Południca ebook

Lence, Ondrze i Adamowi

Prolog

Tomáš Volf zasłonił oczy dłonią. Raziło go słońce, które odbijało się w oknach bloku naprzeciwko.

– Niezła laska, co? – usłyszał za plecami głos technika.

Ktoś położył mu rękę na ramieniu. Zrozumiał, że przeszkadza. Zerwał się na równe nogi. Było duszno i jego układ krwionośny potrzebował chwili, żeby przyzwyczaić się do nowej pozycji. Detektywowi zakręciło się w głowie; odbłyski światła słonecznego zlały się z czerwonymi plamkami, które zawirowały mu przed oczami.

„Tylko nie zemdlej”, powtarzał sobie w duchu. Pierwszy wyjazd i od razu coś takiego, to chłopaki miałyby używanie! „Nie mówiąc już o naszej blond bogini”, dodał w myślach. Spojrzał na Černą.

Eva Černá niczego jednak nie zauważyła. Była zbyt zajęta sobą. Ona też starała się ukryć zdenerwowanie i dziwną fascynację, jaką wzbudzała w niej martwa dziewczyna. Nerwowo przyglądała się technikowi, który z miną zawodowca manewrował zwłokami. Jedną ręką dotykał ciała ofiary, w drugiej trzymał mikrofon i znudzonym głosem dyktował raport z oględzin. Za jego plecami stał kolega z kamerą.

Technicy zabrali się do pracy, jeszcze zanim Tomáš i Eva dotarli na miejsce zdarzenia. Na wstępie debiutanci usłyszeli gratulacje. Wasze pierwsze morderstwo, szybko poszło, droga młodzieży! Starzy wyjadacze musieli mieć niezły ubaw, widząc ich miny. Zdezorientowani nowicjusze wymienili spojrzenia, po czym skierowali wzrok na mężczyzn w plastikowych kombinezonach i gumowych rękawiczkach. Pierwsza odzyskała głos Eva.

– Ale nam mówili, że to samobójstwo. Że dziewczyna wyskoczyła z okna.

Technik z mikrofonem pokręcił głową.

– Zapomnijcie. Ani skok, ani nieszczęśliwy wypadek. Ktoś ją udusił.

Rozdział 1

Tomáš znów się rozejrzał. Znajdowali się w centrum ogromnego osiedla. Dałoby się naliczyć dziesiątki, chyba nawet setki okien. Na środku, między blokami, rozciągał się spory prostokąt suchej trawy i kolorowy plac zabaw, o tej porze pusty.

Stojąc tu pod gołym niebem, człowiek czuł się jak w amfiteatrze.

– Kurwa, jak to możliwe, że nikt niczego nie zauważył? – przerwała ciszę Eva. Jej głos był równie subtelny jak słownictwo. Technikom opadły szczęki. Volf się uśmiechnął. W drodze na miejsce przestępstwa miał już okazję usłyszeć niezłą wiązankę.

– Anonimowość wielkiego miasta – pouczył koleżankę. – Typowe blokowisko. Ludzie traktują dom jak hotel, nie wiedzą nawet, kto mieszka za ścianą. Niczego nie słyszą, niczego nie widzą, nic ich nie obchodzi. W każdym razie dopóki mają gdzie zaparkować samochód. Zero poczucia wspólnoty. Każdy pilnuje własnego nosa.

– Bystrzak z ciebie – zgasiła go.

Technicy zarechotali półgłosem. Tomáš strzelił buraka. Jak na złość nie przychodziła mu do głowy żadna cięta riposta. Upał zabił w nim resztki refleksu. Sytuację uratował czarny wóz, który niepostrzeżenie pojawił się za ich plecami. Dwaj mężczyźni bez cienia emocji na twarzach czekali, aż technicy skończą oględziny. Potem bez słowa zapakowali ciało do samochodu i zabrali je na sądówkę.

Volf patrzył, jak karawan nieśpiesznie odjeżdża, mijając gapiów, którzy jak na komendę rozstąpili się na jego widok. W oddali, w przerwie pomiędzy blokami, majaczył fragment podmiejskiego krajobrazu, skryty za ścianą gorącego powietrza. Chyba wznosił się tam las, choć równie dobrze mogło go zwieść złudzenie optyczne.

– To wy będziecie prowadzić tę sprawę?

Tomáš i Eva odwrócili się w kierunku, skąd dobiegał głos. Jakiś mundurowy. Stał nieopodal i przyglądał im się podejrzliwie.

– Owszem – wyniośle odpowiedziała Černá.

– Możemy to zdjąć? – Mężczyzna wskazał na policyjną taśmę, która zabezpieczała miejsce przestępstwa. Teraz, kiedy w środku nie było już ciała, robiła absurdalne wrażenie.

– Chwila, czy może mi pan powiedzieć, gdzie dostaniemy nagrania z monitoringu? – Tomáš wskazał na czarne urządzenie osadzone pod dachem jednego z bloków.

Policjant wybuchnął śmiechem.

– Coś pan, przecież to atrapy! Lewy przetarg, poszła na to kupa kasy, taniej byłoby już zamontować prawdziwe kamery. Podobno i tak mają tylko odstraszać, więc nie ma problemu.

– Czyli że żadnych nagrań nie ma? – zdziwiła się Eva. – To chyba niemożliwe?

– U nas wszystko jest możliwe. – Funkcjonariusz wzruszył ramionami. – Po wyborach połowa ludzi od nas wyleciała za przekręty. Nie ma komu robić. Choć nowe towarzystwo w ratuszu też ma swoje za uszami, sami wiecie, jak jest…

– W takim razie trzeba będzie rozejrzeć się po okolicy. Może mają kamery na klatkach. Albo w którymś z kasyn – zastanawiał się na głos Tomáš.

Policjant zmarszczył brwi.

– Nie liczcie na zbyt wiele. Zgodnie z przepisami prywatny monitoring nie może obejmować przestrzeni publicznej.

– Spróbować nie zaszkodzi – stwierdziła rezolutnie Černá. – Dziękujemy panu.

– A co z tymi obywatelami? Spisać, zanim każemy im się rozejść?

– Bardzo proszę. – Tomáš skinął głową.

Zdziwiło go, że gapiów jest tak mało. Co prawda nie widział dotąd zbyt wielu miejsc zbrodni, ale wielokrotnie jeździł do wypadków drogowych: zwykle wokół ofiary w mgnieniu oka zbierał się tłum ciekawskich.

Tymczasem tu na martwą dziewczynę przyszła popatrzeć zaledwie garstka ludzi, głównie emerytów. Pchali się tak bardzo, że policjanci nie mieli jak zdjąć taśmy. Nieopodal przechodziła właśnie matka z wózkiem. Spod krótkiej spódniczki wystawała para całkiem niezłych nóg. Przed jedną z klatek na drugim końcu bloku tłoczyła się grupka Romów. Dorośli wymachiwali rękami i pokrzykiwali na latające wkoło dzieci. Kawałek dalej bezdomny, ubrany – zupełnie nieadekwatnie do pogody – w czarny płaszcz, ze stoickim spokojem przetrząsał zawartość kontenera na makulaturę. Dzień jak co dzień.

– Z tych tutaj i tak nic nie wyciśniemy – rzuciła Eva.

Tomáš skinął głową.

– Chyba nie. Czas się zbierać.

Pożegnali się z kolegami i wsiedli do służbowej fabii. Ruszyli, odprowadzani spojrzeniami nieruchomych okien, które rozświetlał tylko gdzieniegdzie złowrogi błysk słońca.

***

Marta rozsuwa ciężkie zasłony. Oślepiają ją promienie, czuje na twarzy palący dotyk słońca. Co za nieznośny ukrop.

Omiata wzrokiem okolicę. Gdzieś w oddali, za granicami miasta, majaczą porośnięte trawą wzgórza; nad autostradą świeci się niebieskie logo stacji benzynowej. Spogląda niżej. W dole rozpościera się przepaść. Momentalnie zaczyna jej się kręcić w głowie. Jak zawsze.

Szybko zaciąga zasłony, by mieć pewność, że do środka nie wślizgnie się już żaden promyk.

Cały dzień siedzi przy zasłoniętych oknach, ukryta w swojej dziupli. Tak jest bezpieczniej. Nikt jej tu nie widzi. Nawet słońce. A ona nie musi patrzeć na to, co dzieje się za murami bloku.

Siada na wersalce; właśnie zaczyna się jej ulubiony program. Woli ludzi z telewizji od tych prawdziwych: nie mówią do niej, niczego od niej nie chcą, nie gapią się, nie kpią z niej. Prawda, w telewizorze też nie wszyscy są dobrzy, ale złych łatwo rozpoznać. O tak, Marta rozpoznaje ich na pierwszy rzut oka.

Siedzi w swoim gniazdku, w maciupeńkiej kawalerce, która jest dla niej całym światem. Kuchnia, wersalka, telewizor, zasłony na oknie. Kiedy trzeba iść spać, Marta rozkłada wersalkę i nakrywa się kocem.

Teraz jednak nastawia odbiornik na cały regulator – mur telewizyjnych dźwięków oddziela ją od odgłosów dolatujących zza ściany. Żadnych rozmów, szumu spłukiwanej wody, postękiwań sąsiadów, którzy właśnie oddają się cielesnym uciechom, krzyku cudzych dzieci. Żadnej muzyki. Nie znosi tych wszystkich hałasów, przerażają ją. Brzmią jak wycie duchów.

A duchów Marta boi się niemal tak bardzo jak ludzi.

Tylko tutaj, przy zaciągniętych zasłonach i włączonym telewizorze, czuje się bezpieczna. Najchętniej zamknęłaby drzwi na zamek i wyrzuciła klucz, żeby już nigdy nie musieć stąd wychodzić.

Dobrze wie jednak, że to niemożliwe. Marta wie całe mnóstwo rzeczy. Nie jest głupia, chociaż ludzie tak o niej myślą. Po prostu czasem potrzebuje trochę więcej czasu niż inni. Tak mówiła w szkole pani nauczycielka. Bo Marta chodziła do szkoły, a skoro tak, nie może być przecież tępa.

Nawet jeśli wszyscy nazywali tę szkołę specjalną.

***

Komisariat mieścił się w niskim jednopiętrowym budynku, na samym skraju Osiedla Wschód.

– O, już jesteście! – Podkomisarz Kovanda z dobroduszną miną przywitał dwójkę młodych policjantów. – Prowadzicie sprawę tej dziewczyny, zgadza się?

– Zgadza się. – Eva Černá błysnęła zębami i podała komendantowi rękę.

– Mam nadzieję, że możemy liczyć na pańskie wsparcie – włączył się do rozmowy Volf.

– Oczywiście. Ale to szczególna sytuacja, chłopcy niekoniecznie będą zachwyceni waszą obecnością, sami rozumiecie.

– Mogliby się chociaż przywitać – wyrwało się Evie.

Kovanda wzruszył ramionami, a jego szeroki uśmiech jakby stężał.

– Chodźmy do konferencyjnego, przedstawię was, na spokojnie poznacie się ze wszystkimi.

Zebrani w sali funkcjonariusze – stare policyjne wygi i młokosy w mundurach – patrzyli na przyjezdnych z wyraźną nieufnością. A gdyby Tomáš przyjrzał się im trochę uważniej (do czego bynajmniej się nie palił), dostrzegłby na ich twarzach także cień pogardy.

Eva najwyraźniej nie miała zamiaru przejmować się tym chłodnym przyjęciem. Od razu zabrała głos i trajkotała jak najęta. Volf dopiero teraz zdał sobie sprawę z irytującego nawyku koleżanki: w chwilach, kiedy musiała zebrać myśli, przymykała oczy zamiast patrzeć na słuchaczy.

Zastanawiał się, jak długo śledztwo zostanie w ich rękach. Szef wojewódzkiej dochodzeniówki nadkomisarz Dvořák przydzielił im pierwszą sprawę, sądząc, że ma do czynienia z samobójstwem. Dwójka nowicjuszy była w stanie poradzić sobie z takim wyzwaniem przy wsparciu miejscowego komisariatu. Odkrycie, że dziewczyna została zamordowana, dość mocno komplikowało jednak sytuację.

Ostatecznie podkomisarz Kovanda pozwolił im kontynuować dochodzenie. W każdym razie do czasu, aż góra nie zadecyduje inaczej.

Przydzielił im do pomocy kilkoro swoich ludzi, bez których – jak sam stwierdził – był w stanie się obyć. Nie sprawiał wrażenia zachwyconego ich przyjazdem, ale wyglądało na to, że nie zamierza rzucać im kłód pod nogi.

Od razu zwołał naradę, żeby ustalić okoliczności ujawnienia ciała i zebrać jak najwięcej informacji o miejscu zdarzenia. Śledztwo należało uznać za otwarte.

Rozdział 2

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Polecamy

Proza czeska

Jan Balabán

Wakacje / Możliwe, że odchodzimy

Którędy szedł anioł

Bianca Bellová

Jezioro

Mona

Tereza Boučková

Rok koguta

Roman Cílek

Ja, Olga Hepnarová

Emil Hakl

Zasady śmiesznego zachowania

Petra Hůlová

Plastikowe M3, czyli czeska pornografia

Macocha

Zdeněk Jirotka

Saturnin

Miroslav Sehnal / Břetislav Uhlář

Godzina w niebie

Petra Soukupová

Zniknąć

Pod śniegiem

Najlepiej dla wszystkich

Petr Šabach

Gówno się pali

Podróże konika morskiego

Masłem do dołu

Pijane banany

Dowód osobisty

Babcie

Marek Šindelka

Zostańcie z nami

Mapa Anny

Kateřina Tučková

Boginie z Žítkovej

Wypędzenie Gerty Schnirch

Seria Czeska Bajka

Vojtěch Matocha

Truchlin

Iva Procházková

Pyszna środa

Petra Soukupová

Bercik i niuniuch

Pavel Šrut, Galina Miklínová

Niedoparki

Niedoparki powracają

Niedoparki na zawsze

Seria Czeskie Krymi

Jiří Březina

Przedawnienie

Daniel Petr

Siostra Śmierć

Iva Procházková

Mężczyzna na dnie

Roznegliżowane

Michal Sýkora

Człowiek pana ministra

O języku czeskim

Zofia Tarajło-Lipowska

Nowy Kapoan. Strzel i traf do czesko-polskich językowych gaf

Ekonomia i polityka

Václav Klaus

My, Europa i świat

Seria Nowe Polskie

Rafał Niemczyk

Mama umiera w sobotę

Spis treści:

Tytuł oryginału: Polednice

First published in 2016 by Albatros Media, Prague

Redakcja: Marta Mizuro, Julia Różewicz

Korekta: Aleksandra Szulejewska

Projekt okładki: Kasia Michałkiewicz-Hansen

Projekt makiety: Mimi Wasilewska

Zdjęcie na skrzydełku: Petr Zikmund

Wydanie książki zostało dofinansowane przez 

Copyright © by Jiří Březina, 2016

Published by arrangement with Albatros Media a.s., Prague,

www.albatrosmedia.eu

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Afera, Wrocław 2021

Copyright © for the Polish translation by Agata Wróbel

All rights reserved

ISBN 978-83-65707-40-6

Wydanie I, Wrocław 2021

Wydawnictwo Afera

www.wydawnictwoafera.pl

kontakt: [email protected]

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek