Sabat czterdziestek ebook i audiobook

Projekt okładki: Ilona Gostyńska-Rymkiewicz

Copyright © Anna Kleiber

Copyright © Wydawnictwo BIS 2016

ISBN 978-83-7551-484-1

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. 22 877-27-05, 877-40-33; fax 22 837-10-84

e-mail: [email protected]

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej: Tomasz Szymański

konwersja.virtualo.pl

Stałam na molo w Zatoce Puckiej i w palcach obracałam obrączkę. Morze było spokojne, w oddali płynął statek, a wokół wydzierały się mewy. Po raz ostatni obejrzałam złoty krążek, pocałowałam go na pożegnanie, a potem mocno się zamachnęłam. Poszybował wysoko, błysnął w słońcu i z głośnym plumknięciem zanurzył się w wodę.

– Ewa! Ewka! – doszło do mnie z brzegu. To była mama. Przez chwilę stała jeszcze i patrzyła w moją stronę, osłaniając oczy przed zachodzącym słońcem. Wiedziałam jednak, że długo tak nie postoi, bo właśnie dotarło do niej, co zrobiłam. I oto, ze zgrozą marszcząc czoło, dreptała po zmurszałych deskach, ciągnąc za sobą plecak.

– Widziałam! Wszystko! – sapnęła z zadyszką. – Czyś ty oszalała?! Tak ci się przelewa? Sprzedać trzeba było! Zezłomować! Wziąć trochę grosza, a nie honorowo na pastwę żywiołu rzucać! Zaraz kogoś zawołam, żeby zanurkował i ją odłowił! – Odwróciła się w kierunku brzegu i podniosła rękę, aby przywołać pijących tam wino wyrostków.

– Ani się waż! – Mocno złapałam ją za pulchną dłoń. Mama zamilkła, jej oczy zrobiły się dwa razy większe, a usta zmieniły się w wąską kreseczkę. Siedzące na piasku małolaty przerwały popijanie i całą uwagę, którą przed chwilą skupiały na butelkach z winem i głupim rechocie, skierowały ku nam. Zrobiło mi się głupio. Na mać moją osobistą nigdy nie fukałam, ale Bóg mi świadkiem, że musiałam zadziałać szokowo, bo tylko w ten sposób mogłam przełamać przedsięwzięte przez nią postanowienie.

– Mamuś! – Objęłam ją, odebrałam plecak i pociągnęłam go w kierunku zejścia na plażę. – Nie chcę tej obrączki.

– Obrączki możesz nie chcieć, wcale ci się nie dziwię, ale złota żal… – Truchtała za mną, raz po raz łapiąc głębszy oddech. Odchudzania nigdy pod uwagę nie brała, tak samo jak ostrzeżeń najbliższych, że z taką tuszą tylko cudem jeszcze nie dostała cukrzycy, nie wspominając o zawale lub innych nieciekawych, związanych z otyłością przypadłościach. Jeść lubiła, a że na co dzień doglądała kuchni, zasłaniała się wymówką, że własną gębą wszystkiego musi spróbować, czy aby na pewno gościom pod pysk można podać. Oczywiście w ten sposób mówiła tylko do nas – najbliższej rodziny. Utyskującym na jej wagę lekarzom przedstawiała wersję, w której „gębę” i „pyski” zastępowała „ustami”.

– Ponadto – mówiła, nie wiem, czy lekarzom również, ale nam niejednokrotnie – dzięki obecnej figurze mogę nosić stroje w stylu Magdy Gessler.

Przy czym umknął jej uwagi fakt, że Magda Gessler w porównaniu z nią wyglądała jak potraktowany herbicydem szczypiorek. A teraz mamusia dreptała za mną w rytmie: mój krok jeden, mamine dwa, powiewając połami narzutki w optymistycznym pomarańczowym kolorze. O kroju à la Gessler oczywiście.

– Mamuś! – Przystanęłam na chwilę, aby mogła mnie dogonić. – Jeśli chodzi o tę obrączkę, to mi nie żal – powiedziałam dobitnie. – Z przeszłością nie chcę mieć nic wspólnego. Od jutra zaczynam nowe życie, a to był taki symboliczny gest na dobry początek.

– Symboliczny może i tak, ale dlaczego taki kosztowny? – mruknęła. – Ale jak tam sobie chcesz. I załóż wreszcie plecak. Nie masz chyba zamiaru ciągnąć go do samego dworca?

Zrobiłam, jak kazała, i szybkim krokiem ruszyłyśmy w stronę Kolejowej. Pociąg odjeżdżał za trzydzieści minut. To niewiele czasu, tym bardziej że było lato, a więc sezon, kiedy ludzie nader chętnie się przemieszczają. Przemknęła mi przez głowę myśl, że jednak trzeba było się zgodzić, aby ktoś mnie podwiózł, lub przynajmniej wziąć taksówkę, ale byłam uparta niczym sentymentalna gówniara i chciałam pożegnać się z morzem, z każdą mijaną ulicą, domem, a i z klombem również.

– Dobrze, że masz już bilet – sapnęła mama, otarła pot z czoła, bojowo wystawiła łokcie i rzuciła się w tłum, aby dopchać się do peronu. Kilka minut wcześniej przyjechały dwa pociągi, z których wysypało się mrowie spragnionych nadbałtyckiego klimatu ludzi. – Usiądź tak, abyś nie była sama – dodała.

– Usiądź? – Rozejrzałam się wokół. – Chyba raczej stań.

– Usiądź, stań… A rób, co chcesz! – Przesadnie siąknęła nosem i z dezaprobatą pokiwała głową. – Ty dobrze wiesz, co o tym sądzę… – Pogroziła placem, co mnie rozśmieszyło. Lata, w których bałam się tego złowróżbnego wymachiwania palcem, minęły dawno i bezpowrotnie.

– Tato się spóźnia… – Rozejrzałam się po tłumach, nie podejmując dyskusji o gap year – wycieczce w daleki świat, mającej dostarczyć nie tylko nowych wrażeń, ale również pełnić funkcję terapii geograficznej. Wybierałam się tak daleko, jak tylko się dało, aby nabrać zdrowego dystansu do przeszłości oraz sił do przeżycia kolejnych czekających mnie lat.

– Jesteś pewna, że żywa wrócisz? A jak cię jakiś Arab złapie i do haremu wsadzi?

– Żaden Arab mi niestraszny, za stara jestem. O, widzę tatę! – Aby wiedział, gdzie ma iść, podskoczyłam, machając przy tym intensywnie ręką. Coś mnie zaniepokoiło.

– Mamo… – mruknęłam z niedowierzaniem i podskoczyłam jeszcze raz, aby potwierdzić fakt ujrzany za pierwszym podskokiem. Niestety, nie pomyliłam się: za ojcem, przejęci moją egzotycznie brzmiącą wyprawą, podążali wujowie i ciotki – bracia oraz siostry moich rodziców.

Informując rodziców o tym, że robię sobie w życiu przerwę na wyjazd w najdalsze zakątki świata, kategorycznie zaznaczyłam, iż gremialne rodzinne pożegnanie nie wchodzi w rachubę. Wziąwszy pod uwagę bliskie stosunki łączące moich krewnych, wiedziałam, czego mogę się po nich spodziewać – wielkiego greckiego pożegnania (skoro istnieje wielkie greckie wesele, to i takież pożegnanie można sobie wyobrazić). Jak postanowiłam, tak też i zrobiłam: ugościłam kawą i ciastem trzech moich braci, ich żony oraz gromadkę siostrzeńców, zaznaczając, że na pociąg odprowadzić mogą mnie jedynie rodzice. Ciotki i wujów obdzwoniłam i wyraźnie powiedziałam, że tak ma zostać: rodzice, ja i plecak. A co teraz widziałam? Podnieconą gromadkę cioteczek i wujków, pragnących obdarzyć mnie swym ostatnim, ku tak zwanej przestrodze, słowem, przy czym ten i ów chętnie do owego słowa dołączyłby całkiem porządną przemowę.

Bo jak to możliwe, że Ewka, oczko w głowie rodziny, w której od lat rodzili się tylko chłopcy, wypuszczała się w tak daleką podróż? To nic, że Ewka (przypominam, nadal o mnie mowa) była czterdziestoletnią rozwódką, która poznała smak życia szczodrze doprawionego dziegciem, miała więc pełne prawo do zmiany menu i zakosztowania innych smaków, aby nie tylko umilić sobie życie, ale i mieć co wspominać na starość, gdy zasiądzie w fotelu bujanym, a nogi okryje ciepłym kocykiem. Chciałam wyjechać, oderwać się od Pucka i wspomnień związanych z tym miejscem, a potem obejrzeć się za siebie i ocenić, ile z tego, co przeżyłam, warte jest przechowywania w pamięci.

– Uparci są jak i ty – powiedziała mama, patrząc w stronę przepychających się krewniaków. – Ty się zaparłaś, że chcesz jechać na kraj świata, a oni, że chcą cię gremialnie pożegnać. Jedna krew w was płynie.

– Córcia! – Tata uścisnął mnie mocno, poklepał po plecach, znów uścisnął i znów poklepał.

Ojciec był mężczyzną wysokim, potężnie zbudowanym i nikt, patrząc na niego, nie posądziłby go o to, że łatwo ulega wzruszeniom. W tej chwili jednak najwyraźniej uległ i z tego powodu właśnie tak mnie ściskał i trzepał w plecy, raz po raz nerwowo przełykając ślinę. Nie, zdecydowanie musiałam mu pomóc i położyć kres jego tikom, odsunęłam się więc:

– Spóźniłeś się, tato.

– Wiem, wiem… Przepraszam, ale rodzinka mnie zatrzymała. Myśleli, że będziesz jeszcze w domu, ale już wyszłyście, więc…

– Więc przyjechaliśmy na dworzec – dokończyła ciotka Elka, siostra taty. Wyrosła równie wielka jak jej brat i jakkolwiek o tacie można było powiedzieć, że jest przystojny, na temat urody Elki nigdy, nawet w jej młodszych latach, nic dobrego rzec się nie dało. Ciotka jednak z drastycznego braku urody dramatu nie robiła, bo jako osoba charakterna (oraz posiadająca zdrową krzepę) siłą zdobywała to, co sobie upatrzyła. Niektórzy członkowie rodziny uważali, że z charakteru jestem do niej podobna, ja jednak z oburzeniem wzdragałam się przed takim porównywaniem. W każdym razie przebojowa ciotka Elka szturmem wzięła sobie za męża najprzystojniejszego mężczyznę z całego Pucka. Nieszczęśliwy wujek Zbyszek już po kilku tygodniach spędzonych z ciotką stwierdził, że uroda jest jego przekleństwem:

– Gdybym miał inną gębę, ta cholera, Elka, nigdy by na mnie parolu nie zagięła.

– Ewciu – powiedziała ciotka Elka – pamiętaj, uważaj na siebie. Naprawdę nie wiem, co ci do głowy strzeliło. Rozwód to nie koniec świata, wielu ludzi się rozwodzi i nie robią z tego aż takiego halo jak ty. Nie chcą nigdzie się chować czy wyjeżdżać, tak jak ty to sobie wymyśliłaś… – Trajkocząc, pociągała przydługim nosem i mrużyła oczy krótkowidza. Nigdy nie zaakceptowała ani okularów, ani soczewek, więc przez lata mrużenia oczu wypracowała sobie dorodne kurze łapki.

– Koniec świata! Dobrze, Elka, że podjęłaś ten wątek – weszła jej w słowo ciotka Irka, siostra mamy. Irka, w przeciwieństwie do Elki, która była jak skóra zdarta z brata, w ogóle nie wykazywała podobieństwa do siostry. Drobna, zgrabna, preferowała raczej sportowe stroje, a jeśli już koniecznie musiała włożyć coś eleganckiego, zawsze była to skromna, acz po mistrzowsku uszyta sukienka. A na pogrzebach zawsze pojawiała się w koronkowej małej czarnej. Zaraz, zaraz… przecież tylko na pogrzeby ją wkłada! Z niedowierzaniem przyjrzałam się ciotczynej sukience. Dlaczego więc teraz miała ją na sobie?!

– Naprawdę nie wiem, po co, Ewuniu, wybierasz się aż tak daleko? Matka i ojciec ze zgryzoty umrą! Po co ci to? Chiny! – Przewróciła oczami. – Indie! – Białka oczu znów jej bryknęły. – Afryka! – Już szykowały się do kolejnego bryknięcia, ale weszłam ciotce w słowo:

– Ciociu, trasy jeszcze nie ustaliłyśmy. Na pewno będzie egzotycznie, ale też bezpiecznie. Nie mamy z Kamilą po dwadzieścia lat!

Irka już otwierała usta, ale wepchnął się przed nią mój chrzestny – brat mamy, wuj Gwidon. Z dwojga rodziców chrzestnych został mi tylko on. Chrzestna (druga siostra taty, Jolanta) nie żyła od dwudziestu pięciu lat, a przyczyną zejścia z tego świata był muchomor sromotnikowy, którego ciotka, jako wybitna smakoszka wytworów runa leśnego, nieopatrznie spożyła. Na szczęście dla reszty rodziny wyjątkowo tego dnia nie podzieliła się z nikim przyrządzonym przez siebie sosem grzybowym. Zjadła wszystko sama, a smakowało jej do tego stopnia, że wyczyściła garnek, wycierając resztki chlebem. Świeć Panie nad jej duszą! Od tego tragicznego zdarzenia wuj Gwidon poczuł się za mnie podwójnie odpowiedzialny – w końcu, bez matki chrzestnej, byłam poniekąd osierocona.

– Bezpiecznie! – prychnął. – O bezpieczeństwie nic mi nie mów. Doprawdy nie pojmuję, po co, jeśli chcesz popełnić samobójstwo, wybierasz się aż tak daleko? Czy ty masz pojęcie, ile kosztuje transport zwłok?

Jego policzki poróżowiały, a lewe ucho zaczęło lekko drżeć. Gdy byłam dzieckiem, lewe ucho Gwidona było moją ulubioną częścią wujka, bo ruszając nim, zawsze rozśmieszał mnie do łez. Teraz ucho drżało nerwowo. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, co wcale nie byłoby nadużyciem, że bardzo nerwowo. Poza tym Gwidon przytupywał sobie prawą nogą, co też dobrze nie wróżyło, bo przytupywał tylko i wyłącznie, gdy był wściekły. Ostatnio zatupał tak na własnym (trzecim z kolei) weselu, kiedy to jeden z gości porwał do tańca jego żonę. Orkiestra myślała, że wujowi tak się spodobał kawałek, który grają, więc zamiast zrobić zaplanowaną przerwę, znów zagrała to samo, a skoro zagrała, to i nieszczęśnik pląsający z wybranką Gwidona nie przerwał zabawy i nadal beztrosko z nią sobie hasał. Myślę, że owa beztroska wynikała po części również z faktu, że Gwidon z twarzy zawsze prezentował się dość gamoniowato i dodatkowo był niski, lecz na nieszczęście dla tancerza silny i nabity, co skrzętnie ukrywał nieco za duży garnitur. Wuj zatupał jeszcze raz i tak się z roztańczonym uzurpatorem rozprawił, że wesele trzeba było zakończyć dużo wcześniej, niż planowano. Patrzyłam teraz na stopę Gwidona i zastanawiałam się, do czego będzie zdolny tym razem? Przytrzyma mnie i nie pozwoli wsiąść do pociągu? Wyrwie plecak i ucieknie w nieznanym kierunku, pozbawiając mnie w ten sposób dokumentów oraz gotówki? Oderwałam oczy od Gwidonowego idealnie wypolerowanego skórzanego buta i wzruszyłam ramionami. Podejmowanie jakiejkolwiek dyskusji nie miało sensu. Postanowiłam z żadnym krewnym nie rozmawiać, a już na pewno nie z Gwidonem. Gwidon jako jedyny z wujów pozwolił mi mówić do siebie na ty, bo wydawało mu się, że w ten sposób wywrze na mnie większy wpływ. Życie osobiste ułożył sobie tak samo koncertowo jak ja, ale ja nie uzurpowałam sobie prawa do przejęcia kontroli nad wychowaniem chrześniaków. Jak się dzieci nie ma, to się nie ma, i trzeba to sobie dobitnie uświadomić, a nie usilnie partycypować w wychowywaniu jedynej chrześnicy, jak to czynił Gwidon. Co na to moi rodzice? Do domu wstępu mu nie bronili, nie był przecież pedofilem z krzywą gębą. Był nawet całkiem mile widzianym gościem, bowiem z upodobaniem przepytywał mnie z zadanych lekcji (co rodzicom bardzo się podobało) i pouczał, jak mam żyć. Po latach, gdy zaliczyłam rozwód (przypominam, on sam miał za sobą trzy, a żadne z jego małżeństw nie trwało dłużej niż rok), nie krył rozczarowania.

– Jakbym w pysk dostał! Nigdy bym cię nie posądził o to, że zamiast wcielać w życie moje dobre rady, pozazdrościsz mi rozwodów!

I czasami mnie nachodził, aby uraczyć komentarzami niepozostawiającymi wątpliwości, co o mnie sądzi. Przy kolejnym sążnistym, ociekającym goryczą monologu odczekałam, aż zamilknie, i odważyłam się po raz pierwszy w życiu powiedzieć mu w oczy, co ja o nim myślę. Co sądzę o jego radach i traktowaniu mnie jak niepełnosprawnej umysłowo, którą trzeba nieustannie prowadzić za rączkę i decydować o kolorze jej bluzki oraz głębokości dekoltu. Wuj Gwidon zamilkł z wielce oburzoną miną. Jego wprowadzająca w błąd, bo sugerująca brak inteligencji twarz nie wyglądała w tym momencie zbyt przyjemnie, a wrażenie to dodatkowo wzmacniał trzydniowy zarost, który również był przejawem troski – biedny Gwidon tak się o mnie martwił, że aż zapomniał się ogolić. Podeszłam do drzwi, otworzyłam je na całą szerokość i powiedziałam:

– A teraz won z mojego życia!

Zastanowił się chwilę, wyciągnął w moim kierunku palec, tak jakby miał zamiar rzucić ciętą ripostę, albo klątwę nawet, w milczeniu potrzymał go przez jakiś czas w powietrzu, po czym dłoń złożył w pięść i wcisnął ją do kieszeni. Intensywnie nad czymś myślał.

– Nie sądzisz, że temat moich uczuć można uznać za wyczerpany? – rzuciłam zaczepnie.

Gdyby mnie ktoś tak obcesowo wyprosił, natychmiast bym wyszła, ale on, Gwidon, nie miał zamiaru. Bo myślał. A czy, do cholery, nie mógł myśleć w drodze do domu? Tak mu dobrze było patrzeć na moją wściekłą minę, która zwiastowała, że nie odpuszczę i za chwilę znów go wyproszę?

– Więc? – zapytałam.

– Dobrze! – powiedział i ze świstem wypuścił przez nos powietrze. Przez moment przypominał wściekłego byka gotującego się do natarcia.

– Powiem ci krótko, wydziedziczam cię! – Złośliwy uśmiech dodatkowo oszpecił jego twarz. Zaskoczył mnie. Gwidon niejednokrotnie mówił, że kiedyś zapisze mi swój dom, a sam wyprowadzi się do jakiegoś niewielkiego mieszkanka, więc w majestacie jego słów wymarzyłam sobie, że urządzę tam pensjonat moich marzeń. A warunki po temu były wspaniałe! Wyraz „dom” nie oddawał w pełni walorów, które posiadało Gwidonowe lokum. Była to usytuowana tuż przy plaży wspaniała willa w Kołobrzegu. Wielki budynek ze spadzistym dachem, z czterema tarasami i wieloma pustymi pokojami, które od lat aż się prosiły, aby wzbogacić je w łazienki i „puścić do ludzi”. Do tego wszystkiego dochodził duży kawał ziemi, na którym ewentualni goście mogliby mieć parking, a i jeszcze znalazłoby się miejsce na plac zabaw i grilla. Jednak Gwidon, zapalony marynarz, ani myślał wpuszczać obcych do swej ukochanej willi. Chciał mieć święty spokój, a ponadto mawiał:

– Brzydzę się obcymi.

– Przecież gdy jesteś na morzu, dom stoi pusty, a mógłby wtedy dla ciebie zarabiać. I to całkiem ładne pieniądze. – Kiedyś starałam się go do tego namówić.

– Pieniędzy mam dość, a poza tym, przypominam, wkrótce przechodzę na emeryturę i tym bardziej do domu nikogo nie wpuszczę. Jeszcze trochę tam pomieszkam, a w swoim czasie gdzieś się wyprowadzę. Nie pytaj mnie gdzie, bo jeszcze nie wiem, w każdym razie ty później z willą zrobisz, co będziesz chciała. I nie bój się, zdążysz się jeszcze nią nacieszyć.

Skoro tak się zaparł, nie było sensu więcej na niego naciskać. Tylko cierpliwie czekać i marzyć o wspaniałym pensjonacie, bo takie skrzywienie zawodowe wyssałam z mlekiem matki.

A teraz mój chrzestny stał i chytrym wzrokiem obserwował, jaką reakcję wywołały jego słowa. Na końcu języka miałam przedszkolną odzywkę, że kto daje i odbiera, ten się w piekle poniewiera, lecz fraza ta, mimo że prymitywna, była dość rozbudowana, przy jej wypowiadaniu mógł mi się więc nieopatrznie głos załamać, a satysfakcji Gwidonowi dać nie mogłam.

– Jak sobie chcesz – powiedziałam, z trudem modulując głos na brzmiący obojętnie i beztrosko.

– Idę więc.

– Idź, idź – powiedziałam, aby przyspieszyć podjęcie decyzji i żeby nie poznał, jak wielką sprawił mi przykrość.

W końcu poszedł. Od tamtej pory, a minęło naprawdę sporo czasu, go nie widziałam. Spotkaliśmy się dopiero teraz, na peronie, i zaznaczam, wcale nie zamierzałam z nim gadać.

– Tak samo myślę i ja. – Po uprzednim głośnym odchrząknięciu głos zabrał wuj Edek. Był bratem taty, lecz z wyglądu nie przypominał ani jego, ani ciotki Elki, ani nawet świętej pamięci ciotki Jolanty. Jak na mężczyznę był stosunkowo niski i miał lekkiego zeza, który ożywiał jego nijaką urodę. – A poza tym taki gap year – ciągnął, jako jedyny z wujostwa odważnie używając anglojęzycznej nazwy mojego wyjazdu – nadaje się dla ludzi młodych, stojących u progu dorosłości. Rozumiem, wyskoczyć w świat po maturze, tuż przed studiami, ale w twoim wieku? Ewuniu, ty chyba do reszty rozum postradałaś.

Nie mogłam się opanować. Zgrzytnęłam zębami i powiedziałam:

– W tak strasznym wieku jak mój też można stać u jakiegoś progu.

– Owszem, u progu starości. – Wujek Edek dolnymi zębami skubnął nijakiego wąsa, potem naciągnął szelki przytrzymujące spodnie i strzelił nimi efektownie, acz chyba zbyt mocno, bo syknął cicho.

– Bolało? – zapytałam z jadowitą uprzejmością.

– Tak, to znaczy nie, ale pozwól, że rozwinę rozpoczętą myśl, więc…

Nie pozwoliłam mu na rozwinięcie owej złotej myśli, bo podniosłam plecak i założyłam go na plecy.

– Mimo wszystko miło was było spotkać – powiedziałam. – Zobaczymy się za kilka miesięcy. – Uśmiechnęłam się radośnie, po raz ostatni uściskałam rodziców i zaczęłam przeciskać się do wagonu. Z trudem dopchałam się do okna i pomachałam wszystkim na pożegnanie. W powietrzu rozległ się przeciągły świst i pociąg powoli ruszył z miejsca. Mama z rozpaczą ścisnęła wuja Gwidona za ramię i krzyknęła:

– Gwidon! Zrób coś!

Wuj kiwnął tylko głową i patrzył na mnie z marsową miną. Mama, a w ślad za nią ciotki, wydobyły tradycyjne, bawełniane chusteczki i zaczęły nimi szaleńczo machać. Mama krzyknęła:

– Uważaj w tym dalekim świecie!

– Dalekim świecie? – mruknął stojący obok mnie chudy wyrostek w bejsbolówce na głowie. – A ja, kurwa, myślałem, że ten pociąg tylko do Jeleniej wali! – I zaśmiał się głośno, rechotliwie.

Zadziwiające, co czas potrafi zrobić ze wspomnieniami. Byłam przekonana w stu procentach, że Zadole pamiętałam doskonale, lecz jeden rzut oka wystarczył, by stwierdzić, że wcale tak nie było. Naiwnie spodziewałam się zobaczyć obraz, jaki nosiłam w pamięci, ale w chwili, gdy przed oczami zobaczyłam skromną panoramę wsi, poczułam coś w rodzaju zdziwienia pomieszanego z rozczarowaniem. Maleńka wioseczka nie jawiła się już tak sielsko i przytulnie jak w przeszłości. Chylące się ku upadkowi gospodarstwa rozrzucone były od siebie w dość dużych odległościach, a otaczające je płoty wyglądały, jakby przycupnęły na chwilę, by odpocząć po gorącej latynoskiej sambie. Kiedyś, dzięki Kamie, często przyjeżdżałam tam na wakacje i korzystałam z gościnności jej dziadka oraz uroków wsi. Kamila na stałe mieszkała w Warszawie i któregoś lata, wyjątkowo zamiast do Zadola, przyjechała z rodzicami nad wybrzeże, do Pucka. Wynajęli pokój w pensjonacie moich rodziców i tak się zaczęła nasza przyjaźń. Kolejne wakacje spędziłyśmy już po części w Pucku, a po części u jej dziadka na Dolnym Śląsku, w Zadolu właśnie. Tak było przez następnych kilka lat i zawsze były to najcudowniejsze wyjazdy, na jakie pozwalali mi rodzice – bo pachniały swobodą, wprawdzie pod czujnym okiem dziadka Kamili, ale wreszcie bez cienia choćby jednego członka mojej nadopiekuńczej rodziny. Początkowo nie mogłam uwierzyć we własne szczęście, że puścili mnie tak daleko bez jakiegokolwiek nadzorcy, ale nie zadawałam na ten temat żadnych pytań, by nie pomyśleli, że tęsknię za obecnością krewnych. Bo do tej pory, jeśli jechałam na wakacje (najczęściej były to góry), to tylko z rodzicami, braćmi lub pod opieką ciotek, gdy rodzice mieli zbyt wiele pracy i nie mogli pozwolić sobie na urlop. Oczywiście, zważywszy na mój wiek, wysyłanie mnie na wakacje pod opieką nie było wymysłem dziwacznym, patologicznym czy nadającym się do nagłośnienia w mediach. Zachowanie rodziców było jak najbardziej normalne i sama, gdybym miała dzieci, też bym je w ten sposób traktowała. Ale wtedy, będąc w wieku mocno gówniarskim, uważałam, że taki „dorosły” wyjazd należy mi się jak psu zupa. Czułam, że dorośleję. Bez nich. Bez rodzinki.

Aby zażyć wiejskiego powietrza, do Zadola przyjeżdżała również kuzynka Kamili – Malwina. Nasza rówieśnica. Wołałyśmy na nią Malina, co nie było szczególnie odkrywcze, ale i jej nie obrażało, a to z kolei było ważne z tego względu, że bez obaw mogłyśmy zwracać się tak do niej przy obcych. Malina brzmiało krócej, lepiej, a co najważniejsze, ona sama bardzo nie lubiła, gdy tak na nią mówiłyśmy, a skoro czegoś nie lubiła, to jak najbardziej należało to robić. A musiała dostać za swoje choćby dlatego, że pochodziła z Krakowa, co budziło naszą zazdrość i wpędzało w kompleksy. Pochodzę z Krakowa! Mieszkam w Krakowie! Co dzień przechadzam się po Plantach! Jak dumnie to brzmiało. Mówiłam Kamie, żeby tego Krakowa nie brała sobie do serca, bo sama przecież pochodziła z Warszawy, stolicy, jak by nie było, więc sroce spod ogona nie wypadła. Ona jednak się tym gryzła. Ona! A co ja miałam powiedzieć? Ja, która z Pucka pochodziłam? I tak to się toczyło – Malina zadzierała nosa z powodu Krakowa, a my jej za to odpłacałyśmy, uprzykrzając wakacyjny żywot i solidarnie demonstrując naszą niechęć. Może kiedyś byśmy się do niej przekonały, ale mimozą była nieprzeciętną i ryczącą ciamajdą, czego zdzierżyć nie mogłyśmy bardziej niż tej jej możliwości codziennego przechadzania się po Plantach. Nie cierpiałyśmy więc Maliny tak mocno, jak się dało, przy czym niechęć tę, teraz myślę, że całkiem świadomie, podsycał dziadek Walery. Wieczorami, gdy nie odwiedzał go sąsiad Rasputin i dopisywała pogoda, wychodził przed dom i z kubkiem, jak nam wmawiał, „wieczornej herbaty” w ręce siadał na starej, koślawej ławce, rozglądał się po okolicy, popijał i im bardziej mu tego napoju ubywało z kubka, w tym lepszy wpadał nastrój.

Lubiłyśmy, gdy tak siadywał i popijał, a już najbardziej nas cieszyło, gdy widziałyśmy, że wychylił ze trzy lub cztery kubki, bo wtedy miałyśmy pewność, że dziadek noc prześpi jak niemowlę, a my będziemy mogły wymknąć się z domu – po to choćby, by wykąpać się w Śmierdzielu.

Biegłyśmy więc do dziadka, gdy już się na dobre na ławce rozsiadł, jadłyśmy miętowe dropsy, którymi nas częstował i dyskretnie liczyłyśmy, ile wypija tej swojej „herbatki”. Gdy już każda z nas zjadła po kilka dropsów, dziadek chował resztę do kieszeni kamizelki (dziadek nawet latem nosił wełnianą kamizelkę) i mówił do Kamili:

– Kamuś, ty bystra dziewucha jesteś, a ty – tu sękatym palcem trykał Malwinę w klatkę piersiową – bierz z niej przykład, bo z roku na rok robisz się coraz bardziej gapowata. – I wybuchał skrzekliwym, szyderczym śmiechem. Na mnie rzucał jedynie krzywe spojrzenie, marszczył brwi, z politowaniem kiwał głową i nic nie mówił. Głupia nie byłam, przekaz rozumiałam jasno – o mnie również nic dobrego powiedzieć nie mógł, a powstrzymywał się tylko dlatego, że nie był moim rodzonym dziadkiem. Mnie jednak jego zdanie wyartykułowane wprost czy też wykiwane głową nic nie obchodziło. Nigdy zbyt wrażliwa, a tym bardziej przewrażliwiona nie byłam. Mimo krzywych min Walerego ochoczo siadałam blisko niego, bezczelnie dopominałam się o dropsy i z rozdziawioną japą słuchałam opowieści o czasach, gdy był młody. Nie muszę chyba dodawać, że Malina po przykrym wstępie, którego zawsze doświadczała, nie siadała z nami na ławce, tylko ryczała przy Śmierdzielu lub w pobliskich krzakach, ale zawsze była wystarczająco blisko, aby mieć nas na oku. Nigdy ani ja, ani Kama nie rozpatrywałyśmy zachowania dziadka jako okrutne ani nie podejrzewałyśmy, że nie miał serca. Serce mieć musiał, bo przecież tak pięknie opowiadał o swej zmarłej żonie – babci Józi! Umarła, gdy jej wnuczki, Kamila i Malina, miały po pięć lat, i z tego, co się zorientowałam, żadnych różnic między nimi nigdy nie robiła. Walery opowiadał nam również o tym, jak im się mieszkało w tym starym poniemieckim domu, kiedy to wodę musieli nosić ze studni, a w stajni trzymali świnie, krowę i konia.

– Pewnie z tej stajni śmierdziało na cały dom – nie bez racji zauważyłam kiedyś.

– I co z tego? – prychnął na to dziadek. – Każda chata tak była budowana, że z korytarza od razu do stajni się szło. A smród? Taki był trend. We wszystkich chatach śmierdziało.

Po śmierci babci dziadek sprzedał inwentarz, pole wydzierżawił Rasputinowi, a sam podjął pracę listonosza. O tym etapie swego życia również barwnie nam opowiadał. Dobry był z niego gawędziarz, oj dobry…

– Co tak myślisz? – zapytała Kamila.

– Przypominam sobie stare dzieje.

– Jak ci się teraz tu podoba? Dobra, nic nie mów. Widzę po twojej minie. I właśnie z tego powodu nie mam zamiaru tu siedzieć ani minuty dłużej, niż będzie potrzeba.

– Poczekaj…

Jeszcze raz rozejrzałam się wokół, tym razem nie koncentrując się już tylko i wyłącznie na najbliższej okolicy. Moim celem była obiektywna ocena otaczającego mnie terenu – starej biednej wioski, do której niegdyś tak lgnęłam. Musnęłam wzrokiem nieliczne zabudowania, a potem zagapiłam się na ciągnące się za nimi łąki, lasy i pola. Na niektórych rozpoczęto żniwa, na pozostałych złociło się jeszcze zboże. Powietrze nie miało już takiej przejrzystości jak na początku lata, trąciło nostalgią i przemijaniem. Zieleń łąk koiła oczy, a z lasów, mogłabym przysiąc, wionęło zapachem jagód, poziomek i grzybów. Och, jak doskonale pamiętałam smak poziomek jedzonych prosto z krzaka! Kto się przejmował bąblowicą? Albo kleszczami oraz ich tajną bronią – boreliozą? O nie, na pewno nie my, a przynajmniej jeszcze nie wtedy. Pachniało nadchodzącą jesienią. Zadole było czasoprzestrzenią, w której poznałam smaki i zapachy tak różne od miejskich oraz zostawiłam najlepsze dziecięce lata wraz z marzeniami, które im towarzyszyły. Bo wakacje tam spędzone nie sprowadzały się jedynie do beztroskiego biegania po lasach i ogałacania runa leśnego z jego owoców. Tu, w tej małej wiosce, po raz pierwszy się zakochałam. Ile to już będzie? Ech, nieważne! Tak jak szybko popadłam w nostalgię, tak samo szybko się z niej otrząsnęłam. Wyciąganie z szafy trupów nigdy nikomu nie pomogło. Moim celem była wspaniała, daleka wyprawa – gap year – na którą wybierałyśmy się razem z Kamą. A czas po temu był idealny – właśnie obie byłyśmy pokiereszowane przebytymi rozwodami i musiałyśmy podleczyć odniesione rany. Oczywiście, wziąwszy po uwagę fakt, że lat i naiwności pierwszej nie byłyśmy, większych szaleństw nie brałyśmy pod uwagę. Chciałyśmy obejrzeć kawał egzotycznego świata, zafundować sobie porządną, geograficzną terapię – oderwać się od wszystkiego, co choćby w najmniejszym stopniu kojarzyłoby się nam z przeszłością, obojętnie, dobrą czy złą – wszystko miało być zupełnie nowe. Dlatego w Zadolu, choć wiązały mnie z nim bardzo przyjemne wspomnienia, również nie chciałam zbyt długo siedzieć. Jak zapominać, to od razu i na całego, a ponadto w wieku czterdziestu lat widać już kres życia, a ja przed śmiercią chciałam jeszcze zobaczyć kawałek świata. I najlepiej gdyby to był całkiem spory kawałek.

– I co? – ponagliła mnie Kama.

– Ładnie, ale…

– Tak, tak, wiem. – Uśmiechnęła się. – Podróż naszego życia czeka. Gdy tylko załatwię sprawę z chałupą, popędzimy w świat. – Oczy jej rozbłysły i zapatrzyła się w dal, tam gdzie ja się przed chwilą gapiłam, ale założę się, że nie widziała zadolskiego pejzażu, tylko jakiś zamorski kraj lub choćby i małpę na bananowcu. Zawsze to było lepsze od prozaicznej polskiej wsi. Po chwili jednak jej rozmarzone oczy zwęziły się we wredne szparki, zacisnęła pięści i wycedziła przez zęby:

– Mój Eks pławi się teraz u wybrzeży Florydy!

Machnęłam ręką.

– A ty za tydzień pstrykniesz sobie słit focię… – Szybko przebiegłam myślami co atrakcyjniejsze miejsca na świecie, aby podać jej przykład mogący przebić Florydę Eksa. – O, na tle Wielkiej Piramidy sobie pstrykniesz. A poza tym twój były na tej Florydzie pławi się wraz z twoim jedynakiem. Dziecku żałujesz?

– Oj, coś ty! – żachnęła się. – Nie, dziecku nigdy!

– I tego się trzymaj.

Przymknęłam oczy i zakręciłam się w kółko.

– Czemu się tak kręcisz? Zwariowałaś? – zapytała podejrzliwie.

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę na tę podróż!

Nad nami zaczął śpiewać skowronek. Zatrzymałam się i otworzyłam oczy, akurat na wprost zobaczyłam szklarnie. Skądinąd bardzo dobrze mi znane.

– Krzysiek nadal tu mieszka? – zapytałam.

Kama plasnęła się w czoło:

– Jak mogłam o tym zapomnieć! On zaginął!

– Kto zaginął? Krzysiek?

– A o kogo pytałaś? Tak, on! Przepadł jak kamień w wodę. O tak! – Pstryknęła palcami jak magik, który za chwilę wyjmie z kapelusza króliczka, rzekomo wcześniej tam nieukrywanego. – Tydzień temu wyszedł z domu i zapadł się pod ziemię.

– Mój Boże! A jeśli ktoś go zamordował?! – pisnęłam cienko i trwożnie rozejrzałam się na boki, szukając wzrokiem rzekomego mordercy lub morderców. Okolica wcale nie musiała być tak niewinna, na jaką wyglądała. Falujące łany zboża stanowiły świetną kryjówkę dla morderców o łapach po łokcie umazanych krwią, latający skowronek mógł być szpiegowskim gadżetem, a co krył w sobie las, wolałam nawet nie myśleć.

– Też to brałam pod uwagę, ale nie znaleziono ciała czy choćby kawałka ciucha, co by mogło sugerować jakieś tragiczne w skutkach zdarzenie.

– To jeszcze zabójstwa nie wyklucza – zauważyłam. – A jakiś trop, poszlaki? Policja coś ma?

– Nie. Nie ma niczego. Wyszedł z domu bez większej gotówki, więc raczej motyw rabunkowy odpada. Chociaż w dzisiejszych czasach akurat z tego typu motywem nigdy nic nie wiadomo. Morderstwo ze strony zazdrosnego męża też nie wchodzi w grę, bo z nikim się nie spotykał. Tak twierdzą jego rodzice. Ponoć był samotnikiem, a całe jego życie było jedną wielką pracą.

– Może umówił się z kimś przez Internet? Też tak bywa i to wcale nierzadko. Internecik, miłe czatowanko, a potem bach przez łeb! – Nie mogłam uwierzyć, że dorosły człowiek wyszedł z domu i przepadł bez śladu. Zdrowy facet, w dodatku w sile wieku!

– Wiele rzeczy mogło się wydarzyć – powiedziała Kama – począwszy od nagłej fiksacji umysłowej, poprzez porwanie, na zwykłej ucieczce skończywszy. Przy czym kwestia ewentualnego porwania od razu odpada, bo po okup nikt się nie zgłosił. Pozostają fiksacja i ucieczka. Ja obstawiam ucieczkę.

– Dlaczego miałby uciekać? Przecież jego rodzina zawsze była okej.

– Jego rodzina może i była okej, ale praca nie.

– Praca? Nie rozumiem.

– Kto jak kto, ale ty dobrze wiesz, czym pachnie robota w szklarniach. Może uciekł od tej harówy? Poza tym obiło mi się o uszy, że niedawno zaciągnął duży kredyt. Niby na rozbudowę i dalszą modernizację gospodarstwa. Może się przeliczył i nie pozostało mu nic innego, jak tylko wziąć nogi za pas?

– Nie wierzę, że zostawiłby z tym rodziców. Z długami i niepewnością co do losu jedynego syna? Poza tym sama mówiłaś, że ogrodnictwo było jego życiem.

– Mógł zmienić zdanie. Przejadła mu się parszywa robota, i tyle. A zresztą – machnęła ręką – sama już nie wiem, co o tym myśleć.

Czy Krzysiek byłby zdolny do porzucenia rodziców i zostawienia ich z niespłaconym kredytem oraz do skazania ich na prowadzenie trudnej i niewdzięcznej uprawy w szklarniach? Czy to możliwe, aby ten jakże sympatyczny niegdyś chłopak wyrósł na zimnokrwistego bydlaka? Nie mogłam za to ręczyć, ale nie pasowało mi, aby uciekł od problemów, zamiast wziąć się z nimi za bary. Tak, tak, wiem, nie zjedliśmy razem beczki soli, powszechnie uznawanej za miernik lojalności, ale miałam niepodpartą żadnym dowodem pewność, że Krzysiek jednak drapaka nie dał. Na mój osąd mógł wpływać fakt, że kiedyś się w nim kochałam. Dawno to było, ale tak było. I nie tylko ja się w nim durzyłam, bo Kama i Malina również. Nasze pojęcie o relacjach damsko-męskich było takie jak i my wówczas – smarkate i naiwne. Z biegiem lat pogłębiłam znajomość tego typu relacji i nieobce mi były rozmaite ich odcienie, szczególnie te zbliżone do szarości i czerni. Kama również się rozwiodła, a jak ułożyło się Malinie – jeszcze nie wiedziałam. Miłość do Krzyśka wprawdzie dawno ze mnie wyparowała, nadal go jednak miałam w pamięci, choćby z tego względu, że uczucie, którym go niegdyś darzyłam, było pierwsze i bezkrytyczne. No i jak tu zapomnieć o facecie, z którego powodu wybrałam studia zupełnie inne niż te wymarzone? Kama chyba nie kochała się w nim aż tak szaleńczo jak ja i czyniła to raczej z nudów niż z przekonania. Bez względu na wszystko jej, i tylko jej, skłonna byłam wybaczyć tamto uczucie. W końcu była moją przyjaciółką. A Malinie? Nigdy! Byłyśmy z Kamą niemal pewne, że obiekt westchnień zmałpowała od nas bezrefleksyjnie i odruchowo, bo jako osoba o wrodzonej i (według dziadka Walerego) postępującej gnuśności, sama z siebie nie wpadłaby na to, aby kochać się właśnie w Krzyśku. Obiekt naszych westchnień robił najwspanialsze szałasy, jakie kiedykolwiek dane mi było oglądać, a jego tamy na rzece zapierały dech w piersiach. Dodatkowo potrafił to i owo brzdąknąć na gitarze, nosił przydługie włosy, a gdy się zamyślił, wyglądał tak mądrze, że z zazdrości aż w dołku ściskało. Poza niesfornymi, przydługimi włosami w jego wyglądzie nie było niczego z urody amanta filmowego lub choćby wioskowego króla dyskotek. Zapowiadał się na krępego faceta, który jeśli nie będzie zważać na to, co kładzie do paszczy, szybko popadnie w otyłość. Mnie to nie przeszkadzało. W ogóle nic mi w nim nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie – wszystko zachwycało. Jego misiowatość wraz ze szczerym uśmiechem była w moich oczach szczytem męskiej urody. On mnie jednak nie dostrzegał, a nierzadko odnosiłam niemiłe wrażenie, że unikał, co znosiłam nadzwyczaj źle, bo dzień bez spotkania z nim był dla mnie dniem straconym. Pod pretekstem zakupienia świeżych warzyw po kilka razy dziennie przybiegałam do jego rodziców, bacznie go wtedy wypatrując. Za każdym razem trzymałam kciuki, aby kręcił się gdzieś po podwórzu, bo wtedy mogłam na niego popatrzeć i zamienić kilka zdań. Najczęściej jednak kończyło się na patrzeniu, jako że do rozmowy skory nie był. Jego małomówność tłumaczyłam sobie w sposób najprostszy z możliwych: coś do mnie czuje, a trawiące go uczucie tak go za gardło ściska, że słowa wydusić nie pozwala. Proste i logiczne. Tego, że z natury mógł być małomówny, nie brałam pod uwagę, bo gdy dołączały do nas Kamila lub Malina, nigdy nie brakowało mu tematów, czyli mówiąc językiem prostym: japa mu się nie zamykała. Cóż więc to mogło być? Nie wiedziałam, ale nie przestawałam trajkotać, chodząc za nim krok w krok, wygadywałam, co ślina na język przyniesie, aż wreszcie poddawałam się, dawałam mu spokój i w końcu kupowałam (najczęściej jednak dostawałam za darmo) kilka pomidorów i ze dwa ogórki, które po drodze do domu dziadka Walerego wyrzucałam w najbliższe napotkane krzaki. Nie chciałam, aby wyszło na jaw, gdzie znikam popołudniami. Kamila sądziła, że – tak jak ona – zadurzyłam się z nudów i w stosunkowo niewielkim stopniu, prawda wyglądała jednak o wiele poważniej. Tak poważnie, że – jak wspomniałam wyżej – z powodu Krzyśka poszłam studiować – o Boże w niebiesiech! – cholerne ogrodnictwo. Kamila zdziwiła się moim wyborem, ale nawet przez myśl jej nie przeszło, że to nadal we mnie tkwiący młodzieńczy poryw serca jest za to odpowiedzialny. Owszem, wiedziała, że Krzysiek też jest na tym wydziale, ale nigdy nie wpadła na trop powodu mojej decyzji.

Do Zadola przestałam przyjeżdżać krótko przed tym, jak dziadek Walery poznał swą późną miłość – Gertrudę. Po maturze, zasłaniając się nagle odkrytą ogrodniczą pasją, podążyłam za Krzyśkiem na studia do Poznania i tak jak przypuszczałam, decyzja ta okazała się dla mnie porażką. Nie sądziłam jednak, że fiaskiem będzie podwójnym.

Wybór kierunku, to oczywiste, był pudłem. Umęczyłam się na tych studiach straszliwie, a w dodatku, niestety, nie udało mi się podbić serca mojego wybranka. Już na pierwszym roku zorientowałam się, że Krzysiek w najlepszym razie traktuje mnie obojętnie, i nic nie wskazywało na to, by miało się to zmienić. Unikał mnie, jak mógł, a kilka razy odniosłam wrażenie, że przede mną uciekał. Zastanawiałam się, co mogło być tego przyczyną. „Cześć” tylko w locie rzucał i już go nie było. Czy coś by się stało, gdyby od czasu do czasu się zatrzymał i zamienił dwa słowa? Świat by się również nie zawalił, gdybyśmy czasem na kawę się wybrali. I z pewnością nie doszłoby do żadnego kataklizmu, gdyby wspólna kawa powtórzyła się jeszcze kilka razy. A na końcu mógłby mnie pocałować… Ale marzenia sobie, a życie sobie. Dlaczego on mnie nie chciał?! Odpowiedź była najprostsza z możliwych: bo nie.

Mimo targających mną wątpliwości duma nie pozwalała mi zrezygnować z wybranego kierunku. Zawsze byłam zdania, że nawarzone piwo należy wypić do ostatniej kropli, a ponadto jak miałam wytłumaczyć rodzicom, że studia, nad którymi piałam z zachwytu ledwie pół roku wcześniej, stały się nagle sennym koszmarem? Toteż cierpiąc piekielne męki, przebrnęłam przez nawozy o zawrotnych nazwach, różnorodne odmianoznawstwa, w osłupienie wprawił mnie Dianthus caryophyllus semperflorens flore pleno hybrydum hortorum, który okazał się zwykłym goździkiem szklarniowym, a na praktykach nabyłam wiele nieprzydatnych mi w późniejszej, związanej z hotelarstwem pracy umiejętności. Po obronie pracy magisterskiej zadałam sobie pytanie, czy dla faceta warto było aż tak się poświęcać. Odpowiedź brzmiała: nie. Kamila w tym czasie studiowała politologię na UW. W dorosłe życie weszła nieco krętą drogą, bo w wieku dwudziestu lat urodziła Olafka, przy czym o ślubie z jego ojcem nawet słyszeć nie chciała. Co ciekawsze, o sprawcy ciąży nie chciała też powiedzieć ani słowa. Dopiero po pewnym czasie, gdy odwiedziłam ją tuż przed rozwiązaniem, wydusiła z siebie to i owo na temat Dawcy Nasienia, jak go określała. Historia była krótka i trywialna. On (nosił pseudonim Józef) był wokalistą w rockowej kapeli zawiązanej wśród studenckiej braci. Ponoć nie był zbyt przystojny, ale wystarczająco popularny i pewny siebie, aby nieustannie, niczym chmara natrętnych much, krążyła wokół niego grupka zapatrzonych weń studentek. Wśród nich także Kamila, bo ponoć w złym tonie było się w Józefie nie kochać. Któregoś wieczoru zblazowany wokalista wyłowił z grupy wielbicielek moją przyjaciółkę, a że w jeszcze gorszym tonie było Józefowi odmówić, tej nocy stał się Dawcą Nasienia, jak uparcie mówiła o nim Kamila. Oczywiście poinformowała artystę, że będzie ojcem, lecz wieść ta nie wywarła pozytywnego wrażenia. W każdym razie o fakcie, że muzyk zmienił uczelnię i wyjechał do Poznania, Kamila dowiedziała się od osób postronnych. Nie sądziła, aby na jego decyzji zaważyła jedna niechciana ciąża, ale nie wykluczała, że w pewnym stopniu przyszłe swe ojcostwo wziął pod uwagę. Kamila opowieść zakończyła słowami:

– Dawca Nasienia nie jest wart tego, aby o nim wspominać, ale ktoś musi znać prawdę… na wypadek gdybym nie przeżyła.

– Nie przeżyła czego?

– Porodu. Nawet nie wiesz, jak się boję.

Poród, którego tak się bała, na szczęście przebiegł bez komplikacji, a Olafek urodził się dorodny i zdrów jak ryba. Kamila krótko po obronie pracy wyszła za mąż za Pedra – czystej krwi Hiszpana – i wyjechała z Olafkiem do rodzinnej Barcelony świeżo poślubionego wybranka.

Jeśli chodzi o moje sprawy osobisto-sercowe, Krzyśka odpuściłam sobie po dwóch latach studiowania, co oczywiście nie znaczyło, że na jego widok odwracałam głowę. Nie, głowy nie odwracałam, ale również nie starałam się już go zagadywać. Po obronie magisterki pierwszy ukochany definitywnie zniknął z mojego pola widzenia. Studia zakończyłam jak ciężką chorobę i wróciłam do Pucka, gdzie… no właśnie! W moim rodzinnym mieście poznałam mężczyznę mojego życia. Maciej, tak jak Dawca Nasienia, również był wokalistą w zespole – ciągle nim zresztą jest, ale obecnej nazwy zespołu nie jestem w stanie podać, bo zmieniała się szybciej niż następujące po sobie pory roku, i na czym w końcu stanęło, nie wiem do dzisiaj. Zadurzyłam się porządnie w tym czarnowłosym zbuntowanym facecie, na co niebagatelny wpływ miał Billy Idol, bo Maciej brzmiał podobnie. Oczywiście był tego świadomy, ale ani solo, ani w zespole nigdy nie wzniósł się na takie wyżyny jak oryginał. Do oryginału starał się również upodobnić wizualnie, ale i to udać mu się nie mogło, bo niby jak skrzyżowanie Clooneya z Banderasem przerobić na blondwłosego i niebieskookiego Billy’ego Idola? Farbowanie na blond nie przyniosło dobrego wyniku, bo czarne i sztywne włosy Macieja w najlepszym razie przybierały kolor złota. Już ja, ze swymi wiecznie krótkimi, farbowanymi na wszelkie możliwe odcienie włosami byłam bardziej do niego podobna.

Bycie żoną zabójczo przystojnego, szalonego artysty nie ma w sobie zbyt wiele uroku, o czym szybko się przekonałam, bo każdy przeżyty z Maciejem dzień przypominał szybką jazdę bez trzymanki. Kamila od razu zapałała do niego żywą, szczerą niechęcią. Jeszcze go na oczy nie zobaczyła, a już sączyła do słuchawki proroczy jad, że z Maciejem czeka mnie taki sam los, o ile nie gorszy (jeśli w ogóle było to możliwe), jaki zafundował jej Dawca. Miło mi nie było, gdy wyrażała swoje zdanie, liczyłam więc, że po bliższym poznaniu polubi go choć odrobinę albo przynajmniej będzie łaskawie tolerować. Nic z tego, spotkanie oko w oko tylko pogorszyło sprawę. Kamila czuła do niego taką antypatię, że przy wyjeździe z Polski już ani słowem się nie zająknęła, abyśmy odwiedzili ich w Barcelonie, choć takie zaproszenie ponawiała przy każdej możliwej okazji, a ja przy każdej możliwej okazji obiecywałam jej, że przyjadę, ciągle mi jednak jakoś to nie wychodziło. Zaproszona na nasze wesele przyjechała i owszem, ale kwaśną miną tylko mi psuła zabawę.

– Źle się bawisz? – zagaiłam ją w końcu, bo nie w smak było mi radośnie podrygiwać, gdy moja jedyna przyjaciółka z nosem na kwintę uporczywie trzymała się na uboczu. – Pedro wydaje się całkiem zadowolony – dodałam, patrząc na jej uśmiechniętego męża pląsającego z cioteczkami w korowodzie. – Może się do nich dołączysz? Przypilnuję małego.

– Widziałaś kiedyś stypę, na której się tańczy?

– Przecież to nie jest…

Przerwała mi:

– Dla mnie jest. Stypa i kropka. Wspomnisz moje słowa.

– Kamila, nie przesadzaj i nie psuj mi najszczęśliwszego dnia w życiu – rzuciłam z pretensją.

– Najszczęśliwszy? Może i tak, bo później będzie tylko gorzej. Mówiłam ci, że muzyk to zły wybór. Jeszcze będziesz ryczeć. Zobaczysz – powiedziała i przytuliła przysypiającego Olafa.

– Ale ja go kocham – powiedziałam na swoją obronę.

– A czy on kocha ciebie? – zapytała, obserwując go okiem nadal nieprzychylnym.

– Tak. Powiedział, że tak.

Nie dodałam, że do tej pory tylko raz.

Dziecię nam się nie przydarzyło, za co po latach szczerze Bogu dziękowałam. Po moim ślubie przyjaźń z Kamilą podtrzymywałyśmy telefonicznie oraz za pomocą Facebooka, gdzie to mogłam oglądać zdjęcia, na których ze zwykłą sobie szczerością prezentowała koleje swego życia. Po kilku latach zamieściła fotorelację z triumfalnego przejścia przez rozwód oraz radośnie ogłosiła wszystkim znajomym (oraz osobom przypadkowo lub nieprzypadkowo oglądającym jej profil) odzyskanie wolności. To rozstanie zarówno dla mnie, jak i dla mojej rodziny, która traktowała Kamę jak swoją, było wielkim zaskoczeniem. Przyjaciółka jednak nie kwapiła się z wyjawieniem, dlaczego rozwiodła się z uwielbianym do tej pory mężem. W mejlach zbywała mnie ogólnikami, a przez telefon w ogóle na ten temat nie chciała rozmawiać. Przez dłuższy czas nie przyjeżdżała również do Polski (ja do Barcelony tym bardziej się nie wybierałam), nie było więc okazji do rozmowy w cztery oczy, podczas której mogłabym z niej wydusić to, co tak uparcie wydawała się ukrywać.

– Przyznaj się, Kama, do innej poleciał – rzuciłam kiedyś nieopatrznie podczas jednej z naszych nocnych rozmów. Kamila naskoczyła na mnie oburzona, że posądzam jej Pedra o niewierność. Ponieważ oberwałam nieadekwatnie do winy, nie poinformowałam jej, że również się rozwodzę, czego przyczyną, a raczej przyczynami, były właśnie liczne skoki w bok mojego przystojnego wokalisty Macieja. O fakcie tym dowiedziała się jednak od mojej mamy, gdy zadzwoniła do niej z życzeniami imieninowymi.

Podczas swojego rozwodu często porównywałam radosną facebookową fotorelację z rozstania Kamili z tym, co ja przechodziłam. Nie ukrywam, że zazdrośnie nad tym wzdychałam, zadając sobie pytanie, dlaczego to mnie przypadł w udziale tak podły facet, który nawet podczas rozwodu (a może właśnie szczególnie wtedy) chciał mi pokazać, gdzie jest moje miejsce? Koniec końców, cały proces przypłaciłam utratą zdrowia oraz zwątpieniem w to, że jeszcze kiedyś mogłabym być szczęśliwa.

Któregoś wieczoru otworzyłam butelkę wina, nalałam sobie szczodrze do szklanki i z zamiarem podzielenia się z przyjaciółką swoją słodko-gorzką nowiną chwyciłam za telefon. Nie dane mi było jednak nawet wybrać numeru, bo Kama mnie wyprzedziła. Musiało między nami zadziałać jakieś telepatyczne porozumienie, nic innego. Odebrałam i nie dałam dojść jej do głosu: gadałam, płakałam, popijałam, dalej gadałam, dolewałam sobie, popijałam, aż w końcu się zakrztusiłam, który to moment wykorzystała Kamila:

– No i co tam jeszcze robisz? Pakuj się i przybywaj do Barcy!!! – Po tym wstępie przejęła pałeczkę i zaczęła kusić Ramblą, parkiem Güell oraz feerią świateł i dźwięków fontann przy Avenida Maria Cristina. Wierzchem dłoni wytarłam usta, łyknęłam, zastanowiłam się i nagle pod wpływem właśnie tego (chyba setnego) zaproszenia coś mi wpadło do głowy. A gdyby tak…

– Gap year? – zdziwiła się Kama.

– Tak! Tak! – gorączkowałam się z telefonem przy uchu. – Terapia geograficzna! Otrzepiemy się z resztek naszych małżeństw! Nabierzemy wiatru w żagle, wrócimy z nowymi pomysłami, nadzieją, no i ja wiem czym jeszcze…?

Chwyciłam za butelkę, ale świeciła pustką. Przed kolejną rozmową z przyjaciółką będę się musiała lepiej zaopatrzyć.

– Ale Olafek… – niepewnie (i bardzo dobrze, że niepewnie, bo znaczyło to, że pomysł bierze pod rozwagę) rzuciła Kamila.

– Rzeczywiście, zupełnie zapomniałam, że ty dziecię masz pod opieką. Dwudziestoletnie, ale zawsze dziecię. Trudno, sama pojadę. – Bóg mi świadkiem, że byłam gotowa to zrobić. Spalić ostatnie zdjęcie byłego, prochy rozsypać na wietrze, do małego plecaka spakować najpotrzebniejsze rzeczy i w pojedynkę ruszyć w daleki świat, do miejsc, których nie widziałam, i spotkać osoby, których nigdy nie spotkałam. Wszystko nowe. Reset.

– Tak, masz rację, pilnuj dzieciątka, aby cię za wcześnie babcią nie uczyniło. Ja jadę! Z każdego zakątka świata dostaniesz pocztówkę. Żadnych pozdrowień przesyłanych małpią pocztą, tylko prawdziwe papierowe kartki ze znaczkami własną śliną przyklejanymi.

Podniosłam butelkę w górę, pod światło lampy, w nadziei, że może gdzieś się przylepiła jakaś resztka wina, ale płonne to były nadzieje. Po pierwsze dawno wszystko wypiłam, po drugie wino ze swej ciekłej natury do niczego się nie przylepia. Szkoda.

– To kończę – powiedziałam ze szczerym zamiarem wprowadzenia w życie świeżo powziętego zamiaru.

– Poczekaj, poczekaj. Daj mi kilka dni, dobrze?

Jak chciała, to dałam. W czasie gdy Kama uzgadniała z Eksem kwestię opieki nad jedynakiem, ja pieczołowicie przerzucałam szafę w poszukiwaniu rzeczy, które miałam zamiar wziąć ze sobą w podróż. Działałam w myśl: lekko i niezbędnie, a mama biadoliła jak stara Solska z filmu Kogel-mogel:

– Córcia, córcia… – Załamywała ręce, że słychać było, jak paliczki strzelają. – Gdzie cię tak daleko gna? Przecież nasza Polska też jest niebrzydka. Dlaczego po rodzimym kraju nie chcesz się potułać?

– Mamo, ale to ma być podróż w świat, więc aby ją odbyć, muszę wyjechać dalej niż w polskie góry. Poza tym sama mnie namawiałaś, żebym zmieniła otoczenie.

– Pewnie, że chciałam, żebyś gdzieś sobie wyjechała, ale o żadnej egzotyce ani słowem nie wspomniałam. – Mama chlipnęła.

– Wiesz co, mamo? – Do głowy wpadł mi pomysł. Nie powiem, żebym od razu zapałała chęcią jego zrealizowania, ale dla mamy mogłam to zrobić. Potraktować jako rekompensatę za to, że swoją podróżą narażam ją na tak wielki stres.

– Co znowu?

– Coś ci obiecam, chcesz?

– Zależy, co to ma być? – Spojrzała na mnie płochliwie, pełna obawy, że rzucę w nią kolejnym zdziwaczałym pomysłem.

– Obiecuję, że wreszcie zapuszczę włosy. Specjalnie dla ciebie!

– Naprawdę? – Mama niczym dziecko klasnęła w dłonie. – Wreszcie będę mieć prawdziwą córkę!

– I za jakiś czas założę sukienkę – dodałam z ciężkim sercem.

– A nie możesz teraz?

– Nie mogę. Przecież żadnej nie mam.

Tak, po latach zemsty nadeszła pora odpuszczenia i zmiany fryzury, bo przyczyna noszenia przeze mnie krótkich włosów sięgała mojego głębokiego dzieciństwa. To było tak: kiedyś w szkole zapanowała wszawica, na mnie wszy również przelazły. Rodzice smarowali mi głowę czymś mocno śmierdzącym i aby spotęgować efekt przeprowadzanej kuracji, obcięli mi również warkocz. Oczywiście nie poddałam się bez walki: wyłam na cały Puck, że umrę z żalu, jak tylko mi je zetną, że dla kobiety (kobietą wtedy byłam dość młodocianą, bo miałam jakieś siedem lat) obcięcie włosów jest jak pozbawienie rąk szwaczki, ale rodzice byli nieugięci. Mama pocieszała mnie blado, że do komunii na pewno odrosną, ale żadna bliższa ani dalsza przyszłość mnie nie interesowała, ważne było tu i teraz – miałam stracić warkocz i to była tragedia! Rodzice jednak zamiar wprowadzili w czyn, nie licząc się z piętnem, którym mnie naznaczają – warkocz został obcięty i spalony, a na mojej głowie pozostało krótkie nie wiadomo co. Mama nie widziała w tym problemu, bo akurat rozpoczynały się wakacje, do szkoły chodzić nie musiałam, można więc było trzymać mnie w domu i do woli te wszy zabijać. Przez pierwsze dni zalewałam się łzami i nie raczyłam nawet spojrzeć w lustro. Zbiłam nawet jedno, gdy mama usilnie podsuwała mi je pod nos, chcąc oswoić z nowym wyglądem. Bracia mnie pocieszali, że moja fryzura jest git, w dechę i sami nie wiedzieli w co, ale grunt, że już bez wstydu mogli brać mnie na lody. Miałam gdzieś ich lusterka, lody i wszystko inne. Ja chciałam mój warkocz! A ponieważ wszy nadal do mojej głowy uparcie lgnęły, walka z nimi się przedłużała, więc i o zapuszczaniu włosów mowy być nie mogło, przez co moja trauma się pogłębiała. W końcu osiągnęła dno, a potem nastąpił przełom. Gdy wreszcie po wszach nie było śladu, oświadczyłam wszystkim, że już nigdy włosów nie zapuszczę. Najpierw nikt mi nie wierzył, jednak uparcie obstawałam przy postanowieniu, a gdy mama odmawiała comiesięcznego zaprowadzenia mnie do fryzjerki, sama chwytałam nożyczki (bywało, że żyletkę również) i cięłam włosy tak, iż fryzura wymagała gruntownej korekty, która wiązała się z mocnym ich skróceniem. U fryzjera oczywiście. A żeby dopiec mamie, która walkę z wszami ceniła wyżej od uczuć jedynej córki, zapowiedziałam, że już nigdy nie włożę sukienki ani spódnicy. Po chwili namysłu dodałam, że wyjątek zrobię tylko w dzień Komunii Świętej. Nikt mnie wtedy poważnie nie potraktował, ale z czasem rodzina się przekonała, że nie rzucam słów na wiatr.

A teraz, po latach, obiecałam mamie, że zapuszczę włosy. Właściwie żal mi będzie mojego jeżyka… Naprawdę go lubię. Podobnie jak chodzenie w spodniach.

– Mamo, odpowiedz mi szczerze na jedno pytanie, dobrze? – zapytałam, gdy rodzicielka przestała manifestować radość z podjętej przeze mnie decyzji.

– Tak?

– Na pewno dacie radę z prowadzeniem pensjonatu?