Nie jestem jak ojciec ebook

Copyright © for the text by Maja Kołodziejczyk

Copyright © for this edition by Wydawnictwo KDW

Redakcja:

Agata Bogusławska

Korekta:

Malwina Niewielska

Korekta po składzie:

Alicja Szalska-Radomska

Skład i korekta techniczna:

Mateusz Cichosz | @magik.od.skladu.ksiazek

Projekt okładki, oprawa graficzna:

Justyna Knapik | fb.com/justyna.es.grafik

ISBN: 978-83-68280-13-5

Wydanie I

Kontakt: [email protected]

IG: https://instagram.com/wydawnictwo_kdw/

FB: www.facebook.com/WydawnictwoKDW

www.wydawnictwokdw.com

OSTRZEŻENIE

Książka jest skie­ro­wana do do­ro­słych czy­tel­ni­ków. Za­wiera tre­ści, które mogą być nie­od­po­wied­nie dla osób wraż­li­wych. Wśród nich są: prze­moc, wy­ko­rzy­sty­wa­nie sek­su­alne osoby nie­let­niej, za­ży­wa­nie sub­stan­cji psy­cho­ak­tyw­nych, próba sa­mo­bój­cza, za­bu­rze­nia od­ży­wia­nia, sa­mo­oka­le­cza­nie, ho­mo­fo­bia oraz opisy mor­derstw.

Ostat­nie wy­da­rze­nia opi­sane na kar­tach po­wie­ści dzieją się w grud­niu 2022 roku, dla­tego na­zwy nie­któ­rych apli­ka­cji i ich funk­cji są ty­powe dla tam­tego okresu.

Przed­sta­wione wy­da­rze­nia są fik­cyjne.

Mia­steczka Hey­wood i Red­field oraz nie­które na­zwy firm i sta­cji ben­zy­no­wych zo­stały wy­my­ślone na po­trzeby fa­buły.

PROLOG

Tajemnica pana Hilla

Było po ósmej wie­czo­rem, gdy An­thony Hill za­pu­kał do drzwi domu swo­jego star­szego brata Ri­charda. Alice przy­wi­tała go sze­ro­kim uśmie­chem, za któ­rym kryła się nutka fał­szu.

Szwa­gierka przy­jaź­niła się z jego byłą żoną i prze­by­wa­jąc w jej to­wa­rzy­stwie, Tony za­wsze uwa­żał, aby trzy­mać ję­zyk za zę­bami. Lu­biła za­da­wać za dużo py­tań, a na­stęp­nie wy­bie­rać skrawki od­po­wie­dzi, umie­jęt­nie je spla­tać i prze­ka­zy­wać da­lej, tak żeby stwo­rzyły po­ry­wa­jące hi­sto­rie, mo­gące zgor­szyć wszyst­kie ko­le­żanki. Nie chcąc pro­wo­ko­wać kon­flik­tów, męż­czy­zna ni­gdy nie po­ru­szał tego te­matu z bra­tem. W głębi du­szy uwa­żał jego żonę za ko­bietę pro­stą i nie­szko­dliwą.

W tym prze­ko­na­niu utwier­dzał go fakt, że na­wet sam Ri­chard trak­to­wał ją po­błaż­li­wie. Gdyby było ina­czej, to wła­śnie jej zwie­rzałby się ze wszyst­kich szcze­gó­łów tego pa­skud­nego śledz­twa. A Alice o ni­czym nie wie­działa. Stała te­raz w za­dba­nym ko­ry­ta­rzu, ubrana w pu­chowy ró­żowy szla­frok, z miną tak bez­tro­ską, że nie­malże gro­te­skową. Tony nie miał cie­nia wąt­pli­wo­ści, że nie wie­działa o sto­sie akt i zdjęć do­wo­dów pię­trzą­cych się na biurku męża.

– Cześć, Tony. Wejdź. – Od­ru­chowo ugnio­tła dło­nią sztywne od la­kieru ja­sne włosy. – Rick czeka na cie­bie w ga­bi­ne­cie. Nim do niego pój­dziesz, może skosz­tu­jesz mo­jej po­pi­so­wej szar­lotki? Albo za­niosę wam po ka­wałku do po­koju? – za­pro­po­no­wała.

– Dzię­kuję, może in­nym ra­zem. Nie będę cię fa­ty­go­wać. – Od­wie­sił czarny płaszcz na wie­szak w przed­po­koju.

Dom pań­stwa Hill był bar­dzo za­dbany, co prze­ciętny ob­ser­wa­tor za­uwa­żyłby jesz­cze przed wej­ściem na po­se­sję. Traw­nik za­wsze przy­strzy­żony, furtka na­oli­wiona, na drzwiach wej­ścio­wych i ganku ozdoby do­pa­so­wane do kon­kret­nej pory roku lub święta – od lam­pek cho­in­ko­wych, przez do­datki z ame­ry­kań­ską flagą, po roz­ma­ite wieńce. Alice nie zdą­żyła jesz­cze wy­mie­nić ozdób hal­lo­we­eno­wych na kla­syczne je­sienne, o czym świad­czyła cho­ciażby ki­czo­wata na­klejka z wi­ze­run­kiem du­cha, przy­kle­jona na szy­bie bia­łych drzwi wej­ścio­wych.

Tony skie­ro­wał się na górę po scho­dach wy­ło­żo­nych mięk­kim dy­wa­nem. Po­słał nie­na­wistne spoj­rze­nie por­ce­la­no­wym pu­dlom sto­ją­cym na ni­skim sto­liku w ko­ry­ta­rzu na pię­trze. Po­my­ślał, że Alice ma na­prawdę oso­bliwy gust, i dzi­wił się bratu, który po­zwa­lał jej na de­ko­ro­wa­nie domu we­dle wła­snego uzna­nia. Rick za­wsze po­wta­rzał, że nie in­te­re­suje się bab­skimi spra­wami, lecz to wła­śnie przez brak ini­cja­tywy w tej kwe­stii zo­stał miesz­kań­cem lo­kum zło­żo­nego z nad­miaru ko­ron­ko­wych ser­we­tek, kwie­ci­stych fi­ra­nek i por­ce­la­no­wych fi­gu­rek. Tylko jego ga­bi­net wy­raź­nie od­sta­wał od cu­kier­ko­wego świata pani Hill.

Nim Tony za­pu­kał do cięż­kich, he­ba­no­wych drzwi, zer­k­nął na wi­szące na są­sied­niej ścia­nie lu­stro w gru­bej, zło­tej ra­mie. Jego twarz była wciąż gładka, a spoj­rze­nie miał ła­godne. Nie wy­glą­dał na trzy­dzie­ści sześć lat. Za­cze­sał na bok brą­zowe, równo przy­strzy­żone włosy, po czym wresz­cie za­wia­do­mił brata o swo­jej obec­no­ści.

– Pro­szę – od­po­wie­dział mu zna­jomy głos.

Na­ci­snął klamkę i pew­nym kro­kiem wszedł do środka. Mimo uchy­lo­nego okna w po­miesz­cze­niu uno­sił się za­pach dymu pa­pie­ro­so­wego. Nad po­kaź­nym biur­kiem z ciem­nego drewna dum­nie wi­siały opra­wione tro­fea i na­grody z za­wo­dów strze­lec­kich Ri­charda oraz zdję­cia z po­lo­wań, na któ­rych po­zo­wał dum­nie obok po­strze­lo­nej zwie­rzyny. Po pra­wej stro­nie od biurka, w mniej re­pre­zen­ta­cyj­nej czę­ści po­miesz­cze­nia, znaj­do­wała się ta­blica kor­kowa oraz mapa mia­steczka Red­field. To wła­śnie na tej ścia­nie Rick zwykł zbie­rać wska­zówki zwią­zane z ak­tu­al­nie pro­wa­dzoną sprawą. Od wielu mie­sięcy nie da­wały mu spo­koju nowe po­szlaki. ­Li­czył, że przy­bliżą go do zna­le­zie­nia roz­wią­za­nia za­gadki, która od dłuż­szego czasu spę­dzała mu sen z po­wiek.

Po raz pierw­szy w swo­jej ka­rie­rze męż­czy­zna nie miał naj­mniej­szej wąt­pli­wo­ści, że ściga se­ryj­nego mor­dercę. Stem­plarz z Sa­lem gra­so­wał na te­re­nie ca­łego stanu Mas­sa­chu­setts. O jego pseu­do­ni­mie za­de­cy­do­wał fakt, że pierw­szą ofiarę zna­le­ziono wła­śnie w mie­ście sły­ną­cym z pro­cesu cza­row­nic z ty­siąc sześć­set dzie­więć­dzie­sią­tego dru­giego roku. Po tym, jak jedno z ciał zna­le­ziono na plaży w Se­abrook w są­sied­nim sta­nie New Hamp­shire, sprawą za­in­te­re­so­wało się FBI. Jak mó­wił sam Ri­chard – to na­prawdę pa­skudny przy­pa­dek, który na­wet jego wy­kań­czał psy­chicz­nie.

Już od progu Tony do­strzegł, że u Ricka na­stą­piła zmiana na­stroju. Nie czuł tej okrop­nie przy­gnę­bia­ją­cej aury, która od wielu mie­sięcy krą­żyła nad star­szym o pięć lat bra­tem. Na gładko ogo­lo­nej twa­rzy bar­czy­stego męż­czy­zny po­ja­wił się ni­kły uśmiech.

Tony zmarsz­czył brwi, a po chwili do­strzegł dwa cy­gara le­żące na biurku. Do­brze wie­dział, co ozna­czały.

– Mamy go – oznaj­mił trium­fal­nie Rick. – Zo­stała opi­nia od trze­ciego gra­fo­loga, ale ja nie mam naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści. – Wska­zał bratu miej­sce na­prze­ciwko biurka, a na­stęp­nie udał się do barku po bu­telkę szkoc­kiej.

Tony usiadł i w mil­cze­niu przy­glą­dał się po­czy­na­niom brata. Nie wie­dzieć czemu, ogar­nął go dziwny nie­po­kój.

Wszy­scy mó­wili, że Ri­chard i o pięć lat od niego młod­szy An­thony byli do sie­bie bar­dzo po­dobni. Obaj wy­socy, o ostrych ry­sach twa­rzy oraz wą­skich zie­lo­nych oczach. Róż­nili się jed­nak fry­zurą – Ri­chard miał włosy krótko przy­strzy­żone, a Tony dłuż­sze i zwy­kle roz­trze­pane. Do tego młod­szy z braci no­sił oku­lary w pro­sto­kąt­nych czar­nych opraw­kach. Pod wzglę­dem cha­rak­teru sta­no­wili prze­ci­wień­stwa. Śled­czy Ri­chard Ja­cob Hill ucho­dził za po­ryw­czego i czę­sto dzia­łał pod wpły­wem chwili, na­to­miast An­thony Jo­na­than Hill, pro­fe­sor li­te­ra­tury an­giel­skiej, to czło­wiek me­to­dyczny, który lu­bił wszystko pla­no­wać i mieć pod kon­trolą.

– Sprawa cią­gnęła się sześć lat, a kiedy już my­śle­li­śmy, że go mamy, sprawca wy­my­kał się nam z rąk. I wiesz, co się oka­zało? To były dwie osoby. We­dług mo­jej teo­rii syn kon­ty­nu­ował dzieło ojca.

Tony zmarsz­czył brwi. Za­zwy­czaj lu­bił, gdy brat dzie­lił się z nim szcze­gó­łami do­ty­czą­cymi róż­nych spraw i swo­ich po­dej­rzeń, lecz wspo­mnie­nie o ojcu i synu spra­wiło, że prze­szły go ciarki. Tro­chę nie­obec­nym wzro­kiem ob­ser­wo­wał brata, który na­peł­niał jego szkla­neczkę bursz­ty­no­wym pły­nem.

– Kon­ty­nu­ował dzieło ojca? – po­wtó­rzył, spo­glą­da­jąc pro­sto w pod­krą­żone oczy brata.

Ri­chard od­chrząk­nął i za­jął miej­sce po dru­giej stro­nie biurka.

– Wiesz, że po­dej­rze­wa­łem sta­rego Franka Ri­versa, ale długo nie mia­łem na to do­wo­dów, a po jego śmierci wszystko za­częło się sy­pać. Po­my­śla­łem, że to fał­szywy trop, bo mor­der­stwa nie ustały, a jed­nak.

Fran­klin Ri­vers do nie­dawna był są­sia­dem pana Hilla, a przy tym jego naj­więk­szym utra­pie­niem. Miesz­kał sam w domu, który odzie­dzi­czył po ro­dzi­cach. Nie dbał o de­ko­ra­cje i ni­gdy nie ko­sił traw­nika. Pra­co­wał w po­bli­skim warsz­ta­cie sa­mo­cho­do­wym, a wie­czo­rami cha­dzał do lo­kal­nego pubu, gdzie prze­sia­dy­wał do póź­nych go­dzin noc­nych. Nie był ty­pem sa­mot­nika, bo czę­sto wi­dy­wano go w to­wa­rzy­stwie ko­le­gów z pracy lub ja­kichś szem­ra­nych mo­to­cy­kli­stów, mimo to lu­dzie się bali. Mó­wiono, że by­wał po­ryw­czy, agre­sywny, kon­flik­towy. Pro­fil psy­cho­lo­giczny tego eks­cen­tryka po­kry­wał się z tym opra­co­wa­nym przez pro­fi­lera w przy­padku Stem­pla­rza z Sa­lem.

Nie­stety sprawy skom­pli­ko­wały się w mo­men­cie, gdy Frank nie­spo­dzie­wa­nie zmarł. Jego ciało zna­le­ziono w po­bli­skim le­sie, tknięte przez czas, wil­goć i zwie­rzęta, dla­tego sek­cja nie wy­ka­zała zbyt wiele. Jedni uwa­żali, że po pro­stu się za­pił, ale są­sie­dzi za­częli plot­ko­wać. Nie­któ­rzy są­dzili, że to nie­szczę­śliwy wy­pa­dek. Nie zna­le­ziono żad­nych śla­dów ob­ra­żeń lub walki. Zwo­len­nicy teo­rii spi­sko­wych uwa­żali jed­nak, że śmierć sta­rego Ri­versa wcale nie była przy­pad­kiem, lecz ktoś po­mógł mu w do­sta­niu się na tam­ten świat.

Ri­chard Hill wią­zał sprawę Franka z mor­der­stwami chłop­ców w prze­dziale wie­ko­wym od czter­na­stu do osiem­na­stu lat. Zbrod­nie do­piero nie­dawno uznano za dzieło jed­nego czło­wieka. Przy pierw­szych ofia­rach znaj­do­wano frag­menty kar­tek, przy ko­lej­nych całe ilu­stra­cje. Szkice przed­sta­wiały głów­nie an­tyczne rzeźby lub mi­to­lo­giczne sceny.

– Co? – par­sk­nął w końcu Tony. Przez do­bre kilka mi­nut po­zo­sta­wał w bez­ru­chu. – To nie Ja­mie – do­dał szybko.

– Ja­mie… – po­wtó­rzył Ri­chard. Pal­cem za­ta­czał kó­łeczka wo­kół kra­wę­dzi szklanki. – To dziwne, że każe się na­zy­wać Ja­mes, skoro w rze­czy­wi­sto­ści jest Fran­ci­sem. Twier­dził, że matka nadała mu imię po ojcu, z któ­rym nie chce mieć nic wspól­nego, ale Fran­klin i Fran­cis? Jest w końcu róż­nica.

– A co, je­żeli jego matka nie znała peł­nego imie­nia ojca? – za­py­tał na­tych­miast Tony.

Ri­charda na­wie­dziło złe prze­czu­cie. Ton głosu brata zdra­dzał zde­ner­wo­wa­nie, a on sam za­ci­skał ner­wowo dło­nie w pię­ści. Fakt, że mor­dercą oka­zał się mło­dzie­niec z są­siedz­twa, był szo­ku­jący, a jed­nak Tony pod­szedł do tej kwe­stii bar­dzo per­so­nal­nie.

Fran­cis Ri­vers, na­zy­wany przez wszyst­kich Ja­me­sem, odzie­dzi­czył dom po ojcu. Wraz z przy­ja­ciółką wpro­wa­dził się tam pół roku po jego śmierci, czym wzbu­dzał cie­ka­wość. Ona była in­struk­torką jogi, on ta­tu­aży­stą. Co­dzien­nie do­jeż­dżał do pracy w Sa­lem, a usługi męż­czy­zny cie­szyły się du­żym za­in­te­re­so­wa­niem w ca­łym sta­nie.

– Zle­ci­łem trzem nie­za­leż­nym gra­fo­lo­gom po­rów­na­nie jego pro­jek­tów z frag­men­tami szki­ców zna­le­zio­nych przy ofia­rach. Dwaj są tego sa­mego zda­nia. Na opi­nię trze­ciego cze­kamy – oznaj­mił Ri­chard, pa­trząc pro­sto w bladą jak kreda twarz brata. – Tony, kurwa, sam zo­bacz. – Się­gnął do szu­flady i wy­cią­gnął z niej plik zdjęć zwią­za­nych gumką re­cep­turką.

– To nie Ja­mie – za­rze­kał się młod­szy Hill z ta­kim prze­ko­na­niem, jakby bro­nił wła­snego syna.

Ri­chard za­czął ukła­dać fo­to­gra­fie na bla­cie ni­czym karty. Tony nie chciał jed­nak grać w tę grę. Gdy brat opo­wia­dał o tym, w jaki spo­sób Stem­plarz wy­ko­rzy­sty­wał swoje ofiary, nim w końcu po­zwa­lał im umrzeć, miał ochotę krzy­czeć. Naj­gor­sze były te sym­bole. Na udach, szyi, ło­pat­kach, po­ślad­kach, bio­drach… Koło z fa­li­stymi brze­gami. Jak miał po­wie­dzieć bratu, że nie były mu obce?

Po­wie­trze sta­wało się gę­ste, a po skro­niach An­thony’ego po­woli spły­wały strużki potu. On wi­dział te znaki. On ich do­ty­kał.

– Wiesz, co to? – Rick wska­zał pal­cem jedno z wi­docz­nych na zdję­ciu zna­mion. – Kap­sel od piwa. Psy­chol gwał­cił ofiary, ozna­czał, wy­pa­la­jąc im na skó­rze roz­grzany kap­sel, i uśmier­cał. Zwy­kle przez udu­sze­nie. Ostat­niego z tych dzie­cia­ków zna­le­ziono w ze­szłą środę. Pa­to­log twier­dzi, że zgon na­stą­pił około so­boty.

An­thony ude­rzył dłońmi w he­ba­nowe biurko. Wie­dział, że ta roz­mowa na­stąpi. Przy­go­to­wy­wał się na­wet psy­chicz­nie, aby nie­ba­wem ją za­cząć. Nie przy­pusz­czał jed­nak, że od­bę­dzie się w ta­kich oko­licz­no­ściach. Nie są­dził rów­nież, że za bli­zną może kryć się coś wię­cej niż trauma z daw­nych lat.

– Ja­mie nie mógł tego zro­bić – wy­chry­piał w końcu. – To fi­zycz­nie nie­moż­liwe.

– Tak? A to niby dla­czego? – Ri­chard po­dejrz­li­wie zmru­żył oczy.

– Ma alibi. By­łem z nim.

Po­my­ślał o fo­to­gra­fiach, które znaj­do­wały się w pa­mięci te­le­fonu i któ­rych tak bar­dzo nie chciał ni­komu po­ka­zy­wać. Czy ich in­tym­ność miała stać się te­raz do­wo­dem w spra­wie?

Ri­chard uniósł brew. Spo­dzie­wał się każ­dej od­po­wie­dzi, ale nie ta­kiej.

– Spo­tka­łeś się z nim? Po co?!

Młod­szy Hill zi­gno­ro­wał to py­ta­nie. Utkwił spoj­rze­nie w ster­cie zdjęć przed­sta­wia­ją­cych rany za­dane przez se­ryj­nego mor­dercę. Ten wy­pa­lony znak był ol­brzy­mim cio­sem.

– Uwa­żam, że jest w nie­bez­pie­czeń­stwie. Może być jedną z nie­do­szłych ofiar. – An­thony nie­pew­nie spoj­rzał na brata. – Ma wy­pa­lony ten znak.

– A jak niby mo­głeś to do­strzec? Całe ra­miona i barki ma wy­dzia­rane. Po­zo­stało ja­kieś wolne miej­sce?

– Uda.

– Skąd wiesz, jak wy­glą­dają uda mo­jego są­siada?

Za­pa­dła długa chwila mil­cze­nia. Tony gło­śno prze­łknął ślinę. Ri­chard sie­dział sztywno, z roz­chy­lo­nymi z za­sko­cze­nia ustami. Pu­stym wzro­kiem wpa­try­wał się w młod­szego brata tak, jakby ocze­ki­wał ja­kiejś pod­po­wie­dzi. Jakby jesz­cze nie po­łą­czył kro­pek.

Do An­thony’ego fakty do­cho­dziły jed­nak szybko. Można po­wie­dzieć, że po­czuł się nimi zbom­bar­do­wany. Ma­łymi kro­kami przy­mie­rzał się do co­ming outu przed bra­tem. Wcze­śniej ana­li­zo­wał, w jaki spo­sób mógłby za­cząć roz­mowę, ale zda­nia same wy­rwały mu się z ust. I to w sy­tu­acji dla obu tak prze­ra­ża­ją­cej i nie­kom­for­to­wej.

– Zna­łem Ja­miego, za­nim się tu prze­pro­wa­dził.

Ri­chard mocno chwy­cił szkla­neczkę szkoc­kiej i ją opróż­nił. Nie po­tra­fił zwi­zu­ali­zo­wać so­bie An­thony’ego z tym o je­de­na­ście lat młod­szym, wy­ta­tu­owa­nym chło­pa­kiem. Kilka mi­nut temu prze­ra­żał go fakt, że Fran­ci­sem fa­scy­no­wała się jego sie­dem­na­sto­let­nia córka, a te­raz jesz­cze brat?!

– Jak to moż­liwe? – za­py­tał w końcu ci­cho.

Tony spoj­rzał na wi­szącą na są­sied­niej ścia­nie mapę. Obok Red­field, po­ło­żo­nego w po­ło­wie drogi mię­dzy Bo­sto­nem a Sa­lem, znaj­do­wało się jesz­cze jedno, nieco więk­sze mia­steczko – Hey­wood. To wła­śnie tam ostat­nio wi­dział Ja­mesa przed ich sied­mio­let­nim roz­sta­niem. Wtedy rów­nież po­znał jego praw­dziwe imię.

– To był kom­pletny przy­pa­dek.

Rozdział 1

Czarny tusz

Osiemnaście lat wcześniej

Sze­ścio­letni Fran­cis Ri­vers sie­dział wraz ze swoim o rok star­szym bra­tem na sze­ro­kim zim­nym pa­ra­pe­cie. Ba­wili się w grę, którą na­zwali desz­czo­wym wy­ści­giem. W sku­pie­niu wpa­try­wali się w kro­ple ude­rza­jące o szybę brud­nego okna, na­stęp­nie zga­dy­wali, które z nich spadną jako pierw­sze. Do­ci­skali przy tym palce do swo­ich fa­wo­ry­tek i cze­kali, aż te spłyną. Ich po­czy­na­niom do­kład­nie przy­glą­dała się sie­dząca na ka­na­pie drobna ko­bieta.

– Przy­po­mi­nasz ojca, Scott. Masz jego usta, bar­dzo wy­datne, ale jakby się przyj­rzeć, to górna warga jest odro­binę więk­sza. Oczy­wi­ście nie ma w tym ni­czego złego! Oczy też masz jego. Nie­bie­skie jak niebo w sło­neczny, letni dzień. Po­dob­nie sia­dasz i tak samo trzy­masz sztućce. Lu­bię na cie­bie pa­trzeć. Ob­ser­wo­wać pod każ­dym wzglę­dem. Wspo­mi­na­łam, że twój tata miał czar­nego pu­delka? Nie? A wi­dzisz, bo lu­bił zwie­rzęta. Jak bę­dziesz tro­chę star­szy, a ja stanę się bo­gat­sza, to ku­pię ci pie­ska – oznaj­miła, po czym strzep­nęła po­piół do sta­rej wy­szczer­bio­nej po­piel­niczki.

Sie­działa przy wą­skim stole, ude­rza­jąc o blat dłu­gimi pa­znok­ciami. Ryt­micz­nie. W wy­obraźni gry­wała na nim me­lo­dię, cho­ciaż nie spo­sób od­gad­nąć jaką. Po­wol­nym ru­chem od­gar­nęła włosy do tyłu. Ob­ser­wo­wała swoje sied­mio­let­nie dziecko, jak gdyby było naj­więk­szym cu­dem. Za­cią­gała się mocno, de­lek­tu­jąc cien­kim pa­pie­ro­sem. Jej ciało trzę­sło się de­li­kat­nie, a ona zda­wała się od­czu­wać ty­toń wszyst­kimi zmy­słami. Jakby miał nar­ko­tyczne wła­ści­wo­ści lub moc po­zwa­la­jącą od­pły­nąć do in­nego świata. A może to wcale nie była kwe­stia pa­pie­rosa? W jej krwio­biegu wciąż znaj­do­wała się sub­stan­cja, którą za­żyła wcze­śniej. Miała wra­że­nie, że żyły cu­dow­nie pul­sują. Zmru­żyła oczy. Cho­ciaż po­wieki nie­sa­mo­wi­cie cią­żyły ko­bie­cie, wciąż pa­trzyła na uko­cha­nego syna. Roz­ko­szo­wała się tym wi­do­kiem.

– A ja? – pa­dło ci­che py­ta­nie.

Chuda dłoń za­sty­gła w bez­ru­chu. Roz­sze­rzone do nie­na­tu­ral­nych roz­mia­rów źre­nice zwró­ciły się w stronę cze­goś, co sie­działo obok Scotta. Ciemne oczy, jak u spło­szo­nego je­le­nia. Włosy przy­dłu­gie i my­sie, jakby wy­ta­rzał się w po­piele. Czer­wone plamy na chu­dych kost­kach, a stopy małe jak u dziew­czynki. Do tego pie­przyk pod le­wym okiem, taki sam jak u niego.

Za­po­wie­trzyła się.

Na ile bez­czel­nym trzeba być, aby bu­rzyć jej mo­ment cu­dow­nej no­stal­gii? Już czuła rytm, już było do­brze, ale nie! Chło­piec sie­dzący obok Scotta wy­dał się tak od­rzu­ca­jący, że nie­malże nie­ludzki.

– Łapy miał za­wsze uma­zane sma­rem, tłu­ste włosy i tępą mordę. Wy­obra­żasz so­bie, jak śmier­dzi pot wy­mie­szany z wódą?

Nie od­po­wie­dział, a za­miast tego pró­bo­wał wy­obra­zić so­bie opi­saną woń.

Ko­bieta cią­gnęła:

– Nie? A po­wi­nie­neś. Gdy­bym mo­gła, spra­wi­ła­bym, abyś czuł ten odór każ­dego dnia. Może cho­ciaż wtedy w jed­nym ma­lut­kim pro­cen­cie po­jął­byś, ile sa­mo­za­par­cia mu­sia­łam mieć, aby cię uro­dzić. Miał na imię Frank. Był me­cha­ni­kiem. Do­ty­kał mnie więc tak, jakby grze­bał w sta­rym sil­niku swo­jego pie­przo­nego grata. Po­tem tylko dy­szał jak za­rzy­nana świ­nia. Twój oj­ciec był jak pleśń, któ­rej ni­gdy nie dało się ze­skro­bać, na każ­dym kroku wszystko nisz­czył, a ty je­steś taki sam – skoń­czyła i ude­rzyła ręką w stół.

Fran­cis wy­raź­nie się zmie­szał, zgu­bił w na­tłoku dziw­nych i nie­zro­zu­mia­łych słów. Nie miał jed­nak wąt­pli­wo­ści, że matka była wście­kła. Czuł się za to od­po­wie­dzialny. Jak gdyby wy­rzą­dził jej ja­kąś krzywdę. Zwie­sił więc głowę i wle­pił wzrok w po­sadzkę. Każdą cząstką ciała chciał prze­ka­zać ko­bie­cie nieme „prze­pra­szam”.

– Ale… Ale… to ja je­stem Frank – po­wie­dział w końcu po dłuż­szej chwili mil­cze­nia.

– Każdy Frank, któ­rego zna­łam, był sta­rym nie­udacz­ni­kiem, dar­mo­zja­dem i skoń­czo­nym kre­ty­nem. Tak, Frank jest durny z za­sady. Nic więc dziw­nego, że nie ogar­ną­łeś. Masz imię po ojcu. Na­wet znak pod okiem jest iden­tyczny.

Ca­itlyn le­gła na ka­na­pie kil­ka­na­ście mi­nut po dru­giej. Traf chciał, że roz­ło­żyła ją wcze­śniej i nikt nie mu­siał się tym kło­po­tać.

– Na twoim miej­scu zro­bił­bym te­raz awa­ryjną ka­napkę. Wiesz, że rano bę­dzie ci wy­li­czać – po­ra­dził bratu Scott, po czym zgrab­nie ze­śli­zgnął się z pa­ra­petu.

Frank od­pro­wa­dził wzro­kiem chłopca, który uło­żył się wy­god­nie obok matki. Po­my­ślał, że to fak­tycz­nie mo­gła być jego szansa. Od­kąd się­gał pa­mię­cią, w domu cią­gle bra­ko­wało pie­nię­dzy. Miał jed­nak wra­że­nie, że te pro­blemy od­czu­wał bar­dziej niż reszta do­mow­ni­ków, a uwaga brata tylko go w tym utwier­dziła.

Skra­dał się do kuchni, sta­ra­jąc za­cho­wy­wać moż­li­wie jak naj­ci­szej. Za­pa­lił lampkę nad sta­rym oka­pem i ro­zej­rzał się po ma­lut­kim po­miesz­cze­niu. Po­łowę ob­dra­pa­nego blatu ze sklejki zaj­mo­wały bu­telki po pi­wie oraz in­nych trun­kach. Przez chwilę za­sta­na­wiał się nad włą­cze­niem to­stera, ale do­szedł do wnio­sku, że każda mi­nuta spę­dzona w kuchni dzia­łała te­raz na jego nie­ko­rzyść.

Skrzy­wił się, gdy po­czuł pod bo­symi sto­pami lepką ciecz, choć w ża­den spo­sób nie znie­chę­ciło go to do re­ali­za­cji planu. Otwo­rzył lo­dówkę, sta­nął na pal­cach i się­gnął po sto­jący na przed­ostat­niej półce słoik dżemu. Na­stęp­nie chwy­cił le­żący na bla­cie chleb to­stowy, owi­nięty w pla­sti­kową torbę. Wziął dwie kromki i ob­fi­cie je po­sma­ro­wał. Pil­no­wał, aby słoik nie zo­stał pu­sty. W tym domu to matka wy­dzie­lała je­dze­nie, a na­ru­sza­nie tej za­sady mo­gło być ka­ta­stro­falne w skut­kach. Po bły­ska­wicz­nie skon­su­mo­wa­nym po­siłku odło­żył pół­pro­dukty na miej­sce i rów­nie ci­cho skie­ro­wał się w stronę ła­zienki.

Było to małe, ob­skurne po­miesz­cze­nie wy­ło­żone ciem­no­zie­lo­nymi ka­fel­kami. Frank sta­nął na ni­skim ta­bo­re­cie i po­chy­lił się nad po­pę­ka­nym lu­strem w pla­sti­ko­wej ra­mie. Nim się­gnął do ku­beczka ze szczo­tecz­kami, spoj­rzał na swoje od­bi­cie.

Matka miała ra­cję. Pie­przyk pod le­wym okiem fak­tycz­nie był, a w wy­obraźni sze­ścio­latka ura­stał do miana skazy po ja­kimś wy­jąt­kowo okrut­nym po­two­rze. Frank po­wą­chał zno­szoną, ba­weł­nianą ko­szulkę, by upew­nić się, czy i od sie­bie nie czuł za­pa­chu „potu i wódy”. Ni­czego nie wy­czuł. Przy­naj­mniej na ra­zie. To ozna­czało, że jesz­cze nie prze­obra­żał się w tę okrutną istotę, o któ­rej opo­wia­dała mu mama. Z bie­giem czasu wszystko mo­gło się jed­nak zmie­nić. Wie­dział, że miał w so­bie coś złego, czego nie miał Scott. Był inny i na pewno gor­szy, ale nie szu­kał ze­msty. Szu­kał od­po­wie­dzi.

Gdy wró­cił do po­koju, spoj­rzał na dwie po­sta­cie śpiące na ka­na­pie przed te­le­wi­zo­rem. Sam po­ło­żył się na ma­te­racu ukry­tym za sze­ro­kim re­ga­łem. Deszcz wciąż ude­rzał mia­rowo o szybę, a ka­lo­ry­fer był zimny. Nie po­zo­stało mu nic in­nego, niż pod­ku­lić nogi i szczel­nie okryć się ko­cem.

***

Na­stęp­nego ranka Ca­itlyn wstała o siód­mej. Obu­dził ją dźwięk bu­dzika, który na­sta­wiła, by od­pro­wa­dzić dzieci do szkoły. Nie­długo póź­niej za­wo­łała chłop­ców na śnia­da­nie zło­żone z soku po­ma­rań­czo­wego i to­stów z ma­słem orze­cho­wym. Frank do­stał jed­nego, co tłu­ma­czyła tym, że był mniej­szy od brata.

– Scot­tie – za­czął ci­cho Frank, gdy matka od­da­liła się do ła­zienki, aby zro­bić ma­ki­jaż.

– No?

– Pani ka­zała przy­nieść do szkoły ulu­bioną za­bawkę i o niej opo­wie­dzieć. Nie wiem, co mam ro­bić.

Scott zmarsz­czył brwi. Sprawa była po­ważna, po­nie­waż od tego, co przy­nie­sie Frank, wa­żyła się jego re­pu­ta­cja. Wszystko, co po­sia­dał, do­stał po kimś. Po­da­ro­wane od są­sia­dek mi­sie z po­nadry­wa­nymi łap­kami, gu­mowe di­no­zaury z au­to­ma­tów za kilka do­la­rów lub puz­zle dla ma­łych dzieci. Nic spek­ta­ku­lar­nego ani cho­ciażby śred­niej ja­ko­ści.

– Trudna sprawa. Prze­ra­bia­łem to w ze­szłym roku – przy­znał Scott gło­sem eks­perta.

– I co zro­bi­łeś?

– Po­pro­si­łem Pa­tricka, żeby przy­niósł dwa ze­stawy Lego. Po­ży­czy­łem je­den.

Frank spoj­rzał na brata z prze­ra­że­niem. W jego przy­padku po­dobne roz­wią­za­nie nie wcho­dziło w grę. Scott po­tra­fił za­in­te­re­so­wać sobą inne dzie­ciaki i za­wsze miał się z kim ba­wić. Im­po­no­wało im, że szybko bie­gał, bił się, był w sta­nie od­py­sko­wać na­uczy­cielce. Z na­tury ma­ło­mówny Frank nie umiał na­wią­zać roz­mowy. Nie miał rów­nież ta­kiego Pa­tricka, który byłby skłonny po­ży­czyć mu co­kol­wiek, a przy­nie­sie­nie znisz­czo­nego mi­sia wy­wo­ła­łoby w kla­sie tylko salwę śmie­chu.

– Nikt mi nic nie po­ży­czy. Mu­szę coś wy­my­ślić – stwier­dził.

– A czym ba­wisz się naj­czę­ściej, kiedy je­steś tu­taj, w domu? – za­py­tał Scott po chwili na­my­słu.

– Czar­nym dłu­go­pi­sem.

– To stąd się wzięła kropka pod twoim pra­wym okiem? Do­ry­so­wa­łeś ją dla za­bawy?

– Nie. Zro­bi­łem to po to, by nie przy­po­mi­nać już ojca. Była jedna, a te­raz są dwie.

Ca­itlyn nie zwró­ciła jed­nak uwagi na to, że jej młod­szy syn nie wy­glą­dał już prze­cież jak stary Frank i za sprawą odro­biny czar­nego tu­szu zmie­nił się nie do po­zna­nia. Pod­czas od­pro­wa­dza­nia dzieci do szkoły była po­chło­nięta roz­mową te­le­fo­niczną. Co chwilę siar­czy­ście prze­kli­nała oraz na­rze­kała na ceny ja­kichś to­wa­rów i usług, które dla Franka po­zo­sta­wały za­gad­kowe. Szła z wy­soko pod­nie­sioną głową, a jej la­kie­ro­wane ko­zaki na szpil­kach po­stu­ki­wały dum­nie z każ­dym kro­kiem. Młod­szy z braci omia­tał ją wzro­kiem z za­in­te­re­so­wa­niem. W du­chu stwier­dził, że wy­glą­dała o niebo le­piej niż ze­szłej nocy. War­stwy pu­dru pod oczami spra­wiły, że sińce znik­nęły, a dzięki ró­żowi po­liczki na­brały zdro­wego, na­tu­ral­nego ko­lo­rytu.

– Mamo, ku­pisz mi chipsy? Pro­szę – ode­zwał się na­gle Scott, gdy na ich dro­dze uj­rzał szyld zna­nego mar­ketu.

Ko­bieta za­wa­hała się przez chwilę i od­su­nęła te­le­fon od ucha.

– Spie­szy nam się, skar­bie, ale dam ci kilka do­lców. Ku­pisz w skle­piku.

Fakt, że Scott miał doj­ścia do szkol­nego skle­piku, był ko­lejną kwe­stią, która im­po­no­wała in­nym uczniom. Cho­ciaż na­uczy­cielki nie po­zwa­lały, aby tak małe dzieci błą­kały się po ko­ry­ta­rzach, on miał kon­takty i da­wał pie­nią­dze star­szym rocz­ni­kom. Oczy­wi­ście wpły­wało to na jego re­pu­ta­cję. Mimo prze­ciw­no­ści losu Scott ucho­dził za „tego faj­nego”, czego nie można było po­wie­dzieć o Franku.

Pod­czas kiedy młod­szy wciąż się za­sta­na­wiał, w jaki spo­sób za­pre­zen­to­wać dłu­go­pis jako za­bawkę, my­śli star­szego krą­żyły wo­kół li­mi­to­wa­nej edy­cji no­wych chip­sów. Ob­my­ślał już na­wet stra­te­gię wy­mie­nia­nia się zna­le­zio­nymi w środku kap­slami, bo po matce – jak zresztą sama go za­chwa­lała – odzie­dzi­czył smy­kałkę do in­te­re­sów.

Nie­które dzieci nie miały na­wet po­ję­cia, że chłopcy byli braćmi. Scott no­sił na­zwi­sko Bal­dwin, po ojcu, który – o ile wie­rzyć opo­wie­ściom Ca­itlyn – wy­je­chał do Ka­li­for­nii i za­ło­żył wła­sną firmę. Z ko­lei Fran­cis za­równo imię, jak i na­zwi­sko „Ri­vers” odzie­dzi­czył po męż­czyź­nie, któ­rego wy­obra­żał so­bie jako naj­gor­szego po­twora.

– By­łoby mi ła­twiej, gdyby wszy­scy wie­dzieli, że je­steś moim star­szym bra­tem. Może bar­dziej by mnie lu­bili i miał­bym to z głowy. – Tu Frank ski­nął na dłu­go­pis.

– Po­bawmy się, że je­steś moim bra­tem, ale tylko w domu.

– Jak dasz mi dwa do­lce, to na­ry­suję ci chipsy, a ty się po­ba­wisz, że są praw­dziwe.

Scott przy­sta­nął i z nie­do­wie­rza­niem spoj­rzał na młod­szego brata. Po­dobne py­skówki zda­rzały mu się nie­zwy­kle rzadko, mimo to wo­lał za­po­bie­gaw­czo wy­zna­czyć mu miej­sce w sze­regu. Do­sko­czył do chłopca, po czym ener­gicz­nie po­pchnął go w kie­runku po­bli­skiego kon­te­nera. W od­we­cie Frank rzu­cił się na niego z dłu­go­pi­sem i na­ry­so­wał mu długą kre­skę na frag­men­cie od­sło­nię­tej na nad­garstku skóry. Na to za­in­ter­we­nio­wała matka. Mo­men­tal­nie sta­nęła po­mię­dzy nimi. Scotta od­cią­gnęła za kap­tur, a Fran­kowi wy­mie­rzyła siar­czy­sty po­li­czek.

– Ni­gdy wię­cej nie waż się pod­no­sić ręki na moje dziecko.

Rozdział 2

Zmiany w domu

Frank oznaj­mił resz­cie klasy, że jest zbyt duży na za­bawki, a jego wy­po­wiedź, o dziwo, wcale nie wy­wo­łała ta­kiej salwy śmie­chu, jak przy­pusz­czał. Pod ławką wciąż trzy­mał czarny dłu­go­pis, który te­raz ner­wowo ob­ra­cał mię­dzy pal­cami. Na­uczy­cielkę ura­czył krótką hi­sto­rią o tym, jak bez­ce­lowe jest po­sia­da­nie za­ba­wek i jak można spo­żyt­ko­wać czas w bar­dziej uży­teczny spo­sób – cho­ciażby ry­su­jąc, sprzą­ta­jąc czy po­ma­ga­jąc ro­dzi­com. Zo­stał wów­czas okre­ślony mia­nem „sa­mo­dziel­nego” i wy­raz ten mocno utkwił mu w pa­mięci.

Z tego dnia za­pa­mię­tał też coś jesz­cze. W szatni trzy dziew­czynki dziu­ra­wiły cyr­klem wy­ko­naną z ta­niego, cien­kiego pla­stiku lalkę czwar­tej ko­le­żanki. Ta, chcąc przy­po­do­bać się gru­pie, nie pro­te­sto­wała, cho­ciaż jej oczy się za­szkliły. Mu­siała wal­czyć o re­pu­ta­cję. Uznać zwierzch­nic­two sil­niej­szych. Nie ode­zwała się ani sło­wem, gdy uczen­nice za­częły wy­ła­my­wać pla­sti­kowe nogi i ręce.

– Zo­staw­cie. To jej wła­sność – za­pro­te­sto­wał Ri­vers, się­ga­jąc po po­prze­cie­raną kurtkę, za­wie­szoną na po­bli­skim wie­szaku.

– Zjeż­dżaj, Frank – od­po­wie­działa Ly­dia McKel­lar.

Była to wy­jąt­kowo ładna dziew­czynka o gę­stych, ja­snych wło­sach, zwy­kle zwią­za­nych w dwa grube ku­cyki. Tego dnia miała na so­bie błę­kitną su­kienkę i la­kie­ro­wane bu­ciki. Do szkoły przy­nio­sła in­te­rak­tyw­nego pie­ska, który szcze­kał, cho­dził lub ma­chał uszami, gdy tylko wy­dała mu po­le­ce­nie.

Nikt inny ta­kiego nie miał.

– Chcia­ła­byś, aby ktoś po­ła­mał mu łapy? – Ski­nął na pu­delka.

Ly­dia spoj­rzała na prze­stra­szoną ko­le­żankę, któ­rej wła­śnie znisz­czyła za­bawkę. To nie wy­star­czyło. Wy­ma­gała od niej bez­względ­nego po­słu­szeń­stwa.

– Nic nie od­po­wiesz, Amy? – Szturch­nęła ją łok­ciem.

Dwie po­zo­stałe dziew­czynki mil­czały, go­towe w pełni pod­po­rząd­ko­wać się temu, co ogłosi ich sze­ścio­let­nia kró­lowa.

– Zjeż­dżaj, Frank – po­wtó­rzyła ni­czym echo ofiara Ly­dii.

Tego dnia Fran­cis zro­zu­miał jedno: nie tylko on nie był już dziec­kiem. W ich wieku nie­któ­rzy wi­dzieli wię­cej i szyb­ciej poj­mo­wali za­sady obo­wią­zu­jące w ota­cza­ją­cym ich świe­cie. Sa­mo­dziel­ność, o któ­rej wspo­mniała na­uczy­cielka, po­nie­kąd ce­cho­wała też Ly­dię. Dziew­czynka miała świa­do­mość wła­snych moż­li­wo­ści i po­tra­fiła je wy­ko­rzy­sty­wać, by osią­gnąć cel.

Ko­lejną go­dzinę Ri­vers prze­sie­dział w szatni, cze­ka­jąc, aż Scott skoń­czy za­ję­cia. Nie­długo póź­niej po­ja­wiła się matka, aby ode­brać ich z pla­cówki i za­pro­wa­dzić do domu. Na obiad do­stali go­towe da­nie w po­staci tłu­czo­nych ziem­nia­ków i mar­chewki z grosz­kiem.

– I jak tam twój dzień? Jak po­szło z za­bawką? – za­py­tał Scot­tie, który naj­wy­raź­niej za­po­mniał o ich po­ran­nej sprzeczce.

Frank rów­nież nie ży­wił do brata urazy. Czuł na­wet lek­kie wy­rzuty su­mie­nia za to, że spro­wo­ko­wał tamtą awan­turę.

– Ja­koś się roz­myło. Jak twoje chipsy?

– Wy­lo­so­wa­łem kap­sel, a po­tem udało mi się tro­chę po­wy­gry­wać. Mam szczę­ście, cho­ciaż umiem też pod­pu­ścić in­nych. Na­iw­niacy. Nie po­tra­fią grać.

Wie­czo­rem na ścia­nie mię­dzy oknem a ma­te­ra­cem Fran­cisa za­wisł nowy ob­ra­zek. Na wy­rwa­nej kartce z ze­szytu w kratkę wid­niał szkic kor­pusu z po­wy­ry­wa­nymi koń­czy­nami. W nocy lalka Amy nie da­wała mu za­snąć, a gdy tylko zdo­łał za­mknąć oczy, śnił, że nią jest. Tak jakby jego dzie­cięca du­sza zo­stała uwię­ziona w po­włoce z cien­kiego, ta­niego pla­stiku.

***

Cztery lata później

Chipsy i ich za­war­tość nie znaj­do­wały się już w kręgu za­in­te­re­so­wań Scotta Bal­dwina. W chłodny zi­mowy dzień je­de­na­sto­la­tek sie­dział na jed­nym ze schod­ków na klatce scho­do­wej. Dziel­nica, na któ­rej znaj­do­wały się ni­skie ko­mu­nalne bloki, nie cie­szyła się naj­lep­szą re­pu­ta­cją wśród miesz­kań­ców Hey­wood. Za­miesz­ki­wały ją osoby znaj­du­jące się w trud­nej sy­tu­acji ży­cio­wej, a wśród nich nie bra­ko­wało nar­ko­ma­nów oraz lu­dzi ma­ją­cych inne pro­blemy z pra­wem.

– Matka mó­wiła, że ju­tro trzeba ogar­nąć dom. W środę przy­cho­dzi ta pani, która za­wsze za­daje tyle py­tań – po­wie­dział Frank, po czym mocno za­cią­gnął się szlu­giem. – Hej, strze­puj po­piół do sło­ika. Są­siadka sprzą­tała – po­uczył brata, pod­su­wa­jąc mu szklane na­czy­nie.

Scott z nie­do­wie­rza­niem po­krę­cił głową. Ro­zej­rzał się po ob­dra­pa­nych ścia­nach wy­ma­za­nych graf­fiti, omiótł wzro­kiem su­fit, z któ­rego tynk scho­dził pła­tami, i za­trzy­mał spoj­rze­nie na brud­nych, po­pę­ka­nych oknach.

Mo­men­tami ba­wiła go de­ter­mi­na­cja brata, by za­cho­wy­wać po­zory nor­mal­no­ści. On już dawno zro­zu­miał, że przed wi­zytą tej wścib­skiej babki trzeba było po pro­stu za­mieść brudy pod dy­wan. Matka sta­rała się ha­mo­wać z pi­ciem. On z ko­lei uda­wał, że nie wi­dzi pro­ble­mów. Po­tem do­sta­wali do­dat­kową kasę i ich ży­cie ja­koś zdo­łało się krę­cić przez ko­lejne mie­siące. Mimo wszystko Scot­tie uległ pro­szą­cemu spoj­rze­niu Fran­cisa i fak­tycz­nie strzep­nął po­piół do sło­ika. Ostat­nimi czasy zma­gali się z pew­nym pa­ra­dok­sem. Po­le­gał na tym, że mieli więk­szy do­stęp do pa­pie­ro­sów niż żar­cia, a jak ma­wiają: jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

– Do­bra, do­bra. Nie ma­rudź, Bambi.

Po raz pierw­szy do Fran­cisa zwró­cił się tak sprze­dawca w skle­pie osie­dlo­wym, gdy tłu­ma­czył mu, że sie­dem do­la­rów to za mało, by po­kryć koszt wszyst­kich za­ku­pów. Cy­ferki się zga­dzały, tyle że nie uwzględ­niono w nich wszyst­kich po­dat­ków. Sprze­dawca jed­nak się uli­to­wał i do­rzu­cił chłopcu do­dat­kowo li­stek gumy ba­lo­no­wej. Po­wie­dział, że ma pro­szący wzrok. Zu­peł­nie jak je­lo­nek Bambi. Nie­przy­zwy­cza­jony do życz­li­wo­ści Frank wpa­try­wał się w niego wiel­kimi, brą­zo­wymi oczami, a jego mina wy­jąt­kowo roz­ba­wiła Scotta przy­glą­da­ją­cego się ca­łej sy­tu­acji z boku. Od tam­tej pory wła­śnie tak zwra­cał się do brata. Na po­czątku ten tro­chę się bu­rzył, ale po­tem było mu wszystko jedno.

– Po pro­stu stwier­dzam fakt. Lu­dzie i tak o nas ga­dają, na­wet tu­taj – przy­znał, spusz­cza­jąc wzrok.

Zga­sił pa­pie­rosa o be­to­nowy scho­dek, a na­stęp­nie wrzu­cił go do sło­ika. Drobną dłoń od­ru­chowo wsu­nął pod no­gawkę spodni, by po­dra­pać się w kostki i łydki. Na jego skó­rze wciąż były wi­doczne czer­wone plamy, które roz­ra­stały się i mocno swę­działy. Matka wspo­mniała, że to pew­nie ja­kaś aler­gia. Szo­ro­wa­nie tych miejsc jed­nak nie po­ma­gało i nie bar­dzo wie­dział, co ma z tym zro­bić.

– Lu­dzie za­wsze ga­dają i będą ga­dać. Naj­waż­niej­sze to po­ka­zać im, kto tu rzą­dzi – rzekł Scott.

– Pa­trząc obiek­tyw­nie, to nie my i ra­czej nie za­po­wiada się na to, aby w naj­bliż­szym cza­sie na­sza sy­tu­acja miała ulec zmia­nie – przy­znał Fran­cis i spoj­rzał na Scotta.

Bal­dwin wciąż miał w so­bie to coś, czym przy­cią­gał do sie­bie lu­dzi. Może urok oso­bi­sty, może coś w mi­mice, a może to ta pew­ność sie­bie, która nie opusz­czała go bez względu na oko­licz­no­ści. Na­dal był pięk­nym dziec­kiem. Miał gę­ste ja­sne włosy, czy­sto nie­bie­skie oczy i jak na swój wiek był sto­sun­kowo wy­soki. Lu­dzie lu­bili prze­by­wać w jego oto­cze­niu. Na­pa­wał ich po­zy­tywną ener­gią.

– To nie­prawda – oznaj­mił pod­nie­sio­nym gło­sem.

Frank znie­ru­cho­miał. Od­niósł wra­że­nie, że na twa­rzy brata ma­luje się ra­dość. W młod­szym chło­paku pa­ra­dok­sal­nie wzbu­dziła ona nie­po­kój.

Od za­wsze od­czu­wali ina­czej i mieli inne po­dej­ście do ży­cia. Scott był ty­pem opty­mi­sty, a Fran­cis scep­tyka.

– O czymś nie wiem?

Dło­nie Franka za­czy­nały drżeć i z chę­cią się­gnąłby po pa­pie­rosa, o ile ja­kiś jesz­cze by im się ostał. Wy­glą­dał jak prze­ci­wień­stwo Scotta. Z wie­kiem włosy mu po­ciem­niały. Skórę miał zie­mi­stą, po­liczki nieco za­pad­nięte, a usta wą­skie i po­pę­kane.

– Matka wspo­mniała, że­bym jesz­cze ci nie mó­wił – przy­znał.

Frank nie prze­sta­wał pa­trzeć na niego pro­sząco. Był to ten sam wzrok, któ­rym skło­nił sprze­dawcę do po­da­ro­wa­nia mu gumy ba­lo­no­wej. Uwa­dze Scotta nie umknął fakt, że pod oczami chło­paka wid­niały dwie sy­me­tryczne kropki. Od­kąd Ca­itlyn opo­wie­działa mu aneg­dotę o sta­rym Franku, upar­cie jedną do­ma­lo­wy­wał. Coś, co po­cząt­kowo było je­dy­nie dzie­cięcą fa­na­be­rią, naj­wy­raź­niej mocno we­szło mu w krew.

– Mam dzie­sięć lat. Nie mogę się wy­pro­wa­dzić – po­wie­dział za­po­bie­gaw­czo.

Scotta roz­ba­wiła po­ważna mina brata. Po­czo­chrał go po wło­sach i mocno ob­jął jego chude ra­miona.

– Ależ nikt nie każe ni­komu się wy­pro­wa­dzać! – od­parł z prze­ko­na­niem. – Istotne jest to, kto nie­ba­wem wpro­wa­dzi się do nas.

Ciało Franka w jed­nej chwili skost­niało, a po jego krę­go­słu­pie prze­biegł nie­przy­jemny dreszcz. Wpro­wa­dzi? Do tego ma­łego miesz­ka­nia? Po­mysł z za­ło­że­nia nie spodo­bał się chło­pa­kowi. Matka wy­star­cza­jąco czę­sto wy­zna­czała mu miej­sce w sze­regu, a rap­tem miał po­ja­wić się ktoś nowy. Ktoś, kto na ra­zie był dla niego ta­jem­nicą.

– Po­wiedz mi. Ja… Ja mu­szę wie­dzieć – rzekł ci­cho Frank. Upar­cie usi­ło­wał po­wstrzy­mać drże­nie rąk, które po­woli prze­no­siło się na ra­miona i plecy. – Kon­takt z ob­cymi ludźmi mnie prze­raża. Po­wi­nie­nem się przy­go­to­wać.

Scot­tie oparł skroń na dłoni. Zlu­stro­wał Franka od stóp do głów i fak­tycz­nie za­częło do niego do­cie­rać, że ta nie­wąt­pli­wie ra­do­sna in­for­ma­cja może nie cie­szyć brata w tym sa­mym stop­niu co jego.

– Mój oj­ciec wraca z Ka­li­for­nii. Matka jest szczę­śliwa i prawdę mó­wiąc, ja też. Za­wsze by­łem go cie­kawy po tylu opo­wie­ściach.

***

Z przy­jaz­dem pana Bal­dwina wią­zał się sze­reg przy­go­to­wań. Za­częło się od trze­pa­nia zsza­rza­łego dy­wanu, który Frank naj­chęt­niej by pod­pa­lił, i pra­nia fi­ra­nek wi­szą­cych na swo­ich miej­scach, od­kąd chło­piec się­gał pa­mię­cią, a skoń­czyło na ro­bie­niu nie­ty­po­wych za­ku­pów.

Fran­cis wie­dział, że sprawa była po­ważna, gdy matka wy­słała go do sklepu po wo­ło­winę. Czy wła­śnie na­stał kres to­stów z ma­słem orze­cho­wym i dań go­to­wych do pod­grza­nia w mi­kro­fa­lówce? Chło­pak ni­czego nie mógł być pe­wien, choć brał pod uwagę taką ewen­tu­al­ność.

Miał jed­nak głę­bo­kie prze­czu­cie, że tro­chę od­sta­wał od tego po­zor­nie sie­lan­ko­wego, ro­dzin­nego ob­razka. Ro­zu­miał eks­cy­ta­cję Scotta i na­prawdę mu się nie dzi­wił. Gdyby to jego ojca la­tami przed­sta­wiano jako Su­per­mana, z pew­no­ścią to­wa­rzy­szy­łyby mu po­dobne emo­cje. Nie­stety o sta­rym Franku Ca­itlyn nie mo­gła po­wie­dzieć ni­czego do­brego, a w każ­dym ra­zie ni­gdy na­wet się nie sta­rała.

Fran­cis nie chciał, aby i w nim pan Bal­dwin zo­ba­czył win­nego cier­pie­nia ko­biety, ale w głębi du­szy wła­śnie taka re­ak­cja wy­dała mu się naj­bar­dziej praw­do­po­dobna. Był so­botni ra­nek, gdy matka na­ka­zała mu ugo­to­wać ryż i po­kroić wa­rzywa na sa­łatkę. Scott rów­nież za­an­ga­żo­wał się w przy­go­to­wa­nia. Zbie­rał bu­telki tak ocho­czo jak ni­gdy, a po wy­nie­sie­niu śmieci za­brał się za na­kry­wa­nie do stołu. Frank nie­pew­nie spo­glą­dał w stronę nie­uży­wa­nego od lat pie­kar­nika, w któ­rym ru­mie­niła się (a przy­naj­mniej miała to ro­bić) ta­jem­ni­cza pie­czeń w zio­łach.

– Je­steś pe­wien, że twój oj­ciec o mnie wie? – szep­nął dys­kret­nie Frank w stronę Scotta, który wy­chy­lił się przez ­ku­chenne okno, by za­pa­lić szluga.

Nowa za­sada nie­pa­le­nia w sa­lo­nie aku­rat przy­pa­dła Fran­ci­sowi do gu­stu, cho­ciaż nie spo­dzie­wał się, że jej re­zul­taty będą dłu­go­ter­mi­nowe. W ciągu kilku nie­zwy­kle stre­su­ją­cych dni zdą­żył przy­swoić trzy fakty. Po pierw­sze, pan Bal­dwin przy­je­dzie w so­botę po pięt­na­stej. Po dru­gie, wpro­wa­dzi się na stałe. Po trze­cie, ma dla Ca­itlyn i syna ja­kąś nie­spo­dziankę. Na tym wie­dza chło­paka nie­stety się koń­czyła.

– Wie. Prze­cież przez cie­bie zo­sta­wił matkę – od­po­wie­dział bez­na­mięt­nie Scot­tie i wy­pu­ścił dym z ust.

Nóż ob­su­nął się z po­mi­dora i za­miast po skórce wa­rzywa prze­je­chał po palcu Fran­cisa. Ri­vers na­wet nie syk­nął. Ob­ser­wo­wał, jak gę­sta czer­wona ciecz po­woli wy­pływa na pla­sti­kową de­skę. Ten wi­dok przy­niósł mu dziwne uko­je­nie. Na tyle duże, że po chwili prze­ciął ko­lejny pa­lec. Jego ró­wie­śnicy ba­wili się w dźga­nie ołów­kami i ucie­ka­nie, co wy­da­wało im się ry­zy­kowne i bar­dzo bo­le­sne. Frank był za­sko­czony tym, z jaką ła­two­ścią przy­szło mu prze­cię­cie wła­snej skóry. Nim jed­nak brat zdą­żył to za­uwa­żyć, zjadł resztkę po­mi­dora, opłu­kał dłoń pod zle­wem i nie­dbale owi­nął brudną szmatką wi­szącą na rączce pie­kar­nika. Matka była zła, gdy mar­no­wali ręcz­niki pa­pie­rowe.

– Pieprz, sól i olej do tego sosu? – zmie­nił te­mat.

Do­piero te­raz Scott zgrab­nie ze­sko­czył z pa­ra­petu i otwo­rzył drzwi lo­dówki ob­kle­jo­nej ma­gne­sami oraz na­klej­kami.

– Wiesz co, Bambi, mama ku­piła ta­kie coś. Było w pro­mo­cji za do­lara. – Po­ma­chał bratu przed oczami dres­sin­giem w pla­sti­ko­wej bu­telce. – My­ślisz, że się nada?

– Ide­al­nie. Daj!

Fran­cis zła­pał w lo­cie rzu­cony przez brata przed­miot. Po chwili z sa­lonu do­bie­gła ich żywa mu­zyka. Ca­itlyn włą­czyła ra­dio, w któ­rym aku­rat le­ciał ja­kiś hit. Me­ta­liczny po­smak krwi w ustach Franka zo­stał za­bity przez sok z po­mi­dora. Ta wy­cie­ka­jąca z pal­ców krze­pła co­raz bar­dziej, a gdy po­da­wał bratu sztućce do prze­tar­cia, ten ni­czego nie za­uwa­żył.

Prze­ce­niona szar­lotka z Wal­martu cze­kała w lo­dówce. Go­to­wany ryż nie­zwy­kle trudno było spie­przyć. Po­dob­nie jak sa­łatkę z kup­nym dres­sin­giem. Naj­więk­szy nie­po­kój we Fran­ci­sie bu­dziła wo­ło­wina.

– Mar­twi mnie ta pie­czeń w rę­ka­wie. A co, je­żeli twój tata ją prze­kroi, a jego ta­lerz za­leje się krwią?

Scott za­cmo­kał ci­cho. Ukuc­nął przed szybką pie­kar­nika i wpa­trzył się w mięso. Nie miał pew­no­ści, czy wy­pro­du­ko­wany w la­tach sie­dem­dzie­sią­tych ga­zowy sprzęt wciąż dzia­łał tak, jak po­wi­nien.

– Pa­mię­tasz, jak ro­bi­li­śmy frytki? Wtedy się pod­grzały – rzekł opty­mi­stycz­nie.

– Tak, ale to mięso jest grube, Scot­tie. Na pewno grub­sze niż pięść.

Z sa­lonu do­biegł ich śpiewny głos matki, która krę­ciła się wo­kół stołu w peł­nym ma­ki­jażu i ob­ci­słej czer­wo­nej spód­nicy. Na gło­wie wciąż miała wałki. Za­chwiała się, po­pra­wia­jąc je­den z ta­le­rzy.

– Bambi, ona chyba jed­nak piła – oce­nił te­raz już wy­raź­nie za­nie­po­ko­jony Scott.

Za­le­żało mu, aby jak naj­le­piej za­pre­zen­to­wać się przed oj­cem. Od matki wie­dział, że męż­czy­zna miał być dla nich także wspar­ciem fi­nan­so­wym. Cie­szył się z tej wi­zyty i nie chciał zo­stać od­trą­cony.

– Kro­imy to mięso w pla­stry? Ta­kie jak na steki? – za­pro­po­no­wał Frank.

Star­szy brat spoj­rzał pro­sto w ciemne, duże oczy. Wie­dział, że od tego obiadu w du­żej mie­rze za­le­żała jego przy­szłość. Nie chciał, aby ja­kaś po­myłka znie­chę­ciła ojca.

– Matka mó­wiła, że za­mie­rza po­dać całą pie­czeń. Mięso w jed­nym ka­wałku – przy­po­mniał.

– Tak, tyle że kiedy to po­wie­działa, była zu­peł­nie trzeźwa. Ona je do­pra­wiła i tak da­lej, a te­raz? Te­raz jest zu­peł­nie nie­obecna!

Scott przy­gryzł wargę. Frank jak zwy­kle my­ślał ra­cjo­nal­nie. Cho­ciaż w bu­dzie nikt nie słu­chałby jego rad, Bal­dwin wie­dział, że jego brat nie był głupi i po­tra­fił prze­wi­dzieć skutki kon­kret­nych dzia­łań.

– Do­bra, krój – po­le­cił po na­my­śle Scott.

Frank otwo­rzył szu­fladę, by się­gnąć po ko­lejny, tym ra­zem ostrzej­szy nóż. Opłu­kał go pod kra­nem, a na­stęp­nie do­kład­nie wy­tarł. Po­ło­żył dłoń na rączce pie­kar­nika, gdy na­gle usły­szeli dzwo­nek do drzwi.

– Mamy prze­je­bane – oce­nił Scot­tie i prze­niósł wzrok z Franka na Ca­itlyn, która pę­dem rzu­ciła się do ła­zienki, by po­pra­wić fry­zurę.

Rozdział 3

Intruz w czterech ścianach

Gdy drzwi otwo­rzyły się z gło­śnym skrzyp­nię­ciem, Frank po­czuł ner­wowy ścisk w żo­łądku. Kon­fron­ta­cja z wielką mi­ło­ścią matki była dla niego prze­ra­ża­jąca. Ca­itlyn przez lata da­wała mu od­czuć, że sta­nął na dro­dze ich szczę­ściu. Oparł się ple­cami o ścianę, fan­ta­zju­jąc o by­ciu nie­wi­dzial­nym. Wie­dział, że jest jak pi­sklę w cu­dzym gnieź­dzie i musi trzy­mać się go kur­czowo, aby nie zo­stać ze­pchnię­tym z i tak już ob­umie­ra­ją­cego drzewa.

– Gary! – za­wo­łała gło­śno Ca­itlyn, po czym rzu­ciła się męż­czyź­nie na szyję.

Ten ob­jął ją w pa­sie i po­ca­ło­wał tak na­mięt­nie, że Scott i Fran­cis po­czuli się odro­binę nie­zręcz­nie. Wy­mie­nili krót­kie po­ro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nia, ale ża­den z nich nie sko­men­to­wał sy­tu­acji. Do­brym zna­kiem było to, że męż­czy­zna nie wy­czuł od ko­biety al­ko­holu. A może wy­czuł, tylko wcale mu to nie prze­szka­dzało?

Gdy w końcu od­su­nęli się od sie­bie, pan Bal­dwin po­ło­żył na pod­ło­dze dużą spor­tową torbę i po­kro­wiec na lap­topa, które naj­wy­raź­niej sta­no­wiły cały jego do­by­tek. Wy­pro­sto­wał się i spoj­rzał w stronę Scotta, a na twa­rzy za­go­ścił mu sze­roki uśmiech.

Nie dało się ukryć, że Scott Bal­dwin bar­dzo przy­po­mi­nał swo­jego ojca. Gary był wy­so­kim męż­czy­zną w ty­pie sur­fera, o przy­dłu­gich ja­snych wło­sach i du­żych nie­bie­skich oczach. Miał wy­raź­nie za­ry­so­wane jabłko Adama i do­łek w bro­dzie, a na jego twa­rzy wid­niał kil­ku­dniowy za­rost. Ski­nął na syna, który – ośmie­lony po­god­nym wy­ra­zem twa­rzy ojca – pew­niej się do niego zbli­żył. Męż­czy­zna po­czo­chrał mu włosy tak, jakby nie wi­dział Scotta za­le­d­wie ty­dzień, a nie wiele lat.

– Mam dla cie­bie pre­zent – po­wie­dział.

Roz­piął za­mek torby, a na­stęp­nie wy­cią­gnął białe pu­dełko, które wrę­czył sy­nowi. Sto­jący pod ścianą Frank zbli­żył się o krok, nie­znacz­nie po­chy­lił w stronę brata. Usły­szał stłu­miony pisk chło­paka i szybko zro­zu­miał, że Scott wszedł w po­sia­da­nie wy­jąt­ko­wego ar­te­faktu, dzięki któ­remu jego po­zy­cja miała gwał­tow­nie wzro­snąć. To nie było byle ja­kie pu­dełko, tylko opa­ko­wa­nie od naj­now­szego iPhone’a.

Scott pod­ska­ki­wał oraz dzię­ko­wał kil­ka­krot­nie, po­spiesz­nie roz­pa­ko­wu­jąc po­da­ru­nek. W tym cza­sie Gary ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu i za­cmo­kał gło­śno.

– No, trzeba bę­dzie wpro­wa­dzić tu małe zmiany. Przyda się nowy te­le­wi­zor, może ka­napa… – wy­mie­niał, gła­dząc w za­my­śle­niu pod­bró­dek. – A tam? To drugi po­kój? – Wska­zał ­ob­dra­pane drzwi po dru­giej stro­nie po­miesz­cze­nia.

– Nie, nie. Tam mamy taki mały skła­dzik, w któ­rym trzy­mamy szczotkę, różne de­ter­genty i tak da­lej. Scott spał do­tych­czas ze mną, ale w za­ist­nia­łych oko­licz­no­ściach chyba trzeba bę­dzie po­my­śleć o ja­kimś prze­me­blo­wa­niu – stwier­dziła Ca­itlyn, wie­sza­jąc się na ra­mie­niu part­nera.

Fran­cis wy­czuł, że jego obec­ność była nie­bez­piecz­nie długo igno­ro­wana. Jed­no­cze­śnie bał się pod­jąć cho­ciażby próbę na­wią­za­nia kon­taktu wzro­ko­wego z Ga­rym. Ten stan nie­po­ko­jąco się prze­dłu­żał.

Prze­cież męż­czy­zna wi­dział, że Frank stał tuż obok. Dla­czego się nie od­zy­wał? Dla­czego na­wet na niego nie spoj­rzał? Serce chło­paka za­częło bić szyb­ciej. Nie­pew­ność po­tę­go­wała strach. Roz­ma­wiano o zmia­nach, które wkrótce miały na­dejść, tyle że nikt nie uwzględ­niał w nich jego osoby. Ri­vers miał świa­do­mość, że na pew­nym eta­pie to bę­dzie mu­siało się zmie­nić, nie wie­dział jed­nak kiedy.

Z du­szą na ra­mie­niu cze­kał na ja­ką­kol­wiek re­ak­cję. Do­my­ślał się, że nie bę­dzie po­zy­tywna, ale nie­wie­dza była naj­gor­sza. Je­dyne, czego chciał, to żeby ktoś wresz­cie udzie­lił mu pod­sta­wo­wych in­for­ma­cji. To prze­cież nie­wiele. Tak nie­wiele.

– My­ślę, że nasz Scott jest już na tyle duży, aby spać sam. Jak już wspo­mi­na­łem, za­kup ka­napy czy, jak wo­li­cie, łóżka jest po mo­jej stro­nie. Może da się prze­ro­bić ten skła­dzik na taką małą sy­pial­nię? – za­py­tał Gary.

– Dla Scotta by­łaby ra­czej za mała. Może niech zaj­mie obecne miej­sce Franka, a Frank prze­nie­sie się tam? – za­pro­po­no­wała Ca­itlyn.

Ri­vers ni­gdy nie wi­dział tak uśmiech­nię­tej matki. Na­wet nie wie­dział, że była zdolna do te­atral­nie ży­wej mi­miki. Gdy jed­nak wy­po­wie­działa na głos imię Fran­cisa, czym skie­ro­wała na niego uwagę pana Bal­dwina, po­czuł, jak serce za­częło do­słow­nie ło­mo­tać w środku. W klatce pier­sio­wej po­ja­wił się nie­malże ból i dzie­cięca wy­obraź­nia pod­su­wała mu ob­razy, w któ­rych or­gany za­częły z im­pe­tem ude­rzać o że­bra w upo­rczy­wej chęci wy­do­sta­nia się na ze­wnątrz.

Fak­tycz­nie, przy­po­mi­nał je­le­nia. Mło­dego, który na­tknął się na dra­pież­nika i wie­dział, że to ko­niec. Gdy jego ciemne oczy spo­tkały się wresz­cie z nie­bie­skimi pana Bal­dwina, Frank zro­zu­miał, że w tej bajce spło­nie w po­ża­rze lub zo­sta­nie za­gry­ziony przez wilki. To hi­sto­ria bez happy endu.

– Chcesz tak, Scott? – za­py­tał syna Bal­dwin, wciąż pa­trząc pro­sto w oczy młod­szego chło­paka.

Fran­cisa ogar­nęło prze­ra­że­nie. Naj­gor­sza w za­ist­nia­łej sy­tu­acji była dla niego prze­cią­ga­jąca się nie­wie­dza. Czy za­śle­piony iPhone’em brat zdoła zo­ba­czyć jego strach? Usły­szy ko­ła­ta­nie serca? Za­uważy, że Frank nie ma po­ję­cia, jak od­na­leźć się w ob­li­czu no­wego za­gro­że­nia?

– Mo­żemy tak zro­bić – od­po­wie­dział Scott, z wiel­kim po­ru­sze­niem oglą­da­jąc nowy te­le­fon ze wszyst­kich stron i nie zwra­ca­jąc uwagi na nic in­nego.

Ri­vers zro­zu­miał, że nie może li­czyć na ra­tu­nek Scot­tiego. Po­zo­stało więc zna­leźć wy­mówkę. Taką, dzięki któ­rej bę­dzie mógł znik­nąć Gary’emu z oczu i z po­wro­tem za­cząć nor­mal­nie od­dy­chać.

– Spraw­dzę, czy mięso się nie spie­kło – wy­chry­piał w końcu i nie cze­ka­jąc na po­zwo­le­nie, po­spie­szył w kie­runku kuchni.

Wciąż czuł na so­bie spoj­rze­nie Bal­dwina. Męż­czy­zna przy­glą­dał mu się tak, jakby lu­stro­wał wzro­kiem błą­ka­ją­cego się po po­koju szczura.

– Ni­gdy nie wi­dzia­łem tak brzyd­kiego dziecka. Jest upo­śle­dzony? – Zwró­cił się do Ca­itlyn, jed­nak na tyle gło­śno, że Fran­cis wszystko sły­szał.

Chło­pak w za­sa­dzie od­niósł wra­że­nie, że miał to usły­szeć. Był ob­ra­żany na wielu płasz­czy­znach, ale do­tych­czas się nie zda­rzyło, aby ktoś pod­wa­żył jego in­te­li­gen­cję. Prze­ciw­nie, mó­wiono na­wet, że jak na swój wiek był bar­dzo doj­rzały.

– Lekko cof­nięty – od­parła po na­my­śle matka.

Gdy tylko Gary od­su­nął przed nią krze­sło, od razu usia­dła na wy­zna­czo­nym miej­scu. Chwilę po niej to samo uczy­nił Scott, który pod wpły­wem na­tłoku po­zy­tyw­nych my­śli za­po­mniał, aby po­móc bratu w kuchni. Pan Bal­dwin jako ostatni za­jął trze­cie miej­sce przy stole. Na czwar­tym po­ło­żył spor­tową torbę, z któ­rej tym ra­zem wy­cią­gnął kor­ko­ciąg i bu­telkę czer­wo­nego wina. Roz­lał jej za­war­tość do sto­ją­cych na bla­cie trzech szkla­nek – rów­nież do tej na­le­żą­cej do ma­ło­let­niego Scotta – bo stwier­dził, że prze­cież jego syn „jest już męż­czy­zną”.

Strach Fran­cisa stop­niowo prze­ra­dzał się we wście­kłość. Matka mo­gła ob­ra­żać jego wy­gląd, ale nie miała prawa su­ge­ro­wać, że jest „cof­nięty”, zwłasz­cza po tym, jak wiele razy ogar­niał dom, sprzą­tał, przy­go­to­wy­wał po­siłki dla sie­bie i brata czy przy­po­mi­nał jej o spła­cie za­le­głych ra­chun­ków. W gło­wie wy­li­czał sy­tu­acje, w któ­rych spiął agraf­kami to wszystko, co w ich ży­ciu wi­siało na strzęp­kach.

Bal­dwin nie mógł na­chwa­lić się pie­czeni, która po na­cię­ciu zdą­żyła się do­piec, Ca­itlyn chi­cho­tała jak ma­ło­lata, a Scott ra­czył ojca opo­wie­ściami o tym, ja­kich to ma zna­jo­mych i jak sku­tecz­nie oszu­kuje na spraw­dzia­nach lub ma­ni­pu­luje na­uczy­ciel­kami, aby uzy­skać lep­sze stop­nie. Gary był pod wra­że­niem albo tylko uda­wał, że jest.

Jako że mi­ski z ry­żem i sa­łatką stały na stole, Frank mu­siał za­do­wo­lić się je­dy­nie skraw­kiem pie­czeni, który wcze­śniej od­kroił, chcąc spraw­dzić, czy mięso nie było su­rowe. Ob­fi­cie po­lał so­sem skromny po­si­łek i usiadł na pa­ra­pe­cie. Jadł w kom­plet­nej ci­szy, wpa­tru­jąc się w ciemną ulicę za oknem. Nie wie­dział jesz­cze, że w ciągu naj­bliż­szych lat ni­gdy nie przyj­dzie mu za­siąść do stołu, przy któ­rym bę­dzie sie­dział pan Bal­dwin. Przy­naj­mniej do czasu, kiedy w ich ży­ciu nie po­jawi się pe­wien wy­ją­tek.

***

Za mar­no­wa­nie ręcz­ni­ków pa­pie­ro­wych.

Za nad­mierne zu­ży­cie cie­płej wody.

Za zbyt wolne roz­wie­sza­nie pra­nia.

Za zbyt mało do­kładne wy­tar­cie bu­tów.

Za wy­rzu­ce­nie to­rebki her­baty po jed­no­ra­zo­wym uży­ciu.

Za zje­dze­nie ostat­niego jajka w lo­dówce.

Za wy­nie­sie­nie worka ze śmie­ciami, który nie był do­sta­tecz­nie pełny.

Za ci­chą py­skówkę.

Fran­cis Ri­vers mógłby na­pi­sać ob­szerne to­misz­cze po­ezji na pod­sta­wie sy­tu­acji, kiedy Bal­dwin pod­no­sił na niego rękę. Albo nogę. Albo krze­sło. Albo na­wet rurę od od­ku­rza­cza. Bo gdy przy­cho­dziła agre­sja, sta­wał się kre­atywny.

Do ta­kich sy­tu­acji do­cho­dziło dość czę­sto, zwa­żyw­szy na fakt, że wraz ze sobą spro­wa­dził do ich ko­mu­nal­nego miesz­ka­nia biz­nes, który – we­dług opo­wie­ści Ca­itlyn – błysz­czał jak krysz­tał w Ka­li­for­nii. I w za­sa­dzie było coś na rze­czy z tymi krysz­ta­łami, bo w domu po­ja­wiły się sa­szetki z prosz­kiem i ta­bletki nie­wia­do­mego po­cho­dze­nia. Po nowy to­war Bal­dwina zgła­szało się wiele osób. Nie­któ­rzy z nich, umie­jęt­nie wy­se­lek­cjo­no­wani przez Gary’ego, za­sia­dali na ka­na­pie w czę­ści na­zy­wa­nej od nie­dawna „sa­lo­nową”. Ra­zem wcią­gali, pili i dys­ku­to­wali na różne te­maty.

Cała sy­tu­acja po­do­bała się Scot­towi, stop­niowo wpro­wa­dza­nemu w in­te­resy. Czuł się do­ro­sły. Re­gały, nie­gdyś od­gra­dza­jące część miesz­kalną od pro­wi­zo­rycz­nej sy­pialni Franka, stały się czę­ścią no­wego kró­le­stwa młod­szego Bal­dwina. Stary ma­te­rac zo­stał prze­nie­siony do skła­dziku, a jego miej­sce za­jęła nowa wy­godna ka­napa Scotta. Tył i ścianki re­ga­łów chło­pak ob­kleił pla­ka­tami, książki i stare graty Fran­cisa prze­nie­siono zaś do kar­to­nów i upchano w skła­dziku po­mię­dzy ma­te­ra­cem, od­ku­rza­czem a wor­kami z prosz­kiem do pra­nia.

Ri­vers miał wra­że­nie, że spa­nie w po­bliżu wielu de­ter­gen­tów wzma­gało jego aler­gię, bo plamy na no­gach nie zni­kały, wręcz prze­ciw­nie – roz­ro­sły się na plecy i brzuch. Ni­komu o tym nie po­wie­dział. To nie tak, że kon­takt z bra­tem stał się ja­kiś bez­na­dziejny. Na­dal sporo roz­ma­wiali, a kiedy ­Gary’ego nie było w domu, oglą­dali se­riale na jego lap­to­pie albo ra­zem czy­tali ko­miksy. Na pew­nym eta­pie ich za­in­te­re­so­wa­nia za­częły się jed­nak roz­mi­jać – mieli co­raz mniej wspól­nych.

Fran­cis za­uwa­żył, że – jak na osobę „lekko cof­niętą” – jego gust li­te­racki był mocno wy­ro­biony, dzięki czemu wy­róż­niał się na tle ró­wie­śni­ków. W wol­nych chwi­lach prze­sia­dy­wał w szkol­nej bi­blio­tece, która po pierw­sze, była dar­mowa, a po dru­gie, sta­no­wiła bez­pieczną przy­stań. Już od dziecka nie­na­wi­dził ba­jek, po­nie­waż wy­da­wały mu się fał­szywe i cał­ko­wi­cie ode­rwane od rze­czy­wi­sto­ści.

Trudno było słu­chać, że do­bro za­wsze zwy­cięża, i jed­no­cze­śnie pod­kra­dać brzegi od pizzy nie­do­je­dzone przez oj­czyma. Głód po­tra­fił odzie­rać z god­no­ści. Frank nie­na­wi­dził pro­sić o je­dze­nie, gdyż uwa­żał tę czyn­ność za bar­dzo upo­ka­rza­jącą. Co­raz czę­ściej do­cho­dziło jed­nak do sy­tu­acji, w któ­rych nie miał cho­ler­nego wy­boru. Nie­ła­two jest cho­dzić z wy­soko pod­nie­sioną głową, gdy żo­łą­dek wy­wraca się na drugą stronę. Mię­dzy in­nymi wła­śnie dla­tego Fran­cis lu­bił mi­to­lo­gię grecką. W ca­łym swoim mi­sty­cy­zmie była za­dzi­wia­jąco re­ali­styczna. Okrutna, ob­ra­zu­jąca, jak wielki wpływ na czło­wieka, he­rosa lub boga ma to, jak po­wstał i gdzie się wy­cho­wy­wał. Cza­sami Fran­cis fan­ta­zjo­wał, że upada jak Ikar. Sam rów­nież naj­chęt­niej od­le­ciałby w prze­stwo­rza na skrzy­dłach wy­ko­na­nych z ka­wał­ków kar­tonu po­łą­czo­nych srebrną ta­śmą izo­la­cyjną. I czuł, że kom­plet­nie nikt by nie pła­kał nad jego upad­kiem.

Rozdział 4

Kryzys Prometeusza

Pro­me­te­usz ule­pił czło­wieka z gliny wy­mie­sza­nej ze łzami, a du­szę dał mu z bo­skiego ognia, któ­rego parę iskier pod­kradł z ry­dwanu He­liosa. Czło­wiek nie po­do­bał się jed­nak Zeu­sowi. Ska­zał on więc Pro­me­te­usza na okrutną karę. Przy­wią­zano go do pala, a co­dzien­nie o wscho­dzie Słońca przy­la­ty­wał sęp i wy­dzio­by­wał jego wą­trobę. W ciągu dnia i reszty nocy ta od­ra­stała, a o świ­cie sy­tu­acja się po­wta­rzała. Dzięki temu męka Pro­me­te­usza trwała bez końca.

Pięt­na­sto­letni już Fran­cis ukrad­kiem spo­glą­dał na matkę za­jętą ma­lo­wa­niem pa­znokci na krwi­sto­czer­wony ko­lor. Gdyby to ona była Pro­me­te­uszem, za­pewne bła­ga­łaby Zeusa o wy­ba­cze­nie i w for­mie za­dość­uczy­nie­nia sama przy­wią­zała czło­wieka do pala. Moż­liwe, że na­wet bi­łaby brawo, wi­dząc nad­la­tu­jące sępy. Ri­vers do­szedł do wnio­sku, że two­rze­nie lu­dzi było ba­nal­nie pro­ste i nie wy­ma­gało żad­nej fi­ne­zji. Uznał to za pie­kiel­nie nie­spra­wie­dliwe.

– O czym jest twoje opo­wia­da­nie, Bambi? – Z roz­wa­żań wy­rwał go głos Scotta, który usiadł na bla­cie ku­chen­nym i się­gnął po pla­sti­kowy ku­be­czek do po­łowy za­lany wrząt­kiem. – Psorka tro­chę do­je­bała nam z tym wy­pra­co­wa­niem. W sen­sie jak­by­śmy nie mieli co ro­bić, tylko cią­gle pi­sać. Al­ter­na­tywna wer­sja mitu. Ja je­bię. Mu­sia­łem czy­tać je drugi raz, bo ni­czego nie pa­mię­ta­łem. W sen­sie stresz­cze­nia. Gdyby Gary nie ogar­nął in­ter­netu, był­bym w du­pie. Ten lap­top na­prawdę ra­tuje ży­cie – cią­gnął Bal­dwin. Ostroż­nie upił łyk zupki chiń­skiej, a na­stęp­nie na­bił długi ma­ka­ron na pla­sti­kowy wi­de­lec, wsu­nął go do ust i ener­gicz­nie siorb­nął.

– O Pro­me­te­uszu. Na­pi­sa­łem, jak mógłby roz­wi­nąć się mit, gdyby ty­tan miał inną oso­bo­wość – od­po­wie­dział Frank.

Uchy­lił okno, spoj­rzał na pa­ra­pet i do­strzegł le­żą­cego w pla­sti­ko­wej po­piel­niczce nie­do­pa­lo­nego peta. Ta­kie mar­no­traw­stwo w ich domu? Praw­dziwy cud! Chwy­cił szluga, pod­pa­lił i od razu mocno się za­cią­gnął.

– Pro­me­te­usz… To ten, co bu­jał się od wy­spy do wy­spy?

Frank z roz­ba­wie­niem po­krę­cił głową.

– Nie. Tam­ten był Ody­se­usz.

Scott mu­siał po­wta­rzać rok wła­śnie z po­wodu an­giel­skiego, z któ­rym ra­dził so­bie wy­jąt­kowo opor­nie. Traf chciał, że an­giel­ski i kilka in­nych przed­mio­tów miał te­raz z Fran­ci­sem. Wciąż nie ob­no­sili się ze swoją bra­ter­ską re­la­cją. Scot­tie nie chciał, a Frank nie na­ci­skał.

– No tak. Kurde. Ona nie może mnie te­raz uje­bać. Po­każę jej, kto tu rzą­dzi.

– A ty o czym na­pi­sa­łeś? – za­in­te­re­so­wał się Ri­vers i wy­pu­ścił dym z ust.

– O Achil­le­sie. Wło­żył adi­dasy z ty­ta­no­wymi pię­tami, prze­żył i nara – oznaj­mił Scott z dumą.

Fran­cis par­sk­nął; nie po­tra­fił już za­pa­no­wać nad śmie­chem.

– A skąd miał te ty­ta­nowe za­piętki?

– Jak to: skąd? Od ty­ta­nów. Sam pi­sa­łeś o jed­nym z nich, więc po­wi­nie­neś ogar­niać te­mat, Bambi.

Scot­tie uży­wał wody ko­loń­skiej ojca. Wkła­dał na prze­mian czarne albo szare dżinsy, a na pro­sty T-shirt za­rzu­cał ulu­bioną bluzę lub ja­kąś inną z tych po­ży­czo­nych od kum­pli. Ucznio­wie wie­dzieli, że miał fajki i zioło, któ­rymi han­dlo­wał za szkołą. Coś tam od­da­wał Gary’emu, a coś zo­sta­wało na ciu­chy czy ja­kieś żar­cie.

Rok róż­nicy to za mało, by li­czyć na rze­czy po star­szym bra­cie. Gar­de­roba Fran­cisa skła­dała się więc w więk­szo­ści z tego, co ktoś im dał, albo z rze­czy, które zna­leźli na pro­mo­cji. By­wało rów­nież, że do­sta­wał ja­kieś ochłapy po oj­czy­mie. Lu­bił, gdy ubra­nia były ciemne i duże. Mógł się w nich to­pić i zni­kać. By­wały jed­nak dni, w któ­rych mu­siał wyjść z domu w pa­skud­nej po­ma­rań­czo­wej blu­zie, która oka­zy­wała się ostat­nim, co mu zo­stało. „Sys­tem oszczęd­no­ściowy Gary’ego” do­ty­czył każ­dej dzie­dziny ży­cia. Pra­nia. Sprzą­ta­nia. Go­to­wa­nia. Frank nie mógł iść do pralni, do­póki kosz na brudne ubra­nia nie był za­peł­niony po brzegi. Na­wet je­żeli nie miał co na sie­bie wło­żyć.

I w ten oto spo­sób Ri­vers szedł trzy­sta me­trów za swoim bra­tem w znie­na­wi­dzo­nych ciu­chach, ale cho­ciaż ze świa­do­mo­ścią po­praw­nie od­ro­bio­nej pracy do­mo­wej. Gra­nica mię­dzy dzie­ciń­stwem a eta­pem na­sto­let­nim za­tarła się tak bar­dzo, że pra­wie jej nie za­uwa­żał. Tro­chę pod­rósł, co skut­ko­wało wy­stą­pie­niem czer­wo­nych roz­stę­pów przy zgię­ciach łokci oraz ko­lan. Na ko­mórce Scotta prze­czy­tał, że mo­gło to być skut­kiem nie­do­ży­wie­nia, a do­kład­niej braku nie­zbęd­nych do pra­wi­dło­wego roz­woju skład­ni­ków od­żyw­czych. Cho­ciaż, je­śli wie­rzyć bred­niom prze­czy­ta­nym w ne­cie, to także je­den z ob­ja­wów raka.

Po star­szym bra­cie wi­dział, że ten wkra­czał w okres doj­rze­wa­nia ze zde­cy­do­wa­nie więk­szą eks­cy­ta­cją. Z pew­no­ścią po­ma­gał mu fakt, że w szkole ucho­dził za „bad boya” i fak­tycz­nie, wiele dziew­cząt chciało się do niego zbli­żyć. Po bu­dzie krą­żyła na­wet plotka, ja­koby na­le­żał do ma­fii. Ta hi­sto­ria szcze­gól­nie roz­ba­wiła Franka i lekko do­ku­czał Scot­towi z tego po­wodu. Oczy­wi­ście w domu, bo w pla­cówce nie mieli naj­mniej­szego kon­taktu.

Cho­ciaż Ri­vers trzy­mał się moż­li­wie da­leko od szkol­nej śmie­tanki to­wa­rzy­skiej, na­wet do niego do­szła in­for­ma­cja, że Scot­tem za­in­te­re­so­wała się Ly­dia McKel­lar. Na­sto­latka, która już od naj­młod­szych lat ka­zała in­nym dźgać lalki cyr­klem, wciąż ota­czała się wierną świtą uczen­nic bez­re­flek­syj­nie wy­ko­nu­ją­cych jej po­le­ce­nia. Ob­ser­wa­cja tego zja­wi­ska była dla Fran­cisa bar­dzo cie­kawa. Sam się za­sta­na­wiał, jak do­szło do sy­tu­acji, w któ­rej jego kon­takty to­wa­rzy­skie prak­tycz­nie nie ist­niały. Przy­naj­mniej nie w po­zy­tyw­nym tego słowa zna­cze­niu.

W końcu do­szedł do wnio­sku, że miało na to wpływ ko­pio­wa­nie wzor­ców za­cho­wań. Przy­kła­dowo, gdy zmie­nił szkołę, pierw­szego dnia na­tra­fił na osoby pró­bu­jące na­wią­zać z nim roz­mowę. I to nie tak, że kon­wer­sa­cja się nie kle­iła, bo wręcz prze­ciw­nie. Po pro­stu lu­dzie się dy­stan­so­wali, wi­dząc, jak inni pa­trzyli na Franka z góry. Chło­pak przy­wykł do tego, zwłasz­cza że Scott ob­rał po­dobną tak­tykę. W za­sa­dzie to nie miał do niego żalu. Za­ak­cep­to­wał obecny stan rze­czy i po­zo­sta­wał ci­chym ob­ser­wa­to­rem. Mimo to ob­raz Ly­dii ma­cha­ją­cej w kie­runku Scotta chwilę po tym, jak matka pod­wio­zła ją do szkoły po­rsche, był dość trudny do przy­swo­je­nia.

Jego o rok star­szy brat za­czął in­te­re­so­wać się płcią prze­ciwną i rów­nież wy­szu­ki­wał McKel­lar wśród grupy uczen­nic. Ba­wili się w dziwne pod­chody po­le­ga­jące na po­sy­ła­niu uśmie­chów, zaj­mo­wa­niu są­sied­nich sto­li­ków na sto­łówce i „przy­pad­ko­wych” spo­tka­niach na pa­pie­ro­sie za szkołą. Ri­vers chciał, żeby Scott wy­sza­lał się za nich dwóch.

To, że wszy­scy po­zo­sta­wiali za sobą tę dzie­cięcą sferę i wkra­czali w nową, pół­do­ro­słą, nie było dla niego ja­kimś fe­no­me­nem, po­nie­waż sam ni­gdy nie czuł się dziec­kiem. Miał jed­nak świa­do­mość, że pro­ble­mem jego do­ro­sło­ści będą ko­niecz­ność zna­le­zie­nia pracy, lo­kum i opła­ca­nie ra­chun­ków. Z ich do­cho­dami o stu­diach mógł po­ma­rzyć, a sfera ro­man­tycz­nych re­la­cji zda­wała mu się kom­plet­nie nie­osią­galna. My­ślał o so­bie jak o owocu, który zgnił, nim zdą­żył się roz­wi­nąć.

W tej do­ro­sło­ści bał się je­dy­nie tego, że matka każe mu się wy­nieść, kiedy nie bę­dzie na to przy­go­to­wany. Cał­ko­wita sa­mot­ność bez da­chu nad głową prze­ra­żała go i cho­ciaż je­dyną osobą, z którą w pełni swo­bod­nie roz­ma­wiał, był Scott, wie­dział, że brat nie sta­nie po jego stro­nie, je­żeli miałby ry­zy­ko­wać wła­sne do­bro.

Pierw­sze za­ję­cia w Hey­wood High School za­czy­nały się punk­tu­al­nie o go­dzi­nie ósmej. Była siódma pięć­dzie­siąt, gdy Fran­cis prze­kro­czył próg szkoły. Mi­nął hol i prze­szedł do sze­ro­kiego ko­ry­ta­rza, po któ­rego obu stro­nach znaj­do­wały się rzędy szkol­nych sza­fek. Już miał wpi­sać kod do swo­jej, kiedy na­gle po­czuł na ra­mie­niu czy­jąś dłoń. Nie był to do­tyk przy­jemny, bo je­go­mość ści­snął je tak mocno jak ja­strząb, który usi­ło­wał po­chwy­cić w szpony ofiarę.

– Ri­vers. – Fran­cis usły­szał ni­ski głos i od razu ob­ró­cił się w stronę oprawcy.

Gę­ste, fa­lo­wane włosy opa­dły na jego bladą twarz. Zmru­żył oczy i spoj­rzał na sto­ją­cego za nim chło­paka nie ze stra­chem, ale ze znu­dze­niem wy­mie­sza­nym z iry­ta­cją.

– Co?

Stan­ley Har­ris w opi­nii Fran­cisa był naj­więk­szym z grupy dup­ków na­le­żą­cych do szkol­nej dru­żyny ba­se­bal­lo­wej. Ro­dzinny biz­nes jego dziadka – re­stau­ra­cja Har­ris & Bro­thers – z cza­sem prze­kształ­cił się w praw­dziwą sieć, która swoje fi­lie miała rów­nież w Sa­lem i Bo­sto­nie, a z tego, co wy­ga­dy­wał Stan­ley, pla­no­wano otwo­rzyć ko­lejne także w są­sied­nich sta­nach. Oprócz biz­nesu po ojcu, pro­wa­dzo­nego ra­zem z bra­tem, pan Har­ris za­rzą­dzał także wła­sną firmą zwią­zaną z bu­dową dróg. Oba in­te­resy krę­ciły się do­sko­nale, przez co Stan był pra­wie tak samo bo­gaty jak Ly­dia McKel­lar. Mógł mieć wszystko, ale chyba mu­siało bra­ko­wać mu za­ję­cia, po­nie­waż z ja­kie­goś cho­ler­nego po­wodu lu­bił wy­ży­wać się na Franku. Pa­ra­dok­sal­nie nie czer­pał z tego żad­nych ko­rzy­ści, bo po co gnę­bić osobę, która nie nosi przy so­bie ani pie­nię­dzy, ani dru­giego śnia­da­nia? Je­dy­nym, co udało mu się jak do­tąd ode­brać Fran­ci­sowi, była paczka pa­pie­ro­sów i – co za­baw­niej­sze – wielce się zdzi­wił, że zna­lazł ją przy kimś ta­kim jak Ri­vers.

– Wy­pra­co­wa­nie z an­giel­skiego – po­wie­dział la­ko­nicz­nie Har­ris, przy­ci­ska­jąc go do szafki.

Na twa­rzy Ri­versa, na co dzień przy­zwy­cza­jo­nego do ob­co­wa­nia z osob­ni­kami po­kroju Gary’ego, nie od­ma­lo­wała się żadna emo­cja. Prze­moc była normą.

– Co z nim?

Sto­jąca za Har­ri­sem świta zło­żona z dwóch przy­du­pa­sów – Finna Adamsa i Mi­cha­ela White’a – za­wyła ostrze­gaw­czo.

Stan uci­szył ich jed­nym wark­nię­ciem.

– Już ty do­brze wiesz co. Da­waj na­tych­miast.

Frank wy­kal­ku­lo­wał, że skoro an­giel­ski był ich pierw­szą lek­cją, Stan­ley nie miał czasu, aby za­cią­gnąć go do ki­bla i ode­brać wy­pra­co­wa­nie siłą. Od­ma­wia­jąc, niby ry­zy­ko­wał, choć tak wła­ści­wie to co? Obitą twarz? Po­cięty ple­cak z mar­ketu? Naj­waż­niej­sze książki trzy­mał w szafce, a za­da­nia mógł no­sić w pa­pie­ro­wej tor­bie, do­póki nie ogar­nie cze­goś w za­mian. A może Scott skub­nie mu nowy? Nie­źle so­bie ra­dził z ta­kimi spra­wami.

– No co? Nic nie po­wiesz? Nie mam czasu – po­na­glił go Har­ris.

– Prze­my­śla­łem to – od­po­wie­dział bez­na­mięt­nie Frank.

– Co?

– Pstro. Spier­da­laj.

Har­ris dwu­krot­nie za­mru­gał oczami. W pierw­szej chwili my­ślał, że się prze­sły­szał, ale po wy­mow­nym mil­cze­niu świty zro­zu­miał, co na­prawdę po­wie­dział Ri­vers. Miał ochotę rzu­cić mu się do gar­dła. Nie­stety za ple­cami bez­tro­sko prze­cha­dzała się babka od bio­lo­gii – cho­lerna ko­le­żanka matki Stan­leya.

– Masz prze­je­bane, Ri­vers. Zo­ba­czysz po szkole.

– Za­skocz mnie. Zro­bi­łeś się nudny.

Fran­cis wy­po­wie­dział te słowa pod wpły­wem im­pulsu, na­pa­wa­jąc się za­sko­cze­niem i za­dzi­wia­jąco rzadko spo­ty­kaną u Har­risa bez­rad­no­ścią. Po na­my­śle za­czął odro­binę ża­ło­wać, że go pro­wo­ko­wał. Z dru­giej strony Gary w ciągu ostat­nich mie­sięcy za­ser­wo­wał Fran­kowi praw­dziwy tre­ning wy­trzy­ma­ło­ściowy. Ri­vers przy­wykł za­tem do bólu i mocno się na niego uod­por­nił. O wiele ła­twiej było mu znieść prze­moc fi­zyczną od upo­ka­rza­nia. Stan­ley go jed­nak nie kar­mił i nie gwa­ran­to­wał da­chu nad głową. Nie po­su­nąłby się rów­nież do tego, by, przy­kła­dowo, po­ła­mać mu ręce. Mógł go po­bić lub po­nisz­czyć jego rze­czy, któ­rych war­tość na­wet sam Frank osza­co­wał na nie­wielką. Chło­pak już dawno prze­stał się bać.

Tyle że nie każdy miał ta­kie po­dej­ście jak on. Zu­peł­nie inną po­stawę przy­jęła Amy John­son, któ­rej znisz­czona lalka lata temu zo­stała główną bo­ha­terką szkicu Ri­versa. Od tam­tego czasu na­sto­latka pod­jęła jedną próbę za­ko­le­go­wa­nia się z Fran­kiem – do­kład­nie dwa lata temu. Pod­stępna Ly­dia to za­uwa­żyła i rów­nież po­sta­no­wiła wy­sta­wić aser­tyw­ność dziew­czyny na próbę.

Amy i Frank ja­dali ra­zem lun­che – czy ra­czej Fran­cis po pro­stu to­wa­rzy­szył jej na sto­łówce. Prze­sia­dy­wali także w bi­blio­tece, a raz John­son za­pro­siła chło­paka do domu, gdzie wspól­nie ro­bili ja­kiś pro­jekt na bio­lo­gię.

Zwa­żyw­szy na to, że ta­kie sy­tu­acje nie zda­rzały się zbyt czę­sto, Ri­vers do­brze za­pa­mię­tał tę wi­zytę. Ro­dzice Amy byli cu­kier­ni­kami. Mieli mały, ale bar­dzo przy­tulny dom, w któ­rym uno­sił się in­ten­sywny słodki za­pach. Frank sie­dział na dy­wa­nie, szki­cu­jąc na bry­stolu szkie­let czło­wieka. W tym ­cza­sie Amy wy­ci­nała z tek­tury serce, wą­trobę, nerki i inne na­rządy – mieli je do­kleić obok układu kost­nego i strzał­kami wska­zać miej­sca, gdzie po­winny się znaj­do­wać. Pani John­son przy­nio­sła im dwa duże kubki ka­kao i muf­finy z cze­ko­ladą. Frank przy­znał wów­czas zgod­nie z prawdą, że ni­gdy nie jadł cze­goś tak pysz­nego.

Ich zna­jo­mość skoń­czyła się w dniu, kiedy Ly­dia wy­my­śliła za­bawę po­le­ga­jącą na spa­le­niu tor­ni­stra Ri­versa. Har­ris i jego kum­ple za­cią­gnęli chło­paka na be­to­nowy plac nie­opo­dal szkoły, bę­dący sta­rym, opusz­czo­nym par­kin­giem. Siłą ze­rwali ple­cak z jego ra­mion, a je­den z przy­du­pa­sów po­psi­kał go pod­wę­dzo­nym sio­strze ła­two­pal­nym la­kie­rem. Kto rzu­cił pierw­szą za­pałkę? Och, na tym po­le­gała cała nie­spo­dzianka, bo był to nikt inny jak Amy, którą Ly­dia ku­piła obiet­ni­cami dłu­go­let­niej przy­jaźni.

Czyn John­son bo­lał Ri­versa zde­cy­do­wa­nie bar­dziej niż utrata wła­sno­ści.

Frank nie był zdzi­wiony, gdy po dwóch la­tach to wła­śnie Amy we­szła do klasy z za­łza­wio­nymi oczami. Ner­wowo po­cią­gała no­sem, a jej duża, okrą­gła twarz miała od­cień doj­rza­łego po­mi­dora. Po trium­fal­nej mi­nie Stan­leya Fran­cis zo­rien­to­wał się, czym było to spo­wo­do­wane. Za­le­d­wie dwie mi­nuty ­wy­star­czyły, aby wy­cią­gnąć od niej wy­pra­co­wa­nie.

Za­jął miej­sce w rzę­dzie pod oknem, a dziew­czyna schy­liła się do torby, żeby wy­cią­gnąć z niej chu­s­teczki. Wów­czas ich spoj­rze­nia się spo­tkały.

Ani tro­chę nie było mu jej żal.

Rozdział 5

Mam na imię James

Pięt­na­sto­letni Frank nie­na­wi­dził swo­jego doj­rze­wa­ją­cego ciała. W ciągu ostat­niego roku tro­chę pod­rósł, ale nie tak jak Scott, który gwał­tow­nie wy­strze­lił w górę, czym znacz­nie się wy­róż­niał na tle ró­wie­śni­ków. Nogi i ra­miona Ri­versa ro­sły wprost pro­por­cjo­nal­nie do ilo­ści roz­stę­pów. Na jego bla­dych po­licz­kach nie było ani śladu za­ro­stu, za to na wą­skiej szyi za­ry­so­wało się jabłko Adama. Ska­pi­tu­lo­wał w walce z czer­wo­nymi pla­mami i pró­bo­wał tylko je za­kry­wać. Za­wsze wkła­dał dłu­gie spodnie. Krót­kich nie no­sił na­wet la­tem. Jego włosy po­ciem­niały i rów­nież uro­sły, te­raz się­gały pra­wie do brody. Po­zwo­lił, aby ści­nał je Scott, bo w ich sy­tu­acji o fry­zje­rze mo­gli je­dy­nie po­ma­rzyć.

Ri­vers w my­ślach czę­sto po­rów­ny­wał się do ró­wie­śni­ków. Wie­dział, że wy­glą­dał na cher­la­wego i za­nie­dba­nego, mimo to nic nie mógł na to po­ra­dzić. Naj­gor­sza oka­zy­wała się sa­mot­ność. Mi­mo­wol­nie od­czu­wał chęć przy­na­leż­no­ści do ja­kiej­kol­wiek grupy. Scot­tie wy­cho­dził ze zna­jo­mymi i ku zdzi­wie­niu Franka za­ko­le­go­wał się na­wet z Har­ri­sem. W mnie­ma­niu Ri­versa brat wiódł ży­cie bar­dziej zbli­żone do tego, ja­kie po­wi­nien wieść ty­powy na­sto­la­tek. Paczka zna­jo­mych, wy­głupy, wy­pady nad rzekę, gru­powe ogni­ska, za­kłady, pierw­sze mi­ło­ści. Cza­sem opo­wia­dał o tym wszyst­kim mło­demu, a on słu­chał z wy­raź­nym za­in­te­re­so­wa­niem oraz świa­do­mo­ścią, że taki los nie jest i nie bę­dzie mu pi­sany.

– Zna­la­złem ci pracę – oznaj­mił Gary pew­nego piąt­ko­wego wie­czoru.

Frank wła­śnie wy­szedł z ła­zienki ubrany w sprany dres, z ręcz­ni­kiem na­rzu­co­nym na ra­miona. Strużki zim­nej wody wciąż ście­kały mu z przy­dłu­gich wło­sów. Był z na­tury cie­pło­lubny, ale go­rące prysz­nice sta­no­wiły luk­sus, gdy się miesz­kało pod jed­nym da­chem z czło­wie­kiem skru­pu­lat­nie wy­li­cza­ją­cym każdy grosz.

Scott sie­dział z oj­cem przy stole i za­ja­dał się nug­get­sami z kur­czaka. Matki nie było w domu, a z tego, co pod­słu­chał Ri­vers, wy­ni­kało, że Bal­dwin zna­lazł jej pewną po­sadkę. Pen­sja kel­nerki nie była wy­soka, ale od czasu do czasu Ca­itlyn uda­wało się sprze­da­wać pod ladą proszki klien­tom Gary’ego.

– Jaką? – za­py­tał Frank.

Gary miał ten­den­cję do do­szu­ki­wa­nia się we Franku nie­chęci i cy­ni­zmu, które mo­gły być pre­tek­stem do wy­my­śle­nia ko­lej­nej kary.

– Po szkole bę­dziesz sprze­dawcą na sta­cji ben­zy­no­wej.

Frank uniósł brew. Sły­szał o szes­na­sto­lat­kach roz­no­szą­cych ulotki, po­ma­ga­ją­cych w ka­wiar­niach lub pra­cu­ją­cych w ki­nach, ale pięt­na­sto­la­tek na sta­cji ben­zy­no­wej?

– To le­galne? – ośmie­lił się za­py­tać.

Scott za­ci­snął usta w wą­ską li­nię. W pierw­szej chwili chciał wy­ko­nać ja­kiś gest, który po­wstrzy­małby brata przed za­da­wa­niem oj­czy­mowi ta­kich py­tań. Z dru­giej strony bał się, że po in­ter­wen­cji może stra­cić sta­tus ulu­bieńca Gary’ego, dla­tego osta­tecz­nie po­sta­no­wił mil­czeć.

– Sły­szysz ty go? – Bal­dwin par­sk­nął i od­sta­wił na stół pu­stą puszkę. – Ja­koś Scot­tie czy moi chłopcy nie za­dają ta­kich de­bil­nych py­tań, gdy każę im sprze­da­wać koks. Nie je­steś już dziec­kiem, za­razo. Zro­zum, że nie można roz­pa­try­wać świata w ka­te­go­rii tego, co jest, a co nie jest le­galne. Obo­wią­zuje pro­sta za­sada: bę­dziesz dy­mał albo bę­dziesz dy­many.