Julia Krawiec. Rajskie ptaki ebook

Redakcja Beata Kołodziejska

Korekta Ewa Jastrun, Maciej Korbasiński

Projekt okładki Magdalena Zawadzka Aureusart

Zdjęcie na okładce © De Visu/Shutterstock

Text © copyright by Marta Zaborowska Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Czarna Owca, 2014

Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejszy plik jest objęty ochroną prawa autorskiego i zabezpieczony znakiem wodnym (watermark). Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku. Rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci bez zgody właściciela praw jest zabronione.

ISBN 978-83-7554-601-9

Wydawnictwo Czarna Owca Sp. z o.o. ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawawww.czarnaowca.pl Redakcja: tel. 22 616 29 20; e-mail: [email protected] Dział handlowy: tel. 22 616 29 36; e-mail: [email protected] Księgarnia i sklep internetowy: tel. 22 616 12 72; e-mail: [email protected]

Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

PROLOG

Kwiaty, setki kwiatów. Poustawiane w kryształowych wazonach herbaciane róże przeplatały się z niewinną bielą lilii. Słodki zapach płatków unosił się wraz z nagrzanym powietrzem aż na pierwszą kondygnację świeżo odrestaurowanego dworku. Mimo uchylonych okien powietrze stało nieruchomo, wdzierając się słodkawym aromatem w każdą wolną przestrzeń. Wzdłuż poręczy schodów kołysały się przywiązane barwne kokardy, pod lampami wisiały nadmuchane rano balony.

Dekoracja domu wydała się Pauli przytłaczająca. Po co to wszystko. Za pieniądze, jakie zostaną dziś wyrzucone po to tylko, aby napchać brzuchy kilkunastu notablom ze świata polityki i ich pretensjonalnym żonom, mogliby wykupić wymarzoną podróż poślubną. Nawet nie chce sobie wyobrażać, jak będzie wyglądać ich wesele, skoro rodzice Eryka wykupili na zaręczyny niemal wszystkie kwiaty z okolicznych kwiaciarni.

Wychyliła głowę z pokoju, nasłuchując dochodzących z dołu rozmów. Podniecone głosy przyszłych teściów brzmiały coraz bardziej irytująco. Miała wrażenie, że witając kolejnych gości, posługują się przedziwną mieszanką słów, które mają zaspokoić ich złaknione podziwu wybujałe ego.

Wróciła do siebie i zamknęła drzwi. Zegar wskazywał za dziesięć szóstą. Ostatnie minuty, zanim zacznie się to całe przedstawienie.

Zatrzymała się przed stojącym na podłodze wysokim, lśniącym lustrem. Ściągnęła do tyłu miękkie jak jedwab włosy i związała je w kok, tak jak lubił Eryk. Zdjęła z wieszaka lawendową suknię, po czym wsunęła stopy w dopasowane kolorem atłasowe szpilki. Uśmiechnęła się do swego odbicia. Zawsze doceniała to, co dostała od natury, jednak dziś wyglądała wyjątkowo pięknie.

Rozcięcie w sukni odsłoniło zgrabną nogę. Pogładziła aksamitną skórę. Na to miejsce za parę tygodni nałoży koronkową podwiązkę, a potem będą z Erykiem żyli długo i szczęśliwie.

Bardzo szczęśliwie.

ROZDZIAŁ 1

Rozłożony na biurku kalendarz upstrzony był niebieskimi zakreśleniami. Podkomisarz Julia Krawiec ze zmarszczonym czołem planowała tegoroczny urlop, nie mogąc zdecydować, który z letnich miesięcy obstawić jako najmniej deszczowy. Prawdopodobieństwo trafienia na tropikalną pogodę nad polskim morzem było takie samo jak otrzymanie spadku po nieznanej ciotce milionerce z Ameryki. O ile bez spadku jakoś sobie poradzi, to widok rozczarowanych oczu córki w ogóle nie wchodził w rachubę. Obiecany wspólny wypoczynek z Sylwią musi zaplanować perfekcyjnie. Wiaderko z foremkami stało przygotowane do wyjazdu już od początku maja. Okulary z fajką do nurkowania również czekały na swój chrzest.

Uśmiechnęła się na samo wspomnienie o nadmorskich smażalniach ryb i maleńkich budkach z goframi ociekającymi rozgrzanym karmelem, który oblepiał palce. Lipiec czy sierpień? A co z hotelem? Ceny przyprawiały ją o zawrót głowy. Na myśl o zaciągnięciu kredytu na wakacje robiło jej się słabo.

Potarła zmęczone oczy. Zarywała siódmą noc z rzędu, biorąc nadgodziny w komisariacie, aby złapać kilka dodatkowych groszy. Ile jednak by nie siedziała nad aktami, pensja wpływająca na konto była żałosna.

Wyciągnęła rękę po stojącą na biurku kawę. Skrzywiła się na widok wystygłej lury na dnie kubka.

– Taki tu zwyczaj, że wolne soboty spędza się na posterunku? – Michalina śledziła znad gazety każdy jej ruch. – Tego się wymaga? Niezła jazda, nie ma co.

Julia nie zamierzała tłumaczyć się ze swoich nocnych nasiadówek za biurkiem. Sprawa rozwodowa doszczętnie ją zrujnowała. Zanim związała się z Danielem, hasło „Wolność ma swoją cenę” brzmiało jak pusty slogan rzucany przez wyzwoloną młodzież przy byle okazji. Teraz nabrało rzeczywistego wymiaru.

Problemy finansowe zaczęły się już na samym starcie, jeszcze przed złożeniem papierów rozwodowych. Mimo wniosków kierowanych do sądu odrzucono jej podanie o przydzielenie pełnomocnika z urzędu. Dwa tysiące pensji uznano za wystarczające, aby mogła zatrudnić własnego adwokata. Nie wiedziała do końca, na co się decyduje, wpłacając pierwszą transzę na jego konto. Potem przyszły kolejne i jeszcze następne. Po rozprawie została z kilkuletnim dzieckiem bez grosza przy duszy. Dokładnie tak, jak sobie w oczach męża na to zasłużyła.

– Nie pójdziesz do domu poczytać dziecku bajki na dobranoc? – drążyła temat Michalina.

– Pójdę choćby zaraz, o ile sfinansujesz moje wczasy nad morzem. Jedno twoje słowo i już mnie tu nie ma. – Julia zmarszczyła czoło, nie odrywając wzroku od kalendarza. – Ciesz się, póki możesz, że nie tkwisz po uszy w długach. Ciebie też to czeka, o ile na czas nie przekwalifikujesz się na stomatologa z prywatną praktyką lub maklera giełdowego. Tylko patrzeć, jak będziesz błagać Stefaniaka o dodatkowe pół etatu.

Michalina przekrzywiła zawadiacko głowę.

– Rozumiem, że na życie w stylu Miami Vice nie mam co liczyć? Żadnych jaguarów, mercedesów?

– Przykro mi. Jedynie wysłużony aston martin. Widzisz to czerwone cacko za oknem? – Julia wskazała brodą na poszarzałą firankę. – Na to możesz liczyć. I to w pakiecie ze mną. Ja i mój fiat. O półnagich przystojniakach poruszających się w slow motion na rolkach też możesz zapomnieć. To nie ten film.

– Zastanawiające! – prychnęła Michalina. – Że też nie uprzedzili mnie o tym podczas składania papierów do szkoły policyjnej. Nie pozostaje mi nic innego, jak spakować swoje rzeczy w tekturowe pudło i ruszyć, gdzie oczy poniosą.

– Obyś się nie przeliczyła! Karton musisz sobie zorganizować we własnym zakresie. Magazynier ociąga się z wydaniem byle spinacza do papieru.

Minęła północ. Julia czuła, jak zmęczenie coraz silniej daje się jej we znaki. Marzyła o chłodnej kąpieli. Mimo turkoczącego w rogu pokoju wiatraka mury utrzymywały nagromadzone w ciągu dnia ciepło. Bluzka lepiła się do spoconych pleców.

Zajrzała do szafki z napojami i wyciągnęła rękę po ostatnią butelkę mineralnej. Odkręciła nakrętkę i upiła kilka łyków. Woda o temperaturze dwudziestu stopni bardziej ją rozdrażniła, niż ukoiła pragnienie.

– Nie masz dziś żadnej randki? – Odwróciła się w stronę Michaliny, próbując oderwać koleżankę od wertowania gazety. – Nie musisz tkwić tu ze mną, wystarczy, że jedna z nas ma zmarnowany wieczór.

Odpowiedział jej szelest przewracanych stron „Kuriera”.

– Randki? Nie trawię mężczyzn. Są u mnie skończeni. – Ton głosu Michaliny z żartobliwego zmienił się w oschły i nieskory do dowcipów. Wbiła wzrok w wiadomości sportowe. – Postanowiłam przerzucić się na kobiety. Mała odmiana dobrze mi zrobi. Mnie tam bez różnicy, z kim przykrywam się kołdrą.

– Nowatorskie, żeby nie powiedzieć: trendy. – Julia podjechała na fotelu do stolika z komputerem, weszła na Google, a następnie kliknęła na pierwszą z brzegu stronę z pogodą. Skrzywiła się i wybrała inną. Tu zapowiadano nieco lepszą pogodę.

– Tak naprawdę to nie chcę mieć nikogo – dodała Michalina i smętnie spojrzała przez ramię na migającą mapę pogody.

– Chcesz o tym pogadać? – Julia wraz z fotelem wróciła za biurko. – Mam dziś dużo czasu na słuchanie.

Zapisane drobnym drukiem strony gazety ponownie zaszeleściły. Tym razem Michalina zawiesiła wzrok na kronikach towarzyskich.

– Może innym razem. Potrzebuję czasu.

Julia pokiwała ze zrozumieniem głową. Nie będzie naciskać. Odłożyła kalendarz na brzeg biurka i wyciągnęła rękę po czekające akta spraw. Przyjrzała się ukradkiem Michalinie. Jej twarz przybrała smutny wygląd. Za wcześnie na zwierzenia, rany po jej ostatnim związku jeszcze się nie zabliźniły. Dwa rozstania w pół roku potrafią dać w kość nawet tak pewnej siebie osobie jak ona. Nadal rozpamiętywała swój zakończony fiaskiem romans. Łatwo przyszło, łatwo poszło, bilans zerowy.

– Cieszę się, że do nas trafiłaś. – Julii nie pozostało nic innego, jak zmienić temat. Oparła łokieć na stosie leżących na biurku teczek. – Z twoim poprzednikiem nie było mi po drodze. Zresztą nie tylko ja miałam z nim problem. Wspólnie z komisarzem planowaliśmy dokonać na Wilku rytualnego zabójstwa. Do wykrycia sprawcy oczywiście nigdy by nie doszło.

Michalina podniosła oczy znad gazety. Julia odczytała w nich wyraźną ulgę, tym razem obejdzie się bez przepytywania. Bodnar, odkąd dołączyła do zespołu, sprawiała wrażenie wiecznego wesołka, jednak pod płaszczykiem pozornego szczęścia dawało się u niej wyczuć ciągłe napięcie. Związki w jej życiu należały do tematów tabu. Każda próba podjęcia rozmowy w tej kwestii kończyła się wyjściem z pokoju lub zmianą kierunku dyskusji.

– Zatem w umowie o pracę powinnam zastrzec sobie prawo do niedokonywania na mnie waszych sadystycznych obrzędów? – Michalina odchyliła głowę do tyłu i przeczesała palcami nastroszonego blond jeża. – Na wypadek, gdybym również i ja nie wpisała się w tutejsze zwyczaje.

– W przypadku Wilka żadne zwyczaje nie były przestrzegane. Taki egzemplarz zdarza się raz na sto lat – odparła Julia z nieskrywaną złośliwością. – Teraz już patrzę z dystansem na to, co robił, a właściwie czego nie robił. Jednego nie mogę mu tylko wybaczyć.

Napotkała pytające spojrzenie Michaliny.

– To działo się jesienią zeszłego roku. Przez jego niechlujstwo, ba, głupotę, o mały włos nie straciłam córki. Zgubił zeznania świadka, który wskazał miejsce przetrzymywania chorej Sylwii. Minuty dzieliły ją od śmierci. Nie potrafię o tym mówić spokojnie, nawet teraz, po tylu miesiącach. To wszystko było jak jakiś cholerny, zły sen.

Julia przerwała na chwilę i zapatrzyła się na świecącą za oknem latarnię.

– Nie ma sensu do tego wracać. Gdy przeszedł mój wniosek o przydzielenie nowego asystenta, wiedziałam, że dni tego błazna są policzone, i to było dla mnie najważniejsze. Jak usłyszałam, że tym asystentem będzie kobieta, poczułam, że znajdę w niej bratnią duszę. Mam nadzieję, że się nie myliłam.

Michalina już przygotowywała jakąś błyskotliwą odpowiedź, kiedy na biurku Julii zaterkotał telefon. Podniosła słuchawkę.

Bodnar obserwowała, jak koleżanka rozgląda się za czymś na stole. Szybkim ruchem podała jej kartkę i ołówek.

– Sienna 3. Wjazd od strony lasu. Przyjęłam.

Julia sięgnęła po leżącą na stercie dokumentów legitymację i schowała ją do kieszeni spodni.

– Mamy wezwanie. Coś złego wydarzyło się w domu niejakich Kornatowskich. – Zmusiła się do przełknięcia kolejnych łyków ciepłej wody, po czym chwyciła w garść kilka słonych orzeszków. – Zgłoszono zniknięcie narzeczonej ich syna Eryka.

– Może najzwyczajniej w świecie rozmyśliła się i dała nogę z domu przyszłych teściów? Mądre dziewczyny uciekają sprzed ołtarza aż się kurzy, a naiwne do końca życia piorą gacie i skarpetki. – Michalina ponownie przeczesała palcami jeża. – Już ją lubię.

– Niestety, nie wygląda to na zwykłe „danie nogi”. Dziś odbywała się ich impreza zaręczynowa. Gdyby chciała uciec, mogła zrobić to dużo wcześniej.

Ręka Michaliny gładząca tył głowy zawisła w powietrzu.

– Zaraz, zaraz, powiedziałaś „Kornatowskich”? – Złapała odłożoną chwilę temu gazetę. – Popatrz na to.

Anons w rubryce towarzyskiej zajmował pół szpalty. Poniżej umieszczono zdjęcie uśmiechniętego przyszłego pana młodego i jego wybranki. Julia przysunęła „Kurier” bliżej lampki.

– „Państwo Irena i Zygmunt Kornatowscy mają przyjemność powiadomić o zaręczynach swego syna Eryka z panną Pauliną Fogel. Uroczystość odbędzie się w dniu 20 czerwca bieżącego roku w majątku rodzinnym” – przeczytała na głos. – Jak widać, mamy do czynienia z lokalną elitą. Chłopak, sądząc po fotografii, wygląda jak prawdziwy Jude Law. Ona też niczego sobie.

Michalina wyszarpnęła gazetę z rąk Krawiec. Uśmiechnęła się zalotnie do zamieszczonego zdjęcia.

– Pokaż jeszcze raz. Fakt, niezły okaz. Osobiście od takiego bym nie uciekła.

– Osobiście powiedziałaś kilka minut temu „nie trawię mężczyzn”. Rozumiem, że nie działa to w przypadku przystojniaków. Skreślasz jedynie tych kulawych i ze szklanym okiem?

Na te słowa Michalina wydęła wargi. Julia zrozumiała ten wymowny grymas i pokiwała z politowaniem głową. Bodnar przeciągnęła się leniwie i uchwyciła wzrokiem swe odbicie w wiszącym na ścianie miniaturowym lustrze. Dwoma palcami przygładziła brwi i dodatkowo oblizała usta.

– Proszę cię, abyś nawet nie próbowała zarzucać swoich sieci na tego chłopaka. Twój limit romansów został wyczerpany. Poza tym nie składamy wizyty towarzyskiej. Zaginęła dziewczyna. Rozpłynęła się w powietrzu, nagle i przez nikogo niezauważona. Dom był przecież pełen ludzi.

Julia zatrzymała wóz pod kutą bramą. Nie nowoczesną, automatyczną, ale otwieraną ręcznie. Błysnęła światłami prosto w oszkloną budkę strażnika. Wygramolił się z niej mocno umięśniony i wbity w służbowy uniform ochroniarz. Podszedł do fiata i wsadził głowę przez odsuniętą szybę. Michalina odruchowo cofnęła twarz.

– Zdecydowanie jest tu o jedną głowę za dużo. – Położyła rękę na korbce. Szyba zaczęła powoli sunąć ku górze.

Ochroniarz w ostatnim momencie odchylił szyję i potarł kark otłuszczonymi palcami.

– Panie z policji? – Zaświecił latarką przez szybę, przyglądając się ich twarzom.

– Tak, panie z policji. Wolałybyśmy zachować wzrok w dobrym stanie. – Oślepiające światło latarki przesunęło się z twarzy niżej. – Powiadom kogo trzeba, że przyjechałyśmy, i otwórz wreszcie tę cholerną bramę.

Julia poklepała Michalinę uspokajająco po kolanie. Aroganckie zachowanie koleżanki przypomniało jej, że była taka sama, gdy zaczynała służbę. Wtedy też czuła się wszechmocna i niezniszczalna. Za nic miała autorytety i nie szła na kompromisy. Wystarczyło kilka lat, żeby zrozumieć, że sprytem i bystrym umysłem ugra znacznie więcej niż wymachiwaniem szabelką.

Brama zazgrzytała, wjechały na teren posesji. Asfaltowa alejka prowadząca do domu Kornatowskich zastawiona były luksusowymi autami. Julia przecisnęła się obok nich, ryjąc oponami trawnik.

– Niezłe bryki. – Michalina pokiwała głową z uznaniem. – Na moje oko na podjeździe stoi na czterech kołach grubo ponad milion złotych. Nasz fiat wygląda przy tych limuzynach jak nieudany eksperyment szalonego automaniaka.

– Zdecydowanie nie wpisujemy się w tutejszy krajobraz, ale same tego chciałyśmy. Zamiast ganiać z pistoletem, mogłyśmy wyjść za milionerów i zasuwać teraz czymś takim. – Julia z westchnieniem zgasiła światła i wyłączyła silnik.

Z zewnątrz dom Kornatowskich przypominał mickiewiczowski dworek rodem z Pana Tadeusza. Na pozór skromny, urzekał jednak precyzyjnie rzeźbionymi detalami zdobiącymi gzymsy, jak i walcowatymi kolumienkami, po których pięło się ku górze dzikie wino. Ciemnoróżowe piwonie opierały swe ciężkie głowy o połyskujące parapety. Nad drzwiami wejściowymi nieruchomo wisiała witrażowa lampka, rzucając wielokolorowe światło na ganek.

– Obstawiam późne rokoko albo inny kicz. – Bodnar z wyraźnie zdegustowaną miną obrzuciła wzrokiem posesję.

Drzwi domu uchyliły się i na schody wyszedł młody, na oko dwudziestokilkuletni mężczyzna ubrany w staroświecki uniform. Skłonił się i wskazał ręką drzwi. Michalina gwizdnęła pod nosem.

– Ostatni raz widziałam gościa w liberii, gdy byłam w teatrze ze swoją klasą. – Podchwyciła pogardliwy uśmiech Julii. – Że niby co? Że od czasów szkoły nie byłam ani razu w teatrze? Nie każdy lubi oglądać facetów w żupanach.

– Teatr to nie tylko żupany, zapewniam cię. A teraz chodźmy już, czekają na nas.

Wynajęty na uroczystość odźwierny szedł przodem wyprostowany. Jego ręce przylegały ściśle do sylwetki, jakby odklejały się od niej tylko na wyraźne polecenie ich właściciela. Ani razu się nie odwrócił i nie spojrzał na podążające za nim Julię i Michalinę. Wykorzystały to, aby rozejrzeć się po korytarzu. Był nieduży, ale ciekawie urządzony. Malowany wazon stojący na komodzie o giętych nogach z trudem mieścił bukiet ciętych róż. Odbijały się w lekko nachylonym nad wazonem lustrze, które górną krawędzią niemal dotykało sufitu.

Zadarły głowy, przyglądając się jasnym ścianom ozdobionym portretami posępnych mężczyzn z zawiązanymi pod szyją fularami i kobiet tulących policzki w haftowane koronki. Nad obrazami zainstalowano podwójne kinkiety w kształcie płonących świec, z których ściekał kryształowy wosk. Brakuje tylko szabli skrzyżowanych na gobelinie, przebiegło Julii przez myśl. Jej dwupokojowe służbowe mieszkanie nawet w jednej setnej nie miało w sobie tego przepychu, jaki bił z tego miejsca. Miało za to gliniane doniczki na balkonie i fioletowe fuksje zwisające przez poręcze aż do okien sąsiada. Chodniki z Ikei też wydawały się bardziej praktyczne niż przystrzyżone na grubość centymetra wełniane dywany, po których teraz stąpała.

Mimo że wszystko przemawiało na korzyść jej skromnego, ciepłego mieszkanka, przez chwilę poczuła nieprzyjemny ucisk w sercu. Świadomość tego, że na lata utknie w wynajętych czterdziestu paru metrach na małym policyjnym osiedlu, wywołała w niej przygnębienie. Jedyne, co w tej sytuacji mogło ją pocieszyć, to fakt, że w swoim „apartamencie” nie musiała dbać o pozory, wbijając się w tiule i satyny. Strojem obowiązującym w jej domu był bawełniany dres. Czym prędzej odgoniła od siebie złe myśli.

Mężczyzna w liberii nacisnął połyskującą, mosiężną klamkę, po czym oburącz pchnął dwuskrzydłowe drzwi prowadzące do salonu. Zrobił głową zapraszający gest, wskazując jednocześnie zatopionych w dyskusji gospodarzy.

Kobieta była niewysoka, bardzo szczupła. Ubrana w czarną, doskonale skrojoną suknię ściśniętą w talii haftowanym pasem. Platynowe włosy miała upięte w hiszpański kok, w którym połyskiwała wysadzana perłami spinka. Jej uszy ozdabiały kolczyki z ogromnymi krwistoczerwonymi rubinami, które kołysały się przy każdym poruszeniu głową.

Jej mąż, wyższy od niej o głowę, z burzą ciemnych włosów poprzeplatanych tylko gdzieniegdzie srebrnymi nitkami, w niczym nie przypominał przeciętnego pięćdziesięciolatka. Przeciwnie. Przyciągał wzrok wysportowaną sylwetką, na której doskonale leżał granatowy garnitur. Spod rękawów marynarki wystawały śnieżnobiałe mankiety z połyskującymi spinkami.

Na widok wchodzącej dwójki przerwali rozmowę. Kobieta klasnęła trzykrotnie w dłonie, prosząc gości o ciszę.

– Podkomisarz Krawiec, młodsza aspirant Bodnar – zaanonsował gości wynajęty odźwierny, po czym stanął pod ścianą, chowając ręce za naprężonymi plecami.

Stukot obcasów pani domu rozszedł się po wyciszonym wnętrzu.

– Irena Kornatowska – przedstawiła się. – Nawet nie wiem, jak opisać to, co się stało. – Kobieta spojrzała wymownie w kierunku męża. Podszedł do niej, objął mocno ramieniem i popatrzył na policjantki.

– Witam. Zygmunt Kornatowski. Wahaliśmy się, czy wzywać policję, ale nie mogliśmy dłużej narażać syna na taki stres.

Julia przez moment przyglądała się wypolerowanej na wysoki połysk posadzce i stojącym na niej atłasowym czółenkom na cienkim obcasie.

– Wahali się państwo? O ile dobrze zrozumiałam ze zgłoszenia, zaginioną osobą jest narzeczona państwa syna?

– Chyba że zaginiona znikanie ma we krwi – wtrąciła się Michalina. – Jak w tym hollywoodzkim filmie z Julią Roberts.

Krawiec zganiła ją spojrzeniem, jednak spotkało się to z całkowitym niezrozumieniem ze strony Bodnar.

– Przyznam, że nie do końca rozumiem, co pani chce przez to powiedzieć. – Na twarzy Kornatowskiej malowało się zdziwienie wywołane pytaniem Michaliny. – Dlaczego niby Paula miałaby to zrobić? Planowałyśmy dzisiejszą uroczystość od wielu tygodni. To wszystko wydaje mi się takie nierzeczywiste.

Julia zasłoniła plecami Michalinę, odcinając ją przezornie od dalszej dyskusji.

– Zanim usłyszę państwa wersję wydarzeń, chciałabym najpierw porozmawiać z państwa synem. – Julia rozejrzała się po twarzach gości. – Nie widzę go tutaj.

Zygmunt Kornatowski dał dyskretny znak stojącemu pod ścianą służącemu. Mężczyzna skinął głową, po czym sprężystym krokiem wyszedł z pokoju, delikatnie zamykając drzwi.

– Eryk zaraz przyjdzie. Odkąd zauważył zniknięcie Pauliny, coś go opętało. Od rana był dziwnie pobudzony, jakby przeczuwał, że coś złego wisi w powietrzu. Zauważyłem, jak zaaplikował sobie podwójną wódkę, zanim jeszcze rozpoczęliśmy uroczystość. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby tyle pił. – Zygmunt poklepał dłoń żony, która drgnęła na dźwięk jego słów. – Dlatego to, co zobaczyłem, bardzo mnie zaniepokoiło.

– Sądzi pan, że Eryk bał się o narzeczoną?

– Obserwowałem od pewnego czasu jego zachowanie. Odnoszę wrażenie, że syn posępniał z każdym dniem przybliżającym go do zaręczyn.

Od strony ogrodu słychać było podniesione głosy. Julia dostrzegła dwa cienie rzucane przez sylwetki stojące na tarasie. Weranda łączyła salon z drugim pokojem, do którego wejście znajdowało się w głównym korytarzu, ale głosy wyraźnie dochodziły z podwórza.

Szklane drzwi otworzyły się na całą szerokość i do pokoju wszedł młody mężczyzna. Gwałtownym ruchem rozluźnił krawat, po czym rozpiął górne guziki koszuli. Nie patrzył na zebranych gości. Szedł na chwiejnych nogach prosto do baru z alkoholem.

– Szkocką!

Kelner posłusznie napełnił szklankę. Eryk wlał alkohol do gardła. Z ust wydobył się balon powietrza. Odwrócił się do zebranych i obrzucił ich mętnym wzrokiem. Ręka z pustą szklanką powędrowała do góry w geście wznoszonego toastu.

– Moi goście! Moi drodzy, czcigodni goście! Tacy uładzeni i wytworni! – Eryk ruszył w ich stronę. Podchodził coraz bliżej, zaglądając im w wystraszone twarze. – Wybałuszacie teraz oczy, jakbyście nie mieli na tyle kultury, żeby wyjść i nie patrzeć na moje nieszczęście! Patrzcie więc! – Zakręcił się na pięcie i rozłożył ręce. – Napatrzcie się i rozpowiedzcie wszystkim dookoła, że narzeczona Eryka zniknęła! Że uciekła w dniu swych zaręczyn! Kochana rodzinka i przyjaciele! Wiecznie żądni sensacji, wiecznie czyhający na moje potknięcie!

– Eryku! – Kornatowska zasłoniła usta dłonią. – Eryku, tak nie można! Kochanie – zwróciła się szeptem do męża – zaprowadź Eryka do jego pokoju, nie możemy pozwolić sobie na takie upokorzenie.

Julia z Michaliną obserwowały rozgrywającą się scenę rodzinną niczym widzowie w kinie. Michalina już otwierała usta, gdy poczuła, że Julia ściska ją za łokieć. Ruchem oczu nakazała milczenie.

Zygmunt ponownie poklepał żonę po dłoni, po czym ruszył w kierunku baru. Eryk rozprawiał się z kolejną szklanką whisky.

– Przecież po to tu przyszli! – Chłopak zachwiał się niebezpiecznie. – Taki skandal! Gdzie mieliby go szukać jak nie w idealnym domu niespełnionej gwiazdy. Ile zdjęć z ukrycia zrobiliście mi dzisiaj, żeby potem opchnąć je tabloidom?! No, ile? Sprzedajne wieprze!

Ojciec Eryka skinął na kelnera. Chwycili go pod ręce i wyprowadzili wyrywającego się z uścisku. Po salonie rozszedł się szept. Nie bacząc na zażenowaną Kornatowską, podsycone sensacją rozmowy przybierały na sile.

– Przykro patrzeć, gdy ludzie z klasą zachowują się zupełnie bez klasy – mruknęła pod nosem Michalina, widząc zniesmaczoną minę Julii. Spojrzała na zegarek. – Już po pierwszej. Mam wyprowadzić całe to towarzystwo i pozwolić Kornatowskim odpocząć? Z przesłuchaniem zapitego pana młodego trzeba będzie poczekać.

Krawiec pokiwała głową.

– Zanim wypuścisz wszystkich do domu, spisz ich nazwiska. Wylegitymuj każdego. Nie pomiń obsługi i służby, ich dane są tak samo ważne. Na rano chcę mieć na biurku pełną listę osób, które przewinęły się przez dom Kornatowskich. Ja tymczasem rozejrzę się po posesji.

Delikatne pukanie do drzwi zbudziło Eryka z płytkiego snu. Poczuł pulsujący ból w głowie.

Pod zamkniętymi powiekami wirowały czarno-białe plamy. Otwarcie oczu przyniosło ulgę, obraz pokoju powoli zaczął się stabilizować. Ktoś ponownie zapukał i nie czekając na zaproszenie, nacisnął klamkę.

– Żyjesz? – Eryk zobaczył wyciągniętą w swoim kierunku rękę ze szklanką musującej wody. – Powinieneś to połknąć. Aspiryna potrafi zdziałać cuda.

Podskakujące bąbelki gazu wdzierały się do nosa, ale Eryk wypił kilka łyków.

– Ohyda. Zamiast tego powinieneś przynieść mi butelkę wódki. Bardziej by mi pomogła w tej sytuacji. Co się dzieje na dole?

– Goście już wyszli, ale gliny nadal węszą po domu.

Eryk opadł z powrotem na poduszkę. Wbił wzrok w pokryty lustrem sufit. Odbite w szkle ciało przypominało pomięty worek na kartofle.

– Sądzisz, że Paula odeszła celowo?

Karol wzruszył ramionami.

– Mało mnie to obchodzi. Ale skoro chcesz znać moje zdanie, zbyt mocno zależało jej na tym małżeństwie, żeby ot tak zniknąć. Nie mówiła o niczym innym. Miałaby zamknąć za sobą drzwi i tak po prostu odejść? Marzyła o założeniu rodziny. Wasza rodzina była dla niej prawdziwym wzorem.

– Nasza rodzina. – Poprawił go Eryk. – Jesteś tak samo jej członkiem jak ja, mimo że nie płynie w tobie krew Kornatowskich.

Karolowi cisnął się na usta mało wybredny komentarz, jednak postanowił przemilczeć uwagę brata. Procenty szalejące w głowie Eryka spowodowały czasowy spadek energii, a co za tym idzie zanik zwyczajowej zjadliwości, którą przy każdej nadarzającej się okazji serwował starszemu bratu.

Eryk zwlókł się z łóżka i łapiąc w powietrzu równowagę, ruszył w kierunku przylegającej do sypialni toalety. Do pokoju doszedł odgłos oddawania moczu. Nie spuścił wody, słychać było jedynie huk opadającej na muszlę klapy.

– Zaraz rozwali mi czaszkę. Nie mam siły dziś o tym myśleć. Najlepiej będzie, jeśli zostawisz mnie samego. Idź już.

Wzajemne poklepanie się po łopatkach zakończyło rozmowę. Karol odwrócił się na pięcie i z ulgą zamknął za sobą drzwi. Eryk z mokrym ręcznikiem na czole ułożył się z powrotem na łóżku. Przed oczami nadal miał Paulę z wdziękiem schodzącą po schodach z bukietem fiołków w dłoniach. Przez jej jasne włosy prześwitywały rude promienie zachodzącego słońca.

– Proszę się przyjrzeć temu zadrapaniu. – Julia stała na werandzie i wskazała palcem rysę na lakierze. – Wygląda na całkiem świeże. Reszta ramy jest w nienaruszonym stanie. Zupełnie jakby ktoś próbował otworzyć drzwi od zewnątrz.

Zygmunt Kornatowski zmrużył oczy i powędrował wzrokiem za palcem Julii.

– Niech pan tego nie dotyka. – Zatrzymała jego dłoń wędrującą w stronę framugi. Mężczyzna posłusznie cofnął rękę. – Wolałabym zebrać materiały dowodowe, zanim zatrą je dziesiątki innych rąk. À propos dowodów. – Julia sięgnęła do przewieszonej przez ramię skórzanej torby i wyjęła zawinięty w folię damski but. – Niech pan mu się dobrze przyjrzy.

Kornatowski wziął zawiniątko do ręki. Naciągnął mocniej folię, aby lepiej przyjrzeć się zawartości. Kiwnął głową, co przyjęła jako potwierdzenie, że rozpoznaje własność Pauli.

– Zaraz po zakończeniu przyjęcia rozejrzałam się po państwa posiadłości. But leżał między klombami. Tymi wokół altany. – Julia zasunęła zamek w torbie. – Oczywiście zabieram go ze sobą. Mam nadzieję, że właścicielka lada dzień sama się po niego zgłosi.

Kornatowski uśmiechnął się bez przekonania.

– Nie wydaje się pan poruszony tą sprawą. Po ojcu przyszłego pana młodego oczekiwałabym większego zaangażowania.

Założył ręce na piersiach i na lekko ugiętych kolanach zakołysał się w przód i w tył.

– Po prostu nie wiem, co mam o tym myśleć. Wieczór przebiegał zgodnie z planem. Były życzenia i toast. Paula kręciła się między gośćmi, zabawiając ich rozmową. Śmiała się, widać było, że jest szczęśliwa. Potem był poczęstunek. Zrobiło się gwarno i tłoczno, jak to na przyjęciu. Gdy wjeżdżał tort, Eryk rozejrzał się za narzeczoną.

– I właśnie wtedy spostrzegł, że nigdzie jej nie ma?

– Młode dziewczyny bywają ekscentryczne. Może to tylko głupi dowcip z jej strony. Rozumie pani, osobliwy scenariusz dla podniesienia atmosfery. Prawdę mówiąc, oboje z żoną jesteśmy tego zdania. Widzę, że pani też nie jest przekonana co do tego tajemniczego zniknięcia.

– Wręcz przeciwnie. – Julia zaprzeczyła gwałtownie. – Mimo to staram się zaklinać rzeczywistość. To taka moja słabostka, robię to zawsze, kiedy chcę, żeby sytuacja nie okazała się tak ponura, na jaką wygląda.

– Pomaga to zaklinanie?

– W dziewięciu przypadkach na dziesięć nie. Jednak nadal próbuję. – Założyła ręce na piersiach i obrzuciła wzrokiem ogród. – Swoją drogą macie państwo dziwne sąsiedztwo. – Wskazała głową dom stojący za parkanem oddzielającym posesje.

Kornatowski spojrzał w kierunku tonącego w mroku budynku.

– Stoi pusty od zeszłego lata. Właściciele wyprowadzili się zaraz po tym, jak ktoś podłożył ogień w pawilonie dla służby.

– Ludzie zwykle odbudowują domy po takich zdarzeniach. Wystraszyli się, że ktoś zrobi to ponownie?

Otworzył usta. Przez chwilę nie mówił nic, jakby starał się dobrać słowa odpowiednie do okoliczności.

– W pożarze zginęło dziecko. Niemowlę. Służba pod nieobecność właścicieli zabierała chłopca do swego domu. W wieczór, kiedy to się stało, właściciele byli poza miastem, więc dzieckiem zajmowała się właśnie służba, para starszych ludzi. Dom stanął w płomieniach bardzo szybko, nikt się nie uratował. Kilka dni po pogrzebie właściciele spakowali walizki i się wyprowadzili. Nie wiem dokąd. Od tamtego czasu nasz dom jest ostatnim zamieszkanym w tej części miasta. Nikt tu poza nami nie zagląda.

Julia zapatrzyła się na szumiące drzewa po drugiej stronie muru.

– Obawiam się, że jest pan w błędzie. Nie dalej niż kwadrans temu widziałam jakąś kobietę stojącą przy parkanie oddzielającym posesje. Była pochylona i ubrana na czarno. Nawet głowę miała zakrytą czarną chustą. Znajdowała się za daleko, nie mogłam słyszeć, co mówi, ale odniosłam wrażenie, że odmawia modlitwę. Poruszała ustami, stąd moje przypuszczenie. Pomyślałam od razu, że pewnie przy szosie stoi kapliczka. Taka, jakie stawia się przy wiejskich drogach.

– To niedorzeczne, musiało się pani zdawać. – Głos Kornatowskiego zabrzmiał lekceważąco. – Owszem, stoi tu stary krzyż, ale jest mało widoczny z drogi i, jak już wspomniałem, nikt tu nie zagląda.

Julia wsłuchiwała się w jego słowa z zaciekawieniem. Mówił płynnie, z rzadko spotykaną pewnością siebie. Nie czuł zażenowania, gdy bezceremonialnie spojrzała mu w twarz, próbując odnaleźć w niej choćby cień niepokoju. Mimo panujących w ogrodzie ciemności widziała go dokładnie. Przez zasłony w salonie przenikała cienka smuga światła i padała wprost na środek twarzy Zygmunta. Całkowicie panował nad sobą i nad sytuacją.

– Doprawdy, bardzo to wszystko dziwne – westchnęła z niedowierzaniem. – Mimo pańskich zapewnień dam jednak wiarę swoim oczom. Jeszcze się na nich nie zawiodłam.

Rozmowę przerwał odgłos kroków na kamiennej ścieżce. Zza rogu domu wyłoniła się wątła postać Ireny Kornatowskiej. Szła w ciemnozielonej, aksamitnej podomce. Włosy miała w nieładzie, spięte tą samą spinką z perłami, ale niedbale; kosmyki wysuwały się i unosiły przy każdym mocniejszym podmuchu powietrza. Nie miała już tej gracji i szyku, jakie prezentowała podczas uroczystości. Sprawiała wrażenie zrezygnowanej, zmęczonej życiem kobiety. Na widok męża i Julii stojących przy drzwiach tarasowych prowadzących do domowej biblioteki przyspieszyła kroku. Nerwowo przygładziła włosy, przyciskając je palcami do karku.

– Nie sądziłam, że pani nadal tu jest. – W jej głosie Julia wyczuła zaskoczenie. Brzmiał zupełnie inaczej niż podczas rozmowy w salonie. – Muszę z tobą jak najszybciej porozmawiać – zwróciła się do męża.

– Pani podkomisarz ma ciekawe spostrzeżenia. – Kornatowski spojrzał w stronę drzwi. – Jeśli technicy potwierdzą, że doszło do włamania, sprawa będzie jasna. Zniknięcie Pauli jest tego konsekwencją.

Kobieta podeszła bliżej i wsunęła dłoń pod ramię męża.

– Włamanie? Ależ skąd! Osobiście mocowałam się z tym przeklętym zamkiem nie dalej niż wczoraj.

Zygmunt spojrzał na małżonkę wzrokiem domagającym się wyjaśnień. Machnęła ręką i roześmiała się wymuszonym śmiechem.

– Tyle razy prosiłam ogrodnika, żeby naoliwił zamek. Drzwi zacinały się od dłuższego czasu. Kiedy ozdabialiśmy dom na dzisiejszą uroczystość, chciałam, żeby wszystko było doskonałe. Nasi przyjaciele lubią po wypiciu lampki koniaku w bibliotece zapalić sobie cygaro na tarasie. Nie mogłam przecież dopuścić, aby tak ważny dzień popsuły zacinające się drzwi. Kilka mocniejszych szarpnięć załatwiło sprawę.

Kornatowski spojrzał pytająco na Julię. Przypatrywała się matce Eryka z uwagą.

– Mimo wszystko przyślę tu z samego rana ekipę, żeby zbadała zamek. – Julia uchwyciła zaniepokojony wzrok Ireny. – Zapewniam, że moi chłopcy nie narobią zbytniego bałaganu, może pani być spokojna.

Odprowadzała spojrzeniem odchodzącą parę. Obejmowali się skrzyżowanymi na plecach ramionami. Ten widok wydał jej się tak romantyczny, że nie ruszyła się z miejsca, dopóki nie zniknęli za rogiem domu.

Błogosławiła swą niezależność, to, że nie musi znosić męskich fanaberii i nieustannego egocentryzmu. Odkąd odeszła od Daniela, jej dni zaczęły biec normalnym, spokojnym rytmem. Czuła jednak, że rodzi się w niej chęć otworzenia nowego rozdziału, w którym ona i jej mężczyzna znów mówiliby jednym głosem, śmiali się z tych samych żartów i rzucali w siebie poduszkami w niedzielne wspólne poranki. Ta piękna para trzymająca się za ręce wywołała w niej uczucie zazdrości.

Jej myśli powędrowały ku Michalinie. Z nią też nie było najlepiej. Co z tego, że starała się ze wszystkich sił. Każdy jej związek był jak spacer po polu minowym. Jeden nieostrożny ruch wywalał wszystko w powietrze. Pod tym względem jechały na jednym wózku. Były tak różne, a mimo wszystko tak do siebie podobne.

ROZDZIAŁ II

Julia poczuła wkradające się pod kołdrę małe rączki. Postanowiła udawać, że śpi, dając tym samym Sylwii pozwolenie na poranne baraszkowanie w maminym łóżku. Mała przytuliła się do jej pleców i zachichotała prosto do ucha. Nie otwierając oczu, Julia złapała córkę za chude ręce i przyciągnęła je do ust. Jednak zamiast dziecięcych łapek natknęła się na plastikową łopatkę do piasku. Jakby zapomniała, że odkąd obiecała córce wyprawę do morskiej krainy, ekwipunek małego projektanta piaskowych pałaców stał się nieodłącznym elementem towarzyszącym Sylwii od rana do nocy.

– Jak się spało łopatkom i foremkom? – Odwróciła twarz w stronę córki. – Sądząc po zadowolonej minie, noc przebiegła w ciągłym oczekiwaniu na wakacyjną wyprawę?

– Nie było cię wczoraj, gdy zasypiałam. – Sylwia wygięła usta w podkówkę. – Obiecałaś, że wieczory będziemy spędzały razem.

Julia spojrzała w poważne oczy córki. Kolejne wymówki nie przechodziły jej już przez usta.

– Nie podobał ci się teatrzyk, który zrobiła dla ciebie babcia? Z tego, co wiem, siedziałyście z Basią w pierwszym rzędzie.

Sylwia odsunęła się od matki, oparła plecami o ścianę i wbiła wzrok w malowane kwiaty na kołdrze. Pod pachą ściskała swą nieodłączną lalkę, której głowa ledwo trzymała się na gumowej szyi.

– Nie chcę być w domu tylko z babcią. – Usta niebezpiecznie zadrżały. Sylwia zasłoniła je dłonią i zakaszlała.

Julia szybko położyła rękę na jej czole. Oby tylko znów nie doszło do nawrotu astmy.

– Postaram się mniej pracować. Obiecuję. – Objęła córkę i schowała ją w ramionach. Położyła policzek na jasnej głowie. – W nagrodę za te wszystkie samotne wieczory będę pozwalała ci nad morzem na wszystkie twoje szalone pomysły.

Sylwia wyswobodziła się z objęć i na powrót usiadła na wprost matki.

– Na gofry z bitą śmietaną?

– Tak.

– Na kolorowe gumy do żucia z automatu z łapką?

– No pewnie!

– I na skoki do nieba na trampolinie?

– Będziesz skakać od rana do nocy.

Sylwia zrobiła tajemniczą minę.

– Obiecaj, że zgodzisz się na jeszcze jedno.

Do pełnego porozumienia pozostało spełnienie najważniejszej obietnicy. Julia za uśmiech córki była gotowa na wszystko.

– Co tylko sobie mój skaczący szkrab zażyczy.

– Chcę tatuaż. Dla siebie i dla Basi.

Mała wyciągnęła spod pachy lalkę i posadziła ją na kołdrze tak, aby była świadkiem dobijanego właśnie targu. Obie utkwiły wzrok w groźną twarz Julii.

– Chyba obie zapomniałyście, że panna Sylwia, lat siedem, jest jeszcze zbyt mała na tatuaże. Natomiast panna Basia, lat dwa…

– …i pół – dodała szybko Sylwia.

– …i pół, nosi ciągle tatuaże, tak że już nie widać jej pleców spod nalepionych smoków i innych esów-floresów.

Sylwia gwałtownie pokręciła głową. Złote loki rozsypały się na jej wątłych ramionach.

– Takie tatuaże się nie liczą. Ja chcę prawdziwy, z piratem. Już powiedziałam babci, że zrobię go sobie tu. – Wyciągnęła ramię i pokazała palcem. – Zaraz pod szczepionką.

– Chodź no do mnie, mój mały piracie! – Julia zapragnęła przytulić córkę do serca i już jej nigdy nie puszczać. Oddałaby wszystko, aby powróciły chwile, gdy beztrosko spędzały niemal każde weekendowe przedpołudnie w Łazienkach, karmiąc kaczki lub biegając po trawie za wiewiórkami. Teraz, kiedy utrzymanie ich obu spoczywało wyłącznie na jej barkach, ciężar życia stawał się coraz bardziej odczuwalny.

Grosze, które zasądził podczas rozwodu sędzia, wystarczały zaledwie na podstawowe opłaty. Według dokumentów, które Daniel przedstawił podczas sprawy o alimenty, powinien dawno umrzeć z głodu. Gruba kasa przechodziła pod stołem. Postanowiła się nie poniżać i nie żebrać o nic ponad to, co zasądzone. Zjadłby ją razem ze swoim adwokatem. Nie chciała szarpać sobie nerwów.

Gdy zakomunikowała mu, że zabiera dziecko na dwa tygodnie nad morze, nie zgodził się nawet na pokrycie kosztów podróży. Z tego, czego zdołała się dowiedzieć od wspólnych znajomych z Warszawy, jego nowa kochanka wysysała z niego każdą złotówkę. Nic zatem dziwnego, że potrzeby córki w ogóle przestały się liczyć. Zacisnęła zęby. Da sobie radę sama. Jak zwykle.

– Co to za poranne rozróby? – Babcia Emilia wsunęła głowę do pokoju. Z jej ust szybko zniknął uśmiech, gdy baczniej przyjrzała się twarzy córki.

– Wszystko w najlepszym porządku – odpowiedziała szybko Julia, nie chcąc tłumaczyć się ze smętnej miny. – Wszystko w porządku.

– Jesteś pewien, że to nie było zwykłe szarpnięcie drzwiami? – Julia przykucnęła przy pochylonym nad zamkiem Zasępą. – Kornatowska potwierdziła, że urwanie zamka spowodowane było nagłymi pociągnięciami.

Zasępa, spec od śladów pozostawionych na miejscu przestępstwa, otarł cieknącą po czole kroplę potu, po czym wytarł gumową rękawiczkę w spodnie.

– Oprócz typowych dla szarpnięć zarysowań widzę tu coś znacznie bardziej interesującego. – Wskazał palcem dziurę w ramie. – Przypatrz się temu dokładnie. Po co ktoś miałby mocować się z zamkiem, skoro wystarczyło otworzyć go szpikulcem czy zwykłym drutem. Te drzwi nie mają zabezpieczeń antywłamaniowych, tylko lekkie zamknięcia, bardziej ozdobne niż wytrzymałe.

Julia podniosła się i przesunęła w stronę cienia.

– Ta dziura w ramie, tuż przy zamku, powstała wskutek ześlizgnięcia się ręki ze szpikulcem?

Zasępa osłonił oczy przed południowym słońcem.

– Nie mogę tego wykluczyć.

– Zatem ktoś, kto majstrował przy drzwiach, był albo pijany i nie mógł trafić w wąską szczelinę zamka, albo chybił na skutek ciemności. Ostrze wbiło się w ramę drzwi i spowodowało odprysk drewna – skonstatowała Julia. – Nie ma innego wytłumaczenia.

Od strony żwirowej ścieżki podążała Michalina. Dopijała poranną kawę na wynos. Jej okulary aviatory wywołały na twarzy Zasępy ironiczny uśmieszek.

– Gdzie zgubiłaś swego Toma Cruise’a?

– Odczep się, Zasępa. Głowa mnie boli od tego słońca. Lepiej powiedz, co ustaliliście.

Julia już miała otwierać usta, kiedy z wnętrza domu dobiegło wołanie Kornatowskiej. Weszła do biblioteki i postawiła na stoliku tacę z mrożoną herbatą. Tuż za nią podążał wysoki blondyn w okularach.

– Zapraszam państwa do środka. Odrobina chłodu na pewno wszystkim dobrze zrobi.

Julia z zaciekawieniem przyglądała się młodemu mężczyźnie towarzyszącemu Irenie Kornatowskiej.

– Nie pamiętam pana. Mam wrażenie, że nie spotkaliśmy się wczoraj podczas przerwanej uroczystości.

– To nasz drugi syn, Karol – wyjaśniła pośpiesznie Kornatowska. – W tym całym zamęcie pewnie wmieszał się w tłum gości, prawda, Karolu?

Mężczyzna kiwnął głową. Odsunął od stołu krzesło, zapraszając Michalinę do odpoczynku. Skwapliwie skorzystała i klapnąwszy na siedzenie, zaczęła wachlować się zgarniętą z etażerki gazetą. Pozostała czwórka również przysiadła się do stołu.

– Rozumiem, że do tej pory Paula nie dała znaku życia? – Julia nalała sobie herbaty do szklanki. – Rozmawiała pani z synem?

Kornatowska rozłożyła bezradnie ręce. Wzrok Julii i Michaliny przykuł połyskujący na palcu pierścionek z olbrzymim szafirem.

– Telefon Pauli milczy. Eryk od rana próbuje się z nią skontaktować, ale bez skutku. Na dodatek mało pamięta z wczorajszego wieczoru.

– Zalał się przecież w trupa – wymamrotała Michalina pod nosem. – Dziwię się, że po takiej dawce alkoholu można w ogóle przeżyć.

Kornatowska puściła tę uwagę mimo uszu. Cokolwiek by powiedziała w jego obronie, fakty były bezsporne. Jej młodszy syn zrobił z siebie i z nich wszystkich pośmiewisko.

– Zdaję sobie sprawę z tego, że to, co teraz powiem, być może wyda się pani szaleństwem, ale osobiście nie wierzę w to całe włamanie i porwanie dziewczyny. – Ściszyła znacznie głos i spojrzała w stronę korytarza. – Wezwaliśmy policję głównie ze względu na Eryka. Oszalał z rozpaczy, jak się dowiedział, że Paula zniknęła.

– No i chyba też po to, żeby zachować twarz przed żądnymi sensacji gośćmi – wtrąciła ponownie Michalina, rozpierając się wygodnie na krześle. – Zawsze to lepiej upozorować zniknięcie narzeczonej, niż dać ludziom do myślenia, że dziewczyna ucieka przed swoim chłopakiem w dniu zaręczyn.

Milczący do tej pory Karol poderwał się od stołu, zawisł nad głową matki i wpatrzył się w różową od upału twarz Michaliny.

– Nie rozumiem, jak pani może być tak cyniczna. Naszą rodzinę dotknęło nieszczęście, a pani uważa, że w takim momencie bylibyśmy w stanie kalkulować, jaka wersja wydarzeń jest dla nas bardziej korzystna? Niespotykana bezczelność!

Matka odchyliła się w jego stronę i łagodnie poklepała go po przedramieniu. Posłał jej gorzki uśmiech, dając tym samym znać, że panuje nad sobą.

– Ja pewnie też wybrałabym tę pierwszą opcję – nie dawała za wygraną Bodnar. – A jeśli jeszcze na dodatek prasa to zgrabnie opisze i nada wydarzeniu posmak sensacji, wokół Eryka zrobi się medialny szum. Czy nie o to w tym wszystkim chodzi? Celebryci aż się proszą o skandalizujące artykuły w gazetach lub w sieci.

Michalina podchwyciła pytające spojrzenie Julii. Dała znać ręką, że potem jej wszystko wytłumaczy.

– Celebryci! Artykuły! Wiecie, gdzie mam tych pieprzonych pismaków? – Zza pleców Julii doszło szuranie porannych pantofli. Z butelką wody Perrier w garści, w rozpiętym na piersiach szlafroku zbliżał się do nich Eryk.

Julia na odległość wyczuła odór przetrawionego alkoholu. Z każdego pora skóry wydobywał się pomieszany z porannym potem smród. Gdyby nie widziała go na zdjęciu w gazecie, nie uwierzyłaby, że zabójczo przystojny mężczyzna w ciągu zaledwie jednej nocy może zrobić z siebie kogoś tak żałosnego.

Spojrzała na Michalinę, która udając, że pije, schowała nos w szklankę z herbatą, aby nie wdychać sfermentowanego alkoholu.

Irena odciągnęła syna na bok i szepcząc mu coś do ucha, popchnęła w stronę wyjścia. Eryk szarpnął się, rękawy beżowego szlafroka zafurczały w powietrzu.

– Zamiast siedzieć tu bezczynnie i popijać herbatę, ruszylibyście tyłki i zabrali się do swojej roboty! – krzyknął w ich stronę.

Julia dyskretnie dała Michalinie i Zasępie sygnał do odwrotu. Podnieśli się z krzeseł i ruszyli w stronę wyjścia. Eryk jednym skokiem znalazł się przy drzwiach wychodzących na taras. Zablokował wyjście ręką. Na jego twarzy malowała się pogarda.

– Cóż za wymowne milczenie! Gliny się obraziły! Rozumiem, że na dziś zakończyliście robotę i wracacie do domu posiedzieć przed telewizorem?

Julia zmierzyła go wzrokiem i przesunęła na bok.

– Nie możemy podjąć więcej kroków przed upływem dwudziestu czterech godzin od zaginięcia. Takie są przepisy. Jeśli do poniedziałku pańska narzeczona nie da znaku życia, rozpoczniemy swoją procedurę.

Odpowiedział jej wściekły śmiech mężczyzny.

– Wy i te wasze procedury! Za dwadzieścia cztery godziny dziewczyna może już nie żyć! Jak wtedy wytłumaczycie się ze swoich procedur? – wysyczał prosto do ucha Julii. – Chciałbym wtedy zobaczyć wasze miny.

Miał zamiar dorzucić jeszcze kilka złośliwości, ale Karol złapał go za rękę i wyprowadził szamoczącego się z pokoju.

– Przepraszam za niego. Eryk zachowuje się nienaturalnie, odkąd zaczęły się te pogróżki. – Głos Karola był już dużo łagodniejszy. Julia obróciła się i weszła z powrotem do biblioteki.

– O jakich pogróżkach pan mówi? I czemu dopiero teraz?! – Nieświadomie podniosła głos, ale zaraz się opanowała.

– Poczekajcie. Zaraz to przyniosę.

Karol wyszedł z pokoju, by po chwili wrócić z ozdobnym kartonem wielkości pudełka do butów. Postawił go na stoliku do kawy.

– Co to jest? – Julia podniosła wzrok w oczekiwaniu na wytłumaczenie.

– Na dzień przed zaręczynami kurier przyniósł tę paczkę. Była zaadresowana do Pauli. Brała wtedy prysznic, więc chciałem odebrać przesyłkę w jej imieniu, jednak kurier stanowczo zażądał, żeby pakunek trafił do rąk własnych adresata.

– Która była wtedy godzina?

– Czy to ważne? Mniej więcej dziewiąta rano. Może wpół do dziesiątej. Zaraz po tym, jak dostarczono przepiórki na niedzielny obiad.

Michalina gwizdnęła przeciągle, ale natychmiast w ramach przeprosin posłała Karolowi niewinny uśmiech.

– Co było dalej?

– Pamiętam, że Paula wycierała mokre włosy. Zawołałem ją, aby przyszła tu, do biblioteki, pokwitować odbiór. Kurier czekał dobrych piętnaście minut, więc zaproponowałem mu, żeby przysiadł na chwilę.

– Dalej – poganiała go Julia.

Przełknął ślinę i zawiesił wzrok na pudełku.

– Paula myślała zapewne, że to jakiś romantyczny prezent od Eryka.

– Skąd pan wie, co myślała Paulina? – Julia przyłapała go, jak się zawahał. – Była załączona wizytówka nadawcy?

Pokręcił głową.

– Nie, nie było wizytówki, jednak prezent wyglądał na drogi. Był zapakowany wyjątkowo elegancko. Komuś musiało zależeć na tym, aby zrobić odpowiednie wrażenie.

– Widział pan, co było w środku?

Karol ponownie zawahał się przez chwilę. Wbił wzrok w karton, przywołując w pamięci tamtą sytuację.

– Tak, widziałem. W pudełku odwrócony brzuchem do góry leżał martwy ptak z wyrwanymi skrzydłami.

W pokoju zrobiło się nienaturalnie cicho. Jedynie znad kominka dochodziło miarowe tykanie zegara.

– Karolu, przecież to mógł być jakiś zwykły głupi żart. – Pierwsza odezwała się Irena Kornatowska, czując na sobie wzrok Julii. – Jeden z tych, jakie robią sobie młodzi ludzie po to tylko, aby kogoś nastraszyć. Nie sądzi pani? – Odwróciła twarz w stronę wpatrzonej w nią Krawiec.

Nie doczekała się jednak odpowiedzi. Julia przerzuciła wzrok na puste pudełko, jakby szukała odpowiedzi na dręczące ją pytanie, kto i dlaczego życzył śmierci Paulinie Fogel?

Opuszczali dom Kornatowskich z nieskrywaną ulgą. Julia niosła pod pachą puste kartonowe pudełko.

– Co za popieprzona rodzina. – Michalina wskoczyła na tylne siedzenie fiata. – Jeśli to jest elita, to ja wolę pozostać tam, gdzie moje miejsce. „Plebs” też brzmi nieźle.

Julia poprawiła wsteczne lusterko i zwolniła ręczny hamulec. Wycofała auto za bramę posesji.

– Zasępa, co ty o tym wszystkim myślisz?

– Ja tu nie jestem od myślenia. Swoje już powiedziałem. Zamek drzwi tarasowych był naruszony od zewnątrz. Jeśli Kornatowska utrzymuje, że jego zniszczenie nastąpiło wskutek silnych szarpnięć od strony biblioteki, to najzwyczajniej w świecie kłamie.

Julia odwróciła głowę w stronę Zasępy.

– Po co miałaby kłamać? Myślisz, że nie zależy jej na bezpieczeństwie swojej rodziny? To przecież nielogiczne. – Wrzuciła czwarty bieg. Fiat szarpnął i potoczył się dalej. – Wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z uprowadzeniem.

– O ile uprowadzona nie pojawi się jak gdyby nigdy nic w domu swojego narzeczonego za kilka godzin, kiedy już ochłonie po całonocnej wycieczce – rzuciła z tylnego siedzenia Michalina.

– Nie podoba mi się, że musimy poczekać do poniedziałku. – Julia spojrzała we wsteczne lusterko, obserwując jadący za nimi samochód dostawczy. – I niepokoi mnie ta przesyłka z ptasim truchłem.

– Zgaduję, że nie zgadzasz się na opcję „głupi żart młodych ludzi”? – Michalina nieudolnie przekrzywiła twarz, naśladując Kornatowską.

Julia, nie odrywając wzroku od drogi, pokręciła głową.

– Nie chciałam tego mówić przy nich. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebują, jest wywołanie paniki. Ale wiem jedno: martwy ptak zwiastuje śmierć. Nagłą i tragiczną – odparła. – Nikt nie robi takich prezentów bez przyczyny. Paulina dostała wyraźną przestrogę, że wkrótce zginie. Pozostaje pytanie, czy była tego świadoma.

Auto skręciło w główną arterię miasta. Jechali bez słowa, obserwując ulice i zazdroszcząc mieszkańcom leniwego, niedzielnego popołudnia. Emeryci wylegli na ławki przy skwerach i wystawiali ku słońcu blade łydki i ramiona. Dzieci uganiały się po alejkach na rowerach, nie zwracając uwagi na potrącanych przez siebie pieszych. Jedynie psy z wywieszonymi językami błagalnym wzrokiem wymuszały na właścicielach natychmiastowy powrót do chłodnych domów.

Pierwsze lato poza Warszawą. Julia powoli zaczynała doceniać uroki spokojnego życia, gdzie wszystko toczyło się wolniej. Od sprawy, którą prowadziła na jesieni ubiegłego roku, nic cięższego kalibru na nią nie spadło. Liczyła się z tym, że po jej zamknięciu przestanie być potrzebna i najzwyczajniej w świecie pożegna się z pracą po raz kolejny. Szczęśliwie komisarz Stefaniak uznał, że woli mieć ją już na stałe przy sobie. Sprawa zniknięcia Pauliny Fogel nie mogła trafić zatem w żadne inne ręce.

– Co miałaś na myśli, mówiąc w domu Kornatowskich o świecie celebrytów? – Julia wyrwała do odpowiedzi przysypiającą na tylnym siedzeniu Michalinę.

Bodnar ziewnęła i podsunęła się bliżej siedzenia Julii.

– Poszperałam co nieco w internecie. Prawdę powiedziawszy, siedziałam w sieci do rana. Dlatego dziś ledwo stoję na nogach.

– No i?

– Eryk Kornatowski to lokalna gwiazda.

– Lider zespołu rockowego?

– Pudło. Masz jeszcze jeden strzał.

– W takim razie stawiam na światowej sławy tancerza flamenco.

Michalina opadła z powrotem na swoje siedzenie.

– Zmierzasz w złym kierunku. Eryk jest aktorem.

– Żartujesz?

– Ani trochę. – Michalina zaczęła się niespokojnie kręcić. Na samą myśl o przystojnym Kornatowskim zaróżowiły jej się policzki, co Julia skrupulatnie odnotowała, zerkając we wsteczne lusterko. Skręciła za sklepem z artykułami dla niemowląt i energicznie nacisnęła hamulec.

– Zasępa, ty wysiadasz. Stąd dojdziesz na komisariat na piechotę. Zabierz ze sobą karton i siadaj natychmiast do analizowania śladów mikrobiologicznych. My z Michaliną dołączymy do ciebie za pół godziny.

Zasępa stał na krawężniku z kwaśną miną. Pomachała mu ręką, po czym z piskiem opon zawróciła w stronę głównej ulicy miasta. Zatrzymała auto na chodniku pod ciągiem pawilonów handlowych. Po chwili wróciła, ściskając w ręku trzy pudełka z filmami i kubełek z popcornem.

– Mamy co robić do samego wieczora.

– Co to jest? – Michalina obracała w dłoniach plastikowe pudełka.

– Skoro mamy do czynienia z gwiazdą filmową, powinnyśmy skwapliwie dołączyć do miejscowego fanklubu, nie sądzisz?

Bodnar nie wyglądała na uszczęśliwioną tym pomysłem.

– Chcesz mnie wrobić w oglądanie polskich filmów z wiejskim aktorem w roli głównej?

– Dokładnie tak. Nie rozumiem zniesmaczenia w twoim głosie. Przecież chłopak jest w twoim typie. – Obserwowała, jak Michalina ze zmarszczonym nosem wczytuje się w opis fabuły na spodzie opakowania. – Niestety nie dysponuję w swoim ubogim mieszkaniu odtwarzaczem DVD, więc seans odbędzie się na komisariacie. Zamiast wygodnych foteli muszą nam wystarczyć zwykłe krzesła albo wykładzina, jak wolisz.

Na komisariacie panował zaduch. Otwarte okna wpuszczały dodatkowe podmuchy nagrzanego powietrza. Julia nasączyła wodą chustkę i wytarła nią płonący kark. Wsadziła wtyczkę wentylatora do kontaktu. Wiatrak zabuczał, obrócił kilka razy plastikowymi skrzydłami, po czym zamarł.

– Niech to jasna cholera. – Zrezygnowana sięgnęła po gazetę i zaczęła machać nią przed swoim nosem. – Czasami żałuję, że nie mamy zraszaczy przeciwpożarowych.

Michalina przytaknęła bez większego przekonania. Upał zdawał się jej zupełnie nie przeszkadzać. Mimo wcześniejszych jęków jej policzki różowiły się na samą myśl o tym, że za chwilę na ekranie zobaczy Eryka. Wsunęła płytę do odtwarzacza i przewinęła reklamy. Usadowiła się za stołem i sięgnęła po kubełek z popcornem. Wlepiła wzrok w migający obraz. Julia przysiadła się obok.

Po dwudziestu minutach filmu Julia włączyła pauzę.

– Mój mózg nie jest w stanie tego dłużej znosić. – Napotkała proszące oczy Michaliny. – A jednak ci się podoba? Tak, tak, wiem, że na ekranie Eryk wygląda jeszcze lepiej niż w rzeczywistości, ale do kina oscarowego jest mu tak daleko jak mnie do baletu. Proponuję nie zamęczać się dłużej tym bollywoodzkim romansem rodem znad Wisły. Może drugi film będzie bardziej udany. Co tam jeszcze mamy? – Wyciągnęła rękę po kolejne pudełko z filmem. – Miłość w podmiejskim pociągu. Już mam ciarki. Raz, dwa, trzy… akcja!

W filmie nie było ani pociągu, ani miłości. Bezdomny, dziewiętnastoletni bohater, którego grał kiepsko ucharakteryzowany na nastolatka Eryk, szukał z kalekim psem schronienia na Górnym Śląsku. Julia znowu sięgnęła po pilota. Michalina oburzonym wzrokiem śledziła, jak Krawiec po raz kolejny niszczy jej wieczór.

– Jego gra w ogóle cię nie porusza? – Nie mogła uwierzyć w brak gustu starszej koleżanki.

Ciche pstryknięcie wyłączające telewizor nie pozostawiało pola negocjacjom.

– Taki film mogłyby z równym powodzeniem nakręcić moja matka ze sprzedawczynią z rybnego. – Julia postanowiła być okrutna. – Zupełnie nie rozumiem twego podniecenia. Złożę to na karb dzisiejszego upału.

– Nie masz racji. – Michalina z ociąganiem podniosła się z krzesła. – Nadajemy na różnych falach. Ja, w przeciwieństwie do ciebie, mam w sobie jeszcze odrobinę wrażliwości.

Dla dodania sobie animuszu poprawiła jeża na głowie.

– Myślisz, że Paula się odnajdzie? – zmieniła temat. Julii wydawało się, że w jej głosie zabrzmiała fałszywa nutka nadziei, że po narzeczonej Eryka ślad zaginął.

– Chciałabym wierzyć, że nie tylko się znajdzie, ale że będą żyli ze sobą długo i szczęśliwie. Zajrzę zaraz do Zasępy i sprawdzę, jak mu idzie zbieranie śladów z pudełka. Ty idź już do domu. Jutro z samego rana zadzwoń do Kornatowskich. Dowiedz się, jak wygląda sytuacja. Mam złe przeczucia.

ROZDZIAŁ III

Pierwszą rzeczą, jaką należało zrobić o ósmej rano, było nastawienie ekspresu do kawy. Po wczorajszym upale nie pozostał ślad. Niebo przykrywały czarne chmury, z których spadały ciężkie krople deszczu. Ciśnienie zdawało się tak niskie, że podwójna dawka kofeiny była absolutną koniecznością.

Zasępa zebrał z pudła kilka próbek i przesłał do analizy. Były to strzępki ptasiego puchu wciśnięte pod zagięcia kartonu i kilka odcisków palców z przylepionej niedbale taśmy klejącej. Nic ponadto.

Julia bez większej ochoty ponownie sięgnęła po kalendarz i leżące pod nim kolorowe foldery kwater do wynajęcia. Dziś koniecznie musi zarezerwować pokój nad morzem. Zaplanowany na pierwsze dwa tygodnie lipca wyjazd zbliżał się wielkimi krokami.

Ostatni raz była w Stegnie jako mała dziewczynka. Od tego czasu musiało się tam wiele zmienić. Miała jeszcze w pamięci zapach świerkowego lasu, pośrodku którego razem z rodzicami wynajmowali mały drewniany domek. Ciekawe, czy nadal tam stoi, rozmarzyła się i przymknęła na chwilę powieki, pod którymi malował się obraz wakacji sprzed lat. Tak, wtedy jeszcze bywało bajkowo. Aż do momentu, gdy rodzina rozpadła się niemal z dnia na dzień.

O tym, że przed jej matką ojciec miał inną kobietę, wiedziała od zawsze. Z tego związku urodziło się dziecko, chłopiec, z którym miała rzadki kontakt jako mała dziewczynka. Był od niej starszy o sześć lat. Nie czuła zazdrości, w końcu to tylko przeszłość. Ważne, że ich rodzina była w komplecie, przynajmniej do momentu, gdy skończyła dwanaście lat. Wtedy dowiedziała się o tej trzeciej, całkiem nowej. Matka omijała temat, starając się nie zadręczać ani jej, ani siebie myślami o rozpadającym się małżeństwie. Pewnego dnia zobaczyła męża idącego ulicą z tamtą kobietą. Była młoda i ładna. Szła uwieszona na jego ramieniu. Gdy spostrzegła zszokowaną Emilię, ścisnęła rękę ojca jeszcze mocniej. Sygnał, że wygrała bitwę, zadziałał. Wyminęli ją, jakby była powietrzem. Płakała wtedy cały wieczór. Była przekonana, że Julia tego nie słyszy, zamknięta w swoim dziecięcym pokoju. Od tamtego czasu Julia unikała ojca. W przypadające dni odwiedzin uciekała do koleżanki lub po prostu wałęsała się po parku.

Powrót do Stegny, do tamtego miejsca, gdzie byli razem i życie wydawało się nie mieć kolców, miał ją oczyścić. Miał udowodnić, że dorosła na tyle, aby stawić czoło temu, co zdarzyło się dwadzieścia lat wcześniej. Dlatego nie wybrała żadnego innego miejsca. Mając trzydzieści dwa lata, była gotowa na konfrontację z przeszłością.

Na biurku zaterkotał telefon. Recepcja przełączyła rozmowę z miasta.

– Krawiec, słucham. Kto? Kiedy zauważyliście państwo…? Dobrze, przyjęłam.

Do pokoju weszła zlana deszczem Michalina. Strząsnęła krople z kurtki, po czym sięgnęła po kubek do kawy.

– Rozbierz się i zadzwoń do Kornatowskich – przypomniała jej Julia, naciągając na ramiona prochowiec. – Dowiedz się, czy Paula dała znak życia. Przed chwilą zgłoszono zaginięcie kolejnej dziewczyny. Jadę porozmawiać z jej rodziną.

Do domu zaginionej Laury Majcher prowadziła ubita wiejska droga, która teraz rozmiękła całkowicie i zamieniła się w błotniste bajoro. Czerwony fiat Julii brnął w brei zanurzonymi do połowy kołami, co rusz zapadając się w podmyte deszczem dziury.

Na progu domu stało starsze małżeństwo. Kobieta miała zawiązaną na głowie chustkę, taką, jaką wiązały starsze kobiety ćwierć wieku temu. Nerwowo zaciskała bielejące dłonie. Stojący za jej plecami mąż miał na sobie wysłużony kraciasty sweter, wciśnięty za pasek workowatych spodni. Z kamienną twarzą przyglądał się idącej w ich stronę młodej podkomisarz. Oboje cofnęli się od progu, wpuszczając ją do środka.

Starła z twarzy krople deszczu i weszła do skromnego pokoju połączonego z niewielką kuchnią. Na gazie bulgotał garnek z gotującym się dżemem.

– Może herbaty na rozgrzanie? Niestety nie mogę zaproponować kawy. Ani ja, ani mąż nie pijemy. Nawet Laura woli herbatę – dodała cicho kobieta.

Julia podziękowała ruchem ręki.

– Proszę usiąść na kanapie. – Cienką jak gałązka ręką kobieta wskazała wysłużoną kozetkę. – Przepraszamy, że u nas tak biednie, że nie proponujemy nic wygodniejszego, ale żyjemy, jak pani widzi, bardzo skromnie.

– Nic nie szkodzi, jest mi bardzo wygodnie. – Julia posłała gospodyni uprzejmy uśmiech.

Dyskretnie rozejrzała się wokół. W porównaniu z posiadłością Kornatowskich ten dom wyglądał jak kiepska służbówka. Pośrodku pokoju stał okrągły stół, przy nim ustawiono cztery krzesła z podłokietnikami. Pod oknem, na niewielkim kredensie stał telewizor z olbrzymim kineskopem. Obok niego, na stołku podpartym kawałkiem drewna, który zastępował ułamaną nóżkę, stało radio z dużymi pokrętłami. Niewielka biblioteczka do połowy wypełniona była książkami, jakie w latach osiemdziesiątych kupowało się na talony. Drugą połowę zajmowały kryształowe szklanki i kieliszki. Na najwyższej półce stała figurka Matki Boskiej składającej ręce w modlitwie i wpatrzonej w pokryty nierówną warstwą farby sufit.

– Proszę opowiedzieć, co się stało. Z pana głosu wywnioskowałam, że córka zniknęła nagle? – Po oględzinach pokoju Julia zwróciła się do patrzącego na nią mężczyzny.

Majcher przysunął krzesło i usiadł naprzeciwko kozetki. Jego żona uczyniła to samo.

– Zniknięcie Laury zauważyliśmy około siódmej rano. Córka zwykle wstaje przed szóstą, jednak pomyśleliśmy, że czytała do późna i przysnęła. Postanowiliśmy dać jej pospać. Gdy jednak zegar wybił siódmą, żona zajrzała do jej pokoju. Zobaczyła, że łóżko jest puste. Laury już nie było.

Julia patrzyła na zatroskane twarze, widząc w nich ten sam strach, który towarzyszył jej, gdy zimą zeszłego roku zaginęła Sylwia. Na samo wspomnienie tamtych wydarzeń zabiło jej mocniej serce.

– W jakim wieku jest państwa córka?

– Laura ma dwadzieścia trzy lata. Studiuje ukrainistykę w Warszawie, został jej ostatni rok nauki. Wybrała już nawet temat pracy magisterskiej, tylko dziwny był taki, całkiem mi wyleciał z głowy. – Kobieta zmarszczyła czoło, ale nie mogła sobie przypomnieć. – To takie dobre dziecko. Dziś po południu miała jechać do Warszawy, do akademika, żeby spakować rzeczy i przywieźć je do domu. Przecież to już koniec semestru. Na szafce nadal leży bilet na pociąg… – Matka Laury zasłoniła twarz dłońmi.

– Czy Laura jest państwa jedynym dzieckiem?

W pokoju zapadło niezręczne milczenie. Majcherowie spuścili głowy, jak dzieci przed groźnym nauczycielem.

– Jeśli mam odnaleźć państwa córkę, muszę wiedzieć wszystko. Zapytam więc jeszcze raz. Czy poza Laurą macie państwo inne dzieci?

– Nie. – Głos ojca dziewczyny przeszył powietrze niczym sztylet. – Mamy tylko ją.

– Doprawdy? Zatem te młodzieżowe męskie adidasy, które stoją w sieni, należą do pana? Uprawia pan jogging?

Majcherowa spojrzała z wyrzutem na męża. Sięgnął po papierosa i podszedł do okna. Potarł zapałkę o draskę i zasłonił dłonią przed nieistniejącym wiatrem.

– No więc? – Julia uśmiechnęła się lekko, starając się ośmielić kobietę.

– Nasz syn Robert wpakował się w małe kłopoty – powiedziała cicho matka Laury. – Odbyła się sprawa w sądzie. Nic poważnego, ale jednak…

– Jednym słowem, siedzi? – podsumowała Julia. – A przynajmniej powinien. Gdzie go trzymają? Białołęka, Wronki czy gdzieś dalej?

– Białołęka – odpowiedziała szybko kobieta i spojrzała w kierunku okna. Nieruchome plecy jej męża drgnęły, po czym znowu znieruchomiały.

– Sądząc po świeżym błocie na adidasach, jest teraz na przepustce. Zaszył się gdzieś w domu?

Majcherowa kiwnęła głową i spojrzała na sufit.

– To doprawdy dziwne. – Julia podniosła się z kozetki. – Ludzie na przepustkach zazwyczaj odreagowują pobyt w zamknięciu i nie siedzą kątem u rodziny. Chcę z nim porozmawiać. Natychmiast.

Pokój na strychu wyglądał, jakby chwilę wcześniej przeszło przez niego tornado. Porozrzucane płyty i ubrania zaścielały niemal całą podłogę. Przy łóżku leżały rozłożone magazyny „Playboy” i „CKM”, obnażające wszystkie sekrety kobiecego ciała.

Matka Laury weszła do pokoju pierwsza i od progu rzuciła się do zgarniania z podłogi narosłego bałaganu. Julia stanęła przy łóżku, na którym ze słuchawkami na uszach leżał ogolony na łyso chłopak. Szarpnęła go za nogawkę dżinsów. Nie otwierając oczu, odepchnął ją stopą i ponownie zatopił się w muzyce transowej. Odłączenie kabla od odtwarzacza poderwało go na równe nogi.

– Co jest, matka?! – ryknął, klękając na łóżku w półrozkroku. – Daj żyć, jeszcze dosypiam! Kogoś mi tu przyprowadziła? Tyle razy mówiłem, żadnych odwiedzin! Jakaś kolejna ciotka, która chce mnie nawracać?

– Podkomisarz Julia Krawiec. – Policyjna legitymacja podziałała na chłopaka uspokajająco. Robert opadł z powrotem na poduszkę i potarł łysą głowę.

– Przepustka kończy mi się za dwa dni. Jestem tu na legalu. Nic na mnie nie macie.

Wyciągnął spod łóżka puszkę piwa. Po pokoju rozeszło się ciche syknięcie.

– Sorry, ale nie będę częstował. Ostatnie.

– Obejdzie się. – Julia, nie odsuwając poszarzałej kołdry, usiadła na brzegu łóżka. – Przyszłam w sprawie Laury. Potrzebuję informacji. Przypomnij sobie, czy nie mówiła ci o jakichś planach, o czymkolwiek, co miałoby związek z jej zniknięciem.

Chłopak momentalnie spoważniał. Oderwał usta od puszki i odstawił piwo na podłogę. Patrzył to na matkę, to na Julię.

– O czym wy mówicie? Niecałą godzinę temu słyszałem jej kroki za ścianą. – Widząc niedowierzanie w oczach Julii, uderzył się w piersi, aż zadudniło. – Przysięgam na Boga, że słyszałem, jak ktoś chodził po jej pokoju.

Sąsiadujący pokój Laury znajdował się w niewielkiej niszy, trudno go było dojrzeć z korytarza.

Julia nacisnęła klamkę. W pokoju panował półmrok, zasłony były szczelnie zaciągnięte. Od progu uderzył ich dziwny zapach rozchodzący się w pomieszczeniu.

– Coś tu się stało. – Majcherowa przystanęła w progu. – Gdy byłam tu z samego rana, pokój wyglądał całkiem inaczej.

– Co ma pani na myśli?

Kobieta patrzyła na pomieszczenie z niepokojem w oczach.

– Okna. Były odsłonięte. I ten zapach. Nie czułam go wcześniej.

Robert wsunął rękę do pokoju i zapalił światło. W przeciwieństwie do pokoju brata u Laury panował nieskazitelny porządek. Sosnowe półki na ścianach uginały się od książek. Na podłodze leżał starannie przeczesany szczotką dywanik.

Część pokoju odgrodzona była od reszty chińskim parawanem. Cztery rozłożone skrzydła błyszczały wytworną czernią, na której misternie namalowano cienkim pędzelkiem srebrne trawy delikatnie poruszane wiatrem.

– Prawdziwa laka. – Julia przeciągnęła palcami po gładkiej powierzchni. – Szlachetny mebel, rarytas. Dawno nie widziałam czegoś równie pięknego.

Przeniosła wzrok na matkę Laury. Ta drgnęła, ale nie odezwała się ani słowem.

– I drogiego – dodała Julia. – Na moje oko kosztował państwa kilka albo nawet kilkanaście tysięcy, zgadza się?

Kobieta ożywiła się na dźwięk jej słów.

– Laura dostała ten parawan w prezencie. Nas nigdy nie byłoby stać na taki wydatek. Jak pani widzi, żyjemy bardzo skromnie.

– Mówi pani, prezent. Kto daje młodej, skromnej dziewczynie tak kosztowne podarunki? – Julia spodziewała się usłyszeć historię o rozrzutnej ciotce fundującej na lewo i prawo zamorskie cacka, jednak kobieta zacisnęła usta. Krawiec pokiwała z niedowierzaniem głową. – Nie zastanawialiście się nigdy nad tym, od kogo i za co Laura dostała taki kosztowny upominek?

– Co pani sugeruje? – Matka Laury spojrzała na Julię pełnymi pretensji oczami. – Że moje dziecko prowadziło podwójne życie? – dodała już spokojniejszym tonem. – Ten parawan został dostarczony równo tydzień temu. Przywiozła go firma przesyłkowa z Warszawy. Zapewne ktoś wiedział o tym, że oprócz swojego kierunku studiów Laura jest zafascynowana Chinami. Marzyła, żeby choć raz tam polecieć.

Dopiero teraz Julia zauważyła ustawione na szafce pod ścianą miniaturowe, kolorowe smoki wyginające szyje i ogony we wszystkie strony świata. Zrobione z koralików oczy były niestarannie powciskane w modelinę. Niechlujnie odstawały od reszty głowy.

– Ten miły ktoś chciał jej najpewniej zrobić przyjemność – dodała wyjaśniająco matka Laury.

– Czyżby? – W Julii zaczął wzbierać gniew zmieszany z niecierpliwością. – Nie ma bezinteresownych „miłych ktosiów” fundujących za równie miły uśmiech tak drogie prezenty. Nie zaniepokoiło to pani?

Z jednej strony żal jej było tej skromnej, zabiedzonej kobiety, która ledwie wiązała koniec z końcem, z drugiej zaś była wściekła na wszystkie matki świata bagatelizujące fakt, że ich córki otrzymują kosztowne prezenty niewiadomego pochodzenia.

– Czy zatrzymała pani kwit potwierdzający dostarczenie tego parawanu?

Kobieta odwróciła się, rozglądając za czymś na przeciwległej ścianie. Z wiszącego na gwoździu skórzanego woreczka wyjęła garść sklepowych rachunków, jakie Laura nagromadziła w ciągu ostatnich tygodni. Ręce jej drżały, gdy rozwijała kolejne paragony wystawione na trzycyfrowe kwoty. Nie namyślając się długo, Julia zgarnęła większość do swojej podręcznej torby.

– To ten kwit. – Majcherowa wyciągnęła dłoń w stronę Julii. – Zachowała go na wypadek reklamacji.

Julia dorzuciła złożoną na pół, niemal przezroczystą kartkę do reszty rachunków leżących bezpiecznie w torbie. Zasępa przejrzy je na komisariacie. Spojrzała na wystające zza parawanu zasłonięte okno.

– Balkon w tak małym pokoju?

Małomówny do tej pory Robert ożywił się i zrobił krok w kierunku okna.

– To nie balkon. Tak naprawdę to jest osobne wejście. Na wakacje wynajmujemy pokój letnikom, więc dobudowaliśmy wzdłuż zewnętrznej ściany schody, żeby wczasowiczom było wygodniej. No i żeby nie plątali się niepotrzebnie po domu – dodał i podrapał się po łysym karku. – Kiedy wejście jest niewykorzystywane, siostra zastawia je swoim łóżkiem, żeby mieć więcej miejsca w pokoju.

Nie czekając na dalszy ciąg opowieści, Julia podeszła do parawanu i odsłoniła go gwałtownym ruchem ręki. Z piersi matki Laury wyrwał się jęk. Wszyscy troje zamarli. Łóżko Laury zasłane było zgniłymi pokrzywami. Smród błota mieszał się z butwiejącym zielskiem. Na kłujących liściach leżała bladoniebieska sukienka.

Julia otrząsnęła parasol z deszczu i postawiła go pod ścianą. Nie zdążyła zrzucić z siebie płaszcza, kiedy do pokoju wpadła wściekła jak osa Michalina.

– Właśnie wróciłam od Kornatowskich. – Trzasnęła drzwiami.

– Zaraz mi wszystko opowiesz, ale muszę załatwić jedną sprawę. – Nacisnęła czerwony guzik na telefonie. – Zasępa? Pojedziesz z ekipą na Poleśną szesnaście pod dom Laury Majcher. Podejdziesz od tylnej strony. Są tam dobudowane schody. Zbierzesz z poręczy i zewnętrznej futryny wszystkie odciski palców. Co z tego, że pada?! Zbierz je oparami kleju, chyba nie muszę ci podpowiadać?

Michalina przysiadła na krawędzi biurka.

– Nieźle, całkiem nieźle. Jestem pod wrażeniem.

Julia zepchnęła jej pośladek z blatu i na to miejsce położyła swoją torbę.

– Co z tym klejem? Nie słyszałam o tej metodzie. – Bodnar zaświeciły się oczy.

– Było nie urywać się z zajęć. Brak wiedzy potrafi zaboleć, zwłaszcza w tym zawodzie. – Julia była naprawdę wściekła, ale wyjaśniła koleżance, o co chodzi. – Między liniami papilarnymi gromadzą się drobinki tłuszczu. Gdy opylimy je cyjanoakrylem, dadzą nam obraz odcisków palców lub całej dłoni. Doskonała metoda do przypadków takich jak ten. Tylko nie mów „wow”, powinnaś znać takie metody jak dziesięć przykazań.

Michalina poczuła się urażona, ale nie na tyle, żeby miało jej to zepsuć dzień. Raźnym krokiem podeszła do parapetu i sprawdziła ziemię w doniczce jedynego kwiatka, jaki upiększał tę szarą norę. Usychał z pragnienia. W butelce po 7 Up było kilka kropel wody. Wylała wszystko do doniczki.

– Wiadomo coś o Pauli? – Krawiec po raz kolejny tego dnia wcisnęła przycisk w ekspresie do kawy.

Bodnar pokręciła głową.

– Nadal nic. Żadnego znaku życia. Chciałam zamienić słowo z Erykiem, ale Kornatowska nie dopuściła mnie do niego. Po naszej ostatniej „uprzejmej” wymianie zdań postanowiła nie konfrontować nas ze sobą.

– Dziwisz się jej?

Ekspres zawarczał, po czym wypuścił bąble spienionej czarnej cieczy. Mimo wstrętnego smaku Julia wychyliła kilka gorących łyków. Michalina podstawiła swój kubek.

– Tak, dziwię. – Machnęła energicznie kubkiem. Kolejna plama z kawy ozdobiła wykładzinę. – Najpierw nas wzywają, a potem utrudniają dochodzenie. Zwykła dziecinada.

Julia wykrzywiła usta w uśmiechu.

– Mogłaś upodlić się trochę i w omdleniach poprosić o autograf. Wtedy byś go zobaczyła.

– Bardzo śmieszne! – Zmrużone oczy Michaliny wyrażały złość. – Do całej sprawy podchodzę z dystansem. Znaczy się: profesjonalnie.

– Nie śmiałabym myśleć inaczej, gdybym nie przyuważyła podwójnie nażelowanego jeża na twojej głowie i mocniejszego śladu szminki.

Do pokoju wsunął swą łysiejącą głowę komisarz Stefaniak. Kilkudniowy urlop zaowocował lekkim zaróżowieniem skóry między resztkami włosów. Podszedł do biurka i bez pardonu usiadł na miejscu Julii. Swoim zwyczajem wyciągnął nogi na stole. Udając, że nie widzi jej pełnego wyrzutu spojrzenia, umościł się wygodnie, po czym założył ręce pod brzuchem.

– Ledwie człowiek zamknie drzwi i wyjedzie na krótkie wakacje, a już zaczynają się tu dzikie harce. Co jest z tymi dwiema zaginionymi dziewczynami?

Julia wyjęła z akt zdjęcie Pauli. Komisarz nachylił się nad fotografią zmysłowej blondynki, jakich wiele można zobaczyć w amerykańskich produkcjach filmowych, mało natomiast na prowincji takiej jak ta. Nie miała w sobie nic tandetnego, przeciwnie, przyciągała wzrok szlachetnymi rysami i łagodnym spojrzeniem. Uśmiechniętą twarz okalały proste włosy. Białe, równe zęby wyglądały identycznie jak te na plakatach w gabinetach dentystycznych.

Tuż obok fotografii Pauli Julia położyła zdjęcie Laury. Tym razem patrzyła na nich ciemnowłosa, ostrzyżona na pazia dziewczyna z oczami przypominającymi szmaragdy. Tak zielonych oczu nie spotyka się na co dzień.

– Znam tę dziewczynę. – Michalina zawisła nad stołem, aby przyjrzeć się dokładnie fotografiom. – Była tego feralnego wieczoru u Kornatowskich.

– Jesteś tego pewna? – Julia wzięła zdjęcie do ręki.

– Daj mi chwilę. – Michalina poderwała się z krzesła i wsadziła głowę do metalowej szafy. – Tu jest przygotowana przeze mnie lista osób będących na przyjęciu w wieczór zaginięcia Pauli. Jak się nazywa ta dziewczyna?

– Laura Majcher.

Podniesiona triumfalnie do góry teczka powędrowała na stół.

– Tak, to ona. Jest na mojej liście. Pamiętam ją dokładnie. Stała wtedy w kącie, z nikim nie rozmawiała. Chociaż nie, zamieniła kilka słów z Erykiem, kiedy ojciec wyprowadzał go pijanego z sali. Piękna i wyjątkowo spokojna. Powiedziałabym, dystyngowana. – Michalina przywoływała obrazy z pamięci. – Dziwię się, że jej nie dostrzegłaś. Moją uwagę zwróciła od razu. Była ubrana w bladoniebieską suknię do kolan. Skromną, ale w dobrym guście.

Julia szybkim ruchem sięgnęła po swoją motorolę. Kciukiem odszukała zrobione godzinę temu zdjęcie.