Powrotny z Wrocławia ebook i audiobook

Copyright © 2022 ARTUR ŻUREK

All rights reserved / Wszelkie prawa zastrzeżone

Copyright © 2022 WYDAWNICTWO INITIUM

Wszelkie prawa zastrzeżone

Redakcja: DAGMARA ŚLĘK-PAW

Korekta: KATARZYNA KUSOJĆ

Projekt okładki oraz DTP: PATRYK LUBAS

Współpraca organizacyjna: ANITA BRYLEWSKA, BARBARA JARZĄB

Fotografia wykorzystana na okładce:

DAVE WALL / ARCANGEL

WYDANIE I

ISBN 978-83-66328-83-9

Wydawnictwo INITIUM

www.initium.pl

e-mail: [email protected]

facebook.com/wydawnictwo.initium

PROLOG

5 kwietnia 2015, niedziela, Wrocław

W lodówce były dwa jajka. Paweł Woźniak nie miał pojęcia, kiedy je tam umieścił. Równie dobrze mógł to zrobić kilka dni, jak i kilka tygodni temu. Raczej nie miesięcy. Pewnie nawet w lodówce zaczęłyby śmierdzieć. Postanowił zaryzykować i je ugotować. W końcu była Niedziela Wielkanocna, wypadało zjeść śniadanie przynajmniej trochę nawiązujące do świątecznej tradycji. Ustawił rondel na płycie elektrycznej i spojrzał na zegarek. Równo po pięciu minutach wyjął jajka z wrzątku. Położył na talerzyku. Ukroił kilka kromek chleba i parę plastrów żółtego sera. Masło przełożył na niewielki spodek. Obok postawił plastikową solniczkę w kształcie pomidora. Przygotowania przerwał mu dzwonek do drzwi. Właściwie dzwonki, dwa krótkie i jeden niekończący się. Wiedział, kto przyszedł, i był pewny, że świdrujący dźwięk nie ustanie, dopóki drzwi nie zostaną otwarte. Obrócił wózek o sto osiemdziesiąt stopni i skierował się do przedpokoju. Przekręcił zasuwkę i otworzył drzwi.

– No co jest, Pawełku? Kółek nie nasmarowałeś, że tak się guzdrzesz? – W progu stał wysoki, wysportowany mężczyzna. Jego smukłą sylwetkę podkreślał szyty na miarę garnitur. Roześmiał się szeroko, odsłaniając równe i białe zęby. – Na co czekasz? Rusz się. Nie będę się przeciskał przez twój dwukołowy bolid. Zaopatrzenie przywiozłem.

„Skończył się spokój”, pomyślał Paweł i wycofał się do kuchni.

– Wchodź, Michał. Nie krępuj się. Czuj się jak u siebie – rzucił z przekąsem. – Mógłbyś zapamiętać, że wózek inwalidzki ma cztery koła. Dwa duże i dwa małe.

Gość wszedł energicznie i z grymasem niesmaku rozejrzał się po niegdyś białych ścianach, niemalowanych od kilkunastu lat. Poczuł wymieszane zapachy potu, rozkładającego się jedzenia na niemytych talerzach oraz technicznych smarów i oliwy. To miało być schludne małe mieszkanko z kącikiem do majsterkowania. Niestety, mężczyzna na wózku szybko przemienił je w coś pomiędzy warsztatem a tanią noclegownią.

– O, widzę, że śniadanko zacząłeś. Jaj nie pomalowałeś i pewnie nie poświęciłeś. – Michał Adamczyk zaśmiał się tubalnie. Na kuchennym stole postawił dużą sportową torbę. – Wypakuj to… albo nie. Ja wsadzę wszystko do lodówki, a ty się ubierz jakoś porządnie i jedziemy. Kasia i dzieciak czekają na nas ze śniadaniem.

– Jestem ubrany…

– Chłopie, jesteśmy już dawno po pięćdziesiątce! Jesteśmy dorosłymi mężczyznami. Jest Wielkanoc. Włóż coś innego niż dres. Nie rób z siebie jakiegoś olewacza i nie udawaj szczyla. No już, koszula, mogą być sztruksy i normalne buty– instruował Michał, rozstawiając na półkach w lodówce półmiski pełne jedzenia. – Na prysznic i golenie nie ma czasu, ale psiknij na siebie dezodorantem i jakąś wodą po goleniu. Jeżeli masz…

Od lat, dwa razy w roku, odbywał się podobny rytuał. W Niedzielę Wielkanocną i dziesiątego sierpnia w dniu urodzin Pawła. Michał zawsze wpadał z zapasami jedzenia przygotowanymi przez żonę Kasię. Potem zabierał go na cały dzień albo dwa do swojej willi w podwrocławskiej Wiszni Małej. A Paweł Woźniak za każdym razem stwarzał pozory, że wizyta gościa jest niespodzianką.

Michał Adamczyk był wystarczająco bogaty, żeby wybudować sobie okazałą rezydencję w Ramiszowie, jak to uczyniło wielu znanych i bogatych wrocławian. Zwłaszcza że jego głównym źródłem dochodów były nieruchomości. On jednak wolał mniej prestiżową, choć pobliską lokalizację.

– Dobra, dobra, zaraz się ogarnę. – Woźniak podjechał do szafy i zaczął grzebać w szufladach. – Daj mi kilka minut.

– Tylko pospiesz się, wiesz dobrze, że Kasia lubi punktualność. W międzyczasie przyniosę z samochodu maszynę. Stara, pewnie jeszcze naziści na niej pisali. Walizkowy diplomat. Zrobisz? Będzie mi pasować do gabinetu.

Do Wiszni Małej dotarli po kwadransie bardzo szybkiej jazdy. Żona i córka Adamczyka czekały na nich przy zastawionym stole. Po świątecznym śniadaniu przeszli na taras. Pogoda była słoneczna, ale temperatura dosyć niska. Michał włączył parasol grzewczy na podczerwień. Córka Adamczyków zjadła dwa kawałki makowca i poszła do koleżanki.

– To co, tradycyjnie opowieść o początkach biznesowego imperium? – Kasia żartobliwie szturchnęła męża.

– Błagam, przestańcie. Michał, katujesz wszystkich tą historią przy każdym spotkaniu. Ile można? – Paweł na znak protestu uniósł przednie koła wózka i zatańczył na tylnych. – Nawet mój rumak od tego gadania wariuje.

– Rumak?! Kiedyś chłopcy mówili konik? – Kasia parsknęła śmiechem. – Zarozumiały jak zawsze.

– Opowiadam, bo to prawda. Gdyby nie ty, nie miałbym tego wszystkiego. – Michał zakreślił ręką łuk i popatrzył na Pawła. – Dziękuję.

– Bo wszyscy wiemy, że Paweł chciał zostać pisarzem i napisał opowiadanie o właścicielu luksusowego domu starców w Walimiu… – zaczęła Kasia.

– …który zabijał pensjonariuszy, jak tylko przepisali na niego swoje domy i mieszkania… Starczy, bo jeszcze wyjdzie, że Michał zabija ludzi.

– A ja tylko skojarzyłem opiekę z nieruchomościami. Bez zabijania! – Michał zaśmiał się głośno. – Ucywilizowałem twoje opowiadanie i wcieliłem w życie.

– A ja nie zostałem pisarzem, tylko naprawiam maszyny, na których nikt już nic nie napisze.

– A ja kocham was za to, że jesteście tacy, jacy jesteście. – Kasia uśmiechnęła się. – To znaczy tacy okropni.

– Teraz już wiesz, że ona jest zboczona – powiedział Michał i wszyscy parsknęli śmiechem.

8 CZERWCA 2021, WTOREK, OFFENBACH, WROCŁAW

– Mama? Co się sta… – Nie zdążyła dokończyć. Nie musiała. Telefon o czwartej rano może oznaczać tylko złe albo bardzo złe wiadomości.

– Aniu, córeczko, przyjeżdżaj natychmiast, Mareczek nie żyje… – Usłyszała w słuchawce łamiący się głos.

– Co ty mówisz? Co się stało?

– Przyjedź, córeczko, przyjedź. My z ojcem już nie możemy… – Głos matki przeszedł w szloch.

– Jutro będę we Wrocławiu. To znaczy dzisiaj. Tylko się spakuję i jadę. Dasz mi tatę?

– Przyjedź szybko. Ojciec nie da rady podejść do telefonu.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, mama przerwała połączenie.

„Trzeba jechać”, pomyślała i wstała ze starego, wybitego fotela. Siedziała na nim bez ruchu od osiemnastej. Dokładnie przez ostatnich dziesięć godzin, odkąd wróciła od lekarza.

Doktor Brigitte Kranz niczego nie ukrywała przed swoimi pacjentami. Nie starała się ich pocieszać ani tym bardziej oszukiwać. Tak też postąpiła w przypadku Anny Geier z domu Król. Przekazała diagnozę, a raczej wyrok, nie pozostawiając złudzeń. Anna wiedziała, że nie jest dobrze, ale nie spodziewała się, że choroba jest tak zaawansowana. Trzy, może sześć miesięcy. Ostatnie będą bardzo bolesne, wręcz nie do zniesienia. Tyle zapamiętała z wizyty w Bürgerhospital na Nibelungenallee w północnej części Frankfurtu nad Menem. Nie pamiętała, jak dotarła do domu. To musiał być cud, że bez wypadku pokonała dziesięć kilometrów do Offenbach, gdzie wynajmowała niewielkie mieszkanie.

Spakowała komputer, kosmetyczkę i trochę przypadkowych ubrań, które wpadły jej w ręce. Po dwudziestu minutach od telefonu mamy siedziała już w samochodzie. „Nie zdążę go spłacić. Zostało jeszcze chyba dwadzieścia rat”, pomyślała o golfie, którego kupiła na trzyletni kredyt niecałe półtora roku temu. Z pamięci nawigacji wybrała ulicę Wiosenną we Wrocławiu. Trasę znała na pamięć, ale lubiła towarzystwo lektora. Jedyne, poza Siri, na które ostatnio mogła liczyć. Siedemset dwadzieścia kilometrów. Najpierw autobahnem pięć, potem zjazd na numer cztery i przez Chemnitz, Drezno do Zgorzelca. Stamtąd polską A4 prosto do domu rodziców na Krzykach. Nad ranem nie będzie dużego ruchu, za siedem godzin powinna być na miejscu. Przestawiła dźwignię zmiany biegów w pozycję Drive i ruszyła. Po kilku minutach była na autostradzie. Prowadząc jedną ręką, poszperała w smartfonie i włączyła muzykę. Z samochodowych głośników popłynęły dźwięki 99 Luftballons. Nena, a właściwie Gabriele Susanne Kerner, śpiewała o wojnie, która zaczęła się od wysłania myśliwców przeciwko zwykłym balonom widocznym na horyzoncie. Stary protest song, przebój z osiemdziesiątego trzeciego roku, przypomniał Annie Marka. Dopiero teraz z całą mocą dotarło do niej, że jej brat nie żyje, a ona nadal nie wie, jak umarł i co właściwie się stało.

„Niedługo się spotkamy, braciszku. Góra pół roku”, pomyślała, a po policzkach pociekły jej łzy. Zwiększyła głośność i przyspieszyła.

***

1 maja 1982, sobota, Wrocław

Miała nadzieję, że pouczy się na hamaku w ogrodzie. Niestety, pogoda nie rozpieszczała. Chłodne, ołowiane chmury, ani zimna wiosna, ani ciepła jesień. Takie ni to, ni owo. Włączyła grundiga. Z kasety, którą wczoraj dostała od brata, popłynęło Ain’t Got My Music w wykonaniu Porter Band. Dała głośniej. Nie musiała się ograniczać. Ojciec albo pracował, albo poszedł na pochód, żeby pracy nie stracić. Marek wyszedł z samego rana. Zapewne też na marsz, ale ten nieoficjalny czy też raczej nielegalny. Będzie manifestować po przeciwnej stronie barykady niż ojciec. Mama była na dole. Jak zwykle krzątała się w kuchni. Przygotowywała obiad z nadzieją, że cała rodzina do niego zasiądzie. To była największa radość Zofii Król, kiedy we czworo siedzieli przy stole. Zdarzało się to coraz rzadziej. Marek, student trzeciego roku architektury, czas spędzał głównie ze swoimi brodatymi kolegami w wyciągniętych swetrach. Ojciec, pomimo wielkich starań, w domu na ogół zjawiał się dopiero na kolację. Na szczęście puste miejsca przy stole często zajmowały koleżanki i koledzy Ani. Niewiele osób w klasie miało tak dobre warunki w domu jak Królówna. Duży, przestronny i przede wszystkim własny pokój na piętrze poniemieckiej willi na Krzykach. Do tego wspaniały ogród z altaną ocienioną starodrzewem. Gościnni rodzice, znakomita wyżerka. Starszy brat, który czasami podrzucał licealistom fajki, a nawet alkohol. Ania dobrze wiedziała, że gdyby nie atrakcyjna „meta” na Wiosennej, byłaby samotna. Na ogół nie była zapraszana na prywatki, nikt się jej nie zwierzał, nie miała dostępu do klasowych tajemnic i plotek. Nie była ani zbyt inteligentna, ani zbyt ładna. Przeciętna. Rówieśnikom mogła zaimponować tylko domem rodziców oraz bratem, w którym podkochiwały się jej koleżanki. Zwłaszcza Dorota, która zresztą miała niedługo przyjść, żeby powtórzyć romantyzm i oczywiście zjeść obiad przygotowany przez Zofię Król. Doris, bo tak na nią mówiono, była typowym dzieckiem blokowiska. Od małego biegała po podwórkach na Grabiszynku. Zawsze z kluczem na tasiemce zawiązanej na szyi. Szybko dojrzała, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Była jedną z najładniejszych dziewczyn w liceum. Imprezowanie, czasami nawet bardzo ostre, ze studentami w akademikach nie przeszkadzało jej w nauce. Była dobrą uczennicą, zwłaszcza z matematyki.

Dzwonek furtki przebił się przez głos Johna Portera śpiewającego I’m Just A Singer. „To pewnie Doris”, pomyślała Ania i wyjrzała przez okno. Przy furtce stał kolega Marka. Nie znała jego imienia, a może tylko wyleciało jej z głowy. Wysoki i przeraźliwie chudy blondyn o twarzy pokrytej zarostem piętnastolatka, a nie dwudziestoparoletniego mężczyzny.

– Pan do Marka? – usłyszała głos mamy, która zdążyła wyjść na ganek. – Syna jeszcze nie ma. Wyszedł rano. Nie wiem, kiedy wróci, ale proszę wejść, zrobię herbatę i kanapki. Obiad jeszcze nie jest gotowy. Wystarczy pchnąć, furtka nie jest zamknięta.

– Ja właściwie do pani. – Chudzielec skierował się do domu.

Zaintrygowana Ania zeszła na dół do przedpokoju.

– Marka zatrzymała milicja, raczej bezpieka, Służba Bezpieczeństwa – wyrzucił z siebie kolega brata i spuścił wzrok.

– Co ty mówisz? – Zdenerwowana mama przeszła na „ty”. – Kiedy? Za co?

– Na Grabiszyńskiej, pod zajezdnią, była demonstracja Solidarności. Złapali go tajniacy i zaciągnęli do radiowozu.

– Ale za co? – zapytała niezbyt mądrze Ania.

– Tylko tyle wiem. Chciałem państwa od razu uprzedzić. Pójdę już. Mogą tu przyjechać na rewizję. – Otworzył drzwi, a w progu dodał: – Proszę nikomu nie mówić, że tutaj byłem.

Od tego momentu życie Królów zmieniło się całkowicie. Marka zobaczyli dopiero następnego dnia w szpitalu na Ołbińskiej. Nie wyglądał dobrze. Podbite oko, złamany nos, rozcięta i opuchnięta warga. Typowe ślady pobicia. Później okazało się, że był to najmniejszy problem. Marka dotknął całkowity paraliż nóg. Przestał kontaktować się z otoczeniem, nie mówił, nie dawał żadnych znaków. Nie odpowiadał mrugnięciem ani skinieniem głowy. Jakkolwiek miał władzę w rękach, to pomimo prób i zachęt nie chciał niczego napisać. Całkowicie zamknął się w sobie. Były lata osiemdziesiąte, trwał stan wojenny, diagnostyka we Wrocławiu nie nadążała za rozwojem medycyny. Lekarze tylko bezradnie rozkładali ręce, mówiąc coś o możliwym udarze, o reakcji na stres, o tym, że z czasem to może ustąpić, że trzeba być dobrej myśli. Niestety, stan Marka Króla niewiele zmienił się przez następnych trzydzieści dziewięć lat, do śmierci. Początkowo, to znaczy przez pierwszych kilka lat rodzice go myli, karmili i układali na łóżku. Potem Marek zaczął samodzielnie jeść i przemieszczać się na wózku. Jednak nigdy się już nie odezwał i nikt nie wiedział, co tak naprawdę jest w jego głowie. Mówili do niego, czytali mu książki. Chyba nigdy nie stracili nadziei, że kiedyś ich syn ponownie przemówi.

***

„O cholera. Test. Nie mam testu”, przypomniała sobie. Pomimo pięćdziesięciu ośmiu lat nadal nie była zaszczepiona. „A co tam, najwyżej pójdę na kwarantannę. Pewnie nikt nawet nie będzie sprawdzał, co robię”. Epidemia Covid-19 spowodowała, że przekraczaniu granicy ponownie zaczęły towarzyszyć emocje. Może nie takie jak w czasach PRL-u, ale większe niż po komunie, a przed wejściem do strefy Schengen. Zgodnie ze znakami nakazu zwolniła do trzydziestu kilometrów na godzinę i wjechała do Rzeczypospolitej Polskiej. Nikt nie sprawdził jej dokumentów ani nie skierował na dziesięciodniową izolację. Do Wrocławia pozostało jeszcze sto sześćdziesiąt kilometrów. Spojrzała na zegarek. „Około dwunastej będę na miejscu”, pomyślała i zmieniła pozycję na fotelu. Po pięciu godzinach za kierownicą mięśnie zaczynały drętwieć. Na szczęście, pomimo nieprzespanej nocy, nie musiała walczyć z opadającymi powiekami. Stres powodował wydzielanie adrenaliny, która trzymała ją w stanie pobudzenia. Strzałka poziomu paliwa pokazywała połowę zbiornika. Nie zamierzała tankować wcześniej niż przy zjeździe z autostrady. Lubiła tę małą stację benzynową. Jej charakterystyczny, zaokrąglony bauhausowy budynek. Praktycznie nie zmienił się od końca lat trzydziestych dwudziestego wieku, kiedy go wybudowano i umieszczono na nim logo Gasolin AG. Anna widziała to tylko na zdjęciach, ale dobrze pamiętała późniejsze czasy peerelowskiego cepeenu i kilometrowe kolejki kierowców stojących po kartkową benzynę. Obecnie nad historyczną stacją widniał znak Orlenu.

Na wysokości Legnicy zaczęły się korki. Ostatnie siedemdziesiąt kilometrów przejechała zrywami ze średnią prędkością poniżej pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Pod domem rodziców na Wiosennej zaparkowała dopiero około wpół do drugiej. Nie chciała wcześniej dzwonić i uprzedzać o godzinie przyjazdu. Oni też do niej nie dzwonili, zapewne żeby nie przeszkadzać jej w drodze. Wyjęła torbę z bagażnika, pchnęła nigdy niezamykaną furtkę z metalowej siatki. Niesmarowane zawiasy zapiszczały oskarżycielsko. Po czterech stopniach wspięła się na niewielki ganek i nacisnęła dzwonek. Miała oczywiście własne klucze, poniekąd była u siebie, ale odkąd wyprowadziła się z Wrocławia, zawsze zachowywała się jak gość w rodzinnym domu. Teraz nie tylko nikt jej nie otworzył, ale nawet nie usłyszała żadnych odgłosów wewnątrz. „Gdzież oni mogą być?”, pomyślała i sięgnęła do bocznej kieszeni podróżnej torby. Nie bez trudu, wśród wielu różnych szpargałów, znalazła dwa klucze sczepione metalowym kółkiem. Jeden tradycyjny, tak zwany piórowy, drugi mniejszy, płaski Yale. Nie zdążyła żadnego z nich włożyć do zamka, gdy usłyszała głos za plecami:

– Co pani robi? Kogoś pani szuka? Kim pani jest?

Odwróciła się. Zobaczyła wysokiego mężczyznę w ciemnogranatowym garniturze i śnieżnobiałej koszuli. Sądząc po smukłej sylwetce oraz zmęczonej twarzy i srebrnych włosach, mógł być zarówno zadbanym pięćdziesięciolatkiem, może nawet jej rówieśnikiem, jak i zestresowanym, przepracowanym trzydziestoparolatkiem. Anna starała się nie myśleć teraz o tym, że sama w starym bawełnianym dresie i rozczłapanych adidasach wygląda jak ostatni kocmołuch.

– Jestem córką państwa Królów. Wchodzę do domu. Dlaczego pana to interesuje? – Pytanie zabrzmiało bardziej zaczepnie, niż planowała.

– Andrzej Tarczyński. Jestem prawnikiem i reprezentuję obecnego właściciela tego domu. Jak rozumiem pani rodzinnego. – Mężczyzna uchylił skrzypiącą furtkę i zbliżył się do Anny na kilka kroków.

– Co to za bzdury? Nic mi nie wiadomo, żeby rodzice sprzedali dom. Nie pomylił pan adresu?

– Obawiam się, że pani rodzice, państwo Królowie, nie są już właścicielami tego domu – powiedział Tarczyński z naciskiem. – Jakkolwiek jeszcze nim rozporządzają. Zatem może pani wejść do środka.

– Co to znaczy „jeszcze”?!

– Właśnie o tym chcę rozmawiać z pani rodzicami. Jeżeli nie ma ich w domu, to chętnie zaczekam w środku.

– W żadnym wypadku! – Anna niczego nie rozumiała, ale czuła, że musi pozbyć się obcego człowieka. – Jeżeli mi pan natychmiast nie wytłumaczy, o co w tym wszystkim chodzi, to wzywam policję!

– Proszę się uspokoić. Nie ma żadnych podstaw do interwencji policyjnej. Ja tylko wykonuję swoją pracę… To moja wizytówka.

– Zmarł mój brat, rodzice pewnie załatwiają pogrzeb, ja właśnie przyjechałam z Niemiec… Proszę przyjść za kilka dni. Nie wiem, kiedy wrócą. – Anna wzięła śnieżnobiały kartonik. Czuła, że robi jej się słabo.

– Dobrze. Proszę tylko przekazać rodzicom to pismo. – Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki białą kopertę i podał Annie. – Tutaj proszę potwierdzić odbiór. Rodzice muszą do końca miesiąca się wyprowadzić. W przeciwnym wypadku zostanie przeprowadzona eksmisja. Przykro mi.

Anna bez zastanowienia, odruchowo podpisała podsunięty papier i wzięła kopertę. Bez słowa obserwowała odchodzącego prawnika. Starała się zrozumieć sens strasznej wiadomości. Po wejściu do domu zadzwoniła do mamy.

– Właśnie przyjechałam. Gdzie jesteście? – Starała się mówić spokojnym głosem.

– Jesteś, Aniu. To bardzo dobrze. Zaraz z ojcem będziemy, jesteśmy w siedemnastce, jeszcze dwa przystanki mamy do domu.

– Wyjdę po was.

– Nie trzeba. Odpoczywaj po dalekiej drodze. Lepiej zaparz herbaty, to od razu się napijemy.

Kopertę prawnika Anna włożyła do swojej torebki i nastawiła wodę. Po kilkunastu minutach przez otwarte okno dotarło do kuchni piszczenie furtki. Zofia i Stanisław Królowie wrócili do domu. Anna zza firanki obserwowała, jak drobnymi krokami, z wysiłkiem pokonują niecałe dziesięć metrów dzielące ogrodzenie od budynku. Wyglądali dużo starzej niż w grudniu, kiedy przyjechała do Wrocławia na Boże Narodzenie. Oboje bardzo szczupli, wręcz chudzi, mocno pochyleni, ramiona wyraźnie opadłe. Mieli tak samo siwe, prawie białe włosy, chociaż mama wcześniej była brunetką, a tata blondynem. Wzajemnie się podtrzymywali. „Jeżeli jednego zabraknie, to drugie upadnie”, pomyślała ze wzruszeniem.

Przywitali się z nią w kuchni. W milczeniu wymienili uściski i natychmiast, lekko posapując, usiedli na drewnianych krzesłach. Anna podała herbatę.

– Nic dzisiaj nie ugotowałam, ale w szafce jest piernik. Podaj, Aniu. – Zofia Król upiła łyk herbaty i zaczęła opowiadać: – Mareczek popełnił samobójstwo. Zabił się. – Zrobiła pauzę. Spojrzała na córkę i męża, jakby chciała się upewnić, że rozumieją. Może sprawdzała, czy nie chcą czegoś dodać, może czekała na ich reakcję?

Stanisław sprawiał wrażenie nieobecnego. Wbił wzrok w trzymany oburącz kubek. Anna wpatrzona w matkę słuchała w milczeniu. Tylko łzy spływały po jej policzkach.

– Zadzwonili do nas z ośrodka. Wczoraj. Koło drugiej w nocy. Czyli to już dzisiaj było. – Zofia mówiła i słuchała, zupełnie jakby zdawała sobie samej relację. – Sanitariusz go znalazł, jak sprawdzał sale. Mareczek był w łóżku, ale nie leżał pod kocem, tylko na nim. Do tego w szlafroku był. Tym, co mu niedawno kupiłam, jasnozielony z frotté. Frotté to bardzo mocny materiał. Za duży był ten szlafrok, bo Mareczek schudł bardzo. Nie wiem, czy siedemdziesiąt kilo ważył. Podobno apetytu nie miał, a może oszczędzali w tym ośrodku i jeść im mało dawali. Różne myśli mnie nachodzą. Ale to już bez znaczenia.

– Mamo, co się wydarzyło?! Co się stało z Markiem?! – Anna przypomniała matce najważniejszy wątek.

– Tak, tak… Mareczek podciął sobie gardło. Kawałkiem szkła. Może kubka, nie pamiętam. Jak zadzwonili, to zaraz z ojcem pojechaliśmy. Nie czekaliśmy na nocny tramwaj, tylko taryfę wzięliśmy. Ośrodek zaraz koło dworca, to nawet tak drogo nie było. Nie wpuścili nas do Mareczka. Na miejscu była policja i dyrektor tego ośrodka. On się bardzo zdenerwował na Waldka, tego sanitariusza, że do nas zadzwonił. Krzyczał, że to nie jego robota, że przynajmniej powinien był zaczekać z telefonem do rana. Ale jak Waldek mógł nie zadzwonić od razu? Przecież znam go od dziecka. Drabik. Wnuczek Lusi Drabikowej z osiedla… Odkąd została wdową, to wnuczek u niej mieszka. Dba o babcię. To on znalazł Mareczka. Na pewno pamiętasz Drabików.

Anna domyśliła się, że mamie chodzi o pobliskie osiedle z lat siedemdziesiątych, z wielkiej płyty, graniczące z poniemieckimi willami i gierkowskimi klockami. Wiedziała, że rodzice mieli tam znajomych. Drabików słabo kojarzyła. Mieli córkę mniej więcej w jej wieku, ale nie kolegowały się. Nie przerywała i nie ponaglała matki.

– Policjant się zlitował. Taki starszy, pewnie też ma dzieci, a może i wnuki. Długo czekaliśmy, ale jak Mareczka w worku zabierali do karawanu, to pozwolił nam na niego spojrzeć. – Załkała najpierw cichutko, a potem zaszlochała. – Twarz miał taką… smutną i oczy szeroko otwarte. Tak patrzył… Nie wiem, dlaczego nikt mu ich nie zamknął…

– Wcale się nie zlitował – odezwał się nagle Stanisław. Mówił spokojnie i pewnie. Nie oderwał wzroku od kubka, ale na twarzy widać było zaciętość. – Pracy sobie odjął. Upewnił się, że Marek to Marek, a dzisiaj tylko podpisaliśmy jakieś ich policyjne protokoły. Nie wierzę, żeby Marek sam to zrobił. Przecież on nawet nie chodził. Zresztą, kto słyszał, żeby ktoś sam sobie gardło poderżnął? Ktoś mu to zrobił.

Anna drgnęła. Samobójstwo ją zaskoczyło. Wypadek, zawał, wylew, wszystko brała pod uwagę, ale w to, że jej brat sam się zabił, ciężko jej było uwierzyć. Do tego w taki sposób. Wstała i objęła płaczącą matkę. Po chwili, kiedy Zofia otarła oczy, Anna zapytała:

– Byliście dzisiaj na policji? Co powiedzieli?

– Według nich to samobójstwo. Podobno prokurator też tak uważa, ale musi być sekcja. Niby zawsze robią w takiej sytuacji. Dopiero potem możemy załatwiać pogrzeb – wyjaśnił ojciec. – Ten policjant cały czas mówił, że nie było śladów, żeby ktoś Markowi pomógł. Ja im nie wierzę. Nie wierzę…

– Dlaczego prokurator w tym uczestniczy? – zapytała Anna. – Skoro to samobójstwo, to po co?

– Podobno takie procedury. – Stanisław cały czas nie odrywał wzroku od kubka.

– Ja myślę, że ten policjant jest dobry. Nawet nam doradził, żebyśmy się zwrócili do prokuratora o nieprzeprowadzanie sekcji, żeby nie kroili Mareczka – odezwała się Zofia. – Myślę, że Mareczek już nie mógł tego znieść. To moja wina, to ja go zabiłam! Co mnie podkusiło, żeby go oddać do tego przeklętego ośrodka? Trzy lata wytrzymał. Pewnie wierzył, że go zabierzemy. Stracił wiarę i się zabił. Moja wina, wszystko to moja wina!

– Mamo, nie mów tak.

– Mareczek pewnie pomyślał, że już go nie kochamy, i dlatego się zabił. – Zofia ponownie załkała.

– On tego nie zrobił! – krzyknął Stanisław. – A ośrodek był dobrym rozwiązaniem. Może nie ten, ale coś trzeba było zrobić. Przecież my już od dawna ledwo chodzimy. Trzeba było tylko czekać z ośrodkiem do naszego końca.

– Chciałabym go zobaczyć, chcę zobaczyć Marka. – Anna stanowczo ucięła samobiczowanie się rodziców. – Gdzie on jest? To znaczy jego ciało…?

– Też chcieliśmy, ale policjant powiedział, że przed sekcją nam nie pozwolą… Trzeba do prokuratora, ale my już nie mieliśmy siły – odpowiedziała Zofia.

– Macie telefon do tego policjanta?

– Tak, wszystko mamy. Wszystko zapisałam. – Zofia wstała i ze zniszczonej torebki wyjęła mały notesik z logo jakiegoś czasopisma dla kobiet. Pieczołowicie przewracała kartki. – O, jest! I policjant, i prokurator. Tutaj. Masz, też sobie zapisz.

Anna szybko wprowadziła dane do pamięci smartfona. Nie zdążyła jednak wybrać ikonki połączenia. Kuchnia w domu rodziców zaczęła wirować, a potem płynnie przeszła w ciemność, tylko z lekka rozświetlaną pojedynczymi złotymi ognikami. Anna straciła przytomność.

***

1 września 1989, piątek, Wrocław

– Jadę, brat, trzymaj się.

Pogłaskała Marka po policzku. Leżał w łóżku, w swoim pokoju na piętrze. Rodzice woleli go nosić po schodach, niż urządzić pokój na parterze. Patrzył na nią bez słowa. W jego oczach widziała nienawiść. Nie wykonał żadnego gestu, nie mrugnął, tylko patrzył.

– Będę cię odwiedzać. – Nie wiedziała, czy ją rozumie, czy brat zdaje sobie sprawę, że ona wyjeżdża.

Ojciec nie pożegnał się, nie objął, nie życzył szczęścia. Podniósł tylko głowę znad gazety i powiedział:

– Jedź, jedź. Zostaw nas samych z Markiem. Myślisz tylko o sobie.

Matka przytuliła ją w drzwiach i cicho zapłakała.

Anna z jedną torbą w ręce poszła w stronę Krzyckiej na przystanek autobusowy. Numerem sto trzydzieści trzy dojechała do Dworca Głównego, nieopodal którego były przystanki prywatnych busików i autokarów jadących do Niemiec. Z dyplomem magistra inżyniera zaczęła nowe życie. Rodziców i brata zobaczyła dopiero po ośmiu latach. Pochwaliła się niemieckim paszportem. Ojciec długo oglądał go w milczeniu.

– Syn Polak nie mówi w ogóle, a córka Niemka też pewnie przestanie mówić po polsku. – Tylko tak skomentował jej życie w Niemczech.

Potem odwiedzała ich regularnie, przynajmniej raz w roku. Relacje ulegały stopniowemu ociepleniu, aż w końcu wróciły do stanu uznawanego za normę przez większość rodzin. Jednak nigdy nie rozmawiali o „wypadku” Marka ani o jej wyjeździe z Polski. Zupełnie jakby całe życie mieszkała w Niemczech, a jej wrocławski czas nie istniał.

***

Otworzyła oczy i ujrzała przed sobą nieznajomą twarz.

– Słyszy mnie pani? Proszę na mnie spojrzeć. – Dotarł do niej obcy głos. – Jestem lekarzem, straciła pani przytomność.

Wracała do niej świadomość. „Wrocław, rozmowa z rodzicami, telefon, miałam dzwonić”, porządkowała myśli.

– Zabierzemy panią do szpitala – usłyszała ten sam męski głos.

– Nie, nic mi nie jest. – Zaczęła podnosić się z podłogi. Z pomocą sanitariusza usiadła na fotelu. Bolała ją głowa. Zapewne się uderzyła, upadając. – Nigdzie nie jadę.

– Mogła mieć pani mikroudar, może coś z sercem, trzeba to zbadać… Zresztą, jak pani chce. Szarpać się z panią nie będę. Jaka decyzja?

– Zostaję. – Anna bezskutecznie starała się, żeby jej głos zabrzmiał mocno.

– Dobrze. Jest pani bardzo osłabiona. Dam coś na wzmocnienie… A tutaj proszę podpisać, że odmawia pani zabrania do szpitala…

Rodzice przyglądali się w milczeniu, jak lekarz i sanitariusz składają swoje akcesoria, a następnie wychodzą. Gdy dobiegł ich odgłos odjeżdżającego ambulansu, ojciec powiedział:

– Zabijesz nas. I mnie, i matkę.

Anna się rozejrzała. Na kuchennym stole przed sobą zobaczyła komórkę. Była cała. Sprawdziła godzinę. „Prawie siedemnasta. Trochę to trwało”, pomyślała i wybrała niedawno zapisany numer policjanta. Stacjonarny. Dowiedziała się, że już go nie ma w pracy, a numeru telefonu komórkowego nie może otrzymać. To samo powtórzyło się po wybraniu numeru prokuratora.

– Dzisiaj jest za późno. Rano do nich zadzwonię.

„Macie dobrego policjanta. Zbył was i tyle”, pomyślała. „Z samego rana pojadę do prokuratury”. Zapomniała o kopercie z listem, która nadal tkwiła w jej torebce.

– Połóż się, Aniu, połóż. Zmęczona jesteś – powiedziała Zofia Król. Stanisław milczał.

8 CZERWCA 2021, WTOREK, WROCŁAW

– Do Wrocławia proszę – rzuciła kierowcy, moszcząc się wygodnie na tylnym fotelu srebrnej toyoty.

– Do Wrocławia? To znaczy dokąd? – Taksówkarz, na tyle, na ile pozwalała mu tusza, obrócił się i spojrzał na nią drwiąco. – Miasto nie jest małe, a lotnisko Strachowice to też Wrocław. Czyli jesteśmy na miejscu. No to jak?

– Do hotelu Wrocław – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od ekranu smartfona i sprawdzając nowe wiadomości.

– Nie znam. Nie ma takiego.

– Na Powstańców Śląskich. Zaraz koło tego wieżowca. Największego w mieście – poinstruowała z irytacją.

– Aha. Novotel, Ibis? – Kierowca zaczął dopytywać, ale szybko zmienił zdanie. – Bez różnicy, ten sam budynek. Nie pytam o drogę, bo pani pewnie nie stąd. Coś słyszała, coś widziała, ale nie stąd…

Nie miała najmniejszej ochoty na dalszą rozmowę i chyba zbyt ostrym tonem rozkazała:

– Przez Grabiszyńską. Na Pereca zatrzymamy się pod cukiernią. U Spychały. Wie pan, gdzie to jest? – Zakończyła z przekąsem.

Taksówkarz ruszył bez słowa.

– I niech pan założy maseczkę. – Przez chwilę z satysfakcją obserwowała, jak kierowca, posapując z oburzenia, zakrył usta. Złapała jego spojrzenie w lusterku. Zmarszczyła brwi. Tłuścioch podciągnął maskę na nos.

Już dawno nauczyła się, że z ludźmi, a zwłaszcza mężczyznami, trzeba postępować jak ze zwierzętami. Im szybciej pokażesz, kto jest na czele stada, tym lepsze kąski otrzymasz. Jeżeli się spóźnisz, zostają ci ochłapy. Była pewna, że kierowca już zrozumiał, kto jest alfą w taksówce. W milczeniu pokonywali kolejne ulice. Była zmęczona. Coraz trudniej znosiła długie podróże. Siedmiogodzinny lot z Dubaju do Frankfurtu był całkiem przyjemny. Lufthansa wiedziała, jak zadbać o pasażerów. Zwłaszcza w klasie biznes. Zresztą większość czasu przespała. Na przesiadkę miała niecałe trzy godziny, które spędziła w senatorskim lounge’u. Niestety był zatłoczony, a na wprost niej usiadł wyjątkowo niesympatyczny, około czterdziestoletni Niemiec. Cały czas głośno rozmawiał przez komórkę. Przeżuwanie jedzenia i mlaskanie nie przeszkadzało mu w konwersacji. Do tego nie odrywał od niej oczu. Widziała i czuła, jak wodził lepkim wzrokiem po jej wciąż jędrnych krągłościach. Wiedziała, że podoba się mężczyznom. Tak było, odkąd pamiętała. Oczywiście na ogół sprawiało jej to dużą przyjemność. Jednak nie w przypadku tego tłustego dupka. Niemiec miał wszystkie cechy, których nie znosiła u mężczyzn. Wielki brzuch, rzadkie włosy i palce jak serdelki. Wymięty garnitur Bossa wskazywał, że nie jest bogaty, a rozmowa sugerowała, że handluje sprzętem AGD. Ktoś taki nie był ani atrakcyjny fizycznie, ani nie miał odpowiedniej pozycji, którą mogłaby wykorzystać. Był czymś w rodzaju natrętnej muchy. Tak też na niego spojrzała. Tłuścioch źle zinterpretował jej wzrok i uśmiechnął się od ucha do ucha. „Dureń. Gdyby wiedział, że mam pięćdziesiąt osiem lat, nie odważyłby się na mnie spojrzeć. Gówniarz”, pomyślała. „Nienawidzę grubasów”. Wstając, zahaczyła torebką o kieliszek. Resztki prosecco zalały spodnie Niemca. Posłała mu uśmiech pełen pogardy i wyszła bez słowa.

Satysfakcja była krótka i szybko zgasła na ostatnim odcinku podróży do Wrocławia. Godzinny lot z Frankfurtu za sprawą pijanych Polaków okazał się koszmarem. Filmy oglądane bez słuchawek, krzyki, a nawet śpiewy. Kotara oddzielająca klasę biznes od ekonomicznej nie chroniła przed hałasem, a personel pokładowy nawet nie próbował uciszyć dokazujących pasażerów.

– Jesteśmy pod Spychałą – dotarł do niej głos kierowcy. – Tylko proszę niezbyt długo, na zakazie stoję.

Wyszła bez słowa. Po chwili wróciła z dużym pudełkiem pączków i połówką babki Helmut. Przez brudne szyby obserwowała kamienice i betonowe bloki, niemal niezmienione od czasu, kiedy chodziła do pobliskiego liceum. Na budynki i ulice patrzyła bez emocji. Nie przywiązywała się do miejsc. Do ludzi zresztą też. Był tylko jeden wyjątek. Chłopak, którego pokochała jeszcze w liceum. Nie zapomniała o nim przez wszystkie lata spędzone w Syrii, Arabii Saudyjskiej i ostatnio w Dubaju. Pamiętała o nim, kochając się z całą masą facetów. Nie wymazała go z pamięci, dwukrotnie wychodząc za mąż. Pamiętała przez ponad czterdzieści lat.

– Zmiana planów – powiedziała do taksówkarza, który zaparkował na hotelowym podjeździe. – Proszę zaczekać. Ja się zamelduję, zostawię rzeczy w pokoju i pojedziemy na Dyrekcyjną.

– Eee… tak to nie. – Kierowca podrapał się po głowie. – Będę czekać, nie wiadomo, ile zejdzie w tym hotelu, potem krótki kurs. Niech pani zapłaci i potem zamówi nową taryfę… Chyba że…

– Chyba że co? – zapytała ostro.

– No, że… podwójnie – wydukał.

– Aha. To zrobimy inaczej. – Rozsiadła się wygodnie na fotelu. – Najpierw panu zapłacę. Mam tylko stuzłotowy banknot i oczekuję reszty, co do grosza. Potem wydrukuje pan paragon i wystawi pan moją walizę z bagażnika. Niech pan już wyłączy licznik, koniec kursu.

– Nie wiem, czy będę miał wydać… a walizka, stary i schorowany jestem. Nie jestem tragarzem! – Taksówkarz wyłączył licznik, który pokazywał pięćdziesiąt osiem złotych.

– No to mamy problem. Dzwonię do korporacji i zapytam, jak to jest z wydaniem reszty i z bagażami. No i czy czasem ten rachunek nie jest zawyżony. – Zaczęła wybierać numer.

– Dobra, dobra. Znalazłem. – Podał jej dwa wymięte banknoty dwudziestozłotowe i cztery pięćdziesięciogroszówki. Bez słowa wysiadł i wyjął samsonite’a z bagażnika.

Odebrała walizkę i bez słowa ruszyła w kierunku hotelu. Nie miała ochoty na powtórne spotkanie z mężczyzną, który był tłusty i traktował kobiety z góry. Nie znosiła tego taksówkarskiego, a może po prostu polskiego podejścia. Lepiej zrobić mały przekręt, naciągnąć na parę złotych, niż z uśmiechem obsłużyć klienta, zrobić dłuższy kurs i dostać napiwek.

Poza Wrocławiem zwykle zatrzymywała się w dużo lepszych miejscach. Na ogół stać ją było nie tylko na najlepszy hotel w mieście, lecz także na najlepszy apartament. Jednak dawny orbisowski hotel Wrocław to było emocjonalne przywiązanie. Wybudowany przez Finów pod koniec lat siedemdziesiątych był kiedyś symbolem lepszego życia. Tutaj się bawili i jednocześnie pracowali waluciarze i prostytutki, milicjanci i esbecy. W środku był przepych rodem z Pewexu i dekoracji w spektaklach Kobry. Peerelowskie wyobrażenie Zachodu. Pepsi-cola i johny walker, wyborowa i sok Dodoni, marlboro i austriackie johnny. Pierwszy raz przekroczyła próg tego świata, gdy miała siedemnaście lat. Zaprosił ją starszy kolega. Z deutsche markami zarobionymi w winnicach nad Renem był królem życia. Zjedli obiad, a potem posiedzieli w barze przy eksportowym żywcu. Chłopak wynajął pokój. Recepcjonista konsekwentnie powtarzał, że nie ma miejsc, ale zbieracz winogron niezdarnie przesunął w jego stronę pięć marek. Była skrępowana, zażenowana, zawstydzona, a jednocześnie czuła, że bardziej należy do tego miejsca niż do szarych i cuchnących barów mlecznych. Postanowiła wtedy, że zrobi w życiu wszystko, żeby nocować w takich hotelach. Zrealizowała swoją decyzję bardzo dosłownie.

Od dwudziestu lat, regularnie, raz na rok na kilka dni przyjeżdża do Wrocławia i nocuje w tym samym hotelu. Tylko naprawdę dobry psycholog mógłby zrozumieć, dlaczego to robi.

***

5 listopada 1980, środa, Wrocław

Wyczerpani leżeli przytuleni. Chciała położyć się na plecach i pogapić w sufit. Może zapalić. Przecież kochankowie w filmach zawsze tak robią. Oni nie mogli. Recepcjonista dał im klucz do pokoju dwuosobowego, w którym były dwa wąskie łóżka ustawione w rzędzie i dosunięte do ściany. W żaden sposób nie można ich było złączyć. Pozostałą przestrzeń wąskiego pokoju wypełniał stół z dwoma tapicerowanymi krzesłami oraz mała lodówka. Na półce stało radio Giewont, z którego w bólach i z charczeniem wydobywał się głos Chrisa Normana z zespołu Smokie.

– Chce mi się pić – powiedziała.

Mocno wychylił się z łóżka i sięgnął na stół po małą butelkę staropolanki oraz otwieracz do kapsli. Szklanki już sobie darował. Duszkiem wypiła pół butelki. On dokończył.

– Chcę tak żyć – oświadczyła.

– To znaczy jak? Ze mną?

– Nie, głuptasie. – Zaśmiała się, ale widząc jego minę zbitego psa, szybko dodała: – To znaczy z tobą też, ale chcę żyć normalnie.

– Co to znaczy?

– Bywać w takich hotelach, jeść w restauracjach, pić schłodzone piwo, no mieć to wszystko. – Zakreśliła ręką łuk. – Wyjedźmy. Może już dostanę paszport. Tak będziemy żyć.

– To nie jest takie proste.

– Jak to? Przecież byłeś w Niemczech, masz kontakty, pracowałeś, zarobiłeś. Tam tak nie jest, jak mówię?

– Jest wszystko w sklepach. W knajpach nie pytasz, czy jest piwo, tylko zamawiasz, jakie chcesz, i dostajesz schłodzone. Tam wszystko jest dla ludzi, ale dobre hotele, pewnie lepsze niż ten, nie są dla każdego.

Uniosła się na łokciu i spojrzała mu prosto w oczy.

– Po co wróciłeś? Przecież nie do mnie.

– Nie, nie do ciebie. Przecież ledwo się znaliśmy… Posłuchaj, nie chcę całe życie zbierać winogron albo pracować na budowie. Przecież ja nawet niemieckiego nie znam… Tutaj też można się urządzić. Może coś się zmieni…

– Chcesz tu zostać?! Stać w kolejkach?! – Odsunęła się od niego, na tyle, na ile pozwalało wąskie łóżko. – Nie, ty nie będziesz stać, ty sobie znajdziesz żonę, żeby stała. Prawda?

– Jesteś dzieckiem. – Podniósł tułów i oparł się o ścianę. Spróbował ją przyciągnąć do siebie, ale się usztywniła. – Zrozum. Wyjadę jeszcze kilka razy i się ustawię.

– A ja?

– Co ty? Będziemy się spotykać, od czasu do czasu przyjdziemy tutaj, nie za często, bo wiesz, w takim hotelu jednak nie jest tanio… Za to, co dzisiaj tutaj wydałem, można…

– To ty jesteś dzieciakiem! Smarkaczem! Gówniarzem! – Nie dała mu dokończyć. Gwałtownie wstała i sięgnęła po ubranie. – Myślałam, że na ciebie można liczyć. Głupku! Jeszcze ci pokażę.

– O co chodzi? Co ja takiego powiedziałem? – Również zaczął się ubierać. – Ciebie interesują tylko pieniądze? Tylko wyjazd?

– Ja muszę sama o siebie zadbać! – Wzięła się pod boki i spojrzała na niego z góry. – O ciebie zadba tatuś. Chyba nawet winobranie i paszport ci załatwił, prawda?

– A ty co? Dałaś się zerżnąć, bo mam kasę. Myślisz, że nie wiem. – Zaczął grzebać w kieszeni nowych wranglerów z Pewexu. Wyciągnął wymięty banknot dziesięciomarkowy i rzucił jej pod nogi. – Masz i wynoś się. Nawet dziewicą nie byłaś!

– Zerżnąć?! Zerżnąć?! Ty nie umiesz zerżnąć! Jesteś najgorszy ze wszystkich, którym dałam dupy! – Krzyczałaby dalej, gdyby nie nagłe walenie w drzwi. Popatrzyli na siebie zaskoczeni.

– Otwierać! Obsługa hotelowa!

Chłopak szybko włożył koszulę i uchylił drzwi. Trzydziestoparoletni mężczyzna wszedł energicznie do pokoju, uderzając rytmicznie zbieracza winogron palcem wskazującym w pierś. Nogą zatrzasnął za sobą drzwi, a z kieszeni wyjął na łańcuszku coś przypominającego większą monetę i powiedział:

– Milicja. Tylko bez krzyków. To hotel, ludzie śpią. Dowodziki, ale już!

Po chwili w jego ręce znalazły się dwie książeczki. Jedna zielona, druga czerwona. Intruz zaczął je uważnie studiować. Stał na szeroko rozstawionych nogach. Miał pyzatą twarz i rzadkie przetłuszczone włosy. Czarny wąs opadał na wąskie usta. Spod rozpiętej, czarnej skórzanej kurtki brzuch wylewał mu się na spodnie. Nie był wysoki, ale wyjątkowo barczysty. Z wyglądu bardziej przypominał cinkciarza niż milicjanta.

– Kurwicie się. Znaczy nierząd. Do tego nieletnia, siedemnaście lat nieskończone. Nieźle bekniecie. – Poklepał dowodami osobistymi po pulchnej dłoni. – Adresy wrocławskie, a jesteście w hotelu. Do tego razem, bez ślubu. Nieźle, kurwa, nieźle… Opróżnić kieszenie.

Po chwili na stole wylądowało trzysta złotych w trzech banknotach, pięć banknotów dwudziestomarkowych, trochę polskiego i niemieckiego bilonu oraz legitymacja szkolna.

– Uczennica. Dobre liceum, a kurwa. – Zaśmiał się milicjant. Zgarnął pieniądze i popatrzył najpierw na chłopaka, potem na dziewczynę. – Dorota Mazur. Ładna jesteś. To co zrobisz, żebym zapomniał o całej sprawie? Czy może wolisz pojechać na komisariat? Podzielę się tobą z kolegami.

Dorota stała z zaciętą twarzą, a po policzkach spływały jej łzy.

– Bardzo pana proszę, niech pan nas puści. Proszę wziąć pieniądze, a my już sobie pójdziemy. – Chłopak zaczął szlochać. – Proszę.

– Zamknij się! – Milicjant uderzył go otwartą dłonią w twarz. – Do ciebie nie mówiłem. Chcesz mnie przekupić? Łapówka? Nie widzę żadnych pieniędzy.

– Co mam zrobić, żeby nas pan puścił? – zapytała szeptem.

– Brawo, grzeczna dziewczynka. Masz ładną buzię. Pokaż mi, co ona potrafi. Jazda! – rozkazał. – Klękaj!

Chłopak patrzył niepewnie i wycierał łzy.

– Proszę nam oddać dokumenty i niech on już idzie. – Pokazała na łkającego zbieracza winogron.

– On będzie patrzeć. – Milicjant się zaśmiał. – Jak się spiszesz, dam papiery i sobie pójdziecie.

Uklęknęła, rozpięła mu rozporek i poczuła zapach dawno niemytych genitaliów. Chłopak, który pokazał jej bajkowy świat hotelu Wrocław, cały czas płakał.

– Niezła jesteś, smarkulo. – Zaspokojony milicjant rzucił im dokumenty. – Wypierdalać i morda w kubeł. Zapamiętałem was.

W milczeniu wyszli z hotelu. Przy Zaporoskiej spytała:

– Odprowadzisz mnie?

– Ty kurwo! – rzucił chłopak i oddalił się szybkim krokiem.