Zatarty ślad. O 10 kwietnia 2010 roku ebook

Wersja Demonstracyjna

Roman Misiewicz „Zatarty ślad”

Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. 2016 Copyright © by Roman Misiewicz, 2016

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być reprodukowana, powielana i udostępniana w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.

Skład: Jacek Antoniewski

Projekt okładki: Robert Rumak

Korekta: Ryszard Krupiński

Zdjęcie na okładce: krasiwoy – Fotolia.com

ISBN: 978‒83‒7900‒481‒2

Wydawnictwo Psychoskok sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-500 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

wydawnictwo.psychoskok.pl e-mail:[email protected]

OD AUTORA

Od rana, 10 kwietnia pracowałem. Na Podkarpaciu był szary, smutny dzień. Informację o tym, że coś wydarzyło się z naszą Delegacją lecącą do Smoleńska, przekazała mi przez telefon żona. Po powrocie do domu usiadłem przed telewizorem. Podczas tych długich, koszmarnie długich godzin kiedy, podobnie jak wielu Polaków wpatrywałem się w ekran chcąc zrozumieć to, co wydawało się nierealne, najbardziej zaskoczyło mnie, że w żadnym z przekazów nawet nie zająknięto się o tym, iż przyczyną upadku samolotu mógł być akt terrorystyczny. A przecież kiedy ginie głowa państwa, a w tym przypadku, co nie zdarzyło się nigdy wcześniej – również całe dowództwo armii, najważniejsi urzędnicy państwowi – takie przypuszczenie powinno być brane pod uwagę w pierwszej kolejności! Jednak tego dnia, w mediach, słowo „zamach” wydawało się być zakazane.

Mijały dni, miesiące, lata. Przez cały ten czas czytałem i analizowałem wszystko, co tylko mogłem odnaleźć na temat Smoleńska. Z zebranych materiałów, przemyśleń i dyskusji, wyłonił się pewien obraz wydarzeń, odmienny od powszechnie znanych narracji.

Po kilku latach poszukiwań pomyślałem, że skoro żaden z polskich organów analizujących smoleńskie wypadki, nie czyni tego w oparciu o źródłowe środki dowodowe (wrak, czarne skrzynki itp.), to dlaczego i ja nie miałbym przedstawić swojej hipotezy opartej na wybranych dokumentach i relacjach świadków, a więc materii ze wszech miar ulotnej? Bo czy to niepewne podłoże, na którym prowadzone są formalne dochodzenia w sprawie wydarzeń z 10 kwietnia 2010, nie upodabnia ich bardziej do historii z gatunku political fiction niż do autentycznych badań?

Co może zrobić szary obywatel, kiedy to co widzi i pojmuje z rozgrywających się zdarzeń odkleja się coraz bardziej od wersji, którą serwują mu władze i media?

Napisałem książkę. Jest ona zapisem tego, co udało mi się w ciągu tych kilku lat poskładać z dostępnych głównie w Internecie i różnych oficjalnych publikacjach materiałów. Można ją potraktować jako swoisty reportaż z moich poszukiwań, lub literaturę political fiction.

WSCHODNIA WIEŻA

            Pośród szarej zeszłorocznej trawy, budynek wschodniej wieży lotniska „Siewiernyj” w Smoleńsku rozsiadł się pokracznie jak składająca skrzek wyłupiastooka ropucha. Splamiony brązem, zielenią, beżem i siną bielą – kolorami, które pościerał czas; z odłażącymi wraz z wilgotnym tynkiem plamami wojskowego maskowania i drewnianą drabiną, jakiej używają w swoich zagrodach chłopi do wrzucania siana przez wysokie drzwirka strychów. Wcale nie wygląda na wieżę lotniczego portu. Tylna jego część, z gnijącą białawą ościeżnicą, stanowi zapewne wychodek dla obsługi. Pośród kupek gruzu walają się tam zmięte kawałki twardych gazet, unosi kwaśny odór moczu, zarodniki czarnej pleśni. Przed budynkiem stoją stare, zapewne pamiętające jeszcze okres wielkiej czystki, odrapane biurowe meble. Być może to dlatego umieszczony na ścianie obiektu wymiennik klimatyzatora wygląda przy nich jak kosmiczny implant, z mającej dopiero nadejść epoki. Widząc jak prezentuje się ta wieża z zewnątrz, bez trudu można spróbować wyobrazić sobie jej wnętrze. Tam, na starym, obrotowym fotelu z odłażącą tapicerką, nerwowo kołysze się Paweł Waleriewicz Plusnin. Podległy mu oficer bezmyślnie spogląda na pokrytą lekką zielonkawą mgiełką szybkę radaru. Kątem oka dostrzega, jak jego przełożony niecierpliwie wyciągnął dłoń w kierunku słuchawki aparatu telefonicznego, który właśnie zaterkotał.

- Tu podpułkownik Plusin, halo, halo, halo, halo...

- Mówi major Kurtiniec. No więc spytałem ich. Mówią, że nie wylecieli jeszcze.

- A, nie wylecieli jeszcze?

- Tak, ale jak będzie wylot, powiedzą mi. Ja do was zadzwonię.

- Zrozumiałem, dobrze. Zrozumiałem.

Zapada trzyminutowa cisza, przerywana tylko trzaskami radia i pociągnięciami nosa zakatarzonej radiotelegrafistki. To pozorny spokój. Atmosfera w Bliższym Stanowisku Kierowania Lotami jest ciężka. Oczekuje się tu dziś przylotu polskiego Prezydenta i towarzyszących mu Delegatów. Dlaczego jednak aż tak niecierpliwie się ich wygląda? Otóż Tupolew miał tego dnia zaplanowany wylot z Warszawy do Smoleńska na godzinę 7:00. Zaplanowany od dosyć dawna, bo od 30 marca 2010 roku[i]. Godzina ta została jednak wczesnym rankiem, na Okęciu, przesunięta na 7:27 czasu polskiego[ii]. Rosjanie jeszcze o tym nie wiedzą. Irytują się, bo poczynili pewne przygotowania do tej wizyty. Z Wnukowa wyleciał już transportowy Ił-76, zmobilizowane zostały dodatkowe grupy milicji i oddziały specjalne do obstawienia całego terenu przylegającego do lotniska. Mają oni własny obraz tego jak będzie wyglądał ten dzień, więc każda, najmniejsza nawet zmiana programu przez polską stronę może sprawić, że cały ich projekt weźmie w łeb. W pewnym momencie „w wieży" pojawia się pułkownik Krasnokutskij (z bazy woskowej w mieście Twer) i nieformalnie, ale stanowczo przejmuje dowodzenie. Gorączka w Bliższym Stanowisku Kontroli Lotów stopniowo narasta.

- Czort wie, kiedy przyleci. Może zaspał? Przecież dziś sobota. A może i wcale. (...)

- Popatrz. A tak pięknie już było. Plan był już gotów, wszystko zaklepane, a tu ni z tego ni z owego całą robotę nagle diabli wzięli...

Nie wiadomo, czy to przypadek, czy poskutkowały tu słowa dowódcy wzywającego pana ciemności - dosyć, że w tym właśnie momencie do wschodniej wieży lotniska dociera ta niecierpliwie oczekiwana wiadomość:

- Duża Tutka wyleciała do was dwadzieścia siedem po.

- Tutka wyszła 27 po? - nie wierzy swoim uszom Krasnokutskij.

- Tak, dwadzieścia siedem po siódmej.

- No to... No to, po pierwsze, trzeba mu szukać zapasowego, jeśli on gotów. Jakieś Wnukowo, albo coś...

Krasnokutskij jest bardzo podekscytowany. Nie zdaje sobie chyba nawet sprawy, że swoimi słowami odkrywa plany Rosjan. Po pierwsze - dlaczego to niby już teraz należałoby szukać Tupolewowi lotniska zapasowego? Przecież o godzinie 7:42, kiedy ta rozmowa się toczy, jest tylko niewielkie zamglenie[iii]. Lekko rozmazany krajobraz, jaki pojawił się na „Siewiernym" wraz z przylotem naszego Jaka-40[iv], to żaden dramat. Widoczność waha się w tej chwili w przedziale od 2 do 4 kilometrów[v]. To warunki, w jakich można śmiało wykonywać lotnicze manewry. Najlepszym tego przykładem jest latający właśnie wokół lotniska i wykonujący różne ewolucje rosyjski Ił-76. Skąd więc „Pierwszy" - którym to przydomkiem nazywają go tu podwładni - wie, że po godzinie ósmej nastąpi załamanie pogody i pojawi się „gęsta mgła", która zmusi Tupolewa do zmiany kursu i lotu na lotnisko zapasowe? Ma aż tak „intuicyjny” nos do pogody? Niby lata doświadczeń... ale żeby aż tak? Przecież Tupolew przyleci tu dopiero za godzinę. Skąd więc Krasnokutskij wie, że do tego czasu ta mętność powietrza, która tu obecnie trwa, nie ustąpi zupełnie? Doświadczenie życiowe powinno mu przecież podpowiadać, że im późniejsza godzina, tym prawdopodobieństwo mgły mniejsze. Chyba że „Pierwszy" nie tyle wyczuwa pogodę, co po prostu realizuje wojskowy plan.Plan, który polega na niedopuszczeniu, za żadną cenę, do lądowania polskiego samolotu na smoleńskim lotnisku.

Tupolew już wyleciał. Niewidoczny dla oka powietrzny tunel prowadzi go w głąb Rosji. Jak w czeluść. Za chwilę na smoleńskie lotnisko nadciągnie gęsta mgła. Będzie czochrać swój srebrzysty grzbiet o pnie drzew, ocierać się o szyby wieży kontroli lotów, płótna namiotów.

ŚWIT

            Lotniskowe latarnie rozsiewają grudki żółtawego blasku. Stojące na wojskowym Okęciu samoloty ledwie szarzeją pośród ogarniającej wszystko ciemności. Około czwartej przybywają pierwsi pasażerowie. Dziennikarze. Powinno ich być czternastu. Według planu połowa z nich miała polecieć do Katynia z Prezydentem[vi]. Druga natomiast, kolejnym samolotem, wraz z innymi Delegatami. Jednak przybywszy na miejsce, ku swemu zaskoczeniu, dowiadują się, że żaden z nich nie poleci z głową państwa[vii]. Podróżować mają wszyscy razem, jako jeden wyodrębniony z całej delegacji zespół. Jako „grupa dziennikarzy". Ich podróż odbędzie się małym Jakiem-40. Podczas prezydentury Lecha Kaczyńskiego taka sytuacja, aby dziennikarze nie lecieli wraz z głową państwa zdarzy się po raz pierwszy[viii].

Okazuje się, że żurnalistów zgłosiło się tylko trzynastu. Jako czternasty pasażer, towarzyszy im pracownica Kancelarii Prezydenta, której zadaniem jest utrzymywanie dobrych relacji z mediami.

Zaspane, blade twarze odcinają się od jasnobrązowych zagłówków foteli. Na pokładzie Jaka jest klaustrofobicznie ciasno. Widoczne jest to szczególnie wówczas, gdy samolot wypełniony jest, tak jak w tym przypadku, do ostatniego miejsca. Schodki znajdujące w części ogonowej unoszą się i zgrzytliwie chowają, wraz z wejściem ostatniego z pasażerów. Słychać szczęk zatrzaskiwanych pasów bezpieczeństwa; skrzypienie foteli i pojedyncze, wyrwane z kontekstu słowa. Zegary w wyłączanych właśnie przez dziennikarzy telefonach komórkowych wyświetlają godzinę 5:00[ix]. Pasażerowie przygotowują się do lotu, rozkładają gazety, wyglądają przez iluminatory. Patrzą na oświetlone pięterko salonki w poczekalni wojskowej części Okęcia. Widzą kłębiące się tam cienie jakichś postaci[x]. W tym samym czasie porucznik Artur Wosztyl - dowódca samolotu - próbuje odpalić silnik rozruchowy[xi]. Bezskutecznie. Kiedy trzecia próba spełza na niczym, kontaktuje się z przełożonymi. Decyzję o tym, co ma robić otrzymuje już po kilku minutach. Załoga i dziennikarze mają przesiąść się do stojącego nieopodal drugiego Jaka-40, posiadającego numer burtowy - 044.

Dowódca samolotu niemal szczelnie wypełnia swą sylwetką wejście do saloniku, który oddziela przedział pasażerski od kabiny pilotów.

- Niestety. Nie udało nam się odpalić maszyny. Bardzo państwa przepraszam, ale musimy przesiąść się do drugiego Jaka.

- A czy w razie czego jest jeszcze trzeci[xii]? - usiłuje ktoś żartować.

-Tak, stoi w hangarze - odpowiada bez uśmiechu pierwszy pilot.

Po chwili opadają schodki pod częścią ogonową. Dziennikarze wychodzą przez opuszczony trap samolotu, obok kuchennego zaplecza Jaka-40. Tam mimowolnie rejestrują w pamięci uśmiechniętą twarz stewardessy. Wychodzą na zewnątrz, w popielejącą noc. Aby dostać się do kolejnego z Jaków muszą przejść obok ogromnego, stalowego cielska Tu-154M, którym część z nich miała dziś lecieć. Słyszą, jak kolos rozgrzewa się do lotu, wypróbowując po kolei wszystkie swe silniki.

Pilotom Jaka bez problemu udaje się odpalić kolejną maszynę i około godziny 5:25[1]Jak-40/044 odrywa się od płyty okęckiego lotniska[xiii].

Samolot wzbija się w powietrze. Za oknami, tuż przed oczyma pasażerów, wolno rozżarza się świt. Rozgrzane kawą ciała pulsują pod pancerzem Jaka. Unoszą się coraz wyżej, nad żywicznymi lancami sosen i świerków. W studni przestworzy. Na twarzach podróżnych osiadają blade ćmy poranka.

PRZYPISY

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Wydawnictwo Psychoskok