Wiedźmi król ebook

Wszyst­kim dzie­cia­kom trans,które boją się za­ak­cep­to­wać swoją ma­gię.

Czeka na Was nowy świat.Po­trze­bu­jemy Was tu­taj.

Ostrze­że­nie o tre­ści:

prze­moc, prze­moc wo­bec dziecka, mo­le­sto­wa­nie sek­su­alne dziecka i na­paść na dziecko, alu­zje do pe­do­fi­lii, my­śli sa­mo­bój­cze i wzmianki o sa­mo­bój­stwie, mis­gen­de­ring, nie­wier­ność, bez­płod­ność i po­ro­nie­nie

Od au­tora

Droga osobo czy­ta­jąca tę książkę!

Moja de­biu­tancka po­wieść Wiedźmi król nie jest pierw­szą książką w moim do­robku. Wcze­śniej przez lata in­ten­syw­nie pra­co­wa­łem nad in­nymi tek­stami. Od za­wsze wie­dzia­łem, że chcę zo­stać pi­sa­rzem. Było to dla mnie oczy­wi­ste, od­kąd jako dziecko spę­dza­łem czas na szwen­da­niu się po mo­kra­dłach na moim ro­dzin­nym po­łu­dniu i roz­ma­wia­niu z wy­ima­gi­no­wa­nymi isto­tami. W ota­cza­ją­cym mnie świe­cie by­łem obecny głów­nie cia­łem. Reszta mnie prze­by­wała gdzie in­dziej, w roz­ma­itych wy­obra­żo­nych świa­tach, a pi­sar­stwo po­zwo­liło mi stwo­rzyć wrota, przez które inni mo­gli do mnie do­łą­czyć.

Tylko co z tego, skoro cały czas się ba­łem. Dy­go­ta­łem ze stra­chu. Bo wi­dzisz, tek­sty sprzed Wiedź­miego króla były na­prawdę nie­złe: wło­ży­łem w nie ka­wał serca, po­sta­ra­łem się, żeby były cie­kawe, i z każ­dym ko­lej­nym sta­wa­łem się tro­chę lep­szym pi­sa­rzem. Rzecz w tym, że bra­ko­wało im szcze­ro­ści. Głę­boko pra­gną­łem po­ka­zać lu­dziom swój we­wnętrzny świat, ale uwa­ża­łem, że nie wszystko na­daje się do po­ka­za­nia. Od­kąd się­gam pa­mię­cią, wma­wiano mi, że pew­nych rze­czy po­wi­nie­nem się wsty­dzić, więc nie wie­rzy­łem, że kto­kol­wiek bę­dzie chciał o nich czy­tać. Jak mo­głem ocze­ki­wać, że Ty, Osobo czy­ta­jąca tę książkę, za­ak­cep­tu­jesz te aspekty mo­jej oso­bo­wo­ści, z któ­rymi ja sam nie mo­głem się po­go­dzić?

Wiedźmi król jest efek­tem tego, że sta­wi­łem czoło lę­kom. Two­rząc po­stać Wy­atta Cro­fta, jak ni­gdy do­tąd czer­pa­łem z sa­mego sie­bie. Wy­att jest w du­żej mie­rze taki jak ja. Ob­da­rzy­łem go ce­chami, które na­uczono mnie ukry­wać. Trans­pł­cio­wość, ho­mo­sek­su­al­ność, traumę i gniew – to wszystko do­stał po mnie. Siłą rze­czy prze­la­łem też na niego moje po­czu­cie wstydu. A gdy da­łem so­bie prawo do pi­sa­nia o tych wszyst­kich spra­wach, sa­mo­ak­cep­ta­cja przy­cho­dziła mi co­raz ła­twiej. Skoro po­ko­cha­łem Wy­atta – skoro zro­zu­mia­łem, że to po pro­stu chło­pak, który ra­dzi so­bie, jak umie, w sy­tu­acjach bez wyj­ścia i mimo swo­ich wad za­słu­guje na szczę­ście – so­bie sa­memu mo­głem oka­zać po­dobne zro­zu­mie­nie.

W re­zul­ta­cie Wiedźmi król stał się książką o sa­mo­ak­cep­ta­cji, na którą za­słu­gu­jemy wła­śnie ze względu na to, kim je­ste­śmy. Cier­pie­nie i trudy, ja­kich Wy­att do­świad­cza jako wiedźma, od­zwier­cie­dlają trud­no­ści, z ja­kimi na co dzień bo­ry­kają się osoby LGBTQ+, w tym zwłasz­cza osoby trans­pł­ciowe. Wy­att musi so­bie ra­dzić z utratą osób, które po­winny były go wspie­rać, i z to­wa­rzy­szą­cym tej stra­cie po­czu­ciem winy. Z re­żi­mem, który nie chce go zro­zu­mieć i trak­tuje jak pa­riasa. Z po­czu­ciem, że nie ma wpływu na swoją przy­szłość i musi od­gry­wać na­rzu­coną mu rolę.

Nie­stety, po­nie­waż w końcu da­łem so­bie przy­zwo­le­nie na pod­ję­cie te­matu traumy, pod­czas lek­tury tra­fisz na tre­ści, które mogą wy­wo­ły­wać dys­kom­fort, a kon­kret­nie: prze­moc, prze­moc wo­bec dziecka, mo­le­sto­wa­nie sek­su­alne dziecka i na­paść na dziecko, alu­zje do pe­do­fi­lii, my­śli sa­mo­bój­cze i wzmianki o sa­mo­bój­stwie, mis­gen­de­ring, nie­wier­ność, bez­płod­ność i po­ro­nie­nie. Chcę, żeby osoby czy­tel­ni­cze we­szły w świat tej po­wie­ści ze świa­do­mo­ścią, co mogą w nim za­stać.

Jed­no­cze­śnie pa­mię­taj, żeby nie szu­flad­ko­wać tej książki jako hi­sto­rii o qu­eero­wym cier­pie­niu. Masz w rę­kach opo­wieść o qu­eero­wej na­dziei. Wy­att ma nie­sa­mo­witą zdol­ność za­cho­wy­wa­nia po­czu­cia hu­moru na­wet w ob­li­czu grozy. Ma moce, któ­rych jesz­cze so­bie nie uświa­da­mia. Do­świad­cza ak­cep­ta­cji i praw­dzi­wej mi­ło­ści: na każdą osobę, którą stra­cił przez to, kim jest, przy­pada ktoś, kto szcze­rze ko­cha jego naj­bar­dziej au­ten­tyczne ob­li­cze. I to także od­zwier­cie­dla do­świad­cze­nia na­szej spo­łecz­no­ści. Na­sze traumy nie okre­ślają nas w stu pro­cen­tach.

Praca nad tą książką po­mo­gła mi ule­czyć rany. Co prawda na­dal tro­chę się boję – w końcu wrę­czam ob­cym lu­dziom ka­wa­łek wła­snej du­szy – ale je­stem też pe­łen na­dziei. Wie­rzę, że ta po­wieść trafi w ręce tych, któ­rzy naj­bar­dziej jej po­trze­bują. Mam na­dzieję, że hi­sto­ria Wy­atta Cię po­ru­szy i być może To­bie też przy­nie­sie odro­binę uko­je­nia.

A te­raz chodź, ra­zem prze­kro­czymy te wrota.

H.E. Edg­mon

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Od­wró­cona Śmierć

Otwie­ram tylne drzwi, żeby wy­pu­ścić psy do ogrodu, i wi­dzę Naduę z se­ka­to­rem wbi­tym jak nóż w skrzy­dło mo­jego na­rze­czo­nego.

Spo­dzie­wa­łem się, że ten dzień się spier­doli. Każ­dego ranka wy­cią­gam jedną kartę ta­rota, żeby mieć po­ję­cie, co mnie czeka. Taka odro­bina ma­gii, na którą na­dal so­bie po­zwa­lam. Je­dyna oprócz blizn pa­miątka po daw­nym ży­ciu. Dziś rano wy­cią­gną­łem od­wró­coną Śmierć.

Opór wo­bec zmian. Uparte trzy­ma­nie się prze­szło­ści. Roz­go­ry­cze­nie. Prze­miana.

Wie­dzia­łem, że zda­rzy się coś nie­do­brego, ale nie są­dzi­łem, że tym czymś bę­dzie on.

Emyr North. Książę pół­noc­no­ame­ry­kań­skich wró­żek.

Za­wsze się oba­wia­łem, że na jego wi­dok od razu zejdę na za­wał, ale tak się nie dzieje, choć moje serce, to małe dzi­kie zwie­rzątko, robi wszystko, by wy­drzeć mi się z piersi.

Dasz radę, chło­paku.

Emyr wy­gląda jak przed trzema laty, a za­ra­zem ina­czej. Za­pa­mię­ta­łem go jako tycz­ko­wa­tego wy­rostka, te­raz wszystko jest w nim więk­sze. Jego chło­pięce ciało wy­cią­gnęło się i roz­ro­sło w ciało męż­czy­zny. Dawna pa­ty­ko­wa­tość ustą­piła miej­sca mu­sku­la­tu­rze jak spod dłuta rzeź­bia­rza. Prze­rósł mnie o do­bre trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów. Wszyst­kie ele­menty jego ciała są więk­sze, ale to bez zna­cze­nia – wszę­dzie bym je roz­po­znał.

Po obu jego bo­kach roz­po­ście­rają się wiel­kie brą­zowe skrzy­dła, skó­rza­ste, cien­kie i po­zna­czone ży­łami, za­koń­czone zło­tymi pa­zur­kami. Wy­ra­sta­jące z czoła rogi zwi­nęły mu się w dwie ja­sno­brą­zowe spi­rale i błysz­czą zło­ci­ście we wcze­sno­po­po­łu­dnio­wym tek­sań­skim słońcu. Dłu­gie kły ły­skają zło­wiesz­czo spod gór­nej wargi.

Gdy wi­dzia­łem go po raz ostatni, był jesz­cze chłop­cem. Te­raz jest po­two­rem.

Wszyst­kie wróżki to po­twory.

Ja też je­stem po­two­rem.

Jest bar­dziej za­dbany niż kie­dyś. Gdy uga­nia­li­śmy się po la­sach, za­wsze miał ko­lana uwa­lane zie­mią i pełno li­ści we wło­sach. Te­raz jego nie­mal ob­sy­dia­nowa skóra jest nie­ska­zi­telna. Dłu­gie włosy za­cze­sał do tyłu i wy­go­lił so­bie skro­nie, tak żeby nic nie za­sła­niało jego fe­no­me­nal­nie spi­cza­stych uszu.

Ma na so­bie ciem­no­ró­żowy, pra­wie czer­wony gar­ni­tur w de­li­katny, nie­mal zle­wa­jący się z tka­niną złoty kwia­towy de­seń. Z sep­tum zwisa mu łań­cu­szek przy­pięty do zło­tej na­usz­nicy. Na dłu­gich pal­cach błysz­czy ko­lek­cja pier­ścieni, szyję ozdo­bił na­szyj­ni­kami. Po­wieki po­cią­gnął czar­nym ey­eli­ne­rem i przy­pró­szył zło­tym cie­niem.

War­stwa chło­pię­cej de­li­kat­no­ści zo­stała ze­stru­gana i od­sło­niła ma­je­sta­tyczną syl­wetkę wo­jow­nika. Choć z rany na skrzy­dle ciek­nie mu krew, wy­gląda jak pan i władca.

Jedno nie ule­gło zmia­nie. Bi­jąca od niego ener­gia opro­mie­nia go jak złota au­re­ola, ota­cza­jąc ostre kon­tury twa­rzy i spły­wa­jąc po ra­mio­nach. Emyr ja­śnieje bla­skiem ni­czym ja­kiś zło­wrogi anioł.

Oczy­wi­ście jest piękny. Ale był taki już trzy lata temu. Gdzieś mam jego urodę.

Nie chcę go tu­taj. Że też mu­siał mnie zna­leźć.

Psy, za­zwy­czaj ko­chane, te­raz do­stają szału. Przy­pa­dają do Emyra, uja­da­jąc jak na wi­dok kró­lika, który wy­ściu­bił nos zza płotu. Emyr nie zwraca na nie uwagi. Psów jest sześć, nie­które ważą po pięć­dzie­siąt kilo, ale on ani drgnie. Nie drgnęły też palce Nadui za­ci­śnięte na rę­ko­je­ściach se­ka­tora.

Ist­nieją trzy ro­dzaje wró­żych mocy: moc in­tu­icji, moc ma­ni­pu­lo­wa­nia ma­te­rią i oso­bami oraz moc uzdra­wia­nia. Emyr jest uzdro­wi­cie­lem, po­trafi le­czyć za po­mocą ma­gii. Uzdra­wia­nie to coś wię­cej niż le­cze­nie ran za­da­nych bro­nią. Po­wszech­nie wia­domo, że uzdro­wi­ciele prze­mie­niają ja­łowe pola w bujne ogrody. Naj­po­tęż­niejsi mogą na­wet wskrze­szać zmar­łych.

Nie wiem, jak po­tężna jest moc Emyra, ale na­wet pod­rzędny uzdro­wi­ciel po­ra­dziłby so­bie z po­dobną raną. Tak czy owak, musi go bo­leć.

Spoj­rze­nie jego ciem­nych oczu za­trzy­muje się na mo­jej twa­rzy i przez uła­mek se­kundy wy­daje mi się, że mój na­rze­czony stra­cił re­zon.

Ja nie je­stem piękny. Gdy wi­dział mnie ostat­nim ra­zem, mo­głem taki być, ale to już prze­szłość. Osoba, któ­rej szu­kał przez cały ten czas, nie ist­nieje.

Emyr szybko się opa­no­wuje. Na jego twa­rzy znowu ma­luje się spo­kojna czuj­ność. Otwiera usta i wy­po­wiada moje imię. Tyle że to nie jest moje imię, cho­ciaż nie­wąt­pli­wie zo­stało skie­ro­wane do mnie. Nie je­stem w sta­nie za­re­ago­wać na mój de­ad­name, bo już sam dźwięk głosu Emyra po­wo­duje, że nogi się pode mną ugi­nają. Me­lo­dyjny ba­ry­ton, głęb­szy, niż za­pa­mię­ta­łem. Spół­gło­ski twarde, a sa­mo­gło­ski słod­kie jak miód.

Niech mnie ktoś za­bije.

Wy­tro­pił mnie. Od mo­jej ucieczki mi­nęły trzy lata. Zna­la­złem nową ro­dzinę i no­wego sie­bie. Wy­rze­kłem się ma­gii i stop­niowo wta­pia­łem w ludzki świat, aż prak­tycz­nie sta­łem się du­chem. A on mimo wszystko mnie zna­lazł. Nie wiem, jak mo­głem my­śleć, że wróżki da­dzą mi spo­kój. Skąd po­mysł, że nic mi nie grozi?

– Wy­att? – głos Nadui jest ochry­pły, trzy­dzie­ści lat pa­le­nia i wy­szcze­ki­wa­nia po­le­ceń zro­biło swoje. – To twój ko­lega?

Za­mie­rza­łem pa­lić głupa, ale chyba nic z tego nie wyj­dzie.

Nadua jest po­dej­rza­nie spo­kojna jak na ko­goś, w czyim ogro­dzie zma­te­ria­li­zo­wała się ja­kaś ro­gata istota, ale nie mam czasu się nad tym za­sta­na­wiać. Nadua nie wie, czym tak na­prawdę je­stem. Je­dyną wta­jem­ni­czoną osobą jest jej córka i moja je­dyna przy­ja­ciółka – Briar. Prze­cięt­nemu czło­wie­kowi w tej sy­tu­acji pu­ści­łyby nerwy, ale prawda jest taka, że przez dwa lata na­szej zna­jo­mo­ści ni­gdy nie wi­dzia­łem, żeby Nadua dała się po­nieść ner­wom.

Tak czy owak, zde­ner­wo­wa­nie by­łoby w tej chwili jak naj­bar­dziej na miej­scu.

– Yyy... – stę­kam. Czyli jed­nak na­dal umiem mó­wić. Przy­naj­mniej jako tako.

– Wy­att? – mówi Emyr py­ta­ją­cym to­nem.

Nie wiem, czego ocze­kuje – wy­ja­śnie­nia, skąd to imię, czy po­twier­dze­nia, że się znamy. W każ­dym ra­zie nie mam siły za­re­ago­wać. Kilka razy otwie­ram i za­my­kam usta. W końcu wy­rzu­cam ręce w po­wie­trze i wy­pa­lam:

– Briar z Sun­nym upie­przyli całą kuch­nię.

Sunny to mąż Nadui i oj­ciec Briar. Kiedy prze­cho­dzi­łem przez kuch­nię w dro­dze do drzwi, aku­rat opo­rzą­dzał z córką je­le­nia, któ­rego wczo­raj wie­czo­rem przy­wiózł na pace pick-upa. Ro­dzina Be­gayów-Brow­nów od czasu do czasu wrzuca na ruszt zwie­rzynę po­trą­coną przez sa­mo­chód, co samo w so­bie jest spoko, tylko że Sunny i Briar ni­gdy nie wy­trą krwi, jak na­leży.

Nadua le­ciutko ob­raca głowę – na tyle, żeby zła­pać ze mną kon­takt wzro­kowy. Spoj­rze­nie jej brą­zo­wych oczu tnie mnie jak my­śliw­ski nóż, któ­rym jej mąż opra­wia w domu mar­twe zwie­rzę. To ten typ osoby, przed którą nic się nie ukryje, przez co mam nie­przy­jemne wra­że­nie, że czyta mi w my­ślach. To uczu­cie to­wa­rzy­szy mi, od­kąd mnie zna­la­zła. Mia­łem wtedy pięt­na­ście lat, by­łem sa­motny, głodny i prze­ra­żony. Scho­wa­łem się w bi­blio­tece w San An­to­nio, za tyl­nymi re­ga­łami, i mia­łem na­dzieję, że do rana nikt mnie nie znaj­dzie i nie wy­ko­pie na dwór. Nadua ka­zała mi wstać, otu­liła mnie swoim swe­trem, po czym cmok­nęła i za­wio­zła mnie do domu, do La­redo, jak­bym był bez­pań­skim psem na­po­tka­nym przy dro­dze. Od tam­tej pory na­leżę do ro­dziny.

Nie wiem, co wy­pa­trzyła w mo­ich oczach, ale w końcu wy­rywa se­ka­tor ze skrzy­dła Emyra, rzuca nam groźne spoj­rze­nie, po czym od­wraca się i od­cho­dzi szyb­kim kro­kiem. Jej ener­gia, ciem­no­czer­wona jak glina jej ro­dzin­nej ziemi, zo­staje przy Emy­rze tak długo, jak tylko się da, jak na maksa na­cią­gnięta guma, aż wresz­cie ze świ­stem wraca na plecy Nadui. Ta za­trzy­muje się przy mnie z chmurną miną, marsz­cząc gę­ste ciemne brwi.

– Idź­cie za szopę, nim Doli go zo­ba­czy – mówi na od­chod­nym.

Nie wiem, czego się spo­dzie­wa­łem, ale na pewno nie ta­kiej uwagi.

Gdy ostat­nio wi­dzia­łem Doli, ośmio­let­nią sio­strę Briar, sie­działa u babci na ko­la­nach i oglą­dała te­le­wi­zję. No więc tak. Rze­czy­wi­ście. Jej matka ma za­trwa­ża­jąco sta­lowe nerwy, ale dziecko to dziecko, Emyr pew­nie śniłby się ma­łej po no­cach. Doli pod­cho­dzi nie­uf­nie na­wet do Świę­tego Mi­ko­łaja. W ubie­głym roku już pod ko­niec li­sto­pada za­częła ry­czeć, że nie chce, żeby ja­kiś dziwny i rze­komo wszech­mocny sta­ruch wła­mał się do domu, aż Sunny mu­siał jej wy­tłu­ma­czyć, że Święty Mi­ko­łaj nie ist­nieje.

Za­pada ci­sza.

Emyr sięga ręką do krwa­wią­cej rany – je­den błysk zło­tego świa­tła i po zra­nie­niu nie ma śladu. Wróżki nie po­tra­fią la­tać (choć po­dobno, gdy żyły w Fa­ery, miały taką moc), więc ranny czy nie, Emyr i tak ni­g­dzie by nie po­le­ciał. Ale do­brze, przy­naj­mniej nie roz­nie­sie krwi po ca­łym ogro­dzie.

Na­wet na chwilę nie spusz­cza wzroku z mo­jej twa­rzy.

Cie­kawe, co so­bie my­śli. Wczu­wa­nie się w in­nych ni­gdy nie było moją mocną stroną, ale daw­niej bez trudu czy­ta­łem Emy­rowi w my­ślach – przy­cho­dziło mi to rów­nie ła­two, co od­dy­cha­nie. Było, mi­nęło.

Jak na po­łowę maja w Tek­sa­sie nie jest znowu tak go­rąco, około dwu­dzie­stu sze­ściu stopni, ale słońce daje cen­tral­nie na nas, przez co wy­daje się, że jest cie­plej. A może to wina mo­jej czar­nej bluzy z kap­tu­rem. Albo pocę się z zu­peł­nie in­nego po­wodu.

– Nie mo­głeś się za­cza­ro­wać, za­nim tu przy­sze­dłeś? – py­tam w końcu, z wy­rzu­tem po­ka­zu­jąc na niego ręką. Noż kurde. Wróżki czę­sto są w roz­jaz­dach, re­gu­lar­nie opusz­czają swoje za­ka­mu­flo­wane kró­le­stwa lub do nich wra­cają. Ale na czas po­dróży ra­czej kryją skrzy­dła pod ma­gicz­nym ka­mu­fla­żem.

Emyr ściąga brwi i zerka w dół na sie­bie, jakby za­sko­czony tym, jak wy­gląda.

– Czar się zu­żył... Wie­dzia­łem, że za­raz cię znajdę, nic in­nego mnie nie ob­cho­dziło. Gdy się zo­rien­to­wa­łem, było już za późno.

Był do tego stop­nia po­chło­nięty tro­pie­niem mnie, że na nic nie zwa­żał. Ta myśl... nic mi nie robi. Nic a nic. Mam to gdzieś.

– Nie przej­muj się – do­daje, wzru­sza­jąc non­sza­lancko ra­mie­niem. – Nikt oprócz tej ko­biety mnie nie wi­dział. Póź­niej ktoś ze Straży wy­maże jej wspo­mnie­nia.

Mó­wiąc o Straży, ma na my­śli po­li­cję z Asa­linu, wró­żego kró­le­stwa rzą­dzo­nego przez jego ro­dzi­ców.

– Chyba śnisz – sy­czę, ob­na­ża­jąc kły. – Trzy­maj swoje pały z dala od tego domu.

Emyr za­trzy­muje wzrok na mo­ich ustach. Kły wiedźm są mniej­sze niż wró­żek, zwy­kle nie do od­róż­nie­nia od ludz­kich. Ale trzy lata temu, gdy by­łem na ja­kimś to­tal­nym za­du­piu na środ­ko­wym Za­cho­dzie, po­sze­dłem do ła­zienki na sta­cji ben­zy­no­wej i po­trak­to­wa­łem swoje kły pil­ni­kiem. Opi­ło­wa­łem te bez­u­ży­teczne ka­wałki ko­ści tak, że stały się bro­nią. Cie­kawe, czy wła­śnie one przy­kuły uwagę Emyra.

Emy­rze, dziew­czynka, którą ko­cha­łeś, nie żyje.

Ką­tem oka do­strze­gam cień po­ru­sza­jący się w oknie i przy­po­mina mi się, że Nadua ka­zała nam się scho­wać. Z ci­chym wark­nię­ciem wsa­dzam ręce do kie­szeni bluzy i ru­szam ospale w kie­runku szopy. Emyr idzie kilka kro­ków za mną.

Więk­szość psów prze­stała się nim in­te­re­so­wać i tylko Bella – gru­biutki, prę­go­wany miks pit­bulla z nie wia­domo czym – jesz­cze się nie znie­chę­ciła. Truchta obok nas, a wy­wa­lony z upału ję­zyk majta się jej wo­kół py­ska. Za szopą ob­ra­cam się twa­rzą do Emyra. Bella ob­wą­chuje mu rękę, a on, prze­krzy­wiw­szy głowę, ob­raca dłoń wierz­chem do dołu i pod­sta­wia jej pod nos swoje szpony. Bella sta­ran­nie wy­li­zuje mu wnę­trze dłoni, po czym za­lega w cie­niu u jego stóp i za­myka śle­pia.

Emyr po­now­nie zwraca ku mnie wzrok.

Sto­imy bli­żej sie­bie niż chwilę temu. Sto­imy tak bli­sko, że czuję jego za­pach: piż­mowo-dymny z odro­biną cze­goś ko­bie­cego, kwia­to­wego i słod­kiego, coś jakby kan­dy­zo­wane płatki dzi­kiej róży. Pach­nie Asa­li­nem. A może nie tyle Asa­li­nem, ile... do­mem.

Do­bra, nie­ważne.

Jego złota ener­gia pod­ska­kuje w po­wie­trzu obok mo­jej, jakby spraw­dza­jąc, na ile może so­bie po­zwo­lić. W od­po­wie­dzi spo­wi­ja­jąca mnie czerń – mrok, który stale przy­lega do mo­jej skóry – kła­pie pasz­czą na Emyra. Jego ener­gia, od­trą­cona, kuli się i owija wo­kół jego ra­mion.

Ener­gia jest czymś, co ma każdy: wróżki, wiedźmy, lu­dzie. Lu­dzie nie są w sta­nie jej zo­ba­czyć, ale na­wet im zda­rza się ją po­czuć. Tyle że na­zy­wają ja­koś ina­czej, bo­dajże „aurą”. Ener­gia każ­dej osoby ma inny ko­lor.

Kie­dyś uwa­ża­łem, że Emyr jest złoty jak słońce, a moja czerń to rzu­cany przez niego cień. Na­dal tak my­ślę, tylko że te­raz na­brało to no­wego zna­cze­nia.

– Wy­att? – Emyr znowu wy­ma­wia moje imię, tym ra­zem ci­szej.

Ob­ser­wuje mnie z cha­rak­te­ry­styczną, trudną do opi­sa­nia miną. To coś dziw­nego – ni to za­nie­po­ko­je­nie, ni to zmie­sza­nie, ni to coś, czego ni­gdy nie umia­łem na­zwać, a co cza­sem ma­luje się na twa­rzach wró­żek wpa­trzo­nych w swo­ich prze­zna­czeń­ców.

Prze­zna­czeńcy. Od dawna nie uwa­żam się za ni­czy­jego prze­zna­czeńca. Kie­dyś no­si­łem ten ty­tuł z odro­biną aro­ganc­kiej dumy. Rzadko się zda­rza, żeby wiedźma i wróżka były so­bie prze­zna­czone, a ja bez wąt­pie­nia by­łem je­dyną wiedźmą za­rę­czoną z wró­żym księ­ciem. Stale pod kró­lew­ską pro­tek­cją. Nikt nie miał prawa się do mnie przy­pie­przać. Te­raz uwa­żam, że ter­min „prze­zna­cze­niec” na ki­lo­metr cuch­nie ja­kimś po­rą­ba­nym bio­lo­gicz­nym de­ter­mi­ni­zmem, z któ­rym nie chcę mieć nic wspól­nego.

Ale to spoj­rze­nie... Są w nim i nie­po­kój, i zmie­sza­nie, i coś, na wi­dok czego dło­nie zwi­jają mi się w pię­ści.

Co on wi­dzi, gdy tak na mnie pa­trzy? W sen­sie – wiem, co wi­dzi, mam w domu lu­stro. Li­czy­łem, że w pew­nym mo­men­cie wy­strzelę w górę, ale nic z tego. Nie do­bi­łem na­wet do me­tra sześć­dzie­się­ciu. Od­kąd Nadua zgar­nęła mnie z ulicy, przy­bra­łem tro­chę na wa­dze, bo kuch­nia Sunny’ego oraz fast fo­ody są tak pyszne, że nie da rady się nie ob­ja­dać. W ubie­głym roku zgo­li­łem so­bie włosy i od tam­tej pory nie da­łem im od­ro­snąć. Czarna bluza za­krywa bli­zny i ma­skuje ewen­tu­alny za­rys klatki pier­sio­wej nie do końca spłasz­czo­nej bin­de­rem.

No więc tak, wiem, co Emyr ma przed oczami. Py­ta­nie, co o tym my­śli.

– Wy­att – po­twier­dzam, hardo za­dzie­ra­jąc pod­bró­dek i prak­tycz­nie wy­zy­wa­jąc go, żeby pal­nął coś głu­piego, coś, czego nie chcę usły­szeć.

– Za­imki? – sły­szę w od­po­wie­dzi.

Nie ta­kiej re­ak­cji się spo­dzie­wa­łem. Czyż­bym się prze­sły­szał?

Mi­nął rok, od­kąd wy­outo­wa­łem się przed moją małą przy­braną ro­dziną. Przy­jęli to le­piej, niż się spo­dzie­wa­łem. Może po pro­stu wie­dzieli, co się święci. Wcze­śniej przez bli­sko rok oglą­da­łem na YouTu­bie mi­liony fil­mi­ków z trans chło­pa­kami re­la­cjo­nu­ją­cymi swoje tran­zy­cje i cały czas wma­wia­łem so­bie, że je­stem tylko ich so­jusz­ni­kiem. Gdy w końcu wy­zna­łem Briar, że je­stem trans, po pro­stu uści­snęła mi dłoń i od­parła, że jest ze mnie dumna. W jej gło­sie nie było sły­chać naj­mniej­szego za­sko­cze­nia.

For­mal­nie rzecz bio­rąc, w świe­cie wró­żek zda­rzają się osoby trans. Sły­sza­łem o trans­pł­cio­wo­ści, jesz­cze za­nim za­miesz­ka­łem wśród lu­dzi. Tylko że tam trans­pł­ciowe osoby są prak­tycz­nie nie­wi­doczne, a mo­jej trans­pł­cio­wo­ści nikt by nie za­ak­cep­to­wał. W oczach wró­żek mia­łem tylko jedno za­da­nie. Od­kąd po­zna­łem Emyra, gdy by­li­śmy jesz­cze nie­win­nymi dzie­cia­kami uga­nia­ją­cymi się po pa­łacu, moja war­tość spro­wa­dzała się do tego, co mo­głem zro­bić dla Tronu. Czyli do uro­dze­nia na­stęp­ców. Bo wła­śnie o to cho­dzi w tej ca­łej wró­żej więzi: żeby zna­leźć so­bie jak naj­bar­dziej kom­pa­ty­bilną ge­ne­tycz­nie osobę part­ner­ską w celu spło­dze­nia moż­li­wie naj­do­sko­nal­szego po­tom­stwa.

A przy­naj­mniej tak nam opo­wia­dają.

Gdy do­ra­sta­łem, wi­dziano we mnie je­dy­nie ma­szynkę do ro­dze­nia dzieci i na­po­mi­nano, że mam być wdzięczny za za­szczyt, jaki mnie spo­tkał. Bo prze­cież ro­dzina kró­lew­ska mo­gła się mnie po pro­stu po­zbyć i w ten spo­sób ukryć hańbę, jaką jest więź księ­cia z wiedźmą.

Fakt, że je­stem męż­czy­zną, praw­do­po­dob­nie zo­stałby uznany za prze­jaw nie­wdzięcz­no­ści.

– On, jego – od­po­wia­dam, mie­rząc Emyra scep­tycz­nym spoj­rze­niem.

Emyr przez mo­ment za­ci­ska pię­ści. Za­koń­czone pa­zur­kami czubki jego skrzy­deł prężą się, po czym opa­dają mu na ra­miona.

– A ci lu­dzie? Kim oni są? – od­zywa się po dłuż­szej chwili.

– Moją ro­dziną – od­po­wia­dam bez wa­ha­nia. Bo to prawda: są moją ro­dziną.

Po­czu­cie winy od­zywa się bo­le­snym skur­czem w żo­łądku. Za wszelką cenę chcia­łem ich chro­nić. Zwłasz­cza Briar. A co zro­bi­łem? Spro­wa­dzi­łem im pod drzwi po­tworne nie­bez­pie­czeń­stwo.

Choć może nie dla­tego czuję się winny. Mia­łem już w ży­ciu jedną ro­dzinę i do­brze pa­mię­tam, co ją spo­tkało z mo­jego po­wodu.

Przy­gry­zam we­wnętrzną stronę po­liczka i cze­kam, aż po­czuję w ustach me­ta­liczny smak. Splu­wam, krwawa plwo­cina lą­duje u mo­ich stóp.

– Co oni o nas wie­dzą? – pyta Emyr.

– Nic – od­po­wia­dam, nieco mi­ja­jąc się z prawdą. Briar wszystko wie.

Emyr chyba czuje, że kła­mię. Wy­czu­wa­nie emo­cji, czy­ta­nie w my­ślach i tym po­dobne są do­meną em­pa­tów. On nie jest em­patą, ale dość długo nie od­rywa ode mnie oczu, po czym fuka z roz­draż­nie­niem, roz­dy­ma­jąc noz­drza. Wziąw­szy się pod boki, wzru­sza sze­ro­kimi ra­mio­nami.

– W po­rządku. To bez zna­cze­nia. Wy­jeż­dżasz ju­tro z sa­mego rana.

– Jesz­cze czego – od­war­kuję. – Straż każe mnie za­bić. Do­brze o tym wiesz.

– Po­nie­siesz kon­se­kwen­cje swo­ich czy­nów – przy­znaje Emyr, co nie na­pawa mnie otu­chą. – Ale nie po­zwolę, żeby ska­zano cię na śmierć. Prze­cież wiem, że nie chcia­łeś ni­kogo skrzyw­dzić.

– A je­śli ci po­wiem, że chcia­łem? – Cho­lera, mo­głem się ugryźć w ję­zyk. W gar­dle mam gulę, pod po­wie­kami czuję pie­cze­nie. Pa­trzę Emy­rowi pro­sto w oczy. – A gdy­bym ci po­wie­dział, że wszystko, co zro­bi­łem tam­tej nocy, zro­bi­łem umyśl­nie?

Wy­raz jego twa­rzy zmie­nia się do­słow­nie na uła­mek se­kundy, na­tych­miast na po­wrót za­stą­piony przez wy­ćwi­czoną minę osoby pa­nu­ją­cej nad emo­cjami. Ale ja pod tą ma­ską spo­koju do­strze­gam prze­ra­że­nie.

– To bez zna­cze­nia – od­po­wiada w końcu. – Po­trze­buję cię. Je­śli bę­dzie trzeba, ujarz­mimy twoją ma­gię.

Po karku prze­biega mi dreszcz. Jak by to miało wy­glą­dać? W jaki spo­sób wróżki mia­łyby mnie ujarz­mić?

– Wiem, że masz prze­rą­bane z tą całą wię­zią, ale ude­rzasz pod nie­wła­ściwy ad­res. Uda­waj, że mnie nie zna­la­złeś. Tak bę­dzie le­piej dla nas obu.

Swoją drogą, jak on mnie zna­lazł?

– Nie­stety – ce­dzi Emyr – bio­lo­gia zde­cy­do­wała, że je­steś dla mnie je­dy­nym wła­ści­wym ad­re­sem.

Bio­lo­gia. Czuję, jak w mo­ich ży­łach za­czyna skwier­czeć. Serce już pom­puje żar do krwio­biegu, za­raz po­czuję go w dło­niach. Tłu­mię go zwy­kłym spo­so­bem.

Swoją drogą, Emyr tro­chę mija się z prawdą. O ile mi wia­domo, wróżki złą­czone wię­zią czują prze­możne pra­gnie­nie, by spę­dzić ży­cie ze swoim prze­zna­czeń­cem, ale w prak­tyce nikt ich nie zmu­sza. Emyr mógł splu­nąć na bio­lo­gię i zwią­zać się z kim­kol­wiek. Cały czas li­czy­łem, że tak wła­śnie zrobi.

I jak zwy­kle się prze­li­czy­łem.

– Tron nas po­trze­buje. Nas obu. Nie mo­żemy dłu­żej cze­kać.

– Nie­stety – od­po­wia­dam, wy­ma­wia­jąc zgło­ski ostro i do­bit­nie – moja bio­lo­gia zde­cy­do­wała, że Tron może mnie cmok­nąć.

Emyr po­syła mi wście­kłe spoj­rze­nie. Jego skrzy­dła znowu drgają, a ostre końce jego ro­gów zwę­żają się jesz­cze bar­dziej. Przy­glą­dam się temu z nie­zdrową fa­scy­na­cją.

– Wiesz, że je­steś jesz­cze bar­dziej wku­rza­jący niż kie­dyś? – mówi.

Co ty po­wiesz? – my­ślę so­bie, kpiąco uno­sząc brwi, ale nie silę się na od­po­wiedź.

Znowu za­lega ci­sza, za­kłó­cana je­dy­nie po­chra­py­wa­niem Belli i do­bie­ga­jącą z od­dali ga­lo­padą psów bu­szu­ją­cych gdzieś w ogro­dzie. Emyr przy­gryza kłami dolną wargę. Ręce splótł przed sobą, dłu­gimi szpo­nami dra­pie so­bie wierzch dłoni. Mi­jają ko­lejne chwile. Chło­pak za­czyna się ba­wić kol­czy­kiem dyn­da­ją­cym mu w oko­licy szyi. Mógł­bym go za­py­tać, czy to moja uroda ode­brała mu mowę, ale za­miast tego tylko się na niego ga­pię.

– Pa­mię­tasz mo­jego ku­zyna De­reka? – pyta w końcu.

De­rek. Na dźwięk tego imie­nia skręca mnie w żo­łądku. Po karku roz­lewa się cie­pło. Oczy­wi­ście, że pa­mię­tam De­reka Pierce’a.

Moje na­prawdę szczę­śliwe wspo­mnie­nia z Asa­linu są wy­ryw­kowe: głów­nie mgli­ste prze­bły­ski typu las, dym, palce Emyra sple­cione z mo­imi. Dzie­cięce za­bawy w wy­obra­ża­nie so­bie, że je­ste­śmy kimś in­nym. Nie­zdarne próby z ma­gią, jak­bym cho­dził w za du­żych bu­tach. I moje serce – tak świe­tli­ste, jak te­raz jest mroczne.

Do­piero z cza­sem, w miarę jak za­tra­ca­łem dzie­cięcą na­iw­ność, sprawy za­częły przy­bie­rać zły ob­rót. Po­woli do­cie­rało do mnie, ja­kie na­prawdę są wróżki, a ich plany wo­bec mnie prze­stały mi od­po­wia­dać. Co­raz czę­ściej kłó­ci­li­śmy się z Emy­rem. Dzie­cięca przy­jaźń i to coś doj­rze­wa­jące mię­dzy nami za­częły się gma­twać, a ja stop­niowo tra­ci­łem pew­ność, że chcę spę­dzić ży­cie u boku Emyra. Uświa­do­mi­łem so­bie, że mój na­rze­czony ni­czym się nie różni od in­nych wró­żek: że pa­trzy na mnie przez pry­zmat tego, do czego może mnie wy­ko­rzy­stać.

Gdy my­ślę o Asa­li­nie, na pierw­szy plan wy­su­wają się złe wspo­mnie­nia, nie przy­sła­niają one jed­nak wspo­mnień o De­reku, moim dzie­cię­cym cru­shu. Jako star­szy ode mnie o co naj­mniej dzie­sięć lat ku­zyn mo­jego na­rze­czo­nego był nie­zbyt sto­sow­nym obiek­tem wes­tchnień, ale co z tego. Dał­bym so­bie głowę uciąć, że gdy pew­nego razu zo­ba­czy­łem go w je­zio­rze z gołą klatą, coś we mnie drgnęło.

– De­rek... Chyba ko­ja­rzę – od­po­wia­dam.

– Zo­stał ko­men­dan­tem Straży. Ma te­raz sporą wła­dzę i nie­małe wpływy. I po­sta­no­wił za­wal­czyć o Tron.

Mru­gam. Emyr brzmi po­nuro, jakby prze­ka­zy­wał mi bar­dzo złą wia­do­mość. Szcze­rze? Nic mnie to nie ob­cho­dzi.

– I co z tego?

Na twa­rzy Emyra ma­luje się szok. Oczy mu się roz­sze­rzają, wi­dać nie ta­kiej re­ak­cji się spo­dzie­wał.

– Jak to co z tego? To ka­ta­strofa – pry­cha, krę­cąc głową. – De­rek chce mnie usu­nąć z ko­lejki do Tronu i sa­memu prze­jąć kró­le­stwo. Kwe­stio­nuje moje prawo do suk­ce­sji.

– Bo je­steś ad­op­to­wany? – py­tam, uno­sząc brew.

Wróżki do dziś się nie otrzą­snęły po skan­dalu wy­wo­ła­nym przez Ka­dri i Le­oni­dasa, czyli ro­dzi­ców Emyra. Choć są oni parą prze­zna­czeń­ców, a prze­zna­cze­nie po­dobno za­sa­dza się na bio­lo­gii i per­fek­cyj­nym do­pa­so­wa­niu re­pro­duk­cyj­nym, Ka­dri ni­gdy nie uro­dziła na­stępcy Tronu. Bez­płod­ność nie jest wśród wró­żek ni­czym nie­spo­ty­ka­nym, ale zda­rza się rów­nie rzadko co trans­pł­cio­wość czy więź wróżki z wiedźmą.

Nie spo­dzie­wa­łem się, że De­rek spró­buje się­gnąć po ko­ronę, ale nie je­stem za­sko­czony, że ktoś kwe­stio­nuje prawo Emyra do Tronu.

– Ow­szem – po­ta­kuje Emyr. – Księgi mil­czą na te­mat ta­kiego przy­padku jak mój. Suk­ce­sja za­wsze opie­rała się na wię­zach krwi. De­rek za­rzuca nam, że chcemy ze­rwać z pra­starą tra­dy­cją. I nie jest w tym osa­mot­niony. Ze­brał całą bandę po­plecz­ni­ków, któ­rzy or­ga­ni­zują pi­kiety i ślą pe­ty­cje do Try­bu­nału. Je­ste­śmy o krok od wy­bu­chu wojny do­mo­wej. – Emyr zniża głos do chra­pli­wego szeptu: – Już na­wet nie wiem, komu mogę ufać.

– Hmm. Prze­rą­bane.

Emyr prze­jeż­dża dło­nią po twa­rzy, pa­zury dra­pią mu skórę od czoła po po­liczki.

– Je­steś nie­zno­śny – ję­czy.

– Tak sły­sza­łem. Wy­obra­żam so­bie, że jako mój mąż miał­byś na­prawdę prze­rą­bane.

– Szcze­rze mó­wiąc... – Emyr opusz­cza rękę, krę­cąc głową. – Nie­ko­niecz­nie. Słu­gusy De­reka prze­ko­nały miesz­kań­ców, że ni­gdy nie wró­cisz do Asa­linu. De­rek roz­po­wiada, że za­mie­rzam rzą­dzić w po­je­dynkę, przez co nie spło­dzę po­tom­ków.

– No i?

– Za­mie­rzam po­ka­zać, że się myli! – Wy­rzuca ręce w górę, za­ła­many moją tę­potą. – We dwóch stwo­rzymy wspólny front prze­ciwko bun­tow­ni­kom. Z tobą u boku zdo­łam uspo­koić tych, któ­rzy oba­wiają się o przy­szłość Tronu.

– Je­stem ści­ga­nym prze­stępcą. Wąt­pię, żeby twoi pod­dani chcieli mnie wi­dzieć na Tro­nie.

Emyr za­sta­na­wia się chwilę, przy­glą­da­jąc mi się ba­daw­czo.

– Obie­ca­łem, że będę cię chro­nić, co nie? – mówi w końcu, wzru­sza­jąc ra­mio­nami. – Poza tym zo­sta­łeś po­tur­bo­wany przez los, więc jak tu cię nie ko­chać? Bę­dziesz po­strze­gany jako ktoś, kto nie miał nic i oto sie­dzi u boku króla. Hi­sto­ria jak z bajki.

– Czyli mam być tylko ład­nym do­dat­kiem – stwier­dzam. Na tym wła­śnie po­lega pro­blem. Ci, któ­rzy chcą de­cy­do­wać o mo­jej przy­szło­ści, nie wi­dzą we mnie peł­no­praw­nej osoby, tylko pio­nek, który mu­szą prze­su­nąć po sza­chow­nicy, żeby osią­gnąć swój cel.

Nie wie­dzieć czemu fakt, że Emyr też ma do mnie taki sto­su­nek, spra­wia mi więk­szy ból. Może ja­kaś na­iwna część mnie – se­kretna, ukryta część, do któ­rej za nic bym się nie przy­znał – miała na­dzieję, że aku­rat on mnie zro­zu­mie? Że gdy do­trze do niego, jak bar­dzo nie chcę tego ślubu, da mi spo­kój?

Kie­dyś go ko­cha­łem, a on ko­chał mnie... na swój spo­sób. Było, mi­nęło.

– Nie, masz być moim mał­żon­kiem – od­po­wiada, uno­sząc brwi. – Nie da się ukryć, że to nie­złe love story.

„Mał­żo­nek”. To słowo spra­wia, że żo­łą­dek pod­cho­dzi mi do gar­dła. Jesz­cze chwila i pusz­czę pa­wia.

– Nie ma i nie bę­dzie żad­nego love story – pro­te­stuję, ale Emyr zdaje się mnie nie sły­szeć.

Prze­cha­dza się w tę i z po­wro­tem, po­cie­ra­jąc pal­cami je­den z wi­sio­rów.

– Gdy na­sze pierw­sze dziecko bę­dzie już w dro­dze... – cią­gnie, ale mu prze­ry­wam.

– Co bę­dzie w dro­dze?

– Dziecko. – Za­trzy­muje się na chwilę, by łyp­nąć na mnie spod zmru­żo­nych po­wiek, po czym wzna­wia prze­chadzkę. – Mu­simy so­bie spra­wić ma­łych na­stęp­ców Tronu. Wtedy De­rek nie bę­dzie miał pod­staw, by pod­wa­żać moje prawa. Opi­nia pu­bliczna ko­cha kró­lew­skie dzieci jesz­cze bar­dziej niż hi­sto­rie nie­szczę­śni­ków, któ­rzy mieli pod górkę.

Wła­śnie dla­tego za­czą­łem ża­ło­wać na­szych za­rę­czyn. Ocze­kuje się ode mnie, że w ra­mach ja­kiejś po­li­tycz­nej gry, którą mam w głę­bo­kim po­wa­ża­niu, wy­rzeknę się swo­jego ży­cia, swo­jej wol­no­ści, pod­mio­to­wo­ści. Mam roz­da­wać uśmie­chy, ma­chać do pod­da­nych i niań­czyć ja­kie­goś ry­czą­cego, wiecz­nie uty­tła­nego ba­chora tylko po to, żeby Emyr mógł za­sia­dać na Tro­nie.

Na samą myśl chce mi się wyć. Albo pu­ścić coś z dy­mem. Albo jedno i dru­gie.

Mam sie­dem­na­ście lat. Chcę so­bie po­żyć. Na­wet gdy­bym w ja­kiejś rów­no­le­głej rze­czy­wi­sto­ści za­ko­chał się w Emy­rze i chciał się z nim hajt­nąć, nie był­bym go­tów na dziecko. Emyr ma nie­równo pod su­fi­tem.

By­łoby su­per, gdyby De­rek jed­nak zdo­był wła­dzę.

– Jak so­bie wy­obra­żasz te „sta­ra­nia o ma­łych na­stęp­ców Tronu”?

Emyr prze­wraca oczami. Tak, kurwa: prze­wraca oczami. Mam ochotę wy­szar­pać mu je z oczo­do­łów.

– O ile wiem, ta­kie pary jak my co rusz mają dzieci. Coś się wy­my­śli.

– Nie je­ste­śmy parą.

Emyr splata ręce na piersi.

– Za­rę­czy­li­śmy się i mamy wziąć ślub. To czym je­ste­śmy, je­śli nie parą?

– A twoi ro­dzice? – Z braku do­brej ri­po­sty od­po­wia­dam py­ta­niem na py­ta­nie. – Na ra­zie to oni rzą­dzą. Czemu sami nie spa­cy­fi­kują De­reka?

Emyr wy­krzy­wia usta, przez jego twarz prze­biega coś jakby nie­po­kój.

– Ro­dzi­com na­leży się od­po­czy­nek – mówi. – Już dawno po­winni byli ustą­pić i prze­ka­zać mi ko­ronę, ale boją się re­ak­cji De­reka i jego po­plecz­ni­ków. – Za­ci­ska szczęki. Wy­raz jego twa­rzy prze­cho­dzi z za­tro­ska­nego w gniewny. – Dla­tego mu­simy się jak naj­szyb­ciej po­brać. Gdy umoc­nimy na­szą po­zy­cję, ro­dzice będą mo­gli przejść na eme­ry­turę, a my wstą­pimy na Tron. Poza tym – do­daje, wzru­sza­jąc ra­mio­nami – taka była umowa. Masz sie­dem­na­ście lat. We­dług praw Fa­ery je­steś peł­no­letni. Pora speł­nić wa­runki przy­sięgi.

– Nie miesz­kamy w Fa­ery! – ri­po­stuję. – Nikt tam nie mieszka, od­kąd w szes­na­stym wieku nasi przod­ko­wie prze­szli przez drzwi pro­wa­dzące na Zie­mię! A poza tym my na nic się nie uma­wia­li­śmy. To inni umó­wili się w na­szej spra­wie.

Emyr nie­znacz­nie kręci głową, a na jego twarz po­wraca wy­raz sto­ic­kiej re­zy­gna­cji.

– Nie­ważne. Przy­sięga po­zo­staje przy­sięgą.

Gdy tak mie­rzymy się wzro­kiem, opada na nas ja­kiś nie­wy­po­wie­dziany cię­żar.

Bra­kuje mi ar­gu­men­tów. Chcę, żeby zro­zu­miał, w jak po­pie­przo­nej sy­tu­acji mnie sta­wia, ale chyba nic nie wskó­ram. Emyr wbił so­bie do głowy, że tylko ze mną u boku może uchro­nić kró­le­stwo przed wojną. Jak mam go prze­ko­nać do zmiany zda­nia?

Pro­szę, nie zmu­szaj mnie do mał­żeń­stwa. Nie chcę być kró­lem wró­żek. Je­stem stwo­rzony do tego, by być ni­kim. Dla­czego nie po­zwa­lasz mi być ni­kim?

Ga­pimy się na sie­bie tak długo, aż daje się za­uwa­żyć, że słońce ociu­pinę prze­su­nęło się po nie­bie. Emyr w końcu wzdy­cha.

– Ju­tro o dzie­wią­tej mamy sa­mo­lot z La­redo do Ro­che­ster. Naj­póź­niej o siód­mej masz być na lot­ni­sku.

– Pro­szę... – To słowo szczy­pie mnie w ję­zyk jak kwas. Nie­na­wi­dzę pro­sić, czuję się wtedy jak skom­lący pies. Ale nie wiem, co in­nego mógł­bym zro­bić. – Je­śli chcesz mnie prze­ko­nać do ślubu, mu­sisz dać mi tro­chę czasu. Nie mogę ot tak wsiąść ju­tro do sa­mo­lotu. Zo­stań tu. Po­roz­ma­wiajmy.

Z nie­zdrową fa­scy­na­cją przy­glą­dam się, jak ostry ko­niu­szek kła wbija mu się w miękką wargę.

– Czego jak czego, ale czasu to my aku­rat nie mamy – oznaj­mia w końcu Emyr, krę­cąc głową.

I tyle mi przy­szło z pro­sze­nia.

– Mogę znowu uciec.

– A ja znowu cię znajdę – od­po­wiada, trze­po­cząc skrzy­dłami. – Chcesz być zbie­giem przez resztę ży­cia?

Mam uwie­rzyć, że in­te­re­suje go, czego chcę?

– Wal się – mó­wię, bo nic lep­szego nie przy­cho­dzi mi do głowy.

Dal­sze wy­da­rze­nia na­stę­pują tak na­gle, że nie mam czasu za­re­ago­wać. Tak rap­tow­nie, że choć­bym chciał, nie mógł­bym nad tym za­pa­no­wać.

Emyr wy­ciąga ku mnie rękę. Oplata pal­cami mój nad­gar­stek, pa­zur jego kciuka wbija mi się w skórę. Nie­zbyt mocno. Nie czuję bólu. Ale to bez zna­cze­nia.

Moja przy­ku­rzona, przez lata nie­uży­wana ma­gia bu­dzi się gwał­tow­nie. Czerń – ta sama smo­li­sta czerń, która stale ko­ły­sze się wo­kół mnie – te­raz plami mi dło­nie. Wbrew mo­jej woli każdy opu­szek roz­bły­skuje ogniem, jak­bym za­miast pal­ców miał dzie­sięć za­pa­łek. Wolną ręką in­stynk­tow­nie ude­rzam Emyra w pierś. Ten się cofa, zwal­nia­jąc uchwyt i wy­ba­łu­sza­jąc na mnie oczy.

W od­po­wie­dzi na za­gro­że­nie ma­gia Emyra za­lewa jego ręce zło­tem od dłoni aż po łok­cie. Jego oczy błysz­czą tym sa­mym bla­skiem, a rogi zwi­jają się jesz­cze cia­śniej.

Ale już po stra­chu. Nic się nie stało. Wszystko koń­czy się rów­nie szybko, jak się za­częło. Pło­mie­nie ga­sną, zo­stają tylko smugi dymu. Moje dło­nie z po­wro­tem ro­bią się białe.

Wy­rzut ad­re­na­liny spra­wił, że nie mogę ze­brać my­śli. I jesz­cze to ło­mo­czące serce...

Je­dwabna ko­szula Emyra zwę­gliła się w miej­scu, któ­rego do­tkną­łem. Emyr wy­trzesz­cza oczy, jakby się mnie bał.

I słusz­nie. Po­wi­nien się bać. Ja sam tro­chę się sie­bie boję.

Mia­łem na­dzieję, że raz na za­wsze skoń­czy­łem z ogniem.

Ciało Emyra też wraca do nor­mal­no­ści. Pa­trzy na mnie tak, jakby nie był pe­wien, co ze mną po­cząć.

Po­wi­nie­nem być z sie­bie dumny. Chcę, żeby się mnie bał.

Ale nie po­tra­fię my­śleć o so­bie ina­czej niż ze wstrę­tem.

– Wi­dzimy się ju­tro, pod­pa­la­czu – rzuca Emyr na od­chod­nym.

ROZ­DZIAŁ DRUGI

Nie chcesz być kimś wy­jąt­ko­wym?

– A co, je­śli ja nie chcę za niego wy­cho­dzić?

Mam czter­na­ście lat i od po­nad roku ro­śnie we mnie nie­chęć do wró­żek. Jesz­cze tego nie wiem, ale od naj­gor­szego wie­czoru w moim ży­ciu dzieli mnie nie­wiele po­nad doba.

Po moim py­ta­niu przy stole za­pada ci­sza. Nikt nie zgrzyta wi­del­cem po szkle. Nikt nie cmoka ze znaw­stwem nad ele­gancko trzy­ma­nym w pal­cach kie­lisz­kiem je­ży­no­wego wina.

Mój oj­ciec kręci głową po­iry­to­wany, wbi­ja­jąc wzrok w ta­lerz. Matka roz­chyla usta i wy­trzesz­cza na mnie oczy. Naj­bar­dziej po­ru­sza mnie wście­kłość na tak do­brze mi zna­nej twa­rzy sio­stry. Nie po raz pierw­szy mam wra­że­nie, że Tessa naj­chęt­niej by mnie za­biła.

– Ja tylko py­tam – cią­gnę. – Może mam inne plany na przy­szłość.

– Oczy­wi­ście. Bo prze­cież by­cie kró­lową wró­żek to dla cie­bie zbyt pro­za­iczne za­ję­cie – Tessa wy­pluwa słowa, ukle­pu­jąc prze­rzu­cone przez ra­mię pa­smo pło­wych wło­sów.

– Skar­bie, ro­zu­miem, że się de­ner­wu­jesz – wzdy­cha matka. – W naj­bliż­szych la­tach czeka cię wiele zmian. Mogę się tylko do­my­ślać, jak się z tym czu­jesz.

Sięga ręką nad sto­łem i kła­dzie swoją cie­płą, miękką dłoń na mo­jej dłoni. Ma­rzę, żeby jej do­tyk do­dał mi otu­chy. Żeby przy­niósł coś in­nego niż po­czu­cie osa­cze­nia.

– Ale czeka cię coś wspa­nia­łego – do­daje. – Pierw­sza wiedźma, która po­ślubi na­stępcę Tronu? Prze­cież to hi­sto­ryczne wy­da­rze­nie.

Gwiż­dżę na hi­sto­rię.

– Re­wo­lu­cjo­ni­ści zwy­kle koń­czą za­mor­do­wani przez mo­tłoch – przy­po­mi­nam. – Nikt nie chce mnie wi­dzieć na Tro­nie. Nie są­dzisz, że pod­dani mogą się zbun­to­wać? W ogóle cię to nie mar­twi?

– Pod­dani przy­wykną – pry­cha matka.

– Ale...

– Ta roz­mowa nie ma sensu – wtrąca oj­ciec to­nem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu. – Za­war­li­ście kon­trakt. Po­ślu­bisz Emyra Nor­tha lub zgi­niesz.

Moja czarna ener­gia za­ta­cza kręgi, ocie­ra­jąc się o ener­gie człon­ków ro­dziny: o in­ten­syw­nie ja­sno­nie­bie­ską ener­gię ojca; o ener­gię matki w tym sa­mym od­cie­niu czer­wieni co jej ulu­biona szminka; o ener­gię Tessy w od­cie­niu pola la­wendy, bę­dą­cym ide­al­nym po­łą­cze­niem ko­lo­rów matki i ojca.

Ja i mój mrok tu nie pa­su­jemy. Ni­gdy nie pa­so­wa­li­śmy.

Matka za­biera rękę jak opa­rzona. Fak­tycz­nie mo­gła się opa­rzyć... Do­brze jej tak.

– Kon­trakt można roz­wią­zać – ce­dzę przez za­ci­śnięte zęby. – Mo­że­cie po­pro­sić króla i kró­lową, żeby zwró­cili się do Try­bu­nału. Po­wiedz­cie im, że...

– Ni­czego im nie po­wiemy. – Oj­ciec na­wet na mnie nie pa­trzy. – Co się stało, to się nie od­sta­nie.

– Po­win­naś być dumna – upiera się matka, krę­cąc głową. – Więk­szość to­bie po­dob­nych z ra­do­ścią za­ję­łaby twoje miej­sce.

– Chęt­nie się z nimi za­mie­nię – od­gry­zam się, za­ci­ska­jąc pię­ści tak mocno, że pa­znok­cie ka­le­czą mi skórę na dło­niach.

– Trzy­maj­cie mnie! – Tessa prze­wraca oczami. – Je­steś wiedźmą. Na­prawdę chcesz zre­zy­gno­wać z je­dy­nej rze­czy, która może spra­wić, że twoje ży­cie bę­dzie coś warte? Je­steś jesz­cze głup­sza, niż wy­glą­dasz!

Czy ona nie wi­dzi, że wy­glą­damy pra­wie iden­tycz­nie?

– Tesso. Pro­szę – wzdy­cha mama, po czym po­now­nie zwraca się do mnie. – Gdy­śmy się do­wie­dzieli, że Emyr ma z tobą więź, nie po­sia­da­li­śmy się z ra­do­ści. By­li­śmy z cie­bie tacy dumni. Za­żą­da­li­śmy spi­sa­nia kon­traktu, bo chcie­li­śmy cię chro­nić. Chcie­li­śmy za­pew­nić ci bez­pieczną przy­szłość w Asa­li­nie. Nie ro­zu­miesz, po co to było?

Oczy­wi­ście, że ro­zu­miem. Py­ta­nie, czy matka ro­zu­mie. Za­żą­dała kon­traktu, bo jest jak pies my­śliw­ski, który po­czuł trop: na setki ki­lo­me­trów wy­wę­szy wła­dzę. Ale sama pew­nie ma na ten te­mat inne wy­obra­że­nie. Może se­rio my­śli, że wy­świad­czyła mi przy­sługę.

Wzru­szam ra­mio­nami.

– Gdy się uro­dzi­łaś, gdy od­kry­li­śmy, że je­steś wiedźmą, by­li­śmy prze­ra­żeni. Mar­twi­li­śmy się o twoją przy­szłość. Nie mie­li­śmy po­ję­cia, co z cie­bie wy­ro­śnie.

– Na­le­żało cię prze­rzu­cić na ludzką stronę, że­byś tam zde­chła – wtrąca Tessa, ale mama pio­ru­nuje ją wzro­kiem.

Od ma­leń­ko­ści słu­cham tej gadki. Ja­kie mam szczę­ście, że ro­dzice zde­cy­do­wali się za­trzy­mać swoje wy­bra­ko­wane dziecko, choć tyle wró­żek po­rzuca wiedź­mie po­tom­stwo za bra­mami Asa­linu, ska­zu­jąc je na śmierć – czy to z głodu, czy w pasz­czy dzi­kich zwie­rząt.

– Skar­bie, ślub z księ­ciem to dla cie­bie je­dyna szansa na lep­sze ży­cie. Wy­obra­żasz so­bie, że mia­ła­byś skoń­czyć jak inne wiedźmy? Sama po­wiedz: nie chcesz być kimś wy­jąt­ko­wym?

Spo­glą­dam to na matkę, to na ojca i już wiem, na czym stoję. Nic ich nie prze­kona. Ro­dzice ni­gdy nie we­zmą mo­jej strony, bo mają o wiedź­mach ta­kie samo zda­nie jak wszy­scy. W ich oczach moja war­tość spro­wa­dza się do tego, ile mogę zro­bić dla wró­żek z mo­jego oto­cze­nia.

Wa­runki kon­traktu za­rę­czy­no­wego są ja­sne. Pod­pi­sano go zmie­szaną krwią moją i Emyra, gdy by­li­śmy tak mali, że le­dwo umie­li­śmy prze­li­te­ro­wać swoje imiona. Prę­dzej czy póź­niej nasz ślub bę­dzie mu­siał się od­być. Któ­re­goś dnia zo­sta­niemy we­zwani do wy­wią­za­nia się z kon­traktu. Je­śli nie stanę na ślub­nym ko­biercu obok Emyra, ten bę­dzie mógł uru­cho­mić za­pi­sany w umo­wie czar i w re­zul­ta­cie zgła­dzi mnie moja wła­sna krew. Ma­gia, którą no­szę w so­bie, wy­żre mi wnętrz­no­ści, aż nie po­zo­sta­nie ze mnie nic oprócz nie­za­ko­twi­czo­nej ener­gii ska­za­nej na wieczną tu­łaczkę. Iden­tyczny los czeka Emyra, gdyby zła­mał przy­sięgę.

Brzmi strasz­nie.

Ale tak samo strasz­nie bę­dzie prze­brać się w białą suk­nię, przy­kleić do ust sztuczny uśmiech i przez resztę ży­cia re­ali­zo­wać cu­dze fan­ta­zje. Wbrew wła­snej woli ro­dzić ko­lej­nych na­stęp­ców Tronu. Cie­kawe, co by zro­bili z mo­imi dziećmi, gdyby oka­zały się wiedź­mami tak jak ja. I czy ka­za­liby mi ro­dzić do skutku, aż wy­pro­du­kuję im wróżkę? A gdyby się nie udało? Czy moje dzieci zo­sta­łyby do­pusz­czone do wła­dzy? A może wróży mo­tłoch w końcu po­stawi na swoim i raz na za­wsze po­zbę­dzie się wiedźm?

Śmierć z po­wodu zła­ma­nia wa­run­ków kon­traktu to kiep­ska per­spek­tywa. Ale bar­dzo moż­liwe, że ślub i tak wpę­dziłby mnie do grobu.

Wra­cam do domu, ma­jąc w gło­wie to po­nure wspo­mnie­nie. Czę­sto my­ślę o ostat­niej ko­la­cji z ro­dzi­cami. Na­stęp­nego wie­czoru zda­rzył się po­żar.

Nie mogę od­mó­wić Emy­rowi. Je­śli to zro­bię, zginę. Cho­ciaż... on też może zgi­nąć. Emyr w każ­dej chwili może uru­cho­mić czar za­pi­sany w kontr­ak­cie... ale ja też to po­tra­fię. Od dziecka każdy z nas dys­po­nuje mocą znisz­cze­nia tego dru­giego. I nie po­wiem, cza­sem się za­sta­na­wia­łem, czy nie użyć prze­ciwko niemu ma­gii krwi. Prze­cież Emyr tym wła­śnie mi grozi, na­wet je­śli nie wy­raża tego wprost.

Od­ga­niam te my­śli, bo robi mi się nie­do­brze.

Dom Be­gayów-Brow­nów jest taki ra­czej nie za duży i dość za­pusz­czony. Na su­fi­cie gdzie­nie­gdzie po­ro­biły się brą­zowe plamy od wil­goci, a naj­bar­dziej prze­gniłe miej­sca za­bez­pie­czono de­skami.

Ale w at­mos­fe­rze tego domu jest coś wy­jąt­ko­wego. Me­ble – wy­słu­żone i całe w psiej sier­ści – za­pra­szają, żeby na nich usiąść. Przy­tulny sa­lon jest ide­al­nym miej­scem na wie­czorne se­anse fil­mowe w ro­dzin­nym gro­nie. Na ścia­nach pla­katy po­li­tyczne są­sia­dują z ro­dzin­nymi zdję­ciami oraz rę­ko­dzie­łem z ko­ra­li­ków i tka­ni­nami, które wy­szły spod ręki człon­ków na­ro­dów Sunny’ego i Nadui. Czuć tu kli­mat wspól­noty, jed­no­ści... cze­goś, czego nie po­tra­fię ubrać w słowa.

Tu i ów­dzie przy­da­łoby się coś na­pra­wić, ale ge­ne­ral­nie pa­nuje nie­sa­mo­wity po­rzą­dek. Wszystko jest po­ukła­dane i naj­mniej­szy na­wet dro­biazg ma swoje miej­sce. Po dwóch la­tach miesz­ka­nia w tym domu na­uczy­łem się do­strze­gać ład w cha­osie.

Te­raz spo­dzie­wam się za­stać w środku do­dat­kową por­cję cha­osu, ale o dziwo wszystko wy­gląda za­ska­ku­jąco nor­mal­nie.

Doli z bab­cią wciąż sie­dzą na ka­na­pie i oglą­dają te­le­tur­niej. Sunny po­gwiz­duje w kuchni. Na moje spoj­rze­nie od­po­wiada uśmie­chem. Nie wy­gląda jak fa­cet, któ­remu żona wła­śnie oznaj­miła, że dźgnęła w ogro­dzie mi­tyczną istotę.

Sunny jest wielki jak niedź­wiedź. Ma do­bre dwa me­try wzro­stu i ze sto czter­dzie­ści kilo ży­wej wagi. Do tego cie­płe oczy i uśmiech, któ­rego nie spo­sób nie od­wza­jem­nić. Jego wi­ru­jąca ener­gia, ja­sna i świeża, ko­ja­rzy mi się z man­da­ryn­kami. Wy­gląda prze­sym­pa­tycz­nie i to mimo że jest cały w wię­zien­nych dzia­rach.

Te­raz stoi przy ku­chence, nad garn­kiem go­tu­ją­cej się po­trawy, i ma­cha do mnie.

– Wy­att! Chodź spró­bo­wać!

Pod­cho­dzę i za­glą­dam do garnka, w któ­rym pyrka coś, co praw­do­po­dob­nie jest zupą. Nie po­wiem, żeby wy­glą­dało to ape­tycz­nie. Ka­wały po­ćwiar­to­wa­nego mięsa i roz­pa­da­jące się wa­rzywa pły­wają w brą­zo­wym wy­wa­rze upstrzo­nym ja­ki­miś list­kami i dro­bi­nami przy­praw. (Bar­dzo moż­liwe, że to po­dej­rzane mięso po­cho­dzi z sarny, którą spra­wiali z Briar, gdy wy­cho­dzi­łem do ogrodu). Ale ten za­pach. No­żeż kurde, za­raz do­stanę śli­no­toku.

Sunny po­daje mi łyżkę, że­bym skosz­to­wał. O ja cię! Oczy wy­cho­dzą mi z or­bit. Sunny po­znaje po mo­jej re­ak­cji, że mi sma­kuje, i wy­bu­cha śmie­chem. Jego głos, do­no­śny i gar­dłowy, tań­czy po ca­łym po­miesz­cze­niu.

– Po­wiedz Briar i Nadui, że obiad go­towy – mówi, ma­cha­jąc w moim kie­runku cho­chlą. – Po­winny być w wa­szej sy­pialni.

Sy­pial­nia na ty­łach domu, którą dzielę z Briar, jest ma­leńka i tak za­wa­lona gra­tami, że wy­daje się jesz­cze mniej­sza.

Ja­kiś czas po tym, jak tu za­miesz­ka­łem, w miej­sce sta­rego łóżka wsta­wi­li­śmy łóżko pię­trowe. Ofi­cjal­nie po­wi­nie­nem spać na gór­nym łóżku, ale nie­ofi­cjal­nie jed­nak oboje śpimy na dole, a cały górny ma­te­rac za­wa­lony jest szki­cow­ni­kami, książ­kami, róż­nymi fan­tami przy­nie­sio­nymi z dworu i pu­stymi opa­ko­wa­niami po je­dze­niu, które już dawno po­win­ni­śmy byli wy­rzu­cić.

W róg sy­pialni wci­śnięty jest biały sto­lik, cał­ko­wi­cie za­słany ko­ra­li­kami, sznu­recz­kami i in­nymi ak­ce­so­riami do rę­ko­dzieła. Wszę­dzie leżą ciu­chy: zło­żony sto­sik przy łóżku, sko­tło­wana kupka pod szafką nocną, ko­lek­cja skar­pe­tek bez pary roz­rzu­cona pod ma­łym oknem. W prze­ci­wień­stwie do reszty domu w tym sza­leń­stwie nie ma me­tody ani ta­jem­nego po­rządku. A je­śli jest, to oprócz Briar nikt go nie ro­zu­mie.

Ściany od góry do dołu są po­za­sła­niane pla­ka­tami, zdję­ciami na­szej dwójki, ko­lej­nymi ciu­chami zwi­sa­ją­cymi ze wszyst­kiego, na czym da się coś po­wie­sić. Na pod­ło­dze stoi wy­so­kie lu­stro upstrzone wlep­kami typu „Nie ma pla­nety B!” czy „Rząd ma cię w no­sie”. Na oknie, za­cze­piona o fra­mugę, dynda dżin­sowa kurtka Briar, cała w pi­nach i na­szyw­kach (moja ulu­biona to ta z la­bry­sem i na­pi­sem „go­towa do BItki”). Z su­fitu zwi­sają przy­mo­co­wane obok sie­bie flagi asów i osób trans.

Gdy tylko wcho­dzę, za­pada nie­zręczna ci­sza. Zna­czy – Briar i Nadua wła­śnie o mnie roz­ma­wiały. Briar sie­dzi na dol­nym łóżku z rę­koma za­ło­żo­nymi na ob­fi­tych pier­siach, a na­chmu­rzona matka stoi przed nią.

– Prze­myśl, co ci po­wie­dzia­łam – wzdy­cha po chwili Nadua, po czym mija mnie i wy­cho­dzi z po­koju, za­bie­ra­jąc ze sobą swoją ener­gię w ko­lo­rze czer­wo­nej gliny i le­ciutki za­pach dymu.

– Co po­wie­działa? – py­tam po jej wyj­ściu.

Briar roz­chyla usta i unosi na mnie spoj­rze­nie.

Je­stem ge­jem z krwi i ko­ści, ale Briar to naj­pięk­niej­sza ko­bieta, jaką w ży­ciu wi­dzia­łem: o buj­nych kształ­tach i skó­rze w głę­bo­kim, cie­płym od­cie­niu brązu. Ma sze­roki nos, de­li­katną górną wargę i małą prze­rwę mię­dzy bia­łymi przed­nimi zę­bami. W dłu­gie czarno-tur­ku­sowe włosy wplo­tła dziś kwiaty – fio­le­towe, żeby pa­so­wały do T-shirtu i ogrod­ni­czek.

Jej ener­gia jest tak ja­sna i cie­pła, że czuję ją z dru­giego końca po­koju. Co ja ga­dam, czuć ją na­wet z dru­giego końca domu. Jest żółta jak sło­necz­niki, trzmiele i le­mo­niada. Wszystko w Briar ko­ja­rzy mi się z wio­sną. Z no­wym ży­ciem.

I nic dziw­nego, w końcu to ona kie­dyś przy­wró­ciła mnie do ży­cia. Gdy Nadua mnie tu przy­wio­zła, by­łem pu­stą sko­rupą, a Briar po­mo­gła mi na nowo na­uczyć się ist­nieć. Ni­gdy nie zdo­łam się jej za to od­wdzię­czyć.

– Na­prawdę był tu je­den z nich? U nas w ogro­dzie? – pyta po chwili.

Z wes­tchnie­niem przy­sia­dam obok niej na łóżku. Briar robi mi miej­sce, że­bym mógł się wy­cią­gnąć.

– Nie pierw­szy lep­szy. On. Emyr – mó­wię, wsu­wa­jąc so­bie pod głowę po­duszkę.

– O w mordę.

– Co nie?

Mamy za­kaz mó­wie­nia o nas lu­dziom. W sen­sie – pierw­sza za­sada na­szego ma­gicz­nego klubu jest taka, że trzy­mamy gęby na kłódkę. Nie mo­żemy mie­szać lu­dzi do na­szych spraw, chyba że to ab­so­lut­nie ko­nieczne, a na­wet wtedy po­trzebna jest zgoda Tronu.

Oso­bi­ście uwa­żam, że to bez sensu. No bo, kurde, je­stem po­szu­ki­wa­nym prze­stępcą, więc wia­domo, że nie złożę pe­ty­cji, żeby móc opo­wie­dzieć Briar hi­sto­rię mo­jego ży­cia. A na­wet gdy­bym był zwy­kłą, pra­wo­rządną wiedźmą ży­jącą w ludz­kim świe­cie, to i tak nie ku­mam, czemu miał­bym się trzy­mać wró­żych za­sad.

W prak­tyce jest tak, że wróżki i wiedźmy miesz­ka­jące w Ame­ryce Pół­noc­nej są pod­da­nymi króla i kró­lo­wej Asa­linu, czyli ro­dzi­ców Emyra. Na świe­cie ist­nieje kilka in­nych wró­żych kró­lestw i każde ma wła­snych mo­nar­chów. Je­śli cho­dzi o wróżki, sprawa jest ja­sna. Wszystko ro­zu­miem. Ale wiedźmy? Z ja­kiej paki mamy na­dal pod­le­gać wró­żym wład­com, gdy prze­no­simy się do świata lu­dzi? Prze­cież wróżki ja­sno dają nam do zro­zu­mie­nia, że nie je­ste­śmy im równe.

Wiedźmy ro­dzą się wró­żym ro­dzi­com, ale nie są wróż­kami. Nie mamy skrzy­deł czy ro­gów. Z czego in­nego czer­piemy ma­gię.

Każda wróżka dys­po­nuje jed­nym z trzech ro­dza­jów ma­gii. Em­paci od­czy­tują cu­dze emo­cje i wi­dzą przy­szło­ści jak ja­sno­wi­dze. Ma­ni­pu­la­to­rzy mo­dy­fi­kują ma­te­rię oży­wioną i nie­oży­wioną, a na­wet cu­dze my­śli. A uzdro­wi­ciele... wia­domo, uzdra­wiają.

Z ko­lei wiedźmy mogą się po­słu­gi­wać każ­dym ro­dza­jem ma­gii. Róż­nica po­lega na tym, że o ile wróż­kom moc przy­cho­dzi na­tu­ral­nie, o tyle wiedźmy po­trze­bują prak­tyki, tre­ningu i wła­ści­wych kon­tak­tów. Żeby opa­no­wać ma­gię, mu­simy się uczyć od sie­bie na­wza­jem. Uży­wa­nie mocy, je­śli się nad nią nie pa­nuje, może się skoń­czyć tra­ge­dią.

Taką jak po­żar.

Nie wia­domo, skąd się biorą wiedźmy. Nikt nie po­tra­fił wy­ja­śnić, dla­czego uro­dzi­łem się wła­śnie taki, choć mo­imi ro­dzi­cami są dwie po­tężne wróżki, a ich dru­gie dziecko jest zu­peł­nie nor­malną wróżką.

Cza­sem po pro­stu tak się dzieje. Może raz na sto uro­dzeń. I tylko ja­kaś po­łowa wiedźm do­żywa do­ro­sło­ści. Tak mi się przy­naj­mniej wy­daje, bo oczy­wi­ście nikt nie pro­wa­dzi sta­ty­styk.

Ofi­cjal­nie je­stem wróżką. W mo­ich ży­łach pły­nie wróża krew. Moja ma­gia jest ma­gią wró­żek, na­wet je­śli jest szpetna i po­krę­cona i dał­bym wszystko, żeby się jej po­zbyć. Ale nie je­stem jed­nym z nich. Je­stem cał­ko­wi­cie od­rębną istotą, ży­jącą w świe­cie, który nie wie, jak po­stę­po­wać z ta­kimi jak ja.

– Ocze­kuje, że ju­tro wrócę z nim do Asa­linu – mó­wię.

Briar kła­dzie się na łóżku, żeby być bli­żej mnie. Ma­te­rac ugina się pod do­dat­ko­wym cię­ża­rem, gdy przy­ja­ciółka wtula się we mnie i kła­dzie głowę na moim ra­mie­niu. Jej skóra pach­nie ma­słem ka­ka­owym.

– To co ro­bimy?

Za­wsze my, ni­gdy ty. Briar po pro­stu przyj­muje cu­dze pro­blemy jako swoje. Zwłasz­cza gdy cho­dzi o moje pro­blemy.

Wtu­lam nos w jej włosy.

– Ko­cham cię – mó­wię, bo raz, że na­prawdę ją ko­cham, a dwa: mu­szę to po­wie­dzieć na głos, żeby przy­po­mnieć so­bie, że w ogóle po­tra­fię ko­chać.

Briar mil­czy, ale daje mi bu­ziaka w po­li­czek i to też jest su­per.

– Chyba nie mam wyj­ścia – od­po­wia­dam z wes­tchnie­niem.

– A... co z po­ża­rem? Nie bę­dziesz miał kło­po­tów?

Wzru­szam ra­mio­nami.

– Emyr twier­dzi, że mnie ochroni.

Nie wiem, czy mu wie­rzę, ale to chyba nie ma zna­cze­nia.

Briar przy­gryza wargę. Jedną rękę po­ło­żyła mi na kla­cie. Przez chwilę bawi się trocz­kami mo­jego kap­tura, po czym wzdy­cha i za­daje py­ta­nie:

– A nie mo­żesz po pro­stu... po­pro­sić go, żeby dał ci spo­kój? No bo, kurde, ko­leś musi zro­zu­mieć, że Asa­lin to nie jest miej­sce dla cie­bie. Po­winno mu na to­bie za­le­żeć. Mó­wi­łeś, że kie­dyś by­li­ście naj­lep­szymi przy­ja­ciółmi.

By­li­śmy. Naj­lep­szymi przy­ja­ciółmi. A na­wet kimś wię­cej. Kie­dyś.

Gdy by­łem mały, moja mama pra­co­wała w pa­łacu. Była ma­ni­pu­la­torką i two­rzyła dla wró­żej so­cjety wy­jąt­kowe, ma­gicz­nie utkane stroje nie­prze­ni­kalne dla cu­dzej ma­gii. Nie by­łem mile wi­dziany w szkole dla ma­łych wró­żąt, a ro­dzice nie chcieli, że­bym za­da­wał się z in­nymi wiedź­mami, więc mama trzy­mała mnie przy so­bie. Pa­łę­ta­łem się jej pod no­gami i sta­ra­łem się być ci­cho.

Aż pew­nego dnia do­strzegł mnie Emyr.

Nie wiem, ja­kie to uczu­cie, kiedy wróżka pierw­szy raz do­strzeże swo­jego prze­zna­czeńca. Nie wiem, skąd Emyr wie­dział, kim dla niego je­stem. Ale wie­dział. Na­gle chciał być przy mnie non stop. A ja, który do tej pory za­wsze by­łem sam, ucie­szy­łem się, że ktoś pra­gnie mo­jego to­wa­rzy­stwa. Od tam­tej pory by­li­śmy nie­roz­łączni.

Emyr jest cen­tralną po­sta­cią więk­szo­ści mo­ich naj­wcze­śniej­szych wspo­mnień. W tych wspo­mnie­niach go­nimy po pa­łacu bez­pań­skie koty i młode chi­mery za­pusz­cza­jące się cza­sem do środka. Skryci za gła­zami czy pa­gór­kami, pod­glą­damy z bez­piecz­nej od­le­gło­ści ży­cie cho­chli­ków i go­bli­nów. Bu­du­jemy w le­sie forty z pa­ty­ków i krze­wów je­żyn, na­kła­niamy pe­ryty, żeby ja­dły nam z ręki, wy­my­ślamy hi­sto­rie o lu­dziach i na­szym ży­ciu w ludz­kim świe­cie. Wy­obra­żamy so­bie, że je­ste­śmy parą ludz­kich dzie­cia­ków ży­ją­cych z dala od Asa­linu, Tronu i wszel­kich obo­wiąz­ków cze­ka­ją­cych nas w przy­szło­ści.

Nie­które wie­czory szcze­gól­nie za­pa­dły mi w pa­mięć. Pa­mię­tam, jak król Le­oni­das pierw­szy raz prze­wiózł nas na smoku. Le­cie­li­śmy we trójkę kil­ka­set me­trów nad zie­mią, a ja ma­rzy­łem, żeby ni­gdy nie wra­cać na dół. Pa­mię­tam moje szó­ste uro­dziny, gdy ra­zem z Emy­rem zna­leź­li­śmy Groma – ma­lut­kie szcze­nię czar­ciego ogara – wy­mi­ze­ro­wa­nego i le­dwo ży­wego. Prze­my­ci­li­śmy go do zamku, a Emyr wlał w niego swoją uzdra­wia­jącą ma­gię. Od tam­tej pory Grom był na­szym psem. Śmia­li­śmy się, że je­ste­śmy jego ro­dzi­cami.

Serce nie­przy­jem­nie szar­pie mi się w piersi, w gar­dle czuję ucisk.

Mam wiele do­brych wspo­mnień, ale też wiele złych. A moja re­la­cja z Emy­rem to już prze­szłość. Dał temu do­wód, zja­wia­jąc się tu i wy­mu­sza­jąc na mnie po­wrót do Asa­linu.

– Pró­bo­wa­łem – od­po­wia­dam w końcu, gwał­tow­nym mru­ga­niem sta­ra­jąc się od­pę­dzić te wszyst­kie nie­przy­jemne uczu­cia wy­wo­łane wspo­mnie­niami siel­skich chwil. – Ta opcja naj­wy­raź­niej nie wcho­dzi w grę. Je­stem mu po­trzebny.

– Dla­czego?

– Jego ku­zyn De­rek ro­ści so­bie prawa do Tronu.

Nie wiem, ja­kiej od­po­wie­dzi się spo­dzie­wa­łem, ale na pewno nie ta­kiej, jaką sły­szę.

– De­rek? To wróżka może mieć na imię De­rek?

Briar gapi się na mnie w osłu­pie­niu. W su­mie się jej nie dzi­wię. Spę­dzi­łem wśród lu­dzi wy­star­cza­jąco dużo czasu, żeby wie­dzieć, że imię De­rek nie bu­dzi tu po­wszech­nej grozy.

– Wróżki za­częły przyj­mo­wać ludz­kie imiona, gdy prze­nio­sły się tu z Fa­ery. Z ludz­kimi per­so­na­liami ła­twiej im po­dró­żo­wać, na przy­kład kiedy chcą się prze­do­stać z Asa­linu do in­nego kró­le­stwa. Pew­nie jego ro­dzice usły­szeli gdzieś to „De­rek” i im się spodo­bało.

Tak szcze­rze, to nie mam po­ję­cia, jak bar­dzo zmie­niło się ży­cie wró­żek, od­kąd ewa­ku­owały się z Fa­ery. Nie wiem, jak wpły­nął na nie kon­takt z ludz­kim świa­tem i jak wy­glą­da­łoby moje ży­cie, gdy­bym uro­dził się w Fa­ery.

Bo to jest tak. Wróżki nie są z tego świata. Ni­gdy nie były. Ale pięć­set lat temu ich ma­cie­rzy­stemu światu, Fa­ery, gro­ziła za­głada. Wróżki czer­pią moc, wy­sy­sa­jąc ją z oto­cze­nia. Ich ma­gia za­bi­jała Fa­ery – za­mie­niała je w ja­łowe pust­ko­wie nie­na­da­jące się do ży­cia. Try­bu­nał pod­jął de­cy­zję o ucieczce.

Naj­zna­mie­nit­sze, naj­po­tęż­niej­sze i naj­bo­gat­sze z wró­żek wspól­nymi si­łami otwo­rzyły por­tal do in­nego świata, nie wie­dząc, co za­staną po dru­giej stro­nie. Por­tal, zwany wro­tami, do­pro­wa­dził je tu­taj, na Zie­mię. W miej­sce znane lu­dziom jako pół­nocna część stanu Nowy Jork.

Tam przod­ko­wie ro­dzi­ców ad­op­cyj­nych Emyra za­ło­żyli swoje kró­le­stwo i przy­się­gli po wsze czasy strzec wrót Fa­ery. Po­zo­stałe cztery ro­dziny kró­lew­skie roz­je­chały się po świe­cie i utwo­rzyły wła­sne ukryte kró­le­stwa w in­nych czę­ściach globu. Tuż pod no­sem ni­czego nie­świa­do­mych lu­dzi.

– No okej, ku­mam – krzywi się Briar. – Po pro­stu po chło­paku-wróżce spo­dzie­wa­ła­bym się ra­czej imie­nia typu... Dy­niello Mi­go­tek.

– Co pro­szę? – Nie wie­rzę wła­snym uszom.

– Wiem, głu­pio za­brzmiało. Wie­dzia­łam, że źle to za­brzmi, ale nie zdą­ży­łam ugryźć się w ję­zyk.

Briar się ru­mieni, ja chi­cho­czę, ale po chwili za­pada mię­dzy nami ciężka ci­sza. Przy­kła­dam dłoń do ra­mie­nia przy­ja­ciółki i wo­dzę pal­cami po jej skó­rze.

Pa­mię­tam to uczu­cie, gdy sta­łem na dwo­rze, dzier­żąc w dłoni ogień. Cie­pło. Przy­pływ mocy. Ma­rzę, by znowu to po­czuć, i nie­na­wi­dzę się za to pra­gnie­nie.

W końcu Briar prze­rywa mil­cze­nie.

– W ta­kim ra­zie chyba mu­simy je­chać do Asa­linu i za­ła­twić, co trzeba.

Mru­gam z nie­do­wie­rza­niem.

– Nie mo­żesz je­chać do Asa­linu.

– Niby dla­czego? I tak nie mam tu nic do ro­boty.

Briar i Doli są w edu­ka­cji do­mo­wej, acz­kol­wiek ich ro­dzice ra­czej nie trzy­mają się od­gór­nych wy­tycz­nych, tylko wy­pra­wiają córki z domu, żeby po­zna­wały świat. Moja matka nie była za­in­te­re­so­wana ucze­niem mnie cze­go­kol­wiek. Do­piero przy Emy­rze za­czą­łem chło­nąć wie­dzę, to­wa­rzy­sząc mu pod­czas za­jęć z pre­cep­to­rami, a i od niego sa­mego coś tam pod­ła­pa­łem. W ciągu ostat­nich dwóch lat Briar i jej ro­dzina w znacz­nym stop­niu uzu­peł­nili luki w mo­jej edu­ka­cji, ucząc mnie wszyst­kiego, co wzbu­dziło moje za­in­te­re­so­wa­nie: od ludz­kiej hi­sto­rii po ob­sługę lap­topa. Wciąż jest jed­nak masa spraw, w któ­rych kom­plet­nie się nie orien­tuję.

Do­brze, że je­stem ge­jem, bo przy­naj­mniej nikt nie ocze­kuje, że będę umiał w matmę.

– To wbrew za­sa­dom.

– No tak, ja­sne. – Briar prze­wraca oczami. – Za­po­mnia­łam, że masz fioła na punk­cie prze­strze­ga­nia za­sad.

– Wal się – fu­kam, mru­żąc oczy. – Masz po­mysł, jak mam cię prze­my­cić? W tor­bie się chyba nie zmie­ścisz...

Briar zerka w za­my­śle­niu na szafę, w któ­rej trzy­mam torbę po­dróżną, po czym wzru­sza ra­mio­nami.

– Po­wiemy mu, że gdzie ty, tam i ja. Je­śli się nie zgo­dzi, że­bym je­chała, to może so­bie wsa­dzić cały ten kon­trakt. Gdyby za­czął się sta­wiać, to...

– A twoi ro­dzice? Wiesz, ci do­ro­śli, któ­rzy po­winni pil­no­wać, żeby ich sie­dem­na­sto­let­nie dziecko nie wpa­ko­wało się w kło­poty? De­sant na wróże kró­le­stwo brzmi jak je­den wielki kło­pot.

– Po­ga­dam z nimi – od­po­wiada Briar, marsz­cząc nos.

– Już wi­dzę, jak ci dają bło­go­sła­wień­stwo.

Briar wy­wraca oczami, siada na łóżku i ser­wuje mi de­li­kat­nego kuk­sańca w ra­mię.

– Nie ma­rudź. Moi sta­rzy są to­tal­nie an­ty­rzą­dowi. Trzeba im tylko wy­tłu­ma­czyć, że spo­tyka cię wielka nie­spra­wie­dli­wość, a ja mu­szę po­wstrzy­mać two­ich cie­mię­ży­cieli.

– Chyba prze­ce­niasz swój urok oso­bi­sty.

– I tu się my­lisz – śmieje się dziew­czyna, trze­po­cząc rzę­sami. – To o któ­rej wy­cho­dzimy z domu?

ROZ­DZIAŁ TRZECI

Po­twory z za­sady nie są piękne

Wy­gląda na to, że Briar do­sko­nale wie, ile może osią­gnąć uro­kiem oso­bi­stym. Na­stęp­nego dnia o siód­mej cią­gniemy na­sze torby w kie­runku głów­nej hali lot­ni­ska w La­redo. Nie było mnie przy jej roz­mo­wie z ro­dzi­cami i bab­cią, ale po­dobno wy­glą­dało to mniej wię­cej tak:

– Słu­chaj­cie, chcia­łam wam po­wie­dzieć, że Wy­att i ja wy­jeż­dżamy na ja­kiś czas.

– CO TA­KIEGO?

– Jak wie­cie, nim z nami za­miesz­kał, ży­cie nie­źle go prze­czoł­gało. Te­raz ma ja­kieś kło­poty z pra­wem i musi się z nich wy­plą­tać.

SZOK I NIE­DO­WIE­RZA­NIE.

– W tym cza­sie przyda mu się wspar­cie emo­cjo­nalne. Co­dzien­nie będę do was pi­sać i dam znać, gdy­by­śmy po­trze­bo­wali wa­szej po­mocy. Zro­zum­cie, nie mogę sie­dzieć bez­czyn­nie, gdy mój przy­ja­ciel jest w po­trze­bie.

ŁZY I OKLA­SKI.

Słowo daję, gdyby nie fakt, że Briar to­tal­nie hej­tuje ame­ry­kań­ską po­li­tykę, po­ra­dził­bym jej, żeby star­to­wała na pre­zy­dentkę – przy za­ło­że­niu, że roz­mowa rze­czy­wi­ście tak wy­glą­dała. Nie da się wy­klu­czyć, że la­ska wci­ska mi kit, że­bym nie czuł się winny, że z mo­jego po­wodu mu­siała okła­mać ro­dzinę.

Aha, choć na lot­ni­sko przy­je­cha­li­śmy ra­zem, nie wia­domo, czy do­trzemy do Asa­linu w tym sa­mym skła­dzie. Trzeba jesz­cze prze­ko­nać Emyra.

Ten czeka na nas tuż za wej­ściem. A ści­ślej – czeka na mnie. Pierw­sze, co rzuca mi się w oczy, to że jego rogi i skrzy­dła znik­nęły. Czyli ob­ło­żył się cza­rem.

Ry­chło w czas. Gdy­byś wczo­raj o tym po­my­ślał, Nadua by cię nie po­chla­stała.

Ale, ale... kto mu po­mógł? Wy­gląda na to, że jest tu sam. Ma­gia ka­mu­flu­jąca jest do­meną ma­ni­pu­la­to­rów. Emyr, jako uzdro­wi­ciel, nie mógłby się sa­mo­dziel­nie za­cza­ro­wać.