca, który po­chyla się do niej, by po­ca­ło­wać ją w po­li­czek. Po­trzą­sną­łem głową, by po­zbyć się ob­ra­zów prze­szło­ści z głowy. Moi ro­dzice zgi­nęli w wy­padku sa­mo­cho­do­wym, kiedy stu­dio­wa­łem gra­fikę kom­pu­te­rową i fo­to­gra­fię. O ich śmierci do­wie­dzia­łem się z ra­dia. Wra­ca­jąc do domu na week­end, usły­sza­łem, że pod na­szym mia­stem do­szło do wy­padku, w któ­rym na miej­scu zgi­nął czter­dzie­sto­sied­mio­letni męż­czy­zna i o dwa lata młod­sza ko­bieta. Pa­mię­tam, że zimny dreszcz prze­biegł przez moje plecy. Zje­cha­łem na po­bo­cze i wy­bra­łem nu­mer mamy. Nie ode­brała. A ja już wie­dzia­łem.

– Znów od­pły­ną­łeś. – Usły­sza­łem na­gle. Głos pani Zosi był w tej chwili tak nie­spo­dzie­wany, że aż drgną­łem na krze­śle i prze­wró­ci­łem szklankę, która na szczę­ście była już pu­sta.

– Prze­pra­szam – wy­du­ka­łem.

Pani Zo­sia przez chwilę mil­czała. Wpa­try­wała się we mnie zbyt in­ten­syw­nie jak na ko­goś, kto do­bi­jał już do osiem­dzie­siątki. Po­czu­łem się nie­swojo.

– Kiedy się tu­taj wpro­wa­dzi­li­ście, do­piero co po­cho­wa­łam Sta­sia – za­częła mó­wić, a ja przy­mkną­łem oczy. Nie chcia­łem tego słu­chać. – Wie­dzie­li­ście o tym. Pa­mię­tasz, za­py­ta­łeś o tamto zdję­cie. – Wska­zała na fo­to­gra­fie sto­jące na ko­minku. Były świet­nej ja­ko­ści, cho­ciaż po­wstały pół wieku wcze­śniej. By­łem nimi za­chwy­cony. – To nie jest tak, że je­śli je­steś stary, to ła­twiej jest po­go­dzić się ze śmier­cią. Za­sko­czyła mnie, choć w tym wieku ra­czej po­win­nam się jej spo­dzie­wać. – Spoj­rza­łem na nią. Jej wzrok był nie­obecny, a na ustach drgał lekki uśmiech osoby po­go­dzo­nej ze świa­tem. – Do dziś tę­sk­nię – kon­ty­nu­owała. – Każ­dego dnia tak samo. Ten ból ni­gdy nie mija.

– Po co pani mi to mówi? – za­py­ta­łem może zbyt ostro i wsta­łem od stołu. Chcia­łem uciec.

– Synku, mó­wię ci to po to, byś otwo­rzył oczy. Nie prze­sta­niesz tę­sk­nić. Po­gódź się z tym.

Otwie­ra­łem i za­my­ka­łem usta, by móc coś po­wie­dzieć. Nie umia­łem. Do­pa­dło mnie na­gle ogromne zmę­cze­nie. Prze­tar­łem twarz, ale to nie po­mo­gło. Pod pal­cami, które mi­nęły moje po­wieki, po­czu­łem wil­goć.

– Dzię­kuję za obiad. – Tyle udało mi się wy­du­sić, za­nim wy­sze­dłem.

– Prze­suń się w lewo – roz­ka­zuję, zer­ka­jąc przez wi­zjer apa­ratu. Wi­dzę, że stoi za bli­sko drzewa, które daje spory cień. Ostat­nie pro­mie­nie słońca mi­gają mię­dzy ga­łę­ziami, co po­winno dać świetny bo­keh, je­śli zmie­nimy po­zy­cję.

– Rzą­dzisz się – mówi, ale za­dziorny uśmiech po­ja­wia się na Jej twa­rzy. Robi to, o co pro­si­łem.

– A ty to lu­bisz – od­po­wia­dam, na­dal ob­ser­wu­jąc Ją przez obiek­tyw apa­ratu.

– Cóż… – Wie­dzia­łem! Pod­no­szę głowę i uśmie­cham się pod no­sem. Wi­dzi to, bo znów przy­gryza wargę. Cho­lera, wiem, jak działa na nią mój uśmiech, a mimo to cią­gle za­chwy­cam się Jej re­ak­cjami.

– Skar­bie… – Kiedy tak mnie na­zywa, mam pew­ność, że bę­dzie chciała się po­dro­czyć.

– Hm?

– Po pra­wej mia­łeś lep­sze świa­tło. – A nie mó­wi­łem?!

– Nie­prawda. – Może ma tro­chę ra­cji, ale prze­cież Jej tego nie po­wiem.

– Nie znasz się – od­po­wiada i wraca pod drzewo. Cho­lera, na­prawdę miała ra­cję. Pod­cho­dzi bli­żej, a ob­ra­zek za Jej ple­cami pięk­nie się roz­mywa. Wy­gląda te­raz jak zjawa.

– Je­steś nie­moż­liwa… – A ja i tak Cię ko­cham.

Ro­bię pierw­szą se­rię zdjęć.

Roz­dział 4

Pewnego dnia

And there’s no goin’ back,

If I get trap­ped, I’ll ne­ver heal.

Yeah, my mon­sters are real.

Shi­ne­down, Mon­sters

Dwie­ście sześć­dzie­siąt sześć. Ta liczba po­ja­wiła się w moim umy­śle, kiedy tylko otwo­rzy­łem oczy. Me­lo­dia bu­dzika prze­ry­wała ci­szę, a ja nie mia­łem siły pod­nieść dłoni i wy­łą­czyć tego ustroj­stwa. Le­ża­łem w łóżku i li­czy­łem od­de­chy. Po prze­bu­dze­niu nie było ich wcale. Mu­sia­łem przy­po­mnieć so­bie, jak na­brać po­wie­trza w płuca, jak zmu­sić je do pracy, by sta­wić czoła światu ko­lejny raz. Mia­łem wra­że­nie, że z każ­dym dniem było to trud­niej­sze.

Na­gle te­le­fon za­milkł, by w na­stęp­nej se­kun­dzie roz­brzmieć dźwię­kiem przy­cho­dzą­cego po­łą­cze­nia. Wal­cząc z sa­mym sobą, wy­cią­gną­łem dłoń i chwy­ci­łem apa­rat. Wy­świe­tlacz po­ka­zy­wał mi nie­znany nu­mer.

– Ta? – rzu­ci­łem, ode­braw­szy.

– Hejka! – Usły­sza­łem dźwięczny, zbyt ra­do­sny głos. – Cze­kam już na cie­bie, a tro­chę się spie­szę, więc… Je­dziesz już?

Co, do kurwy, po­my­śla­łem. Pod­nio­słem się i usia­dłem, plą­cząc w po­ścieli. Mil­cza­łem, bo nie by­łem w sta­nie ze­brać my­śli na tyle, by zgad­nąć, kto do mnie dzwoni i po co.

– Halo? – Ko­bieta rzu­ciła do słu­chawki, a jej ton wska­zy­wał na zmar­twie­nie po­łą­czone z roz­draż­nie­niem.

– To chyba po­myłka… – wy­mam­ro­ta­łem w końcu i już chcia­łem się roz­łą­czyć, gdy usły­sza­łem wark­nię­cie:

– Ani mi się waż! – Zdę­bia­łem. – Wiem, że chcesz się z tego wy­co­fać. Nie in­te­re­suje mnie dla­czego, ale na to nie po­zwolę. Te psiaki za­słu­gują na dom, a Ja­nek obie­cał, że po­mo­żesz!

Wszystko stało się ja­sne. Wła­ści­cielką głosu była ta dziew­czyna. Cho­lera, jak jej było na imię? Pau­lina? An­to­nina? Nie, ja­koś ina­czej… Pró­bo­wa­łem zmu­sić mój stę­piony umysł do mi­ni­mal­nego wy­siłku, jed­nak chyba nie mia­łem łącz­no­ści z bazą.

– Wy­bacz. Nie roz­po­zna­łem nu­meru – rzu­ci­łem w końcu, po­sta­na­wia­jąc, że pro­ble­mem imie­nia zajmę się póź­niej. – Już się zbie­ram – do­da­łem i na­ci­sną­łem czer­woną słu­chawkę.

Obie­ca­łem Ja­siowi, że zro­bię te zdję­cia. Prze­tar­łem twarz i po do­brych kilku mi­nu­tach ru­szy­łem się z łóżka. Wsze­dłem pod prysz­nic i po­zwo­li­łem, by zimna woda spłu­kała ze mnie sta­gna­cję, w ja­kiej trwa­łem od… od dawna. Wie­dzia­łem, że to na nic, ale cho­ciaż mo­głem li­czyć na to, że się obu­dzę.

Resztę czyn­no­ści wy­ko­ny­wa­łem na au­to­ma­cie. Co prawda, nie wy­ma­gały głęb­szej re­flek­sji, ale do­brze ro­zu­mia­łem, że za­zwy­czaj lu­dzie my­ślą o czym­kol­wiek, kiedy roz­po­czy­nają nowy dzień. Ja nie by­łem w sta­nie zmu­sić się do ni­czego. Żeby je­chać do schro­ni­ska, mu­sia­łem się ubrać, więc to zro­bi­łem. Wy­sze­dłem z sy­pialni i zbie­głem po scho­dach, sta­ra­jąc się nie roz­glą­dać na boki. Za­wsze spę­dza­łem w domu mi­ni­malną ilość czasu. Tyle, by zro­bić, co trzeba, i jed­no­cze­śnie nie zwa­rio­wać. Od­pu­ści­łem so­bie śnia­da­nie, i tak nie czu­łem głodu.

Z fo­tela przy wej­ściu zgar­ną­łem torbę ze sprzę­tem. Otwo­rzy­łem ją, po czym spraw­dzi­łem, czy wszystko jest. Wo­zi­łem ją ze sobą wszę­dzie, więc wąt­pi­łem, by cze­go­kol­wiek bra­ko­wało. Jed­nak z dru­giej strony nie pa­mię­ta­łem, kiedy ostat­nio ro­bi­łem zdję­cia, więc mógł­bym się zdzi­wić. Na­gle za­sty­głem z obiek­ty­wem w dłoni. Do­tarło do mnie, że od ty­go­dni nie mia­łem żad­nego zle­ce­nia. Nie by­łem na­wet pe­wien, czy opła­ci­łem wszyst­kie ra­chunki, czy wy­sła­łem ostat­nią se­sję. Kurwa. Prze­tar­łem twarz, ma­jąc wra­że­nie, że ten gest stał się moim zna­kiem roz­po­znaw­czym. Ro­bi­łem to, jak­bym li­czył, że dłońmi ze­trę ze swo­jej du­szy mgłę, która spo­wiła mnie, kiedy…

Za­mkną­łem oczy. Sku­pi­łem się na od­de­chu. Je­den, drugi, trzeci… Wra­ca­łem. Po chwili by­łem na­wet w sta­nie wyjść z domu, wsiąść do forda i po­je­chać przed sie­bie. By­łem tak roz­ko­ja­rzony, że przez chwilę za­sta­na­wia­łem się, do­kąd w ogóle mia­łem się udać.

Schro­ni­sko. No wła­śnie.

Miesz­ka­łem na przed­mie­ściach, a mój cel znaj­do­wał się po dru­giej stro­nie tego uro­czego, gór­skiego ku­rortu, który stał się moim pie­kłem i nie­bem jed­no­cze­śnie. Mu­sia­łem prze­bić się przez za­kor­ko­wane ulice. Wła­śnie roz­po­czy­nały się wa­ka­cje, które ścią­gały tu­taj rze­sze tu­ry­stów głod­nych przy­gód. A ja ich wszyst­kich szcze­rze nie­na­wi­dzi­łem, choć do nie­dawna sta­no­wili moje główne źró­dło utrzy­ma­nia.

Kiedy już za­trzy­ma­łem się na ma­łym par­kingu przed schro­ni­skiem, mi­jała go­dzina od te­le­fonu wku­rzo­nego skrzata. To chyba dość długo, po­my­śla­łem, kiedy zo­ba­czy­łem roz­wście­czoną dziew­czynę, która stała w otwar­tej furtce z za­ło­żo­nymi na pier­siach rę­koma. By pod­kre­ślić emo­cje, za­wzię­cie tu­pała nogą odzianą w zno­szo­nego trampka. Ró­żo­wego. Tak jak jej włosy, które dzi­siaj zwią­zała na czubku głowy.

Wpa­try­wa­łem się w nią do­brą chwilę. Nina. Wła­śnie. Tak miała na imię. Dzi­siaj znów miała na so­bie fla­ne­lową ko­szulę. Znów była prze­wią­zana w bio­drach tak, że pra­wie w ca­ło­ści za­sła­niała krót­kie spodenki, opi­na­jące wy­jąt­kowo blade nogi. Zgrabne nogi. Trzeba było to przy­znać. Otrzą­sną­łem się z tego wra­że­nia, czu­jąc ir­ra­cjo­nalne wy­rzuty su­mie­nia. Wes­tchną­łem głę­boko i wy­gra­mo­li­łem się z auta.

– Cześć – mruk­ną­łem do skrzata, który od razu pod­szedł bli­żej.

– Spóź­ni­łeś się.

– Mhm.

Wy­ją­łem torbę i mi­ną­łem Ninę, by po chwili po­dejść już do drzwi biura. Te jed­nak oka­zały się być za­mknięte. Od­wró­ci­łem się i zer­k­ną­łem na dziew­czynę, która przy­truch­tała tu za mną.

– Kajtka nie ma – po­wie­działa. – Po­je­chał na in­ter­wen­cję.

Po­ki­wa­łem głową. Mil­czała, mie­rząc mnie spoj­rze­niem. Przez chwilę uda­wało mi się utrzy­my­wać kon­takt wzro­kowy, jed­nak szybko znu­dziła mi się ta gra. Prze­tar­łem twarz i po­wie­dzia­łem ostro:

– To mo­żemy za­czy­nać czy nie? Nie mam ca­łego dnia.

– Uro­czy – skwi­to­wała moje wark­nię­cie, a na jej twa­rzy po­ja­wił się uśmiech. Kurwa, uśmiech. Nie wie­dzia­łem, czy jest sza­lona, czy po pro­stu głu­pia, ale po­sta­no­wi­łem tego nie ko­men­to­wać.

– Za­czy­namy od Ha­zara? – rzu­ci­łem, bo chcia­łem mieć to już za sobą. O dziwo, imię psa za­pa­mię­ta­łem bez pro­blemu. Wie­dzia­łem też, że jego ko­jec jest pierw­szy. Tro­chę li­czy­łem na to, że dzi­siaj po­now­nie zo­ba­czę zro­zu­mie­nie w jego oczach. Tym­cza­sem uj­rza­łem tro­skę w spoj­rze­niu Niny. – Co jest? – do­da­łem, a na plecy wstą­pił mi zimny pot.

– Ha­zar ugryzł pra­cow­nika schro­ni­ska, kiedy ten przy­niósł mu je­dze­nie – wy­tłu­ma­czyła. – Nic strasz­nego się nie stało, ale to duży pies, więc mo­gło być na­prawdę źle…

Od­wró­ciła wzrok. Wy­raź­nie nie chciała mi cze­goś po­wie­dzieć. I są­dząc po jej mi­nie, jej rów­nież to się nie po­do­bało.

– Mogę go zo­ba­czyć? – za­py­ta­łem, choć je­śli ktoś za­py­tałby mnie dla­czego, nie umiał­bym od­po­wie­dzieć.

– Ja­sne. – Wy­raź­nie się zmie­szała. – Jest w swoim kojcu. Słu­chaj, nie­któ­rzy su­ge­rują uśpie­nie… Kaj­tek póki co nie chce o tym sły­szeć, ale je­śli sy­tu­acja się po­wtó­rzy… – Nie do­koń­czyła.

Skie­ro­wała się w stronę, z któ­rej do­cie­rało do nas uja­da­nie psów. Ru­szy­łem za nią, po­pra­wia­jąc pa­sek torby na ra­mie­niu. Sta­ra­łem się nie my­śleć o lo­sie, na jaki chciano ska­zać Ha­zara. By­łem pe­wien, że gdy­bym po­świę­cił temu cho­ciaż se­kundę, mo­głoby to skoń­czyć się źle. W końcu ile zła może znieść du­sza czło­wieka? Przy­naj­mniej moja zbli­żała się już do kresu swo­jej wy­trzy­ma­ło­ści. A ka­ra­nie psa za to, w ja­kim świe­cie żyje, wy­da­wało mi się skraj­nie nie­spra­wie­dliwe.

Nina za­trzy­mała się przy kojcu, do któ­rego parę dni temu za­pro­wa­dzi­łem Ha­zara. Za­uwa­ży­łem masę sier­ści wy­sta­jącą z otworu w bu­dzie. Obok niej stała mi­ska z nie­tkniętą karmą. Spoj­rza­łem na dziew­czynę, uno­sząc brew.

– Nie chce jeść. Ugryzł Pa­tryka, kiedy pró­bo­wał na­kło­nić go do je­dze­nia. Pra­wie nie wy­cho­dzi z tej budy.

Wes­tchną­łem głę­boko, po­ło­ży­łem torbę na ziemi i od­cią­gną­łem sko­bel w furtce, by po chwili za­mknąć ją już za sobą.

– Fi­lip! – krzyk­nęła Nina. – To nie­bez­pieczne!

– Ci­cho bądź – rzu­ci­łem i sku­pi­łem się na za­mie­sza­niu w bu­dzie.

Ha­zar wark­nął zło­wiesz­czo i wy­szedł na ze­wnątrz. Spoj­rzał na mnie spode łba, po czym po­ka­zał zęby. Kurwa. Za­dzia­ła­łem in­stynk­tow­nie. Przy­kuc­ną­łem i spu­ści­łem wzrok na czubki wła­snych bu­tów.

– Już do­brze, stary – wy­mru­cza­łem ci­cho.

Po chwili usły­sza­łem ude­rza­nie wiel­kich łap o skle­pie­nie ziemi. Pies pod­szedł do mnie i trą­cił moją twarz mo­krym no­sem. Pod­nio­słem spoj­rze­nie, któ­rym zrów­na­łem się z brą­zo­wymi śle­piami pa­trzą­cymi na mnie te­raz z nie­mym wy­rzu­tem. Unio­słem dłoń i po­dra­pa­łem go za uchem, sły­sząc za swo­imi ple­cami nie­do­wie­rza­jącą Ninę:

– Nie­moż­liwe… – wy­szep­tała.

Wsta­łem i pod­sze­dłem bli­żej budy. Ukuc­ną­łem przy mi­sce i wska­za­łem na nią. Ha­zar przy­drep­tał do mnie i usiadł. Uśmiech­ną­łem pod no­sem, kiedy zo­ba­czy­łem, jak zerka na mnie co chwilę. Ewi­dent­nie pró­bo­wał uda­wać, że pełna mi­ska to nie jego sprawka.

– Masz jeść – po­wie­dzia­łem, a kiedy na mnie spoj­rzał, do­da­łem: – Se­rio, stary. I za­cho­wuj się. Nie gry­ziemy lu­dzi, ok? Lu­dzie chcą ci po­móc.

Nie wiem, czy mnie zro­zu­miał. Pew­nie nie. Ale pa­trzył na mnie in­ten­syw­nie, jakby chciał mi coś po­wie­dzieć. Po­chy­li­łem się nad nim i po­dra­pa­łem go za uchem. Prze­chy­lił głowę, mru­żąc oczy. Wów­czas nie wy­trzy­ma­łem, za­śmia­łem się w głos. I choć szybko zmu­si­łem się do opa­no­wa­nia, to chwi­lowe uczu­cie ra­do­ści było dla mnie jed­no­cze­śnie prze­ra­ża­jące i wspa­niałe. Wy­raź­niej­sze jed­nak były wy­rzuty su­mie­nia, które od razu po­czu­łem.

Od­chrząk­ną­łem ner­wowo i wsta­łem. Ha­zar rów­nież. Spoj­rzał na mnie nie­spo­koj­nie i pi­snął ni­czym szcze­niak, któ­rym już od dawna nie był.

– Zo­stań – rzu­ci­łem gło­śno.

Usiadł po­now­nie i od­pro­wa­dził mnie wzro­kiem do furtki. Kiedy za­mkną­łem ją za sobą i za­su­ną­łem sko­bel, za­uwa­ży­łem, że rzu­cił się na je­dze­nie w mi­sce.

– Ni­gdy nie wi­dzia­łam cze­goś po­dob­nego. – Usły­sza­łem Ninę. Przy­znam się, że na chwilę za­po­mnia­łem, że tu­taj była. – Masz do­świad­cze­nie z le­on­ber­ge­rami?

– Z czym? – za­py­ta­łem.

– Czyli nie masz… Ha­zar to le­on­ber­ger. Rzadka rasa. Szcze­niaki kosz­tują na­wet kilka ty­sięcy. Tra­fił tu­taj, kiedy jego wła­ści­ciel zgi­nął na­gle w wy­padku – wy­tłu­ma­czyła.

Coś dziw­nego ści­snęło moje serce. Zła­pa­łem się za klatkę pier­siową, pró­bu­jąc roz­ma­so­wać ból, który tam się po­ja­wił. Wie­dzia­łem jed­nak, że on ni­gdy nie znik­nie. Na­wet się nie stępi, po pro­stu bę­dzie czę­ścią mnie. Z tym jed­nym, tylko z tym, zdą­ży­łem się po­go­dzić.

– Źle znosi sa­mot­ność – kon­ty­nu­owała Nina wpa­trzona w Ha­zara. Na mnie nie zwra­cała uwagi. I do­brze. Ba­łem się, co mo­głaby zo­ba­czyć w mo­ich oczach. – Le­on­ber­gery są zwane ła­god­nymi lwami. I słusz­nie. Wy­glą­dają jak be­stie, a po­trze­bują je­dy­nie to­wa­rzy­stwa, cie­pła i opieki.

Na­gle spoj­rzała na mnie i zmarsz­czyła brwi, jakby so­bie o czymś przy­po­mniała. Od­chrząk­ną­łem ner­wowo i spoj­rza­łem w bok.

– Mo­żem za­czy­nać? – za­py­ta­łem. Czu­łem, że każda chwila tu­taj spy­cha mnie co­raz bli­żej prze­pa­ści. Nie wie­dzia­łem dla­czego, ale by­łem pe­wien, że wła­śnie tak jest.

Nina po­ki­wała głową. Po­pro­wa­dziła mnie da­lej przez schro­ni­sko aż do wy­biegu, na któ­rym za­uwa­ży­łem kilka osób wy­pro­wa­dza­ją­cych małe psy. Od nich mia­łem za­cząć. Uwi­ja­łem się w pracy, by jak naj­szyb­ciej ją skoń­czyć, jed­nak po krót­kiej chwili zro­zu­mia­łem, że to za­ję­cie spra­wia mi ra­dość. Uspa­ka­ja­łem się z apa­ra­tem w ręku. Moja udrę­czona du­sza od­naj­dy­wała w fo­to­gra­fo­wa­niu choć mi­ni­malne uko­je­nie. Być może dla­tego, że wów­czas sku­pia­łem się je­dy­nie na eks­po­zy­cji, wła­ści­wym ka­drze, od­po­wied­nich pa­ra­me­trach, dzięki któ­rym mógł­bym uchwy­cić piękno zwie­rza­ków. Nie mia­łem na­wet chwili na my­śle­nie.

– Może zro­bimy so­bie prze­rwę? – Usły­sza­łem po pew­nym cza­sie głos Niny. – Kaj­tek już wró­cił. Przy­wiózł no­wego pod­opiecz­nego oraz pizzę. – Za­śmiała się.

Po­ki­wa­łem głową, kiedy mój żo­łą­dek za­bur­czał w od­po­wie­dzi za mnie. W tej chwili by­li­śmy sami, bo ostat­nia grupa na dziś zdą­żyła opu­ścić plac.

– Ile psów już zro­bi­li­śmy? – za­py­ta­łem, gdy Nina pro­wa­dziła mnie znów do biura Kajtka.

– Ja­kieś trzy­dzie­ści – od­parła, zer­ka­jąc na mnie przez ra­mię.

Po­tkną­łem się o wy­sta­jący ko­rzeń przez to jej spoj­rze­nie. Jak mo­głem, sta­ra­łem się uni­kać jej oczu, które prze­wier­cały moją du­szę na wskroś i nie­po­ko­iły za każ­dym ra­zem, gdy się z nimi spo­ty­ka­łem. Do tego drobny uśmiech, który wciąż miała na twa­rzy, i po­godne na­sta­wie­nie po­wo­do­wały, że czu­łem się jesz­cze go­rzej z sa­mym sobą. Do­brze wie­dzia­łem, że marne ze mnie to­wa­rzy­stwo. Jed­nak nie mo­głem i nie chcia­łem nic z tym zro­bić.

Za­trzy­ma­li­śmy się pod biu­rem, któ­rego drzwi tym ra­zem były otwarte na oścież. Ze środka do­bie­gał nas pod­nie­siony głos Kajtka, który naj­wy­raź­niej kłó­cił się z kimś przez te­le­fon. Nina we­szła tam jakby ni­gdy nic, a mnie nie po­zo­stało nic in­nego, jak ru­szyć za nią. Ka­je­tan kiw­nął na nas i wska­zał pizzę, która cze­kała na jego biurku. By­łem głodny, wście­kle głodny, więc nie cze­ka­łem na wię­cej za­pro­szeń. Nina po­dała mi pierw­szy ka­wa­łek na pa­pie­ro­wym ta­le­rzu, a ja wcią­gną­łem go w se­kundę, przy­słu­chu­jąc się roz­mo­wie dy­rek­tora schro­ni­ska.

– Stary, do­piero wró­ci­łem z in­ter­wen­cji – mó­wił. – Nie wi­dzia­łeś tego psa, jest w tra­gicz­nym sta­nie.

Spoj­rza­łem na Ninę, która tylko za­ci­snęła zęby i odło­żyła nie­tknięty ka­wa­łek pizzy na biurko. Wstała i za­częła prze­cha­dzać się po biu­rze. Jej twarz wy­ra­żała tak wiele emo­cji, że nie by­łem w sta­nie po­jąć, jak mogą zmie­ścić się w tak ma­łym ciele.

– Nie od­dam psa tej gni­dzie, choćby to była ostat­nia rzecz, jaką zro­bię w ży­ciu! – Kaj­tek wark­nął do słu­chawki, roz­łą­czył się i rzu­cił te­le­fon na biurko.

– Ten par­szywy su­kin­syn my­śli, że je­śli jest szy­chą, to może bez­kar­nie mal­tre­to­wać zwie­rzęta – po­wie­dział do Niny. – Przy­wieź­li­śmy dzi­siaj psa. Po­bity, wy­chu­dzony, za­lęk­niony. Ale to pies jed­nego z rad­nych, któ­remu wy­daje się, że może wszystko. – Spoj­rzał na mnie.

Usły­sza­łem, jak Nina ci­cho za­klęła za mo­imi ple­cami. Nie wie­dzia­łem, co po­wie­dzieć. Nie chcia­łem się mie­szać w nie moje sprawy. Po­ki­wa­łem jed­nak głową na po­twier­dze­nie, że ro­zu­miem ich złość. Z ca­łej na­szej trójki chyba tylko ja mia­łem świa­do­mość, że świat jest po­je­ba­nym miej­scem, w któ­rym coś ta­kiego jak spra­wie­dli­wość po pro­stu nie ist­nieje. Z pew­no­ścią jed­nak ist­nieje w nim wła­dza, i to ona ma naj­wię­cej do po­wie­dze­nia.

– Coś wy­my­ślimy. – Ci­szę prze­rwała Nina.

Od­wró­ci­łem się i spoj­rza­łem na nią ką­tem oka. Słońce, które za­glą­dało przez okno, spo­wiło ją dziw­nym bla­skiem, przez który jesz­cze bar­dziej przy­po­mi­nała mi skrzata. Albo wróżkę. Tak, zde­cy­do­wa­nie to dru­gie okre­śle­nie bar­dziej do niej pa­so­wało. Przez głowę prze­le­ciała mi myśl, czy wielce nie­sto­sow­nym by­łoby, gdy­bym zro­bił jej te­raz zdję­cie. Zbesz­ta­łem się jed­nak od razu za ta­kie po­my­sły. Sa­mot­ność, jaką wy­bra­łem, po­wo­do­wała, że tra­ci­łem zdrowy roz­są­dek.

Kaj­tek usiadł ciężko na swoim fo­telu, który za­trzesz­czał zło­wrogo. Sam za­sta­na­wia­łem się je­dy­nie, ja­kim cu­dem w ogóle się na nim zmie­ścił. Po­ki­wał głową, a na jego twa­rzy po­ja­wił się lekki uśmiech, w któ­rym jed­nak nie było zbyt wiele na­dziei.

– Jak wam idzie? – Skie­ro­wał py­ta­nie w prze­strzeń, więc mil­cza­łem. Li­czy­łem na to, że Nina rzuci się pierw­sza do od­po­wie­dzi, jed­nak ta rów­nież się nie ode­zwała. Wes­tchną­łem gło­śno i po­wie­dzia­łem:

– Po­woli do przodu.

Skrzat za moim ple­cami par­sk­nął ci­cho, a Kaj­tek spoj­rzał na mnie ze zdzi­wie­niem. No tak, nie wszyst­kim lu­dziom mó­wie­nie spra­wiało wręcz fi­zyczny ból. Wzru­szy­łem ra­mio­nami i wzią­łem so­bie ko­lejny ka­wa­łek pizzy.

– Zro­bi­li­śmy ma­lu­chy – po­wie­działa Nina. – Dzi­siaj jesz­cze ru­szymy ze śred­nia­kami, ale tych jest wię­cej, więc pew­nie bę­dziemy po­trze­bo­wali jesz­cze kilku dni, żeby skoń­czyć.

Kaj­tek po­ki­wał głową i wdał się w roz­mowę ze skrza­tem. Roz­pra­wiali nad lo­sem po­szcze­gól­nych psów, mó­wili o ostat­nich ad­op­cjach. Nie wtrą­ca­łem się i też nie­zbyt do­kład­nie słu­cha­łem ich roz­mowy. Mo­gli mnie na­wet uznać za gbura, jed­nak nie in­te­re­so­wało mnie to ja­koś szcze­gól­nie. Mia­łem swoje za­da­nie, chcia­łem więc je wy­ko­nać i znów wró­cić do mo­jej po­nu­rej, sza­rej eg­zy­sten­cji. Dla­tego po ko­lej­nym ka­wałku pizzy wsta­łem, wzią­łem torbę i ru­szy­łem do wyj­ścia, rzu­ca­jąc:

– Idziemy.

Do­piero w drzwiach zro­zu­mia­łem, że prze­rwa­łem im w po­ło­wie zda­nia. No cóż. Nina spoj­rzała na mnie z unie­sioną brwią. Do­piero te­raz za­uwa­ży­łem, że miała w tym miej­scu kol­czyk. Ostat­nio ja­koś nie na­le­ża­łem do spo­strze­gaw­czych osób.

– Skoro tak ład­nie pro­sisz… – po­wie­działa ci­cho i ru­szyła za mną.

Po­że­gnał nas jesz­cze re­chot Kajtka. My­śla­łem, że uniknę roz­mowy, jed­nak naj­wy­raź­niej wszech­świat chciał się na mnie ze­mścić za wszyst­kie moje podłe czyny. Gdy bo­wiem do­tar­li­śmy na wy­bieg, oka­zało się, że psów nie ma. Od strony koj­ców zmie­rzał ku nam młody chło­pak.

– Mu­si­cie chwilę po­cze­kać. Jesz­cze trwa kar­mie­nie – zwró­cił się do Niny. Pod­szedł zbyt bli­sko niej, przy­naj­mniej jak na mój gust. Zresztą, dziew­czyna chyba od­nio­sła to samo wra­że­nie, bo cof­nęła się o krok.

– Pa­tryk, Fi­lip, Fi­lip, Pa­tryk – przed­sta­wiła nas so­bie dość spię­tym gło­sem.

Zer­k­ną­łem na nią ze zdzi­wie­niem. Jej bez­tro­ska mina i uśmiech od ucha do ucha gdzieś znik­nęły. Hm, czyli to był TEN Pa­tryk od Ha­zara. Przyj­rza­łem się chło­pa­kowi do­kład­niej. Z bli­ska już nie wy­glą­dał na chłopca, bar­dziej na męż­czy­znę. Był dość po­stawny albo ta­kiego zgry­wał. Miał dłu­gie włosy zwią­zane w kitkę, a opa­loną skórę po­kry­wały ta­tu­aże. Jed­nym sło­wem spra­wiał wra­że­nie osie­dlo­wego cwa­niaczka, który my­śli, że ma u swych stóp cały świat. Wku­rzał mnie samą swoją obec­no­ścią. I nie dzi­wi­łem się psu, że go ugryzł.

– Siema – po­wie­dział, mie­rząc mnie wzro­kiem od góry do dołu. Był tylko nie­wiele niż­szy.

– Mhm… – mruk­ną­łem i po­pra­wi­łem pa­sek torby. – To może wrócę ju­tro? – za­py­ta­łem Ninę, ale błysk stra­chu w jej oczach od razu po­wie­dział mi, że to nie był zbyt do­bry po­mysł.

– W su­mie to może tro­chę po­trwać – od­parł mi Pa­tryk. – Nina, po­mo­żesz mi przy ko­tach?

– Nie – po­wie­dzia­łem za­miast niej. – W dro­dze do auta chcę zro­bić zdję­cia obiektu, że­by­ście mieli wię­cej ma­te­riału. – Wcale nie mia­łem ta­kiego za­miaru, ale coś pod­po­wia­dało mi, że po­wi­nie­nem ura­to­wać damę w opa­łach.

Nina spoj­rzała na mnie z wdzięcz­no­ścią, co wy­ła­pa­łem je­dy­nie ką­tem oka, bo mój wzrok był sku­piony na nie­bie­skich oczach Pa­tryka. Mie­rzy­li­śmy się w nie­mym po­je­dynku, który prze­rwała dziew­czyna.

– To chodźmy – rzu­ciła i zła­pała mnie za ra­mię.

Wzdry­gną­łem się, kiedy po­czu­łem cie­pło jej dłoni. Chyba za­uwa­żyła moją re­ak­cję, bo szybko cof­nęła ręce i wci­snęła je do kie­szeni spode­nek. Spoj­rzała na mnie zmie­szana, ale mil­czała, póki nie zna­leź­li­śmy się poza za­się­giem uszu Pa­tryka.

– Dzię­kuję – po­wie­działa wresz­cie, gdy za­trzy­ma­li­śmy się przed koj­cami.

– Mhm… – mruk­ną­łem po­now­nie i wy­ją­łem apa­rat.

Za­czą­łem ro­bić zdję­cia koj­ców i psów, które ra­do­śnie mer­dały do nas ogo­nami zza krat. W su­mie nie pla­no­wa­łem do­dat­ko­wej se­sji, jed­nak w tam­tej chwili nic mą­drzej­szego nie wpa­dło mi do głowy, a nie chcia­łem zo­sta­wiać Niny z Pa­try­kiem.

– Bo­isz się go? – za­py­ta­łem, sku­pia­jąc się na wi­zje­rze. Nie chcia­łem pa­trzeć w jej oczy. Gdy­bym po­now­nie zo­ba­czył w nich strach, nie wiem, jak­bym po­stą­pił.

– Nie… – od­parła ci­cho, ale jej głos nie za­brzmiał pew­nie.

– Nie? – po­wtó­rzy­łem.

– To zna­czy… Po pro­stu go uni­kam – rzu­ciła.

Wów­czas na nią spoj­rza­łem. Stała kilka kro­ków da­lej z za­ło­żo­nymi na pier­siach ra­mio­nami i pa­trzyła pro­sto w moje oczy. Znów po­ra­ziła mnie prze­ni­kli­wość jej dwu­ko­lo­ro­wego spoj­rze­nia. Wwier­cała się w moją du­szę, od­sła­niała ją ka­wa­łek po ka­wałku, a przy­naj­mniej ta­kie mia­łem wra­że­nie. Od­chrząk­ną­łem ner­wowo i znów sku­pi­łem się na apa­ra­cie, ru­sza­jąc da­lej.