Rozdział 1
Minęło dziesięć sekund, odkąd Daemon Black zajął swoje miejsce i dźgnął mnie w plecy długopisem. Całe dziesięć sekund. Odwróciłam się na krześle i wciągnęłam jego niepowtarzalny, świeży zapach kojarzący się z otwartą przestrzenią.
Daemon cofnął rękę i lekko popukał się niebieskim zamknięciem długopisu w usta. Usta, z którymi byłam tak dobrze zaznajomiona.
– Dzień dobry, Kotek.
Zmusiłam się, by spojrzeć mu w oczy. Były w żywym, zielonym kolorze, jak łodyga świeżo ściętej róży.
– Dzień dobry, Daemonie.
Gdy przechylił głowę, niesforne, ciemne włosy opadły na jego czoło.
– Nie zapomnij, że mamy plany na dziś wieczór.
– Tak, wiem. Nie mogę się doczekać – powiedziałam sucho.
Daemon pochylił się, a ciemny sweter rozciągnął się na jego szerokich ramionach. Przechylił ławkę ku podłodze. Usłyszałam ciche westchnięcia moich przyjaciółek, Carissy i Lesy. Wszyscy w klasie nam się przyglądali. Jeden kącik jego ust uniósł się ku górze, jakby śmiał się w środku.
Przeciągająca się cisza stała się trudna do zniesienia.
– No co?
– Musimy popracować nad twoim znakiem – powiedział tak cicho, że tylko ja mogłam go usłyszeć. I dzięki Bogu. Nie miałam zamiaru wyjaśniać reszcie populacji, czym był znak. Och, no wiecie, to po prostu rodzaj osadu, który przylega do ludzi i rozświetla ich jak bożonarodzeniową choinkę, a potem stają się celem dla rasy złych kosmitów. Chcecie trochę?
Nie-e.
Podniosłam swój długopis. Myślałam, żeby też dźgnąć Daemona.
– Jasne, tyle to się sama domyśliłam.
– Mam genialny pomysł, jak to możemy zrobić.
Wiem, jaki „genialny” pomysł. Ja. On. Obściskiwanie. Uśmiechnęłam się. Jego zielone oczy zapłonęły.
– Podoba ci się? – wymruczał, patrząc na moje usta.
Niezdrowa ilość podniecenia sprawiła, że moje ciało prawie zaczęło się trząść. Nagle sobie przypomniałam, że jego zainteresowanie miało więcej wspólnego z efektem działania jego kosmicznych, dziwnych sztuczek niż ze mną samą. Odkąd Daemon uleczył mnie po walce z Arumianinem, byliśmy ze sobą połączeni. Dla niego to wystarczało, by zacząć związek, dla mnie – nie.
To nie było prawdziwe.
Pragnęłam tego, co mieli moi rodzice. Dozgonnej miłości. Potężnej. Prawdziwej. Pokręcona kosmiczna więź mi nie odpowiadała.
– Nie w tym życiu, facet – powiedziałam w końcu.
– Opór jest bezcelowy, Kotek.
– A twój urok bezskuteczny.
– Zobaczymy.
Przewróciłam oczami i usiadłam przodem do klasy. Daemon to ciacho, ale był uparty jak osioł, co dyskredytowało tę część o ciachu. Czasami. Ale nie zawsze.
Nasz wiekowy nauczyciel od trygonometrii przyczłapał do klasy. Wyciągnął gruby stos papierów, czekając na ostatni dzwonek.
Daemon znowu dźgnął mnie długopisem.
Zacisnęłam dłonie w pięści. W pierwszej chwili chciałam go zignorować, ale wiedziałam, że będzie mnie dalej zaczepiał. Odwróciłam się i spojrzałam na niego.
– Czego?
Poruszył się tak szybko jak atakująca kobra. Z uśmiechem, od którego w moim brzuchu działy się dziwne rzeczy, pogładził palcami mój policzek.
Popatrzyłam na niego.
– Po szkole.
Do głowy zaczęły mi przychodzić szalone pomysły, ale ja już nie grałam w jego grę. Obróciłam się. Oprę się moim hormonom… chociaż przy nikim innym aż tak źle ze mną nie było.
Dostałam niewielkiego tiku pod lewym okiem, za co całkowicie winiłam Daemona.
W czasie lunchu czułam się, jakby mi ktoś przyłożył obuchem w głowę. Stały hałas w kafeterii, zapach środków do czyszczenia i przypalonego jedzenia sprawiały, że miałam ochotę uciec.
– Będziesz to jadła? – Dee Black wskazała na mój nietknięty serek wiejski i ananasa.
Pokręciłam głową i podsunęłam jej tacę, bo mnie skręcało w żołądku.
– Mogłabyś pożreć całą drużynę futbolową. – Lesa obserwowała Dee z błyskiem zazdrości w ciemnych oczach. Miała rację. Raz widziałam, jak Dee pożera całe wielkie opakowanie oreo za jednym razem. – Jak ty to robisz?
Dee wzruszyła delikatnie ramionami.
– Chyba mam szybki metabolizm.
– Co robiłyście w weekend? – zapytała Carissa, wycierając okulary brzegiem bluzki. – Ja wypełniałam podania do college’u.
– Cały weekend obmacywaliśmy się z Chadem. – Lesa wyszczerzyła zęby w uśmiechu.
Obie dziewczyny spojrzały na mnie i na Dee, czekając na odpowiedź.
Co miałam im powiedzieć? Że zabiłam psychopatycznego kosmitę i prawie umarłam?
– Wyszłyśmy na miasto i oglądałyśmy głupie filmy – odpowiedziała Dee, uśmiechając się do mnie lekko. Założyła błyszczące, czarne fale za ucho. – Nuda.
Lesa parsknęła.
– Wy dwie robicie tylko nudne rzeczy.
Zaczęłam się uśmiechać, ale poczułam ciepłe mrowienie na karku. Już nie słyszałam rozmowy dziewczyn, a kilka sekund później Daemon opadł na siedzenie po mojej lewej stronie. Postawił przede mną plastikowy kubek z truskawkowym smoothie – moim ulubionym. Byłam zaskoczona tym, że w ogóle otrzymywałam prezenty od Daemona, a tym bardziej – trafione. Moje palce musnęły jego, gdy wzięłam napój, a prąd zatańczył na mojej skórze.
Szarpnęłam rękę do tyłu i upiłam łyk. Pycha. Może mój brzuch się lepiej od tego poczuje. Mogę chyba nawet przywyknąć do tego obdarowującego mnie Daemona. To lepsze niż Daemon dupek.
– Dziękuję.
Uśmiechnął się w odpowiedzi.
– A gdzie są nasze?
Daemon się zaśmiał.
– Jestem na usługach tylko jednej osoby.
Moje policzki się zaczerwieniły. Odchyliłam się na krześle.
– Nie usługujesz mi w żaden sposób.
Pochylił się. I tyle po dystansie, który uzyskałam.
– Jeszcze nie.
– Och, przestań, Daemon. Ja tu jestem. – Dee zmarszczyła brwi. – Przez ciebie stracę apetyt.
– Jakby to w ogóle było możliwe – odparowała Lesa, przewracając oczami.
Daemon wyciągnął z torby bagietkę. Tylko on mógł wypaść z czwartej lekcji na tyle wcześnie i nie skończyć w kozie. Był aż tak… wyjątkowy. Każda dziewczyna przy stole, poza jego siostrą, się na niego patrzyła. Niektórzy faceci też.
Zaoferował siostrze owsiane ciasteczko.
– Nie mamy jakichś planów do omówienia? – zapytała Carissa. Na jej policzkach dostrzegłam dwie czerwone plamy.
– Tak – powiedziała Dee, uśmiechając się szeroko do Lesy. – Wielkie plany.
Potarłam ręką wilgotne czoło.
– Jakie plany?
– Dee i ja rozmawiałyśmy na angielskim o urządzeniu imprezy za dwa tygodnie w weekend – wtrąciła się Carissa. – Coś…
– Wielkiego – powiedziała Lesa.
– Małego – poprawiła Carissa, mrużąc oczy na przyjaciółkę. – Tylko na kilka osób.
Dee pokiwała głową, a jej zielone oczy błysnęły podekscytowaniem.
– Nasi rodzice wyjeżdżają w piątek z miasteczka, więc pasuje nam idealnie.
Spojrzałam na Daemona. Mrugnął do mnie. Moje głupie serce przyspieszyło.
– To super, że rodzice pozwalają wam urządzić w domu imprezę – powiedziała Carissa. – Moi dostaliby zawału, gdybym chociaż coś takiego zasugerowała.
Dee wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok.
– Nasi rodzice są spoko.
Zmusiłam się, by zachować obojętną twarz, ale poczułam ukłucie w sercu. Wierzyłam, że Dee chciała, by jej rodzice byli żywi, pragnęła tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. I pewnie Daemon też. Wtedy nie musiałby być nieustannie odpowiedzialny za rodzinę.
Spędzając z nim czas, pojęłam, że większość jego koszmarnego zachowania związana była ze stresem. No i śmiercią jego brata bliźniaka…
Temat imprezy obowiązywał do końca przerwy na lunch. Świetnie się składało, bo moje urodziny przypadały w następną sobotę. A do piątku wiadomość o imprezie obejdzie całą szkołę. W szkole, w której picie na polu kukurydzy było szczytem podekscytowania, nie mogło być mowy, by ta impreza była „mała”. Czy Dee tego nie rozumiała?
– Nie przeszkadza ci to? – wyszeptałam do Daemona.
Wzruszył ramionami.
– Przecież jej nie powstrzymam.
Wiedziałam, że gdyby chciał, to by mógł, a to oznaczało, że nie widział w tym problemu.
– Ciasteczko? – zaoferował, trzymając ciastko wypchane czekoladowymi kawałkami.
Zła na niego czy nie, nie mogłam odmówić.
– Jasne.
Uśmiechnął się kącikiem ust i pochylił się ku mnie, jego usta były tylko centymetry od moich.
– Chodź i weź.
Chodź i weź…? Daemon umieścił połowę ciastka między tymi pełnymi, stworzonymi do pocałunków ustami.
Och, na święte kosmiczne dzieciątka…
Szczęka mi opadła. Kilka dziewczyn przy stole wydało takie dźwięki, że zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem się nie rozpłynęły pod stołem, ale jakoś nie miałam ochoty sprawdzić.
To ciastko – te usta – były tak blisko.
Moje policzki zapłonęły żarem. Czułam na sobie wzrok wszystkich, a Daemon… dobry Boże, Daemon uniósł brwi, prowokując mnie.
Dee zaczęła się krztusić.
– Chyba zaraz rzygnę.
Ze wstydu chciałam się zapaść pod ziemię. Na co on liczył? Że wezmę ciasteczko z jego ust jak w jakiejś niecenzurowanej wersji Zakochanego Kundla? Szlag, nawet chciałam, ale nie wiedziałam, kogo by to ze mnie zrobiło.
Daemon chwycił ciasteczko. W jego oczach pojawił się błysk, jakby właśnie wygrał jakąś bitwę.
– Czas minął, Kotek.
Nie przestawałam na niego patrzeć.
Przełamał ciastko i oddał mi większą część. Chwyciłam je. Kusiło mnie, żeby rzucić mu nim w twarz, ale to było… ciasteczko z kawałkami czekolady. Zjadłam je. Było pyszne.
Wzięłam jeszcze łyk smoothie. Po moim kręgosłupie przebiegł nieprzyjemny dreszcz, jakbym była obserwowana. Rozejrzałam się po kafeterii. Oczekiwałam, że kosmiczna eksdziewczyna rzuca mi wredne spojrzenie, ale Ash Thompson rozmawiała z innym chłopakiem. Hmm. Czy on był Luksjaninem? Nie było ich wielu w tym samym wieku i wątpiłam, by prześwietna Ash uśmiechała się do ludzkiego chłopaka. Rozejrzałam się dalej.
Pan Garrison stał przy podwójnych drzwiach do biblioteki, ale patrzył na stół idiotów, którzy tworzyli misterny wzór w tłuczonych ziemniakach. Nikt inny nie patrzył dokładnie w naszą stronę.
Pokręciłam głową, czując się głupio, że wariowałam bez powodu. Przecież Arumianie nie zaatakują kafeterii. Może na coś zachorowałam? Moje ręce lekko się trzęsły, gdy sięgnęłam do naszyjnika. Obsydian był zimny przy mojej skórze, co mnie pocieszyło, bo oznaczało bezpieczeństwo. Muszę przestać wariować. Może dlatego czułam się słabo i kręciło mi się w głowie.
I na pewno nie miało to nic wspólnego z chłopakiem obok mnie.
***
Na poczcie czekało na mnie kilka paczek, ale zaledwie pisnęłam na ich widok. Były to kopie od innych blogerów przesyłane do recenzji. A ja stwierdziłam tylko – no dobra… Pewny dowód na to, że dopadła mnie choroba wściekłych krów.
Droga do domu była torturą. Moje ręce były słabe. Myśli skołowane. Przycisnęłam do piersi pocztę i zignorowałam mrowienie na karku, gdy wchodziłam na ganek. Zignorowałam również przeszło metr osiemdziesiąt chłopaka opierającego się o balustradę.
– Nie wróciłaś ze szkoły prosto do domu. – W jego głosie słychać było rozdrażnienie. Zignorowałam nienormalną, superseksowną wersję strażnika porządku i ominęłam go.
Jedną ręką wygrzebałam klucze.
– Jak widzisz, musiałam iść na pocztę. – Otworzyłam drzwi i rzuciłam stos na stół w korytarzu. Oczywiście on już był za mną i nawet nie poczekał na zaproszenie.
– Twoja poczta mogła zaczekać. – Daemon podążył za mną do kuchni. – Co to? Tylko książki?
Wzięłam z lodówki sok pomarańczowy i westchnęłam. Ludzie, którzy nie kochają książek, nie rozumieją tego.
– Tak, to przecież tylko książki.
– Wiem, że pewnie nie ma w pobliżu żadnego Arumianina, ale ostrożności nigdy za wiele. A twój znak sprowadzi ich prosto pod nasze drzwi. Teraz to jest ważniejsze niż twoje książki.
A właśnie, że książki są ważniejsze niż Arumianie. Nalałam sobie szklankę soku, zbyt zmęczona, by użerać się o to z Daemonem. Jeszcze nie opanowaliśmy sztuki grzecznościowej rozmowy.
– Chcesz się napić?
Westchnął.
– Jasne. Mleko?
Wskazałam na lodówkę.
– Częstuj się.
– Ty zaoferowałaś. Nie nalejesz mi?
– Proponowałam sok pomarańczowy – odpowiedziałam, odstawiając szklankę na stół. – Wybrałeś mleko. I bądź cicho. Mama śpi.
Wymamrotał coś pod nosem i nalał sobie mleka. Przypomniało mi się, jak ostatnio był w moim domu, gdy byliśmy bardzo zajęci. Nasza kłótnia przerodziła się w gorącą sesję obściskiwania rodem z romansów, które czytam. Przez tę potyczkę czasem nie mogę spać w nocy. Oczywiście nie zamierzałam się do tego przyznać.
To było tak intensywne, że kosmiczne sztuczki Daemona wysadziły większość żarówek w domu i usmażyły mi laptop. Naprawdę tęskniłam za moim komputerem i blogiem. Mama obiecała mi nowy sprzęt na urodziny. Już niedługo…
Bawiłam się szklanką, nie patrząc w górę.
– Mogę zadać ci pytanie?
– Zależy – odpowiedział gładko.
– Czy… czujesz coś przy mnie?
– Poza tym, jak czułem się rano, gdy zobaczyłem, jak dobrze wyglądasz w tych dżinsach?
– Daemon. – Westchnęłam, próbując zignorować dziewczynę we mnie, która krzyczała ZAUWAŻYŁ MNIE! – Mówię poważnie.
Zaczął zataczać palcami koła na drewnianym stole.
– Szyja z tyłu mnie mrowi i robi się ciepła. O tym mówisz?
Zerknęłam na niego. Na jego ustach zagrał półuśmiech.
– Tak, też to czujesz?
– Gdy tylko jesteśmy blisko.
– Czy to ci przeszkadza?
– A tobie?
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Mrowienie nie było bolesne, lecz po prostu dziwne. Ale przeszkadzało mi to, co ono oznaczało – przeklętą więź, o której nie mieliśmy najmniejszego pojęcia. Nawet nasze serca biły tak samo.
– To może być… efekt uboczny leczenia. – Daemon obserwował mnie znad brzegu szklanki. Założę się, że wyglądałby seksownie nawet z wąsem po mleku. – Dobrze się czujesz?
Nie bardzo.
– Dlaczego?
– Wyglądasz jak zombie.
Gdyby nie okoliczności, ten komentarz rozpętałby wojnę. Zamiast tego odstawiłam tylko w połowie pustą szklankę na stół.
– Chyba coś mnie bierze.
Zmarszczył brwi. Bycie chorym to obcy temat dla Daemona. Luksjanie nie chorowali. Nigdy.
– Co ci jest?
– Nie wiem. Pewnie złapałam kosmiczne zarazki.
Daemon parsknął.
– Wątpliwe. Nie możemy sobie pozwolić na twoją chorobę. Musimy wyjść na zewnątrz i popracować nad zniknięciem znaku. Do tego czasu jesteś…
– Jeśli powiesz „słabością”, to coś ci zrobię. – Dzięki złości zapomniałam o mdłościach. – Chyba udowodniłam już, że nie jestem, szczególnie że to ja odciągęłam Barucka od twojego domu i ja go zabiłam. – Z trudem powstrzymałam się od podniesienia głosu. – To, że jestem człowiekiem, nie oznacza, że jestem słaba.
Oparł się o krzesło i wysoko uniósł brwi.
– Miałem powiedzieć, że jesteś narażona.
– Och. – Zaczerwieniłam się. Ups. – Cóż, ale i tak nie jestem słaba.
W jednej sekundzie Daemon siedział przy stole, a w drugiej był przy mnie na kolanach. Musiał nieco spojrzeć w górę.
– Wiem, że nie jesteś słaba. Udowodniłaś to. A to, co zrobiłaś w ten weekend, gdy podłączyłaś się do naszych mocy… Ciągle nie mogę pojąć, jak to się stało… Ale nie jesteś słaba. Ani trochę.
Hmm… Ciężko było uważać, że my razem to głupi pomysł, kiedy był nawet… miły, i kiedy patrzył na mnie, jakbym była ostatnim kawałkiem czekolady na całym świecie.
No i przypomniało mi się to cholerne ciastko.
Uśmiechnął się kącikiem ust, jakby wiedział, o czym myślę. Nie był to kpiący uśmiech, ale taki prawdziwy. I nagle wstał, górując nade mną.
– Teraz ja muszę udowodnić, że nie jesteś słaba. Zbieraj tyłek. Popracujmy nad tym znakiem.
Jęknęłam.
– Daemon, ja naprawdę nie czuję się dobrze.
– Kat…
– Nie mówię tego specjalnie. Chce mi się rzygać.
Założył muskularne ramiona na piersi, od czego napięła się jego koszulka.
– To niebezpieczne, gdy tak sobie latasz po mieście, świecąc jak latarnia morska. Tak długo, jak masz na sobie znak, nie możesz nigdzie chodzić sama.
Odepchnęłam się od stołu, ignorując karuzelę w żołądku.
– Pójdę się przebrać.
Jego oczy rozszerzyły się w zdumieniu i zrobił krok w tył.
– Tak szybko się poddajesz?
– Poddaję? – Zaśmiałam się ironicznie. – Po prostu chcę, żebyś jak najszybciej zszedł mi z oczu.
Daemon się roześmiał.
– Wmawiaj to sobie dalej, Kotek.
– Pompuj dalej to swoje ego.
Znalazł się przede mną w mgnieniu oka, blokując mi przejście. Potem się pochylił. Wzrok miał zdeterminowany. Cofnęłam się i złapałam się blatu za plecami.
– Co? – zapytałam.
Pochylił się, kładąc dłonie na moich biodrach. Poczułam na policzku jego ciepły oddech. Spojrzał mi w oczy. Zbliżył się o ułamek centymetra i ustami musnął mój podbródek. Wypuściłam zduszony oddech, a potem zbliżyłam się do niego.
Uderzenie serca, później Daemon cofnął się, rechocząc zadowolony z siebie.
– Jasne… to nie moje ego, Kotek. Uszykuj się.
Jasna cholera!
Pokazałam mu środkowy palec i poszłam na górę. Moja skóra kleiła się i była wstrętna, ale nie miało to nic wspólnego z tym, co się stało. Przebrałam się w dresowe spodnie i ocieplany sweter. Bieganie to ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę. Ale nie oczekiwałam, że Daemona zainteresuje moje złe samopoczucie.
On dbał tylko o siebie i siostrę.
To nieprawda, wyszeptał zdradliwy, drażniący głos w mojej głowie. Może miał rację? Daemon uleczył mnie, chociaż mógł zostawić na pewną śmierć. I przecież wtedy usłyszałam jego głos, błagający, bym go nie zostawiała.
W każdym razie musiałam przezwyciężyć mdłości i iść cieszyć się z biegania. Szósty zmysł podpowiadał mi, że dobrze się to nie skończy.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
