Nasze życzenie ebook

Romanowi –

jesteś biciem mojego serca

Muzyka to dusza wszechświata,

skrzydła umysłu, lot wyobraźni i wszelkie życie

– Platon

ROZDZIAŁ 1

CROMWELL

Brighton, Anglia

Klub pulsował, kiedy beat, który wlewałem w zebranych, opanowywał ich ciała. Ludzie unosili ręce, kołysali biodrami i szeroko otwierali przeszklone oczy. Moja muzyka uderzała w ich uszy, a rytm kontrolował każdy ruch. Aura była gęsta i parna, ubrania lepiły się do skóry. W lokalu zgromadził się tłum, ponieważ wszyscy chcieli mnie usłyszeć.

Obserwowałem, jak rozpalali się kolorami. Jak zatracali się w dźwięku. Porzucali to, kim byli za dnia – korposzczurem, studentem, policjantem, pracownikiem call center… W tej chwili większość była zapewne porządnie naćpana, więc ludzie stali się niewolnikami moich rytmów. W tym konkretnym momencie moja muzyka stanowiła ich życie. Liczyła się tylko ona, gdy odrzucali głowy w tył, poddając się odurzeniu, pragnąc nirwany, którą dawałem im z mojego miejsca na podeście.

Ja jednak nie czułem nic. Jedynie odrętwienie, które zapewniał stojący obok alkohol.

Czyjeś ręce objęły mnie w pasie. Ciepły oddech owionął ucho, pełne usta pocałowały szyję. Puściłem ostatni kawałek, złapałem jacka danielsa i upiłem łyk prosto z butelki. Odstawiłem ją i przysunąłem się do laptopa, by zmiksować kolejny utwór. Palce z ostrymi paznokciami przeczesały moje włosy, ciągnąc czarne kosmyki. Stukałem w klawisze, sprowadzając muzykę do wolniejszego, spokojniejszego tempa.

Oddychałem głębiej, gdy zgromadzeni czekali z zapartym tchem. Zmusiłem ich do powolnego kołysania, przygotowując crescendo, wspaniałe uderzenie złożone z talerzy i bębnów, szaleńczą mieszankę, którą zamierzałem ich uraczyć. Uniosłem głowę znad laptopa i spojrzałem na tłum. Uśmiechnąłem się, widząc, że oni również się przygotowali i czekali… czekali… po prostu czekali…

Teraz.

Opuściłem rękę, drugą przyciskając słuchawkę do lewego ucha. Nagle niczym grzmot burzy eksplodował syntetyczny dźwięk dance’u. Powietrze wypełniło się kolorowymi światłami. Do oczu napłynęły mi zielenie, błękity, czerwienie, którymi emanowała każda osoba, jakby biło od niej neonowe światło.

Ręce wokół mojego pasa zacieśniły uchwyt, ale zignorowałem je, wsłuchując się w nawoływanie butelki. Pociągnąłem kolejny łyk, mięśnie zaczęły się rozluźniać. Palce tańczyły na klawiaturze, przesuwały suwaki miksera.

Uniosłem głowę, zebrani wciąż jedli mi z ręki.

Zawsze tak było.

Moją uwagę przyciągnęła dziewczyna pośrodku sali. Długie brązowe włosy zebrała z tyłu głowy. Miała na sobie fioletową sukienkę, która zasłaniała cały dekolt i szyję – strojem nie przypominała reszty bywalców lokalu. Otaczająca ją barwa również była inna – jasny róż i lawenda. Spokój. Pogoda ducha. Przyglądałem się jej, marszcząc brwi. Miała zamknięte oczy i się nie poruszała. Stała nieruchomo i wyglądała, jakby nie zdawała sobie sprawy z obecności innych, podczas gdy ludzie wpadali na nią i ją popychali. Głowę trzymała uniesioną, a na jej twarzy malował się wyraz skupienia.

Przyspieszyłem tempo, dodałem energii muzyce i ludziom, ale dziewczyna nadal się nie ruszyła. Nie było to normalne. Każdego klubowicza potrafiłem owinąć sobie wokół palca. Kontrolowałem ich, mówiłem, co mają robić. Na tej scenie byłem lalkarzem, a oni marionetkami.

Kolejny łyk jacka spłynął mi do gardła. Przez następne pięć kawałków dziewczyna stała w miejscu, spijając beaty niczym wodę, ale wyraz jej twarzy pozostawał niezmienny. Brakowało uśmiechu. Nie było euforii. Tylko… zamknięte oczy i grymas.

Róż i lawenda wciąż otaczały ją niczym tarcza.

– Cromwell – powiedziała mi do ucha blondynka, która się do mnie przyczepiła. Jej palce powędrowały pod moją koszulkę i pasek jeansów. Długie paznokcie sunęły niżej, ale nie odrywałem spojrzenia od dziewczyny w fioletowej sukience.

Brązowe włosy zaczynały się kręcić, ponieważ znajdowała się pomiędzy spoconymi klubowiczami. Blondynka, która niemal pieprzyła mnie na widoku wszystkich tych ludzi, dotarła do mojego rozporka i go rozpięła. Włączyłem następny miks, złapałem ją za rękę i odciągnąłem od siebie, po czym zasunąłem zamek w spodniach. Warknąłem, gdy jej palce znalazły się w moich włosach. Spojrzałem na kumpla, który kręcił się obok.

– Nick! – Wskazałem na mikser. – Pilnuj. I nie spieprz.

Zdezorientowany chłopak zmarszczył brwi, po czym spostrzegł stojącą za mną dziewczynę i się uśmiechnął. Wziął moje słuchawki i podszedł do sprzętu, by się upewnić, że wrzucona przeze mnie lista grała, jak należy. Steve, właściciel lokalu, zawsze wpuszczał kilka dziewczyn za kulisy. Nigdy o to nie prosiłem, ale również nie zdarzyło mi się odmówić. Dlaczego miałbym odrzucać napaloną, gotową na wszystko laskę?

Zgarnąłem whisky, gdy blondynka przywarła do moich ust, ciągnąc za pochodzącą z festiwalu w Creamfields koszulkę bez rękawów. Oderwałem się od jej warg i przyssałem do butelki. Dziewczyna zaciągnęła mnie w ciemny kąt za sceną. Opadła na kolana i znów zainteresowała się moim rozporkiem. Zamknąłem oczy, gdy wzięła się do roboty.

Popijając jacka danielsa, opierałem głowę o ścianę. Zmusiłem się, by coś czuć. Spojrzałem w dół, przyglądając się, jak podskakiwała blond czupryna. Odrętwienie, które odczuwałem każdego dnia sprawiło, że byłem praktycznie pusty w środku. Poczułem napięcie w podbrzuszu. Uda zaczęły mrowić, po czym było po wszystkim.

Blondynka wstała. Kiedy na mnie spojrzała, zobaczyłem w jej oczach gwiazdy.

– Twoje tęczówki. – Wyciągnęła rękę, powiodła palcem wokół mojego oka. – Mają taką dziwną barwę – ciemnoniebieską.

Rzeczywiście takie były. W połączeniu z moimi czarnymi włosami przykuwały uwagę. Nie powinienem zapominać oczywiście o tym, że byłem również jednym z najpopularniejszych DJ-ów w Europie. Dobra, może uwaga miała mniejszy związek z moimi oczami, a większy z moim nazwiskiem, które brzmiało Cromwell Dean i tego lata zajmowało topowe miejsca na największych festiwalach i w najmodniejszych klubach.

Zapiąłem rozporek i obróciłem się, by sprawdzić, czy Nick puścił mój kolejny miks. Skrzywiłem się, gdy nie udało mu się przejść z jednego kawałka do drugiego tak, jak ja bym to zrobił. Granatowa barwa pojawiła się jako tło wdmuchanego na parkiet dymu.

Nigdy nie uzyskiwałem granatowej.

Odsunąłem się od dziewczyny, rzucając:

– Dzięki, złotko.

Zignorowałem wyzwisko, którym odpowiedziała:

– Kutas.

Zdjąłem Nickowi słuchawki z głowy i włożyłem je na swoją. Postukałem w klawiaturę i chwilę później tłum znów jadł mi z ręki.

Podświadomie zacząłem szukać wzrokiem dziewczyny w fioletowej sukience.

Nie znalazłem jej jednak. Nie było jasnego różu i lawendy.

Upiłem kolejny łyk jacka danielsa, zmiksowałem następny kawałek, po czym się wymknąłem.

***

Piasek pod moimi stopami był chłodny. Może i w Wielkiej Brytanii właśnie rozpoczynało się lato, jednak nie oznaczało to, że nie można było odmrozić sobie jaj już w chwili, gdy wyszło się na zewnątrz. W jednej dłoni trzymając butelkę z whisky, w drugiej paczkę fajek, usiadłem na piasku. Odpaliłem papierosa i zapatrzyłem się w niebo. W kieszeni zawibrowała komórka… znowu. Odzywała się przez cały wieczór.

Wkurzony, że musiałem poruszyć ręką, wyciągnąłem telefon. Miałem trzy nieodebrane połączenia od profesora Lewisa, dwa od mamy i na końcu kilka SMS-ów.

Mama: PROFESOR LEWIS ZNÓW PRÓBOWAŁ SIĘ Z TOBĄ SKONTAKTOWAĆ. CO ZAMIERZASZ ZROBIĆ? ZADZWOŃ, PROSZĘ. WIEM, ŻE JESTEŚ ZŁY, ALE CHODZI O TWOJĄ PRZYSZŁOŚĆ. MASZ TALENT, SYNKU. MOŻE CZAS, BY ZACZĄĆ OD NOWA. NIE ZMARNUJ SZANSY TYLKO DLATEGO, ŻE JESTEŚ NA MNIE ZŁY.

Poczułem, jak ogarnia mnie wściekłość. Miałem ochotę wrzucić telefon do przeklętego oceanu i przyglądać się, jak idzie na dno wraz z całym tym mieszającym mi w głowie gównem, ale zobaczyłem wiadomość od profesora Lewisa.

Lewis: OFERTA WCIĄŻ AKTUALNA, ALE W PRZYSZŁYM TYGODNIU MUSZĘ DOSTAĆ ODPOWIEDŹ. MAM WSZYSTKO, CZEGO TRZEBA DO PRZENIESIENIA, PRÓCZ TWOJEJ ZGODY. POSIADASZ PONADPRZECIĘTNY TALENT, CROMWELL. NIE ZMARNUJ GO. MOGĘ POMÓC.

Tym razem rzuciłem komórkę na bok. Zapadła się w piasku. Zaciągnąłem się dymem papierosowym i zamknąłem oczy. Kiedy opadły powieki, usłyszałem nieopodal cichą melodię. Klasyczną. Mozarta.

Mój upojony alkoholem umysł natychmiast odpłynął do czasu, gdy byłem mały…

– Co słyszysz, synu? – zapytał tata.

Opuściłem powieki i wsłuchałem się w utwór. Przed oczami zaczęły tańczyć barwy.

– Fortepian. Skrzypce. Wiolonczele… – Odetchnąłem. – Słyszę czerwienie, zielenie, róże.

Otworzyłem oczy i popatrzyłem na siedzącego na moim łóżku ojca. Wpatrywał się we mnie. Na jego twarzy gościł zabawny wyraz.

– Słyszysz barwy? – zapytał, ale nie brzmiał na zaskoczonego. Zaczerwieniłem się. Wsadziłem głowę pod kołdrę. Tata odsunął ją i pogłaskał mnie po włosach. – To dobrze – stwierdził z powagą. – To bardzo dobrze…

Uniosłem powieki. Dłonie zaczęły mi pulsować. Spojrzałem na trzymaną butelkę, knykcie pobielały od siły uścisku. Usiadłem prosto, w głowie kręciło mi się od ilości wypitej whisky. Poczułem tępy ból w skroniach. Uświadomiłem sobie, że to nie od alkoholu, ale od muzyki dochodzącej z plaży. Odsunąłem włosy z twarzy, po czym spojrzałem w prawo.

Kilka metrów dalej znajdowała się jakaś osoba. Zmrużyłem oczy, wschodzące właśnie słońce umożliwiało dostrzeżenie jej sylwetki. Była to dziewczyna, która owinęła się kocem. Obok niej leżał telefon, z głośnika dobiegał koncert fortepianowy Mozarta.

Musiała poczuć, że na nią patrzyłem, ponieważ obróciła głowę. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, skąd znałem tę twarz, ale wtedy…

– Jesteś DJ-em – powiedziała.

Zaświtało mi w głowie. Dziewczyna w fioletowej sukience.

Mocniej opatuliła się kocem, gdy próbowałem umiejscowić jej akcent. Amerykanka. Mocno przeciągała słowa i przypuszczałem, że pochodziła gdzieś z południowego wschodu USA.

Mówiła jak moja mama.

Uśmiechała się, milcząc. Sam również nie byłem gadułą. Zwłaszcza gdy mój żołądek był wypełniony whisky i nie miałem ochoty na pogaduszki z nieznajomą o czwartej rano na plaży w Brighton.

– Słyszałam o tobie – powiedziała. Wpatrywałem się w ocean. Po horyzoncie sunęły statki, ich światełka były niczym świetliki. Parsknąłem gorzkim śmiechem. Świetnie. Kolejna laska, która chce przelecieć DJ-a.

– Super – mruknąłem i upiłem alkohol z butelki, odczuwając w gardle uzależniające palenie. Miałem nadzieję, że dziewczyna się odwali, a przynajmniej porzuci próby rozmowy. Moja głowa nie potrafiła znieść więcej dźwięku.

– Niezbyt – odparła. Spojrzałem na nią, marszcząc brwi z dezorientacją. Patrzyła na wodę, opierając podbródek na przedramionach splecionych na ugiętych kolanach. Koc zsunął się jej z ramion, ukazując fioletową sukienkę, którą zauważyłem zza swojej konsolety. Obróciła się twarzą do mnie, kładąc policzek na rękach. Poczułem ciepło. Była ładna. – Słyszałam o tobie, Cromwellu Deanie. – Wzruszyła ramionami. – Postanowiłam kupić bilet, by cię zobaczyć, zanim jutro wrócę do domu.

Odpaliłem kolejnego papierosa. Zmarszczyła nos. Najwyraźniej nie lubiła woni dymu.

Peszek. Mogła odejść. Kiedy ostatnio sprawdzałem, Anglia była wolnym krajem.

Dziewczyna milczała. Zauważyłem, że patrzyła na mnie. Zmrużyła brązowe oczy, jakby mnie analizowała. Widziała we mnie coś, czego nikomu nie chciałem ujawniać.

Nikt nie patrzył na mnie tak uważnie. Nigdy nie dawałem ludziom na to szansy. Rozkręcałem się w klubach przy mikserze, ponieważ inni byli daleko na parkiecie, nikt więc nie widział mojego prawdziwego oblicza. Sposób, w jaki dziewczyna na mnie patrzyła, sprawił, że ze zdenerwowania wstrząsnął mną dreszcz.

Nie potrzebowałem tego teraz.

– Dziś już ktoś ssał mi fiuta, złotko. Nie szukam powtórki.

Zamrugała. Nawet w promieniach wschodzącego słońca zdołałem zauważyć, że się zarumieniła.

– Twoja muzyka pozbawiona jest duszy – rzuciła. Zamarłem z papierosem w pół drogi do ust. Coś mnie zakłuło, gdy to powiedziała. Odsunąłem to jednak od siebie, powracając do zwyczajowego odrętwienia.

Zaciągnąłem się papierosem.

– Tak? Cóż, jest jak jest.

– Słyszałam, że za konsoletą jesteś jakimś nowym mesjaszem czy kimś takim, ale twoja muzyka składa się jedynie z syntetycznych dźwięków i wymuszonych beatów pomieszanych w niezbyt oryginalnym tempie.

Roześmiałem się i pokręciłem głową. Dziewczyna spojrzała mi prosto w oczy.

– To się nazywa elektroniczna muzyka taneczna. Nie jest to pięćdziesięcioosobowa orkiestra. – Rozłożyłem ręce. – Słyszałaś o mnie. Sama tak stwierdziłaś. Wiesz więc, czym się zajmuję. Czego się spodziewałaś? Mozarta? – Rzuciłem okiem na jej telefon, z głośnika którego nadal płynął ten przeklęty koncert.

Usiadłem prosto, zaskoczony własną reakcją. Nie rozmawiałem tak długo od… sam nie wiedziałem od jak dawna. Zaciągnąłem się, po czym wypuściłem przetrzymywany w płucach dym.

– I wyłącz to, co? Kto, u diabła, idzie posłuchać miksów DJ-a, po czym siedzi na plaży i słucha muzyki klasycznej?

Zmarszczyła brwi, ale wyłączyła melodię. Położyłem się na chłodnym piasku i zamknąłem oczy. Słyszałem uderzające o brzeg fale. Moją głowę wypełniła jasna zieleń. Usłyszałem, że dziewczyna się poruszyła. Modliłem się, by sobie poszła, ale poczułem, że usiadła tuż obok. Świat pociemniał, gdy alkohol i brak snu zaczęły wciągać mnie pod powierzchnię.

– Co odczuwasz, kiedy miksujesz swoją muzykę? – zapytała.

Nie rozumiałem, dlaczego uważała, że zgodzę się na ten mały wywiad. Mimo to, zaskakując samego siebie, odpowiedziałem jej:

– Nic nie czuję. – Uniosłem jedną powiekę, gdy tego nie skomentowała. Jedynie patrzyła na mnie. Miała największe brązowe oczy, jakie w życiu widziałem. Ciemne włosy odgarnęła z twarzy i związała w kucyk. Miała pełne usta i gładką cerę.

– W tym właśnie problem. – Uśmiechnęła się, ale widać w tym było jedynie smutek. Współczucie. – Najlepsza muzyka pochodzi z serca. Musi ją odczuwać zarówno twórca, jak i słuchacz. Każda cząstka tworzonego utworu ma zostać opakowana w uczucia. – Na jej twarzy pojawił się dziwny wyraz, ale nie miałem pojęcia, co to takiego.

Jej słowa były niczym ostrze wbite w moją pierś. Nie spodziewałem się tak szorstkiego komentarza, ani tępego bólu, który rozgorzał tuż za moim mostkiem. Jakby dziewczyna wzięła nóż rzeźnicki i dźgnęła mnie nim prosto w duszę.

Miałem ochotę poderwać się z miejsca i uciec. Wymazać jej krytykę z pamięci. Zamiast tego parsknąłem wymuszonym śmiechem i rzuciłem:

– Wróć do domu, mała Dorotko. Tam, gdzie muzyka coś znaczy. Gdzie się ją czuje.

– Dorotka pochodziła z Kansas. – Odwróciła wzrok. – Ja nie.

– Wróć więc tam, gdziekolwiek jest twój dom – warknąłem. Skrzyżowałem ręce na piersi, opadłem mocniej na piasek i zamknąłem oczy, próbując odciąć się od chłodnego wiatru, który owiewał mi skórę, i słów siedzącej obok mnie brunetki, które nadal kłuły w serce.

Nie pozwalałem, by cokolwiek miało na mnie taki wpływ. Już nie. Potrzebowałem snu. Nie chciałem wracać do domu mamy tu w Brighton, a moje mieszkanie w Londynie znajdowało się za daleko. Miałem nadzieję, że nie znajdą mnie tu gliniarze i nie wyrzucą z plaży.

Nie otwierając oczu, powiedziałem:

– Dzięki za tę nocną krytykę, ale jestem DJ-em z najszybciej rozwijającą się karierą w Europie, najlepsze kluby na świecie biją się, bym grał na ich podestach – a mam dopiero dziewiętnaście lat – więc chyba zignoruję twoje wnikliwe uwagi i nadal będę wiódł swój cholernie słodki żywot.

Dziewczyna westchnęła, ale mi nie odpowiedziała.

Obudziłem się, gdy słońce wdzierało się pod moje powieki. Wzdrygnąłem się, kiedy je uchyliłem. W głowie zahuczało mi od skrzeczenia mew. Usiadłem, zobaczyłem pustą plażę i słońce stojące wysoko na niebie. Otarłem twarz i jęknąłem, gdy dopadł mnie kac. W brzuchu mi burczało, zapragnąłem pełnego angielskiego śniadania z kilkoma kubkami czarnej herbaty.

Wstałem, a coś zsunęło mi się z kolan. U moich stóp na piasku leżał koc. Ten sam, który widziałem przy Amerykance w fioletowej sukience.

Ten, którym się owinęła.

Wziąłem go, a do mojego nosa dotarła lekka woń. Słodka. Uzależniająca. Rozejrzałem się. Dziewczyny nie było.

Zostawiła koc. Nie. Nakryła mnie nim.

Twoja muzyka pozbawiona jest duszy. Żołądek mocno mi się skurczył na wspomnienie jej słów. Przegoniłem je z głowy, jak robiłem w przypadku wszystkiego, co zmuszało mnie do odczuwania. Ukryłem je głęboko w swoim wnętrzu.

Następnie zaciągnąłem tyłek do domu.

ROZDZIAŁ 2

CROMWELL

Uniwersytet Jeffersona Younga, Karolina Południowa

Trzy miesiące później…

Zapukałem.

Nic.

Upuściłem torbę na podłogę. Kiedy nikt nie otworzył, obróciłem gałkę i wszedłem. Połowa pokoju oblepiona była plakatami przedstawiającymi zespoły muzyczne, sztukę, Myszkę Miki, jasnozieloną koniczynę – tematy były przeróżne. Tworzyły największą zbieraninę przypadkowych rzeczy, jaką w życiu widziałem. W łóżku ktoś już spał, czarna kołdra leżała zwinięta w jego tylnej części. Niewielkie biurko wyścielały paczki po chipsach i opakowania po czekoladzie. Używane farby i pędzle walały się w nieładzie na parapecie.

Sam byłem niechlujem, ale nie aż takim.

Po lewej najwyraźniej znajdowało się moje łóżko. Rzuciłem obok niego wypchaną torbę, po czym opadłem na materac. Był maleńki, moje stopy niemal z niego zwisały. Wziąłem słuchawki, które miałem na szyi, i nałożyłem je na uszy. Jet lag dawał o sobie znać, a do tego miałem skurcz w karku, bo w samolocie drzemałem w jakiejś dziwnej pozycji.

Kiedy miałem włączyć muzykę, ktoś wbiegł do pokoju. Natychmiast otworzyłem oczy i spostrzegłem wysokiego chłopaka z jasnymi, potarganymi włosami. Miał na sobie spodnie za kolano i koszulkę bez rękawów.

– Jesteś! – zawołał, kładąc ręce na udach i próbując złapać oddech.

Uniosłem pytająco jedną brew. Gestem poprosił, bym poczekał, po czym podszedł i podał mi dłoń. Uścisnąłem ją niechętnie.

– Cromwell Dean, jak mniemam – powiedział.

Usiadłem na łóżku, spuszczając nogi na podłogę. Chłopak odsunął fotel od biurka i przyciągnął go do mojego łóżka. Odwrócił go i usiadł, kładąc ręce na jego oparciu.

– Easton Farraday. Twój współlokator.

Skinąłem głową, po czym wskazałem na jego stronę pokoju.

– Twoja dekoracja jest… różnorodna.

Easton puścił do mnie oko i się uśmiechnął. Nie byłem przyzwyczajony do wesołych ludzi. Nie wiedziałem, dlaczego niektórzy mieli powody, by się tak szeroko szczerzyć.

– Przypuszczam, że to komplement. – Wstał. – Chodźmy.

Zrobiłem to samo, jednocześnie przeczesując palcami włosy.

– A niby dokąd się wybieramy?

Easton parsknął śmiechem.

– O, stary, chwilę zajmie, nim przywyknę do twojego akcentu. – Szturchnął mnie w ramię. – Ale dziewczyny będzie kręcić. – Obejrzał mnie sobie. – Jak i to, że jesteś sławnym DJ-em i w ogóle. Dupeczki rwiesz stadami, co?

– Radzę sobie.

Położył ręce na moich ramionach.

– Szczęściarz. Naucz mnie tego! – Podszedł do drzwi. – Chodźmy. Easton Farraday oprowadzi cię po uczelni Jeffersona Younga.

Wyjrzałem przez okno na kwadratowy skwer. Słońce mocno paliło. Znajdowałem się z dala od Anglii, nie byłem przyzwyczajony do tak mocnego żaru. Choć, ściśle rzecz biorąc, pochodziłem z Karoliny Południowej. Mama tu mieszkała, ale nie poznałem tego miejsca. Przeprowadziliśmy się do Wielkiej Brytanii, gdy miałem zaledwie siedem tygodni. Być może urodziłem się w Ameryce, ale byłem na wskroś Brytyjczykiem.

– A dlaczego nie? – powiedziałem i wyszedłem za Eastonem.

Przemierzyliśmy korytarz. Minęliśmy kilka osób, każda z nich przywitała się z moim przewodnikiem. Mój nowy współlokator przybijał piątki, ściskał i puszczał oko zarówno do dziewczyn, jak i chłopaków, którzy dziwnie mi się przyglądali. Niektórzy zapewne próbowali mnie wybadać, inni wyraźnie mnie rozpoznali.

Easton skinął głową nadchodzącej parze, nieznany chłopak łypnął na mnie okiem.

– Cholera, Cromwell Dean. Easton mówił, że przyjedziesz, ale myślałem, że jaja sobie robił. – Pokręcił głową. – Co, u diabła, porabiasz na tej uczelni? Wszyscy mówią tylko o tobie.

Otworzyłem usta, ale odpowiedział za mnie Easton:

– Przyjechał dla Lewisa, nie? Wszyscy, którzy na czymś grają, są tu dla niego.

Chłopak pokiwał głową, jakbym to ja sam mu odpowiedział.

– Matt, kumpel Eastona. – Roześmiał się. – Wkrótce się przekonasz, że mieszkasz z najpopularniejszym chłopakiem w tym kampusie. Na tej uczelni nie jesteśmy najważniejsi, ale ten gość to straszna gaduła. Potrzebował zaledwie trzech tygodni, aby poznali go wszyscy z pierwszego roku. Niewiele więcej, by znała go kadra profesorska, wszyscy ze starszych roczników i każdy inny.

– Sara – przedstawiła się ruda, stojąca obok Matta dziewczyna. – Bez wątpienia trafisz do naszej grupy.

– Musisz zagrać w piątek – stwierdził Matt.

Easton jęknął i szturchnął kumpla w ramię.

– Mam plan, Matt. Trzeba popracować, by żądać czegoś takiego.

Przeskakiwałem wzrokiem pomiędzy nimi. Sara przewróciła oczami, a Easton na mnie spojrzał.

– Kilka kilometrów od kampusu znajduje się opuszczony budynek, coś jak skrzyżowanie stodoły ze starym magazynem. Absolwent tej szkoły jest właścicielem ziemi, na której stoi. Pozwala nam tam imprezować. Nie ma tu za wiele miejsc na zabawę, musimy być kreatywni. Wszystko jakoś się trzyma. Któryś z zeszłorocznych studentów z najstarszego rocznika zamontował światła. Zrobił też parkiet i podest. Chciał wydać kasę tatusia, który zdradzał jego matkę. Lokal jest teraz pierwsza klasa.

– A gliny? – zapytałem.

Easton wzruszył ramionami.

– To uczelnia w małej mieścinie. Większość z nas pochodzi z tych rejonów. Uniwerek nigdy nie miał nic do zaoferowania, prócz taniej nauki, aż przyjechał tu Lewis. Większość policjantów chodziła do szkoły z kimś stąd. To starzy kumple. Psy nas nie niepokoją.

– Mamy z nimi układ typu: my nie mówimy, oni nie pytają. Spichlerz jest na tyle daleko od cywilizacji, że nikt się nie skarży na hałas – dodał Matt.

Głowa mi pulsowała. Musiałem zapalić, odczuwałem również brak snu.

– Spoko – powiedziałem, kiedy oczy całej trójki zwróciły się na mnie, czekając na odpowiedź.

– Cholera! – Matt objął Sarę. – Nie wierzę. Cromwell Dean będzie miksował w Spichlerzu! – Spojrzał na Eastona. – Będzie zajebiście.

Easton zasalutował, po czym położył rękę na moim ramieniu.

– Oprowadzę Croma. Na razie. – Zszedłem za Eastonem schodami prowadzącymi na podwórze. Chłopak odetchnął głęboko, gdy niczym pociąg towarowy uderzyło w nas wilgotne powietrze. Rozłożył ręce. – Patrz, Cromwell, oto skwer.

Ludzie siedzieli na trawie, muzyka płynęła z ich telefonów. Studenci czytali, rozmawiali w grupach. Ponownie wszyscy przywitali się z Eastonem. Na mnie znów się gapili. Chyba było to normalne, kiedy przenosiłeś się na drugim roku do kiepskiej uczelni w zupełnie innym kraju.

– Skwer. Można się tu wyluzować, iść na wagary czy co tam – powiedział mój współlokator. Poszedłem za nim do stołówki, później do biblioteki, która według jego słów nie służyła do wypożyczania książek, ale do macanek za regałami. Podeszliśmy do pickupa. – Wsiadaj – polecił. Zbyt zmęczony, by się sprzeczać, wskoczyłem do środka. Easton ruszył i wyjechał z kampusu.

– Hej – rzucił, gdy odpaliłem papierosa i zaciągnąłem się głęboko. Zamknąłem oczy i wypuściłem dym. Dziewięć godzin lotu bez palenia było okropne. – Podziel się, Crom – powiedział, więc podałem mu szluga. Opuściłem szybę, przyglądając się boiskom i niewielkiemu stadionowi drużyny futbolu amerykańskiego. – Hej – powtórzył. – Przypuszczam, że Lewis jest dla ciebie autorytetem, ale nawet jeśli tak, jesteś już ustawiony w życiu, co?

Obróciłem głowę na zagłówku, by na niego spojrzeć. Na ramieniu miał tatuaż. Jakiś znak zodiaku czy coś takiego. Nie rozumiałem, dlaczego ludzie robili sobie tylko jeden. W chwili, gdy zrobiłem pierwszy, umówiłem spotkania na resztę. Milion rysunków, a później wciąż chciałem ich więcej. Byłem uzależniony.

Z głośnika płynęły dźwięki ułożonej na telefonie playlisty. Jakby na zawołanie rozpoczął się jeden z moich miksów. Easton się zaśmiał.

– Na wypadek, gdybyś się zastanawiał, Bóg też chce, żebyś odpowiedział.

Odchyliłem głowę i zamknąłem oczy, zaciągając się dymem.

– Przez rok studiowałem w Londynie. Było w porządku, ale nie chciałem mieszkać dłużej w Anglii. Lewis zaprosił mnie tutaj, bym u niego studiował. Przyjechałem.

Zapadła chwilowa cisza.

– Ale dalej nie rozumiem. Po co w ogóle studiować? Rozwijasz karierę. Po co trudzić się studiami?

Obrócił się nóż w moim brzuchu, gardło mi się ścisnęło. Nie zamierzałem się tam zapuszczać. Trzymałem więc zamknięte oczy i usta.

Easton westchnął.

– Dobra. Bądź tajemniczy. Dodaj to do listy rzeczy, dzięki którym laskom odbije na twoim punkcie. – Szturchnął mnie w ramię. – Otwórz oczy. Jak mam ci pokazać Jefferson Town, jeśli nie patrzysz?

– Może to być wycieczka jedynie dźwiękowa. Gęba ci się nie zamyka, mógłbyś zarobić na tym niezły pieniądz.

Parsknął śmiechem.

– Prawda. – Wskazał niewielkie miasteczko, do którego wjeżdżaliśmy. – Witaj w Jefferson. Założono je w roku tysiąc osiemset dwunastym. Populacja: dwa tysiące. – Skręcił w coś, co zdawało się być główną drogą. – Znajdziesz tutaj wszystko, co konieczne – powiedział z fatalnym angielskim akcentem, który, jak zakładałem, był specjalnie dla mnie. – Dairy Queen, McDonald’s i tego typu restauracje. Kilka barów dla miejscowych. Jakieś małe jadłodajnie. Kawiarnię, która ma całkiem dobre wieczorki muzyczne, jeśli chcesz się wyluzować. Niektórzy mieszkańcy mają talent. – Było też kino z czterema salami i jakieś atrakcje dla turystów. W końcu minęliśmy Spichlerz. Dokładnie tak to wyglądało, ale Easton zarzekał się, że w środku budynek przypominał lokal na Ibizie. Grałem jednak na tej wyspie, więc szczerze wątpiłem w jego słowa, choć liczyło się tylko to, że w tej mieścinie znalazło się miejsce, w którym mogłem występować.

– Co studiujesz? – zapytałem.

– Rysunek – odparł. Przypomniałem sobie plakaty na ścianach naszego pokoju. – Lubię też mieszać formy przekazu. Zajmuję się wszystkim, co ma barwę i wyraz. – Spojrzał na mnie. – W piątek ogarnę oświetlenie. Ty za mikserem, ja przy światłach. Będzie zajebiście. – Poruszył figlarnie brwiami. – Pomyśl tylko o wszystkich tych laskach.

W tamtej chwili mogłem myśleć jedynie o tym, by się przespać.

Tytuł oryginału: A Wish for Us

Copyright© Tillie Cole 2018 All Rights Reserved

Copyright for the Polish edition © 2018 by Wydawnictwo FILIA

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2018

Zdjęcie na okładce: © Pekic/iStock

Przekład: Katarzyna Agnieszka Dyrek

Redakcja, korekta, skład i łamanie: Editio

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8075-588-8

Wydawnictwo FILIA

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]