Confessio ebook i audiobook

Confessio est regina probationum.

Przyznanie się do winy jest „królową dowodów”.

paremia łacińska

CZĘŚĆ I

1

Ciemność, która nadciągnęła znad północnego zachodu, spowiła znienawidzone przez prokurator Paulinę Wilczyńską miasto. Zakryła wieżę dziewiętnastowiecznego, neogotyckiego kościoła, kominy odległej dzielnicy przemysłowej, zasłoniła parkowe wzgórze, a nawet z rzadka rozsiane okoliczne wieżowce. Zwiastowała nadejście pierwszej tego roku wiosennej burzy.

Styl neogotycki nigdy do niej nie przemawiał. Stanowił nędzną podróbkę strzelistych gotyckich katedr końca średniowiecza. Jednak miasto, w którym przyszło jej mieszkać, podobnie jak większość w okolicy Łodzi, nie mogło poszczycić się zabytkami tej klasy. Było zbyt młode.

Spoglądając nieobecnym wzrokiem w dal, przez kuchenne okno niewielkiego mieszkania znajdującego się na ostatnim, czwartym piętrze jednego z bloków osiedla Świt, prokurator powoli wciągała duszne i parne powietrze zwiastujące nieuchronnie nadciągającą ulewę. W tym powietrzu nie dało się jeszcze wyczuć specyficznej woni postępującego rozkładu (niedającej się pomylić z żadną inną).

Zwłoki były bardzo świeże, jak mawiano w firmowym żargonie. Stężenie pośmiertne nie wykształciło się jeszcze do końca i bez trudu dawało przełamać. Nie musiała wracać do mniejszego z dwóch składających się na niewielkie mieszkanko pokoi, aby mieć przed oczyma ich obraz. Czysta kołderka w błękitne słoniki i czerwone balony okrywała aż do ramion ciałko najwyżej półtorarocznego dziecka. Sądząc po kolorze ubranek, był to chłopczyk – do oględzin jeszcze nie przystąpiono. Miał na sobie zarezerwowany tradycyjnie dla dzieci tejże płci błękit – w tym kolorze były pajacyk i koszulka, co prokurator zauważyła, unosząc kołderkę. W jego wyglądzie nie było w zasadzie kompletnie nic przerażającego – ot, zwykłe śpiące dziecko, tyle że jego pierś nie unosiła się miarowo. Jedynie bladość i powolne sinienie ust zwiastowały nieuchronny koniec. Na pierwszy rzut oka nie spostrzegła jednak żadnych widocznych obrażeń… Jednocześnie było w tym widoku coś na tyle nienaturalnego, że odłożywszy kołderkę tak, jak leżała poprzednio, odwróciła się i wyszła do sąsiedniego pomieszczenia.

Nie była już pierwszej młodości i miała więcej niż parę lat stażu zawodowego, jednak dotychczas, jakimś cudem, udawało jej się unikać zdarzeń śmiertelnych z udziałem dzieci. Kiedy sama zaszła w ciążę i zaczęła patrzeć inaczej niż dotychczas na kwestię macierzyństwa, pomyślała, że taki widok byłby ponad jej siły. Gdy jednak około siedemnastej zadzwonił oficer dyżurny, nie miała wyjścia – dziś wypadał jej dyżur, więc ona musiała jechać.

– Co mamy? – spytała zdawkowo, odbierając telefon.

– Zgon dziecka, na oko między pierwszym a drugim rokiem życia. Matka wezwała pogotowie. Zespół ratownictwa, który przybył na miejsce, stwierdził zgon z przyczyn nieznanych no i zawiadomił nas. Kobieta, Mariola Bogusławska, lat dwadzieścia dziewięć, nienotowana, wynajmowała od niedawna mieszkanie w jednym z bloków na południu miasta.

– Dowie się pan, czy zdarzały się jakieś interwencje pod tym adresem? – spytała mechanicznie.

– Z relacji patrolu słyszałem, że według sąsiadów w mieszkaniu zawsze było cicho i spokojnie. Ona nie pochodziła stąd, samotna matka, z nikim nie utrzymywała relacji towarzyskich, ale też nikt się na nią nie skarżył.

– Całkiem jak ja – pomyślała Paula. Przyjezdna, matka samotna, właściwie brak życia towarzyskiego…

– Co z matką? Jest na miejscu?

– Nie – zaprzeczył policjant. – Była w szoku. Wezwano do niej drugi zespół, który dał jej coś w zastrzyku na uspokojenie i zabrał na konsultację do psychiatryka.

– Ktoś z nią rozmawiał? Udało się dowiedzieć, co zaszło? – dociekała prokurator.

– Ratownik wyciągnął z jej nieskładnej gadki, że dziecko było już w takim stanie, gdy wróciła do domu. Wcześniej miała się nim zajmować opiekunka, ale nie znamy jej danych. Bąknął też coś, że to prawdopodobnie śmierć łóżeczkowa… To co, przyjeżdża pani prokurator na miejsce?

– Chyba nie mam wyjścia – odpowiedziała Paula bardziej do siebie niż do niego, nie zważając, że telefonował z linii służbowej, a rozmowa była prawdopodobnie nagrywana. W takich okolicznościach zazwyczaj ograniczała się do zdawkowych ogólników rzucanych jak najbardziej prawniczym językiem. Ale była już zmęczona… Aleks dał jej dzisiaj popalić, a do końca dnia zostało przecież jeszcze kilka godzin. No i ta nadciągająca burza. Może to ona, a może coś całkiem innego sprawiało, że prokurator nie była dzisiaj w najlepszym nastroju. – Będę do czterdziestu minut, gdy tylko zorganizuję opiekę dla swojego dziecka – oświadczyła i zakończyła połączenie.

Szczęśliwie Alicja – dawna niania jej synka – miała dzisiaj wolny wieczór i zjawiła się u niej w domu niemal natychmiast, bo akurat była w okolicy.

Tak więc Paula stała teraz na ostatnim piętrze bloku, patrząc w dół, na miasto, które ciemność spowiła już niemal całkowicie. W ciemności tej w tajemniczy sposób zaczynał niczym bolący guz pulsować niepokój. Wiedziała, że dziś, nawet jeśli Aleks będzie spał po jej powrocie, ona nie uśnie naturalnie. Będzie musiała zażyć przynajmniej pół xanaxu albo zolpidemu, a najlepiej jeszcze popić go sowicie drinkiem. Widok maleńkiego dziecka, okrytego kołderką w błękitne słoniki i czerwone balony, będzie wracał do niej uparcie i nie pozwoli jej tak łatwo zapaść w słodki niebyt.

– Co ci się stało? – spytała dziecko w myślach. – Czy naprawdę zasnąłeś na zawsze bez żadnego wytłumaczalnego medycznie powodu?

Śmierć łóżeczkowa była zjawiskiem powszechniejszym, niż ogólnie sądzono. Wbrew nazwie nie dotykała wyłącznie niemowląt. Medycyna stała wobec jej przyczyn bezradna. Istniały wprawdzie teorie naukowe, próbujące tłumaczyć ją niedojrzałością systemu nerwowego czy też zbyt niskim poziomem serotoniny w mózgu w powiązaniu z czynnikami czysto zewnętrznymi. Koncepcje te nie były jednak poparte żadnymi solidnymi badaniami, a już z pewnością nie dało się opracować żadnych testów przesiewowych pozwalających choćby wyodrębnić grupę zagrożonych dzieci. Z pewnością matka nie mogła zrobić nic, aby jej zapobiec. Brak udziału innych osób… No, może z wyjątkiem Pana Boga. Ale Jego przecież nie pociągnie do odpowiedzialności. Tragedia, ale sprawa dowodowo i procesowo prosta, niewymagająca wielkiego wysiłku i nakładu pracy.

– Pani prokurator, zrobiłem już zdjęcia wejścia do mieszkania, przedpokoju, łazienki i obu pokoi. Możemy zaczynać oględziny? – Technik kryminalistyki wyrwał ją z zamyślenia. – Pani prokurator? – upewnił się, że go usłyszała, ponieważ jego słowa zbiegły się z pierwszym, ogłuszającym grzmotem, natomiast Paula nawet nie drgnęła i dalej wpatrywała się w nieokreślony punkt gdzieś daleko, w ciemności za oknem. Słyszała go jednak doskonale.

– Tak, możemy, już idę – powiedziała, odwracając się w jego stronę jakby z przymusem. – Policjant operacyjny już wrócił? Przyda się pomoc przy oględzinach ciała – westchnęła i włożyła zawsze schowane przegródce torby na taką okazję lateksowe rękawiczki.

Nadszedł czas, aby naocznie sprawdzić, czy maleńkie ciałko nie nosiło skrytych pod ubrankiem śladów przemocy, która obaliłaby koncepcję o niewytłumaczalnej śmierci łóżeczkowej. Niestety nie dało się tego momentu odsunąć dalej w czasie. Starając się zachować zimną krew i nie dając po sobie poznać (dużo przecież od niej młodszym policjantom) zdenerwowania, nabrała powietrza głęboko w płuca i wróciła do niewielkiej, lecz schludnej sypialni.

2

Mieszkanie – wraz z meblami – było urządzone w staromodny sposób, właściwy wszystkim lokalom wynajmowanym przez właścicieli pamiętających jeszcze czasy PRL-u. W salonie, będącym większym z dwóch pokoi, rzucała się w oczy meblościanka z lat dziewięćdziesiątych, do złudzenia przypominająca tę, którą posiadali niegdyś jej rodzice. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że na mahoniowych meblach nie było widać nawet jednego pyłku kurzu. Również stare i od dawna niemodne białe firany z haftem u dołu musiały być niedawno prane, a nawet – Paula spostrzegła z zaskoczeniem – prasowane! Jeśli chodzi o nią, od dawna nie zawracała sobie głowy takimi drobiazgami, inwestując w firany oraz ubrania, które po prostu się nie gniotą. Jednak – czemu nie da się zaprzeczyć – dojście do wniosku, że w życiu są ważniejsze rzeczy niż prasowanie – zajęło jej przynajmniej kilkanaście lat, odkąd osiągnęła pełnoletność. Może wynajmująca to mieszkanie kobieta jeszcze nie doszła do tego rodzaju konkluzji lub też, co bardziej prawdopodobne, należała do tej części płci pięknej, która jest zbyt perfekcyjna, aby cokolwiek sobie odpuścić.

W całym mieszkaniu, także w kuchni, łazience oraz sypialni (którą matka najwyraźniej musiała zajmować razem z dzieckiem), panował sterylny wręcz porządek, a wszystkie rzeczy były poukładane równiutko w kosteczkę. W sypialni, obok dziecięcego łóżeczka, pod oknem, stał również dość zużyty, choć idealnie zaścielony tapczan.

– Będziesz musiał mi pomóc – rzucił technik do policjanta operacyjnego, którego imienia Paula nie potrafiła sobie przypomnieć. Ten skonsternowany spojrzał się na niego, a później przeniósł wzrok na prokurator, nie rozumiejąc aluzji.

– Musimy rozebrać dziecko, aby sprawdzić, czy ma jakieś obrażenia zewnętrzne, mogące świadczyć o przemocy domowej – wyjaśnił. Młody policjant przełknął głośno ślinę.

Paula popatrzyła się na obu. Adam – technik – był od niej na oko jakieś dziesięć lat młodszy. Wysoki, szczupły, ciemny blondyn mógłby się jej podobać, gdyby nie rozliczne tatuaże pokrywające jego ciało. Operacyjny był od niego jeszcze młodszy i jedyne spostrzeżenie, jakie mogła poczynić na temat jego wyglądu, było takie, że powoli wchodziła w wiek, w którym mogłaby być dla jego równolatków po prostu matką, choć sama miała dziecko ledwo pięcioletnie.

Westchnęła głęboko, po czym powiedziała do technika:

– Panie Adamie, ja to zrobię.

– Ależ nie, pani prokurator, ja się tym zajmę – zaprotestował natychmiast młodszy policjant i oblał się rumieńcem.

– Ma pan dzieci? – spytała Paula, patrząc mu prosto w oczy.

– No… jeszcze nie.

– To pomogę, dla mnie to żaden problem.

Okazało się jednak, że postępujące stężenie spowodowało sztywność kończyn znacznie utrudniającą zdejmowanie kolejno kaftanika, pajacyka i body. Postępowała powoli i ostrożnie, jakby rozbierane przez nią dziecko po prostu spało, a ona sama bała się je obudzić. Mimo wiosennej aury i wszechogarniającej duchoty jego temperatura już znacznie spadła, jednak Paula gdzieś podświadomie wciąż bała się, że może je skrzywdzić.

– Co ci się stało? – ponownie zapytała w myślach dziecko, tak jak pytała się wcześniej wielu innych, którym oddawała rodzaj ostatniej posługi – ustalenie przyczyny ich śmierci.

– Jeszcze pamiętam, jak to się robi – zaśmiała się nerwowo, bardziej do siebie, niż do towarzyszących jej mężczyzn, po prostu po to, aby rozładować narastające w niej napięcie.

– Nic – skwitował Adam, który odłożył aparat i również włączył się w oględziny, badając palcami kark dziecka – żadnych sińców, zadrapań. Szyja ruchoma, nie wyczuwam uszkodzeń czaszki. Zrobię kilka zdjęć. Jaka decyzja, pani prokurator?

Pytał ją oczywiście o to, czy będzie zlecała sekcję. To była decyzja zastrzeżona do jej wyłącznej kompetencji. Na niej też oczywiście spoczywała odpowiedzialność za brak zlecenia sekcji, gdyby później okazało się, że do śmierci – umyślnie bądź nie (na przykład przez zaniedbania w procesie leczniczym czy pielęgnacji) – przyczyniły się osoby trzecie. Teoretycznie jej rolą nie było ustalenie przyczyny zgonu. Jako prokurator miała jedynie wykluczyć udział osób trzecich. Tyle w teorii. Zostawała jednak praktyka, kiedy to rodzina, nie mogąc pogodzić się ze stratą, zwłaszcza w wypadku młodych osób, chciała wiedzieć, co było przyczyną śmierci. Czasem też rodziny uważały, że zgon stanowi skutek zaniedbania lekarskiego. W takim wypadku dużo łatwiej było zlecić sekcję niż później starać się o ekshumację… Paula aż wzdrygnęła się na taką myśl.

Teraz nie miała możliwości porozmawiać z matką, jak zwykła to czynić w podobnych okolicznościach. O ojcu dziecka na chwilę obecną też nie było nic wiadomo.

Im dłużej przyglądała się zwłokom, tym bardziej narastał w niej dziwny niepokój. Nie była, broń Boże, specjalistką od dzieci. Sama miała tylko jedno. Ale przez cały czas coś w wyglądzie malucha nie dawało jej spokoju. Lekko odstające uszy czy też wydatny nos mogły być odziedziczone po rodzicach lub dziadkach, choć niekoniecznie. Niepokoił ją również zastygły na sinych wargach chłopczyka uśmiech, właściwy dzieciom, które właśnie zobaczyły kogoś znajomego i cieszą się na jego widok. Albo żegnają go uśmiechem. W zasadzie bardziej powinien zaniepokoić ją wyraz twarzy, na której malowałby się ból. A jednak to właśnie ten uśmiech przyprawiał ją o ciarki i miała go wciąż przed oczami, pomimo że odwróciła się w stronę pytającego.

– Rozejrzę się jeszcze po mieszkaniu – odpowiedziała po dłuższej chwili. – Znaleźliśmy jakąś dokumentację medyczną dotyczącą dziecka lub jego matki?

Pomimo że pytanie nie zostało skierowane do nikogo konkretnego w przestrzeni niewielkiego pokoju, młody policjant, będąc jeszcze bardziej purpurowy na twarzy, rzucił się do przeglądania zawartości szafek i szuflad. Aby nie wchodzić w kadr zdjęć, które wykonywał technik, a zarazem nie stać bezużytecznie, Paula dołączyła do niego, wybrawszy kuchnię.

Nie minęła chwila, gdy natknęła się na Depakine Chrono – ledwo napoczęte opakowanie. Dla kogo przepisano lek? Dla matki?

– Panie Adamie! – krzyknęła. – W kuchni znalazłam lek przeciwpadaczkowy. Gdy tylko skończy pan zdjęcia ciała, proszę zrobić mi w kuchni fotkę tego miejsca wraz ze zdjęciem napoczętego blistra tabletek.

– Jasne – odpowiedział z drugiego pokoju.

Przeszła się do salonu. Zawartość meblościanki nie przyniosła odpowiedzi na jej pytania, jednak w środkowej szufladzie niewielkiej szafki RTV znalazła to, czego szukała. W zużytym, grubym segregatorze, z napisem „KUBA” na grzbiecie, dostrzegła chronologicznie poukładane w przezroczystych koszulkach całe pliki dokumentacji medycznej. Usiadła po turecku na dywanie i zaczęła je czytać. Ułożone metodycznie dokumenty opisywały kolejne badania i hospitalizacje zakończone postawieniem druzgocącej diagnozy: „Całościowe zaburzenia rozwojowe, Zespół Angelmana, epilepsja”.

Co musiała przeżyć matka, kiedy ją poznała? – przebiegło przez myśl Pauli, w której natychmiast pojawiło się współczucie wobec nieznanej kobiety. Może dlatego, że sama w pewnym stopniu znała ten stan i pamiętała dzień, gdy dowiedziała się o diagnozie Aleksa.

Technik, zaglądający jej przez ramię, wyrwał ją z zamyślenia.

– To jakaś wrodzona wada genetyczna? Coś jak zespół Downa?

– Tak, ale znacznie gorszego – odpowiedziała. – To bardzo rzadka aberracja chromosomowa, jest praktycznie niewykrywalna w okresie prenatalnym w zwykłych badaniach. Niemal zawsze wiąże się ze znaczną niepełnosprawnością intelektualną, no i z padaczką. Dzieci z tym zespołem charakteryzuje dziwny, nieadekwatny do sytuacji śmiech, stąd jego dawna nazwa: „syndrom uśmiechniętej kukiełki”.

– Skąd pani tyle wie na ten temat, skończyła pani oprócz prawa również medycynę? – Młody najwyraźniej chciał błysnąć humorem, ale mu nie wyszło.

Adam zgromił go wzrokiem. Pracował w komendzie wystarczająco długo, aby wiedzieć o problemach prokurator z jej dzieckiem. Zapadło niezręczne milczenie. Nie miała zamiaru tłumaczyć się nowemu z godzin spędzonych nad literaturą fachową w przedmiocie zaburzeń rozwojowych dzieci, ich przyczyn i rokowań. W poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, na które nie ma odpowiedzi.

– Czy to wada śmiertelna? – spytał technik, dążąc do zmiany tematu, wobec krępującego milczenia, które zapadło – To by wskazywało na zgon naturalny… W blistrze brakowało zaledwie trzech tabletek przeciwpadaczkowych.

– Proszę dzwonić do dyżurnego po transport zwłok – przerwała mu Paula. – Zlecam sekcję.

3

Tak jak przypuszczała, nie zdążyła wrócić do domu przed burzą. Strugi deszczu zalewały przednią szybę jej starego fiata 500, z którym nie potrafiła się rozstać, choć czasy swojej świetności miał już dawno za sobą. Jechała więc powoli ulicą przypominającą rwący, choć jeszcze płytki potok. W końcu jednak dotarła do położonego na obrzeżach miasta nowoczesnego osiedla złożonego z domków jednorodzinnych, szeregówek i tak zwanych apartamentowców, gdzie miała swoje mieszkanie wraz z przynależnym niewielkim ogródkiem i miejscem parkingowym.

Lubiła je. Trzy pokoje wraz z aneksem kuchennym w zupełności odpowiadały jej potrzebom, nawet wtedy, gdy została matką. Pamiętała zapał, z jakim wybierała farby, panele i inne elementy wyposażenia. Pewnie dziś nie uczyniłaby koloru bordowego dominującym, a szafki na wysoki połysk zastąpiłaby czymś bardziej praktycznym. Niemniej, nie licząc domu rodzinnego, było to w zasadzie jej pierwsze własne mieszkanie. Nie miała zatem do siebie pretensji o drobne wpadki dekoratorskie. Ważniejsze dla niej było to, że po raz pierwszy, po latach tułania się na wynajmie różnej kategorii lokali, mogła wszystko urządzić według własnego gustu. Spędziła w tym domu wiele wspaniałych chwil i zorganizowała też parę fajnych imprez w czasach, gdy był jeszcze azylem i dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Ale te czasy należały już do przeszłości. I choć nigdy nikomu nie przyznałaby się do tego, teraz wracała do domu niczym do więzienia.

Parkując fiata tuż pod ogrodzeniem, zauważyła w oknach sypialni oraz salonu przytłumione światło, świadczące najpewniej o tym, że Aleks już śpi. To mogło oznaczać jakąś godzinę lub nawet półtorej dla siebie przed snem. Choć nie musiało.

– Łatwo usnął – oświadczyła Alicja, zaczytana w książce, gdy Paula weszła do domu i spojrzała na nią pytająco. – Układał dziś ze mną puzzle – pochwaliła Aleksa. – Radzi sobie samodzielnie z trzydziestoma elementami.

– To świetnie. – Paula postarała się przybrać sztuczny uśmiech. – Strasznie pada. Zamówić ci taksówkę? – spytała opiekunki, dając jednocześnie znać, że marzy już o tym, by zostać sama.

– Nie trzeba, chłopak mnie odbierze, zaraz powinien być na miejscu – odparła dziewczyna.

– Dziękuję, że dałaś radę przyjść. Nie wiem, co zrobiłabym bez ciebie – powiedziała Paula, wręczając jednocześnie dziewczynie pięćdziesięciozłotowy banknot, gdy ta wkładała już bluzę i tenisówki.

– Żaden problem i polecam się na przyszłość. – Ala uśmiechnęła się od ucha do ucha.

Była młodziutką studentką pedagogiki i trzeba przyznać, że miała świetne podejście do Aleksa, testując na nim jednocześnie poznane na zajęciach metody behawioralne. Choć niska i drobna, była do tego stopnia wysportowana, że w razie czego zawsze miała siłę go opanować. Okazjonalna opieka nad Aleksem stanowiła dla niej także regularny zastrzyk gotówki. Paula i Alicja pozostawały zatem w idealnej symbiozie, na której korzystały obie strony.

Gdy tylko za dziewczyną zamknęły się drzwi, prokurator skierowała swoje kroki do kuchni, nalewając sobie zalegającego w lodówce schłodzonego portera. Stwierdziła, że wystarczy jej jedna szklanka. Z szuflady z lekami wygrzebała xanax, stwierdzając, że i w tym wypadku wystarczy jej połówka. Przynajmniej na razie. Połknęła tabletkę, popijając łykiem zimnego piwa. Niemal natychmiast poczuła błogie rozluźnienie, spowodowane wiotkością mięśni, a może po prostu ciszą, którą tak kochała i w którą tak pragnęła się wsłuchać. Rozciągnęła się na kanapie, spoglądając przez okno na krzaczki bzu i magnolii niemiłosiernie smagane wiatrem i ulewą. Miała nadzieję, że się nie połamią. Bez dopiero zaczynał kwitnąć, pachnąc obłędnie wonią niepokojąco przywodzącą na myśl dzieciństwo i dającą w związku z tym wspomnienie złudnego bezpieczeństwa.

Nie zdążyła jeszcze zrzucić z siebie ubrań i wrzucić ich w komplecie do pralki, jak zwykła to czynić zawsze po zdarzeniu, gdy wrócił do niej obraz dziecka i wspomnienie chłodu jego maleńkiego ciałka, kiedy to zdejmowała z niego kolejne warstwy odzieży. Co czuła jego matka? Jak wyglądało jej życie? Jak dowiedziała się o chorobie dziecka? I gdzie, do cholery, w tym wszystkim był jego ojciec? Zadawała sobie pytania odruchowo, czując wobec nieznanej sobie jeszcze kobiety jakiś stopniowo narastający rodzaj współczucia, a zarazem empatii wynikający z pewnego podobieństwa doświadczeń.

Jej syn nie cierpiał wprawdzie na wadę genetyczną. Ot, po prostu miał autyzm bez żadnej, uchwytnej medycznie, zewnętrznej przyczyny. „Kilka procent mutacji powstaje de novo w wyniku połączenia genów całkiem zdrowych rodziców” – wyjaśnił jej jeden z psychiatrów, którego poznała zawodowo, zlecając opinię, i wciągnęła go w rozmowę na ten temat. Czyli pech, ruletka matki natury.

Ale Paulina nigdy nie potrafiła zaakceptować takiej odpowiedzi. Bo wszystko musi mieć przecież swoją przyczynę. A przyczyny rodzą skutki. Może to zapalenie pęcherza, które przeszła w ciąży? A może stres związany z pracą? A może fakt, że przecież już kiedyś brała leki, zaraz po wypadku rodziców. Owszem, to było dawno, ale nigdy nie wiadomo. Nie przekonywały ją liczne zaprzeczenia kolejnych lekarzy, których niegdyś intensywnie odwiedzała, szukając wytłumaczenia niewytłumaczalnego. Najgorsze było jednak to, że nikt nigdy nie przedstawiał jej żadnych rokowań. Kiedy zapadasz na raka, sprawdzasz w internecie, jakie masz statystycznie szanse na przeżycie. Jeśli są większe niż pięćdziesiąt procent, możesz pozwolić sobie na nieśmiałą nadzieję. Gdy dowiadujesz się, że jesteś matką chorego dziecka, twoim jedynym towarzyszem staje się lęk.

Przeglądanie internetu w tym wypadku mogło jedynie dobić zagubionego po usłyszeniu diagnozy rodzica. Według powszechnego źródła wiedzy, czyli popularnej Wikipedii, aż trzydzieści procent autystyków miało jednocześnie padaczkę, pięćdziesiąt – w ogóle nie mówiło, a kolejne dwadzieścia pięć do trzydziestu było niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu głębokim. Następne piętnaście procent cechowała ociężałość umysłowa i upośledzenie lekkie, a tylko u dziesięciu iloraz inteligencji w skali Weschslera przekraczał osiemdziesiąt. Zaledwie kilkanaście procent – w przypadku udanej i intensywnej terapii – miałoby szanse na samodzielne życie. Oczywiście, jeśli w miarę dorastania nie pojawią się zaburzenia towarzyszące. Najbardziej poraziła ją jednak publikacja, którą szybko zamknęła i nawet nie pamiętała już jej źródła, ale zawarto tam poradę, aby po usłyszeniu diagnozy przeżyć swoistą żałobę i opłakać dziecko, o którym się marzyło i chciało się je mieć, po to, by skutecznie skupić się na terapii wegetującej przy tobie osoby.

Ona sama nie potrafiła jednak skreślić i opłakać Aleksa, chociaż – mimo różnorodnych zajęć terapeutycznych w piątym roku życia – w dalszym ciągu nie potrafił mówić. Nie to było jednak najgorsze. On po prostu nie komunikował się w żaden inny, zrozumiały dla otoczenia, sposób. A przecież miał już jakieś sprecyzowane potrzeby. Dlatego tę niemożność porozumienia kompensował sobie inaczej. Krzycząc, płacząc, bijąc, drapiąc i szarpiąc, ilekroć otoczenie nie potrafiło go odczytać i spełnić natychmiast jego potrzeby. I tak jednak udało się osiągnąć jakiś progres, ponieważ Aleks niegdyś również nie spał. Paulina na własnym przykładzie przekonała się, że nie ma gorszej tortury niż brak snu. Przez pierwsze dwa lata swojego macierzyństwa czuła się jak więzień w obozie Guantanamo. Teraz jednak przyjmował leki, więc można było mówić o pewnej poprawie. Można powiedzieć, że społecznie Aleks znajdował się na etapie noworodka, podczas gdy inne dzieci chodziły do siebie na urodzinki i radośnie szczebiocząc, rzucały się na szyję swoim rodzicom, podczas dzisiejszego odbioru z przedszkola.

„Boże, jak bardzo chciałabym, żeby on wreszcie na chwilę się zamknął” – słyszała tyle razy Paulina od swoich koleżanek. Uśmiechała się wówczas do nich, lecz nic nie mówiła, gdyż nie da się wytłumaczyć komuś, kto tego nie przeżył, jak długo można czekać na pierwsze słowo dziecka czy jakiś rodzaj komunikacji z nim, w dodatku mając nikłe nadzieje na poprawę. To było cholernie bolesne, ale większa nić porozumienia łączyła ją z przygarniętym parę lat temu dachowcem niż z własnym dzieckiem. Rudy kocur Marcel zawsze dawał jej znać głośnym miauczeniem, kiedy chce jeść, kiedy chce wyjść z domu albo już do niego wrócić, a w podziękowaniu za spełnianie tych potrzeb przychodził do swojego człowieka i kładł się na kolanach, odsłaniając nieraz brzuszek i szyjkę, a także mrucząc przy tym z zadowolenia oraz domagając się głaskania. Doprawdy, byłaby przeszczęśliwa, gdyby podobnie racjonalne odruchy wykazywało jej dziecko.

Tak jednak nie było, nikt nie wiedział, jaka czeka je przyszłość, a w samotne wieczory do głowy dobijała się uporczywa myśl, że gdyby tylko coś jej się stało, raczej nikt nie ustawiałby się w kolejce do zajęcia się Aleksem. Czy mogła liczyć na jego ojca? Odszedł krótko po diagnozie syna, gdy stało się jasne, że raczej nie pójdą w przyszłości razem na mecz ani nie zagrają w piłkę. Aleksander zdecydowanie nie wpisywał się w wizję pożądanego, będącego powodem do dumy potomka. Wiedziała, że Paweł próbuje obecnie ułożyć sobie życie na nowo, a niepełnosprawne dziecko mogłoby przecież pokrzyżować te plany.

Uśmiechnęła się gorzko i pociągnęła spory łyk piwa.

Czy matce małego Kubusia również towarzyszyły takie rozważania? Miała dużo gorzej od Pauli. Dziecko obarczone wadą genetyczną i padaczką musiało absorbować wiele sił i środków, których kobieta, sądząc z wyglądu mieszkania, raczej nie miała. Czy mogła liczyć na pomoc swojej rodziny? Albo ojca dziecka? Tego pewnie prokurator dowie się wkrótce. Spojrzała na zegarek. Pokazywał 23.30. Czas najwyższy, aby położyć się spać. O 6.30 czekała ją pobudka, jeśli chciała zdążyć przygotować i odwieźć Aleksa do przedszkola, co – w zależności od jego humoru – było nie lada przedsięwzięciem. Powlokła się do łazienki, zmyła makijaż wraz z resztkami dnia, spoglądając na pierwsze zmarszczki nieuchronnie pojawiające się na jej twarzy. Długie, brązowe włosy związała w węzeł, aby nie przeszkadzały jej w czasie snu, jeśli będzie się przewracała z boku na bok, co często miało miejsce. Na tę okoliczność wzięła kubek z wodą i tabletki z szuflady, aby położyć je gdzieś w zasięgu ręki, niedaleko łóżka. Tak na wszelki wypadek, gdyby miało okazać się, że połówka jednak nie wystarczyła.

Sypialnię szczelnie zasłoniły rolety. Jedynie niewielka lampka, stojąca na nocnym stoliku, świeciła przytłumionym blaskiem, pozwalając, by porozrzucane wszędzie zabawki odbijały na podłodze złowrogie, podłużne cienie. Popatrzyła na synka śpiącego w łóżku przysuniętym dla ułatwienia do jej łóżka. Był piękny, zwłaszcza kiedy sen odmalowywał na jego twarzy spokój. Jasnowłosy, po ojcu albo jej matce, z lekko kręconymi włosami, małym zadartym nockiem i niewielkimi uszkami. Wąskie, niemal dziewczęce usta rozszerzały się teraz w lekkim uśmiechu, jakby śniło mu się coś przyjemnego. Szkoda, że nie opowie jej, co…

Położyła się obok, głaszcząc jego rączkę. Uświadomiła sobie nagle, że układ mebli w jej sypialni bardzo przypomniał ten z miejsca zdarzenia. Znów wrócił do niej widok zwłok dziecka. Dziwny uśmiech, przymknięte oczy… Ścisnęła Aleksa mocniej za rękę.

– Kocham cię, synku, tak mocno cię kocham – wyszeptała.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Natalia Kruzer, 2023

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2024

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz

Zdjęcie: © Alexandre Rotenberg / Arcangel

Redakcja: Katarzyna Wojtas

Korekta: Adam Kieryluk, Marta Akuszewska

Skład i łamanie: Dariusz Nowacki

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8357-395-3

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.