Upierz ebook i audiobook

PRO­LOG

Jej dzień wy­da­wał się długi i trzy­mał w na­pię­ciu. Noc przy­szła zaś na­gle, ci­cha i ciemna. W le­śnej głu­szy ciężko się po­ru­szać i trudno li­czyć na po­moc. Jej te­le­fon nie ma za­sięgu. Jej krzyku nikt by nie usły­szał. Nikt w tym mi­kro­ko­smo­sie nie zwró­ciłby uwagi na wrzask, dźwięk nie zna­czyłby wię­cej niż po­hu­ki­wa­nie pusz­czyka albo re­chot żab w oko­licy mo­cza­rów przy je­zio­rze.

Uru­cha­mia la­tarkę w te­le­fo­nie ko­mór­ko­wym, by cho­ciaż na mo­ment ob­jąć sno­pem świa­tła ciemną ścieżkę wśród pięk­nie pach­ną­cych, ale po­nuro wy­glą­da­ją­cych lip. Wy­daje się, że ich ko­nary po­ru­szają się nad nią jak nogi wiel­kiego pa­jąka. Ga­łązki krze­wów chwy­tają jej ubra­nie, sma­gają po udach. Świa­tło z gwiazd i księ­życa nie wy­star­cza, by iść pew­nym kro­kiem i nie wejść w ba­gno. Nie jest ko­tem, po­trze­buje la­tarki. Na mo­ment, bo ko­mórka może paść w każ­dej chwili. Ile tam ba­te­rii zo­stało? Cztery, pięć pro­cent? Pa­sek wskaź­nika jest tak wą­tły, że nie­mal nie­do­strze­galny.

My­śli, że po­lana jest tuż, tuż. Tak za­pa­mię­tała z po­przed­niej wi­zyty, gdy już za­częła ro­zu­mieć, co się wo­kół dzieje. Dzięki ko­lej­nemu bły­skowi świa­tła z la­tarki do­strzega wy­pa­try­waną łąkę. Zza wy­so­kiej trawy wi­dać za­rys po­nu­rej, ta­jem­ni­czej bu­dowli, wy­glą­da­ją­cej jak pi­ra­mida ze ścię­tym czub­kiem.

„No, to je­stem pra­wie na miej­scu. Oby tylko w tej tra­wie nie sie­działy żmije” – my­śli ko­bieta i wy­ciąga zza pasa sie­kierę o sze­ro­kim ostrzu. Pod­cho­dzi do że­la­znej kraty za­mon­to­wa­nej na za­wia­sach po­środku fron­to­wej ściany. Skrzy­dła bramy wcze­śniej spi­nała kłódka, lecz te­raz nie sta­nowi już pro­blemu. Ko­bieta wkłada sie­kierę z po­wro­tem za pas, chwyta kraty i roz­wiera wej­ście do gro­bowca.

Znów po­trze­buje wię­cej świa­tła. Pod­nosi ko­mórkę i ru­sza, bar­dziej na pa­mięć, niż po­słu­gu­jąc się zmy­słami. Wie, co jest w środku tego mau­zo­leum. Stoi tam ni­ski ka­ta­falk, a na nim li­cha, roz­la­tu­jąca się trumna z na­ru­szo­nym wie­kiem. Przez jej uszko­dzone, czę­ściowo po­wy­ry­wane de­ski, wi­dać ludzką głowę, a wła­ści­wie nie­wiele wię­cej niż czaszkę, opiętą zmu­mi­fi­ko­waną, pra­wie prze­zro­czy­stą skórą. Na jej szczy­cie po­zo­stało siwe kłę­bo­wi­sko wło­sów, ni­żej po­marsz­czone czoło, a u dołu roz­warta szczęka z rzad­kim uzę­bie­niem.

W ba­te­rii zo­stało już tylko trzy pro­cent ener­gii, ale ko­bieta musi choć na chwilę oświe­tlić po­miesz­cze­nie, żeby zsu­nąć wieko.

Te­raz na­stąpi naj­trud­niej­szy mo­ment. Wcale nie dla­tego, że ko­bieta ma ode­grać spek­takl, w który nie wie­rzy. I nie dla­tego, że brzy­dzi ją myśl o tym, co ma zro­bić. Po pro­stu nie­zmier­nie trudno jest przy­mie­rzyć sie­kierą i uciąć głowę człe­kowi wci­śnię­temu w cia­sną, za­byt­kową trumnę. Po­trze­buje jed­nego do­brego cię­cia. Do tego zaś nie­zbędne jest świa­tło z pa­da­ją­cej ko­mórki.

Na­sta­wia la­tarkę.

Ude­rza sie­kierą.

Udaje się za pierw­szym ra­zem, aż sama się dziwi.

Wzdy­cha. Po­tem chwyta cze­rep za włosy i prze­nosi w nogi trupa, obute w ja­kieś roz­pa­da­jące się ka­ma­sze po­zba­wione już po­de­szew. Na­stęp­nie wyj­muje cią­żący jej przez całą drogę ka­wał ce­gły i wci­ska mię­dzy zęby tru­po­sza. Ma dwa pro­cent ener­gii i dwie ostat­nie czyn­no­ści do wy­ko­na­nia.

Wbija długi nóż ku­chenny w klatkę pier­siową trupa. Ostrze wcho­dzi gładko, jakby to nie było praw­dziwe ciało, a tylko ja­kiś sty­ro­pia­nowy fan­tom, ku­kła z pa­pier mâché. Do­ci­ska ostrze tak, żeby prze­szywa umar­laka na wy­lot i wbija się w spód trumny. To może mieć zna­cze­nie.

I na ko­niec naj­prost­sza rzecz. Ko­bieta wyj­muje fo­liową to­rebkę wy­peł­nioną ziarn­kami maku. Roz­sy­puje je wo­kół ka­ta­falku. Rów­nież to trzeba zro­bić sta­ran­nie. Je­den pro­cent ener­gii. Ko­mórka za­czyna wy­da­wać ostrze­gaw­cze dźwięki.

Ko­bieta za­sta­na­wia się, co po­my­śle­liby lu­dzie, któ­rzy zo­ba­czy­liby ją przy od­pra­wia­niu tego pra­daw­nego ry­tu­ału? Czy za­py­ta­liby, jak dała się owład­nąć temu sza­leń­stwu? Może wzię­liby za obłą­kaną? Lecz prze­cież wcale nie uważa, że ten ry­tuał ma sens. Wie­rzy tylko, że musi go od­pra­wić, by kosz­mar wresz­cie się skoń­czył.

– Wi­dzi­cie, zro­bi­łam to – szep­cze, za­do­wo­lona z sie­bie. – Wi­dzi­cie?

GO­DZINA 8:01

Mija mi­nuta po tym, jak za­dzwo­nił bu­dzik. Nie w ko­mórce, a taki praw­dziwy, jesz­cze z cza­sów PRL, z Bol­kiem i Lol­kiem na cy­fer­bla­cie. Po tej mi­nu­cie lekko za­spana Ju­lia jest już na no­gach. Bie­gnie truch­tem do ła­zienki. Ci­cho za­myka za sobą drzwi.

Zro­biła tam so­bie scho­wek, w któ­rym trzyma te­sty. Jej mąż Ro­man o ni­czym nie wie, nie musi wie­dzieć. Zresztą i tak jesz­cze śpi. Zwykł cho­wać się pod po­duszką przed upior­nie ter­ko­czą­cym dzwon­kiem bu­dzika, cał­kiem jak w dzie­ciń­stwie. „To nie po­sta­cie z kre­skówki po­winni na nim na­ry­so­wać, tylko Hi­tlera” – po­wta­rzał gniew­nie, jesz­cze głę­biej wtu­la­jąc się w miękką pu­chową po­du­chę, pach­nącą prosz­kiem do pra­nia. Na wa­ka­cjach po­sta­no­wił nie wsta­wać przed dzie­wiątą. Wczasy to wczasy, na­wet je­śli tro­chę uda­wane, i ja­kaś ta­ryfa ulgowa musi być, bo ina­czej czło­wiek zwa­riuje. Dla­tego Ro­man nie ze­rwie się wcze­śniej, na­wet je­śli się za­nosi na to, że będą mieli w swo­jej ma­zur­skiej cha­cie waż­nego go­ścia.

Na ra­zie dla Ju­lii co in­nego jest istotne. Pla­sti­kowy pro­sto­kąt z li­ter­kami C i T przy miarce na kilka kro­pli płynu. Nie­zguła Ro­man kie­dyś po­my­lił to, jak w dow­ci­pie, z te­stem na co­vid. Ju­lia nie wy­pro­wa­dzała męża z błędu. Nie tłu­ma­czyła, że tym ra­zem cho­dzi o to, czy za­płod­nione ja­jeczko za­gnieź­dziło się w en­do­me­trium ma­cicy. I dbała, żeby Ro­man nie wi­dział jej przy ro­bie­niu te­stu – jesz­cze po­my­śli so­bie, że przez kwa­ran­tannę po­mie­szało się żo­nie w gło­wie i dla­tego bada się co­dzien­nie na obec­ność ko­ro­na­wi­rusa, nie­ważne, czy trzeba czy nie.

To jest jej sprawa. Skoro sam Ro­man ni­gdy nie wy­po­wie­dział się jed­no­znacz­nie i nie umiał zde­cy­do­wać się na dziecko, to Ju­lia zde­cy­duje za niego. Ma już trzy­dzie­ści pięć lat, więc to prak­tycz­nie ostatni dzwo­nek. Aku­rat mocno od­bili się fi­nan­sowo. Po­mimo na­ra­sta­ją­cego kry­zysu mają w swo­jej branży per­spek­tywy. Praw­do­po­dob­nie nie bę­dzie już w ich ży­ciu i ka­rie­rze lep­szego mo­mentu. Ow­szem, ge­ne­ral­nie wo­kół nie dzieje się do­brze, świat jest na kra­wę­dzi wojny, jed­nak ni­gdy nie było, nie ma i nie bę­dzie tego nie­omal mi­tycz­nego ide­al­nego mo­mentu na dziecko.

Przez pierw­sze dni tu­taj, na Ma­zu­rach, ko­chali się bar­dzo czę­sto. W do­datku z en­tu­zja­zmem i nie tylko dla­tego, że Ju­lia my­śli o dziecku. To od­osob­nie­nie na ma­zur­skim uro­czy­sku po pro­stu do­brze na nich dzia­łało. Przy­naj­mniej na po­czątku. Od­prę­żyli się, oczy­ścili umy­sły. Wpraw­dzie po ty­go­dniu wró­ciły stare nerwy i pię­trzące się obo­wiązki zwią­zane z no­wym pro­jek­tem, ale do­bre i to. „Trzeba wi­dzieć szklankę do po­łowy pełną, a nie w po­ło­wie pu­stą” – po­wta­rza Ju­lia.

Te­raz chcia­łaby zo­ba­czyć na pla­sti­ko­wym pro­sto­ką­cie jedną kre­skę przy li­terce C i drugą przy T. Kręci się nie­spo­koj­nie, sku­lona na por­ce­la­no­wym tro­nie w ła­zience. Mi­nęło dzie­sięć dni od ich pierw­szego razu tu­taj, więc może już...?

Nie­stety. Test upar­cie po­ka­zuje tylko kre­chę przy C. To zaś ozna­cza kres ma­rzeń o ma­lu­chu, przy­naj­mniej dzi­siaj. „Je­śli nie te­raz, to może ju­tro lub po­ju­trze – po­cie­sza się Ju­lia. – To dziecko w końcu do nas przyj­dzie, na pewno”.

ROZ­DZIAŁ 1

STRZELBA NA PA­JĄKI

Ro­man Falk z za­do­wo­le­niem wciąga za­pach roz­cho­dzący się po stry­chu z cy­na­mo­no­wych ka­dzi­de­łek i roz­gląda się do­okoła. Lekko po­chyla przy tym głowę, żeby nie ude­rzyć się w su­fit. Sto lat temu nie bu­do­wano do­mów z my­ślą o dwu­me­trow­cach, a już na pewno stry­chy nie były przy­sto­so­wane do ta­kich wiel­ko­lu­dów jak Ro­man. Na­wet ba­weł­niana cza­peczka nie ochro­niła męż­czy­zny przed kil­koma gu­zami. „Ciężko jest cho­dzić w po­zy­cji czło­wieka nio­są­cego na ple­cach chrust” – na­rzeka w my­ślach. Po­cie­sza się jed­nak, sta­ran­nie ob­ma­cu­jąc głowę, że na­wet je­śli za­dra­pał się do krwi, to na szczę­ście cza­peczka jest czer­wona i dość gruba. Plama nie bę­dzie się mocno od­zna­czać. A dzięki temu żona nie za­cznie mu wy­ty­kać, że znowu był nie­ostrożny i ka­wał z niego ła­magi. Nie lubi tego. Zresztą komu ta­kie zrzę­dze­nie by się po­do­bało?

Falk siada w bez­piecz­nym miej­scu: na du­żej drew­nia­nej skrzyni przy ce­gla­nym ko­mi­nie, z dala od ni­sko umiesz­czo­nych gru­bych, ciężko cio­sa­nych drew­nia­nych pła­twi i klesz­czy da­chu. Z za­do­wo­le­niem stwier­dza, że całe po­miesz­cze­nie wy­gląda na wy­sprzą­tane i czy­ste, jak obie­cano. Co mo­gło stać na pół­kach, zmie­ściło się na pół­kach, a rze­czy uszko­dzone i te o więk­szych ga­ba­ry­tach tra­fiły do pu­deł. Chata, cho­ciaż prze­bu­do­wy­wana, była jed­nak czy­imś do­mem przez po­ko­le­nia, więc na­wet wy­sprzą­tany strych tak na­prawdę wy­gląda na skła­do­wi­sko ru­pieci, za­po­mnia­nych pa­mią­tek i zgoła nie­po­trzeb­nych ak­ce­so­riów. Bo komu dziś przyda się po­nie­miecka ma­szyna do ro­bie­nia kieł­basy, apa­rat do otwie­ra­nia kon­serw lub za­rdze­wiała wy­ci­skarka do owo­ców? Oczy­wi­ście, o ile nie za­mie­rzasz otwo­rzyć mu­zeum. Ro­man nie miał ta­kich pla­nów. Był tu go­ściem. Kimś spe­cjal­nym.

Ściany zo­stały nie­dawno wy­bie­lone. Nie wy­pa­trzył śladu brudu na­wet za ma­lo­waną skrzy­nią (słu­żącą chyba dawno temu do prze­cho­wy­wa­nia pa­nień­skiego po­sagu), na któ­rej przy­siadł. Naj­waż­niej­sze jed­nak, że nie za­uwa­żył śladu pa­ję­czyn. Gdyby spa­sione ko­smate pa­skudz­twa bie­gały wo­kół tego ba­dzie­wia po­upy­cha­nego na pół­kach i w kar­to­nach, by­łoby tu­taj nie do wy­trzy­ma­nia. Ro­man jest w sta­nie znieść wi­dok krwi, nie­raz był świad­kiem usy­pia­nia cho­rych zwie­rząt, bez mru­gnię­cia okiem za­bi­jał wi­gi­lij­nego kar­pia, jed­nakże pa­jąki od dzie­ciń­stwa bu­dzą jego obrzy­dze­nie. Po­trafi znieść tylko ma­lut­kie eg­zem­pla­rze oraz dłu­go­no­gie ko­sa­rze. Tyle że te dru­gie w za­sa­dzie nie są pa­ją­kami. Śmie­szą Ro­mana, bo wy­dają się strasz­nie nie­zgrabne („Cał­kiem jak ty” – po­wie­dzia­łaby pew­nie Ju­lia). Gdzie im do ta­kich pa­skudztw jak kąt­nik, krzy­żak, si­dlisz piw­niczny czy zy­zuś tłu­ścioch. Tych „ko­leż­ków” na szczę­ście tu­taj nie ma. Na do­da­tek jest ja­sno. Przy­naj­mniej do­póki przez wy­myte okno schlud­nego pod­da­sza chaty wpada od­po­wied­nio dużo słońca.

Krótko mó­wiąc: pełna kul­turka. Za­dbany stry­szek. Skła­dzik, z któ­rego z chę­cią się ko­rzy­sta. Lecz skrywa on rów­nież pewną ta­jem­nicę. Za­mknięta jest w ma­lo­wa­nej skrzyni, na któ­rej przy­siadł Ro­man. To ana­lo­gowy te­le­fon. Acz­kol­wiek nie z tar­czą z nu­me­rami, bo taki za­by­tek w ogóle już nie zna­la­złby za­sto­so­wa­nia i nie za­dzia­łał. To te­le­fon na przy­ci­ski, odro­binę no­wo­cze­śniej­szy. Na tyle jed­nak sfa­ty­go­wany i stary, że spra­wia wra­że­nie ró­wie­śnika Ro­mana. Wy­gląda jed­nak na sprawny. Ma ka­bel z od­po­wied­nią wej­ściówką na końcu. Wy­star­czy zna­leźć w domu kon­takt, pod­łą­czyć apa­rat, i już można dzwo­nić. To o tyle ważne, że chata leży na uro­czy­sku, poza za­się­giem te­le­fo­nii ko­mór­ko­wej.

– Nie­by­wałe, że są jesz­cze ta­kie miej­sca w Pol­sce – mru­czy Ro­man.

Apa­rat jest czer­wony. Po­noć ró­żowy le­piej od­stra­szałby pa­jąki – tak jak za­pach cy­na­mo­nowy – ale trudno. Ko­lor jest przy­pad­kowy. W su­mie jed­nak pa­suje, po­nie­waż to z za­ło­że­nia te­le­fon alar­mowy. Na wy­pa­dek ja­kie­goś (od­pu­kać) nie­szczę­ścia. Ro­man nie za­mie­rza brać ta­kiej ewen­tu­al­no­ści pod uwagę, bo jesz­cze ni­gdy na wa­ka­cjach nie przy­tra­fiła im się żadna sy­tu­acja awa­ryjna. Ba, Ju­lia na­wet nie wie o ist­nie­niu tego czer­wo­nego apa­ratu. „Chyba wy­ba­czy mi taką małą ta­jem­nicę? – po­cie­sza się Falk. – Nie wy­wali mnie na ty­dzień z sy­pialni za spi­sko­wa­nie za jej ple­cami”.

Do­póki nic się nie dzieje, apa­rat leży spo­koj­nie, za­mknięty w skrzyni jak w trum­nie. Ro­man na­to­miast za­trzy­muje wzrok na in­nym przed­mio­cie. Ten zaś wisi nad pół­kami peł­nymi boć­ków, krów i in­nych zwie­rzą­tek wy­ko­na­nych z kasz­ta­nów i żo­łę­dzi, na lewo od dość obrzy­dli­wego wy­pcha­nego ry­sia, wy­glą­da­ją­cego, jakby się ku­lił ze stra­chu. Ów przed­miot to du­bel­tówka.

Ro­man za­sta­na­wia się już od paru dni, czy jest praw­dziwa. Tro­chę dziwne, żeby ktoś zo­sta­wiał w domku let­ni­sko­wym broń palną. Prze­cież na ta­kie rze­czy trzeba mieć po­zwo­le­nie. Więc może jed­nak to tylko re­plika? Tyle że du­bel­tówka daje się otwo­rzyć, lufy nie są za­czo­po­wane. Ro­man nie ma po­ję­cia o strzel­bach, jed­nak po swo­ich ama­tor­skich oglę­dzi­nach broni nie wy­klu­cza, że jest au­ten­tyczna i sprawna. A je­śli tak fak­tycz­nie jest, to czy na stry­chu są też scho­wane na­boje? „Może po­zo­stały gdzieś w tych pu­dłach? – roz­my­śla męż­czy­zna. – Na pewno są w któ­rymś kar­to­nie. Na bank”.

Więk­szość lu­dzi nie­obe­zna­nych z bro­nią pew­nie po­czu­łaby się nie­swojo, wie­dząc, że pod ich da­chem znaj­duje się strzelba z ostrą amu­ni­cją. Jed­nak Ro­man nie wy­gląda na prze­stra­szo­nego. Wręcz prze­ciw­nie. Wy­daje się dziw­nie pod­eks­cy­to­wany, jakby owej broni rze­czy­wi­ście po­trze­bo­wał.

Do­cho­dzą go głosy z par­teru domu. Pod­nie­sione, szyb­kie, wręcz na­tar­czywe. To jego żona Ju­lia i ich gość. „Alex przez iks” – jak usły­szał przy po­wi­ta­niu Ro­man. Ta eks­cen­tryczna po­stać przy­je­chała tu­taj w imie­niu opi­nio­twór­czego por­talu plot­kar­skiego – z któ­rym me­ne­dżerka mał­żeń­stwa Fal­ków, Agnieszka, ma do­bre układy. Cel: prze­pro­wa­dzić roz­mowę z Ju­lią. Głów­nie z nią, cho­ciaż kilka słów bę­dzie miał do do­da­nia także Ro­man. Lecz to żona jest te­raz naj­waż­niej­sza, ona jest twa­rzą pro­jektu, ona sta­wia ko­lejne kroki na dro­dze do wiel­kiej ka­riery. A jesz­cze nie­dawno... Kto by po­my­ślał? Pań­stwo Fal­ko­wie wy­da­wali się wszyst­kim do­okoła parą dzi­wa­ków, a tu­taj ta­kie za­sko­cze­nie.

Lecz tego, co osią­gnęli, trzeba za wszelką cenę bro­nić. Dla­tego Ro­man po­trze­buje strzelby i na­bo­jów. Jest pod­mi­no­wany.

– Alex przez iks. Szkoda, że nie Aste­riks – mru­czy pod no­sem. – Skąd też Agnieszka wy­trza­snęła tę dziwną po­stać? Z li­ceum? A może z zoo?

Ich gość jest szczu­pły, ma dłu­gie po­far­bo­wane na gra­nat włosy i ja­kieś metr osiem­dzie­siąt wzro­stu. Ubrany jest w sze­roką czarną ko­szulkę bez żad­nego wi­docz­nego logo i wy­tarte gra­na­towe dżinsy, z gru­bym łań­cusz­kiem na klu­cze zwi­sa­ją­cym ze szlufki aż do kie­szeni. Na no­gach ma cięż­kie glany o gru­bych po­de­szwach, do­da­jące mu cen­ty­me­trów. Na do­brą sprawę trudno po­wie­dzieć, ja­kiej płci jest Alex przez iks. Ro­man bie­rze ko­mórkę i wy­świe­tla so­bie se­rię zdjęć, ja­kie zro­bili przed do­mem z ich go­ściem.

– Fak­tycz­nie, nie zgad­niesz – mam­ro­cze pod no­sem z za­fra­so­waną miną. – Ta­kie czasy. – Jed­nak Ro­man nie ma z tym pro­blemu. Uważa, że da­leki jest od uprze­dzeń – w prze­ci­wień­stwie do wielu swo­ich star­szych ko­le­gów. Ni­gdy nie był sam­cem alfa, w pracy nie czy­nił ko­le­żan­kom nie­sto­sow­nych uwag i pro­po­zy­cji, a nad współ­pra­cow­ni­kami nie sta­rał się do­mi­no­wać.

Od broni, a na­wet od pa­int­balla, trzy­mał się z da­leka. Aż do te­raz. „Ta­kie czasy”. Bo od lu­tego, od ataku Ro­sji na Ukra­inę, wszystko się zmie­niło. Jedni – okre­śla­jący się jako umiar­ko­wani opty­mi­ści – mó­wili, że grozi nam tylko nowa Jałta. Inni – ucho­dzący za umiar­ko­wa­nych pe­sy­mi­stów – że to po­wtórka z Hi­tlera. Czas zwe­ry­fi­ko­wał te obawy i na­sta­wie­nia. Dziś opty­mi­ści i pe­sy­mi­ści mó­wią już o zu­peł­nie in­nych per­spek­ty­wach. Nikt jed­nak nie jest wolny od nie­po­koju.

„Albo sprze­da­jemy wszystko i ucie­kamy do No­wej Ze­lan­dii, albo przy­zwy­cza­jamy się, że ży­jemy tu­taj na beczce pro­chu” – po­wie­dział Ro­ma­nowi dwa mie­siące temu pe­wien ko­lega sto­jący w ko­lejce przed urzę­dem, by wy­mie­nić pasz­port, tra­cący nie­ba­wem waż­ność. „De­mo­kra­ty­za­cji Ro­sji chyba nie do­ży­jemy, tam ły­kają pro­pa­gandę jak pe­li­kany”.

Po­cząw­szy od końca lu­tego, czter­dzie­ści mi­lio­nów lu­dzi nad Wi­słą na­gle sku­piło się na po­li­tyce mię­dzy­na­ro­do­wej. Po­lacy za­częli śle­dzić do­nie­sie­nia z frontu, in­for­ma­cje o ko­lej­nych sank­cjach, plotki o spi­skach na Kremlu, prze­mó­wie­nia Ze­łeń­skiego, słowa Bi­dena, te­le­fony Ma­crona, drep­ta­nie w miej­scu Niem­ców, mil­cze­nie Mer­kel, kłam­stwa Ław­rowa, ob­struk­cję ze strony Wę­gier, ma­new­ro­wa­nie Tur­ków i kal­ku­la­cje Chiń­czy­ków... A za­ra­zem oka­zali się rap­tem skłonni do ta­kich wy­rze­czeń, ja­kich nikt wcze­śniej nie brał pod uwagę. Na­raz przy­po­mnieli so­bie ję­zyk ro­syj­ski, na­zwy miast i rzek na wscho­dzie, geo­gra­fię Ukra­iny. Stali się fa­chow­cami od ener­ge­tyki, a na­wet od broni: sa­mo­lo­tów, dro­nów, czoł­gów, ar­ty­le­rii, broni prze­ciw­lot­ni­czej i prze­ciw­pan­cer­nej. „Tak jak za Ma­ły­sza wszy­scy znali się na sko­kach nar­ciar­skich, a za Świą­tek – na te­ni­sie – uty­ski­wał Ro­man. – Po Smo­leń­sku na lot­nic­twie, a pod­czas pan­de­mii na szcze­pion­kach”. Falk na­rze­kał na ro­da­ków, jed­nakże on rów­nież się zmie­nił. Ob­razki z frontu spra­wiły, że do­pu­ścił do sie­bie myśl o wzię­ciu w ręce broni. Tak dzia­łał strach.

Sam nie mógł w to uwie­rzyć, ale wi­dok spa­ni­ko­wa­nej żony, prze­glą­da­ją­cej In­ter­net ze wszel­kimi ob­ja­wami FOMO[1], był dla niego szo­ku­jący. „Dziw­nie za­czę­łam funk­cjo­no­wać. Do późna śle­dzę newsy, w nocy nie po­tra­fię nor­mal­nie spać – przez ten cho­lerny ból gar­dła, co go­dzinę mu­szę je prze­płu­kać, coś wy­pić albo wziąć ta­bletkę. Póź­nym ran­kiem pół­przy­tomna wcho­dzę do In­ter­netu, żeby spraw­dzić, czy Char­ków broni się na­dal. Za­czy­nam po­pa­dać w pe­sy­mizm” – na­pi­sała pod­czas ko­lej­nej kwa­ran­tanny w cho­ler­nie dłu­gim SMS-ie do sio­stry. Ju­lia, ni­czym ma­so­chistka, przy­po­mi­nała so­bie dzień w dzień na­gra­nie z YouTube z Pu­ti­nem z 2010 roku, gdy na im­pre­zie cha­ry­ta­tyw­nej śpie­wał „Blu­eberry Hill” dla za­chod­nich gwiazd. Były tam Sha­ron Stone, Gol­die Hawn i Mo­nica Bel­lucci. Byli Ke­vin Cost­ner, Alain De­lon, Ge­rard De­par­dieu, Kurt Rus­sell i Vin­cent Cas­sel. Bra­ko­wało tylko Ste­vena Se­agala.

Na kwa­ran­tan­nie Ju­lia czuła bez­rad­ność, a wraz z nią także Ro­man. Mo­gli tylko słać pie­nią­dze na ak­cje cha­ry­ta­tywne, pod­czas gdy tylu lu­dzi wo­kół an­ga­żo­wało się w bez­po­śred­nią po­moc. „To było nie tylko szla­chetne, ale także da­wało tym ak­tyw­nym oso­bom więk­szy psy­chiczny kom­fort, nie ma co ukry­wać. Czuli, że za­cho­wali, jak to mó­wią na­sto­latki, RiGCz[2]” – po­wta­rzał Ro­man (cho­ciaż nie był pe­wien, czy użył slan­go­wego mło­dzie­żo­wego okre­śle­nia po­praw­nie i czy w ogóle można je sto­so­wać na po­waż­nie, bez cie­nia iro­nii). Dla­tego, gdy tylko kwa­ran­tanna się skoń­czyła, sami Fal­ko­wie rów­nież za­an­ga­żo­wali się w po­moc. A w gło­wie Ro­mana jesz­cze in­ten­syw­niej za­częły krą­żyć my­śli o broni. O tym, by chro­nić sie­bie, Ju­lię i in­nych. Nie zdra­dził tego przed żoną, chyba za bar­dzo się wsty­dził. I oba­wiał się jej re­ak­cji. No bo jak to? On, za­wsze śmie­jący się z ma­ło­la­tów bie­ga­ją­cych po la­sach z imi­ta­cjami ka­ra­bi­nów, miałby te­raz się do nich upodob­nić? Ro­man od­py­chał więc od sie­bie tę upo­rczywą myśl. Jed­nak wró­ciła te­raz, w domku na Ma­zu­rach.

Na­bita strzelba przy­da­łaby mu się nie na „Aste­riksa”, lecz na in­nych go­ści – nie­pro­szo­nych, wpro­wa­dza­ją­cych za­męt w siel­skie ży­cie w cha­cie na uro­czy­sku. „Py­ta­nie tylko, gdzie mogą być te cho­lerne na­boje?” Nie, Ro­man nie ma żad­nych mor­der­czych za­mia­rów: po pro­stu do od­stra­sze­nia wspo­mnia­nych nie­chcia­nych go­ści na po­dwó­rzu naj­bar­dziej przy­datny jest huk wy­strzału. Co to za go­ście? Tacy, któ­rzy nie no­szą bu­tów. A jest ktoś taki? Ow­szem, dziki. O ile uznamy, że to wła­śnie one pod­czas noc­nego że­ro­wa­nia są w sta­nie tak uszko­dzić ro­wery, że te nie na­dają się do użytku. Ro­man nie jest tego pewny, ale ze strzelbą po­czułby się znacz­nie pew­niej.

Falk po­wta­rza so­bie, że zdąży jesz­cze spo­koj­nie po­szu­kać na­bo­jów, bo do zmierz­chu zo­stało mnó­stwo czasu. Trzeba tylko spraw­nie upo­rać się z wi­zytą „Aste­riksa”. I za­cho­wać zimną krew. Alex przez iks nie może na­brać po­dej­rzeń, że co­kol­wiek za­kłóca ich siel­skie wa­ka­cje. Jesz­cze wy­szłoby z tego nie wia­domo co w ar­ty­kule. „Wia­domo, jak dzia­łają plot­kar­skie por­tale. Tylko cze­kają, żeby pod­chwy­cić ja­kąś pier­dołę, zro­bić z igły wi­dły i pu­ścić w eter. A ty po­tem mu­sisz się tłu­ma­czyć z ja­kichś roz­dmu­cha­nych ba­nia­luk – duma Falk. – Wszystko musi wy­glą­dać tak, jak so­bie wcze­śniej za­pla­no­wa­li­śmy z Agnieszką. Nie można zmar­no­wać na­szego wy­siłku wło­żo­nego w cały ten biz­nes”.

A jaki jest plan? Naj­pierw Alex przez iks zada kil­ka­na­ście py­tań z tak zwa­nego kwe­stio­na­riu­sza Pro­usta (Ro­man za­sta­na­wia się, ilu z in­ter­nau­tów za­glą­da­ją­cych na strony o ce­le­bry­tach w ogóle wie, kto zacz ów Pro­ust). Po­tem obej­rzy, jak w prak­tyce wy­gląda ich „cu­downe” ży­cie na wa­ka­cjach w ma­zur­skim domku nad wodą. Tu, gdzie te­le­fony ko­mór­kowe nie mają za­sięgu, o In­ter­ne­cie można tylko po­ma­rzyć, lecz nikt się tym nie przej­muje, bo – przy­naj­mniej w teo­rii – można cały dzień pły­wać w je­zio­rze i upra­wiać seks na tra­wie, pod li­pami i pła­czą­cymi wierz­bami. Fal­ko­wie opo­wie­dzą, ja­kie to dla nich in­spi­ru­jące i ma­giczne, a póź­niej... Póź­niej za­pad­nie zmierzch.

Ro­man przy­siada na schod­kach na strych i słu­cha od­po­wie­dzi na py­ta­nia z kwe­stio­na­riu­sza Pro­usta, jakby miał się z nich do­wie­dzieć cze­goś no­wego o wła­snej żo­nie. W mię­dzy­cza­sie po­łyka wiel­kie kęsy pach­ną­cego ro­ga­lika, ob­fi­cie po­sma­ro­wa­nego ma­słem i przy­kry­tego gru­bym pla­strem żół­tego sera.

GO­DZINA 12:21

Ko­bieta w ko­ściel­nej ła­wie spo­gląda na swój sta­ro­modny ze­ga­rek o tar­czy przy­po­mi­na­ją­cej kształ­tem serce. Lecz prze­cież i bez tego wie, która jest go­dzina: w ko­ściele wła­śnie skoń­czyła od­ma­wiać mo­dli­twę na Anioł Pań­ski. Ma­rylka bar­dziej więc spo­gląda na cienki, po­zła­cany łań­cusz­kowy pa­sek ze­garka, wpi­ja­jący się jej w prze­gub. To co­raz częst­sze, zwłasz­cza gdy ręce spuchną jej po ro­bo­cie. A na­ro­biła się dzi­siaj przy wy­pie­kach. „Chyba mu­szę iść z tym do le­ka­rza – my­śli, oglą­da­jąc rękę. – Czy to nie jaka cho­roba? A może tylko me­tryka, jak to mó­wią? Sta­rość nie ra­dość”.

Cza­so­mierz ma jesz­cze po ma­mie. Dru­giego ta­kiego pa­ska nie do­sta­nie, nie chce nic zmie­niać. Czuje się z nim jak dama. W isto­cie Ma­rylka mo­głaby ucho­dzić za so­bo­wtóra kró­lo­wej Elż­biety II, tylko jest od niej pra­wie czter­dzie­ści lat młod­sza. Czyli wy­gląda jak bry­tyj­ska wład­czyni w dniu ślubu księż­nej Diany z księ­ciem Ka­ro­lem. Na­wet ma po­dobne za­mi­ło­wa­nie do ko­lo­ro­wych ka­pe­lu­szy. To czę­sty te­mat w roz­mo­wach Ma­rylki z ko­le­żan­kami. Ta­kie po­rów­na­nia bar­dzo jej schle­biają. „Tylko cie­kawe, czy kró­lowa kie­dy­kol­wiek ugnia­tała cia­sto? – za­sta­na­wia się Ma­rylka. – Czy czuła się kie­dyś za­je­chana jak koń po we­ster­nie?” Z tym we­ster­nem to oczy­wi­ście prze­sada, ko­bieta prę­dzej po­rów­na­łaby sie­bie do ko­nia uwiecz­nio­nego przed po­ko­le­niami na ścia­nie jej ko­ścioła – z pod­pi­sem po nie­miecku, zna­czą­cym po­dobno: „Ja, koń Ja­kub, przy­cią­gną­łem więk­szość ka­mieni na bu­dowę tej świą­tyni”.

Po­dobno, bo Ma­rylka nie­miec­kiego nie zna. Kto by tam w jej dzie­ciń­stwie uczył się ję­zyka wroga! Na saksy też nie wy­jeż­dżała za Odrę, więc taki ar­gu­ment, by uczyć się ję­zyka, też od­padł. A z tymi nie­licz­nymi tu­ry­stami z Nie­miec, któ­rzy się tu za­pusz­czają, za­wsze idzie się do­ga­dać – na­wet na migi. Żadni już dziś z nich wro­go­wie. Ma­rylka bar­dziej oba­wia się ar­mii Pu­tina z ob­wodu ka­li­nin­gradz­kiego. Wojna, ro­snące koszty ży­cia, nie­pewna zima, po­gar­sza­jące się zdro­wie i co­raz więk­sze zmę­cze­nie – Ma­rylka nie ma zbyt wielu po­wo­dów do ra­do­ści, nie ma wiel­kich na­dziei i ma­rzeń.

„Do­brze, że cho­ciaż ko­ściół mamy piękny” – my­śli so­bie. Roz­gląda się z dumą po za­byt­ko­wym wnę­trzu, jak nie­mal co­dzien­nie. Drew­niany su­fit, ko­lumny i bal­kony na­około są prze­ślicz­nie zdo­bione: wy­rzeź­bione, z wy­ma­lo­wa­nymi ro­ślin­nymi mo­ty­wami. Na pa­ne­lach wi­dać sceny z ży­cia Je­zusa. Na­wet ży­ran­dole, przy­po­mi­na­jące koła od wozu, są praw­dzi­wymi dzie­łami sztuki.

„Szczę­ścia­rze z was, że ma­cie taki ko­ściół. To praw­dziwa Ka­plica Syk­styń­ska Ma­zur. Wspa­niale, że ją tak pie­czo­ło­wi­cie od­no­wiono” – po­wie­działa Ma­rylce para tu­ry­stów, któ­rym od pra­wie dwóch ty­go­dni wozi swoje wy­pieki. Ko­bieta uśmiech­nęła się wtedy z dumą, cho­ciaż kor­ciło już ją, żeby od­po­wie­dzieć, że tym pięk­nem jesz­cze nikt się nie najadł. Ot, choćby Bo­gu­szowa, która sie­dzi w ko­ściel­nej ła­wie ra­zem z Ma­rylką, a swój stary dom od­dała na tu­ry­stów. Mi­nęło parę lat i z pie­nię­dzy nic nie zo­stało. Dla­tego Ma­rylka pie­cze też co nieco dla jej dzie­cia­ków, za darmo. I mo­dli się co­dzien­nie, żeby tu­ry­stów – po­mimo kry­zysu – nie za­bra­kło.

PRZY­PISY