Złota dziewczyna ebook

Moim dzie­ciom: Ma­xwel­lowi, Daw­so­nowi i Shelby.

Ni­gdy was nie opusz­czę

Mar­tha

Otrzy­muje wia­do­mość z biura ob­sługi klienta: nowa du­sza ma wkrótce do nich do­łą­czyć i wła­śnie jej ją przy­dzie­lono.

Mar­tha sięga po oku­lary do czy­ta­nia i bie­rze swoją pod­kładkę do pi­sa­nia. Du­sza przy­bywa z... wy­spy Nan­tuc­ket.

Mar­tha jest za­sko­czona i jed­no­cze­śnie za­chwy­cona. Po pierw­sze, po­nie­waż przed dwoma laty wła­śnie w wo­dach za­toki Nan­tuc­ket nad­szedł nie­uchronny ko­niec jej ży­cia i są­dziła, że biuro ob­sługi ce­lowo trzyma ją z dala od strefy przy­brzeż­nej, aby (jak ma­wia po­ko­le­nie Z) się nie na­krę­cała.

Po dru­gie... No cóż, kto nie ko­cha Nan­tuc­ket?

Pi­kuje z pół­noc­nego wschodu i w pierw­szej chwili wi­dzi la­tar­nię mor­ską sto­jącą na straży na krańcu smu­kłego zło­ci­stego pasa Great Po­int. Do­strzega ba­rasz­ku­jące tuż przy wy­brzeżu foki (i śle­dzące je z pew­nej od­le­gło­ści re­kiny). Po­suwa się da­lej do za­toki Po­lpis, gdzie klasa dwu­na­sto­lat­ków z To­wa­rzy­stwa Wod­niac­kiego Nan­tuc­ket po­biera lek­cje pły­wa­nia łód­kami klasy Opty­mist. Je­den z jach­tów jest za bar­dzo prze­chy­lony i nie­bez­piecz­nie bli­ski wy­wró­ce­nia się do góry dnem. Mar­tha lekko dmu­cha i łódka się pro­stuje.

Zniża się nad wrzo­so­wi­sko – z licz­nymi sta­wami, po­cięte piasz­czy­stymi dro­gami. Wi­dzi je­le­nie kry­jące się w głębi lasu. I je­epa, który utknął w pia­skach przy Je­wel Pond. Obok auta młody męż­czy­zna wy­rzuca z sie­bie wią­zankę prze­kleństw („Oho ho”, my­śli Mar­tha), pod­czas gdy jego dziew­czyna usi­łuje zła­pać za­sięg. Mówi, że prze­pra­sza, ale chciała mieć wcze­sno­po­ranne świa­tło do zdjęć na In­sta­gram.

Mar­tha de­cy­duje się na ma­low­ni­czą trasę bie­gnącą wzdłuż po­łu­dnio­wego wy­brzeża. Po­mimo wcze­snej pory wiele osób wy­szło już z domu. Ko­bieta „w pew­nym wieku” rzuca w prze­ta­cza­jące się fale piłkę te­ni­sową cze­ko­la­do­wemu la­bra­do­rowi „w pew­nym wieku”. (Mar­tha tę­skni za psami! Jest jed­nak zbyt za­jęta, by prze­nieść się do działu zwie­rzę­cego). Si­wo­włosy dżen­tel­men wbiega do wody, by po­pły­wać jak co rano. Są też grupka ry­ba­ków w po­bliżu Smith’s Po­int, ka­dra mło­dych (i bar­dzo atrak­cyj­nych) sur­fe­rów w Ci­sco i czwórka gra­czy wy­bi­ja­ją­cych pi­łeczkę – łups! – przy pierw­szym dołku na polu gol­fo­wym Mia­co­met.

Gdy Mar­tha unosi się nad plażą No­ba­deer, za­uważa ra­tow­ni­ków gro­ma­dzą­cych się na par­kingu. Ich szko­le­nie za­czyna się kwa­drans po siód­mej, a już do­cho­dzi ta go­dzina. Musi się po­spie­szyć.

Ma jesz­cze mi­nutę, by na­pa­wać się wy­spą w po­godny so­botni po­ra­nek dzie­więt­na­stego czerwca – słońce błysz­czy na zło­ci­stej ko­pule ko­ścioła uni­ta­riań­skiego. Szef kuchni w Rud­be­kii pę­dzi In­dia Street spóź­niony na swoją zmianę. Na więk­szej czę­ści wy­spy włą­czają się sys­temy na­wad­nia­jące, zra­sza­jąc traw­niki i skrzynki z kwia­tami, ale nie w wio­sce Scon­set, któ­rej miesz­kańcy kul­ty­wują dawne me­tody: wkła­dają cho­daki ogro­dowe i chwy­tają za ko­newki. Inni z fi­li­żan­kami pierw­szej kawy za­bie­rają się do czy­ta­nia „Nan­tuc­ket Stan­dard”. Trzy­dzie­sto­pię­cio­let­nia ko­bieta, która tego dnia ma wyjść za mąż, otwiera oczy i prze­żywa na prze­mian nie­cier­pliwe ocze­ki­wa­nie i nie­po­kój. Przed­się­biorcy skrę­cają w stronę Ma­rine Home Cen­ter, po­nie­waż mają li­sty spraw do za­ła­twie­nia na wczo­raj; po­ja­wiają się let­nicy, któ­rzy chcą mieć domy go­towe na ich przy­ję­cie. Ło­dzie ry­bac­kie do wy­na­ję­cia wy­pły­wają z portu; piec w Do­wny­flake opusz­cza pierw­sza par­tia pącz­ków po­sy­pa­nych cu­krem – och, ten za­pach!

Mar­tha wzdy­cha. Nan­tuc­ket nie jest nie­bem, ale to raj na ziemi. Nie zna­la­zła się tu jed­nak po to, by oglą­dać wi­doki. Przy­była, aby ode­brać du­szę. Pi­nezka na ma­pie wska­zuje King­sley Road, pra­wie na skrzy­żo­wa­niu z Ma­da­ket, ale nie­zu­peł­nie.

Po­ja­wia się z trzy­dzie­sto­se­kun­dową re­zerwą, co po­zwala jej wdy­chać upa­ja­jący za­pach bzów, które są w pełni roz­kwitu. Ciem­no­włosa ko­bieta o bar­dzo zgrab­nych no­gach bie­gnie ulicą, pod­śpie­wu­jąc w rytm słu­cha­nej mu­zyki, ale oko­lica do­piero bu­dzi się ze snu.

Pięt­na­ście se­kund, dzie­sięć, pięć. Mar­tha po­now­nie spraw­dza współ­rzędne. Tak, znaj­duje się we wła­ści­wym miej­scu...

Kiedy od­rywa wzrok od drogi, do­cho­dzi do tra­ge­dii. To dzieje się bar­dzo szybko, do­słow­nie w mgnie­niu oka. Mar­tha się wzdryga. Jaka szkoda!

No do­brze. Czas wziąć się do ro­boty.

Vivi

Jest piękny czerw­cowy dzień, z ro­dzaju tych, o któ­rych pi­suje. Tak na­prawdę ak­cja wszyst­kich trzy­na­stu po­wie­ści Vi­vian Howe – pla­żo­wych lek­tur osa­dzo­nych na wy­spie Nan­tuc­ket – za­czyna się w czerwcu. Vivi ni­gdy nie roz­wa­żała zmiany, po­nie­waż czer­wiec na Nan­tuc­ket to pora, gdy wszystko się roz­po­czyna. Nowo na­ro­dzone lato jest wciąż nie­winną, nie­ska­zi­telną, nie­za­pi­saną kartą.

Kilka mi­nut po siód­mej Vivi jest go­towa do prze­bieżki. Wy­biera tę samą trasę, którą biega, od­kąd przed dzie­się­cioma laty po roz­wo­dzie wpro­wa­dziła się do Studni bez Dna. Za­mie­rza po­dą­żyć grun­tową drogą King­sley do ścieżki ro­we­ro­wej przy Ma­da­ket Road, która pro­wa­dzi aż do plaży, ale Vivi od lat nie do­tarła tak da­leko. Ze względu na bio­dra. Po­nadto nie ma czasu.

Jest zde­ner­wo­wana po­mimo bla­sku słońca, bez­chmur­nego nieba i prze­pysz­nie kwit­ną­cych pi­wo­nii w ogro­dzie. Po­przed­niego wie­czoru za­dzwo­niła jej córka Willa, by po­wia­do­mić, że znowu jest w ciąży. To ozna­cza czwartą ciążę, li­cząc od po­przed­niego czerwca, kiedy wy­szła za mąż za Ripa.

– Och, Wil­lie! – po­wie­działa Vivi. – Hurra... To wspa­niała wia­do­mość! Od jak dawna?

– Sześć ty­go­dni – od­parła Willa.

„To bar­dzo, bar­dzo krótko”, my­śli Vivi. Wła­ści­wie ozna­cza to, że być może córce spóź­nia się okres.

– Zro­bi­łaś test?

– Tak, mamo.

– Wię­cej niż je­den?

– Dwa – wy­ja­śniła Willa. – Pierw­szy nie był jed­no­znaczny. Na dru­gim po­ka­zały się dwie kre­ski.

Czego Vivi nie po­wie­działa, to: „Nie rób so­bie zbyt wiel­kich na­dziei”. Willa trzy­krot­nie po­ro­niła. Pierw­sza ciąża trwała do pięt­na­stego ty­go­dnia. Willa za­częła krwa­wić pod­czas opro­wa­dza­nia grupy VIP-ów z biura gu­ber­na­tora zwie­dza­ją­cych mu­zeum Ha­dwen Ho­use. Prze­rwała wy­cieczkę i po­je­chała do szpi­tala. To był kosz­marny dzień, naj­bo­le­śniej­sze i naj­trud­niej­sze z trzech po­ro­nień, choć do­piero po trze­cim Willa prze­ko­nała się, że pro­blem na­prawdę ist­nieje.

Do­kładne ba­da­nia w kli­nice płod­no­ści Bri­gham and Wo­men’s w Bo­sto­nie nie wy­ka­zały jed­nak żad­nych nie­pra­wi­dło­wo­ści. Willa jest zdrową dwu­dzie­stocz­te­ro­latką. Nie ma żad­nych kło­po­tów z zaj­ściem w ciążę. Wy­star­czy, że Rip na nią spoj­rzy.

W głębi du­szy Vivi po­dej­rze­wała, że po­ro­nie­nia mają coś wspól­nego z oso­bo­wo­ścią typu A. Je­śli cho­dzi o Willę, to Vivi i jej były mąż JP zwy­kli byli ma­wiać o ty­pie A plus, po­nie­waż kla­syczne za­cho­wa­nia A ni­gdy nie były wy­star­cza­jąco do­bre zda­niem ich córki.

– Je­śli nie wy­cho­dzi, może zro­bi­cie so­bie prze­rwę? Je­ste­ście mło­dzi. Ma­cie przed sobą całe lata, na­wet dzie­się­cio­le­cia na zaj­ście w ciążę. Po co ten po­śpiech?

Jak można było się spo­dzie­wać, Willa przy­jęła po­stawę obronną.

– Dla­czego my­ślisz, że nam nie wyj­dzie? Uwa­żasz, że je­stem wy­bra­ko­wana?

– Od­no­sisz suk­cesy we wszyst­kim, czego się po­dej­miesz – od­parła Vivi. – My­śla­łam tylko, że two­jemu ciału przy­dałby się re­set...

– Je­stem w ciąży, mamo – prze­rwała Willa. – Uro­dzę ide­al­nie zdrowe dziecko.

Za­brzmiało to tak, jakby pró­bo­wała prze­ko­nać samą sie­bie.

– Oczy­wi­ście, że uro­dzisz zdrowe dziecko, Wil­lie. Nie mogę się do­cze­kać, żeby je przy­tu­lić.

Ta­kie słowa pa­dły, choć Vivi nie czuła się na tyle staro, by zo­stać bab­cią. Miała za­le­d­wie pięć­dzie­siąt je­den lat i była w świet­nej for­mie, je­śli można tak po­wie­dzieć. W jej ciem­nych, krótko przy­cię­tych wło­sach nie było ani śladu si­wi­zny (spraw­dzała to każ­dego ranka). Mo­głaby przez po­myłkę zo­stać uznana za matkę tego dziecka. (Cóż, taką przy­naj­mniej miała na­dzieję).

Na tym roz­mowa się skoń­czyła, ale uczu­cie nie­pew­no­ści to­wa­rzy­szyło Vivi przez całą noc. Za­sta­na­wiała się, czy dzieci za­wsze spo­tyka kara za błędy ro­dzi­ców, czy po pro­stu włą­czył się jej umysł po­wie­ścio­pi­sarki.

Obu­dziła się o pią­tej trzy­dzie­ści nie tylko dla­tego, że był czer­wiec i słońce wle­wało się przez okna ni­czym w samo po­łu­dnie, ale także dla­tego, że usły­szała ja­kiś ha­łas. Kiedy wyj­rzała na ko­ry­tarz, zo­ba­czyła swoją córkę Car­son wspi­na­jącą się chwiej­nie po scho­dach, wy­raź­nie za­la­ty­wało od niej ma­ri­hu­aną.

Vivi wi­działa ją po­przed­niego dnia po po­łu­dniu, ubraną do pracy w ob­cięte dżinsy i po­ma­rań­czowy jak na­gie­tek fir­mowy T-shirt Ostry­go­jada, z jesz­cze wil­got­nymi ciem­nymi wło­sami sple­cio­nymi w dwa war­ko­cze fran­cu­skie. Car­son była fi­zycz­nie naja­trak­cyj­niej­sza z jej trojga dzieci, choć oczy­wi­ście Vivi nie po­winna tak my­śleć. Ona jedna przy­po­mi­nała jej by­łego męża – ciemne włosy, przej­rzy­ste zie­lone oczy w ko­lo­rze bu­tel­ko­wego szkła, ład­nie ukształ­to­wany ostry nos i białe równe zęby. Była na wskroś Qu­in­boro, pod­czas gdy Willa i Leo wdali się w Howe’ów. Odzie­dzi­czyli po Vivi przo­do­zgryz i stło­cze­nie zę­bów w dol­nej szczęce, przez lata no­sili apa­raty or­to­don­tyczne.

Car­son na­dal miała na so­bie ob­cięte dżinsy, ale T-shirt za­stą­piła czymś, co wy­glą­dało jak chustka do nosa ze sre­brzy­stej siatki, która le­dwo okry­wała piersi, po­zo­sta­wia­jąc ob­na­żoną ta­lię i plecy, je­śli nie li­czyć jed­nego wą­skiego łań­cuszka. Nie miała bu­tów i roz­pu­ściła war­ko­cze, choć włosy na­dal się jej krę­ciły. Gdy do­strze­gła matkę u szczytu scho­dów, gwał­tow­nie unio­sła brwi.

– Ma­dre – po­wie­działa. – Co do­brego sły­chać?

– Te­raz wra­casz do domu? – za­py­tała Vivi, choć od­po­wiedź wy­da­wała się oczy­wi­sta.

Car­son we­szła o pią­tej trzy­dzie­ści rano, mimo że jej zmiana skoń­czyła się po­przed­niego dnia o je­de­na­stej. Miała dwa­dzie­ścia je­den lat, więc wy­piła drinka w pracy i za­pewne po­szła do Chic­ken Box, żeby po­słu­chać ostat­niej pio­senki, a po­tem na plażę z przy­ja­ciółmi, chyba że po­de­rwała ja­kie­goś nie­zna­jo­mego.

– Tak, pro­szę pani. – Car­son wy­da­wała się trzeźwa, ale to je­dy­nie pod­sy­ciło gniew matki.

– To lato nie tak bę­dzie wy­glą­dało – oznaj­miła Vivi.

– Mam na­dzieję – od­parła Car­son. – In­te­res szedł słabo, na­piwki marne, wszy­scy fa­ceci w Box wy­glą­dali jak z li­ce­al­nej dru­żyny szer­mierki.

– Nie mo­żesz spę­dzać ca­łych nocy poza do­mem, a po­tem wra­cać, cuch­nąc ma­ri­hu­aną...

– Cuch­nąc ma­ri­hu­aną – prze­drzeź­niła ją Car­son.

Vivi sta­rała się wy­krze­sać z sie­bie resztkę cier­pli­wo­ści, co przy­po­mi­nało po­szu­ki­wa­nie za­gu­bio­nego buta w głę­bi­nach mat­czy­nej szafy. Taka była Car­son. Dzie­sięć lat wcze­śniej, kiedy Vivi się do­wie­działa, że jej mąż JP za­ko­chał się w swo­jej pra­cow­nicy Amy, na­tych­miast się wy­pro­wa­dziła. Cała trójka dzieci ciężko to znio­sła, ale naj­go­rzej Car­son. Miała pra­wie je­de­na­ście lat i była bar­dzo przy­wią­zana do Vivi. Tam­tego roku po­wieść Wzdłuż po­łu­dnio­wego wy­brzeża stała się prze­ło­mową książką i Vivi, pra­gnąc unik­nąć nie­uchron­nych skut­ków roz­wodu – czyli lu­dzi do­py­tu­ją­cych się, co za­szło, czy do­brze się czuje, po­wta­rza­ją­cych, że jest dzielna – wy­je­chała w pro­mu­jący książkę ob­jazd z dwu­dzie­stoma dzie­wię­cioma przy­stan­kami, który trwał sie­dem ty­go­dni (była nie­obecna pierw­szego dnia w szkole i na uro­dzi­nach Car­son). Za­nim wró­ciła, Car­son zmie­niła się z za­baw­nej ma­łej zło­śnicy w tak zwane dziecko z pro­ble­mami, które do­sta­wało na­pa­dów fu­rii, prze­kli­nało, wsz­czy­nało bójki z ro­dzeń­stwem i w ogóle ro­biło wszystko, co w jego mocy, by przy­cią­gnąć uwagę. Za tę prze­mianę Vivi wi­niła ro­mans męża (na któ­rego nie­ujaw­nia­nie dzie­ciom na­le­gała ich te­ra­peutka), a on zrzu­cał winę na nią, mó­wiąc o za­nie­dba­niach z jej strony.

Mi­nęło dzie­sięć lat. Car­son nie była już małą dziew­czynką, ale wciąż przy­da­rzały jej się pro­wo­ku­jące za­cho­wa­nia.

– To mój dom – oznaj­miła Vivi. – Ja opła­cam hi­po­tekę, po­datki, ubez­pie­cze­nie, ra­chunki za prąd, ogrze­wa­nie, ka­blówkę. Ro­bię za­kupy i przy­rzą­dzam po­siłki. Do­póki sy­piasz pod tym da­chem, do­póty nie ży­czę so­bie, byś całe noce spę­dzała poza do­mem na pi­ciu, pa­le­niu i upra­wia­niu seksu z nie­zna­jo­mymi. Czy wiesz, jak to wy­gląda? – Za­mil­kła na chwilę, bo już miała przy­po­mnieć córce, że ze­szłego lata zła­pała chla­my­dię. – Da­jesz bar­dzo zły przy­kład bratu.

– Nie musi brać ze mnie przy­kładu – od­parła Car­son. – Ma Willę. Ja je­stem po­chrza­niona. Ro­bię tu za okrutne roz­cza­ro­wa­nie.

– Nikt nie mówi, że je­steś okrut­nym roz­cza­ro­wa­niem, skar­bie.

– Mam dwa­dzie­ścia je­den lat – po­wie­działa Car­son. – Mogę le­gal­nie pić al­ko­hol. Mogę pa­lić trawkę.

– Je­śli je­steś taka do­ro­sła – za­częła Vivi – mo­żesz się wy­pro­wa­dzić do wła­snego lo­kum.

– Taki mam plan – oświad­czyła Car­son. – Oszczę­dzam.

Vivi miała ochotę za­pro­te­sto­wać. Car­son do­sta­wała do­bre na­piwki w Ostry­go­ja­dzie, ale wy­da­wała je na drinki, zioło, ciu­chy od Eriki Wil­son, Milly and Grace, Lo­vely. Po prze­brnię­ciu przez pięć se­me­strów rzu­ciła stu­dia na Uni­wer­sy­te­cie Ver­montu – łączna śred­nia jej ocen wy­nio­sła 1,6. Choć Vivi na po­czątku była prze­ra­żona (wy­kształ­ce­nie spra­wia, że jest się do­brym kom­pa­nem dla sa­mego sie­bie!), zda­wała so­bie sprawę, że stu­dia nie są dla każ­dego.

– Nie wpro­wa­dzam go­dziny po­li­cyj­nej – po­wie­działa. – Ale ta­kie za­cho­wa­nie nie bę­dzie to­le­ro­wane.

– Ta­kie za­cho­wa­nie nie bę­dzie to­le­ro­wane – prze­drzeź­niła ją znowu córka. Była to od­po­wiedź godna sied­mio­latki i wy­wo­łała re­ak­cję, któ­rej Car­son ocze­ki­wała. Vivi po­stą­piła krok w jej stronę, na­pi­na­jąc ra­mię. – Za­mie­rzasz dać mi klapsa? – spy­tała dziew­czyna.

– Oczy­wi­ście, że nie – od­parła Vivi, choć wła­ści­wie miała na to ochotę. – Ale mu­sisz się ogar­nąć, mała, albo po­pro­szę, że­byś się wy­pro­wa­dziła.

– Świet­nie – stwier­dziła Car­son. – Pójdę do taty.

– Je­stem pewna, że Amy bar­dzo chęt­nie cię przyj­mie.

– Nie jest taka zła, jak my­ślisz – po­wie­działa Car­son. – Kiedy ją de­mo­ni­zu­jesz, wy­cho­dzi na jaw, jaka je­steś nie­pewna sie­bie.

Vivi po­pa­trzyła na córkę, ale za­nim zna­la­zła od­po­wiedź, wy­czuła ja­kąś woń.

– Czy ty... coś go­to­wa­łaś? – za­py­tała.

Car­son we­szła do po­koju i za­trza­snęła za sobą drzwi.

Vivi zbie­gła po scho­dach do kuchni, którą wy­peł­niał czarny dym. Na no­wiu­teń­kiej pa­telni ze stali nie­rdzew­nej do go­to­wa­nia bez­tłusz­czo­wego, sto­ją­cej na od­krę­co­nym pal­niku, skwier­czały resztki kieł­ba­sek i ma­ka­ronu z ba­zy­lią z wczo­raj­szej ko­la­cji. Dno pa­telni było osma­lone. Za­krę­ciła pal­nik, zła­pała ścierkę, wy­nio­sła tlącą się pa­tel­nię na ze­wnątrz i po­sta­wiła na wy­ło­żo­nej płyt­kami ścieżce. Na­czy­nie było tak go­rące, że mo­głoby wy­pa­lić ślad na ta­ra­sie albo traw­niku.

Nowa pa­tel­nia do wy­rzu­ce­nia.

Kieł­ba­ski i ma­ka­ron z ba­zy­lią w prze­pysz­nym so­sie musz­tar­dowo-śmie­ta­no­wym, które Vivi za­mie­rzała za­nieść Willi jako ga­łązkę oliwną, prze­pa­dły.

A gdyby tak nie wstała z łóżka? Gdyby kuch­nia sta­nęła w ogniu, a po­tem pło­mie­nie ogar­nęły Stud­nię bez Dna, kiedy Vivi i Leo spali? Wszy­scy mo­gliby zgi­nąć!

Po po­wro­cie do kuchni do­strze­gła bu­telkę te­qu­ili Casa Dra­go­nes na bla­cie, a obok niej małą szklankę. Po­czuła, jak wzbiera w niej fu­ria. Ta te­qu­ila na­le­żała do niej, na­wet Den­ni­sowi, swo­jemu (pra­wie już by­łemu) chło­pa­kowi, nie po­zwa­lała uży­wać jej do mar­ga­rity. Car­son wró­ciła do domu, po­sta­wiła ma­ka­ron na pal­niku, strze­liła so­bie dwie – a może trzy? – szkla­neczki te­qu­ili, która, o czym do­sko­nale wie­działa, nie była do po­wszech­nego użytku, a po­tem zo­sta­wiła ma­ka­ron na ku­chence, żeby się przy­pa­lił.

Vivi we­szła na górę po scho­dach i za­ło­mo­tała do drzwi po­koju Car­son.

– Zo­sta­wi­łaś pa­tel­nię na ogniu! – krzyk­nęła. Z pew­no­ścią obu­dziła Leo i miała z tego po­wodu wy­rzuty su­mie­nia, gdyż był to so­botni ra­nek, ale trudno. – Co się z tobą dzieje, Car­son? Na­prawdę nie my­ślisz o ni­kim poza sobą? Nie my­ślisz i tyle?

Nie było żad­nej re­ak­cji. Vivi kop­nęła w drzwi.

– Idź so­bie, pro­szę – do­bie­gła od­po­wiedź z po­koju. – Pró­buję się prze­spać.

– I pi­łaś moją te­qu­ilę! – do­dała Vivi. – Co, jak wiesz, jest za­bro­nione.

– Nie pi­łam te­qu­ili – od­parła Car­son. – Nie wy­pi­łam drinka od wyj­ścia z Chic­ken Box, a to było kilka go­dzin temu.

Vivi za­mru­gała. Car­son wy­da­wała się mó­wić prawdę i brzmiała, jakby była trzeźwa.

– No więc kto ją pił?

Na­stą­piła pauza, za­nim Car­son spy­tała:

– A kto jesz­cze tu mieszka?

Vivi po­my­ślała o Leo. Spoj­rzała na za­mknięte drzwi do po­koju syna. Leo cho­dził na szkolne im­prezy od dru­giej klasy, ale zde­rze­nie z zio­ło­wym li­kie­rem Jäger­me­ister znie­chę­ciło go do moc­niej­szych trun­ków. Pi­jał piwo Bud Li­ght i cza­sami drinka White Claw.

Vivi od­wró­ciła się z po­wro­tem do drzwi Car­son.

– Wy­szo­ru­jesz tę pa­tel­nię, moja panno – oznaj­miła. – Albo ku­pisz mi nową.

Vivi na­lała so­bie kawy, a po­tem otwo­rzyła wszyst­kie okna, pod­krę­ciła ob­roty obu wia­tra­ków su­fi­to­wych, umyła szkla­neczkę i scho­wała to, co zo­stało z Casa Dra­go­nes, w pralni (dzieci ni­gdy nie znajdą tam bu­telki). Uspo­ko­iła się tro­chę. Była matką trojga mło­dych do­ro­słych, któ­rych wy­cho­wy­wa­nie wy­ma­gało rów­nie wiele cier­pli­wo­ści jak wy­cho­wy­wa­nie ma­łych dzieci. Nikt o tym nie mó­wił, jakby to był ja­kiś wsty­dliwy se­kret. Vivi za­wsze so­bie wy­obra­żała, że gdy jej dzieci osią­gną wiek dwu­dzie­stu czte­rech, dwu­dzie­stu je­den i osiem­na­stu lat, wszy­scy będą po­pi­jać ra­zem wino, sie­dząc przy stole obok ba­senu, a dzie­ciaki przy­go­tują po­si­łek, po­sprzą­tają i udzielą jej mą­drych rad w spra­wach in­we­sty­cji. Ha.

Vivi za­wią­zuje spor­towe buty i roz­ciąga mię­śnie ud, wy­ko­rzy­stu­jąc zde­rzak je­epa, a po­tem włą­cza iTu­nes na te­le­fo­nie i wy­ru­sza.

Car­son na­grywa dla niej play­li­sty do bie­ga­nia, które ty­tu­łuje Nine-Po­und Ham­mer, Straw­berry Co­ugh i White Fire OG. (Tro­chę po­trwało, za­nim Vivi od­kryła, że to na­zwy od­mian ma­ri­hu­any, za­pewne ta­kich, które Car­son pa­liła, ukła­da­jąc po­szcze­gólne ze­stawy na­grań).

Dzi­siaj słu­cha Nine-Po­und Ham­mer.

Pierw­sza pio­senka to All That and More ze­społu Ra­in­bow Kit­ten Sur­prise. Naj­lep­sze w Car­son w roli di­dżeja jest to, że Vivi za­po­znaje się z mu­zyką, któ­rej w in­nym wy­padku w ogóle by nie słu­chała. W ostat­nich kilku mie­sią­cach stała się za­go­rzałą fanką tej pio­senki – jest jed­no­cze­śnie swoj­ska i pełna we­rwy. All I ever wan­ted was to make you happy...

Do­kład­nie w chwili, gdy Vivi pod­kręca gło­śność, te­le­fon gwiż­dże, sy­gna­li­zu­jąc na­dej­ście wia­do­mo­ści od jej (pra­wie by­łego) chło­paka, który łowi ryby da­leko na mo­rzu. Wia­do­mość to zdję­cie Den­nisa w oku­la­rach prze­ciw­sło­necz­nych z boczną ochroną, ro­ze­śmia­nego, uka­zu­ją­cego szcze­linę mię­dzy dwiema gór­nymi je­dyn­kami. Trzyma skal­nika prąż­ko­wa­nego. Pod­pis głosi: „Ko­la­cja!”.

Vivi nie od­pi­suje. Mniej wię­cej ty­dzień wcze­śniej po­wie­działa Den­ni­sowi, że po­trze­buje prze­strzeni, i po­pro­siła, aby już u niej nie no­co­wał. Jak było do prze­wi­dze­nia, sku­tek oka­zał się od­wrotny do za­mie­rzo­nego, Den­nis po­zo­sta­wia Vivi jesz­cze mniej prze­strzeni niż zwy­kle. Przy­syła wia­do­mo­ści, dzwoni, „zgła­sza się” i za­kłada, że Vivi ze­chce upiec na grillu rybę, którą zło­wił. Biedny Den­nis. Vivi po­znała go przed trzema laty, kiedy przy­je­chał do Studni bez Dna przed­sta­wić kosz­to­rys zwią­zany z wen­ty­la­cją. (Jest wła­ści­cie­lem nie­wiel­kiej firmy in­sta­lu­ją­cej sys­temy grzew­cze, wen­ty­la­cyjne i kli­ma­ty­za­cję). Kli­ma­ty­za­cja prze­kra­czała bu­dżet Vivi, ale po­mię­dzy nimi za­iskrzyło i za­częli się spo­ty­kać. Den­nis ciężko pra­cuje, ostro się bawi, żyje chwilą – la­tem łowi ryby, gdy tylko nada­rzy się spo­sob­ność, je­sie­nią po­luje i jest pierw­szą osobą, która co roku od­na­wia po­zwo­le­nie na po­łów prze­grzeb­ków. Uwiel­bia jeź­dzić pół­cię­ża­rówką po plaży i wrzo­so­wi­skach. Po­ka­zał Vivi ukryte je­ziorka i ta­jem­ni­cze ja­ski­nie na wy­spie, któ­rych ni­gdy wcze­śniej nie wi­działa, a prze­cież mieszka na Nan­tuc­ket trzy razy dłu­żej niż on. JP raz na­zwał Den­nisa pro­sta­kiem, ale Vivi my­śli o nim jako o męż­czyź­nie nie­skrę­po­wa­nym. Od­świe­ża­jące było rand­ko­wa­nie z kimś, któ­rego uszczę­śli­wiają fi­li­żanka do­brej moc­nej kawy, dzień uczci­wej ro­boty, pły­wa­nie w oce­anie, piwo z ma­łego bro­waru i za­chód słońca. Roz­śmie­szał Vivi, był jej żar­li­wym orę­dow­ni­kiem, no i był świetny w łóżku – przez dłuż­szy czas nie po­trze­bo­wała i nie pra­gnęła ni­czego in­nego.

Nie jest pewna, co się stało. Na­prawdę, zu­peł­nie jakby Bóg pstryk­nął pal­cami i Vivi za­częła wi­dzieć w Den­ni­sie je­dy­nie jego wady, a wszystko, co mó­wił i ro­bił, za­częło ją draż­nić. Ma­gia znik­nęła i Vivi po­dej­rzewa, że ni­gdy nie wróci, a ona znowu jest go­towa zo­stać wolną ko­bietą.

Przy King­sley Road pachną bzy. Wła­śnie osią­gają szczyt roz­kwitu i Vivi za­pi­suje so­bie w pa­mięci, by przyjść póź­niej i ściąć kilka ga­łą­zek na sto­lik nocny. W na­stęp­nym mie­siącu, w lipcu, pełno bę­dzie hor­ten­sji. Czy ja­kieś inne kwiaty fo­to­gra­fo­wano w lipcu na Nan­tuc­ket? In­sta­gram po­wie­działby, że nie. Vivi wdy­cha woń bzów i na­strój jej się po­pra­wia. Kiedy wróci z prze­bieżki do domu, przy­go­tuje dla Car­son to­sty z awo­kado z pla­ster­kiem doj­rza­łego szklar­nio­wego po­mi­dora, ide­al­nie ugo­to­wa­nym jaj­kiem w ko­szulce i krysz­tał­kami soli mor­skiej na wy­śmie­ni­tym chle­bie na za­kwa­sie z Born and Bread. Je­dze­nie jest ję­zy­kiem mi­ło­ści Vivi. Car­son bę­dzie wie­działa, że matka jej wy­ba­czyła.

Tego lata Car­son pra­cuje jako bar­manka w Ostry­go­ja­dzie, du­żym, drew­nia­nym, ba­ła­ga­niar­skim ba­rze, sty­lowo nad­gry­zio­nym zę­bem czasu i miesz­czą­cym się na plaży Jet­ties. Ni­skie krze­sła stoją na pia­sku, a klienci mogą wy­pić drinka, cze­ka­jąc, aż zwolni się miej­sce przy któ­rymś z ja­skrawo po­ma­lo­wa­nych sto­łów pik­ni­ko­wych znaj­du­ją­cych się w ob­szer­nej ja­dalni na świe­żym po­wie­trzu. Kilka stopni wy­żej ulo­ko­wano sta­no­wi­sko dla ho­stess i nie­wielką scenę, na któ­rej miesz­czą się je­den gi­ta­rzy­sta, je­den wzmac­niacz i je­den mi­kro­fon. Kilka stopni w górę znaj­dują się bar ze sko­ru­pia­kami i mię­cza­kami, kuch­nia i skle­pik, w któ­rym można ku­pić na­dmu­chi­wane pon­tony, pla­żowe za­bawki, T-shirty, fil­try prze­ciw­sło­neczne i cu­kierki.

Vivi pierw­szy raz od­wie­dziła Car­son w Ostry­go­ja­dzie w po­ło­wie maja, tuż po otwar­ciu se­zonu. Było tam sporo zna­jo­mych. Vivi i Den­nis przy­sta­wali co chwilę, by za­mie­nić kilka słów z każ­dym, za­nim za­jęli miej­sca przy ba­rze. Car­son po­de­szła do nich, wy­jąt­kowo jak na sie­bie onie­śmie­lona.

– Czy mogę na po­czą­tek po­dać ja­kie­goś drinka? – Była tak pro­fe­sjo­nalna i układna! Ofertę spe­cjalną wy­re­cy­to­wała z prze­ję­ciem, jakby czy­tała po­ezję. – Szef przy­go­to­wał na dzi­siej­szy wie­czór pizzę z owo­cami mo­rza, a przede wszyst­kim...

Tak, tak, zde­cy­do­wa­nie za­mó­wią pizzę z ho­ma­rem i prze­grzeb­kami, a za­czną od tu­zina ostryg, drobno kro­jo­nej sa­łatki i pa­sty z wę­dzo­nego ta­ser­gala.

Car­son przy­jęła za­mó­wie­nie, nie za­pi­su­jąc ni­czego. Wy­glą­dała uro­czo – ob­cięte dżinsy, T-shirt, krótki, czarny płó­cienny far­tu­szek za­wią­zany wo­kół ta­lii, za który miała za­tknięty kor­ko­ciąg i otwie­racz do bu­te­lek.

Za­jęła się wy­cie­ra­niem szkla­nek, po­zo­sta­wia­jąc Vivi z sau­vi­gnon blanc, a Den­nisa z ja­snym pi­wem Bell’s Two He­ar­ted. Gi­ta­rzy­sta roz­po­czął wy­stęp, śpie­wa­jąc Won­der­wall ze­społu Oasis. Słońce za­cho­dziło i zro­biło się chłod­niej. Vivi roz­wa­żała za­py­ta­nie Car­son, czy nie chcia­łaby, żeby przy­nieść jej swe­ter z auta, ale wie­działa, że córka, by od­mó­wiła i za­pewne ka­za­łaby jej prze­stać za­cho­wy­wać się jak ma­muśka, bo to że­nu­jące.

W tej sa­mej chwili Zach i Pa­mela Brid­ge­ma­no­wie za­jęli miej­sca przy końcu baru. Vivi im po­ma­chała, a Den­nis uniósł w ich stronę szklankę piwa, ale nie za­mie­nili ze sobą ani słowa. Pa­mela była star­szą (znacz­nie) sio­strą Ripa Bon­hama, męża Willi, więc w pew­nym sen­sie na­le­żeli do ro­dziny. Pa­mela pra­co­wała z Ri­pem w ro­dzin­nej fir­mie ubez­pie­cze­nio­wej, a jej mąż Zach był kon­tro­le­rem ru­chu na lot­ni­sku Nan­tuc­ket Me­mo­rial. Zach i Pa­mela mieli syna Pe­tera, który był w jed­nej kla­sie z Leo, chłopcy jed­nak się nie przy­jaź­nili. Na po­czątku ostat­niego roku na­uki Pe­ter i Leo wdali się w bójkę na pię­ści w trak­cie jed­nego z me­czów fut­bo­lo­wych dru­żyny Wie­lo­ryb­ni­ków. Pe­ter po­wie­dział coś nie­przy­jem­nego i po­pchnął Leo, chło­pak od­po­wie­dział tym sa­mym, Pe­ter się za­mach­nął i za­częła się awan­tura. Vivi ob­wi­niała Pe­tera – za­wsze był dziw­nym, agre­syw­nym dzie­cia­kiem, a Leo był ko­chany, po­jed­naw­czy, do­ga­dy­wał się ze wszyst­kimi. Co ta­kiego po­wie­dział Pe­ter, że wy­wo­łało to bójkę?

– Coś głu­piego – po­in­for­mo­wał ją syn. – To za­bi­jaka.

Smród po tym in­cy­den­cie ni­gdy tak na­prawdę się nie ulot­nił; z tego względu roz­mowa z Brid­ge­ma­nami sta­no­wiła wy­zwa­nie. Vivi za­zwy­czaj roz­ma­wiała z Za­chem o książ­kach – oboje byli za­fa­scy­no­wani Gre­giem Ile­sem, a po­tem At­ticą Locke – ale w pew­nej chwili Pa­mela wtrą­ciła zło­śliwą uwagę i Vivi zdała so­bie sprawę, że żona Za­cha uważa roz­mowy o książ­kach za nu­żące. Je­śli nie roz­ma­wiali o książ­kach albo o chłop­cach, nie­wiele mieli so­bie do po­wie­dze­nia.

Uwagę Vivi przy­cią­gnęło to, jak obec­ność Brid­ge­ma­nów zde­ner­wo­wała Car­son. Dziew­czyna po­tknęła się o gu­mową wy­cie­raczkę, spró­bo­wała od­zy­skać rów­no­wagę i wpa­dła na rząd szkla­nek.

– O, kur...czę – po­wie­działa, po czym przy­ci­snęła rękę do ust. – Wi­tam was. Co mogę za­pro­po­no­wać? Do pi­cia?

– Cześć. – Pa­mela ob­da­rzyła Car­son zim­nym uśmie­chem. – Czy mo­żemy zo­ba­czyć menu?

– Ja po­pro­szę Ma­ker’s Mark z lo­dem – zwró­cił się do niej Zach.

– Je­den Ma­ker’s z lo­dem – po­wtó­rzyła Car­son. – A dla cie­bie, Pa­melo?

– Menu? – przy­po­mniała Pa­mela.

– Oczy­wi­ście! – od­parła Car­son. Wzięła kartę dań ze sto­siku, a kilka z nich spa­dło na pod­łogę, co zi­gno­ro­wała.

– Nie są­dzi­łam, że na­dal tu pra­cu­jesz – ode­zwała się Pa­mela. – My­śla­łam, że może ro­bisz coś lep­szego i am­bit­niej­szego.

Vivi nie­mal za­krztu­siła się wi­nem. Kto mówi coś ta­kiego? Cóż, naj­wy­raź­niej Pa­mela Bon­ham Brid­ge­man.

Car­son cof­nęła się o krok.

– Pra­co­wa­łam na ty­łach baru. Te­raz je­stem... główną bar­manką.

– Brawo ty! – za­uwa­żył Zach.

– We­zmę die­te­tyczną colę – oznaj­miła Pa­mela.

– Już po­daję – po­wie­działa Car­son. – Czy za­mó­wi­cie ko­la­cję?

Pa­mela się za­śmiała.

– Nie przy­szłam tu wy­łącz­nie dla die­te­tycz­nej coli.

Vivi miała ochotę wtrą­cić się z uwagą: „Czy mo­gła­byś być mil­sza? Wszy­scy tu­taj je­ste­śmy ro­dziną”.

– Tak, oczy­wi­ście – od­parła Car­son. – Po­dam wam na­poje, a po­tem przyjmę za­mó­wie­nie.

Drżały jej ręce, gdy na­le­wała bur­bona, tro­chę ście­kło po ściance, ale wy­tarła szklankę ście­reczką i po­dała ją Za­chowi, mó­wiąc:

– O, dam ci dru­gie menu.

Pa­mela się­gnęła po oku­lary do czy­ta­nia. Naj­bar­dziej ude­rza­jącą ce­chą Pa­meli są jej włosy. Mają nie­zwy­kły ciem­no­rudy od­cień z sym­bo­licz­nym pa­sem­kiem w ko­lo­rze ja­snego blondu z przodu. Ni­gdy się nie ma­lo­wała, a jej skóra wciąż wy­glą­dała na­prawdę nie­źle. (Ża­ło­snym na­wy­kiem Vivi było oce­nia­nie wy­glądu in­nych ko­biet pod ką­tem, czy pre­zen­tują się le­piej, czy go­rzej od niej sa­mej. My­ślała, że po pięć­dzie­siątce nie bę­dzie już dłu­żej przej­mo­wała się swoim wy­glą­dem, ale nie miała ra­cji. Kiedy to na­stąpi? W wieku sześć­dzie­się­ciu pię­ciu lat? Sie­dem­dzie­się­ciu pię­ciu? Osiem­dzie­się­ciu pię­ciu?)

Pa­mela po­chy­liła się ku mę­żowi.

– Po­dzie­limy się.

Den­nis, za­pewne do­strze­gł­szy bli­ski kon­takt Brid­ge­ma­nów, trą­cił Vivi ra­mie­niem i szep­nął:

– Na­prawdę cał­kiem so­bie ra­dzi.

„Ra­dzi so­bie do­brze”, po­my­ślała Vivi. Tak po­wi­nien był po­wie­dzieć. Ale dawno już prze­stała po­pra­wiać błędy ję­zy­kowe Den­nisa. By­łoby to za­ję­cie na pełny etat.

– Tak! – od­parła nieco zbyt ra­do­śnie. – Ra­dzi so­bie. – Od­su­nęła się od Den­nisa i przy­znała sama przed sobą, że ich zwią­zek trzyma się na ostat­nich, bar­dzo zmę­czo­nych no­gach. Przy­wo­łała Car­son. – Prze­pra­szam, naj­wspa­nial­sza z bar­ma­nek, czy mogę pro­sić o jesz­cze je­den kie­li­szek wina?

Drugi raz Vivi od­wie­dziła Car­son w Ostry­go­ja­dzie przed trzema dniami, tuż po tym, jak otrzy­mała dwie nie­zwy­kłe wie­ści. W „McQu­aid” uka­zała się pierw­sza wy­róż­niona gwiazdką re­cen­zja jej ma­ją­cej się wkrótce uka­zać po­wie­ści Złota dziew­czyna, a na do­da­tek Ta­nyi Price z Great Mor­ning USA książka tak bar­dzo się spodo­bała, że chciała prze­pro­wa­dzić z Vivi wy­wiad w te­le­wi­zji o ogól­no­kra­jo­wym za­sięgu.

„Po­trze­buję drinka!”, po­my­ślała Vivi. Była w eu­fo­rii, że książka przy­ciąga tak dużo uwagi, ale czuła się rów­nież za­nie­po­ko­jona. Ten tekst wią­zał się z pew­nymi... przej­ściami.

Pod­słu­chała, jak Nikki, me­ne­dżer Ostry­go­jada, mówi, że na wolny sto­lik czeka się dwie go­dziny. Przy ba­rze stały trzy rzędy lu­dzi, Vivi na­wet nie ma­rzyła o zna­le­zie­niu miej­sca. Trzy­mała się z tyłu i ob­ser­wo­wała córkę. Jak wielką róż­nicę zro­biło kilka ty­go­dni! Car­son grała główną rolę w wie­czor­nym przed­sta­wie­niu – przyj­mo­wała za­mó­wie­nia na drinki, mie­szała kok­tajle w sha­ke­rze, trzy­ma­jąc go nad ra­mie­niem, jakby grała na in­stru­men­cie per­ku­syj­nym, roz­sta­wiała pół­mi­ski z ostry­gami i mał­żami po­da­nymi na kru­szo­nym lo­dzie, wo­łała do kuchni po do­dat­kowy chrzan, przy­bi­jała piątkę klien­tom, uru­cha­miała dzwo­nek za każ­dym ra­zem, gdy ktoś wrzu­cał na­pi­wek do wia­derka na ba­rze. Mu­zyka na żywo jesz­cze się nie za­częła, ale le­ciała li­sta z lat osiem­dzie­sią­tych – pio­senka Ta­in­ted Love prze­szła płyn­nie w Don’t You Want Me. Go­ście wo­łali: „Car­son, tu­taj!”, „Car­son!”.

Vivi w końcu uto­ro­wała so­bie drogę do baru, gdzie utknęła tak mocno ści­śnięta mię­dzy ludźmi, że nie­mal mo­gła czy­tać im w my­ślach. Po­tem ci przy­kle­jeni do ple­ców Vivi wy­szli i – vo­ilà! – zwol­niło się miej­sce. Gdy drink stał się nieco mniej od­le­głym ma­rze­niem, Vivi się od­prę­żyła.

Re­cen­zja w „McQu­aid” była wręcz en­tu­zja­styczna. Vivi miała rze­sze wier­nych czy­tel­ni­czek, ale ni­gdy tak na­prawdę nie przy­cią­gnęła uwagi po­waż­nych re­cen­zen­tów. Po­przed­nie jej książki „McQu­aid” oce­niał zde­cy­do­wa­nie prze­cięt­nie. Pierw­szą po­wieść, Córki wydm, okre­ślono jako „trzy­sta stron sa­łatki słow­nej”, a po­nie­waż Vivi nie przy­wy­kła do tego, by kto­kol­wiek (po­mi­ja­jąc bez­względ­nych uczest­ni­ków kon­fe­ren­cji pi­sa­rzy Bread Loaf w Mid­dle­bury), kry­ty­ko­wał jej pi­sar­stwo, re­cen­zja oka­zała się lo­do­wa­tym prysz­ni­cem. Są­dziła, że i tak do­sta­tecz­nie trudno jest wy­dać książkę, ale oka­zało się, że to do­piero po­czą­tek. Przed­sta­wie­nie tej po­wie­ści światu przy­po­mi­nało po­da­wa­nie serca na pół­mi­sku i po­zwa­la­nie, by pu­blicz­ność je kłuła, sztur­chała, dro­bia­zgowo ba­dała lub – co naj­gor­sze – igno­ro­wała.

A te­raz Vi­vian Howe prze­stała być „sa­łatką słowną”!

Jej pierw­sza wy­róż­niona gwiazdką re­cen­zja w „McQu­aid” za trzy­na­stym po­dej­ściem!

I Great Mor­ning USA! Ogól­no­kra­jowa te­le­wi­zja do­tych­czas po­mi­jała Vivi w swo­ich pro­gra­mach. Vivi po­ża­ło­wała, że jej matka już nie żyje. Uwiel­biała Great Mor­ning USA i za­pro­si­łaby po­łowę Parmy w sta­nie Ohio do wspól­nego oglą­da­nia.

Książkę wska­zano na ekra­nie du­żymi, po­gru­bio­nymi strzał­kami. Naj­wy­raź­niej, aby uzy­skać to bez­pre­ce­den­sowe za­in­te­re­so­wa­nie, Vivi mu­siała tylko opi­sać tę je­dyną rzecz, którą wcze­śniej przy­się­gła so­bie za­cho­wać w ta­jem­nicy.

Stłu­miła tę myśl w chwili, gdy Car­son do­strze­gła ją sie­dzącą przy ba­rze. Córka uśmiech­nęła się szcze­rze.

„Ha, za­sko­czy­łam ją”, po­my­ślała Vivi.

– Mama! – za­wo­łała Car­son. – Co ci po­dać?

Bie­gnąc King­sley Road, Vivi prze­ko­nuje samą sie­bie, jak każ­dego ranka, że z dziećmi wszystko w po­rządku. W naj­lep­szym po­rządku! Willa ma do­brą pracę w To­wa­rzy­stwie Hi­sto­rycz­nym Nan­tuc­ket, a jej mąż Rip wła­śnie odzie­dzi­czył letni do­mek na skraju Smith’s Po­int. Ży­cie Willi i Ripa za­czyna przy­po­mi­nać ma­rze­nie – mają te­raz dom w mie­ście i drugi na plaży. Co waż­niej­sze, Willa znowu jest w ciąży. Czy Vivi może po­zwo­lić so­bie na opty­mizm? Tak. Z Willą wszystko bę­dzie do­brze. Z dziec­kiem także!

Car­son od­nie­sie wielki suk­ces w Ostry­go­ja­dzie – jest na naj­lep­szej dro­dze, by zo­stać miej­scową ce­le­brytką. Za­robi pie­nią­dze, przy­cią­gnie uwagę, po­zna róż­nych lu­dzi i po­dej­mie na­stępny krok: zo­sta­nie kie­row­niczką za­opa­trze­nia w ho­telu albo ja­kimś klu­bie. A może na­wet otwo­rzy wła­sną re­stau­ra­cję. Car­son da so­bie radę!

Co z Leo? (Vivi uznaje, że to on wy­pił te­qu­ilę. Ale dla­czego? To do niego nie­po­dobne). Jako ma­luch był samą sło­dy­czą, ale z każ­dym upły­wa­ją­cym ro­kiem sta­wał się dla Vivi co­raz więk­szą za­gadką. Miał do­bre stop­nie, grał w szkol­nej re­pre­zen­ta­cji fut­bolu i la­crosse, był lu­biany w szkole. Ale czy szczę­śliwy? Vivi nie ma co do tego pew­no­ści. W jej gło­wie, gdy my­śli o synu, po­ja­wia się zda­nie „Ci­cha woda brzegi rwie”. Kto wie, co na­prawdę dzieje się w jego umy­śle i sercu? Naj­lep­szym przy­ja­cie­lem Leo jest Cruz De­San­tis. Z punktu wi­dze­nia Vivi Cruz na­leży do ro­dziny. Ma wła­sne krze­sło przy stole, wie, gdzie wszystko od­kła­dać, kiedy opróż­nia zmy­warkę, a Vivi jest na jego li­ście kon­tak­tów w na­głych przy­pad­kach od cza­sów, gdy dzie­ciaki cho­dziły do przed­szkola. Przez te wszyst­kie lata Leo i Cruz byli nie­roz­łączni – „Frick i Frack”, tak na­zywa ich Vivi. Gdy chłopcy po­szli do szkoły śred­niej, od­kryli dziew­częta. W dzie­sią­tej kla­sie Cruz za­czął się spo­ty­kać z Ja­smine Kelly, a Leo w je­de­na­stej uległ cza­rowi Ma­rissy Lo­pre­sti, która uga­niała się za nim od gim­na­zjum.

Ma­rissa jest piękną dziew­czyną – ale po­dob­nie jak ptak czy owad z ja­skra­wym ubar­wie­niem jest nie­bez­pieczna. Vivi raz przy­pad­kiem usły­szała, jak na­śmie­wała się z po­stów za­miesz­cza­nych w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych przez jedną z kla­so­wych ko­le­ża­nek („Spójrz na Lind­say na pik­niku, taka z niej krowa, po­winna zrzu­cić z czter­dzie­ści pięć ki­lo­gra­mów, a przy oka­zji zro­bić so­bie ope­ra­cję nosa”). Leo, trzeba mu przy­znać, ka­zał jej się uspo­koić albo iść do domu. Ma­rissa nie ma bli­skich przy­ja­ció­łek oprócz star­szej sio­stry Ale­xis – i dla­tego nie uznaje przy­jaźni Leo z Cru­zem. Wścieka się za każ­dym ra­zem, gdy ci dwaj pla­nują wspólne spę­dze­nie czasu – pój­ście na śnia­da­nie czy golfa, po­zo­sta­nie w po­koju Leo i po­gra­nie w Fort­nite’a – i wiele razy wy­my­ślała ro­dzinny dra­mat (kłót­nię z matką) albo kło­poty zdro­wotne (rze­komy lęk przed za­pa­le­niem opon mó­zgo­wych), by sku­pić na so­bie uwagę Leo. Vivi cier­piała, pa­trząc na to.

Po­zo­staje mieć na­dzieję, że Leo przed wy­jaz­dem na stu­dia do Bo­ul­der ze­rwie z Ma­rissą. Znaj­dzie so­bie inną dziew­czynę, w su­mie każda by­łaby miłą od­mianą.

Z Leo wszystko bę­dzie do­brze!

Ko­lejna wia­do­mość na te­le­fo­nie.

„Och, pro­szę, byle nie od Den­nisa”, my­śli Vivi.

Nie, to wia­do­mość od Car­son.

Prze­pra­szam za pa­tel­nię, mamo, a te­qu­ila to nie moja sprawka. Ko­cham cię.

Vivi roz­luź­nia na­pięty kark i za­ci­śnięte szczęki. Jej dzieci są w po­rządku.

Pio­senka prze­cho­dzi w pełne akordy gi­ta­rowe, które przy­cią­gają jej uwagę. To Stone in Love ze­społu Jo­ur­ney. Vivi nie­mal po­tyka się o wła­sne nogi. Przy­staje i spo­gląda na ekran te­le­fonu. Co ta pio­senka robi na li­ście Nine-Po­und Ham­mer? Czy Car­son ją do­dała? Prze­cież ona nie znosi kla­sycz­nego rocka, na­zywa go „mu­zyką zza grobu”.

Vivi czuje strach. Pio­senka przy­wo­łuje tak żywe wspo­mnie­nia z cza­sów szkoły śred­niej, że ma wra­że­nie, iż gdyby od­wró­ciła głowę, zo­ba­czy­łaby Bretta Ca­spiana sto­ją­cego po­środku King­sley Road. Waha się, czy nie prze­sko­czyć da­lej, ale prze­pada za tą pio­senką, choć łą­czy się z nią skom­pli­ko­wana oso­bi­sta hi­sto­ria, poza tym bar­dzo dawno jej nie sły­szała. Gdy znowu za­czyna biec, śpiewa do wtóru: „Pło­mienna mi­łość zda­rza się raz w ży­ciu”.

Ma za­mknięte oczy i za­nim zda so­bie sprawę, że coś jest nie w po­rządku, jest już za późno – jej kręgi szyjne pę­kają, serce zmie­nia się w eks­plo­du­jącą la­skę dy­na­mitu. Vivi fru­nie w po­wie­trzu, leci, aż w końcu jej głowa ude­rza o zie­mię. Noga. Coś jest nie tak z jej nogą.

Me­ta­liczny, da­leki głos śpiewa: „Złota dziew­czyno, za­trzy­mam cię na za­wsze”.

Po­tem mu­zyka cich­nie. Ciem­ność prze­cho­dzi w ak­sa­mitną czerń. Ci­sza staje się ci­szą ab­so­lutną.