Redakcja
Monika Tomys
Korekta
Robert Ratajczak
Projekt okładki, skład, łamanie
Natalia Jargieło
Fotografia autorki
Anna Antosik
© Copyright by Anna Stańczyk
© Copyright by Wydawnictwo „Vectra”
Druk i oprawa
WZDZ Drukarnia Lega, Opole
ISBN 978-83-67334-61-7
Wydawca
Wydawnictwo „Vectra”
Czerwionka-Leszczyny 2023
www.arw-vectra.pl
Część pierwsza
1.
Wiało, jakby się ktoś powiesił.
Ze wszystkich głupich powiedzonek komendanta Kowalika, z którymi musiała się na co dzień mierzyć, Sara najbardziej nie lubiła właśnie tego. Przyczyna była prosta.
W pewien duszny lipcowy wieczór policjantka została wezwana na interwencję z powodu zaginięcia uczennicy drugiej klasy liceum w Zawierciu. Podejrzewano, że młoda uciekła z domu, co zdarzało się jej już wcześniej, i najdalej za dwa dni pojawi się z powrotem. Jednak tym razem finał okazał się tragiczny. Służby dostały informację, że widziano podobną dziewczynę w okolicy Osiedla Słonecznego w Ogrodzieńcu, a dokładniej – na terenie czteropiętrowego pustostanu, straszącego mieszkańców miasta od lat. Kiedy informacja dotarła do właściwego komisariatu, a zmęczona wielodniowymi upałami sierżant Wilczek wbiegała po chropowatych schodkach niewykończonej klatki schodowej, nie miała jeszcze pojęcia, że tego, co za chwilę zobaczy, już nigdy nie będzie w stanie zapomnieć. Bezwładne wątłe ciało, podwieszone za szyję na skakance przywiązanej do zbrojenia wystającego z betonowej płyty, zdawało się takie nierzeczywiste. Cała ta sytuacja była nierzeczywista, niedorzeczna. Sara zwykle zachowywała konieczny dystans, jednak tamtego pamiętnego dnia nie potrafiła powstrzymać uczuć. Do jej oczu napłynęły łzy żalu i bezradności. Mimo że już w niczym nie mogła pomóc, pozostała na miejscu zdarzenia, a potem, oparta o szorstką, nieotynkowaną ścianę, w otępieniu przyglądała się ściągającym ciało strażakom. W ich skupionych twarzach dostrzegała to samo pytanie, które tłukło się też po jej głowie – dlaczego? Co musiało się dziać w życiu tej młodej osoby, że postanowiła przestać czuć na zawsze, i to w tak okropnym miejscu, w zupełnej samotności, bez obecności choć jednej bliskiej osoby? W brudnym, surowym, śmierdzącym pleśnią i moczem bezdomnych pomieszczeniu, które kiedyś miało być czyimś pokojem, ale nigdy nim nie zostało. I chociaż policjantka nie znała samobójczyni, a operacja odbywała się na terenie niepodlegającym jej jednostce, czuła, że zawiodła to dziecko. Zawiódł świat dorosłych, a ona, Sara Wilczek, była częścią tego świata.
Od tamtego czasu za każdym razem, kiedy słyszała ten ordynarny zwrot z ust Kowalika, czuła silną niechęć, a na jej plecach pojawiały się nieprzyjemne ciarki. Jednocześnie, jakby na przekór, zawsze przy wietrznej pogodzie ohydna fraza sama pojawiała się w jej głowie. Tak było i tego popołudnia.
Bo rzeczywiście wiało niemiłosiernie. Alerty rozsyłane przez Rządowe Centrum Bezpieczeństwa w wieczór Wszystkich Świętych okazały się jak najbardziej uzasadnione. Nocą musiał przejść jakiś orkan lub inny wybryk natury, strącając z nagrobków misternie poukładane dowody pamięci i miłości, przez co na drugi dzień cmentarz w Studzieńcu wyglądał jak akademik po bachanaliach. Sara momentalnie zganiła się w duchu za kolejne nieadekwatne porównanie, tym razem jakby wprost wyjęte ze słownika aspiranta Nowaka. Po chwili z goryczą stwierdziła, że przydałby jej się dłuższy urlop, z dala od pracy, rubasznego języka współpracowników i wszechobecnego testosteronu, którym przez prawie dwadzieścia lat ciągłej służby zdążyła już przesiąknąć do kości.
Policjantka kluczyła alejkami nekropolii, omijając pozrywane gałęzie. Przechodziła obok kolejnych pomników, co jakiś czas się schylała i stawiała do pionu przewróconą doniczkę, chociaż zdawała sobie sprawę, że jej trud i tak za chwilę pójdzie na marne. W porównaniu z tym, co musiało dziać się nocą, wiatr już nieco zelżał, jednak pojedyncze podmuchy wciąż były na tyle intensywne, że zwarte struktury nagrobnych bukietów łatwo ulegały ich naporowi. Kwiaty sunęły po granitowych taflach niczym żaglówki po zamarzniętym jeziorze.
Sara mogła sobie tylko wyobrażać, jak pięknie było tu kilka godzin wcześniej, kiedy dziesiątki zniczy rozświetlały noc, tworząc wokół grobów tajemniczą aurę, świetlisty portal między wspomnieniami żywych a światem zmarłych. Nie było bardziej mistycznego miejsca niż cmentarz w ten jeden, wyjątkowy wieczór. Zwykle jeszcze przez kilka kolejnych dni pozostawał piękny i kolorowy. W tym roku było jednak inaczej – tliły się już tylko nieliczne świece, a prace porządkowe wykonane przy grobach obróciły się wniwecz.
Mimo wszystko nie żałowała, że nie była obecna pierwszego listopada przy rodzinnej mogile. Dzień Zaduszny był spokojniejszy, o wiele bardziej refleksyjny, bez tłumów i całej tej napompowanej otoczki. Mogła w spokoju postać przy nagrobku i powspominać, chociaż jej myśli szybko ulatywały w całkiem inne rejony.
Zeszłoroczne wydarzenia sprawiły, że dla niej był to czas zadumy nie tyle nad śmiercią, ile nad nie do końca udanym życiem. Powinna czuć satysfakcję z rozwiązania sprawy Elizy, zaginionej w dzieciństwie siostry, lecz wciąż nie umiała zaznać zupełnego spokoju. Co prawda po zakończeniu postępowania sądowego pojawił się pewien rodzaj ulgi, lecz wraz z nią nastała też nagła i niespodziewana pustka. Sara zdała sobie sprawę, że to, co do tej pory napędzało ją do działania, wyzwalało jakiś pierwotny bunt i niegodzenie się z losem, pozostało nieodwracalnie zamknięte.
Teraz, kiedy złapała sprawcę osobistej tragedii i odkryła całą prawdę o przeszłości swojej rodziny, mogłaby wreszcie w spokoju ułożyć sobie z kimś życie, jednak to nie było takie proste. Są rany, które bardzo długo się goją. Inne ropieją bez końca. A kto by chciał się wiązać z okaleczoną, pełną nieufności i strachu osobą?
Od kiedy sięgała pamięcią, nie potrafiła stworzyć udanego związku. Miała wręcz wrażenie, że w tej sferze życia ciąży na niej jakaś klątwa. A może po prostu nie była wystarczająco dobra, ładna, sympatyczna, żeby zasłużyć na prawdziwą miłość, jeśli coś takiego w ogóle istniało. Samotność coraz bardziej panoszyła się w jej życiu. Trawiła ją powoli jak egzotyczna choroba, na którą jeszcze nie wynaleziono skutecznego lekarstwa. Codziennie wykonywała te same czynności: wstawała do pracy, jeździła na zakupy, oglądała seriale, nieregularnie jadła i dużo spała, a to wszystko było pozbawione radości, przytłaczające. Choć teoretycznie różne możliwości były w zasięgu jej rąk, nie potrafiła znaleźć w sobie siły, żeby cokolwiek zmienić. Była prawie tak martwa jak jej bliscy pochowani przy alejce pod samym lasem, mimo że wciąż oddychała.
Zatrzymała się przed jasnoszarym pomnikiem i przemknęła wzrokiem po napisach wygrawerowanych na prostokątnej płycie zwieńczonej na kształt fali.
Irena Wilczek i Ryszard Wilczek
Swoiste powitanie było jednocześnie przypomnieniem sobie bolesnej prawdy, że rodzice nie czekają na nią w rodzinnym domu z otwartymi ramionami i herbatą, tylko leżą tu, kilka metrów pod ziemią. Zjechała wzrokiem niżej, gdzie widniało jeszcze jedno imię, dopisane kilka miesięcy temu.
Eliza Wilczek 1979-1994
O ile po rodzicach pozostała jakaś materialna namiastka, siostry fizycznie nie było w grobie i Sara wiedziała, że nigdy już nie będzie. Ciało zamordowanej piętnastolatki na zawsze pochłonęła rzeka. Przynajmniej tyle śledczy zdołali ustalić w trakcie dochodzenia i dzięki temu, po ponad dwudziestu latach od zaginięcia dziewczyny, Sara mogła dokonać należytego, choć tylko symbolicznego pochówku.
Pochyliła się nad nagrobkiem. Strąciła dłonią kilka sosnowych igieł oraz połamanych gałązek. Wyjęła z reklamówki trzy duże znicze i kolejno je odpaliła długą zapalarką, po czym ustawiła jak najbliżej pionowej płyty, żeby zapewnić im ochronę przed niekorzystną aurą. Na pomniku prężył się rozłożysty kwiat w kolorze bordo. Jego łodygi uginały się nieco, ale donica była na tyle pokaźna, że stał w miarę stabilnie. Pomyślała, że to najpewniej dar ciotki Renaty, która jak co roku przyjeżdżała na groby aż z Przasnysza. Sara jej nie lubiła, dlatego tym razem wykręciła się od spotkania policyjnym dyżurem.
Wyprostowała się i postawiła kołnierz, osłaniając szyję przed zimnem. Przez ten cholerny wiatr miała wrażenie, że temperatura spadła poniżej zera, chociaż telewizyjne prognozy nie przewidywały przymrozków przynajmniej na dwa najbliższe dni. Drzewa za cmentarnym ogrodzeniem wyginały się we wszystkich możliwych kierunkach, jakby usilnie chciały zwrócić na siebie uwagę, a Sara po prostu stała i patrzyła w ogień świec, wsłuchując się w szum ich gałęzi.
Jednostronna rozmowa z bliskimi była cholernie trudna. Sara nigdy nie wiedziała, od czego zacząć. Pewnie dlatego, że w jej życiu nie działo się nic zasługującego na relację, żadna sprawa nie wydawała się dość istotna, by się nią dzielić. Mogła mówić jedynie o kolejnych niepowodzeniach, nieudanych związkach i stagnacji, z której nie umiała się wykaraskać. Nie żaliła się rodzicom, kiedy jeszcze miała możliwość spojrzenia im w oczy, żeby nie dokładać im zmartwień. A teraz? Nawet gdyby chciała, było już za późno. Nawet jeśli jakimś cudem mama i tata usłyszeliby jej myśli gdzieś tam, po drugiej stronie, już nie mogli jej przytulić, pocieszyć czy wskazać kierunku.
Zimne powietrze coraz bardziej podrażniało spojówki Sary, aż obraz migoczących świec zaczął się rozmywać. Wilgotne ciepło wypłynęło z jej oczu i przetoczyło się najpierw po prawym, a potem po lewym policzku. Nie wzbraniała się przed tym, pozwoliła, by wiatr robił swoje. Była sama i mogła sobie pozwolić na chwilę słabości.
Nagle poczuła za plecami czyjąś obecność i usłyszała rwący się oddech. Odwróciła się, ale w pierwszej chwili nikogo nie dostrzegła, bo włosy, których przez roztargnienie nie spięła, momentalnie powędrowały do przodu, falując przed oczami jak frędzle w hawajskiej sukience. Wkurzona na okropną pogodę, odgarnęła je i założyła za uszy. Zmrużyła wilgotne powieki, żeby przyjrzeć się człowiekowi stojącemu kilka metrów dalej.
Skrzywiony w grymasie zmęczenia starszy mężczyzna trzymał się za klatkę piersiową. Musiał iść o wiele szybciej, niż pozwalały mu na to wiek i stan zdrowia. Miał na sobie wypłowiałą jesionkę w kolorze, który za nowości prawdopodobnie był granatowy, a jego znoszone półbuty już dawno zasłużyły na wieczny odpoczynek. Zerkał na Sarę niepewnie, jakby czuł, że swoją obecnością może zaburzać jej intymną chwilę. Policjantka pochyliła głowę i szybkim ruchem otarła mokre policzki.
– Dzień dobry – wysapał mężczyzna tak cicho, że ledwie go usłyszała.
– Dzień dobry – odpowiedziała skonsternowana nagłym towarzystwem.
– Miałem nadzieję, że tu panią spotkam.
Dopiero teraz go poznała. Stanisław Baran obecnie zamieszkujący dom po jej rodzicach bardzo się zmienił od ostatniego spotkania. Jego twarz się zapadła, a oczy okalała niezdrowa opuchlizna. Sara podejrzewała, że po śmierci żony zbyt mocno zaprzyjaźnił się z kieliszkiem, od którego bynajmniej nie stronił również i za jej życia.
Znała rodzinę Barana od dziecka. Wspólnie z małżonką uprawiali niewielkie poletko, mieli też dwie krowy i kilka kur. Nigdy nie doczekali się potomstwa, co Sara z biegiem lat uznała za jedną z przyczyn alkoholizmu pana Stanisława. Jednak, mimo nieumiejętnie skrywanego nałogu, uważała go za człowieka godnego zaufania. Dlatego gdy pewnego lata piorun uderzył w stodołę Baranów, a ogień w ciągu kilku minut strawił cały ich dobytek, Sara postanowiła, że to właśnie im sprzeda posiadłość, na którą tak ciężko pracowali jej nieżyjący już rodzice. I to za marne pieniądze, bo pan Stanisław miał tylko tyle, ile razem z żoną zdołali wynieść z pożaru, plus niewielką sumę z odszkodowania. Zamiast pieniędzy Sara wolała jednak świadomość, że w jej domu rodzinnym mieszkają dobrzy ludzie.
– Jak zdrowie, panie Stanisławie? – zagaiła, choć odpowiedzi nietrudno było się domyślić.
– Jako tako. Jak to się mówi, w tym wieku to już nie może być idealnie.
– Widziałam, że odnowił pan elewację. Bardzo ładny kolor – skłamała i uśmiechnęła się życzliwie. Pan Stanisław wiedział, ile dla Sary znaczył ten dom, a ona nie chciała go obarczać żadnym poczuciem winy czy obowiązku wobec byłej właścicielki.
– Tak pani myśli? Mnie się średnio podobał ten żółty, zbyt jaskrawy, wolałbym jakiś zielonkawy albo beżowy. Ale Grażynka się uparła… Ona zawsze, jak to się mówi, umiała postawić na swoim.
Spuścił wzrok, z którego emanował jeszcze świeży ból żałoby.
– Bardzo mi przykro, że nie mogłam być na pogrzebie żony – powiedziała i dotknęła dłonią ramienia mężczyzny. Nie zareagował. Stał nieruchomo wpatrzony w tlący się znicz. Po chwili milczenia Sara zdała sobie sprawę, że starszy pan raczej nie zjawiłby się tu bez powodu. Grób pani Grażyny znajdował się po przeciwnej stronie cmentarza, więc wizyta przy rodzinnej mogile Wilczków musiała mieć konkretny cel. Poza tym zawsze, gdy widywała się z panem Stanisławem, choćby przy okazji zakupów w wiejskim sklepie, poza wymianą zwyczajowych ukłonów raczej ze sobą nie rozmawiali. Tym razem on pierwszy się odezwał, więc zgadywała, że mógł mieć do niej jakąś sprawę albo potrzebować wsparcia, tylko brakowało mu śmiałości, żeby powiedzieć o tym wprost. Postanowiła go wyręczyć.
– Jak pan sobie radzi? Może mogłabym w czymś pomóc?
Baran przebudził się ze snu na jawie i spojrzał Sarze w oczy bez zrozumienia. Dopiero po chwili się zorientował, o czym mowa.
– Nie, nie. Pani jest bardzo uprzejma, jak zawsze, ale ja wszystko mam. Siostra przyjeżdża ze szwagrem, gotuje mi, w słoiki kładzie. Mam, wszystko… mam.
Ostatnie słowa wypowiedział w roztargnieniu, jakby właśnie o czymś sobie przypomniał. Zaczął rozpinać płaszcz i grzebać w jego wewnętrznych kieszeniach. Poły materiału unosiły się niesfornie, utrudniając mu zadanie. W końcu wyciągnął w kierunku Sary rękę. Trzymał w niej kopertę, która wyginała się na wietrze.
– Nie będę pani dłużej przeszkadzał, chciałem tylko to przekazać.
– A co to jest? – Sara była niemal pewna, że nic ważnego. Chociaż formalnie dom przy Konwaliowej 15w Studzieńcu od wielu lat należał do Barana, czasem jeszcze przychodziły zaadresowane do niej pisma, najczęściej jakieś reklamy z banków albo listy z prośbą o pomoc od różnych fundacji. Nie chciało jej się zmieniać danych adresowych w każdej instytucji, z jaką miała wcześniej do czynienia. Dlatego kilka lat temu dała Baranowi zielone światło, żeby się takimi rzeczami nie przejmował i wyrzucał przesyłki, o ile nie mają urzędowej pieczęci.
– List przyszedł. Nie wiem od kogo, bo nie ma nadawcy. Gdzieś mi się zapodział pani numer telefonu i wpierw chciałem go zawieźć na policję, do Ogrodzieńca znaczy. Ale nie wiedziałem, czy pani ciągle tam pracuje. Za to wiedziałem, że tu panią znajdę, jak co roku, w Dzień Zaduszny, więc pomyślałem, że przekażę osobiście.
– Dziękuję. – Sara chwyciła gładką kopertę i pobieżnie spojrzała na własne dane nakreślone odręcznie tuż pod równo przyklejonym znaczkiem. Pismo wydawało się jej znajome, a korespondencja nie wyglądała na reklamę. I faktycznie nadawca nie raczył się podpisać. Nie zamierzała jednak sprawdzać zawartości koperty na miejscu, za bardzo wiało. Uśmiechnęła się do pana Stanisława i schowała list do kieszeni kurtki, dając mu w zamian swoją wizytówkę. – Proszę, tu jest mój numer, żeby nie musiał się pan następnym razem fatygować.
– A co to za fatyga? Ja i tak codziennie na cmentarzu, jak to się mówi, w świątek, piątek do Grażynki przychodzę. – Machnął ręką i uśmiechnął się smutno. – Wczoraj się zapędziłem, bo patrzę, jakaś kobieta kwiaty stawia na grobie państwa Wilczków. Ale jak bliżej podszedłem, to się okazało, że jej nie znam. A dzisiaj samochód pani Sary pod bramą widziałem, więc miałem pewność, że uda się przesyłkę dostarczyć do rąk własnych. – Spojrzał na rodzinny grób Wilczków, przeżegnał się i wymamrotał początek modlitwy: – Wieczne odpoczywanie… To ja już pójdę. Do widzenia i wszystkiego dobrego – powiedział, po czym odwrócił się i ruszył w stronę głównej alei.
– Do widzenia. – Sara jeszcze przez moment patrzyła na oddalającego się z wolna mężczyznę, mając dziwne przeczucie, że widzi sąsiada po raz ostatni. – Wszystkiego dobrego! – krzyknęła, gdy był już nieco dalej, ale szum wiatru zagłuszył jej słowa, a potem porwał je w nieznane.
Poczuła przenikliwy smutek, a wraz z nim zimno ogarnęło całe jej ciało. Zbyt lekko się ubrała. Po raz ostatni przykucnęła i dotknęła dłonią gładkiego marmuru. Potem wstała i odeszła alejką w stronę cmentarnej bramy. Wsiadła do seledynowego nissana, a potem z ulgą zatrzasnęła drzwi. Wreszcie zrobiło się ciszej i cieplej.
Siedząc w aucie, przez chwilę się zastanawiała, czy nie sięgnąć po tajemniczą kopertę, jednak miała tak skostniałe palce, że zwalczyła ciekawość i czym prędzej odpaliła silnik. Ustawiła pokrętło nawiewu na gorące powietrze i powoli ruszyła w drogę. Wyjeżdżając ze Studzieńca, pomyślała o swojej przytulnej, choć pustej kawalerce oraz jej dwóch największych atutach – wannie wypełnionej gorącą wodą i szafce skrywającej ulubione francuskie wino.
2.
Weszła do mieszkania. Palce wciąż miała skostniałe, więc rozsznurowanie ciasno związanych butów przysporzyło jej trochę trudu. Zdjęła kurtkę i powiesiła ją na wieszaku, który lekko odstawał od ściany, kręcąc się we wszystkie strony. Miała to naprawić, lecz ciągle brakowało jej czasu. Albo prędzej – chęci, chociaż ta pierwsza wymówka była łatwiejsza do zaakceptowania. Przecież wszyscy cierpieli na brak czasu, niezależnie od tego, czy pracowali po cztery, czy dwanaście godzin, czy mieli gromadkę dzieci bądź schorowanych krewnych, czy też byli sami jak palec. Sara poza pracą nie miała innych zajęć ani zobowiązań. Ale była zmęczona długimi dyżurami, biurokracją i całą tą rutyną, która dzień za dniem skutecznie odbierała zwyczajną radość z codzienności.
Podeszła do okna i zaciągnęła zasłonę. Przechodząc obok komody, zerknęła na stojące tam zdjęcie ślubne rodziców, a potem przeniosła wzrok na drugą fotografię. Chwyciła ją, żeby lepiej dostrzec szczegóły. Wcześniej wielokrotnie je analizowała, mimo to za każdym razem jakiś drobiazg na nowo przykuwał jej uwagę.
W samym środku wyblakłego kadru siedział gruby mężczyzna w czerwonym kubraku. Siwa broda niemal całkowicie zasłaniała krągłą twarz, a śmieszna czapka obszyta białym futerkiem opadała na czoło, opierając się na krzaczastych brwiach. Do lewego boku Gwiazdora przyklejona była nastoletnia Eliza. Miała na sobie pastelowo żółtą bluzkę z olbrzymim białym kołnierzem i spodnie typu dzwony w drobną kolorową kratkę. Podekscytowana zerkała na rumiane policzki gościa, dumnie unosząc otrzymany od niego prezent, jakby swoją radością chciała obdzielić cały świat. Po prawej, krok od mężczyzny, na baczność stała Sara. Mogła mieć wtedy pięć lub sześć lat. W przeciwieństwie do starszej siostry nie zdawała sobie sprawy, że ten straszny pan z brodą to tak naprawdę jej tato. Wbijała przestraszone oczy prosto w obiektyw aparatu, a niedbale trzymany podarunek smętnie zwisał, częściowo ukryty za jej nogą.
Sara wygrzebała tę fotografię z rodzinnego albumu całkiem niedawno, tuż po pogrzebie siostry, kiedy informacja o jej śmierci wreszcie ugruntowała się w jej świadomości. Oprawiła zdjęcie w białą ramkę z głowami reniferów. Nie chciała tworzyć w mieszkaniu czegoś w rodzaju ołtarzyka pamięci z czarnymi akcentami, wolała pamiętać siostrę właśnie taką uśmiechniętą, pełną młodzieńczej radości i ufności.
Siostry Wilczek były jak dwa przeciwległe bieguny i wydawać by się mogło, że przynajmniej jedna z nich powinna mieć szczęśliwe życie. A jednak los nie oszczędził żadnej. Pewność siebie i ufność Elizy doprowadziły ją do tragicznej śmierci, z kolei podejrzliwość i dystans do ludzi, jakie od zawsze cechowały Sarę, nie uchroniły jej przed oszustwem i zdradą ze strony fałszywego przyjaciela, który wiele lat temu odebrał jej siostrę.
Odstawiła fotografię, zdjęła sweter i niedbale rzuciła go na oparcie krzesła, na którym wisiał też mundur. Rozejrzała się po pokoju. Niemal każdy mebel udekorowany był jakąś częścią garderoby, a na podłodze przy łóżku spoczywał zmięty, wilgotny jeszcze ręcznik, który musiał spaść jej z głowy, gdy zeszłego wieczoru zasnęła przy czytaniu. Ze zlewu kuchennego aneksu złowrogo wychylała się wieża brudnych naczyń. Policjantka skrzywiła się tylko i odwróciła wzrok. Nie chciało jej się sprzątać. To samo tyczyło się gotowania, czego niezaprzeczalnym przykładem było leżące na blacie pudełko po sałatce cezar, zamówionej ostatniego wieczoru w podrzędnej włoskiej restauracji. Brakowało tylko papierków po batonach i znalazłaby się z powrotem w tamtym starym życiu. W życiu, którego się wyrzekła i które porzuciła na zawsze, pokutując drogimi i niełatwymi sesjami u psychodietetyka, a potem u psychiatry.
„Czyżby na zawsze?” – zakpiła w duchu z własnej naiwności. – „Na zawsze to można umrzeć. W życiu nic nie jest na zawsze, Wilczek” – podsumowała z goryczą.
Prawda była taka, że przez ubiegłe trzy lata utrzymywanie zdrowej diety stawało się coraz trudniejsze, co w efekcie przełożyło się na kilka nadprogramowych kilogramów. Sara czuła się z tym niekomfortowo, zwłaszcza jako czynna policjantka. Najgorsze było jednak to, że zaczęły wracać myśli o przeczyszczaniu. Miała wrażenie, że nadmiar jedzenia, ale przede wszystkim całe zło, które spotkało rodzinę Wilczków, gromadzą się w jej ciele, narastając grubą toksyczną tkanką, a jedynym sposobem na wyrzucenie z siebie całego tego syfu jest prowokowanie wymiotów.
Epizody bulimiczne zaczęły się już w dzieciństwie, niedługo po zaginięciu Elizy, kiedy rodzinny dom Sary przeistoczył się w jamę, która od progu wiała pustką i rozpaczą. Rodzice całą energię skupili wówczas wokół starszej córki, zapominając, że ta młodsza, obecna tu i teraz, również potrzebuje ich uwagi, i to bardziej, niż kiedykolwiek. W końcu ona też straciła bliską osobę, tęskniła za siostrą i żyła w ciągłym poczuciu niepewności.
Dusza i ciało Sary chorowały aż do momentu dorosłości, kiedy jako absolwentka liceum postanowiła wstąpić w szeregi policji i wreszcie zacząć żyć swoim życiem, godząc się z tym, że straciła siostrę na zawsze. Terapia była długa i trudna, ale ostatecznie skuteczna.
Do czasu. Bo kiedy trzy lata temu Sara rozwiązała sprawę Elizy i dowiedziała się, że nieświadomie żyła obok jej oprawcy, bezgranicznie mu ufając, wszystko wróciło w ciągu jednego dnia. Po ogłoszeniu wyroku skazującego wsiadła do auta i jak w transie pojechała na zakupy, wypełniła lodówkę po brzegi, a na koniec usiadła przed telewizorem i jadła do momentu, aż poczuła ból brzucha i mdłości. Potem poszła wszystko zwrócić. Nie potrafiła sobie wybaczyć, że dała się tak omamić tanimi zagrywkami tego psychopaty. Nie rozpoznała zła, które w sobie skrywał. Jej zaufanie do ludzi, które i tak od zawsze było ograniczone, zniknęło niemal całkowicie w chwili, gdy założyła Dzikiemu kajdanki, a potem spojrzała w jego zakłamane oczy. Odsunęła się wtedy od wszystkich, nawet życzliwych jej ludzi, przestała nawiązywać jakiekolwiek kontakty towarzyskie, całkowicie skreśliła mężczyzn, chociaż czuła, że samotność kładzie zimny cień na jej życiu.
Mętne echa przeszłości znów zagościły w codzienności Sary, chcąc ją pochłonąć, zamknąć w klatce ciągłego napełniania się i opróżniania. Doskonale znała ten stan i umiała go bardzo szybko zidentyfikować już przy pierwszych symptomach. Nieznośne drapanie gdzieś pod żebrami i trzepoczące się w brzuchu olbrzymie włochate ćmy, które za wszelką cenę chciały się wydostać. Oddawała treść żołądka z przekonaniem, że wyrzuci z siebie wszystko i że to już ostatni raz. A potem zamiast ulgi pojawiały się wstręt do samej siebie i jeszcze większa chęć objadania się przy kolejnym emocjonalnym dołku. Wiedziała, jak trudno zatrzymać to błędne koło, i za nic nie chciała do tego wracać. Tylko czy była wystarczająco silna, żeby się nie złamać, nie mając w nikim oparcia? Najtrudniej było w dniu takim jak ten – odświętnym, pełnym zadumy, czasu wolnego od obowiązków, a nade wszystko pulsującym samotnością.
Weszła do łazienki i usiadła na toalecie. Sięgnęła do baterii przy wannie, po czym uniosła ją do góry, przekręcając maksymalnie w stronę ściany. Szum gorącej wody przerwał przenikliwą ciszę pustego mieszkania, a unosząca się para przyjemnie rozmiękczała przygnębienie. Sara zamknęła powieki i zanurzyła się w dźwięku, który koił nerwy lepiej niż butelka wina. Napięcie powoli odpuszczało.
Próbowała przekierować myśli na przyziemne sprawy: czy trzeba już nastawić pranie, czy zostały jeszcze jakieś warzywa, z których da się skroić sałatkę, i przy którym serialu najszybciej zaśnie.
A kiedy już całkiem się wyluzowała, przed oczami stanęła jej nagle poczciwa twarz pana Stanisława. Sara przypomniała sobie, że w kieszeni kurtki wciąż tkwi przesyłka, którą staruszek osobiście jej wręczył. Szybko naciągnęła spodnie, spuściła wodę w toalecie, umyła ręce i wyszła z łazienki.
Wygrzebała z kurtki lekko zmięty papier, a potem usiadła na kanapie. Przyjrzała się kopercie, tym razem dokładniej. Już po pierwszym spojrzeniu, tam na cmentarzu, była prawie pewna, że rozpoznaje pismo osoby, która adresowała list. Zamaszyste, lekko kanciaste „S” i prosty, jakby postawiony w pośpiechu ogonek od „g”. Pomyślała jednak, że jej przypuszczenia nie mogą być prawdą. Nadawcą z pewnością jest ktoś inny, a podobieństwa wynikają ze zwykłego zbiegu okoliczności albo jej nazbyt wybujałej wyobraźni.
Niezgrabnie oderwała papierowy brzeg, a następnie wyciągnęła ze środka białą kartkę. Nie mogąc skupić uwagi na znaczeniu słów, przeczytała ciurkiem kilka krótkich zdań, które zdawały się nie mieć sensu: Jeśli chcesz zachować swoją tajemnicę, przyjedź do Karczewa. Domek Modrzew w ośrodku wypoczynkowym Kormoran. Masz trzy dni, inaczej wszystko ujawnię. Pospiesz się, Sarenko, czas ucieka. K.
Pismo było lekko koślawe, niestaranne, wyglądało na prowadzone niepewną ręką, jakby list pisano w pośpiechu.
Nie rozumiała. Totalnie nie rozumiała, o co tu, do kurwy nędzy, chodzi. Spojrzała na stempel pocztowy. Nie miała pojęcia, gdzie leży to całe Karczewo.
Odłożyła zapisaną kartkę na kolana i ponownie zerknęła do koperty, bo zdawało jej się, że jest w niej coś jeszcze. Ostrożnie chwyciła cienki papierek, który okazał się złożonym na pół wycinkiem ze starej gazety. Tak naprawdę był to jedynie nagłówek niestarannie oderwany od artykułu, który głosił: „Policjantka oczyszczona z zarzutów”.
Najpierw uderzyła w nią fala gorąca, a potem ją zmroziło. Jakby cały listopadowy chłód wdarł się nagle do mieszkania mimo zamkniętych okien. Patrzyła przez małe strzępy wspomnień jak przez soczewki, które z minuty na minutę wyostrzały obraz sytuacji. Bezradnie opuściła dłonie trzymające świstek papieru i utkwiła wzrok w pustej ścianie pokoju.
Znów poczuła strach, który towarzyszył jej tamtego feralnego dnia. Była młoda, niedoświadczona i emocjonalnie zraniona. Wszystko działo się tak szybko. Biegła za kimś główną ulicą, mechanicznie przebierając nogami. Czuła się senna i otumaniona, momentami nawet traciła poczucie realności. Wiedziała tylko, że nie może upuścić broni ani stracić uciekiniera z oczu. Zaciskała glocka tak mocno, że aż spociły jej się dłonie. Kolejne ulice, budynki migały jej w oczach, jakby była na karuzeli. Mijały ją samochody, jakaś kobieta z dziecięcym wózkiem wbiegła pod wiatę przystanku autobusowego. Potem był krzyk ostrzegawczy i nagły, niespodziewany wystrzał, który na długą chwilę ją ogłuszył. Nie potrafiła zlokalizować jego źródła. Czy to ona strzeliła? Rozpędzony uciekinier momentalnie runął na ziemię, a chwilę później Sarę też ścięło z nóg i upadła na kolana. Klęczała tak dłuższą chwilę, opierając jedną dłoń o szorstki chodnik. Nie wiedziała, co się dzieje. Słyszała tylko ten cholerny pisk w uszach i czuła, że brakuje jej powietrza. Nie potrafiła stwierdzić, ile minęło czasu, zanim pojawiły się posiłki. Odpłynęła.
Już wtedy, przez mgliste przebłyski świadomości, zdała sobie sprawę, że popełniła okropny błąd, mogący zaważyć na jej karierze, a nawet na całym życiu. A potem… Potem wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Nie zdążyła się nawet zastanowić. Właściwie nie miała zbyt wiele do powiedzenia. Ojciec Sary podjął za nią trudną decyzję i postawił ją przed faktem dokonanym. To były początki jej pracy w policji, a Ryszard Wilczek, ówczesny komendant, robił wszystko, żeby zatuszować potknięcie córki. Gdyby prawda wyszła na jaw, Sara z pewnością nie uniknęłaby srogiej kary. W najgorszym scenariuszu groziło jej nawet więzienie, w najlepszym – odebrano by jej możliwość pracy w charakterze stróża prawa. Komendant wykorzystał swoje dojścia. Załatwił, co trzeba, a potem już nigdy o tym nie rozmawiali. Sprawa ucichła. Tyle że poza Sarą i jej ojcem wiedział o niej ktoś jeszcze.
Krzysztof.
Była prawie pewna, że nadawcą listu jest właśnie on. Litera „K” wieńcząca wiadomość potwierdzała te przypuszczenia. Poza tym tylko Krzysiek nazywał ją Sarenką, co było głupim zdrobnieniem, które miało brzmieć pieszczotliwie, ale z perspektywy czasu zdawało się drwiną z ich krótkiej i burzliwej relacji.
Wstała gwałtownie, aż zakręciło jej się w głowie. Wyciągnęła z szafki wino i nalała sobie pełen kieliszek, który opróżniła dwoma haustami. Potem wróciła na kanapę i postanowiła znaleźć jakiś ukryty sens w słowach zawartych w liście.
Ktoś, bo nie miała stuprocentowej pewności, że był to Krzysztof, posłużył się szantażem, ale nie napisał, czego tak naprawdę od niej oczekuje. Miała stawić się w jakimś ośrodku wypoczynkowym w miejscowości, której nazwa nic jej nie mówiła. Tylko po co? I jeśli faktycznie nadawcą był Krzysiek, czego mógł od niej chcieć? Od lat się nie kontaktowali, a dla Sary tamten etap życia został bezpowrotnie zamknięty i umieszczony gdzieś na dnie niewygodnych wspomnień. Nie mieli już żadnych wspólnych spraw, pieniądze też raczej nie wchodziły w grę. Krzysiek był honorowy i nie zniżyłby się do próby ich wyłudzenia, nie wspominając o tym, że Sara z policyjnej pensji nie była w stanie wiele odłożyć.
Zastanawiało ją, dlaczego po prostu nie zadzwonił, nie skontaktował się w jakiś normalny sposób. Chwilę później doszła do wniosku, że pewnie nie miał jej aktualnego numeru. Z kolei w mediach społecznościowych Sara nie istniała. Ale przecież wiedział, że mieszkała i pracowała w Ogrodzieńcu. Nawet gdyby zwolniła się z policji albo przeniosła do innego miasta, mógł spróbować jakoś ją namierzyć, podzwonić, popytać. Tymczasem wysłał zwykły list opatrzony jedynie pieczątką „priorytet”, co wcale nie dawało gwarancji, że korespondencja dotrze do adresatki w trybie pilnym i nie zaginie w drodze jak spora część listów słanych za pośrednictwem Poczty Polskiej.
Nagle doznała olśnienia. Może Krzysztof celowo nie dzwonił na policję, bo miał problemy z prawem, ukrywał się, albo jego telefon był na podsłuchu. Ktoś mógł grozić jemu lub komuś z jego bliskich. Musiał mieć nóż na gardle, skoro posunął się do tak niezrozumiałego kroku. Sara wyszukiwała wszelkie możliwe motywy, które skłoniłyby nadawcę do wysłania dziwnej korespondencji, nawet te nieprawdopodobne, wyszukane, jakie zwykle pojawiają się w serialach kryminalnych.
Potem zaczęła ją zastanawiać inna kwestia. Gdzie w ogóle jest to Karczewo? Rzuciła list na kanapę, po czym sięgnęła po laptop umieszczony na dolnej półce stolika kawowego.
Roztrzęsiona wklepała w wyszukiwarkę nazwę miejscowości oraz ośrodka wypoczynkowego wspomnianego w krótkiej wiadomości. Na ekranie pojawiły się zdjęcia kompleksu Kormoran, który – jak przeczytała w poniższej notatce – był własnością Uniwersytetu Rzeszowskiego.
To by się zgadzało. Niedługo po tym, jak ich drogi się rozeszły, Krzysztof wyprowadził się na Podkarpacie i zaczął pracę na uniwerku. Jego pasją od zawsze była biologia, a także wszystko, co związane z ekologią. Miał w planach doktoryzację i, znając poziom jego determinacji, Sara podejrzewała, że mógł osiągnąć ambitny cel. Pewnie zagrzał na rzeszowskiej uczelni ciepłą posadkę i osiadł tam na dobre.
A potem musiał wpieprzyć się w jakieś gówno.
Policjantka weszła w internetową galerię zdjęć ośrodka, która prezentowała drewniane domki rozsiane nieregularnie wzdłuż brzegu jeziora o nazwie Głębokie, małą plażę, a zaraz obok niej pomost w kształcie podkowy i przycumowane do niego rowery wodne oraz łódki. Na dalszym planie taflę wody przecinało jeszcze kilka mniejszych pomostów, które odchodziły od poszczególnych domków.
W nowym oknie otworzyła stronę z mapą satelitarną, żeby sprawdzić odległość między Ogrodzieńcem a Karczewem. Program wyliczył lekko ponad dwieście kilometrów, około dwie i pół godziny drogi, czyli nie jakoś szczególnie daleko.
Sara postanowiła jednak nie skopiować błędu nadawcy listu i przed podjęciem jakichkolwiek kroków zacząć od próby kontaktu. W telefonie odszukała stary numer Krzysztofa, chociaż wcale nie była pewna, że go tam jeszcze znajdzie. Wahała się przed naciśnięciem zielonej słuchawki. Zastanawiała się, czy w ogóle rozpoznałaby jego głos. Usłyszała tylko jeden króciutki sygnał, a potem nastała cisza, co prawdopodobnie znaczyło, że numer jest już nieaktywny. Poczuła rozczarowanie, ale też ulgę. Bała się powrotu do przeszłości, rozdrapywania tak już pięknie zabliźnionych ran. Poza tym nie bardzo wiedziała, jak zacząć rozmowę: oskarżeniem czy kulturalnym acz niedorzecznym zapytaniem.
Jedynym rozwiązaniem, jakie przychodziło jej w tym wypadku do głowy, był kontakt z uniwersytetem, choć tak naprawdę wątpiła, że dzień po Wszystkich Świętych ktoś mógł dyżurować w sekretariacie. Idąc jednak za ciosem, wyszukała adres uczelni i wklepała numer centrali w komórkę. Po kilku irytujących sygnałach doczytała na stronie informację o możliwych godzinach kontaktu. Dochodziła siedemnasta, a dziekanat pracował do szesnastej trzydzieści. Mogłaby zaczekać z tym do jutra, gdyby nie fakt, że w niedzielę to miejsce było zamknięte na cztery spusty.
Zatrzasnęła klapę laptopa. Jeszcze raz sięgnęła po list. Wstała z kanapy i zaczęła nerwowo przechadzać się po pokoju. Włochate ćmy w jej brzuchu powoli prostowały skrzydła. Przez chwilę miętoliła małą kartkę w dłoni, po czym zgniotła ją ze złością i cisnęła do kosza stojącego przy biurku.
Wbiegła do łazienki. Z hukiem podniosła deskę sedesową, uklękła przed nią i wsunęła palec głęboko do gardła. Momentalnie ją zemdliło, a żołądek zacisnął się w spazmatycznym skurczu. Jednak nic nie wydostało się na zewnątrz. Przypomniała sobie, że od śniadania nic nie jadła, więc nie było czego zwracać. Przez chwilę wpatrywała się w zagłębienie wypełnione wodą z mieszaniną obrzydzenia oraz ekscytacji, po czym głęboko wciągnęła i wypuściła powietrze. Przełknęła zebraną w ustach słoną ślinę. Podniosła się, trzasnęła deską i usiadła na brzegu wanny. Schowała twarz w rozpostartych dłoniach i zrobiła jeszcze kilka głębokich wdechów, powstrzymując się od płaczu. Nikt nie widział jej słabości, ale to nie był powód, żeby po raz drugi tego dnia się rozklejać. To zła droga, prowadząca prosto na dno urwiska, z którego bardzo ciężko się wydostać z powrotem na powierzchnię.
– Ogarnij się, Wilczek – warknęła i potarła wilgotne powieki.
Intensywny szum wody, która zaczęła się już wylewać przez górny odpływ, sprowadził ją na ziemię. Przez chwilę pochylała się nad parującą wanną z przeczuciem, że jeśli nie podejmie żadnych kroków, uznając tę sprawę za głupi żart, może się stać coś strasznego. Coś, z czego już się nie wygrzebie. Wybiegła z łazienki i wyciągnęła zmiętą kartkę z kosza.
– Niech cię szlag, Krzysiek! – powiedziała przez zaciśnięte zęby, a potem chwyciła za komórkę i wybrała numer komendanta Kowalika.
3.
– Dobry wieczór – powiedziała niepewnie – z tej strony Sara. Przepraszam, że zakłócam wolny czas, ale mam pilną sprawę.
– Co się stało? – zapytał Kowalik wyraźnie zdziwiony późnym telefonem.
– Jakiś czas temu proponował mi pan urlop. Chciałabym z niego skorzystać.
– Urlop? Od kiedy? Nie mogliśmy tego załatwić w poniedziałek?
Sara zrobiła pauzę, żeby ułożyć sobie w głowie najlepszą wersję odpowiedzi.
– Chodzi o to, że muszę jutro wyjechać. Sprawy rodzinne.
– Jak to jutro? Na ile dni?
– Minimum tydzień. Mam jeszcze sporo urlopu, nie wykorzystam go do końca roku, a sam pan mówił, że powinnam w końcu odpocząć.
– No tak, mówiłem. – Przełożony wydawał się podirytowany, jakby telefon od Sary przerwał mu jakąś ważną czynność. – Ale nie, żeby tak nagle, do cholery! Cieśla jest na zwolnieniu. Będę musiał przeorganizować cały grafik, ściągnąć Nowaka…
– Szefie – weszła mu w słowo – nie prosiłabym o to, gdyby sprawa nie była poważna. Wie pan, jak bardzo poświęcam się pracy, jestem dyspozycyjna, ale tym razem jest coś pilniejszego. Naprawdę muszę wyjechać.
W słuchawce zapadła cisza. Sara, zagryzając dolną wargę, wyczekiwała ostatecznej odpowiedzi, chociaż i tak już podjęła decyzję o wyjeździe, za zgodą szefa lub bez niej. Zawsze mogła odwiedzić swojego psychiatrę i poprosić o zwolnienie lekarskie.
– No dobra – skapitulował po dłuższym namyśle – jeśli to takie ważne, to nic nie poradzimy. A daleko się wybierasz?
– Nie… nie daleko. – Zawahała się z odpowiedzią, uznała jednak, że dyskrecja będzie najlepszym rozwiązaniem, przynajmniej póki się nie dowie, o co w tej całej sprawie chodzi. – Dzięki. Jutro rano podejdę wypisać wniosek. Do widzenia.
– Wilczek? – Komendant zatrzymał ją przy telefonie. – Wszystko w porządku? – spytał, ale ona nie odpowiedziała. – Gdybyś czegoś potrzebowała, to dzwoń.
– Dobrze, dziękuję.
Rozłączyła się, jednak nie odłożyła telefonu. Musiała coś jeszcze sprawdzić. Ponownie otworzyła laptop i wróciła na stronę ośrodka. Przepisała widniejący tam numer na klawiaturze komórki.
– Halo? – powiedziała, gdy po kilku sygnałach usłyszała niewyraźny męski głos. – Czy to ośrodek Kormoran?
– A w jakiej sprawie? – rozmówca odezwał się po dłuższej pauzie.
– Chciałabym wynająć domek.
– Teraz?
– A coś stoi na przeszkodzie?
– A nie – burknął. – Dziwię się tylko. Jest już pani drugą osobą, która chce wynająć domek w listopadzie. Zwykle ośrodek jest w tym czasie wymarły aż do wiosny. Bo i czego tam teraz szukać?
– Może ciszy i spokoju? – spytała Sara retorycznie, jednak cisza w słuchawce trwała zbyt długo. Policjantka nie była pewna, czy nie urwało połączenia, więc odezwała się znowu: – Halo? Jest pan tam?
– A jakiś konkretny ten domek, czy jest to pani obojętne? – dopytywał facet. – Na ile nocy?
– Myślałam o Modrzewiu – powiedziała niepewnie, przeczytawszy wskazówkę z listu, który trzymała przed oczami. Nazwa domku wydawała jej się dziwna, Sara nawet nie była pewna, czy taki faktycznie istnieje. Przez moment przyszło jej do głowy, że jest w ukrytej kamerze. – Na razie na dwa noclegi, ale skoro ośrodek jest pusty, to chyba nie będzie problemu, żeby przedłużyć pobyt?
– Normalnie by nie było – odpowiedział mężczyzna. – Tyle że jeśli chodzi o Modrzew, to ma pani pecha, bo chyba jest już zarezerwowany. Ale na terenie ośrodka mamy dwadzieścia dwa domki, mogę polecić inny, i to taki w lepszym stanie, bliżej jeziora.
– Na pewno jest zajęty? Może pan to sprawdzić?
– Chwilę – westchnął zniecierpliwiony – wezmę zeszyt zameldowań.
Sara słyszała, jak mężczyzna odkłada telefon, potem szura krzesłem i oddala się po skrzypiącej podłodze. Dobiegł do niej też kobiecy głos. Mężczyzna miał pretensje, że nie może znaleźć zeszytu, a kobieta tłumaczyła, że leży tam, gdzie powinien. Chwilę później rozmówca był już z powrotem.
– Halo? – odezwał się, sprawdzając, czy Sara wciąż jest po drugiej stronie.
– Tak?
– Dobrze pamiętałem, na Modrzew mamy rezerwację dla pani Sary Wilczek. – Beztrosko wyartykułował jej nazwisko, jakby nigdy nie słyszał o podstawowych zasadach poufności danych osobowych. – Mam tu napisane, że domek zwolniony z opłaty. Ta pani pewnie z naszej uczelni, bo oni poza sezonem mogą korzystać z ośrodka zupełnie za darmo. Na razie się nie pojawiła, może coś jej wypadło. Dla mnie to nie ma znaczenia, ale pani wie, jak jest: domek uszykowany, czeka na gościa i nie będzie dostępny przynajmniej przez kolejne dwa tygodnie. Nic nie poradzę.
Policjantka poczuła, jak przyspiesza jej tętno.
A więc to prawda. Nadawca listu zrobił dla niej rezerwację. Przynajmniej wiedziała, że nie jedzie w ciemno i będzie miała gdzie przenocować.
– Wie pan co? To ja się jeszcze zastanowię.
– Jak pani szanowna sobie życzy – odpowiedział mężczyzna z wymuszoną uprzejmością. Najwyraźniej wcale nie miał zamiaru przekonywać jej do przyjazdu.
– Do usłyszenia. I dziękuję.
Nie doczekała się równie miłego pożegnania. Odłożyła telefon i oparła plecy o tył kanapy, kładąc obie dłonie na czubku głowy. Powoli wypuściła powietrze. Niepokój wciąż ściskał jej wnętrzności, lecz była gotowa się przekonać, o co w tym wszystkim chodzi. Nie wiedziała, co zastanie na miejscu. Czy będzie na nią czekał Krzysiek, a może ktoś inny? I jakie będą jego oczekiwania? Jedno było pewne – musiała zrobić wszystko, by zachować dawną tajemnicę. Tylko to się teraz liczyło.
Przez chwilę się zastanawiała, czy nie zagłuszyć emocji resztą wina, ale ostatecznie wstawiła je z powrotem do szafki. Nazajutrz rano miała wyjechać w ponad dwugodzinną trasę, więc chciała być w dobrej formie. Z wieczornych planów aktualna pozostała jedynie ciepła kąpiel. Weszła do wanny i powoli zanurzyła głowę pod wodą.
4.
Dojeżdżając do okolic Karczewa, czuła już lekkie zmęczenie. Lubiła prowadzić i zwykle robiła to bezwiednie, jednak tym razem musiała bardziej się skupić. Od dwóch godzin pewnie, niemal kurczowo trzymała kierownicę i czujnie śledziła drogę, która momentami zmieniała się w niebezpieczną ślizgawkę, zwłaszcza poza terenem zabudowanym. Nocny przymrozek jeszcze do końca nie odpuścił, chociaż zegarek na desce rozdzielczej wskazywał już dziewiątą trzydzieści. Przegniłe liście i fragmenty gałęzi stanowiły dodatkowe zagrożenie. Najwyraźniej wichura, która przeszła nad Studzieńcem, nie oszczędziła również tych rejonów.
Las wydawał się uśpiony, smutny, pokaleczony wiatrem. Połamane gałęzie pokryte rdzawymi igłami smętnie zwisały z wysokich sosen bez nadziei na lepszą przyszłość. „Byle do wiosny” – pomyślała Sara. Wtedy wszystko się odnowi i znów będzie pięknie. Strupy odpadną, wyrosną nowe pędy i przyroda zapomni o listopadowej wichurze. Szkoda, że to nie działało u ludzi.
Odkąd wjechała na drogę z obu stron szczelnie otuloną drzewami, nie minęła ani jednego samochodu, nikt też nie jechał za nią. Przywitał ją za to duży żółty znak z ostrzeżeniem o czarnym punkcie, który wskazywał odcinek o zwiększonej częstotliwości wypadków. Droga znacznie się zwęziła i zaczęła wywijać w liczne zakręty, niektóre bardzo ostre, o czym z kolei ostrzegały znaki z czerwonymi strzałkami skierowanymi w prawo lub w lewo. Prawa noga Sary praktycznie nie schodziła z hamulca.
Kiedy uświadomiła sobie, że znajduje się na zupełnym odludziu, poczuła na karku zimny dreszcz. Gdyby coś jej się stało, nikt by się nawet nie zainteresował, nie zauważył jej zniknięcia. No może z wyjątkiem szefa, gdyby po urlopie nie pojawiła się na komisariacie. Ale nawet nie wspomniała, dokąd się wybiera, czym znacznie utrudniła ewentualną interwencję kolegów z policji w razie nieszczęśliwego zdarzenia. Dobrze, że przynajmniej pomyślała, żeby zabrać ze sobą broń, która w tym momencie spoczywała w schowku naprzeciw pustego fotela pasażera.
Rozgoniła czarne myśli, bo nie chciała przyciągnąć nimi czegoś złego. Nawigacja odpalona w telefonie wskazywała, że do Karczewa zostały niecałe dwa kilometry, a to już dosłownie rzut beretem. Na mapce wypełniającej ekran smartfonu można było zauważyć całą masę niebieskich plamek o przeróżnych kształtach. Sara domyśliła się, że to jakieś stawy ukryte między drzewami po obu stronach drogi, z czego jeden, znajdujący się trochę bardziej na zachód, znacznie wyróżniał się wielkością. Była niemal pewna, że patrzy na graficzne odzwierciedlenie Jeziora Głębokiego, czyli na cel swojej podróży.
Poczuła ucisk w żołądku. Dojedzie tam i co dalej? Czy Krzysiek będzie już na nią czekał? I w ogóle skąd będzie wiedział, kiedy Sara się pojawi? Mógł umówić się z ludźmi z ośrodka, że dadzą mu znać, gdy oczekiwany gość zamelduje się w Modrzewiu. Zakładając, że nadal pracował na uniwersytecie, do którego należał kurort, powinien mieć łatwy dostęp do takich informacji.
Sara drgnęła, gdy nagle odezwał się kobiecy głos, uprzedzający o zakręcie w lewo. Sto metrów później policjantka wjechała w leśną drogę, wyłożoną betonowymi płytami. Nieprzyjemny turkot opon wypełnił wnętrze jej wysłużonego nissana. Zawieszenie auta cierpiało, ale przynajmniej mogła mieć pewność, że nie ugrzęźnie w błocie.
Kiedy las zaczął się przerzedzać, ukazał się wjazd do ośrodka, a za nim, gdzieś w oddali, majaczyła szara tafla jeziora. Bramę pozostawiono otwartą na oścież, więc Sara śmiało wjechała na teren obiektu. Zatrzymała się na niewielkim, pustym parkingu przy budynku opatrzonym tabliczką z napisem: „Ośrodek wypoczynkowy Kormoran. Recepcja”.
Zaciągnęła hamulec ręczny i wysiadła z samochodu wprost w nieprzyjemną mżawkę, która momentalnie oblepiła jej twarz niczym niewidzialny jesienny całun. Drewniane schodki prowadzące do recepcji pokrywała warstwa wilgotnych liści i rozgniecionych szyszek, jakby od miesięcy nikt tam nie sprzątał. Trzeba było uważać, żeby się nie poślizgnąć. Sara ostrożnie podeszła do drzwi i zapukała. Powtórzyła tę czynność jeszcze dwa razy, ale nikt nie wyszedł jej na spotkanie. Drzwi były zamknięte. Z rogu budynku mrugała do niej tylko mała kamerka i policjantka przez moment miała wrażenie, że ktoś siedzący w środku celowo jej nie otwiera, tylko obserwuje z ukrycia.
Poczuła się jak frajerka, która dała się wystawić do wiatru. Sterczała sama jak palec na jakimś cholernym odludziu, nie znając celu swojego przybycia i nie wiedząc, co powinna zrobić. Irracjonaloność całej tej sytuacji uderzyła w nią nagle i gdyby nie sącząca się z nieba mżawka, pomyślałaby, że oblał ją zimny pot. A może to były początki choroby? Dzień wcześniej na cmentarzu porządnie ją przewiało.
„Co ja tu robię” – pomyślała, ale nie dała się ponieść emocjom. Skoro już przyjechała, musiała zrobić wszystko, żeby się dowiedzieć, jaki jest prawdziwy powód tej wizyty. Obok drzwi dostrzegła coś w rodzaju tablicy ogłoszeń. Za szybą znajdowały się ogólne informacje o ośrodku, regulamin, a także telefon kontaktowy.
Skoczyła do auta po komórkę, po czym wróciła na taras, schowała się pod niewielkim zadaszeniem i wybrała numer wywieszony na tablicy. Po kilku sygnałach odezwał się zniechęcony głos.
– Taa?
– Dzień dobry, Sara Wilczek. Z kim mam przyjemność?
– Ireneusz Woźniak. O co chodzi? – Mężczyzna po drugiej stronie mówił zachrypniętym głosem i niezbyt wyraźnie. Była prawie pewna, że to ten sam człowiek, z którym rozmawiała wczoraj wieczorem.
– Mam rezerwację domku Modrzew.
– Chwileczkę… A, pani Wilczek. – Facet jakby lekko się ożywił. – Domek jest gotowy, można przyjeżdżać.
– Ale ja już jestem na miejscu. Stoję pod recepcją.
– Jak to: na miejscu? – Facet nie ukrywał zdziwienia. – Ale mnie tam nie ma.
– Zauważyłam. Dlatego dzwonię – odpowiedziała, siląc się na spokojny ton, choć była już mocno zmęczona i poirytowana.
– Jakby pani wcześniej dała znać, że dzisiaj przyjeżdża, to bym czekał w recepcji. A tak to jaki sens tam siedzieć, kiedy żywej duszy w ośrodku nie ma? Jest listopad.
– Racja, mogłam zadzwonić. Tyle że nie zostałam poinformowana o kwestiach organizacyjnych mojego pobytu. – Sara nie spodziewała się czerwonego dywanu, ale rozmówca mógłby być nieco bardziej przyjemny. Nie zdziwiłaby się, gdyby facet kazał jej poszukać klucza pod wycieraczką i dać mu święty spokój. Jednak nie dawała za wygraną. – To jak będzie? Przyjedzie pan?
– Ano przyjadę, pewnie, jak mus, to mus. Mieszkam niedaleko, po drugiej stronie jeziora. Tylko akurat… samochód mam niesprawny. – Zaklął pod nosem i zawiesił się na chwilę. Sara cierpliwie czekała. – Na szczęście mam jeszcze rower, lasem to z dziesięć minut zejdzie. Pani czeka, już wychodzę.
– Dziękuję. Czekam – potwierdziła.
Facet był wkurzający, mimo to Sara poczuła coś w rodzaju wyrzutów sumienia, wyciągając go z domu w niedzielę, i to w taką pogodę, zwłaszcza że musiał jechać rowerem przez mokry las.
„Cóż, taka praca. Każdy niesie swój krzyż” – skonstatowała chwilę później, jakby chciała zdjąć z siebie odpowiedzialność za trud mężczyzny, a potem do głowy zaczęły jej przychodzić różne sytuacje związane z czynnościami policji, te niewygodne, stresujące, a często nawet straszne.
Ostrożnie zeszła ze śliskich schodków, po czym schroniła się przed słotą w swojej micrze.
5.
Ireneusz Woźniak jechał niepewnie, krzywym slalomem. Sara obserwowała go w bocznym lusterku swojego samochodu. Wyszła z auta dopiero, gdy się zatrzymał i zsiadł z roweru. Mżawka nie ustawała, a ona nie chciała niepotrzebnie moknąć. Czuła, że coś ją bierze na dobre.
– Witam – rzucił Woźniak i niechlujnym gestem uchylił lśniący milionem mikroskopijnych kropelek filcowy kaszkiet. Mężczyzna na oko po sześćdziesiątce miał pooraną zmarszczkami, pożółkłą twarz. Ton jego zachrypniętego głosu nie był już tak nieprzyjemny, jak podczas rozmowy telefonicznej, choć nadal sprawiał wrażenie lekko zniechęconego. Sara po raz kolejny się przekonała, jak nieprzyjemni potrafią być ludzie, kiedy nie muszą patrzeć drugiej osobie w oczy. Przy konfrontacji twarzą w twarz pewność siebie i arogancja zwykle zostają schowane do kieszeni. W każdym razie, nawet po tej drobnej przemianie, wciąż było w mężczyźnie coś, co nie wzbudzało sympatii. Może to, że unikał kontaktu wzrokowego? – Pojazd można zostawić na razie tu, na parkingu. A potem, jak będzie pani chciała, to sobie przestawi bliżej domku, chociaż tam niewiele miejsca jest na parkowanie i grząski teren. Jak mocniej popada, zakopać się można.
– Dobrze, zostawię auto. Tylko wezmę bagaż. – Sara zgodziła się bez wahania. Chciała mieć formalności jak najszybciej za sobą. Marzyła, żeby schronić się pod dachem Modrzewia, otulić kocem i wypić ciepłą herbatę.
– Proszę. – Zbliżył się, prowadząc rower. Podał jej klucz. – Chodźmy, pokażę pani, gdzie to jest.
Sierżant Wilczek wyciągnęła z bagażnika dużą walizkę na kółkach i ruszyła za Woźniakiem, od którego wyczuwała delikatną woń alkoholu i przepoconego ubrania. Facet szedł okrakiem, lekko kołysząc się na boki, jakby kości jego miednicy dawno nie miały styczności z rowerowym siodełkiem.
– Jak podróż? Chyba niezbyt przyjemnie się jechało, co? Po tej wichurze drogi jeszcze nie do końca uprzątnięte. Pani z Rzeszowa? – zagadnął Woźniak, uważnie patrząc pod nogi.
– Nie, z Ogrodzieńca.
– Pierwsze słyszę. Gdzie to leży?
– W połowie drogi między Krakowem a Częstochową. Brama wjazdowa do ośrodka zawsze jest otwarta? – Zmieniła temat, żeby uniknąć dalszych pytań krążących wokół jej osoby.
– Na noc tylko zamykam.
– Nie boicie się kradzieży albo wandali?
– Pani szanowna, tutaj spokojna okolica jest. Nie pamiętam, żeby coś podobnego się wydarzyło. A poza sezonem to już w ogóle. Do tego kamerę mamy przy bramie. Jakby ktoś wtargnął i coś ukradł, to by się nagrało. A jak złodziej sprytny, to i tak wlezie przez płot, od lasu się zaczai. Musiałbym nic nie robić, tylko stróżować w dzień i noc. Zresztą tu nie ma czego kraść.
– Twierdzi pan, że domki są tak marnie wyposażone?
– A tam, od razu marnie. Odremontowane były niedawno z
