1. Golenie barana
1
Golenie barana
– To prawdziwa żyła złota – Effie Coulstoun mówi młodemu inwestorowi. – Wystarczy tylko niewielka zaliczka, a otrzymasz dziesięć procent udziałów, i nawet jeśli spełnią się jedynie nasze najgorsze prognozy, będziesz bardzo bogatym człowiekiem. Effie rozgląda się po swoim pubie Se Busca; to wyćwiczone, roztaczające
aurę tajemniczości działanie, mające na celu zasugerowanie inwestorowi,
że informacje, które mu przekazuje, są przeznaczone tylko dla jego uszu.
Biorąc pod uwagę, że bar jest zamknięty i pusty, spojrzenie jest
wyłącznie częścią gry. Licząc w myślach do dziesięciu, odwraca się z powrotem do młodego człowieka.
– Tak naprawdę, Paul – szepcze – byłbyś milionerem.
Oczy Paula błyszczą w półmroku. Jego potargane włosy i ubrania z trzeciej ręki świadczą o trudnej sytuacji finansowej. Podnosi obie ręce
ze stołu i powoli je zaciera. Effie wie, że go złapała. Złapała właśnie
tu i teraz. Kolejny zastrzyk gotówki do puli.
Boże, jak ja się dziś dobrze czuję z samego rana. Promieniście.
Chrzanić osiemdziesiątkę – czuję się jak dwudziestolatka. Te cholerne
tabletki to jakieś cudo. Nielegalne, ale cholernie cudowne. Bogu dzięki
za przyjaciół, którzy mają dostęp do takich rzeczy. Robią robotę –
dodają mi energii.
– Pozwól, że doleję ci piwa – mówi Effie, wstając.
Podchodzi do baru, wyciąga się do przodu, tak że praktycznie kładzie się
na drewnie, które przez całe życie piło alkohol, pot i łzy, którymi
przesiąkło. Z wprawą napełnia kufel idealnie odmierzonymi czterysta
pięćdziesięcioma mililitrami piwa i półcalową1 pianą.
Reklamowane jako pinta brytyjska – to z butelek, które trzyma dla
turystów, którzy od czasu do czasu nieświadomie natykają się na jej pub.
Gdy piwo jest już w kuflu, Effie rozgląda się po swoich włościach.
Przygląda się ciemnemu, niskiemu sufitowi, słabo zasilanym żarówkom oraz
cieniom, które przeważają nad światłem dziesięć do jednego – to celowy
wybór oświetlenia. Sprawia, że potrzeba remontu jest mniej widoczna. Bez
okna na świat pub jest jak statek kosmiczny – można w nim podróżować
myślami lub wyobrazić sobie, że jest się gdziekolwiek. Po jej lewej
stronie, na jednej ze ścian znajduje się ołtarzyk poświęcony występom z dawnych lat. Podarte, wyblakłe plakaty festiwali, koncertów i przedstawień. Nic nowszego niż koniec lat osiemdziesiątych. Niektóre
papiery na tej ścianie byłyby warte konkretne pieniądze, gdyby ich stan
był lepszy. W kącie – brudna, biała tablica korkowa reklamuje lokalne
imprezy i zespoły. Najnowsze informacje są sprzed jakichś dwóch lat.
Effie nie reklamuje cudzych rzeczy. Już nie. Jej osławione skąpstwo z czasem tylko się pogłębiło. „Pieprzyć ich” – to jej motto na starość.
Spogląda na sufit. Banknoty pokrywają każdy jego centymetr. Według
ostatnich obliczeń była tam reprezentacja ponad stu sześćdziesięciu
krajów. Łączna wartość: dwieście sześć euro – według dzisiejszego kursu
wymiany walut. Effie podliczyła to wszystko miesiąc temu po tym, jak
ktoś powiedział jej, że kilka starszych banknotów może mieć dużą wartość
antykwaryczną. Ten ktoś pieprzył głupoty, ale Effie odkryła, że
ćwiczenie polegające na obliczaniu prawdziwej wartości banknotów jest
dla niej źródłem dziwnej satysfakcji.
Pod kątem prostym do baru stoi stół bilardowy. Ma kółka, więc można go
przesunąć, aby zapewnić miejsce do gry w darta na starzejącej się
tarczy. Dawno temu to rozwiązanie pozwalało również rozstawić się
zespołowi lub DJ-owi. Teraz już nie. Reszta mebli w pubie to mnóstwo
krzeseł i stołów, które Effie wypatrzyła, gdy restauracja Carnes Frías
na starym mieście splajtowała. Były to pierwsze meble, które wymieniono
w pubie od dwudziestu lat. Stali bywalcy aż zaniemówili. Nie tyle z powodu zaskoczenia zmianą, co za sprawą jaskrawego różowego koloru, na
jaki stoły i krzesła były pomalowane. Wybór kolorystyki, dokonany przez
właściciela Carnes Frías, w pewien sposób przyczynił się do skrócenia
żywota restauracji. Effie była zdania, że ten kolor dodaje blasku jej
lokalowi. Stali bywalcy uważali, że wygląda do dupy, ale i tak
przychodzili na drinka.
Pod jej stopami drewniana podłoga, która ostatni raz była polerowana
dekadę temu, składa się w siedmiu częściach z drewna i w trzech z alkoholu. Ta sama złota proporcja dotyczyła klimatyzacji, która działała
w siedmiu na dziesięć przypadków.
Po prawej stronie patrzy na rząd lóż barowych, z których ostatnia jest
zajęta przez młodego inwestora. Wraca do loży, upuszcza kufel z piwem na
stół, po czym rzuca się na krzesło naprzeciwko Paula. Przygląda mu się
uważnie. Jeśli zdecyduje się odrzucić jej inwestycyjną ofertę, zapłaci
za dwa piwa i paczkę chipsów serowo-cebulowych, które już mu podała.
Jednak nie spodziewa się, że będzie musiał płacić.
– I jak apartament? – pyta Effie.
– Wspaniały – odpowiada Paul.
– Nowe będą jeszcze lepsze.
Paul odgarnia długie włosy, które opadają mu na twarz. Effie uważa, że
długa do ramion czupryna, niechlujna kozia bródka i zniszczony afgański
płaszcz to obciach. Dzięki temu Paul wygląda jak złamas. Ale złamas z dwudziestoma tysiącami na koncie. Dwadzieścia tysiaków przeznaczonych
dla banku Effie.
– Kiedy rozpoczęcie robót? – pyta Paul.
Effie uśmiecha się.
Kutas stara się używać terminologii deweloperskiej. Powodzenia. W to mi
graj.
– Najpierw potrzebujemy pozwolenia na budowę – odpowiada, kończąc dobrze
przygotowaną przemowę. – Ale to nie jest takie proste.
– Och!
– Nie ma się czym martwić – stwierdza Effie. – Po prostu od czasu afery
Gürtel hiszpańskie lokalne władze są o wiele ostrożniejsze w wydawaniu
pozwoleń na budowę.
– Czytałem coś o tym – mówi Paul. – To poważny problem. Łapówki, prawda?
– I cała reszta – mówi Effie. – To będzie się ciągnęło przez lata.
Zmieniło całą scenę polityczną Hiszpanii. Dlatego właśnie musimy pokazać
ayuntamiento2, że połowa naszych inwestorów nie jest z nami powiązana.
Taaa… jasne.
– Chcą się upewnić, że nie mamy żadnego pakietu kontrolnego. Zwłaszcza
gdy mówimy o kilku milionach za nieruchomość. Szkoda, bo sami chętnie
wyłożylibyśmy całą potrzebną kasę. To złoty interes – ale zasady to
zasady.
Paul pociera nos.
– Muszę przyznać, że nie znalazłem nic na temat żadnej zasady
pięćdziesięciu procent.
To dlatego, że ona nie istnieje, kretynie. Załatwmy to już. Mam ochotę
na kolejną pigułkę.
– To nowa regulacja – mówi Effie. – George Laidlaw może to wyjaśnić. W tych kwestiach jest prawdziwym orłem palestry. Ale dla ciebie to dobra
wiadomość. Musisz tylko wpłacić dwadzieścia patyków zaliczki. Reszta
normalnie byłaby płatna po zakończeniu budowy – ale do tego czasu
wszystko już zostanie sprzedane, będziemy o wiele bogatsi, a ty nie
będziesz musiał bulić reszty. Dwadzieścia tysi za ponad milion – to się
nazywa interes stulecia, prawda? To dla ciebie lepsze niż wygrana na
loterii.
Jak cholera.
Paul pociera czoło.
– Dlaczego tak mało kasy z góry? To wydaje się zbyt piękne, żeby było
prawdziwe.
Effie uśmiecha się w najlepszym razie nieco krzywo.
– Nowe przepisy wymagają od nas, abyśmy przy składaniu wniosku wpłacili
w ayuntamiento jedną setną szacowanej ostatecznej ceny sprzedaży. Nie
wolno nam brać więcej niż dwadzieścia tysięcy na inwestora, dopóki nie
zostanie wydane pozwolenie na budowę. Wtedy, zanim będą potrzebne
jakiekolwiek dodatkowe pieniądze, sprzedamy inwestycję większemu
deweloperowi.
Spokojnie, Effie, spokojnie. Teraz najtrudniejsza część.
– Czy jesteś zainteresowany? – pyta Effie.
– Byłbym głupi, gdybym nie był zainteresowany.
– Masz to zaklepane, ale jeśli chcesz kontynuować, musisz podpisać NDA.
Brak zrozumienia na jego twarzy to dla Effie dobry znak. On nie jest
doświadczonym inwestorem. Kilku takich się znalazło i to był kompletny
niewypał.
– Umowa o zachowaniu poufności – wyjaśnia.
– Aha.
– To konieczne – zaznacza. – Bo widzisz, gdyby wieść o tym się
rozniosła, to w jednej chwili zostalibyśmy wygryzieni przez któregoś z najważniejszych deweloperów. To jest zbyt dochodowe, żeby nie próbowali
nas wydymać.
Paul wybałusza oczy.
Nie przeklinaj, Effie. Żadnego, kurwa, przeklinania. Po prostu zachowaj
spokój. Ale tak trudno jest zachować spokój. Czuję się świetnie. Te
tabletki…
– Wybacz język – przeprasza. – Chodzi o to, że chociaż to my jesteśmy
właścicielami ziemi, duzi chłopcy znają system na wylot. Musimy ich
zaskoczyć. Nie dać im szansy na powstrzymanie nas przed uzyskaniem
pozwolenia na budowę. Już raz załatwiliśmy ich na cacy z tymi
apartamentami, które widziałeś dzisiaj. – Po czym dodaje: – Piękne,
prawda?
Paul przytakuje.
– Cóż, wielcy budowniczowie byli wściekli jak diabli z tego powodu i nie
zagapią się tak po raz drugi. Chodzi o to, żeby się ukryć. Grać w grę.
Zaskoczyć ich. Jeśli nam się to uda, jesteśmy w domu. Więc… potrzebujemy
całkowitej dyskrecji. Dlatego nalegałam na spotkanie tutaj. Jeśli w naszych biurach pojawią się nowi ludzie, ktoś zacznie gadać. W tym
mieście plotki rozsiewane są jak w żadnym innym, które widziałam.
Biura. To dopiero zabawne.
Paul wpatruje się w nią. Chłonie każde słowo.
Czas na golenie barana. Najwyższy czas na golenie barana.
– Jeśli w to wchodzisz, sprawa jest prosta – mówi Effie. – Jako jeden z niewielkiej liczby wybranych inwestorów wyłożysz dwadzieścia tysi, my
uzupełnimy resztę. Kiedy sprzedamy za, według naszych przypuszczeń,
dziesięć milionów – to specjalnie zaniżone szacunki – twój udział
wyniesie milion.
– W jaki sposób nabywcy ziemi wciąż są w stanie zarobić, skoro my mamy z tego tak dużo?
Podoba mi się słowo „my” w tym zdaniu.
– To proste – kłamie Effie. – Całość jest warta dwadzieścia milionów. My
bierzemy dziesięć. Ich koszty budowy to około pięciu, więc zostaje im
pięć milionów zysku. Może nawet więcej, jeśli ceny mieszkań pójdą w górę.
– Macie to wszystko rozkminione.
O tak, mamy, Paul. O tak, mamy. My mamy, my – wkrótce będziemy mieć.
– Niezły interes, prawda? – mówi Effie.
Siada z powrotem, świadoma, że przestrzeń między nią a stołem wypełnia
brzuch. Ale w jej wieku kogo to tak naprawdę do cholery obchodzi? W tym
wieku chce się już tylko stąd wydostać, a Paul jest prawdopodobnie
ostatnim krokiem na drodze do zdobycia upragnionej góry pieniędzy
przeznaczonej na jesień życia. Jej pieniędzy na „wymeldowanie”. Ma już
ponad milion euro. Za mało, żeby wszyscy zainteresowani się odpieprzyli,
ale zdecydowanie wystarczająco dla siedemdziesięcioośmioletniej kobiety,
która ma już dość wlewania gorzały do gardeł niewdzięczników. A to ona
trzyma całą kasę. Posiadanie to prawie własność i takie tam.
Paul popija piwo, a Effie przesuwa po stole w jego kierunku kilka kartek
papieru.
– To są dane bankowe, numer konta i NDA – wyjaśnia Effie. – Ale musisz
się pospieszyć. Wszyscy inni już zapłacili i wkrótce składamy wniosek o pozwolenie na budowę.
Akurat.
Paul przegląda papiery.
– Jeśli do wieczora pieniądze nie wpłyną na moje konto – dodaje Effie –
założymy, że odpadasz. W rezerwie mam więcej osób, które są gotowe jutro
z samego rana wpłacić nam kasę. Wtedy dla całej reszty będzie już po
ptakach.
– Jak długo potrwa, zanim wszystko się zwróci? – pyta Paul.
Nigdy, a teraz wskakuj na pokład.
– W El Descaro wszystko toczy się powoli – odpowiada Effie. – Może to
potrwać kilka miesięcy, ale kiedy tylko złożymy wniosek i zostanie to
ogłoszone, jesteśmy w domu. Duzi chłopcy mogą krzyczeć i wrzeszczeć do
woli, ale nie będą w stanie nas powstrzymać.
– A po złożeniu wniosku nie będą mogli pokrzyżować nam planów?
– Będzie im o wiele trudniej to zrobić i obstawiamy, że jeden z nich nas
wykupi.
– Obstawiamy?
– Nie wiemy dokładnie, który z nich się skusi, ale któryś na pewno to
zrobi. Jak już mówiłam: to złoty interes. Widziałeś tę ziemię.
Bezpośredni widok na morze. Ostatnia dziewicza działka tego typu w mieście. Właśnie dla takich miejsc zostało stworzone określenie
„nieruchomość premium”. I widziałeś jakość, do której dążymy. Najwyższa
półka.
Apartament, który Paul widział dziś po południu, załatwił George
Laidlaw. Zna firmę zarządzającą budynkiem i wiedział, że o tej porze
roku wszystkie mieszkania były zamknięte na trzy spusty. Paul dał się
wkręcić, że wybudowało je poprzednie konsorcjum Effie. To był koronny
argument. Najwyższej klasy wykończenie. Bardzo drogie.
– Wchodzisz w to? – pyta Effie.
Paul obraca kufel z piwem, wodząc jednocześnie palcem po okręgu, który
utworzył się na stole ze skroplonych cząsteczek wody.
– Może półtora miliona – oświadcza Effie. – Przy pomyślnych wiatrach.
Ale zegar tyka.
Pocieranie rąk. Błysk w oku. Przyśpieszony oddech.
Baran ogolony.
– Myślę, że tak – mówi Paul. – Po prostu się denerwuję. Te pieniądze
miały być na moją uczelnię.
– Oczywiście, że się denerwujesz, ale pomyśl, co będziesz mógł zrobić z półtora miliona – mógłbyś pójść na dowolny uniwersytet na świecie albo
po prostu się stąd zawinąć.
Paul wpatruje się w stół i szepcze:
– Wchodzę w to.
– Świetnie – Effie wyciąga do niego rękę przez stół. – Witamy na
pokładzie.
Fan-ta-kur-wa-stycznie.
Paul podaje Effie rękę. Po wycofaniu się z uścisku Effie musi wytrzeć
pot z dłoni o sukienkę.
W tym momencie drzwi pubu otwierają się z hukiem.
Te drzwi były kiedyś wizytówką drukarni na starym mieście. Po jej
zamknięciu i przekształceniu w kawalerkę okazały się zbyteczne. Effie
popijała café con leche w pobliskiej kawiarni, gdy zobaczyła, że są
zabierane. Sto euro dla szefa i robotnicy podrzucili je do jej pubu. Za
jeden wieczór darmowej gorzałki miejscowy cieśla wymierzył i dopasował
drzwi. Wyglądały jak prawdziwa bestia. Z litego dębu. Warte dwadzieścia
razy tyle, ile zapłaciła Effie. Drzwi były także potwornie trudne do
otworzenia. I właśnie dlatego je kupiła. Ostatnie włamanie uświadomiło
jej, że pub – budynek bez okien, który uważała za twierdzę praktycznie
nie do zdobycia – nie jest wcale taki nietykalny.
Stąd zaskoczenie, gdy drzwi otwierają się z łatwością i mistrzowską
precyzją. Wewnętrzna klamka wybija dziurę w taniej ścianie z płyty
kartonowo-gipsowej. Światło słoneczne przedziera się do środka, na
krótko okalając postać, która wpadła do pubu.
Effie i Paul odwracają się z powodu hałasu.
– Oddaj mi moje pieprzone pieniądze! – wykrzykuje nowo przybyły.
Effie wzdycha.
Ciężarowiec. Cholerny ciężarowiec. Powinnam była zaufać swojej
intuicji. Uważałam go za zbyt przebiegłego, żeby dać się omotać i złapać
na tak oczywisty przekręt. Ale on był chętny. Bardzo. Z dobrego powodu.
Ten zapał doprowadził do ślepoty. Ale teraz…
– Słyszałaś, co powiedziałem, do kurwy nędzy?! – pyta nowo przybyły i cedzi wolno słowa: – Oddaj… mi… moje… pieprzone… pieniądze…
Effie wciąga brzuch, by wygramolić się z loży, i podnosi całą swoją masę
ze stęknięciem.
– Simon – mówi, podchodząc do mężczyzny.
– Jesteś pieprzoną oszustką – słyszy w odpowiedzi.
Gdy drzwi się zamykają, z zarysu postaci wyłania się sylwetka osobnika
metr sześćdziesiąt wzrostu z klatą Popeye’a. W obcisłym białym T-shircie
oraz plażowych szortach masywne ramiona i uda nadają jego sylwetce
nieproporcjonalny, niemal komiczny wygląd. Ta muskulatura to
rekompensata za niski wzrost, do którego przyczyniły się wielogodzinne
pakowanie i nadużywanie sterydów. Effie jest o kilka centymetrów wyższa,
a nadmiar tłuszczu poszerza jej sylwetkę. Stojąc naprzeciwko siebie w pubie, przypominają odrażający pojedynek Munchkina z Meksykaninem, który
poszedł jakoś nie tak.
– Simon – powtarza Effie.
– Pieniądze… teraz… – pada odpowiedź.
– Simon.
– Kurwa… teraz…
– Ja…
– Bez wymówek, ty złodziejska krowo – mówi. – Ta ziemia jest skażona.
– Simon, wiemy o tym, uspokój się.
– I nawet nie jesteście właścicielami.
– Jesteśmy właścicielami…
– Pieprzonego tyłu. Jesteście właścicielami tyłu. Nie frontu. Nikt nie
wie, kto jest jego właścicielem. I nie ma innego dostępu do twojego
pieprzonego terenu.
– Wiemy, kto jest właścicielem.
– No to kto?
Skąd to wszystko, do kurwy nędzy, wiesz?
– Miejscowy – odpowiada Effie.
– Bzdury. Rada uważa, że właścicielem jest jakiś facet z Moskwy. Ale
mają zły adres. Nie mogą namierzyć tego właściciela. Rosjanin kupił ten
teren dziesięć lat temu.
– Został nam sprzedany.
– Kłamiesz, kurwa, jak z nut – prychnął ciężarowiec. – Nie ma żadnej
wzmianki o sprzedaży w ciągu ostatniej dekady, a wasz kawałek ziemi jest
wart pięćdziesiąt tysiaków. Maks. Ogarnięcie terenu będzie kosztować co
najmniej pół miliona, a i tak nie będziesz mieć do niego żadnego
dostępu.
– Simon, usiądź, to ci to wytłumaczę.
Paul wstaje, bez słowa okrąża Effie i Simona, po czym wychodzi. Effie
patrzy na niego z westchnieniem.
Cholera. Ten już odpada.
– Słuchaj, Simon, usiądź, a ja przyniosę ci piwo – proponuje Effie.
– Po prostu oddaj mi moje dwadzieścia tysiaków.
Effie podchodzi do baru, wdzięczna, że dopiero za jakieś pół godziny
zjawi się stała klientela. Pusty pub oznacza, że może uda jej się
uratować sytuację.
– Simon – mówi – pozwól mi zadzwonić po George’a. On wszystko ci
wytłumaczy. To nie tak, jak myślisz.
– Nie chcę rozmawiać z Laidlawem. On siedzi w tym po uszy. Idę na
policję – mówi Simon.
Na wspomnienie o władzach Effie zmienia taktykę. Wie, że nie ma czasu na
knucie. Dzięki latom spędzonym w szarej strefie życia Effie bez problemu
momentalnie zmienia sposób prowadzenia rozmowy.
– Jeśli to zrobisz, możesz pożegnać się ze swoimi dwudziestoma tysiakami
– mówi.
Simon zmarszczył twarz.
– Więc to, kurwa, prawda – mówi. – To wszystko jeden wielki przekręt.
Tak jest, a ja potrzebuję kolejnej tabletki.
Effie odwraca się z powrotem w stronę baru i prezentuje sztukę nalewania
piwa z niewłaściwej strony, napełniając mały kufel płynem na kilka
palców. Sięga do kieszeni, szybko wrzuca do ust dwie białe pigułki i popija je łykiem piwa. Odsuwa kufel na bok.
Lepiej.
– Coś ci powiem, Simon – mówi, odwracając się do niego. – Jeśli
pójdziesz na policję, już nigdy nie zobaczysz swoich pieniędzy.
– Chcę je odzyskać.
– Nieważne, czego chcesz – mówi. – Liczy się tylko to, co ci dam. Tak to
tutaj działa.
Złość Simona sięga zenitu, a w jego głowie rodzi się zamęt. Nie
przemyślał dobrze sprawy i w planach miał niewiele ponad wykrzyczenie
żądania zwrotu pieniędzy. Gdy dowiedział się prawdy, przyszedł tutaj, a nie na policję, bo naprawdę potrzebował odzyskać swoją kasę. I to teraz.
Siłownia, którą otworzył niedaleko plaży, to był totalny niewypał.
Popełnił błąd, zakładając, że jego grupą docelową będą mięśniaki takie
jak on. Na tym terenie było zapotrzebowanie na fikuśne centra fitness
dla młodych i emerytowanych kobiecych ekip. Mięśniaki chciały paskudnej,
ale bardzo taniej dziury, która mieściła się na tyłach warsztatu
samochodowego, gdzieś na szarym końcu starego miasta. Simon zaryzykował
i wyłożył dwadzieścia tysiaków na budowlany szwindel Effie, w ramach
ostatniej desperackiej próby ratowania swojej skóry. Źle doradzono mu w kwestii, od kogo pożyczyć pieniądze na to przedsięwzięcie.
– To moja forsa – mówi Simon.
– I myślisz, że ją odzyskasz, wpadając tu z krzykiem jak czubek?
– To wszystko przekręt.
Effie wzrusza ramionami i nalewa mu piwo. Simon może mieć ręce i nogi
jak słupy telegraficzne, ale jego bebechy absorbują piwo niczym gąbka.
Przyjmuje alkohol.
Czuję się teraz naprawdę dobrze. Uff… Effie, dziewczyno. Uwielbiam te
tabletki.
– Tak powiedziałeś – zauważa Effie. – Ale pytanie brzmi – czy
powiedziałeś o tym komuś jeszcze? Bo jeśli tak, to możesz się pożegnać
ze swoimi dwudziestoma tysiakami. A z tego, co słyszałam, będziesz wtedy
faworytem do nurkowania z klifu Acclana z ponad sześćdziesięcioma
kilogramami łańcucha kotwicznego owiniętymi wokół jaj. Bracia Charles
potrafią być nieco drażliwi, gdy ludzie nie spłacają swoich długów.
Na wzmiankę o braciach cały gniew ulatuje z Simona. Wiedział, jaką mają
reputację, gdy pożyczał od nich kasę, ale sprawiali złudne wrażenie
miłych, gdy przedstawiali warunki. Zapewniali, że w ich interesie leży,
aby lokalne firmy dobrze prosperowały. Zaoferowali nawet, że sami
wykupią kilka karnetów.
– Skąd o nich wiesz? – pyta Simon.
– Simon, to miasto jest stworzone do rozsiewania plotek. Zwłaszcza tych
złych. Pieprzyć szybką łączność szerokopasmową, 5G czy jakąkolwiek inną
technologię na tej planecie, El Descaro bije to wszystko na głowę. To
cholerna telepatia.
– Nie ujdzie wam to na sucho – mówi Simon. – Kiedy ludzie się o tym
dowiedzą, będziecie mieli przejebane.
Effie śmieje się.
– O czym ty mówisz, Simon? Już nam to uszło na sucho. Pieniądze są w banku. A jeśli piśniesz komuś choćby słówko, wydarzą się trzy rzeczy.
Czuję się dobrze, naprawdę dobrze.
Effie przesuwa pokaźny tyłek o kilka centymetrów, tak że stołek barowy
zatapia się w jej rowku. Spogląda na zegarek. Zostało jeszcze
dwadzieścia minut do otwarcia.
– Po pierwsze – mówi – już nigdy nie zobaczysz swoich pieniędzy. Po
drugie: zadzwonię do braci Charles i utnę sobie z nimi małą pogawędkę.
Wyjaśnię, że słyszałam o twoim drobnym pechu. Ptaszki wyćwierkały mi, że
wyrzuciłeś ich pieniądze w błoto. Dlatego teraz twierdzisz, że
zainwestowałeś w nasze małe przedsięwzięcie. To twierdzenie, które
obalę. Twierdzenie, którego nie masz czym poprzeć. W końcu nie masz na
to żadnych papierów.
– Mam cholerny przelew bankowy na twoje konto na dwadzieścia tysiaków.
– Moje konto? Nie sądzę. Nie wiem, komu przelałeś te pieniądze, ale na
pewno nie mnie.
– Ludzie będą was ścigać.
Effie znów się śmieje.
– Myślisz, że o tym nie pomyśleliśmy? Serio?
Cholera. Czuję się…
– Potrzebuję tych pieniędzy – mówi Simon.
– I po trzecie – Effie się jąka – zadzwonię do Pata Ratte’a.
Simon zastyga w bezruchu. Napina każdy mięsień. Wpatruje się w Effie.
– Nie zrobiłabyś tego.
Wow. Naprawdę nie czuję się dobrze.
– Simon, siedzę w tym od wielu lat. Aby twoje było na wierzchu, trzeba
zawsze wyprzedzać resztę o krok. Rozumiesz, o co mi chodzi? Informacja
jest na wagę złota. Zaproponowałeś Ratte’owi pięćdziesiąt procent
udziałów w nowej siłowni. Co, jak wszyscy wiemy, jest teraz
pięćdziesięcioma procentami pierdolonego niczego. Bracia Charles to
nikczemna siła, z którą należy się liczyć, ale są niczym w porównaniu z Ratte’em.
Co się ze mną dzieje, do cholery? Czuję się okropnie.
Effie dowiedziała się o udziale Ratte’a dopiero kilka dni temu, gdy w barze doszło do pijackiej pogawędki między Pete’em Richmondem i Eddiem
Alderleyem, która przerodziła się w licytację, kto zna największego
drania. Ratte był kartą atutową Eddiego, a podczas wymiany zdań Eddiemu
wymknęło się, że Ratte ma pięćdziesiąt procent siłowni Simona.
Informacja, którą Effie z wdzięcznością zanotowała w pamięci.
– Więc, Simon, przestań zachowywać się jak palant i usiądź.
Kurwa, źle ze mną.
Simon stoi jak zamurowany i rozgląda się po pubie.
– Nie ma tu nikogo, kto mógłby ci pomóc, Simon. A jeśli chcesz małej
rady, to na twoim miejscu szybko opuściłabym pub. Dzisiaj jest liga
darta i Mikey Charles jest kapitanem naszej drużyny. Wkrótce tu będzie,
żeby trochę poćwiczyć.
Nie mogę oddychać.
– Moje pieniądze – szepcze Simon.
– Simon, muszę na chwilkę usiąść…
Ostatnie słowa Effie na tym padole łez kładą się cieniem na atmosferę
pubu niczym ciemny płaszcz. Twarz wykrzywia się, jak gdyby ktoś
przyciskał dwie tony ołowiu do jej przepony i wysyłał impuls elektryczny
w górę lewej ręki. Na czole pojawia się pot.
Simon patrzy, jak Effie przyciska prawą rękę do piersi. Stęka i upada.
Leci w dół jak winda z przeciętymi linami. Jak przy ostrym hamowaniu.
Grawitacja zwycięża. Pada bezwładnie twarzą na podłogę.
Później lekarz stwierdzi, że Effie umarła w ciągu kilku sekund po
uderzeniu w drewnianą podłogę. Autopsja wykaże rozległy atak serca
spowodowany zatkaniem tętnic – tak dużym, że mogłoby służyć studentom
medycyny jako podręcznikowy przykład skutków kompulsywnego objadania
się.
Simon stoi przez kilka sekund, nie bardzo wiedząc, co robić. Jego
pierwszą myślą nie jest rzucenie się Effie na pomoc. Nie. Najpierw
dociera do niego, że na jego oczach zniknęło właśnie dwadzieścia
tysiaków. W końcu, gdy udaje mu się nieco pozbierać myśli, rusza do
przodu.
– Czy wszystko w porządku? – mówi, patrząc w dół na Effie.
Zdaje sobie sprawę, jak głupio brzmią te słowa, gdy tylko je wypowiada.
Za nim dobywa się głos.
– Effie! – krzyczy przybysz i pędzi do przodu. Schylając się, pyta
Simona: – Co się stało? Ty to zrobiłeś?
Oskarżenie sprawiło, że Simon osłupiał.
– Nie, George. Po prostu upadła.
– Effie? – mówi George Laidlaw, sięgając po jej rękę, zanim krzyczy do
Simona: – Gościu, zadzwoń po karetkę!
Simon wyciąga telefon z kieszeni szortów. I waha się. Gapi się na
komórkę.
– 112, gościu. Zadzwoń pod 112 – mówi George. – O Boże, Effie.
Simon dzwoni pod ten numer i łamanym hiszpańskim mówi:
– Necesito una ambulancia.
Podaje operatorowi nazwę pubu, podczas gdy George próbuje wyczuć puls
Effie. George nie potrafi wykonać resuscytacji, ale mimo to próbuje. Po
kilku minutach poddaje się i odchyla do tyłu.
– Będą tu tak szybko, jak to tylko możliwe – mówi Simon po zakończeniu
połączenia. – To co robimy?
– Co robimy? – mówi George, wstając. – A co możemy zrobić? Effie nigdzie
się nie wybiera, chyba że do kostnicy. Więc jeśli pytasz mnie o zdanie,
nalejemy sobie drinka i poczekamy na karetkę. To właśnie zamierzam
zrobić.
Pół cala to 1,27 centymetra. [wróć]
Hiszpański urząd miasta. [wróć]
MINISTERIO DEL INTERIOR
GUARDIA CIVIL
PUESTO DE EL DESCARO
DATA: Jueves 14 de Noviembre de 2019
Esta es una copia de la traducción al inglés de la entrevista con la
persona o personas nombradas.
(Poniżej znajduje się kopia tłumaczenia na język angielski
przesłuchania podmiotu lub podmiotów).
OBECNI: capitán Lozano, Teniente Perez i Daniella Coulstoun ze swoim
pełnomocnikiem Jose Cholbim.
TRANSKRYPCJA JAK PONIŻEJ:
FUNKCJONARIUSZ HISZPAŃSKIEJ POLICJI CAPITÁN LOZANO (CAPITÁN L.):
Señorita Coulstoun, nazywam się capitán Lozano. Czy potrzebuje pani
tłumacza?
DANIELLA COULSTOUN (D.C.): Nie. Mój adwokat mi pomoże.
Adnotacja: wszystkie pytania zadawane pani Coulstoun były tłumaczone
przez jej prawnika, podobnie jak jej odpowiedzi.
CAPITÁN L.: Muy bien. Na początek proszę, aby podała mi pani swoje
pełne imię i nazwisko.
D.C.: Daniella Euphemia Coulstoun.
CAPITÁN L.: I czy mogłaby pani podać do protokołu swój adres
zamieszkania?
D.C.: 32 Ryder Avenue, Clarkston, Glasgow w Wielkiej Brytanii.
CAPITÁN L.: Jak długo pani tam mieszka?
D.C.: Trochę ponad dwanaście lat.
CAPITÁN L.: A jaki zawód pani wykonuje?
D.C.: Jestem pracownikiem centrum obsługi telefonicznej w firmie
ubezpieczeniowej.
CAPITÁN L.: Kiedy przyleciała pani do Hiszpanii?
D.C.: Szóstego listopada.
CAPITÁN L.: Dlaczego zdecydowała się pani odwiedzić El Descaro?
D.C.: Zmarła moja matka.
CAPITÁN L.: Euphemia Coulstoun?
D.C.: Tak.
CAPITÁN L.: Na atak serca?
D.C: Tak.
CAPITÁN L.: Czy była pani w Wielkiej Brytanii, kiedy zmarła?
D.C.: Tak.
CAPITÁN L.: Gdzie dokładnie?
D.C.: Kiedy się dowiedziałam czy kiedy umarła?
CAPITÁN L.: Jedno i drugie.
D.C.: Byłam w pracy, kiedy zmarła, a w domu, kiedy skontaktował się ze
mną George Laidlaw.
CAPITÁN L.: I przyleciała pani, żeby załatwić niezbędne formalności?
D.C.: Nie, tym zajął się George.
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw dopełnił wszelkich formalności?
D.C.: Tak.
CAPITÁN L.: Nie brała pani w tym udziału?
D.C.: Poza wypowiedzeniem kilku słów w krematorium, nie.
CAPITÁN L.: A czy wiedziała pani, że matka miała problemy zdrowotne?
D.C.: Nic mi o tym nie wiadomo. Ale miała siedemdziesiąt osiem lat.
Wybaczy pan, że pytam, ale czy to typowe, że policja zadaje pytania w przypadku zawału serca?
CAPITÁN L.: Śmierć była nagła, seńorita Coulstoun. Wszystkie przypadki
nagłej śmierci są badane.
D.C.: Nawet zawały serca?
CAPITÁN L.: Kiedy uważam, że powinny być, to tak. Kiedy po raz ostatni
rozmawiała pani z matką?
D.C.: W ostatnie święta Bożego Narodzenia.
CAPITÁN L.: A kiedy ostatni raz widziała się pani z matką?
D.C.: Jakieś dwa lata temu.
CAPITÁN L.: Nie widziała się pani z matką od dwóch lat?
D.C.: Zgadza się.
CAPITÁN L.: Mogę zapytać dlaczego?
D.C.: To skomplikowane.
2. Lądowanie
2
Lądowanie
Samolot ląduje i garstka osób bije brawo. Dlaczego klaszczą? Ulga? Docenienie umiejętności pilota? Sarkazm? Świętowanie? Wszystkie cztery. Wraz z tandetną melodyjką otrzymuję informację, że dziewięćdziesiąt kilka procent lotów ląduje o czasie. Cieszę się ich szczęściem. Wyglądam przez okno. Nad terminalem widnieje napis ALICANTEELCHE. Wczesny listopad, a temperatura o poranku wynosi już szesnaście stopni, jest słonecznie i wieje lekki północny wiatr. Tę informację przekazał mi mężczyzna z nadwagą siedzący na środkowym siedzeniu obok mnie. Człowiek, którego tłuszcz wylewał się na moją przestrzeń przez cały czas lotu. Pasażerowie wokół mnie wstają, aby przywdziać płaszcze i wyciągnąć
torby. Dobrze mi się siedzi na moim miejscu. Mimo że w dzisiejszych
czasach loty są szybkie, to minie jeszcze dobre dziesięć minut, zanim
wyjdzie wystarczająco dużo osób, żeby opłacało mi się wstać. I jakoś mi
się specjalnie nie spieszy. Pogrzeby z reguły nie są czymś, czego
usilnie poszukuję. Jestem przeciwniczką śmierci. Zwolenniczką życia
wiecznego. Ponury żniwiarz? To nie dla mnie. Wyjątek. Nieśmiertelny.
Spoglądam przez okno na asfalt, świadoma, że gruby mężczyzna obok szuka
czegoś przy moich stopach.
– Przepraszam – mówi – upuściłem długopis.
Uśmiecham się do niego, ale nie oferuję pomocy. Nie ma tam wystarczająco
dużo miejsca dla nas dwojga. Chrząka i jęczy, podczas gdy jego gorące i spocone udo wciska moje w kadłub samolotu. Pod pachami ma szare plamy
potu wielkości piłki nożnej. Smród tych pach jest moim towarzyszem
podróży od trzech godzin. Przysięgłabym, że kobieta siedząca przy
przejściu wykonuje opryski, bo podczas lotu tak często zlewała się
perfumami, aby ukryć ten odór. Jednak nie miałam nic przeciwko. Słodki
aromat przynosił chwilową ulgę od smrodu mężczyzny, a w razie potrzeby
też używałam perfum. Na domiar złego po godzinie od rozpoczęcia lotu
mężczyzna (przedstawiciel handlowy, który chciał na kilka dni zanurzyć
się w słońcu i piwie) kontynuował atak na moje nozdrza poprzez regularne
puszczanie wiatrów. Była to woń, która wywoływała kaszel nawet cztery
rzędy dalej. Siedząc obok, czułam wręcz smak tego pierda.
Ale czego można się spodziewać za pięćdziesiąt funciaków w jedną stronę
z Glasgow do Alicante?
Mężczyzna wstaje, przynosząc mojej nodze ulgę od nacisku. Odwraca się i uśmiecha do mnie. Potrzeba iście nadludzkiej samokontroli, by nie
poczynić mu uwag odnośnie do czystości jego ciała i diety. Powstrzymuję
się z grymasem, który – mam nadzieję – w równym stopniu wyraża pogardę i dezaprobatę.
Gdy szuka swojej torby w schowku, wzdycham na myśl o sytuacji, w której
się znalazłam. Wzdycham ponownie, gdy mężczyzna po raz kolejny puszcza
gazy. Przyciskam twarz do szyby i oddycham przez usta. Za mną koleś w kapturze przeklina i głośno oświadcza, że ktoś w samolocie ma raka
okrężnicy. Patrick najwyraźniej przywykł do takich obelg i z łatwością
je ignoruje. Słusznie. Wejdź w czyjeś buty i takie tam…
Gdy załoga obsługująca pasażerów manewruje ruchem na schodach
prowadzących na płytę postojową na przedzie samolotu, zastanawiam się,
czy byłoby możliwe zakradnięcie się do toalety, ukrycie w niej i powrót
do domu. Zakładając, rzecz jasna, że ten samolot nie leci najpierw gdzie
indziej. Chociaż nawet ta myśl wydaje się atrakcyjna. Wszystko wydaje
się atrakcyjniejsze od pogrzebu własnej matki, gdy czujesz się bardziej
jak intruz niż jedyna córka pogrążona w żałobie. Mama nie zasługuje ani
na moją pogardę, ani na dziecinne zachowanie. To po prostu kwestia
nawarstwiającego się poczucia winy.
Siedzę tak długo, aż ostatni pasażer wyjdzie z samolotu, wstaję, biorę
torbę i mozolnie podążam do drzwi. Załoga samolotu już sprawdza
siedzenia pod kątem ewentualnych pozostałości. Schodzę po schodach na
płytę postojową i idę naokoło w kierunku terminalu. Nie spieszy mi się.
Chcę być w krematorium na styk.
Kontrola paszportowa to skupisko ludzi próbujących ocenić, w której z elektrycznych pułapek na szumowiny kolejka przesuwa się najszybciej.
Tylko ja szukam tej najwolniejszej. Zbyt szybko staję przed bramką;
potrzebuję pomocy młodego człowieka, aby zorientować się, w którą stronę
należy włożyć paszport do skanera. Żaden z pasażerów nie uskarża się na
moją niewiedzę, bo przechodzę jako ostatnia.
Gdy stoję na ruchomych schodach, jadąc w dół, wyciągam z kieszeni
komórkę i ją odpalam. Kilka sekund później, gdy przechodzę do hali
bagażowej, dostaję esemesa od mojego operatora z informacją, ile zedrą
ze mnie za korzystanie z telefonu. Mam starego odrapanego iPhone’a na
kartę, bez roamingu. Z łatwością mogłabym sprawić, że saldo mojego konta
wyświetli się na czerwono. Wystarczy jedynie kilka esemesów lub dziesięć
sekund w internecie.
Podążam za znakami z napisem „Salida” i czekam na esemesa od George’a Laidlawa. Zgłosił się na ochotnika, żeby mnie odebrać. Powiedział, że
wyśle esemesa i spotkamy się po drugiej stronie drzwi wyjściowych z hali
bagażowej.
Wychodzę z hali bagażowej i odkrywam barierę oddzielającą tłumy
oczekujących od przybywających pasażerów. W tłumie znajduje się kilka
kartonów z prymitywnie wypisanymi nazwiskami – w większości z błędami.
Ci zaawansowani technologicznie w tłumie odbierających mają iPady, które
migają na powitanie.
Z tłumu wyłania się George. Jeden z najstarszych przyjaciół mamy. Jest
przysadzistym mężczyzną z ogromnym brzuchem i starannie przyciętą siwą
brodą. Ma na sobie jasne chinosy i koszulę z kołnierzykiem. Jego buty to
klasyczne loafery. Z każdej strony emanuje prawniczą aurą.
– Daniella – mówi, wyciągając rękę.
Przyjmuję ją i padam ofiarą gwałtownego uścisku dłoni. Bez wątpienia
wyćwiczonego przez lata do perfekcji, aby wzbudzać zaufanie i jednocześnie dominować nad swoimi klientami.
– Dzięki, że po mnie przyjechałeś, George – odpowiadam.
– Nie miałem za bardzo wyboru – mówi tonem pełnym nagany. – Nie
prowadzisz samochodu, mówiłaś, że jesteś spłukana, taksówka do El
Descaro kosztuje ponad sto euro, a pierwszy dostępny autobus
przyjechałby tam dwadzieścia minut po rozpoczęciu pogrzebu twojej matki.
Więc oto jestem.
Nie wypowiedział słowa kondolencji.
– Przyjechałam tak szybko, jak tylko mogłam – mówię. – Dlaczego pogrzeb
odbywa się tak pospiesznie?
– To jest Hiszpania. Od dwudziestu czterech do czterdziestu ośmiu godzin
to norma. Nie żebyś miała o tym jakiekolwiek pojęcie.
Postanawiam na to nie odpowiadać i ruszam za nim, gdy ten maszeruje
przez terminal zdecydowanym krokiem. To jasne, że niezbyt cieszy się na
mój widok.
Kiedy docieramy na parking, dowiaduję się, że George jeździ jaguarem
S-Type. Skórzane wnętrze wozu czasy świetności ma już dawno za sobą i cuchnie stęchłym dymem z cygar. Kiedy samochód zjeżdżał z taśmy
produkcyjnej, beżowa tapicerka jego dachu była prawdopodobnie w kolorze
arktycznej bieli. George pośpiesza mnie, żebym wsiadła. Następnie
wyjeżdża z parkingu i kieruje się na rondo, po czym zjeżdża na drogę
szybkiego ruchu. Nie wypowiada przy tym ani jednego słowa. Wciska gaz do
dechy i pędzimy do przodu, zauważając wkrótce drogowskaz na Walencję.
Stęka coś o tym, że dojazd do El Descaro zajmie dużo czasu.
Dwadzieścia minut później, gdy dojeżdżamy do bramki poboru opłat,
zatrzymuje się, aby wziąć bilet, i zwraca się w moją stronę.
– Czy wiesz już, co powiesz w krematorium?
– Mam wygłosić przemowę? – pytam.
– Oczywiście, że tak – prycha w odpowiedzi. – Ktoś musi. Effie nie była
religijna, więc ksiądz jest tam tylko dla formalności. Ty jesteś jej
córką.
– Co mam powiedzieć?
– Cokolwiek zechcesz, ale byłoby miło, gdybyś opowiedziała o jej życiu.
To będzie trudne. Przez dwadzieścia lat odgrywałam w nim mało znaczącą
rolę.
– George, czy nie byłoby lepiej, gdybyś ty to zrobił?
– Co, kurwa?
Więc postanowione.
Dźwięk mojego dzwonka sygnalizuje pojawienie się nowego esemesa. To od
George’a, który informuje mnie, że jest w punkcie spotkań na lotnisku. I jak tu nie kochać opóźnień sieci?
George ponownie wciska gaz do dechy i pędzimy przed siebie na
autostradę. Zadowalam się wpatrywaniem w krajobraz. Czterdzieści minut
później mijamy morze wysokościowców.
– Gdzie to jest? – pytam.
– Benidorm – odpowiada George.
– Cholera jasna, jest wielkie.
Przed nami wznoszą się góry, jak w scenie z Gry o tron. Spektakularne.
Wjeżdżamy do tunelu, w którym są znaki nakazujące nam włączenie świateł
i zmniejszenie prędkości. George nie robi ani jednego, ani drugiego.
– O której musimy być w krematorium? – dopytuję.
– Za nieco ponad godzinę. Będziemy na styk. Oboje musimy się przebrać.
Patrzę w dół na moją czarną bluzkę, czarne dżinsy i czarne vansy.
Przebrać się? Miałam nadzieję, że włożę ciemnoszarą marynarkę i gotowe.
Nie mam w torbie alternatywnego zestawu ubrań żałobnych. Zastanawiałam
się nad kupnem sukienki, ale w całym życiu miałam tylko jedną, teraz
zbyt ciasną w talii i postrzępioną na brzegach, aby nadawała się na
pogrzeb, więc nie zdecydowałam się na tę opcję. Mama nie przepadała za
eleganckimi sukienkami, a ja jestem zwolenniczką jedynie T-shirtów i dżinsów. A więc to nie brak szacunku kieruje moim wyborem stroju. Raczej
chęć pozostania wierną temu, co łączyło mnie z mamą. A nie było tego
wiele. Jednak to, co było, nie było ściemą. A szykowna sukienka to
byłaby według mnie ściema.
Gdy wyjeżdżamy z tunelu, myślę o moim locie powrotnym za trzy dni.
Poleciałabym jutro, ale rano jestem umówiona na spotkanie z miejscowym
prawnikiem, żeby przejrzeć testament mamy. George był zimny jak lód,
kiedy zadzwoniłam i powiedziałam mu o tym. Uważał, że to on powinien
zająć się testamentem. Jednak ja chciałam, żeby pieczę nad sprawami mamy
sprawował ktoś, kto nie został skreślony za oszustwo. A to wykluczało
George’a. Został wykreślony z rejestru brytyjskich prawników wiele lat
temu, między innymi za sprzeniewierzanie funduszy klientów. Szczegóły
były niejasne, ale jego obecność w Hiszpanii zbiegła się w czasie z ogłoszeniem jego skreślenia przez izbę adwokacką. Słyszałam, że w Hiszpanii pojawił się tego samego dnia. Może nawet dzień wcześniej.
– George – mówię, mając nadzieję na ocieplenie atmosfery w samochodzie.
– Dobrze znałeś mamę. Jaka była… pod koniec?
George kręci kierownicą, żeby wyprzedzić ciężarówkę.
– Była Effie. Co jeszcze chcesz wiedzieć?
Na razie nie zanosi się na ocieplenie.
– To znaczy, jaka się wydawała?
– Co chcesz, żebym powiedział? Że była gotowa na atak serca? Miała to
wypisane na czole. Wiesz, o co chodzi. Oto nadchodzi wielkie wydarzenie.
Zapchane Tętnice grają dziś u nas swój największy hit: Zawał serca.
Ostatni raz w życiu.
Co, do cholery?
– George, tak tylko pytam.
– No to, kurwa, przestań. Później. Nie teraz.
Myślałam, że zbliżamy się do maksymalnej prędkości samochodu, ale
George’owi udało się wykrzesać z silnika kolejne szesnaście kilometrów
na godzinę. Zasuwamy w ciszy przez skąpane w słońcu wzgórza. Zastanawiam
się, skąd u diabła tak naprawdę bierze się gniew George’a. Jest napięty
i pochyla się do przodu nad kierownicą. Na jego twarzy pojawiają się
czerwone plamki, a knykcie bieleją. Usadawiam się wygodnie, porzucam
dalsze pytania i zastanawiam się, dlaczego człowiek, którego ledwie znam,
wystrzelił jak exocet1 do córki w drodze na pogrzeb matki.
Zjeżdżamy z autostrady przez kolejną bramkę poboru opłat, George wkłada
kartę kredytową, aby zapłacić. Wpycha ją w szczelinę, jakby próbował
przekroić tani stek tępym nożem.
Znak drogowy za bramką wskazuje jako limit prędkości osiemdziesiąt
kilometrów na godzinę. Dziesięć sekund na drodze i już przekroczyliśmy
tę prędkość. To droga dwukierunkowa, wzdłuż której znajdują się obiekty
handlowe i różne kawiarnie.
Wkrótce zbliżamy się do wybrzeża i wjeżdżamy z rykiem silnika do El
Descaro. George jedzie zygzakiem przez typowe hiszpańskie uliczki i naciska hamulec przed białym, trzypiętrowym budynkiem z małym szyldem w ogrodzie z napisem „Hotel Pequeño”.
Wysiadam i zabieram torbę z tylnego siedzenia.
– Wrócę za piętnaście minut. Bądź gotowa – mówi George, paląc gumę, a następnie się ulatnia.
Zostałam sama na chodniku. Trochę zszokowana.
Ogród, który otacza hotel, jest zadbany. Otwieram metalową bramę i podchodzę do drzwi wejściowych. Dostrzegam mały dzwonek służący do
alarmowania pracowników hotelu o przybyszach. Po kilku minutach
naciskania, pukania, szukania i zaglądania odnoszę wrażenie, że nikogo
tam nie ma. Wtedy z szybkością leniwca otwierają się drzwi i pojawia się
starsza pani. Ma włosy upięte w ciasny kok i olśniewająco biały fartuch,
który przykrywa czarną sukienkę do kostek.
– Buenos días – mówi.
– Buenos días – odpowiadam przeciągle po hiszpańsku. – Coulstoun?
– Perdón?
– Jestem seńorita Coulstoun – mówię. – Mam zarezerwowany pokój.
Przynajmniej mam taką nadzieję. George to załatwił.
– Coolstone – powtarza. – No tengo a señorita Coolstone.
– Ja – mówię, wskazując na swoją klatkę piersiową. – Ja się tu
zatrzymuję – zwracam uwagę na hotel. – Eee… dormir aqui?
Patrzy na mnie pustym wzrokiem jak na idiotkę.
Próbuję inaczej.
– Señor Laidlaw?
– Ah… si, señor Laidlaw – odpowiada z uśmiechem. – Éll reservó una
habitación para usted. Vale.
Otwiera drzwi i wpuszcza mnie do środka. Korytarz jest ciasny, mieści
się w nim ledwie jedna osoba. Na jednej ścianie wisi krzyż z Jezusem, a naprzeciwko niego małe lustro z czarnym metalowym obramowaniem. Podłoga
jest wyłożona jasną terakotą. Jest środek dnia i w słońcu unoszą się
drobiny kurzu. Wkraczam do spokojniejszego świata.
Właścicielka hotelu wspina się po schodach na końcu korytarza,
zachęcając mnie, abym poszła za nią. Na górze, w jeszcze węższym
korytarzu, znajduje się dwoje drzwi. Właścicielka hotelu otwiera drugie
z nich i wchodzi do środka. Toczę się za nią, uderzając torbą o ścianę.
Po pokoju widać, że koncepcja hotelu jest spójna – również jest malutki.
Jedyne meble to pojedyncze łóżko i składany stolik. Nie widać żadnej
szafy. Właścicielka uśmiecha się i macha do mnie, gdy już znajduję się w pokoju. Ja też się uśmiecham. Nie ma śladu toalety.
– Łazienka? – pytam.
– Como?
Naśladuję mycie rąk.
– Aaa… el baño – odpowiada.
Cofa się do korytarza i wskazuje na kolejne schody.
– Es el primero a la izquierda.
Macha lewą ręką, a ja domyślam się, że chodzi jej o to, że toaleta jest
na górze, po lewej stronie.
– Gracias – mówię, podczas gdy ona biegnie korytarzem małymi kroczkami
i znika, schodząc na dół po schodach.
Wchodzę ponownie do pokoju, wyjmuję swoje przybory toaletowe i rozkładam
marynarkę na łóżku. Jest wymięta, ale nie mam gdzie jej powiesić, więc
taka będzie musiała wystarczyć. Zaplanowałam prysznic, ale jeśli George
naprawdę wróci za piętnaście minut, nie mam na to czasu, bo minęło już
pięć z nich.
Chwytam swoją torbę z przyborami toaletowymi i wspinam się do łazienki.
Widać, że była czyszczona wybielaczem i nie odbiega od panującej tu
miniaturyzacji. Siedzenie na sedesie oznacza konieczność włożenia stóp
pod prysznic, a umywalka nie pomieściłaby wody do zmoczenia znaczka
pocztowego. Staram się, jak mogę, by zmyć brud z podróży, i uciekam się
do starej sztuczki, czyli sowitego spryskania się perfumami i dezodorantem. Czeszę włosy, ale niewiele to daje. Nie są posłuszne.
Zresztą nigdy nie były. Schodzę do swojego pokoju akurat w momencie, gdy
rozlega się dzwonek do drzwi wejściowych. Sprawdzam na komórce –
piętnaście minut po tym, jak George odjechał w szaleńczym tempie.
Wychodząc, zamykam drzwi do pokoju, zakładając jednocześnie marynarkę.
Gdy dochodzę do drzwi wejściowych, nigdzie nie widzę właścicielki
hotelu. Jaguar już czeka, delikatnie mrucząc. George macha do mnie
gorączkowo zza opuszczonego okna, pokazując, żebym wsiadła.
Przygląda się mojemu ubraniu.
– Tak bez sukienki?
– Nie mam żadnej.
– W Wielkiej Brytanii nie ma sklepów z ubraniami?
Zignorowałam go.
Odjeżdżamy z rykiem silnika i niecałe dziesięć minut później
przejeżdżamy przez bramę krematorium. Parking jest zajęty, a ludzie
wlewają się do środka przez frontowe drzwi.
Z języka francuskiego: latająca ryba. To przeciwokrętowy pocisk rakietowy samonaprowadzający się na cel. [wróć]
3. Ogarniaczka
3
Ogarniaczka
Stoję w przedniej części tanatorio. Wszyscy zgromadzeni są wpatrzeni we mnie. Za mną znajduje się trumna mamy z otwartym wiekiem. Przysięgłabym, że czuję jej wzrok na plecach. Przede mną rozciągają się rzędy brązowych plastikowych krzeseł, z błyszczącymi metalowymi nogami. Wszystkie stoją na polerowanym na wysoki połysk marmurze. Każde krzesło jest zajęte, w pomieszczeniu jest osiemdziesiąt lub dziewięćdziesiąt osób. Kilka z nich stoi z tyłu. Po mojej lewej znajduje się szklana ściana z podwójnymi drzwiami prowadzącymi na żwirową drogę na zewnątrz. Za żwirem małe, sękate drzewa przecinają nagi krajobraz. Ksiądz stojący za białym stołem pokrytym płótnem daje mi znak, żebym zaczęła. Pozwalam, by zapadła krępująca cisza. Co mam powiedzieć? Czego ode mnie oczekują? Powrotu do dzieciństwa?
Frazesów? Wciskania ściemy?
Kiedy zmarła babcia, to moja mama była w centrum uwagi, wygłaszając
peany. Miałam wtedy sześć lat i byłam za mała, by to wszystko zrozumieć.
Pozostały mi tylko niewyraźne wspomnienia z tego dnia pełne wysokich
obcych ludzi, szeptów oraz zapachu wybielacza i whisky. Dzięki zdartej
kasecie VHS pamiętam jednak dobrze to, co powiedziała mama. Wideo
nakręcił jeden z moich wujków. Dziwny pomysł – nagrywać pogrzeb, ale
dzięki temu zachowałam konkretne wspomnienie z wieku, z którego
praktycznie wszystko pamięta się mgliste i przeinaczone.
Na nagraniu mama stoi u stóp mównicy. Widać, że czuje się niekomfortowo
i jest smutna. Ma na sobie czarną jak noc, workowatą sukienkę,
przypominającą więzienne ubranie. Na zalanej łzami twarzy ma wypisaną
śmierć mamy i brak przekonań religijnych. Gdy się porusza, jej obszerna
sukienka pozostaje nieruchoma, przez co wygląda, jakby przemawiała z wnętrza małego, żałobnego namiotu cyrkowego. Jej włosy, zazwyczaj dziki
busz odchodzący na wszystkie strony, są wysoko upięte na głowie i przytrzymywane na miejscu za pomocą czarnej tasiemki. W lewej ręce
trzyma kartkę papieru, ale podczas przemowy ani razu na nią nie patrzy.
Co jakiś czas byliśmy zmuszani do oglądania tego nagrania. Był to
makabryczny rytuał, w którym brały udział: kruche ciasteczka, whisky i dzban herbaty – ulubiona trylogia babci – prawdziwe „mniam”. Nie
oglądałam tego filmu od co najmniej dwóch dekad, ale wiem, że w głębi
duszy mama była dumna ze słów wypowiedzianych tamtego dnia. Od czasu do
czasu zdarzało mi się recytować początek jej wypowiedzi, gdy słyszałam,
że ktoś umarł. Robiłam to ukradkiem, pod nosem. To było jak cicha
modlitwa do zmarłego. Nic innego nie przychodzi mi do głowy, dlatego
słowami mamy przerywam niezręczną ciszę ogarniającą pomieszczenie.
– Kiedy żywi odchodzą z tego świata – mówię – patrzymy na to jak na
ostatnią kropkę na końcu książki. Traktujemy tak, jakby ta osoba
odeszła. Jakby nie miała już żadnej roli do odegrania w naszym życiu. Że
nadszedł czas, aby napisać słowo: „Koniec”.
Cisza w pomieszczeniu wydaje się, jeśli to w ogóle możliwe, jeszcze
większa, ale trochę mniej niezręczna.
– Jednak to nieprawda – kontynuuję – zmarli żyją dalej. Pamięć o nich
towarzyszy na zawsze przyjaciołom i rodzinie. Smutek i żal koncentrują
się na tym, kim byli i czego dokonali. Ale, co ważniejsze, na tym, co po
sobie pozostawili. Ich spuściźnie. A z czasem, gdy wspomnienia wyblakną,
przetrwają tylko te najsilniejsze. Prawdziwa istota mamy. I to właśnie o tych wspomnieniach powinniśmy tutaj myśleć.
Pozwalam, by zgromadzeni przetrawili sobie te słowa. Zastanawiam się,
nie po raz pierwszy, czy mama napisała je sama, czy gdzieś je znalazła.
Uwaga wszystkich jest skierowana na mojej osobie. Porzucam mowę mamy i zaczynam mówić własnymi słowami, spontanicznie i od serca.
– Mama – kontynuuję – nigdy nie była kimś, kogo można by nazwać
konwencjonalnym.
Na sali wybrzmiewa śmiech.
– Urodziłam się w późniejszym okresie jej życia. Sądzę, że później, niż
chciała. – Tym razem ja się śmieję i dodaję: – Nie sądzę. Wiem. Kiedy
większość dzieci odprowadzały do podstawówki młodziutkie mamy, które
same były świeżo po szkole, ja byłam wysyłana sama. Mama skupiła się na
pracy i przynoszeniu do domu pieniędzy. Była zajęta sprzątaniem w fabryce maszyn, w której pracowała przez ponad dwadzieścia pięć lat.
Przysięgam, że gdyby to było możliwe, zapewne urodziłabym się na
podłodze hali produkcyjnej, a następnie zostałabym odsunięta na bok i zabrana do lekarza na badania, gdy tylko zawyje syrena fabryczna.
Kilka kolejnych cichych śmiechów.
– Ale jeśli mamie udało się wpoić mi jedną rzecz, to z pewnością tę, że
w życiu trzeba znaleźć pracę i jej się trzymać. Dopóki nie odeszła z fabryki, naprawdę myślałam, że zostanie w niej do emerytury. Potem
zaskoczyła mnie i swoich przyjaciół, kupując tutejszy pub w dniu, w którym skończyłam szesnaście lat. W dniu, w którym spakowała manatki i przeprowadziła się do Hiszpanii. Nie podając żadnego powodu.
Przynajmniej mi nikt go nie zdradził. Do czasu ukończenia szkoły
musiałam zamieszkać z ciotką.
Przerywam. Nie jestem pewna, dokąd zmierzam z tym wywodem.
– Jak może wiecie – kontynuuję – albo i nie, mama nigdy nie powiedziała
mi też, kto jest moim ojcem. Nie dała nawet żadnej wskazówki. Pytałam
wiele razy, ale ona nawet nie próbowała kłamać. Po prostu mówiła mi, że
lepiej, żebym nie wiedziała.
Na salę wkrada się wiercenie. Niecierpliwe przebieranie nogami,
krzyżowanie i opadanie rąk, kręcenie się pośladkami na krześle.
Niektórzy odwracają wzrok.
– Jeśli mam być szczera – brnę dalej. – A dzisiejszy dzień wydaje się
dobry jak każdy inny, by wyłożyć karty na stół… wielu z was znało moją
matkę o wiele lepiej niż ja. Nasza relacja była, w najlepszym razie,
pełna dystansu. Parę razy próbowałam wyciągnąć do niej rękę, ale z jakiegoś powodu mama była wobec mnie chłodna.
Przez „chłodna” mam na myśli zimna jak lód.
– Ale jednak wciąż była moją matką. Kobietą, która sprowadziła mnie na
ten świat. Tą, która pracowała, by zapewnić mi dach nad głową i żeby
było co do garnka włożyć. Może nie było jej przy mnie, gdy potrzebowałam
się przytulić, i nie była pierwszą osobą, do której mogłam przyjść się
wypłakać. Ale to dlatego, że nie przepadała za okazywaniem emocji. Była
na to zbyt praktyczna. Uważała się za ogarniaczkę. Taka była jej rola w życiu. A przynajmniej kiedyś była. Może zmieniła się po przyjeździe
tutaj. Ale Effie, bez względu na to, jaką ją znaliście, była dla mnie
ogarniaczką w każdym znaczeniu tego słowa. Bójka w szkole. Effie
ogarnęła sytuację. Dzień, w którym przyłapano mnie na kradzieży w sklepie. Effie ogarnęła sytuację. Pewnego ranka, gdy przyłapałam sąsiada
ze spodniami spuszczonymi do kostek, robiącego sobie dobrze pod oknem
mamy. Effie ogarnęła sytuację.
Wiercenie weszło na zupełnie nowy poziom, ale zmierzam teraz w dobrym,
jasno wytyczonym kierunku.
– I taką właśnie chciałabym ją zapamiętać. Jako
siedemdziesięcioośmioletnią kobietę, która zapracowała na opinię kogoś,
kto próbował ogarnąć ten świat. Ogarniaczkę, która w moich oczach była
jak żywioł. Dlatego być może, gdy życie nie będzie rozpieszczać i będzie
trochę ciężko, warto zadać sobie pytanie: „co zrobiłaby Effie?”. Wtedy
może będziecie mieli wrażenie, że ona w jakiś sposób nadal tu jest.
Wydaje mi się, że dla mojej mamy takie podsumowanie jest równie dobre
jak każde inne.
Przestaję mówić i wracam na swoje miejsce. George piorunuje mnie
wzrokiem i szepce, gdy siadam:
– Tylko na tyle cię stać? Ogarniaczka?
Patrzę na niego, a w moich oczach zbierają się pierwsze łzy, które
uronię za mamę.
– Co w tym złego? – mamroczę, gdy ksiądz wstaje, aby wszystkich
odprawić.
– Musisz pytać? – odpowiada George.
Muszę pytać. Moje słowa może i były nieplanowane, ale płynęły prosto z serca. Czuję, że wzbiera we mnie gniew. Chęć odgryzienia się. Pochylam
się i mówię, na tyle głośno, żeby wszyscy słyszeli:
– Moja mama nie żyje, George. Więc na kilka minut, tylko na kilka minut,
odpierdol się ode mnie.
To skutecznie zbija z tropu wszystkich zebranych.
MINISTERIO DEL INTERIOR
GUARDIA CIVIL
PUESTO DE EL DESCARO
DATA: Jueves 14 de Noviembre de 2019
Esta es una copia de la traducción al inglés de la entrevista con la
persona o personas nombradas.
(Poniżej znajduje się kopia tłumaczenia na język angielski
przesłuchania podmiotu lub podmiotów).
OBECNI: capitán Lozano, Teniente Perez i George Lorne Laidlaw.
TRANSKRYPCJA JAK PONIŻEJ:
FUNKCJONARIUSZ HISZPAŃSKIEJ POLICJI CAPITÁN LOZANO (CAPITÁN L.): Señor
Laidlaw, nazywam się capitán Lozano. Czy potrzebuje pan tłumacza?
GEORGE LORNE LAIDLAW (G.L.): Nie. Mój hiszpański jest w porządku.
CAPITÁN L.: Muy bien. Na początek proszę, aby podał pan swoje pełne
imię i nazwisko.
G.L.: George Lorne Laidlaw.
CAPITÁN L.: A czy może pan podać swój wiek?
G.L.: Sześćdziesiąt siedem lat.
CAPITÁN L.: Gdzie pan mieszka?
G.L.: Carrer Del Mar de Azure, Apartmento 5, w El Descaro.
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw, czy może mi pan powiedzieć, skąd znał pan
zmarłą?
G.L.: Dlaczego chce pan to wiedzieć?
CAPITÁN L.: To jest tylko pytanie. Muszę zapytać. W końcu señora
Coulstoun zmarła nagle.
G.L.: A czy to nie tak jak wszyscy?
CAPITÁN L.: Tak, ale niektórzy bardziej nagle niż inni.
G.L.: Chce pan powiedzieć, że Effie nie umarła na atak serca?
CAPITÁN L.: Nie. Z pewnością był to atak serca.
G.L.: Więc po co te pytania?
CAPITÁN L.: Ponieważ, señor Laidlaw, to moja praca. Czy będzie pan
współpracował?
G.L.: Czy muszę?
CAPITÁN L.: Cóż, przyszedł pan tu z własnej woli. Myślałem, że to
oznacza, że odpowie pan na moje pytania.
G.L.: Z własnej woli? Serio? Nie sądzę.
CAPITÁN L.: Może pan wyjść, kiedy tylko zechce.
G.L.: Jeszcze raz, po co te pytania?
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw. W ten sposób traktujemy wszystkie przypadki
nagłej śmierci. Pomoże pan?
G.L.: Serio? Śmierć Effie jest naprawdę mało podejrzana. Zmarła na zawał
serca. Effie miała znaczną nadwagę, nie ćwiczyła, a jej dieta składała
się głównie z tłuszczu i cukru. Powiedziałbym, że zmarła dokładnie tak,
jak powinna. Pytam więc ponownie: po co te pytania?
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw, takie zachowanie nie pomoże ani nam, ani
señorze Coulstoun.
G.L.: Nic nie pomoże señorze Coulstoun. Ona nie żyje.
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw, czy to prawda, że pomógł pan señorze
Coulstoun wkrótce po jej przybyciu do Hiszpanii?
G.L.: To było dawno temu, ale tak. Pomogłem jej nabyć pub, jeśli o to
panu chodzi.
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw, nie jest pan zarejestrowanym prawnikiem w Hiszpanii.
G.L.: Nie, nie jestem.
CAPITÁN L.: Dlaczego więc poprosiła pana o pomoc?
G.L.: Co to ma do rzeczy, do cholery?
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw, próbuję tylko ustalić charakter pańskiej
relacji ze zmarłą.
G.L.: W porządku, nie jestem zarejestrowanym prawnikiem w Hiszpanii, ale
znam lokalne prawo na tyle, że mogę oferować swoje usługi jako doradca.
Nie narusza to prawa i mogę wskazać wielu zadowolonych klientów, jeśli
naprawdę chce pan wiedzieć, jak dobry w tym jestem.
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw, z tego, co wiem, opuścił pan Wielką
Brytanię po tym, jak, można by rzec, popadł pan w niełaskę.
G.L.: Chciałem zmienić swoje życie.
CAPITÁN L.: W Wielkiej Brytanii został pan wykreślony z rejestru
prawników.
G.L.: Farsa.
CAPITÁN L.: Od której się pan nie odwołał?
G.L.: Myślę, że czas zakończyć to przesłuchanie. Nie widzę żadnego
związku między tym, co się wydarzyło albo nie wydarzyło dwadzieścia lat
temu, a śmiercią Effie.
CAPITÁN L.: Señor Laidlaw, kto najbardziej skorzysta na śmierci
señory Coulstoun?
G.L.: Słucham?
CAPITÁN L.: Czy to prawda, że doradzał pan señorze Coulstoun w sprawie
jej testamentu?
G.L.: To też było dawno temu.
CAPITÁN L.: Więc, señor Laidlaw, kto najbardziej skorzysta na śmierci
señory Coulstoun?
G.L.: Daniella.
CAPITÁN L.: Señorita Daniella Coulstoun?
G.L.: Tak.
CAPITÁN L.: I, señor Laidlaw, jeszcze raz, gdzie pan był, zanim
znalazł pan señorę Coulstoun w Se Busca?
G.L.: Nie jestem pewien, czy chcę odpowiedzieć na to pytanie.
CAPITÁN L.: Dlaczego nie?
G.L.: To skomplikowane.
4. Spójrz na mnie
4
Spójrz na mnie
Jedyną zmianą, jaka zaszła w pubie od czasu, gdy byłam tu ostatnio, są jaskraworóżowe stoliki i krzesła. Wszystkie są obecnie zajęte. Pub jest pełny. Pozostały tylko miejsca stojące. Kiedy wróciliśmy z tanatorio, George zaprowadził mnie w milczeniu do miejsca na końcu baru. I oto stoję, patrząc na morze ludzi. Rozpoznaję kilka twarzy, ale poza George’em nie przypominam sobie żadnego nazwiska. Mam przed sobą kawę. Wszyscy inni są pod wpływem alkoholu. Bardzo chciałbym być gdziekolwiek, tylko nie tutaj. Po tym, jak nakrzyczałam na George’a, ogarnął mnie smutek, którego się nie spodziewałam. Wmawiałam sobie, że śmierć matki to tylko kolejna przeszkoda na mojej drodze. Coś, co trzeba pokonać i zostawić za sobą. Przez ostatnie dwadzieścia lat miałam z mamą tak mało kontaktu, że podzieliłam swoje życie na przed M. i po M.: przed mamą i po mamie. Prawie tak, jakby umarła już dwadzieścia lat temu. Tylko kartki świąteczne i urodzinowe oraz rzadkie wizyty przełamywały złudzenie, że jej nie ma. Poza tym życie toczyło się bez niej. Dopiero te głupie przemówienie w krematorium sprawiło, że coś we mnie
pękło. Użycie jej słów. Słów mamy. Słów, które dobiegały z telewizora
setki razy. Słów, które z czasem zaczęłam nienawidzić, ponieważ po
obejrzeniu wideo mama stawała się bez serca, co odbijało się na
wszystkich dookoła. Na kilka godzin zmieniała się z ogarniaczki w agresorkę. Potrafiła wybuchnąć nawet przy najmniejszym przewinieniu.
Potem, bez słowa przeprosin, ogarniaczka pojawiała się ponownie i wszystko wracało do normy, aż do momentu ponownego wyciągnięcia
nagrania.
Po tym, jak nakrzyczałam na George’a, ulotniłam się do toalety. Jeśli
oczekiwano ode mnie, że podziękuję wszystkim przybyłym, uniknęłam tego,
siedząc i płacząc na zimnym sedesie przez pół godziny. W końcu George
wszedł do toalety i mnie znalazł. Kiedy wyszliśmy na światło słoneczne,
parking był już pusty. Przemknęło mi przez myśl, by olać stypę w barze,
ale dla mamy to byłaby zniewaga.
Teraz, stojąc wśród chmary nieznajomych, wykorzystuję całe drzemiące we
mnie pokłady samokontroli, by nie przedrzeć się przez tę ludzką masę i nie wyjść.
Zauważam mężczyznę przepychającego się przez tłum. Mam w głowie jakieś
mgliste wspomnienie z nim związane. Jest Azjatą. Może Hindusem? Z trudem
próbuję przypomnieć sobie jego imię, gdy zdaję sobie sprawę, że idzie
prosto do mnie. Jest ubrany w czarne, obcisłe dżinsy i błyszczące buty
ze znacznie wydłużonym noskiem. Zdecydowanie wyróżnia się z tłumu. Jego
włosy są stylowo ułożone, a skóra ma zdrowy połysk. Czy to zasługa
systematycznego nawilżania, czy po prostu cholernie dobre geny? Tak czy
inaczej wygląda dobrze. Podchodzi do mnie i olśniewa uśmiechem za sprawą
precyzyjnie wybielonych zębów. Wyciąga rękę. Jest pierwszą osobą, która
próbuje się ze mną porozumieć, odkąd przyjechałam.
– Hej – mówi. – Jestem Zia MacFarlane. Spotkaliśmy się, gdy byłaś tu
ostatnim razem. Kiedy to było? Dwa lata temu?
– Coś koło tego – odpowiadam. – Hej.
– Jak się masz, Daniella?
Cofam się i przesuwam częściowo za bar, a on idzie za mną i ustawia się
tak, by zdobyć dla nas nieco przestrzeni. Dopiero z bliska widać jego
wiek. Z daleka powiedziałabym, że jest między późną trzydziestką a wczesną czterdziestką, ale po wzięciu go pod lupę zgaduję, że ma około
pięćdziesiątki.
– Chyba dobrze – odpowiadam.
Odgłosy rozmów wokoło tłumią naszą pogawędkę.
– Fajna mowa – mówi.
Jego akcent jest lekko szkocki, ale zdradza też inne naleciałości.
„Niezły okaz”, jak mawiała moja przyjaciółka Trine. Do tego ma
przyjemny, łagodny głos, dlatego niektóre słowa giną w całym tym gwarze.
– Tak myślisz? – mówię. – Nie jestem pewna, czy została dobrze przyjęta.
– To nie jest łatwa sprawa. Przemawiać na pogrzebie własnej matki.
Wydaje mi się, że moja mama planuje, że sama wygłosi swoją mowę
pożegnalną. Nagraną wcześniej. Mogłaby wygłosić kilka życiowych prawd,
wiedząc, że w tej sytuacji nie ma odwrotu. Ale poradziłaś sobie bardzo
dobrze.
– Dzięki – mówię. – Nie miałam pojęcia, co powiedzieć.
– Początek był głęboki – mówi, podchodząc nieco bliżej. – Ale pozostała
część mogła się obejść bez odniesienia do mężczyzny ze spodniami
spuszczonymi do kostek za oknem Effie. Czy to się wydarzyło naprawdę?
– Tak. – Uśmiechnęłam się. – Podkochiwał się w mamie i wydaje mi się, że
wtedy to nie był jego pierwszy raz.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
