mirwal
zenujace przyklady. kloss, stirliz i inne bajkowe postacie to clue ksiazki
Uzyskaj dostęp do ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
Ebook dostępny jest w abonamencie za dodatkową opłatą ze względów licencyjnych. Uzyskujesz dostęp do książki wyłącznie na czas opłacania subskrypcji.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
- Wydawca: Harde Wydawnictwo
- Kategoria: Literatura faktu
- Język: polski
Afera Pegasusa pokazała, że niewiele trzeba, by odarto nas z najintymniejszych szczegółów naszego życia. Tracimy prywatność na każdym kroku: śledzą nas kamery, systemy, programy. Inwigilacja jest wszechobecna i wydawałoby się, nieunikniona. Ale Piotr Niemczyk, ekspert od spraw bezpieczeństwa, przekonuje, że wiele zależy od nas. I podaje niezawodne sposoby na przechytrzenie podglądającego nas wścibskiego oka wielkiego brata.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 280
3,5 (22 oceny)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
Popularność
Podobne
Wstęp
Wstęp
Na początku zwykle się pisze, po co powstała konkretna książka. Spróbuję to wyjaśnić.
W następnych rozdziałach znajdą Państwo kilkadziesiąt, a może nawet kilkaset przypadków inwigilacji i kontrinwigilacji. Starałem się w ten sposób pokazać pełne spektrum ich możliwości, a także najprostszych metod, żeby się przed ingerowaniem w prywatność bronić.
Niektóre ze sposobów mogą wydawać się anachroniczne. Ale tylko pozornie. Nawet ilustrowanie przypadkami z byłego tysiąclecia ma jakiś cel. Bo pozwala w większym stopniu zrozumieć, na czym polega logika inwigilacji oraz walki z nią. Opisy poszukiwania osoby uciekającej dorożką lub klonowania budek telefonicznych pokazują pewne metody, o których jak najbardziej warto pamiętać również współcześnie. Bo aby zrozumieć sposoby ingerencji w nasze życie i stopień jego penetracji, nie jest konieczne analizowanie technicznej specyfikacji programów czy urządzeń. One po kilku miesiącach i tak przestaną być aktualne.
Chodzi natomiast o to, żeby pokazać różnorodność metod mających na celu ustalenie wszystkich szczegółów czyjegoś życia. A także jak się one zmieniają, uzupełniają i zastępują. Bo każde nasze działanie może być obserwowane różnymi narzędziami i sposobami, na które można reagować w sposób najbardziej adekwatny do oceny ryzyka. Mam nadzieję, że udało mi się pokazać różnorodność tych form w taki sposób, że poznają Państwo reguły, które rządzą inwigilacją, a także najprostsze metody, które pozwolą jej unikać.
Powołuję się w tym poradniku na wiele cytatów. Pochodzą one od czterdziestu autorów. Nie wszyscy jednak byli szpiegami. Idiotyzmem byłoby sugerować, że Adam Mickiewicz, Umberto Eco lub Jakub Szamałek mogli być funkcjonariuszami służb specjalnych. Ale z pewnością są to osoby z ogromnym doświadczeniem.
Z tych czterdziestu autorów dwunastu było oficerami wywiadu lub innej służby specjalnej. Pięciu przyznało się do współpracy z tajnymi służbami. Sześciu to zawodowi wojskowi. Dziennikarzy śledczych, których metody pracy są bardzo podobne do wywiadowczych, jest czterech. Korespondentów zagranicznych lub wojennych również czterech. Jeden z autorów jest byłym pracownikiem firmy zajmującej się wywiadem konkurencyjnym. A trzech, w różnym stopniu i w różny sposób, popadło w konflikt z prawem.
Nie sposób odmówić tym autorom doświadczenia w analizowaniu informacji wywiadowczych, zbieraniu danych i ich interpretacji. Także w inwigilacji i byciu inwigilowanym.
Zapraszam do lektury.
Piotr Niemczyk
Rozdział pierwszy. O co chodzi?
Rozdział pierwszy
O co chodzi?
Ujawniona we wrześniu 2023 roku operacja Jaszczurka1 jest chyba najlepiej udokumentowanym przypadkiem inwigilacji z zastosowaniem Pegasusa2. I to nie tylko w Polsce, ale prawdopodobnie na świecie. Według informacji mediów, w 2019 roku, w trakcie kampanii wyborczej przed wyborami do parlamentu, telefon senatora Krzysztofa Brejzy był infekowany ponad czterdzieści razy. Ale inwigilacja, co ważne, nie polegała tylko na włamaniach do dwóch telefonów senatora i niektórych osób z jego otoczenia. Uruchomione zostały także tradycyjne podsłuchy na łączach telekomunikacyjnych, obserwacja, a znajomi i współpracownicy Krzysztofa Brejzy byli nagabywani przez funkcjonariuszy służb, a nawet wzywani na przesłuchania3. Pretekstem do uruchomienia tak rozbudowanej operacji inwigilacyjnej była sprawa rzekomych nadużyć w Urzędzie Miasta Inowrocławia, którym kierował ojciec senatora, prezydent Ryszard Brejza.
Można jednak przypuszczać, że prawdziwym powodem inwigilacji polityka było to, że w 2019 roku był szefem sztabu wyborczego Koalicji Obywatelskiej, czyli sojuszu kilku partii, które wystawiały kandydatów do parlamentu, rywalizując z partią rządzącą o zdobycie większości w sejmie i senacie. Wygląda również na to, że inwigilacja szefa sztabu przyczyniła się do porażki Koalicji Obywatelskiej w wyborach.
A sprawa polityka to nie jedyna, którą ujawniły w Polsce międzynarodowe laboratoria, pracujące nad identyfikacją przypadków infekowania smartfonów Pegasusem. Wspomniane laboratoria, czyli Citizens Lab i Amnesty Tech, ujawniły, że infekowane były także telefony osób o bardzo różnych zawodach i zróżnicowanym zaangażowaniu w sprawy publiczne. Byli to: niewygodna dla polityków kierujących Ministerstwem Sprawiedliwości prokurator Ewa Wrzosek, adwokat Roman Giertych, dziennikarz i aktywista Tomasz Szwejgiert, były szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego Paweł Wojtunik. Co ciekawe, Pegasusa stosowano także wobec osób związanych z aparatem władzy, ale podejrzewanych o nielojalność wobec kierownictwa PiS. Wśród nich znaleźli się byli posłowie, były minister, lobbysta i odwołany wcześniej szef Gabinetu Politycznego Ministra Obrony Narodowej.
Śledztwa dziennikarskie i prace specjalnej komisji powołanej przez senat wykazały, że zakup Pegasusa doszedł do skutku z naruszeniem przepisów dotyczących finansów publicznych, wykorzystywanie systemu było niezgodne z polskim prawem, a system nie był certyfikowany przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w szczególności w związku z tym, że dane pozyskiwane przez Pegasusa były transmitowane za pośrednictwem serwerów ulokowanych w Izraelu i innych państwach, a więc wysoce prawdopodobne było ich przechwytywanie przez obce służby specjalne.
Takie działania służb specjalnych da się porównać tylko do największych afer podsłuchowych na świecie. Chociażby z Watergate, czyli ujawnieniem nielegalnych podsłuchów zainstalowanych przez osoby powiązane z CIA w sztabie wyborczym Partii Demokratycznej przed wyborami prezydenckimi w USA w 1972 roku, w których demokraci wystawili kontrkandydata przeciwko urzędującemu prezydentowi Richardowi Nixonowi.
Niestety, ujawnienie Pegasusa i zablokowanie go przez autora programu, izraelską firmę NSO, w niektórych państwach podejrzewanych o łamanie praworządności nie rozwiązało problemu. Wcześniej i później służby państwowe, policje polityczne, zorganizowane grupy przestępcze i firmy działające w ramach tak zwanego wywiadu konkurencyjnego używały i używają mniej lub bardziej zaawansowanych programów pozwalających włamywać się do cudzych smartfonów i komputerów. Najbardziej znane są produkty włoskiej firmy Hacking Team (Da Vinci i Galileo), ale na rynku usług związanych z bezpieczeństwem i szpiegostwem gospodarczym można znaleźć wiele programów typu malware i spyware, które co prawda mają ograniczenia uniemożliwiające nielegalne włamania, ale profesjonalni programiści potrafią je usunąć. Wystarczy wrzucić do wyszukiwarek takie słowa jak: spyware, spyone, spylogger czy spyphone, żeby się o tym przekonać.
Obok programów komercyjnych, działające pod nowymi nazwami NSO czy Hacking Team nadal tworzą aplikacje dla służb państwowych, a ich konkurenci oferują nowe, jeszcze sprawniej inwigilujące systemy. Jednym z głośniejszych jest Predator oferowany przez, również izraelską, firmę Quadream.
Należy jednak pamiętać, że programy oferowane służbom przez firmy zewnętrzne to tylko wierzchołek góry lodowej. Służby wszystkich znaczących w polityce międzynarodowej państw opracowują własne programy do szpiegowania. Najbardziej znany, obok Pegasusa, jest amerykański PRISM, wykorzystywany przez NSA, a ujawniony przez Edwarda Snowdena4. W Polsce mówi się o mało znanym programie Harnaś, który podobno wszedł do użycia w 2013 roku. Trudno jest jednak sprawdzić, czy jest to system stworzony przez polskich programistów, czy tylko przystosowany do specyfiki języka polskiego program zagraniczny.
Dlaczego warto o tym wszystkim pamiętać?
Zawodowi funkcjonariusze służb specjalnych traktują takie systemy jako narzędzia pracy. Służby kontrwywiadowcze i odpowiadające za bezpieczeństwo wewnętrzne używają ich do obserwacji funkcjonariuszy i ewentualnych agentów wywiadów zagranicznych, a także terrorystów i zorganizowanych grup przestępczych. Natomiast szpiedzy działający na wrogim terenie muszą mieć świadomość, że takie systemy działają przeciwko nim. Dlatego jedną z najważniejszych umiejętności, jakich uczy się w ośrodkach szkolenia szpiegów, jest aktywność w sytuacji, w której każdy krok może być śledzony, każda rozmowa nagrywana, każde spotkanie fotografowane.
Dzięki wcześniejszym aferom, a także przypadkom ujawnionym przez Citizens Lab i Amnesty Tech, wszyscy dowiedzieliśmy się o tym, że w wielu państwach systemami inwigilującymi kontroluje się polityków opozycji, działaczy społecznych, dziennikarzy, prawników, ekologów, a nawet duchownych.
Dlatego można zaryzykować stwierdzenie, że właściwie nie ma takich osób, które mogłyby powiedzieć o sobie, że z pewnością nikt się nimi nie interesuje. O tym, że objęte kontrolą operacyjną mogą być osoby zupełnie przypadkowe, świadczy przypadek Mariusza Gierszewskiego, dziennikarza śledczego Radia Zet, o którym więcej w rozdziale o podsłuchach.
Całkowicie przypadkowe osoby mogą się znaleźć „w zainteresowaniu” służb z bardzo różnych powodów. Można sobie wyobrazić, że członek zorganizowanej grupy przestępczej regularnie odwiedza dentystę. Jest tylko kwestią czasu, kiedy wywiadowcy zaczną się zastanawiać, czy nie zacząć rejestrować rozmów telefonicznych stomatologa, a także czy nie zainstalować podsłuchu w gabinecie, żeby poznać treści rozmów lekarza z pacjentami.
Podobne podejrzenia mogą paść na przykład na księgowego, który obsługuje firmy wplątane w nadużycia podatkowe albo wręcz należące do członków jakichś lokalnych mafii. W efekcie Bogu ducha winny człowiek staje się bohaterem nagrań i filmów zarejestrowanych przez jakiegoś Pegasusa.
Nic dziwnego, że politycy, prawnicy, dziennikarze, działacze opozycji, w szczególności tak zwanej opozycji ulicznej, kiedy umawiają się na rozmowę, to telefony zostawiają w sąsiednim pomieszczeniu. Czy to jest skuteczne? Niekoniecznie. Fachowcy mają różne procedury, dzięki którym i tak potrafią ustalić, o co chodziło na spotkaniu. Już sam fakt, że kilka telefonów znalazło się w jednym miejscu, zwykle okazuje się interesujący.
Czy da się przed tymi wszystkimi technikami zabezpieczyć?
Nawet profesjonalnie wyszkoleni oficerowie wywiadu czasami wpadają. A co powiedzieć o osobach, które prowadzą publiczną aktywność polityczną czy społeczną albo – pracując nad jakimś śledztwem dziennikarskim – muszą pozostawać w kontakcie z redakcją?
Historia zna takie przypadki, w których poszukiwani zastosowali skrajne środki bezpieczeństwa, a mimo to wpadli. Jednym z najbardziej znanych jest Ted Kaczyński, czyli Unabomber. Ten Amerykanin z polskimi korzeniami, przez 27 (słownie: dwadzieścia siedem) lat ukrywał się przed organami ścigania, jednocześnie dokonując zamachów terrorystycznych za pomocą bomb ukrytych w listach. FBI stawało na głowie, żeby go dopaść. Udało się go złapać dopiero w 1996 roku. Ale nie dzięki wyrafinowanym działaniom techniki operacyjnej, tylko dlatego, że jego rodzony brat, David, z którym od lat nie utrzymywał kontaktu, rozpoznał jego styl pisania, czytając manifest Kaczyńskiego w „The New York Times”, opublikowany w czerwcu 1995 roku. Dzięki temu obaj bracia Kaczyńscy przeszli do historii.
Najnowocześniejsza ówczesna technika nie pomogła ustalić miejsca ukrywania się sprawcy zamachów. Unabomber praktycznie zerwał kontakt ze światem. Mieszkał na odludziu w stanie Montana. W jego chatce nie było nawet wody i elektryczności, nie mówiąc o narzędziach do komunikacji telefonicznej czy elektronicznej. Bomby wysyłał z różnych poczt na obszarze całych Stanów Zjednoczonych, niektóre podkładał osobiście. Prawdopodobnie z nikim nie współpracował. Ale jaki z tego morał? Nawet jeżeli zerwiesz wszystkie kontakty i nie używasz żadnej elektroniki, to i tak służby mogą cię złapać, bo ktoś z przyjaciół lub rodziny prędzej czy później na ciebie doniesie.
Drugi z najbardziej znanych przypadków ukrywającej się w wyrafinowany sposób osoby to ustalenie przez NSA i CIA miejsca pobytu Osamy bin Ladena. Szef Al-Kaidy ukrywał się w specjalnie przystosowanym do tego kompleksie budynków, otoczonych murem, na peryferiach Abbottabadu, liczącego ponad dwieście tysięcy mieszkańców pakistańskiego miasta. Nie korzystał z żadnej komunikacji elektronicznej ani nawet z telefonu stacjonarnego. Ze współpracownikami porozumiewał się przez kurierów, którzy zostali przeszkoleni, w jaki sposób bezpiecznie używać smartfonów.
W 2007 roku CIA zorientowała się, że jednym z najbliższych bin Ladenowi kurierów jest Al-Kuwaiti, wcześniej bliski współpracownik Khalida Sheikha Mohammeda (jednego z przesłuchiwanych w tajnych więzieniach CIA, najprawdopodobniej także w Polsce). Rozpoczęły się jego poszukiwania. Dzięki specjalnie uruchomionej operacji CIA udało się dowiedzieć – podsłuchując telefony krewnych Al-Kuwaitiego – że kurier Osamy najprawdopodobniej mieszka właśnie w Abbottabadzie. Wywiad amerykański zaczął przyglądać się temu pakistańskiemu miastu, zarówno narzędziami wywiadu satelitarnego, jak i SIGINTu. Zaczęto monitorować ruch telefonów komórkowych w mieście i jego okolicach. W pewnym momencie analitycy CIA zauważyli pewną prawidłowość. Jeden z telefonów logował się do sieci wokół miasta, ale nie w jakimś konkretnym obszarze, tylko w określonej odległości od przedmieść Abbottabadu. Gdyby połączyć punkty, w których wytypowany telefon logował się i przez pewien czas działał, można by narysować okrąg o promieniu około trzydziestu kilometrów, którego środek znajdował się na terenie jednego z zamożnych przedmieść miasta.
Tego, co się zdarzyło później, nie ma co przypominać. Powstały setki relacji, dziesiątki książek i filmów. Ale wniosek, który warto szczególnie podkreślić, jest taki, że nawet jeżeli zrezygnujemy z komunikacji elektronicznej i nie pozwolimy sobie zrobić zdjęcia z samolotu czy satelity, to i tak musimy cały czas myśleć o zagrożeniach i unikać jakiejkolwiek regularności. Szczególnie wtedy, kiedy coś „knujemy”, ale nie tylko. Trzeba często zmieniać urządzenie do łączności oraz karty SIM i starannie wybierać miejsce, z którego nawiązywane jest połączenie. Właśnie dlatego łączność jest nazywana piętą achillesową wywiadów. Nigdy nie wiadomo, jakie formy łączności nauczył się rozpoznawać przeciwnik.
Paul Whelan, były policjant i żołnierz amerykański Korpusu Piechoty Morskiej, został aresztowany w grudniu 2018 roku w Moskwie, w hotelu Metropol. Znaleziono przy nim dysk USB, na którym znajdowały się dane „wszystkich pracowników tajnej agencji bezpieczeństwa”. Amerykanin tłumaczył, że na dysku miały być filmy i zdjęcia z jego poprzedniego pobytu w Rosji.
W efekcie Whelan dostał wyrok szesnastu lat więzienia o zaostrzonym rygorze5.
To kolejny przykład wad i zalet łączności elektronicznej. Zawsze warto zorientować się, co znajduje się na nośniku, który ma się gdzieś przewieźć, aby potem zachowywać się adekwatnie do wynikającego z tego ryzyka. Na pewno jednak nie należy przyjmować pamięci elektronicznych od nieznajomych.
Innym przykładem ewidentnej prowokacji skierowanej przeciwko wywiadowi amerykańskiemu było zatrzymanie w maju 2013 roku na gorącym uczynku trzeciego sekretarza ambasady USA w Moskwie. Ryan Fogle miał nawiązać kontakt z oficerem FSB, który dawał sygnały, że jest sfrustrowany służbą w kontrwywiadzie rosyjskim i jest gotów pójść na współpracę z CIA. Ponieważ amerykańska rezydentura w Moskwie nie zdecydowała się na kontakt telefoniczny lub elektroniczny, Fogle – wyposażony w tak zwaną szatnię operacyjną: dwie peruki, trzy pary okularów – miał dostarczyć szczegółową ofertę współpracy funkcjonariuszowi FSB w taki sposób, że przechodząc obok niego na ulicy, miał włożyć mu do kieszeni list z propozycjami. Zawierał podobno propozycję jednego miliona dolarów rocznie za współpracę z CIA, a także instrukcję, jak skonfigurować pocztę elektroniczną, żeby w bezpieczny sposób kontaktować się z wywiadem amerykańskim. Wtedy właśnie okazało się, że oferent jest prowokatorem. Kiedy zorientował się, że w jego kieszeni znalazł się dokument, zaczął obezwładniać młodego Amerykanina i natychmiast dołączyli do niego inni funkcjonariusze, a całe zdarzenie zostało nagrane.
Jak widać, unikanie łączności telefonicznej wcale nie musi być remedium na inwigilację. Gdyby oficer CIA próbował nawiązać kontakt przez telefon lub mailowo, pewnie też by się zdekonspirował, ale przynajmniej uniknąłby kompromitującego aresztowania.
Posty w mediach społecznościowych też potrafią zdekonspirować spiskowca. Świadczy o tym przypadek Jacka Teixeiry, ochotnika w 102. Skrzydle Wywiadowczym Lotnictwa Gwardii Narodowej w Massachusetts. Ten młody żołnierz, mający dostęp do informacji top secret, pomiędzy październikiem 2022 a kwietniem 2023 publikował w serwisie Discord, na którym dyskutowali na różne tematy gracze Minecrafta, tajne dokumenty. Teixeira popisywał się przed kolegami dostępem do niejawnych analiz Pentagonu.
Zanim doszło do aresztowania, dane osobowe gwardzisty ujawnił „The New York Times”, którego dziennikarze śledczy zwrócili uwagę na dwie rzeczy. Analizując profil Teixeiry na Discordzie, stwierdzili, że jest powiązany z profilem na innym kanale oferującym gry – Steamie. Idąc dalej, trafili na profile członków rodziny żołnierza.
Drugim tropem były zdjęcia tajnych dokumentów, które w trakcie fotografowania leżały na granitowym blacie. Dziennikarze odkryli, że w domu Teixeiry znajduje się taki właśnie blat, ponieważ siostra podejrzanego zamieściła jego zdjęcie na Instagramie. Ten sam blat odnaleziono w mediach społecznościowych na profilach innych członków rodziny. W efekcie Jack Teixeira został aresztowany w kwietniu 2023 roku.
Jeszcze inaczej doszło do aresztowania Carstena Linkego, oficera BND – wywiadu niemieckiego. Został zwerbowany przez Rosjan i przekazywał między innymi wrażliwe informacje dotyczące wojny w Ukrainie. Został aresztowany w grudniu 2022 roku. Dobrze wiedział, jak się chronić przed inwigilacją, ponieważ sam pracował w pionie wywiadu elektronicznego. Do przekazywania tajnych materiałów rosyjskiemu wywiadowi wykorzystywał kuriera. Był nim handlarz diamentów rosyjskiego pochodzenia Arthur Eller. On również był specjalistą od technologii informatycznych. Jako biznesmen regularnie podróżował do Rosji i w latach 2019–2022 był w Moskwie aż czterdzieści pięć razy. Pomimo że przy przekraczaniu granicy rosyjskiej nie stemplowano jego paszportu pieczęciami potwierdzającymi wjazd, służby amerykańskie i tak wpadły na jego trop. Kiedy odwiedzał rodzinę w Miami, został zatrzymany przez FBI. Okazało się, że tajne dokumenty nie były zapisywane na żadnych nośnikach, tylko drukowane na papierze i przemycane w bagażu.
W jaki sposób Amerykanie wpadli na jego trop? Wygląda na to, że oprócz operacyjnie zdobytych informacji, na jego podróże wskazywały wpisy na jednym z portali oceniających noclegi. Były tam opinie na temat hoteli i restauracji prawie z całego świata, w tym z Rosji, Dubaju i Istambułu – czyli miast, których lotniska są największymi portami tranzytowymi dla podróżnych lecących z i do Rosji. Amerykanie wypuścili Ellera, ale uprzedzili Niemców, którzy aresztowali kuriera zaraz po jego przylocie do Monachium w styczniu 2023 roku.
Te wszystkie przykłady potwierdzają, że nie ma reguł dotyczących inwigilacji elektronicznej. Z jednej strony korzystanie z urządzeń telekomunikacyjnych znacznie ją ułatwia, z drugiej, brak takiej komunikacji zwraca uwagę. A trzeba jeszcze pamiętać, żeby nie ujawniać żadnych szczegółów życia prywatnego, nawet takich: gdzie mieszka rodzina, jakie jest wyposażenie domu, w jakich hotelach i restauracjach się bywa.
***
Ale wróćmy na polskie podwórko. Inwigilacja elektroniczna była prowadzona nie tylko w tych najbardziej znanych sprawach politycznych. W lutym 2014 roku Citizens Lab z Kanady ujawniło, że Polska jest jednym z państw, które kupiły oprogramowanie od Hacking Team. Podobno Centralne Biuro Antykorupcyjne wydało na ten zakup dwieście pięćdziesiąt tysięcy euro, a wraz z aktualizacjami ogólne koszty zakupu wyniosły około półtora miliona złotych, czyli mniej więcej czterdzieści razy mniej niż łączne koszty zakupu Pegasusa. Informacja wywołała spore zamieszanie w niektórych mediach. W efekcie konieczne były wyjaśnienia szefa CBA przed Sejmową Komisją do spraw Służb Specjalnych. Nie wykryto jednak żadnych nieprawidłowości.
Na przełomie 2014 i 2015 roku na portalach poświęconych bezpieczeństwu IT zaczynają pojawiać się pogłoski, że w miejsce DaVinci i Galileo, opracowanych przez włoski Hacking Team, wchodzi nowy system – Pegasus izraelskiej firmy NSO. Natychmiast hakerzy i różne rządowe instytucje na całym świecie zaczynają szukać informacji na temat nowego programu. I mimo to polski rząd postanawia go kupić w 2017 roku.
Jest to poprzedzone zmianą przepisów dotyczących czynności operacyjno-rozpoznawczych – a więc inwigilacji – w tak zwanych ustawach branżowych, czyli tych aktach normatywnych, które dotyczą pracy i zadań Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego i innych służb prowadzących pracę operacyjną. W 2016 roku weszła w życie ustawa zmieniająca przepisy o kontroli operacyjnej. We wszystkich ustawach dotyczących służb wprowadzono jednobrzmiące zapisy takiej treści:
„Kontrola operacyjna prowadzona jest niejawnie i polega na:
(…)
– uzyskiwaniu i utrwalaniu treści korespondencji, w tym korespondencji prowadzonej za pomocą środków komunikacji elektronicznej;
– uzyskiwaniu i utrwalaniu danych zawartych w informatycznych nośnikach danych, telekomunikacyjnych urządzeniach końcowych, systemach informatycznych i teleinformatycznych”.
Wcześniej ten przepis ograniczał się do stwierdzenia:
„Kontrola operacyjna prowadzona jest niejawnie i polega na:
(…)
– stosowaniu środków technicznych umożliwiających uzyskiwanie w sposób niejawny informacji i dowodów oraz ich utrwalanie, a w szczególności treści rozmów telefonicznych i innych informacji przekazywanych za pomocą sieci telekomunikacyjnych”.
Wcześniej nie było mowy o „uzyskiwaniu i utrwalaniu danych w systemach informatycznych i teleinformacyjnych”, a także „telekomunikacyjnych urządzeniach końcowych”.
Jedną z grup, które najbardziej odczuły tę zmianę w przepisach, byli Obywatele RP. Między jesienią 2016 a pierwszą połową 2018 roku niektórzy z uczestników tego ruchu byli zatrzymywani przez policję po kilkanaście albo nawet kilkadziesiąt razy, najczęściej w związku z udziałem lub przygotowaniami do protestów ulicznych. Inwigilacja była tak nasilona, że kiedy Obywatele RP umawiali się gdzieś za pomocą różnych form komunikacji, okazywało się, że w wyznaczonym miejscu policja już na nich czekała.
Szczególnie wyraźnie było to widać na przykładzie operacji Sejm, którą prowadziła policja w lipcu 2017 roku. Szczegóły operacji ujawniły media na podstawie przekazanych redakcjom nagrań, które zrobili specjaliści od nasłuchu policyjnej komunikacji.
Policja tłumaczyła się, że prowadziła „monitoring prewencyjny” – a należy zaznaczyć, że takiego pojęcia nie ma w polskim prawie – który ograniczał się do najbliższego otoczenia sejmu, gdzie prowadzone były protesty. Najbardziej inwigilowani byli liderzy Obywateli RP: Tadeusz Jakrzewski, Paweł Kasprzak i Wojciech Kinasiewicz. Wytoczyli oni policji sprawę o przekroczenie uprawnień. Niestety, sąd nie zdecydował się na ukaranie policjantów, uzasadniając to twierdzeniem, że „monitoring” miał miejsce tylko w miejscu prowadzonej manifestacji. Niestety, sąd nie sprawdził, że w aktach sprawy były dowody na prowadzenie inwigilacji wiele kilometrów od sejmu. Na przykład: w rejonie Klubu Państwo Miasto na północnych krańcach ulicy Andersa czy sklepu z narzędziami na dalekiej Woli.
Jeszcze bardziej charakterystyczna była pogoń tajniaków za Pawłem Kasprzakiem i Wojciechem Kinasiewiczem. W lipcu 2018 roku – czyli sporo ponad pół roku po zakupie Pegasusa – szykując się do protestu, zostawili swoje smartfony koleżankom i kolegom. W efekcie nie dało się ich obserwować żadnym narzędziem śledzącym telefony. Na tyłach sejmu zbiegli ze skarpy prowadzącej na Powiśle, przez park, w taki sposób, żeby nie dało się jechać za nimi samochodem. Przy samej ulicy Rozbrat czekały na nich rowery. Kiedy na nie wsiedli, kilku mężczyzn, udających spacerowiczów, wpadło w popłoch i zaczęło biegać w różne strony, rozmawiając ze swoimi rękawami i klapami marynarek. Uciekających Obywateli nie udało się dogonić, a zaplanowany protest wreszcie doszedł do skutku.
Niestety, znacznie poważniejszych konsekwencji doświadczają aktywiści pomagający uchodźcom w rejonie granicy polsko-białoruskiej w ramach Grupy Granica. W przypadku zatrzymania policja czy straż graniczna zabiera im telefony i przejmuje dane ze skrzynek pocztowych, a także kontakty, zapisy w komunikatorach i SMS-ach. Na tej podstawie ABW wzywa i przesłuchuje aktywistów pod zarzutem przemytu ludzi. W takiej sytuacji nie ma dobrego wyjścia, może z wyjątkiem kasowania na bieżąco starszych wpisów, aby nie dało się ich interpretować jako dowodu przestępstwa. Całkiem jednak nie da się pozbyć smartfonów, chociażby dlatego, że bez nich nie da się przesyłać pinezek wskazujących miejsca, w których znajdują się ludzie potrzebujący pomocy.
***
Kolejny problem, który dotyczy potencjalnej inwigilacji, to wielość rejestrów, na podstawie których można zdobyć dane właściwie o każdym. Zaczynając od obowiązkowego dla wszystkich mieszkańców systemu PESEL, na podstawie którego można także opracować strukturę rodziny, danych bankowych i rachunków telefonicznych, także za gaz, wodę, elektryczność i ogrzewanie, poprzez dane dotyczące ubezpieczeń, zatrudnienia, działalności gospodarczych osób fizycznych i wszystkich innych przedsiębiorstw, danych z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, beneficjentów pomocy publicznej, zwycięzców przetargów na różne usługi i dostawy, wykazów uczniów, studentów i absolwentów, na elektronicznych zbiorach danych medycznych, ewidencji recept elektronicznych i rejestrze ciąż skończywszy. Są jeszcze zbiory danych uczestników programów lojalnościowych, ale nie ma obowiązku, aby się do nich zapisywać.
Niestety, obecności w rządowych rejestrach nie da się uniknąć, chyba że ktoś wyjedzie za granicę, gdzie wcale nie musi być lepiej. Jedyne, co można zrobić, to w trakcie wyborów głosować na polityków, którzy dają gwarancję ograniczenia dostępu do danych bez zgody i wiedzy osób, których dotyczą.
Jesteśmy też przed wyzwaniem, jakie niesie ze sobą sztuczna inteligencja. Niewątpliwie jest już wykorzystywana do analizy danych. Na przykład selekcji, z różnych zbiorów i innych źródeł, informacji, które pomogą ustalić charakterystykę wybranej osoby. Bez znaczenia, czy to członek zorganizowanej grupy przestępczej, terrorysta, przemytnik, polityk, aktywista, dziennikarz czy przedsiębiorca. W innym miejscu tej książki wyjaśniam, jak można wyszukiwać specyficzne cechy, świadczące na przykład o agresywnym charakterze jakiejś osoby, poglądach politycznych, zaangażowaniu społecznym, chorobach, a także sposobie spędzania wolnego czasu, hobby i lekturach.
Sztuczna inteligencja już potrafi lub niedługo będzie potrafiła przeanalizować dowolny tekst czy nagranie, żeby określić charakter i poglądy autora. A także, w drugą stronę, podrobić tekst w taki sposób, że będzie wyglądał na napisany przez konkretną osobę. Na przykład donos albo przyznanie się do winy, którym będzie można popsuć reputację jakiegoś konkurenta czy przeciwnika.
***
Myślę jednak, że najważniejsza sprawa to nie dać się wpędzić w paranoję. Nadmierna ostrożność może spowodować, że przestaniemy robić cokolwiek.
Po kilku tygodniach, w trakcie pisania tej książki, komputer, na którym pracowałem, odmówił kooperacji. Bardzo zaniepokojony zwróciłem się do wydawnictwa, dla którego piszę, o pomoc. Pomogli. Redakcja zaproponowała, że pożyczy mi laptopa. Na wszelki wypadek spytałem, jakiej marki jest komputer. Okazało się, że wyprodukowano go w Chinach. Nie miałem wyboru, mimo że o chińskiej elektronice wiadomo, że producenci instalują w niej backdoory, pozwalające chińskim służbom na przejmowanie korespondencji i dokumentacji przechowywanej na produkowanych w ich państwie urządzeniach.
Podsumowując, napisałem książkę o unikaniu inwigilacji na komputerze firmy znanej z tego, że jej komputery mogą być kontrolowane przez chińskie służby. Wygląda więc na to, że pierwszym jej czytelnikiem będzie nie redaktor, korektor lub drukarz, tylko wywiad Państwa Środka.
Rozdział drugi. Media społecznościowe
Rozdział drugi
Media społecznościowe
Problem monitorowania profili w mediach społecznościowych rośnie i przybiera na sile. Za ich pośrednictwem pracodawcy sprawdzają, co pracownicy robią po pracy i czy nie krytykują firmy, w której są zatrudnieni. Przestępcy szukają potencjalnych ofiar i rozpoznają ich wrażliwe punkty. Konkurujące ze sobą firmy analizują nawzajem swoje profile, chociażby po to, żeby śledzić strategię sprzedaży lub marketingu. Szukają też w ten sposób fachowców, których dałoby się podkupić. Przeciwnicy polityczni polują na potknięcia, którymi nieostrożnie mogą pochwalić się ich adwersarze. W tym gronie nie brakuje również prywatnych agencji detektywistycznych i służb państwowych. I właśnie z tego powodu w wielu urzędach czy służbach pracownicy i funkcjonariusze mają zakaz zakładania i posiadania profili w mediach społecznościowych.
Kiedyś, prowadząc firmę detektywistyczną, poprosiłem współpracowników o policzenie, w ilu przypadkach sprawdzenie profili na Facebooku, LinkedInie, Twitterze i kilku innych portalach zaowocuje wartościowymi informacjami. Okazało się, że prawie połowa prywatnych przedsiębiorców i pracowników korporacji zamieszcza informacje, które mogą być przydatne do różnych ustaleń czy działań. Bywa, że samo zdjęcie pozwala, dzięki wyszukiwarkom i porównywarkom zdjęć, dowiedzieć się czegoś nowego. Nie mówiąc już o takich oczywistościach jak hobby, sposób spędzania wolnego czasu, wyjazdy wakacyjne, poglądy polityczne, konflikty z różnymi osobami, relacje rodzinne, lista znajomych, sukcesy i frustracje zawodowe.
I teraz spróbujmy sobie wyobrazić, że te gigantyczne zbiory danych są – jak twierdzi Alex Berenson6 – regularnie „przeczesywane”: „NSA śledziła rozmowy telefoniczne, e-maile, komunikatory internetowe, zmiany statusów na Facebooku – cyfrową falę tsunami.
Codziennie w świat wypływały miliardy wiadomości, otwartych i zakodowanych. NSA poświęcała masę energii już na samą segregację potencjalnie interesujących ją informacji. Jedynym zajęciem jednej trzeciej agencyjnych komputerów było decydowanie, czym powinny zajmować się pozostałe dwie trzecie”7.
Podsłuchy i kontrolę poczty elektronicznej zostawiamy tym razem na boku, bo jest o nich mowa w innych rozdziałach. Koncentrując się wyłącznie na mediach społecznościowych, i tak możemy wyszczególnić kilka sposobów pozyskiwania informacji. Po pierwsze, samo przeglądanie wpisów na Facebooku, Twitterze, LinkedInie i w podobnych serwisach już daje sporo wiedzy. Trochę trudniej jest coś znaleźć, kiedy użytkownik profilu zastrzega prywatność całego konta albo jego fragmentów, na przykład: listy znajomych, zdjęcia, niektóre posty i informacje na swój temat. Trzeba się wtedy nieco postarać, aby dotrzeć do tych informacji. Jeszcze inaczej jest w przypadku, gdy interesujące nas profile należą do zamkniętych grup, w których wymieniają się informacjami. Wtedy i na to trzeba znaleźć jakiś sposób.
Świadomi tych zagrożeń administratorzy mediów społecznościowych oraz inni świadczeniodawcy, jak na przykład banki, sklepy internetowe czy pośrednicy w handlu nieruchomościami, dość regularnie przypominają, jakich zasad należy przestrzegać, żeby w sieci poruszać się w miarę bezpiecznie. Można z tych rad zrobić katalog:
– trzeba chronić swoje hasła logowania, starając się, aby nie były łatwe do odgadnięcia; zwykle rekomendowane jest, aby hasło składało się co najmniej z ośmiu znaków, wśród których znajdą się cyfry, wielkie i małe litery, a także znaki diakrytyczne oraz różne symbole z biblioteki znaków specjalnych; hasła ponadto powinny być też regularnie zmieniane;
– widoczność wpisów o sprawach prywatnych należy ograniczać tylko do grona znajomych, podobna zasada powinna dotyczyć danych dotyczących miejsca pracy i spraw zawodowych;
– na prywatnych kontach przyjmować zaproszenia wyłącznie od osób, które się zna;
– zastanawiać się, czy wybieramy właściwe tagi, nie wprowadzać tagów przesadnie atrakcyjnych, żeby zwiększyć zasięg posta, ale mylących co do jego rzeczywistej treści (na przykład „sex”), ani takich, które mogą okazać się słowami kluczami do poszukiwań administratorów portalu i wszystkich innych, którzy lubią ingerować w cudze treści;
– unikać informacji o życiu osobistym, a w szczególności intymnym;
– bardzo ostrożnie umieszczać opinie i zdjęcia, każdorazowo zastanawiać się, czy nie ujawnimy danych wrażliwych i czy komentarz lub zdjęcie nie będą powodem do szyderstwa lub ataku ze strony internautów;
– nie otwierać linków od nieznanych osób, zawierających ogłoszenia, reklamy, które trafią na nasz profil, próśb o wypełnienie ankiet na dowolny temat czy zachęt do zakupów w superokazyjnych cenach;
– zainstalować i regularnie aktualizować programy antywirusowe, większość z nich w najnowszych wersjach, które wykrywają także niepożądane oprogramowanie, chociaż trzeba pamiętać jednocześnie, że programy antywirusowe są spóźnione wobec najnowszych wirusów i trojanów;
– regularnie sprawdzać, czy zapora systemowa Windows lub innego systemu operacyjnego działa poprawnie;
– unikać „podejrzanych” i niezabezpieczonych stron www;
– skanować pendrive’a przed włożeniem do portu USB;
– posługiwać się wyłącznie legalnym oprogramowaniem.
W przeciwnym wypadku narażamy się na ponadprzeciętne zagrożenie, takimi zdarzeniami jak: kradzież tożsamości w celu wykorzystania jej do działań nieetycznych lub przestępczych, cyberprzemoc, stalking, spam, zainfekowanie komputera szkodliwym oprogramowaniem typu malware lub spyware.
Czy zainstalowanie niepożądanego oprogramowania jest łatwo zauważyć? Zwykle nie, chociaż wielu specjalistów od cyberbezpieczeństwa podpowiada, jakie mogą być najbardziej typowe symptomy zainfekowania naszych urządzeń. Wśród najczęściej wymienianych pojawiają się następujące:
– urządzenie pracuje wolniej;
– smartfon lub komputer mocniej się nagrzewają, nawet wtedy, gdy nie są używane – w przypadku komputerów stacjonarnych może się to objawiać częstszym włączaniem się wiatraka;
– komputer, tablet czy smartfon uruchamiają się wolniej, a pobieranie danych z jakiejkolwiek strony czy aplikacji trwa dłużej niż zwykle;
– maleje ilość miejsca w pamięci podręcznej lub na dysku komputera;
– bombardowanie spamem, reklamami, ofertami zakupów i propozycjami zarejestrowania się na stronach, których nigdy nie odwiedzaliśmy;
– problemy z dostępem do internetu, przy logowaniu się do sieci wi-fi konieczność wpisywania loginu i hasła, pomimo że były zapamiętane w systemie;
– kłopoty z aplikacjami: jedne otwierają się same, innych z kolei nie da się otworzyć w ogóle, a niektóre aplikacje samoistnie instalują się na paskach narzędziowych;
– zniszczenie lub zaszyfrowanie danych, poparte zwykle żądaniem okupu za ich ewentualne odszyfrowanie i odzyskanie.
Każdy z wymienionych objawów powinien zwrócić naszą uwagę, a w celu znalezienia przyczyny niepokojących symptomów warto skanować komputer możliwie najnowszymi – najlepiej kilkoma – programami do wykrywania rootkitów. Jeżeli podejrzenie zainfekowania systemu się potwierdzi, należy pójść do specjalisty informatyka, a także zastanowić się nad przeprowadzeniem diagnostyki urządzenia za pomocą najbardziej profesjonalnego sprzętu do wykrywania złośliwego oprogramowania czy ewentualnego włamania oraz odzyskiwania utraconych danych. Wśród polskich ekspertów najbardziej cenione są izraelskie urządzenia marki UFED.
A teraz najgorsza wiadomość: nawet bardzo staranne przeskanowanie urządzenia nie zapewnia pełnego bezpieczeństwa przed najbardziej profesjonalnymi robakami, które przyklejają się do fragmentów oprogramowania i mogą okazać się niemożliwe do wykrycia. Szczególnie wtedy, gdy intruz dostał się do naszego systemu nie dzięki włamaniu i zhakowaniu urządzenia, tylko dzięki socjotechnice. Dlatego nawet ścisłe przestrzeganie zaleceń i regularne sprawdzanie oprogramowania nie zapewnią bezpieczeństwa, jeżeli użytkownik komputera nie będzie po prostu ostrożny.
Jaka wielka jest skala zagrożeń, wie dobrze Jakub Szamałek8, który co prawda nie ma doświadczenia w służbach specjalnych, ale pracując w firmach tworzących oprogramowanie, gromadził informacje na temat hakowania i ochrony przed włamaniem, dzięki czemu stał się ekspertem w tej dziedzinie. Swoją wiedzę zebrał w cyklu powieści Ukryta sieć, w którym pokazuje, jak łatwo można manipulować pojedynczymi osobami, a nawet całymi społecznościami, dzięki tworzeniu ściśle dedykowanego przekazu. Co istotne, przekazu fałszującego rzeczywistość, opartego o półprawdy, nieprawdy i mity, ale dopracowanego w taki sposób, aby docierać do jak najszerszego grona osób o bardzo zróżnicowanych rysach psychologicznych.
Najbardziej ogólne podsumowanie sytuacji w internecie Jakub Szamałek przedstawia w jednym z fragmentów swojej powieści. Przy czym podkreśla, że odpowiedzialni za przestępstwa i manipulacje w sieci są nie tylko hakerzy i osoby wykradające dane, ale w gruncie rzeczy wszyscy dostawcy usług internetowych, a także naiwni użytkownicy:
„Oprogramowanie, co do zasady, też jest zjebane. Bo powstaje byle jak. Byle szybciej, byle taniej niż konkurencja. Bo nikt go solidnie nie testuje. Bo ważniejsze, żeby było ładne i wygodne, a nie bezpieczne. Więc na rynek wychodzi dziurawy produkt, w którym roi się od błędów. (…)
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
Operacja Jaszczurka została ujawniona w marcu 2023 roku przez „Gazetę Wyborczą”, TVN, Onet i co najmniej kilka innych tytułów. Polegała na próbie zdobycia dowodów na nieprawidłowości, które miałyby kompromitować posła Krzysztofa Brejzę, według nieprawdziwych informacji jakoby zamieszanego w aferę nadużyć finansowych w Urzędzie Miasta Inowrocławia, gdzie prezydentem był jego ojciec Ryszard Brejza. Krzysztof Brejza wyjaśniał, że faktycznie toczy się śledztwo, ale z zawiadomienia jego ojca, w którym zarzuty postawiono m.in. byłej naczelnik Wydziału Kultury, Promocji i Komunikacji Społecznej oraz byłej działaczce PiS,Agnieszce Ch. [wróć]
Pegasus to program do inwigilacji mobilnych urządzeń telekomunikacyjnych, na przykład smartfonów czy tabletów. Został stworzony w 2022 roku przez izraelską firmę NSO, która sprzedawała go służbom policyjnym i specjalnym na całym świecie. Program pozwalał na przejęcie pełnej kontroli nad zainfekowanym urządzeniem. [wróć]
Jeden z dokładnych opisów inwigilacji został opublikowany w „Gazecie Wyborczej” 4.09.2023, w tekście Michała Kokota: Operacja „Jaszczurka”. Jak służby rozegrały kampanię wyborczą w 2019 r. [wróć]
Edward Snowden, były funkcjonariusz CIA, a następnie pracownik kontraktowy NSA. W maju 2013 roku wywiózł z USA na nośnikach magnetycznych i ujawnił mediom kilkaset tysięcy tajnych i ściśle tajnych dokumentów, dotyczących między innymi metod stosowanych przez amerykańskie służby do inwigilacji systemów telekomunikacyjnych. [wróć]
Został osadzony w jednym pawilonie z polskim handlarzem sprzętu wojskowego, Marianem Radzajewskim, skazanym również za szpiegostwo, na podstawie dowodów budzących bardzo poważne wątpliwości. [wróć]
Alex Berenson, autor powieści szpiegowskich, wcześniej dziennikarz śledczy i korespondent wojenny „The New York Times”. [wróć]
Alex Berenson, Tajny agent, przekł. Magdalena Grala-Kowalska, Wydawnictwo Hachette Polska, Warszawa 2012, s. 204. [wróć]
Jakub Szamałek, pisarz, archeolog i scenarzysta gier komputerowych. Autor powieści szpiegowskich. [wróć]
