Żeglarz ebook

Żeglarz

Tajemnica sprzed tysięcy lat może oznaczać zagładę współczesnego świata.

Tylko Kurt Austin potrafi zapobiec katastrofie...

Rok 900 p.n.e. Fenicki okręt przybija do odległego lądu.Załoga ukrywa w zamaskowanej grocie bezcenny ładunek. Rok 2003. Z muzeum w Bagdadzie znika Żeglarz - starożytny fenicki posąg. Ktoś nie cofnie się przed zbrodnią, by dostać rzeźbę w swoje ręce. Jaką tajemnicę kryje Żeglarz?

Kurt Austin, szef zespołu NUMA, musi rozwiązać zagadkę.

Od antycznego wraku, zaszyfrowanego rękopisu Tomasza Jeffersona i zatopionej kopalni trop prowadzi do zaginionych skarbów króla Salomona i szalonego projektu, który pogrąży świat w globalnym konflikcie.

Clive Cussler to największy mistrz przygody, jeden z najpopularniejszych i najbardziej lubianych pisarzy świata, barwna, wspaniała postać, legendarny nurek, żeglarz, poszukiwacz wraków zatopionych okrętów - istny Dirk Pitt. Jest autorem światowych bestsellerów, m.in.: Potop, Sahara, Święty kamień, Zaginione Miasto, Złoty Budda, Bieguny zagłady, Czarny wiatr, Skarb Czyngis-chana, Tajna straż, Atlantyda odnaleziona,sprzedanych w ponad 130 milionach egzemplarzy, tłumaczonych na ponad 30 języków i publikowanych w 105 krajach.

Powieści Clive’a Cusslera

AFERA ŚRÓDZIEMNOMORSKA

ATLANTYDA ODNALEZIONA

BIEGUNY ZAGŁADY

BŁĘKITNE ZŁOTO

CERBER

CYKLOP

CZARNY WIATR

LODOWA PUŁAPKA

NA DNO NOCY

ODYSEJA TROJAŃSKA

OGNISTY LÓD

OPERACJA „HF”

PODWODNI ŁOWCY

PODWODNI ŁOWCY 2

PODWODNY ZABÓJCA

POTOP

SAHARA

SKARB

SKARB CZYNGIS-CHANA

SMOK

ŚWIĘTY KAMIEŃ

TAJNA STRAŻ

VIXEN 03

WĄŻ

WIR PACYFIKU

WYDOBYĆ „TITANICA”

ZABÓJCZE WIBRACJE

ZAGINIONE MIASTO

ZŁOTO INKÓW

ZŁOTY BUDDA

ŻEGLARZ

Przekład

MACIEJ PINTARA

Redakcja stylistyczna

Lucyna Łuczyńska

Korekta

Jolanta Kucharska

Katarzyna Pietruszka

Ilustracja na okładce

Craig White

Opracowanie graficzne okładki

Wydawnictwo Amber

Skład

Wydawnictwo Amber

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi

Tytuł oryginału

The Navigator

Copyright © 2007 by Sandecker, RLLLP.

By arrangement with Peter Lampack Agency, Inc.,

551 Fifth Avenue, Suite 1613, New York, NY 10176-0187, USA.

All rights reserved.

For the Polish edition

Copyright © 2007 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 978-83-241-3064-1

Warszawa 2008. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. 620 40 13, 620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Prolog

Odległy ląd, około roku 900 p.n.e.

Potwór wyłonił się z porannej mgły w perłowym świetle brzasku. Ogromny łeb z długim pyskiem i rozdętymi nozdrzami zbliżał się do brzegu, gdzie klęczał myśliwy z cięciwą łuku napiętą przy policzku i wzrokiem utkwionym w jelenia pasącego się na moczarach. Gdy do uszu łowcy dotarł plusk, mężczyzna zerknął w stronę wody. Zdjęty strachem, cisnął łuk i z krzykiem rzucił się do ucieczki. Spłoszony jeleń pomknął w las i zniknął wśród drzew.

Mgła rozstąpiła się, odsłaniając wielki czerwonobrązowy żaglowiec, którego drewniany sześćdziesięciometrowy kadłub oblepiały wodorosty. Na wysokim dziobie, za wyrzeźbionym łbem parskającego ogiera, stał mężczyzna - zaglądał do drewnianej szkatułki, szukając w niej czegoś, ale gdy pojawił się widmowy brzeg, podniósł głowę i wskazał w lewo.

Żeglarze przy dwóch wiosłach sterujących skierowali statek na nowy kurs wzdłuż gęsto zalesionego wybrzeża, a załoga z wprawą przestawiła kwadratowy żagiel w pionowe czerwono-białe pasy.

Kapitan nie przekroczył jeszcze trzydziestki, lecz powaga i surowość malujące się na jego twarzy dodawały mu lat. Wydatne usta i kwadratową szczękę okalała gęsta czarna broda, grzbiet nosa był lekko skrzywiony, cera ogorzała od morskiego wiatru i słońca przypominała barwą mahoń, a przepastne piwne oczy miały tak ciemny kolor, że źrenice stały się prawie niewidoczne.

Dowódcy statków nosili purpurowe szaty, barwione cenną wydzieliną ślimaka Murex trunculus, ale kapitan wołał chodzić ubrany tylko w bawełniany kilt jak zwykły żeglarz. Czarne, falujące, krótko przycięte włosy przysłaniała miękka, stożkowa czapka.

Słony zapach morza zniknął, gdy statek wszedł do szerokiej zatoki. Kapitan wciągnął do płuc powietrze, pachnące kwiatami i zielenią, rozkoszując się myślą o wypiciu słodkiej wody, kiedy tylko postawi stopę na suchym lądzie.

Rejs trwał długo, ale przebiegł bez przygód, dzięki starannie dobranej fenickiej załodze, składającej się z doświadczonych żeglarzy, do której należeli również Egipcjanie, Libijczycy oraz mieszkańcy innych krajów śródziemnomorskich. Bezpieczeństwa strzegł oddział scytyjskich piechurów.

Fenicjanie byli najlepszymi żeglarzami na świecie, odważnymi podróżnikami i kupcami. Ich morskie imperium rozciągało się na całe Morze Śródziemne, poza Słupy Heraklesa i Morze Czerwone. Statki Greków, podobnie jak Egipcjan, trzymające się wybrzeży, rzucały kotwice o zachodzie słońca, podczas gdy nieustraszeni Fenicjanie żeglowali dniem i nocą, nie widząc lądu. Przy sprzyjającym wietrze w rufę ich duże statki handlowe potrafiły pokonywać ponad sto mil morskich na dobę.

Kapitan nie był Fenicjaninem, ale znał marynarskie rzemiosło jak mało kto i w umiejętności żeglowania nie miał równych sobie, co sprawiło, że szybko zyskał szacunek załogi.

Żaglowiec „Tarszisz”, budowany specjalnie z myślą o dalekich rejsach handlowych po pełnym morzu, w przeciwieństwie do bardziej przysadzistych statków, przeznaczonych do krótkich podróży, miał długie i proste linie. Pokład oraz wręgi wyciosano z twardych cedrów libańskich, gruby maszt był niski i mocny, żagiel kwadratowy z egipskiego płótna, wzmocniony skórzanymi pasami, najlepiej nadawał się do pełnomorskich rejsów. Wygięty kil, wysoki dziób i rufa upodobniały go do statków wikingów, budowanych dopiero kilka wieków później.

Tajemnica panowania Fenicjan na morzu kryła się nie tylko w technice. Słynna była doskonała organizacja na pokładach ich statków, gdzie każdy członek załogi znał swoje miejsce i pracował równie sprawnie jak tryb w dobrze naoliwionej machinie. Za takielunek odpowiadał pomocnik kapitana, obserwator, który stale sprawdzał każdą część osprzętu, by mieć pewność, że nie zawiedzie w obliczu niebezpieczeństwa.

Kapitan poczuł, jak o jego bosą stopę ociera się coś miękkiego. Pozwolił sobie, co zdarzało się rzadko, na uśmiech, włożył szkatułkę do skrzyni, schylił się i podniósł kota. Fenickie koty pochodziły z Egiptu, gdzie były czczone jako bóstwa. Na fenickich statkach, na których nie brakowało szczurów, okazywały się bardzo przydatne. Kapitan pogłaskał kilka razy pasiaste, pomarańczowo-żółte zwierzę, potem delikatnie postawił mruczącego kota na pokładzie. Statek zbliżał się do szerokiego ujścia rzeki.

- Opuścić żagiel! - zawołał kapitan do obserwatora. - Do wioseł!

Obserwator przekazał pierwszy rozkaz dwóm marynarzom, którzy wspięli się błyskawicznie po maszcie na reję; dwaj inni rzucili takielarzom liny, przymocowane do dolnych rogów żagla, by tamci mogli zrefować duży płócienny kwadrat.

Wioślarze o brązowych ramionach czekali już, siedząc w dwóch rzędach po dwudziestu po obu stronach okrętu. W przeciwieństwie do niewolników na wielu statkach byli zawodowcami i napędzali żaglowiec szybkimi, precyzyjnymi ruchami.

Sternicy wprowadzili statek w ujście rzeki. Choć poziom wody podnosiły wiosenne roztopy, płycizny i bystrza uniemożliwiały podróż żaglowcem w głąb lądu.

Wzdłuż relingu stali scytyjscy najemnicy, trzymający broń w gotowości. Kapitan, który obserwował z dziobu brzeg rzeki, zobaczywszy trawiasty cypel, rozkazał wioślarzom zatrzymać statek pod prąd i załoga rzuciła kotwicę.

Muskularny mężczyzna z wystającymi kośćmi policzkowymi i twarzą zniszczoną jak skóra na starym siodle podszedł do kapitana. Tarsa dowodził scytyjskimi najemnikami, ochraniającymi statek i jego ładunek. Spokrewnieni z Mongołami Scytowie, cieszący się sławą doskonałych jeźdźców konnych i łuczników, mieli też osobliwe zwyczaje.

W czasie walki pili krew pokonanych wrogów, a z ich skalpów robili serwetki. Tarsa oraz jego ludzie malowali ciała na czerwono i niebiesko, myli się w łaźni parowej, nosili skórzane spódniczki i spodnie, wpuszczone w miękkie, skórzane buty. Nawet najbiedniejsi Scytowie upiększali swoje stroje złotymi ozdobami. Tarsa miał na szyi wisiorek w kształcie konia, który dostał od kapitana.

Na kamiennej twarzy Scyty pojawił się uśmiech. Początkowo nie bardzo wierzył, że młodemu kapitanowi uda się utrzymać statek na wodzie, ale obserwując, jak dowodzi on wielkim żaglowcem, przekonał się, że za arystokratycznymi rysami i łagodnym głosem młodego mężczyzny kryje się człowiek z żelaza.

Do burty przyciągnięto szeroką łódź, którą holowano za statkiem, i wsiedli do niej Tarsa, trzech jego najbardziej walecznych scytyjskich najemników, kapitan oraz dwóch silnych wioślarzy.

Kilka minut później łódź ze zgrzytem uderzyła w cypel i kapitan przywiązał ją do pachołka, prawie niewidocznego wśród chwastów, porastających skalisty brzeg.

Tarsa kazał jednemu ze swoich ludzi zostać z wioślarzami, a sam wraz z kapitanem i dwoma najemnikami ruszyli zarośniętą kamienistą drogą w głąb lądu. Po tygodniach spędzonych na rozkołysanym pokładzie szli najpierw niepewnie, ale szybko odzyskali równy krok. Kilkaset metrów od rzeki natknęli się na zachwaszczony plac, otoczony z czterech stron walącymi się budynkami; w otwartych drzwiach i zaułkach rumowiska rosła wysoka trawa.

Kapitan pamiętał, jak kiedyś wyglądało to miejsce. Plac tętnił życiem, setki robotników uwijały się w magazynach.

Grupa zwiadowcza przeszukała metodycznie każdą budowlę i kapitan, zadowolony, że osada jest opuszczona, poprowadził swoich towarzyszy z powrotem nad rzekę. Doszedłszy do końca drogi, dał znak ręką. Kiedy załoga podniosła kotwicę i wioślarze skierowali statek do brzegu, kapitan odwrócił się do scytyjskiego dowódcy.

Odpowiedź nie zaskoczyła kapitana. Podczas długiego rejsu wiele godzin spędził, rozmawiając z Tarsą, wypytując Scytę o jego ojczyznę i naród, pragnął bowiem wiedzieć jak najwięcej o ludziach różnych ras. Poza tym lubił twardego, starego wojownika, który hołdował przedziwnym zwyczajom.

Przycumowano statek i załoga opuściła szeroki trap. Na pokładzie zadudniły kopyta dwóch koni pociągowych, wyprowadzanych ze stajni pod rufą po pochylni. Zwierzęta zachowywały się nerwowo na otwartej przestrzeni, ale Scytowie szybko je uspokoili łagodnymi słowami i garściami ziarna nasączonego miodem.

Kapitan, zarządziwszy wyprawę po słodką wodę oraz żywność, zszedł do ładowni i stanął przy skrzyni z mocnego cedru libańskiego, która zdawała się lśnić w świetle wpadającym przez luk. Kazał załodze bardzo ostrożnie wyciągnąć ją na pokład.

Przymocowali do niej grube liny, a gdy zaczepili je za hak bomu przeładunkowego, aż zaskrzypiał pod ciężarem. Uniesiono ją wolno z ładowni, postawiono na pokładzie, odczepiono hak, po czym wsunięto wiosła w otwory w jej bokach i końcach, żeby można było przenieść. Żeglarze dźwignęli skrzynię, położyli sobie wiosła na ramionach i zeszli po trapie na brzeg.

Ładunek został umieszczony na niskim wozie mającym mocne drewniane koła z żelaznymi obręczami, do którego zaprzężono konie. Piesi żołnierze, zarzuciwszy na ramiona tarcze oraz łuki, dzierżąc włócznie w rękach, sformowali ochronę po obu stronach. Orszak ruszył naprzód z klekotem broni, prowadzony przez kapitana i scytyjskiego dowódcę.

Z wyludnionej osady wyszli na drogę, wyciętą w gęstym lesie wzdłuż rzeki. Trakt zarosła trawa, ale mimo to mogli się szybko posuwać między drzewami. Zatrzymywali się co noc i rozbijali obóz. Trzeciego dnia rano dotarli do doliny między dwiema niskimi górami.

Kapitan zatrzymał kolumnę i wyjął z plecaka szkatułkę, do której zaglądał na statku. Kiedy żołnierze odpoczywali i zajmowali się końmi, uniósł wieko, wlał do szkatułki trochę wody i zajrzał do środka. Spojrzał na zwój welinu w sakiewce z tkaniny, potem ruszył dalej z niezachwianą pewnością wędrownego ptaka.

Przemaszerowali przez dolinę, dochodząc do pola, gdzie w wysokiej trawie leżały resztki okrągłych kamieni młyńskich. Widok ich przywiódł kapitanowi na myśl spoconych mężczyzn, obracających nimi, robotnicy wsypywali do młynów kosze odłamków skalnych, mełli je na proch i nosili do palenisk, w których miechy podsycały ogień. Mężczyźni przechylali gliniane tygle i wlewali lśniącą żółtą ciecz do form w kształcie cegły.

Idąc dalej, dotarli do dwóch kamiennych posągów. Wielkością dwukrotnie przewyższały człowieka i od szyi w dół przypominały ludzkie postacie. Wyrzeźbiono je po to, by odstraszały tubylców. Upiorne oblicza łączyły w sobie najszkaradniejsze rysy ludzkie i pyski zwierzęce, jakby rzeźbiarz zamierzał stworzyć najohydniejszą i najbardziej przerażającą twarz, jaką można sobie wyobrazić. Nawet twardzi najemnicy czuli się nieswojo. Nerwowo przekładali włócznie z jednej ręki do drugiej i rzucali niespokojne spojrzenia na groźnie wyglądające posągi.

Kapitan zerknął do magicznej szkatułki i na welin, po czym skierował się w stronę mrocznego lasu, a reszta podążyła za nim. Marsz utrudniały grube korzenie, ale w niespełna godzinę pokonali leśne ostępy i zbliżyli się do gładkiej ściany niskiej skały u podnóża góry. Drogę zagradzały dwa posągi, takie same jak te widziane wcześniej.

Używając ich jako odniesienia, kapitan wyznaczył metodą triangulacji punkt na skalnej ścianie. Przesuwając ręką po pionowej powierzchni, natrafił palcami na ledwo widoczne uchwyty i wspiął się po nich.

Niecałe cztery metry nad ziemią odwrócił się i usiadł w skalnym zagłębieniu. Wsunął włócznię w szczelinę jako dźwignię. Rzucono mu linę, której koniec umocował do włóczni, drugi żołnierze przywiązali do konia. Kiedy koń pociągnął, a kapitan popchnął stopami lekkie wypiętrzenie, od skały oddzieliła się kamienna płyta trzydziestocentymetrowej grubości, spadła z łoskotem na ziemię, odsłaniając otwór szeroki na prawie dwa metry i wysoki na trzy.

Kapitan zszedł ze skalnej ściany, rozpalił ognisko w kępie suchej trawy i przytknął do płomieni pęk chrustu. Uniósł wysoko pochodnię i wszedł do otworu. Scytowie chwycili uprząż i pociągnęli wóz tunelem o gładkich ścianach. Po pokonaniu piętnastu metrów znaleźli się w grocie.

Kiedy kapitan zapalił kilka lamp olejnych na ścianie, w kręgu światła ukazała się duża kolista galeria z odchodzącymi od niej korytarzami. Na środku pomieszczenia stał okrągły kamienny postument, mający prawie metr wysokości i dwa razy tyle średnicy, na którym kapitan kazał Scytom postawić skrzynię. Ci, wykonawszy polecenie, zdjęli wieko, po czym cofnęli się, a kapitan sięgnął do środka i otworzył mniejszą, kunsztowną skrzynkę z ciemnego drewna, zdobioną bogato złotem. Serce mu waliło, gdy usuwał warstwy błękitnej tkaniny. Patrzył w głąb jak urzeczony, jego twarz oświetlał blask bijący z wnętrza. Po chwili ułożył starannie niebieski materiał i zamknął skrzynkę, a ludzie Tarsy umocowali wieko.

- Wypełniliśmy naszą misję. - Słowa kapitana odbiły się echem w grocie.

Kiedy wyszli na zewnątrz, poczuł na spoconej twarzy powiew świeżego, chłodnego powietrza, które oczyszczało płuca z pyłu. Kazał Scytom zasłonić otwór kamienną płytą i przyjrzał się uważnie skalnej ścianie. Nikt by się nie domyślił, że jest w niej ukryte wejście.

Kolumna ruszyła w drogę powrotną tą samą trasą, którą przybyła. Bez ciężkiego ładunku na wozie pomaszerowali raźno prosto do rzeki. Na pochyłym brzegu stała drewniana chata, z dużymi drzwiami, za którymi zniknął kapitan, a kiedy wrócił, wyglądał na zadowolonego. Polecił ludziom Tarsy przygotować smaczny posiłek i dobrze się wyspać.

Pobudka była o świcie. Konie zaciągnęły nad rzekę drewnianą, odkrytą pół łódź, pół tratwę, która miała piętnaście metrów długości, prawie cztery szerokości i bardzo małe zanurzenie. Do obsługi steru służył długi rumpel.

Żołnierze wprowadzili na pokład konie, zepchnięto łódź na wodę i skierowano drągami w prąd rzeki. Podróż do ujścia okazała się trudniejsza niż rejs przez morze, napotykali bowiem płycizny, bystrza, wiry, skały, a nawet dryfujące kłody. Gdy wypłynęli na zatokę i zobaczyli przycumowany statek, Scytowie zaczęli wiwatować.

Załoga powitała ich i pomogła wciągnąć tratwę na brzeg. Podczas gdy kapitan robił wpis w dzienniku okrętowym, marynarze świętowali do późnej nocy. Ale byli na nogach długo przed świtem i odcumowali żaglowiec, kiedy zza drzew wyjrzało słońce. Statek oddalał się szybko od lądu. Wiatr sprzyjał, wioślarze nie szczędzili sił, tak jak wszyscy na pokładzie; spieszyli się do domu.

Dobry nastrój zburzyło nieoczekiwane zdarzenie. Gdy żaglowiec mijał jakąś wyspę, drogę zagrodził mu inny statek.

Kapitan po wydaniu rozkazu, by unieść wiosła i opuścić żagiel, wspiął się na wielki dzban z wodą na dziobie, chcąc przyjrzeć się dokładnie statkowi naprzeciwko. Nie zauważył tam żywej duszy, ale pokład zasłaniało pionowe wiklinowe ogrodzenie do ochrony ładunku, które biegło wzdłuż górnej klepki poszycia, najwyższej deski kadłuba.

Widział przed sobą swój statek.

Zgrabny i praktyczny żaglowiec wyglądał tak jak „Tarszisz”. Nad długim, prostym pokładem górowała stewa dziobowa w kształcie końskiego łba, wygięta rufa wznosiła się wysoko nad wodę. Bystre oko kapitana dostrzegło jednak różnicę. Żaglowiec handlowy miał wyposażenie okrętu wojennego.

Wiązania dziobu były z brązu, nie z drewna, a zatem taki żaglowiec siłą uderzenia zmiażdżyłby najmocniejszy statek. Masywne wiosła, przyciśnięte do kadłuba, mogły służyć jako tarany.

- Wysyłamy nań zbrojnych? - spytał Tarsa.

Kapitan zastanowił się. Fenicki okręt nie powinien stanowić zagrożenia; ale z jakiego powodu tu się znalazł? Chociaż nie wyglądało, żeby miał zdecydowanie wrogie zamiary, nie sprawiał też wrażenia przyjaznego.

- Nie - odrzekł. - Zaczekamy.

Minęło pięć minut. Potem dziesięć. Po dwudziestu minutach zobaczyli postacie, schodzące po drabince z okrętu wojennego do łodzi, która podpłynęła na odległość zasięgu głosu. Przy wiosłach siedziało czterech mężczyzn, piąty stał na szeroko rozstawionych nogach na dziobie. Purpurowa peleryna wydymała się za nim jak luźny żagiel.

- Witaj, bracie! - zawołał przez wodę, przyłożywszy dłonie do ust.

- Witaj! Skąd się tu wziąłeś?! - odkrzyknął kapitan zaskoczony.

Na twarzy mężczyzny pojawił się wyraz udawanego niedowierzania. Wskazał okręt wojenny.

- Przypłynąłem tu tak jak ty, Meneliku, na okręcie „Tarszisz”.

- A po cóż to, Melkarcie?

- By znów połączyć siły, drogi bracie.

Twarz kapitana nie zdradzała żadnych emocji, ale w jego ciemnych oczach błysnął gniew.

- Wiedziałeś o mojej misji?

- Jesteśmy rodziną, czyż nie? Między krewnymi nie ma sekretów.

- Więc nie ukrywaj przede mną swoich zamiarów.

- Wyjawię ci je, oczywiście. Przybądź na pokład mojego okrętu, to porozmawiamy.

- Mogę cię ugościć na moim statku.

Mężczyzna w purpurze wybuchnął śmiechem.

- Najwyraźniej nie ufamy sobie jak bracia.

- Może dlatego, że jesteśmy tylko przyrodnimi braćmi.

- Ale w naszych żyłach płynie ta sama krew. Nie traćmy czasu, spotkajmy się tam i pomówmy poważnie. - Melkart wskazał na wyspę.

Kapitan przyjrzał się jej uważnie. W przeciwieństwie do większej części gęsto zadrzewionego brzegu, piaszczysta plaża nadrzeczna była płaska na długości kilkudziesięciu metrów, potem przechodziła w niskie, trawiaste wzniesienie.

- Zgoda!

Kazał Tarsie wyznaczyć żołnierzy do wyprawy na ląd. Dowódca wybrał czterech ze swoich najbardziej zaprawionych w boju ludzi i kilka minut później łódź przybiła do wyspy. Scytowie zostali przy łodzi, kapitan ruszył w górę spadzistej plaży.

Przyrodni brat czekał trzydzieści metrów od brzegu z rękami skrzyżowanymi na piersi, ubrany w fenicki strój paradny; szyję, ramiona i palce zdobiły złote precjoza.

Obaj byli tego samego wzrostu i podobni do siebie. Mieli wydatne nosy, ciemną cerę, falujące włosy i brody. Ale królewska postawa kapitana wyrażała władczość i siłę, natomiast sposób bycia brata świadczył raczej o brutalności i arogancji. Ciemnym oczom Melkarta brakowało głębi i łagodności, wystający podbródek wskazywał bardziej na upór niż determinację.

- Wspaniale znów cię zobaczyć po tylu latach, drogi bracie - przemówił Melkart z chytrym uśmieszkiem.

Menelik zmierzył go wzrokiem.

- Co tu robisz? - zapytał ostro.

- Być może nasz ojciec uznał, że podczas twojej misji przyda ci się pomoc.

- Nigdy by ci nie zaufał.

- Ale najwyraźniej zaufał tobie, a ty jesteś złodziejem.

Kapitan poczerwieniał po tej zniewadze, ale pohamował gniew.

- Nie odpowiedziałeś na pytanie - wycedził.

Brat wzruszył ramionami.

- Dowiedziałem się, że wyruszyłeś w podróż. Próbowałem cię dogonić, ale twój statek okazał się zbyt szybki i zostaliśmy z tyłu.

- Dlaczego twój statek przerobiono na okręt wojenny?

- To niebezpieczne wody.

- Przypłynąłeś tu wbrew woli naszego ojca. Nie życzyłby sobie tego.

- Nasz ojciec to kobieciarz, który przespał się z tą dziwką, twoją matką-rzucił Melkart.

- A z tą dziwką, twoją matką, nie?

Melkart odrzucił do tyłu połę purpurowej peleryny, sięgając do rękojeści miecza, ale cofnął rękę.

Menelik ruszył w kierunku rzeki, nasłuchując kroków za plecami, choć nie wierzył, żeby brat znalazł w sobie dość odwagi, by go zaatakować. Ale usłyszał krzyk Tarsy:

Scyta zobaczył około tuzina postaci, które nagle wyrosły na trawiastym wzniesieniu za plażą.

Kapitan się obrócił, kiedy półnadzy mężczyźni o wytatuowanych torsach i ramionach puścili się pędem w jego stronę.

Trakowie!

Kolejna waleczna rasa, władająca dobrze mieczem i oszczepem, którą wynajmowała fenicka flota wojenna. Gdy Trakowie dobiegli do Melkarta, przynaglił ich:

- Zabijcie go!

Menelik dobył krótkiego miecza, Trakowie otoczyli go, wrzeszcząc.

Stawił czoło atakującym, ale z tyłu był odsłonięty. Napastnik, który się zamachnął, by rzucić oszczepem, zamarł nagle i wypuścił broń z ręki. Chwycił pierzastą strzałę, sterczącą z piersi, chcąc ją wyszarpnąć, ale zakaszlał krwią, osunął się na kolana i upadł twarzą w piasek.

Tarsa spokojnie znów napiął cięciwę łuku. Bez wysiłku, jakby po prostu brał oddech, uśmiercił drugiego Traka. Reszta szybko się rozproszyła.

Łucznicy Tarsy wypuścili zabójczy grad strzał, które dosięgały pleców uciekających Traków.

Kapitan wydał głośny okrzyk wojenny i, zadając potężny cios mieczem, skróciłby Melkarta o głowę, gdyby ten rozpaczliwie nie sparował cięcia. Zaplątał się jednak w pelerynę, potknął i runął na ziemię.

Przetoczył się na plecy i odrzucił miecz.

- Nie zabijaj mnie, bracie.

Menelik zawahał się. Melkart uosabiał samo zło, ale łączyły ich więzy krwi.

Rozległ się znów ostrzegawczy krzyk Tarsy.

Na wzniesieniu zaroiło się od Traków, przybywały posiłki.

Kapitan wycofał się i popędził do łodzi, przeskakując nad ciałami martwych przeciwników.

Scytowie wypuścili z łuków ostatnie strzały. Nie odparli ataku Traków, ale chwilowo go osłabili.

Tarsa odrzucił na bok łuk, chwycił kapitana potężnymi rękami i dźwignął do łodzi. Wioślarze szybko odpłynęli poza zasięg oszczepów, które lądowały w wodzie za nimi.

Kapitan wspiął się na pokład statku, podczas gdy obserwator rozdawał już włócznie i miecze przechowywane w zbrojowni.

Łódź Melkarta z ostatnimi Trakami odbiła od plaży. Wiklinowe ogrodzenie na okręcie wojennym opadło i odsłoniło co najmniej setkę ludzi na podwyższonym pomoście bojowym.

W słońcu lśniły groty ich włóczni, tarcze zawieszone na barierze tworzyły mur obronny. Kapitan zobaczył smugi dymu, unoszące się z pokładu, i kazał rozmieścić na statku dzbany w wodą.

Z okrętu poszybowały pod niebo zapalone, dymiące strzały, zanurzone w płonącej smole, i opadły w dół ognistym deszczem.

Żadna nie trafiła nikogo z załogi, ale niektóre utkwiły w burtach i pokładzie. Płomienie ugaszono wodą z dzbanów, lecz nadleciała następna chmara zapalonych strzał i część wylądowała na zwiniętym żaglu. Marynarze rozciągnęli płótno na pokładzie i zaczęli zadeptywać ogień, nie zważając na żar parzący stopy.

Kapitan rozkazał podnieść kotwicę. Scytowie wypuścili z łuków zabójczą serię dla osłony, wioślarze cofnęli statek poza zasięg rażących ogniem strzał, ale niezgrabny manewr spowodował, że żaglowiec ustawił się burtą do przeciwnika.

Pożar żagla rozprzestrzeniał się i kapitan wiedział, że los statku jest przesądzony. Do budowy żaglowców używano drewna, konopi, smoły i tkanin, zatem w ciągu kilku minut statek mógł się zamienić w ogromną płonącą pochodnię.

Okręt wojenny przygotowywał się do bezpośredniego ataku.

Za pomocą wielkich wioseł na obu jego końcach odwracano go szybko o sto osiemdziesiąt stopni, by użyć taranu na dziobie. Uderzenie przedziurawiłoby płonący statek. Kiedy zacząłby tonąć, posypałyby się na niego zapalone strzały. Z dziobu okrętu spuszczono by na kijach granaty wypełnione palącym się olejem.

Kapitan kazał sternikom obrócić statek.

- Cała naprzód! - krzyknął do wioślarzy, gdy dostali się w prąd morski.

Żaglowiec ruszył jak leniwy wieloryb, potem nabrał prędkości. Choć statek kapitana nie miał na dziobie metalowej osłony, konstrukcja z twardego cedru libańskiego mogła zadać przeciwnikowi zabójczy cios.

Krzyki marynarzy zagłuszył na moment tętent kopyt; konie, które były w stajni na dole, uwolniły się i wypadły po pochylni na pokład. Scytowie próbowali zagonić zwierzęta z powrotem, ale te stawały dęba, przewracały oczami, bardziej przerażone pożarem niż ludzkim wrzaskiem.

Statek dzieliły od okrętu zaledwie metry i kapitan dostrzegł, mimo że dym utrudniał widoczność, postać w purpurze; Melkart przebiegał z jednego końca pokładu na drugi, popędzając załogę.

Gdy płonący statek uderzył w okręt wojenny, kapitan stracił równowagę i upadł na kolana, ale szybko wstał. Wyrzeźbiona końska głowa przechyliła się, statek odbił się i zaczął ustawiać równolegle do okrętu. Łucznicy przeciwnika mogli za chwilę wystrzelać załogę, a wojownicy z włóczniami wedrzeć się na pokład, by wykończyć niedobitki.

Na statku panował chaos, marynarze biegali po płonącym pokładzie, uciekając przed ogniem i końmi.

Oba żaglowce znów się zderzyły.

Kiedy podmuch wiatru rozwiał na chwilę dym, Menelik zobaczył szeroki uśmiech na twarzy brata, który patrzył na niego z odległości zaledwie kilku metrów.

Pobudzony do działania kapitan ruszył na główny pokład, nie zważając na buchające kłęby dymu, by przywrócić dyscyplinę wśród spanikowanej załogi.

Pędzący koń stanął przed nim dęba. Kapitan zdążył odskoczyć na bok i nagle wpadł na pewien pomysł: chwycił z pokładu strzęp płonącego żagla i zamierzył się nim na konia. Krzyknął do Scytów, żeby zrobili to samo. Zwierzę znów stanęło dęba, młócąc powietrze kopytami.

Żeglarze sformowali nierówny szereg i wymachując kawałkami płonącego płótna lub skórzanymi koszulami, zagnali konie do relingu.

Wytatuowani Trakowie z żądzą mordu w oczach stali przy burcie, gdy konie na wpół przeskoczyły, na wpół wdrapały się na okręt wojenny, przebiły przez linię wojowników i galopowały po pokładzie, tratując wszystko na drodze.

Kapitan pokonał reling, a Scytowie podążyli za nim. Jednym pchnięciem miecza zabił pierwszego napotkanego przeciwnika, inni pierzchali w popłochu. Gdy na okręt wdarła się cała załoga statku. Trakowie cofali się bezładnie przed wściekłym atakiem marynarzy.

Kapitan z twarzą czarną od sadzy, nie bacząc na krwawiące rany zadane mieczem i włócznią, parł nieustępliwie w kierunku Melkarta, który w obliczu klęski próbował znaleźć bezpieczną kryjówkę na podwyższonej rufie okrętu. Menelik wspiął się tam po krótkiej drabinie.

Tym razem nie zawahał się przed zadaniem przyrodniemu bratu śmiertelnego ciosu.

Ale kiedy miecz zagłębił się w ciele Melkarta, poczuł uderzenie czymś twardym w czaszkę, osunął się na pokład i ogarnęła go ciemność.

Później, gdy na powierzchnię wypłynęło to, co pozostało po bitwie, milczący świadek, który ukrywał się w trawie, ruszył ostrożnie wzdłuż plaży niedaleko miejsca, gdzie po raz pierwszy zobaczył potwora z końskim łbem.

Wokół panowała cisza, krzyki bólu i szczęk broni umilkły. Słychać było tylko szmer wody przy brzegu rzeki zasłanym ciałami. Mężczyzna szedł od trupa do trupa, ograbiając zwłoki, ale złote ozdoby pozostawiał, zabierał bardziej przydatne rzeczy.

Schylił się po kolejny łup, gdy usłyszał żałosne miauczenie. Jakieś mokre stworzenie o zmierzwionej pomarańczowo-żółtej sierści trzymało się pazurami zwęglonej deski. Myśliwy, który jeszcze nigdy nie widział kota, zastanawiał się przez chwilę, czy go nie zabić. Ale nie zrobił tego i zawinął zwierzę w kawałek miękkiej skóry.

Kiedy nie mógł już udźwignąć więcej łupów, odszedł, zostawiając ślady swoich stóp na piasku.

Biały Dom, rok 1809

W rezydencji głowy państwa przy Pennsylvania Avenue było ciemno, z wyjątkiem gabinetu, gdzie trzaskający w kominku ogień nie dopuszczał zimowego chłodu. Żółty chybotliwy blask oświetlał profil długonosego mężczyzny, który siedział za biurkiem i nucił przy pracy.

Thomas Jefferson zerknął na zegar ścienny. Bystre, przenikliwe spojrzenie niebieskoszarych oczu często onieśmielało ludzi podczas pierwszego spotkania. Druga nad ranem; zwykle kładł się spać o dziesiątej. Pracował w gabinecie od szóstej wieczorem, a wstał o świcie.

Po południu prezydent objechał Waszyngton na swoim ulubionym wierzchowcu Orle i miał jeszcze na sobie strój dojazdy konnej: wygodną, znoszoną brązową marynarkę, czerwoną kamizelkę, sztruksowe spodnie i wełniane skarpety. Kawaleryjskie buty zamienił na kapcie bez pięt, które szokowały zagranicznych posłów, spodziewających się bardziej eleganckiego obuwia na prezydenckich nogach.

Jefferson sięgnął do szafki. Drzwiczki otworzyły się gwałtownie za dotknięciem palca. Uwielbiał takie wynalazki. W środku znajdowały się starannie ustawione puchar z rżniętego szkła, karafka francuskiego czerwonego wina, talerz ciastek i świeca, której używał w drodze powrotnej korytarzami do swojej sypialni. Napełnił do połowy kielich, uniósł z rozmarzeniem do światła i wypił łyk. Napłynęły miłe wspomnienia z Paryża.

Nie mógł się doczekać jutra. Za kilka godzin miał złożyć uciążliwe brzemię urzędowania na wąskie, lecz mocne barki przyjaciela Jamesa Madisona.

Delektował się przez chwilę następnym łykiem, potem wrócił do papierów na biurku. Zawierały ponad pięćdziesiąt wzorów indiańskiego słownictwa, gromadzonego od przeszło trzydziestu lat. Wszystko co zostało tam napisane - zamaszyście tą samą ręką co Deklaracja Niepodległości - było ujęte w kolumny.

Od dawna nurtowało go pytanie, jak to się stało, że Indianie przybyli do Ameryki Północnej. Przez lata tworzył listy wyrazów, używanych powszechnie w indiańskich językach i dialektach. Miał teorię, że podobieństwa między słowami ze Starego i Nowego Świata mogą być wskazówką, skąd pochodzą Indianie.

Prezydent bezwstydnie wykorzystywał swoją władzę do zaspokajania własnej ciekawości. Kiedyś zaprosił do Białego Domu pięciu wodzów Irokezów i wypytywał o ich język. Polecił Meriwetherowi Lewisowi zbierać słownictwo Indian podczas historycznej wyprawy tego podróżnika do wybrzeża Pacyfiku.

Jefferson zamierzał napisać książkę o pochodzeniu Indian. Miała być kulminacją jego pracy naukowej. Burzliwe wydarzenia w czasie jego drugiej kadencji sprawiły, że musiał to chwilowo odłożyć. Wstrzymywał się z wysłaniem swoich list do druku, gdyż najpierw chciał napisać streszczenia tomów nowego materiału, przywiezionego przez Lewisa i Clarka z ich podróży.

Przysiągł sobie, że weźmie się do tego natychmiast po powrocie do Monticello. Ułożył papiery starannie w stos, związał je sznurkiem i umieścił w masywnym kufrze, wraz z innymi zbiorami słownictwa i materiałami piśmiennymi. Kufer miał być przetransportowany nad rzekę James i załadowany na pokład łodzi, odpływającej z jego bagażem do Monticello. Włożył do kufra ostatnią paczkę dokumentów i zatrzasnął wieko.

Na prezydenckim biurku pozostała już tylko kasetka ze stopu cyny i ołowiu z jego nazwiskiem wytłoczonym na wierzchu. Otworzył ją i wyjął prostokątny kawałek welinu o wymiarach mniej więcej dwadzieścia pięć na trzydzieści centymetrów. Przysunął miękką skórę zwierzęcą do lampy olejnej. Chropowatą powierzchnię pokrywało dziwne pismo, faliste linie i znaki X. Jedna krawędź była postrzępiona.

Jefferson zdobył welin w roku 1791. On i jego sąsiad z Wirginii, „Jemmy” Madison, pojechali konno na Long Island w Nowym Jorku na spotkanie z ostatnimi, żyjącymi w ubóstwie członkami plemienia Unkechaug. Jefferson liczył na to, że znajdzie wśród nich kogoś, kto zna dawne języki Algonkinów. Od trzech starych kobiet, które używały jeszcze tamtej mowy, dostał słowniczek. Miał nadzieję, że pomoże mu to dowieść, iż Indianie pochodzą z Europy.

Wódz plemienia, ofiarodawca welinu, powiedział, że przekazywały go sobie kolejne pokolenia. Jefferson, wzruszony jego gestem, poprosił bogatego właściciela ziemskiego, również sygnatariusza Deklaracji Niepodległości, by zadbał o Indian.

Kiedy patrzył teraz na welin, wpadł na pewien pomysł. Przeniósł się do stołu z zamontowaną poziomo sztalugą. Z drewnianej ramy zwisały dwa pióra do pisania. Mogły się poruszać jednocześnie. Jefferson używał regularnie tej maszyny kopiującej, znanej jako poligraf, do swojej bogatej korespondencji.

Skopiował wyrazy na welinie i dodał prośbę, żeby odbiorca zidentyfikował język, w którym zostały napisane. Zaadresowane i zaklejone koperty włożył do koszyka z pocztą wychodzącą.

Listy słów w języku Unkechaug leżały z innymi papierami w kufrze. Welin chciał mieć pod ręką, więc schował go z powrotem do kasetki. Jadąc konno do Monticello, zamierzał ją trzymać w sakwie przy siodle. Znów zerknął na zegar ścienny, dopił wino i wstał z krzesła.

Jefferson był farmerem. W wieku sześćdziesięciu pięciu lat nie miał na ciele ani grama zbędnego tłuszczu. Trzymał się prosto, mierzył metr osiemdziesiąt osiem wzrostu i wyglądał imponująco. Gęste rudoblond włosy posiwiały mu z upływem czasu, dokuczało też trochę zapalenie stawów, ale kiedy pogimnastykował zesztywniałe kończyny, poruszał się jak młodzieniec.

Zapalił świecę i poszedł cichymi korytarzami Białego Domu do sypialni.

Wstał o świcie. Pojechał konno na inaugurację rządów nowego prezydenta, swoim zwyczajem bez pompy i ceremonii. Dotykając kapelusza, przegalopował po prostu obok czekającej eskorty kawalerii, zsiadł z konia przy Kapitolu i przywiązał wierzchowca do parkanu ze sztachet. Podczas uroczystości siedział wśród publiczności. Później złożył pożegnalną wizytę w Białym Domu. Na balu inauguracyjnym tańczył z Dolley Madison.

Następnego dnia dokończył pakowanie i sprawdził, czy kufer z indiańskimi materiałami jest na wozie, który miał zawieźć bagaż nad rzekę James. Potem wyruszył konno do Monticello. Jechał przez osiem godzin w śnieżnej zamieci, nie mogąc się doczekać chwili, kiedy znów będzie mógł wieść życie farmera.

Obserwator stał w cieniu zaśnieżonego dębu nad rzeką James, gdzie przy brzegu zacumowało na noc kilka łodzi towarowych. Z pobliskiej karczmy dochodziły hałaśliwe śmiechy, rozmowy stawały się coraz głośniejsze. Wiedział z własnego doświadczenia, że marynarzom niewiele już brakuje do upicia się na umór.

Wyłonił się z ciemności i poszedł po śniegu do łodzi, której kształt rysował się niewyraźnie w chybotliwym blasku latami na rufie. Piętnastometrowy, wąski płaskodenny bateau służył do transportu tytoniu rzeką.

Mężczyzna zatrzymał się na brzegu i zawołał. Nikt mu nie odpowiedział. Skuszeni alkoholem, ciepłem i damskim towarzystwem, kapitan i dwaj członkowie załogi zeszli na ląd. Na tym odludnym odcinku rzeki przestępstwa były rzadkością, więc marynarze nie mieli powodu, by zostawać na łodziach w tę zimną noc.

Obserwator wspiął się po trapie, wziął lampę wiszącą na rufie, by oświetlić sobie drogę, i dał nura pod łukowe zadaszenie nad środkową częścią pokładu. Leżały tam ponad dwa tuziny tobołów, oznaczonych inicjałami T.J. Postawił latarnię i zaczął przeszukiwać bagaż i skrzynie.

Podważył nożem wieko kufra i wyjął plik starannie zapakowanych dokumentów. Tak jak go poinstruowano, część papierów wepchnął do dużego worka i rzucił na brzeg. Potem cisnął trochę kartek na wodę. Porwał je silny prąd rzeki i zniknęły z widoku.

Mężczyzna wyszczerzył zęby w uśmiechu. Zerknął w stronę hałaśliwej karczmy, zszedł cicho po trapie na ląd i zniknął w ciemności niczym duch.

Jefferson wrócił konno z przyjaciółmi do Monticello i zobaczył, że służba zdejmuje skrzynie z wozu, stojącego przy głównym wejściu do rezydencji. Kiedy podjechał bliżej, w krępej, brodatej postaci rozpoznał kapitana łodzi, która transportowała jego bagaż rzeką James z Waszyngtonu.

Zsiadł z konia i podszedł do wozu. Ale był tak podniecony widokiem swoich rzeczy, że nie zauważył przygnębionej miny przewoźnika. Postukał knykciami w bok pojazdu.

- Dobra robota, kapitanie - pochwalił. - Cieszę się, że wszystko dotarło.

Twarz przewoźnika zmarszczyła się jak przejrzała dynia.

- Przykro mi to mówić, ale nie wszystko - wymamrotał.

- Jak to?

Mężczyzna jakby się skurczył. Jefferson przerastał kapitana o głowę i onieśmielałby go, nawet gdyby nigdy nie był prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jego oczy zdawały się przewiercać przewoźnika na wylot.

Usłyszawszy opowieść kapitana, Jefferson zmiął kapelusz tak mocno, że chyba tylko cudem nie porwał go na kawałki.

Do kradzieży zawartości kufra doszło na ostatnim etapie podróży rzeką powyżej Richmondu. Kapitan wyjaśnił, że złodziej wszedł na pokład łodzi, gdy stała przycumowana do brzegu, a załoga spała na lądzie. Przewoźnik wręczył Jeffersonowi trochę ubłoconych papierów i powiedział, że znalazł je na brzegu rzeki.

Jefferson popatrzył na mokre kartki w swojej dłoni. Ledwo mógł wydobyć z siebie głos.

- Nic więcej nie zginęło?

- Nie. - Kapitan rozchmurzył się, przekonany, że to szczęście w nieszczęściu. - Tylko rzeczy z kufra.

„Tylko rzeczy z kufra”. Te słowa odbijały się echem w głowie Jeffersona, jakby brzmiały w jaskini.

- Gdzie to leżało? - zapytał ostro.

Chwilę później odjechał galopem z przyjaciółmi. Gdy dotarli nad rzekę, rozdzielili się. Po intensywnych poszukiwaniach natrafili na część papierów, które woda wyrzuciła na brzeg. Poza kilkoma ubłoconymi kartkami, gdzie można było coś odczytać, spisy indiańskiego słownictwa rozmiękły tak, że nie nadawały się do użytku.

Latem aresztowano pod zarzutem kradzieży notorycznego złodziejaszka i pijaka, który twierdził, że zrobił to na zlecenie - wynajął go jakiś obcy, kazał ukraść papiery i upozorować ich przypadkowe zniszczenie.

Jefferson był zadowolony, iż sprawca został złapany i może czeka go stryczek. Nie interesował się jego dalszym losem, miał bowiem na głowie ważniejsze sprawy. Musiał się zająć uprawą swoich od dawna zaniedbywanych pól i pomyśleć, jak spłacić rosnące długi.

Wszystko się zmieniło miesiące później, gdy dostał list.

Otrzymał kilka odpowiedzi na swoją prośbę, wysłaną z Białego Domu do członków Towarzystwa Filozoficznego, i wszyscy wyrażali zdziwienie zbiorem słów, które przepisał z welinu. Z wyjątkiem jednego człowieka.

Profesor Holmberg, lingwista z Uniwersytetu Oksfordzkiego, przeprosił, że nie odezwał się wcześniej, ale podróżował po Afryce Północnej. Wiedział dokładnie, w jakim języku zostały napisane słowa, i załączył przekład.

Jefferson wytrzeszczył oczy, gdy przeczytał wyjaśnienie Holmberga. Z listem w ręku chodził po bibliotece i wyciągał z półek książkę za książką. Historia. Lingwistyka. Religioznawstwo.

Przez kilka następnych godzin czytał i robił notatki. Kiedy odsunął na bok ostatni tom, wyciągnął się w fotelu, złączył końce palców i wpatrzył się w przestrzeń. Po chwili zadumy wymówił bezgłośnie znajome nazwisko.

Meriwether Lewis.

Los nie obszedł się łaskawie z człowiekiem prowadzącym ekspedycję, która otworzyła Stanom Zjednoczonym wrota do ekspansji na zachód Ameryki Północnej.

Lewis był niezwykle utalentowany. Jefferson wiedział o uzdolnieniach swojego krajana z Wirginii, gdy w roku 1803 poprosił go o poprowadzenie wyprawy badawczej do wybrzeża Pacyfiku.

Wykształcony, odważny, dobrze zorientowany w naukach ścisłych, silny fizycznie Lewis przebywał dużo w terenie, znał zwyczaje Indian i miał niezłomny charakter. Był powszechnie szanowanym kapitanem wojsk lądowych, zanim zaczął pracować dla Jeffersona w Białym Domu, gdzie zabłysnął jako dyplomata, mąż stanu i polityk.

Ekspedycja okazała się niewiarygodnym sukcesem. Kiedy w roku 1806 powrócił do Waszyngtonu z drugim kierownikiem wyprawy, Williamem Clarkiem, otrzymał nominację na gubernatora Luizjany.

Lewis się zastanawiał, czy to nagroda czy kara. Mimo wszystkich swoich talentów nie miał łatwego życia, starając się ujarzmić dzikie pogranicze. A przeciwnicy polityczni nie ustępowali.

Pewnego wieczoru, po kolejnym męczącym dniu spędzonym na odpieraniu zarzutów, że wydał państwowe pieniądze na firmę futrzarską, w której miał udział, zobaczył na swoim biurku zapieczętowaną przesyłkę i natychmiast rozpoznał pismo Jeffersona. Na jego twarzy z orlim nosem zagościł uśmiech, gdy wsunął ostrze noża pod pieczęć i ostrożnie odwinął sztywny papier, w który były zapakowane plik dokumentów i kartka o treści:

„Drogi Panie Lewis.

Pańskie ogrody mogą zyskać dzięki załączonym informacjom.

T.J.”

Na pierwszej stronie widniał tytuł Uprawa karczochów. Na następnych był obszerny traktat na ten temat ze szczegółowymi instrukcjami dotyczącymi sadzenia i planem ogrodu.

Lewis rozłożył wszystko na blacie biurka i zmarszczył czoło ze zdumienia. Wiedział, iż Jefferson interesuje się ogrodnictwem, ale wydało mu się dziwne, że zadał sobie trud, by przysłać informacje o uprawie karczochów z drugiego końca kontynentu. Musiał się orientować, że obowiązki nie pozwalają Lewisowi na pracę w ogrodzie.

Aż nagle doznał olśnienia i serce zabiło mocniej. Przejrzał półki w szafce, gdzie trzymał raporty ze swojej wyprawy z Clarkiem, i po kilku minutach znalazł to, czego szukał.

Między dwiema paczkami dokumentów tkwił arkusz grubego papieru. Wyjął go i uniósł do światła. W kartonie były tuziny małych prostokątnych otworów. Drżącymi palcami przyłożył szablon do pierwszej strony tekstu o karczochach i przepisał litery w okienkach na oddzielną kartkę.

Kiedy prezydent wpadł na pomysł zorganizowania ekspedycji do wybrzeża Pacyfiku, wiedział, że Lewis będzie w trudnej sytuacji, badając tereny należące do Francji i Hiszpanii. Niewzruszenie spokojny Jefferson był nie mniej przebiegły niż ludzie na dworach i w pałacach Europy. Korespondując ze swoim posłem we Francji, używał często szyfru, który nazywał „maską na wypadek potrzeby”.

Gdy Lewis przygotowywał się w Filadelfii do wyprawy, przy wsparciu wybitnych naukowców z Towarzystwa Filozoficznego, Jefferson przysłał mu swój szyfr, opracowany z myślą o ekspedycji. Metodę szyfrowania przygotował na podstawie rozpowszechnionego w Europie systemu Vigenere’a. Polegał on na stosowaniu tabeli alfanumerycznej i słowa klucza.

„Karczochy”.

W czasie wyprawy szyfr okazał się niepotrzebny, dlatego Lewisa zaskoczyło teraz jego użycie. Nie zastanawiając się nad tym dłużej, zabrał się do odszyfrowania wiadomości z takim samym zapałem, z jakim podchodził do każdego wyzwania. Kiedy oddzielił od bełkotu poszczególne litery, przeczytał:

„Drogi Panie Lewis

Mam nadzieję, że ten list zastanie Pana w dobrym zdrowiu. Pozwoliłem sobie przesłać Panu raport w formie uzgodnionego przez nas szyfru, by treść pozostała tylko do pańskiej wiadomości. Obawiam się, że załączone informacje, bez względu na to, czy są prawdziwe, czy nie, rozbudziłyby pewne namiętności i skierowały ludzi na terytorium, gdzie byliby źle przygotowani do przetrwania i mieliby problemy z Indianami. Wiem, że jest Pan bez reszty zaangażowany w zakładanie uprzęży luizjańskiemu ogierowi, ale proszę o pomoc w tej sprawie.

Z wyrazami głębokiego szacunku

T.J.”

Lewis odczytał resztę zaszyfrowanej wiadomości, potem wrócił do planu ogrodu. Linie, znaki X, kręgi i słowa w starożytnym języku zaczynały mieć sens. Patrzył na jakąś mapę i dostrzegał coś znajomego. Przerzuciwszy tuziny własnych map i dokumentów, znalazł to, czego szukał.

Wziął pióro i napisał krótki list do Jeffersona; dziękując za porady ogrodnicze, poinformował go także, iż zlokalizował idealne miejsce pod uprawę i zapowiedział, że porozmawiają o tym, kiedy przyjedzie do Waszyngtonu, by oczyścić się z zarzutów. Na początku września 1809 roku planował podróż w dół rzeki Missisipi. Zamierzał odezwać się do Jeffersona, kiedy przybędzie do Waszyngtonu.

Nigdy tam nie dotarł. Późną jesienią tego roku nadeszła wiadomość od majora Neelly’ego, że Lewis zmarł wskutek ran postrzałowych odniesionych podczas podróży przez dziki obszar Natchez Tracę. Miał zaledwie trzydzieści pięć lat.

Śmierć młodego utalentowanego człowieka poruszyła bardzo Jeffersona. Wydawało się, że nad zbiorami indiańskiego słownictwa wisi jakaś starożytna klątwa. Kilka tygodni później major przyjechał do Monticello z niewolnikiem Lewisa. Kiedy Neelly mył się po podróży, niewolnik wręczył nieśmiało Jeffersonowi przesyłkę i przekazał szeptem wiadomość.

Jefferson poinstruował swój personel, żeby mu nie przeszkadzano, zamknął się w gabinecie i przestudiował zawartość paczki. Potem zrobił pisemną analizę wypadków, które doprowadziły do zgonu Lewisa. Świtało już, gdy sformułował ostateczny wniosek:

Spisek.

A jeśli jego zbiory indiańskich słów zostały skradzione, tak jak twierdził złodziej? A jeśli ktoś wiedział, że badania Jeffersona są kluczem do pradawnej tajemnicy? A jeśli Lewis nie odebrał sobie życia, lecz padł ofiarą zabójstwa?

Pracował w swoim gabinecie jeszcze kilka dni. Kiedy wyszedł, wymachując listą poleceń dla personelu, miał obłęd w oczach. Pewnej nocy wymknął się konno z posiadłości wraz z najbardziej zaufanymi niewolnikami. Wrócili po paru tygodniach, bardzo zmęczeni, ale Jefferson triumfował.

Rozważał implikacje swojego odkrycia. Zrobił, co w jego mocy, by uchronić Stany Zjednoczone przed zabójczym sojuszem Kościoła z państwem, który powodował wojny religijne na kontynencie. Obawiał się, że jeśli ta informacja zostanie upubliczniona, może wstrząsnąć fundamentami młodego państwa, a nawet zniszczyć nowo powstałą republikę, którą pomógł stworzyć.

Nie tracąc czasu na mycie i przebieranie się, Jefferson poszedł do gabinetu i napisał długi list do swojego starego przyjaciela i czasami nemezis, Johna Adamsa. Kiedy zaklejał kopertę, przez jego znużoną twarz przemknął uśmiech.

Mógł się zabawić w spiskowca równie dobrze jak każdy.

1

Bagdad, Irak, rok 2003

Carina Mechadi kipiała z gniewu. Młoda Włoszka iskrzyła niczym ognie rzymskie, gdy patrzyła na zdemolowane pokoje biurowe w Irackim Muzeum Narodowym. Szafki były poprzewracane, dokumenty rozrzucone, jakby porwała je trąba powietrzna, biurka i krzesła połamane. Mściwość, z jaką dokonano zniszczeń, przerażała.

Carina wyrzucała z siebie potok obelżywych słów o pochodzeniu, orientacji seksualnej i sprawności płciowej wandali, którzy dopuścili się tego bezsensownego czynu.

Przekleństwa słyszał młody kapral amerykańskich marines, stojący w pobliżu z karabinem M4 w rękach. Znał tylko dwa włoskie słowa: „pepperoni” i „pizza”, ale nie potrzebował leksykonu, żeby wiedzieć, iż są to przekleństwa godne robotnika portowego z obolałymi plecami.

O tak soczysty język nigdy by nie podejrzewał tej subtelnej dziewczyny. Carina była dobre trzydzieści centymetrów niższa od ochraniającego ją podoficera, a mając na sobie wojskowy strój bojowy, takie bowiem obowiązywały przepisy, szczupła kobieta wydawała się jeszcze drobniejsza. W pożyczonej kamizelce kuloodpornej wyglądała jak żółw w za dużej skorupie. Pustynny mundur maskujący pasowałby na niskiego mężczyznę. Zbyt głęboki hełm, spod którego wymykały się długie, czarne włosy, niemal zasłaniał jej jasnoniebieskie oczy.

Carina dostrzegła uśmiech zdziwienia na twarzy podoficera. Zarumieniła się zakłopotana i przerwała tyradę.

Z jej śniadej twarzy zniknęła furia, zmysłowe wargi rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, odsłaniając idealnie białe zęby. Kiedy się nie wściekała, mówiła cichym, spokojnym głosem, z lekkim akcentem.

W czteroipółhektarowym kompleksie muzeum w sercu Bagdadu na zachodnim brzegu Tygrysu zajęła pozycje obronne elitarna Gwardia Republikańska Saddama Husajna. W czasie natarcia Amerykanów irackie oddziały uciekły i zostawiły muzeum niestrzeżone na trzydzieści sześć godzin. Kompleks splądrowały setki szabrowników, zanim przepędził ich starszy personel.

Gwardziści zrzucili mundury i spalili książeczki wojskowe, by jak najszybciej powrócić do cywilnego życia. W ostatnim odruchu buntu ktoś nabazgrał na ścianie dziedzińca: „Śmierć wszystkim Amerykanom”.

- Nic tu po nas. - Carina się skrzywiła.

Gdy wychodzili z pomieszczeń administracyjnych, stawiała ciężko kroki, nie tylko z powodu wojskowych butów na nogach. Przygniatał ją niepokój, co zastanie - lub raczej czego nie zastanie - w części dla zwiedzających, gdzie w ponad pięciuset gablotach wystawiano cenne eksponaty muzeum.

Droga długim centralnym korytarzem tylko wzmogła jej obawy. Otwarto kilka sarkofagów i ucięto posągom głowy. Carina chodziła w oszołomieniu od sali do sali, gdzie każda gablota wyglądała tak, jakby wyczyszczono ją odkurzaczem.

W sali wystawowej z babilońskimi artefaktami tęgi mężczyzna w średnim wieku pochylał się nad rozbitą gablotą. Obok niego stał młody Irakijczyk, który na widok wchodzących uniósł AK-47.

Kapral marines przyłożył karabin do ramienia.

Mężczyzna spojrzał na niego przez grube szkła okularów, bardziej z pogardą niż ze strachem. Zerknął na Carinę i rozpromienił się.

O’Leary opuścił broń. Dopiero po chwili, by pokazać, że się nie boi Amerykanina, Irakijczyk zrobił to samo. Mierzyli się wzrokiem.

Nasir podszedł do Cariny i ujął w dłonie jej ręce.

Nasir spochmumiał.

Nie dziwiło ją rozgoryczenie Nasira. Amerykańscy żołnierze zjawili się dopiero po czterech dniach od zgłoszenia kradzieży ich dowódcom przez kustoszów muzeum. Carina starała się rozpaczliwie przysłać ich wcześniej. Wymachiwała przed nosami amerykańskich oficerów swoim identyfikatorem UNESCO, ale wciąż powtarzali, że sytuacja jest zbyt niestabilna i niebezpieczna.

Teraz, kiedy szkoda już się stała, nie było sensu spierać się, kto jest winien.

Nasir zerknął niechętnie w kierunku kaprala marines.

Nasir szybko stracił dobry humor. Szarpnął nerwowo brodę.

- Musieli wiedzieć, że oryginał jest w Luwrze.

Nasir uśmiechnął się smętnie.

- Nie tknęli żadnej kopii, wybierali eksponaty niezwykle starannie. Chodźmy, pokażę pani.

Profesor poprowadził Carinę do magazynów. Półki wzdłuż ścian były puste, na podłodze walały się dzbany, różne naczynia i skorupy. Carina kopnęła wojskowy mundur.

- Gwardia Republikańska też spędziła tu jakiś czas - zauważyła. - Orientuje się pan, ile rzeczy brakuje?

- Oszacowanie strat zajmie lata. Oceniam, że zginęło około trzech tysięcy eksponatów. Niestety, nie to jest najgorsze - dodał z westchnieniem.

Weszli do sali wystawowej z rzymskimi antykami. Profesor odsunął narożną półkę, za którą znajdowały się ukryte drzwi. Szyba w nich została wybita, a stalowa krata wygięta. Wyjął świecę i zapalniczkę z kieszeni. Zszedłszy po wąskich schodach, stanęli przed szeroko otwartymi metalowymi drzwiami. Ze ściany zagradzającej drogę za progiem usunięto betonowe bloki, żeby zrobić duży otwór.

Gdy weszli przez dziurę do dusznego pomieszczenia, w nozdrza uderzył ich gryzący odór. Ekipa dochodzeniowa ogrodziła żółtą taśmą ślady stóp na zakurzonej podłodze.

Carina rozejrzała się.

- Gdzie jesteśmy?

- W suterenie służącej za magazyn. Jest tu pięć pomieszczeń. Niewiele osób spośród pracowników muzeum wie o ich istnieniu. Dlatego uważaliśmy, że zbiory będą tu bezpieczne. Jak widać, myliliśmy się.

Nasir zatoczył świecą łuk. Żółte światło padło na plastikowe pojemniki wędkarskie, rozrzucone na podłodze.

- Jeszcze nie widziałam takiego bałaganu - szepnęła Carina.

- W pojemnikach trzymaliśmy pieczęcie, korale, monety, butelki, amulety i biżuterię. Brakuje tysięcy sztuk. - Oświetlił świecą większe plastikowe skrzynki pod ścianami. - Tymi nie zawracali sobie głowy. Najwyraźniej wiedzieli, że są puste.

Kapral 0’Leary lustrował pomieszczenie okiem ulicznego cwaniaka.

- Jeśli wolno spytać, skąd mogli wiedzieć, jak znaleźć to miejsce?

Nasir z ponurą miną pokiwał głową.

- No, właśnie. Nie tylko wy, Amerykanie, macie powód do zakłopotania. Podejrzewamy, że złodziei wpuścił ktoś z personelu, znający dobrze muzeum. Zdjęliśmy odciski palców wszystkim naszym ludziom, z wyjątkiem szefa ochrony, który nie powrócił do pracy.

- Zastanawiałam się, dlaczego nie widać śladów włamania - powiedziała Carina.

- Złodzieje dostali się do sutereny tą samą drogą, co my, ale zapomnieli latarek albo nie spodziewali się, że będą im potrzebne. - Nasir podniósł kawałek spalonej gumy piankowej. - Użyli tego materiału jako pochodni. Szybko płonie i strasznie śmierdzi. Leżący na podłodze komplet kluczy pewnie upuścili i nie mogli go potem znaleźć. Przeoczyli trzydzieści szafek z najcenniejszymi pieczęciami oraz dziesiątkami tysięcy złotych i srebrnych monet. Oceniam, że zginęło około dziesięciu tysięcy artefaktów z wykopalisk. Setki pojemników, Allah niech będzie wielki, pozostały nietknięte.

Przeszli gęsiego drzwiami do większego pomieszczenia, pełnego przeróżnych antyków.

Carina przytaknęła z westchnieniem. Kradzieże dokładnie planowano i przygotowywano tygodniami. Pozbawieni skrupułów handlarze w Europie czy Stanach Zjednoczonych przyjmowali od bogatych klientów zamówienia na określone eksponaty.

Handel antykami stał się niemal tak opłacalny jak narkotykami, a głównymi rynkami były Londyn i Nowy Jork. Artefakty z nielegalnych wykopalisk we Włoszech, w Grecji i Ameryce Południowej często „prano” w Szwajcarii, gdzie kradzione przedmioty mogły uzyskać status „czystych” po zaledwie pięcioletnim pobycie w tym kraju.

Carina zamyśliła się.

Odwróciła się do podoficera marines.

Carina uśmiechnęła się tajemniczo.

2

Chodnik drżał od ruchu gąsienic nadjeżdżającego transportera opancerzonego piechoty - wibracje uprzedzały o zbliżaniu się dwudziestopięciotonowego pojazdu, kiedy był jeszcze niewidoczny. Zanim wyłonił się zza rogu i potoczył bulwarem, mężczyzna idący pustą aleją nadbrzeżną skręcił w zaułek i dał nura w jakieś wejście, żeby ktoś z załogi transportera nie zobaczył go przez noktowizor.

Obserwował pojazd, dopóki nie zniknął za następnym rogiem. Dopiero wtedy odważył się wyjść na ulicę. Huk bomb, zapowiadający natarcie Amerykanów ze wsparciem sił sojuszniczych, ucichł, ogień z broni ręcznej odzywał się sporadycznie. Z wyjątkiem walk, które wybuchały, gdy atakujący likwidowali ogniska oporu, trwała przerwa w działaniach bojowych. Koalicja i niedobitki obrońców rozważały swój następny krok.

Mężczyzna minął pomnik Saddama Husajna, pozbawiony twarzy, i szedł jeszcze dziesięć minut, zanim dotarł do bocznej ulicy. W blasku latarki ołówkowej o wąskim snopie czerwonego światła przestudiował plan miasta, potem obie rzeczy schował do kieszeni i skręcił za rogiem.

Choć był więcej niż słusznego wzrostu - miał prawie dwa metry - przemierzał pogrążone w ciemności miasto lekko i bezszelestnie jak cień. Umiejętność skradania się rozwinął podczas tygodni szkolenia w obozie prowadzonym przez dawnych żołnierzy francuskiej Legii Cudzoziemskiej, US Delta Force i brytyjskich służb specjalnych. Aby wykonać zadanie, potrafił przeniknąć do najlepiej strzeżonych obiektów. Opanował doskonale wiele różnych sposobów zabijania, ale ulubioną bronią pozostały własne, wielkie, silne dłonie o grubych palcach.

Przebył długą drogę od czasu swoich skromnych początków po dzień dzisiejszy. Mieszkał z rodziną w małym miasteczku na południu Hiszpanii, gdy odkrył go jego dobroczyńca. Był wówczas nastolatkiem zatrudnionym w rzeźni i lubił uśmiercać wszystko, od kurczaków do krów, odznaczając się niezwykłą pomysłowością podczas wykonywania pracy, ale coś mu mówiło, że jest stworzony do wyższych celów.

Omal tego nie zaprzepaścił. Z powodu drobnej sprzeczki udusił irytującego współpracownika i oskarżony o zabójstwo trafił do więzienia. Prasa podkreślała, że jest synem człowieka, który był hiszpańskim egzekutorem w czasach, kiedy państwo aprobowało garrotte, czyli wykonywanie wyroków śmierci przez duszenie skazańca żelaznym kołnierzem przymocowanym do słupa.

Pewnego dnia w więziennej celi zjawił się niespodziewanie jego późniejszy dobroczyńca, który powiedział młodemu człowiekowi: „Masz wspaniałą, chwalebną przeszłość i czeka cię wielka przyszłość”.

Chłopak słuchał uważnie opowieści o tym, jak jego rodzina służyła krajowi. Nieznajomy mężczyzna wiedział, że ojciec stracił pracę po tym, jak zrezygnowano z garrotte w roku 1974, że zmienił nazwisko i przeniósł się na małą farmę, gdzie jego rodzina żyła w nędzy, że umarł, zostawiając żonę i syna.

Dobroczyńca chciał, by młody człowiek pracował dla niego. Zapłacił władzom więziennym i sędziemu, dał zrozpaczonej rodzinie ofiary więcej pieniędzy, niż nieżyjący mężczyzna zarobiłby na skubaniu kurczaków przez tysiąc łat, i oskarżony o morderstwo chłopak był wolny. Trafił do prywatnej szkoły, gdzie nauczył się kilku języków, a po zakończeniu nauki odbył przeszkolenie wojskowe. Zawodowi zabójcy, którzy wzięli go pod swoje skrzydła, szybko się zorientowali, że ich podopieczny ma talent. Wkrótce zaczął dostawać samodzielne zadania; usuwał ludzi wybieranych przez swojego dobroczyńcę. Po telefonie z instrukcjami wykonywał zlecenie i pieniądze wpływały na jego konto w szwajcarskim banku.

Przed przyjazdem do Bagdadu zlikwidował księdza aktywistę, który podburzał robotników w jednej z peruwiańskich kopalń dobroczyńcy. Wracał do Hiszpanii na spotkanie z dobroczyńcą, gdy odebrał wiadomość, że ma przeniknąć do Iraku przed amerykańską inwazją. Zamieszkał tu w małym hotelu i nawiązał niezbędne kontakty.

Był rozczarowany, kiedy się dowiedział, że nie chodzi o zabójstwo, lecz o zabranie z muzeum w Bagdadzie pewnego eksponatu. Na pocieszenie mógł zobaczyć z bliska inwazję, a więc śmierć i zniszczenie.

Znów przestudiował plan miasta, uśmiechnął się z zadowoleniem. Za kilka minut będzie na miejscu.

3

W mieście tonącym w ciemności Carina z trudem znalazła przysadzisty betonowy budynek w starej części Bagdadu. Wcześniej była tu tylko raz, w dzień, i nie podczas wojny. Okna domu zabito deskami, co nadawało mu wygląd twierdzy. Kiedy podeszła do grubych drewnianych drzwi, usłyszała w oddali strzały z broni ręcznej.

Nacisnęła ciężką żelazną klamkę. Drzwi nie były zaryglowane, pchnęła je i przestąpiła próg. Zamglony blask lamp naftowych oświetlał twarze mężczyzn pochylonych nad planszami do tryktraka i szklankami herbaty. Gęsty, duszący dym z papierosów i fajek wodnych tylko w niewielkim stopniu zabijał odór potu niemytych ciał.

Szmer męskich głosów ucichł jak nożem uciął i choć większość zarośniętych twarzy pozostawała w cieniu, Carina wiedziała, że jest pod ostrzałem wrogich spojrzeń.

Z ciemnego kąta wyłoniły się dwie postacie niczym stwory wypełzające z bagna. Jeden mężczyzna podszedł do Cariny z tyłu i zamknął drzwi, pozbawiając ją możliwości ucieczki, drugi stanął przed nią.

- Coś ty za jedna? - warknął po arabsku.

Jego oddech cuchnął nikotyną i czosnkiem. Carina opanowała odruch wymiotny i wyprostowała się na całą swoją wysokość stu sześćdziesięciu pięciu centymetrów.

- Powiedz Alemu, że Mechadi chce się z nim widzieć.

Kobieca pewność siebie miała swoje granice w świecie arabskich mężczyzn. Człowiek stojący z tyłu opasał jej szyję ramieniem i mocno ścisnął, mężczyzna z przodu wyciągnął nóż i przysunął go tak blisko do jej lewego oka, że nie widziała wyraźnie końca ostrza.

Zdołała krzyknąć słabo, chrapliwie.

Ale to wystarczyło, by drzwi otworzyły się z hałasem i ucisk ramienia wokół jej szyi zelżał. W progu już stał kapral O’Leary, przyciskając wylot lufy karabinu do czaszki strażnika przy drzwiach. Podoficer marines słyszał wszystko przez swoją krótkofalówkę, ustawioną na ten sam kanał, co radio przy kamizelce kuloodpornej Cariny.

Po drugiej stronie ulicy parkował hummer. Miał włączone szperacze i mężczyźni w herbaciarni widzieli wyraźnie długą lufę karabinu maszynowego M2, zamontowanego na dachu pojazdu. Broń celowała w drzwi. Oddział marines czekał z karabinami w pozycji do ataku.

Kapral nie odrywał wzroku od Araba z nożem.

- Nic się pani nie stało?

- Nie. - Rozmasowała szyję. - Wszystko w porządku. Dziękuję.

- Na intensywnym kursie arabskiego nie nauczyłem się wiele; i nie wiem, jak powiedzieć temu facetowi, że jego mózg rozpryśnie się po tym lokalu, jeśli koleś nie rzuci noża.

Carina przetłumaczyła to na tyle wiernie, że nóż upadł na podłogę i O’Leary kopnął go na bok. Mężczyźni omal się nie poprzewracali o siebie, pierzchając w mrok.

Zza zasłony w głębi herbaciarni ktoś zawołał po angielsku:

- Pokój z tobą!

Carina odpowiedziała na tradycyjne arabskie powitanie słowami:

- Pokój z tobą, Ali!

Rozchyliwszy wyświechtane płachty, które służyły jako zasłony, gruby mężczyzna przeszedł między ciasno ustawionymi stolikami. Blask reflektorów hummera padł na jego pulchną twarz z mięsistym nosem. Ubrany był w przykrótki T-shirt „New York Yankees”, odsłaniający owłosiony brzuch, a na ogolonej głowie miał myckę z dzianiny.

- Witam panią, signorina Mechadi - powiedział, składając dłonie. - I pani przyjaciół.

- Twój człowiek omal nie wykłuł mi nożem oka. Tak witasz gości?

Ali wpatrywał się w nią chytrymi oczkami.

- Nosi pani wojskowy mundur - stwierdził z wazeliniarskim uśmiechem. - Być może myślał, że jest pani żołnierzem wroga.

Carina zignorowała jego komentarz.

- Chcę z tobą porozmawiać.

Irakijczyk podrapał się w postrzępioną czarną brodę, do której przylgnęły resztki jedzenia.

- Proszę bardzo. Wejdźmy na zaplecze i napijmy się herbaty.

- Mam iść z panią? - zapytał O’Leary.

- Nie trzeba. - Carina rozejrzała się po sali. - Ale, prawdę mówiąc, przydałoby mi się jakieś ubezpieczenie. Jak widać, ten lokal nie przyciąga najlepszej klienteli.

Podoficer uśmiechnął się. Wystawił głowę za drzwi i wykonał przywołujący gest. Do środka weszło kilku marines i zajęło pozycje pod ścianami.

Ali odchylił brudne zasłony, otworzył metalowe drzwi i wpuścił Carinę do pokoju, gdzie paliło się jasne światło elektryczne. W innej części budynku warczał generator prądotwórczy. Podłogę i ściany pokrywały kolorowe kilimy, ekran telewizyjny pokazywał obraz z zewnętrznej kamery systemu bezpieczeństwa, skierowanej na ulicę. Widać było wyraźnie hummera.

Gospodarz poprosił Carinę, żeby usiadła na podwyższeniu, wyłożonym wielkimi aksamitnymi poduszkami. Zaproponował herbatę, ale odmówiła, więc napełnił tylko swoją szklankę.

- Co panią tu sprowadza?

Popatrzyła na niego twardo.

- Byłam w Muzeum Narodowym. Zostało splądrowane. Zniknęły tysiące antyków.

Opuścił szklankę w połowie łyku.

- To skandal! Muzeum Narodowe jest sercem i duszą dziedzictwa kulturalnego Iraku.

Carina roześmiała się głośno z udawanego szoku Alego.

- Powinieneś być aktorem, Ali. Za sam ten tekst dostałbyś Oscara.

Ali nauczył się aktorskich sztuczek jako zawodowy zapaśnik. Walczył nawet w Stanach pod nazwiskiem Ali Babbas.

- Jak mogła pani pomyśleć, że jestem zamieszany w ten skok? - Czasem jeszcze mówił amerykańskim slangiem, do którego się przyzwyczaił, przebywając za granicą.

- Żaden cenny antyk nie przekracza granicy Iraku w tę lub tamtą stronę bez twojej wiedzy albo cichego przyzwolenia.

Ali stworzył światową siatkę zaopatrzeniowców, handlarzy i kolekcjonerów. Utrzymywał znajomość z rodziną Saddama Husajna i rzekomo dostarczał wiele przedmiotów do zbiorów jego psychopatycznych synów, Udaja i Kusaja.

- Handluję tylko legalnie. Może pani przeszukać to miejsce, jeśli pani chce.

- Jesteś nieuczciwy, ale nie głupi, Ali. Nie żądam zwrotu mało wartościowych artefaktów. Bez wiarygodnego pochodzenia są nieprzydatne dla celów muzealnych. - Wyjęła z kieszeni kartkę i wręczyła Alemu. - Chcę odzyskać te eksponaty. Jest amnestia. Nikt nie będzie o nic pytać.

Rozłożył kartkę grubymi palcami i uśmiechnął się szeroko.

- Dziwię się, że nie umieściła pani na tej liście mostu Brooklyńskiego.

- Już go mam - odparła Carina. - Więc?

- Nie mogę pani pomóc. - Oddał jej spis.

Carina wetknęła listę z powrotem do kieszeni i wstała.

- Okej.

- Tylko tyle? Jestem rozczarowany, signorina. Spodziewałem się, że pani nie odpuści, jak zwykle.

- Nie mam czasu. Muszę pogadać z Amerykanami. - Ruszyła do drzwi.

- Amerykanie będą mieć pełne ręce roboty, starając się przywrócić dostawy prądu i wody! - zawołał za nią. - Carina szła dalej. - Zostawili muzeum niestrzeżone. Myśli pani, że obchodzi ich taki drobny złodziej jak ja?

Położyła rękę na klamce.

- Myślę, że zacznie ich bardzo obchodzić, kiedy się dowiedzą o twoich powiązaniach z Saddamem Husajnem.

- Wszyscy w Iraku mieli powiązania z Saddamem. - Ali zarechotał. - Byłem ostrożny i nie zostawiłem żadnych dowodów moich układów.

- To nieważne. Od jedenastego września Amerykanie trzymają nerwowo palec na spuście. Radzę ci stąd zniknąć, zanim zrzucą na ten budynek jedną ze swoich inteligentnych bomb.

Zerwał się z poduszki i podbiegł ciężko do Cariny. Szyderczy uśmiech zniknął, teraz na twarzy Alego widać było niepokój. Sięgnął po kartkę.

- Zobaczę, co da się zrobić - mruknął.

Carina cofnęła rękę z listą.

- Podnoszę stawkę. Dzwoń teraz. Tylko mi nie mów, że telefony nie działają. Wiem, że masz niezawodne sposoby porozumiewania się. Zaczekam, a ty skontaktuj się ze swoimi ludźmi.

Ali zmarszczył brwi i wyrwał jej spis. Odszedł, sięgnął pod poduszkę i wyjął radio. Połączył się kolejno z kilkoma osobami i odbył pozornie niewinne rozmowy. Po ostatniej wyłączył aparat i położył na stoliku.

- Będzie pani miała wszystko w ciągu czterdziestu ośmiu godzin.

- Załatw to w dwadzieścia cztery - poleciła Carina. - Znam drogę do wyjścia. - Otworzyła drzwi i rzuciła przez ramię: - Powinieneś się zaopatrzyć w baterie do latarek.

- Nie rozumiem.

- Wynajęci przez ciebie idioci poparzyli sobie palce, penetrując muzeum; w ciemności przeoczyli trzydzieści szafek z najcenniejszymi pieczęciami oraz dziesiątkami tysięcy złotych i srebrnych monet. Ciao. - Śmiejąc się, zniknęła za zasłoną.

Kiedy Ali zatrzasnął za nią drzwi, kilim na ścianie odsunął się na bok i przez otwór wszedł do pokoju mężczyzna.

Był wysoki, potężnie zbudowany i miał twarz cherubinka, która nie pasowała do reszty groźnej postaci, co wyglądało groteskowo, jakby jego ogoloną głowę przymocowano do niewłaściwego tułowia.

- Ostra kobieta - stwierdził.

- Carina Mechadi? - Ali wzruszył lekceważąco ramionami. - To tylko wścibska przedstawicielka UNESCO, której się wydaje, że może mną dyrygować.

Obcy zerknął w górę na monitor telewizyjny i uśmiechnął się figlarnie, gdy zobaczył, że hummer z Cariną i marines odjeżdża.

- Z tego, co usłyszałem, wynika, że robi to skutecznie.

Ali roześmiał się.

- Przeżyłem Saddama, to przeżyję i Amerykanów.

Mężczyzna przeniósł wzrok z powrotem na Araba.

- Mam nadzieję, że twoje kłopoty nie skomplikują sprawy, o której dyskutowaliśmy, zanim ta kobieta przerwała nam negocjacje.

- Niestety, tak.

- Co to znaczy?

- Jest problem.

Mężczyzna podszedł bliżej. Górował nad Irakijczykiem jak wieża.

- Jaki?

- Żeglarz został sprzedany komuś innemu.

- Kazaliśmy zabrać go z muzeum i zapłaciliśmy ci z góry. Przyjechałem do Bagdadu sfinalizować umowę.

- Tamten dał więcej. Zwrócę wam zaliczkę, spróbuję też namówić kupca, żeby odstąpił od transakcji, ale cena prawdopodobnie będzie wyższa, niż ustaliliśmy.

Spojrzenie mężczyzny, który wciąż się uśmiechał, zdawało się przewiercać Irakijczyka na wylot.

- Chyba nie próbujesz wyciągnąć ode mnie więcej forsy, co?

- Jeśli nie chcesz zrobić ze mną interesu, to trudno.

Ali nie ochłonął jeszcze po rozmowie z Cariną i złość osłabiła naturalną dla niego czujność cwaniaka - w przeciwnym razie wyczułby groźbę w cichym głosie mężczyzny, gdy ten powiedział:

- Muszę mieć Żeglarza.

Irakijczyk dopiero teraz zwrócił uwagę na zadziwiające wielkie dłonie mężczyzny i ciarki przeszły mu po plecach, ale zatuszował niepokój sztucznym uśmiechem.

- Tylko się z tobą drażniłem. To wina tej włoskiej suki. Połączę się przez radio z magazynem i każę przywieźć posąg.

Ruszył w stronę siedziska.

- Zaczekaj. - Ali przystanął w pół kroku, a mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej, gdy wziął radio, leżące na stoliku. - Tego szukasz?

Ali rzucił się w kierunku podwyższenia, wsunął rękę pod poduszkę i wyciągnął berettę z ukrycia.

Mężczyzna zareagował z szybkością polującego geparda - cisnął radio w bok, złapał Alego z tyłu za podbródek i zaczął obracać ramię. Broń wypadła handlarzowi z ręki, ciało wygięło się do tyłu jak podkowa na kowadle.

- Mów, gdzie jest Żeglarz. Jeżeli nie powiesz, złamię ci kręgosłup.

Irakijczyk był twardzielem, ale niezbyt odważnym. Wystarczyło kilka sekund potwornego bólu, by uznał, że żadne dzieło sztuki nie jest warte jego życia.

- Dobra, powiem ci. - I podał miejsce.

Mężczyzna przestał obracać ramię, ból zelżał, a ręka Alego popełzła od razu w dół do pochwy nad kostką, gdzie był sztylet. Zamysł, że za-szlachtuje tego drania jak świnię, nie miał szans powodzenia. Mężczyzna złączył wolną dłoń z ręką, którą trzymał go za podbródek, i zaczął zaciskać palce. Jednocześnie uniósł kolano i wbił mu w dół pleców.

- Co ty wyrabiasz? Myślałem, że mamy umowę - wykrztusił Ali.

Tracąc przytomność, usłyszał i poczuł głuchy trzask. Mężczyzna rozluźnił chwyt, głowa opadła Alemu na pierś jak szmacianej lalce. Kiedy osunął się na podłogę, mężczyzna przeszedł nad drgającym jeszcze ciałem i odsunął kilim na ścianie, który zasłaniał tylne drzwi budynku. Po chwili zniknął w labiryncie zaułków. Droga powrotna do hotelu zajęła mu czas niemal do świtu. Stanął przy oknie, popatrzył na dymy nad zniszczonym miastem i zadzwonił z telefonu satelitarnego.

Natychmiast usłyszał melodyjny głos swojego dobroczyńcy:

Opisał szczegółowo swoje spotkanie z Alim. Dobroczyńca zorientowałby się, gdyby kłamał lub koloryzował.

Odetchnął z ulgą. Wyszkolono go tak, by nie czuł bólu ani strachu, ale dobrze wiedział, co spotyka tych, którzy się narażą jego dobroczyńcy.

- Zobaczymy, jak sprawy się potoczą.

Połączenie zostało przerwane.

Adriano chwycił torbę podróżną i zamknął za sobą drzwi pokoju hotelowego. Był umówiony z przemytnikiem ropy, który obiecał wywieźć go z Iraku. Dbając zawsze o to, żeby nie zostawiać po sobie śladów, Adriano musiał go oczywiście wysłać do Allaha, kiedy tylko przekroczą granicę.

Uśmiechnął się, rozkoszując tym, co podsuwała wyobraźnia.

4

Hrabstwo Fairfax, Wirginia, obecnie

Czerwony kabriolet corvette zjechał z szosy, z głośników stereo ryczała salsa, jakby samochód był szafą grającą na kołach w Tijuanie. Auto pomknęło drogą dojazdową, biegnącą obok wiktoriańskiej rezydencji i trawników, które wyglądały jak przycięte nożyczkami do paznokci. Joe Zavala zaparkował przed ozdobnym budynkiem przystani rzecznej na brzegu Potomacu i już miał się wysunąć zza kierownicy, gdy usłyszał strzał.

Zavala, błyskotliwy konstruktor pojazdów podwodnych dla NUM A, zwykle nie nosił przy sobie nic bardziej zabójczego niż laptop. Ale lata pracy w Zespole Specjalnym Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych nauczyły go, że należy być przygotowanym na wszystko, jak mądrze mówią skauci. Sięgnął pod siedzenie, zacisnął palce na kaburze pistoletu i wyjął walthera PPK.

Wysiadł z samochodu, po czym skradając się jak myśliwy polujący na jelenie, okrążył przystań. Przywarł plecami do ściany i przesuwał się wolno do rogu, aż wyskoczył na otwartą przestrzeń z bronią w wyciągniętych rękach.

Na brzegu rzeki stał tyłem do niego barczysty mężczyzna w jasnobrązowych szortach i białym T-shircie. W opuszczonej ręce trzymał pistolet i przyglądał się uważnie papierowej tarczy przypiętej do drzewa. W powietrzu wisiała chmura purpurowego dymu. Mężczyzna zdjął z uszu ochraniacze akurat w tym momencie, kiedy Zavala nadepnął na gałązkę. Usłyszał trzask, odwrócił się i zobaczył Zavalę, wyłaniającego się zza rogu z bronią w dłoniach.

Kurt Austin, szef Zavali i Zespołu Specjalnego NUMA, roześmiał się.

- Wybierasz się na indyki, Joe?

Zavala opuścił pistolet, podszedł do drzewa i spojrzał na tarczę. Otwór po pocisku widniał nieco w bok od jej środka.

- To ty powinieneś polować na indyki, snajperze.

Austin zdjął żółte gogle ochronne i popatrzył na Zavalę niebieskimi oczami o barwie koralowca pod wodą.

- Na razie zostanę przy nieruchomych celach. - Zerknął na broń Zavali. - Co to za akcja w stylu SWAT?

Zavala wetknął pistolet za pasek spodni.

- Nie wiedziałem, że zamieniłeś swoją drogą nadrzeczną posiadłość w strzelnicę.

Austin zdmuchnął dym z wylotu lufy, jak rewolwerowiec, który pokonał przeciwnika.

- Nie mogłem się doczekać wypróbowania nowej zabawki.

Wręczył Zavali skałkowy pistolet pojedynkowy. Joe obejrzał łoże z drewna orzechowego i grawerowaną ośmioboczną lufę. Uniósł broń.

- Dobrze wyważona. Ile ma lat?

- Została zrobiona w 1785 roku przez londyńskiego rusznikarza Roberta Wogdona. Konstruował jedne z najcelniejszych pistoletów pojedynkowych tamtych czasów. Taką broń sprawdza się, trzymając w opuszczonej, wyprostowanej ręce. Potem szybko ją unosisz tylko na tak długo, żeby wziąć cel na muszkę i oddać strzał. Powinieneś wtedy trafić.

Zavala