Szantażystka ebook i audiobook

Marta Ryczko

Sz­antażys­tka

1

Paździ­ernik 2018

Podko­m­is­arz Kon­rad Lis za­parkował na pod­jeździe wyłożonym kostką i wysi­adł z sam­ochodu. Wil­gotna mżawka osiadła mu na policzkach pokry­tych bliz­nami, które dwadzieś­cia lat wcześniej zostawił młodzieńczy trądzik.

Polic­jant rozejrzał się. Wzdłuż ale­jki prowadzącej do domu rosły ig­laki przy­cięte w taki sposób, że tworzyły dzi­waczną rzeźbę podobną do niereg­u­larnej fali. Kawałek dalej, między kępami fioletow­ych wrzosów, stały trzy wyso­kie fig­ury sfink­sów. Pro­file posągów były płaskie, a oczy pozbawione źrenic i niepoko­jące.

Lis przen­iósł spojrzenie na dom, cho­ciaż słowo „dom” nie oddawało charak­teru bu­dynku, w którym mieszkali Chmielewscy. Błękitne kolumny na ganku, ba­jkowa wieżyczka wysoka na dwie kon­dyg­nacje, fantazyjne wole oczy w krytym gon­tem dachu.

Coś jest z tym miejscem nie tak – pomyślał Lis. Na ra­zie nie po­trafił sprecyzować, co mu się nie podoba, odsunął więc myśl na bok i ruszył do willi.

Minęła godz­ina, odkąd w jego por­anną rutynę wdarł się tele­fon od dyżur­ującego polic­janta. Podko­m­is­arz był jeszcze w spod­niach od piżamy, gdy usłyszał w słuchawce:

– Wiesz, co się stało? Za­ginęła żona Maurycego Chmielewskiego. Ko­mend­ant chce, żebyś jak najszy­b­ciej do niego po­jechał i przyjął za­wiadomi­enie.

– Dlaczego nie na ko­m­is­ariacie? – Kon­rad potarł za­spane oczy.

– Podobno fa­cet nie może wyjść z domu.

Dopiero wtedy funk­c­jon­ari­usz sko­jar­zył, że prze­cież Maurycy to syn tego Chmielewskiego – byłego posła se­jmiku wo­jew­ódzkiego, wcześniej przez kilkanaście lat starosty powi­atu myłowskiego, a w dod­atku kumpla od kiel­iszka ko­mend­anta Kucharskiego. Nie mu­siał nawet py­tać o adres. Wszy­scy wiedzieli, że młody Chmielewski wybudował się na pięknej dzi­ałce pod lasem, a fikuśny dach jego willi był widoczny z głównej drogi.

Maszer­ując w jesi­en­nej mżawce, z dłońmi wciśn­iętymi w kieszenie skórz­anej kur­tki, podko­m­is­arz przeklinał w myślach zi­mno i słotę, a przede wszys­tkim mało­mi­asteczkowe ko­ligacje. Gdyby nie chodz­iło o synową miejscowej szychy, nikt nie wyciągałby go z łóżka. Równie dobrze zgłoszenie mógł przyjąć polic­jant, który ak­urat pełnił dyżur.

Po­grążony w pon­urych myślach, wszedł na ganek i nacis­nął dz­wonek. Spod okapu daszku przy­glądało mu się mech­an­iczne oko kamery, przy której mig­ała czer­wona lampka. Lis pobiegł wzrokiem po fas­adzie bu­dynku i odnalazł drugą kamerę na fron­towej ścianie – ta mon­it­orowała pod­jazd.

Drzwi się ot­worzyły. W progu stanął cz­ter­dzi­estolatek z głębokimi za­kolami, posz­ar­z­ałą, zmęczoną twarzą i niemowlę­ciem przytu­lonym do piersi.

Widząc Lisa, mężczyzna cofnął się od­ruchowo. Polic­janta to nie za­skoczyło: dobrze wiedział, jakie budził sko­jar­zenia, gdy był bez mun­duru. Wysoki na metr dziewięćdziesiąt, krótko os­trzyżony, z szer­okimi barami i zi­ar­nistymi bliz­nami na twarzy. Ludzie spodziewali się raczej, że trzyma w zanad­rzu kij bejs­bolowy, a nie poli­cyjną le­git­ymację.

– Pan Chmielewski? Podko­m­is­arz Kon­rad Lis z wydzi­ału krym­in­al­nego.

Gos­podarz wyraźnie odetch­nął.

– Proszę szybko wchodzić, mała nie może być w prze­ciągu. – Cofnął się w głąb wi­atrołapu. – Jak próbuję ją położyć, od razu za­czyna płakać, jakby czuła, że mamy nie ma. Starsza córka dostała anginy. To będzie kata­strofa, jak Misia się za­razi – tłu­maczył ner­wowo, prowadząc goś­cia do kole­jnego pom­ieszczenia.

– Ile ma? – Lis wskazał niemowlę, które właśnie próbowało przys­sać się do koszuli na piersi ojca. Wiek dziecka nic go nie obchodził, po prostu chciał naw­iązać roz­mowę.

– Trzy miesiące. Jest głodna. Szuka piersi – wyjaśnił Chmielewski jed­nocześnie zden­er­wow­any i za­wsty­dzony.

Dzieciak za­k­wilił. Mężczyzna za­kołysał nim lekko w górę i w dół.

– Już, już. Za­raz będzie butla.

Weszli do salonu.

Cho­ciaż z zewnątrz dom wy­glądał ek­strawagancko, wnętrze uderz­ało prostotą. Może mieszkańcy hoł­dowali za­s­adzie min­im­al­izmu albo zwycza­jnie nie mieli pomysłu, jak poradzić sobie z aranżacją tak im­ponującej przestrzeni. Lis rozejrzał się po salonie. Duże przeszklenia wy­chodz­iły na sz­ary, deszczowy ogród. Pod­nie­siony sufit przy­wodził na myśl sklepi­enie koś­cioła i tylko potęgował wrażenie pustki.

Na środku pokoju stała niska ława, przy niej dwa fotele i skórz­ana kanapa, na której leżało przykryte ko­cem dziecko. Blat ławy był za­r­zu­cony różnymi przed­mi­otami. Polic­jant za­uważył zużyte chusteczki higi­en­iczne, smoczki, czyste pieluchy z tetry, ko­lorowe książeczki i pudełka po lekach. Stała tam również butelka z mlekiem w proszku, po którą sięgnął Chmielewski, si­ada­jąc na jednym z foteli.

– Proszę, niech pan spocznie. – Wskazał Lisowi drugi fotel, po czym zbliżył koniec butelki do buzi niemowlę­cia. Dziecko ob­jęło war­gami si­likonowy smoczek i za­częło łap­czy­wie ssać, na przemian nadyma­jąc i wciąga­jąc policzki.

Lis popatrzył na leżącą pod ko­cem dziew­czynkę, która przy­glądała mu się szer­oko ot­wartymi, podkrążonymi oczami. Mi­ała ryże włoski i wy­glądała na jakieś pięć lat.

– Zbiłem gorączkę, ale córka co jakiś czas wymi­otuje – wyjaśnił Chmielewski. – Dlat­ego nie mo­głem przyjechać na ­ko­m­is­ariat.

Lis za­uważył plastikowy kubełek przysunięty do kanapy.

– Czy jest ktoś, kto mógłby się za­jąć dziećmi, kiedy będziemy rozmawiać? – zapy­tał.

– Moja mama mi­ała przyjechać, ale spadła ze schodka i skrę­ciła kostkę. Tata jest z nią właśnie na pogo­towiu. A pani Kasia, nasza pomoc, która tu sprząta, ma od wczoraj wolne. Dz­wonię do niej od rana, ale nie odbi­era. Wszys­tkie nieszczęś­cia naraz.

– Tatusiu, chce mi się pić – pis­nęła dziew­czynka z kanapy.

Chmielewski przełożył butelkę do lewej ręki, którą jed­nocześnie podtrzymy­wał główkę pijącego niemow­laka. Prawą, już uwolnioną dłonią podał chorej córce szk­lankę z wodą. Wymagało to pewnej gim­nastyki, ale sobie poradził.

– Często za­jmuje się pan dziećmi? – zapy­tał Lis, ob­ser­wując ruchy mężczyzny.

– Codzi­en­nie. To prze­cież moje córki.

– Prac­uje pan w Krakowie?

– Tak, w kur­at­orium oświaty. Ale wolałbym, żebyśmy teraz nie tra­cili czasu na pogaduszki.

– Tatusiu, zabierz. – Dziew­czynka oddała ojcu pustą szk­lankę, cho­ciaż sama bez trudu mo­gła dosięgnąć ławy.

Lis miał już dość całej tej sytu­acji. Pomyślał o dok­u­mentach, które przy­wiózł ze sobą. Nie był jeszcze pew­ien, czy będzie je wypełniać, mo­gło się prze­cież okazać, że „za­gin­iona” za­ba­lowała z przy­ja­ciółką albo po kłótni z mężem po­jechała do mamusi i całą sprawę uda się rozwiązać jednym tele­fonem. Taką miał nadzieję.

Z dru­giej strony, czy jakakolwiek kobi­eta zostaw­iłaby chorego przed­szkolaka i głodne niemowlę?

Tak, całkiem możliwe – odpow­iedział sam sobie podko­m­is­arz. W ciągu lat spęd­zo­nych w policji spotkał tuz­iny kobiet, które bez wa­hania porzu­ciłyby dzieci, jeśliby ktoś postawił przed nimi flaszkę wódki. Gdyby Chmielewska okazała się tego typu kobi­etą, os­zczędz­iłoby mu to sporo pracy. Miał jed­nak przeczucie, paskudne przeczucie, że ta sprawa rozwinie się w zu­pełnie innym kier­unku.

– Moglibyśmy jed­nak usiąść gdzie in­dziej? – zapy­tał chłodno, skupiając uwagę na swoim za­daniu. O ile do niemow­laka nic jeszcze nie doci­er­ało, starsza dziew­czynka wy­glądała na całkiem ro­zumną i jej obecność mo­gła za­kłó­cić prze­bieg roz­mowy.

Chmielewski popatrzył na córkę i skinął głową.

– Jak pan uważa. Zostan­iesz chwilę sama? – zwró­cił się do małej, która na­tych­mi­ast zapy­tała słabym głosem:

– Mogę obejrzeć ba­jkę?

– Dobrze, możesz. – Chmielewski po­głaskał ją po spo­co­n­ych włoskach.

W bałaganie na sto­liku odnalazł pi­lota i włączył telewizor wiszący na ścianie naprze­ciwko kanapy.

– Chodźmy.

Os­trożnie niosąc młod­szą dziew­czynkę cały czas przys­saną do butli, poprowadził Lisa do kole­jnego pom­ieszczenia. Tym razem była to przestronna kuch­nia utrzy­mana w bieli i sz­arości. Polic­jant om­iótł pom­ieszczenie wzrokiem: no­woczesne meble na wy­miar, dro­gie AGD i uderza­jąca czystość.

Przy­pom­niał sobie swoje własne mieszkanie za­raz po urodzeniu syna. Podłoga była wiecznie niezamieciona, brudne naczynia piętrzyły się w zlewie, a w przed­pokoju śmier­dzi­ały worki ze zużytymi pamper­sami, których nikt nie zdążył wynieść do konten­era. Mari­ola była bezn­adziejną gos­po­dynią, ale też nie mi­ała żad­nego ws­par­cia. Po każdej nieprzespanej nocy wy­glądała i czuła się jak zom­bie.

Pomyślał o Chmielewskiej. Po pracy mąż odciążał ją w opiece nad dziećmi, a wyna­jęta pomoc za­j­mowała się domem. Żyć nie umi­erać. A może wcale nie? Może to tylko po­zory, a prawda była całkiem inna? Trzeba koniecznie porozmawiać z gos­posią – zan­o­tował w myślach.

Chmielewski pod­szedł do kuchen­nego blatu, zatrzymał się i rozejrzał bezrad­nie, jakby nie wiedział, co teraz począć.

– Wypada zapro­ponować coś do pi­cia? – zapy­tał niepewnie.

Praw­do­podob­nie nigdy wcześniej nie był w podob­nej sytu­acji i nie wiedział, jak się zachować. Wpo­jona grzeczność wal­czyła w nim z nieci­er­pli­woś­cią i coraz sł­a­biej maskow­anym niepoko­jem.

– Nie trzeba, niech pan si­ada. – Lis pod­sunął Chmielewskiemu krzesło, a sam za­jął dru­gie. Z salonu dobie­gały pisk­liwe głosy bo­haterów kreskówki. – Proszę opow­iedzieć o okolicznościach zdar­zenia. Kiedy os­tatni raz widział pan żonę?

– Wczoraj wieczorem wyszła z domu i jeszcze nie wró­ciła. – Gos­podarz usi­adł os­trożnie. Dziecko w jego rami­on­ach mrużyło oczka, głośno przełyka­jąc mleko.

– Próbował pan do niej dz­wonić?

– Nie za­b­rała tele­fonu.

– Wyszła w jakimś konkret­nym celu?

– Na spacer.

W deszczu? – miał ochotę zapy­tać Lis, ale ugryzł się w język. Lepiej nie za­czynać os­tro.

– Coś się wcześniej wydar­zyło? – pod­sunął.

– Nie, nic szczegól­nego. – Chmielewski po­gładził kciukiem czółko małej Misi.

Kon­rad ot­worzył teczkę z dok­u­mentami.

– Uzu­pełnię teraz druk za­wiadomi­enia o za­gin­ię­ciu. – Wyrównał kartki i wziął długopis. – Później sprawdzi pan, czy wszys­tko się zgadza, a po powrocie na ko­mendę wprowadzę dane do sys­temu. Dz­ięki temu szy­b­ciej zna­jdziemy panią Chmielewską. Pańskie imię i nazwisko?

– Maurycy Chmielewski.

– Imię ojca?

– Kazi­mierz.

– PESEL?

– Niech pan za­czeka, przyniosę dowód.

Osesek przestał przełykać mleko i chyba za­s­nął. Smoczek butelki wysunął się z jego buzi. Chmielewski przełożył sobie dziecko przez ramię i os­trożnie wstał od stołu. Wyszedł z pokoju i wró­cił po dłuższej chwili, już bez córki, za to z kilkoma dok­u­mentami w ręku.

– To mój dowód, a to mo­jej żony.

– Zostaw­iła dok­u­menty? – To nie był dobry znak.

– Tak, dok­u­menty i port­fel. A to są jej zdję­cia – podał fo­to­grafie Lisowi. – Pan Staszek up­rzedzał, że będą po­trzebne.

Pan Staszek, czyli pod­in­spek­tor Stan­isław Kucharski, szef ko­mendy powi­atowej w Myłowie. Kon­rad czuł się dzi­wnie, słysząc, że ktoś mówi o sze­fie, uży­wa­jąc zdrob­ni­enia. Sam na pewno by tego nie zrobił.

– Wybrałem dwa, na których Izaura wy­gląda na­jbardziej nat­ur­al­nie. – Chmielewski ponownie usi­adł.

Izaura, co za imię – pomyślał Lis.

Spojrzał na zdję­cia. Pier­wsze wykon­ano na jakimś wyjeździe. Maurycy i fili­granowa kobi­eta obe­j­mowali się na tle im­ponującego gór­skiego masywu. Oboje no­sili firm­owe spor­towe kur­tki i czapki, a w dło­niach trzymali kijki do nart albo nor­dic walkingu. Pasowali do siebie: obydwoje niez­byt at­rak­cyjni, ale też nie bardzo sz­petni, o prze­cięt­nych, nieciekaw­ych twar­z­ach. Zwykli ludzie, tyle że z pien­iędzmi i konek­s­jami.

Na dru­giej fo­to­grafii Izaura była sama. Ma­ter­iał popielatej tuniki opinał jej pękaty ciążowy brzuch, a w rudych włosach tańczyły odblaski let­niego słońca. Mi­ała jasne rzęsy, piegi na nosie i za­czer­wienione policzki – jej blada cera nie re­agowała dobrze na opa­lanie. Dlaczego się nie uśmiechała? Lis za­stanawiał się nad tym przez chwilę, patrząc na wargi kobi­ety ściąg­nięte w wąską kreskę.

– Zna­jdziecie ją, prawda? – zapy­tał z nadzieją Chmielewski. – Pan Staszek obiecał, że tak.

Polic­jant pod­niósł wzrok na mężczyznę.

Nie współczuj mu za bardzo – na­pom­niał się w duchu. – Później będzie ci głu­pio, jeśli się okaże, że trzyma trupa żony w pi­wnicy.

– Niech pan da te dowody – pow­iedział.

Przyjął dok­u­menty i za­czął uzu­pełniać rub­ryki for­mu­larza dotyczące os­oby zgłasza­jącej i za­gin­ionej. Przed ślubem Izaura nazy­wała się Woźniak i przyszła na świat w Kózkach. Lis nigdy nie słyszał o tej miejscowości. Zapy­tał o nu­mery tele­fonów, a po­tem o za­wód za­gin­ionej.

– Za­jmuje się domem – odparł Chmielewski.

To nie dzi­wiło. Syna starosty było stać na utrzy­manie nieprac­ującej żony.

– A jakie ma wyk­ształ­cenie?

– Pod­sta­wowe.

Tym razem Lis oder­wał wzrok od for­mu­larza i posłał Chmielewskiemu za­skoczone spojrzenie.

– Tak – potwi­er­dził Maurycy. – Jest po pod­stawówce. Chodz­iła do tech­nikum fryzjer­skiego, ale mu­si­ała przer­wać naukę.

Polic­jant położył dłoń, w której trzymał długopis, na stole.

– Jak się państwo pozn­ali?

– Na pry­wat­nej im­prezie w galerii sztuki współczes­nej. Ale to było lata temu i nie ma żad­nego związku z tą sprawą. Dlaczego pan o coś takiego pyta?

– Chcę się dow­iedzieć trochę więcej o państwa rodzinie.

– Tu nie ma się czego dowiady­wać, jesteśmy nor­malnym małżeństwem. Proszę nie tra­cić czasu i za­jąć się swoją pracą. Staram się zachow­y­wać spoko­jnie, żeby nie straszyć dziew­czynek, ale sytu­acja jest naprawdę poważna. Izaura spędz­iła całą noc poza domem.

Lis nie sko­mentował. Przeszedł do kole­jnej rub­ryki.

– Żona na coś chor­uje?

– Nie.

– Bierze jakieś leki?

– Mówiłem, że jest zdrowa.

– A uży­wki? – Dostrzegł grymas niechęci na twarzy Chmielewskiego. – To rutynowe py­tanie – uspokoił.

– Izaura nie pali, nie bierze narkotyków. Daw­niej zdar­z­ało jej się wypić lampkę wina wieczorem, ale teraz w ogóle nie pije.

Lis przeszedł do rub­ryki „zdol­ność do sam­od­ziel­nej eg­zys­tencji” i zan­o­tował: „pełna”.

– Teraz za­jmiemy się ryso­p­isem. Ile pani Izaura ma wzrostu?

– Metr pięćdziesiąt pięć.

– Waży?

– Nie jestem pew­ien, dużo schudła po ciąży. Pięćdziesiąt? Może mniej.

– Budowa ciała: drobna. Włosy… – Lis zerknął na zdjęcie. – Rude. Oczy… sz­are?

– Raczej niebieskie.

– Jakieś znaki szczególne?

– Nie, raczej nie… Nic mi nie przy­chodzi do głowy.

– W co była ub­rana w chwili za­gin­ię­cia?

– Mi­ała na sobie suki­enkę w pepitkę…

– Mógłby pan to jaśniej opisać? Jaki to wzór?

– Taka trochę przekrzy­wiona czarno-bi­ała kratka. Suki­enka była do kolan, z krótkim rękawem. Nie pam­iętam, czy włożyła jakiś sweter. Na nogach mi­ała balerinki…

– Za­raz. – Lis ponownie op­uś­cił długopis i spojrzał na mężczyznę. – Przed chwilą twi­er­dził pan, że żona poszła na spacer mimo złej po­gody. Teraz mówi pan, że była bez kur­tki i w lekkich butach?

– Tak… – Chmielewski mo­ment­al­nie poczer­wieniał. – Ona… – Ur­wał, rozpacz­li­wie szuka­jąc jakiejś dobrej wymówki. Gołym okiem było widać, że zam­ierza krę­cić.

– Wie pan co – Lis nied­bałym ruchem rzu­cił wypełniony do połowy for­mu­larz na lśn­iący czystoś­cią blat stołu – za­uważyłem, że mają państwo kamerę przed we­jś­ciem. Myśli pan, że złapała mo­ment wyjś­cia za­gin­ionej?

Pur­pura rozlała się po twarzy Chmielewskiego aż po czubki uszu.

Mam cię, skubańcu – pomyślał polic­jant, po czym zapro­ponował po­zornie od niech­cenia:

– Może sprawdz­imy, co się na­grało?

Nie mu­siał długo czekać na reak­cję. Maurycy zatrzymał go, ledwo za­czął pod­nosić się z krzesła.

– Niech pan za­czeka.

– Czemu? Myśli pan, że kam­era ak­urat wtedy się zepsuła?

Mężczyzna posłał mu spojrzenie pełne wyrzutu i jed­nocześnie udręki.

– Nie pow­iedzi­ałem wszys­tkiego – wyznał. – Iza i ja trochę się wczoraj pokłó­ciliśmy…

Spis rozdzi­ałów

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Epi­log

© Wydawn­ictwo WAM, 2024

© Marta Ryczko, 2024

Opieka redak­cyjna: Ag­nieszka Ćwieląg-Piec­ulewicz

Redak­cja: Anna Śledzikowska

Korekta: Maria Armatowa

Pro­jekt okładki: Mari­usz Banachow­icz

Skład: Lucyna Ster­czewska

ePub e-ISBN: 978-83-277-3677-2

Mobi e-ISBN: 978-83-277-3678-9

MANDO

ul. Ko­per­nika 26 • 31-501 Kraków

tel. 12 62 93 200

www.wydawn­ict­wo­mando.pl

DZIAŁ HAND­LOWY

tel. 12 62 93 254-255

e-mail: han­del@wydawn­ict­wo­mando.pl