Tajemnice zabrane do grobu ebook

Moim dziadkom: Bronisławie i Stanisławowi.

Za to, że byli.

I moim rodzicom, córeczce oraz bratu.

Za to, że są.

Lata 60.

To był jeden z tych długich, zimnych wieczorów. Na stoliku w jej pokoju stał kubek z jeszcze gorącą herbatą, a ona siedziała na kanapie, wyraźnie nadgryzionej zębem czasu. Jak zresztą cały dom. Była tylko Rozalia i kilka czarno-białych zdjęć, które jej pozostały. Co wieczór wpatrywała się w nie, a z jej oczu płynęły gorzkie łzy. Tak gorzkie, że dusiła się nimi, a one wciąż leciały na fotografie. Tak wiele przecież by dała, by ożyły, a mężczyzna o prawie czarnych oczach wyskoczył z nich i znów znalazł się przy niej.

– Seweryn – westchnęła, łapiąc głęboki wdech. – Jak długo mam jeszcze czekać?

Nie spała od czterech miesięcy, czyli odkąd jej ukochany zniknął i zaginął po nim jakikolwiek ślad. Czy żył? Milicja powiedziała, że dotychczas nigdzie nie znaleziono jego ciała, więc nadzieja jest, ale Rozalia ma się nie łudzić. Zamarła po tych słowach. Określenie „ciało” do dziś dudniło jej w uszach. Nie ma ciała. Jest on. Mój Seweryn – myślała, nie przyjmując do wiadomości tego, że może nie żyć. Niewątpliwie jej świat zawalił się dokładnie dwudziestego czwartego października tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego drugiego roku, kiedy to matka Seweryna bardzo wczesnym rankiem zapukała do drzwi. Otworzyła jej wtedy Danusia – bliźniacza siostra Rozalii.

– Dobry Boże, Rozalia? – Matka Seweryna chwyciła Danusię za rękę. – Jest u ciebie Seweryn?

Drżała. Jej blada twarz zalana była łzami. Być może dlatego po raz pierwszy pomyliła Rozalię z Danusią. Siostry były identyczne. Zupełnie takie same, ale akurat jej nie zdarzało się ich mylić. Często przecież miała kontakt z Rozalią i umiała rozróżnić bliźniaczki po gestach i ruchach. Tylko tym się bowiem różniły. Zawsze były eleganckie, swoje bardzo ciemne, brązowe włosy spinały w duże koki. Mało kto potrafił je odróżnić. A matka Seweryna tak.

– Pani Elżbieto… – Danusia zrobiła krok w tył. – Ja przepraszam. Jestem Danusia.

– Danusia? – Elżbieta odchyliła się jak rażona prądem. – Wybacz mi, dziecko… Ja…

– Pani Elżbieto – wtrąciła się Rozalia, wychylając się zza Danusi. – Co się stało?

– Seweryn zniknął, nie ma go! Nie wrócił wczoraj po pracy i nie ma go aż do teraz!

– Niemożliwe – powiedziała Rozalia, wpatrując się w jeden punkt. – Widziałam się z nim przedwczoraj. Czekałam na niego przed pracą… Boże… Jak to go nie ma?

I zaczął się największy koszmar Rozalii, który pociągnął za sobą falę kolejnych nieszczęść. Od tamtego dnia przez cztery miesiące zdążyło się wydarzyć tak wiele, że czasami sądziła, że śni jej się jakiś koszmar. Ileż może znieść serce pięknej, kochającej dwudziestotrzylatki? Wydawałoby się, że wiele, ale ona czuła, że gaśnie. Seweryn był jej miłością. Jedyną, niepowtarzalną. On kochał ją równie mocno. Byli jednością, więc Rozalia czuła, jak bez niego jej serce rozpada się nie milion kawałków. Sztylet wbijali jej dodatkowo ludzie z wioski, w której wieści rozchodzą się szybko. Matka Seweryna niestety chłonęła plotki jak gąbka wodę, tracąc stopniowo zmysły. Była silną kobietą, ale która kochająca matka może pogodzić się ze stratą dziecka? Czasem myślała, że wolałaby, żeby umarł, bo wtedy wiedziałaby, że jest bezpieczny. Teraz wie tyle, że go nie ma. Oddała Rozalii wszystkie listy, które ta zdążyła do niego napisać od czasu zaginięcia. Pisała je co poniedziałek z nadzieją, że Seweryn odpowie… Że wrócił, ale z niejasnych przyczyn nie odezwał się do niej, chociaż wiedziała, że to byłoby niemożliwe.

***

Przyjechały do Czermyc w wyniku wysiedleń w czterdziestym pierwszym roku. Miały wtedy po dwa latka. Bliźniaczki dla wioski takiej jak Czermyce były sensacją. Później oczywiście wszyscy się przyzwyczaili, ale do teraz, gdy szły ulicą, słyszały od sąsiadek:

– O, panny Dobrowody jak zwykle pod pachę i jak zwykle eleganckie.

Albo:

– Długo pewnie męża szukać nie będą.

Ich matka właśnie tak je wychowała. Kobieta musi być elegancka, niezależna, z dobrymi manierami i zamężna.

Teraz mocno podupadła na zdrowiu. Miała sześćdziesiąt pięć lat, ale przeżyte ciężkie czasy odcisnęły na niej piętno. Bliźniaczki zajmowały się nią jak najlepiej mogły.

Obie skończyły liceum nauczycielskie w pobliskim miasteczku i obie uczyły w tej samej czermyckiej szkole podstawowej, dzieląc się obowiązkami domowymi i opieką nad matką. Właściwie to ich ścieżki nigdy się nie rozeszły. Wydawać by się mogło, że pomimo iż są dwiema osobami, tworzą jakąś niewytłumaczalną jedność.

Coś jednak od jakiegoś czasu między nimi stanęło. Rozalia początkowo nie zwracała na to uwagi, pogrążając się w rozpaczy po stracie ukochanego. Zresztą nie od razu Danusia się zmieniła. To się stało jakiś czas po zaginięciu Seweryna, ale Rozalia zrzucała to na karb troski. Sądziła, że nie porusza przy niej tematu Seweryna, by nie robić jej jeszcze większej przykrości. By nie dusić siostry tak traumatycznym tematem.

To był wtorek. Niemalże cztery miesiące od czasu zaginięcia Seweryna, zwykła poranna przerwa w szkole. Rozalia miała dyżur na szkolnym boisku i pilnowała dzieciaków. Lubiła swoją pracę. W tamtych czasach nauczyciele byli naprawdę poważani.

W pewnej chwili zauważyła, że idzie w jej kierunku starsza, nieznana kobieta.

– Coś ty mu zrobiła! – krzyknęła, zbliżając się do Rozalii. – Jego matka od zmysłów odchodzi. Bój się Boga, dziecko!

– Ale ja pani nie znam – odezwała się z przerażeniem w głosie Rozalia.

Kobieta podeszła do niej tak blisko, że czuła na sobie jej oddech. Kobieta ściszyła głos i zaczęła szeptać:

– Przestań. Przestań kłamać, Danuśka. Już my wiemy, co się między wami dzieje. Nie musisz kłamać. – Wypowiedziawszy ostatnie słowo, obróciła się i odeszła, grożąc palcem. Zrobiła to tak szybko, że nim Rozalia mogła coś powiedzieć, wypuszczając wdech, kobieta była przy bramce boiska.

– Danusia? – zapytała sama siebie, ledwo łapiąc oddech.

Ocknęła się na dźwięk dzwonka. Kazał wracać do szkolnych izb, jednak wiedziała, że ciężko jej będzie poprowadzić dalsze lekcje.

Długo biła się z myślami, jak i czy w ogóle poruszyć z Danusią temat kobiety z boiska. Chciała jednak wiedzieć, co starsza pani miała na myśli. Ludzie często je ze sobą mylili, ale przecież to ona była z Sewerynem, nie Danusia. Dlaczego ta kobieta myślała o Danusi i Sewerynie?

Danusia i Seweryn – dudniło jej w głowie. Natłok myśli nie dawał jej spokoju. W jednej chwili czuła żal do Danusi, że czegoś jej nie mówi, w drugiej miała wyrzuty sumienia, że w ogóle może tak myśleć.

Czy Danusię łączyło coś z Sewerynem? Czy wie, co się z nim stało? Nie. To niemożliwe – myślała. Ufała siostrze jak nikomu innemu. Danusia wydawała się być zadowolona ze szczęścia Rozalii. Starsza kobieta chciała jednak coś przekazać, a Rozalia nie potrafiła skleić jej słów z jakimkolwiek wydarzeniem albo słowami Danusi.

Ostatecznie stwierdziła, że starsza pani musiała się pomylić. Może ludzie z wioski faktycznie myśleli, że Rozalia maczała palce w zaginięciu Seweryna, a kobieta po prostu pomyliła imiona? Rozalia nie słuchała plotek, omijała je szerokim łukiem, a jej matka z Danusią starały się za wszelką cenę, by nie dochodziły do niej te najgorsze. Mieszkańcy Czermyc nabrali wody w usta i przy Rozalii nie poruszali tematu Seweryna. Może to był błąd? W końcu w każdej plotce jest ziarno prawdy.

Tydzień po zdarzeniu Rozalia przestała myśleć o czymkolwiek. Stojąc w kuchni, dostrzegła, że w skrzynce pocztowej coś się znajduje. Niewiele myśląc, poszła, by to sprawdzić. Pobladła, gdy zobaczyła jej zawartość. Dostała list starannie zaklejony, w zielonej kopercie, zaadresowany do Rozalii Dobrowody. Nie było nadawcy, ale pismo i kolor koperty sugerowały tylko jedno: Seweryn. Jeszcze nigdy nie wysłał listu w zwykłej, białej kopercie. Był to jego znak rozpoznawczy, swego rodzaju rytuał.

Jej oczy napełniły się łzami, ale biły blaskiem, który zgasł cztery miesiące temu.

Trzęsącymi się rękami otworzyła list.

„Siódme drzewo za alejką. Dzisiaj, dziewiętnasta. S. Izmer”.

Oczy Rozalii rozkwitły. To tam zawsze się spotykali, by pobyć trochę sam na sam. Alejka to takie miejsce w Czermycach, między dwoma domami, które jako jedyne prowadzi do tutejszego małego lasku. Po prawej i lewej stronie są drzewa. Dokładnie siedem po każdej. Trzeba je minąć, by wejść do lasku. Na tle czermyckich przedwojennych domów to naprawdę urokliwe miejsce.

W pierwszej chwili nie myślała za dużo. Spojrzała na zegarek. Dochodziła dziesiąta. Po chwili jej radość przytłumiło dziwne wrażenie, że coś musi być nie tak. Czy gdyby Seweryn wrócił, nie przyjechałby do niej? Poza tym list musiał wrzucić sam. Była sobota, listonosz nie jeździł. Wczoraj w skrzynce nic nie było, sama sprawdzała. Nie widziała również, żeby ktokolwiek do nich szedł, a od rana była w kuchni, której okno wychodzi wprost na furtkę. Wniosek nasuwał się jeden: Seweryn z niejasnych przyczyn musiał wrzucić list w nocy.

Chwilę namysłu przerwał napad emocji i jedyne, czego Rozalia teraz chciała, to w końcu się przytulić do Seweryna.

Danusi ani matce nie powiedziała ani słowa. Stwierdziła, że skoro Seweryn postanowił o swoim powrocie napisać w liście, w dodatku w sposób zrozumiały tylko dla niej, to znaczy, że nie chce, by ktoś z pozostałych domowników o tym wiedział. Oznajmiła tylko, że idzie do koleżanki po notatki potrzebne do prowadzenia lekcji, i wyszła.

***

Dom Izmerów był jedynym we wsi, który odróżniał się od innych. Świeżo wyremontowany i zdecydowanie większy od reszty domostw. Matka Seweryna była kobietą dość wpływową jak na tamte czasy. Wszystko za sprawą tego, że jako jedyna pracowała poza Czermycami. Kiedyś była dyrektorką liceum w Złotolasach – sporej miejscowości. Jej dyrektorowanie trwało krótko, ale zdążyła nabyć znajomości, dzięki udziałom w przeróżnych bankietach. Począwszy od nauczycieli z miasta, przez innych dyrektorów, aż po grono urzędasów. Teraz utrzymywała się z korepetycji, za które zresztą brała sporo pieniędzy. Ludzie jednak zapisywali do niej czermyckie dzieciaki, bo przecież – jak to mówili – „miastowa, to dużo umie”. Ojciec Seweryna natomiast miał swój garaż i tam trudnił się spawaniem. Prowadził własną firmę. Seweryn zasadniczo był na początku swojej kariery. Pracował w firmie budowlanej, planować iść na studia, a dodatkowo, z pomocą matki, złożył papiery na stanowisko nauczyciela w szkole. To wszystko sprawiło, że Izmerowie byli uważani za zamożnych. Do czasu zaginięcia Seweryna wiedli spokojne i dostatnie życie.

Wydawało się, że spokój został im właśnie zwrócony. Nikt nie przypuszczał, że piątkowy wieczór przyniesie taki obrót sprawy. Matka zachowywała się tak, jakby właśnie ujrzała Boga. Chłopak wszedł do domu, jakby nic się nie wydarzyło. Ojciec z początku miał ochotę go stłuc za to, co zrobił, ale i jemu po chwili przeszło i przyjął syna z otwartymi ramionami.

– Bogu dzięki, Seweryn! – Matka natychmiast wpadła mu w ramiona.

Ojciec uśmiechnął się tylko, poklepał go po plecach z delikatnym uśmiechem, mówiąc, że dobrze, że wrócił.

Po chwili matczynych uniesień padło w końcu pytanie, którego Seweryn wolałby nie usłyszeć.

– Co się z tobą działo, synu? Od zmysłów odchodziliśmy – zapytała matka, rozkładając ręce ku niebu.

– Nic, mamo – odpowiedział, zmuszając się do jak najbardziej szczerego uśmiechu. – Po prostu musiałem wyjechać na robotę, a decyzja zapadła tak szybko, że nawet ubrań wziąć nie mogłem.

– Chcesz powiedzieć, że nawet listu wysłać nie mogłeś? – zapytał stanowczo ojciec.

– Nie.

– A cóż to za robota, że aż cała wieś cię szukać musiała? – Matka zmrużyła oczy. Wyglądało na to, że ton męża dał jej do myślenia.

– Nic takiego. Przepisywanie tłumaczeń na maszynie, ale nie miałem zakwaterowania, dostępu do poczty zresztą też nie. Całymi dniami siedziałem w biurze. Nic więcej. – Seweryn odpowiadał na pytania automatycznie. Spędził wiele dni na wbijaniu sobie w pamięć wyjaśnień, które brzmiałyby jak najwiarygodniej. – Idę teraz napisać list do Rozalii, spotkam się z nią jutro.

Matkę co prawda zdziwiło, że zamiast pojechać do ukochanej, pisze do niej list, ale emocje były tak silne, że dała spokój domysłom. Znowu straciła syna z oczu, gdy zniknął w swoim pokoju i w tamtym momencie było to dla niej jedynym zmartwieniem.

***

Zbliżała się dziewiętnasta. Rozalia czuła, jak jej serce zbliża się do gardła. Nie wiedziała, czego się spodziewać ani w jakim stanie zastanie Seweryna. Czy w ogóle będzie cały? Może ktoś zrobił mu krzywdę? Setki pytań przechodziły jej przez jej głowę. Na dworze było już ciemnawo. Sama nigdy nie przychodziła w to miejsce po zmroku. Gdy zbliżała się do siódmego drzewa, zauważyła Seweryna opartego nogą o drzewo, jak to miał w zwyczaju.

Kilka kroków dalej dostrzegła jego samochód. Zdziwiło ją to, bo nigdy nie przyjeżdżał tu samochodem. Miał zdecydowanie za blisko. Chęć przytulenia go w końcu wygrała i Rozalia przestała się nad czymkolwiek zastanawiać. Padli sobie w ramiona. Na dłuższą metę ta chwila mogłaby się dla nich nie kończyć. Rozalia wtuliła głowę w Seweryna, a on czuł zapach jej ciemnych włosów upiętych w kok. Było to dla niego niezwykle kojące.

Po chwili uniesień Seweryn odciągnął od siebie delikatnie Rozalię i złapał ją za ręce.

– Musisz mi to wybaczyć. Nie miałem wyjścia. – Patrzył jej głęboko w oczy, jakby wzrokiem chciał ją przeprosić za przeszłość, teraźniejszość i całą przyszłość. Wiedział, że zabije, a właściwie już zabił ich całe życie. Życie, bo miłości nigdy.

– Zamilcz. Choćbym miała czekać lata, czekałabym na ciebie. – Powiedziawszy to, ucałowała go w usta i ręce. Spojrzała w dół i spytała łamiącym się głosem: – Gdzie byłeś?

– Musiałem wyjechać. W domu powiedziałem, że na robotę, i tej wersji się trzymajmy.

– Wersji? Cóż się takiego stało, że nawet mnie nie możesz powiedzieć prawdy?

– Zwłaszcza tobie. – Seweryn popatrzył jej w oczy jeszcze głębiej. Było w tym coś niepokojącego. – Kocham cię i nigdy nie przestanę.

Wypowiedziane słowa były dla Rozalii ukojeniem. Nie ciągnęła tematu. Chciała tylko, żeby Seweryn z nią był.

W poniedziałek Rozalia z Danusią uczesały się w kok i wyszły do pracy. Trzeba przyznać, że miały urodę bardziej cygańską niż polską. Piwne oczy, ciemne, brązowe włosy. Były śliczne.

– Seweryn wrócił – oznajmiła w drodze Rozalia. Milczała całą niedzielę, aż w końcu pękła. Bardzo chciała się podzielić radością z Danusią.

Siostra przez chwilę milczała, a ona próbowała na jej twarzy dostrzec choćby grymas, który zdradzałby jej emocje. Nie było nic. Ani zdziwienia, ani radości, ani czegokolwiek. Nie było to do niej podobne. W przeciwieństwie do Rozalii Danusia nie umiała ukrywać emocji. Ani tych złych, ani dobrych.

– Cieszę się – odpowiedziała w końcu, biorąc oddech.

Jej słowa były puste, a jednocześnie ciężkie. Rozalia uchyliła delikatnie usta, chcąc coś jeszcze powiedzieć, ale kobiety właśnie zbliżały się do szkoły.

W progu się rozeszły, każda do innej izby lekcyjnej, a kiedy Rozalia była w połowie korytarza, zawołał ją do siebie dyrektor.

Każdy zastanawiał się, kiedy on w końcu odejdzie na emeryturę. Sprawiał wrażenie, jakby mieszkał w szkole i miał zamiar w niej umrzeć. Jego obskurny pokój nie wróżył nic dobrego. Kolor ścian był tak brzydki jak gospodarz, a na biurku leżały jakieś stosy papierów, kilka książek i zdjęcie jego żony, która umarła piętnaście lat temu.

– Panno Dobrowoda – rzucił oschle, nawet nie patrząc na Rozalię. – Wie pani, że dbam o dobre imię tej szkoły od trzydziestu lat?

– Tak, panie dyrektorze, ale nie rozumiem…

– Ja też nie rozumiem – przerwał jej stanowczo. – Nie wnikam w pani życie prywatne, ale sprawiły panie, że plotki krążące po wsi docierają do szkoły! Tym samym psuje pani jej renomę! – podniósł głos i przywalił ręką w biurko.

– „Panie”? My? Nie wiem, jakie plotki, ale…

– Dosyć! Daję pani czas na sprostowanie sobie życia i tych cholernych plotek! I albo zrobi to pani jak najszybciej, albo się pożegnamy! – Wykrzykując to, wskazał palcem na drzwi. Dużo mu nie trzeba było, by zacząć rzucać wulgaryzmami, ale jakoś przy kobietach starał się zawsze hamować.

Rozalia już nic nie powiedziała. Wiedziała, że zrobi najlepiej, jeśli będzie milczeć. Nie próbowała się dowiedzieć, o jakie plotki chodzi. Przynajmniej nie od dyrektora…

***

– Danusia, do cholery! – Z małej chatki dobiegały krzyki.

– Nie wiem nic, koniec tematu! – odpowiedziała równie głośno Danusia.

– Jak to? Ta starsza kobieta, dyrektor, nieobecność Seweryna i brak jakiejkolwiek reakcji z twojej strony, gdy wrócił. I ty mówisz, że nic nie wiesz?! Jesteśmy siostrami. Nigdy tak nie było.

Rozalia patrzyła Danusi głęboko w oczy, a ona po chwili nie mogła znieść jej spojrzenia. Opuściła oczy i chwyciła Rozalię za obydwie ręce.

– I nie będzie… – Ściszyła głos. – Przestańmy się drzeć, bo mama zaraz usłyszy.

Rozalia postanowiła, że mimo wszystko nie odpuści. Wzięła Danusię za rękę i zaprowadziła do swojego pokoju. Miała na końcu języka oskarżenie siostry o romans z Sewerynem, co jednak było ostatnią rzeczą, jakiej spodziewałaby się po nim. Kochali się i jedno za drugim wskoczyłoby w ogień. To było pewne, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że coś jest nie tak. Kłótnię przerwało jednak pukanie do drzwi. Rozalia zajrzała przez firankę i spostrzegła Seweryna kierującego się od drzwi z powrotem do samochodu. W jej oczach pojawiła się nadzieja. Jeszcze chwilę patrzyła na chłopaka i czym prędzej poszła włożyć buty.

– Danusia! – krzyknęła, chcąc powiedzieć jej, że wychodzi.

Siostry jednak już w domu nie było.

***

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji

Spis treści:

Tajemnice zabrane do grobu

ISBN: 978-83-8313-756-8

© Kinga Łukasik i Wydawnictwo Novae Res 2023

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody Wydawnictwa Novae Res.

REDAKCJA: Dominika Synowiec

KOREKTA: Anna Grabarczyk

OKŁADKA: Michał Duława | Paradise Studio; jannoon028 | Shutterstock.com

Wydawnictwo Novae Res należy do grupy wydawniczej Zaczytani.

Grupa Zaczytani sp. z o.o.

ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia

tel.: 58 716 78 59, e-mail: [email protected]

http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest na stronie zaczytani.pl.

Opracowanie ebooka Katarzyna Rek