Iskra ebook

Dla Ca­the­ri­ne – mo­jej młod­szej sio­stryi praw­dzi­wej pod­po­ry mego ser­ca

LA­MENT Z DO­LIN

Od­bie­gli­śmy gdzieś wzro­kiem, a twój ogień zga­sł

I zo­stał nam tyl­ko po­piół, zo­stał tyl­ko żal.

W iskrze mego ży­cia roz­nie­cę nasz smu­tek

W iskrze mego ży­cia roz­nie­cę nasz gniew

Na strasz­ny, nie­ubła­ga­ny ży­cia kres.

Pro­log

Larch często my­ślał so­bie, że gdy­by nie nowo na­ro­dzo­ny syn, chy­ba ni­g­dy nie otrząsnąłby się po śmier­ci Mi­kry. Po­zba­wio­ne mat­ki nie­mow­lę po­trze­bo­wa­ło ży­we­go, spraw­ne­go ojca, któ­ry wsta­wa­łby rano i do­glądał go­spo­dar­stwa. Na szczęście dziec­ko było bar­dzo spo­koj­ne, po­god­ne i ga­wo­rzy­ło me­lo­dyj­nie, a oczy mia­ło rów­nie brązo­we jak jego zma­rła mat­ka.

Larch pra­co­wał jako le­śnik w po­sia­dło­ści jed­ne­go z po­mniej­szych lor­dów w le­żącym na po­łu­dnio­wym wscho­dzie kró­le­stwie Mon­sei. Gdy wra­cał do domu po ca­łym dniu w sio­dle, na­tych­miast roz­glądał się za dziec­kiem i nie­mal za­zdro­śnie wy­ry­wał je z rąk pia­stun­ki. Brud­ny, prze­si­ąk­ni­ęty za­pa­chem potu i ko­nia, sia­dał na krze­śle żony, przy­tu­lał chłop­ca do sie­bie i za­my­kał oczy. Cza­sem pła­kał, a łzy zo­sta­wia­ły ja­sne smu­gi na jego umo­ru­sa­nej twa­rzy, jed­nak za­wsze łkał bez­gło­śnie, by móc wci­ąż sły­szeć głos syna. Nie­mow­lę wpa­try­wa­ło się w nie­go uwa­żnie, a jego wzrok przy­no­sił ojcu uko­je­nie. Pia­stun­ka po­wta­rza­ła, że to nie­zwy­kłe, by dziec­ko w tym wie­ku po­tra­fi­ło spo­glądać z ta­kim sku­pie­niem.

– Nic do­bre­go z tego nie będzie – ostrze­ga­ła. – To dziec­ko ma dziw­ne oczy.

Jed­nak Larch się nie mar­twił – pia­stun­ka ro­bi­ła to za nich obo­je. Co­dzien­nie rano ogląda­ła oczy chłop­ca, tak jak czy­ni­li to wszy­scy mło­dzi ro­dzi­ce, i co­dzien­nie od­dy­cha­ła z ulgą, wi­dząc, że nic się nie zmie­ni­ło. Nie­mow­lę, któ­re­go oczy przy­bie­ra­ły dwa ró­żne ko­lo­ry, było Ob­da­rze­ńcem. W Mon­sei, tak jak w nie­mal wszyst­kich sied­miu kró­le­stwach, ta­kie dziec­ko sta­wa­ło się wła­sno­ścią kró­la. Ro­dzi­na za­zwy­czaj nie ogląda­ła go już ni­g­dy wi­ęcej.

Gdy mi­nęły pierw­sze uro­dzi­ny chłop­ca, a jego brązo­we tęczów­ki nie zmie­ni­ły bar­wy, opie­kun­ka mimo wszyst­ko nie wy­zby­ła się po­dej­rzeń. Sły­sza­ła opo­wie­ści o Ob­da­rze­ńcach, któ­rych oczy zmie­ni­ły się znacz­nie pó­źniej. Tak czy ina­czej ten chło­piec nie był zwy­kłym dziec­kiem. W wie­ku dwu­na­stu mie­si­ęcy Im­mi­ker po­tra­fił już wy­po­wie­dzieć wła­sne imię. Ma­jąc pi­ęt­na­ście mie­si­ęcy, po­ro­zu­mie­wał się pe­łny­mi zda­nia­mi, a gdy sko­ńczył pó­łto­ra roku, mó­wił zu­pe­łnie jak do­ro­sły. Z po­cząt­ku pia­stun­ka mia­ła na­dzie­ję, że zdo­ła zjed­nać so­bie sym­pa­tię Lar­cha i zy­ska w ten spo­sób nie tyl­ko męża, ale i sil­ne­go, zdro­we­go syna. Te­raz jed­nak zda­ła so­bie spra­wę, że to dziec­ko pro­szące o po­da­nie pier­si i zmia­nę pie­lu­chy ni­czym mały do­ro­sły za­czy­na ją prze­ra­żać. Nie­dłu­go po­tem ode­szła.

Larch przy­jął tę wie­ść z ra­do­ścią, bo sprzy­krzy­ła mu się ta wiecz­nie skwa­szo­na ko­bie­ta. Skon­stru­ował no­si­de­łko, by móc za­bie­rać syna do pra­cy. W chłod­ne i desz­czo­we dni nie wy­cho­dził z domu, w po­god­ne – ta­kże nie po­pędzał ko­nia do ga­lo­pu. Pra­co­wał kró­cej i często ro­bił prze­rwy, by na­kar­mić Im­mi­ke­ra, uło­żyć go do snu albo prze­wi­nąć. Dziec­ko bez­u­stan­nie mó­wi­ło, py­ta­jąc o na­zwy ro­ślin i zwie­rząt, ukła­da­ło też ab­sur­dal­ne wier­szy­ki. Larch chęt­nie ich słu­chał, bo za­wsze go ba­wi­ły.

– Ptasz­ki lu­bią drze­wa, w któ­rych mogą się skryć, bo w du­szy są tyl­ko pta­ka­mi – po­wie­dział w za­my­śle­niu chło­piec, po czym po­kle­pał ojca po ręce. – Oj­cze?

– Tak, synu?

– Lu­bisz ro­bić to, co ja lu­bię, bo w du­szy sły­szysz moje sło­wa.

Larch był w pe­łni szczęśli­wy. Nie pa­mi­ętał już, dla­cze­go tak bar­dzo za­smu­ci­ła go śmie­rć żony. Te­raz był prze­ko­na­ny, że le­piej żyje im się we dwóch. Za­czął uni­kać in­nych miesz­ka­ńców wio­ski, bo nu­dzi­ły go ich spra­wy i nie wi­dział po­wo­du, by oni ta­kże mie­li się cie­szyć to­wa­rzy­stwem jego syna.

Któ­re­goś ran­ka, gdy Im­mi­ker miał trzy lata, Larch obu­dził się i spoj­rzał w oczy chłop­ca. Pra­we było sza­re, a lewe – czer­wo­ne jak krew. Mężczy­zna ze­rwał się, prze­ra­żo­ny.

– Za­bio­rą cię! – wy­krzyk­nął. – Lu­dzie kró­la nie­dłu­go przy­będą!

Im­mi­ker za­mru­gał.

– Nie za­bio­rą mnie. Coś wy­my­ślisz.

Ukry­cie Ob­da­rze­ńca sta­no­wi­ło ci­ężkie prze­stęp­stwo, ka­ra­ne wi­ęzie­niem i grzyw­ną, ja­kiej Larch nie by­łby w sta­nie za­pła­cić. Jed­nak na­tych­miast po­czuł, że chło­piec ma ra­cję. Mu­szą się udać na wschód, aż do gór­skie­go po­gra­ni­cza, gdzie pra­wie nikt nie miesz­ka. Tam znaj­dą kry­jów­kę. Larch był le­śni­kiem, umiał po­lo­wać, tro­pić zwie­rzy­nę, roz­pa­lić ogień i zbu­do­wać schro­nie­nie. Po­sta­no­wił stwo­rzyć Im­mi­ke­ro­wi dom tam, gdzie nikt ich nie znaj­dzie.

Chło­piec był nie­zwy­kle spo­koj­ny. Wie­dział, że jest Ob­da­rze­ńcem, i ro­zu­miał, co to ozna­cza – Larch po­dej­rze­wał, że o wszyst­kim opo­wie­dzia­ła mu pia­stun­ka. A może on sam, tyl­ko tego nie pa­mi­ętał. Ostat­nio ła­pał się na tym, że często za­po­mi­na o ró­żnych rze­czach, tak jak­by w jego gło­wie za­my­ka­ły się drzwi, któ­rych nie dało się już pó­źniej otwo­rzyć. Uznał, że to praw­do­po­dob­nie sku­tek sta­ro­ści, bo gdy jego żona zma­rła w po­ło­gu, nie był już mło­dy.

– Cza­sem się za­sta­na­wiam, czy twój Dar ma coś wspól­ne­go ze sło­wa­mi – po­wie­dział, gdy je­cha­li na wschód, zo­sta­wia­jąc w tyle rze­kę i ich sta­ry dom.

– Nic! – za­pro­te­sto­wał Im­mi­ker.

– Oczy­wi­ście, że nic – zgo­dził się mężczy­zna, nie ro­zu­mie­jąc, skąd w ogó­le przy­sze­dł mu do gło­wy taki po­my­sł. – Nie szko­dzi, synu, w ko­ńcu je­steś jesz­cze mały. Zo­ba­czy­my, co to ta­kie­go będzie. Mam na­dzie­ję, że coś po­ży­tecz­ne­go.

Mia­nem „Daru” okre­śla­no szcze­gól­ny ta­lent w ja­kie­jś dzie­dzi­nie, znacz­nie prze­kra­cza­jący zdol­no­ści nor­mal­ne­go czło­wie­ka. Dar mógł przy­brać do­wol­ną for­mę. Wi­ęk­szo­ść wład­ców mia­ła w swo­jej kuch­ni przy­naj­mniej jed­ne­go Ob­da­rze­ńca uro­dzo­ne­go z Da­rem pie­cze­nia chle­ba albo pro­duk­cji wina. By­wa­li tacy, któ­rzy po­sia­da­li całe ar­mie żo­łnie­rzy ze zdol­no­ścią wal­ki. Nie­któ­rzy z Ob­da­rze­ńców od­zna­cza­li się nad­ludz­ko wy­czu­lo­nym słu­chem, inni bie­ga­li szyb­ciej niż puma, po­tra­fi­li ob­li­czać w my­ślach duże sumy albo wy­czu­wa­li, czy po­tra­wa jest za­tru­ta. Cza­sa­mi Dary oka­zy­wa­ły się zu­pe­łnie bez­u­ży­tecz­ne, jak umie­jęt­no­ść nie­na­tu­ral­ne­go skręca­nia ko­ńczyn albo je­dze­nia skał. Ist­nia­ły też inne, bar­dziej nie­po­ko­jące ta­len­ty. Nie­któ­rzy z Ob­da­rze­ńców po­tra­fi­li prze­wi­dy­wać przy­szło­ść. Inni umie­li czy­tać w my­ślach, od­kry­wa­jąc naj­pil­niej strze­żo­ne se­kre­ty. Mó­wio­no, że król Nan­de­ru ma na usłu­gach Ob­da­rze­ńca, któ­ry raz spoj­rzaw­szy czło­wie­ko­wi w twarz, jest w sta­nie usta­lić, czy ta oso­ba po­pe­łni­ła ja­kąś zbrod­nię.

Ob­da­rze­ńcy sta­no­wi­li na­rzędzia w rękach swo­ich wład­ców. Lu­dzie uwa­ża­li ich za wy­bry­ki na­tu­ry i uni­ka­li, jak tyl­ko mo­gli.

Larch kie­dyś my­ślał po­dob­nie. Te­raz zro­zu­miał, że to okrut­ne i nie­spra­wie­dli­we. Jego syn był zwy­kłym ma­łym chłop­cem, któ­ry po pro­stu wy­ró­żniał się spo­śród in­nych lu­dzi pod wie­lo­ma względa­mi, nie tyl­ko dzi­ęki Da­ro­wi, któ­ry jesz­cze się nie ob­ja­wił. Z pew­no­ścią nie za­mie­rzał wy­sy­łać go na dwór kró­lew­ski, gdzie cze­ka­ły­by go szy­der­stwa i do­cin­ki, i gdzie by­łby wy­ko­rzy­sty­wa­ny jako na­rzędzie wład­cy.

Larch szyb­ko zro­zu­miał, że góry nie są dla nich od­po­wied­nią kry­jów­ką. Naj­wi­ęk­szym pro­ble­mem nie był chłód, choć je­sień zda­wa­ła się tu rów­nie su­ro­wa jak zima w po­sia­dło­ści mon­se­ańskie­go lor­da. Nie cho­dzi­ło też o gó­rzy­sty te­ren, choć ostre ska­ły da­wa­ły się we zna­ki sy­pia­jącym na zie­mi ucie­ki­nie­rom i nie było ani skraw­ka grun­tu, na któ­rym mo­żna by wy­ho­do­wać wa­rzy­wa czy zbo­że. Naj­wi­ęk­szy pro­blem sta­no­wi­ły dra­pie­żni­ki. Co kil­ka dni Larch mu­siał wal­czyć z ko­lej­nym na­past­ni­kiem. Pumy, nie­dźwie­dzie, wil­ki, ogrom­ne pta­szy­ska o skrzy­dłach wiel­ko­ści do­ro­słe­go czło­wie­ka. Nie­któ­re z nich bro­ni­ły swe­go te­ry­to­rium, inne po­szu­ki­wa­ły po­ży­wie­nia, a wszyst­kie były bar­dzo za­ja­dłe. Im bli­żej zimy, tym głod­niej­sze sta­wa­ły się zwie­rzęta, aż któ­re­goś dnia zbie­go­wie stra­ci­li ko­nia – zgi­nął roz­szar­pa­ny przez dwie pumy.

Nocą, gdy sie­dzie­li w kry­jów­ce z ga­łęzi, Larch przy­tu­lał chłop­ca do sie­bie i na­słu­chi­wał wy­cia, od­gło­su to­czących się ka­mie­ni, a po­tem prze­ra­źli­we­go pi­sku, któ­ry ozna­czał, że ja­kieś zwie­rzę zwie­trzy­ło ich obec­no­ść. Wte­dy wkła­dał śpi­ące­go chłop­ca do no­si­de­łka na pier­si, za­pa­lał po­chod­nię i wsta­wał, by ogniem i mie­czem ode­przeć atak. Cza­sem mu­siał tak stać przez kil­ka go­dzin. Ostat­nio nie­wie­le sy­piał.

I kiep­sko się odży­wiał.

– Roz­cho­ru­jesz się, je­śli będziesz aż tyle jadł – po­wie­dział kie­dyś Im­mi­ker, gdy spo­ży­wa­li skrom­ny po­si­łek zło­żo­ny z wil­cze­go mi­ęsa i wody.

Larch na­tych­miast od­su­nął swo­ją por­cję, bo­jąc się, że je­śli za­cho­ru­je, nie będzie mógł się opie­ko­wać sy­nem. Od­dał mu wi­ęk­szo­ść swo­je­go przy­dzia­łu.

– Dzi­ęku­ję ci za radę, synu.

Im­mi­ker po­chło­nął por­cję ojca w mil­cze­niu, po czym spy­tał:

– Co by było, gdy­by­śmy wspi­ęli się wy­żej i prze­szli przez góry na dru­gą stro­nę?

Mężczy­zna spoj­rzał w ró­żno­ko­lo­ro­we oczy syna.

– My­ślisz, że po­win­ni­śmy tak zro­bić?

Chło­piec wzru­szył chu­dy­mi ra­mio­na­mi.

– A czy prze­ży­je­my taki marsz?

– My­ślisz, że prze­ży­je­my? – spy­tał Larch i po­trząsnął gło­wą, sły­sząc swój głos. Jego syn miał trzy lata i nic nie wie­dział o cho­dze­niu po gó­rach. To zmęcze­nie spra­wi­ło, że tak bar­dzo pra­gnął usły­szeć, co sądzi o tym chło­piec. – Nie prze­ży­je­my – od­pa­rł zde­cy­do­wa­nie. – Nie sły­sza­łem, by kto­kol­wiek prze­sze­dł te góry od za­cho­du, ani tu, ani w Es­til­lu, ani w Nan­de­rze. Nie wiem na­wet, ja­kie zie­mie leżą po dru­giej stro­nie. Sły­sza­łem tyl­ko opo­wie­ści lu­dów ze wscho­du o ró­żno­barw­nych po­two­rach i pod­ziem­nych la­bi­ryn­tach.

– W ta­kim ra­zie mu­si­my ze­jść z po­wro­tem na wzgó­rza, oj­cze. Mu­sisz mnie chro­nić.

Larch był zmęczo­ny, głod­ny i czuł, że w gło­wie ma zu­pe­łną pust­kę, ale te­raz po­czuł przy­pływ de­ter­mi­na­cji. Mu­siał po­słu­chać syna.

Gdy scho­dzi­li po stro­mym zbo­czu, za­czął pa­dać śnieg. Larch przy­pi­ął no­si­de­łko Im­mi­ke­ra z przo­du, a łuk, ko­łczan i sa­kwy po­wie­sił na ple­cach. Gdy na od­le­głej gra­ni po­ja­wi­ło się bru­nat­ne pta­szy­sko, zmęczo­ną ręką si­ęgnął po łuk. Ale ptak za­ata­ko­wał tak szyb­ko, że było już za pó­źno na strzał. Larch za­to­czył się, upa­dł i po­czuł, że się ze­śli­zgu­je. Wy­ci­ągnął ręce, by chro­nić dziec­ko, któ­re­go krzyk za­głu­szył wrzask dra­pie­żni­ka:

– Chroń mnie, oj­cze! Mu­sisz mnie chro­nić!

Na­gle Larch po­czuł, że ska­ła pod jego ple­ca­mi ustąpi­ła i spa­da te­raz w ciem­no­ść. „La­wi­na” – po­my­ślał tępo, wci­ąż sku­pio­ny na tym, by osła­niać dziec­ko. Ude­rzył ra­mie­niem o coś ostre­go i po­czuł wil­goć. Dziw­ne uczu­cie, tak spa­dać. Kręci­ło mu się w gło­wie i miał wra­że­nie, że nic nie waży. Przez chwi­lę za­sta­na­wiał się, czy zmie­rza do sa­me­go środ­ka zie­mi, a po­tem stra­cił przy­tom­no­ść.

Ock­nął się gwa­łtow­nie, z jed­ną my­ślą: „Im­mi­ker!”. Nie czuł cie­pła cia­ła syna, a no­si­de­łko było pu­ste. Pa­no­wa­ła ca­łko­wi­ta ciem­no­ść, więc po­ma­cał wo­kół ręka­mi. Le­żał na czy­mś twar­dym i śli­skim, przy­po­mi­na­jącym lód. Po­ru­szył się, by szu­kać da­lej, i na­gle krzyk­nął, czu­jąc prze­szy­wa­jący ból w bar­ku i w gło­wie. Żo­łądek pod­sze­dł mu do gar­dła. Opa­no­wał mdło­ści i znów po­ło­żył się nie­ru­cho­mo, łka­jąc i szep­cząc imię chłop­ca.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku, oj­cze – roz­le­gł się z boku głos dziec­ka. – Prze­stań pła­kać i wstań.

Płacz prze­sze­dł te­raz w szloch ulgi.

– Wsta­waj, oj­cze. Ro­zej­rza­łem się. Nie­da­le­ko jest tu­nel.

– Nic ci nie jest?

– Zma­rzłem i je­stem głod­ny. Wsta­waj!

Larch pró­bo­wał pod­nie­ść gło­wę, ale pra­wie stra­cił przy­tom­no­ść.

– Nie mogę. Za bar­dzo boli.

– Wca­le nie. Mo­żesz wstać – po­wie­dział Im­mi­ker, a wte­dy Larch zdał so­bie spra­wę, że to praw­da. Sła­niał się na no­gach i kil­ka razy zwy­mio­to­wał, ale ja­koś zdo­łał oprzeć się na ko­la­nach i zdro­wej ręce i pod­czo­łgać w kie­run­ku syna.

– Gdzie... – wy­dy­szał, ale mu­siał prze­rwać. Mó­wie­nie spra­wia­ło mu ból.

– Wpa­dli­śmy w skal­ną szcze­li­nę – wy­ja­śnił Im­mi­ker. – Ze­śli­zgnęli­śmy się. Tam jest tu­nel.

Larch nie ro­zu­miał, co się dzie­je, a czo­łga­nie wy­ma­ga­ło tyle wy­si­łku, że na­wet nie pró­bo­wał my­śleć. Dro­ga była śli­ska i stro­ma. Tam, do­kąd się kie­ro­wa­li, pa­no­wa­ła wi­ęk­sza ciem­no­ść niż w miej­scu, z któ­re­go wy­ru­szy­li. Mała po­stać syna ry­so­wa­ła się przed nim na zbo­czu.

– Tu jest gwa­łtow­ny spa­dek – ostrze­gł Im­mi­ker, ale jego oj­ciec nie zro­zu­miał, co ma na my­śli, i zwa­lił się w dół. Wy­lądo­wał na zła­ma­nej ręce i na chwi­lę stra­cił przy­tom­no­ść. Obu­dził się, czu­jąc zim­ny po­wiew i za­pach wil­go­ci. Le­żał w wąskiej roz­pa­dli­nie, wci­śni­ęty mi­ędzy dwie ska­ły. Chciał spy­tać Im­mi­ke­ra, czy nic mu nie jest, ale tyl­ko jęk­nął.

– Któ­rędy te­raz? – spy­tał chło­piec.

Larch nie wie­dział, co od­po­wie­dzieć, więc znów jęk­nął.

– Mó­wi­łem ci, że to tu­nel. – Głos Im­mi­ke­ra był zmęczo­ny i nie­cier­pli­wy. – Po­ma­ca­łem ścia­nę po obu stro­nach. Wy­bierz ja­kiś kie­ru­nek, oj­cze. Wy­do­stań mnie stąd.

Obie stro­ny ko­ry­ta­rza były rów­nie ciem­ne i tak samo pach­nia­ły stęchli­zną, ale Larch mu­siał coś wy­brać. Po­ru­szył się ostro­żnie. Gło­wa mniej go bo­la­ła, gdy zwra­cał się przo­dem do wia­tru. Pod­jął de­cy­zję, że pój­dą w tam­tą stro­nę.

I dla­te­go po czte­rech dniach błądze­nia po omac­ku, pod­czas któ­rych Im­mi­ker nie­ustan­nie przy­po­mi­nał ojcu, że czu­je się do­sta­tecz­nie do­brze, by brnąć na­przód, wy­do­sta­li się z tu­ne­lu u stóp mon­se­ańskich gór. Zna­le­źli się w owym dziw­nym kra­ju po dru­giej stro­nie. Nie wie­dzie­li o nim nic, nie li­cząc bajd za­sły­sza­nych w obe­rżach – opo­wie­ści o tęczo­wych po­two­rach i pod­ziem­nych la­bi­ryn­tach.

Larch za­sta­na­wiał się cza­sem, czy upa­dek w gó­rach nie uszko­dził mu mó­zgu. Im dłu­żej prze­by­wał w tym dziw­nym kra­ju, tym bar­dziej jego umy­sł za­snu­wa­ła mgła. Lu­dzie mó­wi­li tu in­nym języ­kiem i choć Larch bar­dzo się sta­rał zro­zu­mieć te obce dźwi­ęki, osta­tecz­nie za­wsze w ko­ńcu pro­sił Im­mi­ke­ra o tłu­ma­cze­nie. Z upły­wem cza­su syn mu­siał ob­ja­śniać mu co­raz wi­ęcej rze­czy.

Kra­ina była gó­rzy­sta, bu­rzo­wa i nie­przy­ja­zna. Na­zy­wa­no ją Do­li­na­mi. Żyły tu zwie­rzęta, ja­kie Larch wi­dy­wał w Mon­sei – ta­kie, któ­rych za­cho­wa­nie znał i ro­zu­miał. Jed­nak cza­sem wi­dy­wał też barw­ne, fan­ta­stycz­ne stwo­ry, któ­re miesz­ka­ńcy Do­lin na­zy­wa­li po­two­ra­mi. O wszyst­kim de­cy­do­wał ich nie­zwy­kły ko­lor, po­nie­waż pod in­ny­mi względa­mi isto­ty te przy­po­mi­na­ły nor­mal­ne zwie­rzęta. Mia­ły kszta­łt miej­sco­wych koni, żó­łwi, pum, pta­ków, wa­żek czy nie­dźwie­dzi, ale przy­bie­ra­ły bar­wę fuk­sji, tur­ku­su, brązu albo opa­li­zu­jącej zie­le­ni. Ko­nia o ma­ści si­wej lub ka­rej na­zy­wa­no tu ko­niem. Iden­tycz­ne zwie­rzę o ma­ści zło­to­po­ma­ra­ńczo­wej – po­two­rem.

Larch nie ro­zu­miał tych stwo­rzeń. Mniej­sze z nich – my­szy, mu­chy i wie­wiór­ki – były nie­gro­źne, ale wi­ęk­sze, lu­do­żer­cze po­two­ry sta­no­wi­ły ogrom­ne nie­bez­pie­cze­ństwo, po­wa­żniej­sze niż zwy­kłe dra­pie­żni­ki. Nade wszyst­ko po­żąda­ły ludz­kie­go mi­ęsa, a mi­ęso in­nych po­two­rów do­pro­wa­dza­ło je nie­mal do sza­le­ństwa. Obec­no­ść Im­mi­ke­ra mia­ła na nie po­dob­ny wpływ, więc gdy tyl­ko pod­ró­sł na tyle, by być w sta­nie na­ci­ągnąć ci­ęci­wę, od razu na­uczył się strze­lać z łuku. Larch nie był pe­wien, kto go wy­szko­lił. Jego syn za­wsze miał ko­goś przy boku, ja­kie­goś mężczy­znę lub chłop­ca, któ­ry po­ma­gał mu w ró­żnych spra­wach. Wci­ąż po­ja­wia­li się nowi – po­przed­ni zni­ka­li, gdy tyl­ko Larch wresz­cie na­uczył się ich imion – a ich miej­sce na­tych­miast zaj­mo­wa­li ko­lej­ni.

Nie miał po­jęcia, skąd się bra­li. Naj­pierw miesz­kał z Im­mi­ke­rem sam w ma­łej chat­ce, po­tem w wi­ęk­szym domu, pó­źniej w jesz­cze wi­ęk­szym, na ska­li­stej po­la­nie tuż pod mia­stem. Nie­któ­rzy to­wa­rzy­sze Im­mi­ke­ra po­cho­dzi­li z mia­sta. Jed­nak inni zda­wa­li się wy­pe­łzać z gór­skich roz­pa­dlin i z zie­mi. Dziw­ni, bla­dzi lu­dzie. Przy­no­si­li Lar­cho­wi le­kar­stwa, dzi­ęki któ­rym za­go­ił mu się bark.

Sły­szał, że w Do­li­nach żyje kil­ka po­two­rów o ludz­kich kszta­łtach i że mo­żna je roz­po­znać po bar­wie wło­sów, ale ni­g­dy ich nie wi­dział. Uznał, że to na­wet le­piej, bo nie mógł so­bie przy­po­mnieć, czy człe­ko­kszta­łt­ne po­two­ry są mu przy­ja­zne, czy nie, poza tym czuł się wo­bec tych istot ca­łko­wi­cie bez­bron­ny. Po­two­ry były zbyt pi­ęk­ne. Ich uro­da tak go osza­ła­mia­ła, że umy­sł sta­wał się pu­sty, a cia­ło za­mie­ra­ło w bez­ru­chu. Im­mi­ker ze swo­imi po­moc­ni­ka­mi mu­sie­li go bro­nić.

– To ta­kie ich sztucz­ki, oj­cze – wy­ja­śnił chło­piec. – Ich po­twor­na moc. Za­chwy­ca­ją cię swo­im pi­ęk­nem, by oma­mić umy­sł. Mu­sisz na­uczyć się strzec swo­ich my­śli tak jak ja.

Larch wie­dział, że Im­mi­ker ma ra­cję, ale wci­ąż tego nie ro­zu­miał.

– Stwo­rze­nia, któ­re mają wła­dzę nad ludz­kim umy­słem – rze­kł do sie­bie. – To prze­ra­ża­jące.

Im­mi­ker ro­ze­śmiał się gło­śno i ob­jął ojca ra­mie­niem. Chło­piec był zwy­kle nie­chęt­ny piesz­czo­tom, więc Larch po­czuł, że za­le­wa go fala szczęścia.

Cza­sem, bar­dzo rzad­ko, w chwi­lach gdy od­zy­ski­wał ja­sno­ść umy­słu, za­uwa­żał, że w mia­rę jak Im­mi­ker do­ra­sta, on sam robi się co­raz bar­dziej znie­do­łężnia­ły i głu­pi. Chło­piec wie­lo­krot­nie opo­wia­dał mu o za­wi­kła­nej sy­tu­acji po­li­tycz­nej tego kra­ju, zwal­cza­jących się frak­cjach i czar­nym ryn­ku dzia­ła­jącym w pod­ziem­nych tu­ne­lach. Dwóch lor­dów, My­dogg z pó­łno­cy i Gen­tian z po­łud­nia, pró­bo­wa­ło wy­kro­ić so­bie z Do­lin wła­sne im­pe­ria. Na pó­łno­cy roz­ci­ąga­ła się kra­ina zwa­na Pik­kią, pe­łna gór i je­zior.

Larch nie po­tra­fił tego ogar­nąć. Wie­dział tyl­ko, że nie ma tu Ob­da­rze­ńców i nikt nie od­bie­rze mu syna o ró­żno­ko­lo­ro­wych oczach.

Cza­sem, gdy czuł się le­piej, pró­bo­wał nad tym roz­my­ślać. Cie­ka­wi­ło go, kie­dy ob­ja­wi się Dar syna.

A gdy był w szczy­to­wej for­mie, co zda­rza­ło się, ile­kroć Im­mi­ker zo­sta­wił go sa­me­go na dłu­żej, za­sta­na­wiał się, czy Dar przy­pad­kiem już się nie ob­ja­wił.

Im­mi­ker miał swo­je ulu­bio­ne roz­ryw­ki. Często ba­wił się ma­ły­mi po­two­ra­mi, zwi­ązu­jąc je, wy­ry­wa­jąc im pa­zu­ry, zdzie­ra­jąc ró­żno­ko­lo­ro­we łu­ski albo wy­sku­bu­jąc pió­ra. Któ­re­goś dnia, gdy chło­piec miał dzie­si­ęć lat, Larch zo­ba­czył, jak ob­dzie­ra ze skó­ry kró­li­ka ko­lo­ru błękit­ne­go nie­ba.

Za­krwa­wio­ne, drżące z prze­ra­że­nia zwie­rząt­ko wci­ąż było osza­ła­mia­jąco pi­ęk­ne. Larch za­pa­trzył się na nie i za­po­mniał, dla­cze­go szu­kał Im­mi­ke­ra. Po­czuł na­gły smu­tek, wi­dząc, że ktoś dla przy­jem­no­ści dręczy tak wspa­nia­łe stwo­rze­nie. Kró­lik za­czął po­pi­ski­wać w pa­ni­ce i Larch zdał so­bie spra­wę, że sam po­jęku­je.

Im­mi­ker spoj­rzał na nie­go spod oka.

– Wca­le go to nie boli, oj­cze – za­pew­nił.

Larch na­tych­miast po­czuł się le­piej, wie­dząc, że po­twór nie czu­je bólu. Ale wte­dy kró­lik znów pi­snął bo­le­śnie i Larch po­czuł się zu­pe­łnie zdez­o­rien­to­wa­ny. Spoj­rzał na syna. Chło­piec trzy­mał w ręku szty­let uma­za­ny krwią i uśmie­chał się sze­ro­ko.

Gdzieś w głębi du­szy Larch po­czuł cień po­dej­rze­nia i przy­po­mniał so­bie, dla­cze­go szu­kał Im­mi­ke­ra.

– Wy­da­je mi się – po­wie­dział po­wo­li – że już wiem, na czym po­le­ga twój Dar.

Syn spoj­rzał na nie­go uwa­żnie.

– Czy­żby?

– Po­wie­dzia­łeś, że po­two­ry po­tra­fią oma­mić mój umy­sł pi­ęk­nem.

Im­mi­ker opu­ścił nóż i prze­krzy­wił gło­wę. W jego twa­rzy było coś dziw­ne­go. Larch zo­ba­czył na niej nie­do­wie­rza­nie, a po­tem roz­ba­wie­nie. Tak jak­by w coś gra­li i Im­mi­ker prze­grał po raz pierw­szy w ży­ciu.

– Cza­sem mam wra­że­nie, że oma­miasz mnie sło­wa­mi.

Chło­piec wy­buch­nął gło­śnym śmie­chem. Larch po­czuł się na­gle tak szczęśli­wy, że mu za­wtó­ro­wał. Tak bar­dzo ko­chał swo­je­go syna! Otwo­rzył ra­mio­na, by przy­gar­nąć go do sie­bie, a wte­dy chło­piec z ca­łej siły wbił mu szty­let w brzuch. Larch padł na zie­mię jak kło­da.

Im­mi­ker po­chy­lił się nad nim.

– Oka­za­łeś się bar­dzo po­moc­ny – po­wie­dział. – Będzie mi cie­bie bra­ko­wa­ło. Nie­ste­ty, in­nych nie­ła­two jest kon­tro­lo­wać. Szko­da, że nie wszy­scy są tak głu­pi jak ty, oj­cze.

Umie­ra­nie było dziw­nym do­zna­niem. Czuł zim­no i za­wro­ty gło­wy, tak jak wte­dy w gó­rach Mon­sei. Ale te­raz wie­dział do­kład­nie, gdzie jest i co się z nim dzie­je. W ostat­niej chwi­li po­my­ślał, że po­stąpił głu­pio, że nie po­wi­nien był po­zwo­lić tak ła­two ocza­ro­wać się sło­wa­mi. Ale to mi­ło­ść spra­wi­ła, że nie roz­po­znał w porę Daru Im­mi­ke­ra. Jesz­cze przed jego na­ro­dzi­na­mi, gdy chło­piec był za­le­d­wie okrusz­kiem w brzu­chu Mi­kry, Larch zo­stał ocza­ro­wa­ny.

Pi­ęt­na­ście mi­nut pó­źniej cia­ło Lar­cha i jego dom sta­ły w ogniu, a Im­mi­ker sie­dział na grzbie­cie ku­cy­ka, zmie­rza­jąc tu­ne­la­mi na pó­łnoc. Czuł ulgę, że może wresz­cie wy­ru­szyć w dro­gę. Jego sąsie­dzi i cała oko­li­ca wy­da­wa­ły mu się co­raz nud­niej­sze i ostat­nio by­wał bar­dzo roz­dra­żnio­ny. Był go­tów na coś wi­ęcej.

Po­sta­no­wił za­zna­czyć ten prze­ło­mo­wy mo­ment, od­rzu­ca­jąc swe sta­re imię. Miesz­ka­ńcy Do­lin z po­cząt­ku dziw­nie wy­ma­wia­li imię Lar­cha, a Im­mi­ke­ro­wi bar­dzo się to spodo­ba­ło.

Po­sta­no­wił, że od­tąd będzie się na­zy­wał Leck.

Mi­nął rok.