Kto sieje wiatr ebook

Tytuł oryginału WER WIND SÄT

Copyright © Ullstein Buchverlage GmbH, Berlin Published in 2011 by List Taschenbuch Verlag Copyright © 2014 for the Polish edition by Media Rodzina Sp. z o.o.

Projekt logotypu Gorzka Czekolada Dorota Wątkowska

Projekt okładki Agata Wodzińska-Zając

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie całości lub fragmentów książki — z wyjątkiem cytatów w artykułach i przeglądach krytycznych — możliwe jest tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.

Dla Vanessy

ISBN 978-83-7278-961-7

Media Rodzina Sp. z o.o. ul. Pasieka 24, 61-657 Poznań tel. 61 827 08 60 [email protected] www.mediarodzina.pl

Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

Prolog

Biegła wyludnionymi ulicami, najszybciej, jak tylko mogła. Na tle nocnego nieba eksplodowały feerią barw sylwestrowe sztuczne ognie. Gdyby tylko udało jej się dotrzeć do parku, mogłaby skryć się pośród świętującego tłumu — tam by jej nie znaleźli. Nie znała okolicy, nie wiedziała, gdzie jest. Słyszała za sobą echo kroków pogoni, odbijające się od ścian domów. Deptali jej po piętach, sprytnie odciągając coraz dalej i dalej od głównych ulic, od postojów taksówek, zejść do metra i ludzi. Każde potknięcie mogło oznaczać jej koniec.

Przeraźliwy strach nie pozwalał jej normalnie oddychać, a serce waliło, jakby zaraz miało eksplodować. Długo już nie uda jej się utrzymać takiego tempa. Tam! W końcu! W ciągnącym się w nieskończoność rzędzie fasad kamienic dostrzegła wąski wyłom. Nie zwalniając, skręciła w niewielką uliczkę, jednak jej ulga trwała tylko ułamek sekundy, bo właśnie pojęła, że popełniła najpoważniejszy błąd w życiu. Znalazła się w pułapce! W uszach szumiała jej krew. Słychać było jedynie jej urywany oddech. Skryła się między koszami na śmieci, przycisnęła twarz do chropowatej ściany i zamknęła oczy. Uczepiła się beznadziejnej myśli, że prześladowcy niczego nie zauważą i pobiegną dalej.

— Tam jest! — rozległ się głos mężczyzny. — Teraz już nam nie ucieknie.

Uliczkę zalało światło reflektorów. Uniosła ramię i zamrugała oślepiona. Myśli w jej głowie wirowały jak szalone. Czy powinna krzyczeć o pomoc?

— Tutaj jest już nasza — rozległ się kolejny głos.

Kroki na kostce brukowej. Mężczyźni byli coraz bliżej. Szli powoli, nie spieszyli się. Strach sprawiał jej fizyczny ból. Zacisnęła spocone pięści, wbijając paznokcie w skórę.

I wtedy go zobaczyła. Stanął obok i spojrzał na nią. Przez jedną krótką chwilę miała nadzieję, że zjawił się tutaj, żeby jej pomóc.

— Błagam! — wyszeptała chrapliwie i wyciągnęła dłoń. — Ja wszystko wyjaśnię…

— Za późno — przerwał jej. W jego oczach widziała pogardę i złość. W tym momencie zgasła ostatnia iskierka nadziei: zmieniła się w popiół, zupełnie jak piękna biała willa nad jeziorem.

— Proszę! Proszę, nie zostawiaj mnie! — W jej głosie słychać było panikę. Chciała czołgać się w jego stronę i błagać o wybaczenie. Chciała przysiąc, że zrobi dla niego wszystko. Lecz on bez słowa odwrócił się i odszedł. Została sama z mężczyznami, którzy nie znali litości. Paniczny strach sparaliżował jej ciało. Zamrugała i histerycznie potrząsnęła głową. Nie! Nie chce tu umierać! Nie w tej ciemnej alejce, cuchnącej moczem i śmieciami!

Z wyzwoloną przez strach siłą broniła się rozpaczliwie, rozdając kopniaki i ciosy. Lecz nadaremnie. Mężczyźni przycisnęli ją w końcu do ziemi i brutalnie wykręcili jej ręce na plecy. Poczuła ukłucie. Po chwili nie mogła się ruszyć, a obraz przed jej oczyma zaczął się rozmywać. Czuła, że zdzierają z niej ubranie. Leżała teraz naga i bezbronna. Gdzieś ją ciągnęli. Przez kilka sekund między wysokimi ścianami kamienic widziała fragment czarnego nocnego nieba i migotliwe gwiazdy. Potem otoczyła ją ciemność, w którą coraz głębiej się zapadała. Przez chwilę miała wrażenie, że unosi się w powietrzu, lecz w następnym momencie brutalny upadek pozbawił ją oddechu. Była trochę zaskoczona, że umieranie jest tak proste!

Gwałtownie usiadła. Serce waliło jej jak oszalałe i dopiero po kilku sekundach uświadomiła sobie, że właśnie się obudziła. Koszmar, który dręczył ją od miesięcy, nigdy jeszcze nie był tak realny. I nigdy nie śniła go do końca. Roztrzęsiona przycisnęła ramiona do piersi i w ciszy czekała, żeby mięśnie w końcu się rozluźniły, a ciało przestało drżeć z zimna. Przez zakratowane okno do pokoju wpadało światło ulicznych latarni. Jak długo jeszcze będzie tu bezpieczna? Opadła na plecy, przewróciła się na bok i schowała twarz w poduszce. Zaczęła szlochać, bo wiedziała, że ten strach nigdy się nie skończy.

Poniedziałek 11 maja 2009

Ledwie słońce pokazało się nad horyzontem, on ruszał do lasu. Zamknął za sobą furtkę ogrodu i, jak każdego ranka, z fuzją przewieszoną przez ramię szedł stromą ścieżką w stronę drzew. Tell, szorstkowłosy brązowy wyżeł, biegł kilka metrów z przodu, zatrzymywał się co kawałek i węszył, wciągając czułym nosem tysiące zapachów pozostawionych tam w nocy. Ludwig Hirtreiter nabrał do płuc chłodnego, świeżego powietrza, rozkoszując się koncertem budzących się ptaków. Na łące pod samym lasem stały dwie sarny. Tell spojrzał w ich kierunku, jednak nie miał zamiaru rzucać się za nimi w pogoń; był mądrym, posłusznym psem, którego dzika zwierzyna interesowała jedynie wtedy, gdy pan pozwalał.

— Dobra psina, dobra — pochwalił Ludwig. Mieszkał niedaleko lasu. Przeszedł pod szlabanem pomalowanym w białe i czerwone pasy. Postawiono go tutaj kilka lat wcześniej, kiedy się okazało, że leniwi weekendowi turyści z Frankfurtu nie mają zamiaru zostawiać aut, zanim wejdą między drzewa. Dzisiaj ludziom — szczególnie tym z miast — brakowało jakiegokolwiek szacunku dla natury. Nie potrafili rozróżniać gatunków roślin, krzyczeli na całe gardło i puszczali luzem swoje niewychowane psy nawet w czasie ochronnym dla zwierzyny. Wielu świetnie się wręcz bawiło, kiedy ich pupile płoszyły sarny i goniły za nimi po lesie. Ludwig Hirtreiter nie znajdował usprawiedliwienia dla takich zachowań. Według niego las był świętym miejscem. Znał okolicę jak własną kieszeń, wiedział, jak trafić na samotne, ukryte w gąszczu polany, wiedział o matecznikach dzikich zwierząt i ścieżkach, którymi chadzały dziki. Kilka lat wcześniej własnoręcznie przygotował tablice informacyjne, które ustawił przy ścieżce dydaktycznej, żeby przybliżyć zwiedzającym tajemnice lasu.

Słońce przebijało się przez gęstwinę koron drzew i zmieniało las w spokojną, złotozieloną katedrę. Na pierwszym rozwidleniu Tell, jakby czytając w myślach swojego pana, wybrał drogę w prawo. Po chwili minęli majestatyczny dąb i dotarli do poręby powstałej w zeszłym roku, kiedy gwałtowna burza wyłamała w lesie przesiekę. Nagle Ludwig stanął i znieruchomiał. Tell również nastawił uszu. Hałas silników spalinowych! Kilka sekund później ciszę lasu rozdarł dźwięk drewna ciętego piłami mechanicznymi. Nie, to nie mogli być pracownicy nadleśnictwa, bo o tej porze roku nie urządzano żadnych wycinek. Ludwiga Hirtreitera ogarnęła złość. Ruszył w kierunku, z którego dochodziły hałasy. Serce waliło mu dziko. Domyślił się, że nie dotrzymali ustaleń i zaczęli karczowanie jeszcze przed konsultacjami społecznymi, żeby postawić ludzi przed faktami dokonanymi.

Kilka minut później jego najgorsze obawy znalazły potwierdzenie. Schylił się i przeszedł pod biało-czerwoną plastikową taśmą, która otaczała niewielką polankę poniżej szczytu wzniesienia, i z niedowierzaniem przyjrzał się pomarańczowym ciężarówkom i uwijającym się wokół nich mężczyznom. Nagle znów zawyły piły spalinowe, a w powietrze poleciały trociny. Potężny świerk zakołysał się, a potem z łoskotem padł w poprzek polanki. Co za podstępne bandziory! Ludwig zdarł strzelbę z ramienia i trzęsąc się ze złości, odbezpieczył spust.

— Stać! — ryknął, wykorzystując chwilę, gdy piły przez chwilę nie cięły. Mężczyźni spojrzeli w jego stronę, unosząc przejrzyste przyłbice ochronne. Hirtreiter wyszedł spomiędzy drzew. Tell nie odstępował pana na krok.

— Wynocha stąd! — krzyknął jeden z pracowników. — Nie ma pan tu czego szukać!

— To wy się lepiej stąd wynoście! — odpowiedział Ludwig ponuro. — I to natychmiast! Dlaczego wycinacie drzewa?

Brygadzista dopiero teraz zauważył strzelbę i to, jak bardzo zdeterminowany jest nieznajomy.

— Nie no, spokojnie, przecież nie chcemy robić żadnych awantur, prawda? — zapytał, unosząc dłonie w uspokajającym geście. — My tylko wykonujemy swoją pracę.

— To ją wykonujcie, ale nie tutaj. Wynocha mi z lasu, i to natychmiast!

Pozostali zbliżyli się do miejsca, w którym stał. Żadna piła już nie pracowała. Tell warknął cicho, ale groźnie. Hirtreiter oparł palec na spuście. Był śmiertelnie poważny. Rozpoczęcie prac budowlanych było zaplanowane dopiero na pierwsze dni czerwca, więc wycinka drzew już teraz nie miała nic wspólnego z legalnym działaniem, nawet jeśli burmistrz czy rada miasta z milczącym przyzwoleniem przyglądali się tym poczynaniom.

— Macie pięć minut, żeby spakować manatki i zabrać się stąd gdzie pieprz rośnie! — krzyknął do ekipy drwali. Jednak żaden z mężczyzn nie drgnął. Wtedy złożył się do strzału, wycelował w piłę w dłoniach jednego z nich i pociągnął za spust. Rozległ się huk. Dopiero w ostatnim momencie Ludwig Hirtreiter poderwał lufę w górę tak, że pocisk przemknął metr nad głową sparaliżowanego strachem robotnika. Kilka sekund panowała całkowita cisza, a drwale wpatrywali się w niego z niedowierzaniem. W końcu, na łeb na szyję, rzucili się do ucieczki.

— Ja tego tak nie zostawię! Popamięta pan to! — krzyczał brygadzista, umykając za samochody. — Wzywam policję!

— Rób pan, co się żywnie podoba! — Ludwig Hirtreiter skinął tylko głową i zarzucił strzelbę na ramię. Nikt nie będzie dzwonił na policję, bo w ten sposób donieśliby sami na siebie. Załgani przestępcy.

Niewiele brakowało, a uwierzyłby w gorące zapewnienia. Żadne drzewo nie zostanie ścięte, zanim nie zostaną zatwierdzone wszystkie decyzje, zarzekali się jeszcze w piątek. A przecież już wtedy musieli zlecić karczowanie lasu wyspecjalizowanej firmie. Poczekał, aż ostatnia ciężarówka wyjedzie z polany, a hałas silników zniknie gdzieś pośród drzew. Wtedy oparł strzelbę o pień i zabrał się za zwijanie taśmy zagradzającej dostęp do polanki. Nikt nie ma prawa ścinać tu drzew. I on o to zadba. Był gotów do walki.

Pia Kirchhoff stała przy taśmociągu z bagażami. W chwili kiedy sięgnęła po swoją walizkę, rozdzwonił się telefon w jej torebce. Przez kilka sekund nie potrafiła skojarzyć, co to za dźwięk, i musiało upłynąć trochę czasu, zanim zorientowała się, że to komórka, którą włączyła chwilę po lądowaniu. Przez trzy cudowne tygodnie nikt do niej nie dzwonił, więc telefon w naturalny sposób wypadł z listy przedmiotów niezbędnych do codziennego życia. Jak na razie, jej bagaż miał wciąż daleko większe znaczenie niż odebranie połączenia. Walizki Christopha przyjechały zaraz na samym początku, a on sam stał już przy wyjściu ze strefy odbioru bagażu. Pia miała zamiar zaraz do niego dołączyć. Niestety, niemal kwadrans musiała czekać na swoje rzeczy, bo walizki pasażerów lotu numer LH729 z Szanghaju pojawiały się na taśmie w denerwujących odstępach i bardzo nierównomiernie.

Dopiero kiedy szara plastikowa skorupa na kółkach stanęła bezpiecznie koło niej, sięgnęła do torebki i po omacku znalazła komórkę. Głośniki w hali bagażowej co chwilę ryczały jakimiś komunikatami, a ktoś brutalnie uderzył ją wózkiem w łydkę i nie mruknął nawet przepraszam. Kolejny samolot wypluł stu kilkudziesięciu pasażerów i pasażerek, a przed stanowiskami odprawy celnej ustawiły się kolejki. W końcu udało jej się odebrać.

— Jestem przy odprawie celnej! — Pia usiłowała przekrzyczeć ogólny harmider. — Proszę o telefon za pół godziny!

— Ups, przepraszam! — odparł Oliver von Bodenstein. W głosie szefa słychać było rozbawienie. — Byłem pewien, że wróciliście wczoraj.

— Oliver! — jęknęła Pia z ulgą. — Bardzo mi przykro. Nasz lot miał straszne opóźnienie, chyba dziewięć godzin. Dopiero wylądowaliśmy. Co się dzieje?

— Pojawił się mały problem — odparł Bodenstein. — Mamy zwłoki, a o jedenastej jest ślub cywilny Lorenza i Thordis. Jeśli się na nim nie pojawię, zostanę wyklęty przez rodzinę.

— Zwłoki? Gdzie? — Pia chciała przejść obok stanowiska kontroli celnej, ale przysadzista funkcjonariuszka straży celnej uniosła dłoń. Najwyraźniej usłyszała ostatnie pytanie Pii i bardzo ją te zwłoki zaintrygowały. Wyjątkowo niepotrzebne utrudnienie, kiedy ktoś się spieszy.

— W biurowcu w Kelkheim — wyjaśnił Bodenstein. — Dopiero co przyszło zgłoszenie. Zaraz wyślę na miejsce nowego, ale wolałbym, żebyś też się tam pojawiła.

— Ma pani coś do oclenia? — zapytała celniczka.

— Nie. — Pia potrząsnęła energicznie głową.

— Jak to nie? — Bodenstein był zaskoczony natychmiastową odmową.

— Nie, to znaczy tak! — Pia zaczęła się denerwować. — Nie, nie mam nic do oclenia, i tak, zaraz tam pojadę.

— O co pani chodzi? — Urzędniczka uniosła brwi. — Proszę otworzyć walizkę.

Pia przycisnęła komórkę ramieniem do ucha i zabrała się za otwieranie zamka, lecz tak nieszczęśliwie, że złamała sobie paznokieć. Ewidentnie skończył się czas relaksu i wypoczynku. Wrócił stres.

— Dobra, zaraz tam jadę. Podaj mi tylko adres.

Otworzyła walizkę. Celniczka zaczęła grzebać w niestarannie spakowanych rzeczach, w nadziei, że między brudnymi rzeczami trafi na przemycaną wazę z epoki Ming albo przynajmniej niezgłoszoną do oclenia butelkę wódki czy sztangę papierosów. Przy stanowisku celniczki zaczęła się robić kolejka. Pia spojrzała złym wzrokiem na urzędniczkę, która akurat skończyła bezowocne poszukiwania i ze znudzoną miną dała znak głową, że wszystko w porządku. Policjantka zatrzasnęła wieko walizki, energicznym ruchem ściągnęła ją z pulpitu i ruszyła w stronę wyjścia. Drzwi z mlecznego szkła rozsunęły się bezszelestnie na boki. Po drugiej stronie bramek czekał Christoph, uśmiechając się z przymusem, bo obok niego stał równie niezadowolony były mąż Pii, doktor Henning Kirchhoff. Jeszcze tylko tego brakowało! Zgodnie z ustaleniami, z lotniska miała ich odebrać Miriam, która na czas urlopu przyjaciółki zamieszkała w jej gospodarstwie i zajmowała się końmi i psami. Dzień wcześniej rozmawiały przez telefon i potwierdziły taką wersję.

— Mój bagaż wyjechał na samym końcu — przeprosiła Pia. — A potem celniczka postanowiła przeorać mi walizkę. Wybaczcie. A ciebie co tutaj przyniosło?

Ostatnie zdanie skierowane było oczywiście do byłego męża. W porównaniu z Christophem spalonym na brązowo chińskim słońcem Henning wyglądał blado i marnie.

— Ja też się cieszę, że cię widzę — odparł sarkastycznym tonem i skrzywił się kwaśno. — Od ponad godziny parkuję pod zakazem. Jeśli dostałem mandat, ty go pokryjesz.

— Wybacz, proszę. — Pia pocałowała go delikatnie w policzek. — I dzięki, że w ogóle po nas przyjechałeś. Co się stało z Miriam?

W związku Henninga i jej najlepszej przyjaciółki Miriam sprawy ostatnio bardzo się pokomplikowały, bo istniało prawdopodobieństwo, że doktor Kirchhoff jest ojcem nienarodzonego jeszcze dziecka byłej kochanki, prokuratorki Valerie Löblich. Po kilku miesiącach całkowitego milczenia, kiedy to Henning poważnie rozważał opcję ucieczki z podwiniętym ogonem gdzieś za granicę, Miriam dała mu cień szansy i znów się do siebie zbliżyli — jednak nie było na razie mowy o harmonijnym związku opartym na zaufaniu.

— Miriam miała na dziewiątą spotkanie w Moguncji i nie mogła dłużej czekać — wyjaśnił Henning z wyrzutem i ruszył w stronę wyjścia. — Poprosiła, żebym po was podskoczył, bo nie mam daleko z Instytutu. A właśnie, jak wam się udał urlop?

— Bosko — odparła Pia i wymieniła szybkie spojrzenie z Christophem. „Bosko” nie było najwłaściwszym słowem, żeby opisać trzy tygodnie spędzone w Chinach, bo ich pierwszy wspólny wyjazd był pod każdym względem perfekcyjny. Mimo że już jakiś czas byli ze sobą, wciąż czuła motylki w brzuchu na jego widok. Czasem zastanawiała się, jak to możliwe, że miała tyle szczęścia i związała się z mężczyzną marzeń. Spotkali się trzy lata wcześniej, latem, podczas dochodzenia w sprawie morderstwa. Zaczynała już wówczas powoli godzić się z wizją samotnej starości w otoczeniu zwierząt, które trzymała w swoim gospodarstwie. Od razu między nimi zaiskrzyło. Bodenstein uznał jednak Christopha za jednego z głównych podejrzanych, co bardzo skomplikowało początki ich znajomości.

Chłodne powietrze majowego poranka sprawiło, że Pia dostała gęsiej skórki. Po czternastu godzinach w samolocie czuła się nieświeżo i tęskniła za prysznicem. Najwyraźniej jednak ta przyjemność musiała jeszcze poczekać.

Pod wycieraczkami auta Henninga nie czekał na nich mandat, co prawdopodobnie należało zawdzięczać plakietce pod przednią szybą z napisem „Lekarz na służbie”. Mężczyźni zapakowali walizki do bagażnika, a Pia wykorzystała ten moment, żeby wślizgnąć się na tylną kanapę.

— Masz jakieś plany na najbliższe godziny? — zapytała kilka minut później, kiedy Henning skręcał na autostradę w kierunku Kelsterbach. Podróżowali dość wolno, bo o tej porze ludzie jechali do pracy we Frankfurcie.

— A dlaczego cię to interesuje? — Spojrzał podejrzliwie w lusterko wsteczne. Pia przewróciła oczyma. Jak zwykle nie odpowiedział wprost na łatwe pytanie! Zaczęła masować pulsujące bólem skronie. Przez ostatnie trzy tygodnie naprawdę odzwyczaiła się od takich sytuacji. Nie myślała o codziennych sprawach, o pracy, a nawet o wiszącej nad nią jak miecz Damoklesa groźbie nakazu rozbiórki gospodarstwa. Niestety, nadszedł czas, by znów się z tym wszystkim zmierzyć. Gdyby mogła, bez wahania przedłużyłaby urlop choćby i do końca świata, lecz może tajemnicą prawdziwego szczęścia było to, że nie trwało wiecznie?

— Muszę się dostać do Kelkheim, bo przyszło wezwanie do znalezionych zwłok — wyjaśniła. — Przed chwilą dzwonił do mnie szef. Urlop się skończył, więc wracam do swojego kieratu.

Główna brama schroniska dla zwierząt była zamknięta, a parking przed budynkiem administracji pusty. Mark chodził nerwowo wzdłuż wysokiego ogrodzenia i co chwila sprawdzał komórkę. Piętnaście po siódmej. Gdzie ta Ricky się podziewa? Najpóźniej za dwadzieścia minut będzie musiał się zbierać. Nauczyciele robili wielkie halo, nawet jeśli spóźniał się tylko o minutę, i natychmiast pisali mejle do jego matki. A to wszystko dlatego, że w ostatnim czasie kilka razy poszedł na wagary. Niech ich szlag. Dlaczego rodzice nie mogli zrozumieć, że miał już dość szkoły? Odkąd przestał mieszkać w internacie, miał wrażenie, że z jego życiem jest coś nie tak. Tysiąc razy bardziej wolałby robić coś konkretnego, niż marnować kolejne godziny w szkolnej ławce. Mark marzył o zajmowaniu się zwierzętami. I o własnym mieszkaniu, pełnym psów i kotów, jak u Ricky i Jannisa. To byłoby super. Ale gdyby wyskoczył z taką propozycją, ojciec zszedłby na zawał. Matura i studia nie podlegały żadnej dyskusji, a przydałoby się, żeby zrobił jeszcze jakiś kurs za granicą. A tak w ogóle, to to był oczywiście wariant minimum, poniżej którego schodził tylko motłoch i plebs. Bez studiów byłby nikim. Musiałby żyć z pomocy społecznej.

Z miejsca, w którym stał, doskonale widział asfaltową drogę, która prowadziła do Schneidhain. Lecz poza nielicznymi spacerowiczami z psami nikt się nie zbliżał. Pół nocy siedział przed komputerem, nie mogąc zasnąć. Ledwie zamknął powieki, natychmiast wracały wspomnienia. Wysłał Ricky SMS-a. Odpowiedziała, że o siódmej rano będzie w schronisku. Tymczasem zbliżało się już wpół do ósmej. Mark postanowił wyjść jej naprzeciw.

Kiedy sędzia skazała go na osiemdziesiąt godzin prac społecznych, które miał odbyć w schronisku dla zwierząt, niewiele brakowało, a by się załamał. Był przerażony i wściekły. Ale tam poznał Ricky i jej chłopaka Jannisa. I niespodziewanie znów pojawiło się w jego życiu coś, na co czekał i na co się cieszył. Praca w schronisku sprawiała mu wielką radość i mimo że odpracował już cały wyrok, nadal przychodził pomagać. Czuł się tak, jakby dzięki Ricky i Jannisowi znalazł swoje miejsce na ziemi i nową rodzinę, która zawsze czekała na niego z otwartymi ramionami. Jannis był dla niego przykładem i autorytetem. Godzinami potrafili dyskutować o różnych sprawach, o których Mark wcześniej w ogóle nie myślał: o wojnie w Afganistanie, o osadnikach na Zachodnim Brzegu Jordanu, o więźniach z Guantanamo, którzy mieliby trafić do Niemiec, czy na ulubiony temat Jannisa, jakim był wielki spisek klimatyczny. Jannis wiedział wszystko o wszystkim i miał własne przekonania, całkowicie odmienne od przekonań ojca Marka, który najchętniej wypowiadał się na temat polityki podatkowej rządu federalnego albo wyrażał swoje oburzenie działalnością Zielonych i lewicy. Jednak najważniejsze było to, że Jannis nie rzucał słów na wiatr i zawsze robił to, co zapowiedział. Już kilka razy Mark wziął z nim udział w demonstracjach i pikietach i za każdym razem był pod wielkim wrażeniem, ilu ludzi go zna.

Włożył kask i uruchomił silnik motoroweru, kiedy na drodze pojawiło się ciemne kombi Ricky. Po chwili kobieta zatrzymała się obok, a on z bijącym szybciej sercem czekał, aż opuści szybę.

— Cześć — powiedziała z uśmiechem. — Wybacz, że się spóźniłam.

— Cześć. — Poczuł pieczenie twarzy, co było niechybnym znakiem, że zrobił się czerwony. Nie zdziwił się, bo zawsze rumienił się w takich sytuacjach.

— Pomożesz mi szybko przy karmieniu? — zapytała. — Moglibyśmy przy okazji porozmawiać. Co ty na to?

Mark się zawahał. A co tam, pomyślał. Chrzanić szkołę. I tak nie nauczy się tam niczego, co byłoby jeszcze przydatne. Bo prawdziwe życie toczyło się gdzieś indziej.

— Super — odpowiedział.

Poranne słońce odbijało się w szklanej, nowoczesnej fasadzie wysokiego budynku o futurystycznych kształtach. W przemysłowej okolicy wyglądał jak statek kosmiczny gotowy do startu. Henning zostawił samochód na parkingu, na którym większość miejsc była jeszcze pusta. Z bagażnika wyjął obie walizki i postawił na ziemi, a kiedy Pia chciała go uścisnąć i podziękować za podwiezienie, mruknął tylko, że nie trzeba. Od kwadransa, czyli od chwili, kiedy Christoph wysiadł pod bramą jej gospodarstwa, Henning był milczący i miał niezadowoloną minę. Ale że przez szesnaście lat byli małżeństwem, Pia znała jego chimeryczne nastroje i nie przejmowała się nimi. Wcześniej zdarzało się, że w ogóle przestawał się odzywać i milczał przez trzy dni z rzędu. Ruszyli wybrukowanym podejściem ozdobionym elegancko obsadzonymi kwietnikami i fontannami. Przed budynkiem parkowały dwa radiowozy. Pia rzuciła okiem na tabliczkę z nazwą firmy: WindPro GmbH. Stylizowany wiatrak obok zdradzał, czym się zajmowali. Przy schodach do drzwi wejściowych stał umundurowany policjant i ziewał. Skinął głową i wpuścił ich do środka. Ledwie znaleźli się w przestronnym i elegancko urządzonym holu, Pia poczuła niemożliwą do pomylenia z innym zapachem woń rozkładającego się ciała.

— Wygląda na to, że ten ktoś leżał sobie przez cały weekend — mruknął Henning. Pia spojrzała w górę. Nad ich głowami otwierała się przestrzeń sięgająca trzeciego piętra. Na wyższe kondygnacje można było dotrzeć szerokimi schodami albo przeszkloną windą. Po prawej stronie, przy długiej ladzie ze stali nierdzewnej, siedziała na krześle zgarbiona kobieta, z łokciami opartymi na kolanach i twarzą skrytą w dłoniach. Obok niej stało kilku umundurowanych funkcjonariuszy i mężczyzna w cywilu. To musiał być ten nowy komisarz, o którym wspomniał Bodenstein.

— No proszę, kogo ja widzę — powiedział Henning.

— Znasz go?

— Tak. To Cemalettin Altunay. Wcześniej pracował w K11 w Offenbach.

Jako zastępca dyrektora Instytutu Medycyny Sądowej we Frankfurcie, Henning znał większość policjantów z terenów między Renem a Menem i z południowej Hesji, zajmujących się morderstwami i przestępstwami z użyciem przemocy.

Pia przyjrzała się nowemu koledze. Funkcjonariusz nachylał się właśnie nad wstrząśniętą kobietą i coś do niej cicho mówił. Na pewno nie skończył jeszcze czterdziestki, pomyślała. A jeśli chodziło o wrażenia estetyczne, to jego poprzednik Frank Behnke nie dorastał mu do pięt, co było miłą odmianą. Śnieżnobiała koszula, czarne dżinsy, wypolerowane na wysoki połysk buty i gęste, czarne włosy starannie przycięte na wojskową modłę — jednym słowem, prezentował się wyjątkowo schludnie. Momentalnie poczuła się nieswojo, bo po przylocie nie zdążyła zmienić brudnej od potu i pogniecionej szarej koszulki z krótkim rękawkiem i poplamionych dżinsów. Zanim tu przyjechała, powinna była wziąć prysznic i się przebrać. Ale teraz było już za późno.

— Witam, panie doktorze! — przywitał się nowy głębokim, przyjemnym głosem, po czym zwrócił się w kierunku Pii.

— Komisarz Cem Altunay. Bardzo się cieszę, że w końcu mogę cię poznać. Kai i Kathrin wiele mi o tobie opowiadali. Urlop był udany?

— Tak… to znaczy… ja… dzięki — wyjąkała. — Pół godziny temu wylądowaliśmy, bo mieliśmy dziewięć godzin opóźnienia…

— I zaraz wezwanie do zwłok. Przykro mi. — Cem uśmiechnął się przepraszająco, jakby to on ponosił winę. Przez kilka sekund lustrowali się wzrokiem. W końcu Pia odwróciła głowę. Denerwowało ją spojrzenie jego oczu w kolorze gorzkiej czekolady. Mijały kolejne sekundy, a milczenie stawało się kłopotliwe. W końcu Henning chrząknął kpiąco gdzieś z tyłu, dzięki czemu Pia momentalnie otrząsnęła się i wzięła w garść.

— Dobra, co my tu mamy? — zapytała.

— Denat nazywa się Rolf Grossmann i od kilku lat był zatrudniony jako stróż nocny. Wszystko wskazuje na nieszczęśliwy wypadek — wyjaśnił Cem Altunay. — Zwłoki znalazła jedna z pracowniczek firmy, kiedy przyszła rano do pracy. Chodźcie, zaprowadzę was.

Słodkawy zapach wiercił w nosie. Zwłoki, które cuchnęły już tak mocno, zazwyczaj nie wyglądały apetycznie. Pia ruszyła za Cemem schodami w górę i przygotowywała się wewnętrznie na to, co zaraz zobaczy. Jednak widok, który ukazał się jej oczom, był naprawdę trudny do zniesienia. Nieboszczyk, w którego spuchniętej i fioletowej twarzy trudno było doszukać się ludzkich rysów, leżał z groteskowo rozrzuconymi ramionami na podeście schodów między drugim i trzecim piętrem. Pia wiele już widziała w swojej pracy, jednak na widok ciała oblepionego setkami much zrobiło jej się niedobrze. Gdyby nie lata doświadczenia i profesjonalna samokontrola, nowy kolega byłby świadkiem, jak pada na kolana i wymiotuje.

— Dlaczego sądzisz, że to był nieszczęśliwy wypadek? — zapytała i przełknęła ślinę, walcząc z odruchem wymiotnym. Upał, który panował w wysokiej przeszklonej hali, wszystkimi porami wyciskał z człowieka pot. — Uff, może ktoś by włączył klimatyzację albo chociaż otworzył szklaną kopułę?

— Ani mi się waż! — warknął Hennig, wkładając biały jednorazowy kombinezon. — Biada! Zniszczyłabyś mi miejsce zbrodni!

Pia zauważyła zaskoczone spojrzenie nowego kolegi.

— Byliśmy małżeństwem — wyjaśniła krótko. — No dobrze, to skąd takie wnioski?

— Wygląda to tak, jakby potknął się na schodach i spadł — odparł Cem Altunay.

— Hm. — Pia powędrowała wzrokiem w górę klatki schodowej, łagodnym łukiem docierającej do trzeciego piętra. — Udało ci się porozmawiać z kobietą, która go znalazła? I co tu robiła o wpół do siódmej rano?

Henning otworzył z trzaskiem swoje walizki, a potem pochylił się nad ciałem, płosząc całą chmarę much, które uniosły się w powietrze, bzycząc dookoła.

— Ponoć codziennie tak zaczyna. Pracuje w księgowości. — Altunay oparł się o poręcz i wskazał na kobietę na krześle. — Jest w szoku. Najwyraźniej dobrze się rozumieli z denatem. Rano pijali razem kawę.

— Dlaczego stróż miałby tak po prostu spaść ze schodów?

— Najwyraźniej miał problemy z alkoholem. Tak przynajmniej twierdzą współpracownicy. — Cem relacjonował, czego się zdążył dowiedzieć. — Ciało pachnie alkoholem, a w kuchni dla pracowników znalazłem napoczętą butelkę Jacka Danielsa.

Kurier w ciemnobrązowymuniformie firmy dostarczającej paczki sapał ciężko, podsuwając jej elektroniczny terminal z rysikiem, by pokwitowała odebranie zamówienia.

Podpisała się na porysowanym ekranie urządzenia i uśmiechnęła z satysfakcją. Mężczyzna nie próbował nawet ukryć niezadowolenia, że zmusiła go, by zaniósł karton z przesyłką do magazynu, zamiast kazać zostawić go na podjeździe, gdzie zaparkował furgonetkę. Lecz Frauke Hirtreiter w ogóle się tym nie przejmowała.

Wróciła do sklepu, włączyła światło i rozejrzała się. Mimo że interes należał do Ricky, kochała go, jakby był tylko jej. W końcu znalazła w życiu miejsce, do którego tęskniła i gdzie się dobrze czuła. „Raj dla Zwierząt” w pełni zasługiwał na swoją nazwę; nie był zatęchłym, brudnym i źle oświetlonym sklepikiem, jakie Frauke pamiętała z dzieciństwa. Otworzyła drzwi do bocznego pomieszczenia, w którym urządziły salon piękności dla psów. To było jej królestwo. Na wieczorowych kursach nauczyła się sztuki cięcia i strzyżenia i została psią fryzjerką — z angielska zwaną „groomer”. Klientom przypadły do gustu jej usługi i polecali ją znajomym, więc interes stał się opłacalny. Do tego dochodziła szkoła dla psów prowadzona przez Ricky, a kilka tygodni wcześniej wystartował w końcu sklep w wersji online. Od tego czasu bezustannie przybywało im klientów. Frauke przeszła do biura. Nika siedziała już przy komputerze i wpisywała dostarczone zamówienia.

— Ile wyszło? — zapytała Frauke z zainteresowaniem.

— Dwadzieścia cztery — odparła dziewczyna. — Wzrost o sto procent w porównaniu z poniedziałkiem w zeszłym tygodniu. Tylko nie mogę wprowadzić nowych artykułów, nie wiem dlaczego.

— A co się dzieje? — Frauke sięgnęła do szafki wiszącej nad zlewem w maleńkiej kuchni i wyjęła dwie filiżanki do kawy. Po chwili ekspres zaczął bulgotać i parskać.

— Nie mam pojęcia. Za każdym razem wyskakuje ten sam problem. Usiłuję wpisać jakiś artykuł i wszystko działa, a kiedy chcę to zachować, nic się nie dzieje.

— Mark powinien to sprawdzić. Na pewno będzie wiedział, jak to naprawić.

— Kto jak kto, ale Mark da sobie radę. — Nika kliknęła przycisk drukowania i po kilku sekundach z drukarki laserowej wysunęło się gotowe zamówienie. Przeciągnęła się i ziewnęła. — Idę do magazynu.

— Gdzie ci się tak spieszy, wypijmy najpierw kawę. Masz jeszcze trochę czasu.

Rozlała napar do filiżanek i podała jedną dziewczynie.

— Mleko już dodałam.

— Dzięki. — Nika uśmiechnęła się i dmuchnęła na gorący napój.

Frauke była szczerze zadowolona, że Nika dołączyła do ich zespołu, bo nie dość, że Ricky miała coraz mniej czasu na pracę w sklepie, to jeszcze kandydatki do pracy przysyłane z urzędu zatrudnienia do niczego się nie nadawały. Pierwsza dziewczyna, która do nich trafiła, najzwyczajniej w świecie kradła, druga była zbyt tępa, żeby chociaż przyjąć dostawę, a trzecia orzekła po kilku dniach, że praca jest za ciężka i bolą ją plecy. Nika natomiast nie dość, że była pilna, to nigdy się nie skarżyła, i wprowadziła w końcu porządek do nieco chaotycznie prowadzonej księgowości, a od kiedy sprzątaczka złożyła wymówienie, zostawała wieczorami, żeby posprzątać sklep. Frauke niewiele o niej wiedziała: właściwie tylko tyle, że była starą przyjaciółką Ricky i wynajmowała pokój u niej i Jannisa. Przy pierwszym spotkaniu nie zrobiła pozytywnego wrażenia: szczupła i milcząca, z szaroblond włosami, w okularach i niezdrowo bladą cerą, nosiła ciuchy, które inni wyrzuciliby do kontenera na odzież używaną. Przy Ricky wyglądała jak kuropatwa przy pawiu, ale kto wie, może właśnie dlatego obie dziewczyny były takimi bliskimi przyjaciółkami? Ricky nieszczególnie dobrze znosiła jakąkolwiek konkurencję, a Nika nie mogła się z nią równać pod żadnym względem, podobnie zresztą jak Frauke. Bardzo chętnie dowiedziałaby się czegoś o tajemniczej dziewczynie; Nika zachowywała się bardzo spokojnie i czasem sprawiała wrażenie smutnej, ale ku rozczarowaniu Frauke, nigdy nie pisnęła nawet słowa o sobie. Co pewien czas Frauke nie potrafiła się pohamować i jakby nigdy nic rzucała jakieś bardziej osobiste pytanie. Jednak dziewczyna uśmiechała się tylko delikatnie i odpowiadała, że jej życie było tak nudne, że w ogóle nie opłaca się o nim rozmawiać.

— Dzięki, teraz już naprawdę muszę lecieć. — Nika odstawiła filiżankę do zlewu. — Ricky chciała przyjechać przed wpół do dziesiątej, żeby rozwieźć zamówienia. Zadzwonisz do Marka?

— Pewnie, zaraz się tym zajmę. — Frauke skinęła głową i uśmiechnęła się zadowolona. Jej życie się zmieniło, ale tylko na lepsze. I miała nadzieję, że tak już zostanie. Najlepiej na zawsze.

Henning starannie zbadał ciało i miał już w głowie wstępną opinię. Zdjął z twarzy maseczkę i obrócił się do Cema i Pii.

— No dobrze. Czas zgonu mogę określić między trzecią a szóstą rano — zaczął. — Nie ma już oznak stężenia pośmiertnego, a plamy opadowe praktycznie nie ustępują pod naciskiem.

— Dzięki. — Pia skinęła głową byłemu mężowi, który stał nad zwłokami i przyglądał im się ze zmarszczonym czołem.

— Co się dzieje? — zapytała.

— Hm. Całkiem możliwe, że się mylę, ale jakoś trudno mi uwierzyć w upadek ze schodów jako przyczynę śmierci. Chodzi o to, że denat nie ma złamanego kręgosłupa.

— Chcesz powiedzieć, że ktoś mu pomógł?

— Całkiem możliwe — potaknął Henning. Pia przez chwilę chciała zadzwonić do Bodensteina, jednak zdecydowała, że tego nie zrobi. Przekazał jej prowadzenie tego śledztwa, więc to do niej należało podejmowanie decyzji. Uznała, że skoro Henning podejrzewa udział osób trzecich, to jest to wystarczająca przesłanka, by uruchomić całą procedurę.

— Dobra, dzwonimy do laboratorium i wzywamy techników, żeby zabezpieczyli ślady — poinformowała Cema Altunaya. — Budynek zostaje zamknięty, dopóki nie skończymy roboty. I konieczna będzie sekcja zwłok.

— W porządku, zajmę się tym. — Cem skinął głową i z kieszeni spodni wyjął telefon komórkowy. Pia zeszła na parter. Przy drzwiach pilnowanych przez jednego z policjantów zrobiło się małe zamieszanie. Pracownicy WindPro usiłowali przekonać go, że musi ich wpuścić do środka. Lecz to groziłoby zadeptaniem ewentualnych śladów.

— Co się dzieje? — zapytała policjantka.

— Pojawił się ich szef i chce wejść do środka — odparł funkcjonariusz.

— Niech go pan wpuści i przyśle do mnie. Pozostali zostają na zewnątrz.

Mężczyzna skinął głową i wrócił do drzwi.

— Możemy już przewietrzyć budynek? Potrzebuję świeżego powietrza. — Pia spojrzała na Henninga. Była zlana potem i nie mogła wytrzymać zapachu rozkładu.

— Nie — odparł krótko mężczyzna. — Dopóki technicy nie zabezpieczą śladów, wszystko zostanie tak, jak jest. Nie dam Krögerowi powodu, żeby się mnie czepiał.

— I tak będzie — odparła Pia. — Choćby dlatego, że pierwszy widziałeś ciało.

Cem załatwił trzy telefony i zadowolony schował komórkę.

— Technicy są już w drodze, my dostaniemy wsparcie, a Kai zajmie się prokuratorem — obwieścił.

— Doskonale. Przyszedł szef denata. Jak to załatwimy? — Spojrzała na nowego kolegę.

— Ty zadajesz pytania, ja się przysłuchuję — odparł Cem.

— W porządku. — Ulżyło jej, bo obawiała się sporu o zakres kompetencji. Z Frankiem Behnke, poprzednikiem nowego, różnie to wyglądało: właściwie podczas każdego dochodzenia upierał się, że jako najstarszy stażem to on powinien prowadzić śledztwo. Nieco później podszedł do nich wysoki i umięśniony mężczyzna w towarzystwie policjanta, który eskortował go od drzwi. Paskudna woń i wiadomość, że w firmie zostały znalezione zwłoki, pozbawiły jego twarz kolorów. Jednak zanim zdążył się przedstawić Pii, kobieta siedząca dotychczas nieruchomo na krześle przebudziła się z letargu i z niezrozumiałym zawodzeniem rzuciła się w kierunku szefa. Ten spojrzał na nią z początku z irytacją, jednak wziął ją w ramiona, przytulił i poklepał pocieszająco po plecach. Cem musiał się trochę wysilić, żeby uwolnić szefa WindPro z uścisku szlochającej kobiety. Pracownicy, którzy tłoczyli się przy drzwiach do budynku, ucichli na ten widok i przestali się pchać. Umięśniony dyrektor firmy był wyraźnie poruszony tą całą sytuacją, jednak nie stracił panowania nad sobą.

— Pia Kirchhoff, wydział zabójstw w Hofheim, a to mój partner, Cem Altunay — przedstawiła ich Pia.

— Stefan Theissen — odparł mężczyzna. — Co tu się stało?

Theissen miał silny i pewny uścisk, lecz jego dłoń była nieco spocona, co jednak z racji temperatury było dla Pii zrozumiałe i nie podejrzewała, by powodem była nadmierna nerwowość. Musiała zadrzeć głowę, by spojrzeć mu w oczy. Miał przynajmniej metr dziewięćdziesiąt i doskonałą prezencję. Męski zapach jego wody po goleniu przez chwilę przytłumił smród zwłok. Nie wysuszył dokładnie włosów po porannym prysznicu, a delikatnie zaczerwieniona skóra kontrastowała ze śnieżnobiałym kołnierzykiem koszuli i zdradzała, że skończył się golić całkiem niedawno.

— Wasz stróż nocny, pan Grossmann, najprawdopodobniej miał wypadek. Niestety śmiertelny.

Pia przyglądała się, jak Theissen zareaguje na tę wiadomość.

— To… to straszne. Jak… to znaczy… co… — Zamilkł wstrząśnięty. — Wielki Boże…

— Z wstępnych oględzin wynika, że spadł ze schodów — ciągnęła Pia. — Ale może przeszlibyśmy gdzieś i zamienili kilka słów?

— Tak, oczywiście… może przejdziemy do mojego biura? — Theissen spojrzał na nią pytająco. — To na trzecim piętrze. Możemy pojechać windą.

— Nie, lepiej nie. Czekamy na ekipę od zabezpieczania śladów. Dopóki nie skończą pracy, nikt nie powinien się tam kręcić.

— Co z moimi pracownikami? — zapytał mężczyzna.

— Dzisiaj będą musieli zacząć później. — Pia pokręciła głową. — Musimy ustalić przebieg wypadków.

— Ile to potrwa?

Zawsze to samo pytanie. A ona miała na nie zawsze tę samą odpowiedź.

— Niestety, w tej chwili nie jestem w stanie tego ocenić.

Spojrzała na Altunaya.

— Cem, dasz znać chłopakom, żeby zadzwonili do mnie, jak będą na miejscu?

Dziwnie się czuła, zwracając się do tego, bądź co bądź całkowicie obcego człowieka, na ty, jakby to było coś zupełnie normalnego. Pia nie wiedziała dlaczego, ale nie potrafiła jeszcze zaakceptować go jako partnera. Może chodziło o to, że nie miała dość czasu, by wejść w rutynę pracy, bo przecież wczoraj o tej porze była tysiące kilometrów stąd? Pomyślała o Christophie i musnęła kciukiem pierścionek na palcu. Henning, z natury bardzo spostrzegawczy, natychmiast go zauważył. Z chęcią powspominałaby jeszcze ostatnią noc w Chinach, lecz zorientowała się, że Theissen patrzy na nią wyczekująco.

W końcu wrócił Cem i razem przeszli do niewielkiej salki konferencyjnej na parterze firmy.

— Proszę, niech państwo siadają. — Theissen wskazał miejsca przy długim stole. Zamknął za nimi drzwi i odstawił aktówkę. Zanim sam usiadł, rozpiął marynarkę. Ani grama tłuszczu, pomyślała Pia. A facet musiał mieć około pięćdziesiątki! Pewnie codziennie rano biegał albo należał do tych zapaleńców, którzy zrywali się skoro świt i na rowerze górskim ujeżdżali po lasach gór Taunus. Kiedy Theissen wziął się w garść po pierwszym szoku, wyraźnie się rozluźnił i z powrotem nabrał kolorów.

— Jak mógłbym pomóc?

— Jedna z pana pracownic odkryła dziś rano zwłoki pana Grossmanna — zaczęła Pia i przypomniała sobie, jak Theissen przytulił płaczącą kobietę. Szef z sercem. Punkt dla niego.

— Pani Weidauer. — Theissen potaknął. — To nasza księgowa, codziennie jest w pracy przed innymi.

— Powiedziała nam, że pan Grossmann miał problemy z alkoholem. Czy to prawda?

Mężczyzna westchnął i potaknął.

— Zgadza się. Miał. Nie pił stale, ale od czasu do czasu wpadał w ciąg.

— Czy taka osoba nie jest ryzykownym pracownikiem w firmie, tym bardziej jako stróż nocny?

— No cóż. — Stefan Theissen przesunął dłonią po włosach i przez chwilę szukał właściwych słów. — Rolf był moim kolegą ze szkoły podstawowej.

Zaskoczył Pię. Albo bardzo się pomyliła w ocenie wieku Theissena, albo śmierć i proces rozkładu zwłok zmieniły rysy Rolfa Grossmanna do tego stopnia, że wyglądał na zdecydowanie starszego, niż był w rzeczywistości.

— W szkole bardzo się kolegowaliśmy, a potem straciliśmy kontakt. Kilka lat temu widzieliśmy się ponownie na spotkaniu klasowym. I byłem zaszokowany. Żona wyrzuciła go z domu. Mieszkał w domu pomocy społecznej we Frankfurcie i nie miał pracy. — Theissen wzruszył ramionami. — Zrobiło mi się go żal, więc go zatrudniłem. Na początku w charakterze szofera, a kiedy stracił prawo jazdy, został tutaj nocnym stróżem. Zazwyczaj można było na nim polegać. Był pracowity i się starał. A w czasie pracy nigdy nie pił.

— Zazwyczaj? — Cem włączył się do rozmowy. — To by znaczyło, że jednak nie zawsze?

— Niestety, nie zawsze. Kiedyś go zaskoczyłem, bo późno wróciłem z delegacji i zamiast jechać prosto do domu, wpadłem do firmy. Leżał nieprzytomny w kuchni. Kolejne trzy miesiące spędził na kuracji odwykowej. Od tego czasu, czyli od roku, ani razu nie zdarzyło się, żebym widział go pijanego. Przyjąłem, że udaje mu się kontrolować nałóg.

Otwarcie. Prosto z mostu. Bez owijania w bawełnę.

— Zgodnie z pierwszymi szacunkami, śmierć pana Grossmanna nastąpiła w sobotę, około czwartej nad ranem — oznajmiła Pia. — Jak to możliwe, żeby do dzisiaj rana nikt się nie zaniepokoił?

— Pan Grossmann był samotnym człowiekiem. Nie miał rodziny. A w weekendy budynek firmy stoi pusty, no chyba że mamy akurat gorący okres i kończymy jakiś projekt — wyjaśnił Theissen. — Zdarza mi się wpadać w sobotę do biura, żeby nadgonić jakieś zaległości, jednak tym razem wyjechałem na weekend. Rolf… to znaczy pan Grossmann… kończył pracę o szóstej rano, a potem wracał do pracy na osiemnastą.

Wersja Theissena była spójna i logiczna. Pia podziękowała za informacje i wstała. W tym momencie odezwała się jej komórka. Dzwonił Henning.

— Znalazłem coś wyjątkowo interesującego — rzucił do słuchawki. — Chodźcie na schody. Najlepiej od razu.

Wpatrywał się w jej twarz i walczył z wyrzutami sumienia, że tak długo jej nie odwiedzał. Otworzyła oczy, lecz w jej wzroku nie było niczego poza pustką. Czy w ogóle rozumiała, co do niej mówił? Czy czuła jego dotyk?

— Wczoraj wieczorem to był prawdziwy sukces. Niewiarygodny! — Pogłaskał ją po dłoni. — Wszyscy, naprawdę wszyscy przyszli. Nawet pani Merkel. I oczywiście prasa. Dzisiaj gazety piszą o książce. Podobałoby ci się, skarbie.

Przez nieszczelne okno do pokoju przedostawały się odgłosy miasta: dzwonienie tramwajów, trąbienie, warkot silników. Dirk Eisenhut wziął żonę za rękę i pocałował jej zimne palce. Za każdym razem, kiedy wchodził do tej sali i widział ją leżącą z otwartymi oczyma, kiełkowała w nim nadzieja. Znane są przecież udokumentowane przypadki budzenia się ludzi po latach spędzonych w stanie apalicznym. Do dzisiaj nikt nie jest w stanie z całą pewnością stwierdzić, co się dzieje w umysłach takich pacjentów. Wiedział za to, że go słyszy. Wcześniej widział, że reaguje, kiedy zaczynał mówić, a co pewien czas oddawała uścisk dłoni. Kilka razy, kiedy mówił o dawnych czasach albo ją pocałował, odnosił wrażenie, że chce się do niego uśmiechnąć.

Cichym głosem relacjonował premierę swojej najnowszej książki, która odbyła się wczoraj w budynku opery, wzbudzając spore zainteresowanie. Wymienił nazwiska prominentnych gości, polityków, artystów i przedsiębiorców i przekazał pozdrowienia od przyjaciół i znajomych. Nie odwrócił się, kiedy ktoś zapukał do drzwi.

— Przez jakiś czas nie będę mógł cię teraz odwiedzać — wyszeptał. — Niestety, muszę wyjechać. Ale wciąż o tobie myślę, kochana.

Poczuł, że do pokoju weszła Ranka, bardzo sumienna pielęgniarka. Zawsze używała takich samych perfum, pachnących lawendą i różami.

— A, to pan, panie profesorze. Długo pana nie było. — Miał wrażenie, że w jej głosie słyszy przyganę, ale nie zamierzał się usprawiedliwiać.

— Witaj, Ranko — odparł po prostu. — Jak się czuje moja żona?

Zazwyczaj kobieta opowiadała szeroko o codzienności w takim miejscu, o tym, jak jego żona jest wywożona na łóżku na balkon, albo że rehabilitacja daje jakieś efekty. Dzisiaj jednak była znacznie oszczędniejsza w słowach.

— Dobrze — mruknęła. — Jak zawsze. Dobrze.

Zła wiadomość. Dirk Eisenhut nie chciał słyszeć o braku postępów. Stagnacja to w rzeczywistości krok w tył. Z początku rehabilitacja, fizjoterapia i praca logopedów dawały obiecujące wyniki, a stan Bettiny poprawiał się powoli, ale ustawicznie. Nauczyła się wówczas samodzielnie łykać, dzięki czemu można było usunąć sondę z żołądka. Szansa wybudzenia pacjenta ze stanu apalicznego wynosiła około pięćdziesięciu procent. Jako naukowiec rozumiał, że to żadna gwarancja i jak niewiele znaczy taka szansa w rzeczywistości. Jeśli w ciągu roku nie dochodziło do znaczącej poprawy w sferze psychicznej i fizycznej, a pacjent pozostawał nieprzytomny, należało przejść do kolejnej fazy, czyli do długotrwałej opieki nad pacjentami w stanie wegetatywnym. I to oznaczało koniec wszelkich nadziei na wyleczenie.

Pocałował żonę na do widzenia, powiedział Rance, że musi wyjechać na kilka dni, i wyszedł na korytarz.

Od tamtej okropnej sylwestrowej nocy tylko dwa razy odwiedził willę w Poczdamie, a właściwie to, co z niej zostało i czego nie strawiły płomienie: z policyjnymi rzeczoznawcami, żeby zabrać rzeczy z gabinetu, który jakimś cudem ocalał z szalejącego pożaru. Potem już tam nie jeździł. Przeniósł się do ich mieszkania w dzielnicy Mitte, które Bettina darzyła tak wielkim sentymentem. Miał blisko do ośrodka opieki na Rosenthaler Strasse, w którym leżała jego żona. Nie przeszkadzało mu, że codziennie musiał przebijać się przez całe miasto do pracy; traktował to jako pokutę. Skinieniem głowy pożegnał się z portierem i wyszedł z budynku. Momentalnie otoczył go hałas i pośpiech. Stanął na chodniku i nabrał głęboko powietrza. Minęła go grupa rozwrzeszczanych i roześmianych turystów. Przy krawężniku zatrzymał się taksówkarz i spojrzał na niego wyczekująco. Pokręcił szybko głową, dając do zrozumienia, że nie chce nigdzie jechać. Po każdej wizycie u Bettiny potrzebował chwili spaceru, a poza tym od domu dzieliło go tylko kilka kroków. Ruszył przed siebie, przeszedł na drugą stronę ulicy i po kilkuset metrach skręcił w Neue Schönhauser Strasse, gdzie mieszkał.

Być może znosiłby wszystko lepiej, gdyby nie to, że mógł wtedy zapobiec tragedii. Kiedy wrócił po uroczystości w instytucie, dom stał już w ogniu. Panowało lodowate zimno i pojawiły się problemy z wodą do gaszenia, a straż pożarna bardzo długo walczyła ze sprzętem. Bettina przeżyła tylko cudem. Lekarz pogotowia przeprowadził udaną reanimację, lecz wkrótce miało się okazać, że jej mózg bardzo długo był pozbawiony koniecznego do życia tlenu. Zbyt długo.

Do dziś nie potrafił poradzić sobie z szokiem, jaki wywołało tamto wydarzenie. Nie miał wątpliwości, że sam jest temu winny. Popełnił potworny błąd — błąd, którego nigdy nie będzie mu dane naprawić.

Dzisiaj miałazapaść ostateczna decyzja. Przez całe tygodnie, jeśli nie miesiące, gromadził informacje, robił zestawienia, analizy i przekładał wyniki na język zrozumiały dla przeciętnego człowieka, żeby siłą rzeczowych przykładów móc pokonać oponentów. Jego starania ukoronowane zostały sukcesem, bo inicjatywa społeczna „NIE dla elektrowni wiatrowych w Taunusie” liczyła dwustu członków i dziesięć razy tyle sympatyków. To był jego pomysł, by krótko przed zebraniem obywateli miasta jeszcze raz poruszyć ten temat w telewizji. Sam się wszystkim zajął i dziś wieczorem czekały go trudne chwile. Tak wiele od tego zależało! Druga strona musiała w końcu pojąć, że nie mają do czynienia z bandą oszołomów, tylko z setkami obywateli, którzy protestują przeciwko bezsensownemu projektowi energetyki wiatrowej. Jannis Theodorakis wyszedł spod prysznica, sięgnął po ręcznik i wytarł się. Przesunął dłonią po nieogolonej brodzie. Lubił nosić kilkudniowy zarost, ale w telewizji to chyba nie będzie wyglądało zbyt dobrze. Zupełnie jakby o siebie nie dbał. Zadbany będzie poważniej odbierany. Kiedy się ogolił, przeszedł do sypialni, otworzył szafę i przyjrzał się krytycznie jej zawartości. Czy garnitur nie będzie przesadą? Trochę minęło od czasów, kiedy codziennie chodził do pracy ubrany w garnitur i pod krawatem, więc możliwe, że nie wciśnie się już w te rzeczy. W końcu zdecydował się na dżinsy, marynarkę i białą koszulę. Od kiedy Nika zaczęła dbać o dom, wszystkie szafy były pełne starannie wyprasowanych ubrań. Jannis przygotował spodnie i koszulę na podwójnym łóżku, którego widok zepsuł mu dobry humor. Ricky sypiała już tylko na kanapie w salonie albo na podłodze; twierdziła, że ból pleców nie pozwala jej leżeć w łóżku. Od dawna zmagała się z nawałem obowiązków, które sama na siebie brała, ale nie chciała przyznać, że jest przeciążona. Sklep, praca w schronisku dla zwierząt, szkoła dla psów, zaopatrzenie i organizacja inicjatywy obywatelskiej pochłaniały więcej czasu, niż miała, więc na prywatne życie nie zostawało jej już nic. Przepracowanie skutkowało przeciążeniem i nieznośnymi bólami pleców, które zmuszały ją do regularnych wizyt u kręgarza i dawały dobrą wymówkę, kiedy próbował namówić ją na seks.

Jannis wyszedł z sypialni i przeszedł do kuchni. Koty, które zaspane wylegiwały się w słońcu na parapecie i na krześle, podskoczyły na jego widok i uciekły na taras przez klapkę w drzwiach. Darmozjady, które Ricky w swojej bezkrytycznej miłości do zwierząt ściągała do domu, działały mu na nerwy. Dwa psy potrafił jeszcze zaakceptować, jednak koty, te aroganckie i samolubne paskudy, które wszystko zasypywały swoją sierścią, wzbudzały w nim szczerą niechęć. One odpowiadały mu wyniosłym lekceważeniem i najwyraźniej miały równie niewielką chęć na jego towarzystwo, jak on na ich.

Jasne promienie porannego słońca wpadały przez kuchenne okno. Wspaniały początek letniego dnia zapowiadał idealne warunki do nagrywania wieczornego programu. Jannis nalał sobie kawy, świeżą bułkę posmarował masłem i dżemem z truskawek. Ugryzł ze smakiem chrupiące pieczywo. Krążące bez celu myśli skupiały się w końcu zawsze na tym samym: na Nice. I to od jakiegoś już czasu.

Z początku widział w niej tylko to, jak wyglądała: dziwaczny styl ubierania się, jakaś groteskowa wręcz fryzura i lenonki. Nika prawie się nie odzywała, była wycofana i nieśmiała. Do tego stopnia, że często zapominał, że mieszka z nimi w domu. Nic o niej nie wiedział, ale też niewiele go interesowała — aż do tamtego wieczoru przed trzema tygodniami.

Jannisowi zrobiło się gorąco, kiedy przypomniał sobie o dniu, który wszystko zmienił. Zszedł do piwnicy po butelkę wina do kolacji i kiedy znalazł się tam na korytarzu, Nika wyszła akurat z łazienki — naga, jak ją pan Bóg stworzył, z mokrymi włosami odgarniętymi z twarzy. Przez kilka chwil stała nieruchomo, zaskoczona jego obecnością. Patrzyli na siebie przestraszeni, aż w końcu on szybkim krokiem ruszył w stronę schodów, mrucząc przy tym jakieś przeprosiny. Żadne z nich nie wspomniało później o tym spotkaniu, jednak pojawiło się między nimi jakieś napięcie. Obraz jej nagiego ciała wypalił się w jego mózgu tak, że nie mógł go zapomnieć. I nie chciał — leżąc samotnie w łóżku, myślał o niej. Z każdą kolejną nocą, kiedy Ricky odmawiała mu seksu, coraz bardziej pożądał Niki, aż w końcu stała się jego obsesją, która dręczyła go i doprowadzała do wściekłości. Jeśli Ricky, dotychczas bardzo zazdrosna, dowiedziałaby się o tym, w powietrzu latałyby noże. Mimo to nie potrafił wyrzucić z pamięci widoku nagich piersi dziewczyny.

— Nika… — mruknął i przez chwilę rozkoszował się pożądaniem, jakie wywoływało wypowiadanie jej imienia na głos. Już samo wspomnienie o spotkaniu na korytarzu w piwnicy, które w jego dzikich fantazjach od dawna nie kończyło się zakłopotaną ucieczką w stronę schodów, ogromnie go podnieciło. — Niech to szlag, Nika, niech to szlag…

Szef wydziału zabójstw K11 Oliver von Bodenstein stał przed lustrzanymi drzwiami szafy z ubraniami i wiązał krawat. Cóż za genialny pomysł, żeby pobierać się akurat w poniedziałkowe przedpołudnie, zmuszając pracującą część rodziny do brania urlopów! Spojrzał na siebie krytycznym wzrokiem. Mimo że wciągnął brzuch, nad paskiem spodni widać było wyraźne wybrzuszenie. Wczoraj wieczorem wskazówka wagi po raz pierwszy w jego życiu przekroczyła magiczną granicę dziewięćdziesięciu kilogramów. To był dla niego szok. Jeszcze tylko dziewięć kilo i pęknie setka! Jeśli natychmiast się za siebie nie zabierze i nie przestanie co wieczór jadać z rodzicami, popijając każdą kolację butelką czerwonego wina, stanie niedługo przed decyzją, czy pasek nosić pod czy nad brzuchem.

Włożył marynarkę. Doskonały krój garnituru maskował mankamenty figury, lecz i tak nie czuł się pewnie. Nie było to jednak spowodowane ani ślubem syna, ani nadmiernym tyciem. Przez dwadzieścia lat jego życie toczyło się bezpiecznym, dawno ustalonym torem, lecz przed sześcioma miesiącami niespodziewanie musiał rozstać się z Cosimą, a wszystko, co zbudował, posypało się jak domek z kart. Szybko się zorientował, że błędem był romans z Heidi Brückner, którą poznał w zeszłym roku w listopadzie, w czasie pewnego dochodzenia. Spotkali się w chwili, kiedy rozbity niewiernością Cosimy usiłował poskładać swoje życie do kupy. Heidi pomogła mu przetrzymać ten pierwszy, najtrudniejszy okres, lecz on nie był jeszcze gotowy na żaden trwały związek. Rozmawiali potem jeszcze kilka razy, on przestał oddzwaniać i romans umarł śmiercią naturalną, bez dramatycznych rozmów i rozpaczy.

Jednak prawdziwym powodem, dla którego stokroć bardziej wolałby ze swoimi ludźmi badać znalezione zwłoki, niż gnać teraz do urzędu stanu cywilnego w ratuszu w Kelkheim, była Cosima. Niemal z nią nie rozmawiał, od kiedy pół roku wcześniej postawiła go przed faktem dokonanym i krótko potem wyruszyła ze swoim rosyjskim kochasiem na wyprawę dookoła świata. Wciąż jeszcze był wściekły za to, że przez swój egoizm zniszczyła rodzinę, którą stanowili, i obróciła całe jego życie w perzynę. Jej romans z podróżnikiem i poszukiwaczem przygód rosyjskiego pochodzenia trwał już od kilku miesięcy, zanim Oliver się o nim dowiedział. Ona i Alexander Gawrilow zrobili z niego głupca. Nie miał wówczas innego wyjścia, jak zaakceptować jej decyzje, choćby i dla dobra dzieci. Lorenz i Rosalie byli już dorośli i potrafili się o siebie zatroszczyć, lecz Sophia skończyła dopiero dwa i pół roku. Miała prawo do posiadania matki i ojca, niezależnie od tego, co działo się między nim a Cosimą. Bodenstein po raz ostatni przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze i z rezygnacją potrząsnął głową. Postanowił, że odkrycie zwłok wykorzysta jako pretekst, by uciec zaraz po uroczystości w urzędzie i nie zostawać na obiedzie, jeśli Cosima zachowa się na tyle bezczelnie i nietaktownie, by przyprowadzić ze sobą tego całego Gawrilowa. W duchu miał nadzieję, że tak właśnie zrobi.

Już z daleka dostrzegł dwa samochody zaparkowane na podwórzu. Spodziewał się, kto będzie na niego czekał. Ludwig Hirtreiter nie był człowiekiem, który uciekałby przed trudnościami, dlatego nie zwolnił kroku i otworzył furtkę do ogrodu. Tell ruszył w stronę obu mężczyzn i zaczął wściekle ujadać.

— Tell! — krzyknął. — Spokój. Do nogi!

Psisko posłusznie zamilkło i wróciło do pana.

— Czego chcecie? — burknął. Wciąż jeszcze gotował się z wściekłości po akcji z nielegalną wycinką drzew w lesie. Synowie wybrali sobie moment chyba najgorszy z możliwych, żeby odwiedzić ojca.

— Dzień dobry, tato — przywitał się młodszy, Matthias, i uśmiechnął się. — Wpadliśmy na kawę.

Co za idiotyczny początek rozmowy.

— Nie, jeśli chcecie poruszyć temat mojej łąki.

Hirtreiter nie miał żadnych wątpliwości, że właśnie po to przyjechali. Przez całe lata unikali jakichkolwiek kontaktów z nim — dostawał jedynie grzecznościową kartkę na Boże Narodzenie i odbierał wymuszony telefon z życzeniami na urodziny. Ale to mu odpowiadało. Spojrzał na synów i uniósł brwi. Stali zagubieni i niepewni, w tych swoich drogich garniturach, przy wypasionych furach.

— Tato, proszę! — zaczął Gregor uniżonym tonem, który nie pasował ani do niego, ani do jego idiotycznego sportowego samochodu. — Przecież chyba nie chcesz, żebyśmy wszystko stracili, prawda?

— A co mnie to obchodzi? — Ludwig Hirtreiter zdjął strzelbę z ramienia, oparł ją o ziemię i wsparł się na lufie jak na lasce. — Was jakoś nigdy nie interesowało, co się dzieje ze mną, to dlaczego ja miałbym martwić się o was?

Przed dwoma tygodniami zadzwonili do niego po raz pierwszy. Tak po prostu, tłumaczyli. Momentalnie zrobił się podejrzliwy. I miał rację, bo szybko się okazało, czego od niego chcieli. Ludwig Hirtreiter nie miał pojęcia, jak jego synowie dowiedzieli się o ofercie złożonej przez WindPro; a to właśnie ona było powodem, dla którego nagle zapałali dawno zapomnianym uczuciem do ojca. Ależ musieli być zdesperowani, by po takim czasie zmusić się do przyjazdu tutaj! Matthias pierwszy poruszył kwestię sprzedaży łąki. Po fazie grzecznego wypytywania nastąpił etap błagań, żebrania i wysuwania argumentów w związku z ich tragiczną sytuacją finansową. Kiedy i to nie przyniosło żadnych rezultatów, zaczęli odwoływać się do jego ojcowskich obowiązków. Tłumaczyli, że są bankrutami, bo jeden był w trakcie postępowania upadłościowego, a drugiemu komornik już siedział na karku. Obaj na gwałt potrzebowali pieniędzy i obaj panicznie bali się kpin i drwin ze strony tych, przed którymi przez lata udawali bogaczy.

— To wszystko? — Hirtreiter spojrzał na obu mężczyzn, którzy byli mu całkowicie obojętni. Nie czuł do nich nic, ani sympatii, ani wrogości. — Bo mam dużo roboty.

Zarzucił fuzję na ramię i chciał ruszyć w stronę domu.

— Nie, tato, poczekaj jeszcze! — poprosił Matthias. W jego oczach nie było już śladu po arogancji, tylko czysta rozpacz i błaganie. — Chcielibyśmy po prostu zrozumieć, dlaczego tak bardzo się upierasz, żeby nie sprzedawać tej łąki. Przecież nie chcą zbudować ci tutaj autostrady, prawda? Hałas i brud miałbyś najwyżej kilka tygodni w czasie stawiania wiatraków, a potem raptem co kilka dni przejechałby technik, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku.

W gruncie rzeczy chłopak miał rację. Odrzucanie oferty WindPro było czystą głupotą, tym bardziej że niedawno podbili cenę o kolejny milion euro. Ale jak miałby, do diabła, spojrzeć w oczy tym, którym dał słowo? Co pomyśleliby ci, którzy mu zaufali? Heinrich nigdy by się już do niego nie odezwał. Jeśli sprzeda łąkę, nic nie powstrzyma budowy farmy wiatrowej. I cały wysiłek pójdzie na marne.

Matthias wziął milczenie ojca za dobrą monetę.

— Obu nam jest strasznie przykro za tamto — ciągnął. — Powiedzieliśmy kilka głupich rzeczy. Posunęliśmy się za daleko. Ale może moglibyśmy zacząć wszystko od nowa? Jak rodzina? Wnuki bardzo by skorzystały, gdyby mogły częściej widywać dziadka.

Żałosna próba manipulacji.

— To naprawdę piękny gest z twojej strony — odparł Ludwig Hirtreiter. Momentalnie dostrzegł nadzieję w oczach młodszego syna. Z rozkoszą mu ją odebrał. — Ale za późno przychodzicie. Teraz jest mi już wszystko jedno, co się z wami dzieje. Dajcie mi spokój. Zostawcie mnie samego, tak jak przez ostatnie dwadzieścia lat.

— Tato… — Gregor odważył się spróbować raz jeszcze. — Przecież jesteśmy twoimi dziećmi! I mamy…

— Jesteście zamkniętym rozdziałem w moim życiu! Epizodem! Niczym więcej. — Ludwig wszedł mu bezlitośnie w słowo. — Nie sprzedam tej łąki. Koniec dyskusji. A teraz znikajcie z mojej ziemi.

Funkcjonariusze wchodzący w skład zespołu zabezpieczającego ślady na miejscu znalezienia ciała pracowali pod wodzą nadkomisarza Christiana Krögera, który chwilowo przejął dowodzenie w biurowcu. Ubrani w białe kombinezony z kapturami i z maskami na ustach realizowali standardową procedurę, robili zdjęcia i szukali, zabezpieczali i numerowali każdy ślad, który mógłby przyczynić się później do wykrycia sprawcy ewentualnego przestępstwa. Była to nużąca, monotonna i bardzo czasochłonna praca, do której Pia się nie nadawała ze względu na brak cierpliwości. Dwóch funkcjonariuszy posypywało właśnie metalową poręcz czarnym proszkiem, by uwidocznić pozostawione na niej odciski palców. Pia pomyślała, że to bezsensowna robota, bo codziennie kilkadziesiąt osób wchodziło i schodziło klatką schodową, dotykając rękami barierek. Uznała jednak, że lepiej taką opinię zachować dla siebie, żeby już pierwszego dnia po urlopie nie wszczynać scysji z Krögerem.

Wszyscy pracownicy i pozostałe osoby przebywające w biurowcu zostały poproszone o rozejście się. Również pani Weidauer sobie poszła. W końcu zapanowała przyjemna cisza, przerywana jedynie trzaskiem migawek aparatów.

— Cześć, Christian. — Pia przywitała się z szefem techników. Kröger klęczał z Henningiem na podeście, obok ciała. Wydawało się, że intensywna woń rozkładających się zwłok nie robi na nim najmniejszego wrażenia, podobnie jak brzęczące dookoła stada much.

— Cześć, Pia — odparł, nie podnosząc wzroku. — Spójrz tylko, co nasz pan medyk znalazł.

Pia i Cem Altunay podeszli troszeczkę. Doktor Henning Kirchhoff i Christian Kröger znali się od lat i od lat współpracowali ze sobą przy okazji kolejnych morderstw i pobić ze skutkiem śmiertelnym, lecz mimo to nie potrafili się ani trochę polubić. Było wręcz odwrotnie — jeden, chcąc nie chcąc, szanował kompetencje drugiego, lecz nie potrafili się znieść jako ludzie.

— Patrz. — Henning uniósł dłoń denata. Była zaciśnięta w pięść. Po chwili rozwarł martwe palce. — Jeśli się nie mylę, to to, co nasz pan Grossmann trzyma w ręce, to kawałek gumowej rękawiczki.

— No i? — Pia potrząsnęła głową, jakby nie rozumiała, co może oznaczać takie znalezisko. — Dlaczego to takie ważne?

— Hm, zastanówmy się. Oczywiście istnieje możliwość, że ten mężczyzna miał dziwaczny zwyczaj robienia obchodów budynku z kawałkiem lateksowej rękawiczki w zaciśniętej dłoni — odparł Henning w typowy dla niego, pouczająco-protekcjonalny sposób, który doprowadzał Pię do szewskiej pasji. — Nie takie rzeczy już widziałem. Pamiętasz może tego dyrektora banku, który kilka lat temu powiesił się w biurze? Ten, co biustonosz swojej matki miał zawsze…

— Tak, pamiętam — przerwała mu Pia. — Ale co to ma wspólnego z obecnym przypadkiem?

— Nic. — Henning wzruszył ramionami. — Oczywiście rozumiem, że kawałek rękawiczki w ręku trupa może nie być przekonujący. To co w takim razie sądzicie o tym?

Mówiąc to, wyprostował się i dał znak byłej żonie i Cemowi, by poszli za nim. Jakieś pięć stopni powyżej półpiętra, na którym leżały zwłoki, wskazał na plamę krwi zaschniętej na granitowej posadzce.

— To tutaj — wyjaśnił — to bez najmniejszych wątpliwości fragment odcisku czyjegoś buta. Jednak z całą pewnością nie zostawił go pan Grossmann.

Pia przyjrzała się niepozornej plamie. Czy to mógł być dowód świadczący o tym, że stróż nocny został zamordowany?

Na dole, w holu wejściowym, Stefan Theissen stał oparty o ladę recepcji i półgłosem rozmawiał z kimś przez telefon. Jednocześnie uważnie śledził wszystko, co działo się na schodach, choć starał się robić to bardzo dyskretnie.

— Szefie! — Jeden z techników kryminalistycznych wychylił się przez poręcz na trzecim piętrze. — Niech pan pozwoli!

Christian Kröger ruszył schodami w górę, przy czym trzymał się jak najbliżej lewej strony, żeby nie zadeptać śladów, jeśli jakieś tam były.

— Dobra, z ciałem nic więcej tu nie zrobimy. Możesz kazać je zapakować i przewieźć do Instytutu — oznajmił Henning, po czym zdjął kombinezon i starannie go złożył.

— Dobrze. Zaraz to załatwię. Nakaz przeprowadzenia sekcji będzie tylko formalnością.

— Miejmy nadzieję. Bo ostatnio prokuratorzy robią się jacyś drobiazgowi. — Zamknął walizkę i włożył marynarkę. — Urlop dobrze ci zrobił. Świetnie wyglądasz.

— Dzięki — powiedziała Pia, jednocześnie zaskoczona i zadowolona z tej ot tak rzuconej uwagi, która w ustach Henninga była jednak wyjątkowym komplementem. I gdyby na tym poprzestał, byłoby to jedno z rzadkich spotkań, które Pia mogła uznać za pozytywne. Jednak jej były mąż, wybitny w swoim fachu, lecz tragiczny w kontaktach międzyludzkich, natychmiast zniszczył dobre wrażenie.

— Cieszę się, że znalazłaś kogoś, kto daje ci więcej, niż dostawałaś ode mnie.

Pia nie wzięłaby mu tej uwagi za złe, gdyby nie wypowiedział jej tak zgryźliwym tonem.

— To akurat nie była żadna sztuka — odparowała ostro. — Bo ty nie dawałeś mi absolutnie nic.

— No cóż. Piękne mieszkanie, świetny samochód, konie i cała masa wiedzy, której do dzisiaj zazdroszczą ci koledzy po fachu… — Henning uniósł brwi i spojrzał na nią z udawanym zdziwieniem. — Ja bym tego nie nazwał niczym.

— Wmawiaj sobie, wmawiaj — syknęła Pia, a w jej głowie momentalnie pojawiło się wspomnienie jej eleganckiego, lecz chłodnego i obcego mieszkania w zabytkowej kamienicy we Frankfurcie, w którym spędziła niezliczoną ilość samotnych godzin, podczas gdy Henning realizował się w pracy, zupełnie nie interesując się żoną. I tak zbyt długo znosiła taki stan rzeczy. Aż do dnia, kiedy nie mówiąc jej ani słowa, wyjechał na miejsce wypadku kolejki linowej do Austrii. Spakowała wtedy swoje rzeczy i wyprowadziła się. Co charakterystyczne, Henning odnotował ten fakt dopiero czternaście dni później. Pia chciała coś dodać, lecz w tej chwili odezwała się jej komórka. Spojrzała na wyświetlacz. Kröger.

— Chodźcie do biura dyrektora. Trzecie piętro, ostatnie drzwi po lewej stronie — powiedział jedynie i się rozłączył.

— Pa. I pozdrów Miriam — rzuciła na pożegnanie byłemu mężowi i dała znak Cemowi, który zajmował się organizacją transportu zwłok. Mężczyzna ruszył za nią.

Biuro Theissena znajdowało się na samym końcu korytarza. Było bardzo przestronne i urządzone ze smakiem. Połączenie eleganckiego parkietu z przeszkleniami sięgającymi samej podłogi, szkła i eleganckich mebli z ciemnego drewna bardzo przypadło jej do gustu. Rozejrzała się i zmarszczyła nos. Smród rozkładu dotarł aż tutaj. W sumie nie należało się temu dziwić, bo drzwi na korytarz stały otworem, a ciepłe powietrze ucieka przecież w górę. Mimo to była zaskoczona intensywnością tego zapachu.

— Co się dzieje? — zapytała.

— A, to ty. — Christian Kröger stał przy biurku. Na dźwięk jej słów się odwrócił. — Chodźcie i sami zobaczcie.

Słodkawy, wywołujący mdłości zapach z każdym krokiem robił się coraz intensywniejszy. Jak to w ogóle możliwe? Pia powąchała ukradkiem swoją koszulkę z krótkim rękawkiem, ale poza wonią potu zmieszaną z nutką proszku do prania nie poczuła niczego innego. Stanęli przy biurku. Smród zrobił się nie do zniesienia. Policjantka starała się wstrzymywać oddech. Pośrodku przykrytego taflą szkła blatu leżał kłębek białobrązowego futra. I wtedy zobaczyła robactwo. Tysiące białych larw, które rozpełzły się po całym biurku, kiedy nasyciły się truchłem.

— Martwy chomik. — Cem Altunay się skrzywił. — Co to może oznaczać?

— Nie wiem, ale powinniśmy chyba zapytać o to pana Theissena — odparła Pia. Niecałe dwie minuty później z windy wyszedł szef WindPro. Nie wyglądał na zachwyconego z powodu wstrzymania działalności jego firmy, lecz nie skarżył się na nic.

— O co chodzi? — zapytał.

— Proszę podejść. — Pia wskazała na biurko. Theissen dostrzegł martwego chomika i odskoczył.

— Mógłby nam pan to wyjaśnić? O co tu chodzi? — zapytała.

— Nie wiem… nie mam pojęcia — wykrztusił z obrzydzeniem, z trudem powstrzymując odruch wymiotny. Pia dostrzegła oczywiście nerwowe drżenie mięśni pod pobladłą skórą twarzy i w tej samej chwili nieodwołalnie przeszła ze stanu urlopowego uśpienia w tryb aktywny — policyjny. Jej instynkt dalej funkcjonował i dawał jej znaki. Theissen doskonale wiedział, o co chodzi z truchłem chomika na biurku. Nie powiedział prawdy, kiedy odpowiadał na jej pytanie.

Po krótkimzamieszaniu w sklepie na powrót zapanował spokój. Frauke obsłużyła wszystkich klientów i klientki, które umówiła na poniedziałkowy poranek, w tym niesfornego airdale terriera kobiety z Kronbergu i dwa yorki pewnej wdowy z Johanniswaldu, z którymi odwiedzała ją regularnie co dwa tygodnie. Kiedy Ricky wróciła po rozwiezieniu zamówień, zajęła się nielicznymi klientami. Nika i Frauke ustawiały towary na półkach. Dzwony pobliskiego kościoła Marii Panny obwieściły jedenastą. W tym momencie do sklepu wszedł Mark.

— Cześć — przywitał się z Frauke, wyjmując z ucha białą słuchawkę, połączoną kablem z nieodłącznym iPodem. Popatrzył na Ricky, która z wielkim zapałem wciskała jakiemuś jegomościowi towar, który od lat zbierał kurz i zajmował miejsce na półce. Nieszczęsny klient przybył z zamiarem kupna zwykłej obroży przeciwko pchłom dla swojego rhodesiana ridgebacka, lecz wygadał się bystrej sprzedawczyni, że planuje dłuższą podróż do Kanady, dokąd chce wziąć ze sobą psa. Ricky wyczuła w tym swoją szansę i okrągłymi słówkami zachwalała luksusową klatkę do transportu zwierząt.

— Nie ma rzeczy, której nie potrafiłaby sprzedać, co? — Mark uśmiechnął się z podziwem, a Frauke potaknęła. Mężczyzna poddał się i nawet nie próbował oponować. Słuchał z uśmiechem na twarzy, jakby został zahipnotyzowany. Ricky była tak dobra, że potrafiłaby sprzedać śnieg Eskimosom. Poza tym doskonale rozumiała prawa rządzące światem mężczyzn i umiała to wykorzystywać. Blond włosy zaplecione w dwa warkoczyki, do tego opalona skóra w głębokim dekolcie tradycyjnej sukienki z gorsetem podkreślającym jej smukłą talię — ta kombinacja zapewniła jej wierny fanklub z Königstein i okolic. Nigdy nie narzekała na brak wolontariuszy chcących za darmo pracować w schronisku i wyraźnie rozkoszowała się podziwem w ich oczach.

— Dobra, co się znowu popsuło? — zapytał Mark.

Frauke zaprowadziła go do biura. Chłopak zdjął plecak z ramienia i rzucił go niedbale na podłogę, a potem usiadł za biurkiem. Frauke wyjaśniła mu, na czym polegał pojawiający się bez przerwy błąd programu. Mark rozparł się na krześle, wyciągnął nogi i z powrotem wsunął słuchawkę w ucho. Po chwili rozległo się stukanie w klawiaturę. Pracując, poruszał głową w rytm muzyki i machał stopą. Frauke przyglądała mu się z boku. Przetłuszczone ciemnoblond włosy zaczesywał na twarz, przez co ciągle wpadały mu w oczy.

— Jeszcze coś? — burknął niezbyt grzecznie.

— Nie, nie. To wszystko. Reszta działa. — Uśmiechnęła się i w ostatniej chwili powstrzymała, by odruchowo nie pogłaskać go po plecach. Potem wróciła do sklepu. Ricky pomagała akurat klientowi zataszczyć wielką klatkę do samochodu, a po chwili wróciła szeroko uśmiechnięta.

— No to z tym pudłem mamy już spokój — zachichotała zadowolona. — Dałam mu dwadzieścia procent rabatu. Ale wziąłby je i bez tego.

— Gratulacje — odparła Frauke. — W końcu mogę zaaranżować ten kąt.

— W końcu!

Frauke posiadała niezaprzeczalny talent do urządzania wnętrz. Ricky dawała jej coraz więcej wolności w aranżowaniu sklepu, a Frauke była jej za to wdzięczna.

— Chodźcie, dziewczyny. Napijemy się kawy — zaproponowała Ricky. Frauke i Nika ruszyły za nią do biura. Mark przerwał pracę i zdekoncentrowany wyjął słuchawki z uszu. Spojrzał na właścicielkę. Naburmuszona mina momentalnie zniknęła i przez moment wyglądał niemal miło.

— Hej, mój mistrz klawiatury pracuje! — Ricky uśmiechnęła się szeroko. — Dziękuję, że tak szybko przyszedłeś.

— Nie ma sprawy — wymamrotał chłopak z zakłopotaniem i się zaczerwienił.

Frauke nalała kawy sobie i Ricky, a Nika sama sięgnęła po filiżankę.

— Powiedz mi, Mark — zagadała Ricky mimochodem. — Miałbyś może jeszcze trochę czasu? Bo muszę ustawić nowe przeszkody na kurs agility dla psów i przydałaby mi się pomoc.

— Ja… jeszcze nie skończyłem. — Mark spojrzał pytająco na Frauke. Kobieta nie miała wątpliwości, że w swoim bezgranicznym uwielbieniu dla Ricky poszedłby boso na biegun północny, gdyby tylko go o to poprosiła. Ricky oczywiście również zdawała sobie z tego sprawę. Pytanie tylko, czy dobrze się bawiła, wykorzystując bez skrupułów zachwyt szesnastolatka cały czas walczącego jeszcze z opryszczką? Pomimo że bardzo się starała uchodzić za pewną siebie osobę, prawda była taka, że pewności siebie wciąż jej brakowało, dlatego, trochę podświadomie, poszukiwała bezkrytycznych wielbicieli.

— Komputer nie zając, nie ucieknie — powiedziała więc Frauke.

Mark niemal podskoczył z radości, chociaż z całych sił udawał luz i spokój. Mimo to oczy błyszczały mu z podniecenia.

— No to wporzo, mam czas. — Sięgnął po plecak i wstał z krzesła.

— Doskonale. — Ricky odstawiła filiżankę. — Możemy ruszać.

Chłopak wyszedł za nią na dwór, podobnie jak golden retriever i samojed, które cierpliwie czekały przy wejściu na swoją panią. Frauke odprowadziła wzrokiem ten dziwaczny kwartet i potrząsnęła głową.

Właśnie,paniedyrektorze. — Cem Altunay mówił tak, jakby o czymś sobie nagle przypomniał. — Miałbym jeszcze jedną prośbę. Na każdym piętrze są zamontowane kamery monitoringu. Czy miałby pan coś przeciwko, żebyśmy obejrzeli nagrania?

Stefan Theissen zawahał się przez moment, a potem oderwał wzrok od swojego biurka i potaknął.

— Nie, oczywiście, że nie. Nasz szef bezpieczeństwa powinien czekać gdzieś na zewnątrz. Udostępni państwu nagrania najszybciej, jak to tylko możliwe. Czy może wejść do budynku? Byłoby dobrze, gdyby również recepcjonistka mogła usiąść przy telefonie i odbierać połączenia.

— Tak, to chyba nie będzie problem. — Pia potaknęła. — Ale pozostali muszą poczekać jeszcze na zewnątrz, dopóki nie skończymy tu swojej pracy.

Odczekała, aż Theissen i Cem wyjdą do windy.

— Co tam masz jeszcze? — Policjantka spojrzała na Krögera.

— A skąd pomysł, że mógłbym mieć coś jeszcze? — odpowiedział pytaniem. — Nie wystarczy ci martwy chomik na biurku dyrektora?

Pia uśmiechnęła się szeroko i przekrzywiła głowę.

— No dobra, na podłodze przy ksero znaleźliśmy kartkę. Nie mam pojęcia, czy to ma jakiekolwiek znaczenie. Może po prostu sekretarka kopiowała jakieś dokumenty i zgubiła jedną kartkę, a może i nie.

Pia poszła za Krögerem do pomieszczenia obok i wzięła do ręki znaleziony papier wsunięty już w plastikową koszulkę. Spojrzała na tekst.

— Strona dwudziesta pierwsza analizy wietrzności — powiedziała. — W firmie zajmującej się elektrowniami wiatrowymi to raczej nic zaskakującego.

— To dwudziesta pierwsza strona, a cały raport miał sześćdziesiąt trzy — zauważył Christian Kröger. — Tak jest napisane. Na twoim miejscu chciałbym obejrzeć sobie ten dokument w całości. Albo przynajmniej postaraj się dowiedzieć, kiedy był ostatnio kopiowany.

— A to w ogóle możliwe?

— Przy takim ksero jak najbardziej. Po skończeniu kopiowania powstają pliki tymczasowe z danymi dotyczącymi szczegółów, liczby kopii i tak dalej i zostają zapisane na dysku twardym urządzenia. Zupełnie jak w komputerze.

— Wielkie nieba. Skąd ty to wszystko wiesz?

Christian Kröger należał do ludzi, którzy posiadali przeogromną wiedzę praktycznie na każdy temat. Bodenstein bardzo chciał dokooptować go do swojego zespołu, lecz on zbyt dobrze czuł się w roli szefa techników, żeby to zmieniać. Poza tym, niedawno skończył trzydzieści pięć lat, więc można było zakładać, że dopiero stoi u progu prawdziwej kariery.

— To co, mogę wracać do swojej pracy? — zapytał.

— Pewnie. — Pia założyła ręce na piersi i oparła się wygodnie o framugę drzwi do gabinetu Theissena. Obserwowała dwóch ludzi Krögera, którzy w białych kombinezonach chodzili na czworakach po podłodze i łapali bardzo ruchliwe białe larwy. Spakowali też truchło chomika do plastikowej torebki, a każdą płaszczyznę, na której mogły pozostać odciski palców, posypali czarnym proszkiem i okleili szeroką taśmą klejącą. Tą metodą zbierali pozostawione — być może — ślady biologiczne, takie jak włosy czy drobinki skóry. Pia intensywnie myślała.

Kto mógł położyć martwego chomika na biurku Theissena? Sądząc po stanie, w jakim znajdowało się zwierzątko, musiało zginąć mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Rolf Grossmann spadł ze schodów. Pia odwróciła się i ruszyła powoli korytarzem. Co tu się właściwie wydarzyło? Co w sobotę w nocy doprowadziło do śmierci stróża? Rozdzwonił się jej telefon. Kai Ostermann.

— Cześć, urlopowiczko! — przywitał się radośnie. — Jak było w Chinach?

— Cześć, Kai! — Pia ucieszyła się, słysząc jego głos. Dotarła do schodów i zaczęła schodzić. — Świetnie było. Ale za krótko. Rozumiem, że rozmawiałeś już z Cemem?

— Tak. Z prokuraturą wszystko załatwione. Macie zgodę na przeprowadzenie sekcji.

— Super. W takim razie do zobaczenia wkrótce. — Pia zeszła do holu wejściowego. Rozejrzała się w poszukiwaniu kolegi. Pracownicy ekipy odpowiedzialnej za transport zwłok zamykali właśnie ciało Grossmanna w specjalnym worku. W budynku działała już klimatyzacja, a nieprzyjemny zapach uciekał przez otwarte w końcu okna pod przeszkloną kopułą. Za ladą przy wejściu siedziała pulchna czterdziestokilkuletnia kobieta, której mina jednoznacznie świadczyła o tym, jak bardzo jest niezadowolona, że musi pracować w takim miejscu. Co jest całkiem zrozumiałe, pomyślała Pia. Rolf Grossmann zmarł niedaleko, a w kuchni dla pracowników, tuż za jej plecami, krzątali się policjanci w białych kombinezonach i zabezpieczali ślady. To z całą pewnością nie był najprzyjemniejszy poniedziałek w jej życiu.

— Widziała pani mojego współpracownika? — zapytała Pia.

— Tak, jest w serwerowni. — Kobieta zmusiła się do uśmiechu, ale nawet nie drgnęła. — Prosto korytarzem, drugie drzwi po lewej.

— Dziękuję. — Pia już chciała odejść, ale coś jej przyszło do głowy. — Znała pani pana Grossmanna, prawda?

— Tak, oczywiście.

— Jakim był człowiekiem? I kolegą?

Kobieta się zawahała. Milczała o sekundę za długo, żeby Pia nie zaczęła drążyć tego tematu.

— Bardzo miłym — odparła w końcu recepcjonistka bez wielkiego przekonania. — Nigdy nie pracowaliśmy razem, bo on tutaj przebywał tylko nocami i w weekendy.

— Hm. — Policjantka wyjęła notatnik z kieszeni i zaczęła zapisywać. Tanja Simic w WindPro pracowała od dwóch lat za minimalną krajową i znała każdego z czterdziestu ośmiu stałych pracowników firmy i dwudziestu dwóch współpracowników, stawiających turbiny wiatrowe i sprawujących nad nimi nadzór. Z początku odpowiadała niechętnie i po długim zastanawianiu się. Jednak kiedy Pia przysięgła jej, że nikt nie pozna jej słów, a rozmowa jest całkowicie poufna, język jej się rozwiązał.

— Czy wiedziała pani, że Grossmann miał problemy z alkoholem?

Tanja Simic doskonale o tym wiedziała. Właściwie nie było w firmie nikogo, kto by o tym nie słyszał. Sam stróż nocny miał w tym swój udział, bo co chwila udowadniał, że jest aktywnym alkoholikiem. Poza tym miał poważny zatarg z szefem ochrony, bo tylko w zeszłym miesiącu trzy razy zapomniał uruchomić alarm w budynku, a w przedostatnią środę w środku nocy wyszedł z firmy i skuterkiem pojechał sobie na stację benzynową.

— Pewnie potrzebował papierosów i wódki. — Tanja przewróciła oczyma. — I raczej nic by się nie wydało, gdyby nie zapomniał kluczy. Rano leżał na wycieraczce pod tylnym wejściem tak pijany, że nie dało się go dobudzić. A dwa tygodnie wcześniej… — Zniżyła głos i rozejrzała się, żeby się upewnić, że nikt nie podsłuchuje. — Dwa tygodnie wcześniej sprowadził sobie tutaj jakąś panienkę i zabawiał się z nią w biurze szefa!

Rolf Grossmann nie cieszył się szczególną sympatią wśród pozostałych pracowników WindPro. Grzebał po biurkach, kiedy nikogo nie było, podsłuchiwał rozmowy, po pijaku chodził się załatwiać na samochody zostawione w garażu podziemnym i używał języka, którego poziom obniżał się wraz ze wzrastającym poziomem alkoholu we krwi. Kobiety zatrudnione w firmie pilnowały, by nigdy nie zostawać z nim sam na sam. Pia słuchała tego z zainteresowaniem i robiła notatki. To, co mówiła Tanja, całkowicie różniło się od tego, co wcześniej policjantka usłyszała o denacie od Theissena.

— Grossmann był podłą świnią — zakończyła recepcjonistka i wykrzywiła twarz. — Nikt nie rozumiał, dlaczego szef już dawno go nie wywalił.

Pia miała bardzo podobne odczucia i dręczyły ją podobne pytania. Czyżby cierpliwość, z jaką Theissen znosił wyskoki swojego pracownika, miała źródło w czymś więcej niż szkolna przyjaźń i chęć pomocy? Theissenowi wyraźnie zależało, żeby wierzyła w taką wersję. Dlaczego chciał ukryć prawdę? Pia podziękowała Tanji Simic za rozmowę i ruszyła na poszukiwanie Cema. Musiała ustalić, dlaczego dyrektor firmy kłamał. Niespodziewanie poczuła to specjalne podniecenie, które ogarniało ją na początku trudnych spraw o niemożliwym do przewidzenia przebiegu. Jednego za to była pewna: absolutnie należy zapomnieć o wersji z nieszczęśliwym wypadkiem. Rozpoczęło się polowanie na mordercę.

Frauke Hirtreiter nakryła starannie niewielki stolik w biurze i ostrożnie wyjęła pizzę z szynką parmeńską, sardelami i podwójnym serem z pudełka, by przełożyć ją na talerz. Trochę kultury nie zaszkodzi. Oczywiście, Frauke mogła przejść te kilka kroków na Limburger Strasse i tam zjeść posiłek w pizzerii, jednak nie miała ochoty wystawiać się na publiczny widok, w samotności zajadając się pizzą. Z cieknącą ślinką spojrzała na jedzenie; chrupiące brzegi, złoty, przypieczony ser i plastry szynki. I akurat kiedy odkroiła sobie kawałek, nabiła na widelec i zamierzała unieść do ust, ktoś zapukał do tylnych drzwi. Niech to diabli. Kto to mógł być? Nienawidziła, gdy ktoś przeszkadzał jej w jedzeniu. Przeklinając pod nosem, wstała, podeszła do drzwi i przekręciła klucz. Na podeście stał młody mężczyzna i opierał się leniwie o barierkę. Uśmiechając się, prezentował garnitur śnieżnobiałych zębów.

— Czego tu szukasz? — zapytała nieprzyjemnym tonem.

— Witaj, siostrzyczko. Też się cieszę, że cię widzę.

Frauke przyjrzała się nieufnie młodszemu bratu. Matthias zgłaszał się do niej tylko w razie kłopotów. A nieraz już się w nie władował.

— Właśnie mam przerwę na obiad. Wejdź.