Toksyczne układy ebook i audiobook

Teo­rie spi­skowe Big Pharma (Big Pharma con­spi­racy the­ories – Wi­ki­pe­dia, wolna en­cy­klo­pe­dia, tłu­ma­cze­nie Go­ogle)

Teo­rie spi­skowe Wiel­kiej Pharmy to teo­rie spi­skowe, które twier­dzą, że spo­łecz­ność me­dyczna w ogóle, a firmy far­ma­ceu­tyczne w szcze­gól­no­ści, zwłasz­cza duże kor­po­ra­cje, dzia­łają w zło­wro­gich ce­lach i prze­ciwko do­bru pu­blicz­nemu, że ukry­wają sku­teczne me­tody le­cze­nia, a na­wet po­wo­dują i po­gar­szają sze­roki za­kres cho­rób w ce­lach za­rob­ko­wych lub z in­nych nie­go­dzi­wych po­wo­dów.

Big Pharma (https://dic­tio­nary.cam­bridge.org)

Llarge phar­ma­ceu­ti­cal com­pa­nies (= com­pa­nies pro­du­cing me­di­cal drugs), espe­cially when these are seen as ha­ving a po­wer­ful and bad in­flu­ence – duże kor­po­ra­cje far­ma­ceu­tyczne (firmy pro­du­ku­jące leki), zwłasz­cza te uwa­żane za ma­jące wład­czy i ne­ga­tywny wpływ (na lu­dzi).

Drogi Czy­tel­niku!

Wszyst­kie moje książki, choć osa­dzone są w re­al­nie ist­nie­ją­cych mia­stach i kra­jo­bra­zach, sta­no­wią wy­łącz­nie fik­cję li­te­racką. Wszel­kie opi­sy­wane w nich in­sty­tu­cje, firmy oraz osoby są wy­łącz­nie wy­two­rem mo­jej wy­obraźni i w ża­den spo­sób nie po­winny być utoż­sa­miane z re­al­nie ist­nie­ją­cymi.

Sama na­zwa Big­Pharma, którą w tym kry­mi­nale nada­łam przed­się­bior­stwu far­ma­ceu­tycz­nemu, za­po­ży­czona zo­stała z wy­żej wy­mie­nio­nych źró­deł, a wszel­kie po­do­bień­stwa do in­nych firm, czy to w na­zwie, czy w struk­tu­rze or­ga­ni­za­cji, są zu­peł­nie przy­pad­kowe i nie­za­mie­rzone.

Przez wiele lat pra­co­wa­łam dla kor­po­ra­cji far­ma­ceu­tycz­nych i z ca­łym prze­ko­na­niem mogę stwier­dzić, że firmy te dzia­łały za­wsze zgod­nie z pra­wem, etyką i tro­ską o pa­cjenta, a hi­sto­ria przed­sta­wiona w tej książce jest fik­cyjna i stwo­rzona wy­łącz­nie na po­trzeby roz­rywki czy­tel­ni­ków.

Ży­czę mocy wra­żeń!

Trzask tłu­czo­nego szkła roz­legł się po kuchni, kiedy Ma­ria Za­toń­ska upu­ściła szklankę. Resztki her­baty z ka­wał­kami szkła utwo­rzyły nie­bez­pieczny ko­laż. Nie za­mie­rzała jed­nak te­raz sprzą­tać, bo wszyst­kie siły opu­ściły ją mo­men­tal­nie. Le­dwo trzy­mała się na no­gach. Chwy­ciła się blatu. Wie­działa, że se­kundy dzielą ją od upadku i ude­rze­nia głową w zimne, ce­ra­miczne płytki na pod­ło­dze. Zlę­kła się. Nie chciała, żeby jej głowa roz­trza­skała się jak ta szklanka. Tylko nie to, po­my­ślała i wzięła głę­boki od­dech, a po­tem po­wol­nym kro­kiem, pod­trzy­mu­jąc się me­bli, po­wle­kła się do krze­sła przy stole w po­koju. Kiedy usia­dła, ode­tchnęła z ulgą, choć tylko na chwilę. Od dawna cho­ro­wała na serce, co­dzien­nie ły­kała sie­dem ta­ble­tek, by móc w miarę nor­mal­nie funk­cjo­no­wać, kilka razy dzien­nie mie­rzyła so­bie ci­śnie­nie. Mimo mi­go­ta­nia przed­sion­ków i aryt­mii do tej pory mo­gła żyć w miarę nor­mal­nie, choć nie było mowy o moż­li­wo­ści kom­plet­nego wy­le­cze­nia. Te­raz czuła, że dzieje się z nią coś złego. Z każdą se­kundą opa­dała z sił i od­pły­wała w nie­byt. Czy to już ko­niec, czy los tylko tyle ma jej do za­ofe­ro­wa­nia? To prawda, że swoje już prze­żyła – sie­dem­dzie­siąt trzy lata, do­ro­słe dzieci pra­cu­jące w Nor­we­gii i wnuki, na któ­rych wspo­mnie­nie za­krę­ciła jej się łza w oku. Może i nie­któ­rzy uzna­wali ją za starą i nie dra­ma­ty­zo­wa­liby, gdyby dziś ode­szła, ale na Boga! Dla niej to nie był jesz­cze czas, by umie­rać! Drżą­cymi rę­koma chwy­ciła le­żący na stole te­le­fon ko­mór­kowy i wy­brała nu­mer do są­siadki. Znała ją od trzy­dzie­stu trzech lat, czyli od chwili kiedy jej świę­tej pa­mięci matka przy­nio­sła ją w be­ciku ze szpi­tala do domu obok.

– Dzień do­bry, pani Ma­rio. – Roz­brzmiał dźwięczny głos ra­do­snej jak za­wsze dziew­czyny.

– Au­re­lio... – wy­szep­tała star­sza pani zu­peł­nie bez ener­gii. Da­lej nie miała siły mó­wić. Jakby mu­siała od­po­czy­wać po każ­dym sło­wie.

– Halo? – Głos ko­biety w słu­chawce za­brzmiał te­raz po­waż­niej. – Pani Ma­rio, coś się dzieje? Halo?!

– Mo­żesz... przyjść... Ja... Coś... jest... nie tak... – wy­du­siła z wy­sił­kiem. Na­wet sama sie­bie le­dwo sły­szała.

– Już lecę!

Po dwóch mi­nu­tach, które, o dziwo, nie cią­gnęły się jak go­dziny, pani Ma­ria zo­ba­czyła w progu prze­stra­szoną są­siadkę. Po­dzię­ko­wała so­bie w my­ślach, że była na tyle prze­zorna, by trzy­mać u Au­re­lii za­pa­sowy klucz. Gdyby coś jej się stało, a drzwi po­zo­stały za­mknięte, nikt nie zdo­łałby jej po­móc. Ma­ria Za­toń­ska le­dwo trzy­mała się w po­zy­cji sie­dzą­cej, gar­biąc się i chwie­jąc nie­bez­piecz­nie na krze­śle.

– Pro­szę się prze­nieść na ka­napę i oprzeć. Po­mogę pani. – Dłu­go­włosa blon­dynka wzięła star­szą ko­bietę pod ręce i nie­mal prze­nio­sła na drugi ko­niec po­koju. – A te­raz zmie­rzymy ci­śnie­nie. Pani Ma­rio, sły­szy mnie pani? – za­py­tała gło­śniej, bo po­wieki go­spo­dyni zda­wały się być co­raz cięż­sze i na co­raz dłu­żej opa­dały. – Pani Ma­rio, nie może pani spać, sły­szy mnie pani?! – nie­mal krzy­czała, choć prze­cież sta­rała się za­cho­wać spo­kój. Usi­ło­wała przy­po­mnieć so­bie po­stę­po­wa­nie, któ­rego uczyła się nie­dawno na szko­le­niach z pierw­szej po­mocy, gdyby ktoś przy niej stra­cił przy­tom­ność, do­stał za­wału czy udaru. Wtedy wszystko wy­da­wało się ja­sne i pro­ste. A te­raz? Cho­lera! Cho­lera ja­sna, jak to tłu­ma­czono? Gdyby to był za­wał, to po­ło­żyć i nogi do góry czy jed­nak po­sa­dzić i po­de­przeć plecy? Au­re­lia go­rącz­kowo ła­mała so­bie głowę, ale zna­la­zła tylko jedno słowo: Po­mocy!

– Sto dwa­dzie­ścia na sie­dem­dzie­siąt, można po­wie­dzieć książ­kowe, ale tętna nie ła­pie – po­wie­działa, kiedy elek­tro­niczna ma­szyna wy­dała jesz­cze raz ci­chy pisk i za­bu­czała, pom­pu­jąc po­now­nie po­wie­trze do rę­kawa umiesz­czo­nego na ra­mie­niu ko­biety. Au­re­lia wy­cią­gnęła te­le­fon i w po­śpie­chu za­dzwo­niła do Se­ba­stiana. Skoń­czył wpraw­dzie psy­chia­trię i z pew­no­ścią nie zaj­mo­wał się pa­cjen­tami kar­dio­lo­gicz­nymi, ale prze­cież stu­dia me­dyczne to stu­dia me­dyczne. Mu­siał umieć jej po­móc! Długi prze­ry­wany sy­gnał zda­wał się trwać wiecz­ność i kiedy w końcu usły­szała ci­che trza­śnię­cie, po­my­ślała, że Se­ba­stian wła­śnie ode­brał.

– Se­buś, je­stem u pani Ma­rii, mam tu pod­bram­kową sy­tu­ację, mo­żesz mi po­móc i po­in­stru­ować, co mam ro­bić? – przed­sta­wiła jed­nym tchem, jed­nak jej po­cząt­kowa ulga zmie­niła się w jesz­cze więk­szą pa­nikę, kiedy usły­szała głos swo­jego part­nera in­for­mu­ją­cego, że nie może w tej chwili ode­brać, prosi o zo­sta­wie­nie nu­meru i po­stara się od­dzwo­nić w pierw­szej moż­li­wej chwili.

Spoj­rzała na ko­bietę ze stra­chem. Pani Ma­ria wy­glą­dała jak oaza spo­koju. Jakby błogo za­sy­piała po przy­jem­nie spę­dzo­nym dniu. I ten wi­dok prze­ra­ził Au­re­lię bar­dziej, niż gdyby zo­ba­czyła otwarte zła­ma­nie z wy­sta­jącą ko­ścią udową i le­jącą się krew. Ni­gdy wcze­śniej nie wi­działa, jak ktoś umiera. Ale prze­cież umie­ra­nie było na­tu­ralną ko­leją rze­czy w ży­ciu czło­wieka. Po­my­ślała, że to jest wła­śnie śmierć i że można zro­bić już tylko jedno. Być z ko­na­jącą. Trzy­mać ją za rękę i nie po­zwo­lić, żeby pani Ma­ria od­cho­dziła sama. Ale naj­pierw spró­buje ją ura­to­wać.

– Pani Ma­rio, ile to dwa plus dwa? – za­py­tała, przy­po­mi­na­jąc so­bie, żeby spraw­dzić lo­giczne my­śle­nie.

– Czte... Cztery – ci­cho od­parła ko­bieta.

– Bar­dzo do­brze. A gdzie pani mieszka? W ja­kim mie­ście?

Ko­bieta po­pa­trzyła na nią ze zdzi­wie­niem, tro­chę tak, jakby chciała ją wy­śmiać za te nie­do­rzeczne py­ta­nia, ale nie miała na to siły.

– No? W ja­kim mie­ście? – Au­re­lii trzę­sły się nogi ze zde­ner­wo­wa­nia, kiedy po­na­glała mdle­jącą, sto­jąc przy sta­rej, czar­nej, skó­rza­nej ka­na­pie w sa­lo­nie, którą pa­mię­tała jesz­cze z dzie­ciń­stwa.

– Je-le-nia Gó... ra. – Każda sy­laba kosz­to­wała pa­nią Ma­rię wiele wy­siłku. Chora stała się zimna i lepka od potu. I per­ga­mi­nowo blada. Au­re­lia po­my­ślała, że to dziwne, ale jej są­siadka wy­gląda te­raz tak młodo. Wszyst­kie zmarszczki z jej twa­rzy znik­nęły, a cera przy­po­mi­nała skórę nie­mow­laka.

– Znowu nic – po­wie­działa do sie­bie, kiedy na ekra­nie za­miast war­to­ści tętna wy­sko­czyły tylko li­terki HI. – Pani Ma­rio, ma pani za wy­so­kie tętno. Przy­rząd nie jest w sta­nie za­re­je­stro­wać go na skali. Dzwo­nię po ka­retkę.

– Nie... – Na twa­rzy ko­biety po­ja­wił się gry­mas bólu i prze­ra­że­nia. – Nie chcę... Bła... gam... – Reszt­kami sił chwy­ciła Au­re­lię za ra­mię, ale choć chciała ści­snąć je mocno, nie była w sta­nie tego zro­bić. Jej oczy z prze­ra­że­nia otwo­rzyły się za to sze­rzej. Pró­bo­wała po­de­rwać się z miej­sca. Mózg funk­cjo­no­wał spraw­nie, ale ciało od­ma­wiało po­słu­szeń­stwa na­wet w naj­bar­dziej pod­sta­wo­wych czyn­no­ściach. Au­re­lia jej nie słu­chała. Mu­siała we­zwać ka­retkę, sama nie miała po­ję­cia, co zro­bić da­lej.

– Halo? Dzień do­bry, mam tu ko­bietę, która mi mdleje, nie jest w sta­nie mó­wić, cho­dzić, nic. Leży i jakby za­sy­pia. Jest po sie­dem­dzie­siątce i z tego, co wiem, cho­ruje na serce. Ci­śnie­nie w nor­mie, tętno tak wy­so­kie, że ma­szyna nie wy­chwy­tuje. Po­daję ad­res: Je­le­nia Góra, ulica Księ­ży­cowa 7 – mó­wiła jed­nym tchem, chcąc prze­ka­zać jak naj­szyb­ciej naj­waż­niej­sze in­for­ma­cje, na wy­pa­dek gdyby po­łą­cze­nie na­gle się ze­rwało z nie­wia­do­mych przy­czyn. – Pro­szę? Nie, nie wiem, ja­kie leki bie­rze ani na co do­kład­nie cho­ruje. Wiem, że miała ja­kieś za­biegi na serce, ale nie wiem ja­kie. Niech pani wy­śle ka­retkę jak naj­szyb­ciej. Pro­szę! Przed chwilą jesz­cze lo­gicz­nie kon­tak­to­wała, ale te­raz za­sy­pia. Dzwo­niła do mnie chwilę wcze­śniej, mó­wiąc, że źle się czuje. Nie wiem, co ro­bić, ona chyba umiera. Tak, do­brze. Do­brze, cze­kamy. – Roz­łą­czyła się. Po­kle­pała pa­nią Ma­rię po ręce. – Bę­dzie do­brze, spo­koj­nie, za­raz przy­jadą, tylko niech mi pani nie za­sy­pia. Za­raz bę­dzie ka­retka i za­bie­rze pa­nią do szpi­tala. – Nie była pewna, kogo bar­dziej chciała uspo­koić tymi sło­wami, ją czy sie­bie. Miała wra­że­nie, że obie po­trze­bują po­cie­sze­nia. Serce wa­liło jej jak mło­tem, za­częła się po­cić. Oby tylko zdą­żyli, po­wta­rzała w my­ślach.

– Nie... – Po po­licz­kach pani Ma­rii po­pły­nęły nie­spo­dzie­wa­nie łzy. Cała drżała. – Nie... Nie po... jadę...

– Dla­czego? – Au­re­lia po­chy­liła się nad le­żącą. Czyżby za­czy­nała bre­dzić? – Musi pani je­chać. Dla­czego pani nie chce?

– Oni... mnie... tam... za-bi-ją...

Choć Au­re­lia wie­działa, że starsi lu­dzie czę­sto boją się szpi­tali, w to­nie głosu są­siadki i jej sło­wach wy­czuła coś po­twor­nie zło­wiesz­czego. Po karku prze­le­ciał jej zimny dreszcz.

Zma­sa­kro­wane zwłoki Be­aty No­wak le­żały na pod­ło­dze w sa­lo­nie jej oka­za­łego domu w Szklar­skiej Po­rę­bie. No­wego na­bytku, na który mo­gła so­bie po­zwo­lić dzięki ogrom­nym pre­miom, ja­kie przez ostat­nie dwa lata otrzy­my­wała w kor­po­ra­cji far­ma­ceu­tycz­nej. Nie zdą­żyła się nim na­cie­szyć. Ciało, ob­wą­chi­wane wła­śnie przez kota – je­dy­nego jej współ­lo­ka­tora, znaj­do­wało się w po­kracz­nej po­zy­cji, jakby każdy czło­nek skie­ro­wano w inną stronę świata. Z kil­ku­dzie­się­ciu ran kłu­tych, go­łym okiem wi­docz­nych na­wet z da­leka, jesz­cze przed chwilą są­czyła się krew, któ­rej pełno było wszę­dzie wo­kół. Gę­sta, lepka maź za­sty­gała na par­kie­cie i me­blach. Męż­czy­zna ob­ró­cił się na bok i przyj­rzał uważ­nie zwło­kom. Miał wra­że­nie, że te­raz z tych dziur ula­tuje coś w ro­dzaju wą­tłej pary, jakby w wy­niku schło­dze­nia albo jakby du­sza się uno­siła i ula­ty­wała pro­sto do nieba. Za­śmiał się pod no­sem. Ja­kiego, kurwa, nieba? Ta suka pój­dzie pro­sto do pie­kła! Duża rę­ko­jeść noża wbi­tego w brzuch wy­sta­wała w oko­licy pępka. To było miej­sce ostat­niego pchnię­cia. Da­lej nie miał już siły dziu­ra­wić.

Czy Be­ata No­wak się bro­niła? A jakże! Ale tylko na po­czątku. Kiedy wbił w nią ostrze po raz pierw­szy, wpa­dła w pa­nikę i rzu­ciła się do ucieczki. Ro­biła to nie­po­rad­nie, spa­ra­li­żo­wana stra­chem i ogra­ni­czona ru­chowo z po­wodu prze­rwa­nych mię­śni, a być może i uszko­dzo­nych na­rzą­dów we­wnętrz­nych. Po­ty­kała się i upa­dała, ale pchana wolą ży­cia oraz wy­twa­rza­nymi w nad­mia­rze przez nad­ner­cza ad­re­na­liną, hor­mo­nem stresu, walki i ucieczki, a także kor­ty­zo­lem, hor­mo­nem stresu, co rusz wsta­wała i bie­gła w stronę drzwi. Wszę­dzie zo­sta­wiała czer­wone ślady krwi. Pró­bo­wała uci­skać ranę, by za­ta­mo­wać krwa­wie­nie, ale było to trudne, gdyż dziura w ciele oka­zała się bar­dzo głę­boka.

Pa­trzył na nią, sto­jąc nie­ru­chomo. Po­zwo­lił jej tro­chę po­ucie­kać, sy­cił się jej prze­ra­że­niem. Po raz pierw­szy to nie on był za­szczuty, to nie na niego z góry pluli tacy jak ona. Po­my­ślał, że to dziwne uczu­cie, wi­dzieć ko­goś tak po­zba­wio­nego uczuć i gar­dzą­cego in­nymi te­raz prze­ra­żo­nego i bła­ga­ją­cego o li­tość. Nie­rze­czy­wi­ste, nie­re­alne, zu­peł­nie nie­pa­su­jące do tego, do czego przy­wykł. Nie po­tra­fił na­wet zli­czyć, ile razy to on był na skraju wy­czer­pa­nia, kiedy łzy za­le­wały mu oczy, kiedy my­ślał, że nie da już rady zno­sić tego, co zgo­to­wał mu los i tacy lu­dzie jak Be­ata No­wak. Ale w ży­ciu nic nie trwa wiecz­nie i karty cza­sem się od­wra­cają. Wie­dział, że na­wet gdyby darła się wnie­bo­głosy, i tak nikt jej nie usły­szy, bo dom znaj­duje się na od­lu­dziu.

Nie­trudno było ją zła­pać. Wbił w nią nóż po raz ko­lejny i spoj­rzał głę­boko w oczy. Chciał, żeby na niego pa­trzyła, żeby wi­działa go do końca. A po­tem stało się coś, co go za­sko­czyło. Umarła. Za szybko. Tak po pro­stu. Jakby ucie­kła od cier­pie­nia i spra­wie­dli­wo­ści, jakby znowu nie wzięła od­po­wie­dzial­no­ści za wła­sne czyny. Wy­peł­niło go uczu­cie za­wodu, przy­no­sząc ze sobą złość i fru­stra­cję. Może na­wet i fu­rię. Jak mo­gła! Jak mo­gła tak szybko umrzeć? Bez cier­pie­nia, bez skru­chy, bez żalu za wła­sne winy! Suka! Dźgał ją na oślep raz za ra­zem, wy­ła­do­wu­jąc sku­mu­lo­wany gniew. Krew try­skała po ścia­nach, jemu na twarz, ale to prze­cież bez zna­cze­nia. Gdy się zmę­czył, chwy­cił nóż obu­rącz i ra­ził, aż opadł z sił. Prze­wró­cił się bez­wład­nie na pod­łogę koło jej cie­płego jesz­cze ciała. Nie miał na­wet na tyle mocy, by wy­cią­gnąć nóż.

Sa­pał ciężko, pró­bu­jąc uspo­koić od­dech i my­śli. Czy po­czuł ulgę? Tylko czę­ściową. Zro­bił to, co za­pla­no­wał, zro­bił to, na co ta wiedźma za­słu­gi­wała, ale nie od­czuł wszech­ogar­nia­ją­cego ciało i umysł spo­koju, o któ­rym tak ma­rzył i który spo­dzie­wał się od­na­leźć. Może i spra­wie­dli­wo­ści stało się za­dość, ale wcale nie przy­nio­sła ze sobą lek­ko­ści bytu. No cóż, bę­dzie mu­siał ja­koś z tym żyć. Grunt, że ona już nie żyła. Ta­kie ścierwa nie za­słu­gują na to, by od­dy­chać.