Kiedy zniknę ebook i audiobook

GŁÓWNI BOHATEROWIE DRAMATU:

KIEDYŚ:

Piotr Blachowski

Leszek Markowski

Jurek Bukowiński

Marek Maziarz

Waldek Maziarz

Kamila Królikowska (dziewczyna Waldka)

Iza Chomicz (dziewczyna Leszka)

Iwona Kaczorowska (dziewczyna Piotrka)

Anka Baran (dziewczyna Jurka)

TERAZ:

Mateusz Królikowski (syn Kamili)

Matylda Królikowska (córka Kamili)

Kosma Bukowiński (syn Jurka i Anki)

Wojtek Blachowski „Blacha” (syn Piotra i Izy)

Weronika Blachowska (córka Piotra i Izy)

Leon Markowski (syn Leszka)

Ewelina Kaczorowska (córka Iwony)

Lenka Maziarz (córka Marka)i

PROLOG

Nightwish, Where Were You Last Night?

Dwie dekady i kawałek wcześniej…

Piotrek wyszedł z namiotu zwabiony krzykiem Kamili. Zaraz za nim wypełzła ubrana w jego T-shirt Iwona, która przytuliła się do niego przestraszona. Iza wraz z Leszkiem stali tuż obok, dziewczyna płakała. Anka i Jurek wyglądali, jakby ktoś zamienił ich w posągi wyciosane w kamieniu. A Kamila przestała krzyczeć, jęczała tylko cicho, tuląc mokre, zakrwawione ciało Waldka.

– Co teraz zrobimy? Co zrobimy? – Iza spojrzała na Piotrka, bo on zawsze znajdował wyjście z sytuacji.

– Naprawimy to. Tylko zabierzcie stąd ją. – Wskazał na płaczącą Kamilę. – Zajmijcie się nią. Nikt nie może wiedzieć, że tu byliśmy!

Rozdział 1

Leon Markowski skończył nocną zmianę i szedł w stronę szkoły. Do rozpoczęcia lekcji zostały jeszcze dwie godziny, było kilka minut po szóstej rano. Odczuwał chłód, marcowe poranki nie należały do łagodnych, a tutaj, na południu Polski, czasami zdarzało się, że śnieg padał i wiosną, i jesienią. A na pewno łapał przymrozek.

Leon podniósł kołnierz sportowej kurtki, dłonie wbił głęboko w kieszenie i ruszył żwawym krokiem w stronę budynku Liceum Ogólnokształcącego w Rokietnicy Górnej*. Dzisiaj nawet pospał na zmianie, bo jego przyjaciel Mat siedział w kanciapie razem z nim i na zmianę pilnowali strzeżonego parkingu nieopodal Cegielni i Blacharni „Blach-Pol” Piotra Blachowskiego, gdzie pracował Leon. Mateusz także dorabiał sobie w tym przedsiębiorstwie, zresztą, statystycznie rzecz biorąc, chyba co drugi pełnoletni mieszkaniec Rokietnicy pracował w firmie Blachowskiego. Jako jedyny duży zakład w pobliżu „Blach-Pol” był głównym pracodawcą dla większości mieszkańców miasteczka. Leon w tej chwili stał się jedynym żywicielem rodziny, bo jego ojciec dwa miesiące temu stracił pracę właśnie u Blachowskiego i teraz pewnie budził się po obficie zakrapianym wieczorze. Wciąż miał pieniądze, bo właściciel firmy zlitował się i zwolnił go tak, że mógł dostać zasiłek dla bezrobotnych, ale to były grosze i gdyby nie oszczędności, nie mieliby z czego żyć. Leon dorabiał jeszcze korepetycjami, ale teraz, gdy załapał tę fuchę na parkingu, wierzył, że jakoś dadzą radę. Poza tym wciąż dzielił się forsą z Mateuszem, którego sytuacja była jeszcze gorsza. Gdy przyjaciel cokolwiek zarobił, Leon zawsze mógł liczyć na jego wsparcie. Mateusz grał w miejscowym zespole, ale to nie przynosiło jeszcze żadnych pieniędzy i chłopak zdawał sobie sprawę, że w sumie nigdy może ich nie być. Jednakże twardo dążył do celu, komponował, pisał teksty, a menadżerka robiła wszystko, aby zainteresować młodymi twórcami jakąkolwiek wytwórnię muzyczną.

Gdy Leon dotarł do budynku liceum, nie było jeszcze nikogo. Jedynie Szary Józek, czyli woźny, ubrany w nieśmiertelny jasnopopielaty fartuch, robił coś tuż przy wejściu. Spojrzał na nadchodzącego chłopaka i mruknął niezrozumiale coś, co było zapewne przywitaniem. Leon skinął mu głową, wszedł do środka i udał się na dół. Tam, klucząc pomiędzy korytarzami, schylając głowę, aby przy wzroście metr osiemdziesiąt sześć nie zawadzić o rury grzewcze, dotarł do małego pokoiku zamkniętego na tani skobel. W środku stał stolik zawalony książkami, na podłodze leżał materac ze śpiworem, a w rogu pokoju umiejscowiona była mała umywalka, na której stała butelka żelu pod prysznic. Leon miał jeszcze ponad godzinę do rozpoczęcia zajęć w trzeciej C. Dlatego rzucił plecak na podłogę, a sam ułożył się na materacu, nastawiając budzik w komórce na 7:55. Zaleta mieszkania na czarno w kotłowni szkoły: raczej nie spóźnisz się na lekcje.

Tuż przed ósmą chłopak umył zęby, twarz, zmienił koszulkę, wziął plecak z książkami do ręki i poszedł na górę. Po chwili wmieszał się w tłum.

– Wyspałeś się? – Poczuł klepnięcie w plecy.

Mateusz ziewał przeraźliwie.

– Nieszczególnie.

– A Matylda gdzie?

– Dzisiaj była u babci. Ale wiesz, jak u niej jest.

– Wiem… – Leon znał sytuację kumpla. Jego matka, Kamila Królikowska, miała problem z używkami, ojciec wypiął się na nich zaraz po narodzinach jego młodszej siostry, w domu od dwóch lat rządził kochanek matki – diler, handlarz i złodziejaszek – a babcia to miejscowa wariatka. Jedynie młodsza siostra Matylda była jego wsparciem, ale Mateusz nieustannie drżał w obawie o dziewczynę. Dlatego gdy znikał na noc, Matylda szła spać do babci, która znana była w całej Rokietnicy z tego, że niemal cały rok chodziła w futrze, mieszkała w rozwalającym się domu i cały czas rozmawiała ze swoim nieżyjącym od dwudziestu lat mężem.

– Dzisiaj jedziemy razem do domu. Ten debil gdzieś wyjechał, więc będzie trochę spokoju.

– Stary, zawsze możesz na mnie liczyć, ale uważam, że powinieneś pogadać z Matrycą.

– A co ona może? – Mateusz potrząsnął głową, a długie ciemne włosy zafalowały we wszystkie strony. Mat był gitarzystą i od lat zapuszczał włosy, jak na rockmana przystało. Leon za to nosił się krótko i jego jasnoblond włosy były zawsze postawione, niczym u rasowego punkowca z lat osiemdziesiątych. Obydwaj chłopcy mieli podobne postury, byli wysocy i szczupli, jednak Mateusz był ciemnowłosy i ogorzały na twarzy, natomiast Leon to blondyn o jasnej cerze i niebieskich oczach, które w ciemnej oprawie wyglądały na jeszcze jaśniejsze, niż były w rzeczywistości.

– Kiedyś pomogła tej dziewczynie z drugiej B, gdy jej ojciec startował do niej z łapami, pamiętasz?

– Daj spokój. A ty czemu do niej nie pójdziesz i nie powiesz, że śpisz w kotłowni? – Mateusz zniecierpliwiony machnął ręką.

– To tymczasowe. – Leon przejechał dłonią po nastroszonych włosach.

– Od roku.

– Odwal się, Mat.

– Ty też się odwal, Leo.

– Weź przestań tak do mnie mówić, Królikowski.

– Nie bądź taki delikates. Chodźmy lepiej na matmę, bo Matryca nas przetrzepie, jak się spóźnimy. A zwierzać to ja się mogę tobie. – Mateusz uderzył przyjaciela w plecy i obaj weszli do klasy, gdzie lubiana nauczycielka matematyki patrzyła swoim sokolim wzrokiem po twarzach uczniów, jakby chciała wywnioskować, który z nich nie odrobił zadania domowego.

***

Kosma Bukowiński nie miał zamiaru iść dzisiaj na zajęcia. Przynajmniej nie na wszystkie. Siedział w samochodzie przed rozwalającym się domem na obrzeżach miasteczka i czekał. Sam nie wiedział, kiedy to się zaczęło. Kiedy zwrócił na nią uwagę. Na tę ciemnowłosą dziewczynę o przenikliwym spojrzeniu w kolorze burzowego nieba. Miała piękne oczy, ale często bardzo smutne. Wielokrotnie na szkolnym korytarzu próbował uchwycić jej spojrzenie, ale ona usilnie patrzyła gdzieś w bok, a kiedy zorientowała się, że on nieustannie podejmuje próby, aby zwrócić jej uwagę, zaczęła uciekać i chodzić opłotkami, aby tylko dał sobie spokój. Jej brat był całkiem inny. Kosma kumplował się z Mateuszem, który zresztą często grał w zespole w klubie jego ojca. Jerry Squad stawiał na młodych i na oryginalną alternatywną muzykę, którą tworzył właśnie zespół Rakieta. Wystąpili też na Woodstocku i mieli szansę na nagranie płyty. To znaczy Mateusz ciągle twierdził, że to nic pewnego, ale przyjaciele wiedzieli, że kumpel ma tendencje do czarnowidztwa i nie lubi nastawiać się na pozytywy, zanim nie staną się rzeczywistością.

– Żeby potem nie żałować, że na darmo się człowiek cieszył – mawiał, patrząc tym swoim poważnym wzrokiem dorosłego mężczyzny.

Kosma kibicował zespołowi, a najbardziej Mateuszowi, bo jemu było to naprawdę bardzo potrzebne. Poza tym uważał, że Mat napędza ten team – jest autorem tekstów, kompozytorem, gitarzystą i niekiedy też wokalistą. Mat i Leon trzymali się zawsze razem, a Kosma kumplował się z nimi od pierwszej klasy szkoły podstawowej i widział, w jakich nieciekawych warunkach przyszło dorastać przyjaciołom. On miał wszystko, jego matka, Anna Bukowińska, była dyrektorką liceum, do którego uczęszczali, ale to dzięki ojcu żyli na wysokim poziomie. Kto nie oglądał Sztamy, Prosto do piekła czy Zabiję cię delikatnie? Jego ojciec był gwiazdą filmów akcji z końca lat dziewięćdziesiątych, ale nawet teraz angażowano go do różnych ról. Najczęściej odgrywał twardzieli, którzy w bezkompromisowy sposób rozprawiali się z niesprawiedliwością świata. Jerzy Bukowiński miał też na koncie wiele ról w zagranicznych produkcjach, a ostatnio wziął się także do reżyserii. Zarobione pieniądze inwestował, otworzył kilka winiarni w różnych większych miastach Polski, a u nich, w Rokietnicy, stworzył pierwszy i niemal jedyny modny klub nocny z muzyką na żywo. To Kosma ubłagał go, aby dał szansę chłopakom. Po udanym debiucie Rakieta grała w nim co drugą sobotę i dostawała za to skromne wynagrodzenie. To mógł być początek czegoś większego.

Lecz w tej chwili, tak jak przez ostatni miesiąc, Kosma siedział przed domem miejscowej wariatki i czekał, aż Matylda wyjdzie na zewnątrz. Dzisiaj postanowił się ujawnić, wcześniej parkował w znacznym oddaleniu, aby nie przestraszyć tej niesamowitej i wrażliwej dziewczyny. Doskonale rozumiał, dlaczego taka była, Mateusz opowiadał, co się dzieje w jego domu. Matka Mateusza i Matyldy związała się z jakimś kolesiem, którego poznała w klubie nocnym w sąsiednim mieście. Koleś niby handlował używanym sprzętem, próbował też samochodami, ale wszyscy wiedzieli, że diluje ziołem, herą, metą, koksem, mefedronem i czym się dało. Pani Królikowska także nie stroniła od używek, Kosma często widział ją na haju, a także, czasami, szalejącą na parkiecie w klubie jego ojca. Pewnego dnia Mateusz przyszedł do szkoły z podbitym okiem, a Kosma od razu złapał go w krzyżowy ogień pytań. Okazało się, że facet matki startował do Matyldy, niby chciał ją objąć, ale Mateusz widział co innego w tym jakoby przyjacielskim uścisku. Matka oczywiście nie widziała w nim nic złego, zresztą niewiele ją obchodziło, kiedy miała działkę prochów pod ręką. Od tamtej pory Mateusz chronił siostrę i pilnował jak oka w głowie. Ale Kosma robił to też na własną rękę, bo praktycznie od zeszłego roku nie mógł przestać myśleć o tej pięknej ciemnowłosej dziewczynie ze smutnymi pochmurnymi oczami, które często śniły mu się w nocy.

Kiedy otworzyły się drzwi i ujrzał jej skuloną postać, opatuloną kolorowym szalikiem, zacisnął dłonie na kierownicy. Spojrzał na rozwalającą się chałupę babki Matyldy i serce skurczyło mu się na samą myśl, że ta delikatna dziewczyna musi mieszkać w takiej ruderze, w dodatku ze staruszką z demencją i cholera wie czym jeszcze. A w domu nie może liczyć na wsparcie matki, bo dla niej liczą się tylko prochy i facet.

Matylda otworzyła rozklekotaną furtkę i wyszła na ulicę. Kosma podjechał z drugiej strony, po czym wysiadł i poszedł prosto w stronę dziewczyny. Ta, gdy go ujrzała, zerknęła na zdewastowany dom babki i oblała się rumieńcem.

– Cześć. Jedziesz do szkoły?

– Co ty tu robisz? – Mocniej przycisnęła szalik.

Zauważył, że jej dłonie są czerwone i szorstkie.

– Przejeżdżałem – skłamał, wpatrując się w nią uporczywym wzrokiem.

– Jasne, tędy – parsknęła.

– Jedziesz na lekcje?

– Tak, na trzecią. A ty nie powinieneś być w szkole? Mateusz miał na rano.

– Miałem coś do załatwienia. – Kłamstwo numer dwa.

– I te sprawy zagnały cię aż tutaj? – Uniosła twarz i wreszcie na niego spojrzała.

Poczuł dreszcz przenikający niemalże całe ciało. Pragnął, by nie odwracała wzroku, by patrzyła na niego przez cały czas. Ale pokręciła tylko głową, mocniej opatuliła się szalikiem i ruszyła przed siebie.

– Matylda, poczekaj! – Złapał ją za ramię.

Drgnęła i lekko syknęła. Zmarszczył brwi.

– Co się stało? – spytał tonem tak zimnym, że teraz z kolei ona poczuła dreszcz. Ale tym razem przerażenia.

Musiała jak najszybciej od niego uciec.

– Nic. Czego ode mnie chcesz? Założyłeś się z kimś czy co? – warknęła i znowu popatrzyła na niego z wrogością.

– Oszalałaś?

– Daj mi spokój. Spieszę się.

– Podwiozę cię!

– Nie! Daj mi spokój! – Szarpnęła się i zaczęła biec.

Kosma westchnął, opuścił ręce wzdłuż ciała i powoli ruszył w kierunku samochodu. Dzisiaj dał jej uciec. Ale wiedział, że to dopiero początek. I na pewno dowie się, kto ją skrzywdził. Skurwiel nie będzie miał życia!

***

Weronika Blachowska czuła na sobie jego wzrok. Siedział tuż za nią, w przedostatniej ławce. Cieszyła się, że jej brat bliźniak Wojtek zasiadał w pierwszym rzędzie, przynajmniej mogła swobodnie wymieniać wiadomości z siedzącym za nią Leonem. Pisali do siebie liściki, jak za dawnych czasów, kiedy jeszcze telefony komórkowe były utopią, niemającą nic wspólnego z rzeczywistością. Poczuła lekki dotyk na plecach, sięgnęła dłonią do tyłu i po chwili miała w ręku karteczkę:„Spotkajmy się o siedemnastej w ruinach”.

Poczuła dreszcz podniecenia, nieznacznie kiwnęła głową, dając znak Leonowi, że przyjdzie. Już kilka razy się tam spotkali. Ich związek rozpoczął się w czerwcu, tuż przed wakacjami. Potem nie widzieli się dość długo, gdyż cały miesiąc przebywała z rodzicami i bratem w Portugalii. Ale nawet gdy była na miejscu, też spotykali się sporadycznie i praktycznie nikt nie wiedział, że są parą. Jej ojciec nie akceptował nikogo z rodziny Markowskich, co jeszcze mogła zrozumieć, gdyż niedawno miał jakąś scysję z Leszkiem Markowskim, ojcem Leona, i zwolnił go z pracy. Natomiast jej brat Wojtek… Jego niechęć do jej chłopaka była zastanawiająca i wkurzająca. Ale nie chciała wchodzić z nim na wojenną ścieżkę, kochała brata i była z nim mocno związana. Lecz nic nie mogła poradzić na to, że przy Leonie czuła się tak, jakby unosiła się nad ziemią, jakby nie było nikogo innego, tylko on. I ona. I ich budzące się uczucie, której jeszcze nie potrafiła, a może bała się nazwać miłością.

***

Ewelina zapatrzyła się w okno, nie słyszała, co paplała do niej koleżanka z klasy. O co jej chodziło? Ach tak, emocjonowała się meczem szkolnej drużyny koszykówki. Blacheksy miały grać z zespołem z jeleniogórskiego liceum. Teraz chłopcy mieli trening, a Ewelina obsługiwała szkolny barek, w którym w czasie przerw, a również podczas treningów i meczów, sprzedawała śniadania, przysmaki, napoje i owoce. Dochód szedł na cele edukacyjne, już kilka razy byli na różnych wycieczkach, które po części sfinansowano właśnie z tego budżetu. Mari, jej koleżanka, nagle zapiszczała i wbiła jej tipsy w ramię.

– Jezuu, to Blacha!!! Patrz na jego bicepsyyyyy!

– Weź się uspokój. – Ewelina przewróciła oczami. Fascynacja Maryśki Wojtkiem Blachowskim była powszechnie znana, zwłaszcza wśród dziewczyn z trzeciej A. Trzecioklasista, szef szkolnej drużyny koszykówki, finansowanej zresztą przez firmę jego ojca, był obiektem westchnień wielu dziewczyn ze szkoły. Ewelina nie rozumiała tego szaleństwa, zwłaszcza że Blachowski był aroganckim, zarozumiałym dupkiem, który myślał, że pieniądze, wygląd i władza są receptą na udane życie. Ewelina miała inne priorytety, w jej domu się nie przelewało, mama, Iwona, wychowywała ją sama, pracowała jako bibliotekarka w szkolnej bibliotece, ale wiodły szczęśliwe, spokojne życie.

– Kocham go!!! – zapiszczała Mari, kiedy drużyna rozpoczęła rozgrzewkę, a Blachowski pobiegł tyłem i coś mówił do kumpli z zespołu, potem roześmiał się i zrobił salto w powietrzu.

Nieco później, gdy przebiegali niedaleko jej stanowiska, umiejscowionego w rogu hali, na podwyższeniu, Blachowski popatrzył prosto w ich kierunku. Akurat wtedy, gdy Ewelina przewróciła oczami i wydęła usta, chcąc powiedzieć przyjaciółce, żeby zapisała się na listę kolejkową. Ale nie powiedziała nic, bo Blacha mrugnął do niej i pobiegł dalej.

– Aha – mruknęła do siebie i odwróciła się, bo musiała przygotować lemoniadę, która cieszyła się dużą popularnością wśród uczniów. Poza tym miał wpaść Leon, a to był ulubiony napój jej przyjaciela.

– Widziałaś?! – wysapała jej do ucha Mari. – Patrzył na mnie! Jesssuuuuuuuu.

– Chcesz chusteczkę? Nieładnie się wygląda ze śliną na brodzie, niczym u mopsa.

– Ale zabawne. Popatrzył na mnie. Może zaprosi mnie na imprezę u Kosmy. Miałabym szansę przebić się do mainstreamu.

– Wow! Mainstream Rokietnica Górna.

– Oj, Ewela, ja wiem, że ty to masz w nosie, skończysz liceum i wyjeżdżasz na studia do Gdańska, na tę swoją oceanografię. Nie każdy ma tyle szczęścia i dostaje od razu indeks.

– Nooo, nie każdy wygrywa ogólnopolską olimpiadę, chciałaś powiedzieć. – Ewelina zmarszczyła brwi.

– Nie czepiaj się szczegółów. W każdym razie ty się stąd ewakuujesz, a ja raczej nie. Na studia pewnie się nie dostanę, przydałaby mi się znajomość z ludźmi ze szczytu góry.

– Oj, Maryśka… – Ewelina Kaczorowska westchnęła pod nosem. Nie potrafiła wytłumaczyć koleżance, że na Rokietnicy świat się nie kończy, że „Blach-Pol” to nie jedyna firma na świecie, a chłopcy z drużyny to nie ósmy cud świata. Ale Marysia, jak spora grupa innych dziewczyn nie miała zbyt wielu perspektyw, a może raczej planów, i szczytem marzeń było dla niej wyjście za mąż za któregoś z koszykarzy. Lecz na próżno było cokolwiek tłumaczyć Maryśce czy innym koleżankom. Ewelina nie zamierzała. Miała swój świat, przyjaźniła się z Leonem, uczyła i ten ostatni rok w liceum był dla niej niezwykle ważny. Dlatego jakiś tam Blachowski i jego niepokojące spojrzenia… nie robiły na niej wrażenia. Nic a nic. Nic. A. Nic.

Wcześniej…

Iwona czekała na koleżankę, z którą miała iść do kina. Padał deszcz, znowu remontowali wiaty przystankowe, a ona oczywiście nie wzięła parasolki. Koleżanka się spóźniała, autobus się spóźniał i Iwonie już minęła ochota na jazdę gdziekolwiek. W dodatku cisnęły ją balerinki, które kupiła jej matka, a które włożyła już dziś, bo chciała rozchodzić je przed studniówką. Pora roku nie była odpowiednia na takie buty, październik okazał się dość chłodny, ale potem będzie mogła swobodnie tańczyć bez bólu nóg. W końcu studniówkę ma się tylko raz! Wprawdzie szła na nią sama, lecz nie zamierzała sobie odmawiać przyjemności potańczenia, zresztą niektóre dziewczyny też nie miały partnerów. Iwona postanowiła nie przejmować się takimi szczegółami. Spojrzała na zegarek. Nie, już nie zdąży na ten seans. Zrezygnowana ruszyła w stronę parku, przez który zwykle chodziła do domu, gdy nagle tuż koło niej zatrzymał się samochód z dudniącym silnikiem i tak samo dudniącą muzyką. Otworzyły się drzwi i ze środka wysiadł Piotrek Blachowski.

– Zgubiłaś się?

– Chyba ty. To nie twoje tereny. – Iwona wzruszyła ramionami, chociaż jej serce znacznie przyspieszyło.

– Mogą być moje. – Chłopak również wzruszył ramionami. – Słuchaj, sprawę mam. Byłem u ciebie w domu.

– U mnie w domu? Po co?

– Twoja mama powiedziała, że jedziesz do kina.

– Już nie. Nie zdążę, poza tym Agata mnie wystawiła.

– Masz bilety?

– Mam. – Dziewczyna przewróciła oczami.

– To chodź, pojedziemy razem, autem zdążymy.

– A jaką masz sprawę? – Zdecydowała się w jednej chwili. Wolała jechać z Blachowskim do kina niż moknąć na przystanku. Prosty wybór.

– Powiem ci po seansie. Jeśli będzie udany. – Uniósł kąciki ust, a ona pomyślała, że ten zarozumialec ma naprawdę cholernie piękny uśmiech.

Nie przypuszczała, że kiedykolwiek zamieni z nim więcej niż jedno słowo, gdzieś na przerwie, bo przecież on był chłopakiem ze wzgórza, a ona dziewczyną z nizin. W ich miasteczku, jak w żadnym chyba innym, podziały były od zawsze, a teraz, gdy Polska była po przemianach i zaznaczała się wyraźna granica pomiędzy tymi, którzy mieli żyłkę do biznesu, a tymi, którzy nadal stali w miejscu i skazani byli na pracę dla tych pierwszych. Blachowscy zawsze znajdowali się na szczycie. I Piotrek Blachowski doskonale to wykorzystywał. A jednak zwrócił uwagę na nią, Iwonę. To było naprawdę niesamowite!

* Ta miejscowość została wymyślona przez autorkę.

Rozdział 2

Linkin Park, Numb

Mateusz czekał na siostrę, która kończyła lekcje godzinę później. Pod wieczór mieli próbę zespołu, ale teraz chciał wrócić do domu, wykąpać się, zjeść coś i odpocząć. Ta sytuacja bardzo go dobijała, ale wiedział, że jeszcze bardziej męczy Matyldę, która nie miała swojego bezpiecznego miejsca. Martwił się o nią, widział, że robi się coraz bardziej przygaszona, że chowa się w sobie, przestała nawet spotykać się ze swoją przyjaciółką z lat dziecinnych Lenką, która niejednokrotnie była dla niej wsparciem.

Co do Lenki sam miał ambiwalentne uczucia. Dostrzegał coś, co trudno mu było zdefiniować, czasami nawet myślał, że mu się wydawało, przywidziało. Gdy szedł korytarzem szkolnym, nie było dnia, żeby nie natknął się gdzieś na Lenkę. Kiedy zaszywał się w ruinach, pisał piosenki, komponował, często widział ją w oddali spacerującą z psem. Nie ukrywał, że dziewczyna bardzo mu się podobała, ale była córką gliniarza i w sumie traktował ją raczej jak młodszą siostrę. Bo od lat przyjaźniła się z Matyldą.

Jednak w ostatnim czasie oddaliły się od siebie, a on nie wiedział, co się właściwie stało. Postanowił porozmawiać z Leną i spytać ją, dlaczego dziewczyny już nie spędzają razem czasu. Poza tym na samą myśl, że spotka się z tą drobną, ciemnowłosą dziewczyną, zrobiło mu się jakoś tak cieplej na sercu, za co miał ochotę opieprzyć sam siebie. Ale przecież nikt o tym nie wiedział, to było coś, czego nie widać gołym okiem. Poza tym Mateusz do perfekcji opanował sztukę chowania swoich uczuć głęboko w sobie, raczej odstraszał ludzi, niż przyciągał, otwierał się dopiero przy muzyce, gdy grał lub śpiewał. Dziewczyny trochę się go bały, poza tym był najstarszy w szkole, miał tragiczną sytuację rodzinną i ponure spojrzenie. Nie wiedział, dlaczego akurat Lenka wpatrywała się w niego tak, jakby wiedziała, że pod tym zewnętrznym pancerzem kryje się wrażliwiec, któremu ciężko było pokonać każdy kolejny dzień.

Teraz czekał na dziewczynę, musiał z nią porozmawiać. Ona i Matylda chodziły do równorzędnych klas, Lenka kończyła właśnie zajęcia. Mateusz siedział na poręczy oddzielającej chodnik od ulicy, umiejscowionej tuż przed wejściem do szkoły.

– Czekasz na siostrę? – Kosma usiadł tuż obok.

– Niekoniecznie. Teraz akurat na Lenkę, muszę z nią pogadać.

– Jak masz coś do załatwienia, to ja mogę odebrać Matyldę. I tak miałem jechać do jeziorka, to koło waszego domu, podrzucę ją.

– Wiesz, stary, nie sądzę, żeby moja siora chciała wsiąść do twojego samochodu.

– Może się skusi.

– Zawsze ją uczyłem, żeby nie jeździła z nieznajomymi.

– Bardzo śmieszne. Ale poważnie mówię.

– Nie trzeba, dzięki.

Kosma spojrzał na kumpla przeciągle.

– No… jak chcesz.

– A co ty tak się Matyldą zacząłeś interesować? – Mateusz zmarszczył brwi.

– Po prostu chcę pomóc kumplowi. – Jego przyjaciel wzruszył szerokimi ramionami i potrząsnął głową, aż zakołysały się przydługie ciemne loki. – To chyba normalka.

– Yhym.

– Będziesz dzisiaj w klubie?

– Tak, mamy próbę. I w ogóle dzięki, że załatwiłeś nam tę salę.

– Spoko. – Kosma wyciągnął zwiniętą prawą pięść, w którą Mateusz uderzył swoją.

– To nara.

– Nara.

Mateusz patrzył na Kosmę, który wsiadał do czarnego mustanga z 1969 roku – dostał go od ojca na osiemnastkę. W tym wszystkim, co go otaczało, w luksusie, w jakim żył, nadal pozostał tym samym dobrym Kosmą, który od pierwszej klasy podstawówki trzymał z nim i Leonem, mimo że Blachowski niejednokrotnie próbował go wciągnąć do swojej paczki. Paczki ludzi ze szczytów, jak nazywali ich wszyscy w miasteczku, gdyż ich nowe luksusowe domy zostały postawione na sporym wzniesieniu, które górowało nad całą Rokietnicą.

Gdy kumpel odjechał, Mateusz włożył słuchawki na uszy i włączył Linkin Park. Kiwając nogą w rytm muzyki, patrzył na wychodzących ze szkoły uczniów. Wojtek Blachowski szedł ze swoją świtą chłopaków z drużyny, robiąc wokół siebie mnóstwo hałasu. Był gwiazdą koszykówki, synem właściciela zakładów, które zatrudniały pół miasteczka, i samozwańczym szefem szkoły, w której, jeśli chciałeś się liczyć, musiałeś kumplować się z Blachą. A jeśli miałeś się liczyć, musiałeś mieć zasobny portfel. A raczej nie ty, tylko twoi starzy.

Mateusz już na starcie został skreślony z tej listy. Jako syn narkomanki i nie wiadomo kogo znajdował się najniżej w hierarchii. Generalnie to olewał, szkoda mu jedynie było Matyldy. Blacha nie mógł zrozumieć, dlaczego Kosma Bukowiński wciąż go toleruje i zaprasza na występy w klubie ojca. Ale Blachowski był znany z tego, że nie rozumiał słów „przyjaźń”, „braterstwo”, „lojalność”. Pewnie nawet w słowniku nie umiałby znaleźć ich znaczenia.

Wśród wychodzących ze szkoły ludzi Mateusz dostrzegł Ewelinę, która, jak zawsze, zaczytana była w jakiejś powieści na swoim czytniku. Już miał ją zawołać, gdy ujrzał, że Blachowski zostawia swoich kumpli i zmierza w jej kierunku. Wpatrywał się w dziewczynę niczym sęp w swoją ofiarę. Mateusz już miał ruszyć na pomoc koleżance, ale ta zatrzymała się, schowała czytnik i spojrzała na wysokiego szatyna w drużynowej kurtce, a po chwili roześmiała się w głos. Serio? Myślał, że Ewelina jest odporna na tanie zagrywki Blachy. W sumie nie musiał robić nic, żeby zaliczać dziewczyny, z których każda myślała, że jest tą jedyną. Ale też pierwszy raz widział, żeby Wojtek sam uderzał do jakiejś laski. Wróć. Ewelina nie podpadała pod tę kategorię. Obserwował uważnie mimikę jej twarzy. Znał ją doskonale, wiedział, że jest zdenerwowana. Na jej policzkach wykwitł rumieniec. Po chwili przewróciła oczami, wówczas Blacha pochylił się i szepnął jej coś do ucha, a wtedy ona znowu się roześmiała i pokiwała głową. Blachowski też się uśmiechnął, dotknął lekko jej ramienia, coś powiedział i wrócił do swoich kumpli.

Do Eweliny zaraz podbiegła jej koleżanka Maryśka, z zazdrością wyraźnie wypisaną na twarzy. Mateusz uśmiechnął się do siebie. Mari latała za Blachą od pierwszej klasy i wszyscy czekali na to, kiedy Blacha ją puknie albo ośmieszy. A tymczasem on zwrócił uwagę na tę, która przez cały czas go olewała. To akurat nie podobało się Mateuszowi, bo lubił bardzo Ewelinę i wiedział, że dziewczyna ma już bardzo skonkretyzowane plany na przyszłość. Bardzo realne plany. I z daleka od Rokietnicy, co chyba było w tym wszystkim najlepsze. Postanowił delikatnie porozmawiać z Eweliną, nie chciał być wścibski, ale zamierzał trzymać rękę na pulsie, bo nie chciał, aby ten zakochany w sobie dupek skrzywdził jego najlepszą koleżankę.

Ich przyjaźń była czymś dziwnym w tym zapyziałym miasteczku. Na początku wszyscy myśleli, że są parą, ale oni po prostu przyjaźnili się, wraz z Leonem i Matyldą stanowili paczkę dzieciaków z nizin, którym nie było łatwo w życiu. Pamiętał, kiedy na którąś z zabaw szkolnych, jeszcze w podstawówce, przyszła ich matka. Oczywiście lekko wstawiona, chciała bawić się razem ze swoimi kochanymi dzieciaczkami. Ewelina zabrała jego i Matyldę do świetlicy i sama wyszła do ich matki, informując ją, że Mateusz i Matylda poszli już do domu. Oszczędziła im wtedy wstydu, od tamtej pory Mateusz traktował ją jak prawdziwą przyjaciółkę, ufał jej i zamierzał ją chronić, gdy tylko zajdzie taka potrzeba.

Gdy dojrzał burzę ciemnych loków, wiedział, że to ona – włosy stanowiły jej znak rozpoznawczy. Lenka Maziarz była córką miejscowego komendanta policji, wnuczką dawnego burmistrza, dziewczyną niezwykle uzdolnioną plastycznie. Mateusz także pięknie szkicował, ale wiedział, że w tym świecie artyści mają małą szansę przebicia. Wystarczyło, że poświęcił się zespołowi i z tym wiązał, małe, bo małe, ale nadzieje. W ogóle często zastanawiał się nad swoją przyszłością. Wiedział, że nie wyjedzie z miasta, póki nie uczyni tego Matylda. Nigdy by jej nie zostawił. Jej bezpieczeństwo było dla niego priorytetem. Czasami, leżąc w swoim pokoju, który dzielił z siostrą, słyszał jej cichy szloch, a sam zastanawiał się nad kaprysami ludzkiego losu, dlaczego tak niesprawiedliwie rozdaje karty. Dlaczego on i Matylda trafili pod skrzydła ćpunki, dla której bardziej liczyły się działka i psychopatyczny facet niż własne dzieci? A taki Blachowski miał wszystko i umiejętnie to wykorzystywał? Nie było ich winą, że urodziła ich nieprzystosowana społecznie dziewczyna, która sama nie miała oparcia w rodzicach, bo ojciec zmarł bardzo wcześnie, a matka nie potrafiła sobie poradzić z tą stratą i zatraciła się we własnym świecie. I tak naprawdę nie było nikogo, kto powiedziałby jej, jak można żyć, żeby nie zmarnować chwil, które otrzymała.

– Lenka! – krzyknął i pomachał do dziewczyny, która zamierzała skręcić w stronę parku. – Poczekaj!

– Hej, Mat. Co tam? – Wyglądała na zaskoczoną i trochę zawstydzoną.

– Masz chwilkę?

– Muszę szybko iść do domu, zająć się bratem.

– Okej, to podprowadzę cię kawałek, czekam na Matyldę, ale mam jeszcze czas.

– Dobrze.

Ruszyli powoli w stronę parku, który prowadził prosto do domu Lenki.

– Słuchaj, pokłóciłyście się z Matyldą? Ostatnio rzadko was razem widuję. – Mateusz nie zamierzał owijać w bawełnę. – Nie wpadasz do nas, jak jest taka możliwość. – Oboje wiedzieli, w czym rzecz. – Matylda kiedyś zostawała u ciebie na noc. Tak pytam, bo wiesz, jak jest. Martwię się po prostu.

– Wiem, Mateusz. – Dziewczyna westchnęła i zatrzymała się. Spojrzała na chłopaka i pokręciła głową. – Kiedyś, jak była u nas, mój tata… – Spojrzała gdzieś w bok. – Mój ojciec nie był wobec niej uprzejmy.

– Jak to? – Chłopak zmarszczył brwi i objął się ramionami.

– Powiedział, że mam dużo nauki i nie powinnam tracić czasu na spotkania towarzyskie, a potem dodał: z kimś takim. Powiedział to do mnie w przedpokoju, ale Matylda usłyszała. – Lena pokraśniała. – Było mi wstyd, Mat, ja tak nie myślę. Kocham Matyldę jak siostrę, ale ona powiedziała, że nie chce, abym miała przez nią kłopoty. I znasz Mati, odsunęła się. Jest mi przykro, bo za nią tęsknię. Brakuje mi jej. – Potrząsnęła głową.

– Nie wiesz, czemu twój ojciec tak zareagował? Przecież nie ze względu na naszą matkę. O tym, jak jest u nas w domu, wszyscy wiedzą od lat.

– Nie wiem. W ogóle ostatnio nie dogaduję się z ojcem. A mama, jak to mama, robi wszystko, co on jej każe. Powiedziała mi, że powinnam zająć się lekcjami, ble, ble, i słuchać ojca. Jakbym była małym dzieckiem, które nic nie pojmuje.

– Ja nawet nie wiem, jak to jest, że ktoś ci czegoś zabrania. A czasami chciałbym.

Lena uniosła głowę i spojrzała w oczy chłopaka. Widziała w nich smutek i ból.

– Bardzo mi przykro, Mat. Naprawdę. Wiesz, że kocham Matyldę, a ciebie… bardzo lubię.

– Ja ciebie też lubię, Lenka. – Mateusz sam nie wiedział, jak to się stało, że wypowiedział te słowa. Ale powiedział i poczuł się dobrze.

Stali bardzo blisko i wpatrywali się w siebie, lekko uśmiechając. I w tym momencie dobiegł ich donośny męski głos:

– Magdalena! Do domu!

Dziewczyna drgnęła przestraszona, gdy zobaczyła potężnego mężczyznę w mundurze policyjnym, zmierzającego w ich stronę.

– Dzień dobry. – Mateusz ukłonił się, jak zawsze grzecznie. Już dawno zauważył, że dobrymi manierami burzył trochę obraz syna ćpunki i jakiegoś przybłędy. Odbierał ludziom argumenty i epitety, którymi zapewne chcieliby go obrzucić. Był uprzejmy i dobrze wychowany. Przez siebie samego. To trochę myliło ludzi i wówczas Mateusz czuł przewagę. Ale teraz komendant Maziarz patrzył na niego, jakby był mniej wart niż brudne opakowanie po batoniku, leżące koło parkowej ławki.

– Tato, my tylko rozmawialiśmy… – Lenka miała przestraszony, ale i zdenerwowany głos.

– Dobrze, ale teraz idź do domu. Mama chce już wyjść, musisz zostać z Patrusiem.

– Jasne. Cześć, Mat.

– Trzymaj się. – Mateusz uśmiechnął się do niej pokrzepiająco.

– Zaczekaj chwilę. – Komendant złapał go lekko za ramię. – Chciałem ci coś powiedzieć.

Gdy Lenka podążyła w stronę domu, mężczyzna zwrócił się do niego głosem nieznoszącym sprzeciwu:

– Nie życzę sobie, abyście ty lub twoja siostra zbliżali się do mojej rodziny.

– Matylda przyjaźni się Lenką, a ja też jestem jej przyjacielem. Nie robimy nic złego.

– Nie chodzi o to! Nie jesteście odpowiednim towarzystwem dla mojej córki.

– Tak łatwo ocenia pan ludzi?

– Chronię swoją rodzinę – wysyczał przez zęby Marek Maziarz. – Nie zbliżaj się do niej! Ona nie jest dla ciebie!

– Wcale nie postrzegam Lenki w sposób, jaki pan ma na myśli. Ale wie pan co? Może teraz zacznę! – Mateusz w środku cały drżał, chociaż na zewnątrz wydawał się nonszalancki, nawet bezczelny.

– Mogę zamienić twoje życie w piekło.

– Piekło? Panie komendancie… – Mateusz przybliżył się do mężczyzny, ich oczy znalazły się na tym samym poziomie. – W piekle to ja mieszkam od dzieciństwa. Więc nie ma mnie pan czym straszyć. Do widzenia! – rzucił i pobiegł z powrotem w stronę szkoły.

Włożył do uszu słuchawki i dudniący kawałek Linkin Park zbiegł się z rytmem jego nóg, wściekle uderzających w asfalt. A wszystko współgrało z rytmem jego mocno dudniącego serca. Pod szkołą zatrzymał się, pochylił, wyrwał słuchawki z uszu i wziął kilka głębokich wdechów. Musiał się uspokoić, zanim Matylda skończy zajęcia, nie chciał, aby siostra widziała, że dzieje się z nim coś złego.

– Coś taki zmachany? – Ewelina patrzyła na niego z lekkim uśmieszkiem. – Od kiedy uprawiasz jogging?

– Nie wyglądam na sportowca?

– Nie, chudzielcu. Czekasz na Mati?

– Tak. A ty co tu robisz? Widziałem cię, jak wychodziłaś. – Mateusz się wyprostował i już odzyskał równowagę. Nie zamierzał dzielić się ze światem tym, co go gnębiło.

– Musiałam wrócić do mamy, do biblioteki.

– Widziałem cię z Blachą.

– Yhym, jak i pół szkoły. – Ewelina swoim zwyczajem przewróciła oczami.

– Coś jest na rzeczy?

– Nic. Zaprosił mnie na imprezę u Kosmy, a ja się zgodziłam.

– No to chyba nieco więcej niż zwykłe „nic”.

– Zaczynasz się bawić w plotkarę?

– Wiesz, jak z nim jest. Idziesz na imprezę, zostajesz jego…

– Bez obaw. – Ewelina zmrużyła oczy. – Nie musisz się o mnie martwić, tato!

– No wiesz, na ojca jestem za młody, ale mogę być twoim starszym odpowiedzialnym bratem.

– Ty, Leon, za dużo was! Nie martw się, poradzę sobie. – Ewelina uśmiechnęła się i wbiegła do szkoły.

Mateusz nie był o tym do końca przekonany, ale teraz miał inne rzeczy na głowie. Czekał na Matyldę i nie zamierzał jej zdradzać tego, co zaszło pomiędzy nim a starym Maziarzem. Jednak chciał się dowiedzieć, dlaczego komendant tak nagle zmienił stosunek do nich, a zwłaszcza do jego siostry. Nie pozwoli poniżać siebie i Matyldy. To obiecał sobie już dawno temu!

***

Wojtek przyszedł do domu, rzucił plecak i włączył laptopa. Jak w ostatnich dniach, dzisiaj także wszedł na profil Eweliny na Facebooku i oglądał jej zdjęcia. Dziewczyna, fotografując zwykłe drzewo, potrafiła wydobyć z niego jakąś tajemnicę, wewnętrzne piękno. Ale Wojtek najbardziej lubił patrzeć na nią. Była jasną blondynką, miała włosy ścięte na pazia, niebieskie oczy i rozkoszne piegi na nosie i policzkach. Stanowiła taką jasną plamkę. Tak ją właśnie nazywał w myślach. Plamka. Gdy dzisiaj zaprosił ją na imprezę, jego durnowaci kumple spytali, czy teraz bierze się za lokalne brzydule. Odparł, że prawdziwy facet dostrzega prawdziwe piękno, na co Kacper zawołał, że chyba pod majtkami. Za to Wojtek miał ochotę obić mu mordę, ale wiedział, że im bardziej będzie bronił Eweliny, tym większe prawdopodobieństwo, że wezmą ją na celownik. Oczywiście on miał największą siłę przebicia i mógł ustawić chłopaków do pionu jednym tekstem, ale wolał najpierw zobaczyć, w jakim kierunku rozwinie się to, co planował względem dziewczyny.

Sam nawet nie wiedział, kiedy się nią tak zafascynował. Może podczas meczu, gdy siedziała w tym swoim kąciku bufetowym i zamiast śledzić rozgrywki, wpatrywała się w czytnik. Albo gdy podawała mu lemoniadę i kiedy rzucał jakiś niewybredny żarcik, patrzyła na niego z politowaniem, tak że czuł się jak ostatni idiota. A gdy wygrała tę ogólnopolską olimpiadę, naprawdę mu zaimponowała. Była śliczna i mądra. Jasne, nie wyglądała jak ulubienice kolegów z drużyny, wypacykowane, z tapetą na twarzy, w butach na obcasach, machające iPhone’ami i torebkami uwieszonymi na przedramionach.

Ewelina była inna – miała gdzieś modę, chodziła ubrana w wąskie dżinsy (dzięki temu wiedział, że ma długie i szczupłe nogi), jaskrawe podkoszulki (które chyba sama sobie farbowała) i kraciaste koszule, które kryły jej ładną figurę. O tym, że była zgrabna, przekonał się na lekcji WF-u, kiedy Ewela ćwiczyła w szortach i obcisłym podkoszulku. Na jej widok zaschło mu w gardle i wiedział, że potem będzie miał czym się karmić podczas wieczorów po prysznicem. Nie było w tym nic niezdrowego, miał skończone osiemnaście lat i dostał świra na punkcie dziewczyny, która była jak nie z jego świata. Trzymała z tym dupkiem Leonem Markowskim, którego nienawidził z sobie tylko znanych powodów, i ze świrem Mateuszem Królikowskim, pochodzącym z patologicznej rodziny. Wojtek cały czas myślał, że Królikowski podąży tropem matki i zacznie ćpać, ale on dotrwał niemal do końca liceum, uczył się nieźle, grał w zespole i w dodatku kumplował się z Kosmą, co było dla niego zupełnie niezrozumiałe.

Kosma, ze swoją pozycją i kasą, nadawał się do teamu Blachy, a tymczasem trzymał z tymi nizinami. Wojtek często łapał się na tym, że jak zaczynał w ten sposób myśleć o ludziach ze szkoły, to przed jego twarzą pojawiała się postać Eweliny i wówczas już nie było to takie oczywiste. Przecież Ewela była taka normalna, miała poczucie humoru, swoje pasje, zainteresowania. Nie jej wina, że nie miała ojca, a matka pracowała w budżetówce. Ale potem wracał do swojego luksusowego domu na wzgórzu, gdzie miał wszystko, nawet kucharkę i panią od sprzątania jego pokoju, i docierało do niego, że pieniądze to władza, że gdy masz kasę, masz wszystko. Zapominał o wątpliwościach. Lecz nie mógł zapomnieć o Ewelinie. Dlatego dzisiaj zaprosił ją na tę imprezę i miał zamiar pokazać się tam z jak najlepszej strony, żeby przełamać lody pomiędzy nim a tą niesamowitą dziewczyną.

– Synu, jesteś? – usłyszał głos ojca, który wrócił do domu.

– Schodzę! – krzyknął, zamknął laptopa i zbiegł na dół.

– Chodź na chwilę. – Piotr Blachowski kiwnął do Wojtka i usiadł na wysokim stołku przy barku oddzielającym jadalnię od salonu.

– Stało się coś? – Chłopak szukał w myślał jakiegoś przewinienia, za które byłby narażony na kazanie ojca, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Impreza, jaką zrobił podczas nieobecności rodziców, wprawdzie wymknęła się nieco spod kontroli, lecz obyło się bez ofiar. Poza tym za to już odpracował swoje w cegielni, ojciec najpierw wygłaszał długie kazanie, a potem fundował pracę fizyczną. W sumie Wojtek wolałby tylko to drugie, bo siedzieć i słuchać marudzenia starego do przyjemności nie należało. Ale trzeba przyznać, że ojciec był sprawiedliwy – jeśli coś poszło dobrze, to zawsze nagradzał jego i Weronikę.

– Nie, nic. Nie tym razem. – Blachowski uśmiechnął się i teraz bardzo przypominał swoje dzieci. – Znasz Leona Markowskiego, prawda?

– No tak, chodzimy razem do klasy.

– Wiesz, że on pracuje u mnie? Na parkingu? Bierze nocki.

– No może, ale co mnie to…

– Nie macie zbyt dobrych stosunków?

– Nie bardzo. – Wojtek wzruszył ramionami. – Nie należy do mojej paczki, ma swój świat.

– Prosił mnie o tę pracę, kiedy zwolniłem jego ojca. – Starszy Blachowski potarł czoło. – Nie ma łatwo.

– Pewnie tak, ale co ja mam do tego?

– Chciałem cię prosić, żebyś nie utrudniał mu życia. Znam cię i wiem, że czasami potrafisz być bardzo… sobą.

– Mam się z nim zaprzyjaźnić? – Wojtek poczuł ogarniającą go złość. Nie chciał mówić ojcu, dlaczego nie trawił Leona, nie chciał go ranić. I ranić mamy. Ale nie zamierzał być kumplem tego frajera.

– Nie o to chodzi. Po prostu masz szczęście. Nie każdy je ma. Nie trzeba mu utrudniać życia, zwłaszcza kiedy walczy o każdy dzień.

– Dobra, tato. Nie stanę na tej jego drodze w walce o przetrwanie. Nie martw się.

– Cieszę się. A tymczasem – jak przygotowania do sobotniego meczu?

– Dobrze, jesteśmy w formie. Wieczorem jedziemy do Jerry’ego na imprezę.

– Tylko… – Ojciec uniósł palec.

- Wiem, wiem… No drugs, no alcohol, no sex. – Wojtek uśmiechnął się kpiąco.

– Uwierz mi, nie mówię tego przypadkowo, z tego zestawu nigdy nie wychodzi nic dobrego.

– Jakieś osobiste doświadczenia, tato?

– To życie, synu, po prostu życie. Nie musiałem tego tknąć, aby wiedzieć.

– Spoko, nie martw się, przeżyjemy tę sobotę, jak każdą inną.

– Liczę na to, Wojtek.

Wcześniej…

Leszek Markowski czekał pod szkołą. Wprawdzie skończył już zajęcia, ale pierwsze klasy kończyły dzisiaj później. Iza Chomicz chodziła do pierwszej A i od chwili kiedy pojawiła się na korytarzu ich rokietnickiego liceum, od razu zwróciła uwagę Leszka. Jego przyjaciel Piotrek Blachowski także to zauważył i nieustannie namawiał kumpla do wykonania pierwszego kroku.

– Lechu, ona się gapi na ciebie, specjalnie ją dzisiaj obserwowałem na korytarzu. I przyszła na ostatni mecz. Uderz do niej!

– Spróbuję…

– Nie próbuj, tylko idź po nią do budy i zaproponuj, że ją odprowadzisz. A najlepiej zaproś do kina, czy coś.

– Myślisz, że jak tobie udało się pójść z Iwoną do kina, to wszystkim się powiedzie? Idziesz z nią na studniówkę? – Leszek pokręcił głową.

– Tak, zgodziła się. Ja i Iwka byliśmy sobie przeznaczeni. Ty i Izka także jesteście. Dawaj, będziemy chodzić na łączone randki, będzie git! – Kumpel walnął go w plecy. I tak namawiał, i tak marudził, że wreszcie Leszek wylądował przed wejściem do liceum, czekając, aż Izabella skończy lekcje.

Gdy wyszła wraz z koleżankami, tłumiąc w sobie zdenerwowanie, podszedł do niej.

– Cześć. Mogę cię prosić na chwilę?

Iza odwróciła się do blondynki, z którą szła, i powiedziała:

– Eliza, zobaczymy się później.

– Dobra. – Dziewczyna zwróciła swoje niebieskie oczy w stronę wysokiego trzecioklasisty. – Tylko zadzwoń – szepnęła do Izki i poszła.

– O co chodzi? – Izabella spojrzała na wysokiego chłopaka.

– Mogę cię odprowadzić do domu?

– Masz na imię Leszek, prawda?

– Tak.

– Jestem Iza. – Podała mu dłoń, którą szybko uścisnął.

– Wiem.

– Byłam na ostatnim meczu, świetnie grałeś.

Uśmiechnęła się, zauważył, że ma śliczne dołki w policzkach.

– Dzięki. A więc lubisz koszykówkę – zaczął, wciskając dłonie w kieszenie, z nadzieją, że nie widać, jak bardzo drżą.

– Lubię. Ale tylko wtedy, gdy ty grasz – dodała ciszej, a on miał wrażenie, jakby coś ścisnęło go za gardło, a serce przyspieszyło w rytmie radości nie do opisania.

Od dawna mu się podobała, ale była dziewczyną ze wzgórza, nie sądził, że zwróci na niego kiedykolwiek uwagę. Jasne, kumplował się z Blachowskim, więc automatycznie wskakiwał kilka stopni wyżej w małomiasteczkowej hierarchii Rokietnicy. Ale nie przypuszczał, że Iza Chomicz w ogóle wiedziała o jego istnieniu. A jednak. Obserwowała go podczas gry w koszykówkę i była zainteresowana rozmową z nim. Piotrek miał rację. Może to faktycznie przeznaczenie?

Kiedy zniknę

Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8083-926-7

© Agnieszka Lingas-Łoniewska i Wydawnictwo Novae Res 2018

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.

REDAKCJA: Wioletta Cyrulik

KOREKTA: Katarzyna Czapiewska, Małgorzata Szymańska

OKŁADKA: Seweryn Swacha

KONWERSJA DO EPUB/MOBI:InkPad.pl

WYDAWNICTWO NOVAE RES

al. Zwycięstwa 96/98, 81-451 Gdynia

tel.: 58 698 21 61, e-mail: [email protected], http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.

Wydawnictwo Novae Res jest partnerem

Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego w Gdyni.