Czas motyla ebook

De­dy­kuję tę książkę każ­demu,

kto wraz z odej­ściem uko­cha­nej osoby

stra­cił rów­nież ka­wa­łek sie­bie

ROZ­DZIAŁ 1

Ogar­nia mnie lęk. Po­ja­wia się za każ­dym ra­zem, gdy moje my­śli zry­wają się ze smy­czy i pę­dzą w stronę mrocz­nej ot­chłani. Nie zdo­łam go opa­no­wać. Jest zbyt silny... zbyt nie­prze­nik­niony. Wnika w ciało ni­czym pa­ję­czy jad, obez­wład­nia i trawi od środka.

Mu­szę stąd wyjść, my­ślę go­rącz­kowo. Prze­dzie­ram się przez roz­tań­czony tłum i drżącą dło­nią po­py­cham szklane drzwi pro­wa­dzące na ta­ras. Chłodne po­wie­trze owiewa moje pło­nące po­liczki, ale nie stu­dzi emo­cji, które ko­tłują się w gło­wie.

Roz­trzę­siona zbie­gam ze scho­dów i pę­dzę w stronę spo­wi­tego nocą ogrodu. Kręci mi się w gło­wie. Gwał­towne ude­rze­nie go­rąca prze­cho­dzi w falę zim­nego potu, która spra­wia, że prze­szywa mnie dreszcz. Nogi mi drę­twieją, ob­raz roz­mywa się przed oczami, a w uszach szumi krew.

Kilka kro­ków. Jesz­cze tylko kilka kro­ków.

Po chwili do­cie­ram do al­tany. Opa­dam na rat­ta­nowy fo­tel i cho­wam głowę mię­dzy ko­la­nami. Cała drżę. Moje serce wali jak sza­lone, od­dech staje się nie­na­tu­ral­nie płytki, a w gło­wie sza­leje chmara za­trwa­ża­ją­cych my­śli.

Ona odej­dzie. Nikt nie zdoła jej ura­to­wać. To tylko kwe­stia czasu. Jej serce prze­sta­nie bić, ciało znie­ru­cho­mieje, a skóra sta­nie się prze­raź­li­wie blada. I zimna.

Pró­buję za­czerp­nąć tchu, ale po­wie­trze utyka mi w gar­dle. Żo­łą­dek kur­czy się bo­le­śnie, a cia­łem wstrząsa spazm. Za­raz zwy­mio­tuję.

Na­gle z od­mę­tów pod­świa­do­mo­ści do­ciera do mnie miękki, ko­jący głos. Spo­koj­nie. Nic złego się nie dzieje. Masz atak pa­niki, ale mo­żesz go opa­no­wać. Po­ra­dzisz so­bie, zo­ba­czysz.

Chwy­tam się kur­czowo tych słów i po­słusz­nie po­dą­żam za wska­zów­kami. Za­mknij oczy i weź kilka głę­bo­kich od­de­chów. Wła­śnie tak. Wdech. Wy­dech. Wdech. Wy­dech. Wdech...

Moja klatka pier­siowa po­ru­sza się ryt­micz­nie, a serce stop­niowo zwal­nia. Po­woli za­czyna do mnie do­cie­rać, że to wszystko roz­grywa się w mo­jej gło­wie. Stra­ci­łam czuj­ność i nie­świa­do­mie po­zwo­li­łam wy­obraźni na­ma­lo­wać mroczne ob­razy, które na­pę­dziły spi­ralę stra­chu. W rze­czy­wi­sto­ści nic się nie stało. Moja sio­stra wciąż żyje. Od­dy­cha. I wal­czy.

Nie wiem, jak długo tak sie­dzę. Kilka, może kil­ka­na­ście mi­nut. Kon­cen­truję się na od­de­chu. Wy­ci­szam emo­cje i uspo­ka­jam ro­ze­dr­gane my­śli. Po­wta­rzam so­bie, że to jesz­cze nie ko­niec. Że jesz­cze nie wszystko stra­cone. Że cią­gle jest na­dzieja.

Ali­cja wy­zdro­wieje, prze­ko­nuję się w my­ślach. Musi wy­zdro­wieć.

Gę­sta mgła, która jesz­cze przed chwilą spo­wi­jała mój umysł, po­woli opada. Jed­nak świa­do­mość, że ataki pa­niki stają się co­raz częst­sze i sil­niej­sze, nie po­zwala mi ode­tchnąć z ulgą.

Wy­da­wało mi się, że je­śli od­po­wied­nio roz­pro­szę my­śli, lęk mnie nie do­pad­nie. To wła­śnie dla­tego da­łam się na­mó­wić Igo­rowi i przy­szłam na do­mówkę, którą zor­ga­ni­zo­wał Da­niel. Jego ro­dzice wy­je­chali na week­end, a on nie byłby sobą, gdyby prze­pu­ścił taką oka­zję. Poza tym Marta, sio­stra Da­niela, za­wsze po­trafi na­pro­wa­dzić moje my­śli na po­zy­tywne tory. Nie­stety, dzi­siaj za­wio­dło każde z po­ten­cjal­nych kół ra­tun­ko­wych: gło­śna mu­zyka, to­wa­rzy­stwo przy­ja­ciółki oraz po­ca­łunki Igora, które za­zwy­czaj spra­wiają, że za­po­mi­nam o ca­łym świe­cie.

Sta­łam na środku po­koju, oto­czona grupką roz­tań­czo­nych lu­dzi, i pró­bo­wa­łam zwal­czyć na­głe uczu­cie przy­gnę­bie­nia. Tłu­ma­czy­łam so­bie, że po­win­nam się cie­szyć. Je­stem zdrowa, mogę spę­dzać czas ze zna­jo­mymi i sza­leć bez­tro­sko na par­kie­cie. Jed­nak nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo się sta­ram, nie umiem czer­pać z ży­cia peł­nymi gar­ściami. Nie wtedy, gdy przy­szłość mo­jej sio­stry z każ­dym dniem staje pod co­raz więk­szym zna­kiem za­py­ta­nia.

– Kor­ne­lia? – Dźwięk mo­jego imie­nia wy­rywa mnie z za­dumy.

Cho­lera, to Igor. Pod­ry­wam się z miej­sca i ście­ram z twa­rzy resztki łez. Na­wet nie za­re­je­stro­wa­łam mo­mentu, w któ­rym spły­nęły po po­licz­kach.

– Nelka, gdzie je­steś? – Głos Igora roz­brzmiewa co­raz bli­żej.

– Tu­taj. – Wy­chy­lam się zza buj­nego krzewu hor­ten­sji i po­sy­łam mu słaby uśmiech.

– Co tak długo? – pyta, idąc w moją stronę. – Mó­wi­łaś, że za­raz wró­cisz.

Ża­den z mo­ich zna­jo­mych nie wie, że mie­wam na­pady pa­niki. Na­wet Igor, mimo że spo­ty­kamy się już od po­nad roku. Oczy­wi­ście mój chło­pak do­sko­nale zdaje so­bie sprawę, że mar­twię się o sio­strę i że per­spek­tywa jej utraty mnie prze­raża, ale nic poza tym.

Kie­dyś dzie­li­łam się z nim swo­imi tro­skami. Opo­wia­da­łam o stra­chu i ro­sną­cej nie­pew­no­ści, ale bar­dzo szybko od­kry­łam, że wcale nie ma ochoty tego słu­chać. Cu­dze cier­pie­nie po­wo­duje, że czuje się nie­zręcz­nie. Woli omi­jać nie­wy­godne te­maty i uda­wać, że pewne pro­blemy nie ist­nieją.

Pra­gnie mo­jego świa­tła, a nie mroku. Dla­tego za­czę­łam ukry­wać przed nim ciem­ność, która roz­ra­sta się w moim sercu. Stwa­rzam po­zory. I je­stem w tym za­ska­ku­jąco do­bra. Za­miast przy­znać się do nad­cią­ga­ją­cego ataku pa­niki, po­wie­dzia­łam, że idę za­dzwo­nić do Ali. Prawda nie wcho­dziła w grę, więc się­gnę­łam po pierw­szą lep­szą wy­mówkę.

– Za­ga­da­ły­śmy się – kła­mię.

– W su­mie na­wet do­brze się składa. W końcu je­ste­śmy sami. – Igor uśmie­cha się zmy­słowo i przy­ciąga mnie do sie­bie.

Za­nim uda mi się za­pro­te­sto­wać, prze­chyla lekko głowę i mnie ca­łuje. Jego ję­zyk wdziera się do mo­ich ust, nio­sąc ze sobą po­smak wódki i soku z czar­nej po­rzeczki.

Nie cier­pię, gdy Igor jest wsta­wiony. Nad­miar al­ko­holu spra­wia, że staje się wy­jąt­kowo aro­gancki i na­tar­czywy. W ni­czym nie przy­po­mina tego czu­łego i wy­ro­zu­mia­łego chło­paka, w któ­rym się za­ko­cha­łam.

Nie­stety mie­siąc temu skoń­czył osiem­na­ście lat i od tam­tej pory co­raz czę­ściej się upija. Parę razy za­su­ge­ro­wa­łam, że po­wi­nien tro­chę przy­sto­po­wać, ale za­wsze znaj­do­wał spo­sób, żeby mnie ugła­skać. Trzy­mał mnie w ra­mio­nach, cza­ro­wał uśmie­chem i za­pew­niał, że nie­po­trzeb­nie się mar­twię.

A gdy to nie wy­star­czało, tłu­ma­czył, że są wa­ka­cje i musi się wy­sza­leć, bo od wrze­śnia czeka go istna ha­rówka. Nie li­cząc ję­zy­ków, za­mie­rza zda­wać na ma­tu­rze aż trzy roz­sze­rzone przed­mioty: che­mię, bio­lo­gię oraz ma­te­ma­tykę. Jego ro­dzice są wła­ści­cie­lami kilku ap­tek, a on od dawna ma­rzy o tym, żeby skoń­czyć far­ma­cję i w przy­szło­ści prze­jąć ro­dzinny biz­nes.

Mimo mło­dego wieku Igor do­sko­nale wie, czego chce od ży­cia. Jego chło­pięca uroda po­łą­czona z pew­no­ścią sie­bie oraz de­ter­mi­na­cją w dą­że­niu do celu dzia­łają na dziew­czyny jak ma­gnes. Dla­tego by­łam nie­sa­mo­wi­cie szczę­śliwa, gdy oka­zało się, że wy­brał wła­śnie mnie. My­śla­łam, że zwią­zek z nieco star­szym chło­pa­kiem nie­sie ze sobą same po­zy­tywy. Igor jest tro­skliwy, doj­rzały i ro­zu­mie mnie znacz­nie le­piej niż moi ró­wie­śnicy. Szybko się jed­nak oka­zało, że ocze­kuje ode mnie rze­czy, na które nie je­stem go­towa. I cho­ciaż po­cząt­kowo za­pew­niał, że da mi tyle czasu, ile po­trze­buję, co­raz czę­ściej ogar­nia mnie wra­że­nie, że jego cier­pli­wość się koń­czy.

Te­raz przy­ci­ska bio­dra do mo­ich i ata­kuje mnie ko­lej­nymi po­ca­łun­kami. Jego dło­nie z każdą chwilą stają się śmiel­sze i bar­dziej zde­cy­do­wane. Ugnia­tają moje piersi, a po­tem scho­dzą ni­żej i wśli­zgują się pod krótką, zwiewną su­kienkę.

– Igor, nie...

Wzdry­gam się ner­wowo, gdy prze­biega pal­cami po moim udzie.

– Do­pro­wa­dzasz mnie do sza­leń­stwa – dy­szy tuż przy moim uchu. – Długo jesz­cze ka­żesz mi cze­kać? – Jego usta po­kry­wają moją szyję mo­krymi po­ca­łun­kami, a palce za­ha­czają o brzeg maj­tek. – Mo­gli­by­śmy pójść na ca­łość – prze­ko­nuje. – Tu i te­raz. Prze­stań się opie­rać.

Ogar­nia mnie gniew. Z ca­łej siły od­py­cham Igora i po­sy­łam mu roz­draż­nione spoj­rze­nie.

– Mó­wi­łam ci, że nie je­stem go­towa.

Na jego twa­rzy po­ja­wia się bez­czelny uśmiech.

– To nie pro­blem. Po­mogę ci się na­krę­cić.

– Do­brze wiesz, że nie o to cho­dzi! – stwier­dzam po­iry­to­wana. Wy­gła­dzam su­kienkę i krzy­żuję ręce na piersi. – Znowu je­steś wsta­wiony.

– I co z tego? – rzuca lek­ce­wa­żąco. – Ty też po­win­naś się na­pić. Pro­centy po­ma­gają się roz­luź­nić.

– Mam szes­na­ście lat.

– Słaba wy­mówka. Wiesz, że mogę ci za­ła­twić, co tylko ze­chcesz.

Po­trzą­sam głową. Na­wra­ca­jące ataki pa­niki spra­wiają, że na­wet chwi­lowa utrata kon­troli nad wła­snym cia­łem i umy­słem na­pawa mnie stra­chem. Dla­tego do­bro­wol­nie re­zy­gnuję ze wszyst­kiego, co mo­głoby za­bu­rzyć świa­do­mość.

– Nela, zro­zum... – Igor spo­gląda na mnie wy­raź­nie sfru­stro­wany. – Ko­cham cię, ale nie będę cze­kał w nie­skoń­czo­ność. – Prze­cze­suje pal­cami ja­sne włosy i wzdy­cha. – Wra­cam do środka.

Nie pró­buję go za­trzy­mać. W mil­cze­niu ob­ser­wuję, jak znika wśród krze­wów, a po­tem obej­muję się ra­mio­nami i spo­glą­dam w niebo. Od­kąd tylko pa­mię­tam, wi­dok gwiazd dzia­łał na mnie ko­jąco. Po­bu­dzał do snu­cia ma­rzeń i spra­wiał, że za­czy­na­łam wie­rzyć w to, co na po­zór wy­da­wało się nie­moż­liwe. Po­trze­buję tej wiary. Zwłasz­cza te­raz, gdy serce Ali­cji słab­nie z każ­dym dniem, a wieść o zna­le­zie­niu dawcy nie przy­cho­dzi.

Na­gle za ple­cami sły­szę ja­kiś szmer. Od­wra­cam się gwał­tow­nie i wy­tę­żam wzrok. Ja­sne świa­tło pły­nące z ogro­do­wych lamp spra­wia, że bez trudu do­strze­gam za­kap­tu­rzoną po­stać, która wy­ła­nia się zza al­tany.

Je­śli są­dzić po bu­do­wie ciała, to wy­soki, szczu­pły męż­czy­zna. Ma na so­bie ciemne ubra­nia, które ide­al­nie kom­po­nują się z nocną sce­ne­rią. Mimo że jego twarz to­nie w pół­mroku, czuję na so­bie prze­szy­wa­jące spoj­rze­nie. Prze­ły­kam ner­wowo ślinę i pró­buję zi­gno­ro­wać na­ra­sta­jące uczu­cie lęku.

– Nie bój się – mówi mięk­kim, ła­god­nym gło­sem.

In­tu­icja pod­po­wiada mi, że po­win­nam jak naj­szyb­ciej stąd odejść, ale ja­kaś nie­znana siła za­trzy­muje mnie w miej­scu. Stoję jak spa­ra­li­żo­wana i z mocno bi­ją­cym ser­cem wpa­truję się w ta­jem­ni­czego męż­czy­znę.

Gdy pod­cho­dzi bli­żej, uświa­da­miam so­bie, że jest dużo młod­szy, niż za­kła­da­łam. Wy­gląda na nie wię­cej niż dwa­dzie­ścia lat. Ciemne włosy wy­sta­jące spod luź­nego kap­tura kon­tra­stują z jego bladą cerą, a ja­sno­nie­bie­skie oczy przy­wo­dzą na myśl za­mar­z­nięte je­zioro, w któ­rym głę­boko pod po­wierzch­nią kryje się coś mrocz­nego i nie­po­ko­ją­cego.

– Cześć. – Chło­pak uśmie­cha się lekko i do­daje: – Cze­ka­łem na cie­bie.

Jego wy­zna­nie spra­wia, że po ple­cach prze­biega mi zimny dreszcz. Mimo to nie ucie­kam. Trwam w ja­kimś dziw­nym tran­sie, nie­zdolna do wy­ko­na­nia na­wet naj­mniej­szego ru­chu.

– Znasz mnie? – py­tam spięta.

– Nie ujął­bym tego w ten spo­sób, cho­ciaż prawda jest taka, że wiem o to­bie nie­mal wszystko.

Pa­trzę na niego z ro­sną­cym po­czu­ciem za­gro­że­nia.

– To ja­kiś żart?

– Nie. Dla­czego tak są­dzisz?

Nie od­po­wia­dam. Za­ci­skam palce na prze­wie­szo­nej przez ra­mię to­rebce, w któ­rej no­szę gaz pie­przowy, i spo­glą­dam na ciem­no­wło­sego chło­paka. Kim on, do cho­lery, jest?! Co tu robi? I co waż­niej­sze: czy jest nie­bez­pieczny?

– Nie mu­sisz się mnie bać – za­pew­nia, tak jakby bez trudu od­czy­ty­wał moje my­śli. – Nie zro­bię ci krzywdy.

Śmieję się ner­wowo.

– Ła­two po­wie­dzieć. Wi­dzę cię pierw­szy raz w ży­ciu, a ty wy­ska­ku­jesz z ta­kimi po­rą­ba­nymi tek­stami. W do­datku cho­wasz się w krza­kach jak ja­kiś zbir.

Po twa­rzy chło­paka prze­biega cień uśmie­chu.

– Rze­czy­wi­ście nie wy­gląda to naj­le­piej.

At­mos­fera mię­dzy nami nieco się roz­luź­nia, ale nie tracę czuj­no­ści. Ob­rzu­cam go uważ­nym spoj­rze­niem i py­tam:

– Co ty tu wła­ści­wie ro­bisz?

– Już ci mó­wi­łem. Cze­ka­łem na cie­bie.

Uno­szę po­wąt­pie­wa­jąco brwi.

– Skąd wie­dzia­łeś, że tu przyjdę?

Chło­pak od­wraca wzrok i przez dłuż­szy czas pa­trzy przed sie­bie w za­my­śle­niu, tak jakby się za­sta­na­wiał, czy po­wi­nien po­wie­dzieć mi prawdę.

– Wiem o two­ich ata­kach pa­niki – wy­znaje w końcu. – Prze­czu­wa­łem, że prę­dzej czy póź­niej tu tra­fisz.

Nie, to nie­moż­liwe. Nikt o tym nie wie. Nikt.

Na­gle do­znaję za­trwa­ża­ją­cego olśnie­nia. Je­śli do­tarł tu przede mną, to zna­czy, że wi­dział nie tylko atak pa­niki, ale rów­nież scenę z Igo­rem.

– Pod­słu­chi­wa­łeś?

Mimo że nie pre­cy­zuję py­ta­nia, chło­pak do­sko­nale wie, o co mi cho­dzi. Prze­chyla lekko głowę i uśmie­cha się wy­mow­nie.

– Nie mu­sia­łem. Wa­sza roz­mowa nie na­le­żała do naj­cich­szych.

Za­że­no­wana spusz­czam wzrok. Wstyd wy­pala na mo­ich po­licz­kach go­rące ślady i spra­wia, że roz­pacz­li­wie pra­gnę za­paść się pod zie­mię.

– Nie masz się czego wsty­dzić – za­pew­nia nie­spo­dzie­wa­nie.

Po raz ko­lejny wzdry­gam się na jego słowa, bo brzmią tak, jakby na­prawdę czy­tał mi w my­ślach. A może po pro­stu bez­błęd­nie in­ter­pre­tuje emo­cje ma­lu­jące się na mo­jej twa­rzy?

Po­woli pod­no­szę wzrok. Kiedy na­sze spoj­rze­nia się spo­ty­kają, mi­mo­wol­nie wstrzy­muję od­dech. Ja­sne oczy wpa­trują się we mnie z nie­spo­ty­kaną in­ten­syw­no­ścią, jed­nak nie do­strze­gam w nich kpiny ani roz­ba­wie­nia, tylko coś na kształt uzna­nia.

– Po­win­naś być z sie­bie dumna – stwier­dza sta­now­czo. – Po­tra­fisz bro­nić swo­ich prze­ko­nań i nie ule­gasz in­nym. Na­wet wtedy, gdy przy­pie­rają cię do muru.

Marsz­czę brwi, bo ni­gdy wcze­śniej nie pa­trzy­łam na to w ten spo­sób.

– Wy­gląda na to, że ktoś się o cie­bie mar­twi. – Chło­pak zerka na mnie prze­lot­nie i cofa się o krok. – Pójdę już. Zo­ba­czymy się póź­niej.

Ogar­nia mnie kon­ster­na­cja, ale za­nim udaje mi się o co­kol­wiek za­py­tać, do­biega mnie głos Marty:

– Nelka, je­steś tam?

Od­wra­cam się przez ra­mię i do­strze­gam syl­wetkę przy­ja­ciółki.

– Wszystko w po­rządku? – pyta, pod­cho­dząc bli­żej. – Igor wy­glą­dał na wku­rzo­nego...

– Tak, ja... – Ury­wam i spo­glą­dam w miej­sce, gdzie jesz­cze przed chwilą stał ta­jem­ni­czy chło­pak. Gdzie on się po­dział?!

– Nela... Co się dzieje? Wy­glą­dasz, jak­byś zo­ba­czyła du­cha.

– Nic – za­pew­niam po­śpiesz­nie. – Po pro­stu się za­my­śli­łam.

– Dzwo­ni­łaś do Ali?

Po­ta­kuję. Nie cier­pię jej okła­my­wać, ale mu­szę trzy­mać się wer­sji, którą przed­sta­wi­łam Igo­rowi. Na szczę­ście Marta nie wy­py­tuje o szcze­góły.

– Wiem, że to ostat­nie, co chcesz te­raz usły­szeć, ale twoje za­mar­twia­nie się ni­czego nie zmieni – stwier­dza rze­czowo. – Mu­sisz uzbroić się w cier­pli­wość i spró­bo­wać żyć wła­snym ży­ciem.

– Gdyby to było ta­kie pro­ste – rzu­cam szorstko.

– Nela, nie mia­łam na my­śli nic złego...

Wzdy­cham głę­boko, a po­tem obej­muję się ra­mio­nami i zwra­cam twarz ku gwiaz­dom.

Dziw­nie usły­szeć ta­kie słowa z ust Marty. Chyba jako je­dyna wie, że bier­ność mnie wy­kań­cza, dla­tego za­zwy­czaj robi wszystko, żeby pod­nieść mnie na du­chu. Ale dzi­siaj... coś się zmie­niło. Może do­tarła do gra­nic cier­pli­wo­ści i uznała, że ma już ser­decz­nie do­syć przy­ja­ciółki, która roz­ta­cza wo­kół sie­bie aurę przy­gnę­bie­nia?