Zapach suszy ebook

Małgosi i Arturowi, z podziękowaniamiza okazaną pomoc i cierpliwość.Eli, na którą zawsze można liczyć. Dzięki, że jesteś!

PROLOG

„Wesoło błyszczy światło sprawiedliwych,a lampa niewiernych przygasa”.Księga Przysłów 13,9

Duszne sierpniowe powietrze wisiało ciężko nad rozgrzaną Warszawą, pachnąc suszą, co w przypadku miasta oznaczało mieszaninę intensywnej woni roztopionego asfaltu, betonu, spalin i potu. Mimo późnego popołudnia upał nie słabł. Palące słońce, choć schowane za budynkami, wciąż nie dawało o sobie zapomnieć, przekreślając nadzieje na deszcz i chłód. Susza trwała ponad dwa miesiące, odbierając wytrwale chęć do życia roślinom, zwierzętom i ludziom. Drzewa wzdłuż Alei Ujazdowskich miały pożółkłe liście, które zaczynały już opadać na coś, co kiedyś było zielonym trawnikiem. Ze względu na zagrożenie pożarowe zamknięto dla zwiedzających Łazienki Królewskie. Sąsiadująca z nimi restauracja Rozdroże powinna o tej porze roku tonąć w zieleni, tymczasem wyglądała jak ogromne wyschnięte akwarium, w którym niczym śnięte ryby przemieszczały się kelnerki, wachlując tackami. Klimatyzacja odmówiła współpracy, więc nieliczni klienci siedzieli pod parasolami w ogródku, licząc na najdelikatniejszy choćby powiew wiatru.

Ciężkie powietrze zawibrowało ostrzegawczo. Trwało to jednak zbyt krótko, by ktokolwiek przy stolikach poczuł to drżenie i mógł na nie zareagować. Było zbyt delikatne, by dotarło do świadomości pijących mrożoną kawę młodzieńców, którzy głośno rozprawiali o nowych ofertach pracy. Przyszłe rekiny biznesu w akcji, każdy czujnie wpatrzony w ekran smartfona – #bigcash, #polishgirl, #speedcar. Plany na najbliższe lata gotowe – #challenge, #levelhard. Wibracje nie poruszyły też dwojgiem zakochanych, którym najwyraźniej nie przeszkadzał letni skwar. Wpatrzeni w siebie karmili się lodami z czułością świadczącą o tym, że są razem od niedawna i nie zdążyli jeszcze popaść w rutynę codzienności. Zerkała na nich z politowaniem, ale i odrobiną zazdrości samotna młoda kobieta próbująca okiełznać rozbrykanego malca. Chłopiec był ewidentnie znudzony wizytą w kawiarni, czemu dawał wyraz, stukając łyżeczką o talerzyk. Wykazywał się przy tym znakomitym wyczuciem rytmu, czego z kolei nie doceniał siedzący za nim starszy szpakowaty mężczyzna. Długo kręcił z dezaprobatą głową, w końcu jednak machnął gazetą i wrócił do przerwanej lektury.

Zwykli ludzie zanurzeni w swoich światach. Przypadek sprawił, że znaleźli się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Bez szans na reakcję. Poczuli uderzenie i nim tak naprawdę usłyszeli huk, niewidzialna siła zrzuciła ich z krzeseł, przewracając stoły z parasolkami. Wielkie szklane tafle okien rozprysły się z brzękiem. Niemiłosiernie ostre drobinki pocięły twarz i ramiona kelnerki. I tak miała dużo szczęścia. Jeden z młodzieńców, rekin biznesu z największymi planami na przyszłość, leżał bez ruchu na plecach, a z jego brzucha sterczało ciśnięte siłą wybuchu kilkunastocentymetrowe szklane ostrze.

Historia ruszyła z olbrzymią prędkością. Wydarzenia rozgrywały się zbyt szybko, by ktokolwiek za nimi nadążył i mógł je ogarnąć. Przeciągły gwizd w uszach i ciemne plamki przed oczami. Powietrze stało się jeszcze gorętsze, za to dominował w nim teraz zapach spalenizny z wyraźną nutą płonącej gumy i plastiku.

Chłopiec, który kilka sekund wcześniej hałasował przy kawiarnianym stoliku, leżał skulony między przewróconymi krzesłami. Po policzkach płynęły mu łzy.

– Ma... mu... siu... – wyjąkał i z lękiem wyciągnął przed siebie rękę.

Odpowiedzi nie było. Jego matka leżała tuż obok z nienaturalnie wykręconą głową. Szeroko otwarte oczy patrzyły martwo, z nosa wciąż sączyła się stróżka krwi i spływała po brodzie na odsłonięty dekolt, barwiąc szkarłatem kremową bluzkę.

Ci, którym udało się pozbierać i podnieść, patrzyli nieprzytomnie tam, skąd przyszło uderzenie. Dopiero po chwili dotarło do nich coś, co nigdy nie wydawało im się prawdopodobne – takie sceny oglądali w telewizyjnych serwisach informacyjnych. Ale to zawsze działo się gdzieś daleko, w złym, niebezpiecznym świecie! Tym razem jednak zło czyhało tuż obok, a wszystko działo się na żywo. Eksplodował samochód, a jego szczątki leżały na środku skrzyżowania trawione przez ogień w pióropuszach gęstego czarnego dymu. Poszczególne elementy karoserii, niczym wyrzucone z olbrzymią siłą pociski, przeleciały kilkadziesiąt metrów, niszcząc po drodze autobusową wiatę, demolując kiosk i raniąc ludzi. Przy akompaniamencie płaczu, jęku i krzyków zakrwawione postacie poruszały się w makabrycznym slow-foksie, bezradnie rozglądając się w poszukiwaniu pomocy. Skręcony zderzak, płonące koło oraz wygięta pokrywa bagażnika z charakterystycznym logo Mercedesa spadły na biegnącą poniżej placu Na Rozdrożu Trasę Łazienkowską. Z dołu dobiegały wściekłe klaksony i pisk nerwowo wciskanych hamulców. Siła eksplozji była tak duża, że uszkodziła samochody w promieniu trzydziestu metrów. Te, które stały najbliżej, także płonęły, a ich karoserie poznaczone były dziurami od odłamków. Ludzie odruchowo uciekali jak najdalej od ognia, który mógł oznaczać kolejne wybuchy. Czuć było wyciekający olej i paliwo.

– Zaczęło się, to wojna! – krzyknęła starsza pani, podnosząc się z trudem z chodnika. Oddychała ciężko i rozglądała się ze strachem. Na jej bluzce oraz podartej spódnicy widać było plamy krwi. – Miej nas, Panie, w swojej opiece. Antychrysty już tu są – dodała, wznosząc wzrok ku niebu i składając błagalnie ręce do modlitwy.

– Pieprzone brudasy – rzucił wysoki szatyn około trzydziestki, którego także powaliła fala uderzeniowa. Podnosił się właśnie niezgrabnie. W końcu stanął przygarbiony i zaczął otrzepywać pokryty pyłem garnitur. – Jebane francowate ciapate, śmierdzące islamskie gnidy! – złorzeczył z coraz większą zawziętością.

W pobliżu nie było widać choćby półkrwi Araba, który mógłby stanąć w obronie swojej rasy i religii. Być może stąd brały się odwaga i pewność siebie rozwścieczonego mężczyzny.

– Doigraliśmy się... a wszystko to tu, na oczach naszego narodowego bohatera – dodał, wskazując stojący u zbiegu alei Szucha i Alei Ujazdowskich pięciometrowy posąg Romana Dmowskiego. Na cokole widniały słowa ideologa i mentora wszelkiej maści narodowców i nacjonalistów: „Jestem Polakiem, więc mam obowiązki polskie...”. – Coście zrobili z naszą ojczyzną, geszefciarze?! – Tym razem wygrażał ręką w kierunku pobliskiej Kancelarii Premiera. – To przez nich, to przez ich antypolskie, pseudochrześcijańskie, lichwiarskie rządy znowu rozlewana jest krew prawdziwych Polaków!

Słowa te, choć wypowiadane z prawdziwą pasją, pozostawały bez echa. Potencjalne audytorium patrioty zajęte było bardziej przyziemnymi sprawami.

– Przestań wreszcie pieprzyć, człowieku, trzeba pomóc rannym – warknęła dwudziestokilkuletnia dziewczyna, ocierając chusteczką krew z twarzy starszej kobiety, która wciąż się modliła, prosząc Boga o opiekę przed antychrystami.

Szatyn spojrzał na nią z wyraźną wyższością.

– Won z Polski razem z tym zawszonym żydowsko-masońskim rządem, który chce nam zafundować genocyd! – wysyczał.

Dziewczyna nie odpowiedziała, pokręciła tylko z niedowierzaniem głową. Starsza pani jęknęła cicho, ale nie przerwała swojej modlitwy. Obok nich przebiegł mężczyzna z gaśnicą samochodową w dłoni. Pędził w kierunku płonących pojazdów, gdzie dwóch kierowców desperacko walczyło z ogniem. Wyraźnie przegrywali starcie z płomieniami, które pożerały wnętrze przewróconej na bok skody. Panowało coraz większe zamieszanie.

– Ej, ludzie, kiedy karetka będzie?! – krzyknęła kobieta w korporacyjnym żakiecie, pochylając się nad jakimś mężczyzną i uciskając ranę na jego szyi.

– Cholera jasna, czy straż już jedzie? – zapytał kierowca, którego auto właśnie stanęło w płomieniach.

– Potrzebuję bandaży! Ma ktoś opatrunki? – z restauracji Rozdroże dobiegł dziewczęcy głos. – Dziadku, spójrz na mnie. Dziadku...

Dźwięki, obrazy i zapachy – prawdziwa kakofonia bodźców – oszałamiały i dezorientowały nieprzygotowane na nie umysły. Kolejny wybuch wstrząsnął okolicą. Kula ognia wystrzeliła w górę i na boki. Część osób padła na ziemię. Nastąpiło kilka sekund oczekiwania, niepewności.

– To tylko bak w jednym z uszkodzonych samochodów – odezwał się uspokajająco jakiś mężczyzna, ale wypowiedziany basem komunikat przyniósł efekt odwrotny od zamierzonego.

W narastającym chaosie nikt nie zwracał uwagi na motocyklistę, który z odległości kilkudziesięciu metrów przyglądał się całemu zdarzeniu. W przyciemnianej szybie jego kasku odbijały się płomienie. Ubrany w czerwono-czarny kombinezon mężczyzna siedział nieruchomo na ścigaczu Kawasaki i jak zahipnotyzowany patrzył na dzieło zniszczenia. Jego zemsta, jego przeznaczenie właśnie się dokonały. Cel został osiągnięty. Mógł być pewny, że przy takim ładunku żaden pasażer czarnego mercedesa klasy S nie przeżył. Skuteczność ataku sto procent. Mimo to nie odjeżdżał, lecz chłonął obraz pobojowiska, które po sobie zostawiał. Ze stanu zawieszenia wyrwał go dobiegający z oddali dźwięk strażackich i policyjnych syren. Wycie narastało, nadciągała pomoc. Mężczyzna spokojnie uruchomił silnik i ruszył powoli aleją Szucha w kierunku placu Unii Lubelskiej, mijając jadący z naprzeciwka wóz straży pożarnej. W przyciemnianej szybce kasku odbiły się migające niebieskie światła strażackich kogutów. Motor przyspieszył z przeciągłym wyciem.

TOMASZ SEKIELSKI

Twitter @sekielski, Instagram @tomaszsekielski

#reporter #dziennikarz_śledczy#TVN #TVP1

#pracował#Radio_ Wawa #RdC #TOK_FM

#dokumentalista#Władcy_marionetek #8.38

#pisarz#trylogia_Sejf

#wydawca#Wydawnictwo_Od_deski_do_deski

#twórca#Fakty #Prześwietlenie #Teraz_My! #Czarno_na_białym #Po_prostu

#nagrody#Dziennikarz_Roku #Grand_Press #Wiktory #Telekamery#Niptel #Mediatory #Nagroda_Woyciechowskiego