1.
Majątek Wigurów pod Łomżą, czerwiec 1805
Jaśmina Wigura, najstarsza z córek baronostwa, w białej powłóczystej sukience, z wiankiem z polnych kwiatów na głowie spacerowała brzegiem Narwi w towarzystwie ojca.
– Czy to nie dziwne, że odprowadza mnie tata na zabawę nad rzeką?
– Wolałbym mieć cię na oku, Miniu. – Uśmiechnął się do niej. – Poza tym też chciałbym poszukać kwiatu paproci, choć dobrze wiem, że te rośliny nie kwitną, nie tworzą owoców i nasion. Rozmnażają się za pomocą zarodników.
– Skoro tata zdaje sobie sprawę z tego, że taki kwiat nie istnieje, to po co go szukać i narażać się na niebezpieczeństwo, błądząc nocą po podmokłym gruncie?
– A kto powiedział, że nie istnieje? Może to nie paproć, a jakiś zupełnie inny gatunek rośliny. Istnieje wiele kwiatów kwitnących raz do roku, a nawet i rzadziej. Ludzie mogli go pomylić z paprocią, co nie oznacza, że wszystko sobie wymyślili. W każdej legendzie jest ziarnko prawdy.
– Dlatego tata zbiera różne manuskrypty, zwoje i stare księgi z legendami druidzkimi, słowiańskimi, celtyckimi, arturiańskimi, afrykańskimi, germańskimi, tartariańskimi, azteckimi i wszystkimi innymi, które da się zdobyć?
– Owszem. Poza tym nie mógłbym puścić cię na zabawę samej, więc weźmiemy w niej udział oboje. Twoja matka uparła się karmić Jagodę piersią, a ta domaga się mleka co dwie godziny. Bliźniaczki i Rozalia są jeszcze za młode, żeby ci towarzyszyć. Na kuzynów nie ma co liczyć. Brezowie mieli inne plany, a ciotka Elżbieta nie wypuści Ksawerego spod swoich skrzydeł, nim ten przekroczy trzydziestkę.
– Tato! – upomniała go córka.
– Wiem, że nie powinienem tak mówić, ale nikt nas tutaj nie słyszy, a baronowa zachowuje się niczym stara kwoka.
Jaśmina zachichotała i przytuliła się do ramienia ojca. Ryszard Wigura nigdy nie zachowywał się jak większość szlachciców. Był naukowcem, podróżnikiem, odkrywcą, badaczem, ale też wrażliwym i wesołym człowiekiem, który uwielbiał swoje córki i starał się przekazać im tyle wiedzy, ile tylko zdołał, nie traktując ich jako słabsze czy mniej rozumne od mężczyzn. I tak w wieku lat szesnastu Jaśmina biegle mówiła po angielsku, francusku i rosyjsku, posługiwała się całkiem sprawnie tureckim i arabskim, znała łacinę, czytała mapy, podstawowe hieroglify, głagolicę2, posługiwała się przyborami nawigacyjnymi, warzyła wszelkiego typu napary, wywary, mikstury i nalewki, potrafiła zszywać rany i rozpoznawać rodzaje urazów owiec, koni i bydła. Poza tym haftowała, jako tako malowała, tańczyła, rachowała, pisała piękne listy i robiła wszystko to, co powinna robić młoda panna w jej wieku.
2 Najstarsze znane pismo słowiańskie.
– Pamiętałaś o czarodziejskim zielu? – przypomniał ojciec.
– O bylicy? Oczywiście. – Wskazała na płócienną torbę przewieszoną przez ramię. – Wiadomo, że po wrzuceniu jej do ognia wzmacnia jego właściwości oczyszczające oraz krzyżuje i udaremnia wszelkie nikczemne praktyki czarownic.
– Jeszcze do niedawna ciebie również uznano by za wiedźmę. Ostatni proces o czary miał miejsce w państwie litewsko-polskim w tysiąc siedemset siedemdziesiątym piątym roku. Stracono wówczas czternaście niewiast, a w sumie w Europie, począwszy od lat siedemdziesiątych siedemnastego wieku, torturowano, spalono, powieszono, uduszono, utopiono lub zabito w jakiś inny sposób od czterdziestu do sześćdziesięciu tysięcy osób, najwięcej młodych kobiet.
– Myli się tata.
– Tak?
– Ofiarami oskarżeń padały przede wszystkim chłopki i mieszczanki, szlachcianek prawo zabraniało torturować, a bez tego żadna nie przyznałaby się do paktowania z diabłem. Na mnie, jako córce barona, trudno byłoby wymóc przyznanie się do winy.
– Doprawdy?
– Tak twierdzi profesor O’Brien.
– Skoro tak, to nie powinniśmy się niczego obawiać. Na szczęście czasy inkwizycji i palenia na stosie mamy już za sobą. Swobodnie mogę was uczyć o roślinach i ich zastosowaniu. Swoją drogą, zrobię ci mały sprawdzian.
– Bardzo proszę.
– Łacińska nazwa bylicy?
– Artemisia.
– Pięknie – ocenił. – Miejsce występowania?
– Europa, Azja i Ameryka Północna, choć mniej liczne gatunki można spotkać wszędzie poza Antarktydą.
– Doskonale – pochwalił. – Jesteśmy prawie na miejscu. Zaraz rozpocznie się rozpalanie ognisk. Mam nadzieję, że pójdzie sprawniej niż w ubiegłym roku.
– Dżdżyło wtedy, więc nie ma się co dziwić. Dziś mamy piękną pogodę.
– Nie pogniewasz się, jeśli cię zostawię przy ognisku na kilka minut i pójdę coś sprawdzić?
– Co takiego?! – Pozostawienie nieletniej dziewczyny nie było zbyt rozsądne, ale po baronie można było się tego spodziewać. W końcu zabrał już kiedyś córkę na wielomiesięczną wyprawę przez Europę i Morze Śródziemne do wybrzeży Afryki.
– Posadziłem tu niedaleko kilka roślin i chcę przeanalizować, jak się rozwijają w pobliżu konkretnych gatunków drzew. Taki mały eksperyment.
– Interesujące.
– Bardzo. Widzę sporo znajomych twarzy. Tam stoi nasza pokojówka. – Wskazał dłonią na pulchną młodą dziewczynę i pomachał do niej przyjaźnie. – Zaraz wrócę – zapewnił córkę. – Nie oddalaj się.
– Dobrze – obiecała.
Po odejściu ojca, mimo że wokół znajdowało się wielu przyjaznych jej ludzi, Jaśmina poczuła się osamotniona. Nie była jedną z dziewcząt folwarcznych, czeladniczek, służących ani chłopek. Te znały się i traktowały nawzajem jak równe sobie. Jej nikt co prawda nie odrzucał, ale inne szlacheckie rodziny z najbliższej okolicy nie próbowały bratać się z ludźmi należącymi do niższych klas społecznych i ci byli nieco uprzedzeni także do Wigurów.
– Panienka nie skacze? – usłyszała za plecami głos jednej z czeladniczek ich sąsiadów.
– Nie – odrzekła ostrożnie. – Popatrzę sobie.
– Żaden z kawalerów nie jest godzien chwycić panienki za rękę? – zakpiła inna, choć nie było w jej głosie słychać złośliwości.
Dziewczęta nie skakały pojedynczo, tylko w parach z młodzieńcami, którzy popisywali się skokami nieco wcześniej.
– Nie, ale nie jestem za dobra w podskokach.
– Żartowałam tylko, nie musi panienka, jeśli nie chce.
– A może jednak spróbuje? – spytał wysoki, szczupły młodzieniec o najciemniejszych oczach, jakie w życiu widziała, i uśmiechnął się do niej tak promiennie, że zapomniała o wszelkich swoich obawach.
– Nie wiem, czy to wypada.
– Nie proszę panienki o rękę, tylko o skok przez ognisko. – Uśmiechnął się, prezentując białe zęby. – To kupalnocka i wszyscy powinniśmy się cieszyć.
– A czy skok pary nie jest przypadkiem wróżbą ich szczęścia, objawiającego się w wiecznej miłości i wierności? – przypomniała.
– Im dłużej na panią patrzę, tym bardziej jestem skłonny pozostać jej sługą do końca swoich dni. – Puścił do niej oko.
– Doprawdy? – Zjeżyła się. – Nawet nie wie pan, jak mam na imię. – A w czerwonym blasku ognia wygląda jak syn władcy podziemi, dodała w myślach, prześlizgując się wzrokiem po jego śniadej twarzy, czarnych niczym onyks włosach i nienagannej, smukłej sylwetce. Dlaczego ktoś taki zwrócił na nią uwagę? I czego szukał w ich okolicy?
– Moje niedopatrzenie. Zdaje się, że ktoś powinien nas sobie przedstawić, ale w tych okolicznościach zasady salonowe nie obowiązują. Dalegor Kossakowski. – Ujął jej dłoń i ucałował czubki palców.
– Jaśmina Wigura – przedstawiła się i uśmiechnęła pod nosem. Imię Dalegor nie brzmiało jak wyrwane z czeluści piekielnych. – Ten, który oddala pożogę – wyszeptała.
– Sämin, kwiat jaśminu. Nie spotkałem się jeszcze z tym imieniem.
– To pomysł mojego ojca.
– Pasuje do pani – stwierdził, wpatrując się z uwagą w jej oczy. – Zatem?
– Co takiego? – Nie skojarzyła, o co pytał.
– Skaczemy?
– Nie wiem – odparła nieco onieśmielona. Nie rozumiała, co się z nią działo.
– Boi się pani?
– Trochę – przyznała, choć nie była w tym momencie pewna, czy bardziej ognia, czy tajemniczego młodzieńca.
– Pomogę. Proszę mi zaufać i mocno chwycić moją dłoń.
Podała mu rękę, a ten zamiast w stronę ogniska pociągnął ją do rzeki.
– Co pan wyprawia?! – krzyknęła, rozglądając się w poszukiwaniu pomocy. Jeden z wiejskich chłopków zareagował, ale uśmiech i gesty Dalegora go uspokoiły.
– Musimy zmoczyć stopy, wówczas żar nie będzie nam straszny. A jeszcze lepiej ubłocić je porządnie, wtedy z pewnością się nie poparzymy.
– Sprytna sztuczka – pochwaliła go i podeszła do bagnistego brzegu, by już po chwili z ubłoconymi stopami i wybrudzoną sukienką ustawić się w kolejce do skoku przez ognisko.
– Gotowa? – upewnił się.
– Bardziej nie będę.
– Biegniemy w miejscu, robimy dwa szybkie kroki i na trzy skaczemy – zakomenderował.
Odpowiedziała kiwnięciem głową.
– Zaczynamy. Raz, dwa, trzy! – Wyskoczyli i bez większego wysiłku znaleźli się po drugiej stronie ognia.
– Udało się! – krzyknęła zdziwiona i zapominając o wszelkich konwenansach, rzuciła się chłopakowi na szyję. – Przepraszam pana. – Odskoczyła od niego. – Nie powinnam, nie chciałam, zwykle tak nie reaguję… – tłumaczyła się.
– Ależ ja się nie gniewam. Nieczęsto piękne dziewczyny rzucają się na mnie w ten sposób. A już tym bardziej publicznie.
Jaśmina zarumieniła się niczym dojrzała malina. W tym samym momencie nadszedł jej ojciec.
– Dobry wieczór, baronie – przywitał się młodzieniec.
Jaśmina spojrzała pytająco na ojca.
– Dobry wieczór, panie Kossakowski. Widzę, że poznał pan już moją najstarszą córkę.
– Owszem. Zdążyłem nawet złożyć jej przysięgę wierności – zażartował, wskazując na ubłocone stopy i ognisko.
– Pan Kossakowski przyjechał tu po mikstury dla koni ze stadniny swojego ojca i zaproponowałem mu, żeby przyłączył się do zabawy – wyjaśnił córce baron. – Czy ma pan gdzie zanocować? – zwrócił się do młodzieńca.
– Nie planowałem noclegu. Prześpimy się na zmianę z moim furmanem w powozie.
– Nonsens. Zatrzyma się pan u nas i odpocznie. Oczywiście razem ze swoim woźnicą.
– To miłe z pana strony, baronie.
– Moja żona nie wybaczyłaby mi, gdybym puścił pana po nocy w podróż powrotną, zwłaszcza że to za moją namową przedłużył pan pobyt.
– Dziękuję.
– A teraz może poszukamy tego sławnego kwiatu? – podsunął myśl Wigura.
– Najpierw chyba puszczanie wianków – zauważył Dalegor.
– Rzeczywiście. Jaśmino, może spróbujesz?
– To chyba nie najlepszy pomysł. A jeśli nikt go nie wy… Może lepiej… – Zaczęła się denerwować.
– Proszę się nie obawiać. Prędzej utonę, niż pozwolę, aby pani wianek odpłynął w nieznane – zadeklarował młodzieniec, zorientowawszy się, że dziewczyna się boi, że uczestnicy zabawy zignorują jej wianek. – Nie miałem nic złego na myśli – usprawiedliwił się, pojmując pod wpływem wzroku barona, że nie było to zbyt fortunne stwierdzenie.
Gdyby twarz Jaśminy nie przybrała wcześniej barwy malin, to z pewnością poczerwieniałaby, słysząc tę sugestię. Skonfundowana, ale i podekscytowana dołączyła do innych dziewcząt, przywiązała do deseczki z umocowaną świeczką upleciony z polnych kwiatów wianek i puściła go na wodę. Nurt rzeki w tym miejscu nie był zbyt szybki, a woda na tyle płytka, by młodzieńcy mogli dotykać dna stopami. Ustawieni byli w odległości około stu metrów i po drodze parę wianków zdążyło zboczyć z kursu, zaplątać się o wystające rośliny wodne albo zwyczajnie utonąć, doprowadzając kilka dziewcząt do płaczu. Wianek Jaśminy płynął prosto przez dobre dziewięćdziesiąt metrów, niestety tuż przed finiszem zaczął zmierzać do przeciwległego brzegu i zapadać się w ciemnych odmętach. Utonięcie wianka wróżyło życiowe i miłosne kłopoty. Pannę, do której należał, według tradycyjnych wierzeń czekały nieodwzajemniona miłość, staropanieństwo, samotne wychowywanie nieślubnego dziecka, zgryzota, a nawet przedwczesna śmierć. Jaśmina nie wierzyła w zabobony, ale zaczynało jej się robić przykro, ponieważ wszystko wskazywało na to, że jej wianek zatonie. Do przeciwległego brzegu było dość daleko, a księżyc zaczynały przysłaniać ciężkie chmury, sprawiając, że nie było łatwo cokolwiek dostrzec.
Niezrażony tym faktem Dalegor rzucił się po swoje trofeum i popisując się umiejętnościami pływackimi, zanurkował i wynurzył się z wiankiem w dłoni.
Jaśmina i jej ojciec podbiegli i zaczekali, aż wyjdzie z rzeki.
– W takim stanie nie nadaje się pan na poszukiwania kwiatu paproci – uznał baron. – Jeszcze się pan nabawi jakiegoś choróbska.
– Postoję sobie przy ogniu i wyschnę.
– Ominie pana najciekawsza część.
– To przeze mnie – zauważyła Jaśmina, wdzięczna i onieśmielona poświęceniem. – Nie musiał pan tak ryzykować. To tylko zabawa.
– Obiecałem, a ja słowa staram się dotrzymywać.
– Postawa godna pochwały – zapewnił baron – jednak nie zmienia tego, że musi pan najpierw wyschnąć.
– Może dotrzymam panu przez ten czas towarzystwa i dogonimy tatę, jeśli będzie szedł wolno i stale w jednym kierunku? – zaproponowała Jaśmina, zapominając, że nie było to zbyt stosowne.
– Dobrze – odparł bez zastanowienia jej ojciec, nim zdołał pomyśleć, że nie powinien się zgadzać. – Będę szedł bardzo, bardzo powoli i ufam, że zostawiam córkę w dobrych rękach. Znam pańskich rodziców i wiem, gdzie pana znaleźć – dodał na wszelki wypadek, a potem zaśmiał się pod nosem, bo o młodzieńcu wiedział na tyle dużo, by móc mu zaufać.
Pozostali uczestnicy zabawy rozpierzchli się w różnych kierunkach, czy to w poszukiwaniu czarodziejskiej rośliny, czy na umówioną schadzkę. Jaśmina i Dalegor zostali przy ognisku.
– Wprawiłem panią w zakłopotanie? – spytał, ustawiając się blisko ognia. Trzymany do tej pory w rękach wianek odłożył na trawę.
– To raczej ja zachowałam się niestosownie.
– Miała pani dobre intencje.
Uśmiechnęła się i spuściła głowę.
– Chyba że nie do końca.
– Co pan sugeruje? – odważyła się zapytać i odwróciła gwałtownie głowę w drugą stronę, gdy rozpiął guziki koszuli, by ta szybciej wyschła.
– Tylko się z panią droczę. Pięknie się pani rumieni. – Uśmiechnął się promiennie, a jego twarz ozdobiły urocze dołeczki.
Jaśmina nie miała doświadczenia we flirtowaniu, ale odnosiła wrażenie, że słowa młodzieńca zmierzają właśnie w tym kierunku. Między poważnymi tomiszczami ojca czytywała czasem dla rozrywki lekkie pozycje z biblioteczki matki.
– Po jakiego rodzaju mikstury przyjechał pan do mojego taty? – Chwyciła się tematu, w którym czuła się zdecydowanie pewniej.
– Trenujemy konie wyścigowe, które wystawiane są w gonitwach w całej Europie. Mój ojciec sprowadza ogiery czystej krwi arabskiej z Bliskiego Wschodu, dzięki czemu mamy wysokiej jakości materiał rozpło… Przepraszam, zagalopowałem się. Nie powinienem poruszać takich tematów.
– Ależ to bardzo interesujące. Rozumiem, na czym polega krzyżowanie… hm… – Zakrztusiła się. – Przepraszam – wydukała. – Nie powinnam z panem rozmawiać w ten sposób. Niebawem zacznę bywać w towarzystwie, a nie potrafię zachować się, jak na młodą damę przystało.
– Nie jesteśmy na balu ani uroczystej kolacji, a ja też wolę mówić wprost i używać zrozumiałego języka, choć proszę mi wierzyć, potrafię odpowiednio dobierać słowa, jeśli zajdzie taka potrzeba. – Zrobił bardzo poważną minę, ale w jego oczach zdołała dostrzec wesołe iskierki. – Przesadziłem z treningiem i kilka koni nabawiło się urazów ścięgien i wiązadeł, niektóre przeciążyły mięśnie.
– To poważny problem.
– Zdaję sobie z tego sprawę. Niestety okazuje się, że do długiej listy swoich wad muszę dorzucić brak cierpliwości i przerost ambicji. Sądziłem, że wiem już na tyle dużo o trenowaniu koni, że sam sobie z tym świetnie poradzę, a zamiast tego naraziłem mojego ojca na straty, a biedne zwierzęta na niepotrzebne cierpienie.
– Na szczęście mój ojciec opracował kilka skutecznych metod leczenia – powiedziała łagodnie Jaśmina. Nieczęsto spotykała ludzi, którzy przyznawali się do błędów, a jeszcze rzadziej takich, którzy dbali o dobro zwierząt. – Tyle że poza odpowiednimi opatrunkami pomocny bywa masaż, a tego trzeba się nauczyć. Radziłabym wzmacniać konie od środka.
– Od środka?
– Podawać im odpowiednią paszę, pamiętając o tym, że konie mają małe żołądki, i dbać o to, by nie zapełniały ich byle czym. Jeśli zależy panu na zdrowiu i dobrostanie zwierząt, radziłabym przyjrzeć się pastwiskom, sprawdzić, czy jakość trawy jest odpowiednia, włączyć lucernę, ziarna zbóż, sprawdzać, czy konie dostają czystą, świeżą wodę.
– Widzę, że naprawdę zna się pani na rzeczy – odparł Dalegor, patrząc na nią z uznaniem. – A co pani powie o skurczach mięśni? Mam młodego ogiera, któremu zdarza się utrata kontroli nad kończynami.
– Czy koń ten jest odpowiednio karmiony?
– Trzymam go ostatnio na padoku, ale jest tam trawa i dostaje dodatkowo paszę.
– A nie rośnie tam przypadkiem mlecz?
– Rośnie, ale konie go przecież nie jadają.
– Jeśli trawa ich zdaniem nie jest zbyt smaczna, to potrafią połasić się na mlecze, a te z kolei wywołują skurcze mięśni i wpływają na tętno konia.
– Będę musiał się temu przyjrzeć. A teraz przepraszam, ale muszę odwrócić się do pani tyłem i wysuszyć resztę ubrania.
– Proszę bardzo. Ja wysuszę buty. – Podeszła i ustawiła się obok niego, przysuwając jedną ze stóp do ognia.
– To niesamowite, że kobieta… że tak młoda osoba – poprawił się – wie tyle o hodowli koni.
– Uważa pan, że kobiety nie mogą posiadać rozległej wiedzy w dziedzinach, które powszechnie uważane są za typowo męskie?
– Przeciwnie. Nie spotkałem jednak do tej pory takiej, która chciałaby zgłębiać ich tajniki. Poza moją matką, ale ta skrzętnie ukrywa swoje zapędy, choć ostatnio uległa i zaczęła pomagać mi w nauce arabskiego i tureckiego.
– Mój ojciec również uczył mnie tych języków. Nie należą do łatwych. Ale przydają się, jeśli ktoś chciałby odwiedzić tereny imperium osmańskiego, choć, jak twierdzi, można tam spotkać wiele osób mówiących w naszym języku.
– To prawda. Kiedy Rzeczypospolita pod koniec ubiegłego stulecia została podzielona między Rosję, Austrię i Prusy, imperium osmańskie dało wyraz swojej dezaprobacie, zostawiając w trakcie oficjalnych spotkań dyplomatycznych puste miejsce dla posła Lechistanu. Wcześniej Polacy pojawiali się tam raczej jako wzięci w jasyr niewolnicy.
Jaśmina spojrzała na niego z uznaniem.
– Słyszy to pani? – spytał, rozglądając się naokoło.
– Co takiego? – zaciekawiła się. – Nie wierzę w istnienie wróżek, topielic i wodników, więc jeśli próbuje mnie pan nastraszyć…
– Skądże. Zdaje się, że ktoś gra na organkach.
– Rzeczywiście. Słyszę coraz wyraźniej.
– Grzechem byłoby nie skorzystać z nadarzającej się okazji.
– Czyli?
W odpowiedzi odwrócił się w jej kierunku, skłonił się z kurtuazją i wyciągnął dłoń w geście zaproszenia do tańca.
– Tutaj?
– Lepszej scenerii nie mógłbym sobie wyobrazić. Proszę spojrzeć w bok. Księżyc w całej swojej krasie rysuje długą, falistą drogę na ciemnej wodzie. Rzeka prezentuje się nadzwyczaj urokliwie, a wybujała natura zachęca do wesołej zabawy. Może nie natarła się pani nasięźrzałem zgodnie z tradycją, ale nie umniejsza to w niczym temu, że chciałbym z panią zatańczyć.
– Romantyk z pana. – Uśmiechnęła się nieco ironicznie, by ukryć wrażenie, jakie wywołał na niej młody mężczyzna. – Nie jestem jednak pewna, czy nam wypada.
– To noc radości i wolności. Dziś możemy pozwolić sobie na więcej – zachęcił.
Podała mu niepewnie dłoń, ale kiedy tylko przyciągnął ją do siebie, wszelkie obawy rozpłynęły się niczym poranna mgła, a do jej nozdrzy dotarł subtelny piżmowy zapach jego rozgrzanej ogniem skóry, który sprawił, że przestała myśleć o czymkolwiek innym poza ciemnowłosym młodzieńcem. Blask ogniska i srebrnej poświaty miesiąca okalały mocno zarysowaną linię szczęki, wydatne usta, gęste brwi i otulone miękkimi rzęsami niemal czarne oczy, w które, wbrew wszelkim zasadom przyzwoitości, pozwoliła sobie spojrzeć. Utonęła w nich, przepadła, zapomniała o całym świecie. Istnieli tylko oni, ich taniec, miarowe oddechy, cicha muzyka, żywioły matki ziemi i firmament upstrzony prastarymi konstelacjami, będącymi świadkami tej magicznej chwili.
Uniosła odruchowo głowę, jakby nie ona kierowała własnym ciałem, a on pochylił swoją i wydawało się, że za chwilę ich usta złączą się w pocałunku.
– Niewiele o pani wiem, pani nie wie prawie nic o mnie. Choć bardzo mnie kusi, aby skraść pani pocałunek, nie powinienem tego robić.
– Ja również – wyszeptała, nie spuszczając z niego wzroku. W jego oczach dostrzegła coś, czego nie potrafiła określić. – Ale ta noc…
– Ta noc… – powtórzył i zaczął ponownie pochylać się w jej kierunku.
Jaśmina przełknęła ślinę. Rozsądek podpowiadał jej, że powinna go powstrzymać, ale ciało odmówiło jej posłuszeństwa i nie była władna nakazać mu odwetu. Nie chciała tego robić… Nieśmiało uniosła głowę i pozwoliła, by złożył na jej ustach delikatny, bardzo krótki pocałunek. Pełen pasji, odrobiny niepewności i… szacunku.
– Zgaduję, że nikt pani wcześniej nie całował, panno Wiguro.
– Skąd to przypuszczenie?
Spojrzał na jej zaciśnięte do białości kłykcie i unoszącą się z drżeniem klatkę piersiową.
– Zgaduję – rzucił z łobuzerskim uśmiechem.
– Czy to źle? – obruszyła się.
– Przeciwnie – odparł, nie spuszczając z niej wzroku, niczym drapieżnik bawiący się swoją ofiarą. – Podobało się pani?
– Nie wiem.
– Nie wie pani?
– Nie mam porównania. Kiedy go nabiorę, chętnie udzielę odpowiedzi.
Otworzył ze zdziwienia usta, a następnie skłonił się z uznaniem.
– Od teraz ma pani we mnie nie tylko wielbiciela jej urody i intelektu, ale i poczucia humoru. Choć przyznam, że to było jedynie cmoknięcie. Nie mógłbym wykorzystać pani niewinności. Jeśli panią uraziłem, przepraszam. Skłamałbym, twierdząc, że żałuję, ale przepraszam – uzupełnił.
Jaśmina uniosła brew, poruszyła nią nieznacznie, wyciągnęła dłoń, a on ujął ją mocno w swoją i pobiegli w kierunku, w którym poszedł baron Wigura.
Dopiero później zdała sobie sprawę z tego, że była to noc, podczas której po raz pierwszy zadurzyła się w mężczyźnie i którą wielokrotnie później przywoływała w pamięci. Ich pierwszy pocałunek, jeden z wielu, stanowiący jednocześnie krok do szczęścia i zguby…
