Tajna straż ebook

Tajna straż

Morze Południowochińskie. Niezidentyfikowani piraci porywają statki, które znikają bez śladu. By powstrzymać te ataki, armatorzy zaginionych jednostek wzywają „Oregona” - supernowoczesny okręt szpiegowski, bazę operacyjną grupy elitarnych najemników.

Piraci nie są bowiem zwykłymi bandytami - wykonują zadanie, które jest częścią zbrodniczego planu. Jeśli załoga kapitana Cabrillo nie zdoła im przeszkodzić, zginą tysiące niewinnych ludzi.

&

Clive Cussler, barwna, wspaniała postać, istny Dirk Pitt - nurek, poszukiwacz przygód i wraków okrętów - to najpopularniejszy na świecie autor powieści przygodowo-sensacyjnych. Jest autorem światowych bestsellerów, m.in.: Potop, Sahara (sfilmowana z Matthew McConaugheyem jako Dirkiem Pittem), Święty kamień, Wydobyć „Titanica”, Zaginione Miasto, Złoty Budda, Bieguny zagłady, Czarny wiatr, Skarb Czyngis-chana, sprzedanych w ponad 130 milionach egzemplarzy, tłumaczonych na 60 języków i publikowanych w 105 krajach.

Powieści Clive 9a Cusslera

AFERA ŚRÓDZIEMNOMORSKA ATLANTYDA ODNALEZIONA BIEGUNY ZAGŁADY BŁĘKITNE ZŁOTO CERBER CYKLOP CZARNY WIATR LODOWA PUŁAPKA NA DNO NOCY ODYSEJA TROJAŃSKA OGNISTY LÓD OPERACJA „HF” PODWODNI ŁOWCY PODWODNI ŁOWCY 2 PODWODNY ZABÓJCA POTOP SAHARA SKARB

SKARB CZYNGIS-CH AN A SMOK

ŚWIĘTY KAMIEŃ VIXEN 03

WĄŻ WIR PACYFIKU WYDOBYĆ „TITANICA” ZABÓJCZE WIBRACJE ZAGINIONE MIASTO ZŁOTO INKÓW

ZŁOTY BUDDA

TAJNA STRAŻ

Przekład

MACIEJ PINTARA

Redakcja stylistyczna Joanna Złotnicka

Korekta

Małgorzata Lazurek Elżbieta Steglińska

Ilustracja na okładce

Getty Images/Flash Press Media

Opracowanie graficzne okładki

Wydawnictwo Amber

Skład

Wydawnictwo Amber

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi

Tytuł oryginału

Dark Watch

Copyright © 2005 by Sandecker, RLLLP.

By arrangement with Peter Lampack Agency, Inc.,

551 Fifth Avenue, Suite 1613, New York, NY 10176-0187, USA.

All rights reserved.

For the Polish edition

Copyright © 2007 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 978-83-241-2938-6

Warszawa 2007. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. 620 40 13, 620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Przestarzały odrzutowiec firmowy dassault falcon płynnie zniżył lot i wylądował w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Sunan dziewiętnaście kilometrów na północ od Phenianu. Mig, który go eskortował od chwili, gdy samolot wleciał w północnokoreańską przestrzeń powietrzną, zawrócił - ciemność nocy przecięły dwa stożkowe płomienie z dysz jego silników. Wysłano ciężarówkę, by poprowadziła falcona na miejsce postoju. Na jej skrzyni ładunkowej stał strzelec z karabinem maszynowym i nie odrywał wzroku od okien kokpitu. Maszyna podkołowała do betonowego placu na końcu kompleksu lotniskowego. Jeszcze zanim zablokowano koła, otoczył ją oddział uzbrojonych żołnierzy, gotowych użyć swoich kałasznikowów przy najmniejszej prowokacji. Nieważne, że pasażerami samolotu byli zaproszeni dygnitarze i czołowi klienci osamotnionego kraju komunistycznego.

Kilka minut po tym, jak ucichły silniki, uchyliły się drzwi kabiny pasażerskiej. Dwaj strażnicy stojący najbliżej odrzutowca zmienili pozycję. Właz opuścił się, ukazując wbudowane po wewnętrznej stronie stopnie. W otworze stanął mężczyzna w oliwkowym mundurze i czapce z daszkiem. Miał surową twarz, niemal czarne oczy, haczykowaty nos i cerę koloru słabej herbaty. Przygładził palcem gęste czarne wąsy, obrzucił obojętnym spojrzeniem krąg żołnierzy i lekkim krokiem wyszedł z samolotu. Za nim pojawili się jego dwaj towarzysze o ostrych rysach, jeden w tradycyjnej arabskiej szacie i chuście na głowie, drugi w drogim garniturze.

Przez kordon przemaszerowali trzej północnokoreańscy oficerowie. Najwyższy stopniem przywitał się oficjalnie i zaczekał, aż drugi - tłumacz - przełoży jego słowa na arabski.

- Generał Kim Don II wita w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, pułkowniku Hourani, i wyraża nadzieję, że mieliście panowie przyjemny lot z Damaszku.

Pułkownik Hazni Hourani, zastępca dowódcy syryjskich strategicznych sił rakietowych, skłonił głowę.

- Dziękujemy, że generał spotkał się z nami osobiście o tak późnej porze. Proszę mu powiedzieć, że mieliśmy bardzo przyjemną podróż; przelatywaliśmy nad Afganistanem i mogliśmy zrzucić zawartość toalety na amerykańskich okupantów.

Koreańczycy roześmieli się, kiedy usłyszeli przekład. Hourani mówił dalej, zwracając się bezpośrednio do tłumacza:

- Podziwiam pańską znajomość arabskiego, ale chyba łatwiej będzie nam się porozumieć po angielsku. - Przeszedł na ten język. -Rozumiem, generale Kim, że obaj znamy mowę naszego wspólnego wroga.

Generał zamrugał.

- Tak, uważam, że to mi daje przewagę nad imperialistami, bo wiem o nich więcej niż oni o mnie - odrzekł. - Znam też trochę japoński - dodał, próbując zaimponować gościowi.

- A ja trochę hebrajski - odparł szybko Hourani, żeby nie być gorszym.

- Wygląda na to, że obaj jesteśmy oddani naszym krajom i naszej sprawie.

- Zniszczenia Ameryki.

- Zniszczenia Ameryki - powtórzył jak echo generał Kim, widząc w spojrzeniu Araba taki sam ogień, jaki płonął w nim samym.

- Już zbyt długo rozszerzają swoje wpływy na wszystkie zakątki globu. Przytłaczają cały świat, najpierw wysyłając żołnierzy, a potem trując ludzi swoją dekadencją.

- Ich oddziały stacjonują zarówno wzdłuż waszych, jak i naszych granic. Ale boją się zaatakować mój kraj, bo wiedzą, że nasz odwet byłby szybki i ostateczny.

- Wkrótce będą się bali również naszego odwetu - odparł Hourani z wazeliniarskim uśmiechem. - Dzięki waszej pomocy, oczywiście.

Kim uśmiechnął się tak samo jak Syryjczyk. Ci dwaj ludzie z różnych części świata byli pokrewnymi duszami: szczerze nienawidzili wszystkiego, co zachodnie. Ta nienawiść ich określała, została w nich ukształtowana przez lata indoktrynacji. Nie miało znaczenia, że jeden jest wyznawcą szlachetnej religii w wypaczonej formie, a drugi ślepo wierzy w nieomylność swojego państwa. Skutki były takie same. Widzieli piękno w barbarzyństwie i znajdowali natchnienie w chaosie.

-Zorganizowaliśmy transport waszej delegacji do bazy morskiej Munczon niedaleko Wonsan na wschodnim wybrzeżu - powiedział Kim do Houraniego. - Czy waszym pilotom będą potrzebne kwatery w Phe-nianie?

-To bardzo uprzejme z pańskiej strony, generale. - Hourani znów przygładził wąsy. - Ale samolot musi jak najszybciej wrócić do Damaszku. Jeden z pilotów spał przez większość podróży, więc może lecieć do Syrii. Gdyby mógł pan zorganizować tankowanie, chętnie od razu wysłałbym ich z powrotem.

- Jak pan sobie życzy. - Kim wydał polecenie podwładnemu, który przekazał rozkaz szefowi służby bezpieczeństwa. Kiedy dwaj asystenci Houraniego skończyli wyładowywać bagaże delegacji, przyjechała cysterna i robotnicy zaczęli rozwijać wąż.

Samochód osobowy był chińską limuzyną o przebiegu ponad trzysta tysięcy kilometrów. Drobny północnokoreański generał niemal utonął w zapadniętym siedzeniu. W aucie cuchnęło papierosami i kiszoną kapustą. Droga przez góry Kumgang, łącząca Phenian z Wonsanem, należała do najlepszych w kraju, mimo to zawieszenie limuzyny ledwo wytrzymywało jazdę w ciasnych zakrętach i niebezpiecznych koleinach. Wzdłuż jezdni było bardzo mało barier ochronnych, a reflektory samochodu miały niewiele większą moc od latarek kieszonkowych. Bez księżycowej poświaty jazda byłaby niemożliwa.

- Kilka lat temu - powiedział Kim, kiedy zapuścili się wyżej w góry, biegnące jak kręgosłup przez całą długość kraju - wydaliśmy zgodę pewnej firmie z południa na organizowanie wycieczek w te góry. Niektórzy uważają je za święte. Zażądaliśmy budowy dróg i szlaków turystycznych oraz restauracji i hoteli. Musieli nawet zbudować własny port dla swoich statków wycieczkowych. Przez jakiś czas firma miała wielu klientów, ale musiała brać po pięćset dolarów od osoby, żeby pokryć koszty inwestycji. Liczba chętnych do odbycia nostalgicznej podróży okazała się zbyt mała i interes szybko upadł - zwłaszcza po tym, jak ustawiliśmy wzdłuż dróg strażników i nękaliśmy turystów w każdy możliwy sposób. Przestali tu przyjeżdżać, ale firma nadal nam płaci, bo zagwarantowała naszemu rządowi miliard dolarów.

Opowieść wywołała uśmiech na twarzy pułkownika Houraniego, jedynego członka syryjskiej delegacji, który znał angielski.

- A najlepsze jest to - ciągnął Kim - że w ich hotelu są teraz koszary wojskowe, a w ich porcie cumują fregaty Najin.

Tym razem Hourani roześmiał się głośno.

Dwie godziny po opuszczeniu lotniska limuzyna zjechała wreszcie z gór Kumgang, przecięła nadmorską nizinę i skręciwszy na północ od Wonsan, dotarła do ogrodzenia bazy marynarki wojennej Munczon.

Wartownicy przy bramie zasalutowali i samochód potoczył się przez kompleks. Minął kilka imponujących budynków warsztatowych i wjechał na prawie kilometrowe nabrzeże, gdzie były przycumowane cztery smukłe szare kutry patrolowe. W porcie o powierzchni dwu i pół kilometra kwadratowego stał na kotwicy samotny niszczyciel; z jego komina unosił się ku nocnemu niebu biały dym. Kierowca okrążył bom ładunkowy i zaparkował wzdłuż studwudziestometrowego statku towarowego na końcu nabrzeża.

- „Asia Star” - oznajmił generał Kim.

Pułkownik Hourani spojrzał na zegarek. Była pierwsza nad ranem.

- Kiedy odpływamy? - spytał.

- Tutaj, w zatoce Jonghung Man, pływy są łagodne, więc możecie wyruszyć w każdej chwili. Statek jest załadowany, zatankowany i zaprowian-towany.

Hourani odwrócił się do jednego ze swoich ludzi i zapytał po arab-sku:

- Co o tym myślisz? - Wysłuchał długiej odpowiedzi, skinął kilka razy głową i zwrócił się z powrotem do generała, który siedział w limuzynie naprzeciwko niego: - Assad Muhammad to nasz ekspert od pocisków Nodong-1. Chciałby na nie spojrzeć, zanim odpłyniemy.

Wyraz twarzy Kima nie zmienił się, ale było jasne, że nie jest zachwycony perspektywą zwłoki.

-Możecie przecież dokonać inspekcji na morzu. Zapewniam, że na pokładzie są wszystkie rakiety, które zakupił wasz kraj. Dziesięć sztuk.

- Niestety Assad nie czuje się dobrze na wodzie. Wołałby sprawdzić pociski teraz, bo rejs prawdopodobnie spędzi w swojej kajucie.

- Dziwne, że ktoś taki transportuje rakiety do Syrii - zauważył chłodno Kim.

Hourani zmrużył oczy. Jego kraj płacił za pociski strategiczne średniego zasięgu prawie sto pięćdziesiąt milionów dolarów. Kim nie miał prawa go przesłuchiwać.

-Jest tutaj, bo zna się na rakietach. Pracował z Irańczykami, kiedy kupowali od was nodongi. Jego kłopoty na morzu to nie pańska sprawa. Obejrzy wszystkie dziesięć pocisków i odpłyniemy o świcie.

Generał Kim miał rozkaz towarzyszyć Syryjczykom, dopóki statek nie odbije od brzegu. Powiedział żonie, że wróci do Phenianu dopiero rano, ale przez Arabów nie mógł się spotkać na kilka godzin ze swoją ostatnią kochanką. Westchnął na myśl o tym, jak się poświęca dla kraju.

- Dobrze, pułkowniku. Poinformuję kapitanat portu, że „Asia Star” nie wyjdzie w morze przed świtem. Może wejdziemy na pokład? Pokażę wam wasze kajuty, żebyście mogli zostawić bagaże, a potem pan Muhammad będzie mógł obejrzeć wasze nowe zabawki.

Kierowca otworzył tylne drzwi. Kiedy Kim przesunął się, żeby wysiąść, Hourani położył mu rękę na ramieniu. Ich oczy się spotkały.

- Dziękuję, generale.

Kim uśmiechnął się szczerze. Mimo różnic kulturowych, nieodłącznej nieufności i tajemnicy wokół tej sprawy naprawdę polubił pułkownika.

- Nie ma problemu.

Trzej Syryjczycy dostali oddzielne kajuty, ale już parę minut po zakwaterowaniu spotkali się wszyscy u pułkownika. Assad Muhammad usiadł na koi z czarnym neseserem obok siebie, Hourani usadowił się za biurkiem pod jedynym bulajem w kajucie, a najstarszy z całej trójki, profesor Walid Chalidi, oparł się o przegrodę i skrzyżował ręce na piersi. Hourani zrobił bardzo dziwną rzecz: dotknął kącika swojego oka, pokręcił głową, wskazał własne ucho i przytaknął. Następnie wycelował palec w oświetlenie na środku sufitu kajuty, a potem w tanią mosiężną lampę, przymocowaną do biurka.

- Jak myślisz, ile potrwa inspekcja, Assad? - zapytał.

Muhammad wyjął z kieszeni marynarki miniaturowy. magnetofon i wcisnął przycisk odtwarzania. Cyfrowo zmieniony głos Houraniego - bo tylko on znał arabski - odpowiedział:

- Kilka godzin. Najbardziej czasochłonne będzie samo zdejmowanie pokryw. Kontrola obwodów jest prosta.

Hourani, sięgnąwszy do wewnętrznej kieszeni po dyktafon, położył go na biurku i również włączył odtwarzanie. Mężczyźni milczeli, ale rozmowa trwała. W ustalonym wcześniej momencie swój magnetofon dodał Walid Chalidi. Kiedy trzy urządzenia odtwarzały różne wersje zmienionego głosu Houraniego, „Syryjczycy” przenieśli się w odległy kąt kajuty.

- Tylko dwie pluskwy - szepnął Max Hanley. - Koreańczycy naprawdę ufają swoim syryjskim klientom.

Juan Cabrillo, prezes Korporacji i kapitan statku handlowego „Oregon”, oderwał znad górnej wargi sztuczne wąsy. Skóra pod spodem była jaśniejsza niż warstwy kremu samoopalającego, którego użył do przyciemnienia sobie cery.

- Przypomnijcie mi, żebym powiedział Kevinowi, że jego klej do charakteryzacji z Magicznej Pracowni jest do niczego. - Miał butelkę tej podejrzanej substancji i nałożył ją ponownie na odwrotną stronę wąsów.

- Kiedy próbujesz to przyczepić, wyglądasz jak ten czarny charakter z kreskówek Snidely Whiplash - odezwał się Hali Kasim, Libańczyk, którego rodzina od trzech pokoleń mieszkała w Ameryce. Awansował niedawno na szefa Sekcji Bezpieczeństwa i Monitoringu „Oregona”. Był jedynym członkiem załogi, który nie potrzebował makijażu i lateksowych wkładek, by uchodzić za człowieka z Bliskiego Wschodu. Problem polegał na tym, że znał arabski zbyt słabo, żeby zamówić danie w restauracji.

- Ciesz się, że koreański tłumacz został na lotnisku - odrzekł Cabrillo. - Sknociłeś ten mały monolog, który wykułeś na pamięć i wygłosiłeś w samochodzie. Twoja propozycja zbadania pocisków nie zabrzmiała zbyt naukowo.

- Przykro mi, szefie - odparł Kasim - ale nie mam zdolności językowych. Choćbym nie wiem jak długo ćwiczył, zawsze wychodzi z tego bełkot.

- Jak każdy, kto zna arabski - drażnił się z nim Cabrillo.

-Jak stoimy z czasem? - zapytał Max Hanley. Był wiceprezesem Korporacji, odpowiedzialnym za całego „Oregona”, zwłaszcza za jego lśniące silniki magnetohydrodynamiczne. Podczas gdy Cabrillo negocjował kontrakty Korporacji i zajmował się planowaniem, na szerokich barkach Maksa spoczywał ciężar przygotowań „Oregona” i jego załogi do wykonywania zadań. Choć byli praktycznie najemnikami, zorganizowali Korporację na wzór firmy. Oprócz funkcji głównego mechanika Hanley pełnił rolę administratora i kierownika działu personalnego.

Pod szatą i chustą na głowie Hanley był trochę wyższy od przeciętnego mężczyzny, miał mały brzuszek, czujne piwne oczy i resztki kasztanowych włosów na czubku głowy. Towarzyszył Juanowi od dnia założenia Korporacji i Cabrillo uważał, że bez swojego zastępcy dawno wypadłby z branży.

-Musimy zakładać, że „Mały” Gunderson wystartował dassaultem najszybciej, jak mógł. Pewnie jest już w Seulu - odparł prezes Cabrillo. - Eddie Seng miał dwa tygodnie na dotarcie na pozycję, więc jeśli jeszcze go nie ma przy burcie tej łajby, to już się nie zjawi. Nie wynurzy się, dopóki nie skoczymy do wody, a wtedy będzie za późno na przerwanie zadania. Ale Koreańczycy nie wspomnieli o zatrzymaniu w porcie miniłodzi podwodnej, możemy przypuszczać, że jest gotowy.

- Więc kiedy umieścimy urządzenie...

- ... zostanie nam piętnaście minut na spotkanie się z Eddim i odpłynięcie na bezpieczną odległość.

- Będzie bolało - zauważył ponuro Hali.

Spojrzenie Cabrilla stwardniało.

- Ich bardziej niż nas.

To zlecenie, podobnie jak wiele innych, dostali nieoficjalnymi kanałami od rządu Stanów Zjednoczonych. Korporacja była przedsiębiorstwem nastawionym na zysk, ale większość ludzi na pokładzie „Oregona” albo służyła wcześniej w amerykańskich siłach zbrojnych, albo też prowadziła działania korzystne dla USA i ich sojuszników, a przynajmniej nieszkodzą-ce amerykańskim interesom.

Końca wojny z terroryzmem nie było widać, więc zespół, jaki stworzył Cabrillo, stale miał kontrakty. Tych specjalistów od tajnych operacji nie krępowała konwencja genewska ani nadzór Kongresu. Co nie znaczyło, że załoga „Oregona” to banda bezlitosnych piratów, którzy nie biorą jeńców. Bardzo uważali na to, co robią, ale rozumieli, że w XXI wieku granice konfliktu się zatarły.

Doskonałym przykładem była ta misja.

Korea Północna miała pełne prawo sprzedać Syrii dziesięć jednoczło-nowych pocisków taktycznych i Stany Zjednoczone, acz bardzo niechętnie, musiałyby się z tym pogodzić. Ale wywiad ustalił, że prawdziwy pułkownik Hazni Hourani planuje skierować „Asia Star” do Somalii, by przekazać dwa nodongi wraz z parą ruchomych wyrzutni Al-Kaidzie, która zamierza kilka godzin później wystrzelić rakiety w cele w Arabii Saudyjskiej - mianowicie w święte miasta Mekkę i Medynę - żeby pozbyć się tamtejszej rodziny królewskiej. Okazało się również, choć nie zdołano tego potwierdzić, że Hourani działa za cichą zgodą syryjskiego rządu.

Stany Zjednoczone mogły wysłać okręt wojenny, żeby przechwycił „Asia Star” w Somalii; jednak kapitan statku mógłby po prostu oznajmić, że zawinął do portu w celu dokonania napraw, a miejscem przeznaczenia dziesięciu pocisków jest Damaszek. Lepszą alternatywą byłoby zatopienie „Star” na morzu, ale gdyby prawda wyszła na jaw, podniosłaby się międzynarodowa wrzawa i komórki terrorystyczne kierowane przez Syrię szybko dokonałyby odwetu. Langston Overholt IV, wysoki funkcjonariusz CIA, wymyślił najlepszą opcję: wykorzystanie Korporacji.

Cabrillo dostał tylko cztery tygodnie na zaplanowanie, jak rozwiązać problem możliwie najciszej i najbardziej dyskretnie. Uznał, że najlepszym sposobem na to, by pociski nie dotarły do odbiorców, jest zastopowanie transportu w Korei Północnej.

Kiedy „Oregon” znalazł się na pozycji w pobliżu zatoki Jonghung Man, Cabrillo, Hanley i Hali Kasim polecieli do bazy lotniczej Bagram pod Kabulem w Afganistanie identycznym dassault falconem jak ten, którego używał pułkownik Hourani.

Agenci CIA w Damaszku potwierdzili termin podróży Houraniego do Phenianu i samolot AWACS śledził firmowy odrzutowiec podczas jego lotu wokół połowy kuli ziemskiej. Gdy maszyna weszła w afgańskąprzestrzeń powietrzną, z Bagram wystartował niewidzialny dla radarów myśliwiec F-22 Raptor. Falcon Korporacji opuścił bazę chwilę później, skierował się na południe i oddalił od Syrii. Choć Stany Zjednoczone kontrolowały wszystkie stacje radarowe zdolne do monitorowania tego, co się miało wydarzyć, nie mogło być żadnego dowodu zamiany.

W jednej z bardzo niewielu stref, których nie obserwowały radary, „Mały” Gunderson, główny pilot Korporacji, zaczął zawracać na północ. Tylko że tym razem dassault falcon miał towarzystwo. Dołączył do niego bombowiec B-2 z bazy lotniczej Whiteman w Missouri. Ponieważ był większy niż falcon, ale niewykrywalny dla radarów, „Mały” utrzymywał swoją maszynę piętnaście metrów nad „latającym skrzydłem”. Żaden naziemny radar na świecie nie mógł wytropić B-2, toteż zasłonięty przez bombowiec falcon Korporacji pozostawał w ukryciu, kiedy zaczęli się zbliżać do samolotu Houraniego.

Na wysokości dwunastu tysięcy metrów syryjski falcon miał już maksymalny pułap, podczas gdy szybko nadlatujący raptor mógłby dokonać przechwycenia sześć i pół kilometra wyżej. Decydująca była koordynacja. Kiedy B-2 znalazł się niecały kilometr za maszyną Houraniego, raptor odpalił dwa pociski AMRAAM AIM-120C.

Gdyby syryjski odrzutowiec miał radar ostrzegawczy, rakiety pojawiłyby się jakby znikąd. Ale na pokładzie starego samolotu produkcji francuskiej nie było takiego systemu, toteż dwa pociski trafiły w turbowen-tylatory Garrett TFE-731 bez najmniejszego ostrzeżenia. Gdy dassault eksplodował w powietrzu, pilot B-2 znurkował spod falcona „Małego” Gundersona. Każdy, kto zobaczyłby z ziemi krótki błysk na takiej wysokości, pomyślałby, że to spadająca gwiazda. A każdy przed ekranem radaru zauważyłby, że syryjski samolot nagle na moment zniknął, a potem pojawił się z powrotem niecały kilometr dalej na zachód i kontynuuje lot. Gdyby ktoś się nad tym zastanawiał, zapewne doszedłby do wniosku, że coś zakłóciło działanie sprzętu.

Teraz, kiedy Cabrillo, Hanley i Kasim byli bezpieczni na pokładzie „Asia Star”, pozostało tylko podłożyć bombę, uniknąć wykrycia, opuszczając statek, spotkać się z Eddim Sengiem w miniłodzi podwodnej, wymknąć z najlepiej strzeżonego portu w Korei Północnej i dotrzeć do „Oregona”, zanim ktokolwiek się zorientuje, że na „Star” dokonano sabotażu.

Nietypowy dzień dla członków Korporacji. Ale też wcale nie taki wyjątkowy.

Tory od tygodnia była jedyną kobietą na pokładzie „Avalona”, statku badawczego Królewskiego Towarzystwa Geograficznego; jej współlokatorkę z kajuty zabrano do szpitala w Japonii z ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego. Fakt, że miała kajutę do wyłącznej dyspozycji, też przyczynił się do jej ocalenia.

Statek był na morzu od miesiąca. Uczestniczył w międzynarodowym programie tworzenia mapy wszystkich prądów na Morzu Japońskim, obszarze mało znanym, bo Japonia i Korea pilnie strzegły swoich łowisk i uważały, że wszelka współpraca może być dla nich ryzykowna.

W przeciwieństwie do swojej współlokatorki, która wzięła ze sobą walizki pełne ubrań i rzeczy osobistych, Tory żyła na statku po spartańsku. Oprócz posłania, kilku par dżinsów i bluz sportowych na zmianę w jej kajucie nie było nic więcej.

Męski głos krzyczący z bólu, który wyrwał ją ze snu, dobiegł z korytarza za drzwiami. Chwilę później usłyszała przytłumione strzały. Gdy oprzytomniała, dotarły do niej odgłosy serii z broni automatycznej i następne wrzaski.

Wszyscy na „Avalonie” zostali ostrzeżeni, że na Morzu Japońskim grasują piraci. W ciągu dwóch ostatnich miesięcy zaatakowali cztery statki handlowe. Zatopili je, a żyjącym członkom załóg pozostawili możliwość ucieczki w szalupach; uratowało się zaledwie piętnaście ze stu siedemdziesięciu dwóch osób. Wczoraj dostali wiadomość, że jakiś kontenerowiec po prostu zniknął bez śladu. W związku z zagrożeniem na mostku umieszczono szafkę z bronią, ale dwie strzelby i jeden pistolet nie mogły się równać z karabinami szturmowymi, z których zabijano naukowców i zawodowych marynarzy.

Zadziałał odruch „walcz albo uciekaj”. Tory zerwała się na nogi. Straciła dwie cenne sekundy, by dokonać wyboru, którego nie miała. Piraci posuwali się korytarzem i, sądząc po odgłosach, strzelali do środka pomieszczeń. Zginęłaby natychmiast po otwarciu drzwi. Nie mogła uciec, a w kajucie nie było niczego, co mogłoby posłużyć jako broń.

Przez bulaj wpadał blask księżyca w pełni. Oświetlał pustą koję na wprost Tory. To ją natchnęło. Ściągnęła z własnego posłania prześcieradła i koce i wepchnęła je pod ramę i wyjąwszy z szafki swoje ubrania, zostawiła ją otwartą, tak jak szafkę swojej nieobecnej współlokatorki. Nie miała już czasu na zabranie z łazienki przyborów toaletowych. Wpełzła pod koję, wcisnęła się w najdalszy kąt i owinęła ubraniami.

Starała się równo oddychać, gdy ogarnęła ją pierwsza fala paniki. Z kącików jej niebieskich oczu popłynęły łzy. Stłumiła łkanie w momencie, kiedy drzwi kajuty otworzyły się gwałtownie. Zobaczyła światło latarki. Padło najpierw na pusty materac Judy, potem na jej koję, wreszcie na dwie otwarte szafki.

Ukazały się nogi pirata. Nosił czarne wojskowe buty. Nogawki czarnych spodni miał wpuszczone do środka. Przeszedł do maleńkiej łazienki i oświetlił ją latarką. Tory usłyszała, jak odsuwa zasłonę prysznica. Albo nie zauważył jej mydła, szamponu i kremu, albo uznał je za nieważne. Zatrzasnął za sobą drzwi kabiny, najwyraźniej zadowolony, że nikogo nie zastał.

Tory pozostała w bezruchu. W głębi korytarza cichły odgłosy walki. Na statku było tylko trzydzieści osób. Większość spała w swoich kajutach, bo nocą maszynownia pracowała w trybie automatycznym i wachtę na mostku miało tylko dwóch ludzi. Jej kajuta była jedną z ostatnich w korytarzu, więc Tory obawiała się, że piraci zabili całą załogę.

Ile czasu zajmie im splądrowanie statku? Na pokładzie nie ma nic cennego dla piratów. Drogi sprzęt badawczy jest za duży, żeby go ukraść. Podwodne sondy mają wartość tylko dla naukowców. Szkoda zachodu, żeby zabrać kilka telewizorów i komputerów.

Mimo to Tory przypuszczała, że będą potrzebowali co najmniej pół godziny na przeszukanie czterdziestometrowego „Avalona”. Potem otworzą zawory w zęzie i zatopią go. Odliczała minuty na fosforyzującej tarczy swojego roleksa. Musiała się na czymś skoncentrować, żeby nie wpaść w panikę.

Minął zaledwie kwadrans, gdy poczuła zmianę w ruchu statku. Noc była pogodna i „Avalon” kołysał się łagodnie na falach. Normalnie uspokajało ją to i usypiało. Teraz statek badawczy zwolnił, jakby stał się cięższy.

Piraci już otworzyli zawory w zęzie. Zatapiali statek. Próbowała znaleźć logikę w ich działaniu, ale to, co robili, nie miało sensu. Nie zdążyliby tak szybko splądrować statku. Posyłali „Avalona” na dno, nawet go nie okradając!

Nie mogła dłużej czekać. Wyczołgała się spod koi i rzuciła do bula-ja. Na horyzoncie zobaczyła coś, co początkowo wydało jej się niską wyspą. Po chwili zdała sobie sprawę, że to jakiś wielki statek. Blisko niego był mniejszy. Wyglądało na to, że dojdzie do kolizji, ale to musiało być złudzenie optyczne, wywołane blaskiem księżyca. Na pierwszym planie rozróżniła rufę i kilwater dużej łodzi pneumatycznej. Odgłos jej silników zaburtowych cichł, gdy oddalała się szybko od tonącego „Avalona”. Tory wyobraziła sobie piratów na jej pokładzie i ogarnął ją gniew.

Odwróciła się od bulaja i wypadła z kajuty. W korytarzu nie było ciał, ale na podłodze walały się łuski po pociskach, a powietrze cuchnęło chemikaliami. Starała się nie patrzeć na krew pod długą ścianą. Pamiętała, że blisko dziobu „Avalona” jest tratwa ratunkowa Zodiac ze sztormiakami w środku, więc nie przejmowała się tym, że ma na sobie tylko T-shirt. Jej bose stopy plaskały na metalowym pomoście, kiedy biegła z jedną ręką przyciśniętą do piersi, żeby nie podskakiwał jej biust.

Wspięła się po schodach na główny poziom. Na końcu kolejnego korytarza były drzwi prowadzące na zewnątrz. Między nią i włazem leżały zwłoki. Jęknęła, gdy się zbliżyła. Mężczyzna leżał twarzą w dół, ale Tory rozpoznała sylwetkę drugiego mechanika. Pochodził z okolic Newcastle, był pełen temperamentu i flirtował z nią, do czego zaczęła go zachęcać. Nie mogła się zdobyć na to, by go dotknąć. Przywarła do zimnej ściany i ominęła ciało. Kiedy dotarła do końca korytarza, wyjrzała przez małe okno we włazie, żeby zobaczyć, czy ktoś został na ciemnym pokładzie dziobowym. Nie zauważyła nikogo. Ostrożnie nacisnęła klamkę, ale ta nie poruszyła się. Tory spróbowała jeszcze raz, napierając całym swoim ciężarem na zablokowany mechanizm. Nie ustąpił.

Usiłowała zachować spokój. Powiedziała sobie, że są jeszcze cztery inne wyjścia z nadbudowy, no i zawsze może wybić szybę w sterowni, gdyby drzwi na skrzydła mostka też nie dały się otworzyć. Najpierw sprawdziła włazy na głównym poziomie, potem wspięła się po schodach do sterowni. Kiedy zbliżyła się do drzwi prowadzących na pomost dowodzenia, ogarnął ją strach. Drążącą ręką dotknęła gałki, obróciła ją i pchęła solidne stalowe drzwi.

Nie otworzyły się, nawet nie drgnęły. Nie było tu żadnego okna ani bulaja takiej wielkości, żeby mogła się przecisnąć przez otwór. Znalazła się w pułapce. Ta świadomość pozbawiła ją równowagi psychicznej. Zaczęła rzucać się całym ciałem na drzwi i uderzać w nie ramieniem, wrzeszcząc przeraźliwie. Gdy całkiem ochrypła, z rezygnacją oparła się o drzwi i osunęła na pomost. Ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się bezgłośnym szlochem.

„Avalon” nagle zmienił pozycję; na moment przygasły światła. Woda wlewająca się do dolnych przedziałów znalazła nowe puste miejsce. Tory wzdrygnęła się. Jeszcze żyła i gdyby zdołała zapobiec zatonięciu statku, miałaby czas pomyśleć, jak się stąd wydostać. W jednym z warsztatów widziała palnik spawalniczy. Jeżeli zdoła go odszukać, wytnie sobie drogę ucieczki.

Wstąpiła w nią taka energia jak w pierwszych sekundach desperacji, gdy usłyszała krzyk - teraz była pewna, że głos należał do doktora Halversona, dystyngowanego oceanografa pod siedemdziesiątkę. Poderwała się na nogi i pobiegła z powrotem. Minęła kwatery załogi i dotarła do schodów prowadzących do pomieszczeń technicznych. Na dole poczuła zimny podmuch. Morze wlewało się do środka z hukiem wodospadu.

Zatrzymała się w małej komorze z pojedynczymi wodoszczelnymi drzwiami, za którymi była maszynownia. Dotknęła ręką metalu. Jeszcze nie ostygł - dwa duże diesle wytwarzały wysoką temperaturę. Położyła dłoń niżej, blisko dolnej krawędzi. Stal była tu lodowata. Tory nigdy nie zaglądała do maszynowni, nie znała jej rozkładu. Ale musiała spróbować.

- No to wchodzimy - zawołała drżącym głosem i otworzyła właz.

Jej bose stopy zalała woda. Po kilku sekundach stała w niej po kolana. Poziom wyraźnie się podnosił. Do jasno oświetlonej maszynowni biegły w dół stopnie. Za gąszczem rur, przewodów i kabli Tory zobaczyła ogromne silniki, każdy wielkości minivana. Były już do połowy zatopione. Woda omywała obudowę generatora.

Tory przekroczyła próg i ruszyła w dół. Wciągnęła gwałtownie powietrze, gdy woda sięgnęła jej do piersi. Miała jakieś osiemnaście stopni, ale Tory zaczęła dygotać. Na ostatnim stopniu musiała unieść się na palcach, żeby mieć głowę nad powierzchnią. Pół idąc, pół płynąc, brnęła przez rozległe pomieszczenie z mglistym zamiarem, by sprawdzić, jak woda dostaje się do wnętrza statku.

Ponieważ „Avalon” tonął w pozycji prawie poziomej, wciąż kołysał się na falach. Ten ruch uniemożliwiał Tory wyczucie prądów w wodzie i określenie, gdzie są najsilniejsze. Domyślała się, że przy otwartych rurach prowadzących do morza, ale nie mogła ich zlokalizować. Kipiel w zalanej maszynowni przypominała wrzący kocioł. Po kilku minutach gorączkowych poszukiwań Tory straciła grunt pod nogami. Pływała jeszcze przez chwilę. Nic nie mogła zrobić. Nawet gdyby znalazła zawory w zęzie, nie miała pojęcia, jak działają.

Światła znów przygasły. Kiedy zapaliły się ponownie, świeciły o połowę słabiej. Tory uznała to za sygnał, że czas się ewakuować. W tym pomieszczeniu przypominającym labirynt nigdy nie trafiłaby po ciemku do wyjścia. Popłynęła prosto do małej komory. Gdy stanęła na nogach, była zanurzona do pasa. Musiała zmobilizować wszystkie siły, żeby zamknąć właz. Modliła się, by po zaryglowaniu tych drzwi „Avalon” zachował pływalność i utrzymał się na wodzie, dopóki w pobliżu nie pojawi się jakiś statek.

Zziębnięta i drżąca wspięła się z powrotem na drugi poziom i poczłapała do swojej kajuty. W łazience wytarła się ręcznikiem, związała włosy w koński ogon i włożyła najcieplejsze ubrania. Powietrze było chłodne. Nie zauważyła tego, ale gdzieś w maszynowni rozcięła sobie kącik ust. Starła z wargi strużkę rozwodnionej krwi i spojrzała na swoje odbicie w lustrze nad umywalką. Wyglądała na tak udręczoną, jakby szła na szubienicę.

Odwróciła się szybko i podeszła do bulaja. Nie zobaczyła już księżyca ani nawet jego mlecznej poświaty. Łódź piratów i dwa statki na horyzoncie zniknęły z widoku. Noc stała się czarna jak smoła. Mimo to Tory nadal wpatrywała się w swoje jedyne okno na świat.

Może gdyby znalazła jakiś smar lub olej do smażenia i natłuściła ciało, zdołałaby się przecisnąć przez iluminator. Pomyślała, że okna w mesie na górze są trochę większe. Warto spróbować. Już miała się odwrócić, gdy na zewnątrz mignęło coś ciemnego. Wytężyła wzrok.

Wydało jej się, że znów to zobaczyła, jakieś trzy metry od statku. Ptak? Cień poruszał się w taki sposób, ale nie była pewna. Nagle przesłonił cały bulaj. Cofnęła się z krzykiem. Przez szybę patrzyła na nią wielka szara ryba. Miała rozwarte szczęki i przepompowywała skrzelami wodę. Olbrzymi okoń morski, zwabiony światłem w kajucie, przyglądał się jej przez chwilę żółtymi oczami, a potem odpłynął w mrok.

Tory nie mogła zobaczyć przez bulaj nisko w kadłubie, że pokład „Avalona” jest już zalany; fale przykrywały luki ładunkowe na rufie i dziobie. Nie wiedziała, że za parę minut woda sięgnie mostka i nad powierzchnią zostanie tylko żuraw na rufie, wystający z morza niczym ręka topielca, który szuka ostatniej deski ratunku. Po kilku kolejnych minutach ocean zamknie się nad szczytem pojedynczego komina statku i „Avalon” zacznie opadać na dno.

3

Kiedy agenci budzącego grozę północnokoreańskiego Urzędu Bezpieczeństwa i Ochrony Państwa przyszli po syryjskich gości, dwaj czytali cicho swoje egzemplarze Koranu, a trzeci studiował specyfikacje pocisków «■kwafi. Tajniak pokazał gościom, że mają wyjść, przy okazji odsłania-^ąclMltatet w kaburze pod pachą. Cabrillo i Hali Kasim odłożyli Korany, nął schematy do pękatego nesesera i zatrzasnął zamki.

Poszli przez „Asia Star”, masowiec pod panamską banderą przerobiony na kontenerowiec. Statek był mocno wyeksploatowany, ale w dobrym stanie; na przegrodach lśniła świeża farba. Wyglądało na to, że nie ma na nim nikogo poza dwuososbową eskortą delegacji.

Jeden z agentów odryglował właz pod głównym pokładem. Za progiem ciągnęło się mroczne stalowe pomieszczenie. Cuchnęło lekko wodą z zęzy i starym metalem. Koreańczyk włączył oświetlenie sufitowe. W blasku jarzeniówek ukazało się dziesięć rakiet Nodong. Spoczywały na specjalnych stojakach, ich kontury zniekształcało grube plastikowe przykrycie. Każdy pocisk miał prawie dziewiętnaście metrów długości i sto dwadzieścia centymetrów średnicy. Wraz z paliwem ciekłym ważył piętnaście ton. Bazujący na radzieckim scudzie D, nodong mógł przenieść jednotonową głowicę bojową na odległość dziewięciuset sześćdziesięciu pięciu kilometrów.

W zimnej i wilgotnej ładowni frachtowca rakiety wcale nie wyglądały mniej groźnie i zabójczo. A świadomość, do czego mają być użyte dwie z nich, zwiększała determinację członków Korporacji.

Trzej mężczyźni zeszli po stopniach do ładowni. Max Hanley, udający eksperta od pocisków, podszedł do pierwszej rakiety. Warknął coś do koreańskich agentów, którzy zostali przy włazie, i pokazał, że chce, żeby z nodongów ściągnięto plastikowe pokrowce.

Generał Kim zjawił się w momencie, gdy Max po zdjęciu przykrycia z pierwszego pocisku pochylał się nad otworem z testerem obwodów w ręku.

- Widzę, że nie mogliście się doczekać sprawdzenia swojej najnowszej broni.

- Robi wrażenie - odrzekł Cabrillo, bo nic innego nie przyszło mu do głowy.

- Nasi specjaliści znacząco ulepszyli starą radziecką konstrukcję; głowice bojowe mają teraz dużo większą siłę wybuchu.

- Które rakiety są przeznaczone do wyładunku w Somalii?

Koreańczyk powtórzył pytanie jednemu z agentów. Tajniak wskazał parę pocisków w głębi.

- Tamte dwie pod czerwonym plastikiem. W Mogadiszu są prymitywne urządzenia techniczne, więc głowice zostały już zamontowane. Paliwo do rakiet można zatankować ze zbiorników w ładowni dziobowej. Będzie to zgodne z przepisami przeciwpożarowymi, pod warunkiem że nie dodacie za wcześnie mieszanki korozyjnej. Wystarczy to zrobić trzy dni drogi od Somalii.                                                            ;

- Uważam, że jednodniowe wyprzedzenie jest bezpieczniejsze - Wtrącił Juan. Wiedział, że Kim sprawdza jego znajomość pocisków. Ciekłe paliwo zatankowane trzy dni przed wystrzeleniem rakiety rozpuściłoby jej zbiorniki z cienkiego aluminium i w rezultacie nastąpiłby wybuch, który zatopiłby „Asia Star”.

- Gdzie ja mam głowę? Proszę mi wybaczyć. Ponadjednodniowe wyprzedzenie byłoby katastrofalne w skutkach. - Przeprosiny Kima nie za-brzmiały szczerze.

Cabrillo miał cichą nadzieję, że generał będzie na pokładzie w chwili eksplozji pocisków. Hanley przywołał go, żeby pokazać coś w elektronicznym mózgu nodonga. Hali Kasim stanął z drugiej strony i przez kwadrans wszyscy trzej patrzyli w milczeniu na gąszcz kabli i obwodów. Zgodnie z ich zamiarem wywołało to zniecierpliwienie Kima. Słyszeli, jak przestę-puje z nogi na nogę i mruczy pod nosem.

- Coś nie tak? - zapytał w końcu.

- Nie, wszystko wydaje się w porządku - odparł Cabrillo, nie odwracając głowy.

Prowadzili tę grę przez następny kwadrans. Od czasu do czasu Max porównywał jakiś szczegół z planami, które przyniósł, ale poza tym stali jak posągi.

- Czy to naprawdę konieczne, pułkowniku Hourani? - spytał Kim ze źle maskowaną niecierpliwością.

Cabrillo przesunął palcem po fałszywych wąsach, by się upewnić, że są na miejscu i się odwrócił.

- Przepraszam, generale. Pan Muhammad i profesor Chalidi są bardzo dokładni. Gdy się przekonają, że pierwszy pocisk jest sprawny, kontrola pozostałych pójdzie im szybciej.

Kim spojrzał na zegarek.

- Skorzystam z okazji i zajmę się papierkową robotą w kajucie kapitańskiej. Poszukajcie mnie, kiedy skończycie. Ci ludzie zostaną z wami na wypadek, gdybyście czegoś potrzebowali.

Juan stłumił uśmiech.

- Jak pan sobie życzy, generale.

Dziesięć minut później trzej członkowie Korporacji przeszli do drugiego pocisku. Koreańscy agenci usiedli na schodach z widokiem na ładownię. Jeden bez przerwy palił papierosy, drugi nie spuszczał z oka „Arabów”. Obaj mieli rozpięte marynarki, żeby móc szybko sięgnąć po broń.

Termin spotkania z Eddiem Sengiem w miniłodzi podwodnej nie był ustalony. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, zajmie pozycję w pobliżu rufy „Star”, na tyle blisko, by wysokiej klasy sonar jego pojazdu wykrył odgłos skoku trzech mężczyzn do wody. Presja czasu, jaką czuł Juan, wynikała z tego, że chciał, aby przed świtem „Oregon” znalazł się możliwie jak najdalej na wodach międzynarodowych.

Do świtu zostały trzy godziny. Cabrillo obliczył, ile zajmie im dotarcie do miniłodzi podwodnej, ucieczka z zatoki Jonghung Man i powrót na pokład „Oregona”. Od tego momentu wszystko miało zależeć od silników magnetohydrodynamicznych statku, którym Cabrillo w pełni ufał. Technologia wykorzystywania do napędu jednostki pływającej wolnych elektronów pobieranych z morskiej wody była jeszcze w fazie eksperymentalnej, ale przez dwa lata skomplikowany układ schładzanych magnesów, które generowały moc potrzebną do zasilania pomp czterech silników pulsacyjnych, ani razu nie zawiódł.

Czas nadszedł. Cabrillo poczuł lekki skurcz żołądka, objaw nie tyle strachu, ile napięcia wywołanego przez jego stare nemezis, prawo Murphy’ego. Był doskonałym taktykiem i mistrzem planowania, ale wiedział, że kaprysy losu to przeszkody, których nigdy nie da się całkowicie pokonać. To, że na razie operacja przebiegała gładko, tylko zwiększało ryzyko, iż w końcu coś nie wypali.

Nie wątpił, że nikt nie połapałby się w ich podstępie, dopóki statek nie dotarłby do Somalii, gdzie mogliby łatwo zniknąć. Ale to oznaczałoby porażkę, a on nienawidził porażek jeszcze bardziej niż słynnej zasady Murphy’ego. Wiedział, że skoro podjęli się tego zadania, nie ma już odwrotu. Jeśli rzucone kości upadną źle, on, Max i Hali zginą. Może Eddie Seng zdoła uciec, choć to mało prawdopodobne. Jeśli jednak nadal będzie dopisywało im szczęście, za kilka godzin na konto Korporacji w banku na Kajmanach wpłynie dziesięć milionów dolarów z tajnego budżetu wuja Sama.

Cabrillo postukał w zegarek, dając w ten sposób umówiony sygnał, i nagle pozbył się wszelkich obaw. Przeszedł na automatykę; zdał się na to, czego się nauczył w Korpusie Szkoleniowym Oficerów Rezerwy i w wiejskim ośrodku szkoleniowym CIA w Wirginii, a co później doprowadził do perfekcji w ciągu piętnastu lat pracy w terenie.

Hali przesunął się trochę i zasłonił tajniakom Hanleya, który otworzył ukryte zamki swojego nesesera. Cabrillo odwrócił się od pocisków, uchwycił wzrokiem spojrzenie agenta uzależnionego od nikotyny i wykonał uniwersalny gest oznaczający, że prosi o papierosa. Kiedy Koreańczyk wyciągnął z kieszeni marynarki prawie pustą paczkę, Cabrillo ruszył przez ładownię.

Niewidoczny dla zdekoncentrowanych tajniaków Max Hanley wyjął z drugiego dna swojego nesesera bombę. Była mniejsza od pudełka do płyty kompaktowej, ale miała siłę miny lądowej.

Gdy Cabrilla dzieliło od schodów półtora metra, palacz wstał i zszedł na dół. Miał nadzieję, że Koreańczyk będzie nadal siedział obok swojego kolegi. Cholerny Murphy, pomyślał.

Wziął zaoferowanego papierosa i zaczekał, aż agent przypali mu go swoją cenną zapalniczką Zippo. Zaciągnął się, trzymał przez sekundę dym w ustach i zaczął gwałtownie kaszleć, jakby tytoń był mocniejszy, niż się spodziewał.

Tajniak zachichotał i odwrócił się do kolegi, żeby to skomentować.

Nie wiedział, że Cabrillo wykorzystał kaszel do tego, by napiąć mięśnie jak zwiniętą sprężynę i uderzyć go z całej siły. Cios wylądował na szczęce Koreańczyka i rzucił go na pomost jak postrzał.

Cabrillo nie spodziewał się, że drugi agent wykaże się takim refleksem. Myślał, że miną co najmniej dwie sekundy, zanim uświadomi sobie, co się dzieje. Tymczasem tajniak był już na szczycie krótkich schodów i sięgał do kabury pod pachą.

Juan dał nura po niego, wskoczył na stopnie i złapał Koreańczyka za kostki. Lufa pistoletu samopowtarzalnego wysunęła się z kabury w momencie, gdy zacisnął palce na jego goleniach. Cabrillo upadł na stalowe schody, rozcinając sobie brodę o ostrą krawędź, ale siła jego rozpędu pozbawiła równowagi tajniaka, który stoczył się, koziołkując. Broń upuścił na górnym podeście.

Cabrillo zerwał się na nogi. Z brody ciekła mu krew, w żyłach krążyła adrenalina. Nawet gdyby Koreańczyk nie zdążył wycelować, strzał zaalarmowałby Kima i ściągnął na statek całą armię sił bezpieczeństwa.

Za walczącymi mężczyznami Max Hanley podbiegł do pocisku, który miał zniszczyć Mekkę. Musiał umieścić bombę tak blisko głowicy bojowej, żeby nastąpiła zharmonizowana detonacja. Hali Kasim wyciągnął sztylet ukryty w okładce jego Koranu i popędził do schodów. Wiedział, że zanim dotrze do szefa, walka będzie skończona, ale się starał.

Juan spróbował wbić łokieć w krocze Koreańczyka wdrapującego się na górę, ale ten zrobił unik i Cabrillo chybił. Trafił w płytę pomostu z taką siłą, że zdrętwiało mu prawe przedramię. Zdołał złapać agenta za prawy nadgarstek, zanim przeciwnik zacisnął palce na pistolecie. Choć górował nad nim wzrostem i siłą, był w niewygodnej pozycji; poczuł, że ręka Koreańczyka zbliża się do broni.

Haliego dzieliły od schodów trzy metry, gdy tajniak rzucił się desperacko po pistolet, odpychając Juana. Bezwładne prawe ramię Cabrilla zatoczyło łuk niczym wahadło i uderzyło agenta w bok głowy, ogłuszając go na chwilę. Koreańczyk otrząsnął się po ciosie, kopnął Juana w prawą nogę i wbił ją w poręcz. Rozległ się odgłos podobny do trzasku pękającej kości.

Tajniak, pewien, że Syryjczyk jest unieszkodliwiony, ponownie skupił uwagę na zdobyciu broni. Ale jego atak nawet nie speszył Cabrilla. Kiedy Koreańczyk chwycił pistolet, złapał go za nadgarstek i zaczął walić jego ręką o pomost. Po trzecim razie agent wypuścił broń, która spadła ze schodów na dół. Hali porwał ją, wbiegł na stopnie, pokonując po trzy naraz, i zdzielił tajniaka kolbą w skroń. Koreańczyk zamrugał i znieruchomiał.

- Wszystko gra, szefie? - zapytał Kasim, pomagając Juanowi wstać. Max znalazł się na górze w ciągu kilku sekund.

- Później go zapytasz - rzucił. Bomba tyka, mamy piętnaście minut.

Trzej mężczyźni wybiegli prosto na główny pokład. Tam przystanęli na moment, żeby się upewnić, że nikt nie patroluje okolicy. Stumilimetrowe działka smukłego niszczyciela na środku zatoki celowały w morze. Na pokładzie nie było nikogo, więc rzucili się do relingu i skoczyli za burtę.

Woda była zimna i smakowała jak zupa naftowa. Max błyskawicznie ściągnął przez głowę arabską szatę. Pod spodem miał spodenki pływackie i obcisły ocieplacz. Juan pozbył się butów, ale został w mundurze. Pochodził z południowej Kalifornii, więc czuł się w wodzie równie swobodnie jak na lądzie. Hali zdjął marynarkę i zrzucił mokasyny. Dopłynęli do rufy i ukryli się pod krzywizną kadłuba, żeby nikt z góry ich nie zauważył.

Po kilkudziesięciu sekundach na powierzchni pojawiły się pęcherze powietrza, a chwile później fale przebiła płaska górna część Discovery. Hali pierwszy dotarł do miniłodzi podwodnej i podciągnął się na pokład. Zaczął otwierać właz, kiedy z czarnego kadłuba jeszcze spływała woda. Uszczelnienie puściło z głośnym sykiem i Kasim zniknął w ciemnym wnętrzu. Juan i Max natychmiast poszli w jego ślady. Znalazłszy się w środku, ponownie zaryglowali właz. Zrobili to po omacku, bo jedynym światłem w Discovery 1000 był słaby blask elektronicznej tablicy przyrządów w kokpicie dziobowym.

Juan sięgnął do włącznika w połowie wysokości przegrody i zapalił dwie czerwone lampy. Discovery mógł się opuszczać nieco poniżej trzydziestu metrów i pływać maksymalnie dwadzieścia cztery godziny bez ładowania akumulatorów i wymiany filtrów dwutlenku węgla. Przed tą misją usunięto z niego siedzenia dla ośmiu osób, żeby zrobić miejsce dla wielkich przemysłowych ogniw galwanicznych, połączonych siecią przewodów. Pozostałą przestrzeń zajmowały skrzynie z filtrami i zaopatrzenie dla Eddiego Senga. Między pustymi kartonami po żywności stała chemiczna toaleta. Ciężkie, wilgotne powietrze miało zapach sportowej szatni.

Eddie był w Discovery sam od chwili jego zwodowania z „Oregona” piętnaście dni wcześniej. Tyle czasu zajęło mu przeniknięcie do pilnie strzeżonego portu, otoczonego podwodnymi stanowiskami nasłuchowymi i rutynowo sprawdzanego sonarem. Posadził pojazd na dnie podczas lekkiego odpływu i pozwolił mu dryfować, kiedy do portu wlewały się fale przypływu. Silniki uruchamiał jedynie pod osłoną statku lub patrolowego kutra płynącego w kierunku brzegu. Tylko w ten sposób mógł się dostać potajemnie do bazy morskiej.

W załodze „Oregona” był niejeden pilot pojazdów podwodnych, ale Eddie, szef operacji lądowych, nie zgodziłby się, żeby ryzykował ktoś inny. Seng, podobnie jak Cabrillo, pracował przez lata w CIA, choć wtedy jeszcze się nie znali. Juan spędził większość swojej kariery na Bliskim Wschodzie, Eddie miał przydział do ambasady amerykańskiej w Pekinie, gdzie z powodzeniem kierował kilkoma siatkami szpiegowskimi. Zmiany polityczne i budżetowe po 11 września sprawiły, że wylądował w kraju za biurkiem. Brakowało mu „istoty branży”, jak to nazywał, więc przyłączył się do Korporacji i szybko stał się niezastąpiony.

Cabrillo przedostał się po akumulatorach i pustych skrzyniach do fotela drugiego pilota na prawo od Eddiego. Czarne włosy Senga były w strąkach od długiego niemycia, twarz o ostrych rysach pokrywał zarost, jasne oczy przygasły ze zmęczenia i napięcia ostatnich dwóch tygodni.

- Cześć, szefie - wyszczerzył zęby Eddie. Nic nie mogło zmienić jego pogodnego usposobienia. - Witamy na pokładzie.

- Dzięki - odrzekł Juan i zauważył, że miniłódź podwodna opadła już na głębokość dziesięciu metrów. - Zegar tyka, więc weź kurs na wyjście z portu i daj pełny gaz. Mamy jedenaście minut.

Silniki Discovery ożyły i pojedyncza śruba wgryzła się w wodę. Na hałas nie mogli nic poradzić. Musieli odpłynąć możliwie jak najdalej od „Asia Star”, bo woda nie jest ściśliwa, więc fala uderzeniowa byłaby podwójnie groźna.

Cabrillo obserwował sonar. Zaledwie minutę po tym, jak zaczęli się oddalać od skazanego na unicestwienie frachtowca, pojawił się kontakt.

- Pan Murphy podnosi swój paskudny łeb.

- Co tam masz? - Hanley stanął za plecami Juana i pochylił się nad jego ramieniem.

Komputer przeanalizował sygnał akustyczny i Cabrillo odczytał ponure fakty.

- Kuter patrolowy klasy Sinpo. Załoga: dwanaście osób. Uzbrojenie: dwa działka kaliber 37 milimetrów i bomby głębinowe. Prędkość maksymalna czterdzieści węzłów. Nasz kontakt rozpędził się już do dwudziestu i idzie prosto na nas.

Eddie odwrócił się do Juana.

- To rutynowe działania. Powtarzają je, odkąd jestem w porcie. Co kilka godzin na patrol wypływa pojedynczy kuter. Myślę, że szukają marynarzy, którzy próbują zdezerterować.

- Jeśli utrzyma ten kurs, przejdzie dokładnie nad nami.

- Czy jednostki tej klasy mają sonar? - zapytał Max.

Juan sprawdził w komputerze.

- Brak danych.

- Co mam robić? - Głos Eddiego brzmiał spokojnie i rzeczowo. -Płynąć dalej czy usiąść na dnie i przeczekać patrol?

Cabrillo znów spojrzał na zegarek. Pokonali dopiero ćwierć mili morskiej. Za mało.

- Płyń - zdecydował. - Jeśli nas usłyszy albo wykryje nasz kilwater, będzie musiał zwolnić i zawrócić, żeby spróbować ponownie nas znaleźć. Potrzebujemy tylko sześciu minut.

Chwilę później czterej mężczyźni w miniłodzi usłyszeli odgłos śrub kutra patrolowego. Złowieszczy dźwięk narastał, jednostka się zbliżała. Kiedy znalazła się nad Discovery, jego wnętrze wypełnił hałas. Mężczyźni nasłuchiwali, czy kuter zawróci. Wydawało się, że czekanie trwa całą wieczność. Max i Hali odetchnęli, gdy odgłos wreszcie zaczął się oddalać. Cabrillo nie odrywał wzroku od ekranu sonaru.

-Zawracają - oznajmił chwilę później. - Hali, sprawdź w radiu, czy coś nadają. - Hali Kasim, szef sekcji łączności „Oregona”, przy aparaturze radiowej przypominał pianistę koncertowego.

Wysokiej klasy urządzenia w centrum telekomunikacyjnym „Oregona” mogły przeanalizować i zarejestrować w ciągu sekundy tysiąc połączeń na różnych częstotliwościach i miały program językowy, który dokonywał przekładów tak szybko, że operator prowadził rozmowę niemal w czasie rzeczywistym, co pozwalało oszukać większość słuchających. Discovery 1000 był wyposażony w sprzęt elektroniczny tak skromnie, że mieliby szczęście, gdyby w ogóle coś złapali. A że żaden z nich nie znał koreańskiego, i tak nie wiedzieliby, czy kuter patrolowy prosi o pozwolenie na zrzucenie bomb głębinowych, czy komentuje pogodę.

- Nic nie odbieram - zameldował po chwili Kasim.

Kuter patrolowy znów przepłynął nad miniłodzią, i mężczyźni usłyszeli, że przymyka przepustnice silników.

- Namierzyli nas - powiedział Eddie.

Sonar o dużej mocy wyłapał dwa pluski, zbyt ciche na bomby głębinowe. Juan natychmiast się zorientował, co się zaraz stanie.

- Trzymajcie się!

Kopie radzieckich granatów RGD-5 zawierały tylko sto piętnaście gramów materiału wybuchowego, ale woda spotęgowała siłę ich eksplozji. Oba rozerwały się prawie jednocześnie kilka metrów za Discovery. Rufa miniłodzi podwodnej została podrzucona do góry i Hali Kasim wpadł na baterię akumulatorów. Eddie walczył o podniesienie dziobu, gdy za szybą kokpitu nagle pojawiło się ciemne dno. Wszystkim tak dzwoniło w uszach, że nie usłyszeli plusku następnej pary granatów, które eksplodowały tuż nad nimi. Wybuchy wbiły łódź w muł w momencie, kiedy Eddie właśnie ją wypoziomował. Discovery otoczyły kłęby szlamu, redukując widoczność do zera. Końcówki kabli wyskoczyły z poluzowanych złączy i mężczyzn oślepiły na chwilę błyski zwarć elektrycznych.

Eddie odciął zasilanie, żeby Max mógł naprawić instalację. W świetle miniaturowej latarki, trzymanej w zębach, główny mechanik zaczął robić obejście niesprawnych akumulatorów, ale szkoda już się stała. Błyski w bulajach Discovery mogły być widoczne na powierzchni i wyglądały jak upiorny niebieski blask z głębin.

- Coś nadają - powiedział Hali. - Tylko krótką wiadomość, ale sprawa chyba się wydała.

- Jak ci idzie, Max? - zagadnął Cabrillo tak spokojnie, jakby pytał, kiedy będzie kawa.

- Zaraz skończę.

- Jest już odpowiedź z lądu, Hali?

- Jeszcze nie. Szarża pewnie przetrawia meldunek z kutra.

- Gotowe - oznajmił Max. - Startuj, Eddie.

Seng wcisnął przycisk i na tablicy przyrządów rozjarzyły się wyświetlacze.

- Dobra, Eddie, wynurzenie awaryjne. Wychodzimy na powierzchnię.

- Kuter jest dokładnie nad nami, szefie.

W odpowiedzi Cabrillo tylko uśmiechnął się ponuro.

- Stracimy gwarancję - mruknął Eddie i opróżnił sprężonym powietrzem zbiorniki balastowe Discovery. Miniłódź podwodna wystrzeliła z dna. Seng obserwował głębokościomierz i podawał liczby. Kiedy zawołał, że nad górnym pokładem jest już tylko półtora metra wody, wszyscy czterej skulili się odruchowo w fotelach.

Stalowy kadłub uderzył w kil północnokoreańskiej jednostki z ogłuszającym zgrzytem. Miniłódź była o kilka ton lżejsza od kutra patrolowego, ale impet skierowany w górę przechylił „koreańczyka” tak, że jego prawy reling znalazł się w wodzie. Tocząca się beczka z paliwem zmiażdżyła nogi jednemu z załogantów i zepchnęła go za burtę. Juan sięgnął przed Eddiego i wystukał na klawiaturze komputera polecenie zanurzenia alarmowego, zanim górny pokład przebił powierzchnię.

Szybkoobrotowe pompy napełniły zbiorniki balastowe w niecałe piętnaście sekund i Discovery opadł w dół jak kamień.

- Powinni mieć zajęcie na kilka minut - powiedział Max.

- Tylko tyle potrzebujemy. Dobra, wkładamy słuchawki i przypinamy się.

Podłączyli słuchawki do urządzenia elektronicznego, które zainstalowano specjalnie na tę misję. Skonstruowana przez firmę Sound Answers eksperymentalna aparatura tłumiąca hałas pochłaniała fale dźwiękowe, rozpoznawała ich częstotliwość i amplitudę, po czym wytwarzała ich dokładną odwrotność, likwidując dziewięćdziesiąt dziewięć procent decybeli. Takie urządzenia, po udoskonaleniu i zminiaturyzowaniu, umożliwią produkcję cichych odkurzaczy i uwolnią ludzi od męki słuchania wiertła dentystycznego.

Na „Asia Star” jeden z koreańskich tajniaków przydzielonych do pilnowania Syryjczyków odzyskał przytomność. Stracił kilka cennych sekund na sprawdzenie, co z jego kolegą. Nie dawał znaku życia. Agent znał swoje obowiązki. Wypadł z ładowni, wrzeszcząc na cały głos mimo bólu głowy, wbiegł po schodach na główny pokład, przyjrzał się drzwiom kabin w korytarzu za sterownią i znalazł kajutę kapitańską. Nie zawracał sobie głowy pukaniem, tylko od razu wszedł do środka. Generał Kim rozmawiał przez telefon.

-A potem co zrobisz mojemu małemu lotosowi? - Kim zerwał się na nogi, kiedy drzwi uderzyły w ścianę kajuty. - Co to ma znaczyć?! - ryknął.

- Syryjczycy nas zaatakowali - wysapał tajniak. - Nie ma ich w ładowni. Może będą próbowali uciec.

- Uciec? Przed czym? - Kim natychmiast zrozumiał, jaka jest odpowiedź na te pytania. Przerwał połączenie ze swoją kochanką i postukał w widełki telefonu, żeby wywołać operatora na lądzie. - Zgłoś się, do cholery - zaklął, apotem odwrócił się do agenta. - To nie byli Syryjczycy, tylko amerykańscy sabotażyści. Trzeba przeszukać ładownię, sprawdzić, czy nie ma tam bomby.

Wreszcie w słuchawce telefonu zabrzmiał jakiś głos. Kim wiedział, że nawet jeśli zginie, wszczęcie alarmu sprawi, że Amerykanie zapłacą za swoją zdradę.

- Tu generał Kim. Dzwonię z pokładu „Asia Star”...

W odległym kącie ładowni zapalnik zegarowy Maksa doszedł do zera.

Wybuch rozerwał pocisk, za którym była ukryta bomba, i spowodował natychmiastową eksplozję głowicy bojowej. Nadciśnienie powstałe wewnątrz pomieszczenia wystrzeliło pod nocne niebo czterotonowe pokrywy luków, jakby nastąpiła erupcja wulkanu. Stare płyty kadłuba rozdzieliły się na spawach niczym skórka pomarańczy, gdy w ładowni dziobowej eksplodowały tony paliwa rakietowego.

Statek się rozpadł.

Dwustudziesięciometrowy odcinek betonowego nabrzeża wyleciał w powietrze, odłamki poszybowały kilometry w głąb lądu. Dwa wielkie żurawie na brzegu runęły do wody, w porcie wypadły wszystkie szyby w oknach. Potem fala uderzeniowa rozprzestrzeniła się. Magazyny w promieniu pół kilometra zostały zmiecione z powierzchni ziemi, ze stojących dalej ocalały tylko stalowe szkielety. Dwumetrowa warstwa wody w zatoce spiętrzyła się w falę, która uderzyła w niszczyciel na kotwicy, przełamała jego stępkę i przewróciła okręt tak szybko, że nikt na wachcie nie zdążył zareagować.

Noc zamieniła się w dzień, kiedy kula ognia osiągnęła wysokość trzystu trzydziestu pięciu metrów, i rozpryśnięte paliwo rakietowe opadło jak płonący deszcz, wzniecając pożary wokół stoczni marynarki wojennej. Szczątki kadłuba „Asia Star” przelatywały przez bazę morską niczym szrapnele, demolowały budynki i niszczyły pojazdy.

Wstrząs wyrzucił do góry uszkodzony kuter patrolowy, który pokozioł-kował po powierzchni zatoki, tocząc się jak kłoda w dół górskiego zbocza. Przy każdym obrocie urywały się jakieś części. Najpierw odpadły działka dziobowe, potem dwa rufowe karabiny maszynowe kaliber .50, w końcu rozleciała się mała kabina i na wodzie pozostał tylko kadłub.

Tłumik hałasu spełnił swoje zadanie, ale mimo to odgłos wstrząsu zadźwięczał w środku Discovery 1000 jak wewnątrz dzwonu. Kadłub zadrżał, kiedy przechodziła fala uderzeniowa, i mała łódź podwodna została rzucona do przodu, a potem gwałtownie przyhamowała. Pasy bezpieczeństwa naprężyły się, luźne przedmioty wypadły ze schowków. Wybuch poraził błony bębenkowe i gdyby nie przeciwdziałanie odpowiednich częstotliwości w słuchawkach, czterej mężczyźni ogłuchliby na zawsze.

Cabrillo musiał krzyczeć na całe gardło, żeby się dowiedzieć, czy nikomu nic się nie stało. Eddie i Hali nie ucierpieli, ale Max miał guza, bo spadł na niego akumulator. Skóra nie została przecięta i nie stracił przytomności. Przez jakiś czas bolała go głowa, a siniak zniknął dopiero po wielu dniach.

- Dobra, Eddie, wracamy do domu.

Miniłódź wymknęła się niepostrzeżenie z portu i była dwie mile morskie od wybrzeża, gdy napotkali helikoptery lecące w kierunku Wonsan. Leciały za wysoko i za szybko jak na śmigłowce do zwalczania okrętów podwodnych. Najprawdopodobniej były to maszyny ratownicze, transportujące do zniszczonej bazy środki medyczne i personel.

Jak wszystkim krajom świata z dostępem do morza, Korei Północnej przyznano dwunastomilowy pas wód terytorialnych. Juan Cabrillo dla bezpieczeństwa wyznaczył spotkanie dwadzieścia mil morskich poza nim. Pokonanie tego kawałka drogi zajęło im prawie trzy godziny więcej, niż planowali. Nadejście świtu zmusiło ich do pozostania w zanurzeniu, na wypadek gdyby Koreańczycy wysłali zwiad lotniczy.

W końcu dotarli do wyznaczonego miejsca i Eddie uniósł pojazd z głębokości dwudziestu czterech metrów, na jakiej płynęli. Nad małą łodzią wisiał spód „Oregona”, pomalowany czerwoną farbą antykorozyjną. Juan zauważył z dumą, że kadłub nie jest pokryty skorupiakami i wygląda jak nowy. Żeby wykorzystać ogromną moc generowaną przez supernowoczesne silniki, „Oregona” skonstruowano na wzór ekspresowych promów europejskich. Pojedynczy kadłub o przekroju w kształcie litery V umożliwiał rozwijanie niezwykle dużej prędkości. Dla zapewnienia stabilności zamontowano kilka wysuwanych stateczników, podwodnych skrzydeł, które pozwalały gładko sunąć przez morze z prędkością do czterdziestu węzłów. Powyżej tej prędkości stabilizatory stawiały zbyt duży opór. Chowano je do kadłuba i załoga musiała zapinać pasy jak zawodnicy w pełnomorskich ślizgaczach wyścigowych.

Eddie chwycił urządzenie wielkości i kształtu pilota do garażu, wycelował je w „Oregona” i wcisnął przycisk.

W górze otworzyły się na zawiasach wrota o długości dwudziestu czterech metrów, przedzielone na kilu. Z wnętrza statku przenikało przez wodę jasne światło i zalewało spód kadłuba zielonym blaskiem. Eddie ustawił pędniki, wyregulował balast i skierował Discovery do otworu. Zatrzymał się tuż pod kadłubem i zaczekał, aż z „Oregona” wyskoczy dwóch mężczyzn w akwalungach i umocuje liny do zaczepów na dziobie i rufie mi-niłodzi podwodnej. Discovery i jego większy brat Nomad 1000, również transportowany na pokładzie statku Korporacji, mogły się wynurzać bezpośrednio w basenie zanurzeniowym, ale manerw był ryzykowny i wykonywano go tylko w razie niebezpieczeństwa.

Płetwonurek podpłynął do kokpitu, pomachał Eddiemu i Juanowi, a potem przeciągnął kantem dłoni po gardle. Send wyłączył silniki. Discovery szarpnął i zaczął się gładko wznosić do basenu zanurzeniowego. Gdy przebił powierzchnię, Eddie otworzył zawory, żeby opróżnić zbiorniki balastowe.

Cabrillo zauważył Julię Huxley, lekarkę „Oregona”. Stała na krawędzi basenu z dwoma sanitariuszami. Miała zaniepokojoną minę. Kiedy pokazał jej uniesiony kciuk, uśmiechnęła się. Przyłączyła się do Korporacji po karierze w marynarce wojennej, zakończonej czteroletnią pracą na stanowisku głównego lekarza w bazie morskiej w San Diego. Miała metr sześćdziesiąt wzrostu i pełne kształty. Ciemne włosy wiązała zwykle w koński ogon i malowała tylko oczy.

Żuraw w górze opuścił miniłódź na stojak i załogant statku wspiął się na nią, żeby otworzyć właz zewnętrzny. Gdy wreszcie się z tym uporał, mężczyźni w środku usłyszeli, jak wciągnął gwałtownie powietrze.

- O rany.

- Spróbuj posiedzieć tu zamknięty przez dwa tygodnie - zawołał Eddie i wstał z fotela. Rozpiął już suwak kombinezonu, by jak najprędzej wziąć pierwszy prysznic od piętnastu dni. Schudł tak, że widać było każdy mięsień. Miał budowę Bruce’a Lee i tak jak on był mistrzem walk wschodnich.

Przy wysiadaniu Juan przepuścił swoich towarzyszy, ale kiedy tylko wziął kilka głębokich oddechów, zawołał do marynarza w pobliżu:

- Zamknij te drzwi i skontaktuj się z Erikiem. Niech weźmie kurs na południe z prędkością dwudziestu węzłów. Dopóki nic nam nie grozi, nie ma potrzeby pędzić na maksa i zwracać na siebie uwagi.

Eric Stone był operatorem sterowni, najlepszym na statku i jedynym, którego Juan chciał widzieć za sterem w krytycznych sytuacjach.

-Tak jest.

Wrota zostały zamknięte i włączono pompy, by usunąć wodę z basenu zanurzeniowego. Potem przykryto go kratami pomostowymi. Technicy już oceniali uszkodzenia Discovery, powstałe w chwili uderzenia w kuter patrolowy. Inni znosili pojemniki ze środkiem dezynfekującym, żeby odkazić wnętrze.

Kiedy Cabrillo zszedł po drabince ze szczytu miniłodzi, podeszła do niego Julia.

- Słyszeliśmy tu eksplozję, więc nie muszę pytać, jak poszło.

- Nie wyglądasz na zbyt szczęśliwą z tego powodu. - Juan zdjął kurtkę mundurową pułkownika Houraniego.

- Jestem po prostu znudzona, prezesie. Poza kilkoma naciągniętymi mięśniami od miesięcy nie mam nic do roboty.

Juan się uśmiechnął.

- Myślałem, że to dobrze dla lekarza.

- Dla lekarza tak; dla pracownika to straszne.

- Daj spokój, Julio, przecież nas znasz. Za kilka dni, najwyżej tydzień, wpadniemy w jakieś tarapaty.

Cabrillo miał wkrótce pożałować tych słów. Dziewięćdziesiąt sześć godzin później doktor Julia Huxley miała pełne ręce roboty.

4

Proszę - zawołał Cabrillo, gdy rozległo się energiczne pukanie do drzwi jego kajuty.

„Oregon” był już właściwie bezpieczny, mogły go jeszcze dogonić tylko najlepsze północnokoreańskie myśliwce. Ale z przechwytywanych rozmów radiowych nie wynikało, by miały wystartować, zanim statek znajdzie się poza ich zasięgiem. Cabrillo pozwolił sobie na godzinną kąpiel w miedzianej wannie z jacuzzi w przyległej łazience i właśnie kończył się ubierać. Nie dbał o etykietę na pokładzie, więc włożył bawełniane spodnie i koszulę rozpiętą pod szyją.

W przeciwieństwie do charakteryzacji, w której wystąpił jako pułkownik Hourani, i wbrew swemu latynoskiemu pochodzeniu Juan Cabrillo miał niebieskie oczy i jasne włosy. To ostatnie zawdzięczał młodości spędzonej na słońcu i wodzie. Jego rysy też wyglądały bardziej na anglosaskie niż latynoskie, zwłaszcza arystokratyczny nos i usta, zawsze ułożone do uśmiechu, jakby rozbawił go jakiś dowcip, znany tylko jemu. Ale był twardym człowiekiem, którego ukształtowały lata niebezpiecznego życia. Choć dobrze to maskował, ludzie już przy pierwszym spotkaniu wyczuwali, z kim mają do czynienia, i natychmiast nabierali do niego szacunku.

Do kajuty weszła Linda Ross, niedawno awansowana na wiceprezesa Korporacji do spraw operacyjnych. Przy piersi trzymała clipboard. Podobnie jak Julia Huxley, Linda służyła wcześniej w marynarce wojennej, najpierw jako oficer wywiadu na pokładzie krążownika klasy Aegis, potem w Pentagonie. Była szczupła i wysportowana, miała bystry umysł i cichy głos. Kiedy Richard Truitt, wiceprezes Korporacji, nieoczekiwanie złożył rezygnację po sprawie Świętego Kamienia, Cabrillo i Hanley uznali, że Dicka może zastąpić tylko Linda.

Zatrzymała się tuż za progiem, zahipnotyzowana widokiem Juana, który właśnie dopasowywał protezę prawej nogi. Opuścił nogawkę spodni

i wsunął stopy we włoskie półbuty żeglarskie w stylu mokasynów. Linda wiedziała, że Cabrillo ma protezę, ale jej widok zawsze ją szokował, bo Juan wydawał się nie przejmować tym, że stracił nogę poniżej kolana.

Nie podnosząc wzroku, wyjaśnił:

- Na „Asia Star” północnokoreański tajniak przygniótł mi nogę do poręczy schodów i roztrzaskał plastik. Był bardzo zaskoczony, że walczę dalej, bo myślał, że złamał mi kość.

- Potwierdziłeś północnokoreańską propagandę - zachichotała Linda.

- To znaczy?

-Że my, Amerykanie, jesteśmy tylko robotami naszego imperialistycznego rządu.

Oboje się roześmieli.

-Co się działo od naszego wylotu do Afganistanu? - zapytał Cabrillo.

- Pamiętasz Hiroshiego Katsui?

Juan dopiero po chwili skojarzył nazwisko.

- Hiro? Boże, nie myślałem o nim od czasu studiów. Jego ojciec był pierwszym miliarderem, jakiego poznałem. Rodzina armatorów, duży interes. W kampusie tylko Hiro miał lamborghini. Ale forsa nigdy nie uderzyła mu do głowy; to muszę mu przyznać. Nie bujał w obłokach i był hojny aż do przesady.

- Zwrócił się do nas w imieniu konsorcjum właścicieli statków pływających po tych wodach. Od około dziesięciu miesięcy od Morza Japońskiego po Południowochińskie mnożą się akty piractwa.

- Ten problem ograniczał się zwykle do wód przybrzeżnych i cieśniny Malakka - wtrącił Cabrillo.

- Gdzie tubylcy w małych łodziach atakują jachty lub wdzierają się na frachtowce, żeby zabrać, co się da - przytaknęła Linda. - W grę wchodzi miliard dolarów rocznie i interes z roku na rok się rozwija. Ale to, co się dzieje wokół Malezji i Indonezji, to napady bandziorów na starsze panie w ciemnych uliczkach w porównaniu z tym, co jest dalej na północ.

Cabrillo podszedł do biurka i wyjął z intarsjowanej skrzyneczki krótkie kubańskie cygaro. Słuchając Ross, przyciął je i przypalił zapalniczką Dunhill ze złota i onyksu.

- To, o czym informuje twój przyjaciel Hiro, przypomina raczej dawne złe czasy, kiedy mafia porywała ciężarówki na lotnisku Kennedy’ego. Piraci są dobrze uzbrojeni, świetnie wyszkoleni i silnie umotywowani. I brutalni jak cholera. Cztery statki zniknęły bez śladu wraz z załogami. Ostatni był tankowiec należący do firmy twojego przyjaciela, „Toya Maru”. Kilka innych obrabowano i zabito ludzi, zupełnie niepotrzebnie, bo według raportów nikt nie stawiał oporu.

- Co kradną piraci?

- Czasami pieniądze. - Na statkach towarowych zwyczajowo trzymano tyle gotówki, by wystarczyło jej na wypłatę dla załogi po skończonym rejsie, na wypadek gdyby niektórzy marynarze nie chcieli płynąć dalej. Cabrillo oceniał, że taki łup to piętnaście, dwadzieścia tysięcy dolarów. - Kiedy indziej biorą kontenery. Przeładowują je na swoje jednostki, które według mglistych opisów są przerobionymi trawlerami z zamontowanymi żurawiami. No i zdarza się, że znikają całe statki.

Juan patrzył na dym z cygara, który wydmuchiwał pod kasetonowy sufit z drewna tekowego.

-1 Hiro chce, żebyśmy zrobili z tym porządek?

Linda zerknęła na clipboard.

- Wyraził się tak: „Załatwcie ich tak, jak obrońcy Raidersów rozgrywającego przeciwników”.

Cabrillo się uśmiechnął. Doskonale pamiętał, jakim fanem futbolu był Hiro; zwłaszcza Raidersów, kiedy grali w L.A. Potem jednak spoważniał. Korporacja miała taką strukturę organizacyjną, że wszyscy członkowie załogi „Oregona” byli współwłaścicielami firmy, a wysokość ich udziałów zależała od zajmowanych stanowisk i lat służby. Nieoczekiwane odejście Dicka Truitta uszczupliło rezerwy gotówkowe. Nie mogło być gorszego momentu, bo akurat dużo zainwestowali w nieruchomości w Rio de Janeiro, co miało się zwrócić za dwa miesiące. Cabrillo mógłby się z tego wycofać, ale spodziewane zyski były nie do pogardzenia. Honorarium za zakończoną właśnie robotę dla Langstona Overholta wystarczy na odprawę dla Dicka, ale Cabrillo musiał jeszcze wypłacić pensje swoim ludziom, zapłacić za nich ubezpieczenie i ponieść mnóstwo innych kosztów, jakie co miesiąc ma każda firma. To, że działali poza prawem, nie oznaczało, że mogą uniknąć finansowych realiów kapitalistycznego świata.

- Ile proponują?

Linda znów spojrzała na clipboard.

- Sto tysięcy tygodniowo przez minimum dwa i maksimum cztery miesiące, plus milion dolarów za każdy zniszczony przez nas statek piracki.

Cabrillo zmarszczył brwi. Jeśli się zgodzi, będzie zajęty przez osiem tygodni bez możliwości przyjęcia korzystniejszego zlecenia, gdyby takie się pojawiło. Ale równocześnie zyska czas potrzebny na to, żeby zwróciła się brazylijska inwestycja, a potem Korporacja będzie znów na plusie.

Poza tym jak każdy marynarz, nienawidził piractwa i niczego nie pragnął bardziej niż tego, żeby położyć kres rozbojom na morzu.

Współcześni piraci w niczym nie przypominali awanturników z dawnych legend. Nie ma już brodatych kapitanów z przepaską na oku i papugą na ramieniu. Dzisiejsi piraci, przynajmniej ci w cieśninie Malakka, to zwykle biedni rybacy, uzbrojeni w cokolwiek. Atakują nocą i szybko znikają z każdym łupem, jaki zdołają zmieścić w swoich czółnach i pirogach. Zdarzają się, oczywiście, zabójstwa, ale nie na taką skalę, o jakiej mówiła Linda.