MilaBe
Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Sztos!
Uzyskaj dostęp do ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
Ebook dostępny jest w abonamencie za dodatkową opłatą ze względów licencyjnych. Uzyskujesz dostęp do książki wyłącznie na czas opłacania subskrypcji.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
- Wydawca: Wydawnictwo Czarna Owca
- Kategoria: Kryminał
- Cykl: Annika Bengtzon
- Język: polski
W położonym w środku lasu starym zamku odbywają się nagrania do nowego telewizyjnego show, który ma prowadzić szwedzka gwiazda Michelle Carlsson. Po zakończonych zdjęciach część ekipy i niektórzy z zaproszonych gości świętują na zamku najkrótszą noc w roku. Rano w jednym z pomieszczeń wozu transmisyjnego znajdują martwą Michelle.
Zjawia się policja. I oczywiście dziennikarze, wśród nich Annika Bengtzon, dziennikarka popołudniówki „Kvallspressen”. Okazuje się, że jej najlepsza przyjaciółka jest w gronie podejrzanych. Śledztwo się przedłuża, a sprawy osobiste Anniki także nie wróżą najlepiej. Thomas, jej partner życiowy, wyrzuca jej, że zaniedbuje jego i dzieci. W redakcji pracownicy buntują się przeciwko redaktorowi naczelnemu. Kierownik, Anders Schyman, wciąga Annikę w otwartą walkę o władzę.
A morderca nadal pozostaje na wolności...
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 423
4,7 (10 ocen)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
Popularność
Podobne
Piątek, 22 czerwca – Wigilia sobótki
NIE DAM RADY, pomyślała Annika. Umrę.
Przycisnęła dłonie do czoła, próbując uspokoić oddech i odzyskać spokój. Złożone pod drzwiami pakunki puchły w oczach, zamieniając się w bezkształtną, trudną do ogarnięcia masę, która groziła zalaniem nie tylko całego korytarza, ale całego świata. Skąd miała wiedzieć, czy o czymś nie zapomniała?
Spakowała ubrania dzieci, torbę plażową, płatki śniadaniowe i słoiczki z dziecięcym jedzeniem, peleryny i kalosze, namiot, spacerówkę z parasolką od deszczu, śpiwory, plecaki z rzeczami jej i Thomasa, koce, maskotki dzieci…
− Czy Ellen musi tak wyglądać? – doszedł ją z sypialni głos Thomasa.
Spojrzała na roczną córeczkę, która stała, kiwając się nad torbą z zabawkami plażowymi.
− O co ci chodzi?
− Nie masz dla niej jakiegoś ładniejszego ubranka?
Annika poczuła, że mózg odmawia jej posłuszeństwa.
− Coś ci się nie podoba?! – ryknęła.
Thomas odgarnął włosy z czoła i zamrugał zdziwiony.
− Tylko spytałem. Co się z tobą dzieje?
Nie stanęła na wysokości zadania, słyszała to w jego głosie.
Miarka się przebrała.
− Pakuję od rana – powiedziała. − Ale przyznaję, że sukienki z koronkami nie spakowałam. A powinnam była?
Thomas się żachnął.
− Zastanawiam się tylko, czy dzieciak naprawdę musi wyglądać jak robotnik ziemny.
Annika zrobiła pięć szybkich kroków, podeszła do niego i spojrzała mu w oczy.
− Robotnik ziemny? O co ci chodzi? Jedziemy spędzić weekend na wyspie czy zdawać egzamin z dobrych manier?
Thomas był szczerze zdziwiony. Annika niemal nigdy mu się nie przeciwstawiała. Ogrom jej złości sparaliżował go. Chciał coś wykrzyczeć, otworzył usta, ale z jego krtani nie wydobył się żaden dźwięk. Za to gdzieś w pobliżu coś zaczęło piszczeć, wytrwale i coraz głośniej. Pewnie jedno z ich licznych urządzeń elektronicznych.
− Twój czy mój? – spytała Annika.
Thomas odwrócił się na pięcie i poszedł sprawdzić, co dzwoni: pager, telefon komórkowy czy może palmtop. Annika powiodła wzrokiem po bałaganie w przedpokoju. Nie potrafiła zlokalizować źródła dźwięku.
− Tutaj nic nie dzwoni – zawołał Thomas z sypialni.
Zaczęła przewracać pakunki. Gdzieś w tym chaosie ciągle rozbrzmiewał na wpół stłumiony dzwonek. Ellen próbowała wstać, opierając się o torbę Anniki. Torba się przesunęła i dziewczynka upadła, uderzając buzią o podłogę.
− Mamusia podmucha i zaraz przestanie boleć…
Piskliwy dźwięk utonął w płaczu przerażonego dziecka. Annika wzięła córeczkę na ręce i podniosła, chłonęła zapach miękkiej, ciepłej skóry dziecka. Usiadła na szafce na buty i poczuła, jak drobne ciałko córeczki się odpręża. Mała zaczęła ssać kciuk. Płacz ustał, ustał także sygnał dzwonka. Odezwał się natomiast telefon. Annika wstała z Ellen na ręku. Przytrzymując słuchawkę ramieniem, nadal dmuchała na obolałe miejsce.
− Już wiesz? – spytał Gwóźdź, szef działu wiadomości.
Annika kołysała dziecko, pocieszała je.
− Co?
− Wiesz, co się stało w Sörmlandii? Chodzi o Michelle Carlsson.
Annika przestała dmuchać i oblizała wargi. Popołudniówka „Kvällspressen”, w której pracowała, wdarła się nagle do przedpokoju z wdziękiem wozu pancernego i zawładnęła jej uwagą.
− To chyba twoje dawne tereny łowieckie – powiedział szef. – Fotograf już wyjechał? Bertil Strand, tak?
Ostatnie słowa skierowane były do kogoś innego, zapewne do kogoś z działu fotoedycji. Po chwili znów usłyszała w słuchawce głos Gwoździa.
− Berra jest już w drodze, będzie u ciebie za pięć minut.
− Spakowałaś pieluchy? – dopytywał się Thomas, biorąc z jej rąk córeczkę.
Annika przytaknęła, wskazując głową na stertę paczek. Próbowała wrócić do rzeczywistości.
− Co się stało? Dostałaś wiadomość?
Cholera, gdzie jest pager? Wyciągnęła torbę, zaczęła szukać czegoś na dnie, nie znalazła.
− No… − zaczęła. – Słyszałam, że pager piszczał, ale nie zdążyłam dobiec.
− Michelle Carlsson została zamordowana. W wozie transmisyjnym niedaleko Flen. Strzał w głowę.
Słowa nie docierały do niej, rzeczywistość znów gdzieś odpłynęła. Thomas postawił córeczkę na podłodze i dziecko natychmiast ruszyło w jej stronę, chwiejąc się i rozkładając szeroko rączki.
− Żartujesz – powiedziała.
− Carl Wennergren jest na miejscu. Najwyraźniej uczestniczył we wczorajszym nagraniu, więc jesteśmy do przodu. Świetny timing.
Podziw w głosie Gwoździa był jak najbardziej szczery. Annika słyszała, jak zaciąga się papierosem. Gdzieś z oddali dochodziły ją trudne do określenia odgłosy redakcji. Znów usiadła na szafce na buty.
− Berit jest na Öland. Miała robić reportaż o pijackich bibkach młodzieży na promach, ale rzuca wszystko, wsiada w samochód i późnym popołudniem powinna być na miejscu. Langeby jest na Wyspach Kanaryjskich, więc zostajesz tylko ty. Musisz natychmiast jechać. Bertil ma ze sobą wszystko, co wypuściła agencja informacyjna, czyli prawie nic. Zadzwoń z samochodu. Znasz ludzi z komendy w Sörmlandii?
Annika zamknęła oczy, próbując zmusić swoje dwa światy, żeby połączyły się w jeden. Poczuła na udzie ciepłą dziecięcą dłoń.
− Trochę znam.
− Pogadaj z Wennergrenem, wyrób sobie własny obraz sytuacji i zadzwoń do mnie, powiedzmy o dwunastej?
− Jasne.
Thomas patrzył na nią, był sztywny.
− O co chodzi? − spytał.
Annika odłożyła słuchawkę i spojrzała mu w oczy.
− Nie, nic nie mów – zaprotestował. − Nie chcę słyszeć o żadnej pracy, nie dzisiaj.
− Michelle Carlsson nie żyje – powiedziała Annika pustym głosem.
− Ta kobieta z telewizji? Koleżanka Anne?
Annika skinęła głową, adrenalina dotarła już do mózgu, włoski zjeżyły się jej na rękach. Słyszała, jak Ellen gaworzy, wciśnięta w jej kolano.
− Co się stało? Jak umarła?
Annika odsunęła córeczkę, wstała i natychmiast zmieniła się jej optyka. Pakunki, przygotowane na wyjazd na szkiery, zmniejszyły się i znikły. W polu widzenia zostały komputer i wielka torba. Córeczka upadła pupą na podłogę i znów zaczęła płakać. Thomas podszedł i wziął ją na ręce.
− Wysłali już po mnie samochód – powiedziała Annika.
Thomas przyglądał się jej dwie długie sekundy. Odmawiał przyjęcia jej słów do wiadomości.
− Prom odpływa o jedenastej – powiedział.
Annika wzięła córeczkę z jego rąk, zaniosła do dziecięcego łóżeczka z drabinkami i pocałowała w główkę. Ulgę, którą poczuła na myśl, że nie będzie musiała jechać na wyspę i spotykać się z teściową, zastąpiła teraz tęsknota.
− Moja maleńka – szeptała nad główką dziecka. – Mamusia bardzo cię kocha.
Ellen nie chciała leżeć w łóżeczku, zaczęła protestować. Annika nie była w stanie oderwać się od dziecka.
− Mamusia przyjedzie później. Teraz pojedziesz z tatą i starszym braciszkiem. Tak będzie najlepiej.
Dziecko odwróciło się od niej, jakby odwracało głowę od kłamstwa, podkuliło nóżki i zaczęło ssać palec. Annika pogładziła małą po włoskach, niezdarnie, gesty miała równie szorstkie jak serce. Szybko opuściła pokój. Za drzwiami zatrzymała się i oparła o framugę. Z salonu sączył się głos Scooby Doo gonionego przez ducha, gdzieś w tle Kalle śpiewał coś cienkim głosikiem.
Wszyscy jakoś sobie radzą, pomyślała. Mnie też się uda. Musi.
− Mówisz serio? – spytał Thomas, kiedy weszła do przedpokoju. − Naprawdę zamierzasz rzucić wszystko i jechać? Teraz?
Ostatnie słowo powiedział zdecydowanie za głośno. Annika spuściła wzrok, stała i wpatrywała się w drewnianą podłogę.
− Nikogo nie ma, a ja mam dyżur. Wiesz, że brakuje ludzi…
− Przestań! – krzyknął, pochylając się nad nią, czerwony na twarzy. − Na Gällnö czeka na nas pięćdziesiąt osób, a ty nagle oświadczasz, że nie jedziesz?
Najpierw wypełniła ją panika, całą. Potem uczucie ulgi i tęsknota. A potem górę wzięła nieoczekiwana, bezsensowna złość.
− Nie na nas, tylko na ciebie. Ja ich nie obchodzę. Dobrze o tym wiesz.
Kalle wszedł do przedpokoju i wielkimi oczami patrzył na krzyczących na siebie rodziców. Podbiegł do matki i rzucił się jej na szyję. Dotyk miękkiego ciałka sprawił, że miała wrażenie, że zaraz się rozpłynie.
− Jesteś niesamowita – odezwał się Thomas.
− Nie pogarszaj sprawy – powiedziała cicho. – Jedź na wyspę, baw się ze znajomymi, z bratem, niech dzieci też się bawią. Na pewno wszystko będzie dobrze.
Kalle dotknął noskiem jej ucha.
− Ze znajomymi? Traktujesz to jak wypad z kumplami. Znajomi? To moi rodzice, stare ciotki.
Annika oderwała się od ciepłego ciałka synka, pocałowała trzylatka w policzek, aksamit pod wargami. Spojrzała na Thomasa.
− Od ciebie zależy, jak spędzicie czas. Kiedy w niedzielę wrócicie do domu, będę na was czekała.
Postawiła synka na podłodze, wyprostowała się i sięgnęła po kurtkę przeciwdeszczową.
− Nie mówisz tego serio? Naprawdę zamierzasz mnie zostawić z tym wszystkim?
− Będzie dużo ludzi, nikt nie zauważy mojej nieobecności, dzieci też nie. Bawcie się dobrze.
Włożyła buty, przewiesiła torbę przez ramię, do drugiej włożyła laptopa. Spoglądała ponurym wzrokiem na Thomasa.
− Sprytnie sobie to wszystko wymyśliłaś – powiedział zduszonym głosem.
− Rozmawialiśmy o tym. To nie jest dla mnie łatwe, ale wiesz, że nie mam wyjścia.
− Co z ciebie za matka!
Kolory opuściły jej twarz.
− Naprawdę myślisz, że mnie to bawi? – spytała, z trudem łapiąc oddech. – Jesteś niesprawiedliwy.
− Do diabła! – krzyczał Thomas, cały czerwony. – Nigdy ci tego nie wybaczę! Niech to szlag!
Annika zamrugała gwałtownie. Jego słowa dotknęły ją, ale nie do końca. Pancerz, który zwykle chronił ją w sprawach zawodowych, zamknął się teraz wokół niej, sprawiając, że stała się niewrażliwa na jego ataki. Powoli odwróciła się, uścisnęła synka, wyszeptała mu coś do ucha i zniknęła.
***
Bertil Strand miał nowy samochód służbowy, kolejnego saaba. Annika domyślała się, że był na jego punkcie jeszcze bardziej wyczulony niż na punkcie poprzedniego.
− Nie spieszyłaś się – powiedział, kiedy otworzyła drzwi i wrzuciła torbę i laptopa na tylne siedzenie.
Po jego minie widziała, że zamykając drzwi, trzasnęła nimi zbyt mocno.
− Okropna pogoda – wymamrotała.
− Sobótka, więc czego się spodziewałaś?
Fotograf wrzucił jedynkę i ruszył z przystanku tuż przed autobusem linii 62. Annika oswobodziła się z kurtki przeciwdeszczowej i sięgnęła po pas bezpieczeństwa. Czuła suchość w ustach.
− Masz telegramy?
Bertil wskazał na niewielką paczkę leżącą u jej stóp.
− Nie będzie łatwo. Reporterzy rozjechali się na wszystkie strony świata. Dobrze, że Wennergren jest na miejscu.
Annika sięgnęła po papiery, ale pas sprawił, że nie była w stanie ich dosięgnąć. Poirytowana odpięła go.
− Tak? − zaczęła. − Co chciałeś przez to powiedzieć? Że mnie tu nie ma?
Fotograf zerknął na nią spod oka.
− Niedobrze, że nie jesteśmy przygotowani na takie przypadki. Klasyczny przykład złego planowania. Zero przewidywania. Schyman powinien się zająć pracą redakcji, zamiast bez przerwy się kłócić z Torstenssonem. Zapnij pas.
Annika nie miała siły zajmować się wojną kierownika redakcji z redaktorem naczelnym. Zapięła pas i zamknęła oczy. Bezradność i tęsknota za dziećmi zamieniły się w piekący ból żołądka.
Jej nieobecność będzie wodą na młyn teściowej. Biedny Thomas, że też akurat jej syn miał takiego pecha.
Wzięła głęboki oddech, otworzyła oczy i zaczęła czytać informacje agencji informacyjnej TT. Telegramy, pięć sztuk, wysyłane co minuta: Flash 09.41: Dziennikarka telewizyjna Michelle Carlsson nie żyje. 09.42: Michelle Carlsson zginęła od strzału w głowę. 09.43: Michelle Carlsson została znaleziona w wozie transmisyjnym w pobliżu zamku Yxtaholm. Przy ciele ofiary znaleziono broń. 09.44: Policja podejrzewa, że Michelle Carlsson została zamordowana. 09.45: Przesłuchano szereg osób w związku z morderstwem Michelle Carlsson.
− Nagrywali serię programów, których emisja miała ruszyć w przyszłym tygodniu – rzucił Bertil Strand.
− „Letni zamek” – uzupełniła Annika. − Moja przyjaciółka Anne Snapphane pracuje od marca przy jego produkcji.
Zamilkła i zaczęła się przyglądać kroplom deszczu spływającym po bocznej szybie. Tworzyły małe strumyczki, które natychmiast się dzieliły. Pęd powietrza spychał je nieubłaganie w stronę chromowanej listwy. Pomyślała o złości i rozpaczy przyjaciółki, kiedy po sześciu latach pracy w zespole produkcyjnym została zdegradowana ze stanowiska redaktora i producenta do researchera i osoby odpowiedzialnej za program. Oznaczało to między innymi, że musiała być obecna na planie, zajmować się archiwizowaniem materiałów i innymi męczącymi, ale niewymagającymi myślenia sprawami. W tej chwili zapewne nadal była na zamku.
Annika odwróciła się i z leżącej na tylnym siedzeniu torby wyłowiła notes i długopis.
− Kto jest podejrzany?
− Nie mam pojęcia – odpowiedział Bertil Strand, wzdychając.
Saab dotarł wreszcie na Essingeleden, najbardziej przeciążoną sztokholmską obwodnicę. Oczywiście była zablokowana tkwiącymi w korku samochodami.
− To będzie trwało wieczność – jęknął, wrzucając luz.
− A czego się spodziewałeś? Sobótka. – Annika nie mogła się powstrzymać.
Fotograf wyłączył dopływ powietrza z zewnątrz i szyby natychmiast zaparowały. Wycieraczki pracowały w równym, regularnym rytmie. Lewa trzeszczała nieco za każdym razem, gdy dotarła do pewnego miejsca na szybie. Annika zamknęła oczy. Próbowała wymazać ze świadomości głos Thomasa i uczucie porażki, próbowała się skupić na deszczu, na wycieraczkach i astmatycznym charczeniu klimatyzacji.
„Letni zamek”. Wielki program rodzinny Tv Plus. Dyskusje i rozrywka, goście i występy artystów. Wielki powrót Michelle Carlsson w porze największej oglądalności, odwet gwiazdy. Właściwie była niezła, pomyślała Annika.
− Co sądzisz o Michelle? – spytała.
Bertil Strand kręcił głową, jakby miał wmontowane łożyska. Próbował wytropić lukę w korku i wjechać na obwodnicę.
− Głupia – powiedział. – Zero wiarygodności. W programach dla dzieci i quizach sportowych była okej, ale do dyskusji na poważne tematy się nie nadawała. Na niczym się nie znała.
Annika odruchowo zaprotestowała, właściwie zdziwiona własną reakcją.
− Nie przesadzaj. Dziesięć lat pracowała w radiu i w telewizji. Czegoś musiała się nauczyć.
− Jak się uśmiechać w okienku – powiedział Bertil. − Myślisz, że to takie trudne?
Annika pokręciła głową. Nie miała siły dalej się spierać. Sama zresztą wielokrotnie używała podobnych argumentów, dyskutując z Anne o zawodzie dziennikarza.
− Moja najlepsza przyjaciółka od sześciu lat pracuje w telewizji. To naprawdę bardziej skomplikowane, niż nam się wydaje.
Bertilowi udało się wcisnąć na obwodnicę tuż przed landroverem. Jego kierowca położył się na klaksonie.
− Wiem, że to piekielnie trudne – odezwał się Bertil po chwili. – Mnóstwo aparatury, która nigdy nie działa, i jacyś kretyni, którzy biegają dookoła i wszystko wiedzą najlepiej.
− Zupełnie jak w „Kvällspressen” – skwitowała Annika, wyglądając przez szybę. Facet z landrovera pokazał jej palec.
Co ja tu robię?, pomyślała. Siedzę w samochodzie z nadętym dupkiem i jadę na jakieś durne miejsce zbrodni. Zostawiam Thomasa samego z dziećmi, które przecież są dla mnie najważniejsze. Chyba zwariowałam.
Powąchała swoje dłonie. Wciąż jeszcze utrzymywał się na nich zapach włosków Kallego i łez Ellen. Czuła, jak coś ją ściska za gardło. Odwróciła się, wyjęła z torby telefon komórkowy i kawałek papierowego ręcznika, wytarła ręce.
− Tam jest dziura – powiedział Bertil i dodał gazu.
Annika wybrała numer.
***
Policja nakazała wyłączyć wszystkie telefony. Anne Snapphane była przekonana, że tak zrobiła, przeżyła niemal szok, gdy poczuła wibracje w kieszeni kurtki. Szybko usiadła na łóżku, czując na szyi i w skroniach pulsujące tętno. Zrozumiała, że musiała na chwilę zasnąć. Telefon trzepotał w kieszeni jej przeciwdeszczowej kurtki niczym gigantyczny owad. Zdezorientowana odgarnęła włosy z twarzy, poczuła nieświeży smak na języku. Próbowała się wydostać z plątaniny kołdry, poduszek i narzuty i sięgnąć po kurtkę, żeby wydobyć telefon. Zerknęła nieufnie na ekran. Numer prywatny. Zawahała się. Co to mogło znaczyć? Może to jakaś kontrola?
Wcisnęła zieloną słuchawkę.
− Halo? – wyszeptała ostrożnie.
− Co tam u ciebie? – usłyszała daleki, niewyraźny głos Anniki Bengtzon. – Żyjesz?
Anne pociągnęła nosem, zakryła oczy dłonią i przycisnęła palce do skroni, wsłuchiwała się w bezprzewodową pustkę. Doszedł ją jakiś szum, jakby odgłos silnika i dźwięki klaksonów o różnym natężeniu.
− Ledwie – wyszeptała.
− Słyszeliśmy o Michelle – powiedziała Annika. Mówiła wolniej niż zwykle. − Jedziemy do was. Możesz rozmawiać?
− Chyba tak – odpowiedziała Anne i zaczęła cicho płakać. Słone łzy kapały na mikrofon.
− …cholerne korki… jesteś tam jeszcze?
Połączenie zostało przerwane. Szum, deszcz. Głos Anniki, urwane słowa. Anne wzięła głęboki oddech, poczuła, że jej puls się uspokaja.
− Jestem zamknięta w swoim pokoju w Południowym Skrzydle. Wszyscy mamy areszt domowy. Będą nas po kolei przesłuchiwać.
− Co się stało?
Anne otarła łzy wierzchem dłoni, przełożyła aparat do drugiej ręki i znów przyłożyła go do ucha. Jakby ktoś rzucił jej linę ratunkową.
− Michelle − wyszeptała. – Michelle nie żyje. Leżała w wozie transmisyjnym. Nie miała połowy głowy.
− Dużo tam gliniarzy?
Serce uspokoiło się, biło już niemal normalnie. Głos Anniki był czymś rzeczywistym, znanym. Wstała i obolała wyjrzała przez okno.
− Stąd niewiele widać, łuk mostu nad kanałem i tarcze do strzelania z łuku. Słyszałam jakieś samochody, a niedawno chyba lądował śmigłowiec.
− Widziałaś ją?
Anne zamknęła oczy. Potarła palcem nasadę nosa i obrazy powróciły, jasne przebłyski w zamroczonym umyśle.
− Tak. Widziałam, jak tam leżała.
− Kto to zrobił?
Rozległo się pukanie. Anne zamarła, sparaliżowana wpatrywała się w drzwi. Lina ratunkowa została przecięta, powrócił chaos.
− Muszę kończyć – wyszeptała i przerwała rozmowę.
− Anne Snapphane? – Głos za drzwiami brzmiał niemal rozkazująco.
Schowała aparat pod kołdrę, odchrząknęła i zanim zdążyła odpowiedzieć, drzwi się otworzyły. Stojący w progu funkcjonariusz był młody i wyraźnie zdenerwowany.
− W porządku, może pani już przyjść.
Patrzyła na niego.
− Chce mi się pić.
Policjant jakby nie dostrzegał, że otacza ją nierzeczywisty świat. Nie widział w niej człowieka, patrzył przez nią.
− Prosto do wyjścia, a potem w lewo. I proszę się pospieszyć.
Korytarz był ciemny od deszczu i pozamykanych drzwi. Ściany napierały na nią, jeszcze do końca nie wytrzeźwiała. Wyciągnęła rękę, żeby się oprzeć o ścianę. Nie zauważyła nikogo z zespołu.
Policjant otworzył drzwi wyjściowe. Chłód i wilgoć uderzyły ją w twarz niczym mokry ręcznik. Gwałtownie zaczerpnęła powietrza, zachwiała się w progu. Zmrużyła oczy, spoglądając w stronę zamku. Policjanci, radiowozy, wszystko niewyraźne, zamazane w szarym deszczu.
− Nie masz przypadkiem parasola?
Jedyną odpowiedzią było wskazanie ręką na róg budynku. Anne podciągnęła ramiona, zrobiła chwiejny krok w stronę schodów i natychmiast poczuła wodę za kołnierzem.
− Dokąd idziemy?
− Do domku nad wodą. Teraz.
Zimny strumień wody spływający po plecach, woda w oczach. Zamrugała. Chwiejnym krokiem pokonała trzy stopnie. Stanęła na żwirowej ścieżce i ruszyła wzdłuż bukszpanowego żywopłotu w stronę zielnego ogródka. Szła wzdłuż pobielonego muru, kierując się w stronę Nowego Skrzydła, minęła pomalowane na biało meble ogrodowe i zatrzymała się. Mur otaczający niewielki ogródek był pokryty czerwoną dachówką, miejscami przechodził w łuk.
Stąd nikt nie ucieknie, pomyślała.
− Proszę szybciej!
Odwróciła wzrok i ruszyła w stronę wejścia.
Komisarz siedział za biurkiem w dużej sali konferencyjnej. Dokładnie za nim, za oknem, stał wóz transmisyjny. Anne odruchowo cofnęła się o krok i nadepnęła funkcjonariuszowi na nogę. Wóz wydawał się jej wycinkiem innej rzeczywistości, śnieżnobiały z krzyczącym logo firmy na boku.
Ciekawe, czy nadal tam leży, przeszło jej przez myśl. Ciekawe, czy ciało już ostygło.
− Usiądź.
Anne opadła na krzesło, które jej wskazał komisarz, otarła krople deszczu z twarzy, zamrugała. Uniosła głowę i zauważyła pstrokatą hawajską koszulę. Natychmiast poczuła ulgę.
− Boże drogi, to ty?
Mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby jej nie usłyszał.
− Spotkaliśmy się kiedyś w Sztokholmie – ciągnęła podniecona. – Razem z Anniką Bengtzon…
− Jesteś jedną z osób, które ją znalazły – powiedział komisarz.
Anne zamrugała zdziwiona.
− Tak, to prawda.
Poczucie nierzeczywistości wróciło, podłoga zaczęła się kołysać. Anne chwyciła się blatu biurka.
− Mogę… dostać trochę wody?
Jakiś policjant podał jej dzbanek i szklankę. Nalała sama, drżącymi rękami. Wypiła łapczywie całą szklankę, rozlewając trochę.
− Kac?
Anne odchyliła się na krześle, poczuła, że robi się jej niedobrze.
− Chyba dostanę ataku astmy.
− Czy zawsze na zakończenie nagrania urządza się imprezę?
Przeciągnęła ręką po włosach, były mokre.
− Dlaczego tu jestem? Kiedy będę mogła wrócić do domu?
Komisarz wstał.
− Będziemy po kolei wszystkich przesłuchiwać. Nikt nie jest bardziej czy mniej podejrzany, ale oczywiście musimy każdego przesłuchać. Mam nadzieję, że to oczywiste.
Anne patrzyła na niego z na wpół otwartymi ustami, próbując zrozumieć, co przed chwilą powiedział.
− Resztę czasu spędzicie w swoich pokojach. Będziemy was wzywać w kolejności, którą uznamy za właściwą. Nie wolno wam ze sobą rozmawiać ani w jakikolwiek inny sposób się porozumiewać. To jasne? Anne Snapphane, słyszysz mnie?
Zmusiła się, żeby skinąć głową, i pomyślała o telefonie komórkowym pod kołdrą w jej łóżku.
Mężczyzna włączył magnetofon i usiadł przed nią na stole. Zauważyła, że dżinsy ma wytarte na kolanach.
− Protokół z przesłuchania Anne Snapphane, urodzonej…
Przerwał i ze złością spojrzał na Anne. Szybko przełknęła ślinę i wymamrotała swoje dane.
− Przeprowadzonego przez Q na zamku Yxtaholm, w sali konferencyjnej w Nowym Skrzydle, w piątek, dwudziestego drugiego czerwca, o godzinie dziesiątej dwadzieścia pięć. Przesłuchanie odbywa się w związku z przypuszczalnym zabójstwem Michelle Carlsson. – Mężczyzna zamilkł i spojrzał badawczo na Anne. – Z jakiego powodu się tu znalazłaś?
Anne wypiła kolejny łyk wody.
− Zostałam wezwana na przesłuchanie – powiedziała cicho.
Komisarz westchnął.
− Przepraszam – powiedziała Anne i odchrząknęła. − Jestem researcherką w Zero Television. To spółka producencka, która robi programy telewizyjne dla różnych kanałów. W tym tygodniu byłam odpowiedzialna za plan podczas nagrań… − nagle zamilkła.
Rozejrzała się po pokoju. Przed nią stali policjanci, za nią też, za oknem wóz transmisyjny.
− Podczas nagrań – powtórzył komisarz. – Liczba mnoga. Było ich więcej?
Skinęła głową.
− Nagrywaliśmy osiem programów – odpowiedziała już nieco pewniejszym głosem. – Dwa dziennie przez cztery dni, i cały czas padało!
Nagle się roześmiała. Głośno, wysokim głosem, całkowicie nie na miejscu. Policjant nie zareagował.
− Jak przebiegały nagrania?
− Jak przebiegały? – powtórzyła Anne.
Schyliła głowę.
− Tak jak można było się spodziewać. Niestety pogody nie byliśmy w stanie zaplanować. Wszystkie sceny musieliśmy kręcić w specjalnie rozstawianych pawilonach, a przecież nie tak miało być. Skutek był taki, że ciągle zmienialiśmy grafik. Część aktorów musiała grać w pokoju muzycznym na drugim piętrze, w Corps de logiet. Poza tym wszystko odbywało się zgodnie z planem.
Spróbowała się uśmiechnąć.
− Jakieś kontrowersje?
− To znaczy? – Anne dopiła wodę.
Policjant rozłożył ręce w geście zmęczenia.
− Utarczki. Kłótnie. Groźby. Gwałtowne czyny.
Anne zamrugała i zaczerpnęła powietrza.
− Może trochę.
− A dokładniej?
Znów sięgnęła po szklankę. Nie zauważyła, że jest pusta. Zamachała nią i szklanka się napełniła.
− Przy takiej produkcji może się wydarzyć wszystko. Tysiące rzeczy mogą się nie udać, a kiedy ludzie są zestresowani, łatwo zatracić proporcje.
− Kawa na ławę – poprosił Q.
Serce znów biło jej szybciej, zaczęła drżeć.
− Michelle bywała bardzo męcząca. Właściwie ostatnio miała starcia ze wszystkimi.
− Z tobą też?
Anne skinęła głową i przełknęła kilka razy ślinę. Policjant westchnął.
− Możesz odpowiedzieć na moje pytanie?
− Tak – powiedziała, zdecydowanie za głośno. – Ze mną też.
− Kiedy?
− Wczoraj wieczorem.
Przyglądał się jej uważnie. Wytrzymała jego wzrok.
− Co się stało?
− Poszło o błahostkę. Pokłóciłyśmy się o pieniądze. O to, co jest ile warte. Zaczęło się od akcji. Osobiście jestem przeciwna gospodarce spekulacyjnej, natomiast Michelle twierdziła, że od tego zależy demokracja. A skończyło się na zarobkach. Według niej ludzie na kierowniczych stanowiskach i w służbie publicznej słusznie dostają duże pieniądze. Wymieniła Barnevika i kumpli, ale tak naprawdę mówiła o sobie, jak zwykle… – Nagle przerwała. Czuła, że pieką ją policzki. Policjant przyglądał się jej beznamiętnie.
− Zezłościłaś się na nią?
Skłamię, pomyślała Anne. Nie mogę powiedzieć prawdy, bo wtedy pomyślą, że to ja ją zabiłam.
Siedzący przed nią mężczyzna bacznie się jej przyglądał, jakby czytał w jej myślach.
− Jeśli zaczniesz kłamać, sprawa się skomplikuje.
− Miałam ochotę ją udusić – powiedziała, spuszczając wzrok, w oczach miała łzy. – Wszyscy byliśmy pijani.
Komisarz wstał, okrążył stół i znów usiadł na krześle.
− Pijani – powtórzył. – Bardzo pijani? I na pewno wszyscy?
Anne wzruszyła ramionami, nagle śmiertelnie zmęczona. Miała dosyć.
− Odpowiedz, proszę.
Krótkie spięcie w mózgu, błąd, należy zresetować system.
− Nie wiem! – wykrzyczała. – Skąd mogę wiedzieć? Nie chodziłam i nie zbierałam pustych kieliszków, chociaż pewnie niektórzy uważali, że powinnam.
− Na przykład kto? Michelle?
− Nie − odpowiedziała już nieco spokojniej.
Zapadła ciężka cisza. Znów zrobiło się jej niedobrze.
− Ktoś jeszcze się kłócił wczoraj wieczorem albo w nocy?
Przełknęła szybko ślinę, brakowało jej tchu.
− Może – wyszeptała.
− Kto?
− Spytajcie innych. Ja nic nie wiem. Nie podsłuchiwałam.
− Ale coś tu się działo, prawda? Była jakaś awantura.
− Rozejrzyjcie się, to sami zobaczycie. Sprawdźcie w stajni.
− Byłaś tam?
− Przez chwilę.
− Byłaś jedną z osób, które ją znalazły. – Najwyraźniej było to stwierdzenie, nie pytanie.
− Kto poza tobą wchodził do wozu?
Anne zamknęła na chwilę oczy.
− Sebastian – powiedziała łamiącym się głosem.
− Sebastian Follin. Agent Michelle Carlsson?
Anne przytaknęła, ale zaraz przypomniała sobie, że musi odpowiedzieć.
− Tak – potwierdziła. − Raczej jej menedżer. Sebastian Follin jest menedżerem Michelle. – Nagle zamilkła, zmieszana. − Mam mówić: był jej menedżerem? Jest czy był…
− Ktoś jeszcze?
− Karin. Karin Bellhorn, producentka. Ona też tam była.
− Ktoś jeszcze?
− Mariana, i Bambi. Nie lubiły się.
− Dlaczego siedzieliście całą noc?
Anne roześmiała się.
− Było dużo alkoholu.
− Kto to jest Mariana i Bambi?
− Mariana von Berlitz jest redaktorką programu „Letni zamek”, pracuje w tej samej spółce co ja. Bambi Rosenberg to serialowa aktorka, była gościem w przedostatnim programie, przyjaźniła się z Michelle.
− Rozumiem – powiedział komisarz. – Menedżer, producentka, redaktorka programu, przyjaciółka i ty. To wszyscy?
Anne zastanowiła się chwilę.
− No i oczywiście Gunnar – dodała. – On miał klucze. Gunnar Antonsson. To jego wóz. Gdybyście go wtedy widzieli… – Nagle zaczęła chichotać. Bąbelki śmiechu wędrowały z jej mózgu do ust i wylewały się niczym zielona trucizna.
− Bardziej zdenerwował się bałaganem niż… – Zamachała ręką i zamilkła.
− Co chcesz przez to powiedzieć?
− Wydawał się bardziej przejęty tym, że Michelle pobrudziła mu aparaturę w wozie, niż tym, że nie żyje.
− Jak to: pobrudziła?
− No wiecie, to szare…
Obraz przed oczami, przefiltrowany przez kaca i szok, szczupłe ciało kobiety w groteskowej pozie, wielkie oczy, które już nigdy niczego nie zobaczą.
− Nie mogę – powiedziała Anne i zemdlała.
***
Wybrzeże przed Grand Hotelem było pełne ludzi. Stateczki kursujące na pobliskie wyspy w Archipelagu Sztokholmskim kołysały się niczym wieloryby na falach. Deszcz i wiatr targały gałęziami, którymi były przystrojone.
To niemożliwe, nie dostaniemy miejsca, pomyślał Thomas.
− Gällnö? Na samym końcu. Miłej podróży!
Thomas próbował się uśmiechnąć w stronę kiosku spółki Waxholmsbolaget. Chwycił mocniej poręcz wózka, wszedł w głęboką kałużę i wjechał kółkiem w łydkę młodej kobiety.
− Mówi się przepraszam – wysyczała.
Thomas odwrócił wzrok. Czuł, jak plastikowa rączka paczki pieluch wrzyna mu się w przegub ręki, a plecak obija o biodro.
− Chcę loda – powiedział Kalle, wskazując ręką na budkę na nabrzeżu, za nimi.
− Dostaniesz loda na łodzi – odpowiedział Thomas.
Na jego czole pokazały się krople potu. Uderzająca o pomost fala rozbryzgała się i zmoczyła mu twarz. Ellen marudziła w wózku. Powiódł wzrokiem wzdłuż kei i serce mu zamarło.
Na samym końcu nabrzeża cumował „Norrskär”. Stary parowiec, który przy prężących się przy nabrzeżu potworach wyglądał jak pokurczona staruszka. W taką pogodę przeprawa nim do letniego domu rodziców na wyspie zajmie im trzy godziny.
Weszli na pokład jako jedni z ostatnich. Thomas zostawił wózek, torby i plecak w kabinie, tuż pod mostkiem kapitańskim.
− Teraz coś zjemy – powiedział, zdając sobie sprawę, jak żałośnie to zabrzmiało.
Jak tylko wyszli z portu, zaczęło porządnie bujać. Kallemu zrobiło się niedobrze, jeszcze zanim minęli Fjäderholmarna, najbliższe wyspy archipelagu. Zwymiotował na stół w kawiarni. Lód wypadł mu z ręki.
− Mój lód – płakał, próbując złapać patyczek. Wytarł buzię rękawem.
− Zaczekaj – zawołał Thomas, bo Ellen właśnie próbowała się wyswobodzić z jego objęć.
Pasażerowie odsunęli się dyskretnie, byle dalej od nich.
− Musi pan sam posprzątać – powiedziała dziewczyna z baru ze skwaszoną miną, podając mu papierowy ręcznik.
− Już dobrze, zobaczycie, że zaraz wszystko będzie dobrze – zwrócił się do dzieci, czując na sobie palące spojrzenia pasażerów.
Uciekł na pokład, z córeczką pod jedną ręką, złożoną spacerówką pod drugą i opierającym mu się, płaczącym synkiem, kupką nieszczęścia, przed sobą.
Ulokował dzieci pod niewielkim daszkiem tuż nad schodami. Zdjął pelerynę, owinął nią synka i posadził go na umocowanej do ściany małej ławeczce. Chłopiec natychmiast przestał płakać, a po minucie już spał. Thomas rozłożył spacerówkę, położył w niej córeczkę i owinął kocykiem. Zaczął chodzić z wózkiem po pokładzie, co w połączeniu z kołysaniem statku dało zamierzony efekt. Mała zasnęła.
Zablokował kółka, sprawdził, czy deszcz nie pada na dzieci, i stanął przy burcie, pozwalając, by wiatr i deszcz wzięły go w objęcia. Nagle poczuł niewytłumaczalną tęsknotę, doznał dojmującego poczucia straty. Przypomniał sobie o czymś, co kiedyś miał, a potem stracił.
Wzburzone morze, pomyślał. Ten zapach, to uczucie.
Wychował się przy nim. Woda była dla niego stałym punktem odniesienia, była zawsze. Przezroczysta i jasna, była dla niego nie tylko symbolem dzieciństwa i lata. W Vaxholmie, gdzie dorastał i mieszkał do trzydziestego drugiego roku życia, była zawsze. W ostatnich latach ta część jego życia odeszła nieco w cień. Zapomniał o czymś, co kiedyś było fundamentem jego życia.
Nie jest tego warta, pomyślał.
A po chwili, z miażdżącą siłą: żałuję.
Zaczerpnął powietrza. Nigdy dotąd nie pozwolił sobie na takie myśli. Poczuł gulę w żołądku. Poczucie zdrady ciągnęło go za sobą na dno.
Zawiódł Eleonor, swoją żonę. Dla skoku w bok z Anniką Bengtzon. Opuścił dom, swoją willę i całe swoje dotychczasowe życie, żeby zamieszkać z Anniką w jej mieszkaniu w przeznaczonej do wyburzenia kamienicy bez ciepłej wody na Kungsholmen w Sztokholmie. Złamał przyrzeczenie złożone Eleonor wobec Boga, zawiódł rodziców, przyjaciół i sąsiadów. On i Eleonor zajmowali wysoką pozycję w vaxholmskim społeczeństwie, w parafii, w życiu towarzyskim miasta. Ona była dyrektorem banku, on głównym ekonomistą gminy.
− Jeden cholerny skok w bok – rzucił na wiatr.
Nagle poczucie winy zrobiło woltę i z niezwykłą siłą trafiło go w twarz.
Kalle, pomyślał. Przepraszam, wcale tak nie myślę.
Odwrócił się plecami do morza, chłonął widok śpiących pod daszkiem dzieci. Były fantastyczne, i były jego. Jego!
Eleonor nie chciała mieć dzieci. On sam właściwie nigdy się nad tym nie zastanawiał, do chwili kiedy Annika, pewnego wieczoru tuż przed Bożym Narodzeniem, zjawiła się przed ich domem, w ciąży, zapłakana. Kiedy to było? Trzy i pół roku temu? Nie więcej?
Miał wrażenie, że minęło znacznie więcej czasu. Od tamtej pory był w swoim dawnym domu tylko raz, z pracownikami firmy przeprowadzkowej. Willę zatrzymała Eleonor. Oczywiście spłaciła go. Za te pieniądze kupił akcje. Postawił na informatykę i zaawansowane technologie, zgodnie z zaleceniami analityków.
− Nie kupuj tego gówna – mówiła Annika. – Po co komu internet szerokopasmowy, skoro nikt nie potrafi wyprodukować dobrze działającego komputera? – Rzuciła swojego laptopa na podłogę i zaczęła go kopać.
− Bardzo dojrzałe zachowanie – powiedział wtedy. – Twoja analiza giełdy budzi zaufanie.
Ale oczywiście miała rację. Po miesiącu ceny akcji zaczęły spadać, najbardziej tych firm, w które zainwestował.
Schował się przed wiatrem w zaciszniejszym miejscu. Poczuł, że jest mokry i że zmarzł.
A nie minęli jeszcze nawet Gåshaga.
− Dlaczego winda nie działa? – wydyszał Anders Schyman, kiedy dotarł na czwarte piętro prasowego wieżowca.
Tore Brand spojrzał na niego spod oka, skwaszony.
− Wilgoć – rzucił. – W poniedziałek przyślą kogoś z serwisu.
Kierownik redakcji wziął głęboki wdech i postanowił o nic nie pytać, aż nie zmieni się portier.
Gwóźdź siedział samotnie przy redakcyjnym stole, z nogami na blacie i słuchawką telefonu wciśniętą w ucho. Wzdrygnął się, kiedy Schyman położył mu rękę na ramieniu.
− Oddzwonię – powiedział, rzucając słuchawkę na widełki.
− To Torstensson? – spytał Schyman.
− Jest z rodziną w Dalarnie i gra na skrzypcach. Widziałeś go kiedyś w stroju ludowym? – Gwóźdź uśmiechnął się szyderczo.
Zespół redakcyjny nie darzył swego wydawcy zbytnim szacunkiem. Schyman zdawał sobie jednak sprawę, że ma to drugorzędne znaczenie. Tak długo, jak pozwalał im robić, co chcą, mógł być pewien swego stanowiska.
Usiadł naprzeciwko szefa działu wiadomości i odchylił się do tyłu. Wiedział, że ludzie szanują go za wiedzę, ale skoro nie miał władzy wykonawczej, nie miało to większego znaczenia.
Nagle przypomniał sobie, jak kiedyś nazwała ich Annika Bengtzon. Wełniana ławica – nawiązanie do ich niemal identycznych granatowych wełnianych marynarek. Uśmiechnął się.
Po chwili odchrząknął.
− Co robimy w sprawie biednej panny Carlsson?
− Annika Bengtzon miała zadzwonić o dwunastej, ale jeszcze się nie odezwała – powiedział Gwóźdź, rozkładając bezradnie ręce.
− Z kim jedzie?
− Z Bertilem. Wyruszyli tuż po dziesiątej.
− Pewnie nie zdążyli jeszcze wyjechać z miasta. Są nieprawdopodobne korki.
− To prawda! – zawołał Gwóźdź. Mieszkał w Solnie i codziennie służbowym wozem pokonywał całe cztery kilometry. − Ktoś powinien się tym zająć.
Schyman stłumił westchnienie.
− Wiesz, że Michelle Carlsson dwukrotnie oskarżała nas o zniesławienie?
− I co z tego? – zdziwił się Gwóźdź. − Mamy się teraz wycofać dlatego, że za życia się z nami procesowała?
Schyman przyglądał mu się w milczeniu przez dziesięć sekund.
− Co kto robi? – spytał w końcu.
Gwóźdź przekładał nerwowo papiery. Na górnej wardze miał kropelki potu.
− Annika i Bertil są w drodze do Flen. Berit dojedzie do nich z Öland, gdzie miała robić reportaż o alkoholu wśród młodzieży, razem z miejscowym fotografem. Prawie godzinę rozmawiałem z nim przez telefon. Jest wściekły, że nici z reportażu.
− Tak czy inaczej zapłacimy mu – zapewnił Schyman, sięgając po leżącą na blacie gazetę.
− Jasne, ale facetowi zależało nie tyle na forsie, ile na umieszczeniu swoich zdjęć w „Kvällspressen”. W końcu zaproponowałem, żeby pstryknął kilka fotek i przesłał nam razem z danymi osób pokazanych na zdjęciach. Imię, nazwisko, wiek.
− Chcę zobaczyć te zdjęcia. Mam dość ustawek.
Gwóźdź zaczerwienił się lekko. W zeszłym roku posłał dwóch stażystów na Öland. Wrócili z bombowym materiałem. Potem jednak okazało się, że zarówno reporter, jak i fotograf pili równie ostro jak reszta towarzystwa, a poza tym zapomnieli poinformować swoich nowych przyjaciół, że ich rzyganie i łzy zostaną uwiecznione, a zdjęcia opublikowane w „Kvällspressen”. Skutek był taki, że Komisja do spraw Prasy wydała pięć wyroków skazujących i gazeta musiała zapłacić ponad sto pięćdziesiąt tysięcy koron w ramach ugody, nie chcąc, by sprawa trafiła do sądu. Była co prawda szansa, że wygra proces, ale ponieważ cała sprawa była bardzo podejrzana, uznano, że lepiej zapłacić i zachować resztki dobrej opinii.
− Dlatego w tym roku pojechała Berit – odpowiedział krótko Gwóźdź, nie przestając stukać w klawiaturę laptopa. – A o tych fotkach powiedziałem tak dla świętego spokoju.
− Uważaj, żeby facet w ostatniej chwili nie zablokował nam modemu setkami zdjęć – powiedział Schyman, wstając. – Kiedy zadzwoni Bengtzon, przełącz ją do mnie.
− Jeśli zadzwoni – odpowiedział Gwóźdź, ale Anders Schyman zdążył już wyjść.
Karawana samochodów pełzła powoli drogą numer 55. Deszcz zacinał, wycieraczki piszczały. Monotonna powolność wzmagała napięcie, w saabie panowała przytłaczająca cisza. Annika próbowała usiąść wygodniej, ale pas wrzynał się jej w ciało, a podgłówek był podniesiony zbyt wysoko. Wiedziała jednak, że problemem nie jest siedzenie; to niepewność sprawiała, że ciało miała sztywne i obolałe. Zaledwie kilka tygodni temu wróciła do pracy po urlopie macierzyńskim i zatrudnienie jej w dziale kryminalnym nadal budziło wątpliwości.
Kiedy była w ciąży, zarówno z Kallem, jak i z Ellen, pracowała w różnych działach. Współredagowała stronę kobiecą, próbowała sił w dziale „To i owo”. Uznała to za degradację, ale nie buntowała się. Doskonale wiedziała, jakie jest nastawienie kierownictwa do młodych, świeżo zatrudnionych kobiet, które zachodzą w ciążę. Wiedziała, że jest uważana za zdrajczynię, za lenia, który wykorzystuje przysługujące mu wolne, oczywiście ze szkodą dla gazety. Ciężarna dziennikarka w dziale kryminalnym – to zakrawało na żart. Po pierwsze jest oczywiste, że mózg kobiety przestaje funkcjonować w chwili, gdy nasienie mężczyzny dociera do jajeczka. Po drugie powinna zostać ukarana za zdradę. Pamiętała swoje łzy goryczy i niezrozumienie Thomasa, który niezdarnie usiłował ją pocieszać.
− Zobaczysz, że niedługo poczujesz się lepiej – mówił, przynosząc jej szklankę mleka.
Nigdy mu nie powiedziała, że powodem jej płaczu nie było złe samopoczucie.
Bolał ją kark. Przeciągnęła dłonią po górnej części kręgosłupa, zaczęła masować szyję, próbowała rozluźnić szczęki. Nie miała zasięgu. Jej marny abonament z Comviq okazał się bezużyteczny poza miastem.
Jedyne, czego zdołała się dowiedzieć, to że zarówno komenda w Eskilstunie, jak i wydział zabójstw Komendy Głównej Policji zostały włączone w sprawę. Napawało ją to nadzieją, ale i budziło lekki niesmak. Z wydziałem zabójstw miała dobre kontakty, przede wszystkim z Q, śledczym, który często prowadził poważniejsze sprawy. Jej relacje z policją z Eskilstuny były znacznie bardziej skomplikowane. Tamtejsi funkcjonariusze sześć lat temu prowadzili dochodzenie w sprawie śmierci zawodnika drużyny bandy, Svena Matssona z Hälleforsnäs. Była pewna, że nadal ją tam pamiętają.
Patrzyła przez szybę. Widziała przesuwające się drzewa, takie same jak te, między którymi wtedy biegła, uciekała tamtego chłodnego jesiennego dnia. Poprzedniego wieczoru zerwała ze Svenem, kończąc raz na zawsze przesycony sadyzmem związek. Sven poprzysiągł, że się zemści, że ją zabije. Gonił ją przez las z nożem myśliwskim w ręku. Rozpruł brzuch jej kotu.
Zamknęła oczy, poddając się kołysaniu samochodu na nierównym asfalcie. Próbowała się odprężyć. Pod powiekami widziała głowę Svena roztrzaskaną od uderzenia żelaznym prętem. Widziała, jak powoli osuwa się nad krawędzią wielkiego pieca i znika w jego czeluściach. Zaczęła szybciej oddychać, czuła mrowienie w nogach. Zrobiła wszystko, żeby wyprzeć ten obraz z pamięci.
Została uznana za winną spowodowania śmierci. Ogłoszono wyrok skazujący. Dwuletni dozór kuratora. Uznano, że działała w obronie własnej, i wycofano oskarżenie o zabójstwo. Właściwie nie była pewna, czy wyrok był sprawiedliwy. Bo przecież chciała zabić. Stała z umierającym kotem na rękach, przekonana, że postąpiła słusznie.
− Tutaj skręcamy?
Podniosła głowę.
− Tak. W lewo.
Jechali długą aleją prowadzącą do zamku w Yxtaholm. Minęli drogę do stadniny koni, gdy nagle wyrósł przed nimi szlaban.
− Niech to szlag – jęknął Bertil Strand.
Annika spojrzała w prawo. Wśród listowia dostrzegła białą fasadę zamku. Nieco dalej widać było ludzi. Na parking przed stadniną wjechał właśnie wóz transmisyjny.
− Wszystkie cholerne media są już na miejscu – stwierdził fotograf.
− Przestań narzekać – obruszyła się Annika.
Otworzyła drzwi i zaczęła wysiadać. Bertil zamierzał dodać gazu i odjechać.
− Jak duży teren został wygrodzony? – zawołała do stojącego przy szlabanie policjanta.
− Cały cypel.
− Dlaczego niektórych wpuściliście?
Trzasnęła drzwiami z całej siły, nieczuła na pełne wzburzenia protesty Bertila.
− Zaraz opróżnimy cały teren – odpowiedział policjant władczym tonem.
Patrzył na wodę, widać było, jak drży mu grdyka. Najwyraźniej jakiś miejscowy geniusz, pewnie z Katrineholm, pomyślała Annika i postanowiła przystąpić do ataku. Wyciągnęła z kieszeni legitymację prasową i pewnym krokiem ruszyła w jego stronę. Nie spuszczając z niego wzroku, zamachała mu przed nosem legitymacją.
− Próbuje mi pani uniemożliwić pracę? – Znów przełknął ślinę. − Dostaliśmy wyraźne instrukcje – powiedział, wciąż lustrując wzrokiem jezioro.
− Żeby przeszkadzać prasie w informowaniu o tym, co się wydarzyło? Nie wierzę.
Policjant spojrzał na nią.
− Jest pani z Hälleforsnäs, prawda?
Annika zachwiała się lekko. Odwróciła się na pięcie i podeszła do samochodu. Opadła ciężko na siedzenie obok kierowcy.
− Tędy nie wjedziemy – powiedziała i znów trzasnęła drzwiami.
− Ile razy mam ci, do cholery, powtarzać, że…
Bertil wcisnął sprzęgło i ruszył, ostrożnie, żeby żwir nie uszkodził lakieru.
− Zaczekaj, zaczekaj – próbowała go powstrzymać Annika.
Zamknęła na chwilę oczy i przeciągnęła dłonią po czole. Czuła przypływ adrenaliny. Musi być jakaś inna droga, pomyślała.
Fotograf dodał gazu i wrzucił dwójkę. Samochodem zarzuciło na mokrym żwirze. Pulsujące poczucie porażki kołatało jej w piersi.
− Zatrzymaj się – poprosiła. – Pomyślmy chwilę.
Bertil zaparkował samochód obok wyblakłego znaku drogowego.
− Na pewno można tam jakoś wejść – powiedziała.
Fotograf spojrzał na jezioro.
− Może od drugiej strony?
− Zamek otoczony jest dwoma jeziorami – powiedziała Annika. – To przed nami to Långsjön, po drugiej stronie na lewo jest Yxtasjön. Nie sądzę, żeby prowadziła tam jakaś szosa. Może wąska dróżka dla traktorów, ale te zwykle są zamknięte.
Spojrzała na wodę. Wśród listowia dostrzegła Finntorp, gospodarstwo, w którym kiedyś, jako nastolatka, była na obozie jeździeckim. Skakała na Sorai i wygrywała rozetki. Obrazy tańczyły jej przed oczami, w nozdrzach miała zapach świeżo skoszonej trawy, na udach czuła ciepło końskiego ciała, wdychała kurz drogi, kochała tę klacz.
I nagle ją olśniło.
− Skręć w lewo, potem prosto i znów w lewo.
Fotograf bez pytania zastosował się do jej wskazówek: albo jej zaufał, albo był na nią wściekły. Postanowiła nie dociekać.
− Gdzie teraz? – spytał, kiedy dotarli do Finntorp.
− W prawo. W stronę Ansgarsgården.
Ruszyli ostrożnie pod górę. Mijali końskie padoki i różne znaki zakazu. Nagle wyrosły przed nimi czerwone drewniane domy, niczym olbrzymy w mroku.
− Co to za miejsce?
− Chrześcijańskie centrum kursowo-obozowe. O ile się nie mylę, własność Szwedzkiego Związku Misyjnego. Z tyłu, na dole, powinien być parking.
Plac był prawie pusty. Nieco z boku stała samotna przyczepa kempingowa. Bertil zaparkował przy dużym trawniku.
− Po co tu przyjechaliśmy? – spytał.
− Za tym wzgórzem jest plaża. Jeśli dobrze pamiętam, przy pomoście powinna cumować łódka ratownika. Pomyślałam, że sobie ją pożyczymy.
Wyglądało na to, że nadal będzie padać. Włożyli kurtki przeciwdeszczowe. Bertil owinął kamery folią i włożył do plecaka z wodoodpornego materiału.
− Przykryj komputer. Nie chcę, żeby ktoś się włamał do wozu.
Annika zagryzła wargi i narzuciła koc na leżącą na tylnym siedzeniu torbę z laptopem. Włamanie? Na pustym parkingu chrześcijańskiego centrum kursowego?
Łódź stała przy pomoście, ale była do połowy wypełniona wodą. Wiosła leżały w sitowiu, czerpaka nie było. Wspólnymi siłami wyciągnęli łódkę na brzeg i odwrócili do góry dnem. Woda popłynęła po piasku szerokim strumieniem.
− Potrafisz wiosłować? – spytał Bertil wyjątkowo ulegle.
− Mam nadzieję, że nie wygrodzili brzegu – odpowiedziała Annika.
Jezioro było większe, niż pamiętała. Niewielka łódka huśtała się na falach niczym pływak. Chwilami Annika miała wrażenie, że stoją w miejscu. Nie dość, że cały czas padało, to jeszcze dno zaczęło przeciekać.
Nie ma to jak łódka ratownika, pomyślała, kiedy byli mniej więcej w połowie drogi.
Okrążyli cypel i poczuli silne uderzenie wiatru. Annikę co chwila łapały skurcze w rękach.
− Myślisz, że uda nam się dzisiaj dopłynąć? – spytał przemoczony do suchej nitki Bertil.
Annika się zawzięła. Zaczęła wiosłować z całych sił. Była już bliska poddania się, gdy dostrzegła saunę stojącą przy willi.
− Już niedaleko – powiedziała.
Zmrużyła oczy, próbując przez strugi deszczu dojrzeć zamek na wyspie. Na brzegu coś się działo. Widziała małe czarne figurki przy skrzydłach zamku i duże jaskrawe logo na białym boku wozu, tuż obok ujścia kanału.
− Chyba widać wóz transmisyjny – powiedział fotograf, wyjmując z foliowej torby kamerę. − Możesz się chwilę nie ruszać? Chcę pstryknąć parę zdjęć, zanim nas stąd wygonią…
Annika nie słuchała go. Wiosłowała zawzięcie, niemal wdzięczna deszczowi. Jeśli będą mieli szczęście, może im się uda okrążyć wyspę i przybić do brzegu. Może nikt ich nie zauważy.
Udało się. Drżała, ciągnąc łódź przez sitowie i trawę, była wykończona i zmarznięta.
− Wiesz, gdzie iść? – spytał Bertil.
Zaczerpnęła powietrza, próbując zdusić kaszel.
− Przyjeżdżałam tu z babcią w każde jej urodziny. Spacerowałyśmy po ogrodzie, a potem jadłyśmy trzydaniowy obiad na zamku.
− Miło – skwitował Bertil, sięgając po plecak.
− Babcia była gospodynią w dworze w Harpsund. Niecały kilometr stąd. Znała tutejszego szefa kuchni. Obiad był prezentem urodzinowym. – Nagle wskazała na coś po prawej stronie. − Tam jest taras. Pewnie tam nagrywano program − powiedziała. – A tam jest Północne Skrzydło, z apartamentami – wskazała na lewo. − W głównym budynku, przed nami, jest jadalnia i salony. Idziemy.
Główny budynek zamku, Corps de logiet, piętrzył się przed nimi niczym migoczący pałac, biały i mokry od deszczu. Zbliżali się od północy i czarny dach budynku wydawał się czarniejszy od nieba. Na klombie na środku podjazdu zaczynały kwitnąć róże. Przed wejściem stały trzy radiowozy.
− Co to właściwie za miejsce? – spytał Bertil, wyjmując kamerę.
− To dawny dwór, z fragmentami murów jeszcze ze średniowiecza. Obecnie hotel i centrum konferencyjne, własność Szwedzkiego Zrzeszenia Pracodawców. Zbudowano go w 1753 roku.
Fotograf zerknął na nią spod oka.
− Nie w 1754?
− Tam jest napisane – odpowiedziała Annika, wskazując na datę nad bramą.
Nagle uprzytomniła sobie, że nigdy jeszcze nie widziała jej zamkniętej. Duże podwójne drzwi zawsze były szeroko otwarte dla gości. Teraz wydały się jej ciężkie i nieprzyjazne.
Wskazała na wzgórze zamkowe za Południowym Skrzydłem.
− Pierwsze budynki były z drewna i stały tam. Zamek i wszystkie dobudówki mają ceglaną konstrukcję. Piec, w którym wypalano cegły, jest tam, za drzewami. Idziemy najpierw na miejsce zbrodni?
Bertil Strand skinął głową.
Okrążyli zamek, a potem, idąc od drzewa do drzewa, przeszli ostrożnie przez park. Minęli taras i szli wygracowanymi żwirowymi ścieżkami. Trawa była świeżo przycięta, żywopłoty i klomby zadbane. Annika zerknęła na otynkowaną fasadę, surową i prostą, równy rząd okien. W małych szybkach podzielonych szarymi ołowianymi szprosami odbijała się gładka tafla jeziora.
− Brakuje tylko dam w krynolinach – zauważył fotograf, uruchamiając kamerę.
Zeszli nad jezioro, okrążyli niewielki labirynt krzaczków i murków, minęli pomost i skierowali się w stronę Północnego Skrzydła.
− Wóz transmisyjny − wskazała Annika.
Bertil zmienił kamerę i położył się jak długi na trawie. Obiektyw oparł na lewej ręce, prawą włączył nagrywanie.
Annika stała tuż za nim i mrużąc oczy, przyglądała się miejscu zbrodni. Wóz nie wyglądał jak wóz, raczej jak gigantyczny tir. Jeden jego bok się otwierał, pozwalając niemal podwoić powierzchnię. Widziała przed sobą wejście, kilka stopni prowadzących do wąskich drzwi z lewej strony kabiny. Odwrócony do nich plecami umundurowany policjant rozmawiał z kimś siedzącym w wozie.
− Musimy pochodzić bliżej? – spytała Annika cicho.
Chociaż prywatnie nie dogadywali się z Bertilem zbyt dobrze, miała pełne zaufanie do jego umiejętności zawodowych.
− Właściwie nie. Mam kilka ujęć z łódki, od drugiej strony. Możemy teraz skręcić w prawo i spróbować zrobić kilka zdjęć głównego korpusu, ze skrzydłami w tle. Jeśli ktoś się zjawi i będzie chciał nas wyrzucić, spróbuj go zagadać.
Bertil wstał, zarzucił plecak na lewe ramię i ruszył wzdłuż brzegu. Annika podążyła za nim. Cały czas uważnie przyglądała się białym budynkom. Widziała wyraźnie zamek na wzgórzu, oba skrzydła, mury, pokryte liśćmi drzewa, każde inne, i padające z okien łagodne złotawe światło, kontrastujące z szarością na zewnątrz. Teraz rozumiem, dlaczego Oxenstierna po pobycie tutaj pisał w dzienniku, że poznał kolory raju, pomyślała.
− Skończyłem – oświadczył Bertil, odwracając się w stronę jeziora.
Wrócili tą samą drogą. Bertil cały czas filmował. Gdy weszli na szczyt wzgórza, natknęli się na policjanta, którego Annika znała z Eskilstuny.
− Co wy tu robicie? – spytał władczym tonem.
Annika wyciągnęła legitymację prasową i podsunęła mu ją pod nos.
− Szukamy kolegi, Carla Wennergrena. Brał udział we wczorajszym nagraniu i prawdopodobnie nadal tu jest.
− Jest przesłuchiwany – odpowiedział policjant, podchodząc do Anniki. – Proszę opuścić teren. Dołączcie do pozostałych dziennikarzy.
− Jest o coś podejrzany?
− Bez komentarza – powiedział policjant i pchnął ją lekko.
− Przestań! – krzyknęła Annika. − Nie przesłuchuje się dziennikarza ot tak, bez powodu. Skoro policja zatrzymała reportera jednej z największych szwedzkich gazet, to ma obowiązek poinformować o tym jego pracodawcę.
Nie była to prawda, ale policjant wyraźnie zaczął się wahać.
− Prawdę mówiąc, nie wiem. Nic nie wiem.
− Ile osób chcecie przesłuchać?
− Wszystkich, którzy tu byli w nocy.
− Czyli ile?
− Dokładnie dwanaście osób. Poza tym masz tu jeszcze jedną znajomą. Tę starszą panią, która pisze felietony.
Annice opadła szczęka.
− Barbara Hanson? Co ona tu robi?
Policjant pochylił się i zniżył głos.
− Na pewno nikt nie został zatrzymany. Gdyby tak było, wiedziałbym o tym.
− Pracownicy zamku też zostali przesłuchani?
− Nie na obecnym etapie. Nikogo z nich nie było tu w nocy.
− Coś jeszcze? – spytała szybko Annika, próbując wykorzystać sytuację.
Jakiś mężczyzna w pelerynie i kaloszach zmierzał w ich stronę i policjant zaczął się denerwować.
− Musicie iść – powiedział. Złapał Annikę za rękę i lekko pociągnął.
Ruszyli powoli w stronę mostu, do miejsca, gdzie zebrali się dziennikarze. Annika sięgnęła po telefon i wybrała numer Gwoździa. Kierownik działu wiadomości najwyraźniej właśnie jadł. Słychać było, jak mlaszcze, próbując jednocześnie rozmawiać.
− Co mówi Wennergren?
− Nie wiem. Wolno mu rozmawiać tylko z policją.
− Zatrzymali go? Cholera! To dziennikarz!
Annika miała wrażenie, że coś mokrego upadło na słuchawkę. Skrzywiła się.
− Nie powiedziałam, że został zatrzymany, tylko że go przesłuchują. Poza tym jest w dobrym towarzystwie. Barbara też tam jest.
− Hanson? Niech to szlag! Schyman zabronił jej szkalować Michelle Carlsson.
Annika nie bardzo wiedziała, o czym Gwóźdź mówi. Poczuła się głupio. Nie śledziła pilnie prasy podczas urlopu macierzyńskiego, a już na pewno nie czytała kąśliwych plotkarskich felietonów Barbary Hanson. Zmieniła temat:
− Mają przesłuchać dwanaście osób.
− Kogo? – Gwóźdź najwyraźniej skończył jeść. Słyszała, jak beka i zapala papierosa.
− Podejrzewam, że głównie ludzi z telewizji. Spróbuję się czegoś dowiedzieć.
− Chcę mieć zdjęcia wszystkich, podpisane imieniem i nazwiskiem – oświadczył Gwóźdź. – „Uszli z życiem z rzezi na zamku”. „Jeden z nich jest mordercą”. „…i zostało ich dwanaścioro”. Dobre, prawda?
− Czysta poezja – powiedziała Annika i rozłączyła się.
− Co teraz? – spytał Bertil.
− Idziemy na parking.
Przeszli przez szlaban na końcu mostu i dołączyli do dziennikarzy.
− Jak się tam dostaliście? – zdziwił się reporter „Konkurrenten”, potężnie zbudowany blondyn w mokrej skórzanej kurtce.
− Wczoraj wieczorem ukryliśmy się w wilczym dole – rzuciła Annika, kierując się w stronę stajni.
Nareszcie się odprężyła. Jej ciało znów funkcjonowało normalnie. Mrowienie ustało, żołądek się uspokoił. Woda, która wlała jej się za kołnierz, nie była już tak zimna. Przeszła parę kroków, żeby się trochę rozruszać.
Ze stajni wyszedł umundurowany policjant. Zatrzymał się, walczył chwilę z suwakiem kurtki. Potem ruszył pospiesznie w stronę zamku, nie przejmując się dziennikarzami. Annika odprowadziła go wzrokiem. Deszcz znów zaczął jej się lać za kołnierz. Przesunęła się nieco i poczuła grząską ziemię pod stopami. Zostawiała mokre plamy, czuła się jak nasiąknięta wodą gąbka. Spojrzała pod nogi: brązowa ziemia, kałuże, śmieci. Poczuła kwaśny, stęchły odór.
Szwecja, pomyślała. Co za gówniany kraj.
Przeraziły ją własne myśli, zaczęła szukać kontrargumentów.
Trzy Korony spisywały się nie najgorzej, szczególnie gdy grał Foppa. Poza tym dobrobyt, no i przyroda.
Przyroda.
Próbowała dojrzeć coś zza kurtyny deszczu, ale widziała jedynie różne odcienie szarości i brązu, niewyraźny, zamazany obraz. W taki dzień jak ten trudno o przekonujące argumenty.
Wytarła nos, jakby miała nadzieję, że w ten sposób pozbędzie się kwaśnego odoru.
Zauważyła, że nie tylko reporterowi z „Konkurrenten”, ale także przedstawicielowi ogólnokrajowej telewizji i lokalnego Radia Sörmland oraz kilku dziennikarzom radiowego programu „Wiadomości Wschodniego Wybrzeża” i redakcji jej dawnej gazety „Katrineholms-Kuriren” udało się w porę pokonać szlaban. Ich samochody stały zaparkowane byle jak przy Skrzydle Ogrodowym. Annika wyjęła bloczek i ołówek i zaczęła się przyglądać pozostałym pojazdom.
Złoty range rover, największa i najdroższa terenówka na rynku. Zapisała numer rejestracyjny. Ruszyła wzdłuż szeregu samochodów: volkswagen polo, czerwony kabriolet z czarnym dachem, zardzewiały fiat uno, czarny sportowy samochód, który wydał jej się szalenie ekskluzywny, okazał się chryslerem, zielone volvo S40, brązowy renault clio z nalepką „Jezus żyje” na tylnej szybie, niebieskie bmw i brązowy, dość wiekowy saab 900.
Na szczęście komórka działała. Połączyła się ze sztokholmskim Rejestrem Samochodów. Usłyszała w słuchawce męski głos.
− Mam kilka numerów. Chciałabym, żeby ktoś mi je sprawdził. Ma pan chwilę?
Ogromna terenówka należała do Tv Plus, niemiecki kabriolet był zarejestrowany na Barbro Rosenberg z Solny, właścicielką fiata była Hannah Persson z Katrineholm, sportowy chrysler należał do spółki akcyjnej Build & Create z siedzibą w Jönköpingu, volvo było własnością Karin Andersson z Hägersten, a renault − Mariany von Berlitz, zamieszkałej przy ulicy Grevgatan w Sztokholmie, bmw należało do Carla Wennergrena, zamieszkałego w Djursholm w Sztokholmie, właścicielem saaba był niejaki Stefan Axelsson z Tullinge.
Annika postanowiła nie przejmować się kosztami i znów wybrała numer, tym razem biura numerów.
− W Solnie nie mieszka żadna Barbro Rosenberg. Jest natomiast Bambi Rosenberg, ale ma zastrzeżony numer – poinformowała ją, cedząc słowa, telefonistka. Przedstawiła się jako Linda.
Aktorka, zapisała Annika w notesie.
Hannah Persson też nie figurowała w spisie mieszkańców Katrineholm.
− Wiele osób ma jedynie telefon komórkowy – tłumaczyła jej Linda. – O tych osobach nie mamy żadnych informacji.
Build & Create miało natomiast całe mnóstwo numerów. Annika zapisała wszystkie. Pierwszy należał do niejakiego Sebastiana Follina. Menedżer. Nazwisko brzmiało znajomo.
Karin Andersson Bellhorn występowała w rejestrze tylko raz. Producentka telewizyjna. Annika znała ją, spotkały się kilka razy w redakcji.
Mariana von Berlitz miała zastrzeżony numer, ale ją Annika także znała. Sześć lat temu dzieliły redakcyjne biurko i ciągle się kłóciły, kto po kim ma sprzątać. Mariana i Carl Wennergren byli parą. Stefan Axelsson okazał się realizatorem obrazu.
Annika szybko policzyła. Wyszło jej, że ma dane siedmiu osób. Poza tym była tam też Anne Snapphane, to osiem. Anne przyjechała zapewne pociągiem, podobnie jak Barbara Hanson. Razem dziewięć. Kto jeszcze? Range rover z Tv Plus musiał należeć do któregoś z szefów. Może do samego bossa? Mówiąc o nim, Anne zawsze używała jego nazwiska: Highlander. Uważa się za nieśmiertelnego i niepokonanego, powiedziała kiedyś.
Zostało jeszcze dwoje. Kto?
Rozejrzała się po parku. Po drugiej stronie alejki pasło się stado owiec. Beczały, mokre i najwyraźniej głodne. Od strony wyspy kilku policjantów pilnowało mostu. Z miejsca, w którym stała, wozu nie było widać.
Wóz, pomyślała nagle. Ktoś musi za niego odpowiadać. Pewnie ktoś z techniki. To już jedenaście.
Kim była dwunasta osoba, nie miała pojęcia. Pora kończyć.
Wyjęła telefon i wybrała numer Anne. Zajęte.
− Annika! Annika Bengtzon!
Głos dochodził od strony samochodów stojących przy Skrzydle Ogrodowym. Odwróciła się i zmrużyła oczy w padającym deszczu.
Wołała ją Pia Lakkinen, koleżanka z czasów, kiedy pracowała w redakcji „Katrineholms-Kuriren”. Wysiadła z samochodu, pospiesznie włożyła kaptur i ruszyła w stronę Anniki.
− Sporo czasu upłynęło! Fajnie cię znów zobaczyć!
Podały sobie ręce. Annika próbowała się uśmiechnąć, ale nie potrafiła wykrzesać z siebie większego entuzjazmu. Źle znosiła koleżeńskie poklepywanie po plecach w miejscu zbrodni. Fakt, że kiedyś razem pracowały, jedynie pogarszał sprawę. Odeszła z lokalnej gazety, przechodząc do redakcji „Kvällspressen” w Sztokholmie. Większość współpracowników odebrała to nie tylko jako zdradę, ale też wyraz pogardy dla ich gazety.
− Co słychać w „KK”? – spytała Annika.
Pia westchnęła teatralnie.
− No wiesz, po staremu. Złe planowanie, żadnych awansów, nic nowego. A teraz jeszcze ten deszcz… Chociaż pada już chyba trochę mniej.
Annika szukała słów, czegoś, na czym mogłyby się oprzeć. Bezskutecznie. Pia najwyraźniej niczego nie zauważyła, dalej paplała nerwowo:
− Straszna historia, i to tuż przed nocą świętojańską. Morderstwo, tu, we Flen, to szaleństwo. Kto by przypuszczał, że u nas może się coś takiego zdarzyć. Tu zawsze jest tak spokojnie…
Annika powiodła wzrokiem po okolicy, szukając Bertila albo kogokolwiek innego. Szukała pretekstu, by opuścić dawną koleżankę. Pia musiała to widzieć, ale najwyraźniej nie chciała do tego dopuścić.
− W Sztokholmie pewnie ciągle macie do czynienia z takimi sprawami – powiedziała.
− Prawdę mówiąc, do najbardziej bestialskich morderstw dochodzi na prowincji – weszła jej w słowo Annika.
Uzyskała to, o co jej chodziło. Pia wyglądała na autentycznie zszokowaną i zaniepokojoną.
− Myślisz, że szybko złapią mordercę?
− Trudno powiedzieć. Przesłuchują dwanaście osób.
− Tak?
Dziewczyna patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Annika nagle urosła w jej oczach. Posiadała ważne informacje.
Natomiast Annika, wiedząc, że „KK” wychodzi dopiero w poniedziałek, mogła sobie pozwolić na wspaniałomyślność:
− Prawie wszyscy należą do zespołu, który nagrywał program. Pozostali to goście i dziennikarze. Właściwie wszystkich już rozszyfrowałam, z wyjątkiem jednej osoby.
Dawna koleżanka była pod wrażeniem.
− Trudno zdobyć informacje, jeśli się nie zna policjantów – powiedziała. – Nie mam pojęcia, co tu robią ludzie ze Sztokholmu – dodała.
− Śledczy z Komendy Głównej zawsze są w gotowości – zaczęła jej tłumaczyć Annika. – To dużej klasy fachowcy.
− Mam wrażenie, że głównie sobie spacerują – powiedziała Pia, zerkając w stronę zamku.
− Zawsze zaczynają od dokładnego rozpoznania terenu. Zabezpieczają ślady i tak dalej. Można powiedzieć, że zaczynają na zewnątrz, a kończą zawsze w środku. Wiesz, o której zawiadomiono policję?
Dziewczyna pokręciła głową.
− Wiadomości podały informację o dziewiątej czterdzieści jeden – powiedziała po chwili.
− To prawda, ale policja musiała być na miejscu wcześniej. Podejrzewam, że pierwszy zjawił się patrol z Katrineholm albo z Eskilstuny. Stwierdzili, że w wozie transmisyjnym na tyłach Nowego Skrzydła leży trup. Kiedy agencja podała pierwszą wiadomość, zapewne zdążyli już zabezpieczyć miejsce zbrodni i odizolować świadków. Technicy i śledczy byli pewnie dopiero w drodze.
Pia patrzyła na nią z podziwem.
− Myślisz, że ona wciąż tam leży?
− Prawdopodobnie tak. Przed chwilą, kiedy tam byłam, w wozie pracowali technicy. Nie sądzę, żeby przenosili ciało, kiedy pada. Zniszczyliby ślady.
− Byłaś tam? – spytała Pia z powątpiewaniem.
− Jeśli doszło do kłótni, sprawa może się okazać bardziej skomplikowana – ciągnęła Annika z wyższością. – Technicy muszą sprawdzić wóz i zbadać ciało. Muszą przejrzeć ubrania, ustalić, czy ciało zostało przeniesione, gdzie popełniono zbrodnię. Kiedy skończą i przestanie padać, to ją stamtąd zabiorą.
− Zabiorą? Dokąd?
− Do zakładu medycyny sądowej. Pewnie do Karolinska, to najbliżej. Tam ją rozbiorą, a potem technicy i śledczy razem przeprowadzą konieczne badania. Sprawdzą pod paznokciami i takie tam…
− Fuj – powiedziała Pia i wzdrygnęła się. Po chwili się uśmiechnęła. – A co u ciebie? – spytała.
Annika zaczerpnęła powietrza.
− U mnie w porządku. Dobrze jest znów pracować. Dwa razy byłam na urlopie macierzyńskim, niedawno wróciłam do redakcji.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
