Wydanie pierwsze
Warszawa 2023
ISBN: 9788367915465
PROLOG
Świat zamarł. Ciemność ogarnęła Morowe Jezioro, Heliod, a może i cały Cerion. Wraz z nią rozlał się duszący swąd dogasającego chaosu.
Popiół tworzył coraz grubszą pokrywę; moje kruczoczarne włosy splotły się z jego warstwami. Czułam, jakby mnie pochłaniał, jakbym pod jego osłoną miała zapaść się w nicość.
Cisza.
Nie mogłam się ruszyć, część mnie tego nie chciała.
Patrzyłam w szare niebo, a pył, niczym płatki śniegu, lekko opadał na moją twarz. W tej właśnie chwili pomyślałam, jak ulotne jest życie.
Powietrze stało się ciężkie i z każdym wdechem coraz bardziej przytłaczało.
Magia, która przed chwilą eksplodowała, powoli opuszczała moje ciało i dogasała wraz z tym, co pozostało z otaczającego mnie świata.
„Czy mi się udało? Czy moja moc przechyliła szalę zwycięstwa? Dlaczego nic nie słyszę? Gdzie są wszyscy? Czy pokonałam wrogów?”
Pytania, mimo że niewypowiedziane, dźwięczały w mojej głowie.
Ogarnęło mnie zmęczenie; powieki ciążyły coraz bardziej. Zanim pogrążyłam się w otchłani mroku, usłyszałam krzyk — przeszył całe moje ciało i utrzymał świadomą.
To nie był okrzyk zwycięstwa. To była manifestacja bólu, cierpienia i bezradności, które mieszały się z beznadzieją.
Żal i rozpacz wyryły się w czyjejś duszy.
Usłyszałam kolejne głosy i coraz głośniejsze kroki. Jakaś postać stanęła nade mną, widziałam tylko jej czarne kontury. Poczułam, że się unoszę. Później towarzyszyło mi złudzenie podobne do lotu. Od zawsze zazdrościłam ptakom ich wolności, możliwości spojrzenia na wszystko z góry i błądzenia wśród chmur. Być może moja dusza zazna tego uczucia, gdy już postanowi mnie opuścić.
Zaczęłam się zastanawiać, czy umieram. Byłam na to gotowa, czułam się spokojna. Odetchnęłam głęboko, a potem otuliła mnie ciemność.
Mrok.
Nie zasługiwałam na Krainę Bogów — Nadziemie. Bez wątpienia Elis było dla mnie nieosiągalne. Zbyt wiele krwi przelałam w swoim niedługim życiu. Pogrążona w pustce czekałam, aż otworzą się dla mnie wrota Podziemia — krainy umarłych, którą władał okrutny Bóg Izar. Ten jednak nie nadchodził. Jego Upadli nie wciągnęli mnie w otchłań, nie zostałam potępiona za uczynki, których dokonałam za mojego śmiertelnego życia.
Błądząc wśród cieni, poczułam, jakby z mojego ciała wyrywano jego fragmenty. Ból, który mnie przeszył, spowodował, że szarpnęłam się i otworzyłam szeroko oczy.
Pomimo cierpienia nie krzyczałam. Otępienie pozwalało mi tylko bezradnie rozchylać usta, zatrzymując w nich dowód katuszy.
Oślepiło mnie jaskrawe światło. Trwało to tylko krótką chwilę, w której kurczowo próbowałam się utrzymać w świecie jaźni. Mój stan nie pozwolił mi wytrwać zbyt długo, chwilę później znów straciłam przytomność, ale przynajmniej wiedziałam jedno…
„Żyję”.
Jak przez mgłę docierały do mnie skrawki rzeczywistości. Z letargu wybudzał mnie jedynie ból. Widziałam zarysy krzątających się ludzi, towarzyszyły im odgłosy codziennych obowiązków.
Chwilami miałam wrażenie, że odwiedza mnie ciemna postać — ta sama, która wyrwała mnie z objęć śmierci nad Morowym Jeziorem. Nie byłam w stanie dojrzeć szczegółów i rysów jej twarzy. Kolory i kontury się rozmywały, tworząc ciemne plamy i zacierając granicę pomiędzy snem a jawą.
Zastanawiałam się, ile kroków dzieli mnie od upadku w przepaść, wprost w czeluści Podziemia.
Za każdym razem, gdy otwierałam oczy, zmuszałam się, by wytrwać jak najdłużej. Musiałam chwytać strzępy rozmów, musiałam wiedzieć.
W końcu dotarła do mnie prawda. Okazała się gorzka, cierpka jak tarnina, a jej ciernie na zawsze naznaczyły mnie piętnem śmierci. Bez wątpienia na nią zasłużyłam. Świat mi nie wybaczy, nie zapomni. Już zawsze będę dla niego zniszczeniem…
Ja — PANDORA.
ROZDZIAŁ IBłądząc wśród cieni
Nie wiem, ile czasu spędziłam we śnie, ile zajęło mi odzyskanie przytomności, ale w końcu mój umysł stał się na tyle silny, by zrozumieć czas i przestrzeń.
Ostrożnie otworzyłam oczy, miękkie światło wypełniało pomieszczenie. Powoli zmierzchało. To nie było więzienie, nie byłam spętana. Leżałam w ciepłym łóżku. Mimo to moje serce przyspieszyło i chciało wyrwać się z piersi. Znalazłam się w miejscu, którego nigdy nie widziałam na oczy. Sama, obolała, z duszą rozbitą na kawałki.
Uspokoiłam oddech. Każdy haust powietrza powodował cierpienie; pachniał popiołem i goryczą.
Rozejrzałam się na tyle, na ile pozwalał mi przeszywający ból.
Kamienna komnata była dość spora, dla mnie zbyt duża. W niczym nie przypominała tych, do których przywykłam — skromnych, nierozbudowanych, ukrytych gdzieś w zamkowych lub świątynnych zakamarkach. Z dala od spojrzeń, które mogłyby zauważyć zbyt wiele. Ta była bogato zdobiona, oświetlało ją kilka lamp oliwnych, których ciepłe światło odbijało się od drewnianej boazerii. W przestrzeni dominowały kasetonowy sufit i wysokie, smukłe okna wypełnione szkiełkami. Triforium1 zwieńczono ostrymi łukami, po których wiły się pozłacane rośliny. Przez okna wlewały się ostatnie promienie zachodzącego słońca.
Wpatrywałam się w sielankowy obraz zachodu, którego nie powinnam już oglądać, następnie mój wzrok prześlizgnął się po metalowej ramie okien. Westchnęłam ciężko. Trzy okna, a każde — dla kogoś w moim stanie — zbyt odległe, by uciec.
„Czy będę musiała uciekać?”
Odgoniłam tę myśl. Jedyne, czego chciałam, to przestać cierpieć.
Bolała mnie niemal cała lewa strona ciała. Czułam się ociężała i przytłoczona. Pomimo tego powolnym ruchem postanowiłam zbadać obrażenia.
„Jak to się stało?”
Zrobiło mi się niedobrze. Bandaże ciasno opinały mój brzuch i żebra tuż pod piersiami. Wyżej okalały część dekoltu i szyję. Nie przejęłam się tym, jak bardzo mogłoby być źle. Jakkolwiek bym wyglądała, blizny nie wymazałyby tego, co zrobiłam. Zniszczenie — tego dokonałam.
Zdławiłam torsje.
Wszyscy zginęli, wszyscy w promieniu kilku staj2. Zmiotłam z powierzchni ziemi nie tylko wrogów, lecz także moje oddziały i niewinne istnienia. W swoim szale ogień, który wywołałam, strawił las, wojska wrogiego Kratonu, mojego ukochanego Heliodu i — co zabolało mnie najbardziej — zniszczył również wioskę, w pobliżu której rozgorzała bitwa. Dużą osadę pełną rodzin. Zabiłam ojców, matki, dzieci. Zamieniłam ich w popiół, który potem opadał leniwie na moją twarz i ciało.
„Jakim cudem straciłam panowanie? Jak mogłam sobie na to pozwolić?!” Bezsilność mieszała się z bólem i żalem.
Jasność umysłu powoli wracała, wspomnienia zaczęły napływać falami, przytłaczając mnie obrazami sprzed katastrofy. Przez rozdartą na strzępy duszę przedzierała się złość i jedno imię. Eiren. Książę Kratonu, istota o nadludzkich mocach. Moje obrażenia zawdzięczałam właśnie jemu.
Różnie określano tego typu istoty. Upiór, afryt, cień, koszmar. Na pozór wyglądają normalnie, ale to tylko zewnętrzna powłoka. Podczas walki ich paznokcie się wydłużają, tworząc śmiercionośną broń. Pojawiają się skrzydła, błoniaste jak u nietoperza lub okryte piórami niczym ptasie. Najgorszy jest szał, który niszczy wszystko wokół. Zazwyczaj są okrutne, zepsute i zdeprawowane przez swoją nieśmiertelność.
Część z nich staje się pustelnikami, część pragnie władzy. Jako istoty nadprzyrodzone nie mogą rządzić. Rady królewskie już dawno o to zadbały, wprowadzając odpowiednie dekrety i środki bezpieczeństwa, a ja, Dziedziczka Pandory, byłam jednym z nich.
Chociaż tak naprawdę nie wiedziałam, jak pokonać afrytów, najwidoczniej skutecznie powstrzymywałam ich niebezpieczne zapędy. Do czasu. Zastanawiałam się, kiedy straciliśmy czujność, zarówno ja, jak i królowie Kratonu i Heliodu oraz możni. Upiorów było za mało, by przejąć kontrolę, ale te, które oparły się zwierzęcej i dzikiej naturze dzięki swojej sile i sprytowi, sprawowały ważne funkcje na dworach, zazwyczaj za godziwe wynagrodzenie. Tak częściowo zyskiwali to, czego pragnęli, zamieniając możnych w swoje marionetki.
Zdarzało się, że jakiś członek rodziny został ukąszony i przeistaczał się w kolejnego upiora. Czasami udawało się na wiele lat ukryć ten fakt przed poddanymi, ale to wymagało samodyscypliny. W przypadku Eirena próbowano utrzymać jego stan w tajemnicy. Nowa natura szybko jednak przejęła nad nim kontrolę i pokazał on swoje prawdziwe oblicze poddanym. Mimo że nie mógł odziedziczyć korony, został na dworze. Niepohamowane okrucieństwo księcia i strach, który zasiał w sercach możnych, dały mu możliwość manipulacji. Nikt mu się nie przeciwstawił i dlatego skutecznie napuścił swojego ojca, króla Zedę, na Heliod.
Zazwyczaj zwaśniony z wyspiarskimi królestwami północy Kraton zawiązał z nimi sojusze. Nadal jednak brakowało mu szybkiej i niezależnej drogi morskiej do Wyspy Targów, gdzie kwitł handel z Zamorskimi Krainami. Był zatem zależny od Heliodu, bo tylko płynąc wodami braterskiego kraju, można było uniknąć zdradzieckich Wiecznych Sztormów i wzbogacić się na wymianie orientalnych towarów. Zamorscy kupcy hojnie płacili za kratońskie klejnoty, dzieląc się przy tym przyprawami i jedwabiem.
Wojna o władzę w Cerionie stała się już tylko kwestią czasu. Początkowo wysyłano do niego małe oddziały zbrojne, które łupiły przygraniczne wioski. Z czasem wojska króla Zedy, pod wodzą Eirena, zaczęły wdzierać się głębiej na ziemie Heliodu, przejmując kontrolę nad coraz większym obszarem. Rozmowy pokojowe nie przyniosły rezultatów i zmęczony najazdami Kratończyków król z ciężkim sercem przystąpił do wojny ze swoim bratem.
Większość zastępów wroga kierowała się szlakami pomiędzy górami, które tak dobrze znała, a lesistymi połaciami naszego kraju. Przełęcz, w której znajdowało się Morowe Jezioro, była dla nas szansą na przyjęcie strategicznej pozycji. Rycerze Heliodu, chociaż doskonale wyszkoleni, nie mogli się równać z zaprawionymi w boju Kratończykami. Nie mówiąc już o tym, jak niskie było morale naszych żołnierzy, gdy w dniu wymarszu okazało się, że brakuje jednego z najważniejszych dowódców, a sam król skrył się za murami Citadel.
Zostaliśmy otoczeni. Wpadliśmy w pułapkę, którą sami chcieliśmy zastawić.
Widok jeziora, które zabarwiło się czerwienią od krwi moich towarzyszy broni, wzbudził we mnie pokłady energii, której wcześniej nie znałam. Mrocznej, potężnej i niebezpiecznej. Punktem zapalnym okazał się Eiren, który zaatakował mnie z zaskoczenia, gdy stałam na krawędzi. Walczyłam, by nie zatracić się w chaosie mocy. Zrobił to w najgorszym momencie, gdy traciłam kontrolę nad ciałem i umysłem. Moc płynąca w moich żyłach zaczęła mnie pochłaniać. Poddałam się jej, nie wiedziałam tylko, jakie przyniesie to konsekwencje.
Na wspomnienie bitwy ścisnęło mnie w żołądku. Pomyślałam o śmierci, której byłam sprawcą. Żałowałam, że nie zniknęłam wraz z dymem pogorzeliska, które po sobie zostawiłam. Do tej pory moc mnie nigdy nie zawiodła. Nie była, co prawda, spektakularna, ale umiałam walczyć i panować nad podstawami żywiołów, umiałam zdławiać podszepty Pandory. Kiedy pozwoliłam jej sobą zawładnąć?
Łza wypłynęła z mojego oka i pociekła po twarzy. Słone krople dostały się do drobnych zadrapań, powodując pieczenie.
Chciałam zniknąć.
Słyszałam już o przypadkach, kiedy dziedziczki traciły kontrolę i umierały w męczarniach. Moc często obracała się przeciwko nim. Wysysała z nich energię, popychała w ramiona obłędu. Pod wpływem własnych zaklęć topiły się, dusiły wijącymi się konarami drzew, rozrywało je powietrze. Zdarzały się też samospalenia.
Te, które miały szczęście, umierały w mgnieniu oka, ulatując tak szybko, jak rozbłysk mocy. Jeszcze rzadziej się zdarzało, że zakładały szczęśliwe rodziny lub dożywały późnej starości. Moc je pochłaniała, tak samo jak mnie. Wyczerpana walką ze swoim sumieniem, w końcu odpłynęłam, licząc na spokojny sen.
Ułuda — właśnie ją przygotował dla mnie mój wycieńczony umysł i pokiereszowane ciało.
***
Miałam pięć lat, stałam na wzgórzu, przede mną rozlewało się morze zielonej łąki. Ptaki opanowały niebo i urządziły sobie spektakl śpiewu oraz tańca. Maki czerwone jak rubiny zdobiły połacie traw, tylko czasami ustępując chabrom. Ciepłe powiewy powietrza delikatnie smagały policzki. Wyczekiwałam chwili, gdy dzwony zabiją na wieczerzę.
Jakże przyjemna rutyna.
Mieszkałam w Kolegiacie Żywiołów, oddalonej o tydzień drogi od Citadel, stolicy Heliodu. Nie poznałam matki, zmarła przy moim porodzie, więc jak większość sierot trafiłam do świątyni. Zazwyczaj klasztory czy inne uświęcone miejsca czciły jednego z Bogów Żywiołów. Kolegiata natomiast była wyjątkowa — znajdowały się tutaj zakony wszystkich żywiołów, przy okazji prowadzono na jej terenie sierociniec oraz targowisko. Była też ważna dla Dziedziczek, bo właśnie tutaj były one szkolone na początku swojej drogi.
Jako sierota zostałam wychowana przez mnichów, wojowników, uczonych i kapłanki. Każdy robił to na swój sposób, zgodnie z własnymi zasadami moralnymi i naukami, które ktoś wcześniej im przekazał. Składałam się więc ze zlepku zachowań i kultur, które przeplatały się wzajemnie, tworząc to, kim się stałam.
Wprawdzie znałam losy swojej matki, ale długo nie wiedziałam, kto jest moim ojcem. Dowiedziałam się prawdy dużo później, a do tego czasu zdobywałam umiejętności i zawierałam przyjaźnie. Szczególnie przypadłyśmy sobie do gustu z jedną z sierot imieniem Virgo. Dostała imię na cześć gwiazdozbioru. Była to popularna praktyka w państwach Cerionu. Panna, opiekunka płodności i urodzaju, miała stanowić jej życiowy wzór. Moja przyjaciółka nieco inaczej rozumiała znaczenie tych słów — niemal ususzyła wszystkie kwiaty w oranżerii. A płodność? Cóż, nie chodziło jej o plony, raczej wolała ukrywać się wśród zbóż wraz z chłopcami. Miała śniadą cerę, hipnotyzujące zielone oczy i brązowe włosy z jasnymi refleksami. Gdy dorosła, stała się prawdziwą łamaczką serc.
Ogłada była nam obca — byłyśmy utrapieniem, siałyśmy chaos i zamęt, nie ustępując wybrykami nawet największym urwisom.
Od najmłodszych lat sieroty zamieszkujące Kolegiatę uczono geografii i historii kraju, głównie po to, by utożsamić je z wartościami państwa i kanonem wiary w Żywioły.
Każdą świątynią opiekował się kapłan lub kapłanka, natomiast Kolegiatę zamieszkiwało ich całe zatrzęsienie — tworzyli Zakon Wszystkich Magii. Każdy władał pojedynczym Żywiołem, o którym nauczał. Wolno im było jedynie pielęgnować wiarę, dlatego rzadko używali swoich mocy. To właśnie wiara zakazywała im jakichkolwiek działań związanych z magią, które sprowadzały się do krzywdzenia bliźnich. Zakaz obowiązywał również w czasie wojny, więc ich potencjał pozostawał niewykorzystany. Magów rodziło się też zbyt mało.
Najbardziej nienawidziłam nudnych nauk kapłanki Dairis. Jej monotonny głos usypiał i niczym mantra rozbrzmiewał w sali. Podczas nauk często wyglądałam za okno, wypatrując czegoś interesującego. Szczególnie lubiłam czwartki, kiedy do Kolegiaty licznie przybywali kupcy i pielgrzymi.
— Skup się, dziecko! — warknęła Dairis. Jej siwe włosy zlewały się z bielą cery.
Ściągnęła usta z dezaprobatą, cmoknęła i kontynuowała swój wykład na temat żywiołu ognia, którym władała:
— Moc pochodzi od Piątej Bogini, od Bogów Żywiołów, którzy nam ją zesłali. Bóg ognia, Werste, uchodził za porywczego. Bóg powietrza, Satre, był najsurowszy…
Słuchałam jej tylko połowicznie i chociaż nie darzyła mnie sympatią, nie zaznałam z jej strony żadnej niegodziwości, chyba że za niegodziwość można by uznać jej wybitnie nieciekawy sposób prowadzenia lekcji.
Wiedza tak naprawdę była tylko dodatkiem do mojej prawdziwej ścieżki, którą kazano mi podążać. Uczono mnie walczyć, a miecz, sztylet i zbroja były moimi najbliższymi przyjaciółmi. Często zastanawiałam się, co by było, gdybym urodziła się inna, gdybym sama mogła o sobie decydować. Moim losem rządziło przeznaczenie, któremu trudno było sprostać, okiełznać je i oswoić. Wielokrotnie rozmyślałam, czy chcę takiego życia, czy można mieć inne, czy mogłabym pozbyć się mocy, która w oczach innych była darem, a w moich przekleństwem.
Nie miałam zbyt wielkiego wyboru. Poddałam się swojemu przeznaczeniu, tak samo jak Virgo, którą wychowywano na damę dworu. Często testowałam jej cierpliwość, karykaturalnie przeinaczając maniery, które jej wpajano.
Mnie też próbowano nauczyć etykiety. „Próbowano” to dobre słowo. Zaiste, w sprawach ogłady byłam oporna. Virgo chętnie odpowiadała na moje zaczepki licznymi przekleństwami, których nie powstydziłby się sam dowódca straży Raimon Veis.
Raimon był moim mistrzem. Początkowo odpowiadał za całą rzeszę rycerzy przekazujących mi wiedzę z zakresu sztuk walki, w których byli biegli. W momencie kiedy sam zaczął mnie szkolić, był jednym z najlepszych gwardzistów króla. Dopóki byłam w Kolegiacie, przyjeżdżał raz na jakiś czas, aby doglądać moich postępów. Później przenieśliśmy się do Citadel.
Mimo że liczył już sobie wiele wiosen i jego twarz naznaczona była zmarszczkami, wciąż zachwycał silną sylwetką. Niegdyś kasztanowe włosy pokryła siwizna. Odkąd pamiętam, nosił je zaplecione w warkocz przyozdobiony srebrnymi obręczami. Wydawał się surowy i na takiego się kreował w oczach gwardzistów. Ja jednak znałam jego prawdziwą naturę, ciepło, które kryło się w spojrzeniu jasnoniebieskich oczu. W walce poruszał się jak dziki kot. Bezbłędny i skuteczny, nie wybaczał błędów, wymagał perfekcji.
Pamiętam jego lekcje aż za dobrze. Ostrze jego miecza nie zwalniało, klinga opadała pod ciężarem ciosu, zostawiając pamiątki w postaci wielu blizn. Nie miałam mu tego za złe, bo dzięki temu zyskałam umiejętności, które czyniły mnie pewnym siebie szpiegiem, zabójcą, nocnym koszmarem. Rozumiałam te nauki i to, na co próbował mnie przygotować.
W dorosłym życiu śmierć kroczyła za mną i wypełniała moje przeznaczenie, nadawała mu sens, łączyła z losem. Wierzyłam, że moje ofiary zasłużyły na wyrok, który wykonywałam, i chociaż ich martwe oblicza nawiedzały mnie w snach, dalej brnęłam w to, na co mnie przygotowywano. Zanim jednak odnalazłam harmonię, musiałam jeszcze wiele doświadczyć.
Klinga upadła z łoskotem tuż przed moimi stopami, uderzając w belkę, na której uczyłam się balansować. Straciłam równowagę i spadłam, boleśnie obijając plecy o kamienne podłoże.
— Szlag! Mistrzu, co to było?! — Wygięłam plecy, starając się złagodzić ból.
Syknęłam przeciągle, moja próba podniesienia się spełzła jednak na niczym, bo Raimon wykonał obrót w przysiadzie i podciął mnie nogą, posyłając z powrotem na kamienie.
— Nie bluźnij, Irin — wycedził. — Jesteś za wolna. — Podał mi rękę i pomógł wstać. — Musisz bardziej obserwować otoczenie, czytać przeciwnika. Jego drobne gesty wskazują, co za chwilę zrobi. Jak myślisz? Co poprzedziło mój ruch?
Zastanawiałam się chwilę nad odpowiedzią, analizowałam postawę Raimona przed zadaniem ciosu. Spojrzałam na niego, szukając gorączkowo odpowiedzi na postawione pytanie — chorobliwie łaknęłam jego aprobaty.
— Wysunąłeś nogę do przodu — powiedziałam z dumą.
— Błąd. Gdy wysunąłem nogę, miecz już był w ruchu. — W tym momencie Raimon znów mnie podciął i kolejny raz wylądowałam na plecach. — Sama kiedyś zauważysz, że to drobne gesty, mimika, ledwo dostrzegalne tiki. Ty na przykład mrużysz nieco oczy.
— Wybacz, mistrzu. — Skarciłam się w duchu i wbiłam wzrok w kamienny chodnik.
— Nie przepraszaj, tylko zapamiętaj lekcję i wyciągnij wnioski. Chodźmy już, Virgo pewnie na nas czeka.
Przerzucił mnie przez ramię jak worek ziemniaków i rechocząc, zaczął zbiegać ze schodów. Był wtedy w pełni sobą, jakby spuszczono go ze smyczy. Ja byłam wtedy po prostu dzieckiem.
Pomimo surowych zasad, którymi się kierował, traktował mnie i Virgo jak córki. Sam nie założył rodziny, pomagał wychowywać siostrze jej nieślubne dziecko. Dziewczynkę imieniem Perseja, mieszkającą ze swoją matką w stolicy.
Bez wątpienia okazywał nam względy, jakimi nie mogły się cieszyć inne dzieci zamieszkujące Kolegiatę. Gdy podrosłyśmy, skutecznie zniechęcał wszelkich adoratorów, by chronić naszą cześć i cnotę, jak często lubił podkreślać.
Virgo też wychowywała się bez swoich rodziców, więc tym bardziej uszczęśliwiało nas to, że Raimon nam ojcował. Czułyśmy się ze sobą silnie połączone, jak siostry. Odnosiłam wrażenie, że tylko razem jesteśmy tak naprawdę sobą. Chciałyśmy podróżować i zobaczyć każdy skrawek Heliodu.
A Heliod był piękny. Leżał na południowym wybrzeżu Morza Szkieł, wzdłuż którego ciągnęły się czarne plaże i ostre występy skalne zwane Mglistymi Klifami. Sam kraj obfitował w lasy, jeziora i łąki, poprzecinane mniejszymi pagórzystymi terenami. Kończył się na surowych wschodnich i północnych szczytach Chytrych Gór. Ich liczne jaskinie mamiły podróżników legendarnymi klejnotami i ukrytymi skarbami. Kierowani zachłannością i złudnym bogactwem, zostawali na zawsze w okowach lodu i skał. Poszukiwaczy szczególnie pociągała historia o ukrytym skarbie, którym były oręż i szkatuła bezimiennej Piątej Bogini, noszącej tytuł Pandory, nadany jej przez Bogów. Według legend Bogini ukryła go gdzieś w sercu gór.
Góry były niczym zwierciadło, które w odbiciu ukazywało dwa światy: żyzny Heliod rządzony przez króla Doriema Ullvara i skalisty Kraton, którym władał jego brat Zeda. Rodzeństwo, które różniło się tak samo jak ich krainy.
W Kratonie bywałam rzadko, bo gdy nieco podrosłam, trafiłam do Citadel, stolicy Heliodu. Zauważyłam wtedy, że Doriem był uważany za dobrego monarchę. Dla mnie również był dobry, tak przynajmniej uważałam.
Jakiś czas później na prywatnej audiencji dowiedziałam się, że król Doriem jest moim ojcem. Nie dało się już odzyskać straconego czasu. Dodatkowo moje szkolenie w Kolegiacie wypaczyło nasze relacje. Nie wiedziałam, jak powinna wyglądać zdrowa więź ojca z córką. Pozycja Doriema i moja funkcja na dworze też je utrudniały. Pomimo tego wciąż próbował w jakiś sposób wynagrodzić mi lata niewiedzy. Jego dobroć polegała na tym, że niczego mi nie brakowało, a w zamian trzymał mnie blisko siebie i wykorzystywał talenty, które odziedziczyłam po matce. Pozornie cechował go stoicki spokój, emanował wręcz mądrością. W rzeczywistości skrycie bał się intryg i utraty władzy. Tym bardziej pragnął u swego boku zabezpieczenia, jakim była moc Pandory. Po śmierci swojej żony, królowej Galei, zakochał się w mojej mamie Afridzie.
Afrida Shavi nie była jednak zwykłą śmiertelniczką, a ja, tak jak ona, byłam Dziedziczką Pandory.
Niezwykle rzadko zdarzało się, by córka przejmowała moc od matki — zazwyczaj były to tylko pojedyncze żywioły. Ja byłam wyjątkiem. Obdarzona wszystkimi mocami, przejęłam po niej schedę Dziedziczki. Ta moc była utrapieniem, próbowałam ją oswoić, ale tylko mnie pochłaniała — pragnęłam jej więcej i więcej.
Legenda o Piątej Bogini była wałkowana na naukach wielokrotnie. Znałam ją na pamięć i budząc się w środku nocy, mogłabym bezbłędnie ją wyrecytować. Piąta Bogini otrzymała od Bogów Żywiołów szkatułę, zawierającą moc każdego z bóstw. Zesłana przez nich do Cerionu, krainy ludzi, miała zapobiec rozpadowi ich świata. Bogini miała przywrócić wiarę w Żywioły i wrócić z pomocą szkatuły do Elis, krainy Bogów, uprzednio przekazując swoją moc godnej następczyni. Dała się jednak ponieść uczuciom, najbardziej ludzkiej słabości.
Niestety, okazało się, że miłość nie była jej pisana. Ukochany ją zdradził.
Rzuciła klątwę na jego wybrankę, lecz w gniewie straciła kontrolę i wtłoczyła swoją moc w nieszczęśnicę. Postąpiła tym samym wbrew woli Bogów i przekazała moc Niegodnej. Wtedy straciła swój dar, a wrota Nadziemia zamknęły się dla niej na zawsze.
Po utracie mocy Piąta Bogini uciekła, by ratować swoje życie. Niektóre przekazy mówią, że podążyła na zachód, do zakazanej krainy zwanej Zaświatem. Od tej pory miały nawiedzać go katastrofy, choroby i śmierć. Niegodne uniosły na barkach brzemię, które pozostawiła po sobie Bogini, i częściowo powstrzymały rozpad świata. Tak zrodziła się legenda o Piątej Bogini. Legenda o tym, jak powstał Heliod i Kraton, krainy uwielbiane przez Bogów. Opowieść o tym, jak powstał Zaświat, o którym Bogowie zapomnieli.
Czas płynął dalej, a wraz z jego upływem po świecie ludzi rozprzestrzeniła się magia. Tylko te kobiety, które władały wszystkimi żywiołami, nazywano Dziedziczkami Pandory, chociaż i one były niegodne w oczach Bogów.
Władcom szczególnie zależało na tym, by mieć je na swoim dworze. Kto miał u swego boku Dziedziczkę, nie musiał obawiać się wrogów.
Jedyną barierą oddzielającą Zaświat od Heliodu i Kratonu były trzęsawiska. Z powodu gęstej, wiecznie utrzymującej się mgły zwano je Bagnami Dusz.
O ile nieszczęśników, którzy wyruszyli w góry, można było jeszcze odnaleźć, żywych lub martwych, o tyle bagna pochłaniały swoje ofiary, po których nie zostawał żaden ślad.
Zaświat — na myśl o nim ludzie dostawali dreszczy. Mnie tak naprawdę przyciągał, nie wierzyłam, że można spotkać tam tylko koszmary. Wierzyłam, że właśnie tam są wszystkie odpowiedzi.
Chciałam spojrzeć Bogini w oczy.
Wyobrażałam sobie, jak staję przed nią i oddaję jej wszystko, co przeklęte. Jak się oczyszczam i mogę zacząć proste, spokojne życie.
Dałam ponieść się snom. Już nie byłam dzieckiem, znów miałam dwadzieścia wiosen. Przeniosłam się do łąk, pól, gór i lasów, sięgałam po kolejne krajobrazy, po dobre wspomnienia. Za każdym razem, gdy się odwracałam, znajdowałam się w innym pięknym miejscu.
Nagle sielankowy obraz zastąpiło pogorzelisko, jakby w jednej chwili uleciało całe życie. Niebo pociemniało, przede mną znajdowały się setki zwęglonych ciał. Dym unosił się nad połacią zniszczenia, znów byłam na polu bitwy.
Zamarłam.
Jedna z postaci wyczołgała się spod jeszcze tlącego się popiołu. Ruszyła w moją stronę, wlokąc za sobą skutki zniszczenia. Strzępy szmat i ścięgien oblepionych stopionym metalem ciągnęły się niczym upiorny tren. Była tak zdeformowana, że nie sposób było rozpoznać, kim jest. Ciemna głębia pustych oczodołów wwiercała się w moją duszę, przerażała, przeszywała strachem. Zalało mnie zimno, chciałam krzyczeć, ale tylko niemo otwierałam usta. Truchło wyciągnęło ręce i złapało mnie za ramiona. Chciałam uciec, wyrwać się, ale ciało odmówiło mi posłuszeństwa.
— Irin!
Wszędzie rozpoznałabym ten głos. Zamknęłam oczy, chciałam, by obraz wyparował. To nie mogła być ona, to niemożliwe, nie było jej tam…
***
— Irin! Obudź się!
— Virgo! — Mój wrzask poniósł się echem.
Szarpnięcie wywołało okropny ból. Otworzyłam oczy, byłam zlana potem, jakbym właśnie stoczyła walkę o życie. Znów znajdowałam się w komnacie. Virgo stała nade mną, ściskając moje ramiona. Twarz miała przestraszoną, a jej oczy wyrażały litość i cierpienie. Gdy zobaczyła, że opuściłam krainę snów, uśmiechnęła się zawadiacko, jak miała w zwyczaju, a jej twarz złagodniała.
— Na Bogów, cały zamek już chyba nie śpi! Bez wątpienia żyjesz. Wszyscy się dowiedzieli, gratuluję!
Chwilę trwało, zanim jej słowa zamieniły się w rzeczywistość. To koszmar, to był „tylko” koszmar… Uspokoiłam oddech, zaczęłam składać myśli, by móc cokolwiek odpowiedzieć. Głos uwiązł mi w gardle. Nie wiem, co wyczytała z mojej twarzy, ale mocno mnie przytuliła.
— Myślałam, że nie żyjesz, że straciłam swoją siostrę. Tak się bałam!
— Virgo, boli — wykrztusiłam.
— Pieprzę to. Czekałam, nie wiedziałam, czy do nas wrócisz. Cierpiałam, więc teraz ty pocierpisz!
— Wiesz, co zrobiłam, prawda?
Po tych słowach jej uścisk zelżał, wyprostowała się, spojrzała na mnie wzrokiem, którego chciałabym sobie oszczędzić. Wypuściłam z płuc powietrze, nie chciałam patrzeć jej w oczy.
— Virgo, ja nie chciałam, ja nie wiem, jak to się stało. Oni wszyscy… — Każde słowo wbijało się w moje serce. Fala bólu znów przeszyła ciało.
— Uspokój się, nie możesz się teraz denerwować, rany są zbyt świeże. Porozmawiamy o tym, gdy już wydobrzejesz. Tutaj nikt cię nie obwinia.
— Gdzie ja właściwie jestem?
— Jesteś bezpieczna, ja też. To jest teraz najważniejsze. Przyślę kogoś, aby zmienił opatrunki. Odpoczywaj.
Pocałowała mnie w czoło i uciekła. Zanim zatrzasnęła drzwi komnaty, uśmiechnęła się gorzko.
Westchnęłam i opadłam ciężko na plecy, krzywiąc się przy tym z bólu.
Utkwiłam wzrok w sklepieniu. Kasetonowy sufit na pierwszy rzut oka wyglądał na masywny. Im dłużej mu się przyglądałam, tym bardziej imponujące wydawały się lekkie zdobienia i ornamenty sztukaterii. Nie znałam takiej architektury. Złocone liście akantu przeplatały się ze zwierzęcymi motywami. Udało mi się dostrzec węża, który wił się pomiędzy złotem, wilki, które podpierały swoimi wielkimi łbami belki, i kruka z rozpostartymi skrzydłami, który wypełniał centralny kaseton. Pozostałe pola były zdobione malowidłami w roślinne wzory. Styl bardzo różnił się od surowych komnat Kratonu czy wysokich, ascetycznych sal Heliodu. Był dużo bogatszy, bardziej finezyjny. Próbowałam się podnieść i zwiedzić pozostałą część pokoju, ale ból przykuł mnie z powrotem do łoża. Zrozumiałam, że trochę potrwa, zanim dojdę do siebie.
Trwałam na granicy świadomości, a dni zlewały się z nocami. Ciemność była moją przyjaciółką, dopóki nie zapadałam w niespokojny sen. Dzień przypominał, że po zmierzchu znów nawiedzą mnie nocne mary.
W końcu byłam na tyle silna i świadoma, że dopadło mnie znudzenie.
— Weź się w garść! — dodałam sobie otuchy.
Na początek delikatnie usiadłam, ból towarzyszył mi już od jakiegoś czasu, więc powoli się do niego przyzwyczajałam. Gdy tylko spróbowałam się podnieść, upadłam na kamienną posadzkę.
— Do ran szarpanych dodajmy jeszcze parę siniaków, czemu nie! — warknęłam do siebie i spojrzałam w duże lustro oparte o ścianę.
Moje odbicie mroziło krew w żyłach, patrzył na mnie żywy trup. Długie kruczoczarne włosy okalały w nieładzie zmęczoną twarz i skórę bledszą niż zazwyczaj. Przypominała raczej lekko poszarzałe płótno niż alabaster. Po drobnych zarysowaniach na twarzy nie było śladu, za to wyraźnie schudłam, tracąc zdrowy wygląd twarzy. Pod białą koszulą nocną odznaczały się grube opatrunki. Oprócz włosów wyraziste w tym wszystkim były jedynie bursztynowe oczy, które zaczęły się szklić od łez.
Do komnaty weszła moja przyjaciółka, jej twarz wyrażała współczucie. Ten obraz sprawił, że łzy momentalnie zaczęły spływać po moich policzkach wartkim strumieniem.
— Bogowie! Irin, nie wolno ci wstawać.
Nie była zła, jej słowa przepełniała troska. Wsparła mnie ramieniem i pomogła usiąść.
— Nie zostało ze mnie nic. Rozpadam się, Virgo.
Łzy ciekły coraz obficiej. Chciałam je powstrzymać, ale wciąż napływały, tworząc słony wodospad. Zazwyczaj umiałam kontrolować emocje, wyglądało jednak na to, że i tego już nie potrafiłam.
„Moc!”
— Nie czuję jej! — Rozpacz ugięła się przed strachem. — Virgo! Nie czuję!
Virgo klęczała przede mną z przerażeniem wymalowanym na twarzy.
— Irin, o czym ty mówisz? Nie rozumiem.
Skupiłam się na najbliższej lampie. Bez problemu powinnam siłą woli ją ugasić, wzniecić pożar lub zamienić w ognistą kulę. Nic. Niemal jęknęłam z niemocy, płomień ani drgnął.
— Spróbuj gestem, jak na naukach w Kolegiacie.
Wykonałam polecenie, podniosłam rękę. Płomień się nie zmienił.
— Co teraz? Jakim cudem? Jesteś Dziedziczką, moc płynie w twoich żyłach!
Łzy wyschły, strach uleciał, nie czułam już niczego. Ani emocji, ani mocy. Zawiesiłam się pomiędzy nimi. Widziałam przerażenie Virgo. Wypełniał ją lęk, który zagarniał kolejne części jej ciała.
— Podziemie nas pochłonie? Bogowie!
— Nie wiem, naprawdę nie wiem, Virgo.
Patrzyłyśmy się na przeklętą lampę jak na mistyczny przedmiot.
Wypełniła mnie pustka.
Moje Dziedzictwo było dla mnie brzemieniem, niechcianym towarzyszem, lecz teraz, gdy uleciało, poczułam się wydrążona. Pomyślałam, że straciłam cząstkę siebie, a jednocześnie ogarnął mnie niewytłumaczalny spokój. Walczyły ze sobą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Jeszcze nie zdecydowałam, co wygra.
— Panno Virgo Sigins, książę prosi.
Przy drzwiach stała szczupła służka. Jak większość tutejszych służących odziana była na biało. Prosty strój składał się ze sznurowanej koszuli i spódnicy, całość wieńczył czarny fartuch.
— Emino, powiedz księciu, że już idę.
Służka popatrzyła na nas jeszcze przez chwilę, kiwnęła i uciekła, zapewne do tajemniczego księcia.
— Gdzie ja właściwie jestem?
Cisza się przedłużała. Virgo przeniosła na mnie wzrok, ważyła słowa. Robiła tak tylko wtedy, gdy nie chciała mi zbyt wiele powiedzieć.
— Naszym gospodarzem jest książę Corvus Dreiden. Znajdujemy się w Noxis, na terenie Królestwa Galed.
— Virgo, aż tak mnie nie poturbowało, nie ma takiego królestwa.
— Jest. Zabrzmi to nieprawdopodobnie, ale królestwo Galed to… — Urwała. — To Zaświat.
— Zaświat? To w końcu umarłam czy nie?!
— Nie ironizuj!
Nie wiedziałam, jak zareagować na te nowiny. Nie miałam siły na żarty i przepychanki. Po cichu zawsze marzyłam o tym, by sprawdzić, co kryje się po drugiej stronie Bagien Dusz.
— Początkowo nie wiedzieliśmy, co się stało, nie docierały do nas żadne informacje o przebiegu i wyniku bitwy. Gdy w końcu dotarły do nas wieści, podniesiono alarm i wysłano dodatkowy oddział nad Morowe Jezioro. Wszyscy byli w szoku, król się załamał. Wiedział, że jeżeli żyjesz, prędzej czy później lud zażąda twojej głowy.
— Dlatego jestem tutaj, nie w stolicy, nie w Citadel.
Przepełniła mnie gorycz wypowiadanych słów. Informacje, którymi się ze mną dzieliła, powoli układały się w sensowną całość, zastępując sobą chaos, który towarzyszył mi od przebudzenia.
— Tak, król nie mógł cię ukrywać przed światem. Zanim wysłannicy dotarli na miejsce, zjawili się już inni. Najpierw kupcy, którzy przybyli zwyczajowo z towarami, później hieny cmentarne. Zjawił się też książę Corvus. Znalazł cię na pogorzelisku, zanim ktokolwiek cię dostrzegł. Zaoferował pomoc i zabrał cię do Citadel.
— Ni stąd, ni zowąd pojawia się książę na białym rumaku — prychnęłam. — Co na to mój ojciec?
— Nie wiem, jakie poczynili ustalenia z królem Doriemem, ale jesteśmy tutaj gośćmi. Dużo zawdzięczamy księciu. Wyglądało to tak, jakby znali się z twoim ojcem. Oficjalnie dla Heliodu i Kratonu nie żyjesz. Mnie sprowadzono, by pomóc ci się po tym wszystkim pozbierać, a na dworze powiedziano, że zostałam wysłana na służbę u jednego z możnych. Tyle wiem.
Poczułam się oszukana. Z jednej strony rozumiałam postępowanie mojego ojca — byłam zagrożeniem. Z drugiej jednak nie zawalczył o mnie — tak samo jak wtedy, gdy umarła moja matka. Zostawił mnie w Kolegiacie na pastwę przeznaczenia.
— Czy mój brat też myśli, że nie żyję? — Wypowiadając te słowa, poczułam dławiący żal.
Spojrzała na mnie z politowaniem.
— Irin, to było jedyne wyjście. Znając Tacjana, już przeżył żałobę, zapewne na swój sposób. — Uniosła brwi, a jej usta wykrzywiły się w delikatnym, ale pokrzepiającym uśmiechu.
Tacjan był pierworodnym synem Doriema, nie stronił od osobliwych rozrywek, zwłaszcza w zamtuzie3. Bardzo szybko zaakceptował mnie w swojej rodzinie. Oczywiście dowiedział się o wszystkim dość późno, bo miałam już szesnaście lat i byłam skrytobójczynią na rozkazach króla. O tym, że jesteśmy rodziną, wiedzieli tylko Tacjan, król, Virgo, moja oprawczyni Dairis i poczciwy Raimon Veis. Nie było potrzeby, aby ktokolwiek inny wiedział o moich powiązaniach z rodziną królewską. Nie mogłam dziedziczyć tronu — moi rodzice nie byli małżeństwem — ale Tacjan stał się moim ukochanym starszym bratem.
Ścisnęło mnie w środku. Wyobraziłam sobie moich nielicznych bliskich, stojących przy pustym stosie pogrzebowym.
Nie chciałam więcej ciągnąć Virgo za język. Byłam zmęczona, wycieńczona brakiem snu i bólem.
— Irin, muszę iść. Przyjdę jutro, gdy tylko wykonam wszystkie obowiązki. Odpoczywaj.
Niechętnie wpakowałam się z powrotem pod kołdrę. „Lepiej, żeby wróciła szybko. Mamy dużo do omówienia”, pomyślałam.
Ze snu znów wyrwał mnie koszmar minionej bitwy. Nie miałam siły na wędrówki, ale znalazłam jej w sobie na tyle, by usiąść na obszernym fotelu i przez okno podziwiać, co dzieje się za murami.
Z odległości dzielącej mnie od najbliższej skały mogłam stwierdzić, że znajduję się w wieży. Dość wysoko, by docenić widok, a był nieziemski. Rzeka z wodospadem wpadającym do jeziora, skaliste brzegi i las, jakiego nigdy nie wdziałam. Gęsty, czarny, poprzeplatany złotymi liśćmi. Zastanawiałam się, jakim cudem w środku lata las wygląda tak, jakby zaraz miał spaść śnieg. Zdawał się oddychać, jak gdyby żył i kołysał się w rytm serca matki natury.
— To Martwy Las. — Emina przyłapała mnie na kontemplacji widoku za oknem. — Powinna panienka leżeć.
— Dlaczego jest martwy? Wygląda na uschnięty. — Wsparłam się na ramieniu Eminy i pozwoliłam odprowadzić się do łoża.
— Wbrew pozorom jest bardzo żywy, nie wolno tam wchodzić. Zło się tam czai. — Posłała mi twarde spojrzenie, a chwilę później całkowicie zmieniła swoje oblicze, nucąc pod nosem wesołą melodię.
Nieodgadnione były zakamarki krętego umysłu Eminy.
Poprawiła poduszkę i pomogła mi się wygodnie ułożyć. Zabrała pusty koszyk na polana i poszła zająć się swoimi sprawami. Wyglądało na to, że nawet w niedostępnym — jak by się mogło zdawać — Zaświecie są miejsca, do których zaglądać nie wolno.
Wpatrywałam się w dogasający żar kominka i jak zwykle zaczęłam pragnąć zakazanego.
ROZDZIAŁ IIProsto w czerń
Nad ranem udało mi się trochę przysnąć. Obudziły mnie poranne promienie słońca wpadające do izby. Ogień w kominku całkowicie już wygasł. Odpowiadał mi przyjemny chłód poranka. Zanim zdążyłam się podnieść, by przysiąść, do komnaty weszła Virgo, Emina i kilka innych służek. Skrzywiłam się, bo to oznaczało bolesną zmianę bandaży.
— Wolałabym być witana uśmiechem. Masz minę, jakbym kazała ci zjeść żywą żabę — powiedziała ta pierwsza z lekkim grymasem na twarzy.
Virgo przygotowywała nową koszulę, a służki, na polecenie Eminy, świeże opatrunki. Zanim zdążyłam zaprotestować, pomogły mi usiąść i zaczęły delikatnie odwijać bandaże.
Uwijały się jak w świetnie zorganizowanym mrowisku. W mrowisku, którym kierował medyk. Jak na mistrza lecznictwa przystało, nieco się spóźnił. Był szczupłym mężczyzną, posiwiałe matowe włosy wskazywały na zbliżającą się jesień życia. Na twarzy, pokrytej już pajęczyną zmarszczek, dominował haczykowaty nos i podkrążone, niebieskie oczy. Przygarbiona postawa i tak nie maskowała tego, jak bardzo był wysoki. Ręce trzymał w kieszeniach lnianego fartucha. Nie było mi dane zaobserwować więcej, bo skwapliwie się mną zajęto.
Miałam wrażenie, jakby wraz z opatrunkami odrywano mi skórę. Próbowałam być silna, jednak za każdym razem, gdy tkanina odklejała się od ran, komnatę wypełniał skowyt mojego bólu.
Patrzyłam błagalnym wzrokiem na moją przyjaciółkę, chociaż wiedziałam, że nic nie mogła zrobić. Jej obecność dodawała mi otuchy. Przybywając tutaj, poświęciła swoje dotychczasowe życie w stolicy. Mogła dobrze wyjść za mąż, założyć rodzinę, ale wybrała Zaświat i mnie — swoją przyszywaną siostrę.
Służki kazały mi wstać, by odwinąć bok. Dźwignęłam się z bólem, a Virgo, chcąc zasłonić lustro, taktycznie się przemieściła, po czym odwróciła wzrok. Chciałam spojrzeć w dół, ale Emina złapała mnie za brodę.
— Nie patrz, nie warto. Jeszcze dużo czasu minie, zanim rany się zagoją. Świadomość tego, jak wyglądają, w tym momencie ci nie pomoże — powiedziała, jakby jej słowa miały mnie uspokoić, a zamiast tego wzbudziły jeszcze większy niepokój i przerażenie.
Medyk nałożył na moje rany jakąś maź, marudząc przy tym coś pod nosem. Na odchodne rzucił tylko, że rany dobrze się goją.
„Cóż za pocieszenie w mojej jakże obecnie marnej sytuacji”.
Odetchnęłam z ulgą, gdy ostatni skrawek materiału znalazł się na swoim miejscu.
Zostałyśmy z Virgo same.
— Zabij mnie, błagam.
— Jestem z ciebie dumna! Wytrzymujesz to wszystko i jak na razie nikogo nie zabiłaś.
Virgo wyszczerzyła zęby w pięknym uśmiechu, a jej mina zrzedła dopiero wtedy, gdy zobaczyła wyraz mojej twarzy. Zrozumiała, że kwestia śmierci innych osób, nawet w żartach, wywołuje we mnie wyrzuty sumienia i ból. Szybko jednak zmieniła temat — zawsze wiedziała, w jaki sposób odwracać moją uwagę od cierpkich wspomnień i jak skupić je na czymś z pozoru błahym. Kochałam ją za to. Za proste podejście do życia i pogodę ducha.
Sięgnęła po karafkę z napojem.
— Chcesz trochę? — zapytała nieco zbyt słodkim i wysokim tonem głosu.
— Co to za specyfik? Jeżeli to kolejny syropek Eminy, podziękuję. — Odrzuciło mnie na samą myśl o gorzkich lub kwaśnych wywarach, po których miałam mdłości.
Emina robiła wyjątkowo paskudne lecznicze napary, syropy czy inne eliksiry. Twierdziła, że im obrzydliwsze, tym bardziej skuteczne.
— To akurat kompot z wiśni. — Pomachała karafką, uśmiechając się łagodnie.
Napełniła dwa kielichy. Upiłam ostrożnie łyk, był słodko-kwaśny. Idealny.
Zaczęłam przyglądać się przyjaciółce. Niewątpliwie próbowała odnaleźć się w nowej rzeczywistości, podobnie jak ja, tyle że jej to wychodziło całkiem dobrze. Zastanawiałam się, czy jej postawa miała mnie podnieść na duchu i czy nie ukryła przede mną swoich prawdziwych myśli, by nie wyszło na jaw, że sytuacja, w której się znalazłyśmy, jej również się nie podoba.
Westchnęłam ciężko, dusiłam się w tej przepełnionej luksusem przestrzeni.
— Przepadniemy tutaj. Gdy tylko dojdę do siebie, wrócimy do Citadel.
Virgo spojrzała na mnie podejrzliwie.
— Nie próbowałabym stąd zwiewać, zwłaszcza że w stolicy nie masz czego szukać. Jesteśmy tutaj gośćmi. Nie więźniami.
— Raczej banitkami. To kwestia czasu, zanim Kraton znów wyśle swoje wojska. Być może już atakuje.
— To chwilowo nie nasz problem — stwierdziła twardo. — Irin, jeżeli myślisz o ucieczce, to o niej zapomnij. Książę nas ugościł, sporo ryzykował. Twój ojciec też wiedział, co robi, umieszczając cię tutaj.
— A jednak czuję się jak więzień. Najgorsze jest to, że wciąż ich widzę, Virgo — wyszeptałam, zaskoczona drżeniem własnego głosu. — Widzę ich spopielone szczątki, koszmar wraca, gdy tylko zamykam oczy. Muszę wrócić, muszę to naprawić — wysyczałam ostatnie słowa przez zaciśnięte zęby. Paliły żalem, wspomnieniami i złością na samą siebie.
— Irin… Wiem, że jest ci ciężko. Potrafisz to ukrywać, chować głęboko… Przyjdzie czas na odkupienie — zapewniła mnie. — Na razie musisz wydobrzeć, a gdy to nastąpi, zastanowimy się, co dalej… ale będziemy robić to tutaj, w tej krainie.
— W innych okolicznościach chętnie pozwiedzałabym Zaświat — mówiłam już spokojniej.
Odrobinę się opanowałam, słysząc twardy ton w głosie Virgo.
— Nawet nie próbuj, nie jesteś w stanie opuścić zamczyska bez wiedzy księcia. Jest dosyć… osobliwy.
— Co znaczy „osobliwy”? — Spojrzałam na nią zza pustego kielicha.
— Że jest mroczny i sporo osób się go boi. Podobno jest okrutny, zwłaszcza dla wrogów. Bezlitośnie karze niesubordynację. — Mówiąc to, zrobiła skwaszoną minę.
— Skrzywdził cię?
„Jeżeli zrobił coś Virgo, to osobiście go wypatroszę”, pomyślałam.
— Nie! Nic z tych rzeczy. Wkrótce się z nim spotkasz i sama go ocenisz. — Usiadła obok mnie i zaczęła zaplatać mi warkocz. Uspokajała mnie w ten sposób, koiła, przeczesując włosy palcami.
— Pozwolisz sobie pomóc i będziesz się zachowywać, jak na córkę króla przystało?
— Prawie nikt nie wie, że jestem córką króla. — Westchnęłam i bez zająknięcia skłamałam: — Będę, obiecuję.
Po tych rewelacjach Virgo zaglądała do komnaty rzadko, jakby chciała uniknąć spotkań. Częściej natomiast służki przynosiły mi jedzenie lub zmieniały bandaże, nie odzywając się przy tym do mnie. Nie miałam im tego za złe. Nocne koszmary sprawiały, że byłam półprzytomna. Virgo wierzyła, że sny w końcu ustąpią, i pilnowała, abym nie błądziła myślami wśród mrocznych wspomnień wydarzeń znad Morowego Jeziora.
Z czasem wydobrzałam na tyle, aby chłonąć opowieści mojej przyjaciółki. Miało to oczywiście swoje konsekwencje, bo zaczęła wręcz nadużywać mojej gościnności. Od zawsze zdumiewała mnie jej natura. Była otwarta na nowe znajomości i z łatwością je zawierała.
Opowiadała o wszystkim. Dzięki niej dowiedziałam się nieco o Zaświecie, a w zasadzie o królestwie Galed, do którego trafiłyśmy. Zapomniane przez Bogów rozwijało się swoim tempem, a głównymi szlakami handlowymi prowadzono ukryte transakcje. Ładunki wysyłane przez Heliod, które rzekomo miały trafić za morze, w rzeczywistości były przechwytywane na otwartych wodach przez ukryty pod zamorską banderą Galed.
— Jakim cudem nikt o tym nie wiedział?
— To proste. Twój ojciec, król umiłowanego przez Bogów Heliodu, sam dostarczał urzędnikom królewskim informacji na temat szczegółów transportu. — Przewróciła swoimi wielkimi, zielonymi oczami. Polityka zawsze ją nudziła. — Zwykli zjadacze chleba nie znają tamtejszych krain, wszelki handel odbywa się na środku Morza Szkieł, w połowie drogi pomiędzy Heliodem a Zamorskimi Krainami, na Wyspie Targów. Dobrze wiesz, że nikt nie dotarł za wyspy. Ceriończycy nie są wpuszczani na statki przypływające z Zamorskich Krain. — Spojrzała na mnie znacząco. — A nikt na własną rękę nie ryzykowałby podróży przez Wieczne Sztormy.
To pakt stary niczym Bogowie: nie wolno mieszać kultur. Nasze statki nie były wystarczająco wytrzymałe, by dotrzeć do Zamorza. Prądy i nieposkromione wody Morza Szkieł potrafiły rozerwać łajby na strzępy, trudno było dopłynąć nawet do Wyspy Targów. Co ciekawe, moc Dziedziczek nie była w stanie okiełznać żywiołu.
Westchnęłam ciężko i opadłam na poduszkę.
— Mój ojciec miał więcej sekretów, niż można by było sobie wyobrazić — jęknęłam, przekręcając się na bok.
Virgo skubała wystające pierze z pościeli i unikała mojego wzroku.
— Wiesz, Irin, to zaskakujące, że twój ojciec nie wtajemniczył cię w te sprawy.
— Więcej pytań niż odpowiedzi…
Ta kwestia również spędzała mi sen z powiek. Zbyt mało wiedziałam jak na królewskiego szpiega, jak na Pandorę.
Virgo nie pozwalała mi się zbyt długo zastanawiać nad drażliwymi tematami, często zmieniała kierunek rozmowy i opowiadała głównie o miłosnych podbojach. Opowieści krążyły zazwyczaj wokół przystojnego strażnika, który skradł jej serce, a serce Virgo dość szybko zmieniało swój obiekt westchnień, więc chłopak musiał się spieszyć.
Moje pytania o strategiczne elementy Noxis napotykały na barierę. Virgo próbowała tłumaczyć mi układ korytarzy, ale miała tak beznadziejną orientację w terenie, że często myliła północ z południem. Mapka, którą chciałam narysować na podstawie jej wskazówek, była tak pokreślona, że nie nadawała się do użytku. Zastanawiałam się, jakim cudem nie gubi się w plątaninie zamkowych korytarzy. Przyszło mi nawet do głowy, że być może często jej się to zdarzało, do czego nie chciała się przyznać.
Czułam się już na tyle dobrze, że poprosiłam Virgo o zwykłe, proste ubranie, bym mogła zaznać chociaż trochę godności w sytuacji, w której się znalazłam. Pomimo lepszego samopoczucia i dziennego odzienia Virgo stanowczo odmawiała mi spacerów i wędrówek, tłumacząc to moimi wciąż nie do końca zagojonymi ranami, zaleceniem medyka czy rozkazem księcia. Wymyślając za każdym razem inną wymówkę, kazała mi czekać.
Wyuczone schematy i zmysły skrytobójcy odezwały się, gdy moje siły zaczęły wracać. Brak jasnych wskazówek od Virgo kłócił się z moją naturą. Dla osób szkolonych w taki sposób jak ja wiedza na temat otoczenia była konieczna, aby przetrwać. Dlatego bezsenne noce dały mi pretekst do wędrówek. Gdy pierwszy raz wyszłam z komnaty, zdałam sobie sprawę, że jedyną drogą prowadzącą do reszty zamku były schody.
— Świetny pomysł dla rekonwalescenta, genialny wręcz! — prychnęłam pod nosem.
Nie byłam jeszcze na tyle sprawna, aby przemknąć niepostrzeżenie, więc szybko zostałam odprowadzona do komnaty przez strażnika.
Byłam jednak więźniem.
Z utęsknieniem czekałam na jakąś ciekawszą wiadomość, więc z wypiekami na twarzy słuchałam gorących plotek z zamku. Na tym się kończyło. Virgo nie chciała mi nic powiedzieć, zbywała mnie lub zmieniała temat:
— Dowiesz się w swoim czasie.
Była uparta jak zawsze, przyzwyczaiłam się do tego.
Zarówno strażnik pilnujący komnaty, jak i ten na dole schodów odprowadzali mnie do niej jeszcze wiele razy.
Czyżbym wraz z mocą straciła swój spryt? A co, jeżeli rany nie pozwolą mi na odzyskanie sprawności? Po moim trupie! Ćwiczyłam, gdy tylko mogłam. Zniszczyłam nawet krzesło, żeby zrobić sobie prowizoryczny miecz.
Mogłabym przysiąc, że jedna ze służek była o to tak wściekła, że gdybym miała pióra, to oskubałaby mnie ze wszystkich. Moja mina i drewniany oręż ją jednak odstraszyły i postanowiła się więcej nie wtrącać.
Nie próbowałam używać mocy — stwierdziłam, że wystarczy mi mój wierny drewniany miecz z nogi od krzesła.
I tak mijał kolejny dzień, wieczór, noc, koszmar, poranek, aż do bram Noxis zaczęła coraz śmielej pukać jesień.
Czas spędzony w moim prywatnym luksusowym więzieniu pozwolił mi uknuć iście diabelski plan ucieczki. Wieczorem, gdy ostatnie służki opuściły komnatę, po cichu odziałam się w tunikę, proste spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami ze skóry.
Niepokoiło mnie, że będą zbyt głośne, ale moje obawy zniknęły, gdy zrobiłam kilka kroków na próbę. Chwyciłam prowizoryczny miecz i zamachnęłam się dwukrotnie. Jako że natura uczyniła mnie leworęczną, mój zraniony bok zapiekł, gdy tylko napięłam mięśnie. Wciągnęłam powietrze z sykiem. Bywało lepiej, ale nie było odwrotu. Naciągnęłam kaptur tuniki i dodatkowo owinęłam twarz szalem, zasłaniając usta i nos. W cieniu kaptura nieosłonięta część oczu oraz czoła pogrążyła się w mroku.
Powoli uchyliłam drzwi izby. Przez szczelinę zlokalizowałam strażnika, stojącego na krawędzi schodów. Nie usłyszał ani nie zauważył, że skrzydło drzwi się poruszyło. Nie chciałam krzywdzić go zbyt mocno — w końcu nie pełnił warty z własnej woli.
„Jutro po prostu będzie boleć go głowa”.
Minęło sporo czasu od mojej ostatniej ucieczki. Miałam nadzieję, że pozostanę niezauważona i uda mi się szybko zadać cios. To musiała być szybka akcja. Jeszcze szerzej uchyliłam drzwi i jednym skokiem znalazłam się za plecami strażnika. Chciał się odwrócić, ale zdzieliłam go drewnianym mieczem w tył głowy. Gdy upadał, potrzymałam go, by nie narobił hałasu, a następnie delikatnie ułożyłam na posadzce.
— Trzeba było założyć hełm. — Pokręciłam głową z lekkim uśmiechem na twarzy.
Pamiętałam, że na dole czekał drugi strażnik. Niemal przykleiłam się do kamiennej ściany, schodząc po stromych, krętych schodach. Zbliżając się do końca, zauważyłam, że stoi oparty o pikę, pogrążony we śnie.
Miałam szczęście, że uciął sobie drzemkę. Ten akurat nosił hełm i ogłuszenie go drewnianą pałką nie byłoby takie proste, a oprócz tego jego upadek narobiłby hałasu.
Przekradłam się obok niego i schowałam za rzeźbą rosłego wojownika z mitycznym orężem. Wyglądał na Boga Satre, opiekuna żywiołu powietrza. Rozejrzałam się dookoła, przestrzeń z jednej strony ograniczał mur, natomiast zewnętrzna ściana poprzecinana była misternie zdobionymi arkadkami wypełnionymi szkiełkami. Zganiłam się w myślach za to, że nie ukradłam gwardziście odzienia. Dotarło do mnie, że kobieta w takim stroju jak mój będzie zwracać na siebie uwagę. Na rozterki było jednak już za późno — nie chciałam ryzykować, że obudzę strażnika, prześlizgując się obok niego ponownie.
Popatrzyłam w lewo. Ten kierunek odpadał. Obszerny korytarz, oświetlony mnóstwem lamp oliwnych, był całkowicie pusty. Korytarz po prawej zwężał się i odchodziło od niego wiele odnóg. Był bardziej rozbudowany i światło lamp nie wpadało we wszystkie zakamarki.
„To mój kierunek”, pomyślałam i ruszyłam.
Poruszałam się cicho, przemykając w cieniu. Mniejsze korytarze prowadziły do zamkniętych pomieszczeń. Dziwiło mnie, że na nikogo nie natrafiłam. Z drugiej strony, skoro je zamknięto i nikt ich nie strzegł, raczej nie były zbyt ważne.
Dotarłam do kolejnego rozwidlenia korytarzy. Ten istny labirynt wydawał się nie mieć końca. Usłyszałam kroki. Wtopiłam się w cień załamania muru, gdy dwóch strażników minęło mnie bardzo blisko. Wstrzymałam oddech. Na szczęście szybko zniknęli za zakrętem, a ja mogłam odetchnąć z ulgą. Wsłuchałam się w głuchy odgłos wojskowych buciorów. Któreś drzwi skrzypnęły i zamknęły się z łoskotem.
Postanowiłam spróbować szczęścia i podążyłam w przeciwnym kierunku. Dotarłam do dużych, dwuskrzydłowych, uchylonych wrót. Zajrzałam za nie, ale z wnętrza wyzierała tylko ciemność. Wślizgnęłam się przez szparę, nasłuchując kolejnych odgłosów. Otaczała mnie cisza.
Szłam powoli, ostrożnie stawiając każdy krok. Ręką dotykałam kamiennego muru, by się nie zgubić. Musiałam się spieszyć. Ktoś mógł zajrzeć do mojej komnaty i odkryć, że mnie w niej nie było. Rychłe podniesienie alarmu było tylko kwestią czasu.
Zobaczyłam pasmo światła na końcu korytarza; z każdym krokiem przestrzeń się rozjaśniała. Zaczynałam dostrzegać, że kamienne mury pokryte są malowidłami. Rozpoznałam alegorię bóstw żywiołów. Neste, Bogini Wody. Werste, Bóg Ognia. Satre, Bóg Powietrza. I Bogini Ziemi, Erte. Ich sylwetki ozdobione złotą farbą iskrzyły się w delikatnym świetle. Podeszłam niemal bezgłośnie, próbując wyłapać jakieś słowa z szeptu, który dobywał się zza wrót. Liczyłam, że do moich uszu dotrą informacje, które będę mogła wykorzystać później. W tym samym momencie drzwi się otworzyły i stanęłam oko w oko z gwardzistą.
— Nieładnie tak podsłuchiwać.
Przede mną stał wysoki młodzieniec z burzą kasztanowych włosów. Zanim zdążyłam się odwrócić i pognać w ciemność, złapał mnie mocno, wyrywając drewniany oręż z ręki.
— Nie wierzgaj tak, bo zrobisz sobie krzywdę. Aua! — krzyknął z bólu, gdy z całej siły odgięłam się i przywaliłam mu w nos.
Usłyszałam chrzęst. Momentalnie mnie puścił. Sala była zbudowana na planie wielokąta, pośrodku stał ogromny stół, przy którym siedzieli gwardziści i ubrani w szlacheckie szaty mężczyźni. W oczy rzuciła mi się jedyna kobieta, wyglądająca na wojowniczkę.
Jeden z możnych wstał. Miał ciemne włosy i smukłą sylwetkę, która nagle rozpłynęła się na moich oczach. Poczułam ruch powietrza. Zdążyłam zauważyć tylko pogardliwą minę wojowniczki, po czym otuliła mnie ciemność.
***
Obudził mnie potworny ból głowy, myślałam, że rozsadzi mi ją od środka. Spróbowałam się podnieść, ale zostałam przywiązana do łóżka.
— Uparta z ciebie dziewucha, wiesz?
Virgo siedziała w fotelu i coś wyszywała, a raczej próbowała, bo nici co rusz się plątały, tworząc kolejne kołtuny.
— Ciężko było usiedzieć potulnie na tyłku? Dostajesz wikt i opierunek, a i tak ci się na eskapady zebrało! — Popatrzyła wściekle i rzuciła swoje dzieło na stolik. Wiedziałam, że lepiej jej nie przerywać. — Biedny Malvik ma złamany nos, a Leto rozbitą głowę. Jesteś z siebie dumna?
— Dziękuję za troskę, nic mi nie jest. — Teatralnie wywróciłam oczami. — Może mnie rozwiążesz?
— O, co to, to nie! Już i tak mi się oberwało, że cię nie upilnowałam. — Machnęła ręką na swoją robótkę i trzasnęła drzwiami. Zrobiła to tak energicznie, że miałam wrażenie, jakby cały zamek zatrząsnął się w posadach.
„Przyjdzie mi tu zgnić. Samej. W zapierającej dech w piersiach komnacie. Przynajmniej dobrze spałam, z bólem głowy, ale bez koszmarów”, pomyślałam.
Chwilę później weszła Emina i z wściekłością wymalowaną na twarzy rozcięła więzy, po czym pozwoliła mi wstać.
— Książę jest wyjątkowo niezadowolony z twojej postawy. — Jej ton wskazywał na to, że mogę się pożegnać ze zwyczajowym „dzień dobry”.
— Emino, czuję się tutaj jak więzień. — Czekałam, aż coś odpowie. — Postawiliście straże, nie pozwoliliście mi wychodzić, to było do przewidzenia. Wystarczyło udzielić mi trochę informacji!
— Do przewidzenia było to, że nie można ci zaufać. Bogowie, wiesz, ile osób zostało przez ciebie ukaranych? — Rzuciła mi świeży ręcznik. — Do kąpieli! Już!
Czego mogłam się spodziewać? Zemsta przyszła szybko. Kąpiel była lodowata, a uprzejme zazwyczaj służące targały mną na prawo i lewo podczas szorowania. Stwierdziłam, że pomimo tutejszych obyczajów ostatni raz pozwalam komukolwiek usługiwać sobie podczas toalety. Kolejny akt wrogości przyszedł podczas czesania. Miałam wrażenie, że nic nie zostanie mi na głowie, a wszystkie włosy wyrwie grzebień lub szczotka.
Moje przeprosiny odbijały się głuchym echem po kamiennych ścianach łaźni. Nikt ich nie słuchał, nie byłam jednak pewna, czy zasługuję na takie tortury.
Postanowiłam więcej nie drażnić służby i potulnie wykonywałam polecenia, zjadałam wszystko z talerzy i wypijałam nawet najobrzydliwsze specyfiki Eminy.
Po kilku dniach udało mi się ją w miarę udobruchać. Miałam wrażenie, że jej towarzyszki również patrzą na mnie przychylniej.
Została mi jedna osoba do obłaskawienia.
Odkąd uciekłam, towarzyszyła mi Virgo, emanując swoją złością. Na każdym kroku przypominała, że ją zawiodłam. Nie wiem, jak to robiła, ale była chyba jedyną osobą, która potrafiła trzymać urazę wyłącznie po to, aby być urażoną. Niezwykle uroczo się wtedy zachowywała. Swoje robótki ręczne zamieniła na pergamin i pióro. Zapewne było to bezpieczniejsze, bo miałam wrażenie, że zamiast wyszywać, tylko się kłuje.
Siedziała w fotelu przy oknie i bez słowa skrobała gęsim piórem mniej lub bardziej zamaszyście.
— Co piszesz?
Podniosła na mnie wzrok zza pergaminu, po czym od razu wróciła do swoich zajęć.
— Będziesz się tak na mnie boczyć do końca świata?
Niemal słyszałam, jak przewraca oczami. Wycelowała we mnie pióro.
— I jeszcze jeden dzień dłużej. — Zrobiła poważną minę i z podniesionymi dostojnie brwiami zapisała coś w swoich notatkach. — Piszę poemat o niedoli upartej zołzy, główna bohaterka destrukcyjnie dąży do swojego końca.
— Żeby tylko ta zołza nie złapała za swój drewniany miecz.
— Wciąż nie wiem, dlaczego ci go oddali. W końcu to narzędzie zbrodni. — Popatrzyła na mnie z miną urzędnika.
— Nie pasuje ci taka twarz. — Zmarszczyłam brwi i wstałam z krzesła. — Pokaż, co tam masz.
— Ani mi się waż!
Zanim zdążyła się uchylić, złapałam za pergamin.
— „…jego pełne usta spoczęły na mojej szyi, wywołując dreszcze przechodzące w najgłębszą otchłań mego ciała…” — Popatrzyłam na nią z ukosa. — Nie podejrzewałam cię, panno Sigins, o takie lubieżności.
Wyrwała mi z rąk poemat, który na pewno nie dotyczył upartej zołzy, i cisnęła go w ogień kominka.
— No i po co? Szkoda — westchnęłam zawiedziona.
Patrzyłyśmy, jak ogień pożera ostatnie skrawki pergaminu.
— No, szkoda, ale już za późno. — Spojrzała na mnie z góry; czasami zapominałam, jaka jest wysoka. — Sama nie wiem, dlaczego to napisałam. — Jej policzki zaszły czerwienią.
— Kto mnie zdzielił w głowę? — wypaliłam.
Mogłam ugryźć się w język, ale Virgo w tym stanie podłapałaby każdy temat. Dręczyło mnie, kto przyprawił mnie o ból głowy, trwający przez kolejne trzy dni.
— Książę. Podobno nie chciał, ale zaatakowałaś Malvika. Nie mogli przewidzieć, co zrobisz, a on był w środku narady wojskowej.
— To chyba nie jest dobry powód, aby pozbawić przytomności bezbronną kobietę? — Opadłam na fotel. Tutejsze welury były nad wyraz wygodne.
— Do bezbronnych raczej nie należysz. Obawiał się, że uznają cię za zagrożenie, bo widziałaś i usłyszałaś zbyt wiele. Wtedy rada mogłaby podjąć decyzję o twoim szybkim zniknięciu. — Wygładziła fartuch i poprawiła mankiety. Te dawne przyzwyczajenia pozostały jej po naukach na damę dworu.
— Kim była kobieta na naradzie? Wydawała się wojowniczką. Była jedyną kobietą w pomieszczeniu.
— Pewnie mówisz o Davicie. Wiecznie niezadowolona mina, rudawe włosy, skórzane wdzianka.
Z tonu głosu, jakim to mówiła, wywnioskowałam, że Virgo, tak jak ja, nie pałała do nieznajomej sympatią. Czasami wystarczy jedno spojrzenie, by intuicja zrobiła swoje. Ta kobieta nie spodobała mi się, gdy tylko ją ujrzałam.
— To najemniczka, wojowniczka. Jak zwał, tak zwał. Jest blisko z księciem Corvusem, jeżeli wiesz, o czym mówię. Ciężko nawet powiedzieć, co ich łączy. — Spojrzała na mnie z uniesionymi brwiami. — Nazwanie ich kochankami byłoby przesadą. Raczej zawsze znajdowała się pod ręką lub pod czymś innym, kiedy jej potrzebował. — Virgo przewróciła wymownie oczami. — Powierzał jej ważne zadania, ale podobno jest dwulicowa. Kilka razy zawiodła jego zaufanie i teraz próbuje je odzyskać.
— I pomimo swojej niesubordynacji wciąż zajmuje wysokie miejsce w hierarchii? — Posłałam jej znaczące spojrzenie. Pomimo swojego, można by powiedzieć, doświadczenia Virgo wciąż reagowała jak pruderyjna młódka, gdy opowiadała o bardziej intymnych relacjach.
— Jak widać — stwierdziła, po czym spojrzała za okno. — Już zmierzcha, można pozazdrościć ci tego widoku.
Ostatnie promienie słońca złociły suche liście Martwego Lasu, zaś te czarne zdawały się pochłaniać jego promienie. Napawałyśmy się widokiem w ciszy. To samo robiłyśmy w Kolegiacie. Takie chwile były momentami wytchnienia, magią normalności, którą nam odebrano. Mnie, dlatego że jestem Dziedziczką. Jej, dlatego że miała zostać damą dworu usługującą żonie, córce lub krewnej monarchy. Ze względu na moją pozycję udało mi się przekonać króla, aby Virgo mi towarzyszyła. Była mi za to wdzięczna, i to pomimo niebezpieczeństwa, które się za mną wlokło. Jak mawiała: „Sióstr nie powinno się rozdzielać”.
Wpatrywałyśmy się jeszcze przez chwilę w widok za oknem, ale zanim ciemność całkowicie spowiła świat poza murami zamku, Virgo musiała udać się do swoich komnat.
Postanowiłam, że nie będę więcej ryzykować i dam się ponieść nurtowi losu.
„Zobaczymy, co przyniosą kolejne dni”, pomyślałam.
***
Drzwi otworzyły się z impetem.
— To dzisiaj, dzisiaj jest ten dzień! Ściągamy ostatnie bandaże i robimy cię na bóstwo! Spotkasz się z gospodarzem!
„Oto chaos we własnej osobie”.
— Virgo, nie wiem, czy mnie widziałaś, ale bóstwo ze mnie marne — jęknęłam.
— To jeszcze potrwa, zanim wrócisz do swojej kondycji, ale twoja twarz i tak wygląda pięknie.
„O tak, chociaż twarz, wspaniale…”
Blizna na mojej szyi biegła z boku, wzdłuż linii szczęki. Dwie pozostałe od ramienia w stronę dekoltu, wzdłuż obojczyka. Była jeszcze blizna na boku, jakby dziki zwierz o niebotycznie długich pazurach przeorał moje ciało.
Zamknęłam oczy. Eiren.
Blizny były świeże, nie tylko te na ciele. Te w duszy również paliły. Wiedziałam, że minie jeszcze sporo czasu, nim przestaną mi dokuczać.
— Uzdrowiciel mówi, że twoje rany bardzo dobrze się zagoiły, wkrótce będziesz mogła wrócić do ćwiczeń z prawdziwą bronią. — Popatrzyła z pogardą na moją wierną nogę od krzesła.
Virgo zaczęła instruować swoje towarzyszki. Czarne włosy spadające kaskadami fal na ramiona tylko odrobinę mi upięto, zaplatając misterne warkocze. Pozostałe pasma pozostawiono rozpuszczone. Wszystko ułożono w taki sposób, by pasowało do kanonów tamtejszej mody. Zrobiono mi makijaż oprószony czernią i złotem, dzięki czemu nieco zapadnięta twarz i sińce pod oczami nie wydawały się już tak widoczne.
Przyodziałam się w przygotowaną suknię. W moją ukochaną czerń.
Suknia miała prosty krój. Zwężała się w talii, a gors ciasno opinał biust. Piękny dekolt w kształcie litery V i stan sukni obszyto złotą nicią. Organiczne wzory przypominały gwiezdny pył. Dekolt i kołnierz w stójkę uszyto w taki sposób, by zasłonić szramy i uwydatnić walory mojej figury. Chociaż miałam wyćwiczone ciało, zachowałam nieco krągłości — wystarczająco, aby czuć się kobieco i by poruszać się zwinnie w trakcie walki.
Długa, nieco rozkloszowana suknia, opadająca na aksamitne pantofle, optycznie powiększała biodra, nadając mojej sylwetce idealne proporcje.
Całość była zachwycająca. Moja blada cera idealnie kontrastowała z głęboką czernią ubioru. Materiał był przyjemny w dotyku. Zauważyłam mimochodem, że lekko rozszerzane rękawy nadawały się idealnie do tego, aby schować w nich sztylety.
— Gdzie moje ostrza? — Skoro wychodziłam legalnie, zapragnęłam je mieć przy sobie.
— Jakby… — Spojrzała mi w oczy, po czym odwróciła wzrok, nerwowo składając skrawki wstążek i nici. — Nie denerwuj się. Twoja zbroja… — Urwała, wbijając we mnie już nieco pewniejsze spojrzenie. — Po walce była tak zniszczona, że niemal rozsypała się w drobny mak. Sztylety powyginały się i popękały — wypowiedziała szybko, po czym odetchnęła głęboko.
Dobrze wiedziała, że się z nimi nie rozstawałam. Osobiście je ostrzyłam, czyściłam, naprawiałam… Były częścią mnie.
Wciągnęłam z sykiem powietrze. Opanowanie — tego teraz potrzebowałam.
Virgo patrzyła na mnie niepewnie i rozluźniła się nieco, gdy zobaczyła, że moja niepohamowana furia uleciała tak szybko, jak się pojawiła. Tak samo jak nad Morowym Jeziorem, tyle tylko, że chciałam, aby mi towarzyszyła, abym mogła dokonać vendetty na Eirenie w drodze do mojego odkupienia.
— Bez nich nigdzie się nie ruszam.
Przewróciła swoimi wielkimi oczyskami, których zieleń przeszywała wszystko niczym moje zniszczone ostrza. Sama nie wiedziałam, dlaczego zachowywałam się jak rozwydrzona nastolatka.
— Opanuj się! Nie ma teraz czasu na dramaty. Idziemy! — zawołała Virgo ze złością i wymownym gestem nakazała mi iść za sobą. Gdy szybko wychodziła z mojej komnaty, suknia zawtórowała jej głośnym furkotem ciężkiej, zdobionej tkaniny.
Popatrzyłam na nią przez chwilę i pomknęłam wzdłuż przeklętych schodów.
„Dzisiaj nikt mnie nie zatrzyma!”
— Niby dama, a taka obrażalska! — rzuciłam jakby od niechcenia.
W odpowiedzi na przytyk zostałam obdarzona jedynie wzgardliwym spojrzeniem. Nie odpuszczałam:
— Cóż za nietakt, a niby odebrała najlepsze wykształcenie. Cnoty chyba jednak próżno szukać.
Minęłyśmy posąg Satre i szłyśmy wzdłuż obszernej przeszklonej galerii, aż dotarłyśmy do plątaniny mniejszych korytarzy.
— Ja przynajmniej mam noże, co prawda kuchenne — zaśmiała się dziko. — O! A może poprosisz Eminę?! Pożyczy ci tasak. Pasowałby do ciebie, jest tak samo tępy!
— Ha! Dairis byłaby dumna. Osiągnęłaś ten sam poziom, dno wita! Kapłanka czeka w mule!
— Błoto przynajmniej jest dobre na cerę. Parę zabiegów by ci się przydało. — Wyszczerzyła zęby w triumfalnym uśmiechu.
Już miałam coś odszczekać, ale właśnie minęłyśmy ostatni wąski korytarz i trafiłyśmy do obszernego przedsionka. Ogromne okna zdobione były witrażami przedstawiającymi sceny żywcem wyjęte z natury. Zwierzęta, kwiaty i drzewa przeplatały się ze sobą w misternej koronkowej oprawie z kamienia. Za oknem panowała ciemność, ale byłam pewna, że za dnia wpadające przez nie słońce mieniło się feerią barw.
W przestrzeniach pomiędzy oknami zawieszono wielkie proporce. Na czarnej tkaninie złotą nicią wyszyto kunsztowny haft. W centralnej części znajdował się herb: kruk z rozpostartymi skrzydłami. W łapach zakończonych pazurami trzymał miecz, a w miejscu serca wszyto pokaźnych rozmiarów rubin w kształcie migdała. Przypominał kroplę krwi.
— To tutaj. — Wskazała ręką. — Prywatne skrzydło księcia Corvusa.
Przed nami swoją masywnością imponowały rozrzeźbione, lekko uchylone wrota, przez które wpadało miękkie światło drgające w rytm płomieni świec.
Ruszyłam przed siebie, Virgo została na swoim miejscu.
— Idziesz?
Pokręciła głową.
— Mnie nie zaproszono. Baw się dobrze, ja mam randkę z moim przystojnym strażnikiem. —Jej twarz rozpromienił szelmowski uśmiech.
— Pamiętasz przynajmniej, jak ma na imię? — spytałam zaczepnie.
Tego typu pytania pozostawały bez odpowiedzi. Cała Virgo.
Odwracając się na pięcie, posłała mi pocałunek. Chwilę później zniknęła za zakrętem.
Uwielbiałam ją za jej spokój ducha i lekkość, z jaką pokonywała przeciwności losu, ale przede wszystkim za szczerość. Była autentyczna w każdym calu. Nie tak jak my, ukryci w cieniu zabójcy, szpiedzy i wojownicy. My musieliśmy kryć się za kurtyną tajemnicy lub wzbudzać postrach samą obecnością.
Stałam tak jeszcze przez chwilę, delektując się widokiem scen wyrzeźbionych na skrzydłach wrót, które stanowiły ucztę dla oczu. Wszędzie powtarzał się jeden motyw. Kruk. Zawsze pokazywany jako dostojne ptaszysko, które wygrywa każdą walkę. Jedna scena przedstawiała szczególnie ciekawą sytuację. Kruk rozpościerał skrzydła nad szkatułą, z której wydobywały się ciemne smugi. Gdy się zbliżyłam, okazały się metaforą żywiołów: językiem ognia, kroplami wody, pnączami symbolizującymi ziemię i wijącym się dymem, czyli powietrzem.
— Zapraszam — odezwał się niski męski głos z wnętrza sali.
„Czas na spotkanie z przeznaczeniem”.
