Krąg ebook

Cywi­li­zo­wane jed­nostki, ukry­wa­jące się za kul­turą, sztuką, poli­tyką (…), a nawet za spra­wie­dli­wo­ścią – to ich należy się oba­wiać. Noszą dosko­nałe prze­bra­nie. Ale to wła­śnie ci ludzie są naj­bar­dziej okrutni. Są naj­nie­bez­piecz­niejsi na świe­cie.

Michael Con­nelly, Ostatni kojot

Prze­kład M. Szewc-Osiecka

PROLOG

W grobie

Jej umysł był jed­nym wiel­kim krzy­kiem.

Skargą.

Wewnątrz swo­jej głowy wyła z roz­pa­czy, wykrzy­ku­jąc wście­kłość, cier­pie­nie, samot­ność – wszystko to, co mie­siąc po mie­siącu odzie­rało ją z czło­wie­czeń­stwa.

A także bła­ga­jąc.

Lito­ści, lito­ści, lito­ści, lito­ści… Bła­gam, pozwól­cie mi stąd wyjść!

Krzy­czała, bła­gała i szlo­chała. Ale tylko w gło­wie: w rze­czy­wi­sto­ści z jej gar­dła nie wydo­by­wał się żaden dźwięk. Pew­nego pięk­nego ranka obu­dziła się pra­wie niema. Niema – kobieta, która zawsze tak chęt­nie mówiła, a słowa przy­cho­dziły jej z tak wielką łatwo­ścią. Słowa i śmiech…

W pomiesz­cze­niu pano­wała ciem­ność. Kobieta zmie­niła pozy­cję, by ulżyć napię­tym mię­śniom. Sie­działa na gołym kle­pi­sku, oparta o kamienną ścianę. Cza­sem się kła­dła. Albo prze­no­siła się na cuch­nący mate­rac w kącie pomiesz­cze­nia. Przez więk­szość czasu spała, leżąc z pod­ku­lo­nymi nogami. Kiedy wsta­wała, roz­cią­gała się albo cho­dziła – cztery kroki w tę, cztery z powro­tem: jej wię­zie­nie miało nie wię­cej niż dwa na dwa metry. Pano­wało w nim przy­jemne cie­pło. Od dawna się domy­ślała, że za drzwiami jest kotłow­nia – nie tylko z powodu cie­pła, ale także ze względu na docho­dzące stam­tąd odgłosy: szu­ra­nie, sycze­nie, stu­kot. Nie miała na sobie żad­nych ubrań. Była naga jak małe zwie­rzę. Tak było od wielu mie­sięcy, a może lat. Zała­twiała się do wia­dra. Dwa razy dzien­nie dosta­wała jedze­nie, chyba że męż­czy­zny nie było. Spę­dzała wtedy kilka dni sama, bez jedze­nia i picia, umie­ra­jąc z głodu, pra­gnie­nia i stra­chu. W drzwiach były dwa otwory: przez pierw­szy, na dole, poda­wał jej posiłki; przez drugi ją obser­wo­wał. Choć juda­sze były zamknięte, prze­ni­kały przez nie dwa pro­mie­nie świa­tła, które prze­ci­nały ciem­no­ści jej wię­zie­nia. Oczy kobiety już dawno przy­wy­kły do pół­mroku; na pod­ło­dze i ścia­nach widziała szcze­góły, któ­rych nie dostrzegłby nikt inny.

Na początku badała loch, nasłu­chi­wała naj­drob­niej­szych szme­rów. Szu­kała spo­sobu ucieczki, jakiejś luki w jego sys­te­mie zabez­pie­czeń, naj­drob­niej­szej oznaki nie­uwagi w zacho­wa­niu męż­czy­zny. W końcu prze­stała się tym zaj­mo­wać. Nie było luki, nie było nadziei. Nie pamię­tała już, ile tygo­dni, ile mie­sięcy upły­nęło od jej porwa­nia. Od poprzed­niego życia. Mniej wię­cej raz w tygo­dniu – może czę­ściej, a może rza­dziej – kazał jej prze­ło­żyć rękę przez otwór i robił jej dożylny zastrzyk. Było to bole­sne, ponie­waż męż­czy­zna był nie­zręczny, a sub­stan­cja gęsta. Kobieta nie­mal natych­miast tra­ciła świa­do­mość. Budziła się w jadalni na górze, w masyw­nym fotelu o wyso­kim opar­ciu, z nogami i tuło­wiem przy­wią­za­nymi do sie­dze­nia. Wyką­pana, wyper­fu­mo­wana i ubrana. Nawet jej włosy ład­nie pach­niały szam­po­nem, a obło­żone zazwy­czaj wnę­trze ust i cuch­nący oddech wypeł­niał zapach pasty do zębów i men­tolu. W kominku trza­skały jasne pło­myki, na lśnią­cym jak jezioro ciem­nym bla­cie drew­nia­nego stołu pło­nęły świece, a z tale­rzy uno­siła się sma­ko­wita woń. Z wieży ste­reo zawsze docho­dziła muzyka poważna. Ile­kroć usły­szała muzykę, ujrzała blask świec, poczuła na skó­rze dotyk czy­stej odzieży, jak zwie­rzę pod wpły­wem odru­chu warun­ko­wego dosłow­nie zaczy­nała się śli­nić. Trzeba dodać, że przed uśpie­niem jej i wynie­sie­niem z lochu męż­czy­zna zawsze fun­do­wał jej dwu­dzie­stocz­te­ro­go­dzinny post.

Po bólu brzu­cha pozna­wała, że pod­czas snu wyko­rzy­sty­wał ją sek­su­al­nie. Z początku myśl ta napeł­niała ją prze­ra­że­niem i obu­dziw­szy się znowu w swoim lochu, pierw­sze praw­dziwe posiłki zwy­mio­to­wała do wia­dra. Teraz już jej to nie wzru­szało. Zda­rzało się, że męż­czy­zna mil­czał, innym razem mówił bez końca, ale rzadko go słu­chała: jej mózg odwykł od podą­ża­nia za roz­mową. Słowa „muzyka”, „sym­fo­nia”, „orkie­stra” powra­cały jed­nak jak leit­mo­tiv w jego wypo­wie­dziach. Powta­rzało się też pewne nazwi­sko: Mah­ler.

Jak długo była tak zamknięta? W jej gro­bie nie było dnia ani nocy. Bo to był grób. W głębi serca kobieta zro­zu­miała, że ni­gdy nie wyj­dzie z niego żywa. Już dawno opu­ściła ją wszelka nadzieja.

Przy­po­mi­nała sobie cudowny, zwy­czajny czas, gdy była wolna. Kiedy po raz ostatni się śmiała, gościła u sie­bie przy­ja­ciół, widziała rodzi­ców. Zapach grilla latem, wie­czorne świa­tło mię­dzy gałę­ziami drzew w ogro­dzie, oczy syna w bla­sku zacho­dzą­cego słońca. Twa­rze, śmiech, zabawy… Oczyma duszy widziała sie­bie upra­wia­jącą seks z męż­czy­znami, szcze­gól­nie z jed­nym… Życie, które uwa­żała za banalne, a które w rze­czy­wi­sto­ści było cudem. Wzbie­rał w niej wielki żal, że nie sma­ko­wała go peł­niej. Zda­wała sobie sprawę, że nawet chwile smutku lub cier­pie­nia były niczym w porów­na­niu z obec­nym pie­kłem, z tym nie­by­tem pogrze­ba­nym w nie­ist­nie­ją­cym miej­scu. Poza świa­tem. Domy­ślała się, że zale­d­wie kil­ku­me­trowa war­stwa kamie­nia, betonu i ziemi dzieli ją od praw­dzi­wego życia; ale setki drzwi, krat i kilo­me­try kory­ta­rzy nie oddzie­la­łyby jej bar­dziej sku­tecz­nie.

Pew­nego dnia jed­nak życie i świat zna­la­zły się tuż-tuż. Z nie­wia­do­mych przy­czyn męż­czy­zna był zmu­szony pil­nie prze­wieźć ją w inne miej­sce. Ubrał ją w pośpie­chu, nad­garstki spiął na ple­cach pla­sti­ko­wymi kaj­dan­kami, na głowę wło­żył płó­cienną torbę. Następ­nie kazał jej wejść po scho­dach na górę i zna­la­zła się na świe­żym powie­trzu. Świeże powie­trze… Szok był tak wielki, że omal nie postra­dała zmy­słów.

Kiedy na nagich rękach poczuła dotyk pro­mieni sło­necz­nych, przez mate­riał torby odga­dła jego świa­tło, wcią­gnęła w płuca zapach wil­got­nej jesz­cze ziemi i pól, woń ukwie­co­nych łąk, usły­szała świer­got pta­ków o wscho­dzie słońca, o mało nie zemdlała. Pła­kała tak bar­dzo, że łzy i ciek­nące z nosa smarki prze­mo­czyły torbę na jej gło­wie.

Potem poło­żył ją na meta­lo­wej pod­ło­dze i przez war­stwę płótna wdy­chała zapach spa­lin i ben­zyny. Choć nie była w sta­nie krzy­czeć, na wszelki wypa­dek wepchnął jej do ust watę i zakleił usta pla­strem. Aby nie kopała w ściankę, przy­wią­zał jej nad­garstki do kostek. Poczuła wibra­cje sil­nika. Cię­ża­rówka tele­pała się na nie­rów­no­ściach pod­łoża, a następ­nie wje­chała na asfalt. Gdy nagle przy­śpie­szył, a kobieta usły­szała odgłos wyprze­dza­ją­cych ich wielu samo­cho­dów, zro­zu­miała, że są na auto­stra­dzie.

Naj­go­rzej było na bramce. Sły­szała wokół sie­bie głosy, muzykę, war­kot sil­ni­ków. Tak bli­sko, na wycią­gnię­cie ręki. Za ścianką. Dzie­siątki ludz­kich ist­nień. Kobiety, męż­czyźni, dzieci. Zale­d­wie kilka metrów od niej! Sły­szała ich! Zwa­liła się na nią lawina emo­cji. Śmiali się, roz­ma­wiali, przy­cho­dzili i odcho­dzili, żywi i wolni. Nie mieli poję­cia o jej ist­nie­niu, choć była tuż obok, o jej powol­nym kona­niu, o jej nie­wol­ni­czej egzy­sten­cji. Potrzą­sała głową, aż ude­rzyła w meta­lową ściankę i z jej nosa na brudną pod­łogę pocie­kła krew.

A potem usły­szała, jak jej kat mówi „dzię­kuję”, i cię­ża­rówka ruszyła. Miała ochotę wyć.

W dzień prze­pro­wadzki była piękna pogoda. Kobieta była pra­wie pewna, że to pora kwit­nie­nia roślin. Wio­sna… Ile jesz­cze będzie pór roku? Zanim się nią zmę­czy, zanim ogar­nie ją obłęd, zanim męż­czy­zna ją wresz­cie zabije. Nagle poczuła pew­ność, że jej przy­ja­ciele, bli­scy, poli­cja uznali ją już za mar­twą. Tylko jedna istota na świe­cie widziała, że jesz­cze żyje: a była to istota dia­bel­ska, wąż, inkub. Ni­gdy już nie ujrzy świa­tła dnia.

PIĄTEK

1

Lalki

To było w cie­niu ogrodu,

Zimny cień przy­cza­jo­nego zabójcy,

Cień w cie­niu na tra­wie,

Zie­leń trawy ginąca w pur­pu­ro­wej posoce wie­czoru.

Wśród drzew krtań sło­wika

Pobity Mar­sjasz i Apollo.

W głębi pta­szar­nia z gniaz­dami

I kul­kami jemioły

Two­rzą wiej­ski wystrój…

Oli­ver Win­shaw prze­rwał pisa­nie. Zamru­gał powie­kami. Coś na obrze­żach jego pola widze­nia przy­cią­gnęło – a raczej roz­pro­szyło – jego uwagę. Za oknem. Jakiś blask na zewnątrz. Jak błysk apa­ratu foto­gra­ficz­nego.

Nad Mar­sac roz­sza­lała się burza.

Tego wie­czoru, podob­nie jak we wszyst­kie inne wie­czory, sie­dział przy swoim biurku. Pisał. Wiersz. Jego gabi­net znaj­do­wał się na pię­trze domu, który kupili z żoną na połu­dnio­wym zacho­dzie Fran­cji. Pokój obity dębową boaze­rią. Ściany nie­mal cał­ko­wi­cie zaj­mo­wały książki – głów­nie dzie­więt­na­sto- i dwu­dzie­sto­wieczna poezja angiel­ska i ame­ry­kań­ska: Cole­ridge, Ten­ny­son, Robert Burns, Swin­burne, Dylan Tho­mas, Lar­kin, E.E. Cum­mings, Pound…

Wie­dział, że ni­gdy nie doro­śnie do pięt swoim domo­wym bóstwom, ale nie­wiele go to obcho­dziło.

Ni­gdy nikomu nie czy­tał wła­snej poezji. Docho­dził do zimy życia, nawet jesień miał już za sobą. Nie­długo roz­pali w ogro­dzie wiel­kie ogni­sko i wrzuci do niego sto pięć­dzie­siąt zeszy­tów w czar­nych okład­kach. Łącz­nie ponad dwa­dzie­ścia tysięcy wier­szy. Jeden dzien­nie przez pięć­dzie­siąt sie­dem lat. To praw­do­po­dob­nie naj­le­piej strze­żona tajem­nica w całym jego życiu. Nawet jego druga żona nie miała prawa ich czy­tać.

Po wszyst­kich tych latach wciąż się zasta­na­wiał, skąd czer­pał natchnie­nie. Spo­glą­da­jąc wstecz, widział, że jego życie to długi ciąg nastę­pu­ją­cych po sobie dni, z któ­rych każdy koń­czył się wier­szem pisa­nym wie­czo­rem w zaci­szu gabi­netu. Wszyst­kie były dato­wane. Mógł odna­leźć wiersz napi­sany w dniu naro­dzin syna, ten, który napi­sał w dniu śmierci swo­jej pierw­szej żony czy wtedy, gdy wyje­chał z Anglii, by osie­dlić się we Fran­cji. Nie kładł się spać, dopóki nie skoń­czył – a cza­sem była to pierw­sza albo druga w nocy – nawet w okre­sie, kiedy pra­co­wał. Ni­gdy nie potrze­bo­wał wiele snu, nie wyko­ny­wał też pracy fizycz­nej, był wykła­dowcą angiel­skiego na uni­wer­sy­te­cie w Mar­sac.

Oli­ver Win­shaw dobie­gał dzie­więć­dzie­siątki.

Był spo­koj­nym, powszech­nie zna­nym star­szym panem. Kiedy wpro­wa­dził się do tej nale­żą­cej do uni­wer­sy­tetu nie­wiel­kiej, malow­ni­czej willi, szybko nazwano go „Angli­kiem”. Było to, jesz­cze zanim jego rodacy jak chmara sza­rań­czy rzu­cili się na wszyst­kie stare kamienne budowle tego regionu, które tylko nada­wały się do odre­stau­ro­wa­nia, co spra­wiło, że jego prze­zwi­sko ule­gło swo­istemu roz­rze­dze­niu. Teraz był już tylko jed­nym spo­śród setek Angli­ków w tym depar­ta­men­cie. Ale wraz z nasta­niem kry­zysu gospo­dar­czego Anglicy jedni po dru­gich wyjeż­dżali w bar­dziej atrak­cyjne finan­sowo oko­lice – Chor­wa­cja, Anda­lu­zja – i Oli­ver się zasta­na­wiał, czy pożyje jesz­cze na tyle długo, by na powrót stać się jedy­nym Angli­kiem w Mar­sac.

Po tafli basenu peł­nego nenu­fa­rów

Prze­suwa się cień bez twa­rzy,

Posępny, szczu­pły, zwę­żony pro­fil,

Jak sta­ran­nie oszli­fo­wane ostrze noża.

Znowu się zatrzy­mał.

Wyda­wało mu się, że przez regu­larny szum desz­czu i nie­usta­jące echo pio­ru­nów prze­wa­la­jące się z jed­nej strony nieba na drugą docho­dzą do niego dźwięki muzyki. Z pew­no­ścią nie mogła to być Chri­stine, która od dawna spała. Tak, dźwięk pocho­dził z zewnątrz: muzyka poważna.

Oli­ver skrzy­wił się z dez­apro­batą. Sprzęt musiał być pod­krę­cony na cały regu­la­tor, skoro męż­czy­zna sły­szał muzykę w gabi­ne­cie pomimo burzy i zamknię­tego okna. Pró­bo­wał się sku­pić na wier­szu, ale nic z tego: co za dia­bel­skie dźwięki!

Poiry­to­wany, znowu pod­niósł oczy i spoj­rzał w stronę okna. Świa­tło bły­ska­wic prze­świe­cało przez żalu­zje. Mię­dzy ich listew­kami dostrze­gał lejący stru­gami deszcz. Wyda­wało się, jakby cała wście­kłość burzy sku­piła się na tym małym mie­ście, zamy­ka­jąc je w płyn­nym koko­nie i odci­na­jąc od reszty świata.

Odsu­nął krze­sło i wstał.

Pod­szedł do okna i roz­chy­lił listewki żalu­zji, by wyj­rzeć na ulicę. Woda prze­le­wała się z głów­nego ścieku na chod­nik. Nocne niebo ponad dachami zna­czyły cien­kie linie bły­ska­wic, które wyglą­dały jak wykresy świe­tli­stych sej­smo­gra­fów.

W domu naprze­ciwko wszyst­kie okna były roz­świe­tlone. Może trwała jakaś impreza? Rze­czony dom, willę z przy­le­ga­ją­cym do niej ogro­dem, oddzie­loną od ulicy wyso­kim murem, zaj­mo­wała samotna kobieta. Wykła­dała na naj­bar­dziej pre­sti­żo­wych kur­sach przy­go­to­waw­czych1 w tym regio­nie przy liceum w Mar­sac. Piękna kobieta. Szczu­pła bru­netka o wspa­nia­łej syl­wetce – trzy­dziestka w peł­nym roz­kwi­cie. Podo­ba­łaby się Oli­ve­rowi, gdyby był o czter­dzie­ści lat młod­szy. Zda­rzało mu się pod­glą­dać ją dys­kret­nie, kiedy latem opa­lała się na leżaku, ukryta przed ludz­kim wzro­kiem; on był wyjąt­kiem, jako że jej ogród znaj­do­wał się dokład­nie pod oknem jego gabi­netu, za murem po prze­ciw­nej stro­nie uliczki. Coś było nie tak. W oknach wszyst­kich czte­rech kon­dy­gna­cji paliło się świa­tło. Główne drzwi wycho­dzące na ulicę były otwarte na oścież, blask nie­wiel­kiej latarni wydo­by­wał z ciem­no­ści lśniący od desz­czu próg.

Za taflami okien Oli­ver nikogo jed­nak nie widział.

Znaj­du­jące się na bocz­nej ścia­nie domu szklane drzwi, pro­wa­dzące z naj­więk­szego pokoju na ogród, były sze­roko otwarte. Ich skrzy­dło trza­skało raz po raz jak drzwi salo­onu – deszcz padał pod takim kątem, że woda na pewno wle­wała się do domu. Oli­ver widział, jak stru­mie­nie wody odbi­jają się od posadzki tarasu, jak zgi­nają źdźbła traw na traw­niku.

Z pew­no­ścią to stam­tąd docho­dziła muzyka. Poczuł przy­spie­sza­jące tętno. Jego spoj­rze­nie powoli prze­su­nęło się w kie­runku basenu.

Wymiary jede­na­ście na sie­dem metrów. Wokół płytki w kolo­rze pia­sku. Tram­po­lina.

Odczu­wał swo­iste mroczne pod­nie­ce­nie: takie, które dopada czło­wieka, kiedy coś nie­zwy­kłego zakłóci jego codzienną rutynę, a tym, zwa­żyw­szy na wiek, była obec­nie egzy­sten­cja Oli­vera. Prze­cze­sy­wał wzro­kiem ogród wokół basenu. W głębi zaczy­nał się las Mar­sac, 2700 hek­ta­rów drzew i ście­żek. Od tej strony nie było muru ani nawet siatki, jedy­nie zwarta ściana żywo­płotu. Po prze­ciw­nej stro­nie basenu, na prawo, znaj­do­wał się pool house, nie­wielka, stała kon­struk­cja, wznie­siona póź­niej niż pozo­stałe zabu­do­wa­nia.

Skie­ro­wał uwagę na basen. Powierzch­nia wody, sma­gana stru­mie­niami ulewy, lekko falo­wała. Oli­ver zmru­żył powieki. Z początku nie wie­dział, co wła­ści­wie widzi. A potem zro­zu­miał, że na wodzie koły­sze się kil­ka­na­ście lalek. Tak, to były lalki… I choć wie­dział, że to tylko lalki, poczuł, jak jego ciało prze­biega nie­wy­tłu­ma­czalny dreszcz. Pły­wały jedne przy dru­gich, ubrane w jasne sukienki falu­jące na powierzchni wody, którą jak ude­rze­nia igieł nakłu­wały nie­zli­czone kro­ple desz­czu. Sąsiadka z naprze­ciwka raz zapro­siła Oli­vera i jego żonę na kawę. Fran­cu­ska żona Win­shawa, zanim prze­szła na eme­ry­turę, była psy­cho­lo­giem i miała wła­sną teo­rię na temat takiej obfi­to­ści lalek w domu samot­nej kobiety po trzy­dzie­stce. Po powro­cie wytłu­ma­czyła mężowi, że ich sąsiadka to praw­do­po­dob­nie typ „kobiety-dziecka”, a Oli­ver zapy­tał ją, co przez to rozu­mie. Zasy­pała go wtedy sfor­mu­ło­wa­niami typu „nie­doj­rzała”, „uchy­la­jąca się od odpo­wie­dzial­no­ści”, „trosz­cząca się wyłącz­nie o wła­sne przy­jem­no­ści”, „mająca za sobą traumę uczu­ciową” i Oli­ver się wyco­fał: zawsze wolał poetów od psy­cho­lo­gów. Ale za cho­lerę nie rozu­miał, co te lalki robią w base­nie.

Powi­nie­nem zadzwo­nić po żan­dar­me­rię, pomy­ślał. Ale co im powiem? Że w base­nie pły­wają lalki? Jego uwagę przy­kuła inna myśl. To nie jest nor­malne… Cały dom oświe­tlony, nie widać żywego ducha, a do tego te lalki… Gdzie się podziała wła­ści­cielka domu?

Oli­ver Win­shaw prze­krę­cił klamkę i otwo­rzył okno. Do pokoju natych­miast wdarła się fala wil­goci. Deszcz sma­gał go po twa­rzy. Męż­czy­zna zmru­żył oczy, wpa­tru­jąc się w dzi­waczne zgro­ma­dze­nie utwo­rzone przez pla­sti­kowe buzie o nie­ru­cho­mym spoj­rze­niu.

Teraz dosko­nale odróż­niał dźwięki muzyki. Już ją sły­szał, choć nie był to jego ulu­biony Mozart.

Do licha, co zna­czy ten cały cyrk?

Ciemne niebo prze­szył błysk, zaraz po nim nastą­pił ogłu­sza­jący grzmot. Od huku zatrzę­sły się szyby. W bla­sku, jak w nagłym świe­tle reflek­tora, zoba­czył jakąś postać. Sie­działa na brzegu basenu z nogaw­kami zanu­rzo­nymi w wodzie. Począt­kowo jej nie zauwa­żył, gdyż zasła­niał ją cień wiel­kiego drzewa rosną­cego w środku ogrodu. Młody czło­wiek… Pochy­lony, wpa­try­wał się w falu­jącą plamę lalek. Choć Oli­ver znaj­do­wał się w odle­gło­ści pięt­na­stu metrów od niego, dostrzegł jego zagu­bione, prze­ra­żone spoj­rze­nie i otwarte usta.

Klatka pier­siowa Oli­vera Win­shawa była jed­nym wiel­kim wzmac­nia­czem; jego serce waliło jak wście­kły per­ku­si­sta. Co się tu dzieje? Rzu­cił się do tele­fonu i chwy­cił za słu­chawkę.

2

Raymond

– Anelka to muł – stwier­dził Pujol.

Vin­cent Espérandieu spoj­rzał na kolegę, zasta­na­wia­jąc się, czy pod­stawą tego osądu jest mizerna gra napast­nika, czy też jego korze­nie oraz fakt, że pocho­dzi z małego mia­sta w regio­nie pary­skim. Pujol bar­dzo nie lubił takich miast, a szcze­gól­nie ich miesz­kań­ców.

Espérandieu musiał jed­nak przy­znać, że tym razem Pujol ma rację: Anelka jest do niczego. Zero. Bez­na­dzieja. Jak zresztą cała reszta dru­żyny. Ten pierw­szy mecz to masa­kra. Tylko Mar­tin wyglą­dał, jakby miał to gdzieś. Espérandieu spoj­rzał w jego stronę i się uśmiech­nął: był pewien, że jego szef nie zna nawet nazwi­ska selek­cjo­nera, któ­rego od wielu mie­sięcy prze­kli­nała i wyzy­wała cała Fran­cja.

– Dome­nech to pie­przona łamaga – powie­dział Pujol, jakby jego mózg prze­chwy­cił myśl Vin­centa. – W 2006 doszli­śmy do finału tylko dla­tego, że stery prze­jął Zidane i inni.

Ponie­waż nikt nie zaprze­czył, poli­cjant zanu­rzył się w tłu­mie, by przy­nieść kolejne piwa. Bar pękał w szwach. Był 11 czerwca 2010 roku, otwar­cie i pierw­sze mecze Mistrzostw Świata w Piłce Noż­nej, odby­wa­ją­cych się w RPA. Wła­śnie trwała trans­mi­sja jed­nego ze spo­tkań: Uru­gwaj–Fran­cja, do prze­rwy 0:0. Vin­cent znowu spoj­rzał na szefa, który sie­dział ze wzro­kiem wle­pio­nym w ekran. Pustka. Tak naprawdę komen­dant Mar­tin Servaz tylko uda­wał, że ogląda mecz. Jego zastępca o tym wie­dział.

Servaz nie tylko nie oglą­dał meczu, ale także zasta­na­wiał się, co w ogóle robi w tym miej­scu.

Chciał spra­wić przy­jem­ność kole­gom ze swo­jej bry­gady śled­czej i posta­no­wił im towa­rzy­szyć. Od tygo­dni mun­dial był tema­tem numer jeden nie­mal wszyst­kich roz­mów w Wydziale Spraw Kry­mi­nal­nych. Forma zawod­ni­ków, bez­na­dziejne mecze towa­rzy­skie, a wśród nich upo­ka­rza­jąca porażka w spo­tka­niu z Chi­nami, decy­zje selek­cjo­nera, zbyt drogi hotel: Servaz zaczął się zasta­na­wiać, czy wybuch trze­ciej wojny świa­to­wej byłby w sta­nie bar­dziej ich poru­szyć. Chyba nie. Miał nadzieję, że podob­nie zacho­wają się prze­stępcy i że sta­ty­styki kry­mi­nalne spadną same z sie­bie, bez potrzeby niczy­jej inter­wen­cji.

Chwy­cił kufel zim­nego piwa, który wła­śnie posta­wił przed nim Pujol, i uniósł go do ust. Na ekra­nie wzno­wiono grę. Nie­bie­skie ludziki mio­tały się po boisku, wysi­la­jąc się rów­nie darem­nie jak poprzed­nio: bie­gały z jed­nej strony na drugą, w czym Servaz nie był w sta­nie dostrzec za grosz logiki. Co do napast­ni­ków, to choć nie był spe­cja­li­stą, wyda­wało mu się, że są wybit­nie nie­zdarni. Prze­czy­tał gdzieś, że trans­port i zakwa­te­ro­wa­nie tej dru­żyny będą kosz­to­wać Fran­cu­ski Zwią­zek Piłki Noż­nej ponad milion euro; pomy­ślał, że warto byłoby się dowie­dzieć, skąd ta orga­ni­za­cja czer­pie dochody oraz czy on sam nie będzie musiał za to zapła­cić. A jed­nak naj­wy­raź­niej ta kwe­stia mniej zaj­mo­wała jego sąsia­dów niż chro­niczny brak wyni­ków, choć prze­cież byli skru­pu­lat­nymi podat­ni­kami. Mimo wszystko Servaz pró­bo­wał się sku­pić na tym, co działo się na ekra­nie. Z odbior­nika bez prze­rwy docho­dziło jed­nak nie­przy­jemne bucze­nie, jak brzę­cze­nie olbrzy­miego psz­cze­lego roju. Wytłu­ma­czono mu, że ten dźwięk wydają tysiące trą­bek nale­żą­cych do połu­dnio­wo­afry­kań­skich kibi­ców obec­nych na sta­dio­nie. Zasta­na­wiał się, jak oni mogą wytwa­rzać, a przede wszyst­kim wytrzy­mać taki jazgot: nawet tutaj, choć dźwięk łago­dziły mikro­fony i inne tech­niczne fil­try, był on wyjąt­kowo iry­tu­jący.

Nagle świa­tła w barze zamru­gały i ze wszyst­kich stron roz­le­gły się okrzyki nie­za­do­wo­le­nia, kiedy obraz na ekra­nie znik­nął, by po chwili znowu się poja­wić. Burza… Krą­żyła nad Tuluzą jak stado kru­ków. Servaz uśmiech­nął się pod nosem, gdy wyobra­ził sobie wszyst­kich tych ludzi pogrą­żo­nych w ciem­no­ściach i pozba­wio­nych moż­li­wo­ści oglą­da­nia meczu.

Nie zorien­to­wał się nawet, kiedy jego roz­pro­szone myśli zaczęły krą­żyć wokół zna­nego, ale nie­bez­piecz­nego tematu. To już osiem­na­ście mie­sięcy, odkąd Julian Hirt­mann nie daje znaku życia. W ciągu tych osiem­na­stu mie­sięcy nie było dnia, by poli­cjant o nim nie pomy­ślał. Szwaj­car uciekł z Insty­tutu War­gniera zimą 2008 roku, zale­d­wie kilka dni po tym, jak Servaz widział się z nim w jego celi. Pod­czas tego spo­tka­nia ku swo­jemu wiel­kiemu zdzi­wie­niu stwier­dził, że z byłym genew­skim pro­ku­ra­to­rem łączy go wspólna pasja: muzyka Mah­lera. Potem Hirt­mann uciekł, a Servaza porwała lawina.

Osiem­na­ście mie­sięcy, pomy­ślał. Pięć­set czter­dzie­ści dni i tyle samo nocy, w trak­cie któ­rych nie­skoń­cze­nie wiele razy śnił ten sam kosz­mar. Lawina… Był pogrze­bany w śnieżno-lodo­wej trum­nie; zaczy­nało mu bra­ko­wać powie­trza, a zimno coraz bar­dziej para­li­żo­wało jego koń­czyny. Wresz­cie sonda tra­fiła na niego i ktoś zaczął wście­kle odgar­niać śnieg. Ośle­pia­jące świa­tło na twa­rzy, haust świe­żego powie­trza, które wdy­chał łap­czy­wie otwar­tymi ustami, i twarz, która poja­wiła się nad otwo­rem. Twarz Hirt­manna… Szwaj­car zano­sił się śmie­chem, mówił: „Adieu, Mar­tin” – i zasy­py­wał dziurę…

Pomi­nąw­szy kilka warian­tów, sen zawsze koń­czył się mniej wię­cej w ten sam spo­sób.

Choć Servaz w rze­czy­wi­sto­ści prze­żył lawinę, w swo­ich kosz­ma­rach umie­rał. W pewien spo­sób owej nocy tam, na górze, jakaś jego część fak­tycz­nie umarła.

Co w tam­tym cza­sie robił Hirt­mann? Gdzie był? Servaz poczuł dreszcz, jesz­cze raz oczyma duszy widząc nie­wy­obra­żalny maje­stat zaśnie­żo­nego kra­jo­brazu. Przy­po­mniał sobie szczyty o zawrot­nej wyso­ko­ści, strze­gące zagu­bio­nej doliny, budy­nek o gru­bych murach, szczęk zam­ków roz­le­ga­jący się w opu­sto­sza­łych kory­ta­rzach… I wresz­cie drzwi, zza któ­rych docho­dziła dobrze znana muzyka Gustava Mah­lera, ulu­bio­nego kom­po­zy­tora Servaza, ale także Hirt­manna.

– Rychło w czas – powie­dział sie­dzący obok niego Pujol.

Servaz w roz­tar­gnie­niu rzu­cił okiem na ekran. Jakiś gracz opusz­czał boisko, na jego miej­sce wcho­dził inny. Servaz zro­zu­miał, że cho­dzi o wspo­mnia­nego Anelkę. Spoj­rzał w lewy górny róg ekranu: sie­dem­dzie­siąta pierw­sza minuta i cią­gle 0:0. To pew­nie z tego powodu atmos­fera w barze była napięta. Jakiś spo­cony, zwa­li­sty typ z rudą brodą, ze sto trzy­dzie­ści kilo­gra­mów żywej wagi, pokle­pał go po ramie­niu, jakby byli dobrymi zna­jo­mymi, po czym chuch­nął w twarz wyso­ko­pro­cen­to­wym powie­trzem:

– Gdy­bym był tre­ne­rem, sprał­bym tym pier­do­łom tyłki, żeby się tro­chę ruszyli. Cho­lera, nawet na mistrzo­stwa świata nie mają ener­gii.

Servaz zasta­na­wiał się, czy jego sąsiad sam dużo się rusza – poza tym, że przy­wlókł się tutaj i że cho­dzi po sze­ścio­paki piwa do deli­ka­te­sów na rogu.

Poli­cjant pytał samego sie­bie, dla­czego nie lubi sportu w tele­wi­zji. Czyżby z tego powodu, że jego była żona Ale­xan­dra w prze­ci­wień­stwie do niego nie prze­pusz­czała żad­nego meczu swo­jej ulu­bio­nej dru­żyny? Przez sie­dem lat two­rzyli zwią­zek, o któ­rym Servaz zawsze, od samego początku myślał, że długo nie prze­trwa. A mimo to pobrali się i wytrzy­mali ze sobą aż sie­dem lat. Wciąż nie potra­fił zro­zu­mieć, dla­czego potrze­bo­wali tak dużo czasu, by uświa­do­mić sobie oczy­wi­stą rzecz: paso­wali do sie­bie jak talib do liber­tynki. Co z tego zostało poza osiem­na­sto­let­nią córką? Servaz był jed­nak dumny ze swo­jej Mar­got. O tak, bar­dzo dumny. Choć wciąż nie przy­wykł do jej wyglądu, do jej pier­cingu i fry­zur, dziew­czyna szła w jego, Mar­tina, ślady – a nie w ślady matki. Tak jak on lubiła czy­tać i tak jak on zapi­sała się na naj­bar­dziej pre­sti­żowe kursy przy­go­to­waw­cze z lite­ra­tury w regio­nie. Mar­sac. Przy­jeż­dżali tu naj­lepsi stu­denci miesz­ka­jący w pro­mie­niu setek kilo­me­trów, nie­któ­rzy nawet z Mont­pel­lier czy Bor­de­aux.

Po głęb­szym namy­śle musiał przy­znać, że w wieku czter­dzie­stu jeden lat jego życiowe zain­te­re­so­wa­nia ogra­ni­czają się zale­d­wie do dwóch zagad­nień: praca i córka. No i książki. Ale książki to co innego – to nie jedno z zagad­nień, ale całe jego życie.

Czy to wystar­czy? A wokół czego kon­cen­truje się życie innych? Spoj­rzał na dno kufla po piwie, w któ­rym zostały już tylko ślady piany, i uznał, że już dość wypił tego wie­czoru. Poczuł nagłe par­cie na pęcherz i ruszył przez tłum ku drzwiom toa­lety. W środku było obrzy­dli­wie brudno. Ple­cami do niego zała­twiał się łysy facet, Servaz sły­szał dźwięk moczu ude­rza­ją­cego o ema­lio­wane wnę­trze pisu­aru.

– Co za banda poła­mań­ców – powie­dział męż­czy­zna, gdy gli­niarz roz­piął spodnie i sta­nął obok niego. – Wstyd patrzeć na coś takiego.

Zapiął roz­po­rek i wyszedł, nie zada­jąc sobie trudu, by umyć ręce. Servaz długo mydlił i płu­kał swoje, wysu­szył je pod suszarką, a potem, wycho­dząc, zanim zła­pał za klamkę, któ­rej przed chwilą doty­kał męż­czy­zna, nacią­gnął rękaw na prawą dłoń.

Krótki rzut oka na ekran i już wie­dział, że nic się nie zmie­niło, choć spo­tka­nie dobie­gało końca. Widow­nia była jak wul­kan kipiący z fru­stra­cji. Servaz pomy­ślał, że jeśli nic się nie zmieni, doj­dzie do roz­ru­chów, i wró­cił na miej­sce.

Jego sąsie­dzi wyda­wali z sie­bie okrzyki w stylu: „Iiidź!”, „Podaj piłkę, oż kurwa, no podaj ją!”, „Na prawą stronę! Na pra­wooo!” – znak, że coś się dzieje – gdy poczuł w kie­szeni zna­jome wibra­cje. Się­gnął do spodni i wycią­gnął tele­fon – nie smart­fona, ale starą dobrą nokię. Ekran był pod­świe­tlony – znak, że i tutaj coś się dzieje. Odczy­tał wia­do­mość – trzy ósemki: apa­rat zdą­żył już prze­kie­ro­wać roz­mowę na auto­ma­tyczną sekre­tarkę.

Servaz wystu­kał numer.

Zastygł.

Ten głos w słu­chawce… Wystar­czyło mu pół sekundy, by go roz­po­znać. Cza­so­prze­strzeń się skur­czyła, jakby do poko­na­nia dwu­dzie­stu lat, które upły­nęły od czasu, gdy sły­szał go po raz ostatni, wystar­czyły dwa ude­rze­nia serca. Nawet teraz, po tak dłu­gim cza­sie, na dźwięk zna­jo­mego głosu poczuł mro­wie­nie w żołądku.

Miał wra­że­nie, jakby sala zaczęła wiro­wać. Okrzyki, słowa zachęty, jazgot wuwu­zeli odpły­nęły, ginąc we mgle. Teraź­niej­szość skur­czyła się do mikro­sko­pij­nych roz­mia­rów. Głos mówił:

„Mar­tin? To ja, Marianne. Oddzwoń, pro­szę. To bar­dzo ważne. Bła­gam, zadzwoń do mnie, jak tylko odsłu­chasz tę wia­do­mość…”

Głos z prze­szło­ści, ale także głos, w któ­rym brzmiało prze­ra­że­nie.

Samira Cheung rzu­ciła skó­rzaną kurtkę na łóżko i spoj­rzała na potęż­nego męż­czy­znę, który palił oparty o poduszki.

– Musisz się zwi­jać. Idę do pracy.

Facet, który sie­dział na jej łóżku, był od niej o ład­nych trzy­dzie­ści lat star­szy, miał ewi­dentną nad­wagę i siwe włosy na klatce pier­sio­wej, ale Samira miała to gdzieś. Tym razem było faj­nie i tylko to się dla niej liczyło. Ona także nie była miss pięk­no­ści. Od czasu liceum wie­działa, że więk­szość męż­czyzn uważa ją za brzydką – a raczej, że ma brzydką twarz, pod­czas gdy reszta jej ciała jest wyjąt­kowo atrak­cyjna. W dziw­nym poczu­ciu ambi­wa­len­cji, jakie w nich budziła, szala wagi prze­chy­lała się raz na jedną, raz na drugą stronę. Samira Cheung radziła sobie, sypia­jąc z jak naj­więk­szą liczbą męż­czyzn; dawno już zauwa­żyła, że naj­więk­sze cia­cha nie­ko­niecz­nie są naj­lep­szymi kochan­kami, a ona szu­kała świet­nych kochan­ków – nie cza­ru­ją­cych kró­le­wi­czów.

Wiel­kie łóżko skrzyp­nęło, gdy jej brzu­chaty amant wygrze­bał nogi spod koł­dry i pochy­lił się, by się­gnąć po ubra­nia poskła­dane na krze­śle, nie­da­leko sto­ją­cego lustra, które odbi­jało część pod­da­sza. Pozo­stałą część pomiesz­cze­nia zaj­mo­wały paję­czyny, kurz, wiszący na jed­nej z belek baro­kowy żyran­dol, w któ­rym nie dzia­łała połowa żaró­wek, dywa­niki z trzciny, wygrze­bane na targu sta­roci hisz­pań­skie meble: komoda i szafa. Samira wło­żyła majtki i T-shirt, po czym ulot­niła się przez dziurę w pod­ło­dze.

– Wódka? Kawa?! – zawo­łała z dołu.

Weszła do malut­kiej, poma­lo­wa­nej na czer­wono kuchni i włą­czyła eks­pres na kap­sułki. Pomiesz­cze­nie wiel­ko­ścią przy­po­mi­nało kam­buz na statku. Nad głową Samiry paliła się goła żarówka. Reszta wiel­kiego domu tonęła w ciem­no­ściach. Nic dziw­nego; Samira nabyła tę leżącą dwa­dzie­ścia kilo­me­trów od Tuluzy ruinę w poprzed­nim roku i odna­wiała ją stop­niowo, wybie­ra­jąc sobie oka­zjo­nal­nych kochan­ków spo­śród przed­sta­wi­cieli sto­sow­nych pro­fe­sji – elek­try­ków, hydrau­li­ków, mura­rzy, deka­rzy – i na razie zaj­mo­wała zale­d­wie jedną piątą powierzchni miesz­kal­nej. Wszyst­kie pomiesz­cze­nia na par­te­rze i poło­wie pię­tra były puste, pod­łogi okle­jone folią, przy ścia­nach rusz­to­wa­nia, a na nich ocie­ka­jące farbą wia­dra i pędzle, ona tym­cza­sem przy­spo­so­biła sobie pokój na stry­chu.

Na czer­wo­nej ścia­nie wyma­lo­wała za pomocą sza­blonu złoty napis: „Teren budowy, obcym wstęp wzbro­niony”. Przez T-shirt, na któ­rym wid­niała życiowa dewiza Samiry I LOVE ME, prze­świ­ty­wały małe piersi. Męż­czy­zna cięż­kim kro­kiem zszedł po stop­niach dra­biny usta­wio­nej pio­nowo jak na statku. Wrę­czyła mu fili­żankę paru­ją­cego espresso i wgry­zła się w napo­częte jabłko, które zaczy­nało brą­zo­wieć na kuchen­nym bla­cie. Po czym znik­nęła w łazience. Pięć minut póź­niej prze­szła do tym­cza­so­wej gar­de­roby: wszyst­kie jej ubra­nia wisiały w cien­kich pokrow­cach na dłu­gich meta­lo­wych ste­la­żach, majtki i pod­ko­szulki poukła­dane były w szu­fla­dach pla­sti­ko­wej gar­de­roby, a kil­ka­dzie­siąt par butów pod­pie­rało ściany.

Wło­żyła dżinsy z dziu­rami na kola­nach, botki na pła­skim obca­sie i czy­sty T-shirt, a do tego nabity ćwie­kami skó­rzany pas. Przy­pięła kaburę ze służ­bową bro­nią i narzu­ciła na sie­bie woj­skową parkę od desz­czu.

– Jesteś tam jesz­cze? – rzu­ciła w dro­dze do kuchni.

Wielki pięć­dzie­się­cio­la­tek starł z ust resztki dżemu. Przy­cią­gnął ją do sie­bie, pulch­nymi dłońmi chwy­cił dziew­czynę za pośladki. Postała tak przez chwilę, po czym wyswo­bo­dziła się z uści­sku.

– Kiedy się zaj­miesz moim prysz­ni­cem?

– W ten week­end nie dam rady. Żona wraca od swo­jej sio­stry.

– Znajdź jakiś dzień w tygo­dniu.

– Mam wypeł­niony gra­fik – zapro­te­sto­wał.

– Nie ma roboty, nie ma pie­prze­nia – oświad­czyła.

Męż­czy­zna zmarsz­czył brwi.

– To może w środę po połu­dniu. Muszę zoba­czyć.

– Klu­cze będą tam gdzie zwy­kle.

Zamie­rzała jesz­cze coś powie­dzieć, kiedy roz­le­gły się prze­raź­liwe dźwięki gita­ro­wych rif­fów i wycie jak z hor­roru. Pierw­sze takty utworu w wyko­na­niu Ago­ra­pho­bic Nose­bleed, ame­ry­kań­skiego zespołu śpie­wa­ją­cego grind­core. Gdy wresz­cie Samira zna­la­zła tele­fon, dzwo­nek zdą­żył zamilk­nąć. Spoj­rzała na wyświe­tlony numer: Vin­cent. Miała oddzwo­nić, gdy zabrzę­czał sygnał przy­cho­dzą­cego ese­mesa:

Oddzwoń.

Co od razu uczy­niła.

– Co się dzieje?

– Gdzie jesteś? – zapy­tał.

– U sie­bie, już mia­łam wycho­dzić. Mam dzi­siaj dyżur. – Tego wie­czoru wszy­scy pano­wie z bry­gady, któ­rzy mogli wziąć L-4, uczy­nili to. – A ty nie oglą­dasz meczu?

– Był tele­fon…

Jakaś pilna sprawa. Na pewno dzwo­nił dyżurny zastępca pro­ku­ra­tora. Nie ma lito­ści dla miło­śni­ków piłki noż­nej. W sądzie tele­wi­zory z pew­no­ścią także były włą­czone. Jej samej trudno było zna­leźć kochanka na ten wie­czór: naj­wy­raź­niej tym razem fut­bol był waż­niej­szy od seksu.

– Dzwo­nili z pro­ku­ra­tury? – zapy­tała. – O co cho­dzi?

– Nie, nie z pro­ku­ra­tury.

– Ach tak?

W gło­sie Espérandieu dało się wyczuć wyjąt­kowe napię­cie.

– Wszystko ci wytłu­ma­czę. Nie musisz jechać do komendy. Wsia­daj w samo­chód i dołącz do nas. Masz jak zapi­sać?

Nie zwra­ca­jąc uwagi na gościa, który sie­dział obok znie­cier­pli­wiony, otwo­rzyła szu­fladę kre­densu, skąd wyjęła dłu­go­pis i blok kar­te­czek samo­przy­lep­nych.

– Cze­kaj… Już mam.

– Podaję adres, tam się spo­tkamy.

Notu­jąc, unio­sła brew, choć prze­cież Vin­cent nie mógł widzieć jej miny.

– Mar­sac? Ale to jest na pro­win­cji. Kto do was dzwo­nił?

– Wyja­śnimy ci. Jeste­śmy już w dro­dze. Dołącz do nas jak naj­szyb­ciej.

Świa­tło bły­ska­wicy za oknem.

– My jeste­śmy w dro­dze? Co za my?

– Mar­tin i ja.

– W porządku. Jadę.

Roz­łą­czyła się. Coś tu nie grało.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Tytuł ory­gi­nału: Le Cercle

Copy­ri­ght © XO Edi­tions 2012

All rights rese­rved

Copy­ri­ght © for the Polish trans­la­tion by REBIS Publi­shing House Ltd., Poznań 2017

Copy­ri­ght © for the Polish e-book edi­tion by REBIS Publi­shing House Ltd., Poznań 2017, 2022

Infor­ma­cja o zabez­pie­cze­niach

W celu ochrony autor­skich praw mająt­ko­wych przed praw­nie nie­do­zwo­lo­nym utrwa­la­niem, zwie­lo­krot­nia­niem i roz­po­wszech­nia­niem każdy egzem­plarz książki został cyfrowo zabez­pie­czony. Usu­wa­nie lub zmiana zabez­pie­czeń sta­nowi naru­sze­nie prawa.

Redak­tor: Elż­bieta Ban­del

Pro­jekt i opra­co­wa­nie gra­ficzne okładki Michał Paw­łow­ski/www.kre­ska­ikropka.pl

Foto­gra­fie na okładce

© Des Pan­teva/Arcan­gel

© SXC.hu

Wyda­nie II e-book (opra­co­wane na pod­sta­wie wyda­nia książ­ko­wego: Krąg, wyd. I, dodruk, Poznań 2019)

ISBN 978-83-8062-896-0

Dom Wydaw­ni­czy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmi­grodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel.: 61 867 81 40, 61 867 47 08

fax: 61 867 37 74

e-mail: [email protected]

www.rebis.com.pl

Kon­wer­sję do wer­sji elek­tro­nicz­nej wyko­nano w sys­te­mie Zecer