Rozdział 1
Nie byłam pewna, co mnie obudziło. Gwiżdżący wiatr pierwszej ostrej śnieżycy w tym roku uspokoił się zeszłej nocy, i w moim pokoju było prawie cicho. Spokojnie. Przewróciłam się na bok i zamrugałam.
Oczy w kolorze liści wpatrywały się w moje. Oczy tak bardzo znajome, ale bez życia w porównaniu z tymi, które kochałam.
To był Dawson.
Przycisnęłam koc do piersi i powoli usiadłam. Odgarnęłam splątane włosy z twarzy. Może ciągle spałam. Naprawdę nie miałam pojęcia, dlaczego Dawson, brat bliźniak chłopaka, w którym byłam nieprzytomnie, głęboko i prawdopodobnie szaleńczo zakochana, siedział na skraju mojego łóżka.
– Eee, czy... wszystko dobrze? – Odchrząknęłam, bo słowa zabrzmiały ochryple, jakbym siliła się na seksowny ton. Czułam, że żałośnie poległam. Wszystkie te krzyki w klatce, w której zamknął mnie pan Michaels, psychopatyczny facet mojej mamy, ciągle miały wpływ na mój głos. A minął już tydzień.
Dawson spuścił wzrok. Gęste, długie rzęsy rzucały cienie na wysokie, regularne kości policzkowe, które były jaśniejsze niż powinny. Dawson nadal był w kiepskim stanie.
Spojrzałam na zegarek. Dochodziła szósta rano.
– Jak się tu dostałeś?
– Wpuściłem się. Twojej mamy nie ma w domu.
Gdyby to był ktoś inny, oszalałabym ze strachu, ale Dawsona się nie bałam.
– Utknęła w Winchester z powodu śnieżycy.
Skinął głową.
– Nie mogłem spać.
– Wcale?
– Wcale. Dee i Daemon martwią się. – Wyjaśnił krótko i utkwił we mnie wzrok, jakby chciał, żebym zrozumiała to, czego nie mówił na głos.
Rodzeństwo… do diabła, wszyscy byli bardzo zaniepokojeni, czekając, aż pokaże się Departament Obrony. Mijały kolejne dni od ucieczki Dawsona z więzienia. Dee ciągle próbowała poradzić sobie ze śmiercią Adama i nagłym pojawieniem się jej ukochanego brata. Daemon starał się wspierać brata i mieć wszystkich na oku. I chociaż nikt nie wpadł jeszcze do naszych domów, nie potrafiliśmy pozbyć się napięcia.
Wszystko wydawało się zbyt proste. A to nigdy dobrze nie wróży.
Czasami... czasami czułam się, jakbyśmy zmierzali prosto w pułapkę.
– A co robiłeś? – zapytałam.
– Spacerowałem – powiedział, patrząc w dal. – Nigdy bym nie przypuszczał, że znowu tu będę.
Aż strach pomyśleć, przez co przeszedł Dawson i do czego był zmuszany. Czułam w piersi ostry ból. Próbowałam o tym nie myśleć, ale kiedy to wracało, myślałam o Daemonie, który mógłby być w tej samej sytuacji. I wiedziałam, że bym tego nie zniosła.
Dawson teraz potrzebował towarzystwa. Wyciągnęłam rękę i objęłam nią znajomy kształt obsydianu.
– Chcesz o tym pogadać?
Znowu pokręcił głową, a jego za długie, zmierzwione włosy częściowo przysłoniły oczy. Kosmyki były dłuższe niż u Daemona i bardziej się kręciły. Potrzebował strzyżenia. Dawson i Daemon byli identyczni, ale teraz w ogóle nie wyglądali jak bliźniaki, i nie chodziło tu tylko o włosy.
– Przypominasz mi ją… Przypominasz mi Beth.
Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Jeśli kocha ją tak, jak ja kocham Daemona...
– Wiesz, że ona żyje? Widziałam ją.
Dawson napotkał mój wzrok. W jego oczach skrywało się wiele smutku i sekretów.
– Wiem, ale ona nie jest już taka sama. – Zamilkł i spuścił głowę. Kosmyki opadły na jego czoło dokładnie jak u Daemona. – Czy... kochasz mojego brata?
Słysząc rezygnację w jego głosie, ścisnęło mnie w piersi. Jakby myślał, że już nigdy więcej się nie zakocha.
– Tak.
– Przykro mi.
Drgnęłam nagle i puściłam koc, który opadł niżej.
– Dlaczego ci przykro?
Dawson uniósł głowę i odetchnął ostrożnie, a potem – ruszając się szybciej, niżbym się spodziewała – musnął palcami blade, różowe ślady po kajdankach na moich nadgarstkach.
Nie znosiłam tych znamion i modliłam się, by jak najszybciej zniknęły. Kiedy na nie patrzyłam, przypominałam sobie ból, który powodował onyks przyciśnięty do mojego ciała. Trudno było wyjaśnić mamie, dlaczego mam tak zniszczony głos, nie wspominając nagłego pojawienia się Dawsona. Jej mina, gdy zobaczyła braci razem tuż przed śnieżycą, była prawie komiczna, chociaż najwyraźniej mama cieszyła się, że brat, „który uciekł z domu”, powrócił. Musiałam więc zakrywać blizny długim rękawem. Nie było z tym problemu w zimniejsze miesiące, ale nie mam pojęcia, jak je ukryję latem.
– Beth miała takie ślady, gdy ją zobaczyłem – powiedział cicho Dawson i odsunął rękę. – Wydostała się bez trudu. Problem w tym, że oni za każdym razem ją łapali i potem zawsze miała te ślady, ale zazwyczaj na szyi.
Poczułam narastające mdłości, więc przełknęłam. Wokół szyi? To straszne...
– Czy… czy często widywałeś Beth? – Wiedziałam, że pozwolono im na co najmniej jedno spotkanie podczas pobytu w ośrodku DOD.
– Nie wiem. Nie odróżniałem nocy od dnia. Na początku odliczałem czas, używając w tym celu ludzi, których mi przyprowadzali. Leczyłem ich i zazwyczaj... przeżywali, więc potem liczyłem, po ilu dniach się wszystko popsuje. Mijały cztery dni. – Znowu popatrzył za okno. Przez zasłony widziałam tylko nocne niebo i gałęzie pokryte śniegiem. – Nie byli zadowoleni, gdy wszystko się psuło.
Mogłam to sobie wyobrazić. DOD – lub Daedalus, grupa będąca częścią DOD – zmuszał Luksjan do mutowania ludzi. Czasami to działało.
Czasami nie.
Obserwowałam Dawsona, próbując sobie przypomnieć, co mówili o nim Dee i Daemon. Dawson był miły, zabawny i czarujący – męski odpowiednik Dee i zupełnie niepodobny do brata.
Ten Dawson był inny – ponury i zdystansowany. Nie rozmawiał ze swoim bratem i z tego, co mi wiadomo, nikomu nie powiedział o tym, co z nim robiono. Matthew, ich nieoficjalny opiekun, uważał, że najlepiej na niego nie naciskać.
Dawson nie powiedział też, jak uciekł. Podejrzewam, że dr Michaels – ten zakłamany gnój – wykiwał nas. Polecił nam uwolnić Dawsona, którego i tak już nie było, a on w tym czasie uciekł. Tylko takie wytłumaczenie miało sens.
Miałam inne, znacznie mroczniejsze i bardziej podłe wytłumaczenie.
Dawson spojrzał na swoje dłonie.
– Czy Daemon… też cię kocha?
Zamrugałam, gdy wróciłam do rzeczywistości.
– Tak. Tak myślę.
– Powiedział ci to?
Może nie słowami…
– Nie powiedział tego dosłownie, ale myślę, że mnie kocha.
– Powinien ci to powiedzieć. Powinien to powtarzać każdego dnia. – Dawson odchylił głowę i zamknął oczy. – Tak długo nie widziałem śniegu – powiedział rozmarzonym głosem.
Ziewnęłam i wyjrzałam za okno. Północno-wschodni front wstrząsnął naszym małym światem. Szkoła była zamknięta w poniedziałek i dzisiaj, a wczoraj w wiadomościach mówili, że to jeszcze potrwa do końca tygodnia. Śnieżyca nie mogła wybrać sobie lepszej pory. Przynajmniej mieliśmy cały tydzień, by wymyślić, co, u diabła, zrobimy z Dawsonem, bo przecież nie mógł sobie tak po prostu wpaść do szkoły.
– Nigdy nie widziałam takich śnieżyc – powiedziałam. Pochodziłam z północnej Florydy i nieraz padał tam grad, ale nigdy to puchate coś.
Na jego ustach pojawił się smutny uśmiech.
– Gdy wzejdzie słońce, będzie pięknie. Sama zobaczysz.
Nie wątpię. Wszystko będzie przykryte bielą.
Dawson podskoczył i w sekundzie znalazł się po drugiej stronie pokoju. Chwilę później poczułam na szyi ciepłe łaskotki, a serce mi przyspieszyło.
– Brat nadchodzi.
Niespełna dziesięć sekund później Daemon stanął w drzwiach mojego pokoju. Z włosami rozczochranymi od spania, w spodniach od piżamy. Bez koszulki. Metr śniegu na dworze, a on półnagi.
Chciałam wywrócić oczami, ale musiałabym wtedy odkleić wzrok od jego klaty... i brzucha. Naprawdę częściej musi nosić koszulki. Dla mojego dobra.
Wzrok Daemona prześlizgnął się z brata na mnie i potem znowu do brata.
– Urządziliście piżama party? I nie zostałem zaproszony?
Jego brat minął go w ciszy i zniknął w korytarzu. Kilka sekund później usłyszałam trzaśnięcie drzwiami.
– Okay. – Daemon westchnął. – Tak wyglądało moje życie przez kilka ostatnich dni.
Serce mi się krajało.
– Przykro mi.
Podszedł do łóżka i przekrzywił głowę.
– Czy ja w ogóle chcę wiedzieć, co mój brat robił w twojej sypialni?
– Nie mógł spać. – Patrzyłam, jak się pochyla, żeby pociągnąć za kołdrę. Odruchowo ją złapałam. Daemon znowu za nią pociągnął, ale tym razem puściłam. – Powiedział, że wam to przeszkadza.
Daemon wślizgnął się pod kołdrę i położył na boku.
– On nam nie przeszkadza.
Łóżko z nim w środku zrobiło się za małe. Siedem miesięcy temu – cholera, cztery miesiące temu! – popłakałabym się ze śmiechu, gdyby ktoś mi powiedział, że najgorętszy, najbardziej humorzasty chłopak ze szkoły wyląduje w moim łóżku. Ale sporo się zmieniło. Siedem miesięcy temu nie wierzyłam w kosmitów.
– Wiem – powiedziałam i też położyłam się na boku. Przesunęłam wzrokiem po jego wydatnych kościach policzkowych, pełnej dolnej wardze i tych niesamowicie jasnych zielonych oczach. Daemon był piękny, ale miał charakterek – trochę jak róża z kolcami. Sporo czasu minęło, nim byliśmy w stanie przebywać w tym samym pokoju, nie myśląc o popełnieniu morderstwa pierwszego stopnia. Daemon naprawdę udowodnił swoje uczucia... wreszcie. Gdy się poznaliśmy, nie był najmilszą osobą, ale w końcu mi to wynagrodził. Nie było łatwo. – Powiedział mi, że przypominam mu Beth.
Daemon zmarszczył brwi, na co ja wywróciłam oczami.
– Nie w ten sposób.
– Chociaż kocham brata, to nie odpowiada mi, że przebywa w twojej sypialni.– Wyciągnął umięśnione ramię, palcami odgarnął mi z policzka kosmyk włosów i założył go za ucho. Zadrżałam, a on się uśmiechnął. – Czuję potrzebę zaznaczenia terytorium.
– Zamknij się.
– Och, uwielbiam, gdy się tak rządzisz. To seksowne.
– Jesteś nie do zniesienia.
Daemon się przysunął, przyciskając udo do mojego.
– Cieszę się, że twoja mama utknęła gdzieś w śnieżycy.
Uniosłam brew.
– Dlaczego?
Wzruszył szerokim ramieniem.
– Wątpię, żeby jej to pasowało.
– Nie pasowało.
Zbliżył się jeszcze bardziej, aż prawie już nic nie dzieliło naszych ciał. Spowiło mnie ciepło, które zawsze promieniowało od jego ciała.
– Twoja mama mówiła coś o Willu?
Poczułam chłód w żołądku. Wracamy do rzeczywistości – strasznej, nieprzewidywalnej rzeczywistości, gdzie nic nie jest takie, na jakie wygląda. Jak na przykład pan Michaels.
– To samo, co mówiła w zeszłym tygodniu, że wyjechał na jakąś konferencję i odwiedzić rodzinę. Oboje wiemy, że to kłamstwo.
– Najwyraźniej już to wcześniej zaplanował, żeby nikt nie wypytywał o przyczyny jego nieobecności.
Musiał zniknąć, bo jeśli wymuszona mutacja zadziała w jakikolwiek sposób, będzie potrzebował trochę wolnego.
– Myślisz, że wróci?
Przesunął knykciami po moim policzku i powiedział:
– Byłby wariatem.
Nie do końca, pomyślałam i zamknęłam oczy. Daemon nie chciał uleczyć Willa, ale został do tego zmuszony. Wtedy przemiana na poziomie komórkowym nie przechodzi we właściwy sposób. Will nie był śmiertelnie ranny, więc ta mutacja albo się utrzyma, albo zniknie. Jeśli zniknie, Will wróci. Mogę się o to założyć. Konspirował przeciwko DOD na własne ryzyko. I wiedział, że to Daemon mnie zmutował, a na tej informacji zależało DOD. Więc pewnie go zmuszą do powrotu. Stanowił problem, i to ogromny.
Więc czekaliśmy... Aż wszystko zwali się nam na głowę.
Otworzyłam oczy i zauważyłam, że Daemon ciągle mi się przypatruje.
– A co do Dawsona…
– Nie wiem, co robić – przyznał, śledząc knykciami moje gardło, a potem krzywiznę piersi. Zaparło mi dech. – Nie chce ze mną rozmawiać, a z Dee zamienił parę słów. Przez większość czasu siedzi zamknięty w swoim pokoju albo spaceruje po lesie. Śledziłem go i on o tym wie. – Ręka Daemona zatrzymała się na moim biodrze. – Ale on...
– Potrzebuje czasu, tak? – Pocałowałam go w czubek nosa, a potem się odchyliłam. – Sporo przeszedł, Daemonie.
Zacisnął palce.
– Wiem. A poza tym... – Tak szybko zmienił pozycję, że nie zauważyłam, kiedy się to stało. Teraz ja leżałam na plecach, a on na mnie z rękami po bokach mojej twarzy. – Zaniedbywałem moje obowiązki.
I wszystko, co się działo – każde zmartwienie, lęk i pytanie bez odpowiedzi – po prostu zniknęło. Daemon miał na mnie taki wpływ. Popatrzyłam na niego uważnie. Ciężko mi się oddychało. Nie byłam w stu procentach pewna, co te „obowiązki” oznaczały, ale już miałam barwne wyobrażenie.
– Nie spędzałem z tobą zbyt wiele czasu. – Przycisnął usta do mojej skroni, a potem do drugiej. – Ale to nie znaczy, że o tobie nie myślałem.
Serce podeszło mi do gardła.
– Wiem, że byłeś zajęty.
– Wiesz? – Prześledził ustami mój łuk brwiowy. Gdy skinęłam głową, zmienił pozycję i podparł się jednym łokciem. Wolną ręką złapał mnie za podbródek i odchylił głowę. Popatrzył mi badawczo w oczy. – Jak sobie radzisz?
Starałam się skupić na tym, co mówi, choć nie było mi łatwo.
– Jakoś. Nie musisz się martwić.
Wyglądał, jakby miał wątpliwości.
– Twój głos…
Skrzywiłam się i odchrząknęłam znowu.
– Jest lepiej.
Jego oczy pociemniały. Przesunął kciukiem po mojej szczęce.
– Nie do końca, ale przyzwyczaiłem się.
Uśmiechnęłam się.
– Tak?
Daemon przytaknął i przyciągnął moje usta do swoich. Pocałunek był słodki i miękki, a ja poczułam go na całym ciele.
– Jest nawet seksowny. – Jego usta znowu znalazły się na moich, ale tym razem trwało to dłużej. – Taki zachrypnięty. Ale chciałbym...
– Przestań. – Położyłam dłonie na jego gładkich policzkach. – Nic mi nie jest. Mamy ważniejsze rzeczy na głowie niż moje struny głosowe. Nie ma ich nawet w pierwszej dziesiątce naszych problemów.
Uniósł brew. Wow, mówiłam jak nad wyraz dojrzała osoba. Zaśmiałam się, widząc wyraz jego twarzy, co zepsuło moją nowo odkrytą dojrzałość.
– Tęskniłam za tobą – wyznałam.
– Wiem. Nie możesz beze mnie żyć.
– Nie byłabym tego taka pewna.
– Po prostu się przyznaj.
– I proszę. To twoje ego znowu przeszkadza. – Droczyłam się.
Pocałował mnie w szyję.
– W czym przeszkadza?
– Burzy idealny zestaw.
Parsknął.
– A żebyś wiedziała, że mam idealny zestaw…
– Nie bądź obleśny. – Zadrżałam, bo pocałował mnie w szyję.
W życiu bym mu tego nie powiedziała, ale pomijając... tę kolczastą stronę osobowości, pojawiającą się od czasu do czasu, był najbliższą doskonałości osobą, jaką spotkałam w życiu.
Z wymownym śmiechem, który poczułam aż w środku, przesunął ręką wzdłuż mojego ramienia, talii, a potem złapał mnie za udo i założył sobie moją nogę wokół biodra.
– Jakie ty masz sprośne myśli. Miałem powiedzieć, że jestem idealny pod każdym względem.
Zaśmiałam się i objęłam go za szyję.
– Oczywiście. Jesteś skończonym niewiniątkiem.
– Nigdy nie twierdziłem, że jestem aż tak miły. – Dolna część jego ciała przycisnęła się do mnie, a ja energicznie wciągnęłam powietrze. – Jestem bardziej...
– Niegrzeczny? – Przycisnęłam twarz do jego szyi i głęboko wciągnęłam powietrze. Zawsze pachniał jak świeże powietrze, liście i przyprawy. – Wiem, ale jesteś miły pod tą niegrzeczną warstwą. I dlatego cię kocham.
Przeszył go dreszcz i zamarł. Szybkie uderzenie serca później przewrócił się na bok i mocno otoczył mnie ramionami. Tak mocno, że chwilę mi zajęło, zanim mogłam unieść głowę.
– Daemon?
– Wszystko dobrze. – Głos miał napięty. Pocałował mnie w czoło. – Nic mi nie jest. To... ciągle wcześnie. Żadnej szkoły czy mamy, która wraca do domu i krzyczy twoje pełne imię. Tylko przez chwilę moglibyśmy udawać, że to szaleństwo na nas nie czeka. Możemy spać jak normalne nastolatki.
Jak normalne nastolatki…
– Podoba mi się, jak to brzmi.
– Mi też.
– Mi bardziej – wymamrotałam i wtopiłam się w niego, aż praktycznie byliśmy jednym. Czułam jego serce bijące dokładnie jak moje. Tego właśnie potrzebowaliśmy – chwili normalności. Tylko Daemon i ja...
Okno wychodzące na tył podwórka rozbiło się, gdy coś dużego i białego wpadło do środka. Śnieg i szkło posypały się po podłodze.
Krzyknęłam zaskoczona i spadłam z łóżka. Daemon skoczył na równe nogi i zmienił się w Luksjanina, stając się ludzką formą światła, tak jasną, że byłam w stanie patrzeć na niego tylko przez kilka cennych sekund.
Jasna cholera, powiedział głos Daemona w moich myślach.
Skoro Daemon nie miał w planach ataku, podniosłam się na kolana i wyjrzałam zza łóżka.
– Jasna cholera – powiedziałam na głos.
Jeden cenny moment normalności skończył się wraz z ciałem leżącym na podłodze mojej sypialni.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
