Kamieniarz ebook

Copyright © by Karol Fitrzyk, 2023Copyright © Wydawnictwo WasPos, 2023All rights reserved

Wszystkie prawa zastrzeżone, zabrania się kopiowania oraz udostępniania publicznie bez zgody Autora oraz Wydawnictwa pod groźbą odpowiedzialności karnej.

Redakcja: Kinga Szelest

Korekta: Aneta Krajewska

Projekt okładki: Magdalena Czmochowska

Zdjęcie na okładce: © by Adobe Firefly

Wektor przy nagłówkach: © by pngtree.com

Skład i łamanie oraz wersja elektroniczna: Adam Buzek/[email protected]

Wydanie I – elektroniczne

ISBN 978-83-8290-385-0

Wydawnictwo WasPosWydawca: Agnieszka Przył[email protected]

Spis treści

I

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

II

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

III

Wtedy

Teraz

Wtedy

IV

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

V

Wtedy

Teraz

Wtedy

Teraz

Wtedy

VI

Teraz

Wtedy

Teraz

Później

Epilog

I

Teraz

Płyta w odtwarzaczu trzeci raz rozpoczęła intro. Hipnotyzujący głos Franka Oceana z każdym kolejnym utworem drażnił coraz bardziej. Być może to efekt odstawienia zrzucił balast irytacji na Bogu ducha winnego wokalistę. Głód nikotynowy stawał się nie do zniesienia. To już prawie trzy godziny od ostatniego papierosa. Przy zachowaniu obecnej prędkości za godzinę zapalę. Początek grudnia tego roku był wyjątkowo hojny w opady śniegu. Droga wojewódzka numer siedemset sześćdziesiąt osiem tradycyjnie nie nadawała się na nic więcej niż ślizgawkę dla dzieciaków. Smagający wiatr targał drzewami, jakby były jedynie kępką trawy na tatrzańskich halach. Padający od kilku godzin śnieg skutecznie zakrył czarną nawierzchnię asfaltu. Gdyby nie to, że znałem trasę jak własną kieszeń, z pewnością wylądowałbym na jednym z przydrożnych drzew. A pomyśleć, że mogłem wyruszyć z samego rana kosztem zaliczonego piątkowego melanżu ze znajomymi. Trudno jednak cieszyć się życiem, gdy przeszłość depcze po piętach.

Kamieniec – miejsce, gdzie stawiałem swoje pierwsze kroki. Miejsce, gdzie pochowałem część swojego życia wraz z trupami w szafie. Kamieniec bywał moją kochanką, spełniał zachcianki i karmił poczucie wyjątkowości. Miałem tutaj swój prywatny folwark próżności. Jako dziecko dyrektora szkoły i lekarki byłem kimś w rodzaju lokalnego celebryty. Panie ze sklepu przymykały oko na brak drobnych, ksiądz nigdy nie czepiał się podczas spowiedzi, a koledzy obdarowywali mnie przesadnym szacunkiem. Wszyscy patrzyli na mnie jak na przedstawiciela najwyższej kasty. Wszyscy poza nią. Emilia była wyjątkowa, nawet gdy słowo „wyjątkowość” nie istniało w świadomości dziecka.

Ta historia nie wydarzyłaby się bez niej. Obecność Emilii to coś więcej niż zwykła fascynacja. To już religia, dyktowana wyrzutami sumienia i poczuciem straty. Stałem się kapłanem i wyznawcą w jednej osobie. Lecz to mój wytworzony Bóg opuścił mnie, gdy go wezwałem.

– Noż kurwa!

Kierownica nagle szarpnęła, samochód odbił w lewą stronę i stanął w poprzek drogi. Silnik zgasł, dławiąc się z braku mocy. Pustkę na drodze zakłócała muzyka płynąca z głośników. Czas zatrzymał się w miejscu, a może to ja wróciłem do tego dnia. Wszystkie te lasy były takie podobne do siebie. Jakby kroczyły za nami. Nawet wrony sprawiały wrażenie, jakby podążały za nami, by wyjawić nasze grzeszki. Ja jednak akurat miałem co wyjawić.

Odpaliłem silnik, kierownica z trudem dała się obrócić w przeciwną stronę. Zanim sprawdziłem, co jest grane, musiałem zjechać na pobocze, by nie stać się żywą tarczą na oblodzonej nawierzchni. Wysiadając z samochodu, czułem, jakby wiatr wymierzał mi cios za ciosem. Surowe powietrze szybko mnie otrzeźwiło. W porównaniu z krakowskim smogiem jawiło się niczym narkotyczny opar. Zbyt czyste powietrze zabrudziłem nikotynowym posmakiem. Ulga była na tyle przyjemna, że przeszywający chłód szybko minął. Kiedyś czytałem, że podczas palenia papierosów zwężają się żyły, przez co odczuwalne zimno jest mniejsze.

Podszedłem do lewego nadkola. Gruba bryła śniegu wbiła się pomiędzy kołem a nadkolem. Impet, z jakim uderzyła, był na tyle silny, że uszkodził zawieszenie koła.

Szlag.

Teraz będę musiał zadzwonić do brata. A tak bardzo chciałem tego uniknąć.

Wtedy

W zasadzie od tego powinienem był rozpocząć tę historię. Mam na imię Szczepan. Jak wcześniej wspominałem, byłem dzieckiem ważnych lokalnych person. Nie miałem traumatycznego dzieciństwa. Nikt mnie nie molestował. Rodzice mnie kochali, pomimo że ich życie było wypełnione obowiązkami zawodowymi. Tata uczył matematyki, więc pomimo braku talentu do przedmiotów ścisłych, zawsze miałem piątki z matmy. Mama przyjmowała w wiejskiej przychodni w siedzibie OPS-u. Dodatkowo pracowała jako lekarz od „męskich chorób” w pobliskim mieście. Nikt mi nie wytłumaczył, na czym polegały te męskie choroby. Wielokrotnie słyszałem, że jak dorosnę, to się przekonam. Wówczas uznałem, że najpoważniejszą męską chorobą jest łysienie, dlatego że w kościele roiło się od łysych panów w wieku taty. Mężczyźni w mojej rodzinie byli „zdrowi”. Bujne owłosienie było przekazywane z pokolenia na pokolenie. Może dlatego mama nigdy nie wyganiała nas do specjalistów?

Miałem dwóch starszych braci, z którymi od zawsze miałem dobry kontakt. Marek był ode mnie starszy o jedenaście lat, więc jako dziecko patrzyłem na niego jak na dorosłego. Mimo różnicy wieku brat z chęcią spędzał ze mną czas. Nauczył mnie łowienia ryb, opowiadał ciekawe historie. A nawet krył przed rodzicami, gdy coś przeskrobałem. Wiktor, starszy o osiem lat, również był dla mnie dobrym bratem. Traktował mnie podobnie jak Marek – jako równego sobie, z tą różnicą, że w relacji z Wiktorem nigdy nie czułem się jak dziecko. Zabierał mnie na spotkania z rówieśnikami, przez co pewnie nieraz musiał się tłumaczyć. Bo kto z nastolatków targanych hormonami chciałby mieć piąte koło u wozu w postaci dziecka nierozumiejącego świata opowieści o biustach koleżanek lub bójkach po szkole. Dzięki temu, że spędzałem czas ze swoimi starszymi braćmi, czułem się cool. To słowo usłyszałem na jednym z zagranicznych kanałów, lecz od razu wiedziałem, co znaczy. Określało pewien prestiż, status, o którym marzył każdy dzieciak na wsi. Mnie ten status został przypisany z góry.

W mojej rodzinie krążyła opinia, że Marek dostał geny ojca, mnie przypadły cechy charakterystyczne dla matki, a Wiktor odziedziczył zarówno najlepsze, jak i najgorsze cechy ojca oraz matki. Być może dlatego zawsze lgnąłem do Wiktora, bo wówczas czułem, że mam obu rodziców przy sobie.

Wychowaliśmy się w rodzinnej miejscowości Kamieniec. Być może przesadziłem z tym słowem „miejscowość”. Była to wioska, gdzie znajdowały się jeden kościół z kilkoma kaplicami; trzy sklepy spożywcze, w których można było kupić wszystko na zeszyt; zespół szkół; dwa przystanki i lodziarnia na umownym rynku. Kiedy byłem dzieckiem, to wydawało mi się, że więcej nie potrzeba do szczęścia. Gdy skończyłem osiem lat, Marek wyjechał do Krakowa na studia. Wówczas stał się dla mnie jeszcze bardziej wyjątkowy. Brat łączył studia z pracą, więc jego obecność w rodzinnym domu ograniczała się jedynie do świąt. Pomimo nie za dobrej sytuacji finansowej brat przesyłał mi komiksy, o których we wsi mogłem tylko pomarzyć. Wówczas poznałem inną część świata, gdzie superbohaterowie przeganiają zło. Było w tym sporo religijnego mistycyzmu. Naiwny sądziłem, że to duch święty przemawia przez superbohaterów. Komiksy o Spider-Manie lub Hulku stały się początkiem mojego nowego życia. Życia w krainie wyobraźni. Sam zacząłem rysować postacie o nadprzyrodzonych umiejętnościach. Na lekcjach wymyślałem swoich bohaterów i ich antagonistów. Nigdy nie marzyłem o tym, by tworzenie komiksów stało się sposobem na życie, lecz w praktyce sen się ziścił. O tym jednak innym razem.

Kamieniec, bo to o nim chciałem opowiedzieć, miał magiczny klimat. Magiczny dla mnie i osób, które miały z nim pierwszy kontakt. Największą, a w zasadzie jedyną atrakcją miasteczka był dziwaczny kamień. Wielkości prawie dwóch metrów, przypominający konającego człowieka. Jakby wyszedł spod ręki wprawionego artysty.

Bez wytężenia wyobraźni można było dostrzec kontury członków, zarys twarzy lub fakturę szat. Kamień działał na każdego, kto na niego spojrzał. Jakby Matka Natura chciała przekazać komunikat, którego nikt nie jest w stanie zrozumieć. Ktoś kiedyś stwierdził, że na to, czego rozum nie jest w stanie wytłumaczyć, znajdzie się rozwiązanie w postaci mitu. I w ten o to sposób powstała miejscowość Kamieniec. Położona ponad trzydzieści kilometrów od Krakowa w stronę Tarnowa, gdzie diabeł mówi dobranoc. Według mitu para kochanków się pokłóciła. Serce dziewczyny krwawiło z rozpaczy i odrzucenia. On, w wyniku kłótni, dopuścił się zdrady. Cierpiąca dziewczyna rzuciła klątwę na chłopaka, by on, tak jak jej serce, stał się kamieniem.

Romantyzm zawsze był w cenie, dlatego zmyślona historia utrwalana od niepamiętnych czasów krążyła, tworząc mit, który pewnego dnia miał zniszczyć życie moje i kilku innych osób. Gdy dorastałem, mit o skamieniałym kochanku działał jak lep na muchy na naiwnych turystów, którzy zgubili się po drodze. Gdy dostrzegali, że poza dziwacznym kamieniem miejscowość nie ma nic ciekawego do zaoferowania, a jedynym lokalem, gdzie można zjeść ciepły posiłek, jest knajpa, w której sztućce pamiętają towarzysza Gierka, szybko pryskali gdzie pieprz rośnie.

Dla mnie mit nie był tylko banalną historią wyssaną z palca. Okej, na poziomie racjonalnym nie kupowałem tego, ale gdy stałem nad kamieniem, czułem pewną siłę krążącą wokół. Jakby jakaś moc kipiała z kamienia.

Przez lata kamień znudził się miejscowym na tyle, że przestali o nim opowiadać swoim potomkom. Skamieniały kochanek stał się ławką dla biwakowiczów lub młodzieży, która przyszła się zabawić z dala od kontroli dorosłych.

Dookoła kamienia walały się kawałki szkła, puszki po piwie, wypalone pety oraz zużyte prezerwatywy. Do czasu.

Wakacje, które zmieniły moje życie, zaczęły się lepiej, niżbym mógł sobie to wymarzyć. Akurat wyobraźnię mam nieograniczoną. Dzięki świadectwu z czerwonym paskiem – dla syna dyrektora był to obowiązek – i wygranemu konkursowi na opowiadanie inspirowane Piotrusiem Panem mogłem sobie pozwolić na codzienną dawkę lodów. Kieszonkowe, które dostałem od rodziców i dziadków, było okazałe. Dodatkowo Marek przysłał mi nowe komiksy z Batmanem, zatem nawet deszczowe dni miałem zajęte.

W ramach nagrody za świadectwo tata kupił mi namiot. Nie taki byle jaki, lecz namiot wyposażony w moskitierę, porządny stelaż, wodoodporny materiał i takie tam. Namiotu zazdrościli mi wszyscy rówieśnicy, lecz w zasadzie do niczego nie był mi potrzebny. Na wakacje nie jeździliśmy, więc pozostało nocowanie z kolegami przed domem, gdzie nocami musieliśmy się bronić przed wypuszczonymi psami, które upodobały sobie obsikiwanie namiotu.

Za początek mojego koszmaru mogłem uznać pewne lipcowe południe. Słońce grzało niemiłosiernie, temperatura od kilku dni utrzymywała się powyżej trzydziestu stopni. Gra w piłkę dzień w dzień stała się już nudna. Tym bardziej że nasz bramkarz Maciek wyjechał do dziadków na kilka tygodni. A nikt inny nie palił się do stania między słupkami. Pod pretekstem zbliżającego się obiadu pozostawiłem kolegów na pastwę losu. Było to głupie i egoistyczne z mojej strony. Wracając na swoim świeżutkim rowerze, dostrzegłem Emilkę. Szła, machając radośnie reklamówką. W przeciwieństwie do swoich rówieśników nie krępowałem się obecnością płci przeciwnej. Nie posiłkowałem się irytującymi zaczepkami lub wymuszonym młodocianym szowinizmem.

Zwolniłem, uśmiechając się do niej. Gdy Emilka odwzajemniła uśmiech, zawróciłem, robiąc efektowną ósemkę.

– Cześć. Gdzie idziesz?

– Wracam ze sklepu. Mama mnie wysłała.

– Aha.

– Byłeś z chłopakami? Pewnie graliście w piłkę.

– Tak, ale mi się znudziło.

– Mnie też by się znudziło.

– Grałaś kiedyś z koleżankami?

– Dziewczyny nie grają w piłkę.

– Grają. Serio, widziałem w telewizji na Eurosporcie.

– To dziwne. Lepiej zagrać w klasy albo pochodzić po wsi.

– W klasy też fajnie zagrać.

– Słyszałam o twoim namiocie.

– Tak… – Speszyłem się lekko, choć sam nie wiedziałem dlaczego.

– Podobno jest super! – Emilka się rozpromieniła.

– Tak, jest.

– Zaprosisz mnie?

– Serio? Chcesz mnie odwiedzić? – zdziwiłem się, bo czym innym jest kolegowanie się z dziewczynkami w szkole lub na osiedlu, a czym innym zapraszanie ich do domu. To już w świecie dzieci bliska znajomość, która wśród kolegów może powodować pewną inność.

– Tak. Chyba że nie chcesz.

– Chcę. Jasne, że chcę. Moja mama może zrobić szarlotkę, jeśli lubisz.

– Bardzo lubię.

– Super. To kiedy możesz wpaść?

– Może dziś wieczorem, jeśli rodzice mi pozwolą.

– Okej. Jesteśmy umówieni.

– Super. Pa, Szczepan.

– Pa, Emilka.

Udawałem, że wymiana zdań nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia, lecz w rzeczywistości cały płonąłem. To była moja pierwsza w życiu randka. Jechałem dumnie na rowerze, jakbym wygrał etap w Tour de France. Włosy stawały dęba, z trudem przełykałem ślinę. Miałem już za sobą pierwszą fascynację płcią przeciwną. Gdy odwiedziliśmy wujka Edwarda w Kielcach podczas zimowych ferii, spotkałem na sankach dziewczynkę, która miała przepiękne warkocze. Śmiała się z moich opowieści i lubiła, gdy ścigaliśmy się pod górę.

Emilka to zupełnie inna para kaloszy. Jej rodzice prowadzili duże gospodarstwo i dodatkowo pracowali na etacie, więc nią i siostrami opiekowali się dziadkowie. Jej babcia piekła świetne ciasta, o czym wielokrotnie przekonywaliśmy się podczas przerw w szkole. To dziwne, ale na przerwach Emilka była tylko koleżanką, nikim więcej. Po ostatnim dzwonku w roku szkolnym coś się zmieniło, lecz nie wiem, czy we mnie, czy w niej.

Emilkę podrzucił dziadek, pomimo faktu, że do naszego do domu miała raptem dziesięć minut spokojnym tempem. Mama wyjątkowo nie była w pracy, więc zapowiadana szarlotka zagościła na stole.

Witek szykował się na koncert. Od kilku tygodni ugadywał rodziców, by pozwolili mu wyjechać na kilka dni. Tata miał duszę buntownika, więc subkultura punków była w zgodzie z jego przekonaniami. Dlatego Witek pomimo średniego świadectwa i jedynie dzięki solidnej maturze dostał zgodę. Wychodząc, poklepał mnie po plecach, mówiąc:

– Powodzenia. Pierwsza miłość to superrzecz.

– Witek, przestań.

– Już. Nie krępuj się. Wiesz, że zawsze cieszę się z twojego szczęścia.

Silny braterski uścisk sprawił, że poczułem się dojrzale. Odwaga przyszła sama.

W prawdzie ani ja, ani ona nie wypowiedzieliśmy słowa „randka”, lecz wisiało ono nad nami. Byliśmy jak para kundli bawiąca się ze sobą pierwszy raz. Cały wieczór przesiedzieliśmy w namiocie. Jedynie naleśniki mamy wyciągały nas z zabawowych pieleszy.

W pewnym momencie padło to pytanie, na które oboje tak czekaliśmy.

– Będziesz mnie odwiedzać?

Poczułem ulgę, że to ona o to zapytała.

– Bardzo bym chciał. Wiesz… – wydukałem, jakby to było dla mnie obojętne. Wzrok miałem utkwiony w butelce oranżady.

– Ja też. Wiesz. Koleżanki są nudne. Nie lubię spędzać z nimi czasu. A z tobą jest inaczej. Inni chłopcy tylko robią na złość.

– Ja nie będę.

Tamtego wieczoru zrozumiałem, dlaczego Marek i Witek spotykają się z dziewczynami. Wprawdzie całowanie nadal wydawało mi się odrażające, lecz mieszanina uczuć i emocji była na tyle intensywna, że cały świat stawał się piękniejszy. Nagle zapomniałem o najnowszych komiksach, meczu na mundialu i kolegach, którzy liczyli na moje bramki.

Ta sympatia była piękna w swojej prostocie i naiwności. Zawierała wszystko, co może zawierać słowo „lubię” wypowiedziane do koleżanki. Była wyzbyta wpajanych w dorosłym życiu przesłanek seksualnych czy też egoistycznych względów. Chciałem, by świat stanął w miejscu. By dorosłość na zawsze pozostała daleką perspektywą. Niestety, te wakacje szybko zmieniły mnie w dorosłego.

Teraz

Obojętność to przekleństwo naszych czasów. Gdy czekałem na brata, mijały mnie dziesiątki samochodów. Żaden nie zatrzymał się, by sprawdzić, czy wszystko w porządku. W sumie to się nie dziwiłem. Być może sam podobnie podszedłbym do sprawy. Kolejny papieros hamował rosnący głód. Od ostatniego posiłku minęło ponad dziesięć godzin. Miałem wrażenie, że czuję słynne pierogi ruskie bratowej polane sosem grzybowym. Na ucztę musiałem jeszcze trochę poczekać, o ile śnieg nie zasypie mnie wraz z popsutym autem.

Brat zjawił się po kolejnym kwadransie. Wysiadł z samochodu w aurze dymu spalinowego. Jego postura zawsze robiła wrażenie, lecz teraz przypominał stereotypowego drwala z powieści miłosnych dla kobiet. Zarost sprawiał wrażenie starannie zadbanego, puchowa kurtka w połączeniu z czapką bejsbolową podkreślała charakterystyczne wiejskie pochodzenie. Dodatkowo miał dziarski chód, który budził skojarzenia z typowymi samcami alfa z amerykańskich filmów o kowbojach.

– No proszę. Pan z miasta wreszcie się pojawił.

– Cześć.

– Co tak słabo? Tylko „cześć”? Bracie!

– Wybacz, zmarzłem i zgłodniałem…

Ucisk brata przerwał moje użalanie się nad sobą. Wyczułem zapach domowego ciasta i trocin – wszystkiego, co definiowało codzienność Wiktora.

– Już zobaczę, co się stało. – Schylił się i zaczął mocować się z oponą. – Opona zerwała się z felgi, rolując się na tyle, by wszystko przyblokować – dodał po chwili. – Na szczęście masz brata, który przewidział taki scenariusz…

– To znaczy?

– To znaczy, że zerwę to, co zostało z opony, i zaholuję cię do domu. A potem zjemy kolację. Tata od południa czeka na twój przyjazd. Nagle wnuki poszły w odstawkę.

– Przeze mnie?

– Nie bierz tego do siebie. Źle się wyraziłem. Tata po prostu tęskni za tobą. Mnie i Marka ma na co dzień. Wnuki to przedłużenie tego, co miał przez całe życie zawodowe. Po śmierci mamy co raz częściej wspomina ciebie.

– Żali się?

– W zasadzie tak.

Brat, dysząc, zrywał rozszarpaną oponę.

– Też żałuję, że tak wyszło.

– Szczepek, możesz to zmienić. Przecież wiesz, że zawsze chętnie cię przywitamy. Twoja praca umożliwia ci częste wizyty. Mieszkasz blisko… Tak, wiem, masz swoje życie. Nie chcę ci robić wykładu o obowiązkach rodzinnych. Chcę, żebyś wiedział, że tutaj też ktoś na ciebie czeka. Tata nie będzie żył wiecznie. Pamiętaj.

– Ale…

– Wiem, wiem, co powiesz.

Jego machnięcie ręką zatrzymało wszelkie moje argumenty. Obaj wiedzieliśmy, że dalsza dyskusja w tej kwestii mija się z celem.

– Wsiadaj. Kolacja czeka. Dzieciaki też nie mogą się doczekać wujka.

Jego uśmiech był szczery, lecz nie ukoił nerwów, które towarzyszyły od kilku dni. Powrót do Kamieńca stał się faktem.

*

Im bardziej zbliżaliśmy się do Kamieńca, tym bardziej krajobraz stawał się przytłaczający. Zasypane domy, zniszczone przystanki, dominująca pustka wylewająca się, gdziekolwiek rzuciłem okiem. Wsie czy miasta żyły dzięki swoim mieszkańcom, ci tutaj szukali drogi do lepsza świata, życia w miejscu, gdzie praca dawała coś więcej niż przeżycie do kolejnej wypłaty. Ten lepszy świat był całkiem blisko, w pobliżu dużych miast, gdzie młode pokolenie Kamieńca osiadało po zakończeniu edukacji. Życie w Kamieńcu przypadało tym, których korzenie weszły za głęboko, oraz tym, dla których świat poza granicą wsi stanowił za wysokie progi.

Dom rodziców w ogóle się nie zmienił. Wiktor z szacunku do nich nie chciał niczego zmieniać, dopóki ostatnie z rodziców nadal żyło. Czerwona cegła idealnie kontrastowała z zielonym mchem, który zdobił dach w wiosenne miesiące. Teraz śnieg zakrył to, co uznawałem za największą ozdobę domu. Dopiero gdy opuściłem samochód, dostrzegłem nowe ogrodzenie. Czarne bele drewna dodawały charakteru staremu domowi. Zwiększały poczucie bezpieczeństwa, którego od tak dawna potrzebowałem.

– No wreszcie.

Znajomy głos dobiegający zza pleców wyrwał mnie z zamyślenia.

– Cześć, tato.

– Cześć.

Uścisk ojca był mocny, jakby chciał poprzez ten gest pokazać, jak bardzo czekał na mój powrót.

W drzwiach pojawiły się kolejne postacie. Bratowa w fartuchu oparła się o futrynę, jej uśmiech był szczery, mówiący więcej niż dziesiątki słów. Tuż za nią pojawiła się mała gromadka osłaniająca się nogami matki. Wiktor z Agnieszką długo starali się o potomków. Lata konsultacji lekarskich, kilka terapii, aż wreszcie dali za wygraną.

– Bóg nie dam nam dziecka i musimy się z tym pogodzić – mawiała bratowa.

Aż wreszcie któregoś dnia telefon Wiktora wprawił mnie w osłupienie.

– Będziesz wujkiem, to już szósty miesiąc. Nie mówiliśmy nic do tej pory, bo nie chcieliśmy po raz kolejny przeżyć rozczarowania.

Nie pamiętałem, co odpowiedziałem bratu, ale w tamtej chwili poczułem ukłucie. Obawę, którą znałem od dawien dawna. Dzieci w Kamieńcu zawsze były narażone na zło. Sęk w tym, że tylko ja to zło dostrzegałem.

– Wchodźcie, bo zimne powietrze wpada do domu.

– Podobno miałeś przygodę po drodze – powiedział nieśmiało ojciec.

– Tak, wiesz, jak jest. Te cholerne ulice. Jak zawsze drogowcy są zaskoczeni.

– Rozgość się.

Ton głosu brata świadczył o tym, że teraz to on jest gospodarzem domu.

– Chwila. Co to za gość bez prezentów?

– Szczepek, nie musisz.

– Wyluzuj. To nie dla ciebie.

Z torby wyjąłem to, co wydawało mi się adekwatne do wieku dzieci. Dla Amelki lalka o stricte dziewczęcym usposobieniu, co nijak pasowało do obdarowywanej. Amelka przypominała swojego ojca. Chłopczyca w pełnym tego słowa znaczeniu. Nawet fryzura sprawiała wrażenie, że z trudem można było ją odróżnić od płci przeciwnej. Niemniej dziewczynka ucieszyła się, ściskając mnie, jakbym był Świętym Mikołajem. Dla bliźniaków, Olka i Arka, miałem klocki lego. Mało wymagający prezent dla kupującego, w zasadzie klocki lego zawsze były strzałem w dziesiątkę, w każdym razie tak twierdził jeden z internautów na forum dla rodziców. Na szczęście się nie mylił. Chłopcy, rozpromienieni z radości, z miejsca nazwali mnie „najukochańszym wujkiem”. Udało się, pierwsze trudności mam już za sobą.

Stół był nakryty dla pięciu osób. Wcześniej usłyszałem, że dzieciaki jadły już kolację, a nowe zabawki sprawią, że towarzystwo dorosłych będzie im tylko przeszkadzać. Ostatnią osobą przy stole będzie Marek. Od kiedy stracił żonę, mocno podupadł na zdrowiu zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Wkrótce minie rok jego trzeźwości. Powoli stawał na nogi. Kochałem obu braci, lecz w przypadku Marka ta miłość owiana była wyrzutami sumienia. Być może gdyby nie pewien letni wieczór w lesie, jego żona nadal by żyła. Podobnie jak Emilka.

Wtedy

Moja znajomość z Emilką szybko przerodziła się w przyjaźń. Z kolegami spędzałem coraz mniej czasu. Uwielbiałem grać w piłkę, więc nie unikałem spotkań spędzonych na szkolnym boisku. Co innego z bezcelowym włóczeniem się po wsi. Na to nie miałem ochoty. Twierdziłem, że jestem już na to za duży. Wyniośle uważałem się za doroślejszego, niż byłem w rzeczywistości. Przecież miałem już dziewczynę, z którą spotykałem się regularnie.

Czas z Emilką zawsze był udany.

Pokazałem jej komiksy, które chyba nie przypadły jej do gustu, lecz jako dobrze wychowana potrafiła utrzymać pozory zainteresowania. Jeździliśmy rowerami po okolicy, spacerowaliśmy po lesie.

Naszym naturalnym przystankiem leśnych spacerów był kamień. Pomimo znajomości leśnej atrakcji, oboje lubiliśmy przychodzić w to miejsce. Ta aura tajemnicy i magicznej siły sprawiała, że czuliśmy się jeszcze bardziej związani ze sobą.

Pewnego dnia na spacer zabrałem naszego psa. Gumiak był kundlem o sporych rozmiarach. Był jak słoń w składzie porcelany, wiecznie w coś właził, morusał lub przynosił odrażające zdobycze. Pomimo irytujących tendencji był wymarzonym psem, wiernym, uwielbiającym pieszczoty i łagodnym, nawet dla obcych. Gdy szliśmy ścieżką, Gumiak nagle wyrwał się do przodu. Moje wołanie okazało się bezowocne. Pies, jakby w transie, pognał między drzewa.

– Poczekaj. Pobiegnę za nim.

– O… okej…

W głosie Emilki usłyszałem niepokój.

Ruszyłem niczym sprinter w finałowym biegu na igrzyskach. Pokonywałem wystające korzenie i nierówności z gracją sarny, aż dostrzegłem Gumiaka, a przed nim mężczyznę. Był ubrany w ciemny płaszcz, jego brodę zdobił siwy zarost, na głowie miał kaptur, przez co jego twarz była niemal całkowicie niewidoczna. Mężczyzna podpierał się na lasce. W prawej dłoni trzymał koszyk pełen grzybów.

Zdziwiłem się, ponieważ zawsze w niedzielę chodziłem z tatą na grzyby, lecz wiedziałem, że pora na grzyby jeszcze nie nastała. Zawsze przypadała na końcówkę wakacji.

Gumiak przysiadł na tylnych łapach. Z jego pyska wydobywał się złowrogi warkot, ślina między zębami bulgotała. Gdy zbliżyłem się do psa, mężczyzna mnie dostrzegł.

– Dzień dobry, mały człowieku.

– Dzień dobry panu – odpowiedziałem nieśmiało.

Nie czułem w tamtym momencie lęku, lecz pewną dawkę zainteresowania. Jakbym zaglądał do studni, w której zamiast wody miało znajdować się lustro prowadzące do innej czasoprzestrzeni.

– To twój pies?

– Tak, proszę pana.

Gumiak syknął, gdy mężczyzna ruszył laską. Do tej pory łagodny olbrzym nigdy nie dawał upustu zwierzęcej agresji. Nawet kościelny, który doprowadzał do furii wszystkie psy na wsi, u Gumiaka powodował jedynie nieśmiałe szczeknięcie.

– Bardzo ładny. Musisz być z niego dumny.

– Tak, to dobry pies.

– Jak masz na imię?

– Szczepan. A pan?

Sam zdziwiłem się, że zadałem to pytanie.

– Mów mi Lapis.

– Lapis? To pana imię?

– Tak, mój drogi.

– Ale nie ma takiego imienia.

– Znasz wszystkie imiona świata?

– Mamy w domu kalendarz z imionami i nigdy nie widziałem takiego imienia.

– Na pewno jakieś przeoczyłeś, nikt nie zna wszystkich imion. – Mężczyzna subtelnie uśmiechnął się, jakby triumf w rozmowie z dzieckiem był godny dumy.

– Widzę, że przyglądasz się mojemu koszykowi. Jesteś ciekaw, co mam w środku?

– Nie… to znaczy tak.

– Zbieram kamienie.

– Kamienie? Myślałem, że to grzyby.

– Nie dziwię ci się. Z łatwością można je pomylić.

– Po co panu kamienie?

– Sam nie wiem. Mieszkam sam. Czasem wyobrażam sobie, że to moi towarzysze.

– Mieszka pan we wsi?

– Nie. Tutaj, w lesie.

– Przykro mi, że nie ma pan towarzystwa.

– Mnie również. Od kiedy opuściła mnie ukochana, stronię od ludzi. Chyba rozumiesz, że dorośli łączą się w pary, by żyć razem? Wyglądasz na młodego kawalera, któremu rodzice przekazali już taką wiedzę.

– Tak. Rozumiem.

– No widzisz.

– A co się stało z pana ukochaną?

Zanim skończyłem zdanie, poczułem, że pożałuję swojej wścibskości.

– Opuściła mnie, ponieważ zdradziłem ją z inną. Chyba wiesz, co to znaczy. Czasem mężczyzna robi głupie rzeczy, bo nie myśli, lecz podaje się naturalnym instynktom. Jak będziesz dorosły, to przekonasz się, jak wielką odpowiedzialność nosisz ze sobą. Powiedz mi… masz już jakąś koleżankę?

– Tak mam. Ma na imię Emilka.

– To fajnie. Dbaj o nią. I pamiętaj, by być dla niej dobrym. Mężczyzna musi dbać o innych.

– Szczepan! Jesteś tutaj?! – Głos Emilki świadczył o tym, że znajdowała się w znacznej odległości.

– Przepraszam. To moja… koleżanka.

– Rozumiem, mój drogi. Zmykaj i uważaj na siebie.

Mężczyzna obrócił się jakby w zwolnionym tempie. Oddalał się wolnym krokiem. Pies warczał coraz głośniej. Kucnąłem, by go uspokoić, lecz to nie pomogło. Dopiero gdy mężczyzna zniknął za wzniesieniem, pies się wyciszył.

Po kilku minutach odnalazła nas Emilka. Sprawiała wrażenie wystraszonej.

– Hej. Gdzie byliście?

– Pies wyczuł jakiegoś człowieka. Musiałem go uspokoić.

– Serio? Przecież on jest łagodny.

– Wiem.

– Może wpadniesz do mnie wieczorem? Babcia mówiła, że zrobi sernik z truskawkami. A ja mam na wideo Jumanji. Podobno bardzo fajne.

– Jeśli mi rodzice pozwolą, to chętnie. Z przyjemnością oglądnę to Jumanji.

– Dziadek cię odwiezie po wszystkim.

– To zapytam tatę, czy mi pozwoli.

Tata oczywiście się zgodził. Wiedział, że rodzina Emilki jest godna zaufania i dobrze się mną zaopiekuje. Przed wyjściem do Emilki przywiązałem psa do budy. Pomimo łagodności Gumiak nie mógł chodzić luzem. Jego tendencja do szlajania się po okolicy i gonienia kur mogła wpakować go w tarapaty.

Czas u Emilki był wypełniony słodkościami jej babci, grą w planszówki i oglądaniem filmu. Byliśmy na tyle pochłonięci zabawą, że nie dostrzegliśmy późnej pory. Dziadek zadzwonił do moich rodziców z prośbą, bym przenocował u nich. Ku mojemu zdziwieniu rodzice nie wyrazili sprzeciwu. W pokoju Emilki znajdowały się dwa łóżka. Jej starsza siostra Agnieszka wyjechała do chrzestnych na Śląsk, więc bez problemu mogliśmy spać w jednym pokoju. Do późnych godzin opowiadaliśmy sobie różne historie ze szkoły. Nie mogliśmy przestać się śmiać, gdy temat schodził na sprawy związane z panem woźnym. Przypominał Janosika, lecz zachowaniem sprawiał wrażenie wiecznie pijanego. Być może faktycznie często tak było.

Pomimo miłej atmosfery miałem z tyłu głowy pana Lapisa. Zachowanie psa była zaskakujące. Miał już swoje lata, lecz nigdy nie zareagował w taki sposób. Czy to niepewność przed nieznajomym i fakt bycia na obcym terytorium tak na niego wpłynęły? Psy, jak wiele innych zwierząt, broniły swojego terytorium. Tamtego wieczora zasnąłem tuż po Emilce. Śnił mi się las. Gdziekolwiek postawiłem stopy, trafiałem na kamień. Las wyglądał, jakby zamiast ściółki miał tylko kamienie.

Nazajutrz dziadek Emilki odwiózł mnie do domu. Gdy wchodziłem na podwórko, coś przykuło moją uwagę. Zawsze witało mnie radosne szczęknięcie, choćby moja nieobecność trwała tylko godzinę. Tym razem panowała głucha cisza. Pomyślałem, że pies śpi w budzie. Podszedłem delikatnie, by go nie wystraszyć. Ku mojemu zdziwieniu łańcuch leżał luzem. Zamiast psa przed budą widniał kamień. Gdy zaglądnąłem do budy, dostrzegłem kałużę krwi. Po psie nie było śladu.

Teraz

Marek przybył, jeszcze zanim zasiedliśmy do stołu. Z trudem go poznałem.

Gdy wiedzieliśmy się ostatnim razem, był wrakiem. Wystające kości policzkowe, wyblakła skóra, podkrążone oczy. Ubrania wisiały na nim jak na manekinie. Teraz stał przede mną dobrze zbudowany mężczyzna, staranie wygolony, w pachnących ubraniach. Kompletnie nie przypominał Marka, którego widziałem ostatnim razem.

– Już myślałem, że o nas zapomniałeś.

– Nie żartuj. Wiesz, jak jest.

– Wiem. Wybacz, głupio powiedziałem.

– Nie gniewam się. Dobrze wyglądasz.

– Dzięki. Nowa praca mi służy.

– Słyszałem, że budujecie centrum handlowe w okolicach Brzeska.

– Największe w okolicy, trzypoziomowe – wtrąciła się Agnieszka.

– No całkiem spore jak na naszą okolicę – dodał skromnie Marek.

– No pochwal się, że to realizacja twojego projektu.

– Wiktor, ty to zawsze od razu zdradzasz wszystko.

– Taka ze mnie papla. Jak widzisz, u nas po staremu. Opowiadaj, co u ciebie. Kiedy dostaniemy zaproszenie na ślub?

– Też chciałbym wiedzieć – odparłem z uśmiechem na ustach.

– To chyba od ciebie zależy między innymi.

– Nie wiem, czy jesteśmy z Anią już gotowi na taki krok.

– Uuuuu… Ania… Po raz pierwszy powiedziałeś, jak ma na imię. W takim tempie to może za trzy lata przywieziesz ją do nas, a za dekadę kto wie… zapowiedzi? – Agnieszka mrugnęła do mnie z lekkim sarkazmem.

– Mogę wam obiecać, że jeśli coś poważnego będzie się kroić, pierwsi się o tym dowiecie.

Wiedziałem, że w tym momencie muszą paść słowa ojca o drugiej połówce i wartości, jaką daje stały związek. Oczywiście, nie myliłem się.

– Na to liczę, synu. Praca pracą, ale dobrze, żebyś miał kogoś przy sobie. Komiksy masz, mam nadzieję, że kiedyś twój syn będzie je przeglądał.

– A może córka? – wtrąciła z rozżaleniem Agnieszka.

– Wiesz, Aguś, co mam na myśli. Po prostu chcę, by Szczepek nie żył tylko pracą. Osiągnął już sukces. Teraz warto zadbać o swoje sprawy prywatne. To jest najważniejsze w życiu, większego sukcesu od własnej rodziny nie można osiągnąć.

Na stole pojawiły się słynne pierogi ruskie Agnieszki. Nasza mama miała wiele talentów, lecz pod względem gotowania wypadała dosyć słabo na tle mojej bratowej. Wilczy głód spowodował, że rzuciłem się na ciepły posiłek bez chwili namysłu.

Rozmowy między domownikami przelatywały mi przez głowę. Myślami byłem w innym miejscu. Przeklęty kamień, który już czekał, aż się zjawię. Odwiedzałem to miejsce setki razy w ostatnich latach. W snach i podczas zamyślenia zawsze było takie realistyczne, pełne detali, z namacalną fakturą. Moja wyobraźnia była przekleństwem, knuła przeciwko mnie. Wielokrotnie fantazjowałem, że las dotyka trzęsienie ziemi, a kamień ginie połknięty przez szczeliny ziemi. Następnie zostaje strawiony tonami żyznej gleby i nowymi drzewami, które sprawią, że o skamieniałej pamiątce pozostanie tylko wspomnienie. Kilkakrotnie sprawdzałem, czy w serwisach internetowych ktoś wystawił las na sprzedaż. Przez lata nie miałem pojęcia, do kogo należy ten fragment, gdzie znajdował się kamień. Dopiero wizyta w administracji gminy sprawiła, że poznałem prawdę.

Grzelakowie. Rodzina patologiczna. Zdziwiłem się, że stary Grzelak nie zapił się do tej pory na śmierć. Liczyłem, że ładna sumka okaże się wystarczająco atrakcyjna, by sprzedał jedną z niewielu rzeczy, której do tej pory nie przepił. Poprosiłem kolegę z wydawnictwa, by odwiedził Grzelaka w celu nabycia przeklętego miejsca. Nie chciałem, by Grzelak wiedział, że to ja chcę kupić jego las. Stary pijak nie lubił ludzi na wsi. Wielokrotnie podczas chlania obrażał większość mieszkańców do tego stopnia, że grzecznościowe „dzień dobry” nigdy nie padało w jego stronę.

Ku mojemu zdziwieniu stary Grzelak pogonił mojego kolegę. Twierdził, że nie sprzeda spuścizny swojego ojca. To zabawne, bo tartak, który był oczkiem w głowie jego ojca, sprzedał bez chwili namysłu. Swoją ofertę ponowiłem po dwóch latach. Tym razem przedstawiła ją Ania. Rezultat był ten sam. Las nie był na sprzedaż.

– Co o tym sądzisz, Szczepek?

– Sądzę? O czym?

– Halo, ziemia do przybysza. Co sądzisz o tym, że Aga chce startować na sołtysa? – Marek uzupełnił swoją wypowiedź groteskowym ruchem rękoma mającym zapewne na celu przypominać czułki kosmity.

– Zostawcie go. Na pewno jest zmęczony. Jutro go pomęczycie. – Bratowa przybyła z odsieczą, przynosząc na stół świeżą kaszankę z cebulą.

– Świetny pomysł, jest lubiana, skończyła administrację. Zawsze postrzegałem cię, Agnieszka, jako osobę, która potrafi zarządzać. Jak widać po domu – omiotłem wzrokiem salon, w którym czuć było kobiecą rękę – potrafisz zadbać o wszystko.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Moja wypowiedź zabrzmiała jak na wiecu wyborczym. Z bratową miałem dobre stosunki, lecz nigdy nie potrafiłem się zbliżyć na tyle, by obnażyć swoją tajemnicę. Gdy dowiedziałem się, że Wiktor spotyka się z siostrą Emilki, poczułem, jakby mroczna fala zalewała mnie, ciągnąc ze sobą koszmar z przeszłości. Minął rok, o Emilce wszyscy przestali gadać. Udawano, że nie ma tematu. Nawet jej rodzice i dziadkowie unikali rozmów o tej sprawie.

Agnieszka pojawiła się w naszym domu pewnego niedzielnego południa. Wiktor od rana sprawiał wrażenie zdenerwowanego. Mama chyba wiedziała, co się święci, bo delikatnie się uśmiechała. Wiktor jako jedyny nie wybrał się z nami na poranną mszę. Tuż po sumie pojawił się wraz z Agnieszką i przedstawił ją jako swoją dziewczynę. Wszyscy tamtego dnia byli weseli, rozmowy trwały w nieskończoność, na twarzach gościły szczere uśmiechy. Wyłącznie ja nie potrafiłem odnaleźć się w tej sytuacji. Kolejna osoba z tej rodziny w naszym domu nie zapowiadała dobrych rzeczy.

Wiktor wyczuł mój nastrój. Gdy poszedłem, by posiedzieć przed domem, usiadł obok mnie. Wiedziałem, że od tej rozmowy nie ucieknę.

– Wszystko w porządku?

– Tak.

– Chyba nie mówisz całej prawdy. Pewnie myślisz o Emilce.

Tak, myślałem o niej, lecz bałem się, że z ust brata padnie obawa, którą miałem w głowie.

– Wiesz, że to już przeszłość. Może pewnego dnia dowiemy się, co się wydarzyło. Kto wie, może sama pojawi się. A może będziemy musieli żyć do końca w nieświadomości.

Nie pamiętałem, co mu odpowiedziałem. Pamiętałem jedynie, że tamtego wieczoru bałem się zasnąć. A kiedy wreszcie zapadłem w sen, pojawiła się ona.

Szliśmy lasem, Emilka milczała. Próbowałem ją chwycić za dłoń, lecz wyślizgiwała się. Nagle obróciła się w moją stronę. Na jej twarzy pojawiły się łzy, spływały bardzo wolno. Gdy pierwsza spadła na ziemię, zamieniła się w kamień. Za nią kolejne. Strumień łez zamieniających się w kamienie płynął w nieskończoność.

Marzyłem o tym, by się wybudzić.

Próbowałem zahamować jej płacz, wówczas padły z jej ust słowa, które towarzyszyły mi do dziś.

– To ty zamieniłeś mnie w kamień.

Gdy się przebudziłem, koszmar nadal trwał. Przed swoim łóżkiem dostrzegłem Lapisa. Milczał, ja również bałem się otworzyć usta. Wolnym krokiem zbliżył się do okna i wyszedł przez nie.

Długo zastanawiałem się, czy to były zwidy, czy faktycznie towarzysz z lasu odwiedził mnie późną nocą. Wątpliwości rozwiał poranek. Gdy ubierałem się do szkoły, dostrzegłem kamień leżący przed moim łóżkiem. A więc to była prawda, koszmar istniał.

– Szczepek. Widzę, że na serio słabo kontaktujesz.

Marek wyrwał mnie z zamyślenia.

– Nie gniewajcie się. Ostatnio dużo pracuję i ta podróż…

– Rozumiemy. Twój pokój jest gotowy.

– Mój pokój? Myślałem, że któryś z dzieciaków go przejął.

– Nie. Tata w nim sypia, bo jego sypialnię przejęły bliźniaki, ale na twój powrót to znowu twoje miejsce. – Głos Agnieszki był ciepły. Jakby chciała mi przekazać, że wie. Wie o tym, co noszę w sobie. Nie miała jednak pojęcia.

– Okej. W takim razie dziękuję za pyszną kolację. Widzimy się rano.

Pożegnały mnie liczne poklepywania po plecach. To w naszej rodzinie gest oznaczający miłość, troskę i przeświadczenie, że nigdy nie będziemy sami, cokolwiek się wydarzy. Niestety, sam wyłamałem się z tej więzi.

Wchodząc na piętro, poczułem się, jakby czas cofnął się o kilka lat. Schody nadal skrzypiały, a na ścianie na wysokości piątego stopnia wciąż znajdował się ślad po uderzeniu głową. Wiktor nie lubił włączać światła, nawet przy egipskich ciemnościach. Twierdził, że jest jak nietoperz. Jego nadmierne przekonanie o swoich zdolnościach sprawiło, że omal nie trafił na tamten świat. Na szczęście skończyło się tylko na wybitej trójce i licznych potłuczeniach.

Na piętrze widoczne były ślady upływającego czasu. Brat odnowił niemal wszystko, nadając domowi aurę ciepłego gniazda rodzinnego. Mój pokój znajdował się na wprost. Zbliżałem się do niego, jakbym stąpał po polu minowym. Klamka delikatnie zaskrzypiała. Wziąłem głęboki oddech przed włączeniem światła. Ku mojemu zdziwieniu, niewiele się tu zmieniło. Plakaty Wu-Tang Clanu i 2Paca nadal zdobiły ściany. Stare biurko zostało ozdobione fotografiami rodzinnymi. Moje komiksy z dzieciństwa leżały na półkach, a obok nich moje wydawnictwa wyeksponowane w najbardziej widocznym miejscu. Miło, że tata ustawił je na widoku.

Po chwili wytchnienia stwierdziłem, że już czas. Schowałem kamień w drewnianej szkatułce przyklejonej do tyłu biurka. Nikt nie miał prawa tego znaleźć. Wiedziałem, że zarówno bracia, jak i ojciec z szacunku dla mnie nigdy nie ruszą biurka.

Przykucnąłem, wyciągając lewą dłoń za biurko. Wyczułem znajomą bryłę, kwadratowa i szorstka wielkością przypominająca paczkę cukru. Taśma klejąca ledwo trzymała, więc bez trudu zerwałem szkatułkę.

Usiadłem na łóżku, serce waliło mi bez opamiętania, na skroniach czułem ucisk. Miałem wrażenie, że zaraz zapadnę się w otchłań, w której będzie na mnie czekał Lapis. Przez lata zastanawiałem się, co go spotkało. Czy kolejne osoby podzieliły los Emilki, a może to na nas przypadł koniec koszmaru. Uchylając pudełko, dostrzegłem go. Kamień nadal tu był. Znałem jego kontury na pamięć. Z zamkniętymi oczami mogłem odróżnić go od setek innych. Nie zabrałem go ze sobą do Krakowa w obawie przed Lapisem. Nie chciałem, by podążał za mną po ulicach starego miasta, by czyhał na mnie w Sukiennicach. Nie był to jedyny kamień od starca, lecz akurat ten jedyny zachowałem. Ten jedyny, będący czymś więcej niż tylko dowodem realności koszmaru.

Wtedy

Tata szukał psa przez cały dzień, bez skutku. Przepadł jak kamień w wodę. Byłem załamany, Gumiak był moim psem, najukochańszym pupilem, prawdziwym oczkiem w głowie. Towarzyszył mi, odkąd pamiętałem, bawił się ze mną, ruszał na spotkanie z kolegami, a nawet sypiał zimą w nogach, choć mama tego zabraniała. Emilka pojawiła się po południu, chciała mnie pocieszyć. Przyniosła ze sobą ciastko z truskawkami i dziwnym serem smakującym niesamowicie. Nie wylałem ani jednej łzy, choć wewnątrz rozpaczliwie opłakiwałem stratę pupila.

Emilka zabrała mnie na spacer. Pewnie myślała, że jakimś cudem znajdziemy Gumiaka albo przynajmniej zajmę czymś na chwilę głowę. Tamtego dnia centrum wsi było wyjątkowo puste. W tle słychać było pracujące traktory i wyjące krowy. Spacerując drogą, mijaliśmy kolejnych rolników udających się na pole po przerwie obiadowej. Milczałem, idąc jak skazaniec, ona również milczała, aż wreszcie jedno z nas nie wytrzymało.

– Wiesz. Jeśli ci będzie miło, to mogę dać ci swojego psa.

– Dzięki, ale to twój pies.

– Mamy aż trzy psy. Tata żartuje, że przypada po jednym psie na córkę.

– Dziękuję, ale ja nie chcę.

– A kota?

– Kota? No nie wiem…

– Nasza Smerfetka okociła się parę dni temu. Ma śliczne młode, wkrótce trzeba będzie je rozdać, bo rodzice zabronili nam je zatrzymać. Mówią, że mamy za dużo zwierząt domowych, a jak zostawimy kolejne, to się znowu „namnożą”.

– Nigdy nie mieliśmy kota. Ale je lubię.

– Ja też. Smerfetka jest taka kochana. Sypia w moich nogach i leży mi na kolanach, gdy czytam książkę.

– To fajnie.

– To ci mogę przynieść, co nie?

– Nie wiem, muszę zapytać rodziców.

– Pytałam już twoją mamę i się zgodziła.

– Serio?

– Tak. Powiedziała, że to superpomysł. Podobno sama lubi koty i już dawno o tym myślała. Na pewno ją polubisz!

– Dzięki, Emilka. Cieszę się, że będę miał swojego kota.

– To ja cieszę! Nie chcę, żebyś dalej był smutny.

Pozostawiłem surowy uśmiech – pierwszy lepszy kot nie mógł zastąpić mojego wiernego towarzysza. Gumiak towarzyszył mi od lat, był psem, które można było oglądać w filmach familijnych. Zaakceptowałbym wypadek, chorobę lub upływający czas, ale tajemnicze zniknięcie było jak kara bez wykroczenia. Byłem jednak świadom, że sumienie ludzkie nigdy nie jest czyste.

Żałowałem, że się nie sprzeciwiłem. Podobno zło przychodziło w przebraniu przyjaciela. Nie miało na sobie rogów, wideł, nie ziało ogniem. Było zupełnie przyziemne. Tamtego dnia nie dostrzegłem niczego, co mogłoby zapowiadać nadciągający mrok.

Odkąd pojawił się temat kota, nasza rozmowa stała się luźna. Jakby żałoba po psie została zaliczona w kilka godzin.