Milczące morze ebook

Milczące Morze

Szalona akcja, zagadka sprzed wieków i śmiałe wyczyny załogi „Oregona”

7 grudnia 1941.

Pięciu chłopców szuka skarbu w nieczynnej kopalni na wysepce u wybrzeży stanu Waszyngton. Ale znajdują coś zupełnie innego.

I szybko zapominają o odkryciu, bo Ameryką wstrząsa wieść o ataku na Pearl Harbor.

Czasy współczesne.

Załoga „Oregona” szuka w argentyńskiej dżungli szczątków satelity szpiegowskiego. Kapitan Cabrillo natrafia jednak na coś, co zaprowadzi go na wyspę u wybrzeży Waszyngtonu - do niezwykłego rejsu sprzed pięciuset lat i na dno antarktycznego oceanu, gdzie spoczywa zabójcza dla świata tajemnica, której strzeże milczące morze...

Clive

Cussler

Clive Cussler, jeden z najpopularniejszych i najbardziej lubianych pisarzy świata, to barwna, wspaniała postać, legendarny nurek, żeglarz, poszukiwacz wraków zatopionych okrętów. Jest autorem światowych bestsellerów (Potop, Statek śmierci, Korsarz, Na dno nocy) sprzedanych w ponad 130 milionach egzemplarzy, tłumaczonych na ponad 30 języków i publikowanych w 105 krajach.

Powieści Clive’a Cusslera

AFERA ŚRÓDZIEMNOMORSKA

ATLANTYDA ODNALEZIONA

ARKTYCZNA MGŁA

BIEGUNY ZAGŁADY

BŁĘKITNE ZŁOTO

CERBER

CYKLOP

CZARNY WIATR

KORSARZ

LODOWA PUŁAPKA

NA DNO NOCY

ODYSEJA TROJAŃSKA

OGNISTY LÓD

OPERACJA „HF”

PODWODNI ŁOWCY

PODWODNI ŁOWCY 2

PODWODNY ZABÓJCA

POTOP

SAHARA

SKARB

SKARB CZYNGIS-CHANA

SMOK

STATEK ŚMIERCI

ŚWIĘTY KAMIEŃ

TAJNA STRAŻ

VIXEN 03

WĄŻ

WIR PACYFIKU

WYBRZEŻE SZKIELETÓW

WYDOBYĆ „TITANICA”

ZABÓJCZE WIBRACJE

ZAGINIONE MIASTO

ZŁOTO INKÓW

ZŁOTY BUDDA

ŻEGLARZ

Clive

Cussler

JACK DU BRUL

MILCZĄCE MORZE

Przekład

MACIEJ PINTARA

AMBER

Redakcja stylistyczna

Dorota Kielczyk

Korekta

Barbara Cywińska

Katarzyna Pietruszka

Ilustracja na okładce

Studio graficzne

Skład

Wydawnictwo AMBER

Jerzy Wolewicz

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z o.o.

Tytuł oryginału

The Silent Sea

Copyright © 2010 by Sandecker, RLLLP

All rights reserved.

By arrangement with Peter Lampack Agency, Inc.

551 Fifth Avenue, Suite 1613, New York, NY 10176-0187 USA.

For the Polish edition

Copyright © 2010 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 978-83-241-3647-6

Warszawa 2010. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63

tel. 620 40 13, 620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Wiatr sprzyjający dmie i pryska biała piana,

Statek na wodzie bruzdę orze;

My pierwsi w dziejach się wdzieramy

Na to milczące morze.

Samuel Taylor Colendge

Wiersz o starym marynarzu

Prolog

7 grudnia 1941, wyspa Pine, stan Waszyngton

Złocista plama śmignęła nad nadburciem małej łodzi, gdy dziób uderzył w skalistą plażę. Wylądowała z pluskiem w wodzie i pokonała fale przyboju z ogonem uniesionym dumnie jak proporzec. Kiedy retriever dotarł do lądu, otrząsnął się, aż krople poszybowały w rześkim powietrzu jak okruchy diamentów i obejrzał się na skif. Zaszczekał na dwie mewy w głębi plaży - poderwały się do lotu. Uznał, że towarzysze ruszają się o wiele za wolno, i wyrwał w stronę pobliskiej kępy drzew. Szczekanie suki cichło, aż umilkło w lesie, który porastał większą część wyspy o powierzchni dwóch i pół kilometra kwadratowego oddalonej o godzinę wiosłowania od kontynentu.

Doskonale wyliczył skok i wylądował na kamienistym brzegu, gdy cofnęła się fala. Trzy susy i znalazł się za szczątkami wysychających krasnorostów morskich, które znaczyły linię przypływu. Zaciągnął linkę wokół wyblakłej od słońca i soli, wyrzuconej na brzeg kłody z wyrytymi inicjałami. Pociągnął faleń i przywiązał czterometrową łódź, gdy mocno osiadła na lądzie.

Choć powietrze było ciepłe, jak na tę późną porę roku, lodowaty północny Pacyfik zmuszał ich, by wyładowywali sprzęt między nadpływającymi falami. Jedną z najcięższych części ekwipunku był stumetrowy zwój konopnej liny, który bliźniacy Ron i Don musieli razem przenieść na plażę. Jimmy dostał plecak z lunchem, duży ciężar dla szczupłego dziewięciolatka.

Czterej starsi chłopcy - dziewiętnastoletni Nick, osiemnastoletni Ron i Don, i młodszy o zaledwie jedenaście miesięcy Kevin - mogliby uchodzić za pięcioraczki z miękkimi jasnoblond włosami i niebieskimi oczami. Ich młode, pełne energii ciała stawały się coraz bardziej męskie. Jimmy był drobny, jak na swój wiek, miał ciemniejsze włosy i piwne oczy. Bracia docinali mu, że wygląda jak pan Greenfield, sklepikarz z miasteczka, i choć Jimmy nie wiedział, co to właściwie znaczy, wcale mu się to nie podobało. Swoich starszych braci traktował jak idoli i nie cierpiał wszystkiego, co różniło go od nich.

Ronishowie posiadali tę małą wyspę niedaleko wybrzeża, odkąd pamiętał ich dziadek. Kolejne pokolenia chłopców - jako że od 1862 roku w ich rodzinie nie przyszła na świat żadna dziewczynka - spędzały tu pełne przygód letnie miesiące. Wszyscy mogli łatwo udawać, że są Huckami Finnami porzuconymi na Missisipi lub Tomkami Sawyerami, którzy penetrują labirynt jaskiń. Ale na wyspie Pine najbardziej intrygował Dół.

Matki zabraniały synom zabaw w pobliżu Dołu, odkąd Abe Ronish - stryjeczny dziadek obecnego pokolenia braci Ronishów - wpadł tam i zginął w 1887 roku. Rzecz jasna, zakaz ignorowano.

Wabikiem była lokalna legenda o tym, że Pierre Devereaux, jeden z najgroźniejszych korsarzy, jacy grasowali na Morzu Karaibskim, zakopał część skarbu na tej leżącej daleko na północy wyspie, by odciążyć swój okręt podczas ucieczki przed eskadrą fregat, która zawzięcie go ścigała wokół przylądka Horn i na północ wzdłuż obu Ameryk. Legendę uwiarygodniało odkrycie piramidki kul armatnich w jednej z jaskiń na wyspie i to, że górne dwanaście metrów kwadratowego szybu zostało podparte ociosanymi z grubsza balami.

Kule armatnie dawno zniknęły i ich istnienie uważano teraz za mit, ale nikt nie mógł zaprzeczyć, że ściany tajemniczej dziury w kamienistej ziemi są wzmocnione drewnem.

Nick natychmiast naskoczył na najmłodszego brata.

Nick groźnie spojrzał na niego niebieskimi lodowatymi oczami i wrócił do przerwanego zajęcia.

Pine miała kształt walentynkowego serca wyrastającego z zimnego Pacyfiku. Jedyna plaża znajdowała się tam, gdzie schodziły się dwa górne zaokrąglenia. Reszta wysepki była otoczona klifami nie do zdobycia niczym mury zamku i rozciągniętymi jak sznur paciorków podwodnymi skałami, które rozprułyby dno najmocniejszego statku. Mieszkała tu zaledwie garstka zwierząt; głównie wiewiórki, myszy wyrzucane na ląd podczas sztormów i ptaki morskie - odpoczywały na wysokich sosnach i stamtąd wypatrywały zdobyczy pośród fal.

Wyspę przecinała jedna droga, mozolnie wyrąbana dwadzieścia lat wcześniej przez poprzednie pokolenie mężczyzn z rodu Ronishów. Bezskutecznie próbowali oni osuszyć Dół przy użyciu benzynowych motopomp. Bez względu na liczbę pomp oraz ilość wysysanej przez nie wody, szyb wciąż się napełniał. Dokładne poszukiwania podziemnego korytarza łączącego Dół z morzem nic nie dały. Rozważano budowę grobli wokół wejścia do zatoki najbliżej szybu, w przekonaniu, że nie ma innego wyjścia, ale to kosztowałoby zbyt dużo wysiłku, więc zrezygnowano.

Teraz przyszła kolej na Nicka i jego braci. Nick wydedukował coś, na co nie wpadli jego wujowie i ojciec. W czasie, kiedy Pierre Devereaux kopał Dół, by ukryć skarb, mógł dysponować tylko ręczną pompą zęzy z okrętu. Ale ona nie wystarczyłaby, żeby osuszyć szyb, skoro nie poradziły sobie z tym trzy pompy o mocy dziesięciu koni mechanicznych.

Wyjaśnienie zagadki Dołu leżało gdzie indziej.

Nick wiedział od wujów, że pracowali na wyspie w pełni lata. Kiedy zajrzał do starego almanachu, zorientował się, że wtedy były szczególnie wysokie odpływy. Zrozumiał, że aby odnieść sukces, on i jego bracia muszą spróbować dotrzeć do dna szybu o tej samej porze roku, w której Devereaux wykopał Dół - gdy pływy są najniższe. Teraz wypadało to siódmego grudnia, tuż po godzinie drugiej. Starsi bracia planowali wyprawę do szybu od wczesnego lata. Podejmowali dorywczą pracę u każdego, kto chciał ich zatrudnić, i wszystkie pieniądze przeznaczyli na sprzęt. Kupili dwusuwową pompę spalinową, linę i kaski górnicze z lampami akumulatorowymi. Ćwiczyli z liną i pełnym wiadrem, żeby potem ich ramiona i barki mogły pracować bez wysiłku przez wiele godzin. Wymyślili nawet gogle do nurkowania w razie potrzeby.

Jimmy dołączył tylko dlatego, że podsłuchał rozmowę o eskapadzie i zagroził, że powie rodzicom, jeśli bracia nie wezmą go ze sobą.

Nagle zakotłowało się na prawo od nich i ptaki wzbiły się pod czyste niebo. Za nimi Amelia wypadła z lasu, ujadając szaleńczo; jej ogon poruszał się jak metronom. Goniła lecącą nisko mewę, potem stanęła jak wryta, gdy ptak uniósł się w powietrze. Wywiesiła język, ślina pociekła jej spomiędzy czarnych dziąseł.

Pompa była bardzo ciężka i Nick zrobił nosidło z dwoma żerdziami. Widział takie w sobotnim serialu - tubylcy nieśli filmowego bohatera z powrotem do swojego obozu. Drewniane żerdzie pochodziły z placu budowy. Czterej starsi bracia dźwignęli je na barki i wyjęli urządzenie z łodzi. Pompa zakołysała się, potem ustabilizowała i rozpoczęli pierwszą półtorakilometrową wędrówkę przez wyspę.

Przetransportowanie całego ekwipunku zajęło im czterdzieści pięć minut. Dół był na urwisku nad płytką zatoką, która jako jedyna psuła doskonały kształt serca. Fale uderzały o brzeg, ale przy tak ładnej pogodzie tylko nieliczne spienione rozbryzgi docierały na klify i opadały w pobliżu szybu.

Zanim jego polecenie zostało wykonane, wszyscy bracia Ronishowie z czystej ciekawości przysunęli się do Dołu i szybko zajrzeli do środka.

Każdy bok idealnie kwadratowego szybu miał około dwóch metrów długości, i tak głęboko, jak mogli sięgnąć wzrokiem, był obłożony poczerniałym ze starości drewnem - dębem najprawdopodobniej ściętym na kontynencie i przetransportowanym na wyspę. Upiorne podmuchy zimnego, wilgotnego powietrza z czeluści na chwilę ostudziły ich zapał. Dół niemal oddychał chrapliwie i nietrudno było sobie wyobrazić, że to odgłosy duchów ludzi, którzy zginęli, gdy próbowali wydrzeć ziemi jej sekrety.

Zardzewiała żelazna krata zakrywała otwór, żeby nikt nie wpadł do szybu. Trzymały ją łańcuchy zapętlone wokół stalowych kołków wbitych w skałę. Znaleźli klucz do kłódki w szufladzie biurka ojca pod kaburą z jego zdobycznym mauzerem z okresu wojny. Nick obawiał się przez moment, że klucz złamie się w zamku, ale w końcu dał się obrócić i kłódka się otworzyła.

Z pomocą bliźniaków Nick odciągnął ciężką kratę z otworu i położył ją z boku. Potem ustawili drewnianą ramę nad Dołem. Lina zwisała prosto do dziury z systemu bloków, który miał umożliwić dwóm chłopcom łatwe opuszczenie i wyciągnięcie trzeciego. Konstrukcja składała się z żerdzi od nosidła i metalowych bolców wpasowanych w wywiercone otwory. Końce żerdzi przybili bezpośrednio do dębowych bali na ścianach szybu. Drewno, choć wiekowe, było tak twarde, że skrzywili kilka gwoździ.

Nick zajął się robieniem węzłów, które mogły zadecydować o życiu lub śmierci. Don, najbardziej uzdolniony technicznie, majstrował przy motopompie, aż w końcu zaczęła słodko mruczeć.

Zanim wszystko było gotowe, Kevin i Jimmy rozpalili duże ognisko dziesięć metrów od Dołu. Zgromadzili opał na parę godzin. Wszyscy usiedli wokół; jedli kanapki i popijali słodzoną mrożoną herbatą z manierek.

- Sztuka polega na tym, żeby wstrzelić się w odpowiedni moment - powiedział Nick między kolejnymi kęsami. - Będziemy mieli tylko dziesięć minut przed najbliższym odpływem i po nim. Potem Dół zacznie się napełniać szybciej, niż nasza pompa zdoła sobie z tym poradzić. Kiedy próbowali w dwudziestym pierwszym, nie udało im się opróżnić szybu poniżej sześćdziesięciu metrów. Ale pamiętali, gdzie go uszczelnili, i stąd wiedzieli, że dno jest na siedemdziesięciu trzech. Ponieważ znajdujemy się na urwisku, oceniam, że dno będzie jakieś sześć metrów poniżej granicy odpływu. Powinno nam się udać zatrzymać napływ wody, a pompa zrobi resztę.

Jimmy nie ustępował.

Nick wstał i otrzepał ubranie z okruchów.

Wciągnął gumowe buty wędkarskie, zawiesił na ramieniu akumulator do lampy górniczej, zarzucił nieprzemakalną kurtkę i wyjął przewód elektryczny zza kołnierza. Torbę ze sprzętem wziął na drugie ramię.

Ron opuścił do szybu ciężarek pionu na sznurku z zaznaczonymi trzymetrowymi odstępami.

Nick włożył uprząż i przyczepił ją do pętli na końcu grubej liny.

- Jimmy, nie wolno ci podchodzić do Dołu bliżej niż na trzy metry, słyszysz? I tak nic nie zobaczysz.

- Nie podejdę. Przyrzekam.

Nick wiedział, ile jest warte słowo najmłodszego brata, więc kiedy posłał Kevinowi znaczące spojrzenie, tamten uniósł kciuk na znak, że dopilnuje, aby Jimmy stał z boku.

- Sześćdziesiąt metrów - zameldował Ron, gdy ponownie sprawdził pion.

Nick wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

- Jesteśmy już głębiej niż ktokolwiek przedtem, a jeszcze nie kiwnęliśmy palcem. - Postukał się w skroń. - Główka pracuje.

Dał krok za krawędź Dołu i zawisnął nad przepaścią. Obracał się, rozwijając skręty liny. Jeśli czuł strach, to jego mina tego nie zdradzała. Wyrażała koncentrację. Skinął głową bliźniakom. Trochę pociągnęli linę, żeby zwolnić hamulec, potem przepuścili ją przez blok. Nick opadł kilka centymetrów.

- Okej, jeszcze jedna próba.

Chłopcy znów pociągnęli i hamulec ponownie zadziałał.

- Teraz do góry - rozkazał Nick i bracia bez wysiłku unieśli go na poprzednią wysokość.

- Wszystko gra - powiedział Don. - Mówiłem ci, Nick, że to się sprawdzi. Założę się, że nawet Jimmy mógłby cię wywindować z dna.

- Dzięki, ale nie skorzystam. - Nick wziął parę głębokich wdechów. - Dobra. Jedziemy.

Płynnie, spokojnie bliźniacy popuszczali linę; grawitacja powoli ciągnęła Nicka w głąb szybu. Zaledwie po trzech metrach zawołał, żeby go zatrzymali. Na taką odległość mogli się jeszcze porozumiewać głosem. Później, kiedy Nick zbliży się do dna, będą się komunikować szarpnięciami sznurka pionu.

- Co jest?! - krzyknął Don.

- Widzę inicjały wyryte w dębowym balu. ALR.

- Założę się, że wujka Alberta - odparł Don. - Chyba na drugie imię ma Lewis.

- Obok są taty, JGR, i jeszcze TMD.

- To pana Davisa. Pracował z nimi, kiedy próbowali spenetrować Dół.

- Okej, opuszczajcie dalej.

Nick włączył lampę na dwunastu metrach, gdzie drewniane podpory ustępowały miejsca skale. Ściana wyglądała na naturalną, jakby szyb powstał miliony lat temu, gdy tworzyła się wyspa. Kamień był tak wilgotny, że pokrywała go mazista zielona pleśń, choć znajdował się dużo powyżej granicy przypływu. Nick skierował snop światła pod swoje dyndające nogi. Blask znikał w otchłani zaledwie kilka metrów niżej. Stała bryza owiewała Nickowi twarz; wzdrygnął się mimowolnie.

Opuszczał się w głąb ziemi, polegając tylko na linie i braciach. Kiedy spojrzał w górę, niebo było zaledwie maleńkim kwadracikiem wysoko nad głową. Ściany nie zamykały się wokół niego, ale czuł ich bliskość. Starał się o tym nie myśleć. Nagle zobaczył pod sobą odbicie i gdy opuścił się niżej, uświadomił sobie, że jest na granicy przypływu. Dotknął skały. Jeszcze nie wyschła. Według swoich obliczeń, zjechał pięćdziesiąt metrów pod ziemię. Wciąż nie widział żadnej oznaki połączenia szybu z morzem, ale nie spodziewał się zobaczyć jej wcześniej niż sześćdziesiąt metrów poniżej powierzchni ziemi.

Trzy metry niżej wydało mu się, że coś usłyszał, strużkę wody. Szarpnął dwa razy linkę pionu. Zasygnalizował braciom, żeby opuszczali go wolniej. Zareagowali natychmiast. Odgłos wody dostającej się do Dołu narastał. Nick wytężył wzrok, żeby widzieć w ciemności. Kropelki zaczęły spadać na kask niczym deszcz. Kilka poczuł na karku. Były lodowate.

Tam!

Zaczekał chwilę, aż znajdzie się pół metra niżej, i szarpnął pion.

Wisiał obok szczeliny wielkości pocztówki. Nie potrafił ocenić, ile wody napływa przez otwór, ale na pewno nie tyle, żeby nie poradziły sobie z nią pompy ojca i wujów, więc uznał, że jest co najmniej jeszcze jedno połączenie szybu z Pacyfikiem. Ostrożnie wyjął garść pakuł z torby, wepchnął je do szpary najgłębiej jak mógł i przytrzymał. Woda morska nasączyła je, aż spęczniały, i strużka zamieniła się w kapanie, które wkrótce ustało.

Uszczelnienie nie mogło zatrzymać wody na długo, gdy nadciągnie przypływ, dlatego Nick miał mało czasu.

Znów szarpnął sznurek i ruszył dalej w dół, mijając skupiska omułków przywierające do skały. Pachniały obrzydliwie. Zatkał jeszcze dwie szczeliny podobnej wielkości i kiedy całkowicie zablokował trzecią, przestał słyszeć wodę napływającą do Dołu. Pociągnął pion cztery razy. Chwilę później sflaczały wąż połączony z pompą na powierzchni wydął się, gdy zaczął osuszać szyb.

Wkrótce potem pod Nickiem ukazało się lustro wody. Szarpnął ciężarek na znak, że chce się zatrzymać. Wyjął własny pion z kieszeni kurtki. Opuścił go i chrząknął z satysfakcją, kiedy zobaczył, że w Dole pozostało tylko pięć metrów wody. Ponieważ szyb był dobre pół metra węższy na tej głębokości, Nick ocenił, że pompa zmniejszy poziom wody do jednego metra w ciągu dziesięciu minut.

Obserwował na skalnej ścianie, jak lustro wody się obniża. A jednak pomylił się w rachubach. Pompa osuszała Dół szybciej, niż przewidywał.

Coś z lewej strony zwróciło jego uwagę. Gdy woda opadała, wolno wyłaniała się nisza. Miała około pół metra głębokości i tyle samo szerokości. Nick natychmiast zauważył, że nie jest naturalna. Na kruchym kamieniu widniały ślady uderzeń młotków i dłut. Serce uwięzło mu w gardle. Patrzył na niezbity dowód, że ktoś pracował w szybie. To jeszcze nie świadczyło o tym, że jest tu skarb Pierre’a Devereaux, ale w umyśle dziewiętnastolatka było to prawie pewne.

Z dołu zostało wypompowane dość wody, by Nick mógł zobaczyć śmiecie, które dotarły aż tutaj - głównie kawałki dryfującego drewna, wessane do dziury przez szczeliny, i małe gałęzie, które wpadły przez kratę. Ale były też kłody z czasów, zanim przykryto Dół. Nick wyobraził sobie, jak ojciec i wujowie ciskają szczapy do szybu zdenerwowani, że nie zdołali poznać jego tajemnicy.

Pompa na powierzchni pracowała nadal i bez trudu radziła sobie ze strużkami przeciekającymi przez pakuły. Nisza z boku stawała się coraz wyższa. Kierując się przeczuciem, Nick zasygnalizował braciom, by opuścili go niżej, po czym zmienił pozycję i zaczął wykonywać ciałem wahadłowe ruchy. W końcu sięgnął nogą do niszy i znalazł oparcie dla buta w zaledwie kilkucentymetrowej warstwie wody. Bujnął się do tyłu jeszcze raz, wskoczył do niszy i pewnie wylądował na obu nogach. Dał braciom sygnał, żeby zablokowali linę, i odpiął od niej uprząż.

Nick Ronish stał nie więcej niż kilkadziesiąt centymetrów od dna Dołu Skarbów. Wyczuwał bliskość łupu.

Ostatnią przeszkodą był stos nagromadzonego na dnie drewna. Musieliby usunąć jego część, żeby poszukać po omacku złotych monet. We dwóch poszłoby szybciej. Nick związał więc stertę gałęzi i dał sygnał braciom, że najpierw mają wydobyć ten ładunek, a potem przysłać jednego na dół. Kevin i któryś z bliźniaków z powodzeniem obsłużą wyciąg. W razie czego pomoże im Jimmy.

Nick uśmiechnął się, kiedy ociekające wodą gałęzie zniknęły nad jego głową. Bracia zapewne mogliby przywiązać linę do obroży Amelii i pozwolić szalonemu psu wyciągnąć je na zewnątrz.

Nick przywarł plecami do ściany niszy na wypadek, gdyby jakaś gałąź wysunęła się z pętli. Nawet częściowo chybiony cios z wysokości sześćdziesięciu metrów byłby fatalny w skutkach.

Trzy minuty później uszczęśliwiony Don zawołał z pięciu metrów nad głową Nicka:

- Znalazłeś coś?

- Patyki, śmieci! - odkrzyknął Nick. - Musimy to uprzątnąć. Ale zobacz, gdzie stoję. To zostało wyrąbane w skale.

- Przez piratów?

- A przez kogo?

- A niech mnie. Będziemy bogaci.

Wkrótce miał nadciągnąć przypływ, dwa nastolatki uwijały się więc jak w ukropie przy rozdzielaniu splątanych gałęzi. Nick zdjął uprząż wspinaczkową i związał nią ze sto kilo nasiąkniętego wodą drewna. Razem i Don czekali na powrót liny. Ron i Kev pracowali jak szaleni. Odczepili uprząż, odepchnęli drewno i posłali linę na dół w cztery minuty.

Nick i Don powtórzyli wszystko jeszcze dwa razy. Nieważne, czy usunęli dość śmieci. Czas uciekał. Okręcili linę wokół wystającego z wody pnia i skoczyli z niszy na stos. Drewno przesunęło się pod ich ciężarem. Nick położył się na kłodzie grubej jak on i sięgnął do lodowatej wody. Natrafił dłonią na gładki kamień. Dotknął samego dna Dołu.

W przeciwieństwie do braci nie bardzo wierzył w opowieści o zakopanym w szybie skarbie piratów. Dopóki nie zobaczył niszy. I już nie wiedział, w co wierzyć. Dotarł na dno Dołu. Dokonał tego, co nie udało się pokoleniom jego przodków. Samo to uważał za wystarczający sukces. Ale co teraz?

Zataczał ręką szeroki łuk, żeby sprawdzić, czy coś leży w mulistej brei. Obok niego Don robił to samo z ramieniem zanurzonym między gałęziami, zaciśniętymi ustami i ze skupioną miną. Nick wyczuł coś okrągłego i płaskiego. Podniósł to i przetarł kciukiem.

Nie zobaczył blasku złota, którego się spodziewał. Trzymał starą zardzewiałą podkładkę. Spróbował w innym miejscu. Rozpoznał dotykiem mokre gałązki i liście, ale gdy natrafił na coś, czego nie potrafił zidentyfikować, wyciągnął to z błota. Chrząknął z zaskoczeniem, kiedy spojrzał w puste oczodoły czaszki jakiegoś zwierzęcia, chyba lisa.

Wysoko nad nimi ciśnienie w jednej z zatkanych pakułami szczelin rosło i woda przesączała się przez gęste włókna. Strużka szybko zamieniła się w potok, kiedy uszczelnienie wystrzeliło z dziury z takim impetem, że uderzyło w przeciwległą ścianę szybu. Strumień wody morskiej spadał do Dołu, obracając się niczym urwany przewód wysokiego napięcia.

- Koniec! - krzyknął Nick przez szum. - Wynosimy się stąd.

- Jeszcze chwila. - Don szukał dalej, niemal cały zanurzony.

Nick wkładał uprząż wspinaczkową; spojrzał surowo na brata, gdy ten zrobił dziwny wdech.

- Don?

Coś się zmieniło. Chwilę wcześniej Don leżał na pniu drzewa, a teraz był przyciśnięty do ściany szybu i kawał drewna napierał mu na pierś.

Nick rzucił się przez Dół. Jego gwałtowny ruch najwyraźniej przesunął dalej całą stertę, bo Don nagle wrzasnął. Drewno zgniatało mu klatkę piersiową. W świetle lampy Nick zobaczył ciemną plamę na kurtce brata.

Woda waliła z góry jak letnia ulewa.

Próbował odciągnąć gałąź, ale coś ją blokowało. Drewno powoli wbijało się w pierś chłopaka.

Don ryknął z bólu. Nick też krzyknął, z przerażenia i bezradności. Nie wiedział, co robić. Rozejrzał się za jakąś dźwignią, żeby podważyć konar.

Don wymówił imię Nicka słabym głosem; kilka centymetrów drewna tkwiło w jego piersi. Nick ujął dłoń brata. Don ścisnął mu rękę, ale szybko zaczął tracić siły. Jego palce zwiotczały.

Don otworzył usta. Nick nigdy się nie dowiedział, jakie miały być ostatnie słowa brata. Krew buchnęła spomiędzy bladych warg Dona Ronisha. Zabarwiała wodę na różowo, gdy spływała mu po szyi na pierś.

Nick odrzucił głowę do tyłu i wydał z siebie pierwotny ryk, który odbił się echem od ścian szybu. Zostałby u boku brata, gdyby druga zatyczka z pakuł nie puściła. Dół zalewało dwa razy więcej wody.

Nick złapał linę i przyczepił w powodzi uprząż do pętli. Nienawidził siebie za to, co zamierzał zrobić, ale nie miał wyboru. Szarpnął sznurek pionu. Bracia na górze najwyraźniej się domyślili, że stało się coś złego, bo natychmiast zaczęli wyciągać go z szybu. Nick oświetlał lampą Dona, dopóki zwłoki nie stały się bladym zarysem w ciemności. A potem zniknęły.

Nabożeństwo żałobne za Dona Ronisha odbyło się w środę. Świat dramatycznie się zmienił w ciągu godzin, kiedy pięciu braci bawiło się w poszukiwaczy skarbów. Japończycy zbombardowali Pearl Harbor i Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny. Tylko marynarka wojenna miała odpowiedni sprzęt do nurkowania, aby wydobyć ciało Dona, i prośba rodziców chłopca trafiła w próżnię. Trumna pozostała pusta.

Matka nie odezwała się, odkąd usłyszała tragiczną wiadomość. W kościele musiała siedzieć oparta o męża, żeby nie zemdleć. Po pogrzebie ojciec kazał trzem najstarszym synom zaczekać przy grobie, a sam odprowadził żonę i Jimmy’ego do samochodu rodziny, używanego hudsona. Wyglądał dziesięć lat starzej niż w niedzielę rano, kiedy wrócił. Zaczerwienionymi oczami popatrzył w milczeniu na synów. Potem sięgnął do kieszeni marynarki swojego jedynego garnituru, w którym brał ślub i chował własnych rodziców. Wyjął trzy kartki i dał po jednej każdemu z chłopców. Pocałował tę przeznaczoną dla Kevina, zanim wetknął mu ją do ręki.

Dostali akty urodzenia. Dokument wręczony Kevinowi był Dona - jako osiemnastolatek też mógł się zaciągnąć do wojska.

- To z powodu mamy. Nigdy nie rozumiała. Przynieście chlubę rodzinie, to może wam wybaczy. - Odwrócił się na pięcie i odszedł przygarbiony, jakby dźwigał na barkach zbyt wielki ciężar.

Trzej chłopcy poszli do najbliższego punktu rekrutacyjnego. Wszelkie myśli o młodzieńczych przygodach na zawsze przesłoniło wspomnienie pustej mogiły brata, a potem piekło wojny.

1

Przy granicy paragwajsko-argentyńskiej, czasy współczesne

Juan Cabrillo nigdy nie myślał, że stanie przed wyzwaniem, które wołałby, żeby się nie pojawiło. Czuł się tak, jakby od tego uciekał.

Nie żeby było to po nim widać.

Miał nieodgadnioną minę pokerzysty - niebieskie oczy i wyraz twarzy niczego nie zdradzały - ale cieszył się, że nie towarzyszy mu teraz jego zastępca i najlepszy przyjaciel, Max Hanley. Max natychmiast wychwyciłby niepokój Juana.

Sześćdziesiąt pięć kilometrów wzdłuż czarnej jak smoła rzeki od miejsca, gdzie stał, była jedna z najszczelniejszych na świecie granic. Ustępowała tylko zdemilitaryzowanej strefie między dwoma Koreami. Pech chciał, że obiekt, który ściągnął Cabrilla i jego starannie wyselekcjonowaną drużynę do odległej dżungli, wylądował po drugiej stronie. Gdyby spadł w Paragwaju, rozmowa telefoniczna między dyplomatami i zapłata za milczenie w formie pomocy gospodarczej załatwiłyby sprawę.

Ale stało się inaczej. To, czego szukali, znalazło się w Argentynie. I gdyby incydent zdarzył się półtora roku wcześniej, problem można byłoby rozwiązać bez trudu. Tymczasem osiemnaście miesięcy temu, po drugim gwałtownym spadku wartości argentyńskiego peso, junta wojskowa pod wodzą generalissimusa Ernesta Corazóna przejęła władzę. Dokonali brutalnego zamachu stanu, na co zdaniem analityków wywiadu zanosiło się od jakiegoś czasu. Kryzys finansowy po prostu posłużył generałom za pretekst do obalenia rządu.

Członkowie cywilnego gabinetu stanęli przed sądami kapturowymi pod zarzutem działania na szkodę państwa. Oskarżono ich o niegospodarność i wydano wyroki skazujące. Szczęśliwców stracono; resztę - według niektórych szacunków ponad trzy tysiące osób - umieszczono w obozach pracy przymusowej w Andach lub w głębi dżungli. Tych, którzy próbowali dowiedzieć się czegoś o ich losie, aresztowano. Media znacjonalizowano, antyreżimowych dziennikarzy uwięziono. Zdelegalizowano związki zawodowe, uliczne protesty tłumiono przy użyciu broni palnej.

Ludzie, którzy uciekli w pierwszych dniach chaosu po przewrocie - głównie bogacze skłonni wszystko zostawić - opowiadali, że przy tym, co się dzieje w ich kraju, bledną okropności dyktatur wojskowych z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku.

Demokratyczna Argentyna stała się państwem policyjnym w ciągu sześciu tygodni. Organizacja Narodów Zjednoczonych groziła sankcjami. W końcu wydała złagodzoną rezolucję, potępiającą łamanie praw człowieka. Junta ją zignorowała.

Nowy rząd zaostrzył kontrolę nad wszelkimi dziedzinami życia. Ostatnio zaczął koncentrować wojska na granicy z Boliwią, Paragwajem, Urugwajem i Brazylią, jak również wzdłuż górskich przełęczy w pobliżu Chile. Wprowadzono pobór. W armii służyło teraz tylu żołnierzy, ilu w siłach zbrojnych wszystkich południowoamerykańskich państw razem wziętych. Brazylia, tradycyjny regionalny rywal Argentyny, też wzmocniła ochronę granicy i nierzadko dochodziło do wymiany ognia artyleryjskiego między dwiema stronami.

W ten koszmar autorytarnych działań Cabrillo miał poprowadzić swoich ludzi, by odzyskać to, co NASA straciła przez własny błąd.

Korporacja monitorowała sytuację w regionie, kiedy dostali telefon. Właśnie wyładowywali transport skradzionych w Europie samochodów w brazylijskim Santos, najruchliwszym porcie w Południowej Ameryce. To było częścią ich przykrywki. Statek korporacji, „Oregon”, miał opinię frachtowca bez zaplanowanej trasy, z załogą, która zadaje mało pytań. Brazylijska policja jeszcze nie wiedziała, że przez kilka następnych miesięcy będzie dostawała cynki o lokalizacji tych aut. Podczas rejsu Cabrillo polecił ekipie technicznej ukryć w trefnych samochodach nadajniki naprowadzające. Nie przypuszczał, żeby auta zwrócono właścicielom, ale mógł pomóc w przerwaniu przemytniczego procederu.

Ludzie z korporacji udawali złodziei, w rzeczywistości nie brali udziału w przestępstwie.

Środkowy żuraw bomowy na pokładzie dziobowym obrócił się nad ładownię po raz ostatni. W blasku niewielu działających lamp na nabrzeżu, w mało używanej części portu, sznur egzotycznych tutaj samochodów lśnił jak klejnoty. Ferrari, maserati i audi R8 czekały na załadunek na naczepy trzech ciągników siodłowych. Szef celników stał w pobliżu; kieszeń jego kurtki lekko wybrzuszała koperta z banknotami o nominale pięciuset euro.

Na sygnał marynarza w ładowni silnik żurawia zwiększył obroty i wściekle pomarańczowy lamborghini gallardo wyłonił się z luku. Wyglądał tak, jakby już mknął z prędkością dozwoloną tylko na niemieckich autostradach. Cabrillo wiedział od swojego kontaktu w Rotterdamie - gdzie załadowano auta - że ten samochód ukradziono włoskiemu hrabiemu pod Turynem. Hrabia kupił go od nieuczciwego dilera, który później twierdził, że pojazd skradziono z jego salonu.

Max Hanley zagwizdał cicho, kiedy lambo zalśnił w słabym świetle.

Smukłe auto stanęło na kruszejącym betonowym nabrzeżu. Członkowie przemytniczego gangu ostrożnie odczepili stalowe liny, żeby nie porysowały lakieru w paskudnym, co musiał przyznać Juan, kolorze.

Trzeci mężczyzna na skrzydle mostka starego frachtowca przedstawił się wcześniej jako Angel. Miał około dwudziestu pięciu lat, nosił luźne spodnie z błyszczącego jak rtęć materiału i białą frakową koszulę wypuszczoną na wierzch. Był tak chudy, że pistolet wetknięty z tyłu za pasek wyraźnie się odznaczał.

Ale może o to chodziło.

Juan nie obawiał się jednak podstępu. W branży przemytniczej liczyła się reputacja. Jedno głupie posunięcie Angela i już nikt nie zrobi z nim interesu.

Jeden z nich wziął torbę z kabiny ciągnika siodłowego i podszedł do trapu. Reszta zaczęła ładować trefne auta na naczepy. Marynarz spotkał się z przemytnikiem przy relingu i zaprowadził go po dwóch kondygnacjach zardzewiałych schodów na mostek. Juan wszedł z innymi do sterówki. Jedyne światło pochodziło z wiekowego ekranu radaru i nadawało ich skórze niezdrową zieloną barwę.

Cabrillo włączył lampę; Brazylijczyk postawił torbę na stole nawigacyjnym. Włosy Angela mieniły się jak jego spodnie.

Nagle Cabrillo niechcący uderzył się piszczelem w krawędź stołu. Rozległo się nienaturalne tupnięcie. Angel obserwował go nieufnie i przysunął rękę do pistoletu pod koszulą.

Juan uspokoił go gestem i schylił się, żeby podwinąć nogawkę. Około ośmiu centymetrów poniżej kolana miał supernowoczesną protezę, która wyglądała jak rekwizyt do filmów z cyklu Terminator.

Brazylijczyk wzruszył ramionami.

Gotówka była w paczkach po dziesięć tysięcy. Juan podzielił je i połowę wręczył Maksowi. Przez kilka następnych minut jedynym dźwiękiem w sterówce był cichy szelest sprawdzanych banknotów. Wszystkie studolarówki okazały się autentyczne.

Juan wyciągnął rękę.

Hałas z głośnika sufitowego przerwał mu w pół zdania. W ledwo zrozumiałych słowach ktoś wezwał kapitana do mesy.

Zszedł wewnętrznymi schodami na pokład z mesą. Pomieszczenia w środku starego frachtowca nie wyglądały lepiej niż kadłub. Ścian nie malowano od dziesięcioleci. Ślady na zakurzonej podłodze wskazywały, że w odległej przeszłości ktoś niemrawo próbował ją zamieść. W mesie było niewiele jaśniej niż w mrocznym przejściu. Liche plakaty biur podróży poprzylepiano na przegrodach jak popadło. Na tablicy informacyjnej wisiały nieprzeczytane kartki o przeróżnej treści, począwszy od zachęty do brania lekcji gry na gitarze u mechanika, który opuścił statek dziesięć lat temu, skończywszy na przypomnieniu, że Hongkong powróci do Chin pierwszego lipca 1997 roku.

W przyległym kambuzie grube jak palec stalaktyty stwardniałego tłuszczu zwisały z okapu nad kuchnią.

Cabrillo przemierzył puste pomieszczenie; gdy zbliżył się do tylnej ściany, otworzyły się przed nim doskonale zamaskowane drzwi. Linda Ross stała w eleganckim korytarzu za progiem. Była wiceprezesem korporacji do spraw operacyjnych, osobą numer trzy po Juanie i Maksie. Przypominała baśniową wróżkę, miała mały zadarty nos i lubiła zmieniać kolor włosów. Teraz były kruczoczarne i opadały poniżej ramion.

Linda służyła kiedyś w marynarce wojennej i zaliczyła turę na krążowniku rakietowym. Potem pracowała w Pentagonie jako sztabowiec; miała więc doskonałe kwalifikacje do wykonywania swoich obecnych zadań.

Musiała robić dwa kroki na jego jeden.

Längsten Overholt IV, weteran z CIA, siedział w branży wywiadowczej dość długo, by wiedzieć o każdym trupie w szafie, w przenośni i dosłownie. Dlatego po latach prób posłania go na zieloną trawkę kolejni dyrektorzy z klucza politycznego trzymali go w Langley jako doradcę. Cabrillo mu podlegał, kiedy był agentem terenowym. Gdy odszedł z CIA, Overholt zachęcił go do założenia korporacji.

Wiele z najtrudniejszych zleceń korporacja dostawała od Overholta. Pokaźne wynagrodzenia wypłacano jej z tajnych funduszy, ukrytych tak głęboko, że audytorzy, którzy przeprowadzali kontrole, nazywali siebie poszukiwaczami złota.

Doszli do kabiny Juana. Zatrzymał się, zanim otworzył drzwi.

- Powiedz im, żeby byli w pogotowiu w centrum operacyjnym. Pilot powinien tu niedługo być.

Choć sterówka kilka pokładów nad nimi wyglądała tradycyjnie, była tylko dekoracją na użytek inspektorów i pilotów portowych. Koło sterowe i dźwignie przepustnic połączono komputerowo z supernowoczesnym centrum operacyjnym, rzeczywistym mózgiem statku. Stamtąd wykonywano wszystkie manewry, sterowano napędem i obsługiwano uzbrojenie ukryte na całej jednostce o wyglądzie zaniedbanej starej łajby.

„Oregon” transportował kiedyś tarcicę wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki i do Japonii, ale gdy zatrudniony przez Juana zespół inżynierów i rzemieślników skończył pracować przy frachtowcu, stał się on jednym z najnowocześniejszych okrętów przeznaczonych do zbierania informacji i prowadzenia tajnych misji.

- Jasne, prezesie - zameldowała Linda i odeszła.

Po dość niebezpiecznym pojedynku z libijskim okrętem wojennym przed kilkoma miesiącami musieli dokonać kosztownych napraw w doku. Trzydzieści pocisków artyleryjskich przebiło pancerz. Ale strzelano do nich z bardzo bliskiej odległości. Juan skorzystał z okazji i przerobił swoją kabinę.

Całe drogie drewno padło ofiarą libijskich pocisków lub stolarzy. Teraz ściany pokrywało coś w rodzaju stiuku, który nie pękał przy naprężeniach kadłuba. Otwory drzwiowe zrobiono w kształcie łuku. Dodano również łukowe przepierzenia, dzięki czemu kabina o powierzchni sześćdziesięciu pięciu metrów kwadratowych stała się przytulna. Wnętrza o zdecydowanie arabeskowym wystroju wyglądały jak Café Americain Ricka w Casablance, ulubionym filmie Juana.

Rzucił perukę na biurko i podniósł słuchawkę bakelitowego telefonu retro.

- Lang, tu Juan. Jak się miewasz?

- Dostaję apopleksji.

- To u ciebie normalne. Co się urodziło?

- Najpierw mi powiedz, gdzie jesteście.

- W Santos w Brazylii. To port morski Sao Paulo, na wypadek gdybyś nie wiedział.

Po tonie głosu Overholta Juan poznał, że szykuje się duża sprawa. Poczuł przypływ adrenaliny.

- Sześć godzin temu wystrzelono z Vandenberg rakietę Delta III. Miała wynieść satelitę biegunowego na orbitę.

To jedno zdanie wystarczyło, by Cabrillo wydedukował, że rakieta zawiodła gdzieś nad Ameryką Południową, bo satelity biegunowe są wystrzeliwane na południe z kalifornijskiej bazy sil powietrznych. A na pokładzie miała sprzęt szpiegowski, który mógł nie spłonąć. I prawdopodobnie spadła w Argentynie, skoro Lang wzywa najlepszych specjalistów od tajnych operacji, jakich zna.

Juan milczał przez chwilę, w końcu powiedział:

- Jedyne niezawodne źródło energii dla tego konkretnego ptaszka. Jajogłowi z NASA wypróbowali każdą alternatywę, jaką mogli sobie wyobrazić, ale wrócili do pomysłu użycia maleńkiej ilości plutonu. Ciepło wydzielane przy jego rozpadzie służy do zasilania systemów satelity. Na szczęście skonstruowali zasobnik, który praktycznie jest niezniszczalny. Więc raczej nie ucierpiał podczas katastrofy. Jak się domyślasz, nasz rząd nie chce, żeby wyszło na jaw, że wystrzeliliśmy satelitę, który mógłby ewentualnie napromieniować szeroki pas terenu, gdzie jest najczystsze środowisko naturalne na świecie. Poza tym nie wolno dopuścić, żeby pluton wpadł w ręce Argentyńczyków. Podejrzewamy, że wznowili realizację programu budowy arsenału nuklearnego. W satelicie jest niewiele materiału rozszczepialnego, podobno zaledwie kilka gramów, ale nie ma sensu otwierać im drogi do bomby.

- Więc Argeny nie wiedzą o plutonie? - Juan użył kolokwialnej nazwy Argentyńczyków, którą usłyszał od weterana wojny falklandzkiej.

- Dzięki Bogu, nie. Ale każdy z odpowiednim sprzętem wykryje promieniowanie śladowe. I zanim zapytasz, poziom nie jest groźny, pod warunkiem że przestrzega się pewnych prostych zasad bezpieczeństwa.

Cabrillo nie o to chciał zapytać. Wiedział, że pluton nie jest groźny, dopóki się go nie połknie lub nie nawdycha. Wtedy staje się jedną z najbardziej zabójczych toksyn.

- Dostaniemy jakieś wsparcie?

- Nada. Do Paragwaju leci zespół z detektorami promieniowania gamma najnowszej generacji; ale to wszystko, na co możecie liczyć. Mój dyrektor i przewodniczący Kolegium Szefów Połączonych Sztabów musieli przekonać prezydenta, żeby pozwolił nam pomóc wam chociaż tyle. Na pewno wiesz, że on... eee... niechętnie zajmuje się drażliwymi sytuacjami międzynarodowymi. Jeszcze nie doszedł do siebie po tamtym fiasku w Libii kilka miesięcy temu.

- Fiasku? - powtórzył Juan urażonym tonem. - Ocaliliśmy życie sekretarz stanu i uratowaliśmy porozumienia pokojowe.

- I omal nie rozpętaliście wojny, kiedy spotkaliście się oko w oko z jedną z ich fregat rakietowych. To musi być załatwione superdyskretnie. Przenikacie tam, znajdujecie pluton i się wycofujecie. Żadnych fajerwerków.

Obaj wiedzieli, że Cabrillo nie może tego obiecać. Juan poprosił o dokładną lokalizację miejsca katastrofy i szczegóły dotyczące lotu rakiety. Z półki pod biurkiem wyciągnął bezprzewodową klawiaturę i mysz. Z blatu wolno wysunął się płaskoekranowy monitor. Overholt przemejlował zdjęcia i projekcje celu. Fotografie były bezużyteczne, bo pokazywały tylko gęstą powłokę chmur, ale NASA sprecyzowała, że trzeba przeszukać zaledwie trzynaście kilometrów kwadratowych. Juan uznał to za wykonalne, pod warunkiem że teren nie okaże się zbyt trudny. Overholt zapytał go, czy ma pomysł, jak niepostrzeżenie dostać się do Argentyny.

- Zanim odpowiem, chciałbym zobaczyć mapy topograficzne. Oczywiście od razu pomyślałem o helikopterze, ale przy dużej aktywności Argenów wzdłuż ich północnej granicy taka podróż może się nie udać. Powinienem coś wykombinować za dzień lub dwa i być gotowy do wykonania zadania pod koniec tygodnia.

- Rzecz w tym - odezwał się Overholt tak łagodnie, aż Cabrillo stężał - że macie siedemdziesiąt dwie godziny na odzyskanie ogniwa zasilającego.

Juan nie wierzył własnym uszom.

- Trzy dni? To niemożliwe.

- Po tym czasie prezydent ujawni sprawę. No, może nie całkiem. Nie wspomni o plutonie, ale zamierza poprosić Argentyńczyków o pomoc w odzyskaniu, cytuję: „czułej aparatury naukowej”.

Cabrillo oddzwonił do Overholta po trzygodzinnej naradzie z szefami wydziałów korporacji. Dwanaście godzin później stał ze swoją drużyną na brzegu paragwajskiej rzeki, żeby wkrótce wpakować się w Bóg wie co.

2

Stacja badawcza Wilson/George,Półwysep Antarktyczny

Zredukowany do minimum na okres zimy personel czuł w kościach nadchodzącą wiosnę. Nie żeby pogoda bardzo się poprawiła. Temperatura rzadko wzrastała powyżej minus trzydziestu stopni Celsjusza i stale wiały lodowate wiatry. To rosnąca liczba znaków X na dużym kalendarzu w sali rekreacyjnej, na którym wykreślano mijające dni, podnosiła ich na duchu po długiej zimie. Słońca nie widzieli od poprzedniego marca.

Tylko kilka placówek badawczych na najbardziej odludnym kontynencie świata jest czynnych cały rok. Zwykle są dużo większe niż stacja Wilson/George prowadzona przez zrzeszenie amerykańskich uniwersytetów dzięki dotacjom Narodowej Fundacji Nauki. Nawet przy pełnej obsadzie w miesiącach letnich, poczynając od września, skupisko budynków z prefabrykatów na palach wbitych w lód i skałę mogło pomieścić nie więcej niż czterdzieści osób.

Z powodu napływu pieniędzy na badania związane z globalnym ociepleniem zdecydowano, że stacja będzie działała przez okrągły rok. Spróbowano tego po raz pierwszy i - według relacji - powiodło się. Budowle wytrzymały ataki żywiołów, ludzie na ogół dobrze sobie radzili. Jeden z nich, astronauta z NASA Bill Harris, badał wpływ odosobnienia na stosunki międzyludzkie pod kątem ewentualnego lotu załogowego na Marsa.

Wu Gie, jak zespól nazywał swój dom od pół roku, wyglądał futurystycznie. Znajdował się w pobliżu głębokiej zatoki na wybrzeżu Morza Bellingshausena, w połowie długości półwyspu sterczącego w kierunku Ameryki Południowej jak zamarznięty palec. W słoneczny dzień ze wzgórz za bazą można było zobaczyć przez lornetkę południową część oceanu.

Pięć budowli otaczało środkowy budynek z jadalnią i salą rekreacyjną. Podwyższone łączniki między obiektami kołysały się podczas wiatru. Przy bardzo złej pogodzie osoby o najsłabszych żołądkach zwykle przemieszczały się na czworakach. W budowlach mieściły się: laboratorium, magazyn i kwatery, gdzie latem sypiały po cztery osoby. Wszystkie budynki były - dla bezpieczeństwa - czerwone. Matowe panele w kopułowych sufitach i wielu ścianach nadawały kompleksowi wygląd silosów pomalowanych w szachownicę.

Niedaleko, na ogrodzonej linami drodze, stał barak z blachy falistej, w którym garażowały skutery śnieżne i transportery arktyczne. Zimą, z powodu kiepskiej pogody, rzadko ich używano. W trosce o pojazdy do baraku doprowadzano ciepło z głównej bazy, żeby utrzymać temperaturę minimum dwudziestu stopni Celsjusza poniżej zera.

Większość urządzeń meteorologicznych mogła być monitorowana na odległość, dlatego zespół miał niewiele do roboty w dni bez słońca. Bill Harris prowadził badania dla NASA, parę osób kończyło pisać rozprawy doktorskie, jedna pracowała nad powieścią.

Tylko Andy Gangle niczym się nie zajmował. Początkowo, po przybyciu do obozu, dwudziestoośmioletni doktorant z Uniwersytetu Stanu Pensylwania nadzorował wypuszczanie balonów meteorologicznych i poważnie traktował swoje badania warunków pogodowych. Ale wkrótce potem stracił zainteresowanie wahaniami temperatury. Nadal wykonywał obowiązki, ale mnóstwo czasu spędzał w garażu lub, gdy pogoda pozwalała, na samotnych wędrówkach do brzegu morza po próbki, choć nikt nie wiedział czego.

A ponieważ ściśle przestrzegano zasad prywatności - co było konieczne, żeby ludzie zgrupowani w odosobnieniu nie działali sobie na nerwy - nikt nie wtrącał się do jego spraw. Kilka razy dyskutowali o jego zachowaniu, ale nie uważali, żeby cierpiał na syndrom izolacji, jak to określają psychiatrzy, lub wyłupiastość oczu, jak to nazywa zespół. W najcięższych przypadkach jednym z objawów załamania nerwowego mogą być urojenia. Kilka lat wcześniej pewien duński naukowiec stracił między innymi palce u nóg, kiedy wybiegł nago z bazy po zawietrznej stronie półwyspu. Plotka głosiła, że nadal przebywa w szpitalu psychiatrycznym w Kopenhadze.

Nie, uznano, Andy nie ma wyłupiastości oczu; po prostu jest ponurym samotnikiem. I wszyscy starali się go unikać.

- Dobry - mruknął Andy Gangle, kiedy wszedł do jadalni. Pomieszczenie wypełniał zapach smażonego bekonu z kuchni w stylu baru szybkiej obsługi.

W blasku oświetlenia fluorescencyjnego pod sufitem meteorolog wyglądał wyjątkowo blado. Jak większość tutejszych mężczyzn, dawno przestał się golić i jego ciemna broda mocno kontrastowała z białą skórą.

Dwie kobiety przy jednym ze stolików pokrytych laminatem przerwały śniadanie, żeby odpowiedzieć, po czym wróciły do jedzenia. Greg Lamont, tytularny szef stacji, przywitał Andy’ego po imieniu.

- Faceci od pogody mówią, że dziś będziesz miał prawdopodobnie ostatnią okazję wybrać się na brzeg morza.

- Dlaczego? - zapytał Gangle z rezerwą. Nie lubił, kiedy ludzie nim dyrygują.

- Zbliża się front atmosferyczny - odparł siwy mężczyzna, który z hipisa przeistoczył się w naukowca. - Silny. Obejmie pół Antarktyki.

Gangle poważnie się zaniepokoił.

- Ale chyba nie opóźni naszego odlotu?

- Za wcześnie, żeby coś powiedzieć, ale to możliwe.

Andy skinął głową, nie ze zrozumieniem, lecz w zadumie, jakby porządkował myśli. Przeszedł do kuchni.

- Jak spałeś? - zapytała Gina Alexander, kobieta po czterdziestce, rozwódka z Maine. Przybyła do Antarktyki, żeby „jak najdalej uciec od tamtego drania i jego nowej superlaseczki”. Nie była naukowcem, pracowała w firmie wynajętej do obsługi Wu Gie.

- Tak samo jak wczoraj. - Andy nalał sobie kubek kawy z dzbanka z nierdzewnej stali stojącego na końcu lady.

- Miło to słyszeć. Jakie chcesz jajka?

Spojrzał na nią niemal dzikim wzrokiem.

- Rozbełtane i zimne, jak zwykle.

Nie bardzo wiedziała, jak to rozumieć. Andy zawsze mówił tylko „jajecznica”, po czym zabierał jedzenie i kawę do pokoju. Zaśmiała się i popatrzyła na niego z wyrzutem.

- Nie jesteś dziś w humorze.

Przechylił się przez ladę i powiedział tak cicho, żeby inni nie usłyszeli:

- Gino, został nam jeszcze tydzień pobytu, więc daj mi żarcie, do cholery, i zatrzymaj swoje komentarze dla siebie, okej?

Giną nigdy nie odpuszczała, co mógłby potwierdzić jej były mąż. Przysunęła się bardzo blisko, aż ich twarze prawie się zetknęły.

- No to dla własnego dobra, kochasiu, lepiej nie spuszczaj mnie z oka, jak będę ci smażyła te jajka, bo mogę ulec pokusie i napluć do nich.

- To by pewnie poprawiło... - Andy się wyprostował i zmarszczył czoło z zastanowieniem. - Co? Smak. Jasne. To by pewnie poprawiło smak.

Giną nie miała pojęcia, co w niego wstąpiło, ale się roześmiała.

- Słonko, musisz trochę szybciej wymyślać obraźliwe riposty, żeby skutkowały.

Żeby nie czuć się głupio, Andy chwycił z lady garść batonów proteinowych i wypadł z jadalni, garbiąc kościste ramiona. W uszach dźwięczało mu pożegnalne wołanie Giny:

- Wyłupiastooki palant!

- Tydzień, Andy - powiedział do siebie w drodze do pokoju. - Wytrzymaj jeszcze siedem dni i rozstaniesz się z tymi frajerami na zawsze.

Czterdzieści minut później w sześciu warstwach ubrań napisał swoje imię na białej tablicy obok śluzy i przekroczył próg grubo izolowanych drzwi. Różnica temperatur między wnętrzem stacji a małym przedsionkiem prowadzącym do wyjścia wynosiła pięćdziesiąt stopni Celsjusza. Oddech Gangle’a zamienił się w nieprzejrzysty obłok, gęsty jak londyńska mgła. Przy każdym nabraniu powietrza Andy czuł ukłucie w płucach. Zatrzymał się na chwilę, żeby poprawić ubranie i włożyć gogle. Choć na Półwyspie Antarktycznym było cieplej niż w głębi kontynentu, jakakolwiek odsłonięta część ciała uległaby odmrożeniu niemal natychmiast.

Na dłuższą metę nic nie chroniło przed zimnem. Utrata ciepła była nie do uniknięcia, zwłaszcza na wietrze. Najpierw marzły nos i palce, potem chłód przenikał do szpiku kości. Siła woli nie wystarczała, by przetrwać w tych ekstremalnych warunkach. Nikt nie mógł wytrzymać bólu. Antarktyka była tak zabójcza dla człowieka, jak kosmos.

W niewygodnych wierzchnich rękawicach z jednym palcem Andy musiał użyć obu rąk, żeby obrócić gałkę drzwi. Mocno uderzyła w niego fala prawdziwego zimna. Musiało upłynąć kilka sekund, by powietrze uwięzione w jego ubraniach ogrzało się na takim mrozie. Drżał przez chwilę, potem skręcił za róg, który osłaniał wejście od wiatru. Kurczowo trzymał się poręczy, kiedy schodził po stopniach na skalisty grunt. Dziś wiatr wiał z prędkością zaledwie dziesięciu węzłów. Dzięki Bogu, pomyślał Andy.

Chwycił półtorametrową metalową rurkę o średnicy małej monety i ruszył przed siebie.

Blade słońce okrążało horyzont, ale miało się zza niego wyłonić dopiero za tydzień. Dawało jednak tyle światła, że Andy widział bez lampy. Sztywne buty polarne utrudniały marsz, teren też nie ułatwiał wędrówki. Ta część Półwyspu Antarktycznego była wulkaniczna. Od ostatniej erupcji nie upłynęło jednak dość czasu, by żywioły spowodowały erozję skały i nadały jej gładkość szkła.

Podczas szkolenia Andy dowiedział się, że należy unikać pocenia się na dworze. Paradoksalnie groziło to hipotermią, bo organizm wychładzał się dużo szybciej, gdy przy wysiłku otwierały się pory. Dlatego dotarcie do celu zajęło Andy’emu aż dwadzieścia minut. Jeśli to rzeczywiście miała być jego ostatnia wyprawa w teren, to uważał, że wybrał najlepsze miejsce. Leżało bliżej plaży od punktu, gdzie dokonał odkrycia, ale w jednej linii z łańcuchem niskich wzgórz, które zapewniały osłonę. Przez następne dwie godziny chodził tam i z powrotem i przez gogle przyglądał się ziemi. Ilekroć dostrzegał coś obiecującego, badał stalową rurką lód i śnieg lub podważał nią kamienie. Było to bezmyślne zajęcie, do którego nadawał się wyjątkowo dobrze, i czas mijał. Przerwał tylko raz, gdy poczuł potrzebę pobiegania w kółko przez kilka minut. Przestał, zanim się spocił, ale para z oddechu przymarzła mu do trzech szalików. Zdjął je i zawiązał tak, że sopel znalazł się z tyłu głowy.

Uznał, że pora wracać. Przez chwilę patrzył uważnie na odległy ocean i zastanawiał się, jakie tajemnice skrywa głębia pełna gór lodowych, w końcu skierował się z powrotem do Wilson/George z rurką opartą na ramieniu jak kij włóczęgi.

Andy Gangle dokonał życiowego odkrycia. Był z tego zadowolony. Jeśli coś tu jeszcze zostało, ktoś inny mógł to sobie znaleźć, gdy on będzie się pławił w luksusie, o jakim wcześniej nawet nie marzył.

3

Cabrillo jeszcze raz spojrzał na ciemną rzekę, po czym wrócił do opuszczonej chaty, w której obozowali. Stała na palach tuż nad wodą; schody prowadzące w górę do pojedynczej izby zrobiono z bali powiązanych liną konopną. Skrzypiały niepokojąco, kiedy się wspinał, ale utrzymały jego ciężar. Brakowało większości strzechy, dlatego tło wieczornego nieba przecinały nieokorowane krokwie.

Trono był jednym z głównych komandosów korporacji, biorących udział w operacjach lądowych. Eksratownik spadochronowy skakał za liniami wroga w Kosowie, Iraku i Afganistanie, by udzielać pomocy zestrzelonym pilotom. Drobny, z burzą brązowych włosów, odszedł z wojska, żeby ścigać się pełnomorskimi łodziami motorowymi, ale stwierdził, że poziom adrenaliny jest przy tym za niski.

Obok spał jego najlepszy kumpel, muskularny Jerry Pułaski, wykwalifikowany weteran wojenny. Miał nieść trzydziestokilogramowe ogniwo zasilające, kiedy je znajdą. Drużynę uzupełniał Mark Murphy, również pogrążony we śnie.

Murphy zajmował się przede wszystkim obsługą supernowoczesnego uzbrojenia „Oregona”. Choć nigdy nie służył w wojsku, potrafił robić użytek z arsenału statku jak nikt, kogo Juan kiedykolwiek spotkał. Był absolwentem MIT z tytułem doktora i wykorzystywał swój geniusz w przemyśle zbrojeniowym. Cabrillo zwerbował go jakiś czas temu razem z jego najlepszym przyjacielem, Erikiem Stone’em, obecnie głównym sternikiem „Oregona”. Juan twierdził, że ten duet to dynamit. Przysiągłby, że ci dwaj faceci porozumiewają się telepatycznie. Gdy rozmawiali tajemnym żargonem gier komputerowych, w które często grali, miał wrażenie, że mówią w obcym języku. Obaj młodzi mężczyźni uważali się za maniaków komputerowych, nadążających za środowiskową modą, choć większość załogi nie była pewna tego drugiego.

Mark po raz pierwszy posmakował walki z bliska, kiedy korporacja ratowała sekretarz stanu. Według Lindy Ross spisał się jak zawodowiec. Juan wziął go teraz ze sobą na wypadek problemów technicznych z zasobnikiem zawierającym pluton. Korporacja nie miała lepszego speca od takich spraw niż Murphy.

Wilgotność tak zagęszczała powietrze, że praktycznie można byłoby je pić. Wszyscy czterej nie nosili koszul; skórę mieli nasmarowaną DEET-em1 dla ochrony przed rojami owadów, które krążyły tuż za moskitierą rozwieszoną na krokwiach. Pot spływał po owłosionej piersi Cabrilla i jego szczupłych bokach. W przeciwieństwie do zwalistego Jerry’ego Pułaskiego, Juan - barczysty i wąski w pasie - miał sylwetkę pływaka. Nie przejmował się dietą i utrzymywał w formie dzięki temu, że niezliczoną ilość razy pokonywał długość wyłożonego marmurem basenu pływackiego na „Oregonie”.

Jerry ziewnął szeroko i przeciągnął się, prostując nad głową grube ramiona. Ciemne włosy miał potargane, bo w charakterze poduszki używał koszuli.

Przebrali się i zgromadzili pod rozpadającą się chatą. Do jednego z pali był przycumowany ich czarny matowy środek transportu, sztywnokadłubowa łódź pneumatyczna - RHIB, niebezpiecznie głęboko zanurzona. Miała dno z włókna szklanego i komory powietrzne wzdłuż nadburci dla zwiększenia wyporności. Z pawęży zwisały dwa potężne silniki zaburtowe. Jedynym udogodnieniem dla załogi był kokpit osłonięty szybą kuloodporną do podróżowania na stojąco. Znajdował się pośrodku pokładu o długości blisko ośmiu metrów. Zmodyfikowano go na „Oregonie” i mógł być złożony na płask.

RHIB przyleciał do Paragwaju w stalowym kontenerze i od razu został załadowany na wypożyczoną ciężarówkę. Juan nie miał pojęcia, czy argentyńscy szpiedzy obserwują lotniska sąsiada, ale gdyby on stał na czele junty, kazałby to robić. Ciężarówka pojechała do miasteczka na uboczu, około osiemdziesięciu kilometrów w górę rzeki od granicy z Argentyną. Dopiero tam wyładowali łódź i resztę sprzętu. Teraz znajdowali się pięćdziesiąt kilometrów na południe od miasteczka.

Juan postanowił, że przenikną do Argentyny rzeką, nie helikopterem. Przy granicy rozmieszczono tyle radarów, że w powietrzu niewątpliwie zostaliby wykryci, nawet gdyby lecieli tuż nad ziemią. A poza tym dopływ tej rzeki biegł niecałe osiem kilometrów od ich strefy docelowej. Zdecydowało to, że powłoka chmur na zdjęciach okazała się dymem nad rozległym terenem, gdzie karczowano i wypalano las, położonym blisko miejsca katastrofy satelity. Ryzyko, że ktoś ich zauważy, było zbyt duże.

Juan dobrze pamiętał z II wojny światowej niemiecką operację „Greif ” na początku bitwy o Ardeny. Znający angielski komandosi przedostali się na stronę aliantów w pierwszych godzinach walki, by pozmieniać drogowskazy, zdezorganizować ruch i ogólnie spowodować chaos w siłach przeciwnika. Cabrillo czytał relację pewnego kaprala SS, który w tym uczestniczył. Niemiec przyznał, że przekroczenie linii frontu pod ostrzałem było najbardziej przerażającą częścią akcji, bo prowadzono do nich ogień z obu kierunków. Gdy już znalazł się na tyłach wroga, wykonał zadanie bez najmniejszego lęku, bo wiedział, że chroni go przebranie i znajomość angielskiego. Nikt go nie zdemaskował. W końcu został ranny w czasie obrony Berlina przed Rosjanami.

Cabrillo nie miał ochoty znaleźć się w krzyżowym ogniu nerwowych pograniczników, więc zamiast przekraczać granicę, zamierzał pod nią przedostać się na drugą stronę.

Do RHIB-a aż po nadburcia załadowano tony stalowych płyt, co czterokrotnie zwiększyło koszty transportu łodzi. Mark Murphy i Erie Stone dokonali dokładnych obliczeń niezbędnych, aby wykonać sztuczkę Juana. Teraz drużyna miała się przekonać, czy dwaj geniusze nie popełnili błędu.

W milczeniu wzięli się do pracy. Jerry i Mike zamontowali obudowy silników i sprawdzili szczelność. Mark upewnił się, że wszystkie torby nurkowe ze sprzętem i bronią są mocno przywiązane. Po skontrolowaniu, czy w otwartej kabinie nie zostało nic, co mogłoby ucierpieć w zanurzeniu, Juan rozdał swoim ludziom recyrkulacyjne aparaty oddechowe Draegera. W przeciwieństwie do akwalungu, z niemieckiego urządzenia nie wydobywały się pęcherze powietrza - one zdradzały pozycję nurka. Draegery pochłaniały dwutlenek węgla w zamkniętym obiegu i dodawały tlenu z małego zbiornika, gdy stosunek gazów tracił odpowiednie proporcje.

Mężczyźni mieli na sobie cienkie czarne skafandry nurkowe, nie dla ochrony przed zimnem - woda była ciepła jak krew - lecz by zasłonić swoją białą skórę. Od butów nurkowych na grubych gumowych podeszwach mogli łatwo odczepić płetwy, jeśli musieliby szybko wyjść na ląd.

Juan wzruszył ramionami.

Stojąc po pierś w rzece, sięgnął do jednej z komór tworzących kołnierz pneumatyczny i otworzył zawór upustowy. Sprężone powietrze uszło z sykiem i czarna guma zwiotczała. Skinął Jerry’emu głową, żeby zrobił to samo po drugiej stronie, i wkrótce opróżnili połowę zbiorników. Woda przelała się przez nadburcia, gdy łódź zanurzyła się głębiej. Cabrillo i Pułaski nacisnęli kadłub w dół. RHIB zniknął pod wodą, ale dziób wkrótce uniósł się ku powierzchni. Wypuszczali powietrze, dopóki łódź nie osiągnęła neutralnej pływalności i nie została doskonale zbalansowana.

Obliczenia okazały się trafne. To ich nie zaskoczyło.

Drużyna włożyła aparaty oddechowe i maski; sprawdziła łączność. Mało prawdopodobne, że napotkają krokodyle lub kajmany, ale wszyscy mieli kusze w pochwach przypasanych do ud.

Juan przeciął cumę łączącą RHIB z chatą i pozwolił, by uniósł ich prąd. Każdy z mężczyzn trzymał linę przywiązaną do łodzi. Tak wydostali się na środek rzeki. Cabrillo miał wrażenie, że zmagają się z hipopotamem.

Przez pierwsze kilometry płynęli blisko powierzchni, z dość silnym nurtem rzeki. Daleko od wielkomiejskich skażeń atmosfery kopuła nieba była usiana tyloma jasno świecącymi gwiazdami, że wydawało się, iż noc w tej części świata nie jest czarna, lecz srebrzysta. Mieli aż nadto światła, by wyraźnie widzieć oba brzegi rzeki i prowadzić łódź środkiem.

Dopiero gdy zbliżyli się do następnej wioski, wypuścili powietrze z kamizelek ratunkowych i przyciągnęli RHIB do dna. Juan, zanim zanurkował, określił ich położenie według kompasu i wskazywał kierunek, patrząc na podświetloną tarczę. Dziwnie się czuł w toni ciemnej jak atrament. Temperatura wody była niemal taka jak ciała; odnosił wrażenie, że stracił zmysł dotyku. Dryfowali półtora kilometra, leniwie machając płetwami, by nie zejść z kursu, potem Cabrillo zarządził wynurzenie.

Wioska na odludziu została daleko za nimi i mieli całą rzekę dla siebie. Nawet gdyby panował jakiś ruch, każdy miejscowy sądziłby, że są po prostu konarami, które prąd niesie wolno w stronę Argentyny. Czarne stroje doskonale ich maskowały.

Mijały godziny. Słaby blask za następnym zakrętem zasygnalizował im, że zbliżają się do granicy. Na odprawie wszyscy widzieli zdjęcia satelitarne tego rejonu. Po paragwajskiej stronie ciągnęło się stumetrowe betonowe nabrzeże przed walącymi się magazynami i posterunkiem celnym. Senne miasteczko miało może cztery ulice wzdłuż i tyle samo przecznic. Górowała nad nimi biała wieża kościelna. W odpowiedzi na koncentrację sił argentyńskich lokalny komendant wojskowy ściągnął do mieściny oddział żołnierzy. Obozowali kawałek na północ od miasteczka na polu, które dochodziło do gliniastego brzegu rzeki.

Argentyńska strona wyglądała niemal identycznie, z wyjątkiem tego, że stacjonowało tam co najmniej pięciuset żołnierzy. Na kratownicowych wieżach rozmieścili szperacze, by omiatać światłem czarną rzekę. Ustawili też gęste zasieki z drutu kolczastego na drodze gruntowej łączącej obie mieściny. Zdjęcia satelitarne pokazywały dwie smukłe łodzie przycumowane do nabrzeża w pobliżu obiektu o wyglądzie kwatery głównej wojska. Juan rozpoznał motorówki Boston Whaler. Przypuszczał, że są uzbrojone w karabiny maszynowe i granatniki. Stanowiłyby problem, gdyby zrobiło się gorąco.

Trzymając się blisko dna, ale tak by kadłub nie zmącił mułu i nie poderwał do góry liści, mężczyźni płynęli przez niebezpieczny odcinek. Wiedzieli, że dotarli do argentyńskich pozycji, gdy snop światła przeniknął pod powierzchnię ciemnej wody. Byli zbyt głęboko w mętnej rzece, żeby ktoś na brzegu ich zobaczył, ale na wszelki wypadek oddalili się od srebrzystego blasku. Dwóch ludzi na wieży obserwowało oświetloną wodę, ale widzieli tylko rzekę wolno płynącą na południe.

Cabrillo i jego towarzysze płynęli zanurzeni jeszcze przez godzinę. Unieśli się ku powierzchni dopiero kilka kilometrów za granicą. Po następnej godzinie cichego dryfowania dotarli do dopływu bez nazwy, który pamiętali ze zdjęć satelitarnych. Tym razem musieli zmagać się z nurtem, żeby holować łódź pod prąd. Przez dwadzieścia minut przebyli tylko sto metrów, ale Juan zarządził postój, gdy ocenił, że już nie zostaną wykryci.

Odetchnął, kiedy zdjął ciężki draeger i włożył go do łodzi.

Każda ze stalowych płyt obciążających RHIB ważyła ponad dwadzieścia kilo, nie za dużo dla mężczyzn w szczytowej formie fizycznej, ale musieli dźwignąć ich setki i wyrzucić za burtę. Pracowali jak maszyny, zwłaszcza Jerry Pułaski. Uwijał się dwa razy szybciej niż Murphy i Mike Trono. Łódź powoli zaczęła się wynurzać niczym oślizły płaz. Kiedy burty znalazły się nad powierzchnią, Murphy włączył pompę akumulatorową. Strumień wylewanej wody szemrał jak potok.

Kiedy po godzinie skończyli, wszyscy wtoczyli się na mokry pokład i leżeli jak nieżywi. Juan wstał pierwszy. Kazał swoim ludziom spać i uprzedził Jerry’ego, że będzie czuwał jako drugi. Wśród nocnych odgłosów dżungli rozlegało się czasem chrapanie.

Dwie godziny później, krótko po świcie, RHIB opuścił mały dopływ i wrócił na główną rzekę. Na gładkiej wodzie i przy niewielkim obciążeniu opróżnione zbiorniki powietrza nie musiały być napompowane.

Czterej mężczyźni mieli teraz na sobie argentyńskie mundury połowę z emblematami Dziewiątej Brygady, a na głowach charakterystyczne rdzawoczerwone berety. Brygada była dobrze wyszkoloną i wyposażoną formacją paramilitarną, podlegającą bezpośrednio generałowi Corazónowi, innymi słowy - szwadronem śmierci.

Cabrillo wiedział, że udając oficera Dziewiątej Brygady, zdoła zapewnić im pole manewru w każdej sytuacji.

Stał za sterem RHIB-a w lotniczych okularach, które upodobali sobie członkowie brygady, i zawadiacko przekrzywionym berecie. Za nim dwa silniki zaburtowe wyrzucały do góry wodę i tworzyły ścianę piany. Dziób mknął po spokojnej powierzchni jak rakieta. Mike i Mark stali u boków Cabrilla z przewieszonymi przez plecy pistoletami maszynowymi Heckler & Koch, podstawowym uzbrojeniem Dziewiątej Brygady. Jerry nadal leżał na fiberglasowej podłodze, zwinięty w kłębek jak pies, bo jakimś cudem mógł spać mimo hałasu silników.

Wskazówka prędkościomierza drgała tuż poniżej sześćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę.

Po dwudziestu minutach podróży w dół rzeki dopłynęli do pierwszej wioski. Nie sposób było określić, jak dawno została zniszczona - bujność roślinności pleniącej się w wypalonych szkieletach krytych strzechą chat nasunęła Juanowi wniosek, że raczej miesiące niż tygodnie temu. Pola przygotowane pod uprawę też nieustępliwie wchłaniała dżungla.

- Już wiem, co czuli tamci faceci podczas rejsu w górę rzeki w Czasie apokalipsy - powiedział Mike.

Na ziemi nie leżały ciała - dzikie zwierzęta zadbały o to krótko po ataku rebeliantów - ale okrucieństwo rzucało się w oczy. Garstkę budynków z cementowych bloków wysadzono w powietrze. Bryły betonu walały się aż na krawędzi wody. Na nielicznych ocalałych fragmentach ścian widniały dziury po pociskach z karabinu maszynowego. Niezliczone leje po ostrzale moździerzowym sugerowały, że Argentyńczycy zepchnęli przerażonych ludzi na pola, gdzie zapewne ustawili kordon żołnierzy. Wieśniacy biegli na rzeź.

Murphy zrobił gwałtowny wdech, kiedy mijali osadę.

Juan miał zaciśnięte usta.

Mijali duży prom sunący w górę rzeki. Transportował osiem pojazdów i ze czterdziestu pasażerów na górnym pokładzie. Wszystkie ciężarówki były w barwach ochronnych, wzdłuż relingu stali żołnierze. Machali do pędzącego RHIB-a i wykrzykiwali pozdrowienia po hiszpańsku. Trzech mężczyzn za sterem nie raczyło odpowiedzieć. Gdy argentyńscy żołnierze zbliżyli się na tyle, że rozpoznali rdzawoczerwone berety, ich wesołe okrzyki natychmiast ucichły i większość mundurowych nagle odczuła potrzebę sprawdzenia, co się dzieje po drugiej stronie starego statku.

Na rzece panował mały ruch, przepływały głównie pirogi z jednym wioślarzem w środku. Ludzie w czółnach trzymali się blisko brzegu; szukali ryb. Juan im współczuł, gdy dostawali się w spieniony kilwater RHIB-a, ale łódź Dziewiątej Brygady na pewno by nie zwolniła. Prawdopodobnie taranowałaby pirogi i rybacy wpadaliby do wody.

Po dwóch i pół godziny szybkiego rejsu dotarli do dopływu, Rio Rojo, dwukrotnie węższego od głównej rzeki. Z powodu dużej zawartości żelaza w glebie w górnym biegu woda miała czerwonawobrunatny kolor niczym rozprzestrzeniająca się w nurcie plama krwi. Pułaski już się obudził i razem z Mikiem wypatrywali ewentualnych oznak, że są śledzeni. Ale widzieli tylko rzekę i dżunglę, która tworzyła zwartą ścianę splątanej roślinności.

Juan zmniejszył szybkość na tyle, by zmieścić się w ostrym zakręcie, po czym znów otworzył przepustnice, gdy dziób wycelował na wprost. Rio Rojo miała szerokość około czterdziestu pięciu metrów; wysoka dżungla jakby się łączyła nad nimi i przepuszczała światło słoneczne o zielonkawym odcieniu. Czuli się jak w tunelu. Kilwater uderzał w ziemne brzegi, bryły błota spadały do wody i się rozpuszczały.

Płynęli pod prąd z małą prędkością, bo spodziewali się napotkać holownik transportujący dłużyce z gór. Pojawił się po niecałych pięciu minutach. Miał drewniany kadłub; czarny dym wydobywał się z komina i spod obudowy silnika na rufie. Statek ciągnął pnie spięte łańcuchami. Cabrillo ocenił, że ładunek drewna o wyglądzie mahoniu ma co najmniej sześćdziesiąt pięć metrów długości. Domyślał się, że większa liczba pni utrudniałaby manewrowanie na tak wąskiej rzece.

- Pewnie kontaktują się przez telefon satelitarny - odparł Juan. - Ale bez obaw, nie zamelduje o nas. Widzi, że jesteśmy z Dziewiątej Brygady, i na pewno nie chce kłopotów.

Kiedy mijali holownik, trzymali się prawej strony farwateru. Żadna z załóg nie wykonała powitalnego gestu. Trzej Argentyńczycy na statku cały czas patrzyli przed siebie.

Gdy droga była wolna, Juan przyśpieszył, ale po chwili znów musiał zwolnić. Z przeciwka nadpływał drugi, prawie identyczny statek. Pokonywał ciasny zakręt tą stroną rzeki, którą zajmował Cabrillo. Juan powinien zaczekać, aż holownik dokończy manewr. Ale aroganckich żołnierzy z elitarnej jednostki paramilitarnej z pewnością nie obchodziły zwyczaje panujące na rzece.

Nie zadał sobie trudu, by spojrzeć, kto do niego mówi. Obserwował przemieszczającą się masę dłużyc, która coraz bardziej zbliżała się do wewnętrznego brzegu. Gdyby pnie wbiły się w ziemię, moc holownika zapewne okazałaby się za mała, żeby je wyciągnąć. Zdarzały się takie wypadki i mogły upłynąć godziny, zanim załoga odczepi część dłużyc, żeby się uwolnić, a potem ponownie przygotuje ładunek do dalszego transportu.

- To nie prośba, tylko rozkaz - wycedził gniewnie Juan.

Jeden z załogantów klepnął kapitana statku w ramię. Mężczyzna w końcu się odwrócił i zobaczył RHIB z uzbrojonymi żołnierzami w rdzawoczerwonych beretach. Trochę zbladł pod dwudniowym zarostem.