40,00 zł
Dowiedz się więcej.
- Wydawca: Prószyński i S-ka
- Kategoria: Literatura faktu
- Język: polski
Kolejny tom z wyborem najlepszych i najśmieszniejszych tekstów Artura Andrusa publikowanych na jego blogu internetowym i w prasie.
Teksty tu zebrane zamieszczałem na internetowym blogu, w „Gazecie Lekarskiej” i miesięczniku „Zwierciadło”. Czyli właściwie powinienem tę książkę zatytułować: „Niczym szczególnym, poza osobą autora, niepowiązane ze sobą żartobliwe teksty, pisane z myślą o lekarkach i lekarzach, kobietach, mężczyznach czytujących kobiece pisma oraz wszystkich innych, zwłaszcza posiadających dostęp do Internetu, a teraz już niekoniecznie”. Domyśliłem się od razu, że moja książka może nie mieć aż tak dużej okładki i zrezygnowałem z tego pomysłu. Stąd więc VIETATO FUMARE.
Artur Andrus
To dwa kolejne po „Blogu osławionym między niewiastami” lata spięte klamrą dobrej polskiej satyry w wykonaniu jednego z czołowych przedstawicieli tego gatunku.
Ponieważ Andrus przez lata zapracował na swoje inicjały na zaszczytnym miejscu, na czele alfabetu, cała nota mogłaby zawierać się w dwóch krótkich słowach: Artur Andrus. I właściwie wszystko byłoby jasne.
Andrus ma niebywały dar opowiadania. W jego ustach nawet najbardziej banalne wydarzenia urastają do rangi co najmniej rozmów na szczycie. Szczyty bywają różne, ale jedno je łączy: wyróżniają się.
W rzeczywistości Andrus raczej nie porusza tematów ważnych, poważnych ani wielkiej wagi. Jeśli nawet tak się zdarzy, zazwyczaj ściąga je z wyżyn do parteru. Bliższe są mu tematy błahe, codzienne. Jednak nawet te pod przykrywką prostoty i banalności subtelnie wstrząsają szarymi komórkami czytelnika.
Andrus perfekcyjnie potrafi wprowadzić zamęt, odwracając utarte zwroty, burząc od wieków wydeptywane ścieżki skojarzeń, potrafi odłożyć na bok przyzwyczajenie, które pozbawia nas spostrzegawczości. Dzięki temu jest lepszym obserwatorem, widzi świat w szczegółach, zwracając uwagę na to, co większości umyka. I mimo że nie wodzi czytelnika za nos – wręcz przeciwnie, wykłada wszystkie karty na stół – nieustannie go zaskakuje. Jego skojarzenia z każdym kolejnym zdaniem podążają w coraz to innym kierunku, niezgodnym z tym, co podpowiadają nam nabyte przez lata schematy.
Dodajmy do tego niebanalną umiejętność łączenia słów i znaczeń, których pozornie połączyć się nie da, oraz zdolność dorabiania idei do tego, co – często przypadkowo – powstało. Od tytułu tej książki począwszy...
Magdalena Wiśniewska, czytelniczka i recenzentka
Jedni zbierają pocztówki, plany miast, serwetki z restauracji, inni fotografują, ja postanowiłem wpisywać do kalendarza wiersze o miastach, w których bywam. O częściach miast. Dokładnie o wałach. Żeby było wzruszająco, każdy wiersz będzie się zaczynał tak, jak pewna popularna piosenka. W Szczecinie napisałem: „Miała matka syna/ Syna jedynego/ A syn miał dziewczynę/ Jak Wały Chrobrego”. W Gdańsku: „Miała matka syna/ Syn miał zdrowie końskie/ I syn miał dziewczynę/ Wały Jagiellońskie”. W Warszawie: „Miała matka syna/ Instynkt macierzyński/ A syn miał dziewczynę/ Jak Wał Miedzeszyński”. Oczywiście muszę być gotów, że ktoś, kto usłyszy, że dziewczyna jest jak Wał Miedzeszyński, zapyta głupio: „Ale dlaczego?”. Wtedy odpowiem: „Ciągle by leżała/ Nigdzie się nie ruszy/ Matka ją restaurowała/ Z unijnych funduszy”.
Fragment książki
Artur Andrus – dziennikarz, poeta, konferansjer, radiowiec, autor i wykonawca tekstów kabaretowych, felietonów i piosenek. Jedna z najbardziej rozpoznawalnych i najpopularniejszych postaci na polskiej scenie kabaretowej.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi lub dowolnej aplikacji obsługującej format:
Liczba stron: 285
Podobne
Copyright © Artur Andrus, 2014
Redaktor prowadzący
Anna Derengowska
Redakcja
Ewa Charitonow
Korekta
Małgorzata Denys
Projekt okładki
Paweł Panczakiewicz
www.panczakiewicz.pl
Zdjęcie na okładce
Agnieszka K. Jurek
ISBN 978-83-7961-794-4
Warszawa 2014
Wydawca
Prószyński Media Sp. z o.o.
02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28
www.proszynski.pl
* * *
Nie wiem, jak prawdziwi współcześni pisarze wymyślają tytuły swoich książek. Nie znam prywatnie zbyt wielu prawdziwych pisarzy, a tych, których znam, krępuję się o takie rzeczy pytać. Nie wiem jak, ale domyślam się, kiedy wymyślają. Na przykład kiedy dzwoni pani z wydawnictwa i mówi: „Panie Arturze, żebyśmy zdążyli z promocją książki, okładka musi jutro pójść do…”. Raczej trudno sobie wyobrazić okładkę bez tytułu. Jestem pewien, że zawsze jest tak samo. No, może nie do wszystkich prawdziwych pisarzy panie z wydawnictwa zwracają się per panie Arturze, ale na pewno dzwonią i popędzają. I wtedy się zaczyna męka. Pół biedy, jeśli autor wie, o czym napisał. Wtedy wymyśli coś intrygującego i związanego z treścią książki. Na przykład: „Skąd wracacie, siostry mojej matki?”. A jeżeli nie wie? Bo pisał przez kilka lat o wszystkim, co mu do głowy wpadło?
Teksty, które są tutaj zebrane, zamieszczałem na internetowym blogu, w „Gazecie Lekarskiej” i w miesięczniku „Zwierciadło”. Czyli właściwie powinienem tę książkę zatytułować Niczym szczególnym, poza osobą autora, niepowiązane ze sobą żartobliwe teksty, pisane z myślą o lekarkach i lekarzach, kobietach, mężczyznach czytających kobiece pisma oraz wszystkich innych, zwłaszcza posiadających dostęp do Internetu, a teraz już niekoniecznie. Domyśliłem się od razu, że moja książka może nie mieć aż tak dużej okładki, i zrezygnowałem z tego pomysłu.
Skąd więc VIETATO FUMARE? Przykro mi, ale nie mam żadnej zgrabnej historyjki z tym tytułem związanej. Po prostu pani z wydawnictwa zadzwoniła, kiedy zamiast jeździć na nartach, leżałem we włoskim hotelu i leczyłem przeziębienie. „Panie Arturze…” i tak dalej. Tabliczka z włoskim napisem oznaczającym po polsku „zakaz palenia” była pierwszym punktem, na którym przez dłuższą chwilę zatrzymałem wzrok po zakończeniu naszej rozmowy. I uznałem to za znak. Nie wiem jaki, ale znak. Poza tym mam teraz takie usprawiedliwienie, że kiedy wymyślałem tytuł, byłem chory. Gorączka minęła, a tytuł nie. Nawet zaczął mi się podobać. VIETATO FUMARE. Już chyba nie wymyślę nic bardziej niezwiązanego z treścią niezbyt ze sobą związanych tekstów. A brzmi poważnie. Prawie jak „CARPE DIEM”, „NIL DESPERANDUM” czy „TEMPUS FUGIT”. Kto jest w stanie z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że „VIETATO FUMARE” przynajmniej raz w życiu w jakichś okolicznościach nie powiedział Juliusz Cezar? Niby bzdura, a wzbudza szacunek.
No to może już się dłużej nie będę tłumaczył. Życzę miłej lektury i serdecznie pozdrawiam.
Artur Andrus
PS. Co po świetnym tytule, kiedy nazwisko mało nośne? Wymyśliłem sobie pseudonim. Żeński i skandynawski. Alva Björhäll, VIETATO FUMARE. To by się sprzedawało! Ale niestety. Za późno. „Okładka już poszła…”
Matki inne niż lekkoatletka
Znowu mnie fotografowano. Grzecznie wykonywałem polecenia pań: stylistki i fotografki. Kazały się przebrać, to się przebierałem, kazały usiąść – siadałem, krzyczeć – milczałem, bo nie umiem krzyczeć na zawołanie. W przerwach pomiędzy poszczególnymi ujęciami panie konsultowały się ze sobą. Oto zapis jednej z takich konsultacji:
Pani stylistka: – Ta szara koszula i te ciemne spodnie będą dobre?
Pani fotografka: – Ale nie chciałabym, żeby to była taka szara masa.
Pani stylistka: – Ale ładna szara masa!
Mam! Kolejny komplement do zbioru tych niebanalnych! „Ale ładna szara masa”! Nie każdy może coś takiego usłyszeć. Po pierwsze trzeba mieć trochę tej masy, żeby nawet w szarości rzucała się w oczy, po drugie – nie każda „szara masa” musi być ładna. Może to nadinterpretacja, może na ulicy za taką „ale ładną szarą masą” nawet by się nie obejrzała, ale tym zdaniem poprawiła mi humor na kilka dni.
Gdybym traktował to instrumentalnie, chciał na tym zarobić, prowadziłbym tę akcję tylko w okolicy Dnia Matki. Sypałyby się zamówienia, mógłbym wprowadzić jakieś stawki i od razu zacząć je podnosić. A ja robię to za darmo i przez cały rok. Piszę wiersze o matkach wykonujących różne zawody. Pierwszy był ten o matce lekkoatletce:
Bije, bije dzwon na wieży
W święto świętej Kunegundy,
Do chałupy matka bieży…
Dwie minuty trzy sekundy.
A teraz, przy okazji każdego spotkania z publicznością, przyjmuję zamówienia na kolejne utwory, prosząc o podanie jakichś zawodów, które mogłaby wykonywać matka, a byłyby warte uwiecznienia w wierszu.
Zaczęło się łagodnie – publiczność zazwyczaj życzyła sobie wierszy wychwalających matkę nauczycielkę, matkę pielęgniarkę itp. Z czasem zaczęły się pojawiać coraz bardziej skomplikowane zamówienia, coraz trudniej też było sprostać ich liczbie. Okazuje się, że społeczeństwo odczuwa potrzebę literackiego uwiecznienia wielu matek różnych profesji. Musiałem przyjąć jakieś zasady. Po pierwsze skrótowość – takie wiersze nie mogą być zbyt rozwlekłe, bo to obniża ich poziom. Po drugie – szybkość. Jeśli wiersz nie napisze mi się w ciągu kilku minut, to znaczy że w ogóle nie był wart pisania.
Zauważyłem pewne zjawisko. Otóż na występy kabaretowe, zwłaszcza te moje lub te, które ja prowadzę, przychodzi coraz więcej osób o skłonnościach sadystycznych. Wymyślają takie zawody dla matek, że od razu widać, że chodzi tylko o sprawienie jak największego kłopotu wykonującemu zamówienie. Oto przykłady. We Wrocławiu zobowiązano mnie, żebym napisał o matkach: grabarzu, stolarzu i żigolaku, a w Poznaniu o: księdzu, hyclu, nauczycielce i górniku (przepraszam, nie będę tworzył żeńskich odmian wszystkich nazw zawodów, bo się pogubimy). Łatwo nie było, ale dałem radę. Zastosowałem zasadę skrótowości, każdy przybrał formę czterowiersza. Ten wrocławski wyszedł tak:
Matka ma zdolności takie:
Z drewna zrobi drzwi garażu,
Bywa także żigolakiem,
Zwłaszcza na cmentarzu.
A ten poznański tak:
Wiatr po świecie goni matkę,
Matka biegnie i nie zwalnia,
Matka nosi koloratkę
I uczy łapać psy w kopalniach.
Działanie z potrzeby serca nie musi wykluczać działania komercyjnego. Zbiorę wszystkie w jeden tomik i wydam na Dzień Matki. Dedykację dla mojej mamy podpisałbym słowami: „Twoja »ale ładna szara masa«”, tylko boję się, że mama mogłaby się obrazić. Bo jak jej, to wiadomo, że ładna. Po co to „ale”?
20 marca 2012
Emerytura na tle nerwowym
Pan poseł się przejęzyczył. Przejęzyczenie posła nie jest niczym wyjątkowym, ale to było szczególnie niebezpieczne, bo miało miejsce w trakcie jedzenia. Działo się to w radiu, w audycji, w której politycy spotykają się, żeby zagryzając ogórkiem albo popijając kawą, kilkukrotnie powtórzyć: „Ja panu nie przerywałem” i o czymś tam jeszcze wspomnieć pomiędzy serem a pomidorem. Na przykład o przyszłych emeryturach. Poseł akurat jadł, ale wywołany do odpowiedzi, nie zważając na grożące mu niebezpieczeństwo zakrztuszenia, odezwał się. Niewiele brakowało, a dzisiaj śpiewano by o nim ludowe piosenki:
Najpierw się zachłysnął,
Potem się zakrztusił,
I teraz za niego
Już kto inny musi.
Szkoda by było pana posła. Ja go lubię. Może nie do tego stopnia, że „gdybym to ja miał ja skrzydełka jak gąska, to poleciałbym ja za posłem do Śląska”, ale lubię.
Być może to, co powiedział, miało związek z tym, co przed chwilą zjadł, w każdym razie zamiast: „emerytury cząstkowe” powiedział: „emerytury czosnkowe”. I że niby co takiego? Ano to, że powiedziane przez przypadek, a mądre. Gdyby tak osobę przechodzącą na emeryturę dokładnie badać i oprócz olbrzymich pieniędzy, które sobie wypracowała, dorzucać coś w naturze, co może wzmacniać organizm przyszłego emeryta? „Emerytura czosnkowa” – 600 zł i 14 ząbków czosnku miesięcznie, „emerytura cebulowa” – 800 zł i 2 kilogramy cebuli, „emerytura ziemniaczana” – 1500 zł i 3 worki ziemniaków. Dla wojska, policji i straży pożarnej – dodatkowo 2 worki ziemniaków w mundurkach.
Jeden słaby żart już przed chwilą był, a na końcu klawiatury mam następny – że wiem, komu należałoby przyznawać „emeryturę buraczaną”. Ale nie napiszę, bo to płytkie, słabe, niskich lotów.
Pismo promujące zdrowy tryb życia zapytało mnie, jak dbam o zdrowie. Odpowiedziałem krótko, że: „jem, piję, chodzę, śpię”. W tym samym numerze na to samo pytanie odpowiadała pewna popularna aktorka. Ale odpowiedziała nieco inaczej: „Wiem, co jem, a poza tym staram się pilnować kondycji, pedałując na rowerku”. Odstawmy rowerek, bo to, jak na mnie, zbyt ekstremalna forma dbania o zdrowie, skoncentrujmy się na początku tej wypowiedzi. „Wiem, co jem”. Czyli gdybym chciał rozbudować moją odpowiedź, korzystając z tego wzoru, jak powinna brzmieć? „Wiem, co jem, ile piję, dokąd chodzę i z kim śpię”? Może być. Ale pasuje też: „Wiem, gdzie jem, co piję, z kim chodzę i gdzie śpię”, a nawet: „Wiem, którędy jem (bo znam anatomię), skąd piję (kto pędził), po co chodzę (bo generalnie mi się nie chce) i co śpię”. To ostatnie może kogoś zdziwić, ale proszę sobie przypomnieć – na pewno każdy przynajmniej raz w życiu słyszał dziecko zadające pytanie: „Tatusiu, co śpisz?”.
Znalazłem jeszcze jedno pytanie, a właściwie zdanie, o dokończenie którego poproszono zarówno mnie, jak i pewną popularną aktorkę: „Nie wystąpiłabym/Nie wystąpiłbym w…”. Ona odpowiedziała: „…rewii erotycznej à la Moulin Rouge”, ja odpowiedziałem: „…w bikini”. Znamy się, ale niczego nie ustalaliśmy! Jaka zbieżność myśli! Muszę się uważniej sobie przyjrzeć, bo może mam zadatki na popularną aktorkę, a nie wykorzystuję szansy.
Niby wszystko, co napisałem wyżej, ma związek z medycyną, zwłaszcza z psychiatrią, ale daleko temu do fachowości. A mam ambicję, żeby w każdym tekście kierowanym do lekarzy znalazło się coś świadczącego jeśli nawet nie o wiedzy piszącego, to przynajmniej o jego medycznej intuicji. Gdybym napisał, że „dyskutowałbym z pewnymi aspektami teorii dotyczącej dziedziczenia autosomalnego recesywnego”, ktoś słusznie mógłby sobie pomyśleć, że idiota i że znalazł sobie to określenie w Internecie. Będę więc pisał tylko o tym, co naprawdę mi się wydaje i w związku z tym jestem tego pewien. Otóż kiedy znajomy lekarz po raz kolejny mówił mi, że „to na tle nerwowym”, niesprawiedliwie podejrzewałem go o brak fachowej wiedzy lub lenistwo. Teraz wiem na pewno, że większość ludzkich chorób ma naprawdę takie tło. Znam nawet jednego takiego, który miał złamany nos na tle nerwowym. Zdenerwował ochroniarza w dyskotece.
Kwiecień 2012 („Gazeta Lekarska”)
Miałem przyjemność…
Próbowałem dotrzeć na umówione spotkanie. Pojawiły się problemy. Nie przyjechała taksówka, a kiedy udało mi się jakoś inaczej dobrnąć na dworzec, na peronie zobaczyłem czerwone światełka znikające w tunelu. To była okazja, żeby się na chwilę zatrzymać i zastanowić. Na przykład nad tym, czy zawsze światełko w tunelu powinno cieszyć tego, który je widzi? Zwłaszcza kiedy zamiast zbliżającego się jednego białego widzi oddalające się dwa czerwone? Ale te refleksje dopadły mnie dopiero teraz, wtedy, na peronie, nie zdążyły. Musiałem szybko dostać się do samochodu i w taki sposób pokonać kilkaset kilometrów. Wiedziałem, że nie zdążę na ustaloną godzinę; zadzwoniłem z tą informacją do pani organizatorki.
– Niech się pan nie przejmuje, proszę jechać spokojnie. Byłam wczoraj w kinie na Muppetach i wiem, że Muppety w każdej sytuacji dają sobie radę…
Właściwie na koniec mogła dorzucić na przykład: „Panie Gonzo” i wszystko byłoby jasne. Ale nie dorzuciła i teraz nie wiem, z którą postacią ze słynnego serialu jej się skojarzyłem. Z racji wykonywanego zawodu konferansjera mógłbym być Kermitem, w związku z postępującą zrzędliwością którymś z dwóch szyderców – Statlerem albo Waldorfem. Przyjrzałem się swojej twarzy – w niektórych fragmentach przypomina Sama Orła. Rano mam dykcję Szwedzkiego Kucharza. Zresztą, co ja będę wymyślał – podejrzewam, że skojarzenie pani organizującej moje spotkanie uruchomiło już wystarczająco wyobraźnię Czytelników tego tekstu i każdy już życzliwie do kogoś mnie porównał.
À propos „życzliwie”. Kolegom, z którymi nie mogłem spędzić wieczoru, chociaż ten towarzysko zapowiadał się imponująco, wysłałem esemesa z tekstem, że żałuję i że pozdrawiam, że mam nadzieję, że wkrótce nadrobimy itd. Od jednego z nich następnego dnia dostałem wiadomość o treści: „Dzięki za pozdrowienia. Mieliśmy wypić twoje zdrowie, ale zapomnieliśmy”. Znowu zobaczyłem czerwone światełko. Uwaga! Będzie metafora! Czerwone światełko pociągu naszej przyjaźni odjeżdżającego z peronu Sympatia w kierunku stacji Zapomnienie.
I jeszcze jeden cytat. Przysiadł się (nie cytat, tylko autor tego tekstu) podczas śniadania w hotelu. Że nie będzie łatwo, wiedziałem już po głośnym:
– To ty jesteś Andrus?! Ha!
Takie „ha!” powoduje, że z człowieka wydobywa się dość dużo powietrza, które wcześniej było w jego środku. Tamten oddech jednoznacznie wskazywał na stan, który mistrz Przybora pięknie opisał w jednej z piosenek zwrotem: „Oj, nie wraca ci on z kina”.
Gość poinformował mnie, że lubi kulturę i sztukę, nie znosi chamstwa, nie jeździ na nartach, bo kilka lat temu miał wypadek, i że: „Kiedyś miałem przyjemność wkur…ić się na Pendereckiego”. Po czym wyszedł. I sądząc po tym, w jakim stanie zobaczyłem go kilka godzin później. „oj, nie poszedł ci on do kina”.
Z jak różnych zdarzeń można czerpać przyjemność! Gdyby tak wszyscy potrafili docenić niezwykłość spotkań z wybitnymi przedstawicielami świata kultury i sztuki. Zostańmy przy kompozytorach: „Kiedyś miałem przyjemność oszukać Lutosławskiego, a mój dziadek miał to szczęście pobić Szymanowskiego”.
2 kwietnia 2012
Porządek musi być
W Krakowie wylądowała czwarta rakieta świata… – powiedział w telewizji pan prezenter. – …Agnieszka Radwańska – dokończył po krótkiej pauzie, a na ekranie pojawił się reportaż z powitania naszej tenisistki na lotnisku w Balicach.
Do sensacyjnych zanęceń niekoniecznie sensacyjnych wiadomości już się przyzwyczaiłem. Wiem, że „trzęsienie ziemi w województwie łódzkim” może być po prostu zapowiedzią telewizyjnego materiału o pierwszym użyciu nowej glebogryzarki kupionej przez jednego z działkowców w Zgierzu. Dygresja – sprawdziłem, czy w Zgierzu są działki pracownicze. Internet poinformował mnie, że są. „Pracownicze Ogródki Działkowe im. 20-lecia PRL”, przy ulicy 1 Maja. Wybiorę się tam 22 lipca, pokręcę w okolicy, posłucham, czy przypadkiem od któregoś grilla, zza krzaczka malin, nie poniesie się tęskne: „…krwawy skończy się trud, gdy związek nasz bratni…”.
Wracamy do „czwartej rakiety świata”. A gdyby tak tego typu tytuły urzędowo nadawać obywatelom w związku z ich osiągnięciami, umiejętnościami, wyjątkowymi cechami? Zacznijmy od sportowców: „pierwsza sztanga Rzeczpospolitej”, „druga tyczka Europy”, „dwie trzecie narty świata”… A może raczej „trzecie dwie narty świata”, bo chodzi o brązowego medalistę w narciarstwie, a tamto wcześniejsze zabrzmiało tak, jakby ze względu na oszczędności sportowcom kazano jeździć tylko na jednej, i to skróconej, narcie. Ale w przypadku tych określeń jeszcze łatwo się domyślić, o co chodzi. Gorzej zaczyna być przy „pierwszym kiju Polski Północnej”. Bo czy to najlepszy bejsbolista, golfista, bilardzista, czy wędkarz Kaszub, Warmii i Mazur, Pobrzeża Gdańskiego, Pomorza Zachodniego i Środkowego? Albo „drugi pionek Podkarpacia”. To może być zarówno wicemistrz gier planszowych, jak i mało wpływowy polityk. Ale taki, który już troszkę może, bo najmniej wpływowy jest „pierwszy pionek Podkarpacia”.
Na początku byłoby trochę zamieszania, ale po pewnym czasie wszystko stałoby się jasne. Przyzwyczailibyśmy się do tego typu określeń i każdy by rozumiał, że „pierwsza laska Rzeczpospolitej spotkała się z trzecią laską Polski” oznacza po prostu tyle że „Marszałek Sejmu rozmawiała z Drugą Wicemiss Polonia”.
W radiu pan prezenter powiedział:
– Sprzątanie mieszkań przed świętami to bardzo stara tradycja.
No, w niektórych środowiskach kultywuje się nawet stare tradycje mycia się i prania brudnych rzeczy! Pan redaktor powinien podążyć tropem swojego odkrycia i przygotować jakiś materiał, w którym na początku okazałoby się, że pierwszymi sprzątającymi mieszkania przed świętami byli Inkowie. Że sprzątali gałązkami, którymi wcześniej biły się po łydkach młode Inki/Inkinie. Oj tam! Biły się po łydkach młode kobiety z plemienia Inków, oblewając się wodą po wzorkach, które zostawały na ich ciałach po tych gałązkach. A na koniec twórczyni ludowa w stroju skórzanym opowiedziałaby, jak to młodzi nie interesują się już dzisiaj sprzątaniem mieszkań przed świętami i uciekają do restauracji, które ktoś inny za nich sprząta.
Na szczęście pochodzę z bardzo tradycyjnej rodziny. W święta przeszedłem się po mieszkaniach wszystkich krewnych – wszędzie aż lśniło. Najpiękniej u ciotki Haliny i wujka Marka. Sprzątał głównie on. Ciotka Halina mówi, że wujek Marek to „pierwsza szmata świata”. I to jest komplement.
11 kwietnia 2012
Z wiekiem…
Dostępne w pełnej wersji
SPRINGFORCE
Dostępne w pełnej wersji
Drugie „nie”
Dostępne w pełnej wersji
Trzecie „tak”
Dostępne w pełnej wersji
Test kota
Dostępne w pełnej wersji
Gwarantem położna
Dostępne w pełnej wersji
W co się bawić?
Dostępne w pełnej wersji
Eurowymówka
Dostępne w pełnej wersji
Idą. Jadą. Autostradą
Dostępne w pełnej wersji
SPAM
Dostępne w pełnej wersji
O dyskrecji
Dostępne w pełnej wersji
Sielanka
Dostępne w pełnej wersji
Machanie do piłkarzy
Dostępne w pełnej wersji
Somosierra pod Stoczkiem
Dostępne w pełnej wersji
Panna cotta
Dostępne w pełnej wersji
Camp Nou
Dostępne w pełnej wersji
Pod różne pokrycia dachowe
Dostępne w pełnej wersji
Nie wiem, nie wiem, ciekawe, muszę przeczytać
Dostępne w pełnej wersji
Infolinia
Dostępne w pełnej wersji
Ale wtopa!
Dostępne w pełnej wersji
Wojskowy kalendarz
Dostępne w pełnej wersji
Straciłem zasięg
Dostępne w pełnej wersji
Doktor Yes
Dostępne w pełnej wersji
Warszawska (i nie tylko) Jesień
Dostępne w pełnej wersji
Neuer Wein
Dostępne w pełnej wersji
Gruby, Mały, Rudy, Czarny…
Dostępne w pełnej wersji
Umiarkowany optymizm
Dostępne w pełnej wersji
Akcja „Znicz”
Dostępne w pełnej wersji
Biodro ułana
Dostępne w pełnej wersji
Kumulacja
Dostępne w pełnej wersji
Drastyczne dorastanie
Dostępne w pełnej wersji
Życie rzuca Żuczka
Dostępne w pełnej wersji
Z góry przepraszam za temat rozważań
Dostępne w pełnej wersji
Życie znowu rzuca Żuczka
(czyli ciąg dalszy pamiętnika podróżnika)
Dostępne w pełnej wersji
Silnik, Bolesław, Poradnik narciarza
Dostępne w pełnej wersji
BOK i przytłok
Dostępne w pełnej wersji
Jak się przebrać? Poradnik karnawałowy
Dostępne w pełnej wersji
Pirogronian w mleczan
Dostępne w pełnej wersji
Się nie pożycza
Dostępne w pełnej wersji
Wywiad rzeka
Dostępne w pełnej wersji
Łapa niedźwiedzia
Dostępne w pełnej wersji
Najczęściej w lecie
Dostępne w pełnej wersji
Magiczna granica, że pożal się
Dostępne w pełnej wersji
Prawo moczenia gąbki
Dostępne w pełnej wersji
W filharmonii…
Dostępne w pełnej wersji
Prawidłowo odmieniany kisiel fundamentem trwałości każdego związku
Dostępne w pełnej wersji
W czasie ciszy…
Dostępne w pełnej wersji
Co za czasy
Dostępne w pełnej wersji
Gdzie ten orczyk, przy nim ten jacht?
Dostępne w pełnej wersji
Anatomia codzienności
Dostępne w pełnej wersji
Tanio jak u mamy
Dostępne w pełnej wersji
Tata Dobra Rada
Dostępne w pełnej wersji
Orzeł może
Dostępne w pełnej wersji
Maj Miesiącem Jerzego Wasowskiego
Dostępne w pełnej wersji
Z cyklu „Części ciała inaczej”, odcinek 1.: „Stopy”
Dostępne w pełnej wersji
Zasłyszane, przeczytane, zobaczone, benefis
Dostępne w pełnej wersji
Podanie
Dostępne w pełnej wersji
Honorowy motorniczy
Dostępne w pełnej wersji
PBT (Przerażający Brak Tematu)
Dostępne w pełnej wersji
Cyniczne córy Zurychu
Dostępne w pełnej wersji
Bieszczadzki Striptiz Wolności
Dostępne w pełnej wersji
Atmosfera gabinetu
Dostępne w pełnej wersji
W ciepłym i bez kurzu
Dostępne w pełnej wersji
Jak się zbudzi, to nas zje
Dostępne w pełnej wersji
Pasażer Radziwiłłówna i łączenie jezior
Dostępne w pełnej wersji
Festiwal nurków jedzących wieprzowinę
Dostępne w pełnej wersji
Poezja tackowa
Dostępne w pełnej wersji
Ładnie osadzone
Dostępne w pełnej wersji
Nie przypominać foki!
Dostępne w pełnej wersji
Fajnie postąpili
Dostępne w pełnej wersji
Poprawność turystyczna
Dostępne w pełnej wersji
Cierpliwości!
Dostępne w pełnej wersji
Szwagier Gierka
Epoka wymiany słowników
Dostępne w pełnej wersji
Zmiana zasad zmieniania zasad
Dostępne w pełnej wersji
Nienawiść, nawiść, wiść
Dostępne w pełnej wersji
Rewolwer i bilecik
Dostępne w pełnej wersji
Aluzja farmakologiczno-medyczna
Dostępne w pełnej wersji
Szwagier Gierka
Nawias prawdy
Dostępne w pełnej wersji
Konkret i precyzja
Dostępne w pełnej wersji
„Melancholii mglisty woal…”
Dostępne w pełnej wersji
Rewolwer i bilecik – odcinek 2.
Dostępne w pełnej wersji
Szwagier Gierka
Doznałem niezwykłych wzruszeń
Dostępne w pełnej wersji
Fenyő Barátság
Dostępne w pełnej wersji
Szalona Krewetka
Dostępne w pełnej wersji
Zając na Manhattanie
Dostępne w pełnej wersji
Medafora
Dostępne w pełnej wersji
Szwagier Gierka
„Jak tak można?”
Dostępne w pełnej wersji
OFE
Dostępne w pełnej wersji
„TYDZIEŃ Z TWAROŻKIEM”
Dostępne w pełnej wersji
Wszyscy wszystkim…
Dostępne w pełnej wersji
Uwolnić energię!
Dostępne w pełnej wersji
Szwagier Gierka
AAA AAAby ogłoszenie drobne ocalić
Dostępne w pełnej wersji
Jedzie Jasio od Torunia
Dostępne w pełnej wersji
KOPA
Dostępne w pełnej wersji
„Czop z rzodkwie” na światło wydany
Dostępne w pełnej wersji
„Inwazja Wykrzykników 4! Śmiertelne starcie!!!”
Dostępne w pełnej wersji
Sto lat? Sto lat? Niech żyje, żyje? Nam?
Dostępne w pełnej wersji
Szwagier Gierka
Żarty z nazwisk są jak kobiety we mgle w Tyrolu
Dostępne w pełnej wersji
Przyjaciel ortopedii
Dostępne w pełnej wersji
Szwagier Gierka
Cóż
Dostępne w pełnej wersji
Nie umie mieć psa
Dostępne w pełnej wersji
Polecamy matce radcę
Dostępne w pełnej wersji
