Bezsenność ebook

Redaktor prowadzącyRafał Bielski

Redakcja i korektaEwa Kapyszewska

Projekt graficzny okładki, skład i łamanieAgnieszka Kielak

Fotografia na okładcefotolia.com

© Copyright by POCISK magazyn literacko-kryminalny, Warszawa 2017 © Copyright by Monika Siuda, Warszawa 2017

Wydanie pierwsze ISBN: 978-83-63842-30-7

Wydawca POCISK magazyn literacko-kryminalny Imprint wydawnictwa Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska Sp. z o.o. ul. Borowskiego 2 lok. 205 03-475 Warszawa tel. 22 115 77 59 [email protected] www.magazynpocisk.pl

Dystrybucja: Firma Księgarska Olesiejuk Sp. z o.o. Sp. j. 05-850 Ożarów Mazowiecki ul. Poznańska 91 e-mail: [email protected]

R

Prolog

Otworzyła szeroko oczy, nie zobaczyła jednak nic poza mrokiem, w którym była zatopiona jej sypialnia. Powoli odzyskiwała świadomość i zaczynała rozpoznawać przedmioty znajdujące się wokół niej. Jej wzrok powoli przyzwyczajał się do braku światła, nie znaczyło to jednak, że ona sama zdołała się z tym oswoić. Koszmar, który nawiedził ją tej nocy, był chyba jednym z najgorszych, jakie kiedykolwiek się jej przyśniły. Już teraz, mimo że jeszcze nie w pełni odzyskała zdolność logicznego myślenia, wiedziała, że nieprędko o nim zapomni. Pozostawało mieć nadzieję, że wraz z upływem czasu jego wspomnienie stanie się mniej wyraźne, aż w końcu zatrze się niemal zupełnie, pozostawiając po sobie jedynie zamglone obrazy i echo atmosfery, która w nim panowała. Nie stanowiło to dużego pocieszenia. Okropne sny nękały ją od dawna i zdążyła się przyzwyczaić do myśli, że nigdy nie zdoła wyrzucić z pamięci żadnego z nich całkowicie. Każdy kolejny koszmar pozostawiał ślad w jej wspomnieniach. Część ich fragmentów potrafiła przywołać dość dokładnie, inne pozostawiały po sobie jedynie coś, co wywoływało ukłucie strachu i zmuszało ją do obejrzenia się przez ramię, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by choć jeden drobny szczegół odszedł zupełnie w zapomnienie.

Lidia leżała jeszcze jakiś czas w łóżku, ale nie łudziła się, że tej nocy zdoła zasnąć. Pozostawała w nim tylko po to, aby zebrać w sobie odwagę na wyciągnięcie ręki spod kołdry i naciśnięcie włącznika nocnej lampki. Na przygotowanie się do tego, zawsze potrzebowała sporo czasu.

Przytłumione światło rozproszyło ciemność panującą w pokoju, sprawiając, że Lidia odważyła się usiąść na łóżku. Przetarła zaspane oczy i przygładziła włosy, które zawsze, kiedy wstawała, sterczały na wszystkie strony. Założyła szlafrok, wzdychając przeciągle. Zdawała sobie sprawę, jaki dzień ją czeka po takiej nocy.

Poszła do łazienki i obmyła twarz letnią wodą, po czym spojrzała w lustro. Robiła to niechętnie, przewidując, co w nim zobaczy. Nie pomyliła się także i tym razem. Po zarwanej nocy opuchnięte, zaczerwienione oczy nie wyglądały dobrze.

Z kubkiem gorącej kawy usiadła przed komputerem, który stał w niewielkim pokoiku przylegającym do sypialni. Można było wejść do niego również z korytarza, jednak Lidia nie używała tych drzwi zbyt często i dlatego były przeważnie zamknięte na klucz.

Włączyła komputer, mając nadzieję, że jej znajoma – Iga, kobieta w jej wieku, która cierpi na bezsenność, również potrzebuje teraz towarzystwa. Podczas nocy, podobnych do tej, często spędzały czas na rozmowach prowadzonych przez internet.

Lidia od razu spostrzegła, że jej znajoma również nie śpi. Choć cieszyła się, że nie będzie musiała spędzać pozostałej części nocy w samotności, pomyślała o Idze ze współczuciem. Dla niej bezsenne noce stanowiły nowość i zdarzały się raz na jakiś czas, a ich bezpośrednią przyczyną były nękające ją sny, natomiast Iga zmagała się z bezsennością od długiego czasu, niemal każdej nocy. Wyjątkiem były te, kiedy udawało się jej bez problemu zasnąć i spać do rana.

Cześć. Napisała Lidia.

Cześć. Kolejny koszmar?

Iga nie potrzebowała wyjaśnień, aby wiedzieć, dlaczego Lidia nie śpi.

Niestety.

Nie uważasz, że ostatnio zdarzają ci się znacznie częściej?

Nie wydaje mi się.

Lidia zdawała sobie sprawę, że właśnie minęła się z prawdą, ale robiła wszystko, aby nie przyznać się do tego przed sobą, więc tym bardziej nie mogła wyjawić tego przed kimkolwiek innym.

Przestań. Kiedy się poznałyśmy, rozmowy takie jak ta prowadziłyśmy najwyżej dwa razy w miesiącu, a teraz nie sypiasz przynajmniej raz, a zdarza się, że nawet dwa razy w tygodniu.

Chyba odrobinę przesadzasz. Sprzeciwiła się Lidia.

Wiesz, że można to łatwo sprawdzić.

Lidia wiedziała. Niestety. Wystarczyło wejść w historię używania komunikatora.

A jak u ciebie? Udaje ci się choć od czasu do czasu odpocząć?

Lidia miała nadzieję, że Iga zechce zakończyć ten temat.

Nie chcę narzekać, ale obawiam się, że ten nowy, wspaniały lek nie działa, niestety, jak powinien.

Ale brałaś go?

Lidia znała stosunek Igi do farmaceutyków i jedyne, co mogła na jego temat powiedzieć, to to, że jest „skrajny”. Iga nie znosiła łykania tabletek, picia syropów. Po prostu nie zażywała lekarstw, niezależnie od tego, w jakiej postaci występowały. Między innymi dlatego stroniła od lekarzy, wiedząc, że jedyne, co mają do zaoferowania, to recepta na leki, które według nich powinna zażywać, jeśli w ogóle chciała myśleć o spaniu. Niestety, jakiś czas temu bezsenność dokuczyła jej tak bardzo, że podjęła decyzję o podjęciu leczenia. Wybrała się do lekarza, obiecując sobie i Lidii, że będzie zażywała wszystko, co jej zaleci, bez względu na to, jakie będzie miała na ten temat zdanie.

Brałam.

Odpowiedź Igi pojawiła się na monitorze komputera po dość długiej zwłoce. Jak na gust Lidii, zbyt długiej, aby uwierzyć w jej szczerość.

Mogę wiedzieć, jak długo?

A po co ci ta informacja?

Jestem ciekawa, czy rzeczywiście miałaś czas, aby przekonać się, że naprawdę nie jest wart zbyt wiele. Bo, jak widzę, już przestałaś go zażywać.

Bez obaw.

Tym razem to Iga dążyła do jak najszybszego zakończenia tematu.

Nie rozumiem, dlaczego się tak upierasz i nie chcesz poszukać ratunku w lekach.

Według ciebie to dobre rozwiązanie? Te środki nie działają tylko nocą, ale powodują, że człowiek przez cały czas czuje się, jakby był naćpany. Po nich zawsze mam okropne samopoczucie.

Więc nadal będziesz uparcie tkwić przy swoim terapeucie?

Oczywiście. Uważam, że to jedyny sensowny sposób na rozwiązanie mojego problemu. I wiesz co?

Co?

Może ty również powinnaś się z nim umówić. Im szybciej zaczniesz pracować nad tym problemem, tym masz większą szansę na jego rozwiązanie.

Nie jestem pewna…

Zastanów się nad tym.

Dobrze.

Spędziły przy komputerze jeszcze godzinę, próbując trzymać się jak najdalej od tematów dotyczących bezsenności. Nie stanowiło to dla nich szczególnie dużego wyzwania. Żadna z nich nie miała chęci na rozmowę o problemach. Obie wychodziły z założenia, że im mniej będą o nich myślały, tym szybciej uda im się o nich zapomnieć.

Biorąc prysznic, Lidia zastanawiała się nad słowami przyjaciółki. Czuła, że warto wziąć jej pomysł pod uwagę. Zdawała sobie sprawę, że jej problem się pogłębia. To, o czym mówiła Idze, stanowiło jedynie część prawdy.

Rozdział 1

Waldemar Kurak od zawsze fascynował się tym, co skrywają najgłębsze zakamarki ludzkiego umysłu. Już kiedy uczył się w liceum, nie było tajemnicą, jaki kierunek studiów wybierze, a kiedy zdał egzaminy wstępne na psychologię, zajmując czwartą lokatę w jednej z bardziej prestiżowych uczelni, nikogo to nie zdziwiło. Studia ukończył z wyróżnieniem. Ci, u których praktykował, niezmiennie byli z niego zadowoleni. Waldemar, nie dość, że dysponował obszerną wiedzą, to miał jeszcze niezwykły dar ułatwiający mu pracę z ludźmi, który przejawiał się umiejętnością wczuwania się w ich położenie. Każdy, nawet laik, wie, że u psychologa, terapeuty empatia jest czymś nierozłącznie związanym z jego pracą, a silnie rozwinięta jest prawdziwym skarbem.

Tego dnia skończył pracę o dwudziestej. Ociągając się, zaczął porządkować rzeczy na biurku i chować dokumentację do szafek, w których mieściło się jego małe archiwum. Spędził w swoim gabinecie ponad dziewięć godzin, a mimo to wcale mu się nie spieszyło z powrotem do domu. W życiu zawodowym odnosił ogromne sukcesy, ale jego życie prywatne nie należało do udanych. Nie stronił od towarzystwa innych ludzi, jednak nie można było powiedzieć, że ma zbyt wielu przyjaciół czy znajomych, do których chciałby spieszyć się po zakończonej pracy, nie mówiąc już o partnerce. Oczywiście kilka razy wiązał się z kobietami, ale jego związki nigdy nie trwały długo. Waldemarowi nie udało się poznać przyczyny takiego stanu rzeczy. Wiedział, że za każdym razem robił wszystko, aby zatrzymać przy sobie kobietę, tym bardziej że nie zdarzyło się, aby zaczął umawiać się z kimś, kogo nie darzył szczerze szacunkiem i na kim by mu nie zależało. Niestety rezultat jego starań zawsze wyglądał tak samo: kobiety odchodziły, nie fatygując się, aby wysilić się choćby na kilka słów wyjaśnienia, dlaczego podejmują taką decyzję. Waldemar nieraz miał o to pretensje. Cisza po ich zniknięciu powodowała, że nie miał szans zweryfikowania swojego postępowania. Nigdy nie dowiedział się, dlaczego w końcu zawsze zostawał sam.

Jakiś czas temu Waldemar postanowił nie wiązać się, na razie, z nikim. Chciał odpocząć po kolejnym fiasku i dać sobie czas na zrozumienie powodu swoich sercowych porażek. Nie zamierzał ponownie angażować się w związek, z obawy, że jest skazany na niepowodzenie. Nie miał siły na kolejne rozstanie. Tak więc poświęcał się pracy jeszcze bardziej niż dotąd. Teraz spędzał czas w swoim gabinecie nawet wtedy, kiedy czytał, choć do tej pory robił to tylko w domu.

Właśnie przekręcał kluczyk w zamku szafki, w której trzymał dokumenty, kiedy rozdzwonił się telefon. Drgnął, zaskoczony dźwiękiem, który zakłócił panującą dokoła niczym nieskalaną ciszę. Spojrzał z niedowierzaniem na aparat stojący na biurku, spodziewając się, że więcej się nie odezwie, myśląc, że zwyczajnie się przesłyszał. Jednak telefon zadzwonił ponownie, dając dowód, że jednak ktoś rzeczywiście chce z nim rozmawiać.

Podszedł do biurka, spoglądając na zegarek. Miał złe przeczucia. Jeśli ktoś próbował dodzwonić się do jego gabinetu o tej porze, to musiał to być najpewniej pacjent z niemałymi problemami, desperat, który właśnie próbuje uciec przed jakimś ogromnym problemem.

– Słucham – powiedział Waldemar, przykładając słuchawkę do ucha.

– Nawet pan nie wie, jak bardzo się cieszę, że jeszcze pana zastałam.

Waldemar nie poznał rozmówczyni po głosie.

– Czy to coś pilnego? – zapytał, sądząc, że ktoś dzwoni z jakąś niedorzeczną ofertą sprzedaży, jeszcze bardziej niedorzecznego artykułu.

– Jestem pana pacjentką – wyjaśnił głos, zdradzający niewielkie, ale jednak podniecenie.

– Czy potrzebuje pani pomocy? – Waldemar od razu zmienił nastawienie.

– Nie do końca.

– Skoro to nie jest do końca jasne, to może na początek powie mi pani chociaż, jak się pani nazywa?

– Iga Kamas.

– Ta, która mało sypia? – upewnił się.

– Dokładnie.

Taka informacja wystarczyła Waldemarowi w zupełności, aby od razu uzmysłowił sobie, z kim właśnie rozmawia. To, że twarz Igi stanęła mu przed oczami, nie było niczym zaskakującym. Za to dość wyjątkowe było to, że zdołał sobie przypomnieć historię jej życia oraz wnioski, które mu się nasuwały na jej temat po każdej spędzonej u niego sesji.

– Ma pani jakieś problemy? – zapytał, mając pewność, że w innym przypadku nie zadzwoniłaby do niego. Zadając to pytanie, był już przygotowany na długą rozmowę telefoniczną.

– Nie.

– Więc muszę przyznać, że nie bardzo wiem, po co pani do mnie zadzwoniła. – Waldemarowi przyszło do głowy, że może powinien zakończyć tę rozmowę, od razu żegnając się i zrywając połączenie. Wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Miał do czynienia z osobą, która, choć dwukrotnie stwierdziła, że nie potrzebuje pomocy, przychodziła do jego gabinetu dwa razy w tygodniu. Ta kobieta z założenia potrzebowała wsparcia, nawet jeśli w tym momencie temu zaprzeczała.

– Chodzi o moją przyjaciółkę.

– Czy jest moją pacjentką?

– Nie. Ale uznała wreszcie, że odwiedzenie pana gabinetu nie jest najgorszym pomysłem.

– W takim razie proszę jej powiedzieć, żeby zadzwoniła do mojej asystentki i umówiła się na wizytę.

– Pan nie rozumie – stwierdziła Iga zdecydowanym głosem.

– Muszę przyznać, że nie jest pani daleka od prawdy – westchnął zrezygnowany. A jeszcze przed chwilą zaczynała wzbierać w nim nadzieja, że załatwi tę sprawę szybko i bez zbytecznych komplikacji. – Może powie pani dokładnie, o co tak naprawdę chodzi i po co pani do mnie dzwoni?

– Jak już mówiłam, moja znajoma wreszcie zdecydowała się do pana przyjść.

– Tyle zrozumiałem i zaproponowałem…

– Wiem, co pan zaproponował – przerwała Iga. – Tylko że ona nie może czekać.

Waldemar uwierzył w to, co usłyszał. Nie wątpił, że znajoma jego pacjentki na coś takiego nie ma już czasu. Zostało mu to zakomunikowane w taki sposób, że nie mógł nie mieć pewności, że chodzi o coś naprawdę poważnego. Miał powody, aby sądzić, że dzwoniąca do niego kobieta nie robi tego bez przyczyny. Może gdyby telefonował do niego ktoś inny, pacjent z problemami odmiennej natury, powiedzmy paranoik, nie miałby pewności, jak powinien postąpić. Jednak teraz rozmawiał z osobą, której jedynym problemem była bezsenność. Trudno było nie potraktować poważnie tego, co mówiła.

– Co pani proponuje? – zapytał, wiedząc, jaką usłyszy odpowiedź i jak na nią zareaguje.

– Dzwonię, żeby poprosić, aby spotkał się pan z nią jeszcze dzisiaj.

– Zdaje sobie pani sprawę z tego, która jest godzina? – zapytał, chyba tylko po to, aby dać sobie czas do namysłu i przekonać się raz jeszcze, że podjęta przez niego przed chwilą decyzja jest słuszna.

– Wiem, jaka jest pora. Możemy przyjść?

Najwyraźniej pacjentka Waldemara nie zamierzała marnować czasu.

– Zapraszam. – Waldemar zdał sobie sprawę, że nie umie odmówić.

– Dziękuję.

Waldemar chciał jeszcze coś powiedzieć, choćby zapytać, kiedy się zjawią, ale nie miał na to szansy. Zanim pomyślał, aby to zrobić, w słuchawce zapanowała cisza. Odłożył telefon na biurko, uświadamiając sobie właśnie, co się tak naprawdę wydarzyło. Rozejrzał się po gabinecie, jakby liczył na znalezienie potwierdzenia, że rozmowa, którą przed momentem przeprowadził, nie była halucynacją. Dźwięk domofonu wystarczył mu do utwierdzenia się w przekonaniu, że była jednak realna.

Rozdział 2

Podszedł do drzwi prowadzących z jego maleńkiej poczekalni na korytarz kamienicy, na parterze której mieścił się jego gabinet, i nacisnął przycisk otwierający zamek. Nie miał wątpliwości, kto za chwilę stanie w progu. Trudno było sobie wyobrazić, że miałby to być ktoś inny niż przyjaciółka jego pacjentki Igi.

Wyszedł na klatkę schodową i już po chwili zobaczył dwie kobiety. Mógł się domyślić, że jego nowa pacjentka nie zjawi się sama.

– Naprawdę nie chciałabym robić kłopotu. – Nieznajoma kobieta spojrzała na niego przekrwionymi oczami. – Ale kiedy przed niespełna godziną zgodziłam się z panem spotkać, Iga nie chciała zwlekać i postanowiła, że od razu mnie tu przyprowadzi.

– Bo bałam się, że się zaraz rozmyślisz – wtrąciła Iga, stojąca tuż za Lidią.

– To żaden kłopot. Wejdźcie. – Waldemar otworzył szerzej drzwi.

– Gdyby nie Iga, w życiu nie pomyślałabym nawet o tym, żeby przychodzić do pana o tej porze. Umówiłabym się najpierw. – Kobieta spoglądała ukradkiem na Waldemara. Jej zmieszania nie dało się ukryć.

– Naprawdę nic się nie stało – zapewnił Waldemar. – Gdybym nie mógł się dziś z panią spotkać, po prostu bym o tym powiedział.

– I to naprawdę nie jest żaden kłopot?

– Proszę mi wierzyć, że najmniejszy. Jestem Waldemar Kurak. – Wyciągnął rękę do Lidii.

– Lidia Nowa. – Lidia poczuła złość na siebie, że nie przedstawiła się od razu. Uścisnęła rękę terapeuty, przepraszając za to uchybienie.

– Ma pani problem? – zagadnął, nie bardzo wiedząc, od czego powinien zacząć.

Lidia pokiwała na potwierdzenie głową.

– Więc zapraszam do swojego gabinetu. – Waldemar wskazał prowadzące do niego drzwi.

– Ale czy to konieczne? – Lidia spojrzała na nie, jakby były wrotami do samego piekła.

– Poczekalnia nie jest najlepszym miejscem do prowadzenia rozmów. Tam będzie nam znacznie wygodniej.

– A czy Iga może wejść z nami? – Lidia spojrzała błagalnie na Waldemara, po czym przeniosła to samo spojrzenie na Igę.

– Nawet o tym nie myśl – sprzeciwiła się Iga.

– Wejdź tam ze mną – głos Lidii załamał się – proszę. Ten jeden, jedyny raz.

– Co pan na to? – Iga nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Z trudem przychodziło jej wyobrażenie sobie, że uczestniczy w czyjejś terapii.

– Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, to może pani uczestniczyć w tym spotkaniu. Możemy się umówić, że potraktujemy je jako rozmowę wstępną. Powiedzmy taką, którą przeprowadzimy, aby się poznać i dowiedzieć się o sobie paru rzeczy.

Rozdział 3

Dochodziła północ, a Iga i Lidia nadal się nie rozstały. Iga zaprosiła Lidię do siebie, wiedząc, że po pierwszym spotkaniu z terapeutą będzie się chciała wygadać. Jak się okazało, wizyta u Waldemara kosztowała Lidię znacznie więcej, niż Iga mogła się spodziewać. Wiedziała, że dla przyjaciółki będzie to na pewno ogromne przeżycie. Mogła się tego domyślać choćby po tym, jak dużo czasu potrzebowała, aby namówić ją na to spotkanie. Próbowała od kilku tygodni zaciągnąć ją do tego gabinetu, ale jej namowy nie przynosiły żadnego efektu. To, że Lidia zgodziła się wreszcie na rozmowę z terapeutą, nie było jej zasługą nawet w najmniejszym stopniu. Iga miała tego świadomość. Jej przyjaciółka zdecydowała się na odwiedziny gabinetu psychologa tylko dlatego, że koszmary, które nawiedzały ją teraz niemal każdej nocy, stały się tak okropne, że zupełnie nie pozwalały jej spać. Sytuacja była już naprawdę poważna, a Lidia była osobą zdającą sobie z tego sprawę najlepiej. Skutki przedłużającej się bezsenności stały się już zbyt odczuwalne. Lidia nie miała już siły na zwykłe funkcjonowanie, a praca, choć kochała ją ponad wszystko, stała się praktycznie niemożliwa.

Nadal żałujesz, że zdecydowałaś się na terapię? – zapytała Iga, kiedy Lidia skończyła opowiadać o wrażeniach, które wywołało poznanie psychologa jej przyjaciółki.

– Nie zdecydowałam się na żadną terapię – odparła Lidia, nadal uporczywie twierdząc, że pomoc specjalisty jest jej zbyteczna.

– Ale jednak zdecydowałaś, że odwiedzisz mojego terapeutę.

– Zrobiłam tak tylko dlatego, że przez ostatnie tygodnie marudziłaś mi o tym nieustannie.

– A widziałaś się ostatnio w lustrze?

– Nie wiem, o co ci chodzi. – Lidia wzruszyła ramionami lekceważąco, choć doskonale wiedziała, o czym Iga mówi. Wyglądała okropnie, a jej podkrążone oczy nie miały sobie równych.

– Doskonale wiesz. I powiem ci, że jeśli nadal twierdzisz, że te spotkania są ci zbędne i zrezygnujesz z nich, to niebawem wylądujesz w szpitalu. A wtedy już nikt cię nie będzie pytał, na co masz ochotę.

– Niby dlaczego?

– Ponieważ wszystko wskazuje na to, że jeśli dalej nie będziesz spała, to zwyczajnie oszalejesz albo zapadniesz na jakąś okropną chorobę, będącą skutkiem wycieńczenia.

– Sądzę, że wyolbrzymiasz problem.

– Wiesz co? Jak na ciebie patrzę, to dziwię się, że masz jeszcze siłę się kłócić. I powiem ci coś jeszcze. Jutro z samego rana zadzwonię do Kuraka i umówię cię na spotkanie. Zapewniam cię, że zrobię wszystko, aby odbyło się ono najpóźniej pojutrze.

– Ma długie terminy oczekiwania, a…

– A ja mam ogromny dar przekonywania.

Rozdział 4

Pożegnał się z Lidią. Ich drugie spotkanie właśnie dobiegło końca. Wyznaczył jej wizytę na godzinę dwudziestą, co stanowiło wyjątek. O tej porze poświęcał się zazwyczaj zgłębianiu wiedzy albo analizowaniu akt swoich pacjentów. W sprawie Lidii zadzwoniła jednak Iga i to nie do jego recepcjonistki, ale bezpośrednio do niego, więc nie miał szans, aby nie spełnić jej życzenia i odmówić spotkania się z jej przyjaciółką już następnego dnia po tym, gdy miał okazję ją poznać.

Waldemar podczas pierwszej sesji terapeutycznej nie dowiedział się dużo więcej niż podczas pierwszego spotkania. Było to działanie zamierzone. Chciał poznać się ze swoją nową pacjentką, wzbudzić w niej choćby maleńkie zaufanie do siebie. Postępował tak w przypadku każdego nowego pacjenta. Starał się nie poruszać od razu tematów związanych bezpośrednio z problemem, z powodu którego szukano u niego pomocy.

Dowiedział się, że Lidia pochodzi z bardzo zamożnej rodziny, której majątek tworzyło kilka pokoleń. Miała świetne wykształcenie i mimo że nie musiała, pracowała. Przyznawała jednak szczerze, że gdyby jej praca nie była jednocześnie jej hobby, raczej nie zdecydowałaby się podjąć żadnej innej. Prowadziła antykwariat, który przynosił niezłe dochody. Lidia sporą ich część przeznaczała na działalność charytatywną. Zarobione pieniądze nie były jej niezbędne.

Waldemar wiedział już również, że jest osobą, która raczej woli spędzać czas w samotności. To, że zaprzyjaźniła się z Igą za pośrednictwem internetu, stanowiło rzecz wyjątkową i było wynikiem tego, że podczas kolejnej nieprzespanej nocy Lidia zwyczajnie nie miała lepszego pomysłu na spędzanie czasu. W końcu, ile można czytać?

Mimo że spotkanie nie było prowadzone jak typowa sesja terapeutyczna, stanowiło dla Waldemara ważne źródło istotnych informacji o pacjentce. Nieraz się dziwił, jak dużo można się dowiedzieć podczas zwykłej rozmowy. Niemal zawsze zdarzało się, że pacjent był skłonny powiedzieć wówczas dużo więcej, niż kiedy miał świadomość, że właśnie rozpoczęła się właściwa sesja terapeutyczna.

Rozdział 5

– I jak było? – zapytała Iga.

Zadzwoniła zaraz po tym, jak Lidia wyszła z gabinetu Kuraka. Wiedziała, że spotkanie potrwa dokładnie godzinę. Lidia nie zdążyła wsiąść do samochodu, zaparkowanego przed gabinetem Waldemara, kiedy w jej torebce już rozdzwonił się telefon.

– Musisz to wiedzieć teraz, czy może wytrzymasz i dasz mi czas na powrót do domu?

– Wolałabym teraz.

– Jakoś mnie to nie dziwi – westchnęła Lidia, zajmując miejsce za kierownicą samochodu.

– A ty byś nie była ciekawa?

– Na pewno, ale też bez wątpienia dałabym ci czas na bezpieczny powrót do domu.

– Możesz prowadzić i rozmawiać przez zestaw głośnomówiący – poradziła Iga z powagą.

– Widzę, że nie mam co liczyć, że zadzwonisz później.

– Żebyś wiedziała – roześmiała się Iga.

– Co chcesz wiedzieć?

– Wszystko. Chyba nie spodziewasz się niczego innego.

– Rozmawialiśmy o tym, czym się zajmuję, skąd i z jakiej rodziny pochodzę, co lubię. W sumie to więcej wypytywał o moje problemy wczoraj niż dzisiaj.

– To normalne.

– Skąd wiesz?

– Przecież znam go od jakiegoś czasu. Kilka razy zdołałam pogadać z innymi jego pacjentami, z którymi miałam okazję minąć się w poczekalni.

– Rozumiem.

– Wyznaczył ci koleją wizytę?

– Powiedział, żebym przyszła w poniedziałek i prosił, bym zadzwoniła, jeśli się nie zdecyduję.

– Liczę na to, że nie okażesz się głupiutka.

– Jeszcze nie wiem, jaką decyzję podejmę. Mam na to kilka dni.

– Uważam, że już popełniasz błąd.

– Niby jaki?

– Od razu powinnaś wiedzieć co robić.

– To zbyt poważna sprawa, żeby działać pochopnie.

– Zgodzę się z tobą tylko w połowie. Masz rację twierdząc, że to poważna sprawa. To fakt niezaprzeczalny. Ale czy nie uważasz, że właśnie dlatego powinnaś od razu zdecydować się na spotkanie z Kurakiem. Nie znam nikogo innego, kto mógłby pomóc ci w poradzeniu sobie z bezsennością.

– Ona wcale nie…

– Myślę, że ten temat już poruszałyśmy.

– Poruszałyśmy.

– Zrób coś dla mnie. Jeśli nadal nie jesteś pewna co robić, to przemyśl wszystko bardzo dokładnie jeszcze raz, ale postaraj się też być przed sobą naprawdę szczera.

– Obiecuję.

– Dobrej nocy – pożegnała się Iga.

– Dobrej nocy – odpowiedziała Lidia.

U osób cierpiących na bezsenność, te słowa nabierały innego, niezwykle szczególnego znaczenia.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.