Trzynaście krzeseł ebook

Wstęp

Jack stoi bez ru­chu na po­de­ście sta­re­go, po­grążo­ne­go w ciem­no­ściach domu i spo­gląda na swo­je sto­py. Przed sobą ma ostat­nie z troj­ga drzwi, te, spod któ­rych wy­le­wa się wąska smu­żka świa­tła. Wpa­tru­je się w bli­źnia­cze pó­łk­si­ęży­ce bla­sku pa­da­jące­go na czub­ki jego bu­tów i w gołe de­ski podło­gi z drew­na o ory­gi­nal­nych sło­jach, wi­docz­nych wy­ra­źnie w świe­tli­stej ka­łu­ży. Stoi tak od kil­ku mi­nut z dło­nią na klam­ce, za­sta­na­wia­jąc się, czy we­jść do środ­ka. Roz­sądek mu pod­po­wia­da, że nie po­wi­nien tego ro­bić, bo prze­cież nie ma po­jęcia, co znaj­du­je się za drzwia­mi. Jed­nak cie­ka­wo­ść su­ge­ru­je coś prze­ciw­ne­go, do­kład­nie z tego sa­me­go po­wo­du.

A Jack jest cie­kaw­skim chłop­cem.

Dla­te­go wła­śnie wstrzy­mu­je od­dech, za­gry­za war­gi, po czym na­ci­ska klam­kę i wcho­dzi do środ­ka. I oto są, cała dwu­nast­ka, sie­dzą wo­kół okrągłe­go drew­nia­ne­go sto­łu, a kie­dy drzwi gło­śnym skrzy­pie­niem oznaj­mia­ją jego przy­by­cie, od­wra­ca­ją ku nie­mu gło­wy. Chwi­lę to trwa, za­nim do­strze­że ich twa­rze, bo po­kój oświe­tla je­dy­nie sła­by blask świec, więc jego wzrok musi się przy­zwy­cza­ić do pó­łm­ro­ku. Kie­dy to się uda­je, a nie­wy­ra­źne po­sta­cie na­bie­ra­ją wresz­cie wła­ści­wych kszta­łtów, Jack za­uwa­ża naj­pierw bla­de­go czło­wie­ka, któ­ry sie­dzi do­kład­nie na­prze­ciw­ko drzwi.

Mężczy­zna jest nie­wy­so­ki, ubra­ny skrom­nie w ciem­ny, do­brze skro­jo­ny gar­ni­tur, schlud­nie za­pi­ęty na wszyst­kie gu­zi­ki, do któ­re­go do­brał bia­łą, wy­kroch­ma­lo­ną ko­szu­lę z ła­ma­nym ko­łnie­rzy­kiem oraz gład­ki ciem­ny kra­wat. Wło­sy ma krót­kie, gład­ko za­cze­sa­ne, syl­wet­kę nie­na­gan­ną. Wy­gląda na sta­tecz­ne­go, upo­rząd­ko­wa­ne­go i opa­no­wa­ne­go czło­wie­ka. Je­śli nie li­czyć nie­co sta­ro­mod­ne­go stro­ju, nie ma w nim nic nie­zwy­kłe­go, a jed­nak zda­je się wręcz pro­mie­nio­wać au­to­ry­te­tem, co od razu przy­ci­ąga uwa­gę Jac­ka. Sto­jąca przed nim świe­ca oświe­tla mu twarz od dołu, da­jąc odro­bi­nę upior­ny efekt, ale jego uprzej­my uśmiech zda­je się dzia­łać wręcz uspo­ka­ja­jąco.

– Je­steś spó­źnio­ny – od­zy­wa się jed­na z po­zo­sta­łych osób, sie­dząca po pra­wej ko­bie­ta o chro­po­wa­tym, po­iry­to­wa­nym gło­sie.

– Wszy­scyje­ste­śmy spó­źnie­ni – stwier­dza inna z ko­biet.

Jack nie ro­zu­mie, co chcia­ła przez to po­wie­dzieć, ale cie­szy go, że przy­naj­mniej jej głos brzmi przy­ja­źnie. Ona sama też zresz­tą wy­gląda na miłą, co Jack od razu za­uwa­ża, gdy tyl­ko prze­no­si na nią spoj­rze­nie. Ko­bie­ta ład­nie się uśmie­cha i chy­ba robi to często, wnio­sku­jąc po ku­rzych łap­kach na jej twa­rzy. Ob­ser­wu­je Jac­ka z lek­kim roz­ba­wie­niem, ciem­ne oczy po­ły­sku­ją kpi­ąco w bla­sku świec, w jej krót­kich wło­sach wi­dać pierw­sze nit­ki si­wi­zny.

– Za­pra­sza­my da­lej – mówi, uno­sząc rękę i ki­wa­jąc na Jac­ka dłu­gi­mi pal­ca­mi, zu­pe­łnie jak­by ła­sko­ta­ła po­wie­trze. – Nie cho­waj się w ciem­no­ściach. Po­dej­dź bli­żej, że­by­śmy mo­gli cię wi­dzieć.

Głos ma ła­god­ny i przy­jem­ny, wręcz drżący od tłu­mio­ne­go śmie­chu. Jack po­słusz­nie wy­pe­łnia jej po­le­ce­nie i robi trzy kro­ki na­przód, zu­pe­łnie jak­by sze­dł we śnie, pod­czas gdy drzwi za­my­ka­ją się za nim ze skrzy­pie­niem.

Po­miesz­cze­nie jest spo­re, z wy­so­kim su­fi­tem, na podło­dze i ścia­nach z od­pa­da­jącym tyn­kiem brak ja­kich­kol­wiek ozdób. Je­dy­ne oświe­tle­nie za­pew­nia­ją sto­jące na sto­le świe­ce, po jed­nej dla ka­żdej z sie­dzących przy nim osób. To wła­śnie one rzu­ca­ją wo­kół te ru­cho­me, jak­by trwo­żli­we cie­nie. W głębi po le­wej stro­nie znaj­du­je się okno z dłu­gi­mi ja­sny­mi za­sło­na­mi, za­ci­ągni­ęty­mi te­raz nie­zbyt sta­ran­nie. Jack do­sko­na­le pa­mi­ęta, że jesz­cze kil­ka mi­nut wcze­śniej stał na żwi­ro­wym pod­je­ździe przed do­mem i pa­trzył na wąską smu­gę świa­tła w oknie na pi­ętrze, drżąc odro­bi­nę ze stra­chu na sam ten wi­dok.

– Masz dzi­siaj do­łączyć do na­sze­go gro­na – mówi bla­dy mężczy­zna, i cho­ciaż nie brzmi to jak py­ta­nie, Jack od­po­wia­da:

– Tak.

– Będzie­my po­trze­bo­wa­li jesz­cze jed­ne­go krze­sła – do­da­je mężczy­zna spo­koj­nym, ci­chym gło­sem. – Lee, mogę cię pro­sić?

Na krze­słach naj­bli­żej we­jścia sie­dzi dwój­ka na­sto­lat­ków: chło­pak na oko kil­ka lat star­szy od Jac­ka oraz dziew­czyn­ka, z ko­lei chy­ba młod­sza. Chło­piec wsta­je z miej­sca. Jak na swój wiek jest wy­so­ki, a by­łby pew­nie jesz­cze wy­ższy, gdy­by prze­stał się tak kosz­mar­nie gar­bić. Wy­gląda, jak­by wsty­dził się swo­je­go wzro­stu, na do­da­tek cały czas po­chy­la gło­wę, tak że wło­sy opa­da­ją mu aż na oczy.

– Ja­sne – mam­ro­cze pod no­sem. – Pój­dę i, hm… – Od­su­wa od sto­łu krze­sło i wska­zu­je na nie nie­zgrab­nym ge­stem. – Pro­szę, sia­daj tu­taj, a ja za­raz…

– Dzi­ęki – od­po­wia­da Jack i nie­wie­le my­śląc, opa­da na sie­dze­nie. Sły­szy, jak drzwi za jego ple­ca­mi otwie­ra­ją się ze skrzy­pie­niem, a po­tem znów za­my­ka­ją.

– Wi­taj – mówi wów­czas bla­dy mężczy­zna. – Wi­ta­my cię w na­szym gro­nie.

Sie­dzi nie­mal do­kład­nie na­prze­ciw­ko Jac­ka, któ­ry, za­ci­ska­jąc zęby tak moc­no, że po­wi­nien chy­ba za­cząć się mar­twić o ich szkli­wo, wpa­tru­je się w nie­go z nie­co nie­mądrym uśmie­chem. Bla­dy mężczy­zna jest o całą gło­wę ni­ższy od swo­ich sąsia­dów, a jed­nak to on zda­je się prze­wod­ni­czyć temu spo­tka­niu. Trud­no po­wie­dzieć, w ja­kim jest wie­ku, może mieć rów­nie do­brze trzy­dzie­ści, jak i sze­śćdzie­si­ąt lat. W ka­żdym ra­zie Jack nie wi­dzi u nie­go cha­rak­te­ry­stycz­nych oznak sta­rze­nia się, si­wie­jących czy prze­rze­dzo­nych wło­sów, do­strze­ga za­le­d­wie kil­ka zmarsz­czek i głęb­szych bruzd. Jed­nak coś w jego wy­glądzie, a może w jego spoj­rze­niu su­ge­ru­je, że prze­żył na tym świe­cie wie­le lat, do­świad­czył naj­ró­żniej­szych trosk i po­znał, co to cier­pie­nie.

Jack na­dal usi­łu­je za­pa­no­wać nad zde­ner­wo­wa­niem, kie­dy sły­szy, jak drzwi za jego ple­ca­mi znów otwie­ra­ją się ze skrzyp­ni­ęciem. To tyl­ko ten przy­gar­bio­ny chło­pak, Lee, wra­ca z do­dat­ko­wym krze­słem.

– Prze­pra­szam… mogę…? – mówi, więc Jack prze­su­wa się ze swo­im krze­słem odro­bi­nę w pra­wo, zaś trzech bro­da­tych mężczyzn od­su­wa się w lewo. Wów­czas Lee z prze­pra­sza­jącą miną sta­wia w po­wsta­łej w ten spo­sób luce trzy­na­ste krze­sło i wresz­cie na nim sia­da. – Aha, jesz­cze… – Przy tych sło­wach umiesz­cza na sto­le przed Jac­kiem świe­cę, a sie­dząca po pra­wej dziew­czyn­ka za­pa­la ją od swo­jej. Blask pło­mie­nia pod­kre­śla jej uśmiech, od­bi­ja się w sze­ro­ko roz­war­tych z pod­eks­cy­to­wa­nia oczach.

– Dzi­ęku­ję, Lee – mówi tym­cza­sem bla­dy mężczy­zna. – Dzi­ęku­ję, Ame­lio. – Po czym zwra­ca się wresz­cie do Jac­ka. – A ty na­zy­wasz się…?

– Och, tak, prze­pra­szam. Mam na imię Jack – od­po­wia­da Jack.

– Jack. W po­rząd­ku. Wi­taj. – Ciem­ne oczy mężczy­zny po­zo­sta­ją nie­ru­cho­me, choć w obu ta­ńczą te­raz dro­bi­ny od­bi­te­go świa­tła świe­cy. – Po­zwól, że ci przed­sta­wię. – Uno­si lek­ko dłoń spo­czy­wa­jącą do tej pory na bla­cie sto­łu i wska­zu­je szczu­pły­mi pal­ca­mi przy­gar­bio­ne­go chłop­ca po le­wej stro­nie Jac­ka. – To jest Lee – mówi, na co chło­pak jesz­cze moc­niej po­chy­la gło­wę.

– Pan Black­mo­re. – Bla­dy mężczy­zna kon­ty­nu­uje pre­zen­ta­cję zgod­nie z ru­chem wska­zó­wek ze­ga­ra. – Piotr, a na­stęp­nie pan Har­low. – Mowa o trzech bro­da­tych mężczy­znach, ale Jack zwra­ca tak na­praw­dę uwa­gę je­dy­nie na sie­dzące­go po­środ­ku Pio­tra. Mężczy­zna przy­po­mi­na ol­brzy­ma, ale uśmie­cha się sze­ro­ko i przy­ja­źnie zza swo­jej krza­cza­stej, ru­da­wej bro­dy z pa­sem­ka­mi si­wi­zny, uka­zu­jąc przy tym krzy­we zęby.

– Ha, Jack! Miło cię po­znać! Wła­śnie tak! – Bro­dacz uno­si swo­je po­tężne dło­nie w ge­ście po­wi­ta­nia tak gwa­łtow­nie, że o mało nie wy­mie­rza swo­im ko­le­gom cio­sów pro­sto w twarz.

– Pan Fow­ler – kon­ty­nu­uje bla­dy mężczy­zna, a wów­czas sąsiad po jego pra­wej stro­nie po­chy­la nie­spiesz­nie gło­wę.

Je­śli przy­jąć, że Piotr zo­stał wy­ku­ty ze ska­ły, to rysy pana Fow­le­ra spra­wia­ją wra­że­nie, jak­by wy­rze­źbio­no je w drew­nie. Jego po­ci­ągła, kan­cia­sta twarz przy­po­mi­na od­cie­niem wy­sta­wio­ny na dzia­ła­nie wia­tru i desz­czu ko­nar czy pniak, w któ­rym sło­na bry­za wy­żło­bi­ła głębo­kie bruz­dy. Mężczy­zna wy­gląda tak, jak­by wi­dział już na tym świe­cie nie­jed­no, a jed­nak jego war­gi i oczy uśmie­cha­ją się, kie­dy po­chy­la lek­ko gło­wę w ge­ście po­wi­ta­nia.

– Pan Ran­dolph – kon­ty­nu­uje tym­cza­sem bla­dy mężczy­zna, uno­sząc tym ra­zem pal­ce le­wej dło­ni, na co jego sąsiad z tej wła­śnie stro­ny kła­nia się sztyw­no.

– Pan­na Cra­ne – mówi bla­dy mężczy­zna.

– Fran­ces – do­da­je pan­na Cra­ne, miła ko­bie­ta o krót­kich si­wych wło­sach i ku­rzych łap­kach od śmie­chu. – Wi­taj, Jack. – Znów uśmie­cha się do nie­go ser­decz­nie.

– Pro­fe­sor Cle­ary, pani Trent, pan­na Mul­li­gan.

– PaniMul­li­gan – po­pra­wia go ele­ganc­ko ubra­na, mło­da ko­bie­ta o prak­tycz­nej fry­zu­rze.

Fran­ces uśmie­cha się i mru­czy pod no­sem:

– Wła­śnie tak, Katy, po­wiedz mu do słu­chu.

– Oraz Ame­lia – do­da­je bla­dy mężczy­zna, igno­ru­jąc je obie.

Dziew­czyn­ka sie­dząca po pra­wej ręce Jac­ka rzu­ca mu za­cie­ka­wio­ne spoj­rze­nie, któ­re by­ło­by nie­po­ko­jąco in­ten­syw­ne, na­wet gdy­by nie gru­be, po­wi­ęk­sza­jące szkła jej oku­la­rów.

– Miło mi cię po­znać, Jack. Bar­dzo dzi­ęku­ję – mówi po­spiesz­nie, bez­barw­nym to­nem, zu­pe­łnie jak­by re­cy­to­wa­ła wy­uczo­ne na pa­mi­ęć sło­wa z ja­kie­goś sce­na­riu­sza, w ogó­le nie zda­jąc so­bie spra­wy z ich zna­cze­nia.

– Cze­ść – od­po­wia­da Jack, od­chy­la­jąc się lek­ko, żeby uciec przed jej świ­dru­jącym spoj­rze­niem, a po­tem prze­no­si wzrok z po­wro­tem na bla­de­go mężczy­znę w ocze­ki­wa­niu, że ten na ko­niec się przed­sta­wi. Mężczy­zna jed­nak tego nie robi. Je­dy­nie ze sto­ic­kim spo­ko­jem wpa­tru­je się w Jac­ka, po raz ko­lej­ny sku­pia­jąc na so­bie uwa­gę chłop­ca, jak­by cała resz­ta zwy­czaj­nie prze­sta­ła ist­nieć.

– Bar­dzo do­brze – do­da­je wresz­cie bla­dy mężczy­zna i le­ciut­ko kiwa gło­wą, a po­tem z po­wro­tem kła­dzie obie dło­nie na bla­cie sto­łu. – A więc mo­że­my za­czy­nać?

Ale co za­czy­nać?, prze­my­ka Jac­ko­wi przez gło­wę.

Cho­ciaż po­do­ba mu się, że tego nie wie. Za­wsze lu­bił to uczu­cie, kie­dy czło­wiek nie ma po­jęcia, co się za chwi­lę wy­da­rzy. Z ró­żnych względów nie po­win­no go tu­taj wca­le być. Po pierw­sze nie wie, kim są ci lu­dzie, a po dru­gie sły­szał prze­cież roz­ma­ite plot­ki o tym domu i wszyst­kim, co od­by­wa się w jego mu­rach. Je­den chło­pak opo­wie­dział mu o tym całe wie­ki temu. Na­praw­dę nie­sa­mo­wi­te hi­sto­rie. Jack oczy­wi­ście w to wszyst­ko nie wie­rzy, ale mimo to od­czu­wa lek­ki nie­po­kój.

Przy­naj­mniej sie­dzi naj­bli­żej drzwi, więc gdy­by uznał, że musi się stąd czym prędzej za­bie­rać, za­wsze może to zro­bić. Po­tra­fi szyb­ko bie­gać. W ka­żdym ra­zie szyb­ciej, niż któ­ra­kol­wiek z sie­dzących wo­kół osób, tak mu się przy­naj­mniej wy­da­je. Dla­te­go jest odro­bi­nę zde­ner­wo­wa­ny, ale nie za bar­dzo. Nie na tyle, by nie czuć za­cie­ka­wie­nia. Strach go nie po­wstrzy­ma – musi się do­wie­dzieć, co będzie da­lej.– Pa­nie Black­mo­re – mówi tym­cza­sem bla­dy mężczy­zna, zwró­ciw­szy na bro­da­cza sie­dzące­go tuż obok przy­gar­bio­ne­go Lee je­dy­nie spoj­rze­nie swo­ich ciem­nych oczu.

Wspo­mnia­ny mężczy­zna ma gład­ko ogo­lo­ną gło­wę i cały jest ubra­ny na czar­no, jego schlud­na, sta­ran­nie przy­ci­ęta bro­da też jest kru­czo­czar­na. Na dźwi­ęk swo­je­go na­zwi­ska pod­no­si wzrok i spo­gląda na bla­de­go mężczy­znę.

– Tak?

– Może ze­chce pan za­cząć?

– Ależ oczy­wi­ście. – Pan Black­mo­re spo­gląda na resz­tę ze­bra­nych przy sto­le osób i za­ci­ska usta, jak­by sta­rał się ze­brać w so­bie, jego noz­drza roz­sze­rza­ją się raz i dru­gi, kie­dy wci­ąga głębo­ko po­wie­trze. Jack za­sta­na­wia się, co się za chwi­lę wy­da­rzy, cho­ciaż usi­łu­je uda­wać, że do­sko­na­le to wie.

A po­tem oka­zu­je się, że plot­ki są przy­naj­mniej po części praw­dzi­we, po­nie­waż pan Black­mo­re za­czy­na snuć opo­wie­ść.

Wszyst­ko za­częło się na tar­gu.

Wil­liam Cobb szcze­gól­nie lu­bił ta­kie miej­sca, bo tłu­my za­wsze dzia­ła­ły na jego ko­rzy­ść. W tło­ku ni­ko­go nie dzi­wi­ło niby to przy­pad­ko­we po­pchni­ęcie czy zde­rze­nie z ga­po­wa­tym ła­ma­gą, więc ofia­ra na­wet nie czu­ła, gdy jego szczu­płe, zręcz­ne pal­ce po­zba­wia­ły ją sa­kiew­ki z pie­ni­ędz­mi czy ze­gar­ka. W ta­kim tłu­mie za­wsze też ła­twiej wy­pa­trzeć od­po­wied­nią ofia­rę, a na do­da­tek lu­dzie w dzień tar­go­wy zwy­kle mają przy so­bie spo­rą go­tów­kę.

Jed­nak krzep­ki mło­dzie­niec o ja­snych wło­sach, ubra­ny w skó­rza­ną ka­mi­zel­kę, nie na­le­żał do osób, któ­re nor­mal­nie wzbu­dzi­ły­by za­in­te­re­so­wa­nie Wil­lia­ma, bo ten do­brze wie­dział, jak wy­bie­rać war­te za­cho­du ofia­ry, a ów mło­dy czło­wiek nie wy­glądał szcze­gól­nie za­chęca­jąco. Spra­wiał wra­że­nie bie­da­ka, bo choć ubra­nie miał schlud­ne i czy­ste, to rów­nież moc­no już wy­słu­żo­ne: man­kie­ty ko­szu­li były wy­strzępio­ne, a spodnie po­wy­py­cha­ne na ko­la­nach. Nie był też ra­czej ty­pem nie­zgu­ły, więc ewen­tu­al­ny zysk wy­da­wał się moc­no nie­pew­ny, w prze­ci­wie­ństwie do mo­żli­wo­ści ze­bra­nia so­lid­nych ci­ęgów z rąk nie­do­szłej ofia­ry. A jed­nak z ja­kie­goś po­wo­du Wil­liam nie za­czął się od razu roz­glądać za ła­twiej­szym ce­lem, tyl­ko wci­ąż ob­ser­wo­wał mło­de­go czło­wie­ka, któ­ry nie wie­dzieć cze­mu bu­dził w nim dziw­nie sil­ną nie­chęć. Mężczy­zna wła­śnie przy­sta­nął przy kwia­ciar­ce. Och, czy­li był za­ko­chany, a kwiat­ki mia­ły za­pew­ne sta­no­wić pre­zent dla wy­bran­ki jego ser­ca. Ohy­da.

Mło­dzie­niec wy­jął mo­ne­tę z sa­kiew­ki i ku­pił skrom­ny bu­kie­cik – na wi­ęcej pew­nie nie było go stać. A po­tem, kie­dy od­bie­rał resz­tę, Wil­liam nie­ocze­ki­wa­nie do­strze­gł błysk zło­ta na jego le­wej dło­ni. Ko­lej­ne ukrad­ko­we spoj­rze­nie na mło­de­go czło­wie­ka, któ­ry wła­śnie ski­nął kwia­ciar­ce ręką, tyl­ko po­twier­dzi­ło po­dej­rze­nia Wil­lia­ma – to ob­rącz­ka. Mężczy­zna ru­szył przed sie­bie z sze­ro­kim uśmie­chem na ustach i tak za­do­wo­lo­ną miną, że Wil­liam uznał ob­ra­bo­wa­nie go za wręcz swój obo­wi­ązek. Po­zba­wi go tego zło­te­go krążka przy naj­bli­ższej nada­rza­jącej się oka­zji. To za­pew­ne je­dy­na cen­na rzecz, jaką za­ko­cha­ny głu­piec po­sia­da, więc ode­bra­nie mu jej spra­wi zło­dzie­jasz­ko­wi tym wi­ęcej przy­jem­no­ści.

Dla­te­go wła­śnie Wil­liam ru­szył w ślad za mło­dym czło­wie­kiem, bacz­nie go ob­ser­wu­jąc, by do­strzec naj­mniej­szy dro­biazg, któ­ry mó­głby się oka­zać przy­dat­ny w do­pro­wa­dze­niu zło­dziej­skie­go przed­si­ęw­zi­ęcia do zwie­ńczo­ne­go suk­ce­sem ko­ńca. Wil­liam był praw­dzi­wym mi­strzem w swo­im fa­chu, kie­szon­kow­cem o zręcz­nych, szyb­kich dło­niach god­nych pre­sti­di­gi­ta­to­ra. Jed­nak kra­dzież ob­rącz­ki z pal­ca ofia­ry tak, by ta się nie zo­rien­to­wa­ła, to już trud­niej­sza sztu­ka. Z dru­giej stro­ny, je­śli tyl­ko wy­my­śli ja­kąś wy­mów­kę, któ­ra po­zwo­li mu uści­snąć dłoń mło­de­go czło­wie­ka, na pew­no zdo­ła zsu­nąć zło­ty krążek, o ile ten nie oka­że się zbyt cia­sny.

Mło­dy czło­wiek tym­cza­sem szyb­ko do­ko­ńczył spra­wun­ki. Po dłu­gim na­my­śle i jesz­cze dłu­ższym tar­gu o cenę, osta­tecz­nie na­był no­wiut­ką ło­pa­tę i ści­ska­jąc ją w ga­rści, ru­szył pie­szo dro­gą pro­wa­dzącą poza mia­sto. Wil­liam kro­czył w ślad za nim, trzy­ma­jąc się nie­co z tyłu i nie­ustan­nie wy­pa­tru­jąc do­god­ne­go mo­men­tu. Na dro­dze było zbyt tłocz­no, za dużo ewen­tu­al­nych świad­ków, ale w miej­scu, gdzie ta skręca­ła, by okrążyć wzgó­rze, mło­dy czło­wiek zsze­dł na ście­żkę bie­gnącą przez po­ra­sta­jący zbo­cze las.

Wil­liam nie zwal­niał kro­ku, podąża­jąc w sto­sow­nej od­le­gło­ści za mło­dzie­ńcem, któ­ry ma­sze­ro­wał ra­źno i po­gwiz­dy­wał przy tym ra­do­śnie. Wil­liam miał go ser­decz­nie do­syć, na­praw­dę po­wi­nien jak naj­szyb­ciej po­ło­żyć temu kres. Ob­my­ślił już na­wet cały plan, ale by wcie­lić go w ży­cie, mu­siał zbli­żyć się do swo­jej ofia­ry z na­prze­ciw­ka. Dla­te­go zbo­czył ze ście­żki w las i nie­zau­wa­żo­ny przez mło­de­go czło­wie­ka po­pędził przed sie­bie, sta­ra­jąc się za­cho­wać bez­piecz­ną od­le­gło­ść od dró­żki, do­pó­ki nie wy­sfo­ro­wał się po­rząd­nie do przo­du. Wów­czas wy­sze­dł spo­mi­ędzy drzew z po­wro­tem na ście­żkę i ru­szył nie­śpiesz­nym kro­kiem na spo­tka­nie swo­jej ofia­ry. Wkrót­ce do­ta­rł do miej­sca, w któ­rym bie­gnąca skra­jem lasu dró­żka gwa­łtow­nie skręca­ła. To wła­śnie tu­taj zde­cy­do­wał się za­cze­kać.

A kie­dy po­gwiz­dy­wa­nie sta­ło się na tyle gło­śne, że mło­dy czło­wiek lada mo­ment mu­siał się wy­nu­rzyć zza za­krętu, Wil­liam zno­wu ru­szył przed sie­bie. Na wi­dok mężczy­zny udał za­sko­cze­nie i za­to­czył się lek­ko, tak że ko­li­zja była zwy­czaj­nie nie­unik­nio­na. Do­pie­ro co za­ku­pio­na na tar­gu ło­pa­ta upa­dła z brzękiem na zie­mię, pod­czas gdy jej nie­szczęsny wła­ści­ciel wy­lądo­wał z gło­śnym hu­kiem wśród dzi­kich kwia­tów po­ra­sta­jących skraj ście­żki. Wil­liam na­tych­miast wy­ci­ągnął rękę, by po­móc oszo­ło­mio­ne­mu mło­dzie­ńco­wi wstać.

– Och, bar­dzo prze­pra­szam – po­wie­dział przy tym. – Nie sły­sza­łem, że pan idzie, a na do­da­tek chy­ba się po­tknąłem. Nic panu nie jest, mój dro­gi pa­nie? Musi mnie pan te­raz uwa­żać za strasz­ne­go nie­zgra­bia­sza.

I za­nim mło­dy czło­wiek sta­nął z po­wro­tem moc­no na no­gach, jego zło­ta ob­rącz­ka już zna­la­zła się w po­moc­nej dło­ni Wil­lia­ma. Do­sko­na­ła ro­bo­ta. Wil­liam z tru­dem po­wstrzy­mał uśmiech na myśl, jak cu­dow­nie się to wszyst­ko uda­ło, by więc ukryć za­do­wo­le­nie, schy­lił się po ło­pa­tę.

– Och, nic się nie sta­ło. – Upa­dek naj­wy­ra­źniej nie ze­psuł mło­de­mu czło­wie­ko­wi hu­mo­ru.

Mężczy­zna wci­ąż uśmie­chał się ra­do­śnie, na­wet kie­dy od­pędzał dło­nią psz­czo­łę, naj­wy­ra­źniej wy­pło­szo­ną przez nie­go spo­mi­ędzy kwia­tów. Wil­liam też się uśmie­chał, przy­naj­mniej do mo­men­tu, kie­dy psz­czo­ła pod­le­cia­ła do nie­go. Zbli­ża­ła się do jego twa­rzy, a że w pra­wym ręku na­dal trzy­mał ło­pa­tę, więc za­mach­nął się lewą, usi­łu­jąc prze­pędzić uprzy­krzo­ne­go owa­da.

Od razu uświa­do­mił też so­bie swój błąd, jed­nak było już za pó­źno, by co­kol­wiek na to za­ra­dzić. Ob­rącz­ka wy­śli­znęła mu się z pal­ców i ude­rzy­ła o ka­mień z me­ta­licz­nym brzękiem, któ­ry zda­wał się roz­brzmie­wać gło­śnym echem. Mło­dy czło­wiek o mi­łej, szcze­rej twa­rzy po­pa­trzył ze zdu­mie­niem w dół, a po­tem pod­nió­sł z po­wro­tem wzrok na Wil­lia­ma z wy­ra­zem roz­cza­ro­wa­nia w oczach. Wil­liam nie wa­hał się dłu­żej, z ca­łej siły za­mach­nął się ło­pa­tą i ude­rzył nią swo­ją ofia­rę w gło­wę, a wów­czas mło­dzie­niec osu­nął się bez czu­cia na zie­mię ni­czym po­wa­lo­ne drze­wo.

Wil­liam od­cze­kał chwi­lę, go­tów ude­rzyć ło­pa­tą po­now­nie, ale mło­dy czło­wiek le­żał bez ru­chu. Gło­wę miał od­gi­ętą do tyłu pod dziw­nym kątem, a jego pie­rś nie uno­si­ła się już w od­de­chu. Wil­lia­mo­wi zda­wa­ło się, że cios nie był na tyle moc­ny, by po­zba­wić prze­ciw­ni­ka ży­cia, ale naj­wy­ra­źniej ten upa­da­jąc, zdo­łał ja­ki­mś cu­dem skręcić so­bie kark. I te­raz le­żał tu przed nim zu­pe­łnie mar­twy. To do­praw­dy bar­dzo nie­tak­tow­ne z jego stro­ny. No ale przy­naj­mniej ku­pił wcze­śniej ło­pa­tę.

Wil­liam za­ci­ągnął cia­ło do lasu i po­grze­bał je w wy­ko­pa­nym na­pręd­ce gro­bie. Przy­sy­pał jesz­cze świe­żo po­ru­szo­ną zie­mię ga­łąz­ka­mi i li­śćmi, a na wierz­chu po­ło­żył ku­pio­ny przez mło­de­go czło­wie­ka na tar­gu bu­kie­cik kwia­tów, bo wy­da­ło mu się to bar­dzo za­baw­ne. Na za­ko­ńcze­nie ci­snął ło­pa­tę jak naj­da­lej mi­ędzy drze­wa, wró­cił na ście­żkę i ru­szył szyb­kim kro­kiem przed sie­bie. Nie za­trzy­my­wał się, do­pó­ki do­brze po zmierz­chu nie do­ta­rł do ja­kie­jś wio­ski wy­star­cza­jąco od­da­lo­nej od miej­sca zbrod­ni, a tam najął so­bie na noc po­kój w go­spo­dzie.

Dwa dni pó­źniej był już w sąsied­nim hrab­stwie, ty­dzień po­tem w Nor­wich. Spo­tkał się tam z czło­wie­kiem, któ­re­go znał od lat, choć ni­g­dy nie po­zna­li na­wza­jem swo­ich praw­dzi­wych imion. To wła­śnie jemu sprze­dał łupy z ostat­niej wy­pra­wy, wszyst­kie poza ob­rącz­ką, któ­rą zde­cy­do­wał się za­trzy­mać. A że przez ostat­nich kil­ka ty­go­dni nie pró­żno­wał, trans­ak­cja ta przy­nio­sła mu ca­łkiem spo­ry za­ro­bek.

Od razu przy­stąpił też z wiel­kim en­tu­zja­zmem do opró­żnia­nia ci­ążące­go mu miesz­ka. Wy­na­jął po­rząd­ną kwa­te­rę w przy­dro­żnym za­je­ździe, gdzie do­brze ja­dał i po­pi­jał tęgo, a poza tym od­da­wał się ha­zar­do­wi w licz­nym gro­nie przy­ja­ciół, z któ­rych części w ogó­le so­bie nie przy­po­mi­nał. Nie żeby mu to spe­cjal­nie prze­szka­dza­ło. Do­sko­na­le się ba­wił w tej we­so­łej kom­pa­nii, a o przy­krym zda­rze­niu sprzed ty­go­dnia zdążył już ca­łkiem za­po­mnieć. Dla­te­go wła­śnie, kie­dy któ­re­jś nocy wró­cił do swo­je­go po­ko­ju z pe­łnym brzu­chem i lek­ką gło­wą, chwi­lę trwa­ło, za­nim przy­po­mniał so­bie, skąd w ogó­le ma tę ob­rącz­kę.

A kie­dy już wszyst­ko do nie­go wró­ci­ło, wca­le nie po­czuł wy­rzu­tów su­mie­nia. Unió­sł tyl­ko zło­ty krążek do oczu, by przez chwi­lę po­dzi­wiać od­bi­ja­jący się w jego po­wierzch­ni pło­mień świe­cy. Ca­łkiem ład­na bły­skot­ka, po­wi­nien do­stać za nią nie­złą cenę, gdy w ko­ńcu zde­cy­du­je się ją sprze­dać. W za­my­śle­niu wsu­nął ją na pa­lec, pa­so­wa­ła wręcz ide­al­nie. Ale za­nim zdążył zro­bić coś wi­ęcej, już za­pa­dł w ci­ężki sen.

Chwi­lę pó­źniej jed­nak w jego sen­ne ma­ja­ki wda­rł się nie­ocze­ki­wa­nie głos tak ci­chy, że nie gło­śniej­szy od szep­tu, a jed­nak tak wy­ra­źny, że Wil­liam nie miał naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, co wła­śnie usły­szał. Zda­wa­ło mu się ta­kże, że po­czuł po­wiew czy­je­goś od­de­chu na swo­im uchu.

Od­da­waj.

Prze­ra­żo­ny po­de­rwał się z krze­sła z okrzy­kiem tak gwa­łtow­nym, że zdmuch­nął przy tym świe­cę, i cały po­kój po­grążył się w ciem­no­ściach.

– Kto tu jest? – za­wo­łał. Ner­wo­wym ru­chem roz­sy­pał za­pa­łki i do­pie­ro po trze­ciej pró­bie zdo­łał jed­ną za­pa­lić. Unió­sł ją wy­so­ko w drżącej dło­ni i dwu­krot­nie okręcił się do­oko­ła wła­snej osi, prze­pa­tru­jąc ka­żdy kąt po­ko­ju. Ni­ko­go jed­nak nie do­strze­gł, więc za­pa­lił od za­pa­łki świe­cę i ro­zej­rzał się jesz­cze raz. Na­dal pu­sto.

Prze­kli­na­jąc wła­sną głu­po­tę i nie­do­rzecz­ne sny, skie­ro­wał się wresz­cie do łó­żka. Podśpie­wy­wał so­bie przy tym pod no­sem pio­sen­kę z cza­sów dzie­ci­ństwa, choć sam nie po­tra­fi­łby po­wie­dzieć, dla­cze­go aku­rat tę kon­kret­ną. Za­pa­lił jesz­cze od pierw­szej świe­cy dru­gą, wsu­nął się pod ko­łdrę i drżąc na ca­łym cie­le z zim­na, na któ­re wcze­śniej w ogó­le nie zwró­cił uwa­gi, pod­ci­ągnął ją so­bie aż pod bro­dę. Na­słu­chi­wał przy tym bacz­nie, jed­nak ża­den dźwi­ęk nie mącił noc­nej ci­szy. Uspo­ko­jo­ny, że z całą pew­no­ścią znaj­du­je się w po­ko­ju sam, roz­lu­źnił za­ci­śni­ęte na ko­łdrze pal­ce i nie­co się od­prężył. Przy­mknął już na­wet oczy i za­czął po­wo­li za­pa­dać w sen, kie­dy na­gle…

Od­da­waj.

Głos był ci­chy, ale wy­ra­źny. Wil­liam otwo­rzył gwa­łtow­nie oczy. Na­dal był sam. Mimo okry­cia zdjęły go dresz­cze, bo tym ra­zem roz­po­znał ten głos. Na­le­żał do mar­twe­go mło­de­go mężczy­zny, któ­re­go za­ko­pał tam w le­sie. Pró­bo­wał prze­ko­nać sa­me­go sie­bie, że wszyst­ko mu się tyl­ko przy­śni­ło, do­sko­na­le wie­dział jed­nak, że to nie­praw­da.

Czym prędzej ści­ągnął z pal­ca ob­rącz­kę i wrzu­cił ją do szu­fla­dy noc­nej szaf­ki, ale tej nocy nie zmru­żył już oka. Głos wi­ęcej się nie ode­zwał, jed­nak on i tak nie był w sta­nie za­snąć.

Jesz­cze przed świ­tem ze­rwał się z łó­żka i ubrał w po­śpie­chu, a po­tem zgar­nął swój skrom­ny do­by­tek do wor­ka i opu­ścił za­jazd. Ob­rącz­kę zo­sta­wił w szu­fla­dzie, nie chciał mieć z nią wi­ęcej do czy­nie­nia. Sze­dł przed sie­bie bez celu, aż wresz­cie do­ta­rł do ro­ga­tek, a kie­dy bu­dyn­ki mia­sta ustąpi­ły miej­sca po­lom i wiej­skim za­gro­dom, podążał co­raz da­lej i da­lej. Ma­sze­ro­wał ra­źnym kro­kiem bez chwi­li wy­tchnie­nia, sło­ńce zdąży­ło już wznie­ść się wy­so­ko nad ho­ry­zont, a on na­dal nie usta­wał, sze­dł cały dzień, mi­ja­jąc wieś za wsią, aż wresz­cie już po zmierz­chu, w jed­nej z bez­i­mien­nych wio­sek wśli­znął się do sto­do­ły w ja­ki­mś od­da­lo­nym od in­nych za­bu­do­wań go­spo­dar­stwie.

Tam osu­nął się na podło­gę i tyl­ko zgar­nął tro­chę sło­my, któ­ra mia­ła mu tej nocy po­słu­żyć i za po­sła­nie, i za okry­cie. Nie zwró­cił na­wet uwa­gi, jak twar­de jest kle­pi­sko, czuł je­dy­nie wdzi­ęcz­no­ść, że zna­la­zł miej­sce, w któ­rym może od­po­cząć. Sto­py miał obo­la­łe, mi­ęśnie nóg go pa­li­ły, a poza tym czuł się kom­plet­nie wy­czer­pa­ny. Cie­szył się jed­nak, że dzie­li go tyle mil od po­przed­nie­go lo­kum, gdzie zo­sta­wił ob­rącz­kę, a ra­zem z nią głos mar­twe­go czło­wie­ka, a że był tak strasz­nie wy­czer­pa­ny, te­raz już na pew­no po­wi­nien za­pa­ść w sen. Cu­dow­ny, bło­gi sen. Po­wie­ki za­czy­na­ły mu po­wo­li opa­dać…

Od­da­waj.

Nie! Jak to w ogó­le mo­żli­we? Wil­liam za­ci­snął moc­niej po­wie­ki, sta­ra­jąc się zi­gno­ro­wać ten szept. Ob­jął ra­mio­na­mi gło­wę, za­sło­nił uszy. Ale to na nie­wie­le się zda­ło.

Od­da­waj.

Tym ra­zem głos za­brzmiał gło­śniej. Bar­dziej na­gląco.

To prze­cież ja­kieś sza­le­ństwo. To pew­nie tyl­ko wy­obra­źnia pła­ta mu fi­gle, to musi być ja­kiś wy­bryk jego roz­go­rącz­ko­wa­ne­go umy­słu, otu­ma­nio­ne­go bra­kiem snu i nie­mal śmier­tel­nym wy­czer­pa­niem.

Od­da­waj.

Wil­liam krzyk­nął, ale że nie od­zy­wał się już od dłu­ższe­go cza­su, więc z ust wy­rwał mu się je­dy­nie ja­kiś zwie­rzęcy, pe­łen udręki sko­wyt, bo jego osza­la­ły, spa­ni­ko­wa­ny umy­sł nie był w sta­nie ująć strzępów my­śli w sło­wa. A za­raz po­tem z oczu po­pły­nęły mu łzy, tak że nie sły­szał już tego szep­tu, a je­dy­nie swój wła­sny gwa­łtow­ny szloch. Spła­ka­ny jak małe dziec­ko, prze­le­żał na tym pro­wi­zo­rycz­nym po­sła­niu do rana. A o świ­cie wstał i ru­szył w dal­szą dro­gę, cho­ciaż nie miał po­jęcia, do­kąd wła­ści­wie zmie­rza.

Sze­dł tak przez ko­lej­ne dwa dni, jed­nak żad­na od­le­gło­ść dzie­ląca go od ob­rącz­ki nie była w sta­nie nic zmie­nić. Wci­ąż nie po­tra­fił uciec przed złow­ro­gim szep­tem. A cho­ciaż był znu­żo­ny bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej w ca­łym swo­im ży­ciu, na­dal nie mógł za­znać spo­ko­ju. Ten głos, czy może ra­czej już sama myśl o nim za ka­żdym ra­zem wy­ry­wa­ły go ze snu, od­bie­ra­jąc mu to, cze­go naj­bar­dziej pra­gnął.

Był tak po­twor­nie zmęczo­ny, tak wy­ko­ńczo­ny i roz­bi­ty, że czuł się co­raz bar­dziej jak sza­le­niec. Jego my­śli za­mie­ni­ły się te­raz w ja­kieś ma­le­ńkie, roz­wście­czo­ne stwo­rzon­ka, któ­re kręci­ły się bez ko­ńca w jego gło­wie, wpa­da­jąc wci­ąż na sie­bie i bez­u­stan­nie wal­cząc. A cho­ciaż nie był w sta­nie na­wet zmru­żyć oka, to zda­rza­ły się ta­kie mo­men­ty, gdy zda­wa­ło mu się, że śni. Wszyst­ko, co wi­dział sta­ło się te­raz ja­kieś nie­re­al­ne, po­wy­krzy­wia­ne i prze­ra­ża­jące.

Naj­go­rzej było w przy­pad­ku lu­dzi, więc za­czął ich ca­łkiem uni­kać, ale tak na­praw­dę ni­g­dy nie czuł się sam. Ka­żdy krok spra­wiał mu ból, mi­ęśnie jak­by zu­ży­ły się od ci­ągłe­go ru­chu, ręce i nogi przy­po­mi­na­ły ci­ężkie, nie­zdar­ne klo­ce. Za­czy­nał wręcz za­po­mi­nać, jak wła­ści­wie dzia­ła jego cia­ło. To­wa­rzy­szy­ła mu już tyl­ko jed­na myśl, jed­no nie­zmien­ne pra­gnie­nie, gor­sze od naj­strasz­liw­sze­go gło­du, ja­kie­go kie­dy­kol­wiek w ży­ciu za­znał – roz­pacz­li­we ży­cze­nie, by się wresz­cie za­trzy­mać, od­po­cząć, za­snąć.

Tej trze­ciej nocy, kie­dy wstrząsa­ny dresz­cza­mi sie­dział sku­lo­ny u stóp ja­kie­goś drze­wa, za­czął w swo­im sza­le­ństwie bła­gać zma­rłe­go mężczy­znę, wy­krzy­ku­jąc gdzieś w ciem­no­ść:

– Po­zwól mi za­snąć! Na mi­ło­ść bo­ską, bła­gam, po­zwól mi za­snąć!

A wów­czas głos od­po­wie­dział: Od­daj ob­rącz­kę. Od­daj ob­rącz­kę i po­zwól mi za­snąć.

Po­bla­dły Wil­liam ze znu­że­niem po­ki­wał gło­wą, a po­tem nie­pew­nie wstał i ru­szył z po­wro­tem w kie­run­ku, z któ­re­go do­pie­ro co przy­wędro­wał.

Wil­liam stał nad otwar­tą szu­fla­dą i wpa­try­wał się w ob­rącz­kę, ale nie czuł do­słow­nie nic. W ko­ńcu si­ęgnął po zło­ty krążek, wsu­nął go na ten sam pa­lec co po­przed­nio i wy­sze­dł na ze­wnątrz. Za ostat­nie pie­ni­ądze, ja­kie mu jesz­cze po­zo­sta­ły, wy­ku­pił miej­sce w ka­ret­ce pocz­to­wej. Pod­róż była da­le­ka, trwa­ła wie­le go­dzin, a Wil­liam przez cały ten czas pa­trzył za okno, choć za­męt w jego gło­wie nie­co się uspo­ko­ił dzi­ęki no­we­mu po­czu­ciu celu, ostat­niej iskier­ce na­dziei.

W po­ra­sta­jącym zbo­cze wzgó­rza le­sie nie­ła­two było od­na­le­źć ci­śni­ętą mi­ędzy drze­wa ło­pa­tę. Wil­lia­mo­wi w ko­ńcu się to jed­nak uda­ło, a wów­czas jak po sznur­ku wró­cił z nią do mo­gi­ły, zu­pe­łnie jak­by ta go do sie­bie przy­zy­wa­ła. Wi­dok spo­czy­wa­jących na kop­czy­ku zie­mi uschni­ętych kwia­tów dał mu pew­no­ść, że oto od­na­la­zł wła­ści­we miej­sce, a gdy tyl­ko za­czął ko­pać, w noz­drza od razu ude­rzył go słod­ka­wy za­pach śmier­ci.

Na szczęście dla nie­go zie­mia wci­ąż była jesz­cze mi­ęk­ka. Jego wy­czer­pa­ne ra­mio­na z tru­dem od­rzu­ca­ły ko­lej­ne jej gru­dy, po­ru­sza­ne jak­by siłą woli. Całe cia­ło go bo­la­ło, ale nie zwra­cał na to uwa­gi, po­dob­nie zresz­tą jak na łzy, któ­re nie prze­sta­wa­ły mu te­raz ka­pać z oczu Pra­co­wał nie­zmor­do­wa­nie, bez prze­rwy, wci­ąga­jąc chra­pli­wie od­dech przy ka­żdym ru­chu.

Kie­dy do­sze­dł do wnio­sku, że do­ko­pał się już wy­star­cza­jąco głębo­ko, przy­klęk­nął na skra­ju mo­gi­ły i za­czął roz­gar­niać zie­mię dło­ńmi. I rze­czy­wi­ście, ca­łkiem szyb­ko na­tknął się na ja­kiś skra­wek tka­ni­ny – to była chy­ba gór­na część ręka­wa ko­szu­li. Wów­czas za­czął dra­pać zie­mię pal­ca­mi ner­wo­wo, co­raz bar­dziej roz­pacz­li­wie, byle tyl­ko do­ko­pać się do ra­mie­nia, do dło­ni. Na mo­ment znie­ru­cho­miał, by po­pa­trzeć na wła­sne pal­ce, po­czer­nia­łe te­raz od zie­mi, za­ci­śni­ęte jak­by w dziw­nym ge­ście mo­dli­twy wo­kół zim­nej ręki tru­pa. A kie­dy zdjął z pal­ca ob­rącz­kę, na jego brud­nej skó­rze po­zo­stał ja­sny ślad.

Unió­sł dłoń mar­twe­go mężczy­zny, roz­su­nął jej pal­ce i wresz­cie wci­snął ob­rącz­kę na ten ser­decz­ny. Po­tem jesz­cze przez chwi­lę klęczał nad gro­bem, na­dal ści­ska­jąc w rękach dłoń swo­jej mar­twej ofia­ry, po czym przy­mknął oczy jak­by wy­cze­ku­jąco i za­czął się wsłu­chi­wać we wła­sny od­dech. Do jego uszu nie do­bie­gał ża­den inny dźwi­ęk. Ta ci­sza była wspa­nia­ła.

W ko­ńcu uło­żył więc rękę mar­twe­go mężczy­zny z po­wro­tem wzdłuż cia­ła i ode­tchnął cu­dow­nym za­pa­chem le­śne­go po­wie­trza. Po czym wresz­cie otwo­rzył oczy, zu­pe­łnie jak­by bu­dził się na po­wi­ta­nie no­we­go dnia. Może na­wet by się uśmiech­nął, gdy­by zdo­łał w so­bie zna­le­źć dość siły.

Na­resz­cie już po wszyst­kim.

A jed­nak kie­dy usi­ło­wał wstać, nie był w sta­nie tego zro­bić. Choć wca­le nie z po­wo­du po­twor­ne­go zmęcze­nia, od­bie­ra­jące­go mu reszt­ki sił. To pal­ce nie­bosz­czy­ka, za­ci­śni­ęte wo­kół jego dło­ni, przy­trzy­my­wa­ły go w tej po­zy­cji. Usi­ło­wał wy­szarp­nąć rękę, ale mar­twe tkan­ki zda­wa­ły się zwie­rać tyl­ko jesz­cze moc­niej, aż wresz­cie sto­czył się nie­zgrab­nie do gro­bu, twa­rzą pro­sto w mi­ęk­ką zie­mię, pod któ­rej war­stwą spo­czy­wa­ła te­raz za­pew­ne gło­wa mar­twe­go mło­dzie­ńca. Wie­dział, że po­wi­nien sta­rać się wy­swo­bo­dzić, ale znu­żo­ny umy­sł prze­stał wy­sy­łać cia­łu sy­gna­ły, jak ma się za to za­brać. A po­tem po­czuł, jak dru­gie ko­ści­ste ra­mię obej­mu­je jego ple­cy i przy­ci­ąga do sie­bie z za­ska­ku­jącą siłą. Zaś pierw­sza ręka na­gle zwol­ni­ła swój uścisk wo­kół jego pal­ców, si­ęgnęła gdzieś po­nad jego gło­wą i za­częła dra­pać zie­mię na brze­gach gro­bu, zgar­nia­jąc jej gru­dy na ple­cy zło­dzie­jasz­ka.

Wil­liam nie za­re­ago­wał, nie pró­bo­wał na­wet pro­te­sto­wać, kie­dy lu­źna zie­mia po­wo­li go za­sy­py­wa­ła. Jed­no ra­mię tru­pa wci­ąż przy­trzy­my­wa­ło go na miej­scu, pod­czas gdy dru­gie zgar­nia­ło do środ­ka co­raz wi­ęcej zie­mi. Jej ci­ężar przy­po­mi­nał mu te­raz mi­ęk­ki, cie­pły koc, a kie­dy zie­mia przy­sy­pa­ła mu gło­wę, za­pa­dła ciem­no­ść. Był już tyl­ko za­pach wil­got­nej gle­by i ciem­no­ść.

Wie­dział, że nie wol­no mu za­snąć, że nie może tego zro­bić.

Ale był tak po­twor­nie zmęczo­ny.

Dzi­ęku­je­my, pa­nie Black­mo­re – mówi bla­dy mężczy­zna, co wspo­mnia­ny pan Black­mo­re przyj­mu­je z czy­mś na kszta­łt uśmie­chu na za­ci­śni­ętych war­gach. Po­tem jed­nak kiwa już tyl­ko gło­wą i z na­masz­cze­niem zdmu­chu­je sto­jącą przed nim świe­cę, a na ko­niec od­su­wa się ra­zem z krze­słem pod ścia­nę, z dala od sto­łu.

Jack tym­cza­sem wy­ry­wa się wresz­cie spod cza­ru opo­wie­ści i ni­czym pły­wak wy­nu­rza­jący się na po­wierzch­nię wody gwa­łtow­nie wci­ąga po­wie­trze. Sta­ra się to ro­bić dys­kret­nie, ale w po­grążo­nym w ci­szy po­miesz­cze­niu dźwi­ęk ten roz­brzmie­wa gło­śnym echem. Jack prze­ły­ka śli­nę, co też przy­po­mi­na po­twor­ny ha­łas, jed­nak kie­dy roz­gląda się wo­kół, wi­dzi, że nikt nie zwra­ca na nie­go uwa­gi. Wy­da­je się, że tyl­ko on za­re­ago­wał na opo­wie­ść pana Black­mo­re’a tak gwa­łtow­nie. Nikt nie wy­gląda na prze­stra­szo­ne­go, wszy­scy uśmie­cha­ją się i ki­wa­ją gło­wa­mi z uzna­niem, zu­pe­łnie jak­by roz­ko­szo­wa­li się ja­ki­mś wy­jąt­ko­wym przy­sma­kiem.

– Świet­nie opo­wie­dzia­na hi­sto­ria, sir – od­zy­wa się wresz­cie mężczy­zna o po­marsz­czo­nej twa­rzy, uśmie­cha­jąc się przy tym sze­ro­ko. – Do­sko­na­ły po­czątek na­sze­go po­sie­dze­nia. So­lid­na, sta­ro­mod­na hi­sto­ria, nie­praw­daż, pa­nie Oster­ley?

Naj­wy­ra­źniej tak wła­śnie na­zy­wa się bla­dy mężczy­zna, bo on rów­nież uśmie­cha się na te sło­wa sa­my­mi war­ga­mi.

– W rze­czy sa­mej, pa­nie Fow­ler. Wspa­nia­ła opo­wie­ść w tra­dy­cyj­nym sty­lu.

– Do­kład­nie, sir. Cała isto­ta spra­wy wy­ło­żo­na ja­sno i kla­row­nie, prak­tycz­nie od sa­me­go po­cząt­ku. Na do­da­tek wszyst­ko ko­ńczy się po­chów­kiem, praw­da?

Pan Oster­ley le­ciut­ko za­ci­ska war­gi.

– W pew­nym sen­sie – od­po­wia­da, a Jack za­czy­na się za­sta­na­wiać, cze­mu w gło­sie mężczy­zny sły­chać coś na kszta­łt od­ra­zy. – Może te­raz wy­słu­cha­my bar­dziej wspó­łcze­snej hi­sto­rii? Pa­nie Har­low, zda­je się, że ma pan już przy­go­to­wa­ną sto­sow­ną opo­wie­ść?

Czy­li o to w tym wszyst­kim cho­dzi, my­śli Jack. Strasz­ne opo­wie­ści o du­chach i upio­rach. No i do­brze. On prze­cież prze­pa­da za hi­sto­ria­mi z dresz­czy­kiem. Cho­ciaż wy­gląda na to, że w któ­ry­mś mo­men­cie sam rów­nież będzie mu­siał taką opo­wie­dzieć. Po­wi­nien się nad tym za­sta­no­wić.

Pan Har­low, jak się oka­zu­je, sie­dzi tuż obok pana Fow­le­ra, naj­da­lej od Jac­ka ze wszyst­kich trzech bro­da­czy, choć jego bro­da nie jest rów­nie schlud­na jak bro­da pana Black­mo­re’a ani tak gęsta, jak bro­da ol­brzy­mie­go Pio­tra. Nie­po­rząd­na i miej­sca­mi prze­rze­dzo­na, przy­po­mi­na za­nie­dba­ny ogród. Mężczy­zna jest wy­ższy od resz­ty i chy­ba mu­siał być kie­dyś ca­łkiem przy­stoj­ny, za­nim wi­ęk­szo­ść jego ob­li­cza prze­sło­nił za­rost. Uśmie­cha się nie­pew­nie i z lek­ka ner­wo­wo przez za­ci­śni­ęte usta. W ogó­le cały robi wra­że­nie spi­ęte­go, wręcz po­twor­nie zde­ner­wo­wa­ne­go, co nie po­zwa­la mu się wy­ka­zać pe­łnią mo­żli­wo­ści. Na sto­le przed nim leży no­tat­nik, tani, sfa­ty­go­wa­ny ze­szyt na spi­ra­li z po­pla­mio­ną her­ba­tą okład­ką. Te­raz pan Har­low za­czy­na ner­wo­wo prze­wra­cać jego kart­ki szczu­pły­mi pal­ca­mi.