Chaos ebook i audiobook

Po­wieść jest wy­two­rem wy­obraźni au­torki i je­śli wy­stę­puje ja­kie­kol­wiek po­do­bień­stwo do praw­dzi­wych osób i zda­rzeń, jest ono przy­pad­kowe.

Dom Olgi i Kor­nela

Chaos. Czuła tylko tyle i aż tyle. Przez kilka se­kund nie wie­działa, co ro­bić. Trzy­mała na rę­kach dwu­let­nią có­reczkę, któ­rej oczy prze­sło­niła czapką. Mała chi­cho­tała, prze­ko­nana, że ba­wią się w jej ulu­bioną za­bawę „nie ma, nie ma, a jest!” i na ra­zie nie zda­wała so­bie sprawy ze swo­jego od­kry­cia. Olga miała je­dy­nie chwilę, by zde­cy­do­wać się na ja­kiś ruch. Ale je­dyna myśl, jaka po­ja­wiła się w jej gło­wie, to za­brać stąd Zu­zię. Tak, to córka prze­ka­zała jej dzie­cię­cymi pół­słów­kami, że na pod­ło­dze w sa­lo­nie śpi wu­jek Da­wid, a po­ka­zu­jąc Ol­dze krew na swo­ich pa­lusz­kach, oznaj­miła, że wu­jek na­bru­dził. Może je­żeli te­raz szybko za­bie­rze stąd có­reczkę, ob­raz Da­wida le­żą­cego z prze­strze­loną na wy­lot głową nie wy­ryje się w pa­mięci dziecka na tyle, by po­wra­cał w sen­nych kosz­ma­rach. Kto jak kto, ale Olga do­sko­nale wie­działa, że wspo­mnie­nia z dzie­ciń­stwa po­tra­fią wra­cać na­wet po la­tach i do­piero wtedy do czło­wieka do­ciera, czego na­prawdę był świad­kiem.

– Mama! – Zu­zia kla­skała w rączki. – Ne ma, ne ma?

Olga nie od­po­wie­działa. Przy­trzy­my­wała cza­peczkę na oczach Zuzi, upew­nia­jąc się, że mała nie pod­cią­gnie ma­te­riału. Co ro­bić? Co, do cho­lery, po­winna w tej sy­tu­acji zro­bić? Go­rącz­kowo prze­stę­po­wała z nogi na nogę. Za­częła się trząść i na­gle po­czuła dziwny, silny ból głowy, jakby ja­kaś me­ta­lowa, cia­sna ob­ręcz z każdą se­kundą za­ci­skała się co­raz moc­niej. Szum w uszach zle­wał się z od­gło­sem sil­nika sa­mo­chodu zbli­ża­ją­cego się do ich domu. I kiedy do Olgi w końcu do­tarło, że to może być po­li­cja, na­tych­miast rzu­ciła się w stronę okna. Czy za­mknęła drzwi na klucz? Nie pa­mię­tała. Je­żeli tak i je­żeli to fak­tycz­nie któ­raś ze służb mun­du­ro­wych do­stała we­zwa­nie i do­tarła na miej­sce za­bój­stwa, to Ol­dze nie po­zo­stało dużo czasu na za­tar­cie śla­dów. Ale wie­działa, że musi zro­bić wszystko, by się ich po­zbyć.

Ode­tchnęła z wy­raźną ulgą, wi­dząc za oknem służ­bowe auto Kor­nela, któ­rym po pracy miał po­je­chać do szkoły po Olę. Po­mimo eks­tre­mal­nie wy­so­kiego pulsu i na­si­la­ją­cych się za­wro­tów głowy na­tych­miast ze­brała się w so­bie. Szyb­kim kro­kiem ru­szyła do przed­sionka, a po­tem otwo­rzyła drzwi i uśmiech­nęła się do ich star­szej córki.

– Cześć, Oleńko. Jak było w szkole? – za­py­tała, pod­cho­dząc i da­jąc jej bu­ziaka w po­li­czek. Chyba wznio­sła się na ab­so­lutne wy­żyny swo­ich zdol­no­ści ak­tor­skich.

– Wspa­niale – od­po­wie­działa Ola z uda­wa­nym za­chwy­tem. – Ka­dra na­uczy­ciel­ska jest prze­miła i pro­fe­sjo­nalna, a ja na­uczy­łam się dziś tylu przy­dat­nych rze­czy, które będę mo­gła wy­ko­rzy­stać w do­ro­słym ży­ciu, że aż sama nie mogę się do­cze­kać tego mo­mentu. A, i jesz­cze ró­wie­śnicy... – do­dała z wes­tchnie­niem, jakby za­po­mniała o czymś nie­zwy­kle istot­nym. – Ucznio­wie uczęsz­cza­jący do tej pla­cówki to cu­downi, po­mocni i em­pa­tyczni mło­dzi lu­dzie, z któ­rymi spę­dzi­łam dziś dzień pe­łen po­zy­tyw­nych emo­cji i czuję, że bar­dzo się roz­wi­nę­łam w tej ma­te­rii. – Wy­szcze­rzyła zęby, na któ­rych lśnił apa­rat or­to­don­tyczny.

– Na­prawdę? – Olga zer­k­nęła na nią zdzi­wiona, bo przez mę­tlik w gło­wie wzięła słowa córki na po­waż­nie.

– No co ty, mamo, zwa­rio­wa­łaś? – Ola spoj­rzała na nią, jak na ko­goś nie­spełna ro­zumu, i z tyl­nego sie­dze­nia sa­mo­chodu wy­tar­gała swój zbyt ciężki ple­cak, który opadł na be­to­nową kostkę. Z uda­waną nie­mocą dźwi­gnęła go na ra­mię. – Było den­nie i nudno, jak zwy­kle. Mogę już iść do sie­bie? – za­py­tała i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, od razu ru­szyła do domu. Po chwili jed­nak za­trzy­mała się i spoj­rzała wy­mow­nie na Olgę. – Ja tam matką jesz­cze nie je­stem, ale ma­te­riał na no­sie dwu­latki ra­czej nie po­zwala na od­po­wiedni do­pływ tlenu do mó­zgu – skwi­to­wała, przy­glą­da­jąc się ma­łej Zuzi, która grzecz­nie cze­kała na dal­szy ciąg za­bawy z na­cią­gniętą na twarz czapką.

– Stój! – krzyk­nęła Olga i pod­bie­gła do drzwi pro­wa­dzą­cych do domu. Z im­pe­tem do nich przy­warła i za­gro­dziła córce wej­ście do środka. – Tam trwa de­ra­ty­za­cja. Tato za­bie­rze was te­raz do babci i dziadka.

– Co trwa? – Kor­nel, który wła­śnie skoń­czył roz­ma­wiać przez te­le­fon, pod­szedł zdzi­wiony do żony i po­ca­ło­wał ją w po­li­czek.

– Tata! – Zu­zia, sły­sząc ojca, ze­rwała czapkę pulch­nymi dłońmi, po czym wy­cią­gnęła do niego spra­gnione rączki.

– Chodź, ko­cha­nie. – Prze­chwy­cił córkę z ra­mion Olgi. – Mamy szczury? Po­waż­nie?

– Ujek aaa i ble – wy­ja­śniła mu Zu­zia z po­ważną miną.

– Wu­jek śpi i co? – Zmru­żył oczy i przez chwilę prze­rzu­cał spoj­rze­nie z córki na żonę, aż ze wzroku Olgi wy­czy­tał, że coś się stało, a ona nie może po­wie­dzieć wprost, o co cho­dzi.

Zbli­żyła się do jego ucha i naj­ci­szej, jak umiała, ale za­ra­zem na tyle wy­raź­nie, żeby zro­zu­miał, wy­szep­tała:

– Sy­tu­acja jest bar­dzo po­ważna. Za­wieź dzieci do mamy i zo­staw je u niej na noc. Po­wiedz, że mamy de­ra­ty­za­cję. Nie mar­nuj czasu i wróć jak naj­szyb­ciej. Ni­komu nic wię­cej nie mów. Nie od­bie­raj te­le­fo­nów ani nie za­pra­szaj ni­kogo do nas.

Wa­hał się tylko przez chwilę i tylko dla­tego, że po­dobna rzecz jesz­cze ni­gdy im się nie przy­tra­fiła.

– Chodź­cie. – Wy­cią­gnął rękę do star­szej córki. – Ekipa od po­zby­wa­nia się z domu gry­zoni wła­śnie roz­pyla u nas szko­dliwe dla dzieci che­mi­ka­lia i roz­kłada trutki. Prze­śpi­cie się dzi­siaj u dziad­ków.

– Tato, no! – Ola przez chwilę opo­no­wała. – Ja je­stem już pra­wie do­ro­sła!

– Pra­wie robi róż­nicę, ko­cha­nie. Nie sły­sza­łaś, jak mó­wili o tym w re­kla­mie? – Pu­ścił do niej oko, bo wie­dział, że musi za­cho­wy­wać się nor­mal­nie, je­żeli nie chce wzbu­dzać żad­nych po­dej­rzeń.

Kiedy sa­mo­chód ru­szył, Olga na­tych­miast rzu­ciła się w stronę domu. Wbie­gła do środka, za­mknęła za sobą drzwi na klucz i zdjęła buty, żeby nie zro­bić wię­cej śla­dów. Na dwo­rze za­czy­nało już zmierz­chać, więc i we­wnątrz nie było naj­ja­śniej. Po­za­pa­lała wszyst­kie moż­liwe świa­tła. Chciała po­szu­kać po­ten­cjal­nych tro­pów, ale pierw­sze, co mu­siała zro­bić, to wy­trzeć z broni od­ci­ski pal­ców. Uznała to za oczy­wi­stość, bo skoro Da­wid zo­stał za­strze­lony z pry­wat­nego pi­sto­letu Kor­nela, a jego ciało ja­kimś cu­dem zna­la­zło się w ich za­mknię­tym na klucz domu, to praw­dziwy za­bójca bę­dzie chciał wro­bić w tę zbrod­nię jej męża.

Nie miała wiele czasu. W każ­dej chwili mo­gli zja­wić się mun­du­rowi. Na­gle do niej do­tarło, że je­żeli ze­trze wszyst­kie od­ci­ski pal­ców, a ja­kimś cu­dem na broni ostał się choć je­den ślad praw­dzi­wego za­bójcy, to nie zy­skają żad­nego praw­dzi­wego tropu. Za­zwy­czaj nie wie­rzyła w cuda. Skoro ktoś za­dał so­bie tyle trudu, aby od­po­wied­nio za­in­sce­ni­zo­wać mor­der­stwo, to z pew­no­ścią strze­lał w rę­ka­wicz­kach. Mimo wszystko za­wsze ist­niał choć pro­mil na­dziei na to, że w ja­kimś mo­men­cie się za­po­mniał.

Wzięła do ręki ścierkę, wi­szącą na ha­czyku w kuchni, owi­nęła nią le­żącą na pod­ło­dze broń i po­szła z nią do ła­zienki. Szyb­kimi, nie­zgrab­nymi ru­chami po­szu­kała w szafce bia­łego pu­dru, który kie­dyś do­stała od ko­le­żanki. Gruby pę­dzel, uży­wany cza­sem do na­kła­dała różu na po­liczki, le­żał w wi­docz­nym miej­scu. Po­tarła nim mocno o pa­pier to­a­le­towy, żeby po­zbyć się osa­dzo­nych na nim dro­bi­nek. Za­nu­rzyła pę­dzel w pu­drze i mu­snęła nim po­wierzch­nię pi­sto­letu, który wcze­śniej de­li­kat­nie odło­żyła wraz ze ścierką na pod­łogę. Przyj­rzała się uważ­nie i za­uwa­żyła kilka ewi­dent­nych od­ci­sków. Po­bie­gła do ga­bi­netu i drżą­cymi dłońmi prze­szu­kała szu­flady w biurku.

– Jest! – krzyk­nęła z ulgą w gło­sie.

Chwy­ciła prze­zro­czy­stą ta­śmę kle­jącą. Po dro­dze do ła­zienki zaj­rzała do szafki pod ku­chen­nym bla­tem, gdzie trzy­mali no­życzki. W po­śpie­chu po­cięła ta­śmę na kil­ku­cen­ty­me­trowe ka­wałki i przy­kła­dała ją do miejsc na pi­sto­le­cie, na któ­rych do­strze­gła od­ci­ski pal­ców. Nie była pewna, czy ten do­mowy spo­sób się spraw­dzi, ale za­wsze le­piej mieć coś niż nic. Tą samą me­todą ze­brała od­ci­ski z dru­giej strony broni, a po­tem do­kład­nie po so­bie po­sprzą­tała, scho­wała frag­menty ta­śmy do fo­lio­wych wo­recz­ków i wsu­nęła je do kie­szeni płasz­cza. Wie­działa, że bę­dzie mu­siała ukryć je gdzieś poza do­mem, żeby po­li­cjanci ich nie zna­leźli, kiedy przyjdą prze­szu­ki­wać po­miesz­cze­nia, a być może rów­nież ich rze­czy oso­bi­ste. Wy­myła broń szmatką na­są­czoną pły­nem do my­cia szyb i umie­ściła do­kład­nie w ta­kim sa­mym uło­że­niu, ja­kie za­pa­mię­tała. Do­piero te­raz po­zwo­liła so­bie przyj­rzeć się ciału Da­wida.

– Prze­pra­szam – wy­szep­tała, po­chy­la­jąc się nad nim. – Ale ty prze­cież wiesz, jak jest.

Czuła się tro­chę winna, że nie we­zwała od razu po­li­cji i ka­retki, że nie oka­zała na­le­ży­tej aten­cji jego śmierci, że nie usia­dła naj­pierw przy ciele, by po­że­gnać się ze zmar­łym. Ale ro­zu­miała, że musi dzia­łać i że je­żeli przy­ja­ciel pa­trzy na nią z góry, to wie, że jego za­bójca bę­dzie usi­ło­wał wro­bić Kor­nela, a z pew­no­ścią Da­wid nie chciałby, żeby tak się stało.

Kuc­nęła przy za­strze­lo­nym i zro­biła głę­boki wdech. Czuła, jak po­wie­trze drży, prze­cho­dząc przez jej po­spi­nane mocno mię­śnie. Co się, do cho­lery, stało?!

– W co się wplą­ta­łeś? – za­py­tała. – Dla­czego przy­sze­dłeś do nas po broń i dla­czego, na­ra­ża­jąc na ta­kie nie­bez­pie­czeń­stwo, nie wta­jem­ni­czy­łeś nas w sprawę? Prze­cież by­śmy ci po­mo­gli – za­pew­niała, sta­ra­jąc się nie pa­trzeć mu w sze­roko otwarte mar­twe oczy.

Nie chciała wi­dzieć prze­strze­lo­nej głowy. Dziury wlo­to­wej i wy­lo­to­wej. Ka­wał­ków mó­zgu, które roz­bry­znęły się na dy­wa­nie, ścia­nie i ka­na­pie. Nie chciała, ale wie­działa, że ten ob­raz, ogar­nięty wzro­kiem tylko przez se­kundę, gdy we­szła do domu, już za­wsze przy niej bę­dzie.

Mó­wiła do Da­wida tak, jakby jego duch był z nią w po­koju, jakby uno­sił się po­wie­trzu i mógł od­po­wie­dzieć jej na wszyst­kie nur­tu­jące ją py­ta­nia, ale nie­stety żadna z od­po­wie­dzi do niej nie do­tarła.

Usły­szała szczęk zamka w drzwiach i znów się spięła. Po­czuła silny strach i ukłu­cie w sercu. Jakby ktoś dźgnął ją w to miej­sce grubą igłą.

– Olga?! Zna­la­złem Na­boja błą­ka­ją­cego się na ze­wnątrz. Za­mkną­łem go w ogro­dzie. Co się dzieje?

Z ko­ry­ta­rza do­cho­dził do niej głos Kor­nela. Po chwili usły­szała też jego kroki. Za chwilę mąż sta­nie obok niej i zro­zu­mie, że to je­den z naj­gor­szych dni w jego ży­ciu. A ona bę­dzie mu­siała zro­bić wszystko, żeby mu po­móc. Spoj­rzała na niego ze smut­kiem i wy­ma­lo­wa­nym na twa­rzy po­czu­ciem winy, choć prze­cież nie uczy­niła nic złego.

– Nie! – po­wie­dział sta­now­czo, wi­dząc na pod­ło­dze mar­twego przy­ja­ciela. – Nie!!! – wrza­snął.

Rzu­cił się zroz­pa­czony w kie­runku nie­ru­cho­mego ciała i ukląkł przy nim. Mimo szoku za­cho­wy­wał się ostroż­nie. Uwa­żał, żeby nie za­trzeć po­ten­cjal­nych śla­dów. Zła­pał Da­wida za dłoń, a w jego oczach po­ja­wiły się łzy. Krę­cił prze­cząco głową, chcąc za­kląć rze­czy­wi­stość. Ma­jąc na­dzieję, że to wszystko jest je­dy­nie po­nu­rym żar­tem, że Da­wid za­raz wsta­nie i po­wie, że są w ukry­tej ka­me­rze, że to ja­kieś ma­ka­bryczne przy­ję­cie hal­lo­we­enowe. Cze­kał, ale nic ta­kiego się nie wy­da­rzyło.

– Spraw­dza­łaś puls? – za­py­tał na­gle, prze­su­wa­jąc dłoń na nad­gar­stek Da­wida, a palce dru­giej przy­ło­żył do tęt­nicy szyj­nej. – We­zwa­łaś ka­retkę? Olga! Dla­czego nic nie mó­wisz? Trzeba we­zwać po­go­to­wie, rusz się!

Nie mo­gła na to pa­trzeć. Serce pę­kało jej na mi­lion ka­wał­ków, kiedy ob­ser­wo­wała Kor­nela w tym sta­nie. Po­de­szła do niego od tyłu, kuc­nęła i przy­lgnęła do jego ple­ców. Cały drżał.

– Ko­cha­nie, Da­wid nie żyje – wy­szep­tała. – Już nic nie da się zro­bić.

– Nie! Da się. On jest jesz­cze cie­pły. Da się coś zro­bić! – wy­rzu­cał z sie­bie za­pew­nie­nia, jakby mo­gły zmie­nić rze­czy­wi­stość. – Ura­tu­jemy go. Zo­ba­czysz. Ura­tu­jemy!

Wy­cią­gnął z kie­szeni spodni te­le­fon.

– Prze­stań. – Chwy­ciła jego iPhone’a i za­brała mu go ener­gicz­nym ru­chem. – Ni­g­dzie nie dzwoń. Mu­simy usta­lić wspólną wer­sję.

– Od­daj. – Spoj­rzał na nią groź­nym wzro­kiem. – Od­daj mi ten cho­lerny te­le­fon. Ura­tu­jemy go!

– Prze­stań! – wy­krzyk­nęła w końcu. – Otrzą­śnij się!

Po­de­rwała się z miej­sca i ode­szła od ciała. Wie­działa, że Kor­nel pój­dzie za nią, i wo­lała sta­nąć jak naj­da­lej od miej­sca zbrodni, żeby jej mąż nie zo­sta­wił tam wię­cej swo­ich śla­dów, niż już to uczy­nił.

– Da­wid nie żyje, ro­zu­miesz?! Ktoś za­bił go w na­szym domu i ten ktoś za chwilę spro­wa­dzi na nas po­li­cję. Mu­simy się na to przy­go­to­wać, ro­zu­miesz? – Po­trzą­snęła nim, bo za­cho­wy­wał się jak w amoku.

– My je­ste­śmy z po­li­cji – od­po­wie­dział.

– Tak, ale w tej sy­tu­acji sta­no­wimy stronę w śledz­twie, które za chwilę się roz­pocz­nie. A ty bę­dziesz głów­nym po­dej­rza­nym. Po­słu­chaj... – Chwy­ciła go za ra­miona i spoj­rzała mu pro­sto w oczy. – To ty bę­dziesz głów­nym po­dej­rza­nym. To z two­jej broni go za­strze­lono. Wy­czy­ści­łam ją, ale może po­win­ni­śmy ją scho­wać?

– Wy­czy­ści­łaś? Scho­wać? – po­wta­rzał, jakby nie do­cie­rał do niego sens usły­sza­nych słów.

– Kor­nel! – Po­now­nie nim po­trzą­snęła. – Po­trze­buję cię tu­taj, ro­zu­miesz? Ktoś chce nas w coś wpa­ko­wać. Cie­bie chce w coś wpa­ko­wać, a my nie wiemy, kto, w co i dla­czego! Mu­sisz się opa­no­wać i za­cząć trzeźwo my­śleć. Chodź.

Zła­pała go za rękę i po­cią­gnęła do ła­zienki. Kiedy sta­nęli przy umy­walce, prze­krę­ciła ku­rek i wbiła spoj­rze­nie w Kor­nela.

– Ob­myj twarz. Mu­sisz na­tych­miast za­cząć ra­cjo­nal­nie my­śleć – po­wtó­rzyła. – Ro­zu­miesz?

Spoj­rzał na nią i przez mo­ment mie­rzyli się wzro­kiem, ale wy­ko­nał po­le­ce­nie. Zimna woda na­tych­miast go otrzeź­wiła.

– Ro­zu­miem – od­parł już przy­tom­niej.

– Na ża­łobę przyj­dzie czas, ale póź­niej. – Po­ło­żyła Kor­ne­lowi dłoń na ra­mie­niu, kiedy pa­trzył bez emo­cji w swoje od­bi­cie w lu­strze. – Te­raz mu­simy po­my­śleć i usta­lić fakty i ze­zna­nia.

Wi­działa, jak wzbiera w nim złość. Nie na nią, a na praw­dzi­wego mor­dercę. Do­brze. Uznała, że złość jest lep­sza od po­czu­cia bez­sil­no­ści. Złość może na­krę­cać do dzia­ła­nia i do­da­wać ener­gii i mocy spraw­czej. Mu­siała tylko uwa­żać, by ta złość go nie za­śle­piła. By przyj­rzał się fak­tom.

– Czy po­wiemy po­li­cji, że Da­wid był u nas dwa ty­go­dnie temu i mó­wił, że wplą­tał się w po­ważną sprawę? – za­py­tała, kiedy wy­szli z ła­zienki i sta­nęli w anek­sie ku­chen­nym.

– Tak – rzu­cił. – Nie – na­tych­miast się po­pra­wił.

– Słu­chaj, może po­win­ni­śmy o tym po­wie­dzieć – od­parła ostroż­nie Olga. – Przy­szedł zde­ner­wo­wany, po­trze­bo­wał noc­legu, uśpił nas pro­chami, czym na­ra­ził na nie­bez­pie­czeń­stwo na­szą córkę. A co wię­cej, wy­cią­gnął wtedy z sejfu twoją broń, któ­rej kra­dzież zgło­si­łeś. Tak więc mu­simy to po­wie­dzieć. Ina­czej ze­zna­nia nie będą się zga­dzały. Moim zda­niem nie mo­żemy tego prze­mil­czeć.

– Nie zgłosi prze­cież, że to on ją ukradł – oznaj­mił z wy­pi­sa­nym na twa­rzy po­czu­ciem winy.

– Słu­cham? – Spoj­rzała na niego z nie­do­wie­rza­niem.

Do­piero kiedy za­dała mu to py­ta­nie, przy­po­mniała so­bie, że już jej o tym mó­wił, ale zu­peł­nie wy­le­ciało jej to z głowy. A może po pro­stu to wy­parła, bo od po­czątku po­stę­po­wa­nie Kor­nela w tej spra­wie bu­dziło w niej głę­boki, we­wnętrzny sprze­ciw.

– Nie zro­bi­łem tego – wes­tchnął. – Wie­dzia­łem, że mu­siał mieć pro­blemy. I to bar­dzo duże pro­blemy, skoro nas o nich nie po­in­for­mo­wał. Ukry­wał się. Nie mo­głem mu tego zro­bić. Zgło­si­łem kra­dzież, ale nie sprawcę. Nie opo­wie­dzia­łem, jak było na­prawdę.

– Nie mo­głeś mu tego zro­bić?! – wark­nęła. – Prze­cież Da­wid dzia­łał z roz­my­słem. Świa­do­mie przy­szedł do na­szego domu, w któ­rym wy­cho­wu­jemy na­sze dzieci. Wpa­ko­wał się w ja­kieś szambo, o któ­rym nie chciał ni­czego po­wie­dzieć, odu­rzył nas, za­brał broń i uciekł. To dla­tego nas uśpił, żeby mieć czas na ulot­nie­nie się. Do­sko­nale wie­dział, że to zgło­sisz, li­czył się z tym, i na pewno chciał, że­byś to zro­bił. Nie wpa­ko­wałby cię w taką hi­sto­rię, na­ra­ża­jąc na utratę pracy, w przy­padku gdy­byś go krył, a z two­jej broni on by ko­goś za­bił. Bo pew­nie to za­mie­rzał. Ina­czej by jej nie po­trze­bo­wał. A ty mi mó­wisz, że tego nie zgło­si­łeś?

– Nie. I nie mam ni­czego na swoją obronę. My­śla­łem, że wie, co robi, i chcia­łem dać mu czas.

– To jak wy­tłu­ma­czy­łeś, że nie uszko­dzono sejfu? Tylko Da­wid znał szyfr do niego. Trzeba było to zgło­sić. Te­raz wyj­dzie na to, że sfin­go­wa­łeś kra­dzież, żeby go za­bić. – Za­częła cho­dzić w tę i z po­wro­tem po cia­snej prze­strzeni aneksu.

– To nie tak – od­parł szybko Kor­nel. – Po­cze­kaj. Zgło­si­łem kra­dzież ca­łego sejfu, w któ­rym trzy­ma­łem broń.

– Prze­cież ten sejf tu jest i po­li­cjanci, któ­rzy tu przy­jadą, na pewno po­wiążą fakty. – Zła­pała się za bo­lące skro­nie. – Boże! Co ty naj­lep­szego zro­bi­łeś?

– Olga! – pod­niósł głos. – Te­raz to ty się uspo­kój. Tak jak mó­wi­łaś, nie mamy czasu. I wcale nie dla­tego, że za­bójca na­śle na nas służby. Skoro na­dal nie wi­dzimy na pod­jeź­dzie po­li­cyj­nych ko­gu­tów, to pew­nie nic ta­kiego się nie sta­nie. Ale to nie jest dla nas do­bre.

– Dla­czego? – za­py­tała prze­stra­szona. Kom­plet­nie nie wie­działa, jak po­winni ogar­nąć ten te­mat.

– Bo to my mu­simy za­wia­do­mić po­li­cję, i to jak naj­szyb­ciej. Będą spraw­dzać czas na­szej re­ak­cji. Wy­py­ty­wać są­sia­dów, o któ­rej przy­szli­śmy do domu. Spraw­dzać lo­go­wa­nia te­le­fo­nów ko­mór­ko­wych. Z ła­two­ścią od­kryją, że mi­nął zbyt długi czas jak na pra­wi­dłowe za­cho­wa­nie się po od­kry­ciu we wła­snym sa­lo­nie trupa.

– Po­wiemy, że by­li­śmy w szoku, że... Nie. – Po­trzą­snęła głową. – To bez sensu. Masz ra­cję.

– Tak. Dość czę­sto pro­wa­dzimy do­cho­dze­nia w spra­wie mor­derstw i znamy pro­ce­dury. Mu­simy za­dzwo­nić.

– Co z tym sej­fem? Gdy od­kryją, że kła­ma­łeś przy zgła­sza­niu kra­dzieży, i spraw­dzą, że to z two­jego pi­sto­letu za­strze­lono Da­wida, to czeka cię nie tylko oskar­że­nie o za­bój­stwo, ale i po­stę­po­wa­nie ad­mi­ni­stra­cyjne w spra­wie upo­zo­ro­wa­nia wła­ma­nia. Wtedy mo­żesz stra­cić prawo do po­sia­da­nia broni, a co za tym idzie, do wy­ko­ny­wa­nia za­wodu.

– Je­śli mnie za­mkną, to i tak nie bę­dzie mi to do ni­czego po­trzebne. A sejf jest nowy.

Przez chwilę Olga my­ślała, że się prze­sły­szała.

– Jak to nowy?

– No, zgło­si­łem kra­dzież sta­rego, ra­zem z bro­nią, więc na­le­żało się po­zbyć sta­rego. Za­ko­pa­łem go w le­sie. I ku­pi­łem nowy, iden­tyczny z wy­glądu, ale z in­nymi nu­me­rami iden­ty­fi­ka­cyj­nymi. Cza­sem za­bie­ramy do domu broń służ­bową, więc mu­simy mieć sejf albo me­ta­lową szafę. Wi­dzisz, na­wet nie za­uwa­ży­łaś tej wy­miany. Nie martw się, o wszystko za­dba­łem.

– Tak czy siak, Da­wida za­bito z two­jego pi­sto­letu.

– Nie mam pro­chu na rę­kach ani mo­tywu, zresztą prze­by­wa­łem gdzie in­dziej – od­parł Kor­nel. – Jak do­brze pój­dzie, sprawę do­staną nasi. Mó­wimy prawdę. Poza in­for­ma­cją, że Da­wid się u nas po­ja­wił. Trzy­mamy się tego, że go nie było i nie wiemy, kto ukradł broń. Nie wiemy też, dla­czego Da­wid zna­lazł się tu­taj dzi­siaj. Miał za­pa­sowe klu­cze do na­szego domu, więc mógł wejść bez pro­blemu, kiedy tylko chciał, i to bez na­szej wie­dzy. Po­winni sko­ja­rzyć, że mógł to zro­bić rów­nież tej nocy, gdy skra­dziono sejf. Dwie go­dziny temu na­wet nie było nas w domu, a pew­nie wtedy do niego strze­lono. Nie martw się. I usta­lamy, że...

Olga pa­trzyła na męża i po­ta­ki­wała. Sta­rała się nie oce­niać, czy plan jest do­bry, czy zły. Naj­waż­niej­sze, żeby był spójny i żeby oboje mó­wili to samo.

– Do­brze. Dzwoń, a ja po­jadę od­dać ta­śmy Ja­go­dzie.

– Ta­śmy Ja­go­dzie? – Na czole Kor­nela po­ja­wiła się po­przeczna zmarszczka.

– Za­nim wy­czy­ści­łam broń, ze­bra­łam od­ci­ski na pu­der i ta­śmę kle­jącą. Mu­szę je gdzieś scho­wać, ale naj­le­piej bę­dzie od razu za­wieźć je do tech­ni­ków kry­mi­na­li­stycz­nych. My­ślę, że mo­żemy za­ufać Ja­go­dzie. Przyj­mie próbki i spraw­dzi je poza ofi­cjal­nym pro­to­ko­łem. Gdy przy­je­dzie po­li­cja, po­wiedz, że po­je­cha­łam za­wieźć rze­czy dzieci do dziad­ków, bo wie­dzia­łam, że mu­szą zo­stać tam na noc. We­zmę torby i na­prawdę pod­rzucę im ciu­chy. Wra­cam za go­dzinę.