Wszystkie twoje kłamstwa ebook

Część I

Roz­dział 1

1

Pierw­szy raz śpię w pokoju matki. W każ­dym razie pierw­szy, odkąd pamię­tam. Jest zimno. Spod koł­dry wystaje mi tylko ręka – mam lepką skórę i zimne palce. Prze­wra­cam się na bok i cho­wam ją, paso­ży­tu­jąc na cie­ple Robin. Córka pochra­puje cichutko obok mnie. Minęło parę lat, od kiedy ostatni raz chciała ze mną spać, lecz poko­nała ją panu­jąca w domu tem­pe­ra­tura. Pierw­szej nocy po przy­jeź­dzie weszła do pokoju, który dla niej przy­go­to­wa­łam, i natych­miast wyszła.

– Tam jest jak w lodówce – powie­działa. – I nie podoba mi się ten dziwny obraz.

– Prze­wie­szę go – odpar­łam, lecz nie zapro­te­sto­wa­łam, kiedy przy­szła do mnie do łóżka. Nie chcę spusz­czać jej z oczu.

Koł­dra jest za cienka. Żeby było cie­plej, narzu­ci­łam na nią nasze kurtki, ale zsu­nęły się na pod­łogę, kiedy zasnę­ły­śmy. Teraz nacią­gam je z powro­tem, sta­ra­jąc się nie zbu­dzić Robin. Kiedy wsta­niemy, będzie zimno.

Pie­cyk gazowy wciąż tu jest. Pamię­tam, że cza­sem, w naj­mroź­niej­sze zimowe dni, matka pozwa­lała mi się przy nim ubie­rać, ostrze­ga­jąc, żebym nie pod­cho­dziła za bli­sko. Wtedy nie wolno mi było go doty­kać. Teraz też się boję. Brą­zowy, błysz­czący i zgru­biały, wyziera spod wielu warstw farby, ma ostre kanty i czarne od sadzy cera­miczne pal­niki. Nie wiem nawet, czy działa. Komi­nek, kie­dyś biały, zdą­żył już pożółk­nąć i jest osma­lony. Wie­czo­rem sta­ra­łam się nie patrzeć na sto­jące na nim por­ce­la­nowe figurki, lecz w przy­ćmio­nym świe­tle poranka widzę, że są to zna­jome kosz­marki z dzie­ciń­stwa, uśmiech­nięte pasterki i idio­tycz­nie wyszcze­rzony pier­rot, wszyst­kie stło­czone na wąskiej półce.

Robin poru­sza się, wzdy­cha i znów zapada w sen. Chcę, żeby jesz­cze tro­chę pospała. Czeka ją ciężki dzień. Ogar­nia mnie nie­po­kój. Wil­gotna sypial­nia jest przy­tła­cza­jąca i znowu zaczy­nają prze­śla­do­wać mnie myśli o cie­płym domu, z któ­rego ucie­kłam. O kon­tra­ście mię­dzy odrzu­co­nym przez córkę poko­jem gościn­nym mojej matki a sypial­nią, którą musia­ły­śmy zosta­wić w Sta­nach. Różowe zasłony udra­po­wane na łóżku, owcze skóry na pod­ło­dze – tu żad­nych skór nie ma, jest tylko wypo­sa­żona w oka­załe rogi bara­nia czaszka nad scho­dami.

Za to tu jest bez­piecz­nie. Daleko. Robin przy­suwa się bli­żej i czuję cie­pło jej ręki. Ści­ska w niej małą sury­katkę z dzia­niny, maskotkę, którą zro­biła dla niej moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka Zora. Oddy­cham spo­koj­niej. Po tym, co zaszło, pobyt w naszym ame­ry­kań­skim domu zawsze przy­pra­wiałby mnie o dresz­cze, mimo panu­ją­cego tam cie­pła. Na myśl o tym drżę nawet teraz, bo nie otrzą­snę­łam się jesz­cze z szoku. Głę­boki wdech i wydech. Już nas tam nie ma.

Wycią­gam rękę i biorę tele­fon z noc­nego sto­lika. Nic. Żad­nych wia­do­mo­ści. Bate­ria się koń­czy, a obok łóżka oczy­wi­ście nie ma gniazdka. Dobrze cho­ciaż, że jest prąd. Muszę wezwać kogoś, żeby spraw­dził kable. Chyba że nas przed­tem porazi. Leżę, ukła­da­jąc w gło­wie listę rze­czy nie­zbęd­nych dla bez­pie­czeń­stwa domu i przy­tła­cza mnie ich liczba. Przy­naj­mniej nie będę miała czasu myśleć o niczym innym.

– Która godzina? – mam­ro­cze Robin, prze­wra­ca­jąc się na plecy i prze­cią­ga­jąc.

– Pra­wie siódma – odpo­wia­dam. I po chwili dodaję: – Pora wsta­wać.

Mimo to wciąż leżymy, aby opóź­nić chwilę, kiedy będziemy musiały sta­wić czoło zimnu. W końcu biorę się w garść, jed­nym ruchem odrzu­cam koł­drę i wyska­kuję z łóżka.

– Jesteś okrutna. – Robin szybko siada. – Muszę brać prysz­nic? W łazience jest lodo­wato.

– Nie, nie musisz. Potem spró­buję coś z nią zro­bić.

Córka bie­gnie do swo­jego pokoju i sły­szę jej gło­śne kroki na górze. Ona się stroi, a ja nacią­gam dżinsy i swe­ter. Nie przej­muję się wyglą­dem. Jest za zimno na próż­ność.

• • •

– Nie chcę iść – mówi z grzanką w ręce. Odkłada ją nie­tkniętą na talerz i wzdy­cha.

Pęka mi serce.

– Wiem.

– Nie spodoba mi się tam. – Robin odwraca się i układa włosy w kok na czubku głowy.

– Może nie będzie tak źle.

– Będzie – mówi nie­zno­szą­cym sprze­ciwu tonem i prze­szywa mnie wzro­kiem.

Jest w szó­stej kla­sie i ma wkrótce prze­kro­czyć bramę nowej szkoły lata po tym, jak jej przy­szłe kole­żanki potwo­rzyły grupy, grupki i pod­grupki. Nawet mun­du­rek – świeżo wypra­so­wany i nowiutki, pro­sto z pudełka – źle na niej leży, bo koł­nie­rzyk jest za luźny, a spód­niczka za długa. W jaskra­wo­czer­wo­nym swe­terku i śnież­no­bia­łej blu­zeczce jest jesz­cze bled­sza niż zwy­kle. Kupi­łam te rze­czy przy Fin­chley Road, w skle­pie ze szkol­nymi mun­dur­kami, który dobrze pamię­tam z dzie­ciń­stwa.

– Będzie dobrze – mówię z nutą despe­ra­cji w gło­sie. – Zoba­czysz, poznasz nowych, miłych przy­ja­ciół… – Biorę kawa­łek grzanki, patrzę nań i odkła­dam na talerz. Ja też nie jestem głodna.

– Może. – Wyraź­nie sły­chać, że Robin nie jest tego pewna. Koń­czy ukła­dać włosy, wyj­muje z kie­szeni komórkę i momen­tal­nie zatraca się w czymś, co widzi na ekra­nie.

Wzdry­gam się, z tru­dem nad sobą panu­jąc. Dostała wia­do­mość od ojca? Andrew życzy jej powo­dze­nia w nowej szkole? Nie wiem, czy w ogóle z nim roz­ma­wiała, odkąd wyje­cha­ły­śmy… Odkąd musia­ły­śmy wyje­chać. Wciąż prze­wija ekran, wciąż wodzi po nim oczami. W końcu nie mogę się powstrzy­mać i lek­kim tonem pytam:

– Coś cie­ka­wego? Tata napi­sał? – Nie­dba­łym gestem biorę swoją komórkę i wkła­dam do torebki.

Robin pod­nosi wzrok. Ma bladą, nie­ru­chomą twarz i oczy ciemne jak włosy. Kręci głową.

– Nie – mówi. – Nie roz­ma­wia­łaś z nim?

Uśmie­cham się obo­jęt­nie. Muszę pod­trzy­mać roz­mowę. Córka musi myśleć, że wszystko jest nor­mal­nie. Po co ma wie­dzieć, że mój ostatni kon­takt z mężem był wście­kle wysy­czaną wymianą zdań przez tele­fon, zanim na dobre go nie wyłą­czył. „Wyno­cha – wyce­dził. – Nie chcę cię tu widzieć. Ani cie­bie, ani jej”. Z nie­na­wi­ścią, jakiej ni­gdy przed­tem nie sły­sza­łam w jego gło­sie.

Za długo mil­czę. Córka patrzy pyta­jąco.

– Jakieś nowe plo­teczki? – pytam z tru­dem. – Cza­tu­jesz z kimś?

Od paru mie­sięcy mię­dzy jej przy­ja­ciół­kami i pozo­sta­łymi kole­żan­kami ze sta­rej klasy trwa kłót­nia i naj­śwież­sze wia­do­mo­ści z frontu są dla mnie dziw­nie wcią­ga­jące.

– Mamo, oni tam jesz­cze śpią. W Sta­nach jest śro­dek nocy.

– Prze­pra­szam. Tak, oczy­wi­ście, nie pomy­śla­łam. – Moje słowa wiszą w powie­trzu i Robin w końcu ulega.

– Ale jest mnó­stwo wia­do­mo­ści z wczo­raj, kiedy spa­łam. W pią­tek Tyler usiadł w auto­bu­sie obok Addi­son, a nie obok Emmy, i teraz nikt nie chce z nią roz­ma­wiać, to zna­czy z Addi­son.

– O Boże…

– Wiem. To takie głu­pie. – Córka zerka na ekran jesz­cze raz i rzuca tele­fon.

– Może w szkole dla dziew­cząt będzie łatwiej – mówię, sta­ra­jąc się, żeby to wypa­dło prze­ko­nu­jąco. Nie wypada.

Robin wzru­sza ramio­nami.

– Na pewno się dowiem.

Ostat­nia klasa pod­sta­wówki. Wspo­mnie­nia wciąż tkwią głę­boko w mojej pamięci. Wszy­scy koń­czą jede­na­ście lat, jedni wyglą­dają jak nasto­latki, inni wciąż jak dzieci. Na szczę­ście Robin, ani za wysoka, ani za niska, jest pośrodku tego spek­trum i niczym szcze­gól­nym się nie wyróż­nia. Ale i tak będzie jej ciężko. Wciąż pamię­tam to poczu­cie odrzu­ce­nia, te zło­śliwe docinki. Mnie też będzie ciężko, ale przy­naj­mniej nie muszę adap­to­wać się do nowej szkoły i prze­cho­dzić przez to wszystko jesz­cze raz.

– Nie wiem, jak sobie radzą bez two­ich media­cji.

– Chyba nie radzą – mówi Robin z poważną miną. – Coraz czę­ściej się kłócą. A kiedy się o tym dowia­duję, jest już za późno.

– Na pewno coś wymy­ślą. No i nie­długo znowu je zoba­czysz. Może w Boże Naro­dze­nie.

Robin milk­nie. To dla nas za duża zmiana. Za duża i za szybka. W ciągu led­wie kilku dni nasz świat sta­nął na gło­wie. Atmos­fera gęst­nieje.

– Wiem, że to trudne – mówię. – Ale damy sobie radę. Mamy szczę­ście, że tra­fił nam się ten dom. Twoja szkoła była świetna, ale zawsze chcie­li­śmy, żebyś cho­dziła do szkoły tutaj, w Lon­dy­nie. Zoba­czysz, na pewno ci się spodoba… – Zawo­dzi mnie głos.

Przy­po­mina mi się ten ostatni sza­lony dzień na Bro­okly­nie, kiedy z przy­kle­jo­nym do twa­rzy uśmie­chem bez­czel­nie okła­my­wa­łam córkę, tłu­ma­cząc, dla­czego musimy wyje­chać. Zaraz, natych­miast. Bez żad­nych poże­gnań.

– Na pewno? A tobie? Było ci tam dobrze? – Robin ma podejrz­liwą minę i ścią­gniętą twarz.

– Tak. – Kolejne kłam­stwo. Ale tym razem nie­wiel­kie.

– Ale mówi­łaś, że nie mia­łaś naj­lep­szego dzie­ciń­stwa.

Bystra jest. Aż za bar­dzo. Szybko biorę się w garść.

– Mówi­łam nie o szkole, tylko o domu. O two­jej babci. Nie prze­pa­dała za dziećmi, nawet za wła­sną córką. Szkoła była dla mnie ucieczką. Tak, cza­sem było ciężko, ale mia­łam tam kilka przy­ja­ció­łek. Bar­dzo mi się podo­bała biblio­teka. W szó­stej kla­sie wybrano mnie na kapi­tankę, prze­wod­ni­czącą samo­rządu szkol­nego, i moje nazwi­sko wisiało na głów­nej tablicy. Faj­nie było. Zde­cy­do­wa­nie lepiej niż tutaj. – Zata­czam ręką łuk, wska­zu­jąc zimną, zmę­czoną życiem kuch­nię.

Robin uśmie­cha się i sili na żart.

– Tam będzie przy­naj­mniej cie­pło.

Obej­muję ją przez stół i po chwili ona obej­muje mnie.

– Chodźmy – rzu­cam. – Nie możemy się spóź­nić, nie pierw­szego dnia.

Córka kiwa głową, prze­cina pokój, bie­rze torbę i wkłada ręka­wiczki. Żeby ukryć prze­tłusz­czone włosy, nacią­gam na głowę weł­nianą czapkę i wycho­dzimy.

Klap, klap, klap – zgod­nym kro­kiem idziemy na przy­sta­nek auto­bu­sowy. Zer­kam na córkę. Ma kamienną twarz i dum­nie pod­nie­sioną głowę; tak młoda, a już pra­wie doro­sła.

Nie wiem, co nas czeka. Chcę zacho­wać spo­kój, lecz nie mogę wyzbyć się stra­chu, który zalega mi w brzu­chu ciężki jak nasze kroki na chod­niku.

Roz­dział 2

2

Sie­dzę przy oknie z czo­łem opar­tym o szybę. Czter­dziestka szóstka, pełna i powolna, toczy się od przy­stanku do przy­stanku z Cam­den do St John’s Wood. Pamię­tam tę trasę tak dobrze, że mogła­bym ją przejść z zamknię­tymi oczami. Wszystko jest takie samo, a zara­zem inne, bo posta­wiono tu wiele nowych budyn­ków, a wiele sta­rych odma­lo­wano.

Zer­kam na pro­fil córki. Wciąż pochła­nia ją ekran tele­fonu. Nagle par­ska śmie­chem i pod­nosi głowę.

– Emma napi­sała dłu­giego mejla. Same tam dra­maty. Dobrze, że nie muszę się z tym wozić. – Chowa tele­fon do torby.

Pra­wie jej wie­rzę.

Dojeż­dżamy do zna­jo­mego przy­stanku i ści­ska mnie w brzu­chu. Nagle dociera do mnie uliczny zgiełk. Pisk hamul­ców, dźwięk klak­so­nów, daleki głos jakie­goś męż­czy­zny krzy­czą­cego „Wal się!”. Wci­ska­jące się do auto­busu spa­liny dra­pią w gar­dle, tuż obok pły­nie nie­koń­czący się stru­mień czar­nych SUV-ów. Wkrótce się okaże, że jako jedyne przy­jeż­dżamy do szkoły auto­bu­sem.

Auto­bus nagle hamuje i ude­rzam głową w szybę. Wra­cają wspo­mnie­nia i zamy­kam oczy.

• • •

– W życiu się tam nie dosta­niemy – powie­dzia­łam przed dwoma laty, dowie­dziaw­szy się, co zro­biła moja matka. – Jest za późno. Za duża kon­ku­ren­cja. Nie ma mowy, żeby coś się nagle zwol­niło. Nie na początku czwar­tej klasy i nie za dwa lata. Lista ocze­ku­ją­cych ma pew­nie metr dłu­go­ści. Ona myśli, że może wszystko kon­tro­lo­wać, ale nie może. Nawet gdy­by­śmy chcieli na to pójść, to i tak nic by z tego nie było.

Oka­zało się, że mia­łam rację, dla­tego bar­dzo się ucie­szy­łam, kiedy zadzwo­ni­łam i sekre­tarka szybko odpra­wiła mnie z kwit­kiem.

Ale to było, zanim wszystko się popsuło. W nie­całe dwa lata moje mał­żeń­stwo z Andrew runęło jak domek z kart. Dla­tego przed paroma tygo­dniami z wiel­kim zasko­cze­niem ode­bra­łam tele­fon od tej samej sekre­tarki, która poin­for­mo­wała mnie, że jeśli Robin może natych­miast zacząć, to miej­sce czeka. Już mia­łam odmó­wić, lecz coś mnie powstrzy­mało. „Pozwoli pani, że się zasta­no­wię”. Zamiast od razu zre­zy­gno­wać, powie­dzia­łam to.

Nie mia­łam poję­cia, że z ser­cem w gar­dle, zroz­pa­czona i zde­spe­ro­wana, czter­dzie­ści osiem godzin póź­niej znów zadzwo­nię do Lon­dynu, aby ją zapy­tać – aby ją bła­gać – czy pro­po­zy­cja jest wciąż aktu­alna. Pro­szę. Dla Robin to tylko zwy­kłe miej­sce, wypeł­nie­nie nie­ocze­ki­wa­nej dziury w kla­sie. Ale dla mnie to cud, jedyna moż­li­wość ucieczki. Ucieczki, któ­rej koniecz­ność wła­śnie odkry­łam. Musia­łam wysłać córkę do Ashams – taki waru­nek posta­wiła moja matka, ina­czej nie odzie­dzi­czy­ła­bym spadku. Gdyby Robin tam nie poszła, stra­ci­ła­bym i dom, i nie­wielki dochód z majątku matki, pie­nią­dze, które teraz, po ucieczce od męża, ledwo wystar­czały nam na życie.

Gdy ponad dzie­sięć lat temu opusz­cza­łam ten dom, poprzy­się­głam sobie, że ni­gdy tu nie wrócę. Nie pozwolę, żeby matka znów mnie kon­tro­lo­wała.

Ale zła­ma­łam to przy­rze­cze­nie dla Robin.

• • •

A teraz jeste­śmy przed szkołą i mocno zaci­skam pię­ści w kie­sze­niach. Nawet oglą­dany oczami doro­słej kobiety gmach wciąż jest wielki, oka­zały. Archi­tek­tura w sam raz dla naj­bar­dziej pre­sti­żo­wej szkoły dla dziew­cząt w pół­noc­nym Lon­dy­nie. Sta­ram się nie wyobra­żać sobie, jak onie­śmie­la­jący musi być dla mojej córki.

Są tu dwie żela­zne bramy prze­dzie­lone ele­ganc­kim klom­bem z buksz­pa­no­wym żywo­pło­tem i fioł­kami alpej­skimi. Wio­dący z każ­dej pół­ko­li­sty pod­jazd bie­gnie do sze­ro­kich scho­dów pro­wa­dzą­cych do głów­nego wej­ścia. Mimo wspa­nia­łego oto­cze­nia gmach nie stoi zbyt daleko od chod­nika i zamiast maje­sta­tycz­nie prze­jeż­dżać przez bramę, sta­ro­dawny powóz musiał pew­nie ostroż­nie manew­ro­wać. To miej­sce nie mogło róż­nić się bar­dziej od ame­ry­kań­skiej szkoły Robin, nowo­cze­snego budynku sto­ją­cego w cichej uliczce. Ta szkoła dźwiga cię­żar histo­rii, powagi sto­ją­cej w sprzecz­no­ści z obec­no­ścią dzieci za jej oka­za­łymi bra­mami.

Patrzę na córkę. Ma napiętą twarz i blade policzki, z któ­rych odbie­gła cała krew.

– Będzie dobrze – mówię. Chcę jej to obie­cać. I nie mogę.

Robin roz­gląda się wokoło nie­ru­cho­mymi oczami. Ści­ska mnie za rękę.

– To jest… pod­sta­wówka?

– Tak. Jest bar­dziej przy­ja­zna, niż wygląda, zoba­czysz. – Już mam skrzy­żo­wać palce, lecz się powstrzy­muję.

– O rany.

– Lepiej już chodźmy – rzu­cam i Robin kiwa głową.

Idziemy powoli pod­jaz­dem i wcho­dzimy na kamienne schody. Drzwi są sze­ro­kie, drew­niane, z wypo­le­ro­wa­nymi na błysk mosięż­nymi oku­ciami. Wycią­gam rękę, aby je otwo­rzyć, lecz w tej samej chwili ktoś otwiera je gwał­tow­nie od wewnątrz i ener­gicz­nym kro­kiem ze szkoły wycho­dzi jakaś kobieta. Pra­wie na mnie wpada, więc wystra­szona odska­kuję do tyłu i żeby nie stra­cić rów­no­wagi, chwy­tam córkę za łokieć, omal nie pocią­ga­jąc jej za sobą. Wykrę­cam kostkę i całą nogę prze­szywa ostry ból.

– Niech pani uważa! – war­czy wynio­śle kobieta. – Mogłam spaść ze scho­dów! – Mija nas i odcho­dzi. Ide­al­nie uło­żone puszy­ste włosy pod­ska­kują jej na ramio­nach w rytm szyb­kich, zde­cy­do­wa­nych kro­ków.

Wali mi serce. Odpro­wa­dzam ją wzro­kiem. Wysoka blon­dynka. Agre­sywna.

– Nic ci nie jest? – pyta Robin i w tej samej chwili ze szkoły wycho­dzi kolejna kobieta, która potrąca nas i cmo­ka­jąc z nie­za­do­wo­le­niem, scho­dzi na dół.

Ści­ska mnie w gar­dle, jak­bym miała się zaraz roz­pła­kać. Albo wrza­snąć, żeby się od nas odpie­przyły. Szybko wycie­ram wil­gotne oczy.

– Nie, nic.

• • •

W sekre­ta­ria­cie przed­sta­wiam Robin i wypeł­niw­szy for­mu­larz kon­tak­towy, wycze­ku­jąco staję obok niej.

– Mamo, możesz już iść – mówi córka.

Sekre­tarka się śmieje.

– Robin nic tu nie grozi, pani Spence.

– To nazwi­sko mojego męża. – W obec­no­ści Robin nie mam odwagi powie­dzieć „byłego”. – Ja nazy­wam się Roper. Sadie Roper.

– Oczy­wi­ście, pani Roper – mówi sekre­tarka i obie patrzą na mnie, cze­ka­jąc, aż wyjdę.

– Idź już, mamo – szep­cze Robin.

Prze­no­szę wzrok na sekre­tarkę.

– To wszystko? Nie muszę nic wię­cej robić? Nie opro­wa­dzi mnie pani po szkole, nie przed­stawi wycho­waw­czyni?

Sekre­tarka kręci głową.

– Nie dzi­siaj. A wycho­waw­czy­nię pozna pani w sto­sow­nym cza­sie. Przy­ślemy pani szcze­góły wie­czoru rodzi­ciel­skiego. – Pod­cho­dzi do Robin. – Chodź, pokażę ci twoją klasę.

I wypro­wa­dza córkę tak szybko, że nie zdą­żam się nawet z nią poże­gnać.

Roz­dział 3

3

Wra­cam szybko na przy­sta­nek auto­bu­sowy po dru­giej stro­nie ulicy i ból nogi powoli ustę­puje. Muszę tro­chę posprzą­tać w domu, a potem wpaść do zespołu adwo­kac­kiego i spy­tać, czy cze­goś dla mnie nie mają. Niczym wielka prze­paść zioną za mną dłu­gie lata prze­rwy w prak­tyce, lecz to mnie nie prze­raża. Ostat­nio musia­łam sta­wić czoło cze­muś gor­szemu. Dużo gor­szemu.

Nie powinno tak być. Buzuje we mnie gniew: na Andrew za to, że oka­zał się takim sukin­sy­nem, na poczu­cie odrzu­ce­nia, gniew na wście­kłość, która wypę­dziła mnie za Atlan­tyk i znów pchnęła pro­sto w szpony matki, do tej rudery. Przez głowę prze­la­tują myśli o naszym nowym miesz­ka­niu. Tam białe ściany i czy­ste drew­niane pod­łogi, a tu mroczna gra­ciar­nia, zapusz­czony wik­to­riań­ski dom z prze­sło­nię­tymi blusz­czem oknami. Tok­syczna spu­ści­zna.

Nad­jeż­dża auto­bus. Nie czas o tym myśleć. Wszystko wymyję, wyszo­ruję i wyczysz­czę, wszystko zde­zyn­fe­kuję. Wyj­muję tele­fon. Chcę zapro­sić Zorę na kola­cję i moje palce zawi­sają na chwilę nad ekra­nem. W końcu piszę.

„Nie­spo­dzianka! To długa histo­ria, ale wró­ci­ły­śmy z Robin i miesz­kamy w sta­rym domu. Kola­cja? Jutro? Musimy poga­dać, mamy duże zale­gło­ści. xx”.

Naj­waż­niej­sza jest przy­szłość, a nie prze­szłość.

• • •

Zaraz po powro­cie do domu oglą­dam boj­ler, na który nie mia­łam czasu zer­k­nąć wie­czo­rem, i ku swo­jemu zasko­cze­niu odkry­wam, że jest względ­nie nowy. Kilka minut póź­niej jest już włą­czony i pra­cuje. Cie­pło i gorąca woda – to prze­pę­dzi moje demony.

Pod­nie­siona na duchu zabie­ram się do sprzą­ta­nia. Skro­bię i szo­ruję każdą powierzch­nię w zasięgu wzroku, nie prze­sta­jąc nawet na sekundę, żeby nie dopu­ścić do sie­bie ani jed­nej myśli o prze­szło­ści, uda­jąc, że nie pamię­tam tych skrzy­pią­cych desek pod­ło­go­wych, popę­ka­nych pły­tek, śladu na ścia­nie, który zro­biła matka, rzu­ca­jąc we mnie książką, czy ster­czą­cego z pod­łogi gwoź­dzia, na któ­rym roz­dar­łam ze sto par raj­stop, bo ni­gdy nie pamię­ta­łam, że tam jest. Wraz z kurzem w domu ubywa mroku i zimne słońce wpa­da­jące do kuchni przez brudne okna tro­chę popra­wia mi humor.

Po paru godzi­nach sza­leń­czego sprzą­ta­nia kuch­nia nadaje się do użytku. Pie­kar­nik jest wciąż ten sam, ten, który pamię­tam sprzed lat. Spraw­dzam, czy działa i oka­zuje się, że wciąż instynk­tow­nie wiem, jak długo trzeba przy­trzy­mać wci­śniętą gałkę, żeby zapa­lił się gaz.

Jest też stary czaj­nik z wystrzę­pio­nym kablem i nagim dru­tem na wierz­chu. Pamię­tam, jak przed pięt­na­stu laty, kiedy byłam tu ostatni raz, kaza­łam matce go wyrzu­cić. Pod­no­szę go i przez chwilę obra­cam w rękach, sunąc pal­cem po śla­dach kamie­nia. Nagle czuję ucisk w klatce pier­sio­wej i smak żółci w ustach. „Naj­wy­żej zdechnę pora­żona prą­dem. Co cię to obcho­dzi?” – jej słowa wciąż pobrzmie­wają mi w uszach. Z uśmie­chem w kąci­kach ust wrzu­cam czaj­nik do dużego, czar­nego pla­sti­ko­wego worka. Prze­ko­puję kre­dens, znaj­duję mały ron­del, napeł­niam go wodą i sta­wiam na pal­niku.

Mimo że dom stoi przy ruchli­wej ulicy, tu, w kuchni, nie sły­chać żad­nych odgło­sów. Dener­wuje mnie ta cisza. Przez okienko w kuchen­nych drzwiach patrzę na beto­nowe podwórko ocie­nione cho­ja­kami. W rogu rośnie zimny, ciemny cis. Wszyst­kie pozo­stałe rośliny, któ­rych kie­dyś doglą­dała matka, zwię­dły i zbrą­zo­wiały, a w kątach leżą kupki pożół­kłych liści nawia­nych przez wiatr. Roz­we­selę to wszystko pelar­go­niami, zasa­dzę je w dużych, nie­bie­skich donicz­kach. Pamię­tam, jak na Dzień Matki przy­nio­słam jej bukiet tuli­pa­nów. „Są takie krzy­kliwe – powie­działa, wrzu­ca­jąc do zlewu zgnie­cione kwiaty. – Nie dość, że muszę być matką, to jesz­cze mi o tym przy­po­mi­nasz”. Pamię­tam, jak było mi wtedy głu­pio, jak mała się poczu­łam. Zato­czy­łam się do tyłu, jak­bym miała za duże stopy, i ucie­kłam z kuchni.

Pora zasa­dzić żon­kile i prze­bi­śniegi. Kro­kusy. Tuli­pany papu­zie, im bar­dziej jaskrawe, tym lepiej. Robin mi pomoże. Odwra­cam się od drzwi i roz­glą­dam po kuchni. Może i jest czyst­sza, ale wciąż ponura, wciąż pusta.

Gotuje się woda, więc robię her­batę, sia­dam i ogrze­wam ręce cie­płem kubka. Docho­dzi połu­dnie. Robin je już pew­nie lunch. Może przy­naj­mniej posiłki są tam teraz lep­sze. Przy­po­mina mi się, co nam ser­wo­wano: pły­wa­jącą w tłusz­czu laza­nię, zimne purée z ziem­nia­ków, roladę z twar­dej jak kamień cie­lę­ciny z zie­lo­no­sza­rym jaj­kiem na twardo w środku i zapie­kankę z szynką. Biorę głę­boki wdech i wypusz­czam powie­trze. Nie teraz. Dość wspo­mnień. To, co kryją, jest gor­sze, dużo gor­sze, a ja nie mam czasu. Wra­cam myślami do Robin.

„Będzie dobrze”. Tak jej powie­dzia­łam. „To bar­dzo przy­ja­zna szkoła”. I inne pokrze­pia­jące zda­nia. Lecz tak naprawdę ni­gdy nie było tam przy­jaź­nie. Było ofi­cjal­nie i bez­dusz­nie. Bądź pewna sie­bie, płyń albo idź na dno. Tak to wtedy wyglą­dało. Ale może się zmie­niło. Pamię­tam, jak Robin ści­skała mnie za ramię. Robiła to tak mocno, tak kur­czowo, aż dziw, że nie mam sinia­ków. Oby nie było tak źle, jak się oba­wiała.

Boję się, że będzie dużo gorzej.

Her­bata szybko sty­gnie, więc piję ją dużymi łykami i odsu­wam kubek. Muszę się prze­brać, pójść do zespołu i spy­tać, czy nie mają dla mnie pracy. Jestem realistką i zdaję sobie sprawę, że może być ciężko, ale nie stać mnie teraz na wąt­pli­wo­ści.

Przed wyj­ściem chcę tro­chę posprzą­tać w pokoju Robin. Za cza­sów matki był to pokój gościnny, cho­ciaż rzadko kiedy miała gości. Bez­względna w dzia­ła­niach, wyrzu­cam stam­tąd sterty sta­rych gazet i cza­so­pism. Wyła­nia się komoda i szafa. Stare kurtki, żakiety, zje­dzone przez mole lisie futro z ogo­nem, który szyl­kre­towa spinka przy­trzy­muje w lisim pysku – wszystko tra­fia do pla­sti­ko­wych wor­ków.

Przy­cho­dzi SMS od Zory. „Oj tak, chęt­nie! WTF??? Musisz mi wszystko opo­wie­dzieć. WSZYSTKO! Nie mogę uwie­rzyć, że wró­ci­łaś, i bar­dzo chcę Cię zoba­czyć xx”.

Popra­wia mi się humor, jakby przez szparkę wpa­dła smużka świa­tła. Cie­szę się na to spo­tka­nie, choć wiem, że będę musiała długo się tłu­ma­czyć. Nie mogąc wykrze­sać z sie­bie słów, wysy­łam emo­ti­kon z pod­nie­sio­nym kciu­kiem.

Roz­dział 4

4

Prze­bie­ra­nie się jest jak podróż w prze­szłość. Wkła­dam bie­li­znę, czarne raj­stopy, białą bluzkę, czarną spód­nicę i żakiet, cie­sząc się, że z sen­ty­mentu nie wyrzu­ci­łam tego stroju, choć taki szmat czasu wisiał bez­u­ży­teczny w sza­fie. Wymę­czony kom­plet, który nosi­łam w sądzie ponad dekadę temu.

W spód­nicę wcho­dzę bez pro­blemu. W żakiet też, jak­bym w ogóle się nie zmie­niła. Oce­niam swoją syl­wetkę w zaku­rzo­nym lustrze na drzwiach i cofam się w cza­sie dwa­dzie­ścia lat, do mojego pierw­szego dnia w zespole, na długo przed Andrew, przed Robin, zanim moja kariera zawo­dowa ustą­piła miej­sca życiu, jakiego zupeł­nie nie mogłam prze­wi­dzieć.

Mimo wszystko, mimo wymu­szo­nego cha­rak­teru tego nowego początku, jestem lekko pod­eks­cy­to­wana. Przy­naj­mniej znowu będę mogła wyko­rzy­stać moje kwa­li­fi­ka­cje zawo­dowe. Wró­cić do pracy.

• • •

Coraz bar­dziej zde­ner­wo­wana idę szybko Ken­tish Town Road do metra w Cam­den Town i wkrótce, wcze­śniej, niż­bym chciała, jestem na Embank­ment, a zaraz potem w Tem­ple. Skrę­cam w Tem­ple Place i prze­ci­nam Mil­ford Lane z błysz­czą­cymi w słońcu czar­nymi, żela­znymi barier­kami. Przy­staję i roz­glą­dam się. Tak dobrze pamię­tam tę uliczkę. Kie­dyś, na początku naszego związku, odu­rzona tanim winem i ogniem pącz­ku­ją­cej miło­ści, obści­ski­wa­łam się tu z Andrew.

To był miły wie­czór, przy­wo­dzi dobre wspo­mnie­nia. Nacho­dzą mnie te nieco wcze­śniej­sze, z dużo mrocz­niej­szego wie­czoru kilka mie­sięcy przed naszym spo­tka­niem, o star­szym adwo­ka­cie, który uwa­żał, że należą do niego wszyst­kie młode apli­kantki i może je bez­kar­nie obma­cy­wać. Zanim mu się wyrwa­łam, musia­łam sto­czyć ciężką walkę, poczę­sto­wać go moc­nym kop­nia­kiem. Przy­staję w tym miej­scu, na lewo od scho­dów, i wycie­ram ręce w spód­nicę. Minęło pra­wie dwa­dzie­ścia lat, a wspo­mnie­nia są wciąż świeże. Potrzą­sam głową, żeby ochło­nąć, i idę dalej. Schody, łuko­wate przej­ście na Essex Street i dwa sta­ran­nie upo­rząd­ko­wane, rów­no­le­głe rzędy domów z czer­wo­nej cegły: sie­dziby zespo­łów adwo­kac­kich.

Przy­staję na chwilę przed moim – mie­ści się w poło­wie ulicy – i głę­boko oddy­cham. W domu mia­łam wra­że­nie, że cofam się w cza­sie. Teraz też. Znów mam gorące dło­nie, znów jestem chudą jak tyczka, nie­po­radną apli­kantką, nie­zdarną jak pierw­szego dnia stażu. Biorę głę­boki oddech, pro­stuję się i otwie­ram drzwi.

• • •

– Panna Roper. – To David Phelps. Czas znowu się cofa i już tak zostaje.

– Davi­dzie – mówię, opa­no­wu­jąc bła­galny ton, który wkrada się do mojego głosu.

– Czemu zawdzię­czamy tę przy­jem­ność?

Stoi za ladą z jaki­miś doku­men­tami w ręku. Pew­nie aku­rat szedł do biurka, bo raczej nie odbie­rałby tele­fo­nów. I jakby w odpo­wie­dzi na tę myśl mija go młoda kobieta i siada przy bla­cie.

– Czy jest pani umó­wiona? – rzuca obo­jęt­nie, przy­glą­da­jąc mi się tak uważ­nie, że czuję, jak jej wzrok prze­śli­zguje się po całym moim ciele.

Nagle dociera do mnie, że mam nie­modny kostium. Pod­no­szę wyżej głowę.

– Nie.

– Więc jak mogę pani pomóc?

– Pani Roper pra­co­wała kie­dyś w naszym zespole – wyja­śnia David.

Lituje się nade mną? Być może. A może nie. Uśmie­cham się do niego, a on prze­szywa mnie spoj­rze­niem reki­nich oczu, ciem­nych i dra­pież­nych, cze­ka­ją­cych na pierw­szą krew.

– Chcia­łam poroz­ma­wiać o wzno­wie­niu prak­tyki. Wiem, że lepiej by było, gdy­bym uprze­dziła was pisem­nie, ale wszystko poto­czyło się szyb­ciej, niż się spo­dzie­wa­łam.

– Rozu­miem – mówi David.

– Wró­ci­łam do Lon­dynu. Córka cho­dzi już do szkoły. Nic by mi nie prze­szka­dzało, mogła­bym nor­mal­nie pra­co­wać. – Do mojego głosu wkrada się bun­tow­ni­cza nuta. Jestem bar­dzo spięta, ale nie dam się łatwo spła­wić.

– Hmm… Jest tylko pewna drob­nostka, panno Roper: kwe­stia adwo­ka­tów pro­wa­dzą­cych. Jakoś nie widzę, żeby usta­wiali się w kolejce, aby panią zatrud­nić.

„Panno Roper”. To, że wciąż wypo­wiada te słowa z nie­praw­do­po­dobną wprost pogardą, pod­nosi mnie na duchu. Nie do końca, ale pod­nosi. Przy­naj­mniej wiem, na czym stoję, jakie łączą nas sto­sunki. Zawsze wie­dzia­łam.

– Liczy­łam na to, że znaj­dzie się coś dla młod­szej adwo­katki. Na tej pod­sta­wie mogła­bym z cza­sem roz­bu­do­wać swoją prak­tykę.

– Strasz­nie mi przy­kro, panno Roper, ale każdy młod­szy adwo­kat powie pani, że ostat­nio nie mamy nawału pracy. Na pewno zdaje pani sobie sprawę, że przez te lata wiele się u nas zmie­niło. – David milk­nie i przy­gła­dza włosy gestem, który dosko­nale pamię­tam. – À pro­pos: wła­ści­wie ile to już lat?

– Pra­wie jede­na­ście. – Wciąż mam wysoko pod­nie­sioną głowę.

– Nie da się tak po pro­stu wró­cić, panno Roper. Jest jesz­cze sprawa ubez­pie­cze­nia, licen­cji i usta­wicz­nego dosko­na­le­nia zawo­do­wego. Jak wspo­mnia­łem, wiele się tu zmie­niło. Oba­wiam się, że to raczej nie­moż­liwe.

– Już to wszystko zała­twi­łam. – Myśli, że mnie zasko­czył, ale się myli. – Mam ubez­pie­cze­nie, aktu­alną licen­cję i jestem na bie­żąco z godzi­nami dosko­na­le­nia. Wie­dzia­łam, że kie­dyś wrócę do pracy i wyro­bi­łam je online.

– Panno Roper… – David zaczyna, lecz nie koń­czy.

– Przy­po­mi­nam, że o jede­na­stej mam kon­fe­ren­cję – prze­rywa mu czyjś wynio­sły głos.

Skądś go znam i znów odżywa prze­szłość.

– Oczy­wi­ście, panno Car­li­sle. Mam przy­nieść kawę do sali?

David momen­tal­nie się zmie­nia. Mówi z sza­cun­kiem. Jest nie­mal słu­żal­czy. Nic dziw­nego. Powin­nam sobie przy­po­mnieć, kiedy tylko usły­sza­łam ten głos. Bar­bara Car­li­sle to jedna z naj­bar­dziej sza­no­wa­nych star­szych adwo­ka­tek w zespole, hono­rowa człon­kini pale­stry. Była potężna już przed laty, za moich cza­sów.

Spusz­czam głowę.

– Tak – potwier­dza Car­li­sle. – Dla ośmiu osób. – Nie dodaje „pro­szę”.

Odwra­cam głowę z nadzieją, że szybko wyj­dzie i będę mogła kon­ty­nu­ować roz­mowę z Davi­dem. Ale on ma inny pomysł. Patrzy na mnie i mówi:

– Panno Roper, dobrze panią rozu­miem, ale po pra­wie jede­na­stu latach nie­obec­no­ści nie może pani ocze­ki­wać, że dosta­nie pani pracę. Mamy okre­ślone pro­ce­dury. Obo­wią­zują nas mimo to, że kie­dyś pani tu pra­co­wała. Jeżeli napi­sze pani sto­sowny list do rady adwo­kac­kiej, na pewno roz­ważą pani poda­nie, choć nie­prędko. O ile wiem, spo­ty­kają się pod koniec marca.

Dopiero za kilka mie­sięcy. Bez słowa tłu­mię fru­stra­cję i kiwam głową. Chcę wyjść i odwra­cam się do drzwi, lecz Bar­bara zacho­dzi mi drogę.

– Sadie? Pamię­tam cię. Jako młod­sza adwo­katka pra­co­wa­łaś ze mną nad sprawą tego oszu­stwa.

– Tak, to ja.

– A potem wyje­cha­łaś do Ame­ryki, prawda? I uro­dzi­łaś dziecko, tak?

– Tak – odpo­wia­dam – Robin ma już pra­wie jede­na­ście lat.

– I wra­casz do pracy?

– Tak, chcia­ła­bym. Muszę. Ale naj­wy­raź­niej nic dla mnie nie ma. – Posy­łam gniewne spoj­rze­nie Davi­dowi, który unosi brew i uśmie­cha się szy­der­czo.

– Rozu­miem – mówi Bar­bara, lecz nie sły­szę reszty zda­nia.

Szy­der­stwa Davida mnie dobiły. Jestem bli­ska pła­czu – z poni­że­nia, gniewu, sama nie wiem z czego – ale nie pęknę, po moim tru­pie. Wycho­dzę stam­tąd, nie oglą­da­jąc się za sie­bie.

Roz­dział 5

5

Cze­kam na córkę przed szkołą. Mam spusz­czoną głowę i wzrok wbity w ekran tele­fonu, bo nie chcę zwra­cać niczy­jej uwagi. Wiem, że prę­dzej czy póź­niej będę musiała się poudzie­lać, ale na razie nie mam w sobie na to miej­sca. Jestem zbyt zawie­dziona przy­ję­ciem w zespole, zbyt zmę­czona jazdą metrem. Chwilę trwa, zanim dociera do mnie, że tuż obok stoi Robin. Jest wciąż spięta, ale mniej niż rano.

– I jak było? – Nachy­lam się i całuję ją w poli­czek.

Córka cofa się.

– Możemy już iść?

Idziemy szybo na przy­sta­nek auto­bu­sowy i dopiero rozej­rzaw­szy się wokoło i dwa razy spraw­dziw­szy, czy w pobliżu nie ma nikogo w szkol­nym mun­durku, posta­na­wia jed­nak coś powie­dzieć.

– Było dobrze. Mają świetną pra­cow­nię pla­styczną.

– To wspa­niale. A jak nowe kole­żanki?

Zamiast odpo­wie­dzieć, Robin gło­śno pry­cha. Otwie­ram usta, żeby powtó­rzyć pyta­nie, lecz się powstrzy­muję.

– Zora przyj­dzie jutro na kola­cję. Chce poga­dać.

– O czym?

– O tym, dla­czego wró­ci­ły­śmy, dla­czego posła­łam cię do tej szkoły…

– Wła­śnie – rzuca znu­żona i odwraca się do okna. – Mnie też powiesz dla­czego? I dla­czego musia­ły­śmy tak nagle wró­cić?

Nie jest już małą dziew­czynką, szkra­bem, jakim kie­dyś była. Ma tylko dzie­sięć lat, lecz w jej spię­tej twa­rzy na tle sza­rego, popo­łu­dnio­wego słońca widzę już nasto­latkę, jaką wkrótce będzie.

Kiedy docie­ramy do domu, od razu idzie na górę i zamyka się w swoim pokoju. Daję jej czas. Parę godzin póź­niej scho­dzi i obej­muje mnie.

– Tro­chę tu cie­plej – mówi. – A mój pokój wygląda dużo lepiej. Dzię­kuję. Zaczę­łam się roz­pa­ko­wy­wać.

Takiej nagrody chcia­łam, nie mogłam ocze­ki­wać więk­szej. Sprzą­ta­jąc jej pokój, dałam z sie­bie wszystko. Moja obecna sypial­nia – dawny pokój matki – wciąż jest w strasz­nym sta­nie, ale nie mam odwagi iść na górę, do pokoju mojego dzie­ciń­stwa. Wolę spać na dole, z Robin. Nie chcę spo­tkać sta­rych duchów.

– Chcesz pizzę na kola­cję?

Jej entu­zja­styczna reak­cja koń­czy roz­mowę o domu. Łagod­nieje jej twarz i do końca wie­czoru moja córeczka z prze­ję­ciem papla o swo­ich ame­ry­kań­skich przy­ja­ciół­kach i ich zgry­zo­tach. A jed­nak nie jest aż tak bar­dzo doro­sła.

• • •

Następ­nego wie­czoru fron­to­wymi drzwiami do domu wpada Zora. Obej­muje mnie na niedź­wie­dzia, pusz­cza, przy­tula Robin, a potem jesz­cze raz mnie. Pach­nie tak samo jak kie­dyś, papie­ro­sami i wani­lio­wymi per­fu­mami. Więk­szość moich zna­jo­mych rzu­ciła pale­nie, ale nie ona. Zawsze powta­rzała, że jest zapra­co­waną adwo­katką, zapra­co­waną i zbyt zestre­so­waną, żeby to zro­bić.

– Jeju, to naprawdę wy! – krzy­czy. – Nie mogę uwie­rzyć, że wró­ci­ły­ście.

– Tak, to… cie­kawe prze­ży­cie.

– Wyobra­żam sobie – mówi. – Zarze­ka­łaś się, że ni­gdy nie wró­cisz. Pew­nie czu­łaś się tak, jakby ci się życie zawa­liło. Wszystko gra?

Obie przy­ta­ku­jemy, a potem Robin mam­ro­cze coś pod nosem i ucieka na górę do swo­jego pokoju.

– A Andrew? Trzyma się jakoś?

– Nie roz­ma­wiajmy o nim. – Odwra­cam się i idę do kuchni. – Jest naprawdę ciężko. Napi­jesz się wina?

Zora idzie za mną i siada przy stole. Roz­gląda się wokoło z apro­batą i mówi:

– Wygląda dużo lepiej.

– Dzięki, że tu zaglą­da­łaś. – Nale­wam wina i sta­wiam przed nią kie­li­szek.

– Nie ma za co, chęt­nie pomo­głam.

– I za to, że nie zada­wa­łaś zbyt wielu pytań. Zała­twia­nie tych wszyst­kich for­mal­no­ści trwało wieki.

Pamię­tam, jak do niej zadzwo­ni­łam, jak spięta i zde­ner­wo­wana po odkry­ciu szo­ku­ją­cych warun­ków, jakie matka posta­wiła w testa­men­cie, sta­ra­łam się mówić powoli i rze­czowo. Myśla­łam, że szybko sprze­damy dom i sprawa będzie z głowy, ale nic z tego – prze­ży­li­śmy praw­dziwą gehennę, zasta­na­wia­jąc się, czy przy­jąć jej warunki, czy prze­ka­zać spa­dek w inne ręce. Wtedy nic Zorze nie powie­dzia­łam, nie potra­fi­łam ująć w słowa tego, jak bar­dzo kon­tro­lu­jąca była moja matka. Ledwo się prze­mo­głam, żeby popro­sić przy­ja­ciółkę o opiekę nad domem.

– No to mów – zaczyna. – Dla­czego wró­ci­łaś? I dla­czego posła­łaś biedną Robin do tej strasz­nej szkoły, któ­rej tak bar­dzo nie­na­wi­dzi­ły­śmy?

Jej słowa są surowe, lecz twarz życz­liwa. Zora zawsze ma życz­liwą twarz, otwartą, ser­deczną i roz­świe­tloną uśmie­chem. Choć teraz się nie uśmie­cha, jej oczy są pełne tro­ski.

– Nie warto w to wcho­dzić. – Dole­wam nam wina. – Nie musimy.

– Wła­śnie, że musimy. – Zora pociąga duży łyk. – Przy­się­ga­łaś na wszyst­kie świę­to­ści, że ni­gdy tego nie zro­bisz.

Ja też upi­jam łyk wina. Nie piłam od paru tygo­dni i czuję roz­le­wa­jące się wewnątrz cie­pło. Alko­hol tro­chę pomaga.

– Nie mia­łam wyboru. Musia­łam wyje­chać, a matka przy­ło­żyła mi z dru­giej strony.

– Jak to? Co ona ma z tym wspól­nego? Chcesz powie­dzieć, że kon­tro­luje cię zza grobu? – Zora wybu­cha śmie­chem. Ja się nie śmieję. Zora milk­nie, ale po chwili znów się odzywa. – Boże święty, poważ­nie? Nie scho­wała pazu­rów? Jakim, kurwa, cudem?

– To skom­pli­ko­wane.

– Nie spie­szy mi się.

– Robię, co mogę. Zna­la­złam się w par­szy­wej sytu­acji, ale robię, co mogę. Weź to pod uwagę. Dobrze?

– Dobrze – mówi Zora. – Wezmę. A teraz mów.

– Pamię­tasz, jak matka się ode mnie odcięła, kiedy zaszłam w ciążę?

Zora przy­ta­kuje.

– Pamię­tam.

– Naprawdę pró­bo­wa­łam się z nią doga­dać. Myśla­łam, że otrzeź­wieje po naro­dzi­nach Robin, ale nie, wciąż była na mnie zła. Cią­gle powta­rzała, że rodząc dziecko, znisz­czy­łam jej życie, a za kilka lat poża­łuję, że prze­kre­śli­łam też swoją przy­szłość. To było kosz­marne. Nie mogłam znieść, że wyga­duje takie rze­czy o swo­jej wnuczce. Andrew też nie zno­siła.

– Tak, pamię­tam – powta­rza Zora.

– Więc kiedy zapro­po­no­wano mu pracę w Nowym Jorku, to był koniec. Wyje­cha­li­śmy i już ni­gdy się do niej nie ode­zwa­łam. Pod­czas naszej ostat­niej kłótni powie­działa, że jeśli wyjadę, jeśli zamiast kariery wybiorę rodzinę, będę dla niej jak mar­twa. I że mnie wydzie­dzi­czy.

– Rany boskie! – Zora gwał­tow­nie wciąga powie­trze. – Tego mi nie mówi­łaś. Wła­sną córkę…

– Ona ni­gdy nie wie­działa, co to są uczu­cia macie­rzyń­skie, ni­gdy ich nie miała. Pamię­tasz? Reago­wała tylko na swoje imię. Lydia. Ani na „mamo”, ani na „mamu­siu”. Szcze­rze mówiąc, nie chcia­łam o tym myśleć. Wyje­cha­łam i już. Uwol­ni­łam się od niej. Zresztą ni­gdy nie liczy­łam na spa­dek. – Wstaję i zata­czam ręką łuk. – Rozej­rzyj się tylko. Pamię­tasz, jaka była. Skąpa jak mało kto. Zawsze myśla­łam, że nie ma pie­nię­dzy… – Upi­jam łyk wina.

– Ale?

– Ale miała. Tro­chę. No i dom.

– I zapi­sała ci go? – pyta Zora.

– Nie­zu­peł­nie. Wła­śnie tu sprawa się kom­pli­kuje. Zapi­sała wszystko Robin, ale pod zarzą­dem powier­ni­czym. Dom i dochód z jakichś tam lokat.

– To chyba dobrze, prawda?

– Nie­zu­peł­nie. Dostanę to tylko pod warun­kiem, że Robin pój­dzie do Ashams. Do pod­sta­wówki, a potem do ogól­niaka.

Zasta­na­wiam się, czy opo­wie­dzieć jej całą histo­rię, wytłu­ma­czyć, jak koniec koń­ców matka to na mnie wymu­siła. Ale nie mogę. Jesz­cze nie. Wciąż za bar­dzo się boję, wciąż pamię­tam, jak Robin zagi­nęła, te godziny, gdy nie mogłam się skon­tak­to­wać ani z nią, ani z Andrew. Ten strach cią­gle się we mnie tli.

Nabie­ram powie­trza i wstrzy­muję oddech. Córka jest bez­pieczna. Obie jeste­śmy bez­pieczne. Nie myślę o tym.

– Czy­sty obłęd – cią­gnę. – Wszystko zale­żało od tego, czy w Ashams będzie wolne miej­sce, a matka dosko­nale wie­działa, że to prak­tycz­nie nie­moż­liwe. W takich szko­łach po pro­stu ich nie ma, bo rodzice zapi­sują tam córki jesz­cze przed ich naro­dzi­nami. Kiedy zadzwo­ni­łam do nich pierw­szy raz, sekre­tarka omal mnie nie wyśmiała.

– I co? Matka o tym nie pomy­ślała?

– Pomy­ślała, pomy­ślała. Zosta­wiła nam pie­nią­dze z pełną świa­do­mo­ścią, że ich nie dosta­niemy, w wyra­fi­no­wa­nym akcie czy­stej zło­śli­wo­ści zza grobu.

– Tak, była do tego zdolna.

– Bez dwóch zdań. Więc kiedy w Ashams zwol­niło się miej­sce… Dla­tego musia­łam posłać tam Robin. Ina­czej nie dosta­ły­by­śmy zupeł­nie nic.

Milknę i długo się nie odzy­wam. Zora kręci głową. Nic dziw­nego.

– To jakieś… archa­iczne. Powin­naś pod­wa­żyć warunki powier­nic­twa.

Omal nie wybu­cham śmie­chem na widok jej prze­ra­żo­nej miny.

– Tak, myśla­łam o tym. Jej praw­nik, ten, który spo­rzą­dzał testa­ment, też jest powier­ni­kiem, ale chyba nie maczał w tym pal­ców. Dopóki Robin będzie uczyła się w Ashams, dom będzie warun­kowo nale­żał do niej, dom i nie­wielki dochód na utrzy­ma­nie jej i moje. Ale jeśli wyje­dzie albo nie dosta­nie się do ogól­niaka, wszystko prze­pad­nie. Dom zosta­nie sprze­dany, a my nie dosta­niemy ani pensa. Temu praw­nikowi to się nie podoba. Podobno nama­wiał Lydię, żeby tego nie robiła. A mnie prak­tycz­nie pod­po­wie­dział, jak mogła­bym pod­wa­żyć testa­ment. Ale teraz nie musimy się przy­naj­mniej o to mar­twić.

W tym momen­cie do kuchni wcho­dzi Robin.

– Tylko że ja utknę­łam w tej strasz­nej szkole, gdzie nikt się do mnie nie odzywa. – Naj­wy­raź­niej nas pod­słu­chała. – I musimy miesz­kać w tym strasz­nym domu.

– Robin…

Córka odwraca się.

– Jestem głodna. Jest coś do jedze­nia?

Prze­ry­wam opo­wieść, żeby zro­bić kola­cję, ugo­to­wać spa­ghetti i odgrzać sos, który wcze­śniej przy­go­to­wa­łam. Czuję, jak wzrok Zory prze­wierca mi tył czaszki i wiem, że nie ucieknę przed pyta­niami.

Roz­dział 6

6

Pod­czas kola­cji córce popra­wia się humor. Opo­wiada Zorze o swo­ich ame­ry­kań­skich przy­ja­ciół­kach, ale kiedy tylko koń­czymy jeść, wraca na górę. Sta­wiam tale­rze przy zle­wie, prze­cho­dzimy z Zorą do fron­to­wego pokoju i sia­damy na zde­for­mo­wa­nej sofie, ja z butelką w ręku.

– Robin chyba kiep­sko to znosi. – Zora dopija wino i bie­rze dolewkę. – A my nie poga­da­ły­śmy jesz­cze o Andrew.

Nie chcę o nim roz­ma­wiać. Ani teraz, ani ni­gdy. Mil­czę z nadzieją, że Zora to zro­zu­mie i prze­sta­nie o niego pytać.

– Musi być jej ciężko. – Przy­gląda mi się uważ­nie, a ja pró­buję wytrzy­mać jej spoj­rze­nie, lecz po kilku sekun­dach odwra­cam głowę i gło­śno prze­ły­kam ślinę, żeby pozbyć się guli w gar­dle. – Tobie też – dodaje łagod­niej.

Tak, myślę, to prawda. Nie wiesz nawet, jak bar­dzo.

Zora o nic wię­cej nie pyta. Zamiast tego wstaje i zaczyna cho­dzić po salo­nie. Wodzę za nią wzro­kiem, patrząc na zmę­czone życiem tapety i odła­żącą farbę. W niszy obok kominka stoi półka pełna sta­rych zdjęć i bibe­lo­tów.

– Już dawno chcia­łam cię spy­tać: co to jest? Są nie­wia­ry­god­nie brzyd­kie. – Zdej­muje z półki jakąś figurkę i pod­cho­dzi do mnie.

To figurka od pary, podobna do tych sto­ją­cych na pię­trze, rów­nie brzyd­kich. Przed­sta­wia kobietę z koszem owo­ców na ramie­niu, uśmie­cha­jącą się do małego chłopca, który czę­stuje się jabł­kiem. Ta druga to męż­czy­zna, który daje cukierka małej dziew­czynce nad­sta­wia­ją­cej far­tu­szek. Paste­lowe kolory – błę­kit, róż i zie­leń – są tra­gicz­nie prze­sło­dzone, a wyraz twa­rzy postaci też przy­pra­wia o mdło­ści.

– Miała obse­sję na ich punk­cie – mówię. – Kiedy byłam mała, bar­dzo mi się podo­bały, ale chyba mi prze­szło. Pamię­tam, jak zakra­da­łam się tu, żeby na nie popa­trzeć, kiedy matka nie widziała. Raz odwa­ży­łam się nawet jedną zdjąć, ale przy­ła­pała mnie na gorą­cym uczynku. Krzyk­nęła tak gło­śno, że upu­ści­łam figurkę i odpa­dła jej głowa.

– O cho­lera – szep­cze Zora.

– Wła­śnie. Ty masz kobietę z koszem, a to był męż­czy­zna z cukier­kiem. Jeśli się dobrze przyj­rzeć, widać miej­sce, gdzie mu ją przy­kle­jono, tę głowę.

Zora odsta­wia figurkę na miej­sce, bie­rze figurkę męż­czy­zny i sunie pal­cami po spo­inie.

– Co, u licha, tak się jej w nich podo­bało?

– Nie wiem, ale zawsze miała dziwną skłon­ność do ckli­wej kiczo­wa­to­ści. Do małych kot­ków, różo­wych kokar­dek i wszyst­kiego, co puchate. Jak Dolo­res Umbridge z Harry’ego Pot­tera.

Zora kiwa głową.

– Mnie się to nie podoba. Ani te figu­rynki, ani nic. Ten dom trzeba by kom­plet­nie wybe­be­szyć. Musisz pozbyć się wspo­mnień, zacząć wszystko od nowa. Oczy­wi­ście jeśli chcesz tu zostać. Nie wiem, czy dałam ci to wyraź­nie do zro­zu­mie­nia, ale moim zda­niem nie powin­naś.

– Dałaś, i to wiele razy, ale nie mam wyj­ścia. Muszę posłać Robin do Ashams, ina­czej stracę jedyne źró­dło utrzy­ma­nia. Nie stać mnie na wyna­ję­cie miesz­ka­nia. Muszę jakoś z tego wybrnąć.

– Chry­ste, Robin w szkole, któ­rej tak nie­na­wi­dzi­ły­śmy. Mam nadzieję, że wiesz, co robisz.

Bra­kuje mi słów.

– Wszystko ci wytłu­ma­czę, przy­rze­kam. Wtedy zro­zu­miesz. Naprawdę nie mia­łam wyboru… Męczy mnie to. Dajmy temu spo­kój. Zaufasz mi i uwie­rzysz, że robię, co mogę?

Zora marsz­czy brwi, lecz po chwili odpusz­cza i zmie­nia temat.

– Dolej sobie wina. Tak, wie­rzę ci. I poga­dajmy o czymś wesel­szym. Co z twoją pracą? Masz coś na oku?

Osu­wam się na sofie.

– Miało być o czymś wesel­szym. Tak, pró­bo­wa­łam coś zała­twić. Wczo­raj poszłam do zespołu i powie­dzia­łam, że chcia­ła­bym wró­cić. Byłam pewna, że przy­naj­mniej będą mieli coś w sądzie grodz­kim…

– Ale?

– Ale nie mieli. Pamię­tasz tego Davida? Wciąż tam pra­cuje.

– Tego gnojka?

– On nie jest gnoj­kiem. Jest tylko… sta­ro­modny.

– Pamię­tam, że kie­dyś czę­sto o nim wspo­mi­na­łaś. A teraz regu­lar­nie go widuję. Pro­wa­dzi­łam nie­dawno pro­ces o oszu­stwo i wzię­łam od nich dwóch obroń­ców. David to dupek, zde­cy­do­wa­nie. Pamię­tasz, jakiego syfu ci naro­bił, kiedy kop­nę­łaś w jaja tego waż­niaka z pale­stry, tego, który się do cie­bie dobie­rał? Nie roz­ra­biaj, tylko rób, co każą starsi, tak ci w sumie powie­dział.

Zora ma zbyt dobrą pamięć. Ja wola­łam zapo­mnieć, jak David zare­ago­wał na ten incy­dent.

– Fakt, wtedy nie zacho­wał się naj­le­piej. Ale przy­naj­mniej mnie zatrud­nili, więc… Tylko że teraz to bez zna­cze­nia. Mia­łam za długą prze­rwę. Muszę zwró­cić się na piśmie do rady adwo­kac­kiej. Roz­ważą poda­nie w marcu, wraz z pozo­sta­łymi poda­niami o człon­ko­stwo…

– Dopiero w marcu? To strasz­nie długo. Wystar­czy ci pie­nię­dzy? A Andrew? Wspiera was jakoś?

Pod­no­szę wzrok.

– To skom­pli­ko­wane.

W moich uszach pobrzmiewa głos sprzed tygo­dnia, głos, który od rana pró­buję zagłu­szyć. „Wypier­da­laj stąd. Nie chcę cię tu widzieć. Ani cie­bie, ani Robin”. Czy Andrew mnie wspiera? Po tym, co się stało, nie jestem nawet pewna, czy kie­dy­kol­wiek go zoba­czę. I wiem, że nie chcę. Trzęsą mi się ręce, więc wpy­cham je głę­boko do kie­szeni.

– Dobrze się czu­jesz? – pyta Zora.

Z tru­dem zmu­szam się do uśmie­chu.

– Prze­pra­szam, jestem po pro­stu zmę­czona.

– Posłu­chaj, wiem, że nie chcesz o nic pro­sić, ale mogła­bym coś ci zała­twić. Pod­sy­łam Davi­dowi sporo spraw.

– Masz rację, nie chcę. Już i tak dużo dla mnie zro­bi­łaś.

– Bzdura. Od czasu do czasu zaglą­da­łam do tej nory, to wszystko. Mówię poważ­nie. Spraw­dzę, co mamy teraz na tape­cie i pomy­ślę. Nie będziesz mi tu mar­niała.

– Nie, nie potrze­buję żad­nych przy­sług.

Ona patrzy na mnie, a ja na nią, ale to ja pierw­sza spusz­czam oczy. Obie dobrze wiemy, że choć mi to nie w smak, to wła­śnie przy­sługi potrze­buję teraz naj­bar­dziej.

– Byłaś cho­ler­nie dobra – mówi Zora. – Poza tym to nie byłaby jał­mużna. Musia­ła­byś ciężko pra­co­wać.

Uśmie­cham się do niej, się­gam po kie­li­szek i reszta wie­czoru mija bar­dzo szybko.

– Tak się cie­szę, że wró­ci­ły­ście – mówi Zora, wsta­jąc i zbie­ra­jąc się do wyj­ścia. – Ty i Robin. Nawet jeśli twoje życie jest teraz tro­chę porą­bane. – Obej­muje mnie. Dobrze jest poczuć jej zna­jomy zapach. – I dopil­nuję, żebyś mi wszystko powie­działa – dodaje. – Nie będziesz się w nie­skoń­czo­ność wymy­kała. – Potrząsa mnie za ramiona i pusz­cza. – Dam ci znać, jak tylko będę mogła.

• • •

Kiedy odjeż­dża tak­sówką, idę na górę. Zaglą­dam do pokoju Robin, lecz jej tam nie ma. Leży w moim łóżku, pod cienką koł­drą. Znów czuję ukłu­cie w klatce pier­sio­wej, ostre i upo­rczywe.

– Wszystko w porządku, skar­bie? – Sia­dam na łóżku i kładę rękę na wybrzu­szo­nej pościeli.

– Chyba tak. – Córka wysuwa głowę spod koł­dry. – Tylko chcia­ła­bym wró­cić do domu.

Zaczy­nam coś mówić, ale Robin jesz­cze nie skoń­czyła.

– Prze­pra­szam, że się roz­gnie­wa­łam. Po pro­stu wola­ła­bym, żeby było zupeł­nie ina­czej.

– Wiem, ja też. Ale pora­dzimy sobie, zoba­czysz. Będzie dobrze, obie­cuję. – Kładę się i obej­muję ją. – Śpisz tutaj czy u sie­bie?

– Nie, u sie­bie. Chcia­łam cię tylko zoba­czyć.

Wstaje i idzie cichutko do swo­jego pokoju. Kiedy się kła­dzie, całuję ją na dobra­noc i odcho­dzę, lecz w drzwiach przy­staję. Jej pokój. Popla­mione ściany, wytarty dywan… Ale teraz jest w nim przy­naj­mniej czy­sto i cie­pło. Krok po kroku. To dopiero począ­tek, lecz widać już postęp.

– Kocham cię – mówię cicho i zamy­kam za sobą drzwi. Prze­ci­nam kory­tarz, wra­cam do sie­bie i kładę się ze sto­pami w ogrza­nym przez Robin miej­scu.

NIE­DZIELA, 6:07

Gło­śny trzask i brzęk szkła. Dud­niące kroki na scho­dach. Wiem, że stało się coś bar­dzo złego, zanim otwiera drzwi, bo poprze­dza go zapach potu i stra­chu. Zamie­ram z rękami przy­kle­jo­nymi do boków, a on w trzech kro­kach doska­kuje do mnie, wyciąga mnie z fotela i odwraca. Mojej szyi dotyka coś zim­nego, w uchu sły­szę chra­pliwy głos.

– Wypier­da­laj stąd. Albo już ni­gdy jej nie zoba­czysz. Wypier­da­laj do domu, naj­wyż­szy czas.

Chcę się uwol­nić i zaczy­nam się szar­pać, ale wydłu­żają mu się ręce, rosną i rosną, opa­sują mi nogi, się­gają stóp. Wal­czę, lecz nie daję rady, bo zmie­nia się w węża, w ana­kondę, która dusi mnie swo­imi splo­tami. Rzu­cam się na wszyst­kie strony.

Budzę się bez tchu, z kocem na twa­rzy. Ścią­gam go i z głu­cho walą­cym ser­cem łap­czy­wie wcią­gam powie­trze. Już dobrze. To sen. To tylko sen. To się ni­gdy nie zda­rzyło.

Odrzu­cam koc i idę do jej pokoju, żeby ją zoba­czyć, żeby się uspo­koić. Już dobrze, wszystko w porządku. Wciąż na wpół śpię, wciąż ciąży mi ten sen, a kiedy zoba­czę, że Robin jest bez­pieczna w swoim łóżku, na pewno mnie to ukoi.

Ale córki tam nie ma. I cho­ciaż nawet w tej sen­nej mgle natych­miast przy­po­mina mi się, że nie zagi­nęła, że po pro­stu nie miało jej tu być, znów ule­gam panice, jaka mio­tała mną poprzed­niego dnia, w godzi­nach udręki, kiedy przy­się­ga­łam sobie, że jeśli uda mi się ją odna­leźć, zro­bię, co w mojej mocy, żeby już zawsze była bez­pieczna.

Sto dwa­dzie­ścia minut stra­chu, każda cią­gnąca się w nie­skoń­czo­ność.

Wiem, że tym razem jest ina­czej. Ale długo trwa, zanim puls wraca do normy.

Stoję, patrzę na jej puste, zimne łóżko, i w końcu, głę­boko oddy­cha­jąc, wra­cam do swo­jego. Robin jest bez­pieczna. Wiem, że jest bez­pieczna. Wszystko jest dobrze.

Kładę się i z cza­sem zasy­piam.

Roz­dział 7

7

Mijają dni. Odpro­wa­dza­nie do szkoły, odbie­ra­nie, sprzą­ta­nie i week­endy jak oazy spo­koju. Wyła­nia się pewien sche­mat, czas nabiera rytmu. Przed szkołą nikt ze mną nie roz­ma­wia. Ale tak wolę.

Poza tym bycie nie­zau­wa­żaną ma swoje zalety. Ponie­waż nikt mnie nie zacze­pia, z cza­sem udaje mi się usta­lić obo­wią­zu­jącą tam hie­rar­chię. Naj­gło­śniej­sza grupka ota­cza blon­dynkę z zawsze nie­na­ganną fry­zurą, tę, która pierw­szego dnia omal nie zrzu­ciła mnie ze scho­dów. Rano strój spor­towy, codzien­nie innego koloru, po połu­dniu dżinsy i długa kami­zelka, spod któ­rej wystaje frag­ment koł­nie­rzyka bia­łej bluzki. Kiedy coś mówi, pozo­stałe kobiety wpa­trują się w nią jak urze­czone, a potem śmieją się o parę sekund za długo.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki