You Are My Hope ebook

Opracowanie graficzne okładki i ilustracja na okładce

Maciej Pieda – Pieda Art Design

Ilustracja na okładce

Freepik (Premium)

Redaktor prowadząca

Alicja Oczko

Opieka redakcyjna

Hanna Adamkowska

© 2024 by Agnieszka Karecka

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2025

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC.

Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

ul. Domaniewska 34a

02-672 Warszawa

HarperYA jest imprintem młodzieżowym HarperCollins Polska

www.harperya.pl

[email protected]

www.harpercollins.pl

ISBN: 978-83-291-0001-4

Opracowanie ebooka Katarzyna Rek

Dla wszystkich, którzy zgubili nadzieję.

To najlepszy czas na to, aby ją odnaleźć.

Dla Sandry, mojej siostry

Prolog

A gdybym tak mogła dotknąć cię jeszcze jeden raz. Powiedzieć, że kochałam i wciąż kocham, przez cały ten czas. Gdybym mogła go cofnąć, wydobyć wszystkie stracone chwile i niewypowiedziane słowa.

Gdybym mogła… tylko na chwilę… tylko na moment… tam wrócić. Do ciebie. Tamtych dni. Słońca zachodzącego nad wysokimi budynkami i planów na przyszłość szeptanych do gwiazd. Do naszych małych i dużych spraw. Pasji i marzeń. Mojej dłoni wplecionej w twoje włosy i ciepła oddechu na szyi. Szeptanych nocą słów i westchnień. Dotyków. Wybuchów radości i smutków. Gdybym mogła złapać cię za rękę, poprowadzić wąską drogą pod jabłoń, gdzie pocałowałeś mnie po raz pierwszy.

Ostatni.

Gdybym mogła zrobić cokolwiek, by cofnąć się do chwili, gdy odeszłam.

Gdybym mogła zostać.

Zostałabym.

Bo wciąż cię kocham. To pewne jak fakt, że po burzy wychodzi słońce, a na mojej twarzy jeszcze kiedyś pojawi się uśmiech.

Gdybym mogła cofnąć czas.

Cofnęłabym.

Część 1

O dziewczynie, która potrzebowała nadziei

1

Teraźniejszość

Wróciłam do Arizony z trzech powodów. Po pierwsze: moja mama jest maksymalnie zapracowaną osobą, która podejmuje wiele nowych wyzwań, nie biorąc pod uwagę faktu, że zmiana w cyborga jest fizycznie niemożliwa, w skrócie – postanowiła w sprawach służbowych na rok przenieść się do Chicago. Po drugie: moja babcia Mary ma już siedemdziesiąt lat i uważam, że dobrze jej zrobi towarzystwo jedynej wnuczki, której nie widziała od kilku ładnych lat. Po trzecie: liceum w Phoenix podobno wcale nie jest takie złe, a ja miałam serdecznie dosyć toksycznej nowojorskiej młodzieży, która w poprzednich szkołach przypięła mi łatkę nudnej kujonki, której jedynym życiowym szaleństwem jest kupno wyjątkowo pięknej hortensji w doniczce.

Zmiany są dobre. Jestem o tym więcej niż przekonana.

Poza tym lubię dom babci. Zawsze go lubiłam. A spędziłam tu prawie trzynaście lat życia, zanim mama zdecydowała się wyjechać ze mną do Nowego Jorku. Wciąż tylko mówiła o „nowych perspektywach” i „czystej karcie”, zupełnie, jakby życie tutaj nie było dla niej wystarczające.

Teraz gdy obwieściłam, że nigdzie z nią nie jadę i wolę wrócić do Phoenix, niż kolejny raz przeprowadzać się do całkowicie nowego miejsca, przyjęła to bez większych emocji. Nic dziwnego, byłam prawie dorosła, więc pewnie miała z tyłu głowy myśl, że po skończeniu ostatniej klasy liceum i tak wyjadę na studia.

Ale zanim to się wydarzy, czeka mnie jeszcze ostatni rok szkoły. Rok, w którym przeszłość znów stanie się teraźniejszością, a stary pokój w domu babci nabierze kolorów.

Tęskniłam za tym, a myśl o powrocie w dawne strony napawała mnie dziwnym drżeniem na wysokości mostka.

Moje rozmyślania przerwało pukanie. Po chwili w drzwiach pokoju pojawiła się Mary. Spojrzała na mnie ciepło, a w jej szarych dobrych oczach malowała się ekscytacja. Moja babcia była szalona. Nosiła kolorowe stroje i ogromne słomiane kapelusze, nawet kiedy słońce zdawało się całkowicie przykryte ciężkimi chmurami. Wieczorami kołysała się do starych przebojów The Beatles i dziergała na drutach wełniane czapeczki, które potem wysyłała mi pocztą. Ponad wszystko w świecie uwielbiała kwiaty, i to chyba po niej odziedziczyłam tę pasję. Tak jak ona kochałam otaczać się roślinnością, dzięki niej mogłam oddychać, odpoczywać i patrzeć na świat przychylnym okiem.

– Wróciłaś – powiedziałam i zeskoczyłam z miękkiego łóżka, które znajdowało się w pobliżu okna wychodzącego na ulicę.

– Zgadza się. John obrósł chwastami, więc trochę musiałam się napracować, żeby wszystko uprzątnąć – odparła.

Dziadek John zmarł dwa lata po naszym wyjeździe z Arizony. Od tamtego momentu moja mama prawie w ogóle nie dzwoniła do rodzinnego domu. Nie miała najlepszych kontaktów z Mary, co znacznie utrudniało mi utrzymanie dobrej relacji z babcią. Od czasu do czasu wymieniałyśmy wiadomości, bo babcia potrafiła sprawnie korzystać z telefonu komórkowego i nie raz zachodziłam w głowę, kto ją tego nauczył.

Dziś, gdy patrzę na jej energiczną sylwetkę, pełne zachwytu oczy, wiem, że doskonale sobie poradziła po śmierci Johna. Nie roniła zbyt wielu łez, nie spędzała długich godzin na sentymentalnym wpatrywaniu się w krajobraz za oknem ani nie snuła długich opowieści o tym, jak się poznali. Żyła dalej, a za każdym razem, gdy kontaktowałyśmy się telefonicznie, wlewała we mnie pokłady nadziei i wiary w to, że każdy kolejny dzień będzie lepszy od poprzedniego.

Podobno to właśnie babcia wymyśliła moje imię: Hope.

Miałam być dla nich nadzieją. Miałam nieść ją przez życie z uśmiechem na twarzy i pogodą ducha w oczach. To dość zabawne zważywszy na fakt, że odkąd pamiętam, to mnie wiecznie brakowało wiary w lepsze jutro. Być może mój czas dopiero miał nadejść, a może Mary zwyczajnie się pomyliła.

– Jak to jest, babciu, że wracasz z cmentarza w takim dobrym humorze? – zapytałam cicho i podeszłam do niej.

– Mąż zawsze poprawiał mi humor. Teraz to moje zadanie. Gdy go odwiedzam, opowiadam mu, co dzieje się u sąsiadów i u mnie. Mam w zanadrzu też kilka żartów, którymi raczę go przed odejściem – przyznała, a ja nie potrafiłam ukryć rozbawienia.

– Z chęcią też bym go odwiedziła – powiedziałam.

– Tak, ale najpierw odhaczysz w swoim kajeciku pierwszy dzień w nowej szkole – stwierdziła, a ja powstrzymałam jęk. – Zresztą o tym, że przyjedziesz, powiedziałam mu już w zeszłym tygodniu. Nie uwierzyłby, jak wyrosłaś i jaką stałaś się pannicą. Zawsze twierdziłam, że odziedziczyłaś po mnie inteligencję, urok osobisty i całkiem niezły gust! John na pewno by to potwierdził.

– Babciu – znów się skrzywiłam. Komplementowanie innych było jedną z tych cech, która od razu przychodziła mi do głowy, gdy o niej myślałam. Babcia twierdziła, że ludzie mają wypisaną swoją naturę na twarzy, co wydaje się kompletnie niedorzeczne, a jednak ona uparcie wierzyła, że jej pomarszczone koleżanki mają tyle bruzd na czole właśnie od narzekania.

– Ubieraj się, Miles zaraz tu będzie! – rzuciła, wyrywając mnie z zamyślenia.

– Kto? – Zamarłam na jej słowa.

– Miles, twój sąsiad. Poprosiłam, żeby towarzyszył ci w drodze do szkoły.

– Nie mówisz poważnie? – Pokręciłam głową.

– Oj, daj spokój z tą swoją niezależnością, Hope. Mieszkasz w moim domu, więc teraz będziesz musiała nauczyć się kompromisu.

Jak mogłabym zapomnieć? Babcia wiecznie wchodziła w dyskusję ze wszystkim, co się ruszało. Wliczając w to także muchy i pająki, które straszyła słowami: „Jeśli za pięć minut nie opuścicie tego pomieszczenia, zrobię z was papkę!”.

Spojrzałam na nią z rezygnacją, a potem westchnęłam ciężko. Już chciałam oznajmić, że w Nowym Jorku byłam samowystarczalna i chodzenie na kompromis było całkowicie zbędne. Nikt nie pytał, czy sobie poradzę, bo przecież byłam już dużą dziewczynką. Życie nauczyło mnie, że na nikogo innego nie mogę liczyć bardziej niż na siebie, ale właśnie wtedy rozległ się dzwonek do drzwi.

– O! To on. Gotowa? – zapytała babcia i zlustrowała spojrzeniem mój do bólu zwyczajny strój, na który składały się ciemne spodnie i granatowa koszulka z dekoltem w serek.

Przytaknęłam, a potem rzuciłam okiem na odbicie w lustrze, które znajdowało się w rogu pokoju. Pasma moich długich, równo przyciętych włosów w kolorze gorzkiej czekolady sięgały pasa, a blada twarz nie wyrażała najmniejszej emocji. Może jedynie w dużych brązowych oczach, które dostałam w spadku po mamie, malowało się wahanie. Pod skorupą opanowania zaczynałam stresować się pierwszym dniem w nowej szkole. A przecież nie powinnam. Miałam już tak wiele nowych szkół, że w sumie przestałam je nawet liczyć. Ale kogo ja oszukiwałam? Mimo że bardzo się starałam, i mnie zamiana w cyborga szła kiepsko.

Zeszłam ze schodów, stawiając leniwie kroki na stopniach. Babcia, wręcz przeciwnie, energicznie dreptała w stronę drzwi, a kiedy do nich dotarła, zdecydowanym ruchem nacisnęła klamkę i otworzyła je na oścież.

– Cześć, Miles! Dziękuję, że zgodziłeś się wpaść po Hope, to miłe z twojej strony.

I wtedy, gdy babcia mówiła, kiwając przy tym głową tak mocno, że aż nienaturalnie, podeszłam wystarczająco blisko, by dokładnie mu się przyjrzeć. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to jego długa sylwetka obleczona w zwyczajny, podkreślający szczupłość strój: czarny T-shirt i zawieszone na biodrach spodnie, których nogawki tkwiły w niezasznurowanych trampkach. Gdy podniosłam wzrok dostrzegłam mocne rysy twarzy, zarysowane brwi i jasne jak słoma, trochę przydługie włosy, których kosmyki opadały na żywozielone, błyszczące oczy. Mogłabym skupić się na wielu elementach jego wyglądu przyciągających wzrok, takich jak: długie czarne rzęsy, dołek w policzku, który uwidaczniał się, gdy chłopak kierował jakieś słowa do babci, lub ostro zarysowana szczęka, na której pracowały mięśnie. Ale to nie te szczegóły przykuły moją uwagę, ale raczej fakt, że poza tym wszystkim miał w sobie pewien rodzaj niedostępności i wycofania. Było coś jeszcze… coś, co dostrzegłam tylko przez ułamek sekundy, gdy głębokie, lekko zmrużone spojrzenie padło na mnie. Jakiś niewypowiedziany smutek, który unosił się w powietrzu w tej ulotnej chwili. Ciężar, który zdawał się przygniatać moje płuca, gdy tylko nasze oczy się spotkały.

To sprawiło, że zmusiłam usta do niemrawego uśmiechu, wyciągnęłam w jego stronę dłoń i powiedziałam:

– Cześć, Miles.

Wsiadłam do starego pikapa, który pomimo licznych odbarwień i zarysowań karoserii, w środku prezentował się schludnie i czysto. We wnętrzu unosił się miętowy zapach, a przy lusterku zawieszone były różnego rodzaju wisiorki.

Miles zajął miejsce za kierownicą i rzucił mi krótkie spojrzenie, na które nie odpowiedziałam. Byłam zbyt pochłonięta zastanawianiem się, w co wpakowała mnie babcia, bym mogła skupić się na jakiekolwiek sensownej rozmowie.

Ruszyliśmy, a z głośników popłynęła cicha melodia Iris zespołu Goo Goo Dolls. Już sięgałam do pokrętła, aby pogłośnić, gdy przypomniałam sobie, że przecież to nie mój samochód i nie moje radio.

Miles najwyraźniej niczego nie zauważył, bo jedynie spojrzał w lusterko wsteczne, a potem zapytał bez większego entuzjazmu:

– Mieszkałaś w Nowym Jorku, tak?

Pokiwałam twierdząco głową. Miałam wrażenie, że ta grzecznościowa rozmowa tylko wszystko pogarsza. O wiele prościej byłoby pogłośnić radio tak, by skutecznie zagłuszało nasze milczenie.

– Zgadza się – dodałam. – Ostatnio przenieśliśmy się na obrzeża miasta, ale zdarzało mi się pomieszkiwać również w innych dzielnicach: Queens, Manhattan, Bronx.

Skręciliśmy w jedną z uliczek, która prowadziła przez osiedle wyjątkowo ładnych domków jednorodzinnych. Pamiętałam te tereny z lat młodości. Często jeździłam tędy z dziadkiem Johnem, gdy zabierał mnie na wycieczki.

– Wiem, że dużo tego, ale zdążyłam przywyknąć do przeprowadzek – powiedziałam cicho, a że zabrzmiało to, jakbym się skarżyła, pospiesznie dodałam – wiele miejsc zamieszkania to też wiele nowych doświadczeń.

Na moment na mnie spojrzał, ale ruch ten był na tyle subtelny, że po chwili zaczęłam się zastanawiać, czy faktycznie zgadzam się z własnym stwierdzeniem. Spojrzałam w prawą stronę na plac zabaw, który rozciągał się za szybą pojazdu. Był kompletnie pusty i najwyraźniej od lat nieużytkowany. Nic dziwnego, o tej godzinie wszystkie dzieci, które nie podlegają jeszcze obowiązkowi edukacji, najpewniej smacznie śpią.

– A jak w szkole? Jest… okej? – zapytałam.

Zanim odpowiedział, minęła dłuższa chwila.

– Da się ją polubić – odparł.

– A uczniowie? – rzuciłam niby od niechcenia.

– W porządku.

Zastanawiałam się, co w jego słowniku oznacza „w porządku”, ale nie zdecydowałam się o to zapytać. Bezpieczniejsza wydała mi się zmiana tematu:

– Często odwiedzasz moją babcię? – zapytałam.

– Raz w tygodniu – powiedział na tyle szybko, że zdążyłam się nawet zdziwić.

Przytaknęłam z uznaniem.

– Mary nie traci wigoru, z roku na rok wydaje się jakby młodsza – stwierdziłam, bo naprawdę tak właśnie uważałam.

– Tak, skutki upływającego czasu raczej ją omijają.

Ruszyłam w kierunku szafek, które dostrzegłam tuż po przekroczeniu progu liceum. Sądziłam, że będzie to moment, w którym nasze ścieżki się rozejdą, ale Miles cały czas mi towarzyszył, trzymając się kilka kroków za mną. Babcia napomknęła, że moja szafka mieści się w środkowej części i na pewno zorientuję się, która należy do mnie. I owszem, rozpoznałam ją po tym, że w odróżnieniu do pozostałych była zwyczajna, niepooklejana, całkowicie nienaruszona i lekko zakurzona.

– Co z tą szafką? – Siłowałam się, bo zamek nie chciał ustąpić, a kluczyk, który dostałam wcześniej od babci, najwyraźniej nie pasował.

– Trzeba sposobem – usłyszałam głos Milesa, który najwyraźniej obrał sobie za cel bycie moją prywatną ochroną. Nic dziwnego, że był nie w humorze, skoro robił to za karę. Starałam się uciszyć w sobie wszystkie emocje, które próbowały znaleźć teraz ujście.

Chłopak wyciągnął dłoń, a ja z niezadowoleniem włożyłam w nią klucz. Na moment nasze palce się spotkały i wyczułam chłód jego skóry, ale na nim najwyraźniej nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.

Po chwili jednym sprawnym ruchem otworzył drzwiczki i oddał mi klucz, tym razem rzucając go do mnie tak, że niemal wyszłam na niezdarę, w ostatniej chwili łapiąc go w locie.

– Dzięki – powiedziałam, szybkim ruchem wrzucając wierzchnie okrycie do wnętrza szafki.

Nie odpowiedział, a gdy zerknęłam przez ramię, spostrzegłam, że zaczyna się oddalać.

– Miles! – zawołałam za nim. – Co teraz?

– Chodź ze mną – powiedział.

Okazało się, że wraz z pozostałymi uczniami tej niewielkiej, a jednak skomplikowanej architektonicznie szkoły, trafiliśmy do auli. Dyrektor w niecały kwadrans przywitał nas, przypomniał o sprawach bieżących, podsumował poprzedni rok szkolny i życzył powodzenia w nowym.

Trzymałam się na uboczu. Miles, z tego co widziałam, również, chociaż kilkukrotnie zagadywali go znajomi, patrząc przy tym na mnie jak na limitowaną edycję coca-coli, z ciekawością i czymś na kształt podejrzliwości.

Byłam wdzięczna Milesowi za to, że nie wywierał presji i nie przedstawiał mnie wszystkim mijanym osobom. Po prostu był obok, a ja wiedziałam, że jeśli poproszę go o pomoc, prawdopodobnie mi jej udzieli. Chyba. Jeśli to właśnie przewidywała umowa z moją babcią.

Nie miałam pojęcia, czy będziemy chodzili na te same lekcje, ale najwyraźniej na anatomię chodziliśmy razem.

– Po lewej na końcu jest wolna ławka – powiedział cicho, gdy tylko weszliśmy do klasy.

Przytaknęłam i bez słowa usiadłam na wskazanym miejscu. Nauczyciel przedstawił się jako Peter Harris i chwilę po tym jak przywitał się z uczniami, przeszedł do sprawdzenia obecności.

Kątem oka dostrzegłam, że Miles siedzi obok, ale głupio mi było bezczelnie wlepiać w niego spojrzenie, więc utkwiłam je w nauczycielu, który właśnie zatrzymał się na moim nazwisku:

– Hope Setterfield – powtórzył i rozejrzał się po klasie.

Podniosłam rękę, by zwrócić na siebie jego uwagę, a w tym czasie oczy pozostałych uczniów powędrowały w moim kierunku. Nienawidziłam tego momentu najbardziej na świecie. Co innego, gdyby wszyscy dookoła również się nie znali, ale to zawsze ja byłam tą nową. Tą, która dołącza do jakiejś całości, tą która musi się dostosować, a wreszcie tą, której przestaje na tym zależeć.

Teraz prawdopodobnie usłyszę: „Może powiesz nam coś o sobie, Hope?”.

– Może powiesz nam coś o sobie, Hope? – powtórzył moją myśl pan Harris.

Wstałam, szurając przy tym krzesłem.

– Cześć, mam na imię Hope. Spędziłam kilka lat w Nowym Jorku, a teraz wróciłam do Phoenix, gdzie się urodziłam i dorastałam. Lubię kwiaty, ale także teatr. Z chęcią dołączę do kółka teatralnego, jeśli takowe istnieje w tej szkole – wyrecytowałam.

Dostrzegłam zaciekawienie w spojrzeniu nauczyciela, który na moje słowa uśmiechnął się szeroko.

– Miło nam cię poznać, Hope. Mam nadzieję, że polubisz moje lekcje, a twoi rówieśnicy pomogą ci się zaaklimatyzować w nowej szkole.

– Dziękuję – odparłam głosem wyzutym z emocji.

– A co do kółka teatralnego – ciągnął nauczyciel – zgłoś się do pani Ruth.

Jakaś dziewczyna, która siedziała przede mną, prychnęła, a potem pokręciła głową. Jej bujne złote loki tańczyły na głowie, którą kiwała energicznie, gdy pospiesznie przekazywała jakieś informacje innej koleżance. Jej szept był na tyle subtelny, że mogła ją usłyszeć reszta uczniów w klasie:

– Z taką autoprezentacją, może pomarzyć o roli znaku drogowego w naszym przedstawieniu – zaśmiała się, a część osób jej zawtórowała.

Usiadłam na swoim miejscu i najciszej jak potrafiłam, przysunęłam krzesło do ławki. Zatopiłam wzrok w kartce, którą uprzednio wyciągnęłam, by zanotować najważniejsze informacje z lekcji. Żałowałam, że nie mam pomysłu na to, co mogłabym na niej zapisać.

W tej samej chwili do klasy wszedł inny nauczyciel.

– Peter, mogę cię prosić na słówko? – zapytał i przywitał się z uczniami uniesieniem dłoni w górę.

Kilka osób rzuciło entuzjastyczne „Dzień dobry, panie White”, a inni tylko patrzyli. Nauczyciel anatomii opuścił klasę, która w mig pogrążyła się w rozmowach. Siedząca przede mną blondynka odwróciła się w moją stronę:

– Liczba miejsc do obsadzenia jest ograniczona, nowa – rzuciła, a jad, który wydostawał się z jej ust, zdawał się zatruwać moje dobre, a przynajmniej poprawne, nastawienie.

– Zdaję sobie z tego sprawę – zauważyłam.

– Nie zapomnij, że w pierwszej kolejności dobierane są osoby z talentem aktorskim i dobrą prezencją, której tobie chyba trochę…

– Grace. – Usłyszałam jedyny znany mi w tej klasie głos.

Blondynka ucichła i skierowała spojrzenie na siedzącego nieopodal Milesa.

– Mówiłeś coś? – zapytała, całkowicie zmieniając ton.

Pierwszy dowód na to, że jest lepszą aktorką ode mnie, miałam jak na dłoni.

– Wystarczy – rzucił chłopak.

– Przecież tylko ją informuję, że konkurencja jest spora. – Grace wzruszyła ramionami.

– Myślę, że Hope już o tym wie. To mądra dziewczyna.

2

Siedem lat wcześniej

– To mądra dziewczynka – powiedziała babcia Mary. Poklepała mnie po głowie i posłała ciepły uśmiech. Potem odwróciła się i skierowała kroki za ladę.

– Twoja babcia jest super – oznajmił Miles, wkładając do ust ogromną porcję pankejków.

– Mówisz tak tylko dlatego, że pozwala nam jeść tony słodkiego jedzenia, po którym będą nas bolały brzuchy – stwierdziłam i dolałam więcej sosu czekoladowego na swój talerz.

Miles przechylił głowę i spojrzał na mnie w zamyśleniu, a potem znów nabił na widelec kawałek puchatego placka i włożył go do ust. Końcówki jego jasnych włosów jakimś cudem musiały zamoczyć się w sosie i teraz miał na czole kilka czekoladowych kresek.

– To też, ale poza tym zna śmieszne kawały – zauważył.

– I pozwala kręcić się w pobliżu baru, kiedy jest w pracy – dodałam.

Oboje uśmiechnęliśmy się na tę myśl.

– Fajnie mieć babcię, która pracuje w takim miejscu – podsumował po chwili, z ustami wypchanymi jedzeniem.

– Tak. Fajnie. – Wyciągnęłam rękę, by zetrzeć mu z czoła brudne smugi po czekoladzie. – Gdyby nie babcia, siedziałabym w domu sama. I to całymi dniami.

– Nie całymi. Przecież mógłbym cię odwiedzać.

– To nie to samo, Miles – zaśmiałam się i wytarłam opuszki palców w serwetkę. – Ty nie potrafisz zrobić obiadu.

Chłopiec nachylił się nad stolikiem i ściszył głos.

– Ale wiem, gdzie w twoim domu znajduje się skrytka na słodycze!

– Miles! Powinieneś wiedzieć, że nie wolno jeść słodyczy na obiad.

Na moje słowa wybuchnął śmiechem. Popatrzyło na nas kilka innych osób siedzących przy stolikach w sali, więc uciszyłam go gestem, ale w odpowiedzi śmiał się jeszcze bardziej. Miles zawsze taki był, głośny i bezwstydny. Babcia używała tych słów dość często, dlatego z taką łatwością mogłam je sobie przypomnieć.

Gdy skończyliśmy posiłek, wzięłam do ręki puste talerze i odniosłam je babci, która stała za ladą.

– Smakowało? – zapytała.

– Jak zawsze, pyszne!

Bar, w którym pracowała babcia Mary mieścił się całkiem niedaleko mojego domu. Piechotą szliśmy tam dziesięć minut i zawsze po drodze zatrzymywaliśmy się na małym placu. Mama wracała z pracy dopiero wieczorem. Moje dni wypełniała szkoła, ciepłe obiady w barze mlecznym i plac, na którym mogliśmy do woli robić zawody w rzucaniu kamieniami. Czasem po prostu bujaliśmy się na huśtawkach, które były tak stare, że Miles twierdził, że pewnego dnia wreszcie się urwą, a my spadniemy.

– Najlepiej, jeśli będziemy huśtali się razem, wtedy przynajmniej będę mógł cię złapać w razie wypadku – mówił i naprężał biceps.

Śmiałam się wtedy w głos i odpowiadałam:

– Przecież jeśli usiądziemy razem, będziemy ważyć więcej. To nie będzie bezpieczne.

– Bezpieczeństwo jest nudne – rzucał i uśmiechał się tak szeroko, jak tylko on potrafił.

Więc huśtaliśmy się razem. Długo. Czasem do wieczora, a gdy babcia Mary kończyła zmianę, kazała nam szybciutko rozejść się do domów.

– Nie powinniście spędzać tutaj tyle czasu. Czekają na was obowiązki – mówiła i rozglądała się na boki, a potem się śmiała. – No, już, już. Idziemy.

Widywałam się z moją mamą z samego rana, gdy zawoziła mnie do szkoły, a potem wieczorem, gdy zmęczona wracała z pracy.

– Czemu tak długo cię nie ma? – pytałam, gdy czytała mi bajkę na dobranoc.

– Muszę pracować, córciu. Chcę wkrótce otworzyć własną działalność, zmienić nieco rodzaj pracy. Potrzebujemy na to trochę pieniędzy – tłumaczyła.

Przytakiwałam ze zrozumieniem, chociaż tak naprawdę niewiele z tego pojmowałam.

– Myślałam, że lubisz uczyć francuskiego – mówiłam cicho.

Mama wzdychała i uśmiechała się na niby.

– Praca w szkole nie jest zła, Hope. Ale chciałabym otworzyć własną szkółkę językową… Wtedy nie musiałabym udzielać korepetycji do późnych godzin. Obiecuję, że kiedy już uporam się ze wszystkim, będę poświęcała ci o wiele więcej uwagi.

Pokiwałam głową z akceptacją, a mama pocałowała mnie w czoło.

– Dziadek dzisiaj czuł się lepiej – powiedziałam.

Mama przytaknęła z jakimś dziwnym wyrazem w oczach.

– Dziś miał lepszy humor – stwierdziła. – Oby jak najwięcej takich dni.

3

Teraźniejszość

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji

Fot.: Szymon Karecki

AGNIESZKA KARECKA z wykształcenia jest nauczycielką, jej prawdziwą pasją stała się jednak praca z książkami i wśród książek. Na co dzień świetnie odnajduje się w roli bibliotekarki. Miłośniczka literatury obyczajowej, romansów i powieści fantasy. Uwielbia inspirować się życiem i pisać o nim, a także zastanawiać się „co by było, gdyby…”. Prywatnie żona i mama, nieco introwertyczna, zwykle uśmiechnięta. Prowadzi swoje media społecznościowe:

Wpadnij do mnie!

Wattpad: @agnieszkarecka

TEJ SAMEJ AUTORKI

Agnieszka Karecka

STARS AMONG US

Uwierz, że to co uznajesz za koniec zawsze jest początkiem nowego. To w tobie drzemie siła do zmian i tylko ty decydujesz, którą drogę wybierzesz

Siedemnastoletnia Hayley Anderson obrała sobie w życiu jeden cel – za wszelka cenę zostać lekarką. Jej idealny plan na przyszłość nagle staje pod znakiem zapytania. Babcia trafia do szpitala, a nieletnią Hayley ma się zająć znienawidzona przez nią ciotka Gianna. Co więcej, czeka ją przeprowadzka do Nowego Jorku i zmiana szkoły.

Hayley trafia do elitarnej placówki z internatem, szkoły dla artystów, o której marzy większość nastolatków, ale nie ona – muzyka nie zajmuje najmniejszego nawet miejsca w jej życiu, tak przynajmniej twierdzi. Próbuje połączyć naukę do egzaminów z obowiązkowymi zajęciami muzycznymi, lecz staje się to coraz trudniejsze. Na jej drodze pojawiają się kolejne przeszkody: wredna współlokatorka uprzykrzająca jej życie, zabójczo przystojny partner na zajęciach tanecznych, a wreszcie nagana dyrektora za marne postępy muzyczne. Hayley musi wziąć się w garść, jeśli nie chce zostać wydalona ze szkoły i trafić do rodziny zastępczej…

www.harpercollins.pl

TEJ SAMEJ AUTORKI

Agnieszka Karecka

NEVER SAY NEVER

Lisa nie tylko zaczyna życie w nowej szkole, lecz także wkracza w świat muzyki, koncertów, nowych przyjaźni i podróży po Europie

Życie szesnastoletniej Lisy Andrews wywraca się do góry nogami, gdy jej matka umiera, a nastolatka ma trafić pod opiekę ojca (menadżera gwiazd), który porzucił je wiele lat temu. Dziewczyna nie ma zamiaru nawiązywać z ojcem nawet cienkiej nici porozumienia. Przeprowadza się do wielkiego i pełnego służby domu w Chicago, ale za cel stawia sobie uprzykrzenie ojcu życia.

Tymczasem ojciec nawiązuje współpracę z Never Say Never, zespołem rockowym, który właśnie wspina się w rankingu popularności, a którego Lisa jest wielką fanką. Lisa poznaje członków zespołu i wkracza w zupełnie nowy świat muzyki, koncertów, przyjaźni i podróży po Europie. Jej relacja z ojcem ulega zmianie. Kiedy wszystko wydaje się iść w dobrą stronę, sprawy niespodziewanie się komplikują…

www.harpercollins.pl

Polecamy również

Irmina Maria

BROKEN WINGS

Historia relacji internetowej, która istniała naprawdę… …naprawdę, jeśli mówić o ludziach z krwi i kości

Ale czy faktycznie może istnieć coś, co jest jedynie zbiorem wiadomości z WhatsAppa, kilku spotkań wideo i paru rozmów telefonicznych?

Czy jakikolwiek związek dziewczyny i chłopaka, dwóch dziewczyn czy dwóch chłopaków, bez względu na formalny status – przyjacielski bądź romantyczny – może powstać bez dotyku rąk, zapachu włosów i spojrzenia oczu?

Oto historia opowiedziana z perspektywy dwojga młodych ludzi – Liwii i Antona, o byciu, odkrywaniu siebie, o marzeniach, przyjaźni, miłości i dramatycznych wyborach u progu życia.

www.harpercollins.pl

Polecamy również

Irmina Maria

BROKEN WINGS. AMERICAN DREAMS

Opowieść o miłości, przyjaźni i przewrotnym losie, który nie pozwala zwątpić, że nadzieja to najważniejsze co mamy w życiu

Liwia wyjeżdża na leczenie do USA, zostawiając w Warszawie swojego chłopaka Grega. Zawsze marzyła o zobaczeniu San Francisco, ale zamiast tego musi przygotować się do zabiegu. Tymczasem szkoła filmowa dopatrzyła się nieprawidłowości w jej podaniu i aplikacja na studia wisi na włosku. Skrzydła podcina jej też hejt, który spada na scenariusz Dream Lake opublikowany na Wattflow. A na domiar złego nieoczekiwanie odzywa się Anton, którego przecież już totalnie skreśliła!

Anton po ostatnich przeżyciach wyjeżdża na kilka tygodni do Paryża. Przyjaciółka Erika podsuwa mu ofertę pracy w USA i namawia go do podjęcia wyzwania. Wielki świat wita Antona otwartymi ramionami, ale nie szczędzi mu stresu. Samotna podróż przez Stany i długie godziny spędzone za kierownica skłaniają go do przemyśleń. Wracają wspomnienia. Czy wielki american dream Antona rzeczywiście okaże się tak wielki? Czy uda się odzyskać kontakt z Liwią – i co z tego wyniknie?

www.harpercollins.pl

Polecamy również

Irmina Maria

WHAT’S WRONG WITH ME?

Historia o traceniu gruntu pod nogami, o rozpadaniu się na milion kawałków i sklejaniu mocą wielkiej przyjaźni

Bianka, zwyczajna licealistka, która próbuje skupić się na nauce i poszukiwaniu miłości, poważnie martwi się o stan swojej psychiki. Natrętne myśli, nasilające się lęki i genetyczne obciążenia doprowadzają ją do szału! Potrzebuje diagnozy i leczenia. Tylko jak do tego doprowadzić, skoro rodzice niczego nie widzą, a rozmowa z nimi powoduje ból brzucha? Dzięki Bogu za pamiętniki i przyjaciół! Amelia zawsze ratowała Biankę z opresji. Rozumiała, wspierała i tolerowała jej nadwrażliwość. Jednak któregoś dnia przestaje…

What’s Wrong With Me? to przejmująca opowieść o poszukiwaniu siebie, odkrywaniu potrzeb, ustawianiu hierarchii wartości i trudnych wyborach.

Przyjaźń to słońce w procesie fotosyntezy zdrowia psychicznego. Bez niej tlen przestaje dochodzić do płuc…

www.harpercollins.pl

Polecamy również

Irmina Maria

DREAM LAKE

Wakacyjne love story wypełnione muzyką, humorem i wspaniałą przyjaźnią

A gdyby tak nad jednym jeziorem zorganizować dwa letnie obozy: musicalowy – dla oryginalnych, utalentowanych artystów, rywalizujących o wymarzony bilet na Broadway, oraz komputerowy – dla geeków w T-shirtach z Pokemonami, pragnących świętego spokoju, nielimitowanych gier komputerowych i ewentualnie wygodnych foteli, to… co by się mogło stać?

Muzycznie uzdolniona, różowowłosa Margo i brązowooki nerd Tobi niespodziewanie wpadają na siebie i jak grom z jasnego nieba spada na nich uczucie, którego nie szukali. Margo chce się skupić na karierze, Tobi postanowił żyć samotnie, by nie powielać błędów rodziców. Czy uda im się zapanować nad zauroczeniem? Co wygra – miłość czy zdrowy rozsądek? I co na to kumple?!

To historia o skomplikowanych wyborach między miłością a przyszłą karierą, między samotnością a zaangażowaniem.

www.harpercollins.pl

Bądź z nami!

zeskanuj kod QR

Więcej o książkach w tym

• zapowiedzi i premiery

• informacje o autorach

• ciekawostki i aktualności

Spis treści: