Prolog
SOFIA
Stoję, jakby ktoś zamienił mnie w słup soli, próbując nie zapominać o kolejnym oddechu. W tym momencie jednak wykonywanie nawet tak prostej czynności, jak nabieranie powietrza w płuca, staje się niewyobrażalnie trudne.
Patrzę na ścianę, jeszcze przed chwilą białą i czystą. Teraz zdobią ją drobne plamy krwi i coś jeszcze. Odwracam głowę. Wszystko tutaj przypomina mi jednak, że to nie jest tylko zły sen.
Na podłodze, tuż pod moimi nogami, leży mężczyzna. Jego pomarańczowy T-shirt przesiąknięty jest czerwoną mazią sączącą się z okolic serca. Milczy. Nie żyje.
Wszystko wokół spowija dziwna mgła. Nie jestem tu sama. Docierają do mnie jakieś słowa, których znaczenia nie chcę rozumieć. To wszystko jest po prostu niepojęte.
Ktoś krzyczy. To ja. Właśnie uświadamiam sobie, że wrzask wydobywa się z moich ust.
Łapię się za głowę.
Stojący przede mną facet, niegdyś tak bliski, teraz zupełnie obcy, trzyma pistolet w opuszczonej dłoni.
– Dlaczego to zrobiłeś?! Dlaczego?! – krzyczę.
W mojej głowie ponownie rozlega się huk. Tym razem nieprawdziwy, będący nieodległym wspomnieniem. A może dookoła wciąż roznosi się jego echo? Przed oczami mam sceny sprzed kilku sekund. Ciało upadające w pobliżu moich stóp.
– Kim jesteś, Fabio? Kim się stałeś? – pytam. Nie mogę patrzeć na broń. Boję się jej. Zaczynam drżeć, więc on chowa ją za pasem. Jest jak mrok: ubrany w czarną koszulę i czarne spodnie wygląda jak mieszkaniec piekła. Diabeł z twarzą mężczyzny, któremu oddałam kiedyś swoje serce.
– Perdonami. – Jego niski głos przyprawia mnie o ciarki. Prosi o wybaczenie, choć wcale nie brzmi, jakby żałował. – Życie za życie – mówi, wskazując na moje trzęsące się nogi pokryte moją własną krwią.
Otwieram usta. Nic z tego nie rozumiem. Skąd mógł wiedzieć, że jestem w ciąży? A raczej że byłam w niej jeszcze przed paroma minutami.
Zaczynam płakać, a po chwili mój płacz przeradza się w wycie. To jakiś koszmar, dlatego tak bardzo chcę się obudzić.
– Jak śmiesz, Fabio? Nienawidzę cię! – krzyczę.
Nic o mnie nie wie. Zrywam się z miejsca i ruszam w jego stronę. Uderzam go dłońmi w klatkę piersiową. Raz po raz. Wyładowuję na nim całą frustrację. Nie boję się go. Co mi może zrobić?
– Mnie też zabijesz? – wołam. – Zrób to. Proszę bardzo! – Rozkładam na chwilę ręce w geście poddania. – Strzelaj! – prowokuję dalej, próbując odepchnąć go kolejny raz. Tymczasem on jest oazą spokoju. Łapie mnie za nadgarstki, unieruchamiając je.
– Uspokój się – mówi.
Zastygam, kiedy jego twarz znajduje się tak blisko. Ciemne, niemal czarne oczy przywołują tyle wspomnień. Czuję jego zapach. Wciąż pachnie domem. Wciągam powietrze, na moment zapominając o tym, co wydarzyło się przed chwilą. Tyle lat. To właśnie jego ramiona dawały mi schronienie przed wszystkimi problemami. Potrząsam głową, próbując odgonić te myśli. Nie mogę pozwolić na to, by powróciły. Nie mogę uśpić czujności. To przeszłość, która nie ma nic wspólnego z rzeczywistością.
Wąską przestrzeń pomiędzy nami wypełnia niewyobrażalne napięcie. Duszę się na myśl o tym, co się stało. O tym, co się stanie.
– Vattene... E non azzardarti a tornare. Idź do diabła, Fabio! – szepczę, próbując wykrzesać z siebie resztki sił. Ale nawet mówienie zdaje się przerastać moje możliwości. Tracę siły. Kręci mi się w głowie.
Kiedy otwieram powieki, dostrzegam jego lekko rozwarte usta. Jakby chciał coś powiedzieć. Czuję, że bije się z myślami. Widziałam to tyle razy.
Powoli opuszcza moje dłonie. Zdążyłam już zapomnieć o tym, że je trzymał. Potem oddala się o krok.
– Zabierz dokumenty. Jedziemy do szpitala – mówi rozkazującym tonem. – Przyślę tu kogoś, żeby sprzątnął ten cały syf. – Fabio wskazuje na podłogę, zupełnie jakby miał na myśli jakiś zwyczajny bałagan. Patrzę na martwego Domenica. Nie może już nic mi przekazać, ale nigdy nie zapomnę słów, które tej nocy wypowiedział pod moim adresem. Zamykam oczy, próbując zapomnieć o tym, co dzisiaj zrobił.
Czuję żółć podchodzącą mi do gardła. Mój żołądek się kurczy. Zbiera mi się na wymioty. Przysłaniam ręką usta, ale nie jestem w stanie tego zatrzymać. Odgłos dochodzący z moich ust miesza się z szlochem.
Chcę umrzeć…
Przecieram usta i zerkam na Fabia.
Patrzy mi prosto w oczy. Właśnie zdał sobie sprawę z tego, co mi zrobił.
Nie poznaję go. Kim teraz jest?
Nie wiem już nic. Opuszczam głowę. Zatrzymuję wzrok na czerwonej plamie, która znaczy materiał mojej piżamy. Zerkam na brzuch. Dotykam go dłonią, jakby nie mogąc w to uwierzyć. Krwawię, a to oznacza tylko jedno. Dziecko, które nosiłam pod sercem, musi być martwe.
Rozdział 1
SOFIA
14 lat
Mijam budynki zabytkowej starówki, stawiając ostrożnie stopy na śliskim bruku. Rano padał deszcz. Zdejmuję sweter, bo słońce przygrzewa już coraz mocniej. Przerzucam go przez tornister, który ciąży mi na plecach.
Nie mogę płakać. Do domu już niedaleko. Dom – to miasto nigdy się nim nie stanie. Nigdy! Pomimo tego, co obiecywał papa, morze, na które teraz patrzę, wcale nie zapiera tchu. Klify Vieste nie dorastają do pięt toskańskim wzgórzom.
Nie jestem u siebie. Dziś na pierwszych zajęciach w szkole dobitnie dano mi to odczuć, kiedy większość klasy ignorowała moje próby podjęcia kontaktu. Jakbym była trędowata. Boli mnie brzuch. To uczucie towarzyszy mi od rana. Nie przełknęłam nawet kęsa kanapki, którą papa przygotował dla mnie wczoraj wieczorem.
Jego wczorajsze zapewnienia okazały się tak bardzo nieprawdziwe. Twierdził, że ludzie tutaj są otwarci. Że w szkole czeka mnie wspaniała przygoda. Tymczasem już sam początek okazał się koszmarem. Nie chcę tam wracać. Gdyby mamma wciąż z nami była, wszystko byłoby jak dawniej. Papa śmiałby się tak, jak kiedyś, kiedy wspólnie graliśmy w gry. Biegalibyśmy pomiędzy krzewami winorośli, ścigając się, kto zerwie więcej kiści, kiedy nadchodził czas zbiorów. Chodziłabym do klasy z moimi prawdziwymi przyjaciółmi. Cóż z tego, że mogę do nich zadzwonić, skoro nie mogę poczuć ich obecności. Szczęśliwe życie przeminęło. Teraz zostało mi już tylko to. Łatka toskańskiej wieśniaczki, którą zdążyły mi już przypiąć koleżanki z klasy.
Skręcam w wąską uliczkę i mijam trójkołowe auto. Piaggio Vespa, jak mówi mój ojciec. Pełno ich tutaj, bo wszędzie się mieszczą. Nienawidzę dźwięku ich silników. Nie cierpię gwaru, który panuje na ulicy, choć wydaje się znacznie mniejszy niż przed miesiącem, kiedy pełno było tutaj turystów. Docieram do sfatygowanych drewnianych drzwi i naciskam rozklekotaną klamkę. Przekraczam kamienny próg i wchodzę do środka. Uderza mnie zapach ryb, do którego wciąż nie mogę przywyknąć. Jest okropny. Dom zwyczajnie cuchnie, mimo że przecież papa przynosi ze sobą tylko część tego, co udaje mu się złowić. Cała reszta zostaje sprzedana. Wolałam, kiedy prowadził rodzinną winiarnię. Teraz, tutaj, jest rybakiem. Toskańskie Montefioralle zbyt mocno przypominało mu mamę. Mi też. I co w tym złego? Przecież nie możemy wyrzucić jej ze swojego życia! Nie trzeba było się przeprowadzać. Gorzej już być nie mogło.
– Buon pomeriggio, Sofitina – tata wita mnie pieszczotliwie. Tylko on tak do mnie mówi. Na moment mięknie mi serce. Wcale mi teraz nie pomaga tą czułością. Wręcz przeciwnie. Za moment się rozpłaczę, bo czuję, jak po całym dniu schodzi ze mnie napięcie. Nie chcę tego robić. – I jak pierwszy dzień w szkole? – Ojciec wyciera ręce w ścierkę i podchodzi w moją stronę. Łapie mnie za ramiona, wyraźnie ucieszony moim widokiem.
– Dobrze – odpowiadam krótko. Bo niby co mam mu powiedzieć? Nie chcę go martwić.
Przygląda mi się uważnie. Marszczy brwi. Od śmierci mamy zdążyły trochę posiwieć, podobnie zresztą jak jego włosy. Kiedyś były zupełnie czarne.
– Na pewno?
– Tak – kiwam głową, a potem zdejmuję wysłużony szmaciany tornister. Mieliśmy kupić nowy, ale papa przestał poruszać ten temat. Zrozumiałam, że po prostu nas nie stać.
Siadam przy stole.
– Poznałam nowe koleżanki. Marię, Alice – wyliczam. – Tyle na razie udało mi się zapamiętać. – Uśmiecham się sztucznie. Widzę, że się o mnie troszczy. A ja chcę tylko, żeby wciąż uśmiechał się tak, jak kiedyś. Przy mamie. Jej już nie ma, ale ja wciąż tu jestem. Z nim. Chcę, by o tym pamiętał. – Pokazały mi całą szkołę – kłamię, jak z nut, ale właśnie tak wyobrażałam sobie pierwszy dzień w nowej klasie.
– Bene, bene. Pięknie – powtarza zadowolony. – A nie mówiłem? Apulia to piękny rejon, trzeba tylko dać mu się sobą zachwycić, Sofitina. Dziecko moje – wzrusza się na moment. – Jesteś już taka duża. Ach… – Otrząsa się i odwraca, jakby nie chciał dać po sobie poznać, że coś go poruszyło. W ciągu ostatnich dwóch lat wiele razy słyszałam, jak łamie mu się głos. Nie musi przede mną udawać, że nic się nie dzieje. Wiem, że tęskni za mamą. Mnie też bardzo jej brakuje. – A teraz coś specjalnego – zapowiada, zupełnie zmieniając temat. Sięga po metalowy garnek stojący na nowo zakupionej kuchence. Ta, którą tutaj zastaliśmy, nie nadawała się do użytku. Trzeba było wyłożyć wszystkie oszczędności, aby ją wymienić. – Pappa al pomodoro! – Wskazuje na swoje popisowe danie.
– Dziękuję. – Uśmiecham się i żywo klaszczę w dłonie. Zaciągam się zapachem unoszącym się nad garnkiem. W ciągu paru sekund wszystko to, co jeszcze przed momentem mnie dręczyło, znika jak ręką odjął. To namiastka domu. Moja ulubiona zupa, którą mogłabym jeść codziennie. Uwielbiam ją od zawsze. Podbiegam do szafki, wyjmuję dwa talerze oraz łyżki, a potem zaczynamy zajadać, sprawnie omijając temat szkoły.
* * *
Siedzę w ławce, skupiając wzrok na swoim zeszycie. Nie rozglądam się, by nie prowokować innych. Staram się wtopić w grupę dwudziestu trzech osób znajdujących się w klasie, by pozostać niewidoczną dla tych, którzy chcą rozmawiać ze mną tylko po to, żeby mnie upokorzyć. Próbuję ukryć twarz za włosami, których specjalnie dziś nie związywałam. Wczorajszy warkocz sprawił, że moja twarz była bardziej widoczna.
La maestra, starsza nauczycielka języka włoskiego, pani Lucia, czyta listę obecności. Zaczyna mnie boleć żołądek, bo wiem, że za chwilę będę musiała się odezwać. Czekam na ten moment jak na skazanie.
– Colucci Sofia. – Moje nazwisko pada z jej ust jako trzecie.
– Obecna – odpowiadam.
Za moimi plecami rozlega się chichot.
– Campagnola. Wieśniaczka – drwią ze mnie dziewczyny, które najwyraźniej są popularne w klasie. Ich uwaga bawi także grono chłopaków, więc wszyscy śmieją się w najlepsze.
– Cisza – upomina ich pani Lucia, nie przywiązując większej wagi do tego, co stało się powodem ich śmiechu. A właściwie tego, kto stał się jego powodem.
Nic o mnie nie wiedzą i niczego nie chcą się o mnie dowiedzieć. Bo nie pochodzę z miasta, jak oni. Kiedy wczoraj się przedstawiłam i wspomniałam, że dotychczas mieszkałam w niewielkiej wiosce, ściągnęłam na siebie lawinę niesprawiedliwych ocen. Zaczęto mnie traktować, jakbym była co najmniej trędowata. Gorsza. Pewnie nigdy nie byli w Montefioralle. Nie mają bladego pojęcia, jakie widoki przeszły im koło nosa.
Nie reaguję. Nie odwracam się i nie daję się sprowokować. Przygryzam długopis, miażdżąc zębami jego końcówkę. To nerwy. Jeszcze tylko parę godzin, wytrzymam. Ale wbrew pozorom to nie lekcja, a przerwy okazują się najgorsze. Gdybym mogła, nie wychodziłabym z klasy.
Kiedy pani Lucia kończy sprawdzać obecność, przywołuje do tablicy jedną z uczennic i poleca jej zapisanie formułki, którą mamy wszyscy zanotować w zeszytach. Wszyscy milczą, a zupełną ciszę przecina tylko odgłos prowadzonej po tablicy kredy.
Nagle otwierają się drzwi.
– Buongiorno. – Słyszę jakiś nieznany głos. Podnoszę wzrok i widzę sunącego pomiędzy ławkami chłopaka, którego na pewno nie miałam okazji spotkać nigdy wcześniej. Wczoraj go z nami nie było. Zauważyłabym. Na bank.
– Fabio Trovato. – Pani Lucia wymawia jego nazwisko. – Buongiorno – odpowiada mu wyraźnie niezadowolona. Otwiera dziennik i coś w nim notuje. – Dzisiaj się spóźniłeś, a wczoraj nie było cię na zajęciach. Przypominam ci, że wakacje już się skończyły.
Chłopak kładzie plecak obok ławki i zajmuje ostatnie miejsce, jak gdyby nigdy nic. W sali panuje cisza jak makiem zasiał. Słychać tylko dźwięk przesuwanego krzesła.
– Proszę porozmawiać z moim ojcem – odpowiada chłopak zwięźle, nie przywiązując do słów nauczycielki większej wagi. Skupia się na rozpakowywaniu plecaka.
La maestra nie mówi nic więcej. Spuszcza wzrok z Fabia i przechodzi do lekcji. Wstaje i zerka na tablicę, jakby chciała sprawdzić, czy formułka została zapisana według wzoru na kartce. Porównuje.
A ja wciąż jestem mocno zaskoczona tym, co się przed momentem wydarzyło.
Zerkam na dziewczyny, które wciąż uważnie przyglądają się niejakiemu Fabiowi. Nietrudno zauważyć, że jego pojawienie się trochę wszystkich rozproszyło. Kusi mnie, by odwrócić się za siebie i na niego spojrzeć, ale tego nie robię. Boję się, że mógłby to zauważyć, a ja nie potrzebuję dodatkowych problemów.
Szczupły, ale nie wychudzony, całkiem wysoki, czarnowłosy chłopak. Ma na szyi złoty krzyżyk, który wyraźnie odbija się na tle jego ciemnej koszulki. Tyle zdążyłam zauważyć, kiedy mijał moją ławkę.
Szybko o nim zapominam, starając się skoncentrować na myśli, że każda kolejna minuta przybliża mnie do przerwy. Próbuję więc przywołać wspomnienia tego, co przyjemne. Przypominam sobie moich dawnych przyjaciół. Zabawę w trigon1), która nigdy nam się nie nudziła. Spotykaliśmy się nieopodal mojego domu, pomiędzy nieużytkami, gdzie na spalonej słońcem ziemi można było rysować patykiem pola do gry. Pamiętam, jak kiedyś podczas rzutu kamieniem Leo niefortunnie upadł na kolana. Obmyliśmy mu skórę wodą i opatrzyliśmy bandażem, który przemyciłam z domu. Czułam się wtedy jak prawdziwa pielęgniarka, którą zresztą wciąż mam w planach zostać. Albo nasze wspólne skakanie przez gumę, którą Alessio przywiózł z wycieczki. Był taki dumny, oznajmiając, że to absolutny hit w całej Europie.
1) Wg. eskk.pl: trigon – zabawa dziecięca wywodząca się z Włoch. Dzieci rysują na ziemi trójkąt o długości 4 kroków, następnie ustawiają się w każdym z rogów i rzucają do siebie jedną, dwie lub trzy piłki, w zależności od wieku i możliwości dzieci. Zabawa polega na tym, aby piłka jak najdłużej nie dotknęła ziemi. Brzmi prosto, ale w rzeczywistości wygrana w tej grze to niełatwa sztuka.
Słyszę śmiech, który sprowadza mnie na ziemię.
Wracam do lekcji. Zerkam na panią Lucię i widzę, że jej wzrok utkwiony jest właśnie we mnie. Rozglądam się po klasie. Wszystko wskazuje na to, że właśnie znów staję się obiektem zainteresowania pozostałych uczniów. Nie mając pojęcia dlaczego. Chrząkam nerwowo.
– Obudziłaś się, la Bella Addormentata2)?
2) La Bella Addormentata – Śpiąca Królewna.
Potakuję, zupełnie zdezorientowana. Nie powinnam tak odpływać myślami podczas lekcji.
– Odmienisz nam przez przypadki słowo „kot” czy mamy jeszcze poczekać? Chcesz się jeszcze zdrzemnąć?
W mojej głowie panuje kompletna pustka. Głos więźnie mi w gardle. Potrafię odmieniać wyrazy przez przypadki, to proste. Ale choć bardzo chcę, w tym momencie nie mogę się odezwać.
Nauczycielka zrezygnowana macha ręką i zleca to zadanie innemu chłopakowi. Pochylam się nad ławką i opieram czoło na dłoni. Co ja wyprawiam? Sama wystawiam się na pośmiewisko. W tym momencie marzę tylko o tym, by jak najszybciej stąd uciec.
* * *
Wszyscy uczniowie wychodzą na zewnątrz. Czekam, aż w klasie ucichną ostatnie kroki, i wstaję z ławki, zakładając tornister na plecy. Idę niespiesznym krokiem w stronę drzwi i żegnam się z panią Lucią. Zobaczymy się jutro: kiedy zerkałam na plan, zauważyłam, że język włoski mamy w planie każdego dnia.
– Sofio, zaczekaj na chwilę – nauczycielka woła, kiedy już wychodzę na korytarz. Odwracam się w jej stronę, licząc na burę za to, co dzisiaj zrobiłam. Pani Lucia bierze pod pachę swój wielki zeszyt, po czym wkłada do piórnika jeden z wielu długopisów leżących na biurku.
– Wiem, że jesteś nowa i nie jest ci łatwo. Ale jeśli sama nie zawalczysz o szacunek, nikt nie zrobi tego za ciebie. Nie zaimponujesz im tym, że przysypiasz na lekcji – poucza mnie.
– Mi scusi. Przepraszam – dukam. – Ja nie spałam, ja…
– Myślami byłaś gdzie indziej, wiem – dokańcza za mnie. – Mam nadzieję, że na następne zajęcia przyjdziesz bardziej przygotowana i wypoczęta – pani Lucia akcentuje ostatnie słowo.
– Oczywiście – przyznaję ze skruchą. Ma rację. Jestem beznadziejna. Kiedy widzę, że ze mną skończyła, odwracam się i wychodzę.
Mierzwię moje czarne długie włosy tak, by maksymalnie przykryły twarz. W tym momencie zupełnie nie przeszkadza mi to, że nie są proste, o czym kiedyś naprawdę marzyłam. Tęsknię za dawnymi problemami. Znowu chciałabym martwić się po prostu tylko włosami. Zmierzam w kierunku toalety, gdzie przesiedzę całą przerwę z dala od klasy. Znów zbiera mi się na wymioty. Ta szkoła, to miasto – wszystko okazało się beznadziejne.
Mamma, bądź tu ze mną. Trzymaj mnie za rękę – zwracam się do niej w myślach. Chce mi się płakać.
– Piano, piano. Powoli! – Słyszę głos za swoimi plecami, ale się nie odwracam. Przecież te słowa wcale nie muszą być kierowane do mnie. Szarpnięcie blokujące mi możliwość zrobienia następnego kroku nie pozostawia jednak żadnych wątpliwości. Ktoś złapał mój tornister. Szamoczę się i zerkam za siebie.
Tak jak myślałam. To one. Maria, Alice, Giulia i jeszcze jedna, której imienia nie udaje mi się skojarzyć.
– Śpiąca Królewno, gdzie uciekasz? Czyżbyś uważała się za lepszą od wszystkich? Nie masz zamiaru z nikim rozmawiać? – Najwyższa z nich, Alice, splata ręce na piersi i wychodzi przed szereg.
Dobrze wie, że nie o to chodzi. Pierwszego dnia dosadnie pokazały mi, gdzie moje miejsce, wyzywając przed całą klasą. Teraz wszyscy zdają się mnie unikać, bojąc się im narazić.
– Chciałabym się z wami przyjaźnić, ale… – nie dokańczam, kiedy wszystkie trzy wybuchają śmiechem.
– Chciałabym się z wami przyjaźnić – przedrzeźnia mnie Maria, patrząc na koleżanki. Jakby chciała się upewnić, czy udało się je dostatecznie rozbawić. – Najpierw kup sobie nowy plecak – zwraca się do mnie, sięgając po uchwyt mojego tornistra. Podnosi go i puszcza znienacka tak, że prawie się przewracam. Wyładowany książkami trochę przecież waży.
– Ta szmata – mówi o moim plecaku – jest dostatecznym dowodem na to, z jakiego środowiska się wywodzisz. W naszym gronie nie ma miejsca dla wieśniaczek, prawda? Contadina Addormentata. Śpiąca Wieśniaczko – komentuje. To boli.
– Moi rodzice nie są wieśniakami. Ja też nie jestem wieśniaczką – bronię się. Nie rozumiem jak mogą mnie w ten sposób oceniać, wiedząc o mnie tylko tyle, że nie pochodzę z miasta.
– Ciii! – Ta czwarta, której imienia nie znam, kładzie na ustach palec. Całe grono milknie, zerkając w jedną stronę. Nie mam pojęcia, co skłoniło je do zamilknięcia. Może zbliżający się nauczyciel? Pewnie tak.
Patrzę przez ramię i prawie zapiera mi dech, kiedy przechodząca obok mnie postać ociera się o mnie ręką. Odsuwam się o krok. To on! Znam tego chłopaka. Już go dzisiaj widziałam. To Fabio Trovato w towarzystwie jakiegoś starszego od siebie chłopaka. Mijając mnie, patrzy mi prosto w oczy. Przenikliwie. Jakby był na mnie zły za to, że stanęłam mu na drodze. Uciekam wzrokiem, a potem odwracam się i z drżącym sercem czmycham w stronę łazienki.
Kończymy zajęcia równo o trzynastej. Za chwilę wrócę do domu na obiad. Papa już pewnie na mnie czeka. Obiecał mi, że pójdziemy dziś poszukać dziko rosnących cytrusów. Ponoć gdzieś je widział, kiedy ostatnio wracał z połowu. Ściągam z oparcia krzesła sweter, ale nie zakładam go na siebie. Na zewnątrz jest przecież bardzo ciepło. Klasa pustoszeje. Pakuję leżący na ławce zeszyt do muzyki i wychodzę na korytarz, mieszając się z tłumem uczniów z różnych klas zmierzających w stronę wyjścia. Zdaje się, że całe zło dzisiejszego dnia mam już za sobą.
Grazie Dio! Dziękuję Bogu za to, że udało mi się przetrwać kolejny dzień. Od kiedy zmarła mamma, przestałam się do niego modlić wieczorami, jak to było kiedyś. Nie wysłuchał mnie, kiedy prosiłam, by wyzdrowiała, dlatego już tak bardzo Mu nie ufam. Przekraczam próg potężnego budynku i stawiam pierwszy krok na chodniku. Kieruję się w stronę barierek oddzielających teren szkoły od drogi. Silne promienie słońca zmuszają mnie do zmrużenia oczu.
– Nie pożegnałaś się, Sofio – woła stojąca naprzeciwko postać. Rozpoznaję jej głos, choć niewyraźnie ją widzę. Ignoruję ją, bo nie zamierzam się wdawać w żadne sprzeczki. Alice i członkinie jej teamu najwyraźniej obrały sobie za cel nękanie mnie. Mogłyby iść do domu tymczasem czekają tutaj, żeby się nade mną pastwić.
– Cosi stupida. Idiotka – mówi Maria do swoich towarzyszek. Niby od niechcenia, a jednak dba, by słowa dotarły do moich uszu.
– Zostawcie mnie w spokoju! – w końcu zbieram się na odwagę, by to powiedzieć. Szybko jednak zaczynam tego żałować, bo tylko je to rozjusza. Idą w moją stronę wyraźnie pobudzone moją reakcją.
Jestem sama, co w starciu z ich czwórką daje mi marne szanse. Zastanawiam się nad ucieczką, ale nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Przeraża mnie, że mimo iż niedaleko nas krążą inni uczniowie, nikt nie reaguje. Być może uznają to za koleżeńską sprzeczkę i nie chcą się wtrącać. Nie wszyscy wiedzą, że jestem tutaj nowa. To w końcu dość duża szkoła.
– Co powiedziałaś? – Alice, która wyraźnie góruje nade mną wzrostem, podchodzi do mnie i łapie mnie za bluzkę. Słyszę dźwięk pękającego szwu, który najwyraźniej dociera także do jej uszu. Puszcza mnie, zerkając na mój rękaw. Na szczęście nie widać żadnej dziury. – Nie waż się zwracać do nas takim tonem. – Grozi mi palcem, a ja mam nogi jak z waty. Okrążyły mnie, więc czuję się jak osaczone zwierzę. Staram się nie wybuchnąć płaczem, choć do oczu już cisną mi się łzy.
– Ehi, voi! Nie macie nic lepszego do roboty?! – Za plecami Marii rozlega się jakiś głos. Dziewczyna odskakuje jak rażona prądem, raptownie przesuwając się na bok.
Fabio Trovato staje tuż obok mnie wściekły jak diabli.
– Odwalcie się od niej, zrozumiano?
Nie musi mówić nic więcej. Cała czwórka rozbiega się jak na komendę. Boją się go? Kim jest, że ludzie tak na niego reagują? Z tego, co zdążyłam zauważyć, nie ma w klasie przyjaciół, choć budzi respekt. Ma za to starszych znajomych z przylegającej do naszego budynku szkoły średniej, z którymi spędza przerwy na rozmowach.
Zapada cisza. Zostajemy sami. Gdzieś nieopodal nas przemykają pojedynczy, ostatni uczniowie. Nie wiem, co robić. Nie potrafię na niego spojrzeć, choć jestem świadoma tego, że powinnam coś powiedzieć.
– Grazie – wyduszam podziękowania ze wzrokiem wbitym w jego buty. Są markowe. Drogie. Fabio Trovato z pewnością nie należy do niższej warstwy społecznej.
– Dlaczego to zrobiłeś? – pytam. Tak naprawdę nic o nim nie wiem, poza tym, że chodzi ze mną do jednej klasy. Nie musiał się za mną wstawiać.
– Bo jesteś godna pożałowania – wypowiada słowa, które przecinają powietrze jak błyskawica. Instynktownie na niego zerkam. Naprawdę to powiedział? Otwieram usta ze zdziwienia. – Nie widzisz tego, że żywią się twoim strachem? Jeśli im na to pozwolisz, zawsze będą cię tak traktować. – Brzmi tak mądrze, jakby miał co najmniej dwadzieścia lat. – Dlaczego im na to pozwalasz? – pyta, najwyraźniej oczekując ode mnie odpowiedzi.
Wzruszam ramionami, bo nie jestem w stanie mu jej udzielić. Niby co miałabym mu powiedzieć? Że paraliżuje mnie lęk, kiedy przy mnie stają? Że moja pewność siebie po zamieszkaniu w Vieste spadła poniżej zera?
– Skoro nie wiesz, najwyraźniej naprawdę zasługujesz na takie traktowanie. – Chyba jest na mnie zły, bo odwraca się, żeby odejść.
– Dlaczego to robią? Czy to coś złego, że pochodzę z małej wioski? Nic im nie zrobiłam – mówię.
– Nie boli ich to, że jesteś z wioski. – Sprawia wrażenie, że jest pewien, co mówi. – Dręczą cię, bo jesteś ładniejsza niż one – dodaje. – Ale tego ci nie powiedzą.
Czuję, jak purpurowieją mi policzki. Ładniejsza niż one? Co może być atrakcyjnego w poszarpanych, nierównych włosach i pociągłej, chudej twarzy, którą gdzieniegdzie znaczą ohydne piegi.
– Arrivederci, contadina – żegna mnie, nazywając wieśniaczką. Na odchodne śmieje się pod nosem. Przed chwilą użył słowa, którym dziewczyny zwyczajnie mnie obrażają. Choć w jego ustach zabrzmiało ono jakoś inaczej.
Gapię się na niego, kiedy podchodzi do swoich starszych kumpli, nie racząc mnie już nawet spojrzeniem. Kręci głową, gdy częstują go papierosami. Pozostali palą, pokazowo wypuszczając z ust kłęby dymu. Chwilę później zatrzymuje się przy nich ekskluzywny czarny samochód. Wsiadają do niego całą trójką, by za moment zupełnie zniknąć z mojego pola widzenia.
Rozdział 2
SOFIA
Następnego dnia, kiedy wchodzimy do klasy, mijają mnie Maria, Giulia oraz ich trzecia koleżanka. Alice nie ma. Nie ma też żadnych złośliwych komentarzy pod moim adresem. Nie mam pojęcia, czy to wynik wczorajszego zdarzenia, czy nieobecności przywódczyni ich grupy. Poprawiam niebieską lnianą sukienkę i wchodzę do klasy jako jedna z ostatnich, chociaż w szkole jestem już prawie od pół godziny. Nie chciałam się spóźnić. Zajmuję miejsce w swojej ławce, nie rozglądając się dookoła, choć wzrok delikatnie ucieka mi w stronę miejsca zajmowanego przez Fabia. Nie widzę go dokładnie, ale zauważam, że jest. I że tym razem nie spóźnił się na zajęcia.
Mija lekcja historii, podczas której la maestra opowiada nam o radykalnym ruchu Młode Włochy prowadzonym przez Giuseppe Mazziniego. Szczerze powiedziawszy, wolę rozdziały dotyczące starożytności. Opowieści o potędze Rzymu oraz dawnych bogach. Trzy lata temu, kiedy mamma zaczynała podupadać na zdrowiu, pojechaliśmy z przyjaciółmi na wycieczkę klasową do naszej stolicy. Papa nakłaniał mnie do tego wyjazdu, twierdząc, że taka szansa może się już nie powtórzyć. Wahałam się, bo już wtedy moje myśli zaczynała zajmować choroba mamy. Ale pozostały mi piękne wspomnienia i zdjęcia, które nasza pani, Angelika, wykonywała nam przy Koloseum i wilczycy kapitolińskiej.
– Miei cari. Moi drodzy – zwraca się do nas młoda nauczycielka historii – a teraz czas na małe wyzwanie. – Milknie, więc w klasie rozlega się szmer. Podekscytowani uczniowie zaczynają zgadywać, na czym będzie polegać zapowiadane ćwiczenie. Nie odzywam się, choć zawsze lubiłam takie wyzwania. Często zgłaszałam się do zadań, za które można było dostać dodatkową ocenę. – Doskonale wiecie, że w naszym mieście i w miastach sąsiadujących znajduje się wiele wspaniałych zabytków upamiętniających różne etapy historii tej części Włoch. Chciałabym, żebyście pobawili się w przewodników turystycznych: wybierzcie jeden obiekt, który opiszecie na plakatach, i o którym opowiecie. Mile widziane rysunki, zdjęcia i ciekawostki. – Nauczycielka z uśmiechem patrzy na nasze zdziwione miny. – I nie ma czytania z kartki – ostrzega. – Przewodnicy potrafią opowiadać z pamięci. Coś o tym wiem, bo przez jakiś czas pracowałam w naszym Museo Malacologico, z którego zresztą możecie czerpać inspirację. Sporo tam ciekawostek.
– Naprawdę? Pracowała tam pani? – dopytuje jakaś zafascynowana tą wiadomością dziewczyna siedząca w pierwszej ławce.
La maestra siada przy swoim biurku.
– Zapomniałam dodać, że macie zrobić to zadanie w parach. Nie mamy tyle czasu, żebyście mogli przedstawiać projekty indywidualnie. – Czuję, że prawie cała krew odpływa mi z twarzy. Muszę być blada jak ściana. – Szybka decyzja i zaraz powiecie mi, kto z kim będzie w parze. Zadbajcie, aby nikt nie pozostał sam. – Mam wrażenie, że mówi właśnie o mnie. W klasie zaczyna się gorąca dyskusja. Kto z kim by chciał być w parze, a kto z kim nie. Oczywiście bez mojego udziału. – Ciii, trochę ciszej. Nie jesteście w szkole sami – upomina wszystkich la maestra. – Już? – dopytuje, choć nikt jej nie odpowiada.
Nieśmiało rozglądam się na boki, ale ani jedna osoba nie jest zainteresowana współpracą ze mną. Wstyd mi, że zostanę sama. Mogłam się tego spodziewać. W starej szkole byłoby wielu chętnych do wykonania projektu ze mną. Teraz jednak siedzę ze wzrokiem utkwionym w blat.
– Czy są już jakieś pary? – Po paru minutach ponownie rozlega się głos nauczycielki.
Nie widzę, czy ktoś się zgłasza, bo wolę zapaść się pod ziemię, niż podnieść głowę. Słyszę jednak, że pada parę nazwisk. Maria zgłasza się z nieobecną Alice. Giulia zapisuje się z Matilde, tą czwartą, której imienia dotąd nie znałam. Acazio łączy się z Matteo. Flavia z Beatrice.
Wraz z każdą ogłoszoną parą czuję się coraz podlej. Mam do ojca żal, że ściągnął nas do swojego rodzinnego miasteczka. On urodził się tutaj, ale moim domem była i jest Toskania. I nic tego nie zmieni. Powinien się domyślić, że nie będzie mi tak łatwo zmienić otoczenie.
– Tak, Fabio? – pyta la maestra. Najwyraźniej musiał się zgłosić.
– Wykonam projekt z Sofią. Z Sofią Colucci – podkreśla.
Słucham?
W klasie nagle zapada cisza. Prostuję się, bo mam wrażenie, że chyba się przesłyszałam. Odwracam głowę w jego stronę.
Fabio patrzy na mnie dosłownie przez parę sekund. Nie uśmiecha się. Jest absolutnie poważny.
Wraca spojrzeniem do swojej książki.
Czy to jakiś żart?
Nauczycielka skrupulatnie notuje nasze nazwiska jak gdyby nigdy nic, a potem przechodzi do kolejnych par.
Zerkam na Marię, która wgapia się na mnie tak, jakbym była jakimś muzealnym unikatem. Dziwolągiem. Najwyraźniej nic z tego nie rozumie, podobnie zresztą jak ja.
A niech to. La maestra tłumaczy, że na wykonanie projektu mamy dokładnie tydzień. To oznacza, że nie zostało wiele czasu. I że będę musiała spędzić go całkiem sporo w towarzystwie Fabia.
Mija historia. Mija włoski. Mijają geografia i matematyka. Dochodzi trzynasta. Ten dzień jest zupełnie różny od poprzedniego. Nikt ze mną nie rozmawia, ale też nikt mi nie dokucza. Kończą się zajęcia, a ja uświadamiam sobie jedno. Że Fabio nie podszedł do mnie ani razu i nie podjął rozmowy na temat projektu, do którego przecież sam nas zgłosił. Nie mam zresztą pojęcia, gdzie spędzał przerwy. Nigdzie go nie widziałam. Zaraz po wyjściu z klasy znikał ze swoimi znajomymi. Być może szli zapalić, jak wczoraj.
Poprzedniego dnia stanął w mojej obronie. Przypuszczałam jednak, że po naszej rozmowie zaczął mną gardzić. Tak samo zresztą jak inni. Sam powiedział, że na to zasługuję. Tymczasem dzisiaj mnie wybrał. Założył się z kimś o coś czy co?
Fabio jest tajemniczy. Inny niż wszyscy. Nie wiem czemu, mam wrażenie, że rówieśnicy boją się do niego zagadać. Tyle zauważyłam, bo przecież przyszłam do tej klasy, kiedy wszyscy się już znali.
Teraz znowu się stresuję, bo nie wiem, co robić. Czuję, że chyba powinnam go poszukać.
Wychodzę ze szkoły i zatrzymuję się w miejscu. Patrzę na drogę, którą wczoraj szłam do domu. Teraz wędruje po niej kilkanaścioro rozgadanych nastolatków. Zerkam w drugą stronę, tam, gdzie wczoraj Fabio stał w towarzystwie swoich starszych kumpli. Dzisiaj go tam nie ma. Szkoda czasu, może uda mi się z nim porozmawiać na ten temat jutro. Mimo wszystko postanawiam zerknąć za szkołę. Mijam miejsce, przed które wczoraj podjechała czarna limuzyna. Poprawiam opadające rękawki sukienki i idę dalej. Róg gmachu szkoły pozostaje w tyle, a moim oczom ukazuje się bardzo klarowny obraz. Roześmiany Fabio pochłonięty rozmową z równie rozbawionym kolegą. O ile dobrze kojarzę, to jeden z tych, z którymi gadał wczoraj. Fabio trzyma ręce w kieszeniach ciemnych spodni, a na jego nadgarstku pobłyskuje wielki czarny zegarek. Pamiętam, że kiedyś prosiłam mamę o to, by kupiła mi podobny. Zrobiła to zresztą, ale zniszczył się, kiedy wpadłam do pobliskiej rzeczki. Najwyraźniej nie był wodoodporny, za to ja wylałam z tego powodu prawdziwe morze łez.
Wycofuję się, bo nie powinnam im przeszkadzać. Zresztą nawet nie wiem, jak miałabym do niego zagadać w takiej sytuacji. Ostatni raz zerkam w jego stronę.
Staję jak wryta. Bo jego wzrok pada właśnie na mnie. Fabio wyjmuje rękę z kieszeni i pokazuje swojemu znajomemu, by na niego zaczekał, a potem udaje się w moim kierunku.
– Czemu mnie obserwujesz? – pyta, jakby miał do mnie pretensje.
– Nie obserwuję cię. – Jestem zaskoczona jego atakiem. – Ja po prostu chciałam z tobą porozmawiać. – Zakładam za ucho włosy, które opadają mi na twarz. Po chwili jednak lekki wiatr znowu je mierzwi.
– O czym? – Wydaje się zdziwiony.
– O naszym projekcie. Skoro nas do niego zgłosiłeś – dukam – chyba powinniśmy się naradzić. Wybrać jakiś obiekt. – Ze stresu chyba dosłownie zasycha mi w gardle. – Umówić się, żeby go wykonać. – Kończę, nerwowo gestykulując rękami. Składam je jak do modlitwy i opuszczam.
Widzę, jak jego oczy rosną. Parska śmiechem. Na moment odwraca się w drugą stronę, po czym znowu patrzy prosto na mnie.
– Chyba nie mamy o czym gadać, póki go nie wykonasz. Potem dasz mi do wykucia moją kwestię i będzie po sprawie – stwierdza, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.
– Póki go nie wykonam? Sama? – dopytuję, bo chyba się przesłyszałam. – Przecież mamy to zrobić w parach! – najpierw mówię, a dopiero potem zaczynam myśleć. Dałam się ponieść emocjom. Nie wiem, czy dobrze zrobiłam. Chyba powinnam trzymać język za zębami i mu przytaknąć.
– Nie mam czasu na takie zabawy – odpowiada pogardliwie. – Wczoraj się za tobą wstawiłem, ty wykonasz moją część projektu. To chyba uczciwy układ.
Więc to tak. Układ. Opuszczam głowę. A ja przez chwilę łudziłam się, że chce mnie poznać bliżej. Sprytnie to sobie wykombinował.
– Dobrze. – Wzruszam ramionami. Próbuję udawać obojętną, ale nie potrafię kłamać. – W takim razie poszukam czegoś ciekawego – mówię, bo nie znam żadnych wartych uwagi obiektów w tym mieście. Poza klifami, które mogą robić wrażenie, ale chyba nijak mają się do historii. Może stary kościół?
– Opiszesz Chianca Amara, zrozumiano? – Fabio zaskakuje mnie swoją stanowczością.
– Gorzki Kamień? – Słyszę o tym pierwszy raz.
Przytakuje i nie mówi nic więcej. Odwraca się, najwyraźniej na dobre kończąc temat.
