1
GODZINY OD ZNIKNIĘCIA SHARY WHEELER: 12
DNI DO KOŃCA SZKOŁY: 42
Chloe Green zaraz wybije pięścią okno.
Takie myśli ma zazwyczaj wtedy, gdy znajduje się na skraju załamania w sensie duchowym, ale teraz, kiedy stoi pod drzwiami domu Wheelerów, jest gotowa to zrobić jak najbardziej dosłownie.
Zerka na telefon, żeby sprawdzić, która godzina. Jedenasta dwadzieścia siedem. Trzydzieści trzy minuty do końca nabożeństwa w Kościele Chrześcijan Adwentystów w Willowgrove, gdzie rodzina Wheelerów spędza poranek, udając, że są normalnymi, sympatycznymi ludźmi, których normalna i sympatyczna córeczka nie odstawiła sztuczki z własnym zniknięciem na balu maturalnym dwanaście godzin wcześniej.
Rzecz w tym, że to musi być sztuczka. To oczywiste, że Sharze Wheeler nic się nie stało. Nie została uprowadzona. Ona po prostu robi to, co potrafi najlepiej: odstawia cyrk, zgrywając przy tym niewiniątko, żeby wszyscy mieli ją za niesamowicie głęboką, skomplikowaną i ujmującą, choć w rzeczywistości jest najnudniejszą z nudziar w mieście tak nijakim, że bardziej po prostu się nie da.
Chloe to udowodni. Tylko ona jest dość bystra, by to zauważyć.
Po całym roku harówki, żeby wyrobić się ze złożeniem papierów na studia w pierwszym terminie i skończyć szkołę z najwyższą średnią w roczniku, Chloe chciała się po prostu dobrze bawić na balu. Tygodniami szukała po lumpeksach idealnej kiecki (czarny szyfon, koronki, całość w klimacie seksownej wampirzej zabójczyni), a impreza miała być spełnieniem wszystkich marzeń. Nie takich typowych marzeń o balu – chłopak odbierający ją z domu, stroik z kwiatów i tak dalej – ale jej prywatnych marzeń. Tylko ona i jej przyjaciele w balowych strojach, wszyscy stłoczeni w samochodzie Benjy’ego, śpiewający do zdarcia gardeł Lil Yachty’ego pod kryształowym żyrandolem, by w końcu o pierwszej nad ranem wbić do Waffle House.
No i trzydzieści minut przed ogłoszeniem składu sędziowskiego, który miał wybrać króla i królową balu, Chloe ją zobaczyła: Shara, z malinowymi wargami i w kaskadach migdałoworóżowego tiulu, minęła stolik z napojami i ruszyła do drzwi. Chloe obserwowała ją przez cały wieczór, czekając na okazję, by porozmawiać z nią sam na sam.
Tylko że zanim dobiegła do drzwi, Shary już nie było. A gdy przewodnicząca samorządu uczniowskiego Brooklyn Bennett weszła na scenę, by przyznać jej tytuł królowej balu, okazało się, że dziewczyna nie wróciła. Nikt nie widział, jak odjeżdżała, ani nie miał z nią potem kontaktu, ale jej biały dżip zniknął z podjazdu przed domem Wheelerów.
No a teraz, następnego dnia rano, Chloe sterczy tu z rozmazanym makijażem pod oczami i z włosami chrzęszczącymi od lakieru, gotowa włamać się do tego domu.
Zapasowy klucz znajduje pod podejrzanie gładkim kamieniem ozdobionym cytatem z Księgi Jozuego, rozdział dwudziesty czwarty, wers piętnasty: „Ja sam i mój dom służyć chcemy Panu”.
Przez całą drogę na strzeżone osiedle Chloe wyobrażała sobie minę Shary, kiedy ta zobaczy ją na progu. Zaskoczenie w ogromnych zielonych oczach, teatralny pisk, świtająca powoli myśl, że ten jej pokaz nie zadziała tak, jak to sobie wymyśliła, bo ma do czynienia z Chloe, sexy geniuszką, której nie nabierze na te swoje sztuczki. Już sama satysfakcja z pokazania Sharze, gdzie jej miejsce, da jej takiego kopa, że to wystarczy na całe egzaminy i jeszcze na pierwsze dwa lata college’u, jak nie lepiej.
Kiedy jednak wtyka głowę przez uchylone drzwi i rozgląda się po gigantycznej kuchni Wheelerów, nigdzie nie widzi Shary.
Robi więc to, co każdy uczyniłby na jej miejscu: zamyka za sobą drzwi i rusza na inspekcję całego parteru.
Nie ma jej.
W korytarzu na piętrze zastaje na wpół uchylone drzwi do łazienki, zapewne należącej właśnie do niej. Beżowo-różowa tapeta, porcelanowy blat zastawiony kosmetykami z wodą różaną i lakier do paznokci w kolorze, który uczyniła swoim znakiem rozpoznawczym (Essie, odcień „Ballet slippers”). Chloe waha się, przystaje w drzwiach; poszukiwania mają inny cel, ale coś przykuło jej uwagę. Przy umywalce leży jedwabna gumka scrunchie w kwiatowy wzór – Chloe nigdy wcześniej jej nie widziała, choć spędziła niezliczenie wiele godzin na gapieniu się w tył głowy Shary na zajęciach dla zaawansowanych. Ona zawsze nosi lśniące blond włosy rozpuszczone. Jest z tego znana. Pewnie związuje je wieczorem, kiedy myje twarz.
Nieistotne.
Chloe zatrzymuje się przy następnych drzwiach. Są niedomknięte, widnieje na nich ręcznie namalowana różowa litera S.
Byłoby kłamstwem – większym niż budżet drużyny futbolowej Akademii Chrześcijańskiej w Willowgrove – powiedzieć, że nigdy nie wyobrażała sobie, jak wygląda inkubator perfekcji, w którym Shara Wheeler marynuje się co noc po powrocie ze szkoły. Może leży w cysternie z galaretą, dzięki której zawsze ma taką różaną cerę? A może ma w domu profesjonalną stylistkę w abonamencie? Co robi Shara, kiedy akurat nie siedzi na starbucksowych instarandkach ze swoim chłopakiem – rozgrywającym w szkolnej drużynie futbolu – albo kiedy nie produkuje podejrzanie dobrych wypracowań z literatury porównawczej? Kim jest w tych chwilach, kiedy nikt nie patrzy?
Jest tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć.
Chloe otwiera drzwi kopniakiem, a tam…
Pusto.
Pokój okazuje się oczywiście normalny i ładny. Jest wręcz podejrzanie przeciętny. Łóżko, komoda, szafka nocna, toaletka, biurkoregał, lampka w kolorze złamanej bieli ze srebrnym łańcuszkiem. Na parapecie zasuszony stroik z balu absolwentów, a w miseczce z muszli na szafce nocnej – balsam do ust z woskiem pszczelim, obok mgiełka do ciała o zapachu bzu i stosik szkolnych lektur z wystającymi zakładkami. Na jasnobłękitnych ścianach wiszą oprawione w ramki fotografie rodziny, chłopaka i stadka identycznych przyjaciółek – wszystkie mają takie same ostre łokcie, gładkie włosy i idealne twarze.
Gdzie się teraz podziewa jej Perfekcyjna Paczka? Chloe zgaduje, że dziewczyny właśnie leczą kaca. Tak to już jest z popularnym towarzystwem – ich przyjaźnie nie zostały wykute w ogniu prześladowań za bycie tymi dziwnymi, queerowymi nastolatkami, wychowującymi się w małym lub średniej wielkości miasteczku w Alabamie. Gdyby Chloe spróbowała tak się ulotnić, miałaby na ogonie musicalowy queerowy oddział interwencyjny, wykopujący po kolei wszystkie drzwi w False Beach.
Dlaczego Shary nie ma?
Chloe zaciska pięści, wchodzi do środka. Postanawia zacząć od biurka.
Skoro nie da się wziąć jej na przesłuchanie, to może warto poszukać jakiegoś wyjaśnienia w tym pokoju. Dziewczyna przegląda zawartość biurka i półek, licząc na to, że zaraz znajdzie coś w rodzaju kalendarza z Zaginionej dziewczyny, w którym Shara pozostawiła zapiski typu: „przygotować wszystkie potrzebne rzeczy” i „wrobić Chloe w moje morderstwo”. Natrafia jednak tylko na broszurki reklamujące różne uczelnie i pudełko z różową papeterią z inicjałami Shary – bez wątpienia przyszykowane z myślą o podziękowaniach za czeki od zamożnych członków rodziny, którzy postanowili dofinansować jej wyjazd na studia. Żadnych pogrążających ją kartek z pamiętnika na dnie kosza na papiery, tylko kartonikowe opakowanie po błyszczyku.
Kasetka na biżuterię: nic godnego uwagi. Szafa: ciuchy, buty schludnie rozmieszczone na stojaku, sukienki na studniówkę i bal absolwentów schowane do worków na ubrania (kto normalny korzysta z czegoś takiego?). Szuflada z bielizną: na wpół opróżniona. Zniknęło dość dużo jedwabiście miękkich majtek i staników – tych brakujących starczyłoby na tydzień albo dwa. Łóżko: na starannie złożonej kołdrze barwy kości słoniowej leży równiutko złożona koszulka z logo Uniwersytetu Harvarda. Żeby broń Boże nikt ani na chwilę nie zapomniał: Shara oczywiście dostała się na studia pierwszego wyboru, a miała oferty ze wszystkich uczelni Ligi Bluszczowej.
Chloe z sykiem wypuszcza powietrze przez zęby. Otaczają ją najzupełniej normalne rzeczy, wskazujące na normalne życie normalnej nastolatki.
Idzie do toaletki, otwiera szufladę. Tubki błyszczyku w niemal identycznych odcieniach neutralnego różu leżą w rządku jedna przy drugiej, większość do połowy zużyta, z pościeranymi etykietkami. Na końcu Chloe natrafia na jedną nowiutką, tak pełną i lśniącą, że mogła być otwarta tylko raz, a może i wcale. To ona została wyjęta z opakowania znalezionego w koszu.
Kiedy odkręca tubkę, zapach uderza ją w nozdrza tak samo jak za pierwszym razem, gdy go poczuła: mięta z wanilią.
Otwiera się okno.
Chloe klnie, pada na dywan i wpełza pod biurko.
Na parapecie pojawia się para czarnych vansów, a za nimi chuda sylwetka chłopaka w poszarpanych dżinsach i flanelowej koszuli. Na chwilę się zatrzymuje – ona nie widzi jego twarzy, ale zauważa, że chłopak obraca się tak, jakby sprawdzał, czy ma czysty teren, a następnie zeskakuje na podłogę.
Ciemne loki z karmelowymi refleksami, jasnobrązowa skóra, długi, prosty nos, szczęka jednocześnie kanciasta i delikatna jak szkielet złotej rybki.
Rory Heron. Miejscowa wersja nachmurzonego chłopaka z seriali o nastolatkach z późnych lat dziewięćdziesiątych. Najbardziej pożądany kawaler spośród wszystkich szkolnych skejterów, olewaczy i koneserów zioła. Chloe nigdy nie miała z nim żadnych zajęć – nie żeby często się na jakichś pojawiał, jeśli wierzyć temu, co o nim słyszała.
Przygląda się, jak jego wzrok podąża tą samą trasą co jej własny chwilę wcześniej – komoda, łóżko, zdjęcia na ścianie. Kiedy zauważa, że wchodząc, strącił z parapetu stroik, delikatnie podnosi kwiatową ozdobę z podłogi i uważnie analizuje wygląd zasuszonych pączków przed odłożeniem jej na miejsce. Chloe mruży oczy. Co Rory Heron robi w pokoju Shary, z nosem w jej starym stroiku na rękę?
Wtedy jednak on odwraca się w stronę biurka, dostrzega ją i zaczyna wrzeszczeć.
Dziewczyna zrywa się na nogi i zatyka mu usta dłonią.
– Zamknij się – syczy. Z bliska widzi, że jego szeroko otwarte oczy mają orzechową barwę. – Sąsiad cię usłyszy.
– To ja jestem sąsiadem – oznajmia Rory, gdy wreszcie uwalnia się spod jej ręki.
Chloe gapi się na niego, próbując jakoś pogodzić wizerunek chłopaka z długim kijem, jaki wszyscy mieszkańcy prestiżowego strzeżonego osiedla w False Beach mają wiadomo gdzie.
– Ty tu mieszkasz?
– A co, wyglądam, jakby nie było mnie stać? – Rory patrzy na nią spode łba.
– Wyglądasz, jakbyś wolał umrzeć, niż żyć w takim miejscu.
– Wierz mi, to nie mój wybór. – Chłopak nadal się krzywi, ale jego grymas nieco zmienia zabarwienie. – Ty jesteś… Chloe, zgadza się? Chloe Green? Co tam robiłaś pod jej biurkiem?
– To może ty mi powiedz, czemu wlazłeś do jej pokoju przez okno.
– Ty pierwsza.
– Ja… ee… – Chloe się jąka. Wejście Rory’ego trochę zachwiało jej determinacją i teraz nie jest pewna, czy w ogóle potrafi się jakoś wytłumaczyć. Palą ją policzki. Próbuje jakoś powstrzymać rumieniec siłą woli.
– Słyszałam, że wczoraj zniknęła.
– To tak jak ja. – Rory mówi z taką samą wystudiowaną obojętnością, z jaką się porusza: wiecznie zgarbiony i nonszalancko niedbały. – Czyli ty… No, wiesz, gdzie ona jest?
– Nie, chciałam się tylko przekonać, czy naprawdę uciekła.
– Więc włamałaś się jej na chatę – podsumowuje sucho chłopak.
– Otworzyłam sobie kluczem!
– Aha. To nadal rozbój z włamaniem.
– Tylko gdybym popełniła tu jakieś przestępstwo.
– Dobra, to samo włamanie.
– A jak w takim razie nazwiesz wejście do jej pokoju przez okno?
Rory nieruchomieje, zerka na czubki vansów.
– To co innego. Powiedziała mi, że nie zamyka okna.
– Typie, to jeszcze nie jest zaproszenie.
– Jezu, przecież mówię, że mieszkamy po sąsiedzku. To normalne – poprosić sąsiadów, żeby zajrzeli czasem do twojego domu, jak wyjedziesz. Ludzie tak robią.
– I właśnie po to wpadłeś oknem?
– Chciałem się upewnić, że nic jej nie jest.
Chloe przygląda mu się ze sceptyczną miną.
– Nigdy w życiu nie widziałam, żebyś z nią rozmawiał.
– A ty jej nawet nie znasz. – Rory odbija piłeczkę. – Po co tu przylazłaś? I co cię obchodzi, czy zniknęła?
No właśnie, co ją to obchodzi? Ano to, że obie poświęciły każdy dzień licealnej kariery na osiągnięcie tego samego celu – ukończenie szkoły z najlepszym wynikiem. Chloe tylko na jednym zależy bardziej niż na tytule, a tym czymś jest satysfakcja, że Shara Wheeler obejdzie się smakiem. Bo przecież ma wszystko inne.
A jeśli naprawdę zniknęła, to znaczy, że oddała tytuł walkowerem. Chloe Green nie chce wygrać poddanej walki.
Dwa dni temu Shara znalazła ją w windzie w budynku B przed piątą lekcją, przyciągnęła do siebie za łokieć i tak pocałowała, że Chloe wyparował z głowy cały semestr francuskiego. I nadal nie ma pojęcia, o co w tym chodziło.
– A ciebie czemu to obchodzi? – prycha.
– Bo… Bo ja ją rozumiem, okej? Te jej durne psiapsie nic o niej nie wiedzą, ale ja tak.
– Och, okej, ty ją rozumiesz. – Chloe przewraca oczami. – I to ci daje prawo do prowadzenia akcji poszukiwawczej.
– Nie, ale…
– Więc jakie masz uzasadnienie?
Kolejna pauza. Rory przestępuje z nogi na nogę. Następnie patrzy na biurko i unosi ciemne brwi.
– Takie.
Chloe podąża za jego spojrzeniem. Na różowej tacce na dokumenty leży niewinnie wyglądający list. Na kopercie widnieje imię Rory’ego, nakreślone pismem Shary.
Czemu akurat on?
Chłopak ma dłuższe ręce, ale Chloe reaguje szybciej. Łapie kopertę i otwiera jednym palcem, wyciąga ze środka kartkę z zestawu różowej papeterii z monogramem i odczytuje na głos treść listu, zapisaną idealnie krągłym pismem Shary.
Rory,
Dobrze całujesz. Jeśli sądziłeś, że nigdy nie zwróciłam na ciebie uwagi, to się myliłeś.
Buziaki
Shara
PS brzoskwiniowe 100304
PPS Powiedz Smithowi, żeby zajrzał do wersji roboczych. Chloe dostanie resztę.
– Całowałeś się z nią?
Rory ma taką minę, jakby był gotowy w każdej chwili uchylić się przed prawym prostym. Powinien zachować ten odruch na chwilę, kiedy o wszystkim dowie się chłopak Shary.
– To ona mnie pocałowała!
Chloe czuje, że znów zaczyna się w niej gotować. Zgrzyta zębami.
– Kiedy?
– Wczoraj wieczorem. Przed balem.
– Gdzie?
– W… usta?
– W sensie geograficznym, Heron.
– A. Na dachu mojego domu.
Shara pocałowała Rory’ego. A teraz Rory stoi tutaj, w jej pokoju, i broni jej przed Chloe, bo… Rany.
Ona jest dziewczyną z sąsiedztwa, a on się w niej zakochał. Ot i cała tajemnica. Jakie to absolutnie, irytująco przewidywalne.
– Nie napalaj się za bardzo – gasi go Chloe. – Mnie też pocałowała.
– Pierdolisz. Wkręcasz mnie. – Rory gapi się na nią.
– Nie. Naprawdę. W piątek, w szkole.
Chłopak zaciska powieki i już ma przeczesać włosy dłonią, ale się powstrzymuje. Rozwaliłby sobie fryzurę.
– No dobra, teraz to – wskazuje na nich oboje i na pokój – zaczyna mieć trochę więcej sensu.
Żałośnie niezręczna cisza unosi się w powietrzu jak smród w męskiej szatni po piątkowym występie cheerleaderek. Chloe już odsłania zęby, chce coś warknąć w odpowiedzi, ale…
Ktoś wchodzi do domu.
– Szlag. – Dziewczyna zerka na budzik na szafce nocnej. Trzynaście po dwunastej. Przez Rory’ego straciła poczucie czasu.
– Będziesz musiała zejść po drabinie – oznajmia chłopak, już w drodze do wyjścia.
– Chuj ci w dupę, Sharo Wheeler – mamrocze Chloe i rzuca się w stronę okna z taką wściekłością, że noga prawie nie trafia na pierwszy szczebel drabiny.
Gdy są już na dole, Rory opiera sobie drabinę na szczupłym ramieniu i niezdarnie próbuje przysunąć ją z powrotem do ogrodzenia. Ten chłopak w zasadzie składa się z samej ładnej głowy na kiju od miotły. Chloe rozumie, dlaczego tyle dziewczyn z drugiej i trzeciej klasy ma obsesję na punkcie tego pięknego i skwaszonego typa, na szkolnym parkingu wiecznie roztaczającego wokół siebie aurę nonszalanckiego bad boya z gitarą, ale obserwowanie, jak Rory usiłuje coś podnieść, jest po prostu smutne.
– Czekaj – mówi i pomaga mu z drugiej strony. On stęka z niezadowoleniem, ale nie protestuje.
Przełażą na podwórko po jego stronie ogrodzenia – okazuje się ono równie zielone i nieskazitelnie czyste jak reszta terenu. W Kalifornii Chloe nigdy wcześniej nie była na tak burżujskim osiedlu, rozciągającym się na gigantycznym zielonym terenie, ze strzeżoną bramą, jak na polu golfowym. Musiała udawać, że opiekuje się czyimiś dziećmi, aby ją w ogóle wpuszczono.
– Dobra, chrzanić to. – Ściera resztki makijażu z powiek. Grzbiet dłoni ma cały w czarnych smugach. – A o co chodzi z tą brzoskwinią?
– Pojęcia nie mam.
– No to powiemy wszystko Smithowi jutro w szkole. Może on coś z tego zrozumie.
Rory się krzywi. Wygląda to absurdalnie – chłopiec z prestiżowej dzielnicy, próbujący zgrywać undergroundowego typa spod ciemnej gwiazdy.
– My? Chcesz powiedzieć Smithowi, że przelizałaś się z jego dziewczyną?
– A nie zależy ci, żeby się dowiedzieć, o co tu chodzi? I gdzie ona jest?
– Może po prostu poczekamy, aż wróci, i wtedy ją zapytamy?
– Skąd pewność, że w ogóle pojawi się w najbliższym czasie? – prycha Chloe. – Może ma jakieś, nie wiem, drugie życie w innym mieście albo siedzi gdzieś schowana z jakimś sugar daddym? A co, jeśli w ogóle nie wróci, zanim pójdziemy na studia, tylko ulotni się na dobre? Chcesz przez resztę życia rozkminiać, z jakiej paki pocałowała cię Shara Wheeler?
Rory, który słuchając tego monologu, coraz bardziej mrużył oczy, patrzy na nią z krzywym uśmieszkiem.
– Nieźle ci namieszała w bani, co?
– Na razie – odpowiada Chloe, odwracając się na pięcie. – Sama to ogarnę.
– Czekaj! – woła za nią.
Dziewczyna się zatrzymuje.
– Kiedy – jutro?
– Z samego rana. Na pierwszej jest fizyka dla futbolistów.
– Super. – Rory otwiera jej furtkę. – Uporządkuję do tego czasu swoje sprawy.
– Czemu nigdy nie przyszedłeś na przesłuchanie do musicalu? Jesteś niewiarygodnie melodramatyczny.
– Nie kręcą mnie takie rzeczy.
Stoją bez ruchu, kluczyki podzwaniają Chloe w dłoni, Rory ma taką minę, jakby już układał w myślach całą serię dołujących wierszy o Sharze – albo co on tam robi w wolnym czasie. Chloe z niepokojem uświadamia sobie, że właśnie zapisała się do najgorszego grupowego projektu w historii ludzkości i jakoś wątpi, by dołączenie do drużyny Smitha Parkera w czymkolwiek pomogło.
– Eee… – odkasłuje. – Ale może… Wiesz, może nie wspominaj nikomu innemu… Że Shara mnie pocałowała. Nie wiem, czy powinnam… No, tak czy inaczej, raczej nie powinniśmy tego rozpowiadać po całej szkole, chyba że ona sama się na to zdecyduje.
Rory kręci głową.
– I tak nie zamierzałem nikomu mówić.
Uspokojona Chloe unosi podbródek, odwraca się i popycha furtkę.
– Widzimy się juro w szkole. Lepiej, żebyś mnie nie wystawił. Już wiem, gdzie mieszkasz.
– Groźba odnotowana – melduje Rory, salutując ponuro.
Chloe trzaska bramką, zostawiając go po drugiej stronie.
Idzie przez podwórko Heronów i skręca za róg – samochód zaparkowała przy zagajniku, gdzie wśród drzew stoi fontanna przedstawiająca wyjątkowo brzydkiego delfina.
Dopiero gdy siada w aucie, jej ciało się rozluźnia – tak jak to możliwe tylko w całkowitej samotności. Garbi się. Kluczyki wyślizgują się jej z dłoni i lecą na matę. Głowa opada bezwładnie na kierownicę. Nieprzejęty tym maleńki kotek na szczęście macha do niej łapką z deski rozdzielczej.
Shara Wheeler ją pocałowała – i nie tylko ją.
Ale… ten błyszczyk. Mięta i wanilia. Na pewno, na sto procent miała go na wargach, kiedy się pocałowały. Chloe nigdy nie zapomni tego zapachu.
A to oznacza, że ona kupiła go właśnie w tym celu.
Ten błyszczyk dowodzi, że kiedy Shara wraca wieczorem do swojego błękitnego pokoju, czesze włosy, maluje paznokcie i trzykrotnie owija recepturką fiszki do nauki – myśli o Chloe.
Odkrycie na wagę małego zwycięstwa.
CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI
